Since 1996
Ενότητες, Ανθολογίες & άλλα:
  1. Κείμενα της LAND of GODS στο Facebook (φωτογραφίες)

  2. Τα δικά μου γραψίματα και άλλα..

  3. Καπνόν Αποθρώσκοντα

  4. τρισαγαπημένη Αρκαδία

  5. Αρκαδική Ανθολογία

  6. το Δημοτικό τραγούδι..

  7. ποιήματα τα αγαπημένα

  8. Νεοελληνική Πεζογραφία

  9. Ελληνική Λογοτεχνία

  10. Οδυσσέας Ελύτης

  11. οι Ποιητές στο διαΔίκτυο

  12. τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006

  13. Γιάννης Μακρυγιάννης

  14. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

  15. A Little Bit of Greece Newspapers...

  16. το Περιοδικό "Έλα να δεις"

  17. στην ΑΚΡΗ του ματιού..

  18. Ανθολογίες της EELSPH

  19. το Ποίημα της ημέρας

  20. ο Στίχος της ημέρας

  21. το ...FTP... κ.α.

  22. ο Ελληνισμός της Διασποράς

  23. Βιβλία και Αφιερώματα

  24. Καρδαρίτσι / Φωτογραφίες

  25. Μηνύματα και επιστολές..

  26. Συνεντεύξεις | Αναλύσεις | Γνώμες | και ο καλός ο Λόγος των Φίλων..

  27. η Μετάφραση της Ρέας Φραγκοφίνου

  28. Καινούρια και Παλιά.. (Ιούλιος 2011)

  29. Πάμε Καρδαρίτσι??


Επόμενη Ενότητα..
Επομ. Ενότητα
*** Στ' αχνάρια των Ελλήνων της Διασποράς ***

Λογοτεχνία της ΕΕΛΣΠΗ
'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων γράφουν και δημιουργούν
Ηλεκτρονικό Περιοδικό
Λογοτεχνίας και Πολιτισμού

'Ελα να δεις...
Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της ΕνότηταςΕπόμενη  σελίδα
«Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης΄
   Home to LAND of GODS 
Δ Ο Κ Ι Μ Ι Ο Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
το «Αριστοτέλειο Ίδρυμα» βραβεύει την ΕΕΛΣΠΗ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Ανθολογία έργων Απόδημων Ελλήνων λογοτεχνών
Α' ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
ο Πρόλογος της ΕΕΛΣΠΗ
Παναγιώτης Γιωτάκης
Κωνσταντία Νικολοπούλου
Παντελής Ξανθίδης
Λοΐζος Παντικίδης
Κώστας Δ. Παπαστεργίου
Αντώνης Πρεκατές
Γεώργιος Τσακιρίδης
Χρυσόστομος Ε. Ζήσης
Βάιος Φασούλας
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Διονύσης Κονταρίνης
Γαβριήλ Παναγιωσούλης Β
Χρυσόστομος Ε. Ζήσης
B' ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
Αντί Προλόγου στην Β' Ανθολογία
Γαριβάλδης Ιάκωβος Δαρσινός Σπύρος
Δουκάκης Στράτος Δουρίδας Κώστας
Ζορμπά - Πλακιά Ευτυχία Κουτλή Αντιγόνη
Λειβαδιτάκης Πέτρος Λειψάνος Νίκος
Μάνος ΠΟλίν Μαραγκουδάκη- Wollner Αγγελική Μουρόπουλος Δημήτρης Μουστάκης Δημήτρης Μπίτα Λιλή Παγώνης Ανδρέας Παλαμήδης Νίκος Παναγιωσούλης Γαβριήλ Πλακιάς Γεώργιος Τζιλιάνος Μέκης
Τσαρδίκος Χριστήνα Φασούλας Χρήστος Φασούλας Βάϊος Χρηστάκη -Cornwell Αννα
Γ' ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
Ευτυχία Ζορμπά Πλακιά : Αντί Προλόγου...
Αγγελής Χρήστος Γοντικας 'Αγγελος
Δουρίδας Κώστας Ζαχαρόπουλος Δημήτριος Ζήσης Χρυσόστομος
Μαραγκουδάκη- Wollner Αγγελική
Μαυρόπουλος Δημήτριος
Μουστάκης Δημήτρης
Μπέλμπα Ελευθερία
Μπίτα Λίλη
Παλαμίδης Νίκος
Παναγιωσούλης Γαβριήλ Παπαστεργίου Κώστας Φασούλας Βάϊος Χρηστάκη -Cornwell Αννα Κριτική της Ελευθερίας Μπέλμπα, Μάης 2004 ["Ανθολογία:ολυμπιακό αφιέρωμα 2004", ΕΕΛΣΠΗ, Γερμανία 2004]
η 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της ΕΕΛΣΠΗ 2009
 
ΕΕΛΣΠΗ
Η Λογοτεχνία
των Αποδήμων Ελλήνων.
της Ελευθερίας Μπέλμπα,
ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην ιστορία της γραμματείας μας επισημαίνεται η παρουσία του ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου σε κάθε γωνιά της γης, με συνέπεια τη διακίνηση των ιδεών, των ηθών, των πιστεύω, των αξιών, του τρόπου ζωής και γενικά της εθνικής κουλτούρας και την επίδραση σε αλλότριους πολιτισμούς. Συσσωρεύοντας κανείς πληροφορίες βέβαια σήμερα από τον τύπο και γενικά τα μέσα ενημέρωσης, αντιλαμβάνεται τη ενεργοποίηση ομάδων και επίσημων φορέων που αποσκοπούν να επεκτείνουν τη φήμη της ελληνικής λογοτεχνίας και έξω από τα όρια της χώρας.

Έτσι και οι δραστηριότητες της ΕΕΛΣΠΗ (Ένωσης Ελλήνων λογοτεχνών και συγγραφέων των πέντε ηπείρων) είναι ενδεικτικές της προσπάθειας των πνευματικών δημιουργών να προωθήσουν ανά τον κόσμο την ελληνική τέχνη του γραπτού λόγου. Παράλληλα διαδίδονται και τα έργα των λογοτεχνών της ελληνικής διασποράς, παρέχοντας τη δυνατότητα σε μελετητές αλλά και στο κοινό να παρατηρήσει την ιδιαίτερη σημασία τους.

Το Αριστοτέλειο ίδρυμα της Κύπρου εξάλλου, σε συνεργασία με την ΕΕΛΣΠΗ, επιτελεί ένα προσοδοφόρο διάβημα, δηλαδή την παρουσίαση σε εκθεσιακούς χώρους στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό του ελληνικού βιβλίου και μάλιστα των εκδόσεων των Ελλήνων μεταναστών λογοτεχνών. Με αυτό το έναυσμα μπορούμε να επιχειρήσουμε μια περιδιάβαση στα έργα των αποδήμων Ελλήνων, προκειμένου να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής, στις κυρίαρχες ιδέες, το ύφος, τη θεματολογία, την πάγια μορφολογία και την αισθητική τους.

Δ Ο Κ Ι Μ Ι Ο :
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Η αξία της τέχνης αναφέρεται γενικά στον εξευγενισμό του ατόμου, την πνευματική του καλλιέργεια, την ηθικοποίησή του και τη σμίλευση αισθητικών αξιών. Ο έντεχνος γραπτός λόγος συγκεκριμένα προσκομίζει τη δυνατότητα συγκρότησης ολοκληρωμένης σκέψης και εμβάθυνσης. Επιπρόσθετα, μέσω αυτού διοχετεύονται ιδεολογίες, διαδίδονται γνώσεις και πληροφορίες, προσεγγίζεται η ευαισθησία, αναδεικνύονται οι υψηλές πανανθρώπινες αξίες. Είναι αλήθεια πως έτσι διαμορφώνεται ο πνευματικός πολιτισμός, πιστοποιείται η εθνική φυσιογνωμία με την πιστοποίηση των φυσιογνωμικών εκείνων χαρακτηριστικών που εντάσσουν τα μεμονωμένα έργα στην εθνική τους παρακαταθήκη.

Το βιβλίο σήμερα διαδίδεται ευκολότερα βέβαια και με μεγαλύτερη ταχύτητα συγκριτικά με το παρελθόν, εξαιτίας της προόδου της τεχνολογίας. Με το διαδίκτυο συνεπώς σηματοδοτείται και το γεγονός της κοινοποίησης του εντύπου γενικά σε κάθε γωνιά της γης, πράγμα που επιφέρει ως συνέπεια αφενός την ευχέρεια της επικοινωνίας μεταξύ των διανοουμένων παγκόσμια και αφετέρου την πληροφόρηση των αναγνωστών και των μελετητών της λογοτεχνίας. Θεωρείται μάλιστα προσοδοφόρα η διακίνηση των ιδεών μέσω των "ηλεκτρονικών" δημοσιεύσεων, χωρίς αυτό να καταργεί την αξία του βιβλίου, απεναντίας την καθιστά πρωτεύουσα.

Κάθε γενιά συγγραφέων μας διαφωτίζει για μια σειρά ιδεογραμμάτων που εντοπίζονται στην εκάστοτε εποχή που αυτοί αντιπροσωπεύουν? μέσα από τα έργα τους ιδιαίτερα αποσαφηνίζονται στοιχεία κοινά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε το ύφος, την επικρατούσα γλωσσική έκφραση, την ποιότητα της μορφολογίας, τους βασικούς θεματικούς πυρήνες, τις πηγές έμπνευσης και την ερμηνεία των επικρατουσών ιδεολογιών.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ
Έρευνας Μελέτης & Αρωγής Ομογενειακών ΜΜΕ
Έδρα Κύπρος

Προς τον
Πρόεδρο & Μέλη του Δ.Συμβουλίου
της ΕΕΛΣΠΗ
Γερμανία

Κύπρος 10 Μαΐου 2005

Αγαπητοί φίλοι,


Με την βοήθεια και την συμπαράστασή τόσο του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΕΛΣΠΗ όσο και των μελών της, το Αριστοτέλειο Ίδρυμα Έρευνας Μελέτης Αρωγής Ομογενειακών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης πραγματοποίησε στην Αλεξάνδρεια από τις 9-12 Απριλίου μια εξαιρετική από κάθε άποψη Έκθεση "Ομογενειακού Τύπου & Βιβλίου".
Στην Έκθεση όπως ήδη σας έχουμε ενημερώσει, παρουσιάσθηκαν πάνω από 320 έντυπα εφημερίδες και περιοδικά από κάθε γωνιά του πλανήτη όπου ανθεί ο Ελληνισμός, και για πρώτη φορά ένας μεγάλος αριθ-μός βιβλίων, πνευματικό έργο των Ελλήνων της διασποράς ιδιαίτερα δε των μελών της ΕΕΛΣΠΗ.
Η Έκθεση καλύφθηκε δημοσιογραφικά τόσο από Ελλαδικά όσο και Ομογενειακά ΜΜΕ και θέλουμε να πιστεύουμε πως το Αριστοτέλειο Ίδρυμα κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την προβολή τόσο του ανώνυμου, όσο και του επώνυμου Συγγραφέα και Λογοτέχνη της διασποράς.
Η άμεση ανταπόκριση των μελών σας με την αποστολή βιβλίων για την πραγματοποίηση της Έκθεσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία και είμαστε πεπεισμένοι πως πολύ σύντομα θα φανούν οι καρποί από αυτό το πρωτοποριακό έργο που είχε την τόλμη και τη δύναμη να πραγματοποιήσει το Αριστοτέλειο Ίδρυμα.
Όπως γνωρίζετε η Έκθεση "Ομογενειακού Τύπου & Βιβλίου" θα πραγματοποιηθεί και σε άλλες χώρες με την βοήθεια και συμπαράσταση του Αναπληρωτή Προέδρου του ΣΑΕ κ. Στέφανου Ταμβάκη ο οποίος έχει επιδείξει μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τον πνευματικό και δημοσιογραφικό κόσμο της Ομογένειας.
Τέλος το Δ.Σ. του Αριστοτελείου Ιδρύματος ομόφωνα έχει αποφασίσει να απονείμει τιμητική πλακέτα του Ιδρύματος στην ΕΕΛΣΠΗ με την οποία τιμά τα απανταχού της γης μέλη της, και εύχεται υγεία, χαρά, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία,, και ένα πλούσιο πνευματικό έργο.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Η Γραμματέας του Δ.Σ
Αναστ. Ηλιάδου
Ο Πρόεδρος του Δ.Σ
Μιχάλης Λυμπερόπουλος

Η λογοτεχνία της διασποράς λοιπόν σήμερα στο σύνολό της γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό όχι μόνο μέσω της παραδοσιακής έκδοσης των βιβλίων, αλλά και του "ηλεκτρονικού" τύπου. Απαρτίζεται από μια σωρεία αξιόλογων έργων, μέσα στα οποία μπορεί να διαβλέπει κανείς τη συγκεκριμένη καθεστώσα κουλτούρα, τον τρόπο θέασης της ζωής, κατανόησης των γεγονότων. Επιπλέον αναδεικνύεται ο προβληματισμός γύρω από τις σύγχρονες συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων συγγραφέων του εξωτερικού στο πνεύμα του διεθνισμού και υπάρχει διαλεκτικός συσχετισμός με τις εγχώριες δημιουργίες. Σε πολλά έργα λοιπόν των αποδήμων Ελλήνων λογοτεχνών διακρίνεται η έντονη νοσταλγική διάθεση για την πατρίδα, που παρουσιάζεται ως μια κοιτίδα που συγκρατεί τις ευαισθησίες, τους οραματισμούς και ένα διαδεδομένο σκεπτικό. Ενδεικτική κρίνεται η συναισθηματική φόρτιση κυρίαρχη στα κείμενα που με αναδρομικές αφηγήσεις εμμένουν στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας μας σε συγκεκριμένες περιόδους, φέροντας στην επιφάνεια τον τρόπο διαβίωσης, τις συνήθειες, τα έθιμα, την τυπική συμπεριφορά και τις αξίες. Κάποτε η προσφυγή στο προσωπικό παρελθόν του γράφοντος στην πατρίδα αποτελεί κατάθεση ενός ιδιαίτερου τρόπου σκέψης, σε τόνο εξομολογητικό.

Στην ποίηση πάλι παρατηρούμε τη χρήση του ελεύθερου στίχου, συνακόλουθο της μοντέρνας έκφρασης των ιδεών, συνδυασμένο με μια ρυθμικότητα που προσδίδει ποιότητα στο λόγο. Δε λείπει η αλληγορική αναδίπλωση των σημασιών, η μεταφορικότητα, η παρήχηση, η επιστράτευση εκφραστικών σχημάτων, ο συμβολισμός, η ρεαλιστική προσέγγιση των ζητουμένων. Επιπλέον οι ίδιοι δημιουργοί εμμένουν και στην καθιερωμένη από τη γραμματεία μας μορφή, αποδεικνύοντας την έννοια της συνέχειας της παράδοσης? έτσι προτιμούν και την έμμετρη απόδοση των νοημάτων μέσα από τη δυναμική της επεξεργασίας των κειμένων, την ομοιοκατάληκτη διατύπωση, τη χρήση του στροφικού συστήματος πιστοποιώντας ότι το σκεπτικό του σύγχρονου ατόμου δύναται να ξεδιπλώνεται σ' ένα παγιωμένο σχήμα.

Ενδεικτικό μάλιστα είναι πως στην πεζογραφία το παρελθόν παίζει πρωτεύοντα ρόλο με την ανάδειξη της διαδικασίας της μνήμης. Επομένως οι συγγραφείς της πρώτης γενιάς των μεταναστών εστιάζουν στις αναμνήσεις από τη γενέτειρά τους και μάλιστα σε εποχές ιστορικής σημασίας για τον τόπο μας, όπως τα μεταπολεμικά έτη, ο εμφύλιος, η δικτατορία των συνταγματαρχών. Αποκομίζουμε πληροφορίες σχετικά με τις κοινωνικές διαμάχες, τις πολιτικές ανατροπές, την οικονομική κατάσταση, τις ιδεολογίες, το διαχωρισμό σε ταξικούς ομίλους, τις ταλαιπωρίες του λαού, τις βλέψεις των κυβερνητικών φορέων. Στο πλαίσιο αυτό βέβαια κατατίθενται και μαρτυρίες που μας βοηθούν να αποσαφηνίσουμε τα αίτια που υποκίνησαν το μεταναστευτικό ρεύμα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως αυτό εντάθηκε κατά τη δεκαετία του '60. Αντιλαμβάνεται κανείς την επιλογή διεξόδου στη λύση της αυτοεξορίας στο εξωτερικό κατά την επτάχρονη δικτατορία που είχε ως απόρροια την οριστική απομάκρυνση πολλών Ελλήνων από την πατρίδα. Έτσι γνώριζαν πως θα απεγκλωβιστούν αφενός από τη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, εξαιτίας της λογοκρισίας και αφετέρου από τις διώξεις, τις συλλήψεις, τη φυλάκιση, την κακοποίηση γενικά της ζωής εξαιτίας των φρονημάτων τους ή της πολιτικής τους δράσης.

Στα εναύσματα ωστόσο που υποκίνησαν την αποδημία στο εξωτερικό προστίθεται, όπως γίνεται κατανοητό από τα κείμενα, αυτό που χαρακτηρίζεται γενικά ως αναζήτηση μια καλύτερης τύχης. Οι Έλληνες που κατέφυγαν σ' αυτή τη λύση επιδίωκαν να αντιμετωπίσουν τα οξυμμένα οικονομικά τους προβλήματα, την αδυναμία της επιβίωσης, που εξαρτιόταν από την άνοδο των ποσοστών της ανεργίας. Σε καιρούς εκβιομηχάνισης του τόπου εύλογη ήταν η παρείσφρηση της μηχανής στους χώρους απασχόλησης, η αντικατάσταση του ανθρώπινου μόχθου και τελικά η αχρήστευσή του ως παραγωγική δύναμη. Εξάλλου σημειώνονταν και η σταδιακή εξαφάνιση των παραδοσιακών επαγγελμάτων, οι αυξημένες απαιτήσεις στην αγορά εργασίας, η επικράτηση των πολυεθνικών εταιριών.

Ωστόσο ανάμεσα στους λόγους που προκάλεσαν το ευρύ μεταναστευτικό ρεύμα ήταν και τα προσωπικά αδιέξοδα, η επιδίωξη ενός πιο αναβαθμισμένου τρόπου ζωής, η περιηγητική διάθεση, όμως αυτά αντικατοπτρίζουν πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις. Ακόμα ένα κίνητρο ερμηνείας αυτής της επιλογής θεωρείται βέβαια η προσφυγή σε σπουδές στο εξωτερικό? η δύση παρείχε τη δυνατότητα ανάπτυξης του μορφωτικού επιπέδου του ατόμου, ανάδειξης των επιστημονικών δεξιοτήτων του, της επαγγελματικής του ανέλιξης σε περιόδους που η χώρα μας ταλαιπωρούνταν από τα τρωτά της οικονομικής πολιτικής και την πολύμοχθη προσπάθεια συμπόρευσης με τις προηγμένες πολιτισμικά κοινωνίες.
WORLD COUNCIL OF HELLENES ABROAD (SAE)
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΣΑΕ)

Office of the President · Γραφείο του Προέδρου

980 N. Michigan Avenue · Suite 1210 · Chicago, Illinois 60611 · USA
Tel: 312/337-7243 · Fax: 312/337-7245
http://www.saeworld.org / hellenes@saeworld.org

June 29, 2005

Mr. Vaios Fasoulas
Kraftsteinstr. 36
90556 Cadolzburg
Germany

Via Email:koziakas@fasoulas.de

Dear Mr. Fasoulas,

I would like to convey my congratulations to you and to ΕΕΛΣΠΗ for your outstanding work in showcasing so many Greek authors and publications at the recent event organized in Alexandria, Egypt.

The recognition bestowed by the Aristoteleio Foundation is well deserved and I wish you continuing success in promoting our talented writers of Hellenic descent throughout the world.

With patriotic regards, I am,
Sincerely yours,

Andrew A. Athens
President

AAA/am

Η λογοτεχνία της διασποράς επιπλέον αποτελεί μια βασική μαρτυρία του πλαισίου μόνιμης διαβίωσης του Έλληνα στο εξωτερικό, αποδίδοντας πολλαπλές πτυχές αυτής της συντελεσμένης πραγματικότητας. Μέσα από το έργο των μεταναστών μπορούμε καταρχήν να αφομοιώσουμε μια εικόνα των δυτικών πολιτισμών, των επικρατουσών συνθηκών ζωής, της σημασίας της παγκοσμιοποίησης. Διαβλέπουμε την ξενική κουλτούρα, τον καθολικό τρόπο δράσης, τις βασικές σύγχρονες αξίες, το τεχνοκρατικό πνεύμα, την οικονομική δυναμική, την εξέλιξη των θεσμών, τα κοινωνικά αδιέξοδα, επιπρόσθετα την πορεία του διακρατικού διαλόγου, τις σχέσεις μεταξύ των χωρών, τις επιρροές. Παρατηρούμε τη ροή των γεγονότων στα πλαίσια των πολυπολιτισμικών κοινωνιών με την ανταλλαγή στοιχείων ανάμεσα στους πολίτες λογής εθνικοτήτων, κάτι που ισχύει πλέον και στον τόπο μας, ανευρίσκοντας αναλογίες.

Κυρίως οι Έλληνες λογοτέχνες στρέφουν το ενδιαφέρον στο ζήτημα της ενδεχόμενης αφομοίωσης των πληθυσμών των αποδήμων από τη χώρα που κατοικούν μόνιμα. Τούτο θεωρούν επικίνδυνο επακόλουθο της χρόνιας τριβής με έναν ξένο τρόπο αντίληψης, τις αλλότριες συνήθειες, ήθη, ιδεολογίες περισσότερο για τις μετέπειτα γενιές των μεταναστών. Εντοπίζεται μια διαρκής αγωνία για την τύχη της ελληνικής γλώσσας, όπως την αφομοιώνουν και τη χρησιμοποιούν οι νέοι αυτό συμβαίνει, διότι το γλωσσικό όργανο επισφραγίζει την εθνική κουλτούρα του ανθρώπου, λειτουργεί όμως και ως μέσο συλλογισμού και διατύπωσης των απόψεών του. Συνεπώς χρειάζεται να κληροδοτείται αυτούσια, χωρίς την ενσωμάτωση στο τυπικό της στοιχείων ξένων, προκειμένου να σμιλεύεται ανόθευτη η ελληνική σκέψη.

Ανάμεσα στις ξενικές επιδράσεις τα έργα των αποδήμων ανευρίσκουν και όσες σχετίζονται με τη μεταλλαγή της ελληνικής φυσιογνωμίας γενικά, πράγμα που σημαίνει ασφαλώς την ολοσχερή ενσωμάτωση στον ξένο τρόπο διαβίωσης. Εύκολα κρίνεται ότι ο μετανάστης μπορεί να επηρεαστεί από νεοεμφανισθέντα ιδεολογικά ρεύματα, ένα αλλότριο πολιτιστικό επίπεδο, εξαιτίας της απατηλής αντίληψης πως οτιδήποτε δυτικό είναι περισσότερο προοδευτικό. Έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος απώλειας της εθνικής του ταυτότητας, καθώς θα αποστασιοποιείται συνεχώς από την πατροπαράδοτη παρακαταθήκη, με αποτέλεσμα να διχάζεται, να μην οριοθετεί την φυλετική του ιδιοσυγκρασία και να παραπαίει ανάμεσα στα ξενόφερτα ήθη.

Οι Έλληνες διανοούμενοι του εξωτερικού εύλογα εξαπολύουν τη βαθύτερη αυτή αγωνία τους μην οδηγηθούν οι επόμενες γενιές των μεταναστών στον αφελληνισμό. Κρίνουν επιτακτική ανάγκη λοιπόν τη διατήρηση των σχέσεων με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και επίσης την κληροδότηση της παράδοσης στη νέα γενιά. Η μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας κρίνεται ένα βασικό εγχείρημα, προκειμένου να μεταλαμπαδεύεται η εθνική κληρονομιά, σε μια περίοδο με πρωτεύουσα συνθήκη το διεθνισμό μ' αυτόν τον τρόπο δύναται να καλλιεργηθούν οι γλωσσικές δυνατότητες, να ερμηνευτούν οι διαχρονικές αξίες, να σχηματοποιηθεί ένα ενιαίο σκεπτικό και το άτομο να συνειδητοποιήσει την εθνική του φυσιογνωμία, να κατακτήσει την αυτογνωσία.

Στα έργα εξάλλου των Ελλήνων αποδήμων συγγραφέων επισημαίνεται μια διάθεση πικρίας. Αυτή προκύπτει από την τάση να μετανιώνουν κάποτε για την επιλογή της αποδημίας μέσα από μια πορεία αυτοκριτικής σε έντονα προσωπικό τόνο. Μάλιστα ο γυρισμός αναδεικνύεται ως απώτερος στόχος του μετανάστη, ως μοναδική ελπίδα ευδοκίμησης, ώστε να ισχυρίζεται ότι έκλεισε ένας κύκλος ζωής ικανοποιητικά. Εξάλλου κάποτε επισύρεται και η θλίψη από την απώλεια προσφιλών προσώπων, συμπατριωτών που δεν ευτύχησαν να εκπληρώσουν το νόστο.
WORLD COUNCIL OF HELLENES ABROAD (SAE)
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΠΟΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΣΑΕ)

Γραφείο Αναπληρωτή Προέδρου
Office of Alternate President

Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου, 2005



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανθολογία έργων Απόδημων Ελλήνων λογοτεχνών


Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανθολογία που θα περιλαμβάνει ενδεικτικά έργα αξιόλογων Απόδημων Ελλήνων λογοτεχνών, θα εκδοθεί μέχρι το τέλος του έτους με πρωτοβουλία του Αναπληρωτή Προέδρου του ΣΑΕ κ. Στέφανου Π. Ταμβάκη, με την ευγενική χορηγία του κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" και σε συνεργασία με την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ).

Πρόκειται για μια σημαντική προσπάθεια ανάδειξης της λογοτεχνίας που γεννάται στους κόλπους των Αποδήμων, η οποία καταδεικνύει ότι οι ομογενείς της Διασποράς, όχι μόνο διαφύλαξαν και διέδωσαν την ελληνική γλώσσα, αλλά μετέτρεψαν και το λόγο σε τέχνη, τιμώντας την Ελλάδα από τα πέρατα της γης. Τώρα δίνεται η ευκαιρία να καταγραφεί αυτό το έργο σ' έναν τόμο που αναμένεται ν΄ αποτελέσει την αρχή μίας πολύτιμης σειράς, στην ιστορία της λογοτεχνίας του Απόδημου Ελληνισμού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο νέος Πρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" κ. Αντώνης Σ. Παπαδημητρίου συνεχίζοντας επάξια την κοινωφελή δράση του Ιδρύματος, έδωσε "σάρκα και οστά" στο εν λόγω όραμα, διατηρώντας πάντα μια ιδιαίτερη ευαισθησία προς τον Απόδημο Ελληνισμό.

Η συλλογή των έργων έχει ξεκινήσει ήδη υπό την εποπτεία του άοκνου Προέδρου κ. Βάιου Φασούλα και των μελών της ΕΕΛΣΠΗ και μετά την αξιολόγηση που θα ακολουθήσει, θα πραγματοποιηθεί η έκδοση, που πρόκειται να διατεθεί σε αποδέκτες στις πέντε ηπείρους.


69, Alexander the Great St., Chatby, Alexandria, Egypt
Tel: +20 3 4864969 - Fax:+20 3 4863843
http://www.sae.gr * sae-alex@tecmina.com

Ένας σκεπτικισμός μάλιστα είναι ευδιάκριτος, όταν αποτιμάται γενικά η στάση των Ελλήνων μονίμων κατοίκων της χώρας προς τους απόδημους αδερφούς τους. Στοιχεία που προσάπτονται στους δεύτερους είναι η εμμονή στα παραδεδομένα σχήματα, ο συντηρητισμός, η γραφικότητα, αλλά αντίθετα και η προοδοπληξία, ο δήθεν νεοφιλελευθερισμός, ο σνομπισμός. Οι χαρακτηρισμοί υποκινούνται ασφαλώς από επιπολαιότητα, είναι επιφανειακοί, αντιπροσωπεύουν ένα σκεπτικό ανωριμότητας και αυξάνουν το χάσμα που χωρίζει τους ανθρώπους με τις ίδιες ρίζες, απορρίπτοντας τη δυνατότητα της μορφοποίησης της ομοψυχίας, της σύμπνοιας για την αντιμετώπιση κοινών αδιεξόδων και την υποστήριξη συλλογικών οραμάτων.

Επιπρόσθετα και στις παροικίες του εξωτερικού σηματοδοτούνται προβλήματα, όπως η εκπροσώπηση των Ελλήνων στο διεθνή στίβο, η αναχαίτιση κοινωνικών δυσχερειών, η επιτακτική ανάγκη διάδοσης της έννοιας της ελληνικότητας στις νέες γενιές μεταναστών. Επισημαίνονται μάλιστα οι ηγετικές τάσεις ορισμένων ιδιοτελών προσώπων που δεν αποσκοπούν στην επίλυση των κοινών προβλημάτων και την καλλιέργεια του ελληνικού πολιτισμού, αλλά στην προσωπική τους ανάδειξη. Αλλά και η αβλεψία των υπολοίπων μελών των κοινοτήτων αυτών, ο οχαδερφισμός, ο ατομικισμός είναι ενδεικτικά σημεία της αποποίησης των υποχρεώσεων και των ευθυνών από μέρους τους.

Στη λογοτεχνία της διασποράς παρατηρούμε διάσπαρτα στοιχεία που αναδεικνύουν το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού. Καταρχήν αποδίδεται έμφαση στις ιστορικές συγκυρίες, τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας, με παραπομπές στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την περίοδο της επανάστασης κατά του τουρκικού ζυγού, της μικρασιατικής καταστροφής. Ακόμα εγκωμιάζονται και τα έργα κάθε Έλληνα που διέπρεψε αποδεικνύοντας την ευρηματικότητα, το θάρρος, την επινοητικότητα, τον ηρωισμό. Εγείρεται λοιπόν ένα συναίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, όταν εξυμνείται η πατρίδα ως ιδανικό μέσα από έναν λόγο επιφωνηματικό.

Επιπρόσθετα στα κείμενα των αποδήμων ο αναγνώστης σχηματίζει την εντύπωση του τρόπου διαβίωσης των Ελλήνων του εξωτερικού που πασχίζουν να διατηρήσουν τους δεσμούς με την πατρίδα τους, γίνονται φορείς της ελληνικότητας. Αυτό επιτυγχάνεται με την υιοθέτηση των εθίμων και των έξεων του τόπου τους δεν είναι λίγες οι παραπομπές στις συνήθειες που διανθίζουν το πανηγυρικό κλίμα διαφόρων εκδηλώσεων, των θρησκευτικών εορτών, επετειακών διοργανώσεων. Έντονο και το στοιχείο της ορθόδοξης λατρείας, της πίστης, της κατάνυξης, της ευλάβειας, που αναδεικνύουν τη σημασία του ελληνισμού. Μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν, όπως σημειώθηκε, στη ροή του λόγου κάποτε σημείο αναφοράς αποτελούν οι ρίζες του αφηγητή. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις ξεχωριστές περιστάσεις που συνοδεύουν τον τρόπο διαβίωσης στην ιδιαίτερη πατρίδα του γράφοντος, αντλούμε λαογραφικές πληροφορίες σχετικά με τις εθιμοτυπικές τάσεις του πληθυσμού, τις φάσεις της επιβίωσής του ακόμα και άρτιες παραπομπές στα αξιοθέατα, τα μνημεία, το φυσικό περιβάλλον, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την εργασιακή απασχόληση. Κι όλα τούτα σε αντιδιαστολή με την επισήμανση αλλού της ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας εξαιτίας της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης.

Ο μελετητής της λογοτεχνίας μέσα απ' τα έργα των αποδήμων δύναται βέβαια να συγκεντρώσει στοιχεία που πιστοποιούν τις ιδιαιτερότητες της γραφής και των θεμάτων τους που οφείλονται στη χρόνια παραμονή τους στο εξωτερικό. Συνάμα όμως παρέχεται η δυνατότητα να αποσαφηνιστεί και η έννοια της ελληνικότητας, όπως σχηματοποιείται από τους κοινούς προβληματισμούς τους για ζητούμενα σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία του ελληνισμού στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Φεβρουάριος 11.2005
Μπέλμπα Ελευθερία, Φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός.
Α' ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της ΞΕΝΙΤΙΑΣ
 


ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ
Αφιερώνεται στους απανταχού Έλληνες

Ευχαριστήριο:

Ευχαριστούμε θερμά τους εξαίρετους, ευγενικούς και ευαίσθητους συμπατριώτες και φίλους μας φιλοξενούμενους, που με την παρουσία τους μας συντροφεύουν σαν δροσερές σκιές στα πλατιά λιοπύρια της ζωής και μας δίνουν δροσιά και απαντοχή.

Τα μέλη της Επιτροπής Πρωτοβουλίας, που ανοίγει τα χέρια αγγίζοντας τους ορίζοντες και προσδοκά την Ένωση των Ελλήνων Συγγραφέων της Διασποράς, χαιρετούν με θέρμη τους: κ.κ. Γιωτάκη Παναγιώτη, Παντικίδη Λοΐζο, Πρεκατέ Αντώνη, Ζήση Χρυσόστομο, Ξανθίδη Παντελή, Τσακιρίδη Γιώργο, που με την παρουσία τους τίμησαν το πρώτο βιβλίο μας, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ» και συνέβαλαν με τις πλούσιες απόψεις τους στην επιτυχία αυτής της έκδοσης, υπογραμμίζοντας τη λάμψη του Λόγου, του Πολιτισμού και τη Γοητεία, το Κάλλος του Ελληνισμού.

Επίσης θερμά ευχαριστούμε και τους συναδέλφους συγγραφείς Κοντομέρκου Βάνα, Λειβαδιτάκη Πέτρο, Μπενέκο Δημήτρη, Μπίτα Λίλη, Νικολοπούλου Κωνσταντία, Παϊδούση Ελένη, Παναγιωσούλη Κλεοπάτρα, Κώστα Παπαστεργίου, Στρατή Γιώτα, Τζιλιάνο Μάκη και Φασούλα Χριστίνα, που έδωσαν με τα γραπτά τους στο εν λόγω έργο μια ξεχωριστή διάσταση.

Ευχαριστούμε όλους εκείνους που πρόσφεραν φωτογραφικό υλικό και ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τον Καθηγητή-Συγγραφέα κ. Β. Κυριακίδη, καθώς και τον Εκδοτικό οίκο: «Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ» και τους συνεργάτες του για την ευαισθησία και τη φροντίδα για την κεντρική διάθεση του βιβλίου μας.

Τέλος ιδιαίτερα ευχαριστώ τη σύζυγό μου Μαρία και την κουνιάδα μου Βασιλική, που ανέλαβαν μέρος των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων και κάθε άλλο συνάδελφο που όλοι μαζί μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε την παρούσα έκδοση.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΦΙΛΩΝ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ
Παναγιώτης Γιωτάκης Νυρεμβέργη, Γερμανία

Πώς να αρνηθείς το κάλεσμα για θετική συμβολή σε ένα νέο ξεκίνημα; Πώς να πεις όχι στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας ένωσης πνευματικών ανθρώπων με σκοπό τη συγγραφή και τη διάδοση του καλού βιβλίου; και μάλιστα σ? ένα χώρο, ο οποίος το έχει απόλυτη ανάγκη; Πώς να μη βάλεις και συ ένα πετραδάκι στα θεμέλια ενός «κτιρίου» που φιλοδοξεί να στεγάσει και να συνενώσει τις διάσπαρτες (ανά τον κόσμο) συγγραφικές δυνάμεις που στηρίζουν και διαδίδουν το αιώνιο ελληνικό πνεύμα στα πέρατα της οικουμένης; Πώς να μη συγκινηθείς από την εργώδη προσπάθεια των συγγραφέων που ΓΡΑΦΟΥΝ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ για να σπάσουν το φράγμα της απομόνωσης και να βγουν δυναμικά μπροστά διεκδικώντας την προσοχή και την (οφειλόμενη) φροντίδα εκ μέρους της επίσημης ελληνικής Πολιτείας;

Ασφαλώς και χαιρετίζω με ικανοποίηση αυτό το ξεκίνημα που κάνουν «οι συγγραφείς του κόσμου». Ζώντας χρόνια τώρα τον παλμό και τις αγωνίες του απόδημου ελληνισμού της Γερμανίας γνώρισα πολλούς πανάξιους Έλληνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην ξενιτιά. Κι ανάμεσα σ? αυτούς ευτυχώς υπάρχουν και ικανότατοι συγγραφείς. ’νθρωποι με οράματα, με ανησυχίες, με πίστη σ? έναν κόσμο ΕΙΡΗΝΙΚΟ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, χωρίς φτώχεια και αδικία. Αυτοί οι άνθρωποι ξεδιπλώνουν χρόνια τώρα το ταλέντο τους γράφοντας βιβλία για τον ελληνισμό της διασποράς και όχι μόνο. Δίνουν όλη τους την πνευματική ικμάδα για να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα? Για να διώξουν τον ωχαδερφισμό που κατακυριεύει το σύγχρονο άνθρωπο. Για να σπάσουν τον ατομικισμό και την «απειλή ιδιώτευσης» όλων μας?φορές είναι αβάσταχτη. Για να βοηθήσουν στο να σηκωθεί ο ήλιος λίγο ψηλότερα?

Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς, πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους συγγραφείς; Αν έλειπε αυτό το βάλσαμο της ψυχής και του πνεύματος που λέγεται ΒΙΒΛΙΟ; Αν έλειπαν οι ποιητές, οι θεατρικοί συγγραφείς και γενικώς οι άνθρωποι των γραμμάτων; Αν, κοντολογίς, έλειπαν οι πνευματικοί δημιουργοί; Μια απέραντη ΖΟΥΓΚΛΑ θα ήμασταν, χωρίς αμφιβολία!

Αυτό, λοιπόν το βιβλίο, που υπηρετεί τον πολιτισμό και την ανθρωπιά, που στερεώνει και δυναμώνει την ψυχή του ανθρώπου, που καλλιεργεί το νου για το καλό της ανθρωπότητας, που δίνει ελπίδα προοπτικής στο ανθρώπινο γένος, που καταυγάζει και σηματοδοτεί την πορεία του ανθρώπου, που συγκινεί και προβληματίζει, σ? αυτό το βιβλίο - θέλω να πιστεύω- είναι στρατευμένη η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ. Εξάλλου οι Έλληνες συγγραφείς το απέδειξαν αυτό στη διαδρομή των αιώνων?

Αξιέπαινη, λοιπόν, η προσπάθεια της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση των Συγγραφέων του Κόσμου. Πρέπει να τύχει της υποστήριξης όλων των Ελλήνων της διασποράς αλλά πρωτίστως της επίσημης ελληνικής Πολιτείας. Όχι μόνο ωραία λόγια αλλά και έργα!

Οι συγγραφείς της διασποράς δεν ζητούν πολλά?επίσημων φορέων που έχει, πρέπει να σκύψει και να αφουγκραστεί τα προβλήματα και τις αγωνίες αυτών των ανθρώπων. Να τους στηρίξει ηθικά και υλικά στην ανιδιοτελή προσπάθεια που κάνουν για να προωθήσουν τα πνευματικά τους δημιουργήματα. Για να αναδείξουν το έργο τους?

Περισσότερη, λοιπόν, προσοχή και φροντίδα οφείλει η μητέρα ΕΛΛΑΔΑ στους Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς. Περισσότερη αγάπη στους ακούραστους σκαπανείς του Ελληνικού Πνεύματος, που δεκαετίες τώρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εμπλουτίζουν και να διαδίδουν την ελληνική παράδοση και τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ στα πέρατα της οικουμένης συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στο ανέβασμα του πνευματικού επιπέδου των αποδήμων συμπατριωτών μας.

ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν αγωνιζόμενοι να φωτίσουν?Καιρός είναι να τους ανακαλύψει και η επίσημη ελληνική Πολιτεία. Και να σταθεί ενεργά στο πλευρό της.

Εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ στη νεότευκτη ΕΝΩΣΗ των απανταχού συγγραφέων.

Παναγιώτης Γιωτάκης
Καθηγητής Μαθηματικών
Νυρεμβέργη, Γερμανία

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Ο ΠΑΛΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΤΥΠΑ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΟΥΣ
Κωνσταντία Νικολοπούλου -Συγγραφέας

Κάθε προσπάθεια να φιλοξενήσει το πνεύμα και τη δημιουργία πρέπει να χαιρετίζεται με ενθουσιασμό. Ακόμα και αν το αποτέλεσμά της δεν είναι εντυπωσιακό.

Πολύ περισσότερο πρέπει να αισθάνεται κάποιος περήφανος, όταν κάποιοι, ονειροπόλοι, ρομαντικοί, στη μέθη και στην παραζάλη του νου, συλλαμβάνουν την έμπνευση να χτίσουν ένα κάστρο, ενώ γνωρίζουν ότι το έδαφος δεν είναι σταθερό και κατά συνέπεια το μέλλον του αβέβαιο.

Πώς πρέπει όμως να αισθάνεται εκείνος, που με επιμονή και υπομονή παλεύει με τις «Xίμαιρες» του καιρού μας και καταφέρνει να σταθεί νικητής;

Αυτό το βιβλίο, που φιλοξενεί το πνεύμα Απόδημων δημιουργών και είναι μια συλλογική προσπάθειά τους, είναι σαν το ταξίδι του αιώνιου Οδυσσέα, που ήταν μακρινό, αλλά που έφθασε τελικά στην Ιθάκη, δηλαδή στην έκδοσή του.

Αν και δεν είμαι Απόδημη και ζω στην Αθήνα, με τιμά η πρόταση των εκδοτών του βιβλίου να συμπεριλάβουν και δικά μου κείμενα.

Νομίζω ότι και εσύ αναγνώστη θα αφουγκραστείς τον παλμό των Ελλήνων, των Πανελλήνων, που δε χτυπά μόνο εδώ, δίπλα σου, αλλά και στις πέντε ηπείρους και ίσως τότε να αισθανθείς την ακτινοβολία που εκπέμπει το ελληνικό πνεύμα και να ακολουθήσεις τη διαδρομή του. Ενδεχομένως να διαγράψεις κάποτε και τη δική σου.

Κωνσταντία Νικολοπούλου -Συγγραφέας
Σόλωνος 96 - 5ος όροφος - 106 80 ΑΘΗΝΑ
Εκδοτικός οίκος «Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ»
τηλ. 010-360 91 26 - 010-360 77 25 fax: 010-360 91 26
www.bkyriakidis.gr e-mail bkyriakid@otenet.gr

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΕΜΕΙΣ, Η ΕΕΣΠΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Παντελής Ξανθίδης Αθήνα, Ιανουάριος 2002

Το 2002 κατέφθασε βρίσκοντας τον Ελληνισμό, ευαισθητοποιημένο και αποφασισμένο, όσο ποτέ άλλοτε, για να επανακτήσει την αίγλη του?μία διαπίστωση που μπορεί να μην προέρχεται από «επίσημες πηγές», αλλά αποτελεί προϊόν παρατηρητών του Διαδικτύου.

Όπου κι αν «σερφάρει» κανείς θα συναντήσει κάποιον Έλληνα, κάποια Ελλάδα?«προγραμματισθέντα» είναι πια μία?«Ελληνική αποικία» . Ένας ουρανός λουσμένος από το Φως του Απόλλωνα. Μία πραγματικότητα που σε μερικούς-μερικούς «σπάει νεύρα»! Ας μας το?

Το ανήσυχο πνεύμα του Έλληνα, κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της φίμωσης και της έντεχνης περιφρόνησης. Να αφοπλίσει τα κέντρα παραπληροφόρησης. Να βρει διέξοδο για Συμπόσια και Σπονδές στο Διαδίκτυο! Κάτι που στην επίσημη Ελλάδα, ως φαίνεται, δεν έχει γίνει αντιληπτό?

Ο Ελληνισμός, έχει βρει πια τον τρόπο να επικοινωνεί και να ανταλλάσσει τις πληροφορίες και τους πόθους του, τις γνώμες και τους καημούς του?Και αυτή η επικοινωνία, έχει φέρει τον Έλληνα πολύ κοντά με τον πατριώτη του. Να μιλάς με Αυστραλία, να παρεμβαίνει η Βενεζουέλα, να παρεμβάλει τη Νυρεμβέργη, να δίνει παρουσία το Γιοχάνεσμπουργκ, να απαντάει η Νέα Υόρκη. Και η Αθήνα, να νυστάζει ?

Έτσι, ξεπήδησε στο Διαδίκτυο η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (ΕΕΣΠΗ) - μία Ένωση που αποτελεί φυσική συνέπεια των διεργασιών που συμβαίνουν στον ελληνικό κόσμο του Internet.

Ας χαιρετήσουμε αυτή την πρωτοβουλία κι ας την δούμε σαν μία πτυχή της Ελληνικής Πρότασης. Σαν μία ελληνική έκφραση, που ως στόχο της έχει να προβάλλει τους εκπροσώπους του ελληνικού πνεύματος, που ζουν και δραστηριοποιούνται στις τόσες και τόσες ελληνικές γειτονιές του Πλανήτη.

Το 2002, δεν είναι τυχαία χρονιά για τον Ελληνισμό. Είναι χρονιά αποφάσεων και ανασύνταξης των ελληνικών, φιλελληνικών και ελληνιστικών δυνάμεων για την μεγάλη πολιτισμική προέλαση προς ανατροπή της υφισταμένης «αούμπαμπα » καθεστηκυίας τάξεως, που μόνον πίκρες, δάκρυα και αίμα έχει να προσφέρει?
Δείτε ακόμα από τον Παντελή Ξανθίδη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Η Γη, δεν αντέχει πια παρουσίες «μεταλλαγμένων » και η εναλλακτική λύση είναι μία και μοναδική: Η Ελληνική Πρόταση.

Παντελής Ξανθίδης
www.apn.gr/enathines/htm
panelmax@apn.gr
Αθήνα, Ιανουάριος 2002

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΡΓΟ
Λοΐζος Παντικίδης Αξιωματικός ΕΛ.ΑΣ Θεσσαλονίκη, Δεκέμβρης 2001

Περιπλανώμενος κάποια στιγμή στο απώτερο παρελθόν στο διαδίκτυο και αναζητώντας λογοτεχνικά στοιχεία, συνάντησα το λήμμα «απόδημοι». Η αναζήτησή μου με οδήγησε σε κάποιες σελίδες με κείμενα και άρθρα Ελλήνων συγγραφέων του εξωτερικού. Μια απ? αυτές ήταν και η σελίδα του κ. Βάιου Φασούλα, από τον οποίο και πληροφορήθηκα την έκδοση του έργου αυτού. Γεννήθηκε έτσι η επιθυμία να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην προσπάθεια αυτή των απανταχού Ελλήνων συγγραφέων της διασποράς, με το παρόν μικρό κείμενο.

Τι να πει κανείς, όταν διακρίνει μέσα σε κείμενα τη φλόγα που ωθεί τον άνθρωπο να εκφράσει την αγάπη του και νοσταλγία για την πατρίδα, ενώ βρίσκεται μακριά απ? τον τόπο αυτό. Κι ας είναι ξεχασμένος ο Έλληνας δεν παύει να δημιουργεί. Παρασυρμένος απ? την ορμή του αυτή, γράφει ποιήματα, μυθιστορήματα, αρθρογραφεί, παίρνει ενεργή θέση στα θέματα της ανθρώπινης καθημερινότητάς μας, αλλά και σχολιάζει την επικαιρότητα, καμιά φορά και περισσότερο ενημερωμένος από τους Έλληνες της Ελλάδας.

Είναι λυπηρό που εμείς εδώ στην πατρίδα δεν ξέρουμε ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε το έργο των αποδήμων. Αναρωτιέται κανείς γιατί να είναι τόσο μόνοι στην προσπάθεια αυτή, τη στιγμή που μεταφέρουν όπου κι αν πάνε το ελληνικό φως και αιώνια το κουβαλάνε μαζί τους, στις καρδιές και στις βαλίτσες τους.

Γι? αυτό και είναι αξιόλογη η προσπάθεια αυτή, σαν μια συλλογική ένδειξη του δυναμικού και δυναμισμού των αποδήμων. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την πανδαισία στοιχείων, που θα χρωματίσει το έργο αυτό, μιας και οι συγγραφείς του ζούνε σε διαφορετικούς τόπους, δεχόμενοι επιδράσεις από διαφορετικούς πολιτισμούς, παραμένοντας όμως Έλληνες.

Η σύγχρονη πολυπολιτισμική και παγκοσμιοποιημένη πια κοινωνία οφείλει να ανοίξει τους κόλπους της στην κίνηση αυτή και να την στηρίξει. Μέσα στο πνεύμα του έργου, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω κάποιους στίχους στους δημιουργούς του.

Γιομάτη βράχια η ξενιτιά
άγονη, ξεραμένη
σαν έρημος που λαχταρά
βροχή ευλογημένη...
...κι ο σπόρος έτοιμος κι αυτός
ανάμεσα στην ξέρα,
ο Έλληνας που πολεμά
κι αντέχει νύχτα μέρα...?
ρίζες να του χαρίσει,
να βγει βλαστός, να βγει ανθός
το χώμα να μυρίσει.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, να έρθει σαν βροχή η αναγνώριση και στήριξη του έργου των συμπατριωτών μας. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας γεωγραφικός χώρος. Είναι ο Έλληνας σε κάθε γωνιά της γης που ξέρει να δείχνει το ανάστημά του.

Λοΐζος Παντικίδης
Αξιωματικός ΕΛ.ΑΣ
Θεσσαλονίκη, Δεκέμβρης 2001
Loizos@myrealbox.com

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΜΗΝΥΜΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ
Κώστας Δ. Παπαστεργίου Τρίκαλα, Ιανουάριος 2002

Μήνυμα ελπίδας μας έστειλε η ξενιτεμένη ελληνική συνείδηση πριν από κάμποσο καιρό, όταν οι πνευματικοί ταγοί της Διασποράς αποφάσισαν να εκφραστούν. Χάρη στην επαναστατική τεχνολογία της πληροφορικής, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα κατόρθωσαν να συνεννοηθούν και να συστρατευθούν σε μια κορυφαία πανεθνική προσπάθεια. Μια πρωτοβουλία πρωτόφαντη!

Επί τέλους να μιλήσει κατ? αυθεντικό τρόπο ο ξεχασμένος Έλληνας ξενιτεμένος. Να εκφράσει τον πόνο του και τον καημό του, να υποδείξει και να διεκδικήσει.

Σε μια εποχή εξελισσόμενης «Παγκοσμιοποίησης» που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας, σ? έναν κόσμο που βαθμιαία χάνει την εθνική του ταυτότητα και πνευματική του αυτονομία, η ξενιτεμένη ελληνική συνείδηση αποφάσισε ν? αντισταθεί.

Δεν είναι αιθεροβάμων να βαυκαλίζεται ότι θα ανατρέψει το ποτάμι. Όμως, το μπόλιασμα των ευαίσθητων συμπατριωτών μας, με καλώς εννοούμενα, «εθνικά αντισώματα», ικανά να ματαιώσουν τη μετάλλαξη προς την ομωνυμοποίηση της ζωής, είναι αναμφισβήτητα μία αύρα αισιοδοξίας.

Οι ξενιτεμένοι μας - με προεξάρχουσα την πνευματική τους Ελίτ - καλούνται να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο σ? αυτή τη συγκλονιστική στιγμή! Αυτοί που πέρασαν από πολύμορφες συμπληγάδες και αντιστάθηκαν σε πολύφερνες Κίρκες, σαν άλλοι Οδυσσείς, προβάλλουν τις αδάμαστες ψυχικές τους αρετές (και αντοχές) για μια ελληνική πνευματική αυτονομία μέσα στην παγκόσμια φάρμα.

Φαίνεται ότι ανήκει οριστικά στο ?«π? ανάθεμά σε ξενιτιά με τα φαρμάκια πώχεις»!!

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις αντιξοότητες της καθημερινότητας και τις απαξιωτικές συμπεριφορές από κάθε κέντρο, οι ξενιτεμένοι μας?να της αποδείξουν ότι η ισονομία και ισοτιμία είναι δικαίωμα τους αυτονόητο, και δεύτερο, στη βαρήκοη ελληνική πολιτεία, για να της ξεφωνίσει ότι οι ?

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την αλληλογνωριμία των Συγγραφέων του Κόσμου έκανε μια προσπάθεια πολλαπλώς επαινετή. Επίσης η φιλοδοξία έκδοσης μιας πρώτης ανθολογίας των ξενιτεμένων πνευματικών ταγών είναι αρίστη. Χαίρομαι και χαιρετίζω την όλη προσπάθεια και μακάρι να αφυπνίσει και τη μακάρια ελληνική Πολιτεία.

Κώστας Δ. Παπαστεργίου
42 100 Τρίκαλα, Καποδιστρίου 6
Τρίκαλα, Ιανουάριος 2002
τηλ. 04310 23 20 fax 04310 36789
www.3kala.gr email

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Αντώνης Πρεκατές - Φιλόλογος Τρίκαλα 28.12. 2001

Πόσο επίκαιρα και εύγλωττα τα λόγια του συγγραφέα του «ΛΑΘΟΥΣ» ο οποίος απευθυνόμενος στους λογοτέχνες (όλου του κόσμου) τους προτρέπει να γράφουν - με θάρρος και ηθική γενναιότητα - για τα βάσανα των αδικημένων και κατατρεγμένων, των καταπιεσμένων και διωκομένων, να λένε την ΑΛΗΘΕΙΑ όσο πικρή κι αν είναι όσο κι αν δεν αρέσει στους κατεστημένους. Αλλιώς - λέει ο Αντώνης Σαμαράκης- τι αξία έχουν τα βιβλία μας, οι στίχοι μας και τα γραφτά μας;

Έτσι είναι... Η τέχνη είναι απ? τη φύση της επαναστατική, γιατί είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. Τρανό παράδειγμα απ? τη μυθολογία ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ. Τα? βαλε με την εξουσία του «παντοδύναμου» Δία, αρνήθηκε την «ήσυχη» ζωή χωρίς μπελάδες, γι? αυτό και «έκλεψε» τη φωτιά (δηλαδή τη γνώση) απ? τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους, τους κοινούς θνητούς, το ανθρώπινο γένος.

Αυτήν την ΗΡΩΙΚΗ και ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ - με κινδύνους- στάση του ΠΡΟΜΗΘΕΑ, την έκανε Τέχνη ο Αισχύλος, ένας απ? τους τρεις μεγάλους τραγικούς της Αρχαίας Ελλάδας, για να μην ξεχνάμε όλοι όσοι στον κόσμο ασχολούμαστε με το γράψιμο (όλων των μορφών της Τέχνης) ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ, που είναι η ΖΩΗ, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ΦΥΣΗ (που κομμάτι της είναι και ο άνθρωπος). Ο «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ» είναι ο Χριστός της Σταύρωσης αλλά και της Ανάστασης των ανθρώπων.

Το «Βασίλη κάτσε φρόνιμα?στέκονται κοντά στα πάθια των λαών τους και πάντα - σαν τον Αισχύλο, το Ρήγα, τον Ζολά με το «ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ» τον ανώνυμο Έλληνα, τον Μακρυγιάννη, τον Καζαντζάκη, τον Γληνό, τον Νερούντα, και πολλούς άλλους -βρίσκονταν απέναντι στις αυταρχικές εξουσίες, κάθετα αντίθετοι στα απολυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα.

Η φωνή η δική σας - σε μια εποχή δύσκολη για τον Πλανήτη μας και κρίσιμη για την μάνα Ελλάδα - μέσα απ? την Τέχνη και την Ανθολογία σας, είναι η φωνή και η ψυχή των μεταναστών, είναι η έκφραση ενός εκλεκτού κομματιού της ΠΑΤΡΙΔΑΣ μας, που ζουν στα ξένα έχοντας πάντα στο μυαλό το «νόστιμον ήμαρ» σε μια Ελλάδα ελεύθερη, σε μια Χώρα με ισονομία, ισοπολιτεία, κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς εξάρτηση από τις λεγόμενες «προστάτιδες δυνάμεις»?

Στέλνετε, μέσα απ? το βιβλίο και τα κείμενά σας το ΜΗΝΥΜΑ της ελπίδας και της αισιοδοξίας, δίνετε το ΠΑΡΩΝ, στους χαλεπούς καιρούς μας που πασχίζουν οι δυνάστες της Ευρώπης και οι ντόπιοι γραικύλοι, να μας φάνε, να μας εξαφανίσουν, να κάνουν την Ελλάδα μας, έναν «απέραντο παράδεισο» για τους ξένους καταντώντας τη Χώρα μας τόπο παραθέρισης των «Κροίσων» ’γγλων, Γάλλων, Γερμανών, Αμερικάνων κλπ. όπου δεν θα υπάρχει ΠΑΤΡΙΔΑ, δεν θα υπάρχει Έθνος, κράτος ανεξάρτητο, ούτε λαός, ούτε γλώσσα, ούτε τίποτα που να θυμίζει Ελλάδα, Ιστορία, Ελληνικό στοιχείο.

ΧΡΕΟΣ σας και ΧΡΕΟΣ μας, όλων των ανθρώπων της Τέχνης, του πνεύματος, των γραμμάτων να κρατήσουμε την Ελλάδα ψηλά και να την κάνουμε ένα Φρούριο πνεύματος και πολιτισμού απόρθητο. Σαν την καρδιά του Τανκό του Μάξιμ Γκόργκι που την έκανε σημαία (αφού έσχισε με τα χέρια του το στήθος του και ξερίζωσε την καρδιά του) έδειξε στους πονεμένους, τους απελπισμένους, καταπιεσμένους και αδικημένους το δρόμο της Τιμής και της αξιοπρέπειας, το δρόμο της πάλης μέσα απ? το ΕΜΕΙΣ (και όχι του ΕΓΩ), τους εμψύχωσε πώς να σταθούν όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά, όπως και έγινε σαν να ήταν θαύμα.

Οι άνθρωποι πήραν θάρρος απ? τη γενναιότητα και τη «ΣΤΑΥΡΩΣΗ» του Τανκό απ? το λαμπερό φως της καρδιάς του ΗΡΩΑ. Έτσι μπορούμε να κάνουμε και την καρδιά μας οι συγγραφείς όλου του κόσμου για να σώσουμε τον κόσμο απ? τα σκοτάδια, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την Ανίερη Συμμαχία των «μεγάλων».

Να το πάρουμε απόφαση: Οι δρόμοι είναι δυο. Του Βασίλη κάτσε φρόνιμα και του Προμηθέα ή του Χριστού. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα.

Το τελικό μήνυμά σας, που είναι η Πίστη στη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ και στην Αλληλεγγύη των λαών, είναι το νέο ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ των μεταναστών της λογοτεχνίας, το δικό σας μήνυμα που λέτε το μεγάλο ΝΑΙ σε κρίσιμες για την Ελλάδα και τον κόσμο ώρες.

Αντώνης Πρεκατές - Φιλόλογος
Τρίκαλα 28.12. 2001 (τηλ.04310 76176)

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Γεώργιος Τσακιρίδης, Καθηγητής, Μόναχο 26.12.2001

Αξιότιμοι εκπρόσωποι των γραμμάτων της νεοελληνικής Διασποράς σε όλο τον Κόσμο, αγαπητοί μας φίλοι και αναγνώστες. Πρώτα, επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω στην όμορφη τούτη συλλογική προσπάθεια έκδοσης ενός μέρους από το πνευματικό έργο των ελλήνων λογοτεχνών της Διασποράς και να συγχαρώ όλα τα συμμετέχοντα μέλη στην Ανθολογία αυτή.

Ζώντας στο Μόναχο της Γερμανίας, βρισκόμενος μέσα σε ένα από τα ζωντανά κομμάτια της Διασποράς, εκφράζω κι ένα προσωπικό μου συναίσθημα να νιώθω περισσότερο Έλληνας αλλά και περισσότερο Ευρωπαίος. Η ελληνικότητα και ο κοσμοπολιτισμός μας συμβαδίζουν και με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιταγή των καιρών είναι να διαμορφώσουμε ευρωπαϊκή συνείδηση και ταυτόχρονα να υπάρξει σεβασμός στην διατήρηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και της εθνικής μας συνείδησης. Στην επίτευξη αυτού του σκοπού μεγάλος ο ρόλος και ευθύνη των διανοουμένων της Διασποράς που κρατά θέσεις και αρχές παρά τα ξενικά ρεύματα στις χώρες όπου ζούνε, δημιουργούν και αποκαλύπτουν αλήθειες και οπτικές γωνίες, που δεν τις διακρίνουν οι άλλοι.

Πιστεύω ότι εσείς οι λογοτέχνες ανά τον κόσμο συγκροτείτε ένα εξαιρετικά σημαντικό δίκτυο παροχής πνευματικών υπηρεσιών, που είναι αναγκαίες για την διαμόρφωση του νέου πολίτη της Ελλάδας και του νέου πολίτη του Κόσμου στον 21ο αιώνα που διανύουμε. Κάθε γλώσσα είναι ένα διαφορετικό σύμπαν, ένας διαφορετικός κόσμος. Τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας. Και εσείς που ασχολείστε με το λογοτεχνικό γράψιμο διαμορφώνετε και συντηρείτε ζωντανό αυτό τον κόσμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχοντας ως όργανο της ψυχής και της έκφρασής σας την υπέροχη, ξεχωριστή και από την φύση της λογοτεχνική ελληνική γλώσσα. Τη μητρική ελληνική γλώσσα που μας δένει με τις ρίζες μας και αγγίζει την καρδιά και την ψυχή μας. Με τα γλωσσικά εφόδια που μεταδίδετε εσείς, οι Έλληνες Λογοτέχνες της Διασποράς, οπλίζονται οι νέες γενεές, ο Έλληνας Πολίτης του 21 ου αιώνα και εκπέμπεται διάχυτη η ακτινοβολία του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής κοσμοαντίληψης, των ελληνικών γραμμάτων.

Συνεχίζοντας μια παράδοση αιώνων ανθεί η ελληνική πνευματική δημιουργία έξω από τα στενά γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδας, μια πνευματική δημιουργία που έχει ως παράδειγμα τον Καβάφη, το Ρήγα, τον Χριστόπουλο, Βηλαρά, Κάλβο, Σολωμό ... Συμβάλλετε με το ακούραστο διά βίου έργο σας στα ξένα μέρη που ζείτε που με τον καιρό έγιναν και οι πατρίδες σας στη διατήρηση της νεοελληνικής ταυτότητας δίνοντας σε όλους το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι ένας τόπος αλλά ένας τρόπος ζωής, μια ιδέα υπερτοπική και διαχρονική.

Η αναζήτηση της νεοελληνικής ταυτότητας δεν έχει τίποτα να κάνει με εθνικές και εθνικιστικές φιλοδοξίες. Είναι μόνο μια προσωπική προσπάθεια να σώσουμε μέσα μας ένα δώρημα αλήθειας, ένα χάρισμα ζωής.

Ύψιστο το έργο των λογοτεχνών του απόδημου ελληνισμού. Με τον πλούτο των γνώσεών σας, με τις πλούσιες διαπολιτισμικές εμπειρίες και με τον ανοικτό και αδέσμευτο ορίζοντά σας, με βλέμμα πάντα στραμμένο στη μητέρα Ελλάδα συμπάσχετε σε όλα τα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας, ευαισθητοποιείσθε και θεωρείτε καθήκον σας να κρίνετε την επικαιρότητα και να δίνετε μηνύματα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα κόσμο ειρηνικό και ευτυχισμένο, για μια κοινωνία που μπορεί και πρέπει να είναι ανεκτική σε κάθε διαφορετικότητα και ανθρώπινη.

Με αυτές τις σκέψεις ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του αγαπητού φίλου μου και καταξιωμένου στα λογοτεχνικά δρώμενα, Βάιου Φασούλα, να προλογίσω στο συλλογικό έργο της Ανθολογίας σας, πράγμα που αποτελεί μεγάλη μου τιμή και εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο έργο σας.

Σας χαιρετίζω με αγάπη και εκτίμηση.

Γεώργιος Τσακιρίδης.
Καθηγητής Γερμανικής και Ελληνικής Φιλολογίας,
Φιλόλογος 2ου Λυκείου Μονάχου, Μεταπτυχιακός στην σχολή «Neogrδzistik» του LMU Μονάχου.
Μόναχο 26.12.2001, Alden str 19 81 541 Mόnchen- D

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΜΙΑ «ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Χρυσόστομος Ε. Ζήσης Οδός Δωροθέου Σχολαρίου 3 42100 Τρίκαλα

Α`

Για πολλές δεκαετίες-συχνά, πυκνά- η σκέψη του υπογράφοντος άνοιγε τις γαλάζιες φτερούγες της και σαλπάριζε για μακρινά ταξίδια μόνη της, περνώντας από απέραντες ασύνορες θάλασσες και αγνώριστες στεριές, όλο άγρια πελώρια κύματα και γκρεμούς και φαράγγια ?τελικά, στην άγνωστη και μακρινή πέτρινη Χώρα της Κεντρικής Αμερικής του ΠΑΝΑΜΑ. Ταξίδευε η σκέψη μου κοντά στον μεγάλο μου αδερφό το Θωμά που εδώ και πολλά χρόνια είχε ξενιτευτεί χωρίς εγώ να τον γνωρίσω?μακαριστό ήδη) μεγάλο αδερφό μου, που κάποια μαύρη μέρα άφηνε τα σκληρά εγκόσμια και φτερούγιζε για την υπερπέραν αιωνιότητα.

Διαβάζαμε, τότε τα σύντομα γράμματα, έχοντας δίπλα μας τη φωτογραφία του και κλαίγαμε από χαρά, ενώ η άγια Μάνα μας η μακαρίτισσα, με την απαλάμη της σφούγγιζε τα δάκρυά της που κατρακυλούσαν στα πρόωρα χαρακωμένα μάγουλά της. Και κει πέρα, πολύ μακριά από μας -στον Παναμά, με το πέτρινο πρόσωπο -ο ξενιτεμένος αδερφός, έβαλε τα ονόματα απ? τα τρία αδέρφια μας στα τρία παιδιά του (Μήτσος, Γιώργος, Μάρθα) για να μας έχει έτσι συνεκδοχικά, μέρα, νύχτα μαζί του με μια μεγάλη κορνιζαρισμένη οικογενειακή μας φωτογραφία.

Πέρασαν από τότε δεκαετίες, μα αυτές οι ψυχικές συνδέσεις-ταυτίσεις δεν ξεθώριασαν. Στέκονται ολοζώντανες στο εικονοστάσι της ψυχής μας όπου φέγγει ανύσταχτο το αγιοκέρι της ιερής θύμησής μας. Και μάλιστα αυτές οι ψυχικές «ταυτίσεις» γίνονται όλο και πιο ζωηρές καθώς εγώ (ο Βενιαμίν)της άλλοτε υπερπολύτεκνης οικογένειας απέμεινα «εν ζωή».

Β`

Αναλογίζομαι, λοιπόν, αυτές τις ώρες, συνεκδοχικά, πολύ έντονα τα τόσα εκατομμύρια των προσφιλών, όλων μας, Ομογενών μας, που η μοίρα τους ξερίζωσε απ? την αγαπημένη μας γαλάζια Ελλάδα, την τροφό του Πολιτισμού όλου του Κόσμου, και τους έφερε σε ξένες γωνιές, σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες, σε άλλα μήκη και πλάτη. Γιατί, σχεδόν, άλλα τόσα εκατομμύρια (απ? όσα είναι ο πληθυσμός της Ελλάδας σε Έλληνες) είναι ξενιτεμένοι, Απόδημοι Έλληνες, δικά μας αδέρφια της Ελληνικής Διασποράς, που βρίσκονται στα πέρατα του Κόσμου, σ? όλες τις άκρες της γης -από τη Νότια εσχατιά της Αφρικής και Αμερικής μέχρι την Αλάσκα και απ? τις Χώρες του ανατέλλοντος ηλίου μέχρι τις ανεμοδαρμένες ακρώρειες της Δύσης.

Όλοι αυτοί οι «άλλοι Έλληνες» αποτελούν τον «έξω Ελληνισμό» τον ολοζώντανο. Που αφομοιώνουν χωρίς να αφομοιώνονται. Που όπου κι αν βρίσκονται ανοίγουν μονοπάτια και λεωφόρους ευημερίας, προόδου σ? όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής! Που τιμούν το όνομα της Ελλάδας. Που διατηρούν τη γλώσσα μας, τους εθνικούς μας χορούς, τα δημοτικά μας τραγούδια, τα ήθη και έθιμα! Που σέβονται τις παραδόσεις και την ελληνικό τρόπο ζωής και πάνω απ? όλα την Ορθοδοξία, την Ιστορία μας και την διαχρονικότητα του Ελληνισμού! Που κρατούν την εθνική μας ταυτότητα σε πείσμα της παγκοσμιοποίησης και των ύποπτων ρευμάτων της σύγχρονης εποχής -μιας εποχής αλλοπρόσαλλης, αποπροσανατολισμού, αναστάτωσης, διαφοροποίησης των πάντων και αμφισβήτησης των αιώνιων αληθειών!

Οι Απόδημοι Έλληνες είναι, κοντολογίς, οι θεματοφύλακες της φυλής μας, της αιώνιας Ελληνικής Φυλής που μένει άφθαρτη και αναλλοίωτη.

Γ`

Χρέος μου, λοιπόν, και καθήκον μου είναι ν? αποδεχτώ και ν? ανταποκριθώ στην τιμητική πρόταση του αγαπητού πνευματικού συνοδοιπόρου Βάιου Φασούλα να χαιρετήσω γράφοντας λίγα λόγια στην αξιέπαινη αυτή Συλλογική Πρωτοβουλία για μια πρώτη πνευματική-πολιτιστική εμφάνιση των Αποδήμων Αδερφών μας, που θέλω να πιστεύω πως είναι η αφετηρία και το εφαλτήριο σειράς παρόμοιων προσπαθειών.

Δεν μας περιποιεί μόνο τιμή αυτή η πρόταση χαιρετισμού και ηθικής συμπαράστασης, αλλά, παράλληλα μας κάνει κοινωνούς της δικής σας χαράς και αγαλλίασης. Γι? αυτό ασμένως και με ικανοποίηση ανοίγω την αυλαία ενός πνευματικού-πολιτιστικού Σκηνικού, όπου στις επόμενες σελίδες προβάλλονται με σεμνότητα, περίσκεψη, ταπεινότητα, αθόρυβα και με συναίσθηση ευθύνης στο πρώτο «βήμα» της ψυχής και της σκέψης σας, που επιχειρείτε με τον μόχθο της γραφίδας!

Δεχόμαστε την πρότασή σας καλοπροαίρετα, με ανοιχτές τις θύρες της καρδιάς και του νου μας, με όλο το «είναι» μας! Η πρότασή σας και η Απόφασή σας μοιάζει με ελπιδοφόρα ανοιξιάτικη πνοή! Τη δεχόμαστε σαν το καλλίτερο, αυθόρμητο, ειλικρινή, πηγαίο και αδελφικό πνευματικό ασπασμό. Χαιρόμαστε και υποδεχόμαστε κάθε πνευματική σας προσφορά στο χώρο της Λογοτεχνίας και της Τέχνης (Διήγημα, Χρονογράφημα, Ποίηση, Ιστορία, λαογραφία, Κριτική, Επικαιρότητα, Μουσική, Ζωγραφική, Θέατρο, κ. ά.)

Απέραντος ο χώρος της Λογοτεχνίας και της Τέχνης γενικότερα. Εμείς, εδώ, στην Πατρίδα μας, στην Ελλάδα, δεχόμαστε την πνευματική σας προσφορά και δημιουργία λέγοντάς σας: «Θαρσείν χρή και τ? αύριον έσετ? άμεινον!!» Πάντοτε με υψηλούς στόχους και ευγενείς επιδιώξεις. Εμείς θα σας παρακολουθούμε με διάθεση ενισχυτική από ηθικής (και όχι μόνο) πλευράς. Είμαστε δίπλα σας. Σας στέλνω την ασύνορη αγάπη μου μαζί με τις διάπυρες από καρδιάς ευχές για μια γόνιμη και βελτιωτική πνευματική πορεία. Υποσημειούμαι: ο δικός σας άνθρωπος

Εκπαιδευτικός, Λογοτέχνης, Κριτικός, Συγγραφέας. (Χρυσός Σταυρός Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως)

Χρυσόστομος Ε. Ζήσης
Οδός Δωροθέου Σχολαρίου 3 42100 Τρίκαλα
Τρίκαλα, 30.12.2001

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΠΣΗ»

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Βάιος Φασούλας, Γερμανία - Φεβρουάριος 2002

Το κείμενο που ακολουθεί στάθηκε αφορμή για να φτάσουμε σήμερα εδώ που φτάσαμε. Αυτό «γέννησε» και τη γνωριμία με συμπατριώτες, που αγαπούν το Λόγο, απ? τα διάφορα σημεία του Πλανήτη μας. Νομίζω ότι η κατάθεση και φιλοξενία των απόψεών μου στην «Ανθολογία της Ξενιτιάς» θα βρει την ανάλογη θέση στην καρδιά του αναγνώστη.

«Οι Έλληνες πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του». «...Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον, που σερνόταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες. Οι Έλληνες όμως πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Του δίδαξαν να είναι υπερήφανος. Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο. Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως τοποθετήθηκε ο Περικλής, σε ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές τους ελευθερίες. Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτό του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη, ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να τη ζούμε. Οι Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γι? αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Όμηρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού. Χωρίς τους Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση. Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Από τους Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό...» (www.kalami.net.-The New York Times)

Ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων λογοτεχνών- συγγραφέων Β` και Γ` γενιάς στο παράδειγμα της Γερμανίας

Αυτό ήταν το θέμα που ο εξαίρετος φίλος, καθηγητής δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με ειδικότητα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία και πολυετή διδακτική πείρα, διανοούμενος και υπερασπιστής των γραμμάτων και του λόγου κ. Γιώργος Τσακιρίδης, είχε επιλέξει την περασμένη άνοιξη-καλοκαίρι του 2001 να παρουσιάσει στο Λουδοβίκειο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (LUM.) ως φοιτητής Μεταπτυχιακού (Magister ) και το οποίο ακούραστα επεξεργάστηκε. Στην αξιόλογη και επίπονη προσπάθειά του για το ρόλο της Λογοτεχνίας, ζήτησε από Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας τις απόψεις τους καθώς και τις δικές μου τις οποίες θα επαναλάβω. Έτσι γενικεύοντας το θέμα από τη δική μου σκοπιά, αναφέρθηκα στο έργο της Λογοτεχνίας, πώς την καταλαβαίνω, γιατί γράφω, τι περίμενα και τι περιμένω από τους ταγούς της Μητρόπολης.

Επικαλέστηκα ένα απόσπασμα άρθρου (των The New York Times) για να δοθεί η πρέπουσα διάσταση στο χώρο αυτό και δεν είναι το μοναδικό. Πολλοί επιστήμονες και διανοούμενοι του κόσμου ασχολήθηκαν και δε θα πάψουν να ασχολούνται με το θαύμα της Λογοτεχνίας και γενικότερα του Ελληνικού Πολιτισμού. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι η ελληνική Λογοτεχνία αποτελεί «μονοπώλιο» για την ελληνική πραγματικότητα και ότι άλλες χώρες και λαοί έμειναν στο περιθώριο. Θα ήμουν άδικος και εκτός πραγμάτων αν υποστήριζα κάτι τέτοιο.

Ωστόσο κάποιες από τις μεγάλες αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού είναι η Λογοτεχνία και η Ποίηση, που διαδραμάτισαν πολύ σημαντικούς ρόλους στην πορεία των αιώνων και των λαών. Στη πατρίδα μας θα δούμε το Λόγο καθοδηγητή και οδηγητή, εμπνευστή, διαμορφωτή και υπερασπιστή και ως Έλληνες έχουμε να δώσουμε πολλά δείγματα γραφής στην ανθρωπότητα: και σε έργα και σε λόγια.

Και άλλωστε αυτός είναι και πρέπει να είναι ο σκοπός του Λόγου. Να «περπατά» στην οικουμένη όπως ο ήλιος, να απλώνεται όπως η θάλασσα, να βροντά όπως ο κεραυνός και να δημιουργεί με τη θέρμη, τη δροσιά, τη φύλαξη και τα αναρίθμητα Κάλλη του, όχι μόνο θαυμαστές-αναγνώστες, αλλά και μιμητές. Εδώ είναι και η γοητεία της τέχνης. Και εδώ ακριβώς, όπως προανέφερα, κατάλαβα την αξία του Λόγου, που χάρη του εξελίχτηκα σε εραστής των Μουσών και προσπάθησα και προσπαθώ να γίνω μιμητής. Γι? αυτό άρχισα να γράφω.

Θεωρώ ότι το Λόγο ο Έλληνας τον έχει μέσα του. Τα χαρακτηριστικά του, όπως η σοφία και ο στοχασμός, η ψυχική και κοινωνική ανατομία και η ποίηση, το θέατρο και το τραγούδι, όσο και αν οι κοινωνίες μεταβάλλονται από οάσεις ανάπαυλας, πνευματικής ανάτασης και ηρεμίας σε αποξηραντικούς λάκκους περιτριγυρισμένοι από ονάγρους του σήμερα, είναι και μένουν ζωντανά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μου κόστισε αυτός ο αγώνας με τις Μούσες, σκληρός και επίπονος δίχως τέλος, εγκλωβισμένος σε αντίξοες συνθήκες των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών συμπληγάδων, κρατώντας στην ψυχή μου την Ελλάδα και με παραδομένο το κορμί σε μια άλλη πατρίδα (τη Γερμανία) κατάφερα να βγω στο παρόν αγναντεύοντας το μέλλον και αφήνοντας πίσω το παρελθόν, το οποίο κόστισε πολλά. Απολογισμός σ? ό,τι με αφορά: οι σελίδες μου σε πεζό και ποιητικό λόγο αριθμούν μερικές χιλιάδες, εκτός από τις συνεργασίες μου στο φιλόξενο τρικαλινό τύπο και την παρουσία μου σε ελληνικές και ξένες ιστοσελίδες και επί τη ευκαιρία τους ευχαριστώ όλους θερμά.

Λοιπόν «για το ρόλο της Λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς,» για μας τους συγγραφείς της Γερμανίας (είμαστε μερικές δεκάδες και με έργο δεκαετιών,) απ? όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ήταν και είναι ένα μείζον θέμα. Βέβαια δε γνωρίζω πώς λειτουργούν οι συνάδελφοι συγγραφείς, τι περιμένουν απ? τη δημιουργία τους κ.ά., γι αυτό και περιορίζομαι στις προσωπικές μου απόψεις.

Το θέμα που τίθεται και που παράλληλα μετατράπηκε σε πρόβλημα πολυδιάστατο, είναι η γενική στασιμότητα της Ελληνικής Λογοτεχνίας, ο περιορισμός της στους κλασικούς συγγραφείς (δεν αμφισβητείται το έργο τους, τους προτιμώ απ? τα μεγάλα παζάρια, αλλά εδώ πρόκειται για κέρδη!) και η αδιαφορία της πολιτείας και των κυκλωμάτων της σ? ό,τι αφορά τους νέους (άγνωστους) Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς ως προς την αναγνώρισή τους. Μάλιστα τολμώ να πω ότι υπάρχουν αξιόλογα έργα που θα μπορούσαν να εισαχθούν στα Ελληνικά Σχολεία.

Σε μια εποχή που η πνευματική τροφή της Λογοτεχνίας καθίσταται αναγκαία όσο ποτέ στην Παγκόσμια Ιστορία και οφείλει να αντιπαρατεθεί στις αντίξοες καταστάσεις της καταναλωτικής μας κοινωνίας και ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχειό, δυστυχώς, δε γίνεται τίποτα. Στο δικό μας χώρο η Μητρόπολη στηριζόμενη στα μόνιμα πόδια της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης είναι στερεότυπη και αδιάφορη και φτάνει στο σημείο να γίνεται αποκρουστική. Παρόλο που ακούγονται διάφορα πολιτιστικά προγράμματα από διάφορους οργανισμούς και παράγοντες (Υπ. Πολιτισμού, Γ.Γ.Α.Ε., Σ.Α.Ε., κλπ.) δεν έχω ακούσει ποτέ λέξη για μας. Πού τέλος πάντων ανήκει ο δικός μας χώρος; Και παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έχω στείλει σε Έλληνες αρμόδιους υπουργούς κάποια μου έργα, (και δεν είμαι ο μοναδικός), δεν υπήρξε ούτε η στοιχειώδης ευγένεια να απαντήσουν ότι τα έλαβαν. Αχαριστία, αδιαφορία, αγένεια, μικροπρέπεια ή?

Πώς μπορεί να γίνει εφικτή η παρουσία των Ελλήνων συγγραφέων της Γερμανίας όταν η Μητρόπολη, όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά δεν έχει ούτε άποψη, ούτε εικόνα αν υπάρχουμε κι ας είμαστε πρέσβεις, όπως μας λένε. Και ιδιαίτερα ως Ελλάδα με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, που τη ζηλεύουν όλοι, δεν της επιτρέπεται να μένει ούτε αδιάφορη, ούτε ξένη. Ως απόδημος Έλληνας ντρέπομαι και ως συγγραφέας λυπάμαι. Για μερικούς ταγούς, που ίσως σκεφτούν, «και τι να κάνει η Ελλάδα τον καθένα που λέει ότι είναι συγγραφέας», γνωρίζουμε πολλές απαντήσεις. Ας σπάσει πρώτα τον πάγο της αδιαφορίας η Μητρόπολη, ας επικοινωνήσει με τους Συγγραφείς της Διασποράς και από κει και μετά κρίνονται τα έργα όλων, που λένε πως είναι Συγγραφείς με μόρφωση ή αυτοδίδακτοι. Ένας Αληθινός Πρέσβης του Λόγου δεν αντιπαραθέτει ποτέ τα Κάλλη της ψυχής του με τα αντίστοιχα κάλλη της ύλης

Σίγουρα η πτώση της Λογοτεχνίας εκτός της μητροπολιτικής αδιαφορίας οφείλεται και σε άλλους αρνητικούς και κατασταλτικούς παράγοντες, που ξεκινούν από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, την οποία τραυμάτισαν θανάσιμα με «τεχνολογικά» όπλα της «νέας εποχής», έτσι ώστε η παρουσία της στον 21ο αιώνα να καθίσταται αμφίβολη ή και αδύνατη, ενώ παράλληλα η αντικατάστασή της από διάφορες εμπορικές σαχλότητες δεδομένη.

Τα Κάλλη του Λόγου αντικαθίστανται απ? τη «μοντέρνα» εποχή. Σε πολλές περιπτώσεις γίνεται χρήση του λόγου με τρόπο άγριο, πρόστυχο και επιπόλαιο, έτσι που η παγίδευση του αναγνωστικού κοινού σε συμπληγάδες αντικοινωνικών αποπροσανατολισμών, συν τις ατέρμονες πολιτικές των πολιτειών που αποτελούν και τον κύριο μοχλό, μοιραία οδηγούν την Λογοτεχνία καθώς και την Ποίηση στους τάφους τους και το αναγνωστικό κοινό στη μεθοδευμένη απομάκρυνση.

Προσωπικά δεν πτοούμαι. Στη σημερινή συγκυρία, δύσκολη και επικίνδυνη από κάθε άποψη, κ α ν ε ί ς Έλληνας δεν έχει δικαίωμα να πτοηθεί.

Και ο Λ ό γ ο ς μέσα από πεζά και ποιητικά κείμενα πρέπει να πρωτοστατεί. Και όχι μόνο. Η επιβαλλόμενη έξοδός του από το συγγραφικό «καβούκι» του και η παρέμβασή του, -ανάλογα με τις περιστάσεις των κακών κειμένων του καιρού μας- με ποικιλόμορφες μορφές καθίσταται αναγκαία. Μέσα από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς πρέπει να προβάλλονται οι απόψεις του, έτσι που να καταστεί δυνατή, αν όχι η αλλαγή στον ρου των πραγμάτων, τουλάχιστον το φρενάρισμά τους. Γιατί εκτός από Συγγραφείς είμαστε και Πολίτες.

Επί τη ευκαιρία μια και αναφέρθηκα στα Μ.Μ.Ε., κρατικά και ιδιωτικά, σ? ότι αφορά εκείνα των Αθηνών, θεωρώ ότι κι αυτά πρέπει να δείξουν κατά πόσο τους ενδιαφέρουν οι Συγγραφείς Έλληνες της Διασποράς και γενικά οι απόδημοι Έλληνες και κατά πόσο φιλόξενα είναι, κάτι που όσο κι αν το επιδίωξα δεν το επέτυχα. Αδιάφορα, ψυχρά και ξένα.

Θα μπορούσα να μεταφέρω πολλές απόψεις ανθρώπων-κάθε ηλικίας και κοινωνικής-επαγγελματικής θέσης- από συζητήσεις για τη Λογοτεχνία. Ο σημερινός νέος λέει:

«Υπάρχει ενδιαφέρον για λογοτεχνία, δεν υπάρχει όμως χρόνος. Τα ενδιαφέροντα είναι πια αλλού: Στην τηλεόραση, τους υπολογιστές, το διαδίκτυο, καθώς και σε βιβλία πορνογραφικά και εγκληματικά. Δε γνωρίζω παρά έναν, δυο Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας. Δεν είναι η εποχή του βιβλίου. Αυτοί που διαβάζουν είναι αυτοί που ήταν και δε γίνονται περισσότεροι?

Και η σημερινή ελληνίδα νοικοκυρά επισημαίνει: «Πού να βρεις το χρόνο! Οι εξελίξεις τρέχουν, οι δυσκολίες μεγαλώνουν, τα οικονομικά χειροτερεύουν. Λίγος χρόνος για ειδήσεις, άντε να δεις και λίγο τηλεόραση, βάλε και τη διαφήμιση που μας βομβαρδίζει, πάει ο χρόνος. Πού ο παλιός καλός καιρός! Ευτυχώς έχω λίγα αποθεμένα μέσα μου μυθιστορήματα. Και άλλωστε τι να διαβάσεις?

Ένας άλλος αρνητικός παράγοντας είναι και η εμπορευματοποίηση του βιβλίου. Όσο η ποιότητα ενός λογοτεχνικού έργου κρίνεται από οικονομικά συμφέροντα και όχι από την αξία του, η δεδομένη εμπορευματοποίηση του βιβλίου έχει ως επακόλουθα τη «σύγκρουση» με την εσκεμμένη ή μεθοδευμένη απομόνωσή του από τη μια και από την άλλη το σχηματισμό άλλων νοοτροπιών στην αναγνωστική νοημοσύνη του κοινού, οι οποίες τον απομακρύνουν και τον μεταβάλλουν σε επιλογέα άλλων «πνευματικών» υλών, όπως η ανάγνωση ενός εγκληματικού κειμένου, ενός «ερωτικού» έργου, που σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει την ασχήμια του, όσο το χρησιμοποιημένο λεξιλόγιο (σθεναρά πρόστυχο) για λόγους εντυπώσεων αμαυρώνει τη Λογοτεχνία και πολύ περισσότερο διαμορφώνει την ψυχική υπόσταση και ακόμα τον εξωτερικό χαρακτήρα του αναγνώστη.

Στον πρόλογό μου «Στ? αχνάρια της ζωής»1981 έγραφα: «Κάτι μπόρεσα και βρήκα να διαβάσω. ’λλα μου άρεσαν και μου ?φερναν δάκρυ και χτυποκάρδι, κι άλλα πάλι μ? αντράλιζαν το νου, μου ?φερναν τέτοια αηδία και σιχασιά που έφτανα να κάνω εμετό?αυτή η άποψή μου δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Ευτύχημα είναι που αυτό το μικρόβιο είναι μειοψηφία κι αυτό με παρηγορεί και αντίστοιχα με τρομάζει.

Πώς λοιπόν θα αναδειχτεί ο ρόλος της Ελληνικής Λογοτεχνίας Ελλήνων Συγγραφέων στη Γερμανία; Υλικό υπάρχει αρκετό. Η μήτρα της Ελλάδας δεν έχει σύνορα. Παρόλα αυτά μέσα από τα ακούσματα της καμπάνας που θυμίζει Μεγαλοβδόμαδο, καλείται και οφείλει να παίξει το ρόλο της και η Λογοτεχνία της Διασποράς, μήπως και προλάβει να σώσει κάτι. Πρέπει να γίνει πρωτοπόρος. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται την υλική συμπαράσταση από τη Μητρόπολη. Θέλει τη Μητρόπολη χορηγό, προπαγανδιστή, προβολέα, διακινητή. Και η Μητρόπολη διαθέτει όλα τα μέσα. Έτσι θα μπορέσει ο ρόλος της λογοτεχνίας στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της διασποράς, όπως αυτή εμφανίζεται στα κείμενα των Ελλήνων λογοτεχνών-συγγραφέων Β` και Γ` γενιάς να σταθεί στα πόδια της, να παράγει έργο και να το παραδώσει στα ανθρώπινα πλήθη. Και, απ? όσο γνωρίζω, οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν να παρουσιάσουν έργο εμπνεόμενοι από το ελληνικό πνεύμα. Και αυτή τη φράση που πολλοί επικαλούνται θα πρέπει και να την εννοήσουν.

Και μια και μιλούμε για τους Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας, απ? όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και συνάδελφοι- άγνωστοι Γερμανοί λογοτέχνες, ποιητές κλπ.

Ο καθένας γνωρίζει ότι ο πολιτισμός δεν έχει σύνορα και στις διαμορφούμενες πολυπολιτισμικές κοινωνίες του σήμερα (πέρα από το ότι είμαστε φορολογούμενοι πολίτες) οποιαδήποτε μορφή αδιαφορίας των κυβερνήσεων καθίσταται απαράδεκτη.

Για το μέλλον της Λογοτεχνίας ο αξιόλογος φίλος μου και καθηγητής Μαθηματικών κ. Παναγιώτης Γιωτάκης έχει την άποψη ότι:

«Η άνοιξη της Ελληνικής Λογοτεχνίας - από Έλληνες Λογοτέχνες της Διασποράς - δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Και κατά τα φαινόμενα θα αργήσει πολύ?κυκλοφορούνε ελάχιστα. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και πρέπει να πω ότι οι Έλληνες της Διασποράς για ευνόητους λόγους έχουν περισσότερη ανάγκη το καλό λογοτεχνικό βιβλίο απ? ότι οι συμπατριώτες μας που ζουν στην Ελλάδα. Πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι: να γραφτούν(από Έλληνες του εξωτερικού)και να κυκλοφορήσουν αρκετά λογοτεχνικά έργα (μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες κλπ.) Δεύτερο και εξίσου σημαντικό (αν όχι σημαντικότερο): να βρεθούν τρόποι ώστε το καλό βιβλίο να φτάσει στο παιδί, στον συνταξιούχο, στον εργάτη, στη γυναίκα και γενικά σε όσους ζουν και εργάζονται εδώ. Για να ανέβει το επίπεδό μας λίγο ψηλότερα?της ξενιτιάς?

Ο επίσης αξιόλογος φίλος μου, Δόκτωρ Ευθύμιος Παπαχρήστος, επισημαίνει ότι:

«Ο Έλληνας λογοτέχνης στη Γερμανία ως κριτικός παρατηρητής της ζωής, προσεκτικός αφουγκριστής των ανησυχιών του κόσμου δε θα ?πρεπε να επεξεργάζεται πλέον καλαισθητικά αποκλειστικά ή κυρίως τον ξεριζωμό των Ελλήνων μεταναστών πριν μερικές δεκαετίες, την μεμψιμοιρία για την ξενιτιά και την ελπίδα για παλιννόστηση. Θαρρώ πως κατά κόρον έγινε. Τουναντίον φαντάζομαι τη Λογοτεχνία στο κατώφλι του 21ου αιώνα να έχει στο επίκεντρο τα σύγχρονα θέματα, προβλήματα παρουσιαζόμενα με όλα τα καλλιτεχνικά εργαλεία που διαθέτει ο Συγγραφέας. Αναμένω συγγραφή κειμένων που ν?γλώσσα υψηλότερου επιπέδου. Ο Λογοτέχνης δε χειρίζεται μόνο το λόγο, αλλά και παράγει λόγο» -Νυρεμβέργη 23.03 .2001.

Παρεμπιπτόντως ας μου επιτραπεί να εισάγω στο θέμα μας και μια άλλη διάσταση. Με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, έχω την άποψη ότι η Μητροπολιτική Ελλάδα έχει περιοριστεί στο αθηναϊκό της «όστρακο» και από κει μέσα προσπαθεί να συμμετάσχει στα Παγκόσμια οικονομικά γίγνεσθαι, «ξεχνώντας» τις υποχρεώσεις της, τις αποστολές και τους θησαυρούς της. Στη σημερινή εποχή που η αφετηρία της βρίσκεται αρκετές δεκαετίες πίσω μας οι σημερινές κοινωνίες ιδιαίτερα της Δύσης καθώς εγκλωβίζονται στην?η συνέπεια που προκύπτει είναι η συνεχής αποσάθρωση των κοινωνιών του κόσμου και η άλλοτε Πρωτοπόρος και Μήτρα του Φωτός και του Πνεύματος Ελλάδα πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα. Και αυτό διαπιστώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της εφήμερης ζωής μας.

Από τη μια έχουμε μια κατηγορία ξένων διανοούμενων και επιστημόνων, εξαίρετοι από κάθε άποψη και υμνητές του Ελληνικού Πολιτισμού. Και από την άλλη επίσης μια κατηγορία «πολεμιστών» και ανήθικων που αμφισβητούν ή παραβλέπουν τον Ελληνικό Πολιτισμό, όπως πρόσφατα παρατηρήθηκε με την επικείμενη ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Μουσείου, όμως χωρίς τη συμμετοχή του Ελληνικού, Βυζαντινού και Ρωμαϊκού Πολιτισμού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις προσώπων των γραμμάτων και της τέχνης, ο αγώνας της επίσημης πολιτείας (Ελλάδας) είναι μηδαμινός έως ανύπαρκτος. (Η 53η Έκθεση Βιβλίου στη Φρανκφούρτη το 2001 έδειξε τον «αγώνα» της και την αδιαφορία). Επί πλέον τα μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν μια μαρτυρία, όσο εξακολουθούν να «φιλοξενούνται» στο Βρετανικό Μουσείο του οποίου ο σεβασμός σ? ό,τι αφορά τα Μάρμαρα δεν είναι ο ανάλογος και ο χώρος μεταβάλλεται σε εμπορικό «παζάρι» ή δυτική τρώγλη. Μια μαρτυρία και παράλληλα ένα αμείλικτο κατηγορώ για την αδυναμία των Ελλήνων.

Να γιατί υποστηρίζω την άποψη ότι οι Έλληνες Συγγραφείς της Διασποράς πρέπει να είναι ακμαίοι, υπερασπιστές των Μουσών και του Πνεύματος και διαμορφωτές ενάντια στα κακώς κείμενα του καιρού μας.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να συμπεριλάβω και μια άλλη διάσταση - «άποψη» ενός ..πρόσφυγα που λέει:

«Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι? αυτό θα πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.? (Χένρυ Κίσινγκερ επί των ημερών του)

Θα ήμουν ευτυχής αν αντί του Αμερικανού διπλωμάτη, που η ελληνική τηλεόραση τον παρουσιάζει ως πρόσφυγα σε αδιανόητες συχνότητες, έβλεπα το μεγάλο Οραματιστή Ρήγα Βελεστινλή. Τι γνώμη έχουν άραγε οι Έλληνες Συγγραφείς της Γερμανίας και της Διασποράς γενικότερα;

Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους πολιτισμούς του κόσμου, τον δικό μας και τη Λογοτεχνία; Ποιος ή ποιοι θα προστατέψουν τους νέους του Πλανήτη μας, που μεταβάλλονται σε κλέφτες και πόρνες, που εξελίσσονται σε χρήστες και καταλήγουν σε εγκληματίες; Ποιος ή ποιοι θα κρατήσουν τις κοινωνίες, που εν ονόματι τάχα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις μεταβάλλουν σε ρατσιστικές και τους λαούς σε «όχλο»; Ποιος ή ποιοι θα αποτρέψουν τους Πολέμους και θα προστατέψουν την Ειρήνη; Ποιος ή ποιοι θα φροντίσουν τα 800 εκατομμύρια πεινασμένων συνανθρώπων μας στον πλανήτη με τα 180 εκατομμύρια παιδιά, και ποιος θα νοιαστεί για τη σωτηρία της οικολογικής καταστροφής του Πλανήτη; Οι στρατοί, τα πάθη και τα μίση ή οι πολιτικές των πολιτικών; Όσο κι αν είναι αρνητικές και αντίξοες οι κοινωνίες μας, πιστεύω πως για το χώρο της Λογοτεχνίας προσφέρονται όσο ποτέ.

Μέσα από τους αντικοινωνικούς λαβυρίνθους, τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα μπορεί να αναδειχτεί ο ρόλος της Λογοτεχνίας για τη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων της Διασποράς. Ο καθένας από το μετερίζι του και όλοι μαζί οφείλουμε αυτή τη διαμόρφωση, που πέραν των άλλων που θα προκύψουν, θα πρυτανεύσει και το χαμένο απαύγασμα του ΛΟΓΟΥ. Του δικού μας Λόγου!
Δείτε ακόμα για τον Βάιο Φασούλα (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Βάιος Φασούλας
Νυρεμβέργη-Γερμανία - Μάρτης του 2001

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης - Νέα Υόρκη 28.03.2001

Υπάρχουν πολλά προβλήματα ανάμεσά μας εδώ στη Νέα Υόρκη. Ένα από τα κυριότερα είναι η μη γνώση του διαδικτύου από πολλούς συγγραφείς οι οποίοι προτιμούν την παλαιά χρήση πένας και μελάνι, ή γραφομηχανής κομπιούτερ. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι το Ελληνικό αλφάβητο, οι Ελληνικοί χαραχτήρες πολλά από τα κομπιούτερ δεν το εννοούν και πρέπει να μετατρέψουν τα ιερογλυφικά αυτά κατασκευάσματα σε Ελληνικά. Γράμματα. Πολλοί το κάνουν, άλλοι ή δεν ξέρουν ή δεν τους ενδιαφέρει.

Η παντελής ανυπαρξία μιας ενεργοποιημένης ένωσης ή αλλιώς θα έλεγα και συμβουλευτικής επιτροπής, μια συντροφιά για ανταλλαγή απόψεων και γνωμών, σχετικά με τα έργα μας. Εμείς που έχουμε το μεράκι να γράφουμε, εμείς που η γραφή δεν μετριέται με το αν θα πουλήσεις βιβλία, εμείς που δεν είμαστε έμποροι βιβλίων, εμείς που δεν υπολογίζουμε στο κέρδος από πώληση βιβλίων όταν γράφουμε, αλλά σε μια δικαίωση πόθων, νοσταλγίας, εξωτερίκευση ενός πλούσιου Ελληνικού πνεύματος που ζει και μεγαλουργεί, αγνοούμενο από τους πάντες, γράφοντας και παράγοντας στα πέρατα του κόσμου.

Έχουμε τεράστιες δυσκολίες, ως προς την έκδοση βιβλίων μας, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα κανένας εκδοτικός οίκος που να μην κοιτά να μας πάρει «τη γούνα που φοράμε» για να εκδώσει τα βιβλία μας. Έτσι ο καθένας μας προσπαθεί με διαφορετικά μέσα, συνήθως οι περισσότεροι από εμάς βρίσκουμε κάποιον τυπογράφο που εργάζεται σε τυπογραφείο και τα εκδίδουμε. Τώρα γεννάτε το ερώτημα: ποιος θα τα διαβάσει στο εξωτερικό που βρισκόμαστε;

Το Ελληνικό κοινό στα ξένα πολυπληθές, το αναγνωστικό Ελληνικό κοινό βιβλίων σχεδόν ανύπαρκτο. Προσπαθούμε να προωθήσουμε τα βιβλία μας εκεί που υπάρχουν Έλληνες, όλοι ξέρουμε ότι τα Ελληνικά φαγητά τα προϊόντα της πατρίδας τραβούν τον Έλληνα. Εκεί συχνάζουν. Σε αυτούς αποτεινόμαστε, στους μπακάληδες οι περισσότεροι αρνούνται με το πρόσχημα αν βάλω σαρδέλες στο ράφι θα έχω πιο πολλά κέρδη. Στις διάφορες κοινοτικές, εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις κανένα ενδιαφέρον για πολιτιστικά, εκτός για πώληση λαχνών, λουκουμάδων και θρησκευτικών βιβλίων εικόνων κλπ.

Ένα ομογενειακό βιβλιοπωλείο, μια θαλπωρή ζεστή γωνία του μετανάστη που να καταγίνετε μόνο με συγγραφείς της Διασποράς δεν υπάρχει. Μια ενεργοποιημένη ένωση συγγραφέων της Διασποράς δεν υπάρχει. Από τη μητέρα Ελλάδα αγνοούμαστε παντελώς, μας συμβουλεύουν μάλιστα, ο καθένας για τον εαυτό του. Πρέπει επίσης να παραδεχθούμε ότι ο καθένας μας που γράφει, έχει ένα δικό του τρόπο γραφής, ο οποίος θα πρέπει να γίνεται σεβαστός, εάν γράφαμε όλοι το ίδιο τότε η γραφή θα ήταν μια άνοστη έκφραση ιδεών χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Στη μητέρα Πατρίδα όσες φορές έστειλα βιβλία μου δεν είχαν ούτε καν την ευγένεια να απαντήσουν αν τα έλαβαν. Πρέπει να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας, μια Ένωση όλων των Ελλήνων της Διασποράς, ανοίγοντας την αγκαλιά μας για όλους όσους γράφουν, πρόζα ή ποίηση, αρχίζοντας από τους πιο μικρούς, και τελειώνοντας με τα τόσα Νεοελληνικά ιδρύματα που υπάρχουν στη Νέα Υόρκη (και φαντάζομαι παντού όπου υπάρχουν Έλληνες) τα οποία μας αγνοούν προς όφελος επωνύμων και αυτών της Αγγλικής γλώσσας. Αλλά όπως είπα πιο πάνω το γράψιμο είναι μεράκι, είναι η ψυχή του Έλληνα Συγγραφέα μετανάστη, είναι η ύπαρξή του, το Εγώ του, ζει γι? αυτό πολλές φορές απομονωμένος μακριά πάντα (εντός εισαγωγικών της σουβλατζίδικης κουλτούρας που τον περιτριγυρίζει,) μακριά από θρησκόληπτες εκδηλώσεις, πάντα ανήσυχος, ψάχνοντας να βρει την τελειότητα της ανθρώπινης ύπαρξής του, μέσα στην ανθρωποθάλασσα που τον τυλίγει.

Ευχαριστώ τον κ. Βάιο Φασούλα από τη Γερμανία που μου έδωσε την ιδέα «Συγγραφείς της Διασποράς Ενωθείτε», δική του η ιδέα. Είμαι ένας από αυτούς που χαίρομαι για την ιδέα αυτή κι εγώ απ? την πλευρά μου θα κάνω ότι μπορώ για να πραγματοποιηθεί η Ένωση.
Δείτε ακόμα για τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Γαβριήλ Παναγιωσούλης - Νέα Υόρκη 28.03.2001

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Διονύσης Κονταρίνης Ιανουάριος 2002 - Νέα Υόρκη

Αγαπητέ, φίλε, αναγνώστη. Όποιος κι αν είσαι. Μεγάλος ή μικρός. Πλούσιος ή μεροκαματιάρης. Τρανός κι ένδοξος ή ένας απλός άνθρωπος τούτου του κόσμου. Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι η πρώτη προσπάθεια μιας ομάδας ξενιτεμένων Ελλήνων σε διάφορα σημεία του κόσμου, οι οποίοι λατρεύουν την ελληνική γλώσσα και ασχολούνται με τα ελληνικά γράμματα.

Στον αγώνα μας αυτόν η πατρίδα μας, δυστυχώς, μας αγνόησε επιδεικτικά. Ουδέποτε είδαμε την βοήθειά της ή την συμπαράστασή της. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά τον λόγο της τον καλό. Συνάδελφοί μας, στην πατρίδα μας, μας περιφρόνησαν ή στην καλύτερη περίπτωση, μας αγνόησαν εντελώς. Έτσι αποφασίσαμε να κινηθούμε μόνοι μας. Με αγώνες πολλούς, αντιμετωπίζοντας μύρια όσα προβλήματα κι εμπόδια, προσπαθήσαμε μέσω του άψυχου διαδικτύου να εκμηδενίσουμε τις αποστάσεις και να προχωρήσουμε στην ίδρυση της Ε.Ε.Σ.Π.Η. (Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων).

Σκοπός μας είναι μόνοι μας πλέον και με τα πενιχρά οικονομικά μέσα που διαθέτουμε να κάνουμε γνωστό σε όλο τον κόσμο το έργο το οποίο επιτελούμε. Όχι για δόξα. Ούτε για χρήμα. Μόνο γιατί αγαπάμε τη χώρα που γεννηθήκαμε και λατρεύουμε τη γλώσσα των γονιών μας και των παππούδων μας.

Με δικά μας έξοδα, δυσβάστακτα πολλές φορές κι από το υστέρημά μας εκδίδουμε τα βιβλία μας κι αγωνιζόμαστε να τα γνωρίσουμε σ? ένα κοινό, εδώ στην ξενιτιά, που συστηματικά βομβαρδίζεται μ? ένα ανθελληνικό μένος. Η ελληνική γλώσσα, η ελληνική κουλτούρα κι ο ελληνικός πολιτισμός πολεμούνται από αυτούς, που κρυμμένοι πίσω από ελληνόηχα ονόματα μας παρουσιάζονται για ηγέτες μας πολιτικοί ή θρησκευτικοί.

Αγαπητέ, φίλε, αναγνώστη. Όποιος κι αν είσαι. Μεγάλος ή μικρός. Πλούσιος ή μεροκαματιάρης. Τρανός κι ένδοξος ή ένας απλός άνθρωπος τούτου του κόσμου. Το βιβλίο αυτό που κρατάς στα χέρια σου, έχει γραφτεί για σένα από συνανθρώπους σου και συμπατριώτες σου που χρόνια τώρα έχουνε ριζώσει στην ξενιτιά τους χωρίς όμως να έχουνε ξεχάσει την πατρίδα που τους γέννησε, χωρίς να απαρνηθούν τις ρίζες τους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους κι ακόμη χωρίς να αλλάξουν την γλώσσα τους.

Διάβασέ το λοιπόν και προσπάθησε να κατανοήσεις τον αγώνα μας. Προσπάθησε να μας νοιώσεις. Με την αγάπη σου δώσε μας κουράγιο να μπορούμε να συνεχίζουμε. Όταν όλοι οι υπεύθυνοι μας έχουνε αγνοήσει, η μόνη μας ελπίδα είσαι εσύ, φίλε αναγνώστη.

Βασιζόμαστε σε σένα και σου υποσχόμαστε ότι δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε γι? αυτά που, κάποιοι απλά τα αναφέρουν σαν ιδεώδη ενώ εμείς πιστεύουμε πως πραγματικά είναι ιδεώδη.
Δείτε ακόμα για τον Διονύση Κονταρίνη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Με την αγάπη μας για σένα, φίλε αναγνώστη

Διονύσης Κονταρίνης
Ιανουάριος 2002 - Νέα Υόρκη

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Γαβριήλ Παναγιωσούλης Ιανουάριος 2002- Νέα Υόρκη

Σαν πολύχρωμα βότσαλα γαλάζιας θάλασσας, που το κάθε ένα έχει διαφορετικές αποχρώσεις αλλά όλα μαζί έχουν την ίδια προέλευση, έτσι κι εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού, οι σκορπισμένοι σε διάφορες χώρες του πλανήτη, οι αγνοούμενοι από τη μητέρα Ελλάδα, μετά από γιγαντιαίες προσπάθειες και χάρη στην ευκολία που μας παρέχει ο άψυχος ηλεκτρονικός υπολογιστής αποφασίσαμε να υψώσουμε τη φωνή της ύπαρξής μας, και να ενωθούμε, να παρουσιάσουμε το έργο μας?την Ελληνική γλώσσα, να μην ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε, αυτά με τα οποία γαλουχηθήκαμε, και μεγαλώσαμε, ως συνεχιστές της παράδοσής μας.

Έτσι μέσα από τεράστιες προσπάθειες, και δυσκολίες δημιουργούμε την Ε.Ε.Σ.Π.Η. (Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων)

Αγαπητέ φίλε αναγνώστη, τούτο το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι η πρώτη απόδειξη της ύπαρξής μας. Εκδόθηκε με χίλιους κόπους και θυσίες. Αντιμετωπίζουμε ένα περιβάλλον δυσπιστίας, αδιαφορίας εδώ στα ξένα. Το μεταναστευτικό Ελληνικό κοινό, αρνείται να διαβάσει εφόσον δεν υπάρχει κέρδος. Οι επίσημοι ιθύνοντες της ελληνικής γλώσσας αδιαφορούν κάτι που κάνει το έργο μας ακόμα πιο δύσκολο.

Εμείς που το γράψιμο είναι το μεράκι μας, η ψυχή μας, με δικά μας έξοδα κερδισμένα με το μόχθο του μεροκάματου εκδίδουμε τα βιβλία μας, όχι για να κερδίσουμε τα προς το ζην, αλλά για μια πνευματική λύτρωση, για μια εξάπλωση του Ελληνικού Πιστεύω μας, μια ικανοποίηση του νόστου που μας καίει τα σωθικά, γι? αυτά που ξέραμε, γι? αυτά που χάθηκαν. Αυτοί που έμαθαν τη γλώσσα του τόπου, όπως είναι φυσικό για να διαπρέψουν, για να συναγωνιστούν στην επιβίωση του κέρδους, τηρούν μια αδιάφορη στάση σε οτιδήποτε παλαιό, σε τούτη την περίπτωση την ελληνική γλώσσα.

Μετά οι διάφορες ομογενειακές, κοινοτικές, και θρησκευτικές συγκεντρώσεις αποφεύγουν το βιβλίο, όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν υπήρξε ποτέ μια έκθεση βιβλίου όλων των ελληνικών γραφόντων συγγραφέων της «Διασποράς» μια μέριμνα, μια θαλπωρή, ένας καλός λόγος από μια κοινότητα, από μια ομοσπονδία, εκτός από πανηγύρια σε κτιριακό εκκλησιαστικό περίβολο, μια κουλτούρα, για απόχτηση κέρδους, γεμάτα με βιβλία από βίους Αγίων, Διαθήκες, και ονειροκρίτες.

Φίλε αναγνώστη, θέλω να με καταλάβεις, δεν κατακρίνω κανέναν απλώς διατυπώνω αυτά που συμβαίνουν. Όσοι ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της υλιστικής επιτυχίας, ξέχασαν τα Ελληνικά τους, ή δεν τους ενδιαφέρει το ελληνικό βιβλίο.

Η νεολαία μας, ναι μεν μιλάει ελληνικά, αλλά αδυνατεί να διαβάσει. Ένα άλλο εμπόδιο που έχουμε, το θεωρώ ως ένα από τα πιο σημαντικά, είναι η ανομοιομορφία γνώμης των συμβαλλομένων στην ελληνική γραφή για μια επιδίωξη συμπαγούς ομογενειακής φωνής. Καταλαβαίνω κι εννοώ, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα, το δικό του πιστεύω, τα δικά του ταμπού, μα και τα δικά του βάσανα. Έτσι είναι φτιαγμένη η ανθρωπότητα. Η χάρη του να ζεις, να υπάρχεις, έγκειται σε αυτήν τη διαφορετικότητα. Δικός σου ο κόσμος όλος, το θαύμα της ζωής, είσαι ο βασιλιάς.

Όπως λέω και πιο πάνω όλα τα βότσαλα της γαλάζιας θάλασσας έχουν διαφορετικές αποχρώσεις. Δεν παύουν όμως ν? αποτελούν μια ομοιόμορφη μάζα, προερχόμενα από την ίδια πηγή. Όταν τα κύματα σαρώνουν τις ακρογιαλιές όλα μαζί έχουν την ίδια τύχη, καταβροχθίζονται στο βυθό.

Έτσι κι εμείς οι ριζωμένοι στο εξωτερικό Έλληνες συγγραφείς, εμείς οι απόδημοι, εμείς που γράφουμε έχουμε ως αρχή να σεβόμεθα τη διαφοροποίηση της γνώμης κι αυτό φέρνει ένα υγιές περιβάλλον συζήτησης ανάμεσά μας. Το πιστεύω μας πρέπει να είναι, ό,τι είναι καλό και συμφέρον για ένα μετανάστη, είναι καλό για όλους μας.

Στερούμεθα στα ξένα χώματα που ζούμε μιας δικιάς μας γωνιάς, μιας θαλπωρής, ενός βιβλιοπωλείου, κι όμως εξακολουθούμε να υπάρχουμε?μέριμνα ούτε από τη μητέρα πατρίδα. Έχουμε μάθει, δεν περιμένουμε από κανέναν τίποτα, δε ζητάμε πλέον τίποτα, «δεν» μας ενοχλεί η αδιαφορία ιθυνόντων. Η γραφή είναι η ζωή μας το μεράκι μας η πνευματική επιβίωση και η ικανοποίηση του άλλο μας «εγώ».

Συχνά μας δίνουν συμβουλές, επισκεπτόμενα εξέχοντα κυβερνητικά ή πανεπιστημιακά άτομα, μην περιμένετε τίποτα ο κάθε ένας για τον εαυτό του. Αν και σκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της γης, εξακολουθούμε να υπάρχουμε, να παράγουμε, δε χάνουμε το θάρρος μας εμπρός προχωρούμε! Η Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων είναι η αρχή. Ένας καινούριος θούριος ανατέλλει, εμπρός!

Επίσης χρειάζεται να καταλάβεις φίλε αναγνώστη ότι πολλές φορές η κουλτούρα του τόπου που ζούμε ως μετανάστες, επηρεάζει τα γραπτά μας ώστε το παρόν βιβλίο να είναι η απόρροια κάτι τι του ξεχωριστού, κάτι που αγκαλιάζει και ενώνει την παγκοσμιότητα του Έλληνα, κάτι που καθρεφτίζει το θησαυρό του τι εστί η ύπαρξη του Έλληνα στα πέρατα του κόσμου. Μια πλούσια εμπειρία που μόνο στη φαντασία τους θα μπορούσαν να σκεφτούν οι διαμένοντες στην Ελλάδα. Ένα μωσαϊκό γραφής από μετανάστες Έλληνες που έχουν ριζώσει σε διάφορα κράτη, που αρνούνται ν? αφήσουν τους εαυτούς τους έρμαιους να τους καταπιεί το ξένο χωνευτήρι..

Με τη δημιουργία της Ένωσης σπείραμε το σπόρο. Φίλε αναγνώστη θα μας βοηθήσεις να θερίσουμε τον καρπό του, με το να διαδώσεις το παρόν βιβλίο, την ύπαρξή μας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Ιανουάριος 2002- Νέα Υόρκη

«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

"Ανθολογία της Ξενιτιάς"
Του Βασίλη Φάτση (Από την ιστοσελίδα www.patrides.com)

Με τον πρωτότυπο αυτόν τίτλο τυπώθηκε στη Γερμανία και κυκλοφόρησε στις πέντε ηπείρους μια πραγματικά συμπαθητική έκδοση ομάδας ομογενών της διασποράς. Στις 315 σελίδες της ανθολογίας βρίσκει ο αναγνώστης μια πραγματική ποικιλία έκφρασης ιδεών και στοχασμών, η οποία συμπεριλαμβάνει τον έμμετρο και πεζό λόγο.

Η καλλιτεχνική επιμέλεια του εξωφύλλου με την προςεγμένη δουλειά του περιεχομένου του βιβλίου δίνουν μια πλέρια εικόνα αγάπης όσων συνεργάσθηκαν για την "ωρίμανση" της ιδέας αυτού του πνευματικού καρπού, το οποίο φιλοδοξεί να αποτελέςει ένα συνδετικό κρίκο και μια γέφυρα επικοινωνίας ανθρώπων του πνεύματος, τους οποίους διακρίνει ο προβληματισμός και η αγάπη για το συνάνθρωπό τους στην ξενιτιά.

Το βιβλίο προλογίζει ένας μεγάλος αριθμός φίλων και συνεργατών των συγγραφέων, ένα στοιχείο το οποίο, πέραν της πιλοτικής του εφαρμογής, κουράζει και προδιαθέτει αρνητικά τον αναγνώστη.

Τα κείμενα των εργασιών εννέα ομογενών, γνωστών εραστών του γραπτού στοχασμού, θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηρισθούν σαν μικρά διαμάντια της διανόησης.

Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να τονισθεί η παρουσία του Διονύση Κονταρίνη, γνωστού εργάτη της γραφίδας από τη γειτονική Νέα Υόρκη, και του Βάιου Φασούλα, ενός πραγματικά αξιόλογου στοχαστή, έργα του οποίου συναντά κανείς στις σελίδες ενός μεγάλου αριθμού εντύπων στις πέντε ηπείρους.

Ο Βάιος Φασούλας - ο οποίος είναι και ο επιμελητής της έκδοσης στον παρόντα τόμο, ο οποίος αποτελεί ένα πρώτο στην όλη προσπάθεια - παρουσιάζει μια νέα, πραγματικά αξιόλογη πλευρά της διανόησης της διασποράς. Παρόμοιες είναι και οι διαπιστώσεις των έργων των Παναγιώτη Γαβριήλ, του λογοτέχνη στιχουργού Κώστα Κατσούλη, του Στράτου Δουκάκη, του δηκτικού Σπύρου Γκάρου, του Γιώργου Πλακιά, της Ευτυχίας Ζορμπά-Πλακιά και της Αγγελικής Μαραγκουδάκη-Βόλνερ. Όλοι μαζί συνεργάσθηκαν και δημιούργησαν έναν αξιόλογο, πολύχρωμο, πνευματικό πίνακα, ο οποίος αντικατοπτρίζει προβληματισμούς, φόβους, ελπίδες, αγάπη και κυρίως το ρομαντισμό και τη νοσταλγία για το "νόστιμον ήμαρ".

Και από την άποψη αυτή κάθε σελίδα και κάθε παράγραφος των κειμένων της ανθολογίας μιλά έντονα και πιεστικά για τον πόθο και το παράπονο του συγγραφέα για την πνευματική και πολιτιστική του απομόνωση μέσα σε αφιλόξενες ερήμους πνευματικού προβληματισμού και περίεργων πολιτιστικών και πνευματικών λιμανιών, αφιλόξενων και σε πολλές περιπτώσεις εχθρικών, στην προσπάθεια προσέγγισης του συγγραφέα.

Η πραγματικότητα αυτή, εξάλλου, επιβεβαιώνεται από το εισηγητικό σημείωμα του Διονύση Κονταρίνη, ο οποίος, με το γνωστό γλαφυρό τρόπο έκφρασης της σκέψης του, αναφέρεται στις σχέσεις Εθνικού Κέντρου και αποδήμων εργατών του πνεύματος. "Στον αγώνα μας αυτόν η πατρίδα μας, δυστυχώς, μας αγνόησε επιδεικτικά", γράφει. "Ουδέποτε είδαμε τη βοήθειά της ή τη συμπαράστασή της. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά το λόγο της τον καλό?". Για όσους προβληματίζονται, για εκείνους που ενδιαφέρονται για την "άλλη" Ελλάδα, την Ελλάδα των πέντε ηπείρων, η "Ανθολογία της Ξενιτιάς" θα αποτελέσει το διαπιστευτήριο της πνευματικής ρώμης και δύναμης του λογισμού εκείνων που διακονούν το πνεύμα του Ελληνισμού πέραν των συνόρων της μικρής, πολύ μικρής ελεύθερης Ελλάδας.

Βασίλης Φάτσης
(Από την ιστοσελίδα
www.patrides.com)

 
«Πρώτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2003
Πολιτιστικά "Πρωινός Λόγος" : Ο Εξωελληνισμός στα γράμματα
«Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων»
«Δεύτερη Ανθολογία της Ξενιτιάς»
του Χρυσόστομου Ε. Ζήση
-Α-
Και πάλι αυτή τη χρονιά, αναλογίζουμε, πιο έντονα, τα εκατομμύρια των προσφιλών μας ομογενών, που η μοίρα, τους ξερίζωσε απ' την αγαπημένη μας γαλάζια Ελλάδα, την τροφό όλου του πολιτισμού όλου του κόσμου και τους έφερε σε ξένες γωνιές, σε άλλες γεωγραφικές συντεταγμένες, σε άλλα μήκη και πλάτη.
Και δεν είναι λίγοι οι ξενιτεμένοι, οι απόδημοι Έλληνες, τα δικά μας αδέλφια της Ελληνική Διασποράς, του Εξωελληνισμού, που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, σ? όλες τις άκρες της γης, «από τη Νότια εσχατιά της Αφρικής και της Αμερικής, μέχρι τη Βορινή Αλάσκα και Γροιλανδία και απ? τις χώρες του Ανατέλλοντος Ηλίου και τα Νησιά του Ειρηνικού μέχρι τις ανεμοδαρμένες ακρώρειες της Δύσης».

Πέρυσι τέτοιο καιρό, περίπου, ανέβαινε ο συναισθηματικός υδράργυρος της ψυχής του υπογράφοντος, καθώς μου είχε ζητηθεί από τον πνευματικό μου συνοδοιπόρο, απόδημο από χρόνια στη Γερμανία, να χαιρετήσω-προλογικά- την έκδοση της Πρώτης Ανθολογίας της Ξενιτιάς μαζί με τον Κώστα Παπαστεργίου -χρόνια και «ζαμάνια» επιτυχημένος δήμαρχος Τρικάλων - με τον πάντοτε αγωνιζόμενο απ? το δικό του μετερίζι - Αντώνη Πρεκατέ ?μαντική η παρουσία του! Με πλούσιο πολιτιστικό υλικό όλων, σχεδόν, των παραμέτρων. Δεν ευκαιρέσαμε να παρουσιάσουμε αυτό το Ανθολόγιο του Εξωελληνισμού.

- Β -
Στο μεταξύ χρονικό διάστημα, οι ανήσυχοι και δημιουργικοί Έλληνες της Διασποράς, οργανώθηκαν με τα συνδετικά «συνδικαλιστικά» (!) δεσμά. Απέκτησαν την «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων» (ΕΕΛΣΠΗ) με τη δικιά τους σφραγίδα, το έμβλημά τους (τι άλλο από τη γλαύκα, το «ιερό» σύμβολο της Σοφίας). Συγκροτήθηκαν σε νόμιμο Συμβούλιο! Με στόχους ευγενείς και ωραίους! Υψηλούς και πραγματοποιήσιμους! Μπράβο τους! Οι ευχές μας μαζί τους! Χρέος μας να σταθούμε δίπλα τους! Ευπρόσδεκτοι θα είναι οι βουλόμενοι! Πρέπει η «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων», να τραβήξει μπροστά! Να δώσει χυμώδεις καρπούς! Μπορεί! Μερικούς οραματισμούς της, μας παρουσιάζει ο πάντα ανήσυχος και δημιουργικός απ? το Γοργογύρι Τρικάλων, Βάιος Φασούλας, που μας έχει δώσει μέχρι τώρα, πλούσια πνευματική-συγγραφική συγκομιδή. Οι υποσχέσεις μας για πνευματική συμμετοχή και συμπαράσταση αποτελούν Δέσμευση-Χρέος. Ένωση Ελλήνων Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ)
- Γ -
Ήδη η συμπαθής «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων» (η ΕΕΛΣΠΗ) έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνισή της. Έβγαλε την προκείμενη έκδοση: τη «Δεύτερη Ανθολογία της Ξενιτιάς». (Έκδοση 2003, σελίδες 300 , Germany, Eyropean Union).

Παραμερίζω τόσα και τόσα βιβλία για χάρη τους! Συμμετέχουν σ? αυτήν την ενδιαφέρουσα έκδοση 22 απόδημοι Έλληνες: Από ΗΠΑ, Αυστραλία, Λατινική Αμερική, Καναδά, Γερμανία, Ελλάδα και είναι οι: Γαριβάλδης Ιάκωβος Australia, Δαρσινός Σπύρος USA, Δουκάκης Στράτος Venezouela, Δουρίδας Κώστας Canada, Ζορ‘πά-Πλακιά Ευτυχία Germany, Κουτλή Αντιγόνη Germany, Λειβαδιτάκης Πέτρος USA, Λειψάνος Νίκος USA, Μάνος Πωλίν USA, Μαραγκουδάκη-Wollner Αγγελική Germany, Μουρόπουλος Δη‘ήτρης Germany, Μουστάκης Δη‘ήτρης USA,

Μπίτα Λιλή USA, Παγώνης Ανδρέας USA, Παλα‘ήδης Νίκος Hellas, Παναγιωσούλης Γαβριήλ USA, Πλακιάς Γεώργιος Germany, Τζιλιάνος Μάκης USA, Τσαρδίκος Χριστίνα Argnentina, Φασούλας Χρήστος Germany, Φασούλας Βάϊος Germany και η Χρηστάκη-Cornwell Αννα USA. Για τον κάθε Λογοτέχνη-Συγγραφέα, συνεργάτη του ανθολογίου, παρατίθεται, αρχή της εργασίας του σχετικό σύντομο βιογραφικό. Οι ίδιοι συμμετέχοντες συγγραφείς χρηματοδότησαν εξ ολοκλήρου, την αξιόλογη αυτή Ανθολογία (όπως έγινε και για την Πρώτη Ανθολογία).......

* * * Σημείωσης: ο Χρυσόστομος Ε. Ζήσης είναι εκπαιδευτικός, λογοτέχνης, συγγραφέας, κριτικός της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών του Πανελλήνιου Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών

 
Γαριβάλδης Ιάκωβος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1970 μετανάστεψε στην Αυστραλία παιδί με την οικογένειά του όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την 'Αντρια αποκτώντας τρία παιδιά.
Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από τα πρώτα χρόνια στην ξενιτιά. Πρωτο- εξέδωσε ποίηση/πεζογραφία σε διάφορα λογοτεχνικά έντυπα της Ελλάδας, Αμερικής και Αυστραλίας. Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση στα Ελληνικά και Αγγλικά.
Εξέδωσε δύο βιβλία και συμμετείχε σε αρκετές άλλες κοινές εκδόσεις. Πολλά έργα του έλαβαν τιμητικές διακρίσεις και βραβεία σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ... η πέτρα
* * *

Τον ίδιο εφιάλτη είδα πάλι απόψε,
τον ίδιο εφιάλτη
και την ίδια πέτρα,
που δεν ήτανε της Κύπρου,
δεν μπορεί να ήταν πέτρα της αδύναμης Κύπρου.

Μια πέτρα που βρέθηκε τόσο κοντά στις σκέψεις σου
λίγο πριν σπάσει το κρανίο σου στα δυο.

'Αν ήταν πέτρα της Κύπρου
θα γνώριζε τις σκέψεις σου
θα γνώριζε τα νιάτα σου καλέ μου φίλε
και θα θρυμματιζόταν πρώτη απ' το κακό της.

Ο ίδιος εφιάλτης αδερφέ μου,
αδερφέ μου...
εσύ που γνώρισες το θάνατο
σ' εκείνα τα συρματοπλέγματα ντροπής
αυτού του κόσμου...




Εισβολή - Όπως τη θυμάμαι

Λίγο μετά το σούρουπο και σ' εκείνο το απέραντο σκοτάδι που τον εξανάγκαζε ν' ακολουθήσει κι αυτός το δρόμο της αδικίας και του μίσους, ενός άνισου αγώνα κι ενός μάταιου πολέμου, η καρδιά και το σώμα του γεύθηκαν ακόμη μια φορά την υπερένταση. Δεν είναι δυνατό να συνηθίσει την εχθρότητα που εγγίζει γύρω του, όσο κι αν την έχει ζήσει. Η σκέψη του, καθώς περπατούσε ξυπόλητος πάνω στο αιματοβαμμένο χώμα, πλανιόταν επίμονα στο άπειρο, σαν το νυχτοπούλι που δε φαίνεται παρά μόνο το κλάμα του ακούγεται να κράζει ρυθμικά μέσα στη νύχτα. Ήταν εκείνη μια ατέλειωτη νύχτα. Μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης του Χρήστου, του κυνηγημένου λοχία που πρωτοπολέμησε στον Πενταδάκτυλο, μ' εκείνα τα στενόχωρα και σχεδόν άοπλα παλικάρια που έχουν μείνει σαν χαλκομανίες στη μνήμη του· όλοι τους εθελοντές που άκουσαν το κάλεσμα της πατρίδας.
Δείτε ακόμα για τον Ιάκωβο Γαριβάλδη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Νηστικός, ρακένδυτος, καταματωμένος από τ' αγκάθια και τις πέτρες κοντοστάθηκε μπροστά στο σπίτι ενός πρώην γείτονα που σαν στοιχειωμένο βάλθηκε να του θυμίζει καλύτερες εποχές. Δεν ήταν δυνατόν να νοήσει πως δεν υπάρχει ψυχή μέσα σ' αυτό, τρεις μήνες μετά τη δεύτερη εισβολή του Αττίλα. Δεν ήταν δυνατό να χωνέψει πώς μπορούσε να υπάρχει τέτοια δύναμη που δίχως έλεος και τόσο απότομα να κόβει το νήμα της ζωής σε μια ολόκληρη οικογένεια. Ήταν αδύνατο να το δεχτεί το πνεύμα και το συναίσθημα της δικαιοσύνης μέσα του. Του έφερνε αναστάτωση, αγανάκτηση, πόνο και τελικά οδύνη. Τον έκανε να αισθάνεται σαν ένα κατατρομαγμένο ζώο σε κάποιο παρθένο δάσος, κάποιας απάτητης ζούγκλας που πρέπει να αμυνθεί με νύχια και με δόντια αν θέλει να επιζήσει.
Με μια γρήγορη κίνηση γύρισε το βλέμμα του αλλού, στην προσπάθεια ν' αποφύγει τις μνήμες που τον βάραιναν και του προξενούσαν υπερένταση. Δίπλα ακριβώς ήταν το σπίτι του Μιχάλη. Του μεγάλου του φίλου που τον θυμάται σαν χτες όταν ερχόταν στο δρόμο φωνάζοντας «Χρήστοοοοοο!!!». Έβγαινε τότε γρήγορα και τον ακολουθούσε. Πότε στο καφενείο και πότε να κατεβαίνουν κάτω στην Κυρήνεια για να περπατήσουν στον κάβο, και «να βρέξουν τα πόδια τους στο κύμα» όπως συνήθιζε να του λέει. Μέχρι που μια μέρα ο Μιχάλης του μίλησε για το μέτωπο. Του ζήτησε να πάει μαζί του. Θυμάται τότε να τον κοιτάζει καλά στα μάτια, για να βεβαιωθεί πως δεν του έκανε χωρατά κι ακουμπώντας το χέρι στον ώμο του ν' αρθρώνει μια μόνο λέξη. Έτσι βρέθηκε στο μέτωπο. Δεν υπήρχε πουθενά που δεν θα πήγαινε αν του το ζητούσε ο Μιχάλης. Ήταν γραφτό όμως να τον χάσει στον αχό της μάχης και κείνο το θανατοφορτωμένο σύννεφο που τον παρέσυρε από το τρομοκρατημένο βλέμμα του. Είναι σαν να τον βλέπει τώρα να τρέχει ξέφρενα στην προσπάθεια να σώσει τη ζωή του. Σκέφτηκε τότε να τον ακολουθήσει κι αν ήταν γραφτό να χαθούν, ας χανόταν και οι δύο. Αλλά ήταν προτιμότερο να χωρίσουν, να χωρίσουν βίαια μια για πάντα.
Τώρα το μόνο που μπορούσε ν' ακολουθήσει ήταν τα δικά του βήματα. Τα βήματά που τον έσερναν κατάκοπο έξω από το σπίτι του πιο αγαπημένου του φίλου. Πέρασε αργά την καγκελόπορτα, το τσιμεντένιο κατώφλι και καθώς στάθηκε να πάρει ανάσα, κοίταξε πίσω μήπως τον ακολουθούσε κανείς. Η βραδιά ήσυχη, ναρκωμένη και το φθινοπωρινό φεγγάρι τον καλούσε να καθίσει στο σκαλοπάτι και ν' απολαύσει για λίγο το αμυδρό φως που φέγγιζε στις στέγες. Μέσα στο σπίτι του Μιχάλη ακούγονταν κουβέντες, παρ' όλο που δεν καταλάβαινε τι έλεγαν. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο, έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μα κι αν είναι κλειστά τα μάτια η μοίρα είναι η ίδια, δεν αλλάζει. Κι αν το φθινοπωρινό και γερασμένο φεγγάρι παίζει κρυφτούλι πίσω από τα σπίτια και τα δέντρα, ο εφιάλτης δεν έχει τέλος...

Ελληνοπούλα
* * *

Περνούν οι μέρες
και βγαίνουνε τα χνώτα μας στον αέρα άοσμα

Είναι καλοκαιράκι... λέει
κι όμως εγώ είδα τα χνώτα μου
εκεί κοντά στο Αργοστόλι.
'Ακουσα κι εκείνο το μαντολίνο
να παίζει στο ρυθμό του ψεύτικου αυτού κόσμου
σαν περπατούσ' ανάλαφρα στην αμμουδιά της Μύρτου.

Πλατύς Γιαλός
μα η λίμνη 'Αβυθος,
κι εσύ εκεί να μένεις
παρατηρώντας την Ιθάκη
με τα γλυκά σου μάτια
μακριά απ' το Φισκάρδο απ' όπου φαίνεται τόσο καθαρά,
μακριά κι από το Φρούριο το Εννετικό
που σου είπα
είχα χαραγμένες δύο λέξεις σε κάποιο τοίχο
με το μαχαίρι μου...
μόλις πριν προλάβω να κόψω τις φλέβες μου,
για ν' αλλάξω μορφή.

Μόλις πριν έρθω φιδάκι κάποιας παναγιάς
από τον άλλο κόσμο
να ψάξω στο Μαρκόπουλο
για σένα...
πού 'σαι να ψάξω;




Στον Μόντη
* * *

Κι αν δεν σε γνώρισα προσωπικά
δεν απέφυγα το μοιραίο
να γίνω μαθητής σου…



Στον Μόντη ΙΙ
* * *

Καλά που βρέθηκε κι αυτό το λάθος.
Καλά που βρέθηκε κι αυτό
το μοναδικό σου λάθος
γιατί εγώ σε νόμιζα για πολύ καιρό
απρόσιτο…



Ένα ακόμη για τον Κώστα Μόντη
* * *

Να που κι οι θεοί ακόμη γράφουν
Ποιος το αμφισβήτησε...;

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Δαρσινός Σπύρος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα σ' ένα μικρό ημιορεινό χωριό της Κορινθίας, στο Λιόντι. Εκεί μεγάλωσα, κάτω από ένα ταψί ουρανό. Εκεί και πέντε αδρασκελιές πιο κάτω, έμαθα τα λίγα γράμματα μου, του δημοτικού και του γυμνασίου.
Έφηβος και νέος πάλεψα με τη γη. Της πήρα και μου πήρε, σαν τους ερωτευμένους. Μα... γη και καιροί, τότε, ήταν τσιγκούνιδοι και κείνα που μου δίναν πέρναγαν από άλλες αγκαλιές.
Έτσι, μια αυγή πήρα τις ξενιτιές… Στα τέλη του 70 καταστάλαξα εδώ στην Αμερική. Δεν μετάνιωσα. Η ζωή είναι τόσο έντονη, τόσο γλυκιά και τόσο μικρή που δε χωράνε μέσα της συγκρίσεις γι' αυτό που έζησες, μ' αυτό που δεν πρόλαβες να ζήσεις. ’λλωστε ότι είναι δικό μου τόχω μέσα μου… Είναι ο ήλιος και το φως που ήπια από τη ρωγμή του βράχου που φύτρωσα, σαν ανεμώνα…
Ο Σπύρος Δαρσινός έχει εκδώσει αρκετά βιβλία και είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ

Εισβολή στο Ιράκ
* * *

Τώρα, που η παράνομη και νόμιμη τρομοκρατία σπέρνουν παντού το θάνατο. Τώρα, που οι σκλάβοι της ύλης και των δογμάτων θέλουν να κάνουν τη σκλαβιά τους, σκλαβιά των λαών. Τώρα, που η αισχύνη έγινε κλέος και το ποτάμι του αίματος θέαμα... Τώρα, που μαγαρίζουν τη Μητέρα, που γεννάει τη ζωή, με τη (...μητέρα των βομβών) που την καταστρέφει. Τώρα που η ποίηση έγινε τρύπιο σωσίβιο στο πέλαγος του χαμού... Τώρα...από το στήθος μου βγαίνει μόνο μια κραυγή... Μακάρι, μαζί με τη δική σας, να γίνει μαστίγιο στις νεκρές συνειδήσεις...


Η ΣΠΟΝΔΗ
* * *

Κλάψε Αντιγόνη Κλάψε εν μέσω ομίχλης και υπόκωφων εκρήξεων Κλάψε στις όχθες των αιμάτινων ρυακιών Κλάψε το εξύφασμα του κακού και το εκμαύλιμα των συνειδήσεων Κλάψε τους βλαστούς στα φυτώρια των χημικών αισθήσεων Κλάψε τις παγιδευμένες αχτίδες στους τράφους του μίσους Κλάψε το σούρσιμο του φόβου και το αδέσποτο της αγωνίας Κλάψε τις κατοχυρωμένες ενέδρες της αιμοθηρίας Κλάψε την κυριαρχία του λουστραρισμένου κιναιδισμού Κλάψε τη θεοποίηση της ύλης στις σιαγόνες της απληστίας. Κλάψε τις άρρενες, τις σχολές, της νόμιμης αδερφοκτονίας. Κλάψε τα παιδιά των φαναριών και της εμποροποιημένης πορνείας (Εσύ η Ιέρεια της «επάρατης» ανταρσίας) Και ύστερα...κάψε τα ιμάτιά μας στους Ζαλόγγους της ελευθερίας... Στις εξόδους της απελπισίας... Ίσως γίνουν φυκτωρείες μιας άλλης αυγής Μιας άλλης ευδίας...
 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Στράτος Δουκάκης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Στράτος Δουκάκης γεννήθηκε στις 8 του Δεκέμβρη του 1946 στη Μήθυμνα (Μόλυβο) της Λέσβου. Από το 1963 ζει μόνιμα στη Βαλένσια της Βενεζουέλας και ασχολείται με το εμπόριο. Την εμφάνισή του στα γράμματα την έκανε το 1974 με ποιήματα που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ». Στη συνέχεια και σε δυο περιόδους (1981) και (1987 - 1988), εκδίδει την δεκαπενθήμερη ελληνική εφημερίδα «ΑΝΘΡΩΠΟΙ». Η παρουσία του, όμως, γίνεται έντονη από το 2000 που αρθρογραφεί τακτικά μέχρι το 2003 στο ATHENS PHOTO NEWS (APN). Δημοσιεύει επίσης διάφορα άρθρα σε αρκετές ελληνικές διαδικτυακές σελίδες. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ με συμμετοχή και στο πρώτο βιβλίο της Ένωσης. Διαθέτει προσωπική σελίδα στο διαδίκτυο στα ελληνικά, την ΑΙΟΛΟΣ (www.aeolos.net). Επικοινωνία: aeolos@cantv.net - stratis@cantv.net - stratosdou@hotmail.com

«Μνήμες του χθες, στιγμές του σήμερα»
(Μήνυμα νοσταλγίας αγέραστης και έρωτα ισόβιου για την πατρίδα μου)

Απόσπασμα

Θα ήθελα ν' αρχίσω όπως τα παραμύθια. Ξεχειλίζω, όμως από χίλια δυο συναισθήματα και προπάντων από αυτό της νοσταλγίας για το μακρινό και πολυαγαπημένο νησί μου. Τη Λέσβο! Αυτός ο ακαταμάχητος έρωτας που έχω με το νησί και με το χωριό μου είναι που, στο μεσοστράτι τώρα της ζωής μου, με κάνει να σκέπτομαι προς τα πίσω και να επαναλαμβάνω πράγματα που άλλοι καταξιωμένοι λογοτέχνες, πλούτισαν με χίλιους τρόπους την ύπαρξή του και το κράτησαν σε μια αδιάκοπη πνευματική ανάταση και ανθοφορία.

Έλεγα, πάντα, ν' ανασύρω από τα βάθη της μνήμης μου όλα όσα είναι κρυμένα εκεί. ’λλωστε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να αρχίσει το ταξίδι. Ανοίγει την πόρτα στο όνειρο και... βρίσκει το δρόμο.

Τον ακούραστο «εργάτη» της Λεσβιακής Γραμματείας τον αγαπητό Κώστα Μίσσιο θεωρώ αίτιο, γιατί με τα βιβλία που είχε την καλωσύνη να μου στείλει κι ακόμα μου στέλνει, γεμάτα από νησιώτικη ευωδιά, με επηρέασε και μου κράτησε τη σκέψη για τον τόπο μου, ζωντανή και όχι μόνο. Με βοήθησε να ξαναπλησιάσω με βαθιά ευλάβεια και να ξαναπάρω, έστω και διά της μελέτης μια ζηλευτή πορεία προς τα γενέθλια χώματα. Αυτό μού δίνει την ευκαιρία να ξυπνήσω μνήμες αλλά και να έρθω σε επαφή με τόσα και τόσα που μόνο ανάμνηση είναι τώρα. Πριν από εκείνον ο λεπτεπίλεπτος, συμπατριώτης μου ποιητής, ο Μήτσος Τσιάμης κι ο μεγάλος μας οραματιστής-γραμματολόγος Γιώργος Βαλέτας με είχαν «ταρακουνήσει» πάλι με τέτοιες αναδρομές.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έλεγε: «H Ιθάκη θα σ' ακολουθεί». Τι μεγάλη αλήθεια! Ναι, η Λέσβος μ' ακολουθεί. Κι εγώ, κουβαλάω μέσα μου όλα αυτά που έζησα μικρός εκεί. Εκεί επιστρέφω, ταξιδεύοντας με τα φτερά της φαντασίας, όσο βρίσκομαι στη ξενιτιά. Στη ξενιτιά που δεν κατάφερε να μου σβύσει τη φλόγα της νοσταλγίας, μήτε να μειώσει την αστείρευτη αγάπη μου στις πανάκριβες αξίες, στις παραδόσεις και πνευματικούς θησαυρούς του τόπου μου. Είναι μια αφετηρία και, σίγουρα μια παρηγοριά, γιατί, αλίμονο, εκεί επιστρέφω όποτε νιώθω την ανάγκη.

Όχι πως μου ήταν άγνωστα όλα τούτα για το νησί, αλλά να, επειδή, τότε, ήταν πάντα δίπλα μας, είχαμε εθιστεί στην παρουσία τους και, ίσως, δεν τους δίναμε σημασία. Κανένας δεν ξέρει τι έχει, λένε, μέχρι να το χάσει, ή να του λείψει, στη περίπτωσή μου. Κι αυτό ειν' αλήθεια. Έτσι λοιπόν, από αυτή την αφορμή, θέλησα να συνδεθώ με το παρελθόν κι άρχισα ν' ανοίγω λογιών-λογιών βιβλία, αρχεία, γράμματα, φωτογραφίες, ενθυμήματα. Ν' ανακαλώ παιδικές αναμνήσεις. Προ πάντων αυτές! Αυτές τις παράξενες, τις μοναδικές, φευγαλέες και ανεπανάληπτες στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια των ονείρων μου που συνάμα ήταν ανέμελα, γλυκά, μαγικά και σίγουρα... αληθινά. Και είναι εδώ που θα πρέπει να ομολογήσω, ότι το συρτάρι των ονείρων μου, τι πράμα και τούτο... δεν αδειάζει ποτέ. Αισθάνομαι, πολλές φορές, το μεγάλο κενό που με χωρίζει από το παρελθόν μου και νιώθω έντονη την ανάγκη να συνδεθώ μαζί του. Σκέπτομαι κι αναρωτιέμαι, πως μπορεί να ζήσει κανείς το σήμερα χωρίς αναψηλάφηση εικόνων και θραυσμάτων από το παρελθόν του; Κι όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο έντονα όταν βρίσκεσαι τόσο μακριά. Και να, ανοίγω το παράθυρο της μνήμης μου κι αμέσως όλα εισβάλλουν μέσα μου και... με κυριεύουν. Είναι μερικά πράγματα που μπαίνουν στη ψυχή σου κι ύστερα... δεν λένε να φύγουν. Είναι εκείνα τα μακρινά χρόνια που τα κρατάμε σφαλιστά μέσα μας, μα τώρα όλο τα συλλογίζομαι. Όλα όσα αγαπάμε πολύ, μας σημαδεύουν εφ' όρου ζωής. Γι αυτά θέλω να μιλήσω, να τραγουδήσω και να πω, με λόγια λουσμένα στο ανελέητο φως του Αιγαίου, να ξαναβρώ τις λέξεις που τα άγχη, οι πιέσεις, οι υποχρεώσεις και τα βάσανα τόσων χρόνων μακριά, έχουν βάλει στην άκρη.

Στραγγίζω ωστόσο, την καρδιά μου και με τις πικρές και γλυκές σταγόνες της, προσπαθώ να γεμίσω τούτο το χαρτί για να μην με παιδεύει, κι αυτό, άδειο μπροστά μου...

Κάνω μια βαθιά βουτιά στη μνήμη και να 'μαι στον Μόλυβο της καρδιάς μου. Είναι αργά το απόγευμα, την ώρα που δύει ο ήλιος. Το σπίτι μας μια σταλιά τόπος. Από τα παράθυρα που έβλεπαν προς τη θάλασσα έτρεχε ολόγυρα στον ορίζοντα η ματιά μου. Στον ορίζοντα που χρωματίζεται, αυτή την ώρα, μ' όλα τα μαγικά χρώματα της φύσης. Ξεδιπλώνεται απλόχερα μπροστά μου, μαγικός κι ονειρικός μ' αυτό το υπέροχο φως που θαρρείς και δεν αφήνει τίποτα κρυφό. Εισχωρεί παντού, ακόμα και μέσα στην ψυχή σου και δίνει σ' όλα γύρω, μια άλλη διάσταση. Το ωραίο, άλλωστε, δεν χρειάζεται και πολύ για να σε μαγέψει. Αυτός είναι ο τόπος μου, ο τόπος των ονείρων μου, ο Μόλυβος!

Στον γαλάζιο Μόλυβο, της ήρεμης αναπόλησης, της περισυλλογής και της... αισθητικής. Στην καταπράσινη Λέσβο που είναι τόσα πράγματα μαζί. Είναι Παράδοση, Πολιτισμός, Πνευματικότητα, Τέχνη, Πατρίδα... Εκεί γεννήθηκα το χάραμα μιας μέρας του Δεκέμβρη, πάνε πολλά χρόνια πίσω. Μια αδερφή και δυο αδέρφια, μεγαλύτερά μου, πλαισίωναν την υπόλοιπη οικογένεια. Τα παιδικά μου χρόνια δεν είχαν τίποτα το διαφορετικό ή το ιδιαίτερο παρά μόνο την παιδικότητα και την ανεμελιά των. Με παιχνίδι στα καλντερίμια της γειτονιάς μου και με όλα όσα ένα παιδί ενός ξεχωριστού χωριού είχε.

Τότε ζούσαμε στο πάνω μέρος του χωριού, στην ενορία του Ταξιάρχη, μια από τις τρεις ενορίες του Μολύβου, στις ρίζες του γενοβέζικου κάστρου που δέσποζε στην κορυφή του. Οι άλλες ήταν του Αγίου Παντελεήμονα στο κάτω μέρος και της Αγίας Κυριακής στο πίσω μέρος του χωριού.
Δείτε ακόμα για τον Στράτο Δουκάκη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Πέτρινα σοκάκια και δίπατα σπίτια με αυλές, κλιματαριές, αγιόκλιμα και γιασεμιά. Ήταν αυτές οι ανοιχτόκαρδες αυλές, απάνεμα καταστρώματα λιτότητας που άστραφταν από την πάστρα. Αυτή ήταν η γειτονιά μου. Η γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, ο μικρόκοσμος που... ζούσαμε....

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Κώστας Δουρίδας

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
"..Γεννήθηκε στη Γορτυνία του Νομού Αρκαδίας. Μετανάστευσε στον Καναδά όπου ζει με την οικογένειά του. Καλλιεργεί την ποίηση και την αρθρογραφία, με θέματα που εστιάζονται στον 'Ελληνα μετανάστη και στο οδυσσειακό όνειρο του νόστου. 'Εχει ετοιμάσει μια πλούσια σελίδα στο διαδίκτυο απ' όπου προβάλλει την Ελλάδα και τον όπου γης Ελληνισμό. Υπό έκδοση βρίσκεται το έργο του Καπνόν Αποθρώσκοντα."

"Ξενιτειά" Ανθολογία
Βιβλιοθήκη Κυπριακής Διασποράς
της ποιήτριας Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου

ο 'Υμνος του μετανάστη

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ως σαν το Διγενή και την σεργιάνισες
στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με περηφάνια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη,
σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου
και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!

Κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!
Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!

Υστερόγραφο:
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό.
Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς
επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-,
κι' αποκωμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ!
Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι Καλά!!

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Η Ευτυχία Ζορμπά-Πλακιά

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ευτυχία Ζορμπά-Πλακιά γεννήθηκε στα Τρικαλα Θεσσαλίας το 1969. Μετοίκησε με την οικογένειά της στα Μέγαρα Αττικής το 1973, όπου και τελείωσε τη βασική και μέση εκπαίδευση. είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Από νεαρή ηλικία ασχολείται με τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα με την ποίησης έχοντας αποσπάσει τιμητικές διακρίσεις δύο φορές: 1ο βραβείο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό Δ. Αττικής το 1990 και 4ο πανελλήνιο βραβείο σε αντίστοιχο διαγωνισμό τον ίδιο χρόνο. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ημερήσιες εφημερίδες της πόλης των Τρικάλων, συμμετείχε επίσης στην έκδοση κάποιων βιβλίων λογοτεχνικού περιεχομένου. Από το έτος 2000 ζει στη Νυρεμβέργη με το σύζυγο και τις δύο κόρες της Ειρήνη και Δήμητρα.

ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΦΩΣ

Δαφνοστεφανωμένη η ιδέα του Ολυμπισμού κατηφορίζει
τις πλαγιές του ιερού βουνού με το κρυστάλλινο πηγής το νάμα.
Κι απ' της ιέρειας το στόμα λόγια γλυκά
σαν των πουλιών κελάηδημα ξεχύνονταν
την ώρα που ανάβει του ανθρωπισμού η φλόγα
. Λαοί οδεύσατε στις πύλες των ηρώων σε δρόμους
όπου βάδισαν οι αθλητές του ωραίου,
του αιώνια αξεπέραστου ιδανικού και τέλειου.

Γυμνώνω την ανάσα μου απ' τη λευκή ελπίδα
για να γλυστρήσει στην ψυχή
η λαμπερή ηλιαχτίδα, αυτή που μ' έπλασε Ελληνα,
περήφανο κι ακμαίο να προσκυνάει
τη στιγμή του υπέρτατου αγαθού.
Καλωσορίζω στην πατρίδα μου ειρήνης περιστέρια
κι όπου η γαλάζια η ματιά αγγίζει τα ουράνια,
θεές ραίνουν με ροδοπέταλα των νέων τα κορμιά,
καθώς εκστασιάζονται σ' αγώνες θεϊκούς
κι οΔίας εκεί ψηλά ευφραίνεται με νέκταρ κι αμβροσία.

Κυμάτισε περήφανα ελληνική σημαία στον αραχνοΰφαντο
ιστό που υφαίνει η αρχοντιά των συνειδήσεων
και των ψυχών σαν εξορκίζουν τη μιζέρια.
Αφήστε ξέπλεκα μαλλιά κοράσια της αγάπης,
της ομορφιάς και της τιμής,
μιάς αθωότητας πολύ ακριβής.
Αυτό είναι η ζωή, μια χούφτα φως,
ένα δάκρυ υπερηφάνιας, ένας αγώνας δίκαιος.
Εκεί μπροστά είναι το μέλλον,
σε μια Ολυμπία αξεπέραστη
με οδηγό τον Ηρακλή επάνω στα περήφανα άτια της ψυχής.
Χορέψτε άνθρωποι, γλεντήστε την επίτευξη του απίθανου,
τη νίκη του ανθρωπισμού,
τη δικαίωση των Ολυμπιακών αγώνων.

Ω ! Ελλάδα αν δε σ' άπλαθαν θεοί,
θα' λεγα πως ήσουν ένα όνειρο,
γλυκό ν' αποκοιμιέμαι και να ξυπνώ στην αγκαλιά
μιάς ακριβής σου κόρης, του 2004 αειπάρθενης Ολυμπιάδας.
Να γεύομαι το μητρικό της γάλα, ν' ανδρώνομαι
υπερήφανος στο " Χαίρε" σου Ελλάδα,
να προσκυνώ τη χάρη σου εσύ γλυκιά πατρίδα,
σύμβολο αιώνιο της ζωής, άναψε φλόγα,
ΖΗΣΕ !

ΝΕΜΕΣΙΣ

Μετάξινο νήμα δροσιάς, αραχνοΰφαντο πέπλο παρθένας κόρης μοιάζει ο καταρράκτης της απεραντοσύνης που θέλγει την ψυχή και τις αισθήσεις για να χαθούν μέσα στο κρυστάλλινο νάμα. Ψηλά αιωρείται το λίκνο που λιτανεύει το κανίσκι της ζωής, καθώς νανουρίζει τη συνείδηση και την καρδιά της νεογέννητης σκέψης. Στις πυκνές φυλλωσιές η "ύβρις" πλέκει τα λεπτά δίχτια της για να πιάσει την πεταλούδα που σαν εκκολαφθεί κι εγκαταλείψει το ασφαλές, ζεστό, μητρικό κουκούλι ανώριμη να συλλογισθεί θα τραβήξει προς την απόλαυση των νερών και με βρεγμένα τα φτερά θα πέσει ζαλισμένη στην παγίδα, ζαριφλίκι της φύσης. Την ώρα που λύνονται βίαια οι φασκιές στερεύει το όνειρο. Ένας κυκεώνας μανιασμένων βοριάδων σκυλεύει τη νιόβγαλτη ανθρώπινη οντότητα από τα έμφυτα όπλα της. Την αφήνει γυμνή και αλυσόδεμένη, έρμαιο του διακορευτή της? έρμαιο των αδικητών. Μίσθαρνοι αλαζόνες καταβροχθίζουν τα παιδικά χαμόγελα. Τ' αφήνουν να μαραίνονται από το λιμό και τις ασθένειες. Παραδομένοι στις ηδονές των τριάντα αργυρίων προσκυνούν φαρισαϊκά το Χριστό, αφού πρόλαβαν να τον ανσκολοπίσουν για να είναι εξασφαλισμένη αιώνια η λάμψη του χρυσού και το έρεβος της σκέψης τους. Σπέρνουν τη γη με έριδες και μίση. Ψηλώνουν με το φόνο των περιστεριών και ως εξάγγελοι φέρνουν το μήνυμα του ψεύτικου νέου κόσμου. Μοιράζουν την τιμή και την αγάπη στον ίσκιο τους, που αμαυρώνει τη λεχωνιά της προσδοκίας, στους καταχθόνιους θεράποντες του κακού και του χάους.

Προσκυνούν το δαίμονα που φωλιάζει στην άψυχη ψυχή τους και σκορπά στο βαρυχείμωνο τα μαύρα νεογνά του, σε μια φύση σαρακοφαγωμένη και ατιμασμένη, θυσία στο βωμό του κέρδους. Οι υβριστές καταρρακώνουν τη ζωή. Κρύβονται κάτω από φιικούς χαιρετισμούς και βαρυσήμαντα λόγια. Ροκανίζουν τα φτερά της νωχελικής πεταλούδας ύπουλα και με σαρκοβόρα διάθεση βουτούν τα δόντια τους στο δίκιο, στην ειρήνη, στην ισότητα, στη δημοκρατία, στην αξιπρέπεια, στο περιβάλλον, στην ανθρωπιά. Ξερνούν ως αδηφάγοι Κύκλωπες την ελευθερία κα ιτο διεθνισμό. Μ' ένα μάτι κατοπτεύουν το θήραμα και με χίλια χέρια αρπάζουν με βουλιμία ό,τι δεν τους ανήκει.

Η ψυχοφθόρα αλαζονεία δεν είναι προϊόν και ατυχές προνόμιο μίας συγκεκριμένης κάστας ή ηλικιακής περιόδου. είναι βλοσυρό απάνθισμα ενός νοσούντος οικογενειακού κυττάρου, μίας μη ανθρωπιστικής παιδείας και διαπαιδαγώγησης, ενός ελλιπούς συναισθημάτων περιβάλλοντος και των συμπλεγμάτων που κουβαλούν στον ύβο τους οι έχοντες απολυταρχικές ιδέες? αυτοί που καταστρώνουν στρατηγικά σχέδια για να εφιστήσουν την προσοχή μας στη διαφορά μαύρων και λευκών, πλούσιων και φτωχών, λίγων και πολλών? αυτοί που εκμεταλλεύονται την ιδεολογική αναπηρία των σκόπιμα αναλφάβητων για να προκαλέσουν την αναρχία ή τον παντός είδους ολοκληρωτισμό. Στον πύργο της Βαβέλ οι χτίστες είναι διαφορετικές φυσιογνωμίες με κοινό παρανομαστή την πληθώρα των προσωπείων.

Δεν μπορούν να είναι γιοί θεού αυτά τα μαυρόψυχα κοράκια. Η Νέμεσις βαρύς πέλεκυς, ως δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται των κεφαλών τους. Δεινοί κολυμβητές του Πακτωλού χρημάτων, υλικών αγαθών και δόξας πολλές φορές πνίγονται μέσα στη δυστυχία τους. Οι τερμίτες αθόρυβα τσακίζουν τους θρόνους τους για να χαρούν άλλοι την κλεμμένη τυραννία. Ο οφθαλμός της Θείας Δίκης καραδοκεί στο πέρασμά τους από άβατα μονοπάτια Δικαίου. Τους παρασημοφορεί με τη μοναξιά και την εγκατάλειψη. Τους ραπίζει με την καταιγίδα της αποκάλυψης των κόπρων τους που ούτε ο Ηρακλής δε θα μπορούσε να καθαρίσει. Η Νέμεσις οδηγεί τους υβριστές στην τιμωρία σαν υπάρχουν ήρωες, αγωνιστές λεβέντες, έτοιμοι να πατάξουν την ασυδοσία και την διαφθορά? ικανοί να συντοφέψουν το θεό στο έργο του και να σπαστούν την αγιότητα της ανθρωπιάς.

Γιατί θέλουμε, συνάνθρωπε, να πετάμε ελεύθεροι χωρίς τσαλακωμένες ψυχές, χωρίς το βάρος της αλαζονείας μας, χωρίς αφεντάδες, λιποτάκτες της δυστυχίας, διεκδικητές της χαράς και της ζωής που μας ανήκει. Γιατί θέλουμε να γεννιόμαστε άνθρωποι σφαλλώντας την προσωπική μας ιστορία με τριαντάφυλλα λευκά τ' Απρίλη για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές την υπεροχή του πνεύματος και της ζωής της τροπαιοφόρας με λάβαρα την αλήθεια και την αγάπη.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ
* * *

Του πολέμου τα χνάρια μη βαδίσεις
σε ξένους τόπους μακρινούς.
Μονάχος σου την τύχη μην κεντρίσεις
κάτω από μαύρους ουρανούς.

Σπείρε το σπόρο της ειρήνης
όπου σταθείς κι όπου θα πας.
δεν είναι γνώρισμα γαλήνης
πάνω σ' ερείπια να πατάς.

Το μίσος φέρνει δυστυχία
και μοναξιά μες την ψυχή.
Όταν κατασπαράσσει η βία
μένει η ελπίδα η ψεκτή.

Όποιος σκοτώνει την αγάπη
είναι ο χειρότερος φονιάς.
Κανείς ποτέ ας μην το νιώσει
όταν σαρώνει ο Βοριάς.

Το τρένο της ζωής μας φεύγει
και μας αφήνει μοναχούς.
Κάποιος αγάπη όλο ζητάει.
Κι εσύ στρατιώτη δεν ακούς.

Στον κήπο ανθίζουν τα λουλούδια.
η άνοιξη έρχεται λαμπρή.
Οι μάνες πίσω λεν τραγούδια
και η καρδιά τους αργοζεί.

Κανόνια ακούγονται στον κα΄μπο.
Σπάζουν των δέντρων τα κλαδιά.
Ένα πουλάκι πέφτει κάτω
και το σκεπάζει η καταχνιά.

Απ' το βουνό το χιόνι λιώνει.
Κυλά γοργότρεχο νερό.
κανένα ζώο δε σιμώνει.
Βάφει με αίμα αδελφικό.

Κλείνει τα μάτια κι ο Θεός.
Τ' ανθρώπου η ράτσα τον ντροπιάζει.
Κανείς δεν έμεινε αγνός.
Μονάχα θάνατο αραδιάζει.

Τ' ολέθρου σύννεφο στεγνό.
Πόση χολή να βρέξει !
Δε φταίει το κακό το ριζικό,
αλλά η ψυχή που' χει στερέψει.

Απ' του Χριστού μας τις πληγές
νωπά σημάδια μένουν.
καθώς του κόσμου οι ντροπές
την ανθρωπιά μας παίρνουν.

Λευκό το ρόδο της χαράς
κι όμως γεμάτο θλίψη.
Για την ειρήνη εσύ πονάς,
κι αυτή μακριά σου λείπει.

τραγούδι Ανάστασης θα πω
για ' κείνους που αγαπούνε.
Αργά θα σύρω το χορό,
όλοι οι λαοί να μπούνε.

(Αφιερωμένο στο λαό της Σερβίας )

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Η Αντιγόνη Κουτλή

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αντιγόνη Κουτλή γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1976 στην Πτολεμαΐδα Κοζάνης.'Αλλαξε 5-6 Δημοτικά Σχολεία και Γυμνάσια, μια και η οικογένειά της μετακόμιζε συνεχώς, ανοίγοντας εδώ κι εκεί Εστιατόρια. Τελειώνοντας το Λύκειο μπήκε στην Κρατική Σχολή Σ.Τ.Ε. (Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων) Μακεδονίας και ένα μήνα μετά την αποφοίτησή της έφυγε για Γερμανία στις 17 Οκτωβρίου 1996 όπου ζει μέχρι και σήμερα. Ζωγραφίζει και μιλάει άπταιστα Γερμανικά και Αγγλικά. Ποιήματα άρχισε να γράφει σποραδικά από πολύ μικρή ηλικία. Συμμετείχε στην εφημερίδα Βεργίνα Νυρεμβέργης με κάποιες μικρές δημοσιεύσεις και έχει δραστηριοποιηθεί ως ενεργό μέλος στην ΕΕΛΣΠΗ. Η πρώτη έκ-δοση ποιημάτων της γίνεται σ' αυτό το βιβλίο.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΩ

αιώνια μου θλίψη
μάταιη χαρά
ανεκπλήρωτοι πόθοι
λεκιασμένη καρδιά

ο κάθε σκοπός
ήχος σβησμένος
στόχος νεκρός
κόπος χαμένος

ζωντανή αλήθεια
νεκρό ψέμμα
απατειλή βοήθεια
κόκκινο ρέμα

φουρτουνιασμένη θάλασσα
μικρό τρεχαντήρι
όλα τα χώρεσα
σ΄ ένα ποτήρι

ελπίδα προσμένω
χαμένο ουρανό
πουλάκι δεμένω
σε κλωνάρι γυμνό

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΧΟΙ
* * *

Η φλόγα του κεριού μου ανασαίνει
ακούω τον χτύπο της καρδιάς του μυρμιγκιού
από της γυάλας το ψαράκι κραυγή βγαίνει
και κλαίει η μαργαρίτα που μαδούν.

Χίλιες φωνές απότομα σωπαίνουν
καθώς τα φύλλα από ψηλά αυτοκτονούν
με μοίρα οι Σεπτέμβριδες τα ραίνουν
κι από τα δέντρα μοιρολόγια αντηχούν.

Μια ηλιαχτίδα μου ψιθύρισε "αντίο"
θαρρώ πως πρέπει να φύγω από 'δώ
δυο πεταλούδες κάνουν έρωτα στο κρύο
τις πυροβόλησε ο Χειμώνας και τις δυο

ΣΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ Μ ΑΓΑΠΗ
* * *

Ήσουν λευκό χαρτί, αγνό από ακριβό μπλοκάκι
σ' έκοψε χέρι παγερό με κοφτερό χαράκι

Σε χέρια έπεσες πολλά κι όλλοι γραμμές τραβούσαν
να γράψουν δεν ξέραν καλά γι' αυτό και σε πονούσαν

Έφτασε κάποτε στιγμή που χώρος δεν υπήρχε
είχε γεμίσει το χαρτί μ' ό,τι ο καθένας είχε

Με κόπο εσύ κράτησες λευκές δυο τρεις γωνιές
σ' ένα καθρέφτη στάθηκες κοιτάς τις μουτζουριές

Πήρες μια γομολάστιχα και άρχισες να σβήνεις
και τούτα τα τετράστιχα επάνω σου αφήνεις

Δεν φεύγουν όλα όμως με μιας σημάδια έχουν μείνει
σταμάτα πια να τα κοιτάς γιατ' ήρθε πια γαλήνη

Τώρα από πάνω γράψαμε τραγούδια και μορφές
όλα μαζί τα θάψαμε χαράγματα του χτες



ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
* * *

Ψάχνω τα χνάρια μου να βρω
σε κείνες τις χρυσές αμμουδιές
ψάχνω τον ήχο της φωνής μου
πάνω στα βράχια και στο κύμα

Ψάχνω τ' άρωμά μου
στα πεύκα, στους ελαιώνες
ψάχνω τη μορφή μου
στις λίμνες, στις πηγές

Ψάχνω τ' ανθρώπινα τραγούδια
κάτω απο τ' άστρα της νυχτιάς
ψάχνω τις φλόγες τ' ’η-Γιάννη
ψάχνω τον Ήλιο το Φεγγάρι

Θέλω να τρέξω στα λιβάδια
να κυνηγήσω πεταλούδες
να κοροϊδέψω τα τζατζίκια
με τα πουλιά να πω τραγούδια

Αγαπημένη μου Πατρίδα
πόσο μου λείπεις δεν το ξέρεις
την αγκαλιά μου σου 'χω απλώσει
μα δε με φτάνεις και 'κει στέκεις

Μην το ξεχάσεις θάλασσά μου
κάποτε πως σου τραγουδούσα
μαζί με τ' άστρα και τις φλόγες
κάτ' από τα πεύκα στους ελαιώνες

Μην με ξεχνάτε θα γυρίσω
για σας πάλι να τραγουδήσω
να πιω την αύρα να μεθύσω

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 


Πέτρος Λειβαδιτάκης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Πέτρος Λειβαδιτάκης γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. Φοίτησε στη σχολή μηχανικών 'Δαίδαλος' και στη σχολή ΣΤΕ, τμήμα Χανίων. Μετά το στρατιωτικό του μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου μένει μέχρι σήμερα μαζί με την οικογένειά του, στην πόλη της Νέας Υόρκης. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.

ΠΟΙΑ ΝΑ' ΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Γιατί ξενιτεύτηκε ο Αχιλλέας; Μόνο αυτός το ξέρει. Όπως ξέρει για τον εαυτό του ο κάθε ξενιτεμένος, σε όποια ήπειρο, ή χώρα τον έστειλε το μυαλό του, την ώρα της απελπισίας που τον κυρίευε ή απλά η τύχη του. Την ώρα που πήρε την απόφαση να φύγει, για να ζήσει κάπου αλλού, ή να φύγει να γυρίσει πλούσιος, κι αυτό σα δικαιολογία για το φεύγα του. Σήμερα καλά το γράφουν οι εφημερίδες και το προπαγανδίζουν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις. Η μεγάλη Ελλάδα "νοερά" των 20 εκατομμυρίων, άντε να τους μαζέψεις από τις χώρες που βρίσκονται κι έχουν ριζώσει, αυτοί και τα παιδιά τους.
Ο Αχιλλέας, σα σπόρο δένδρου που τον πήρε ο αέρας και τον έριξε σε πρόσφορο έδαφος, ρίζωσε κι άρχισε να δημιουργεί μια καλύτερη ζωή, αν και ο αρχικός του σκοπός ήταν τα δυο χιλιάδες δολάρια ν' ανοίξει στην πατρίδα, όταν θα γύριζε ένα τσαγκάρικο. Μέχρι να τα μαζέψει ο σπόρος έγινε μικρό δένδρο που άρχισε να ριζώνει βαθιά. Έτσι και ο Αχιλλέας συνήθισε στην καινούρια του πατρίδα, δημιουργώντας την αρχή της αποταμίευσης του, μέσω του ιδρώτα, της κούρασής του.
Η επιθυμία να γυρίσει πίσω, γίνεται εγκράτεια και αναβολή για του χρόνου, με αναβολή για τον επόμενο χρόνο. Η ζωή έχει ανάγκες που τραβούν τη σκέψη από τις επιθυμίες. Οι ανάγκες γίνονται πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν σε αφήνει να φύγεις, να γυρίσεις από εκεί που ήρθες. Το δίλημμα της ταλάντωσης μεγάλο, τεράστιο και πολύχρονο, που μετατρέπεται αναγκαστικά σε μόνιμη επιθυμία. Μετατίθεται συνεχώς και καταλήγει στα γεράματα παρέα με τη σύνταξη. Θα ταξιδεύσουν πίσω για την πραγματοποίηση του ονείρου που αρχίζει από τη στιγμή που έφυγε ο κάθε απόδημος, από την πόλη, ή το χωριό του. Στο σύλλογο αποδήμων πατριωτών στο Μπρούκλιν, σε μόνιμη βάση, η γερουσία πηγαίνει για να συναντήσει ο ένας τον άλλο. Να καθίσουν δίπλα και ν' αρχίσει ο βουβός τους διάλογος που κόβεται συχνά από αναστεναγμούς, οι ματιές τους προς τις φωτογραφίες των ελληνικών τοπίων, που κρέμονται στους τοίχους της αίθουσας του συλλόγου. Ή ακόμα από φευγαλέες ματιές στην ελληνική σημαία και την αμερικανική, που είναι στημένες στις δυο γωνιές της αίθουσας. Η μία της μιας πατρίδας η άλλη της άλλης!
Ποιας χώρας η σημαία είναι πιο πολύ στην καρδιά μας, στην ψυχή μας; αυτή που μας ανάγκασε, ίσως άθελά της να φύγουμε, ή αυτής που άθελά της "γιατί πολλοί από εμάς ήρθαμε σαν λαθραίοι", μας φιλοξένησε, δίνοντάς μα το δικαίωμα να περάσουμε τα χρόνια μας στο έδαφός της, ασχέτως τι πρόοδο έχει ο καθένας μας κάνει.
Το αποτέλεσμα σήμερα, αυτών των θαρραλέων μεταναστών, είναι ο λογαριασμός στην τράπεζα, η μόρφωση των παιδιών τους και η επιθυμία του επαναπατρισμού. Αλλά μαζί με αυτά ήρθαν οι κυρτοί ώμοι και οι ρυτίδες των χρόνων. Καλά ή άσχημα περάσανε τα χρόνια στα ξένα. Έτσι ή αλλιώς θα πέρναγαν, όπως πέρασαν και θα περάσουν όλων των γενιών. Κάτι αφήσαμε στο πέρασμά μας από τη γη! Τα κτίρια και τα χρήματα δεν μετρούν, γιατί αλλάζουν χέρια σε κάθε γενιά.
Η πόρτα της αίθουσας του συλλόγου ανοίγει, ο δυνατός αέρας πέρασε μέσα, παγώνοντας με την είσοδό του, την ατμόσφαιρα της θαλπωρής.
Ο Αχιλλέας, μπαίνοντας μέσα, φωνάζει εύθυμα προς τα γεροντάκια που παίζουν κοντσίνα, τάβλι, κομπολόι ή σκέφτονται τα περασμένα και προσπαθούν να μαντέψουν τα ερχόμενα.
-Παραγγείλετε να πιείτε ότι θέλετε. Σήμερα κερνάω τις γεροντοκόρες του συλλόγου, λέει και συμπληρώνει με τη τραγουδιστή φωνή του φωναχτά.
-Καφετζή για εμένα ένα χαμομήλι νησιώτικο. Και μην ξεχάσεις, χωρίς ζάχαρη. Το άτιμο το ζάχαρο μου στερεί αυτή τη γλύκα, της ζάχαρης. Κακιά αρρώστια μα το Θεό. Πηγαίνει με βήματα σταθερά προς τη συντροφιά που είναι μια μεγάλη παρέα, μέσα στην αίθουσα του συλλόγου. Καθίζει στη μοντέρνα καρέκλα και συμπληρώνει εύθυμα.
Έλαβα γράμμα από τον Αρχιτέκτονα στην πατρίδα. Έβγαλε την άδεια του σπιτιού που θέλω να φτιάξω στο χωριό. Το πρόβλημα τώρα είναι να το φτιάξω όπως το ονειρεύομαι μια ζωή.
-Πως το θέλεις το σπίτι Αχιλλέα; τον ρωτάει παραξενεμένος ο Τάκης, σταματώντας το ρίξιμο των ζαριών στο τάβλι. Ο Αχιλλέας όλος καμάρι και με μια θριαμβευτική φωνή.
-Θέλω να το χτίσω στο χωριό μου, με πέτρα και κόκκινη λάσπη. Να ανοίξω ένα πηγάδι, στην πίσω μεριά του σπιτιού και δίπλα του να χτίσω ένα ξυλόφουρνο και ένα πλυσταριό.
Ο Τάκης όπως και ο ίδιος, ξέρουν ότι όλοι τους ακούν αυτά που τους λέει ο Αχιλλέας. Δεν του φέρνουν αντίρρηση. Γιατί να του χαλάσουν το όνειρο; Και στο κάτω, κάτω της γραφής με δικά τους χρήματα θα το κτίσει, ή με δικό τους Αρχιτέκτονα;
-Πίσω στην αυλή, συμπληρώνει με εύθυμη νοσταλγία, θα φτιάξω ένα κήπο να φυτεύω τα λαχανικά μου, θα μεγαλώσω κότες και κουνέλια για να μαλώνω μαζί τους και να γλιτώσει η κυρά 'Αρτεμης από την μουρμούρα μου, κι εγώ από τη δική της.
-Αυτά που μας λες, τα έχεις πει στα παιδιά σου και στην Αρτεμίσα, τη γυναίκα σου τον ρωτάει ο Διονύσης ο καφετζής.
Ο Διονύσης είναι ένας ασπρομάλλης γεροδεμένος γέρος, που δεν μπορεί να κάθεται στην καρέκλα όλη την ημέρα. Έτσι, μ' ευχαρίστηση έρχεται στο σύλλογο τα βράδια και προσφέρει τις υπηρεσίες του, από αγάπη στους έλληνες και στην Ελλάδα. Όταν πριν χρόνια του πρότειναν πληρωμή για τη δουλειά του αυτή τους απάντησε:
-Δεν χρειάζομαι άλλα χρήματα,. Αυτά που έχετε να μου δώσετε, κάντε τα μια δυο υποτροφίες το χρόνο και δώστε τα σε δυο φοιτητές. Όχι στους καλύτερους μαθητές αλλά στους χειρότερους του συλλόγου μας, για να τα βοηθήσει να καλυτερέψουν τους βαθμούς τους. Γιατί ο ελληνικός σπόρος έχει φιλότιμο, μπορεί να τα κεντρίσει να προσπαθήσουν πιο πολύ. Ο καλός μαθητής, είναι καλός, δεν χρειάζεται βοήθεια αλλά ούτε και βράβευση.
Ο Διονύσης περιμένει μιαν απάντηση πηγαίνοντας να καθίσει δίπλα σε μια συντροφιά. Αντί ν' απαντήσει, ο Αχιλλέας συνεχίζει να μιλά.
-Θα φτιάξω στη σάλα του σπιτιού ένα μεγάλο τζάκι και το σπίτι θα το σκεπάσω με κεραμίδια. Δεν θα του ρίξω ταράτσα, να παγώνει το χειμώνα και να ψήνεται από ζέστη το καλοκαίρι! Στην πίσω μεριά," συμπληρώνει σα να ηδονίζεται από τα λόγια του, θα φυτέψω δένδρα οπωροφόρα. Στην μπροστινή αυλή θα φτιάξω έναν κήπο για την 'Αρτεμη, να περνάει κι αυτή την ώρα της μέσα στις μυρωδιές των λουλουδιών και βασιλικών. Σταματάει, παίρνει αναπνοή, θέλει να συνεχίσει, αλλά αλλάζει σκέψη.
Τώρα πίνοντας το χαμομήλι του, το νησιώτικο, ακούει τον Διονύση που τον ρωτάει για δεύτερη φορά αν αυτά που σκέφτεται τα έχει πει στην Αρτέμισα και τα παιδιά του. Γυρίζοντας το σώμα του προς την μεριά που κάθεται ο Διονύσης του απαντάει:
-Όχι, δεν έχω πει στα παιδιά τίποτα. Η 'Αρτεμη ξέρει τα όνειρά μου και την επιθυμία μου να φτιάξω σπίτι στο χωριό. Ότι έχω βάλει μηχανικό να βγάλει την άδεια θα της το πω την κατάλληλη στιγμή. Δεν αντέχω τη λογική της να θέλει να καθίσουμε εδώ, για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
-Τα εγγόνια σου θέλεις να πεις Αχιλλέα, του ξεκαθαρίζει ο Τάκης που μπαίνει στην κουβέντα.
-Ναι, τα εγγόνια μου, αφού θέλεις να στο πω έτσι. Εγώ," αναστενάζει, μεγάλωσα τα παιδιά μου χωρίς κανένας να με βοηθήσει."
-Και, τι θέλει η ’ρτεμη, ξαναρωτάει ο Διονύσης, συμφωνεί μαζί σου;
-Αυτό που θέλει είναι να καθίσουμε εδώ στην Αμερική, με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. εδώ είναι η θέση μας, κοντά στα παιδιά μας, μου φωνάζει συνέχεια και όχι στο χωριό, τι να κάνω στο χωριό... χωρίς τα παιδιά μου, μου λέει. Έχει δίκιο Διονύση κοντά στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας είναι η θέση μας. Αλλά κι εγώ δεν έχω άδικο να θέλω να πραγματοποιήσω το όνειρο της ζωής μου, τώρα στα γεράματα μου, που μπορώ ακόμα. Δεν έχω δικαίωμα να ζήσω στα στερνά μου όπως εγώ θέλω, ελεύθερος χωρίς υποχρεώσεις και ευθύνες, χωρίς την πρόοδο της κοινωνίας, χωρίς τα καυσαέρια και θορύβους των οχημάτων;" συμπληρώνει ενώ ένας κόμπος συγκίνησης κομματιάζει τρεμουλιαστά τα τελευταία του λόγια. Στο χωριό μου θέλω να πεθάνω και να με θάψουν δίπλα στους τάφους των γονιών μου.
-Πότε βγαίνεις στη σύνταξη Αχιλλέα, τον ρωτάει ο Διονύσης. Ο Τάκης του απαντά:
-Σε εννέα μήνες βγαίνει και παίρνει καλά χρήματα για την πατρίδα. Θα του περισσεύουν κιόλας.
-'Αφησε πρώτα να δούμε αν θα τον αφήσει η 'Αρτεμις να πάει.
Πολλές φορές η σκέψη ξεγελάει τα χρόνια που έχουν καθίσει στους ώμους των ανθρώπων, έτσι αισθάνεται σήμερα ο Αχιλλέας κάνοντας βόλτες. Χαζεύει τις βιτρίνες των αφορολόγητων στο αεροδρόμιο Κένεντι, σα νέο παιδί που πηγαίνει χωρίς τους γονείς του εκδρομή. Νιώθει ανάλαφρος, ξεκούραστος, νέος και πετυχημένος στη ζωή του. Κι όλα αυτά γιατί έπεισε τον εαυτό του ότι έχει δίκιο να θέλει να φτιάξει στην πατρίδα το σπίτι των ονείρων του και να περάσει τα τελευταία του χρόνια εκεί που είδε το φως της ημέρας, εκεί που σαν νεογέννητο βρέφος πρώτοέκλαψε.
Όταν βρεις τη δικαιολογία, όλα μετά είναι πολύ εύκολα. Βρήκε τη δικαιολογία ότι έχει δίκιο, "που μπορεί να έχει και δίκιο" τα παράτησε όλα σπίτι, γυναίκα, παιδιά. Τώρα περιμένει ν' ακούσει την αναγγελία της πτήσης του, χαζεύοντας στις βιτρίνες των αφορολόγητων, για να περάσει η ώρα του.
Απ' το παράθυρο του αεροπλάνου βλέπει της Αθήνας τα τσιμεντένια κτίρια, ενώ κάνοντας στροφή το αεροπλάνο για την προσγείωση, βλέπει χιλιάδες κεραίες τηλεοράσεων, ντεπόζιτα νερού και τα ηλιακά τους. Διακρίνει μερικά δενδράκια σε στενούς δρόμους με χιλιάδες πολύχρωμα αμάξια να κινούνται αργά, ή σχεδόν καθόλου. Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου που αγκάλιαζαν το χώρο του αεροδρομίου. Όλα αυτά του χάλασαν τη διάθεση να φιλήσει το χώμα της πατρίδας που σκεφτόταν να το κάνει, μόλις θα πάταγε το πόδι του. Σκέφτεται πως έγινε η Αθήνα, πολύ ευρωπαϊκή, πολύκοσμη και πολυεθνική. Καθισμένος στο πράσινο σκούρο πλαστικό κάθισμα του λεωφορείου, πηγαίνει στο χωριό του. Κοίταζε να δει πως άλλαξαν οι καιροί.
"Εμείς φύγαμε για να προκόψουμε στα ξένα και άλλοι ήρθαν στην πατρίδα μας για να πλουτίσουν, ή να δουν μια άσπρη μέρα. Έχει η ζωή γυρίσματα που φέρνουν τα πάνω κάτω. Που να το φανταζόταν κανείς πριν τριάντα χρόνια, ότι θα ερχόταν ημέρα που άνθρωποι από άλλες χώρες θα ερχόταν εδώ στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Και καλά κάνουν, αφού τους δίνεται η δυνατότητα. Κι εγώ," σκέφτεται ο Αχιλλέας "το ίδιο έκανα, μετανάστευσα, αλλά έλα που όπως λένε πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Η Ελλάδα μας έχει ήλιο, θάλασσα, καλό κλίμα. Είναι δημοκρατική χώρα και ο λαός της φιλόξενος. Η νοσταλγία είναι αυτή που τα χαλάει αργότερα. Η νοσταλγία είναι που φταίει. Το μέλι ξύδι," σκέφτεται καθώς στο βάθος διακρίνει τα πρώτα σπίτια του χωριού και νιώθει ένα σκίρτημα φτερουγίσματος στην καρδιά.
Ανοίγει την πόρτα του πατρικού του σπιτιού. Τον τυλίγει αμέσως, μπαίνοντας μέσα, το συναίσθημα της εγκατάλειψης και η πικρία της απουσίας των γονιών του. Δεν έχει παράπονο και οι δυο τους ταξίδεψαν στον ουρανό σε μεγάλη ηλικία. Αλλά να, κι εκατό χρόνων να είσαι αναζητάς τους γονείς σου κι αισθάνεσαι ορφάνια όταν γυρίζεις μετά από χρόνια απουσίας στα ξένα και βλέπεις το πατρικό σου σπίτι άδειο κι έρημο.
Ο Αχιλλέας ανάβει το τζάκι και καθίζει στον ξύλινο καναπέ. Νιώθει την ψύχρα της υγρασίας, στα μαξιλάρια και στο στρώμα. Γυροφέρνει τη ματιά του στη μεγάλη σάλα, στα έπιπλα, στις φωτογραφίες. Κοιτάζει το πάτωμα που είναι φαγωμένο σε πολλά σημεία από τη διαρκεί χρήση των βημάτων του παππού, της γιαγιάς, των παιδιών τους και των γονιών του, αλλά και του ίδιου. Στο πάτωμα έχουν χαράξει μικρές γραμμές διαδρομών ολόκληρων χρόνων.
Ευχαριστιέται τη θαλπωρή της ζέστας και το παίξιμο της φλόγας στα ξύλα που καίγονται. Οι πρόγονοί μου, οι γονείς μου, πέθαναν εδώ σε αυτό το σπίτι. άντε να δούμε αν τα καταφέρω κι εγώ να πεθάνω σε αυτό το σπίτι και να με θάψουν δίπλα στους γονείς μου. Σηκώνεται και πηγαίνει στην πόρτα. Την ανοίγει για να βγει έξω, ο καπνός του τζακιού, κάνει τα μάτια του να κοκκινίσουν και να δακρύσουν. Νυστάζει πολύ από την κούραση του ταξιδιού. Αλλά η νευρική αναστάτωση, η ένταση των αναμνήσεων, των σκέψεων δεν αφήνουν να τον πάρει ο ύπνος.
Καθισμένος, κοιτάζει τις φλόγες που βγαίνουν από τα ξύλα και σκέφτεται τα περασμένα. Πότε, πότε χαλαρώνει το σώμα του, κλείνει τα βλέφαρά του και προσποιείται ότι τον παίρνει ο ύπνος. Θέλει να κοιμηθεί για να ηρεμήσει το κορμί του, η διέγερση των σκέψεών του και τα συναισθήματά του.
Αξημέρωτα ακούει τα κραξίματα των κοκόρων. Νιώθει την πρωινή φρεσκάδα του καθαρού αέρα να περνάει από τις χαραμάδες των παλιών πόρτοπαραθύρων και να τον αγκαλιάζει, σα να θέλει να τον καλωσορίσει. Βολεμένος κάτω από την κουβέρτα σκέφτεται ότι τα αεροπλάνα μίκρυναν τη γη. 'Αφησε πίσω του τη μεγάλη χώρα με το ατελείωτο άγχος της. Σήμερα ξυπνάει με στον καθαρό αέρα, στην ησυχία του χωριού του, με μουσική συντροφιά τα κοκόρια. Λίγο αργότερα θα πιει τον καφέ του με τους απλούς ανοιχτόκαρδους συγχωριανούς του. Χαίρεται που κατάφερε να αφήσει πίσω του τον κόσμο της προόδου. Καλός είναι και αυτός, αλλά για τους νέους, που θέλουν να παλέψουν για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Σκέφτεται ότι πρέπει να πάει να βρει το μηχανικό να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το χτίσιμο του σπιτιού και το καινούριο κόστος λόγω πληθωρισμού. Όσο ανεβαίνει ο πληθωρισμός τόσο θα μικραίνουν τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού. "Αύριο θα πάω να τον βρω," αποφασίζει. Σηκώνεται από την καρέκλα για να περπατήσει λίγο, να ξεμουδιάσει.
Κάνει μια βόλτα στα στενά δρομάκια του χωριού. Σε κάθε δρομάκι, παιδικές αναμνήσεις και πρόσωπα παιδιών ξεπηδούν. Διαπιστώνει περπατώντας, ότι πολλά σπίτια είναι κλειστά γιατί πέθαναν οι νοικοκυραίοι και τα παιδία βρίσκονται στα ξένα ή στην πόλη. Στενοχωριέται για την άσχημη εμφάνιση των παλιών σπιτιών και ειδικά των αρχοντικών. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αδιαφορούν τα παιδιά τους να τα διατηρήσουν σε κατοικήσιμη κατάσταση. Δεν τα συγχωρεί για την αδιαφορία τους. Σε αυτό το σημείο σκέφτηκε άθελά του, ότι και αυτός πηγαίνει να κάνει το ίδιο λάθος. Να φτιάξει ένα καινούριο και ν' αφήσει το πατρικό στην τύχη. Φέρνει το πατρικό σπίτι στο μυαλό του και βηματίζει προς το μέρος του. Είναι χτισμένο με πέτρα και κόκκινη λάσπη. Η σκεπή του είναι φτιαγμένη με κεραμίδια, που είναι παλιά, αλλά πιο γερά από τα καινούρια. Η σάλα του έχει τζάκι, μπροστά και πίσω έχει μεγάλα κομμάτια γης, που πάντα το καλοκαίρι ήταν καταπράσινα από τα λαχανικά. Το κρέας που έτρωγε μικρός, ήταν από κότες και κουνέλια.
"Θέλω να ζήσω" σκέφτεται, "όπως ο παππούς μου κι ο πατέρας μου, κάτι που ποτέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Θέλω να ζήσω το μέλλον στη συνέχεια του παρελθόντος. Και γιατί να μη ζήσω στο πατρικό σπίτι; αρκεί να το ανακαινίσω και να το φτιάξω με ανέσεις. Θα γίνει καλύτερο από καινούριο." Όσο το σκέφτεται τόσο του αρέσει η ιδέα, να ανακαινίσει το πατρικό του σπίτι. καθισμένος στο γραφείο του μηχανικού του εξηγάει ότι άλλαξε σχέδια.
-"Μα έχουμε ετοιμάσει τα σχέδια, έχουμε βγάλει άδεια, σου έχω βρει εργολάβο ν' αναλάβει το χτίσιμο και συ μου αλλάζεις γνώμη; Ήθελα να ήξερες τα τρεξίματα που έχω κάνει για να ετοιμάσω όλα στην ώρα τους και δεν θέλω να σου πω για φακελάκια που έχω δώσει, αλλά και αυτά που έχω τάξει, όλα αυτά είναι έξοδα. Δεν τα λυπάσαι;"
-"Όχι," απαντά ο Αχιλλέας, καλοσυνάτα, "δεν τα λυπάμαι. Έλα αύριο από το πατρικό μου," τον παροτρύνει, "να δεις πως θα τα διαμορφώσουμε και τι ευκολίες θα προσθέσουμε. Θα κάνουμε ότι κάνουν όλοι οι ξένοι που έρχονται κι αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί οικόπεδα στην Ελλάδα. Παρ' ολίγο κι εγώ να αφήσω το ψηλοτάβανο αεράτο πατρικό και να φτιάξω ένα μοντέρνο κλουβί. Ευτυχώς που το σκέφτηκα, ευτυχώς," ξανάλέει. Τον κοιτάζει ο μηχανικός ξέροντας ότι έχει δίκιο, αλλά το συμφέρον του είναι τα καινούρια σπίτια. Και με το παλιό θα βγάλει τα ποσοστά του. Έτσι είναι η ζωή, μια πολλά, μια λίγα και μερικές φορές καθόλου.
Ο Αχιλλέας κουράστηκε πάρα πολύ από τους ανθρώπους που ανάλαβαν να φτιάξουν τις δουλειές του σπιτιού. Του φέρθηκαν λες και του έκαναν χάρη. 'Ασε τις προσβολές και τις κοροϊδίες που άκουγε, όταν τους έλεγε να φτιάξουν καλή δουλειά, τελικά στραβά την έφτιαχναν. Τους έλεγε ο Αχιλλέας να το διορθώσουν, το έβλεπαν ότι ήταν στραβά, τον φώναζαν παράξενο και από πίσω του κουτόαμερικάνο. Του έψησαν το ψάρι στα χείλη, αλλά τελείωσε το φτιάξιμο του πατρικού, έγινε κούκλα, με εσωτερικό μπάνιο, μαρμάρινη κουζίνα, πόρτες από μαόνι, γαλλικά παράθυρα και γρασίδι στην μπροστινή μεριά του. Φύτεψε πολλά δένδρα στο πίσω χωράφι, έφτιαξε ένα πηγάδι όπου έβαλε αντλία νερού για πότισμα. Το χρήμα αγοράζει τεχνολογία. Όλα είναι σχετικά.
Χαλάρωσε που έφτιαξε το πατρικό και όχι καινούριο σπίτι. Στους χωριανούς του έλεγε:
"Είμαι τυχερός, ευτυχώς που μου έκοψε το μυαλό. Ξόδεψα τα μισά χρήματα, και αν δεν με εκμεταλλευόταν όλοι οι μαστόροι που δούλεψαν στο σπίτι, θα γλίτωνα ακόμα περισσότερα. Αυτά παθαίνουμε εμείς οι μετανάστες που ερχόμαστε στην πατρίδα και δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία της δραχμής. Και τι αγοράζεις ας πούμε με χίλιες δραχμές; Μέχρι να το μάθουμε, όποιος μας εκμεταλλεύτηκε… μας εκμεταλλεύτηκε, τελεία και παύλα. Ευτυχώς που στην ξενιτιά τα βρίσκουμε στους δρόμους," σκέφτεται με ειρωνεία ο Αχιλλέας. "Γεράματα καλά, όλα καλά," μονολογεί καθώς σκέφτεται ότι τώρα αρχίζει γι' αυτόν η μακροχρόνια ξεκούραση των γερατειών. Εκείνο το βράδυ, ένα μήνα περίπου αφότου τελείωσε το χτίσιμο, είχε μια ανήσυχη νύχτα. Ιδρώτες, πονάκια, δύσπνοια. Τα σκεφτόταν το πρωί και πήρε την απόφαση να πάει στον γιατρό, έτσι προληπτικά να κάνει μια εξέταση. Τον εξετάζει ο γιατρός στο γραφείο του.
-Πρέπει να κάνουμε ακόμα μερικές εξετάσεις στο νοσοκομείο, του απαντάει κοιτάζοντας κάτι χαρτιά. Η ταλαιπωρία των εξετάσεων τελείωσε,. Επισκέφτηκε ξανά τον γιατρό, ο οποίος του είπε για το έδειξαν οι εξετάσεις.
Κάθισε Αχιλλέα, του λέει καλωσορίζοντάς τον. Κάθισε ανήσυχος ο Αχιλλέας. Αυτή η σοβαρότητα του γιατρού κάπως τον ανησυχούσε. Αρχίζει ο γιατρός ρωτώντας τον πως είναι η οικογένεια τα παιδιά.
-Καλά είναι όλοι τους, σας ευχαριστώ, του απαντά.
-Βρίσκονται εδώ μαζί σου, ή είναι στην Αμερική;
-Στην Αμερική βρίσκονται, γιατί εκεί ζουν, βλέπεις εκεί γεννήθηκαν, εκεί μεγάλωσαν, έχουν τις δουλειές τους και η γυναίκα μου η κυρά 'Αρτο, θέλει να είναι κοντά τους.
-Έτσι είναι οι μανάδες, συμπληρώνει ο γιατρός. 'Ακουσέ με καλά Αχιλλέα, επειδή δεν υπάρχει κάποιος από την οικογένειά σου να μιλήσουμε, θα τα κουβεντιάσουμε ειλικρινά οι δυο μας. Κομπιάζει ο γιατρός, αναστενάζει, τον κοιτάζει στο πρόσωπο, αρχίζοντας να εξηγάει με ήρεμη χαμηλόφωνη φωνή. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχεις ένα καρκινουλάκι σε όλο σου το σώμα, έχει εξαπλωθεί παντού και είναι καλπάζουσας μορφής.
-Τι θα πει γιατρέ καλπάζουσας μορφής; ρωτάει με μια ελαφρά ταχυπαλμία και ένα νευρικό τρεμούλιασμα στα χέρια του.
Κοιτάζει τα χαρτιά ο γιατρός των εξετάσεων για να κρύψει την άβολη θέση που βρισκόταν.
-Θα πει ότι έχεις δυο τρεις μήνες ζωής. Αυτή η αρρώστια του καρκίνου θα μας πεθάνει όλους. Είναι ύπουλος, άπονος και αθάνατος προς το παρόν. Αλλά θα έρθει μια μέρα που η επιστήμη και τα σύγχρονα μηχανήματα θα τον νικήσουν και θα του πάρουν την αθανασία του. Προς το παρόν όποιον οργανισμό χτυπήσει, φέρνει ταλαιπωρία. -Όχι ταλαιπωρία γιατρέ, συμπληρώνει με αγανάκτηση ο Αχιλλέας. ....................
Ο Αχιλλέας είναι καθισμένος στην κουζίνα του σπιτιού του. Κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο, βλέπει τη γέφυρα Βερανζάνο της Νέας Υόρκης που ενώνει το Μπρούκλιν με το Στέιτ 'Αϊλαντ. Οι γιατροί εδώ τα ίδια του είπαν, " ο καρκίνος δεν γιατρεύεται, μοίρασε τα χρήματά σου, πριν γίνεις ένα νεογέννητο Αγγελάκι.". Το σκέφτηκε ο Αχιλλέας, το ξανασκέφτηκε, πήρε τελικά την απόφασή του.
"Τι στο διάολο, έχω κι εγώ μια τελευταία επιθυμία, σα μελλοθάνατος που είμαι. Θα την κάνω πραγματικότητα , κι ας φωνάζουν γυναίκα και τα παιδιά. Θα το πάρουν απόφαση, και στο κάτω, κάτω της γραφής τι άντρες είμαστε, γιατί φοράμε παντελόνια;"
Μετά από λίγο καιρό ο Αχιλλέας γύρισε στην Ελλάδα. Πέθανε εκεί στο ανακαινισμένο πατρικό του σπίτι. έφυγε ευτυχισμένος, γιατί άφησε την τελευταία του αναπνοή στην Ελλάδα του, στο χωριό του.
Η οικογένειά του έφεραν τη σωρό του εδώ στο Μπρούκλιν, στο Μπέϊριτζ και τον έθαψαν κοντά τους, για να του ανάβουν κανένα καντήλι και να τον θυμιατίζουν. Στην Ελλάδα ποιος θα τον φρόντιζε; Ήθελε δεν ήθελε ο Αχιλλέας βρέθηκε και μετά θάνατο ξενιτεμένος, τούτη τη φορά όμως στην αιωνιότητα. Να μωρέ, η ζωή έχει τα παιχνίδια της, που τα πραγματοποιεί χωρίς να μας ρωτά.
Τελικά είναι σωστό το ρητό. " Όπου γης και πατρίς"

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»


Νίκος Λιψάνος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Νίκος Λιψάνος γεννήθηκε στο Τσερεμιό Λακωνίας, μετανάστευσε στον Καναδά όπου έζησε 10 χρόνια. Από το 1968 ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη. Το συγκινεί το γράψιμο και η ζωγραφική, γράφει ποίηση, θέατρο, πίνακες της ζω-γραφικής του έχουν εκτεθεί στο Art Students League of New York.

ΛΥΧΝΙΑΣ ΦΩΣ

Λίγο ήταν το φως
Μα πολύ η αγάπη του.
Πότε κρεμασμένο
στον τοίχο
και πότε κρεμασμένο
στο τζάκι
φώτιζε αγνά παιδικά
πρόσωπα
σκυμμένα πάνω
σε παλιά βιβλία.
Και φώτιζες λυχνάρι
το φως σου
πάνω σε παλιά βιβλία
και στο νου των παιδιών.

Και τα παιδιά
το πήραν μαζί τους
και φώτισαν στο πέρασμά τους
τα σκοτάδια του κόσμου.

Φώτισαν τα σκοτάδια
με το φως
που τους έδωσες
φως από τον Παρθενώνα.

ΑΓΑΠΗ
* * *

Μπλαβιασμένη υποκειμενικότητα
η υποκρισία της αγάπης.
Καθημερινώς την ξεκοιλιάζουν
στο δρόμο,
’λλοι με το σπαθί,
άλλοι με το Θεό
κι άλλοι με γαρύφαλλα
τη φτύνουν στο πρόσωπο.


ΟΔΟΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ
* * *

Κάπου στο πέρασμα του χρόνου
τις συνάντησε ο δρόμος

Συναίσθηση η μία
Αναισθησία η άλλη.

Και οι δυο της ζωής
παλιές πορεύτριες.
Βάλσαμο στον πόνο της ζωής
η συναίσθηση,

μα ο δρόμος έχει τ' όνομα
της Αναισθησίας.

ΑΔΥΤΑ
* * *

Πέρασες τον κάβο της απεραντοσύνης
και χάθηκες στο άχρωμο έρεβος
του τίποτα.
’φησες το αδιάλλακτο διάστημα
της δοξολογίας,
να ευλογεί τα δεντρολίβανα
της ανυπόστατης ύπαρξης.
Μα σ' έχω φυλάξει στο αγνοούμενο
μέσα μου,
για να σε ξανανταμώσω αισθητά
όταν σβήσουν τα φάσματα.

ΑΝΑΠΑΜΟΣ * * *

Πάλι η μελαγχολία της ανάμνησης
πελάγωσε το ξεχασμένο σου
πρόσωπο.
Βαθιά στον ουρανό τρέχεις
κι ανάβεις καντήλια
να σωπάσουν οι τύψεις.
Και η αίσθηση, κρεμασμένη
στης καρδιάς σου τους χτύπους
σε σκοτώνει.
Μα τι έχεις;
Πάψε πια ν' ανησυχείς
για τ' ανθρώπινα,
τα ξεπεράσαμε.

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 


Πωλίν Μάνος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Πωλίν Μάνος γεννήθηκε στο Μπρούκλιν Νέας Υόρκης. Τριών μη-νών βρέθηκε στη Ελλάδα, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια γεμάτα από βάσανα και στερήσεις. Μετά από το τέλος του πολέμου γύρισε στις ΗΠΑ, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ. Έχει γράψει κι εκδώσει ένα βιβλίο.

Η Κόλαση, Που Είναι;
* * *

Απόσπασμα από το βιβλίο της Πωλίν Μάνου

Οι ώριμοι άνδρες τη γυναίκα τη σέβονται, την εκτιμούν και την αγαπούν. Σκληρή η αλήθεια, υπάρχουν ορισμένοι που μισούν τη δύναμή της. Είναι αυτά τα ηλίθια όντα που βρίσκουν αισχρά λόγια να θίξουν τη γυναίκα που μισούν κατηγορώντας την με τα πιο άπρεπα λόγια. Ανέχεται η γυναίκα τη μοναξιά. Γίνεται θυσία για τις ανάγκες που δημιουργούνται. Δεν ανέχεται όμως, τόσο ήρεμα τη μοναξιά, σαν γνωρίζει πως ο σύντροφός της σπαταλά τις ώρες του, εκείνες που θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί. Δεν είναι σωστό ο άνδρας να σπαταλά τις ώρες του στο καφενείο.

Η τράπουλα έχει πολλών ειδών αλλαγές, από το πινάκλ στο ραμί και συνέχεια σε κάποιο πιο ενδιαφέρον και αποδοτικό. Την πόκα. Θα μπορούσαν όμως και οι δυο μαζί, το ανδρόγυνο, να δουν ένα έργο στην τηλεόραση, ή να κάνουν ένα περίπατο. Έστω και κάποια επίσκεψη που σπάζει τη μονοτονία και την πίκρα που παίρνει η γυναίκα όταν περιμένει το σύζυγο να γυρίσει σπίτι, να έχουν κάποιο διάλογο, πόσο δυσάρεστα είναι όταν ακούει το σύντροφό της να της λέει, ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κοιμηθεί.
douridas.landofgods@gmail.com

You incorrectly state that Pauline Manos (Manou) has written One book. You are wrong. My mother Pauline Manps has written Four books. They are all on line and selling.

She wrote weekly articles at Efimerida Tis Neas Yorkis for several years.

In the 1970's Pauline Manos published her own weekly newspaper, I know, I was there and we have the archives.

Pauline continues her brilliant writing today out of NY.

Thank you
Zan Manos
Sales and Marketing V.P. for Pauline Manos books
and Pauline Manos publishing Astoria/L.I.C. NY. USA 11106


Που είναι η ζεστασιά και η κατανόηση; Που να βρεθεί η δύναμη και η υπομονή να ξεφύγει από το άγχος αυτή η γυναίκα
Η μοναξιά είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή χωρίς γέλιο είναι μια ζωή χωρίς χαρά. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να ζει ο άνθρωπος σ' ένα σπίτι χωρίς γέλιο.
Η στέρηση του γέλιου είναι η σφραγίδα της κακομοιριάς που οδηγεί στην πιο παράλογη αντίδραση, που σε τίποτα καλό δεν προδιαθέτει. Εκείνοι που ξέρουν να γελούν είναι ευτυχισμένοι, όσες στη ζωή κι αν αντιμετωπίσουν δυσκολίες και ας υποφέρουν ψυχικά και σωματικά. Δεν χάνουν την ικανότητά τους να μετατρέπουν την κάθε δύσκολη περίπτωση σε αστείο που φέρνει το γέλιο. Έτσι δεν καταστρέφεται η προσωπικότητα του εύθυμου χαρακτήρα. Η κάθε δυσάρεστη ανάμνηση περνά συντομότερα χωρίς ν' αφήνει έντονα τα σημάδια, που γράφονται μέρα παρά μέρα στο πρόσωπο. Το γέλιο είναι ένα προνόμιο που δόθηκε στον άνθρωπο. Θα έλεγα πως ο πλάστης μας, προβλέποντας τα βάσανα για το ανθρώπινο γένος, του χάρισε την αίσθηση του χιούμορ για ανακούφιση. Μπορούμε να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι, ακόμα και να στερούμεθα πολλά υλικά αγαθά, που χάνουν την αξία τους, όταν για να τα αποχτήσουμε στερούμεθα σε τούτο το άγχος την ευκαιρία να ηρεμήσουμε και να αφήσουμε τον εαυτό μας να χαμογελάσει στην ξεγνοιασιά....

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»


Αγγελική Μαραγκουδάκη-Βόλλνερ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αγγελική Μαραγκουδάκη-Βόλλνερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βαθύ της Σάμου. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και εργάστηκε σαν δακτυλογράφος στη Μητρόπολη Σάμου και Ικαρίας. Στη συνέχεια μετοίκισε στην Αθήνα όπου και άνοιξε ένα μεταφραστικό γραφείο και παράλληλα παρακολουθούσε εντατικά μαθήματα Γερμανικής γλώσσας. Το 1961 έφυγε ως διερμηνέας στη Γερμανία και παράλληλα με τη δουλειά της έγραφε ποιήματα και διηγήματα που αντανακλούσαν βιώματα και συναισθήματα της ζωής στη ξενιτιά. Είναι από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ και μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης. Μερικά από τα έργα της δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στον πρώτο τόμο της Ένωσης: "ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ" Από το 1961 ζει μόνιμα στη Νυρεμβέργη,

Στο χαμό σου
* * *

Ήταν χαρά Θεού, όταν βρεθήκαμε ξανά
στη μακρινή τη χώρα... Παλιές ιστορίες, πρόσωπα
ανέκδοτα πολλά γελούσαμε, γλεντούσαμε είμαστ' ευτυχισμένοι...
Μέχρι που νά, μας χτύπησε βαρύ αστροπελέκι Ο Χάροντας αλύπητος
μας χτύπησε την πόρτα πάνω στο μαύρο του άλογο μ' ένα βαρύ δρεπάνι

Αλύπητος, ανένδοτος, σκληρός και βλοσυρός απ' τα μαλλιά σου σ' έπιασε
και άγρια σε τράβαγε... στα τάρταρα σε πήγαινε μαρτύρια τραβούσες...
Οι στεναγμοί σου ακούγονταν και πέρα απ' το χωριό σου
τα όρη τα ξεσήκωναν κι έφταναν ως τ' αφτιά μου

Όχι, αυτό που άκουγα δεν ήσουνα ΕΣΥ Εσύ, το παλικάρι μου
τ' αγαπητό μου αδέλφι Θεέ μου παντοδύναμε,
ευσπλαχνικέ Πατέρα, λειώνω, πεθαίνω, αδύναμη
κι ανήμπορη πολύ πώς να εκφράσω τον καημό
το μαύρο το φαρμάκι, που ο χαμός μας πότισε
κι η αρρώστια σου η μαύρη

Όμως εσύ δεν χάθηκες στην άβυσσο τη μαύρη !!
Μες' στις καρδιές των φίλων σου κι όλων των συγγενών σου
θα ζεις αιώνια όμορφος κομψός και γελαστός
χαρούμενος στη λύπη σου στο πανηγύρι πρώτος
στη θάλασσα κολυμβητής στ' αγγόνια γαλαντόμος
ζωγράφος τέλειος, εμπνευστής γεμάτος ιδεώδη..
Έτσι θα σε θυμόμαστε πατέρα, σύζυγο, αδερφό παππούλη και συντρόφι

Ανεμώνα
* * *

Μας είχαν μάθει από παιδιά τι βλακεία! Πως είναι η αγάπη αμαρτία Κι έτσι στης ζωής την παραζάλη Ήταν για μας η αγάπη τυραννία Κι όταν τα βράδια του χειμώνα τι μαγεία! Στο μαγκάλι τα χέρια μας αγγίζονταν κλεφτά Φουντώνανε η αγάπη κι η λατρεία Κι ο πόθος ο κρυφός γινόταν μαχαιριά Τα χέρια μου ένα βράδυ ενός χειμώνα ’γγιξαν τα δικά σου, Ακριβέ μου Και στην καρδιά μου που πονούσε, Αυγερινέ μου Ξεπρόβαλε πεντάμορφη ανεμώνα Κι η ανεμώνα θέλησε ν' ανθίσει Μα πλάνταξε ο βοριάς την ομορφιά της Τα φύλλα μαραθήκαν και μαδήσαν Και πέθανε ορφανή στη μοναξιά της
Ο Γεροπλάτανος πέθανε
* * *

Μια κοιλάδα κατεβαίνει απ' το βουνό, διασχίζει εξοχικά σπίτια και καταλήγει στη θάλασσα. Ψηλές βελανιδιές, χιλιόχρονες, πουρνάρια και άλλοι θάμνοι δημιουργούν ένα βιότοπο, όπου ζουν βατράχια, νεροφίδες, κουνούπια, πεταλούδες κι ένα σωρό άλλα ζουζούνια. Εκεί, σ' αυτή τη μαγευτική τοποθεσία, που το άρωμα του άγριου αγιοκλήματος και της αγράμπελης μπλέκεται με το άρωμα του γιασεμιού και του εκατοντάφυλλου, φυτεμένα απ' τ' άξια χέρια των αγροτών της περιοχής που ζουν και ξεχειμωνιάζουν στα μικρά περιποιημένα και κατάλευκα καλυβάκια, εκεί υψώνεται καμαρωτός και περήφανος ο γεροπλάτανος του Καλαμιού.

Κάθε φορά που πηγαίναμε στον Κότσικα, περνούσαμε από κει για να ξαποστάσουμε κάτω απ' το πυκνό φύλλωμά του απ' τον ποδαρόδρομο της διαδρομής. Κατεβαίναμε τα λίγα σκαλοπάτια με τα μπαγκάζια μας, καθόμασταν στα όμορφα τραπεζάκια του μικρού καφενείου για να πιούμε ένα καφεδάκι ή ν' απολαύσουμε μια χιώτικη μαστίχα στο ποτήρι. Το ποτήρι άχνιζε απ' το παγωμένο νερό της παγωνιέρας του μαγαζάτορα ή αν δεν είχε περάσει ο Μήτσος που 'φερνε τον πάγο, πίναμε το δροσερό νερό της πηγής του γεροπλάτανου.

Οι μεγάλοι έπιναν ένα ουζάκι για τον ιδρώτα, όπως έλεγαν ή μια δροσερή ρετσίνα του βαρελιού και μακάριοι ξαπλώναμε τις "αρίδες μας" να ξαποστάσουμε. Μετά, καρδαμωμένοι απ' αυτή την ανάπαυλα, συνεχίζαμε το δρόμο μας για τον Κότσικα. Φτάναμε στον προορισμό μας κατάκοποι και ιδρωμένοι, αλλά και χαρούμενοι που πάλι τα καταφέραμε. Τρέχαμε στην πηγή του Μοναστηριού, πλέναμε χέρια, πρόσωπα, πόδια, πιτσιλιζόμασταν και τιτιβίζαμε πιο πολύ κι απ' τα σπουργίτια και τα χελιδόνια, που φτερούγιζαν κι έφευγαν μισοτρομαγμένα ίσως και χαρούμενα, που διακόψαμε την μονοτονία της ευτυχίας τους. Η επόμενη ενέργειά μας ήταν να φορέσουμε τ' αυτοσχέδια μαγιό μας, να βάλουμε τα τσόκαρά μας και να τρέξουμε στην ακρογιαλιά. Παίρναμε μια κατηφορίτσα κι ανάμεσα από πέτρες και μικρά, αγκαθωτά κέδρα, φτάναμε στη θάλασσα.

Ο μικρός κολπίσκος δεν είχε ούτε αμμουδιά ούτε ομπρέλες ηλίου. Και τι μας ένοιαζε εμάς; Οι πέτρες ήταν λείες απ' το δάρσιμο του κύματος κι ο ήλιος δεν μας ενοχλούσε. Μπαίναμε με φωνές και κακαρίσματα στο δροσερά νερά της θάλασσας κι αφηνόμασταν ευτυχισμένοι στα νανουρίσματα των κυμάτων. ’λλοι, μεταξύ των οποίων και η μεγάλη μου αδελφή, έκαναν βουτιές από έναν βράχο και κάτω απ' το νερό παρακολουθούσαν πώς έσπαζε το κύμα πάνω σ' αυτόν. Να 'βλεπες τις χιλιάδες πολύχρωμες φυσαλίδες, έλεγε η αδελφή μου, όταν ξεπνοϊσμένη έβγαινε έξω. Σαν μια υγρή φωτιά, που 'βγαζε εκατομμύρια σπίθες, συνέχιζε. Και δώς του και βουτούσε και ξαναβουτούσε...

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 


Δημήτρης Μουρόπουλος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Δημήτρης Μουρόπουλος γεννήθηκε στην Αλιστράτη Σερρών. Μετά το έβδομο έτος της ηλικίας του έζησε στην πόλη της Δράμας. Ποίηση άρχισε να γράφει σε ηλικία 14 ετών. Τα τελευταία 15 χρόνια ζει στη Γερμανία όπου με τη γυναίκα του έχουν ένα μικρό εστιατόριο. Στον ελεύθερο χρόνο προσπαθεί να ξανακερδίσει τον "χαμένο χρόνο" των γραμμάτων διαβάζοντας και γράφοντας.

Μιζέρια
* * *

11.11.2002
Τον τρόμαζε η αγάπη η πολλή Τα δώρα του τ' αγόραζε
Συνήθως πάντα μόνος Φοβότανε στη σκέψη
Του "Δούναι" και "Λαβείν" Καθώς το γνώριζε
Τον τρόμαζε συγχρόνως

Με καλοσύνες 'Αμα κάνεις την αρχή
"Όσα σου φέρνει ένα λεπτό δεν σου τα φέρνει ο χρόνος"
Τον τρόμαζε η αγάπη η περιττή Τα δώρα τους τα έβλεπε
"Σαν του διαόλου εγγόνι"

Στη μοναξιά του κουμπωμένος? τη "βολική"
Τα δώρα του τ' αγόραζε μονάχος του
Και τα χαιρόταν μόνος...

Πορεία ψυχής
* * *

Ο θάνατός μου Γυάλινο κάστρο Οι ζωές μου, τις έζησα Σε διάφορα πεδία Του σύμπαντος Μαύρες τρύπες Τα σφάλματά μου Με ταξίδεψαν Απ' το τίποτα Στο πουθενά Πιστός στρατιώτης Του χάους, του κενού ’πατρις πρωτοπόρος Ξανοίχτηκα Μεταξύ ανυπαρξίας Και σκότους Με φωνές γοερές Προσπάθησα Να προσανατολιστώ Στην ομίχλη του πεπρωμένου μου Διωγμένος στο ανάθεμα Μια ανώτερης οργής Έξω από Εδέμ και παράδεισους Επέζησα με ψίχουλα μάννα Προδόθηκα, πρόδωσα Σε μυστικούς δείπνους Με μυστικές συνομωσίες Διαμελίστηκα Σε ιερά, ανίερα Της ιεράς εξέτασης Των ιερών μου όρκων Που δεν πραγματοποίησα Αμάρτησα Με πολωμένες πυξίδες Στον αμαρτωλό βορά Του ασυγχώρητου Χρωμάτισα την αύρα μου Με χρώματα σκούρα Στο φόντο Προπατορικού αμαρτήματος Έστειλα τη ζωή μου Απαίδευτη γρηγορότερα Στην επόμενη πορεία της Γυμνή, αδύναμη, άσκεπη Μ' ένα φύλλο συκής Και δυο αμαρτίες Οργής πάθους Ανήλεα είπα Φύγε… Ανήμπορη στάλα Στα πέλαγα της αιωνιότητας Χωρίς οίκτο Καταράστηκα... Όπως εμένα κάποτε Πριν άπειρους Αιώνες...



Εγώ
* * *

Εγώ, ένας κόκκος Απ' τον πλανήτη ενός Σύμπαντος μια σταγόνα Από τα πέλαγα της Αιωνιότητας μια ανήμπορη ανάσα Στο ξεκλήρισμα των Ανέμων του χρόνου μια λέξη Από την γραφή της ιστορίας των όντων μια ύπαρξη Στου αμερόληπτου εκτελεστή της μοίρας το σπαθί εμπρός Εγώ μια λέξη μια ύπαρξη Ένας κόκκος, μια ανάσα, μια γραφή Προορισμένος, πριν άπειρους αιώνες Να περιμένω στην σειρά μου Να 'ρθω στο φως αντίκρυ Να κλάψω, να χαρώ, να ζήσω Να δημιουργήσω, να αισθανθώ Την υπόστασή μου Εγώ, ένας κόκκος πνοής Μια σταγόνα ανάσας Μια λειψή γραφή Γεννήθηκα καταδικασμένος Να αισθανθώ την ύπαρξή μου Την φθορά της ύπαρξής μου? Τον χαμό της Μέσα σ' ένα απειροελάχιστο Διάλειμμα της ζωής Γραμμένο πριν άπειρους Αιώνες Στην γραφή της Αιωνιότητας

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Δημήτρης Μουστάκης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Δημήτρης Μουστάκης γεννήθηκε στο Λαγκονίκο Λακωνίας. Από νεαρής ηλικίας είχε έφεση στο στοχασμό, που συν τω χρόνω μετουσιώθηκε σε γραπτό λόγο, μέσω του οποίου αναζητούσε την τάξη των πραγμάτων, την ύλη των οραμάτων, την υφή των ιδεολογημάτων, όπως αναφέρει σε μια ποιητική του συλλογή. Το 1967 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου διαμένει μαζί με την οικογένειά του. Ξεκίνησε από πολύ νέος να γράφει στίχους. Ο λόγος του αγκαλιάζει όλο το φάσμα των στοχασμών, ποίηση, χρονογράφημα κλπ. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
* * *


Έχει διαπιστωθεί απ' όλες τις ιστορικές καταγραφές πως από τον τρίτο αιώνα μ.Χ. η γνώση του ανθρώπου κινήθηκε περίπου στα ίδια επίπεδα , για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι το 17ο αιώνα διάβηκαν 14 "κούφιοι" για την ανθρώπινη μεταλλαγή αι-ώνες
Οι ιστορικοί, σοφιστές, κοινωνιολόγοι, μελλοντολόγοι, ελάχιστα ασχολήθηκαν με τις αιτίες αυτής της στασιμότητας. Στης ημέρες μας όπου ο νους και η σκέψη κάνει μεγάλα άλματα σε επιστήμες και τεχνολογία σα να προσπαθεί να κερδίσει τους αιώνες που χάθηκαν και παράλληλα αναθεωρεί κάποια ιστορικά γεγονότα και φιλοσοφικά πιστεύω χτυπώντας μεταξύ σφύρας και άκμωνος κοσμογονικές θεωρίες, προκειμένου να τις απομυθο-ποιήσει. Έτσι ο κάθε βιβλιο-γράφος, ανάλογα με τις δικές του γνώσεις και συμπεράσματα (που δεν στερούνται λάθους ή προ-κατάληψης) γράφει και ξεγράφει αβασάνιστα τις αιτίες των πραγμάτων. Εμείς ποιον από τις χιλιάδες γραφοδίαιτους να πι-στέψουμε; Το εβραίο Μπερνάλ με τη μαύρη Αθηνά των " ΙΚΣΟΣ", την κυρία Μερντζ που συμπεραίνει πως ο Ιάσονας στον Αμαζόνιο αναζητούσε το χρυσόμαλλο δέρας, ή τον ανεκ-διήγητο εκείνο γερμανό Φαλμεράγερ που το 1832 επέρασε σε όλο τον κόσμο τη στρεβλωτική του θεωρία όταν έγραφε: "Ούτε σταγόνα γνήσιου αίματος δεν κυλάει πλέον στις φλέβες των χρι-στιανών, κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Αυτοί που ονομάζουμε σήμερα Έλληνες, δεν προέρχονται από το δένδρο του Περικλή. Εί-ναι Σλάβοι, Σκύθες, Ιλλυριοί, Δαλματοί και Βούλγαροι.
Ακόμα και το όνομα Έλληνας του Δευκαλίωνα, της Λακω-νικής, της Θεσσαλίας σημαίνει ο αντίθετος του ισλαμικού δόγμα-τος. Από την ίδια φυλετική χύτρα προέρχονται ο Κολοκοτρώνης, και ο χριστιανός ληστής του Μαυροβουνίου. Οι σημερινές οικογέ-νειες προέρχονται από Φράγκους, Αλμογοβάρους, από Φρυγία, Κι-λικία, Καππαδοκία, Λύδια. Στην Αρκαδία, Μεσσηνία, Λακωνία, επεκράτησαν για πολλές γενιές σλαβικές διάλεκτοι."
Αυτό το μήνυμα προσπάθησε να περάσει ο απόγονος των Ούνων και Αβάρων, ο ανθέλληνας Φλαμάγιερ, καθώς οι Έλληνες ονομαζόταν και πάλι Έλληνες, μετά από 1500 χρόνια Ρωμαϊκής κυριαρχίας και 400 τουρκικής σκλαβιάς, τότε που σαν φυλετική οντότητα τους κατέγραψαν απίστους. Έκτοτε, 1830 κυκλοφόρη-σαν χιλιάδες καταγραφές που αναιρούν τις θεωρίες του γερμανού λόγιου.
Προσπαθώντας να ξεδιαλύνουμε το κενό ανάπτυξης των 1400 χρόνων που προαναφέραμε, παρατηρούμε κάποιες ιστορι-κές συγκυρίες που συνάδουν με αδιάψευστα στοιχεία όπως με το λήθαργο της ελεύθερης νόησης και σκέψης που εκπορεύεται μό-νο μέσα απ' το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, που ταυτίζεται με αν-θρώπινες αξίες, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την αρετή που μέ-σω αληθινού και όχι κάλπικου δημοκρατικού πολιτεύματος μόνο οι έλληνες ανακάλυψαν και μεταξύ τους εφάρμοσαν.
Ο Θουκυδίδης ιστορία Β37 γράφει:
"Ονομάζεται δημοκρατία το πολίτευμά μας, γιατί σκοπός του είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και όχι των ολί-γων." Ο Ευριπίδης, Ικέτιδες 410 αναφέρει:
" Εμείς δεν έχουμε εκεί τον Φανφαρόνο δημαγωγό που πα-ραφουσκώνοντας τον λαό με λόγια , τον στρέφει προς εκεί που τον πάει το συμφέρον του." Αυτός που είναι ευχάριστος και κερδίζει σήμερα την καρδιά τους, καταστρέφει το αύριο. Τότε με νέα σκεπάζει τα πρώτα του λάθη, το νόμο να ξεφύγει.
Γύρω στο 200 μ.Χ. με την έλευση των Ρωμαίων, αφενός και κάποιων θρησκευτικών προκαταλήψεων αφ' ετέρου, άρχισε το γκρέμισμα ενός πολιτισμού, του Ελληνικού που όπως δεί-χνουν και τα πιο πάνω αποσπάσματα ήταν απαρχή μιας πολύ ευ-εργετικής τοποθέτησης του ανθρώπου και του ρόλου που έπαιξε ο δημιουργός να διαδραματίσει, χρησιμοποιώντας νου και πνεύ-μα, λόγο και πράξη. Ποιοι όμως ήταν οι κοσμοκράτορες ρωμαίοι, που το πέρασμά τους σημάδεψε για πολλούς αιώνες την πορεία και τύχη του τότε γνωστού κόσμου;
Κανένας που σέβεται τον εαυτό του και την ορθολογιστι-κή σκέψη δεν αμφισβητεί πως ήσαν το αντίθετο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Απολυταρχικό σύστημα διοίκησης, και σφάξιμο μεταξύ των υπάτων για τον έλεγχο της εξουσίας, εξουθένωνε τους απανταχού υπηκόους, εξαφανίζοντας ότι ελληνικό άνθισε μερικούς αιώνες πρωτύτερα.
Η γλυκόροη ελληνική γλώσσα, μέσα από την οποία α-κούσθηκαν φθόγγοι και στοχασμοί, στους οποίους αποκαλύπτε-ται η ανθρωπότητα μετά 2500 χρόνια νεκρώθηκε. Γράμματα και συγγράμματα στην πυρά ερίφθησαν. Μνημεία και τέχνες που σηματοδότησαν την αυγή και το ξύπνημα του έως τότε θολωμέ-νου μυαλού του Χομο-Σάπιενς, θρυμματίσθηκαν και σαβούρα σε κάστρα ενσωματώθηκαν. Αγάλματα περίτεχνα μοναδικά με μανία ακρωτηριάστηκαν και αποκεφαλίσθηκαν. Η λέξη Έλλην εξοστρακίστηκε και μέχρι σήμερα μας καταδιώκει ο Ρωμαίος -Ρωμιός -Ρουμ, που όχι λίγες φορές με καμάρι το δεχόμαστε.
Όλα αυτά τα απίθανα όπου μαζί με τον Ελληνισμό, έθα-ψαν ότι καλύτερο προέκυψε στη μακραίωνη ιστορία της ανθρω-πότητας έγιναν με μια εντελώς αστήρικτη δικαιολογία. Οι Έλλη-νες ήσαν ειδωλολάτρες! ’ρα παραμυθάδες. ’ρα άθεοι και αντί-χριστοι. ’ρα εξολοθρεύστε τους. Δεν είναι τυχαίο πως και σήμε-ρα, που και πάλι ο άνθρωπος τα φτερά του άνοιξε, υπάρχουν σκοταδιστές εκούσιοι και ακούσιοι που τα ίδια κηρύγματα εκπέ-μπουν.
Χωρίς φόβο, πάθος, ή προκατάληψη πρέπει να ερευνή-σουμε και τις δυο όψεις: 1ον) Εάν οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες και 2ον) αν οι Ρωμαίοι και οι μετέπειτα Βυζαντινοί ονομαζόμενοι, υπήρξαν για 1000 χρόνια συνεχιστές του Ελληνικού πολιτισμού, κατά πως στο ελ-ληνικό σχολείο μας διδάξανε. Ειδωλολάτρης σημαίνει αυτός που θεωρεί γενεσιουργό δύναμη, τις πέτρες, ξύλα, ζώα, άστρα, φωτιά, αέρα κλπ. Προς τα οποία προσέφερε σπονδή και θυσίες.
Αντί αυτών ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, Ευ-κλείδης, Δημόκριτος, Ορφέα, προ-Σωκράτης Πυθαγόρας και άλ-λοι, έκαναν λόγο για το αθάνατο πνεύμα και το Θεό μονολεκτι-κά. Θεοποίησαν το πνεύμα, το λόγο και στοχασμό.
Εν αρχή ειν ο λόγος και ο λόγος πνεύμα εστί, είναι λόγια κάποιας ευαγγελικής περικοπής. Τον άγνωστο Θεό βρήκε γραμ-μένο ο Παύλος στην Αθήνα και εκεί βασίστηκε το κήρυγμά του στην Πνύκα. Μα κάποιος θα ρωτήσει ο Δίας και το συναξάρι του τι ρόλο έπαιζαν; Εδώ μπορούν να ευδοκιμήσουν οι ακόλουθες θεωρίες:
1) Συμβόλιζαν την υπέρτατη αρχή, δοσμένη μέσα από ανθρωπόμορφες εικόνες και καταστάσεις, κατά πως και ο Ιου-δαϊσμός εμφανίζεται. Μην ξεχνάμε πως και σήμερα DIO=Δίας σημαίνει Θεός στα Λατινικά. Μήπως οι εβραίοι δεν τον λένε Γιεχβά;
2) Υπήρξαν βασιλιάδες που καθώς ο Προμηθέας έδωσαν τη γνώση.
3) Αποτελούσαν συναρπαστικό θέμα για τη μουσική, τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, τα θέατρα. Και αυτό ο Όμηρος σε πολλά σημεία τους διακωμωδεί.
4) στις ημέρες μας που όπως προαναφέραμε ο ανθρώπι-νος στοχασμός αναθεωρεί το κάθε ιστορικό πλέγμα, δεν είναι λί-γοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως διαστημικά όντα ΥΦΟ έκαναν την εμφάνισή στους Έλληνες αφού προμήθευσαν τον Ιάσων με ραντάρ-ασύρματο που το ονόμαζαν Λαληθρόκισσα.
Στους εβραίους με τη βάτο που φλέγετε χωρίς να δεν καίγεται, τον Ηλία τον πείρε ζωντανό το πύρινο άρμα= πύραυ-λος, τον Δανιήλ που είδε να εμφανίζεται άρμα που είχε στο μέ-σον ψυχή ήλεκτρου και πτέρυγας ζευγμένας ετέρα, τη ετέρα, τις ακτίνες λέιζερ που κτύπησαν τη γυναίκα του Λωτ.
Το 1980 στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας, έγινε η περίφημη δίκη του Δαρβίνου, όταν διαμάχη ξέσπασε στα σχολεία περί της διδαχής της θεωρίας του Δαρβίνου, με τη γνωστή υπόθεση της εξέλιξης, ή της βίβλου με το Αδάμ. Τότε παρουσιάστηκε ένας καθηγητής της αστρονομίας, υποστηρίζοντας πως τη γνώση στον άνθρωπο την έδωσαν εξωγήινοι που διέθεταν ασύλληπτη νοητική ικανότητα. Κάτι τέτοιο πίστευαν στην Κίνα και στο Περού. Και τώρα με λίγα λόγια θ' απαντήσουμε στο δεύτερο ερώτημα, τι ε-στί βυζαντινή περίοδο. Σταχυολογούμε πολλά αποσπάσματα πολλών συγγραμμάτων.
583, Ο Βαϊανός των Αβάρων πολιορκεί την Κωνσταντι-νούπολη. Ο Τιβέριος Μαυρίκιος είπε: Κάλιο με τα χρήματα παρά με όπλα, αντιμετωπίζεις τους εχθρούς σου και τους φόρτωσε χρυσάφι!
602 Ο Φλάβιος Φωκάς σκοτώνει το Μαυρίκιο και τα πέ-ντε παιδιά του και καταλαμβάνει το θρόνο.
620 Ο νόθος γιος του Ηρακλείτου, Ιωάννης Αθαλάριχος συνωμοτεί εναντίον του πατέρα του και συλληφθείς ακρωτηριά-ζεται.
668 Ο Κωνσταντίνος ο Β δολοφονείται στη Σικελία.
695 Ο Ιουστινιανός Β εκθρονίστηκε αφού του έκοψαν τη μύτη και το 711 σφάχτηκε από το Φίλιππο που τον διαδέχτηκε.
727 Ο Κοσμάς στασιάζει εναντίον του Λέοντος Ισαύρου, συλλαμβάνεται και απαγχονίζεται. Αιτία της στάσης η εικονολα-τρία.
750 Οι Σλάβοι φτάνουν στην Πελοπόννησο, επί βασιλείας Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου.
766 Ο Κωνσταντίνος επιβάλει ως πατριάρχη το σλάβο ευ-νούχο Νικήτα, καθώς και άλλο ευνούχο το Σταυρίκιο ως Στρατη-γό.
797 Η αρχομανής Ειρήνη η Αθηναία αφού πρώτα τύ-φλωσε, εκθρόνισε το γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ ο οποίος με τη σειρά του την εκθρόνισε το 802 και την εξορίζει σε μακρινό νησί.
799 Η ειρήνη η Αθηναία στέλνει στην Αθήνα το Σπαθά-ριο Θεοφύλακτο, όπου συλλαμβάνει τα εξόριστα κουνιάδια της και τα τυφλώνει πριν τα εξοντώσει.
810 Ο με δολοπλοκίες αναριχθείς στον θρόνο Νικηφόρος Α σε εκστρατεία εναντίων των Βουλγάρων, σφάζει τα παιδιά τους και τα κοπάδια τους. (Καρλ Χοπυ 1873)
820 Ο Λέων Ε δολοφονείται από το Μιχαήλ Β που τον διαδέχεται. Θεωρήσαμε αναγκαία την αναδρομή στα περί βυζαντίου και αρ-χαίας Ελλάδας, προκειμένου να δώσουμε το στίγμα της εποχής μας και προς τα πού πορευόμαστε σα φυλετική οντότητα. Ανα-ζητούμε λύσεις γύρω μας, αλλά μέσα μας η κακοδαιμονία συνε-χίζεται. Αναζητούμε τη σοφία των προγόνων μας, χωρίς να έχου-με το γνώθι σ' εαυτόν. Μόνο με την αυτογνωσία και την πίστη στα ιδανικά και στην ελεύθερη σκέψη, στον αγώνα για τη διατή-ρηση της σπάνιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με τη συσπεί-ρωση σαν οργανωμένα σύνολα, με γνώμονα τις ακατάλυτες αν-θρώπινες αξίες, δεν θα καταλήξουμε στο χωνευτήρι της αφομοί-ωσης, δεν θα είμαστε μόρια σκόνης που τα παρασύρει ο άνεμος και χάνονται,
Εάν εμείς δεν προσπαθήσουμε θα είμαστε υπόλογοι και για τις γενιές που θα έρθουν, για τις ψυχές που θα χαθούν, για ένα κόσμο που πρέπει να γίνει καλύτερος, ωσάν τους προ 20 αι-ώνων Έλληνες προγόνους μας.

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Λίλη Μπίτα

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Δημήτρης Μουστάκης γεννήθηκε στο Λαγκονίκο Λακωνίας. Από νεαρής ηλικίας είχε έφεση στο στοχασμό, που συν τω χρόνω μετουσιώθηκε σε γραπτό λόγο, μέσω του οποίου αναζητούσε την τάξη των πραγμάτων, την ύλη των οραμάτων, την υφή των ιδεολογημάτων, όπως αναφέρει σε μια ποιητική του συλλογή. Το 1967 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου διαμένει μαζί με την οικογένειά του. Ξεκίνησε από πολύ νέος να γράφει στίχους. Ο λόγος του αγκαλιάζει όλο το φάσμα των στοχασμών, ποίηση, χρονογράφημα κλπ. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ
* * *

(Ι)
Όταν διασχίσεις τα σύνορα της Ολυμπίας ψάχνοντας για μια φυγή έριξες πίσω στην ερειπωμένη στεριά μια ματιά. Κουφάρια από λιόδεντρα σάπιζαν στητά στο άγονο χώμα, πεταμένοι αμφορείς παντού με τις λαβές σπασμένες και στο στόμιο που κάποτε έρεε κρασί και λάδι τώρα ξεραμένα φίδια και ποντίκια. Ποιος κατηγορεί το μεθυσμένο άτι που σπάει το καπίστρι και τρέχει σαν ακόντιο πάνω από καινούριους λόφους;
(ΙΙ)
Τα μάτια σου, κόκκινα απ' αμαρτίες ανίχνευαν τον ορίζοντα για καινούριες ηδονές. Ο ήλιος χόρευε τον πυρρίχιο στα χείλη σου. Τις άγρυπνες νύχτες ημίθεοι και δαίμονες χώριζαν στα δυο την ιερή χαίτη φυτεύοντας το σπόρο τους βαθιά στο στενό ισθμό. Όμως οι νίκες σου στην παλαίστρα ήταν μηδαμινές για να καταγραφούν πλάι στα ονόματα στεφανωμένων νικητών, η αρμύρα της ήττας ξέπλενε το δόλο της ελπίδας.
(ΙΙΙ)
’φησες πίσω την Ολυμπία. Όταν θα ξαναγυρίσεις, είπες θα φέρεις μαζί σου επίχρυσα στεφάνια, ρόμπες διάστιχτες με πολύτιμα πετράδια, τον αντίλαλο χειροκροτημάτων, και το τελειωμένο ποίημα. Είναι ο νόμος της εξορίας το σπίτι να περιμένει τον περιπλανώμενο, τα κύπελλα λαμπερά, φρεσκοκομμένο ψωμί, το τραγούδι του πόθου κρεμασμένο ακόμα στ' αυτί του φεγγαριού. Η θύελλα της υποδοχής στο κατώφλι. Είναι ο νόμος της εξορίας. Θα υπάρχουν πολλοί τρόποι πιστεύεις στη προσφορά σπονδών. Μόνο που τα παλάτια έχουν γκρεμιστεί, τα ιερά άλση ξεριζωμένα, ένας ξένος κάθεται στο ληξιαρχείο και ο κήρυκας σε χαιρετά με το χαμόγελο ενός δήμιου.

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Ανδρέας Παγώνης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Ανδρέας Παγώνης γεννήθηκε στο Brooklyn New York. 1968 Αποφοί-τησε λογιστικά στο Πανεπιστήμιο St. Francis. Πρόεδρος (τέως) και ιδρυτής της Hellenistic Society στο St. Francis. Μένει στη Νέα Υόρκη, Έχει γράψει ένα βι-βλίο. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ

Ο Θεός να βάλει το χέρι του
* * *


Κανείς μα κανείς ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα ξεχάσει την ηλιόλουστη εκείνη μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Πολύ περισσότερο όλοι εμείς που ζήσαμε από κοντά εκείνον τον απίστευτο εφιάλτη. Όλα έδειχναν όμορφα, ο ουρανός ήταν καθαρός, ο ήλιος καθρεφτιζότανε στα τζάμια των μεγάλων κτιρίων του Μανχάταν και τίποτα δεν προμήνυε τη συνέχεια. Εκείνο το πρωινό ξεκίνησα με πολύ κέφι για τη δουλειά μου κατά τις 7.30, πήρα το τραίνο από την Αστόρια όπου μένω, έφτασα στο Μανχάταν, πήγα και άναψα ένα κεράκι στον ’γιο Νικόλαο που είναι στα πόδια των "διδύμων", αγόρασα καφέ και κατά τις 8.30 καθόμουν στο γραφείο μου με πολύ κέφι για δουλειά εκείνη την ημέρα.
Για ένδεκα χρονια δουλεύω στην ίδια χρηματιστική εταιρεία, Μερριλλ Λιντς στο κτίριο που λέγεται Παγκόσμιο Χρηματιστικό Κέντρο και είναι ακριβώς δίπλα απο το Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο γνωστό σαν "δίδυμα" με δύο κτίρια και 110 ορόφους το υψηλότερο. Μέσα σε αυτό το κτίριο είχα μπει χιλιάδες φορές είτε για επισκεφθώ άλλους φίλους μου είτε για να αγοράσω κάποιο σνακ από τα μικρομάγαζα που είχαν Έλληνες εκεί μέσα.
Ξεκίνησα την ημέρα μου διαβάζοντας την υπηρεσιακή μου αλληλογραφία και διεκπεραιώνοντας τα έγγραφα που είχαν μείνει από την προηγούμενη μέρα. Μετά από 15 λεπτά περίπου άκουσα τη βουή ενός αεροπλάνου πολύ κοντά μας. Δεν του έδωσα σημασία στην αρχή αλλά λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Από το θόρυβο των κινητήρων του αεροπλάνου κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο και όχι ένα μικρό. Ενιωσα υποσυνείδητα ότι το αεροπλάνο κάπου θα πέσει. Ήταν πολύ χαμηλά. Ενστικτωδώς σηκώθηκα από τη θέση μου, αλλά πριν προλάβω να σηκωθώ ολόκληρος, άκουσα ένα μεγάλο μπαμ. Τρέχω στο παράθυρο και βλέπω φλόγες και κομμάτια από το αεροπλάνο και το κτίριο να πέφτουν χάμω. Ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγάλος. Οι άλλοι συνάδελφοί μου όταν κατάλαβαν το τραγικό χτύπημα άρχισαν να τρέχουν προς τις σκάλες και τα ασανσέρ.
Ας σημειωθεί ότι είμαστε στον 11ο όροφο ακριβώς απέναντι από τα "δίδυμα". Μας χώριζε μόνο ένα δρομάκι. Εγώ σκέφτηκα τους άλλους συναδέλφους μου που δουλεύουν από την άλλη μεριά του ορόφου γιατί αυτοί δεν είδαν αυτό που είδαμε εμείς ούτε κατάλαβαν τι είχε γίνει. Αποφάσισα να τρέξω στην άλλη μεριά του κτιρίου φωνάζοντας στους άλλους συναδέλφους μου να εγκαταλείψουν το κτίριο εξηγώντας τους με άναρθρες κραυγές τι περίπου είχε γίνει. Κατεβαίναμε τις σκάλες αναμπούρτζαλα. Και όσο κατεβαίναμε τους 11 ορόφους τόσο πολλαπλασιαζότανε ο κόσμος που κατέβαινε πανικόβλητος. Βγήκα στο πεζοδρόμιο και περπάτησα μέχρι τη γωνία. Γύρισα προς τα πάνω και είδα το σημείο που χτύπησε το αεροπλάνο τον έναν από τους δύο πύργους. Τουλαχιστον πέντε όροφοι είχαν λαμπαδιάσει από τη φωτιά. Και ξαφνικά εκεί μπροστά στα μάτια μας είδα ανθρώπους να πηδάνε απο τα παράθυρα βουτώντας στο κενό απο το ανοιχτό μέρος το κτιρίου που είχε χτυπήσει το αεροπλάνο.
Είδα με τα μάτια μου έναν άνδρα κουστουμαρισμένο να πέφτει απο το 80ο όροφο για να συντριβεί κάτω στην άσφαλτο. Είδα μια γυναίκα και έναν άντρα αγκαλιασμένοι να πηδάνε για να αποφύγουν τις φλόγες. Συνολικά, εγω προσωπικά είδα πέντε με έξη άτομα που πήδηξαν απο το κτίριο προτιμώντας το γρήγορο θάνατο παρά να καούν μέσα.
Η φρίκη δεν είχε όμως τελειωμό. Μέχρι καλά καλά να καταλάβουμε τι συμβαίνει και αφού είχαν περάσει περίπου δεκαπέντε λεφτά άκουσα τον ίδιο γνώριμο θόρυβο ενός αεροπλάνου να πλησιάζει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είδα το απίστευτο. Το δεύτερο αεροπλάνο κατέβηκε χαμηλά και χτύπησε το διπλανό κτίριο (το δεύτερο δίδυμο). Ο θόρυβος ήταν πολύ μεγάλος και η καταστροφή μεγαλύτερη. Χαμός και πανικός παντού. Φλόγες, σιδερά και γυαλιά παντού. Μόλις χτύπησε το δεύτερο αεροπλάνο, τρέξαμε όλοι μαζί προς την κατεύθυνση του ποταμού. ’λλοι πήγαιναν προς τα αριστερά, άλλοι προς τα δεξιά και μερικοί έπεφταν κάτω στο πεζοδρόμιο.
Απομακρυνόμενος σκέφτηκα δύο πράγματα. Πρώτον, οτι πρέπει να ηταν δουλειά τρομοκρατών και δεύτερον ότι τα κτίρια θα πέσουν. Έπρεπε λοιπόν να απομακρυνθώ περισσότερο. Υπήρχαν όμως πολλά εμπόδια. Αστυνομία, ασθενοφόρα, τραυματίες, άλλοι καμένοι μέχρι το κόκαλο, άλλοι ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι άλλοι να στριγκλίζουν από πανικό ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Χάος, χάος, χάος! ’νθρωποι που έως τώρα έβλεπαν καταστροφές από την πολυθρόνα τους στην τηλεόραση, ήσαν πρωταγωνιστές στην καρδιά του μακελειού.
Και δεν έφταναν όλα αυτά. ’κουσα έναν μεγάλο θόρυβο, ένοιωσα τη γη να κουνιέται λες και ζούσα το σεισμό της Πεντέλης στην Ελλάδα όταν είχα έρθει για διακοπές και βλέπω έναν μεγάλο καπνό να αρχίζει να σκεπάζει τη μισή Νέα Υόρκη. Κατάλαβα γιατί δεν είχα πλέον οπτική επαφή με τα κτίρια ότι γκρεμίστηκε το ενα κτίριο. Μαύρος καπνός ερχόταν απο παντού και προς εμένα και τον άλλο κόσμο γύρω μου. Έτρεχα για να αποφύγω το μαύρο καπνό. Ο ουρανός σιγά σιγά γινόταν μαύρος. Η δρόμοι και τα αυτοκίνητα είχαν σκεπαστεί απο το καπνό. Ερχόταν απο παντού και δεν μπορούσα να τον αποφύγω. Το κουστούμι μου είχε κολλήσει πάνω μου από τον ιδρώτα και με τη σκόνη μαζί λες και περεχύθηκα με λάσπη. Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Τα μάτια μας έτσουζαν φρικτά. Είπα πάει. Αυτό είναι το τέλος μας. Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου από το μυαλό μου. Σκεφτόμουν τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τις ωραίες μέρες που πέρασα στην πατρίδα, τη Λακωνίας, τους συναδέλφους μου, τους φίλους μου Ευτυχώς όμως αποφάσισα να μπω μέσα σε ενα κτίριο με κατοικίες που ηταν κοντά για να αποφύγω τον καπνό τη σκόνη που ηταν στην ατμόσφαιρα. Μας πήγαν στο υπόγειο και μας φέρανε νερό και μάσκες για να μπορέσουμε να ανασάνουμε καλύτερα. Αφού είδα οτι το μέρος ηταν ασφαλές, αποφάσισα να μείνω μέχρι που να περάσει ο κίνδυνος. Έκατσα τέσσερις ώρες και όταν μας είπαν οτι πέρασε ο κίνδυνος, ξεκίνησα για να πάω με τα πόδια στο σπίτι μου. Βγήκα έξω φορώντας τη μάσκα στο πρόσωπο μου. Οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα ηταν γεμάτοι σκόνη. Λες και είχε χιονίσει. Λες και ήμουν σε άλλο μέρος. Το Μανχάταν ήταν αγνώριστο. Περπάτησα για πολλές ώρες μέχρι να φτάσω σπίτι μου. Ηταν πράγματι μια μαύρη μέρα. Μια απίστευτη ημέρα.
Προσωπικά για μένα, ηταν η δεύτερη φορά που έζησα την τρομοκρατία. Η πρώτη φορά ηταν το 1993, όταν τρομοκράτες χτύπησαν πάλι τα "δίδυμα" και σκοτώθηκαν επτά άτομα ενώ εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Ήμουν παρών και σε εκείνο το χτύπημα και είδα τον πόνο και τη ζημιά που προκλήθηκε.
Το βράδυ στις τρεις και μισή περίπου ώρα Αμερικής με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου από την Ελλάδα να μάθει για την τύχη μου. Ήξερε ότι δούλευα ακριβώς δίπλα στους "πύργους" και ανησυχούσε για μένα. Με ρώτησε εάν κοιμάμαι και του είπα ότι στην Νέα Υόρκη κανείς δεν κοιμάται γιατί ήταν αναστατωμένος.
Το κτίριο που εργαζόμουνα καλύφθηκε από τα ερείπια των "διδύμων" και μετακομίσαμε στο Νιου Τζέρσεϋ δυόμισι ώρες να πάω και δυόμισι ώρες να γυρίσω. Οι παρενέργειες όμως άρχισαν να εμφανίζονται. Μας αναγκάζουν να δουλεύουμε 4 μέρες την εβδομάδα πλέον και πολύ σύντομα θα δουλεύουμε 3. Είναι οι επιπτώσεις της τρομοκρατίας. Δύσκολες ημέρες στο παρελθόν, το παρών, και όπως φαίνονται τα πράγματα, δύσκολες ημέρες και στο μέλλον.

Ο Θεός ας βάλει το χέρι του.

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Νίκος Παλαμήδης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο λαϊκός ποιητής και αρθρογράφος Νίκος Παλαμήδης (γνωστός ως Πάλδης στην δεκαετία του 50) γεννήθηκε στις 8 Νοέμβρη 1921 στο χωριό Κάψια της Αρκαδίας. Το 1933, έφυγε για την Αθήνα μπαίνοντας στην τέχνη της χρυσοχοϊας. Σε ηλικία 17 χρονών, γράφει λυρικά ποιήματα, που δημοσιεύονταν στα περιοδικά "Μπουκέτο" και "Ρομάντσο". Στην κατοχή, συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση με την σημαία του Ε.Α.Μ και γίνεται στέλεχος της 11ης Αχτίδας (Επα γγελμα-τιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων). Μετά την απελευθέρωση, ολοκληρώνει μαθήματα δημοσιογραφίας στη σχολή της K.O.A του Κ.Κ.Ε. Από την δεκαετία του 50 μπαίνει στη δισκογραφία και φωνογραφεί πολλά τραγούδια με διάσημους συνθέ-τες (Βέλλα, Αγιοβλασίτη, Τσιτσάνη) και διάσημους τραγουδιστές (αδερφές Κα-λουτά, Μπελίντα, Λάουρα, και Στράτο Διονυσίου), μεταξύ άλλων. Στην δεκαε-τία του 50 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού τραγουδιών "Χόλυγουντ-Τραγούδι". Το 1954, εκδίδει την προαστιακή εφημερίδα "Το βήμα της Ν.Σμύρνης". Το 1956 μεταναστεύει για την Βενεζουέλα. Εκεί εκδίδει τις εφημερίδες "Ελληνικός Τύπος", "Ελληνική Φωνή" και τις σατιρικές "Η Πλάκα", "Ελεύ-θερη Σάτιρα" και "Μούντζα" και γράφει πολιτικά άρθρα σε εφημερίδες της Βε-νεζουέλας. Δημιουργεί τον κοινοτικό οργανισμό "Colonia Helenica de Venezuela", που επί 20 χρόνια ήταν σημείο καθημερινής συνάντησης του Ελ-ληνισμού. Το 2000, συνεργάζεται με το ελληνικό "website" Athens Photo News, γράφοντας την στήλη "Πεζά και Έμμετρα". Έχει την προσωπική του ι-στοσελίδα στο Internet, www.palamidis.org.

Απο το βιβλίο ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΣ
* * *

Δείτε ακόμα για τον Νίκο Παλαμήδη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Μου πήρανε καινούργια φορεσιά, παπούτσια και πουκάμισο. Με κουρέψανε στου Καριοφύλλα το κουρείο και με λούσανε με μοσχοσάπουνο. Δώδεκα χρονών παλιόπαιδο, θα 'φευγα την αυγή για την τρανή πολιτεία να βρω την τύχη μου.
Ήταν Κυριακή απόγιομα, γιορτή του Αϊ Γιώργη, και στο αλώνι του Βερδή, χορεύανε οι κοπελιές και τα παλικάρια. Έπαιζε ο Σιαφάκας το κλαρίνο και ο μπάρμπα- Κωσταντής το νταούλι και ο αχός ακουγότανε στο απέναντι βουνό, το Λιορίτσι. Ο Κιτσέας, που ήταν το καλύτερο κλαρίνο στο Μοριά και που έδενε πάντα στο λαιμό του μια μεταξωτή μισίνα για φιγούρα και δροσιά, καθότανε σε μια καρέκλα στη μέση στο αλώνι κι έπαιζε μοναχά τις μεγάλες παραγγελιές των μερακλήδων. Οι χωριανοί, του κολλούσανε χαρτονομίσματα στο κούτελο και τον κερνούσανε τσίπουρο και κρασί κοκκινέλι. Χίλια αηδόνια τραγουδούσανε την άνοιξη σαν έπαιζε κλαρίνο ο Κιτσέας. Και τα πόδια των χορευταράδων, γινόντουσαν ανάλαφρα και κάνανε φιγούρες απίθανες, αρμονικές και ζηλεμένες.
Αντίκρυ, στο σπίτι του Καρκά, που γιόρταζε ο νοικοκύρης, η γυναίκα του, κερνούσε τα παιδιά στραγάλια καψερά, σταφίδες και ζαχαράτα, και τους μεγάλους κουραμπιέδες και δίπλες, με μέλι από του Παπαγιάννη το μελίσσι, που λέγανε πως ήταν και το καλύτερο. Πιο κάτω, στο μαγαζί του Μηνά, η Αγγέλω η ζουρλή, μάλωνε με τον Νικολή το Μπολιάρη, που ήταν κι αυτός ζουρλός και οι χωριανοί, στεκόντουσαν και έκαναν χάζι. Ο Νικολής, της έλεγε κουβέντες αγάπης, μαζί με πρόστυχες κι εκείνη, σήκωνε ψηλά τα φουστάνια της και του τούρλωνε τον πισινό της. Στα στερνά, που η κρίση την έδερνε πιότερο, γκρέμιζε μανιασμένα τους ξερότοιχους, σκούζοντας ώρες ολόκληρες "κερατά Γκουρδουμάνο", δίχως κανένας να μπορεί να μαντέψει, ποιος ήταν αυτός που στο σαλεμένο της μυαλό τη βασάνιζε.
Εγώ, είχα βγει ν' αποχαιρετίσω τους φίλους μου και τους κερνούσα λουκούμι με κρύο νερό από το πηγάδι του Πολύβιου, το μπακάλικο, που πουλούσε πιο ακριβά απ' όλους και βερεσέ δεν έδινε. Όλοι, μου ευχόντουσαν καλό ταξίδι και προκοπή και με παρακαλούσανε, όταν με τη βοήθεια του Θεού θα έβρισκα αποκατάσταση, να τους τράβαγα κι αυτούς, να γλιτώνανε από το "παλιοχώρι".
Έτσι, σιγά, σιγά, πήρε να σουρουπώνει. Ο χορός σταμάτησε κι ο κόσμος έφευγε για το σπιτικό του. Και μοναχά, οι μεγάλοι γλεντζέδες, μαζί με τα όργανα, ανηφορίσανε για τον καφενέ του Σωτήρου για να το ξημερώσουνε. Σαν γύρισα στο σπίτι, η μάνα μου με πήρε και με πήγε στου παπά το αρχοντικό, για να αποχαιρετίσω την παπαδιά που καθότανε πάντα στο παραθύρι, γιατί ήταν στραβή και μισοπιασμένη. Όταν φτάσαμε, λιανοτραγούδαγε κάτι σαν μοιρολόγι. Η μάνα μου την καλησπέρισε, κι εγώ, έσκυψα και της φίλησα το χέρι.
-Θα φύγω αύριο με το χάραμα, της είπα, κι εκείνη ξαφνιάστηκε.
-Για που με το καλό; Με ρώτησε. Για την Αθήνα, της απάντησα. Στα στερνά, στηρίχτηκε με τα δυο της χέρια στα γόνατά της και σηκώθηκε.
-Περίμενε λιγάκι μου είπε: Και ψαχουλεύοντας τοίχο, τοίχο, μπήκε στη διπλανή κάμαρα. Σε λίγο, ξαναγύρισε και κάθισε ανήμπορα στο σκαμνί της.
-Δως μου το χέρι σου, μου φώναξε κι εγώ συμμορφώθηκα στη διαταγή της. Έβαλε βιαστικά το χέρι της στην τσέπη του φουστανιού της και έβγαλε μια φούχτα νομίσματα… Πάρε αυτά, και σου εύχομαι, όσο ζεις, τα λεφτά να μη σου λείψουνε.
Της φίλησα το χέρι, την καληνύχτισα, και φεύγοντας την είδα να σκουπίζει με την ποδιά της τα δακρυσμένα μάτια της. Με αγαπούσε πολύ η παπαδιά, γιατί με φώναζε και της έπιανα κρασί από το βαγένι της έδινα νερό, της τάιζα τις κότες, την πήγαινα στην εκκλησιά, και την άφηνα στου σπιτιού της το σταυροδρόμι για να κουβεντιάζει με τις άλλες γερόντισσες. Η νύχτα σκέπαζε ακόμα το χωριό, όταν η μάνα μου με ξύπνησε. Κάτω στην αυλή, ο πατέρας μου σαμάρωνε το γάιδαρό μας και φόρτωνε τα πράγματα που θα 'παιρνα μαζί μου. Τ' αδέρφια μου, είχαν κι αυτά ξυπνήσει να μ' αποχαιρετίσουνε κι όπως με κοιτάζανε άφωνα και λυπημένα, εγώ συγκινήθηκα και άρχισα να κλαίω.
-Δεν θέλω να κλαις, μου είπε η μάνα μου και με φίλησε. Ο πατέρας μου, έπιασε από το καπίστρι το Γρίβα μας και προχώρησε για την ξώπορτα. Τον ακολούθησα γιομάτος πίκρα χωρίς να κοιτάζω πίσω μου που όλοι μου φωνάζανε στο καλό να πας και να μη μας λησμονήσεις.
Το τρένο, θα ξεκινούσε από την πόλη για την Αθήνα στις έξι το πρωί και έπρεπε να βιαστούμε να μη το χάσουμε. Γι' αυτό, προχωρούσαμε γρήγορα στη γιομάτη μπουχό δημοσιά, που τη φώτιζε ο πατέρας μου με το κλεφτοφάναρο. Μιλάγαμε, και μου έδινε συμβουλές, το πώς θα 'πρεπε να φερθώ στη μάνα του, στον αδερφό του και την αδερφή του που θα με προστατεύανε. Πως θα 'πρεπε να σέβομαι τ' αφεντικό μου όταν θα 'πιανα δουλειά και πως προκόβει μοναχά αυτός που είναι εργατικός και τίμιος.
Γύρω ήταν ερημιά και γαλήνη. Το δροσερό αγέρι της άνοιξης με χτυπούσε στο πρόσωπο, μου έφερνε ανακούφιση και μου έδινε κουράγιο. Όταν φτάσαμε στην πόλη, ήταν ακόμα νύχτα. Αφήσαμε το γάιδαρό μας στο χάνι και προχωρήσαμε για το σταθμό. Κόσμος πολύς σπρωχνότανε να μπει στο τρένο. Ο γέρος μου, πήδηξε ανάλαφρα στο βαγόνι και μου έπιασε θέση. Εγώ τον ακολούθησα με το ταγάρι στον ώμο μου. Σε λίγο, το τρένο σφύριξε τρεις φορές απανωτά και όσοι δεν θα ταξιδεύανε κατεβήκανε. Τώρα, άλλοι χαιρετούσανε τους δικούς τους που ήταν κρεμασμένοι στα παραθύρια των βαγονιών, άλλοι κουνούσανε τα μαντήλια τους και άλλοι σκουπίζανε τα δάκρυά τους από τα μάτια τους. Ο πατέρας μου, μου 'δωσε το χέρι σε αποχαιρετισμό και κατέβηκε βιαστικά, γιατί το τρένο άρχισε σιγά, σιγά, να φεύγει. Τα φώτα του σταθμού τρεμοσβήνανε και η πράσινη δεντροστοιχία έμοιαζε σα να τρέχει. Απαλά, απαλά, άρχισε να ξημερώνει.
Περπατώ ακόμα στη ζωή, και με την ευχή της παπαδιάς που με συνοδεύει, τα λεφτά ποτέ δεν μου λείψανε. Και θα ήθελα, αληθινά και μέσα από την ψυχή μου, μια τέτοια ευχή να συντροφεύει όλους τους βασανισμένους όπου γης…

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλονιάς. Με-γάλωσε στην κοινωνία της παγκοσμιότητας, έζησε στη θάλασσα ναυτικός 12 χρόνια, στη Γουατεμάλα Κεντρική Αμερική 8 χρόνια. Από το 1970 ζει μόνιμα με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη Η.Π.Α. Έχει γράψει αρκετά βιβλία, της στεριάς και της θάλασσας και είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ.

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ
* * *

Ξαπλωμένος στο αχυρένιο, καναβατσένιο στρώμα μου, σκεπασμένος με χοντρές του αργαλειού υφαντές, μάλλινες κουβέρτες, έχωνα το κεφάλι μου κάτω απ' τα σκεπάσματα για να ζεστάνω το κορμί μου με το ζεστό αχνό της αναπνοής μου. Έτσι προσπαθούσα να κοιμηθώ. Όταν μου έφευγε η τρεμούλα και η ζέστη του ακίνητου κορμιού μου, άρχιζε να περιλούζει το δέρμα μου, τότε ξετρύπωνα το κεφάλι έξω από τα σκεπάσματα. Εκεί έμενα ακίνητος για να μη χάσω τη ζεστή θαλπωρή της αχυρένιας φωλιάς που είχε φτιάξει το σώμα μου. Το φως του λύχνου, ένα ημίφως θαμπό, ομιχλώδες, έμοιαζε σα μακρινό αστέρι που τρεμόσβηνε στέλνοντάς μου, τις τελευταίες αναλαμπές του. συνέχεια

ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ
* * *

Σκεπασμένο από τη σκιά του βουνού σα να ζητούσε την προστασία του, το πατρικό μου σπίτι με καλωσόρισε. Εγκαταλειμμένο, έρημο, πνιγμένο από αγριόχορτα και με τις μισό-ξηραμένες κληματαριές του να το περικυκλώνουν. Κανείς δεν με περίμενε. Στο άνοιγμά της, η πόρτα έτριξε σα να φοβήθηκε τη βεβήλωση του ξένου. Έτριξε σα να ζητούσε προστασία από τον απρόσμενο επισκέπτη. Οι αράχνες με αναγνώρισαν και παραμέρισαν, κάνοντάς μου χώρο να περάσω. Με λύπη κοίταξα το σπίτι που γεννήθηκα, ερειπωμένο, σκεβρωμένο, από τα τόσα πολλά χρόνια μοναξιάς. συνέχεια

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
* * *

Η βαριά σιδερένια σχάρα του εστιατορίου, που ήτανε πίσω από τον πάγκο έσταζε λίπος. Η φωτιά κάτω απ' το μαντέμι έκανε τ' αυγά που ψηνόταν πάνω της να χοροπηδούν, έμοιαζαν με ζωντανά όντα, ανακατεμένα με χοιρινό μπέικον τσιτσίριζαν σα να κλαίγανε τη μοίρα τους. Τα δάκρυά τους έσταζαν σε φόρμα λίπους, ξεχείλιζαν από τις άκρες του καυτού σίδερου, με πιτσίλιζαν και μου καίγανε τα σωθικά. Εκεί στην άκρη της ζεστής μαντεμένιας πλάκας, βρισκόταν ένας τεράστιος σωρός από βρασμένες, τριμμένες και μετά ψημένες πατάτες, μουσκεμένες με λίπος από μπέικον και πασπαλισμένες με ουγγαρέζικη πάπρικα. Πατάτες που σερβιριζόταν μαζί με τ' αβγά. συνέχεια

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»


Γεράσιμος (Μάκης) Τζιλιάνος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γεράσιμος (Μάκης) Τζιλιάνος γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλληνίας, παρακολούθησε μαθήματα στην ΑΣΟΕΑ, Αθήνα και μετανάστευσε στη Νότια Αφρική το 1960, τελικά εκεί έζησε 7 χρόνια. από το 1967 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο ΝΥ' σκηνοθεσία και παραγωγή θεάτρου και κινηματογράφου, ζει στη Νέα Υόρκη. Στην Κεφαλονιά δημοσίευσε τη συλλογή ποιημάτων, "Πρώτες Αναζητήσεις", στη ΝΥ τις συλλογές "Εμπειρίες" και "’νι-σες Φωνές", στην Αθήνα το δράμα "Έξοδος στο Πλήθος", και την τραγωδία "Ο Καλόγερος και ο Καθρέφτης". Προς έκδοση είναι το θεατρικό "Ο Φίλανδρος της Κατωής", (Αθήνα 2003) και οι ποιητικές συλλογές "Λύχνος Ακοιμησίας", "Εκατόμβη για Έναν Αγωνιστή" και "Αλλοιώσχημα." βρίσκεται ανθολογημένος σε πολλές ελληνικές ανθολογίες ποίησης. Στην Κεφαλονιά έκδωσε το μικρό λογ. Περιοδικό "Θιακά Χρονικά", στο Γιοχάνεσμπουργκ ίδρυσε τη Φιλολογική Συ-ντροφιά και έκδωσε το λογοτεχνικό "Ο Σταυρός Του Νότου" και στη ΝΥ έκδω-σε το τριμηνιαίο περιοδικό λόγου και τέχνης "Νέα Εσπερία". Τα περιοδικά αυτά παρουσίασαν την ελληνική λογοτεχνία στο εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Αμερικής και σήμερα πρόεδρός της. Στην Ελλά-δα ίδρυσε τον Ναυτικό Όμιλο Αργοστολίου και στην Νέα Υόρκη τον πολιτιστικό σύλλογο "Κέφαλος". Έχει παραδώσει στην Αθήνα για έκδοση "Ανθολογία Ελ-λήνων Ποιητών της ΝΥ", που καλύπτει 37 ποιητές. (1950-2000) Επιμελήθηκε και προλόγισε τα άπαντα του σατυρικού ποιητή Ν. Υ. Διον. Μ. Γεωργόπουλου. ’ρθρα, κριτική λογοτεχνίας, θεάτρου και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά κι εφημερίδες στη ΝΥ, Αθήνα και Κεφαλονιά. Έχει μεταφράσει λογο-τεχνία και στις δυο γλώσσες, αγγλικά και ελληνικά. Έχει τιμηθεί για την προβο-λή της ελληνικής πολιτιστικής παρουσίας του στην Αμερική, από την πρόεδρο του Κουήνς, ΝΥ

Η Α Π Ο Υ Σ Ι Α
* * *

Από τη συλλογή "Εμπειρίες"

Πατέρα κατοικείς μικρός μες τη μεγάλη νύχτα. Οι γριές οι Μπεκατώραινες έχουν το θρήνο τέχνη κι οι Μάκραινες με τις σκουξιές τη μοίρα βλαστημούνε. Σαβανοβόγκος η φωνή κι είναι φωτιές τα μάτια, τώρα που συνηθίσαμε να κλαίμε δίχως δάκρυ. Οι Πλαρινές κι ο θάνατος συγχύζουνε τη μνήμη! Σαν χάντρες του κομπολογιού, πάνω στον άσπρο δρόμο, μες σε βελέσια καφετιά, μια πίσω από την άλλη, ακολουθούν το βήμα τους στην αρχοντιά του θρήνου! Κι οι Μάκραινες τον οδυρμό σα νυχτοπούλια αρχίζουν. Αφήνοντας τα ζωντανά στης Φάλαρης τις μάζες, σβέλτες κι αλαφροπόδαρες ξαφνίζουν μες τη νύχτα. Λύνοντας τα τσεμπέρια τους χύνονται τα μαλλιά τους ελεύθερα στους ώμους τους, στεφάνι ενός προσώπου που' χει δυο μάτια απύθμενα και στόμα συναξάρι. Τα στέρφα τους βυζιά χτυπούν και σκούζουν με βλαστήμιες. Ζεσταίνουν μες τη χόβολη κρασί για τις φωνές τους, τρώνε σταφίδες και καρπούς, συκάδια της τσαπέλας, για να 'χουν σάλιο γλυκερό τη μοίρα σου να φτύσουν… Κι εσύ στο βάθος της σιωπής ατάραχος κοιμάσαι. Ακροπενθεί και η λογική πνιγμένη απ' τις αισθήσεις στην καρτερία της μάνας μου και στων παιδιών το δέος. Μιαν αμαντάλωτη αρετή και στωική απορία κρεμάει στην πόρτα ο Χάροντας καθώς το χώμα κρύβει ένα τραγούδι αγωνιστή μες στη σιωπή του τάφου. Η γλύκα του προσώπου σου φυλλορροεί στη θλίψη. Κι αυτές οι γριές, δαιμονικά γίναν των ζωντανώνε… Πατέρα η απουσία σου ταλαιπωρεί τη μνήμη!

ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ
* * *

Ποτέ δεν άγγιξες, Κυρά την χώρα ή την καρδιά μας! Καταμεσής του λιμανιού σε στήσανε ψηλή, μεταλλική από χαλκό, κρύα κι ηλεκτρική σου δώσαμε μια λάμπα να φωτίζεις τα ιδανικά μας.

Φυλακισμένη στο νησί, θαυμάζουμε τ' ανάστημά σου! Οι επισκέψεις bysines φέρνουν στην περιοχή όταν τουρίστας ή δικός έρχεται να δει πως δείχνει η Νέα Υόρκη από τα ύψη τα δικά σου. Μεσ' απ' τα μάτια σου, μάτια χαζά κοιτούν την πόλη! Μια πόρνη εμπόριο της σαρκός μες στ' ασανσέρ σου κάνει. Τρεις μαύροι κίναιδοι γελούν με κάποιων γέρων σχόλη.

Το πάχος του μετάλλου σου μετρούν τα σχολεία πόσο θ' αντέξει στον καιρό στο υγρό μας λιμάνι!… Κι Ελευθερία, γιατί κοιτάς ακόμη την Γαλλία;

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ
* * *

Δυο χούφταλα γης ασκωμένα στον ήλιο με ζούνε ιδιοφεγγή Ενάδα, μες στ' αδιάστατο τοπίο, οι αισθήσεις της κίνησης. Ο τόπος δεν ξέρει το μέγεθός του δίχως τα εντοιχισμένα μάτια στη φωνή και στο φως! Είμαι ο καθρέφτης ο ίδιος, τώρα που εντεμενισμένος καίει το ανωφελή παρόν του καθώς ο άνεμος με την αφή διανύει το χώρο. Κατοικώ με την νόηση τις απλές διαστάσεις και κινώ μ' ένα όνομα τη φωτιά στο Εγώ μου! Εισδύοντας στους πόνους μου, το σύμπαν κυβερνάω. Εγώ ο μικρός, απέθαντος σαν πόθος και σαν πάθος. Σαν το ταμπούρλο η ακοή, μου μαρτυράει το φόβο την ώρα που η αναπνοή το σπέρμα λευτερώνει ζεστό, με θέαινα δύναμη την κραταιά την ύλη. Είμαι παρόν με την αφή, την ακοή, τη γέψη, μα πιο πολύ με την πνοή και των ματιών τη βλέψη- Εγώ ο μικρός ο απέθαντος που κατοικώ στον ήλιο.

 
«Δεύτερη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Χριστίνα Τσαρδίκος

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Χριστίνα Τσαρδίκος γεννήθηκε στο Μπουένος Αύρες, Αργεντινή την 01-03-1958 από Έλληνες γονείς. Σπουδές: Πανεπιστήμιο Μπουένος Αύρες - Ιατρική Σχολή: 1981 Γιατρός, Ειδικότητες: 1988 - Γενική Χειρουργική και 1991 Πλαστική Χειρουργική. παντρεμένη με τον Salvador Farace και έχει 4 παιδιά. Διδάσκει ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο Πανελληνίων του Μπουένος Αύρες. Διευθύντρια της ραδιοφωνικής εκπομπής : "Antamosi-Reencuentro con Grecia " Πρόεδρος της επιτροπής πολιτισμού της Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων. Εχει γράψει 2 βιβλία: " Συντρίμμια " και " Το ρήμα : Δίνω " επίσης διάφορα ποιήματα, διηγήματα και παιδκά παραμύθια .

ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ
* * *

Ο πόνος τσακίζει τα κόκκαλά μου και δεν με αφήνει να σκεφτώ.
Πληγώθηκαν τα χέρια μου και πόνεσαν.
Δουλέψαν σκληρά όλη μέρα δεν τα ορίζω.
Βαδίζω μεσ' τη νύχτα, έρημος, μόνος.
Τίποτα γύρω μου δεν μου είναι γνωστό.
Μια τεράστια μοναξιά με χωρίζει από εκείνα που είχα και έχασα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ήμουν κάποτε και ποιος είμαι τώρα.
Ξέχασα τα πάντα. Μια απορία με βασανίζει: Πώς βρέθηκα εδώ;
δεν το ξέρω.
Ο φόβος έχει κυριεύσει το πνεύμα μου και ναρκώσει τις
αισθήσεις μου. Τρέμω..
αγναντεύω ένα ψεύτικο ουρανό για να βρω εκεί μια απάντηση
από αγγέλου στόμα.
Τίποτα. Τίποτα δεν μου ανήκει εδώ.
Τίποτα δεν μου θυμίζει εκείνα που αγάπησα
και έχασα φεύγοντας.
Απαρηγόρητος κλαίω. Δυό δάκρια κυλούν απ' τα μάτια μου
ξεπλένοντας την μουντζούρα της ψυχής μου.
Ο πόνος μου έχει ένα όνομα μόνο: ΞΕΝΙΤΙΑ

 

Χρήστος Φασούλας

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χρήστος Φασούλας που κατάγεται από τα Τρίκαλα, γεννήθηκε στη Γερμανία το έτος 1978, από γονείς μετανάστες. Φοίτησε στο ελληνικό Λύκειο της Νυρεμβέργης και σπούδασε τεχνικός Πληροφορικής με ειδίκευση στα Δίκτυα. Λαβωμένος και αυτός από το πάθος του πατέρα του, Βάιου Φασούλα, δεν άργησε να δώσει δείγματα της γραφής του.

Στην παραλία
* * *

Η μπλε θάλασσα σπάει στα βράχια
Που μαρκάρουν γύρω σου τα σύνορα
Ο αφρός φωτίζει όπως η φλόγα των κεριών
Οι γλάροι συνέχεια πετάνε χαμηλά

Ο γκρι ουρανός ξεφεύγει το άσπρο φως
Ο ήλιος παίρνει το δρόμο του κομμάτι, κομμάτι
Σιγά, σιγά ζεσταίνεται η Γη και καθαρίζει η όψη

Ανάμεσα στους σκληρούς βράχους ένα κομμάτι αμμουδιά
Η σκιά πίσω από το λόφο ξεφεύγει απ' το φως
Το νερό πάει έρχεται, φοβάται το αντιμάμαλο
Το φως φωτίζει τον κόσμο και βλέπω το πρόσωπό σου

Σαν νεράιδα κάθεσαι εκεί και κοιτάς τα μακρινά
Τα μάτια σου φέγγουν πιο ωραία απ' το χρώμα της θάλασσας
Ο ήλιος σε βλέπει και σου χαρίζει τη ζέστη του
Τα πουλιά πετάνε μακριά από το σημάδι των βράχων

Ο άνεμος χαϊδεύει τα μαλλιά και τ' απαλά σου μάγουλα
Σαν αγγελουδάκια δείχνουν στο λιτόφως
Το σώμα σου χαρίζει στον αέρα τη μυρουδιά σου
Η άμμος στα πόδια σου φωτίζει σαν αστέρι

Η Σελήνη ψηλά στον ουρανό είναι στενοχωρημένη
Πρέπει να κρυφτεί από το δυνατό φως του ήλιου
Το ασημένιο της φως γυαλίζει μέσα στα μαλλιά σου
Η ομορφιά της δεν φτάνει τη δικιά σου

Λες και πιάστηκαν τα φώτα των άστρων στα μάτια σου
Ασημένια και μπλε φέγγουνε στον κόσμο
Το κόκκινο της χαραυγής δέθηκε στα μάγουλά σου
Απαλά χρώματα είναι μάρτυρες της ζωής σου

Σηκώνεις το χέρι σου για να καλημερίσεις τη μέρα
Λες και τραγουδάς είναι η γλυκιά φωνή σου
Όλος ο κόσμος είναι μέρα παρά μέρα στα πόδια σου
Έτσι στέκεσαι για πάντα

Χωρίς εσένα θα ήταν ο αέρας χωρίς άρωμα
Χωρίς εσένα το νερό δεν θα ήταν η θάλασσα
Χωρίς εσένα θα ήταν ο κόσμος σαν μια έρημος
Χωρίς εσένα θα ήταν ο Ήλιος χωρίς στράτευμα

Αν ήμουν ο ήλιος θα σε ζέσταινα αιώνια
Αν ήμουν ο άνεμος θα σε χάιδευα αιώνια
Αν ήμουν η θάλασσα θα σε ακουμπούσα αιώνια
Αν ήμουν η άμμος θα σε κουβάλαγα αιώνια

Αν δεν ήξερα ότι υπάρχεις
Θα πίστευα πως είσαι ποίημα
23.08.2002

Πένθος
(Αφιέρωμα στη Luise) * * *

Ο άνεμος τρυπώνει ανάμεσα στα σκούρα δέντρα
Το σφύριγμά του είναι σαν το κενό σε μεγάλα δωμάτια
Καταπιεσμένα από το βαρύ χιόνι
Κρύβουνε κάτω τους συνήθως την ωραία νεράιδα

Ο ουρανός φωτίζει πάνω από τα κεφάλια
Η ματιά προς τα μπροστά για να πάρεις δύναμη
Βαθύ πένθος σημαίνει το μαύρο ρούχο
Μόλις πριν λίγες μέρες έπεσε η απόφαση

Το παλτό σου τυλίγει τ' απαλό σου σώμα
Σιγά, σιγά νιώθεις το κρύο να έρχεται
Είναι ο παγωμένος αέρας, που χαϊδεύει το πρόσωπό σου
Αλλά δεν είναι χαΐδεμα, είναι δηλητήριο

Παγωμένη και κοιμισμένη είναι η Γη μπροστά σου
Ζέστη προσφέρει μόνο στο εσωτερικό της
Είναι ο λάκκος που φτιάχτηκε μόλις τώρα
Για να δώσει σ' έναν άνθρωπο μια νέα κατοικία

Αλλά δεν είναι πια σπίτι του
Η ψυχή του είναι στο δρόμο για να ενωθεί
Στον ουρανό θα δεθεί πάλι με φίλους
Από αυτήν και από άλλες ζωές

Κρύος ιδρώτας τρέχει στην πλάτη σου κάτω
Ο θάνατος είναι όλα τ' άλλα παρά ένα θαύμα
Τα μάτια σου υγραίνουν και κλαίνε
Σκέφτεσαι, πόσον καιρό θα ταξιδεύει η ψυχή

Πόσο καιρό θα κοιτάει κάτω και δεν θα ξέρει
Τι κάνουνε οι άνθρωποι που με αγαπάνε και αποθυμούνε
Πότε θα δω πάλι τον αγαπημένο μου σύζυγο
Τον οποίο αφιέρωσα τη ζωή μου και τώρα είναι παρατημένος

Κάθε τρίχα στο σώμα σου σηκώνεται
Ψάχνεις τη ματιά της και κοιτάς προς τα πάνω
Ζεστά χέρια αγκαλιάζουν το σώμα σου
Νιώθεις πως σιγά, σιγά ζεσταίνεσαι πάλι

Κατεβάζουνε το νεκρό σώμα στη ζεστή Γη
Κρυμμένο από το φως του κόσμου στο βαθύ ξενώνα
Κοιτάς προς τα πίσω κι ακούω τη φωνή σου να τρέμει
Η ζωή συνεχίζεται, είναι σαν αυλάκι βροχής

Γεμάτο εμπόδια και κάθε τόσο στεναχώρια
Αλλά τίποτα δεν είναι σαν την αγάπη με τόσο διάρκεια
Και όταν έρθει και των δυο το τέλος, ο θάνατος
Συνεχίζουμε να ζούμε μαζί στον ουρανό, στο Θεό

16.01.2002 http://www.chris-home.de/ chris@chris-home.de

 
  
 

Βάιος Φασούλας

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Βάιος Φασούλας γεννήθηκε στο Γοργογύρι Τρικάλων το 1947. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του έβγαλε μόλις το δημοτικό. Από το 1970 έως και σήμερα ζει και εργάζεται ως εστιάτορας στη Γερμανία. Παράλληλα, τρέφει το μεγάλο του πάθος για το λόγο, γράφοντας ποιήματα, μυθιστορήματα, αρθρογραφώντας στον καθημερινό τύπο της γενέτειράς του και έχοντας μια πολύ έντονη παρουσία σε ελληνικές και ξένες ιστοσελίδες. Τα έργα του ταξιδεύουν σ' όλον τον κόσμο μέσω του διαδικτύου και η φωνή του ενώνεται με τις χιλιάδες άλλες φωνές του απόδημου Ελληνισμού. Η ΕΕΛΣΠΗ υπήρξε αποτέλεσμα εντόνων προσπαθειών του, να ενώσει τους λογοτέχνες της διασποράς σε μια δύναμη, πραγματοποιώντας έτσι ένα από τα όνειρά του. Σήμερα έχει να παρουσιάσει πάνω από δέκα βιβλία (μυθιστορήματα και ποίηση), τρία εξ αυτών στη γερμανική γλώσσα, και πολλά ανέκδοτα ακόμα. Γράφει ασταμάτητα, ωσότου πάψει η ξενιτιά να τον εμπνέει, ωσότου επιστρέψει στην πατρίδα, όπου πηγή έμπνευσής του, θα 'ναι πια ένας Έλληνας ήλιος.

Και αχ! και ωχ!
* * *

Περνώ απ' τα μέρη τ' αψηλά και αχ!
μου πιάστηκε η ανάπνα,
σαν ξεμυτάς κάθε πουρνό και ωχ!
μου φεύγει η λαλιά,
και τα πουλιά μαράθηκαν κι αυτά ανάθεμά τα,
και μένω τώρα μαναχός και αχ! και ωχ!
να σε τηρώ στα μάτια...

Κι η μυρουδιά, ανάθεμα κι ωχ! ωχ!
που βγάζουν τα μαλλιά,
μ' αμέθησαν, με ζάλισαν, με κάναν σα ζουρλό,
ένα αστήριγμα κι εγώ και αχ!
μανούλα γυρεύω για να βρω,
μην ν' απρουλάβου, ο δύστυχος, και ωχ!
πάθου κάνα κακό...

Και να που' χεις φιλότιμο, χαμογελάς
και μου 'ρθε συφορά,
χέρι μ' απλώνεις της καρδιάς, μου λες να σηκωθώ,
κι εγώ, πανάθεμα, την ώρα και στιγμή,
να τρέμω σαν πουλί,
μα εσύ ανάρια μου μιλάς και αχ!
και ωχ! στα χείλη με φιλάς...

(Απόσπασμα από το "Στο σταυροδρόμι της γειτονιάς"

Δείτε ακόμα για τον Βάιο Φασούλα (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

 

'Αννα Χρηστάκη Κόρνουελ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η ’ννα Χρηστάκη Κόρνουελ, γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια ΗΠΑ. Έζησε οχτώμιση χρόνια στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής. Επέστρεψε μεταπολεμικά στην Αμερική, όπου φοίτησε σε πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης και στο McGill University του Καναδά, για τις διδακτορικές της σπουδές, στη νευροψυχολογία. Συμπλήρωσε τρία χρόνια μεταπτυχιακές σπουδές στη φαρμακολογία στην Ιατρική Σχολή Albert Einstein της Νέας Υόρκης. Έχει γράψει επιστημονικά άρθρα και κεφάλαια εργασιών για πολυποίκιλα θέματα που αφορούν το κεντρικό νευρικό σύστημα, την οφθαλμολογία και τη νευροψυχολογία. Ζει στη Νέα Υόρκη. Είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ

(ΙΙΙ) Γονάτισμα:
* * *


Μέσα σε δυο βδομάδες έγινε άλλος συναγερμός για εχθρική επίθεση.
Έχουν μουδιάσει πια και τα σκέλια μου και το μυαλό μου από τα' αδιάκοπα χτυπήματα. Πουθενά δεν βρισκόταν χώρος μήτε γι' αγανάχτηση, μήτε για γκρίνια, μήτε γι' αντίδραση. Δίχως δεύτερο λόγο πήραμε το δρόμο για το καταφύγιο. Καμιά ώρα έξω από το χωριό συναπαντήσαμε μερικούς αντάρτες πούχαν στήσει καρτέρι ανάμεσα σε δυο πλαγιές. Ζήλεψα τη μαχητικότητά τους. Την αντίθεση με τη δική μας κατάθλιψη.
"Γεια σας," μας χαιρετούν και πιάνουμε κουβέντα. Ένας απ' αυτούς είναι και Θεσσαλονικιός, όπως μαθαίνω. "Μάρκος," μου συστήνεται και προτείνει το μελαψό του χέρι, με τα λεπτά μακριά δάχτυλα, που μοιάζουν σαν πιανίστα και μου θυμίζουν την καθηγήτριά μου, που τόσο μελωδικά έπαιζε τα πλήκτρα κατά την προπολεμική περίοδο. Τι θαυμάσιο μουσικό όργανο! Ίσως κι ο Μάρκος να ήξερε να παίζει όμορφα, αλλά τώρα δεν είναι ώρα για τέτοια συζήτηση.
"Κι εγώ κατοικούσα σ' εκείνη τη γειτονιά κοντά στη συναγωγή, στην οδό Συγγρού," μου λέει μ' ενθουσιασμό. "Οι γονείς μου κατόρθωσαν να βρουν βαπόρι για Αίγυπτο, αλλά εγώ προτίμησα να βγω στο βουνό να πολεμήσω. Δεν θα καθόμουν εγώ να πέσω σε χιτλερικά χέρια σαν τους άλλους, που παρασύρθηκαν με τις ψεύτικες υποσχέσεις τους."
 
  

 
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2003
Τρίτη Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ 2004
An Anthology of the Immigrant Experiance

Αντί Προλόγου...
(της Φιλολόγου Ευτυχίας Ζορμπά Πλακιά)
(Με αφορ΅ή την επιλογή των συ΅βόλων Φοίβου και Αθηνάς
σαν επίση΅ο συνοδευτικό έ΅βλημα των Ολυμπιακών αγώνων 2004 και
βέβαια των όσων συμβολικά μπορούν να εκφράσουν )
* * *

Φοίβος:  Στον ασπρογάλανο ουρανό πετάνε περιστέρια. Κι έρχονται να καθίσουνε στα τρυφερά σου χέρια. Δώσε απ' τις χούφτες σου νέκταρ να δροσιστούνε και με τα ξέπλεκα φτερά στον ήλιο να βρεθούνε. Φέρνουν με τις φτερούγες τους μήνυμα της ειρήνης και τιτιβίζουν όμορφα λόγια της ευφροσύνης.

Αθηνά:  Καλωσορίζω τη χαρά και τα γλυκά μαντάτα και μ' ένα νεύμα θεϊκό ανάβει ετούτη η δάδα. Γίνεται σύμβολο αγνό Ολύμπιων αγώνων όλοι οι λαοί να ασπαστούν το βήμα των ηρώων.


  Απ' το πανέρι της ζωής αξίες ξεχειλίζουν, μα ο φόβος σύμβουλος κακός τα σωθικά μου τρώγει και δε μ΄αφήνει να αισθανθώ τα πρώτα μεγαλεία, να νιώσω εκείνη τη χαρά που άνθρωπο με κάνει κι ας είμαι αθάνατη θεά, αγέραστη Παλ λάδα.

Φοίβος:  Ακριβοθώρητη Αθηνά πες μου γιατί φοβάσαι;
Αθηνά:  Σε τούτη εδώ την εποχή που όλα προοδεύουν πόλεμοι, πείνα, φονικό τον ύπνο μου ταράζουν. Και δεν μπορώ ν' αποδεχτώ την αμυαλιά του κόσμου που έχει την εύνοια του θεού κι όμως δεν εκτιμάει το δώρο να είναι «άν θρωπος», να ζει ευτυχισμένος. να γεύεται τη ζωντάνια των νιάτων, τη ζεστασιά των γερατειών, τον έρωτα στα χείλη α γαπημένων και να γεννάει νικητές του ένδοξου κι ωραίου.

Φοίβος:  Όμορφη κόρη, γέννημα του .ία, η ελπίδα στολίζει τη ζωή των θνητών κι ένας αδιάκοπος αγώνας για « επί γης ειρήνη » , μια μάχη ενάντια στο κακό και στην α δικία.. Η απεραντοσύνη της ψυχής μεταμορφώνει τ' αλ λοιωμένα είδωλα σε μορφές αληθινές, θέλγει την αγάπη και τη στεφανώνει πρωταθλήτρια στο στίβο όπου οι δίκαιοι α γωνίζονται να εκπληρώσουν τα ιδανικά του ανθρωπισμού. Κι εσύ κι εγώ καλούμαστε για άλλη μια φορά να ευλογή σουμε με την αέναη παρουσία μας την Ολυμπιάδα του 2004 στην όμορφη Ελλάδα.

Αθηνά:  Ελλάδα, γαλανόλευκη ομορφιά, Ελλάδα του θυμαριού και των αετόμορφων βουνών, μάνα της ρωμιοσύ νης, των ανδρειωμένων, ελπίδα των αδύναμων, Ελλάδα μου, Ελλάδα, απ' τα σπλάχνα σου γεννιούνται τιτάνες, γιγάντιες μορφές ηρώων. Αρπάζουν στα χέρια τους το άδικο και το συνθλίβουν. Βροντοφωνάζουν : « π ά ψ τ ε  ά ν θ ρ ω π ο ι   τ ο ν   π ό λ εμο ,  ζ ή σ τ ε   μο ν ο ι α σ μ έ ν ο ι ,   χ ο ρ έ ψ τ ε   τ ο  χ ο ρ ό  τ η ς   ε ι ρ ή ν η ς ,  γ ι α τ ρ έ ψ τ ε  τ ο ν   π ό ν ο ,  τ ρ έ ξ τ ε   σ τ ο ν  ι ε ρ ό  δ ρ ό μο  τ η ς  Ο λ υμπ ί α ς ,  γ ί ν ε τ ε   μ α ρ α θ ω ν ο δ ρ όμ ο ι   τ η ς  χ α ρ ά ς ,  ά ξ ι ο ι   ν '   α γ α π η θ ε ί τ ε . »

Φοίβος:  Στα χέρια κράτα τη φωτιά, και στην ψυχή το πάθος, μαζί να στήσουμε ξανά το βάθρο της ειρήνης και ν' ανεβούν εκεί ψηλά, να φτάσουν τα ουράνια δαφνοστεφανω μένοι αθλητές, νέοι Ολυμπιονίκες. Να' ρθουν στον τόπο τους ξανά και πάλι να ανθίσουν στην Ολυμπία τα ελαιόκλα δα, το σύμβολό σου κόρη. Αθάνατα τα ονόματα θα μείνουν χαραγμένα και θα μιλούνε οι γενιές για σένα και για μένα.

Αθηνά:  Είθε με την ευχή μου πάλλευκο λουλούδι να ανθίσει και ν' αγιαστούν οι προσευχές όσων ποθούν ειρήνη.

 

Ο ΑΠΟΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Του Χρήστου Αγγελή

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 η Ελλάδα πετύχαινε οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 να γίνουν στο έδαφός της μετά την αποτυχία που είχε προηγηθεί, ένα χρόνο νωρίτερα. Ήταν για τη χώρα μας μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της νεώτερης ιστορίας της.

Το γεγονός γιορτάστηκε ανάλογα από άκρου εις άκρον στην Ελλάδα αλλά και στη διασπορά της, αυτή των 7 εκατομμυρίων. Όταν κόπασαν οι δικαιολογημένοι πανηγυρισμοί, για την μεγάλη αυτή επιτυχία, η μικρή μας χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια τρομακτική πρόκληση: αυτή της υλοποίησης της απόφασης. Ήταν η δεύτερη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα -η Φινλανδία ήταν η πρώτη, το 1952 που ανελάμβανε τέτοια διοργάνωση.

Μπήκαμε σχεδόν στην τελική ευθεία και καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πρέπει να πετύχουμε στο ακέραιο. Να γιορτάσουμε ξανά όχι πλέον την ανάθεση αλλά την επιτυχή διεξαγωγή της ΧΧVΙΙΙης Ολυμπιάδας. Οι υποχρεώσεις μας παραμένουν τεράστιες, τα πολλά ολυμπιακά έργα και οι σωρεία διαδικασιών πρέπει να τελειώσουν έγκαιρα. Ο μαραθώνιος δρόμος βαίνει προς τέλος του. Όλοι είμαστε και θα πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση, αν όχι σε διαρκή συναγερμό. Να ανασαίνουμε με το όνειρο της επιτυχίας.

Κι ο απόδημος ελληνισμός, όλοι εμείς, θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε κάθε στιγμή και κάθε ευκαιρία για να προβάλλουμε την Ολυμπιάδα του 2004. Μπορεί να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε σε πολλές διαδικασίες, επιλογές, πρακτικές που ακολουθήθηκαν από τους έχοντες την τελική ευθύνη. Μπορεί να εκφράζουμε τη δυσαρέσκεια για πολλά συμβάντα ή για άλλα θέματα που προέκυψαν ή θα προκύψουν. Παρά τις επικρίσεις αλλά και τις καλόπιστες ή κακόπιστες κριτικές, παρά τις επιφυλάξεις μας και εκείνες των ειδικών, δικαιολογημένες ή όχι, όλοι μας ξέρουμε τη μεγάλη δυνατότητα που έχουμε να αντιστρέφουμε τη μοίρα της ιστορίας μας. Πρέπει να τα παραβλέψουμε όλα και να ριχτούμε στη δική μας μάχη.

Για μας, που ζήσαμε και αναλώσαμε ένα μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στην ξένη δεν απομένει παρά να δώσουμε τον ωραίο μας αγώνα μέχρι τέλους. Αυτόν τον ωραίο αγώνα που μόνο εμείς ξέρουμε και δίνουμε χωρίς υπολογισμούς, ανυστερόβουλα. Όπου μπορεί ο καθένας. Γιατί τελικά θα πετύχουμε παρά τις πολλές μας αδυναμίες και τις ελλείψεις.

Γνωρίζουμε ότι σαν λαός έχουμε αποθέματα δυνάμεων και πολλές ακόμα αρετές έστω κι αν αυτές δεν είναι ορατές αφού διαφαίνονται μόνο όταν βρισκόμαστε… υπό πίεση. .εν απομένει παρά να συνεχίσουμε να πάμε μέχρι το τέλος των υποχρεώσεών μας. Να διαδίδουμε όπου και όπως μπορούμε ότι η Ελλάδα θα κάνει τους καλύτερους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Να προσπαθούμε να είμαστε πειστικοί αφού θα έχουμε πρώτα πείσει τους εαυτούς μας. Από σήμερα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την κοινή γνώμη, για την κοινωνία στην οποία ο καθένας μας ζει και συνήθως διαπρέπει. Πρέπει να τους ενημερώσουμε όλους:

Τους συμμαθητές στο σχολείο, που δεν είναι κατ� ανάγκη Έλληνες, το συνάδελφο στο γραφείο, στην επιχείρη ση, ελληνική ή ξένη, στο εργοστάσιο, σε κάθε στιγμή μέχρι τον επόμενο Αύγουστο. Να αλλάξουμε το κλίμα. Όχι ότι εί ναι επιβαρυντικό αλλά να δώσουμε μια νέα διάσταση σε αυτούς τους αγώνες που θα έχουν ανθρώπινο πρόσωπο περισσότερο από ότι στο παρελθόν. Μπορούμε.

Πρακτικές λύσεις υπάρχουν, όταν υπάρχει η θέληση και η βούληση. Ο καθένας στο δικό του μετερίζι. Είτε συλλογικά είτε και ατομικά. Με σημαιοφόρους τις Ομοσπονδίες, τις Eλληνικές κοινότητες, τους Πολιτιστικούς και Eθνικοτοπικούς συλλόγους και άλλους επαγγελματικούς και μη φορείς αλλά και ο καθένας ξεχωριστά να δώσει τη δική του μάχη της ενημέρωσης. Παράλληλα και μαζί με τα ομογενειακά ΜΜΕ που πρέπει να συνεχίσουν στις επάλξεις τους με ζωηρότερο ενδιαφέρον.

Ενημέρωση παντού μέσω πλήθους εκδηλώσεων στα ελληνικά αλλά και στα ξένα σχολεία. Με διαγωνισμούς εκθέσεων με θέμα την Ολυμπιάδα. Με ανακοινώσεις στα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. Με τη συνεργασία πανεπιστημιακών για ενημερωτικές ημερίδες. Με τη συνεργασία συλλογικών ξένων εκφάνσεων. Με τη δημιουργία ιστοσελίδων. Με τη συμμετοχή ελλήνων και ξένων εκπαιδευτικών. Με εκθέσεις για τον ολυμπισμό αλλά και για την εκεχειρία. Αλλά και με κάθε χρήσιμη ενέργεια που σκοπό θα έχει να ευαισθητοποιήσει την κοινή διεθνή γνώμη.

Αλλά και η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να είναι πολύ πιο κοντά στην ομογένεια, απ� ότι στο παρελθόν. Να δίνει άμεσα λύσεις σε δίκαια αιτήματα που σκοπεύουν ακριβώς στο θέμα που μας ενδιαφέρει. Με άμεσο παραμερισμό των γραφειοκρατικών διαδικασιών που αποθαρρύνουν ευγενείς προσπάθειες. Να σταθεί δίπλα στην ομογένεια μια και ο σκοπός είναι κοινός.

Αλλά και οι κατά τόπου ελληνικές αρχές θα πρέπει στο δικό τους τομέα να επιδείξουν περισσότερο ενδιαφέρον και κινητικότητα. Με δικές τους πρωτοβουλίες αλλά και μαζί και παράλληλα με την ομογένεια.

Και σ� όλα αυτά να δίνεται η έμφαση ότι η Ελλάδα θα διοργανώσει τους πλέον ασφαλείς αγώνες, τους πλέον ανθρώπινους, τους πλέον επιτυχημένους. Τα όπλα που διαθέτουμε είναι ασυγκρίτως καλύτερα απ� αυτά που διέθεταν οι χώρες που φιλοξένησαν κατά το παρελθόν τους Ο. Α. Ας τα χρησιμοποιήσουμε. Ας ριχτούμε πρώτοι εμείς στον από δημο ελληνισμό, σε αυτό τον ωραίο αγώνα της ενημέρωσης.

Είναι, τελικά, ωραίο να είσαι Έλληνας. Και πιο ωραίο θα είναι όταν αυτό το συνδυάσουμε με αυτούς τους άριστους αγώνες που όλοι ονειρευόμαστε. Τους καλύτερους αγώνες που έγιναν ποτέ.

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»


« Ε Λ Λ Α Δ Α » ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ - 2004
-ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ-

Του 'Αγγελου Γόντικα

Σ' αυτό το ρητό το τόσο σοφό, που αν το πιστεύεις, πρέπει να αθλείσαι, βασίστηκαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, το έκαναν ευαγγέλιο και πολύ σωστά, το χρησιμοποίησαν για αφετηρία τους και βάση, ρίχνοντας πάνω σ' αυτό, όλο το βάρος, σαν το πιο βασικό στοιχείο. δηλαδή για να είναι κανείς με καθαρό και ξάστερο μυαλό, πρέπει να έχει υγιές σώμα.

Μέσα απ' αυτό και μ' αυτό, δηλαδή από τη σωστή άθληση, που θα σου προσφέρει και το υγιές μυαλό, μια άθληση που σου την εξασφαλίζουν οι σωματικές ασκήσεις, όπου σου ανοίγουν τον εγκέφαλο, για να περάσει η καλλιέργεια της προσωπικότητάς σου, ανοιχτούς φαρδείς δρόμους, τέτοιους, που βοηθούν να ξανοίξει το μυαλό ολότελα και να το πλαταίνει. Έτσι μ' αυτόν τον τρόπο βάζει γερά θεμέλια, για ν' ακολουθήσει ολοκληρωμένη πια, η σωστή και τέλεια μορφή του χαρακτήρα, του οποιοδήποτε νέου, που θα πιστέψει και θ' ακολουθήσει αυτή την αρχή.

Όταν στην αρχαία Ελλάδα, η πολιτεία, το κράτος, παρείχε όλα τα εχέγγυα και τα απαιτούμενα μέσα, για την εκπαίδευση των νέων, εξασφάλιζε ταυτόχρονα αυριανούς άνδρες, με ήθος, καθάριο πνεύμα και επομένως καθαρά μυαλά, για να κυβερνήσουν και να οδηγήσουν αύριο τη χώρα μπροστά. Αυτοί λοιπόν κατόπιν, με τη σειρά τους, έδιναν τη σκυτάλη στους επόμενους κι αυτό επαναλαμβάνονταν, με στόχο κάθε φορά να οδηγείται η χώρα πιο μπροστά. Έτσι θα γεννιέται πάντα η δυνατότητα να προπορεύεται και να οδηγεί την κούρσα του πολιτισμού Παγκόσμια ηγετικά. για τού το και ήταν η ΕΛΛΑ.Α αυτή που ήταν. Αυτός λοιπόν ήταν και ο λόγος που έβαλαν σαν στόχο οι κάθε επόμενοι, να γίνουν από τους προηγούμενους καλλίτεροι: «ΑΜΕΣ ΔΕ Γ ' ΕΣΩΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ».

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το Ολυμπιακό πνεύμα και καθιερώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Όμως υπήρχαν κανόνες και αρχές, ακόμα και νόμοι θα 'λεγα, σ' ολόκληρη αυτή τη διαδικασία γενικά κατά την προετοιμασία, αλλά και κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής αυτής της μεγάλης γιορτής. Το έπαθλο των νικητών ήταν. ένα απλό κλαδί δάφνης, που το έπλεκαν σε σχήμα στεφάνης και μ' αυτό στεφανοφορούσαν τους νικητές. Ένας ακόμα λόγος, ήταν κι αυτός που ανέφερα μόλις, για να τονιστεί η ανιδιοτέλεια, που βοηθούσε να διατηρείται αυτή η ιερότητα και ο σεβασμός στους αγώνες. Αυτή η σκέψη και μόνο, ότι θα δαφνοφορεθούν, τους έκανε να νιώθουν μια αλλιώτικη συγκίνηση, ένα πρωτόγνωρο ρίγος, που άλλαζαν ρυθμό οι χτύποι της καρδιάς τους, γιατί εκείνη την τόσο μεγάλη και ιερή στιγμή, αισθανόταν, πως ένα αόρατο θεϊκό χέρι, τους άγγιζε και χάιδευε κατ' ευθείαν την ψυχή. .εν υπήρχαν οικονομικά οφέλη, για να κρύβεται πίσω από αυτά χορός δισεκατομμυρίων των πολυεθνικών, όπως γίνεται στην εποχή μας, γι' αυτό ήταν η πιο γλυκιά, αληθινή, αγνή και η πιο θεϊκή μορφή ηδονής, για τους νέους εκείνης της εποχής, που τους την προσέφερε, η πιο όμορφη ερωμένη, αυτή που λέμε εμείς σήμερα και που καμιά σχέση δεν έχει μ' εκείνη και την αποκαλούμε Ολυμπιάδα

Για τους αρχαίους μας προγόνους, που καθιέρωσαν αυτή την μεγάλη γιορτή, ο αθλητισμός ήταν θρησκεία, ήταν μια θεότητα υπεράνω όλων. Είναι επόμενο λοιπόν για το ο λυμπιακό τους πνεύμα, για τη σοφία τους και όλα τ' άλλα, να καυχιόμαστε που είμαστε απόγονοι εκείνων και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια και καλά κάνουμε βέβαια, γιατί αυτή εδώ η μικρή μα θαυματουργή Πατρίδα, έβγαλε τους πιο πολλούς και πιο σοφούς άνδρες στον κόσμο, όταν μ' αυτή τη σοφία τους έγιναν ήλιοι, αστέρια και φεγγάρια, που με το φως του φώτιζαν το Σύμπαν, μεταλαμπαδεύοντας έτσι όλες του Κόσμου τις πατρίδες. Όμως σκεφτήκαμε ποτέ, έστω για μια στιγμή, αν υποθέσουμε πως θα μπορούσαν να μας βλέπουν, τι θα ένιωθαν και αν θα ήσαν περήφανοι κι αυτοί για μας. ας μη το σκέφτομαι και καλλίτερα να σιωπήσω.

Έτσι φτάσαμε σιγά, σιγά στο θλιβερό σημείο ή μάλλον στο απαίσιο κατάντημα, να λέμε Ολυμπιακοί Αγώνες και να εννοούμε: χρήμα διαπλοκή αρπαχτή και ληστεία από το ισχνό ήδη και σχεδόν άδειο πορτοφόλι, του πάντα αδικημένου φτωχού κοσμάκη. Να εννοούμε γιγάντιες πολυεθνικές, που πρωταγωνιστούν στο Παγκόσμιο σκηνικό, συναγωνιζόμενες και ανταγωνιζόμενες, ποια θα πιει το περισσότερο ανθρώπινο αίμα των αδυνάτων οικονομικά βέβαια και το χειρότερο, μέσα από τα των αγώνων Ολυμπιακά λεγόμενα κονδύλια, να γίνεται επίσημα και νόμιμα ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μέσα στα τεκταινόμενα κάθε τέτοιας περιόδου, δίνουν στους μεγαλοκαρχαρίες τη δυνατότητα, να πλουτίζουν ακόμα πιο πολύ και από την άλλη πλευρά, να μεγαλώ νουν τις ανάγκες των αδυνάτων, για να τους αναγκάζουν μ' αυτόν τον τρόπο, να κάνουν πιο εύκολα επίκυψη σκύβοντας ακόμα περισσότερο το κεφάλι στους αφεντάδες και νόμιμα πια ληστές.

Το σύστημα, που από επιπολαιότητα ή άγνοια, ο λαός της κάθε χώρας βέβαια, αλλά ας πω για τη δική μας πατρίδα, ο οποίος άθελά του το στηρίζει γίνεται συνένοχος στα εγκλήματα κατά της ίδιας του της κοινωνίας και για το επίκαιρο θέμα μας των Ολυμπιακών, ευθύνεται και αυτός, για το σάπισμα και το κατάντημά τους. Έχει πάρει μορφή τέτοια αυτή η ιερή άλλοτε γιορτή, όμοια με εμποροπανήγυρη, με τη διαφορά, ό,τι είναι πολύ μεγάλη, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά παράλογα με το κυριότερο απ' όλα την απάτη και αισχροκέρδεια, που πέρασε στη νομιμότητα και την τιμιότητα στην παρανομία.

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Αφιερωμένο στους 'Ελληνες επιχειρηματίες της διασποράς που βάζουν ελληνικά ονόματα στα καταστήματά τους.. Ιδιαίτερα στους σερβιτόρους που κάθε φορά θαρρείς κι' ανάβουν την Ολυμπιακή Φλόγα στο πιάτο του πελάτη.. και φωνάζοντας ο ο ο π α !!!!!!!!
Η Ολυμπιακή
Φλόγα του μετανάστη

Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή,
Μάνα και χαριτωμένη!..
Μάνα του Ελύτη και του Σολομού,
Μάνα του μετανάστη!
Μάνα του Ρήγα!!
Πάρε τους δρόμους κι' έλα να με βρεις!...

Σε κάθε πολιτεία θούρια και φρούρια!!
'Αστρα απ' τα κάστρα σου..
Χιλιάδες λέξες τ' ονομά σου βάζω
στα σταυροδρόμια της Νέας Υόρκης,
του Σύδνευ, Μελβούρνη, Τορόντο Καναδά,
Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία..
Σου στέλνω χαιρετίσματα και δυο χιλιάδες ο ο ο π α !!!!
Σου στέλνω γράμμα και γραφή να μην με λησμονήσεις!.
Κώστας Δουρίδας

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Εν όψη της Ολυμπιάδας.
Το κάλεσμα Παγκόσμιο!

Του Δημήτρη Ζαχαρόπουλου

Ελάτε στην Πατρίδα μας, στης γης, τη μάνα Ελλάδα! Ελάτε όλοι οι Λαοί και ενώστε την φωνή σας, βροντή να γίνει αστραπή! Σε όλη την οικουμένη να ακουστεί. Ελάτε στην Αθήνα, την πόλη που προστάτισσα, έχει την θεά ! Αθηνά ! αγαπημένη κόρη του θεού «Δία», πατέρα όλων των θεών και των ανθρώπων τότε... που η θέλησή του προσταγή! Αυτή η κόρη, η Παλλάς, ή Εργανή, ονόματα που πείρε απ' τους θνητούς, που λατρευόταν, ήταν που νίκησε στη διεκδίκησή της, τον θεό Ποσειδώνα και στους Αθηναίους, χάρισε, το ιερό δέντρο, την Ελιά Σύμβολο νίκης, αφού στεφάνωνε τους νικητές, μετά απ' τους αγώνες.

Ελάτε, κι ενωμένοι, μέσα από τους «Ολυμπιακούς αγώνες», με μια φωνή, με μια ορμή, σεισμός να γίνει, και η γης, συθέμελα να τρίξει. Να ακουστούν οι αλήθειες της ζωής. Να μπει στ' αυλάκι το νερό, κι πλάση να καρπίσει, με έναν παγκόσμιο καρπό, από του ουρανού το άστραμμα. Να νοστιμίσει η νύχτα μας, κι η μέρα να ευωδιάσει. Να τον ε φάνε τον καρπό, να τον ε φαν' τα' «αγρίμια», να ημερέψουν τα «θεριά», να ξεθολώσει ο νους. Να σταματήσουν τα δεινά, και οι Λαοί, να πιούνε αθάνατο νερό, απ' του καρπού το στάλαμα!

Κι εδώ, στο 2004, στον ιερό τόπο της Ολυμπίας, ντυμένη μες την φορεσιά με τ' ουρανού το χρώμα, με τη ψυχή ζωσμένη από ατσάλινη θέληση, και την καρδιά γεμάτη από αγάπη και πίστη, η ιέρεια... Τείνει τα χέρια της ψιλά και το θεό παρακαλεί, να στρέψει το βλέμμα χαμηλά. Να κάμει μια, να ρίξει φως, φως ιερό, να ανάψει η δάδα, ν' αρχίσουν οι αγώνες στην Αθήνα, με τιμές! Κι οι νικητές, να μπούνε στ' αθάνατο παζλ της ζωής.

Κι οι νικημένοι...

Όχι οι τιμημένοι, που αγωνίστηκαν και έχασαν μέσα στα στάδια, από αντίπαλους ισάξιους, κάτω απ' τον ήλιο που ζέσταινε τις καρδιές τους, και Ολυμπιακά μετάλλια, στολίζουν την ψυχή τους, μ' αυτοί, που στα σκοτάδια ίντουσαν και στα σκοτάδια μένουν.
Δείτε ακόμα για τον Δημήτρη Ζαχαρόπουλο (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Μέσα από όλα τούτα, θα φανεί το μήνυμα που πρέπει...
ΕΙΡΗΝΗ!
Σε όλο τον κόσμο, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πολέμους.
Όλοι αδέρφια, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Του Χρυσόστομου Ζήση
Μέρος Γ

Επιβλητικό το τοπίο της Ολυμπίας προξενεί συγκίνηση και δέος. Οι γύρω μας κυματιστοί λόφοι, τα πεύκα, ο Αλφειός, ο Κλαδέος, οι ιερές λεύκες της ’λτιος δημιουργούν μια θαυμάσια οπτική σύνθεση, που παίρνει μια κάποια ανείπωτη μαγεία απ' τον κόσμο της σιωπής, απ' όπου αναδύεται το αρχαίο μεγαλείο και η παλιά δόξα, που περνοδιαβαίνουν ανάερα ανάμεσα απ' τα ερείπια και απ� ό,τι άφησε όρθιο το σκληρό δόντι του χρόνου και το προ φύλαξε στοργικά στα σπλάχνα της η Ολυμπιακή γη.

Προσκυνητές και εμείς του Αρχαίου Ελληνικού θαύματος, που κορυφώθηκε σε τούτα τα χώματα, συνα χθήκαμε εδώ απ' όλες τις γωνιές της Ελληνικής Πατρίδας για να νιώσουμε βαθύτερα και πληρέστερα την αναγεννη μένη πνοή του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και να μεταλαμπαδεύσουμε το Ολυμπιακό ιδεώδες στις Ελληνικές παιδικές ψυχές, στις οποίες ιερουργούμε με Πεσταλότσειο έρωτα και με βαθιά επίγνωση της υψηλής απο μας.

Εδώ - κατά πως θέλει η Μυθολογία μας - έγιναν οι πρώτοι αγώνες μεταξύ των θεών του Ολύμπου και τους πήραν αργότερα οι άνθρωποι για να τους κάνουν δικούς τους αγώνες. Φιλονικούσαν, λεει η Μυθολογία, οι τρεις Ολύμπιοι θεοί: ο ’ρης, ο Ερμής και ο Απόλλωνας για το ποιος από τους τρεις ήταν ο πιο άξιος, ο πιο ικανός. Ανα στατώνονταν ο Όλυμπος από τα τσακώματα τους. Καθένας τους θεωρούσε τον εαυτό του ικανότερο πρώτον ύ στερα από το .ία. Και συμφώνησαν να συναγωνισθούν δίκαια και ευσυνείδητα' τίμια και θεϊκά σαν «θεοί» που ή ταν. Νικητής θα αναγνωρίζονταν ο ικανότερος. διάλεξαν, λοιπόν, για τους αγώνες την πεδιάδα της Ηλείας και για στίβο όρισαν το μέρος που είναι ανάμεσα από τον Αλφειό και τον Κλαδέο. Ελλανοδίκες οι άλλοι θεοί, που κατέβη καν απ' τον Όλυμπο και ήρθαν και ξάπλωσαν κάτω από τα σκιερά πεύκα του «Κρονίου λόφου».

Η καλοκαιριάτικη ροδοδάκτυλη αυγή άπλωσε το τετράξανθο ηλιόφως και έγινε φωτοπλημμύρα παντού. Οι τρεις θεοί μπήκαν στο στίβο και άρχισε ο αγώνας. Έριξαν λιθάρι και νίκησε ο Απόλλωνας. Πέταξαν ακόντιο και νί κησε ο ’ρης. Αγωνίστηκαν στο τρέξιμο και νίκησε ο Ερμής. Έτσι δεν βγήκε κανένας τους νικητής και στα τρία αγωνίσματα πήρε όμως ο καθένας τους το δικό του έπαθλο. Και έγινε: Ο Ερμής ο φτερωτός ταχυδρόμος, ο δρο μέας του Ολύμπου. Ο ’ρης αναδείχθηκε ο ακοντιστής θεός, που έχει τη φαρέτρα του γεμάτη βέλη. Και ο Α πόλλωνας πολιτογραφήθηκε στο πάνθεο του Ολύμπου ως ο θεός του φωτός.

Αυτοί οι αγώνες των θεών στάθηκαν η αιτία που οιάνθρωποι έκτισαν μια «πόλη», την οποία προς τιμή των θεών του Ολύμπου ονόμασαν Ολυμπία. Ήταν πολιτεία αφιερωμένη στους θεούς και στον Αθλητισμό. Αργότερα αυτή η ιερή πολιτεία απέβη ο μεγάλος μαγνήτης, που τραβούσε όλο τον κόσμο απ1 όλα τα μέρη της Ελλάδας, που έρχονταν, εδώ, να θαυμάσουν τα ελληνικά νιάτα, που αγωνίζονταν κάθε τέσσερα χρόνια στην πρώτη πανσέληνο μετά τη θερινή τροπή του ήλιου δηλαδή στις αρχές του καλοκαιριού για να νικήσουν και ν' αποκτήσουν τον επί ζηλο τίτλο του Ολυμπιονίκη. Σύμφωνα, λοιπόν, με την εκδοχή αυτή οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν θεϊκή προέλευση.

Σύμφωνα με μια άλλη άποψη τους Ολυμπιακούς Αγώνες ίδρυσε ο Ηρακλής, ο Ιδαίος (αυτός που είχε παραστεί στη γέννηση του .ία και είχε πάρει μέρος στην Τιτανομαχία και στη Γιγαντομαχία) διαρρύθμισε δε αυτούς αργότερα ο Ίφιτος βασιλιάς της Ήλιδας. Μια άλλη πληροφορία μας λέγει, πως ιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο γιος του Ταντάλου Πέλοψ, ο οποίος ιδιαιτέρως τιμώνταν στην Ολυμπία, όπου είχε ξεχωριστό ιερό, το ονομαζόμενο Πελόπιο, στο οποίο γινόταν θυσία μαύρου κριαριού από την τέφρα δε των θυσιαζομένων ζώων είχε σχηματισθεί κοντά στη βορειοανατολική γωνία ο με γάλος βωμός του .ιός στον ομώνυμο χαμηλό γήλοφο.

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Αναδρομή στος Ολυμπιακούς Αγώνες
Ολυμπιακό Πνεύμα

της Αγγελικής Μαραγκουδάκη Wolner
Ηγήσατο γαρ τον ενθάδε σύλλογον
αρχήν γενήσεσθαι τοις έλλησι της
προς αλλήλους φιλίας.
(Λυσία «Ολυμπιακός»)
Αυτό είναι και το Πνεύμα του Ολυμπισμού! Η «Φι λία» των Ελλήνων του τότε κόσμου και η φιλία του κόσμου σήμερα! Τι υπάρχει ανώτερο από τη φιλία; .εν είναι η Φιλία αυτή που φέρνει την Αγάπη; .εν είναι η Αγάπη αυτή που φέρνει την Ειρήνη; .εν είναι η Ειρήνη αυτή που φέρνει την Ευημερία; Φιλία, Αγάπη, Ειρήνη, Ευημερία !
Τέσσερις λέξεις που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Υφήλιο σε Παράδεισο, παράδεισο που θα χωρούσε ό λους τους ανθρώπους, όλες τις φυλές, άσπρους, μαύρους, κί τρινους, μελαψούς!!

Φέτος ξαναγιορτάζεται η Ολυμπιάδα και μάλιστα μέσα στην κοιτίδα της! Εκεί που γεννήθηκε, εκεί που ανα πτύχθηκε, εκεί που επέζησε πάνω από 1168 χρόνια και μά λιστα από το 776 π.Χ. μέχρι το 393 μ.Χ.
Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν εν τούτοις, ότι η περιοχή της Ολυμπίας ήταν κατοικημένη από την 3η π.Χ. χι λιετία και άλλες πηγές μαρτυρούν, ότι εκεί ήταν το πρώτο Ιερό, το Γαίο, που ήταν και το πανάρχαιο μαντείο της Ολυ
Οι αγώνες στην Ολυμπία είχαν κατ� αρχήν θρησκευ τικό χαρακτήρα, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας. Πρώ τος λατρεύτηκε εκεί ο Κρόνος, που εκθρονίστηκε απ� το γιο του .ία ύστερα απ� τη γνωστή Τιτανομαχία. Αφότου επε κράτησαν οι Ολύμπιοι Θεοί, καθιερώθηκε το Ιερό της Ολυ μπίας πια σαν Ιερό του Δία.
Υπάρχουν πολλοί τοπικοί μύθοι σχετικά με τον θε σμό των Ολυμπιακών Aγώνων. Θεοί και Βασιλείς αγωνί στηκαν στην Ολυμπία, μάλιστα ο Ηρακλής, αφού νίκησε τον Αυγεία, που αρνήθηκε να του δώσει τις αγελάδες αφού του είχε καθαρίσει τους στάβλους του, τέλεσε στην Ολυμπία α γώνες για να τιμήσει τον .ία. Μετά τη βασιλεία του Όξυλου όμως, του Βασιλιά της Ήλιδας, ξεχάστηκαν πια οι ολυμπια κοί αγώνες.

Σύμφωνα με κάποια νεώτερη γνώμη, πολύ πιθανόν στα 776 μ.Χ., μαστιζόταν η Ελλάδα από εμφύλιους πολέμους και αρρώστιες. Τότε ο Βασιλιάς της Ήλιδας Ίφιτος ζή τησε από το Μαντείο των .ελφών χρησμό για να σωθεί η Ελλάδα. Η απάντηση ήταν: έπρεπε να ανανεωθούν οι Ολυ μπιακοί Αγώνες.
Τότε ο Ίφιτος μαζί με το Νομοθέτη της Σπάρτης Λυ κούργο και τον Κλεοσθένη της Πίσας, συνάπτει την Ιερή Ε κεχειρία, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να σταματούν οι συρράξεις και οι εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια των Ολυ μπιακών Αγώνων, που έμεινε πάντα σεβαστή σαν ένα είδος .ιεθνούς Δικαίου.
Έτσι ο θεσμός ξαναζεί και επαναλαμβάνεται μέχρι και το 393 μ.Χ. κάθε τέσσερα (ή πέντε) χρόνια και μάλιστα κατά τους ζεστούς μήνες, δηλ. κατά τους μήνες Παρθένιο ή Απολλώνιο, που αντιστοιχούν κατά πάσα πιθανότητα στους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.
Η είσοδος γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν ήταν επιτρεπτή. Ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης γράφει στο υπέροχο ποίημά του: «Η Καλλιπάτειρα»:

«Αρχόντισσα Ροδίτισσα πώς μπήκες;
Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία
Εδώθε».
«Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα,
τρία αδέρφια, πατέρα Ολυμπιονίκες
να με αφήσετε πρέπει Ελλανοδίκες...»

Για τις γυναίκες όμως διεξάγονταν τα Ηραία, που πρώτη τα διοργάνωσε η Ιπποδάμεια, κόρη του Βασιλιά της Πίσας Οινόμαου. Έτσι έδειξε η Ιπποδάμεια την ευγνωμοσύ νη της στην Θεά Ήρα για τον γάμο της με τον Πέλοπα. Φρό ντιζαν δε να μην συμπίπτουν με τους Ολυμπιακούς αγώνες. .ηλαδή αν τα Ηραία λάμβαναν χώρα τον Απολλώνιο, οι Ο λυμπιακοί Αγώνες γινόντουσαν κατά τον Παρθένιο μήνα και το αντίθετο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν τέτοια αίγλη και σημα σία, που περίφημοι ρήτορες όπως π. χ. ο Λυσίας, ο Γοργίας ο Λεοντίνος κ.ά. στους Πανηγυρικούς τους τόνιζαν, ότι αυ τοί μπορούσαν να είναι η απαρχή μιας πανελλήνιας φιλίας. Ο ποιητής Πίνδαρος (5ος π.Χ. αιώνας) έψαλλε στα ποιήμα τά του τους Ολυμπιονίκες, χαρίζοντάς τους έτσι την αθανα
Οι Έλληνες στην αρχαιότητα δεν κατάλαβαν ποτέ πόσο υπέρτατη ανάγκη ήταν να ενωθούν. Σκορπισμένοι στα κράσπεδα της Μεσογείου, σ� ένα χώρο που τα μέσα της επι κοινωνίας ήταν δύσκολα και αργά κι έκαναν να μοιάζει απέ ραντος, είχαν ανάγκη να καλλιεργούν τη συνοχή τους και το αίσθημα της κοινής τους καταγωγής. Μόνον έτσι μπορούσαν ν� αντέχουν στην απόσταση, στην ξενιτιά, στο εχθρικό ή ξέ νο περιβάλλον και ν� αντιμετωπίζουν τους κινδύνους.
Δεν υπήρχε ωραιότερη ευκαιρία από τους Πανελλή νιους αγώνες για την συνάντηση των σκόρπιων Ελλήνων. Μες στο Στάδιο συναντιόταν το γενναιότερο και ευγενέστε ρο άνθος της ελληνικής νεολαίας, για ν� αγωνιστεί έναν α γώνα ευγενικό προς τιμήν του πρώτου των Θεών, του .ία. (Οι αρχαίοι ποτέ δεν αγωνίστηκαν για ρεκόρ, όπως συμβαί νει στους αθλητικούς αγώνες της εποχής μας). Εκεί μαζεύο νταν να χαρούν το θέαμα άνθρωποι από τις μακρινότερες ά κριες του Ελληνισμού και οι επίσημοι αντιπρόσωποι των διαφόρων πόλεων.
Οι Μακεδόνες Βασιλείς που επικρατούν στην Ελλά δα περί τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα εξακολουθούν τον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων, αφού προηγουμένως ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α! (498454 π.Χ.) απέδειξε ότι κατάγεται από τους Τεμενίδες, παλιό βασιλικό γένος του ’ργους της Πελο ποννήσου. Προϋπόθεση συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Α γώνες ήταν η ελληνική καταγωγή.
Ο Φίλιππος ο Β! και ο Μ. Αλέξανδρος είχαν λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και είχαν αναδειχθεί Ο λυμπιονίκες. Πόσο σεβόταν ο Μ. Αλέξανδρος τον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων μαρτυρεί το γεγονός, ότι στην Ισ σό, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, ελευθέρωσε αμέ σως έναν αιχμάλωτο από την Θήβα, όταν έμαθε ότι αυτός ή ταν Ολυμπιονίκης!
Με την υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους χά νουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σιγάσιγά την αίγλη τους. Ο Μέγας Θεοδόσιος τους καταργεί τελικά, καίγεται ο Ναός του .ία, ενώ ο χρυσελεφάντινος .ίας του Φειδία μεταφέρε ται στην Κωνσταντινούπολη.
Σεισμοί γύρω στα 522 και 551 μ.Χ. ολοκληρώνουν τη καταστροφή. Έτσι η Ολυμπία ερημώνεται. Στην περιοχή ζουν πια χριστιανοί, χτίζουν Βυζαντινές εκκλησίες και η πε ριοχή μετονομάζεται σε Σερβιανά ή Αντίλαλος.
Στις αρχές του 18ου αιώνα, Γερμανοί και Γάλλοι αρ χαιολόγοι και αρχαιόφιλοι, αναζητούν την χαμένη κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων. Πολλά ευρήματα αυτών των α νασκαφών φυγαδεύονται στο Παρίσι.
Το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο αρχίζει συ στηματικές ανασκαφές περί το 18751881. Στα 195861 α ποπερατώθηκε η ανασκαφή του Σταδίου και σήμερα συνεχί ζεται ακόμα η έρευνα σε διάφορα άλλα σημεία του Ιερού.
«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες σαν έκφραση του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού ήταν άμεσα συνδεδεμένοι με την τέ χνη. Η έκφραση αυτής της τέχνης πραγματοποιείται κυρίως μέσα από τη γλυπτική αλλά και τις άλλες τέχνες, όπως η μι κροτεχνία, βρίσκοντας γόνιμο έδαφος και δίνοντας τα καλύτε ρα δείγματά της στο Ιερό της Ολυμπίας.
Μεγάλοι γλύπτες, όπως ο Φειδίας και ο Πραξιτέλης, καθώς και εκπρόσωποι από τα διάφορα εργαστήρια γλυπτικής ανά την Ελλάδα εργάστηκαν εκεί και έδωσαν αριστουργήμα τα, τα οποία υμνήθηκαν σε τέτοιο βαθμό που, παρόλο που δεν σώθηκαν, είμαστε όμως σε θέση να γνωρίζουμε ακριβώς τη μορφή τους.
Η μελέτη της αγγειογραφίας επίσης ως ενός είδους τέ χνης μας βοηθά να κατανοήσουμε όχι μόνο το μυθολογικό υ πόβαθρο των αγώνων αλλά και τον τρόπο διεξαγωγής τους. Η τέχνη δηλαδή σε όλες τις μορφές της υπηρέτησε και φώτισε με τον καλύτερο τρόπο το μεγαλείο των Ολυμπιακών Αγώνων».*

Αλλά, παρόλο το πολυκύμαντο και διαβρωτικό πέ ρασμα των αιώνων, η ιδέα του Ολυμπισμού δεν πέθανε! Οι μεγάλες προσδοκίες των λαών για μια παγκόσμια ευγενική άμιλλα, συναδέλφωση και ειρήνη δεν πέθαναν. Στην Αγγλία, Γερμανία και Καναδά διοργανώθηκαν τότε (19ο αιώνα) α θλητικές γιορτές, που τους έδωσαν τη φιλόδοξη ονομασία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλά και στην Ελλάδα έγιναν προσπάθειες αναβίωσής των. Ο .ήμος Λετρίνων (Πύργου Ηλείας) διοργανώνει στα 1838 Ολυμπιακούς Αγώνες, η έκ βαση των οποίων δεν μας είναι γνωστή. Στα 1859, 1870, 1875 και 1887 το Ίδρυμα Ευάγγελου Ζάππα διοργανώνει τα «Ολύμπια» που τελέσθηκαν στην Αθήνα. Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες είχαν λίγο ή πολύ τοπικό ή εθνικό χαρακτή
Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα ο Γάλλος Βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν εμπνέεται την ιδέα για την καθιέρωση των .ιεθνών Ολυμπιακών Αγώνων και κάνει τη σχετική πρότα ση στο .ιεθνές Συνέδριο για τη μελέτη και διάδοση των αρ χών του φιλαθλητισμού που έγινε στο Παρίσι τον Ιούνιο του
Εκεί συζητούνται οι λεπτομέρειες σχετικά με το πού, κάθε πότε, ποιοι επιτρέπεται να λαμβάνουν μέρος κλπ. κλπ. και έτσι γεννιέται και πάλι η ελπίδα, χάρη στο παγκόσμιο χαρακτήρα τους, μιας προώθησης της ειρήνης και της συ νεργασίας όλων των λαών.
Στο Συνέδριο εκείνο, που έλαβαν μέρος 13 κράτη, α ποφασίστηκε ομόφωνα η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώ νων και ορίστηκε η Αθήνα σαν έδρα της 1ης .ιεθνούς Ολυ μπιάδας. Από τότε οι Ολυμπιακοί Αγώνες εποπτεύονται από τη .ιεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, που αναθέτει κάθε φορά την οργάνωσή τους, ύστερα από ανάλογη αίτηση της πόλης
Η πρώτη .ιεθνής Ολυμπιάδα έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας, από της 5 έως 15 Απριλίου 1896 με συμμετοχή αθλητών από 13 χώρες. Κατά την Ολυμπιάδα αυτή καθιερώθηκε ο Ολυμπιακός Ύμνος, που έγραψε ο ε θνικός ποιητής μας Κωστής Παλαμάς:

«Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού
κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
τη δόξα της δικής σου γης και του ουρανού.
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και με τ� αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.
Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουνε μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
αρχαίο πνεύμα αθάνατο κάθε λαός...»

Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τη λεπτομέρεια, ότι τον ύμνο αυτό τον μελοποίησε ο συνθέτης Σπύρος Σαμάρας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από τα 1896 μέχρι σήμερα εξελίχτη καν σε παγκόσμιο θεσμό με μεγάλο κύρος, υπηρέτησαν με συνέπεια τους ειρηνικούς σκοπούς και αγαπήθηκαν απ� όλο τον κόσμο. Έτσι το έργο του Βαρόνου Πιερ ντε Κουμπερτέν βρήκε την ιστορική του δικαίωση. Γι� αυτό και η Ελλάδα θέλοντας να τον τιμήσει του έστησε ένα απέριττο μνημείο στην Ολυμπία. Στο μνημείο αυτό, που βρίσκεται κοντά στο αρχαίο στάδιο, στην τοποθεσία που ονομάστηκε «’λσος Κουμπερτέν», ένα χρόνο μετά το θάνατό του, στα 1938, το ποθετήθηκε μια γυάλινη φιάλη που περιέχει ταριχευμένη την καρδιά του. Αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία του μεγάλου α ναβιωτή.
Ας ελπίσουμε, ότι η μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων θα γίνει φάρος αέναος, που θα φωτίζει τον κόσμο και θα διαλύει τις ομίχλες και τα σκότη, που τις τελευταίες δεκαετηρίδες θολώνουν τα μυαλά και τις σκέψεις ορισμένων ηγετών, που οδηγούν τους λαούς στη φτώχεια, στην κατα στροφή και στην εξαθλίωση. Δεκέμβρης 2003

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Φως και σκότος

Του Δημήτρη Μουρόπουλου
Δεν είμαι ο μόνος
δεν είμαι ο ένας
δεν είμαι εξαίρεση
έτσι που νιώθω
έτσι που βλέπω
έτσι που αισθάνομαι

και δεν μπορείτε
να κάνετε αφαίρεση
της λογικής μας
της ηθικής μας
της πίστης που είναι
η λύτρωσή μας

με ποιημένα
αλλόδοξα έργα
παραποιημένα
χωρίς ουσίες
με συνουσίες

φρούτα και άλλα
κλωνοποιημένα
να μας πασάρετε
τέχνη οπτασίας
αισχρής φαντασίας
για σας, τι κρίμα!

Μόνο σε χρήμα
«τα πάντα ρεί»
μα δεν μπορεί
να αποδώσει
προδότη γρόσι

μπρος στην ανδρεία μας
και τη σοφία μας
δεν θα μπορέσετε
να μας την κλέψετε
κι ας ψευτοπαντρέψετε
αίσχος με γνώση

δε θα αποδώσει
καρπούς του μέλλοντος
καμιά Αυγή
κανένα βράδυ

γιατί είν� δικασμένο
και προγραμμένο
οι σκιές να χάνονται
εκεί που ανήκουν

Μες στο αιώνιο
βαθύ σκοτάδι.

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΏΝΕΣ
ΕΝΑ ΙΔΕΩΔΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΛΛΑΧΤΗΚΕ ΣΕ BUSΙNES!

Του Δημήτρη Μουστάκη

......Και τότε, το 1896 κάποιος Γάλλος βαρόνος, Κου μπερτέν, σκέφτηκε να αναστήσει και τους Ο. Α., που άρχι σαν στην Αθήνα και συνεχίζονται μέχρι σήμερα κάθε τέσσε ρα χρόνια εκτός Ελλάδος. Οι αγώνες σταμάτησαν κατά τη διάρκεια των δυο Παγκοσμίων Πολέμων, καθώς δεν σταμά τησαν οι Πόλεμοι, κατά πως το συνήθιζαν οι Έλληνες.
Με την πάροδο του χρόνου οι αγώνες έχασαν την αί γλη τους και το μεγαλείο της αρχαιότητας. Συμφέροντα, ε μπορικές συναλλαγές, πολιτικές ίντριγκες, εθνικές σκοπιμό τητες, ντοπαρισμένους αθλητές και χρήμα, πολύ χρήμα! Προϋπολογισμοί κρατών και αναστάτωση προκειμένου να διασφαλιστεί η τάξη. Εδώ μεταφέρουν τις διαφορές τους με μακελειό στο Μόναχο θερμοκέφαλοι της Μέσης Ανατολής. Δέκα ολόκληρα χρόνια προετοιμασίας για την τέλεση των α γώνων. Τόσα πέρασαν μέχρι σήμερα από τότε που ένα σα θρό γεροντάκι, ο Σάμαραγκ πρόεδρος της .ιεθνούς Επιτρο πής ψέλλισε: «The city for olybics 2004 Athens!»
Εκεί κοντά βρέθηκαν η Γιάννα, ο Αβραμόπουλος, και άλλοι Έλληνες πρωτοκλασάτοι που αλλόφρονες άρχισαν να ασπάζονται αλλήλους και να δακρύζουν από συγκίνηση.
Το ίδιο σχεδόν σκηνικό επικράτησε και στην ομήγυ ρη, που την παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση. Εγώ έμει να άφωνος και αποσβολωμένος. Ε, μου είπανε, εσύ δε γελάς, δε χαίρεσαι; Πες κάτι. Μια λέξη βγήκε από τα χείλη μου: Καταστροφή! Γιατί το λες αυτό; με ρώτησαν. Γιατί από τώ ρα και τα επόμενα χρόνια, ούτε ψίχουλο δε θα μείνει για τις επαρχίες. Πρέπει να γίνουν τόσα έργα υποδομής στην Αθή να, που όλο το βάρος του προϋπολογισμού δε θα φτάσει. Έ τσι η κατακαημένη ύπαιθρος θα ερημώσει. Χωριά θα αφανι στούν. Οι νέοι θα φύγουν, οι γέροι θα πεθάνουν και μετά το τέλος των αγώνων θα μετράμε κέρδη και ζημιές. Θα μετρά με για χρόνια τι δώσαμε τι πήραμε. Κοντολογίς είναι σα να έχεις δέκα πεινασμένα παιδιά και αντί να τους αγοράσεις ψωμί τους αγοράζεις μερσεντές αυτοκίνητο! Οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τη σημερινή τους μορφή δεν έχουν καμία σχέση με το πρότυπο των Αγώνων της Ολυμπίας.
Τότε οι αγώνες είχαν έπαθλο ένα κλωνάρι ελιάς, και πολλή δόξα. Εγίνοντο πάντα στον ίδιο χώρο με μικρή ετοι μασία. Ήταν ένα σύμβολο ειρήνης και φιλίας.
Σήμερα γίνονται για τα συμφέροντα της Coka Cola, των μέσων επικοινωνίας, των πάσης φύσεως αναδόχων, τον πλουτισμό κολάκων και καταφερτζήδων, κατασκευαστών και πλουτοκρατών και κάθε τέσσερα χρόνια περιπλανώνται ανά την υφήλιο.
Όσον αφορά τις μεγάλες Χώρες δεν ιδρώνει το αυτί τους. Τι γίνεται όμως με τις μικρές Χώρες, σαν την Πατρίδα μας; Εμείς έπρεπε δικαιωματικά να απαιτήσουμε να γίνονται π ά ν τ α στον τόπο που τους γέννησε: την Ολυμπία. Αυτό μας είπαν εφέτος ένα ζευγάρι Τσέχων που συναντήσαμε στον ιερό χώρο της Ολυμπίας. Μας είπαν ακόμη γιατί δεν συλλέγουμε τα εκατοντάδες, πεταμένα μάρμαρα να χτίσουμε το ναό του .ία. Μα… αυτό είναι πράξη ειδωλολατρική και το απαγορεύει η θρησκεία μας, είπα! Ακούς να ξαναχτίσου με το ναό του .ία; Αλλά εάν έστω ξεπερνούσαμε τις θρη σκευτικές δοξασίες, θα ήταν δύσκολο ν� ακολουθήσουμε τη σοφία των αρχαίων, να χτίζαμε ένα κακόγουστο ομοίωμα. Σ� αυτό το τελευταίο συμφώνησαν και οι ξένοι τουρίστες που μιλούσαν άπταιστα Αγγλικά.
Και τώρα, μετά την ιστορική αναδρομή, επανερχό μεθα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας του δυο χιλιάδες τέσ σερα.
Συγνώμη, δεν είμαι από χαρακτήρα μεμψίμοιρος, δεν είμαι ηττοπαθής, δεν είμαι καταστροφολόγος. Ρεα λιστής είμαι και συλλογίζομαι αν αξίζει να σώσουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Είμαστε καθημερινοί μάρτυρες ενός συναγερμού που έχει φέρει την Ελλάδα επί ποδός Πολέμου. Έχουν παραμερισθεί, έχουν αναβληθεί έργα ζωτικής ανάγκης στην ύπαιθρο. Ενδεικτικά αναφέρω έ ναν δρόμο Σπάρτης Μεγαλούπολης, που άρχισε το 1935 και ακόμη δεν τελείωσε. Ένα χωριό υδρεύεται με σωλήνες αμιάντου που έχουν καταργηθεί ακόμα και α πό τις σόλες υποδημάτων. Το εργοστάσιο ηλεκτροπα ραγωγής στη Μεγαλούπολη εκπέμπει και μολύνει το περιβάλλον στους Νομούς Αρκαδίας, Μεσσηνίας και Λακωνίας, με χιλιάδες τόνους διοξείδιο του θείου, κα θώς οι καμινάδες δεν έχουν τα αναγκαία φίλτρα καθα ρισμού. Ένας τόπος αγνός και καθαρός σκεπάζεται με μολυσμένο νέφος. Οι άνθρωποι, τα ζώα και τα δέντρα ακόμα πεθαίνουν γιατί τα φίλτρα κοστίζουν. Και δεν κοστίζει 120 δισεκατομμύρια το στέγαστρο «Καλατρά βα» για χρήση 17 ημερών; ’λλα τόσα το ολυμπιακό χωριό, άλλα τόσα ο «Σχοινιάς» για χρήση ολίγων ημε ρών ή και ωρών.
Οι παραπάνω συγκρίσεις μιλούν από μόνες τους γιατί όσον αφορά το Μετρό, Αττική οδό και άλλα έργα υποδομής στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα, ας δεχτούμε πως κάποτε έ πρεπε να γίνουν.
Αμ το άλλο; Τι πανικός με τα μέτρα ασφαλείας που και προς τα κει ρέει κρουνηδόν ο κρατικός κορβανάς. Αστυ νομίες της Ελλάδας και των συμμάχων, ο στρατός, το ΝΑ ΤΟ, η αεροπορία, ο πέμπτος Αμερικανικός στόλος και χι λιάδες Έλληνες και ξένοι εθελοντές, πολλοί από τους οποί ους θα είναι αμφιβόλου πάστρας και καλής προαίρεσης, θ� αλωνίζουν το κλεινόν άστυ και τους γύρω χώρους.
Τέλος, μέσα στις χιλιάδες φιλάθλους, πόσοι θα είναι καθώς πρέπει και πόσοι θα είναι αλητοτουρίστες που δε θα τιμήσουν τη φιλοξενία αλλά θα «μαγαρίσουν» δρόμους και πάρκα μεθυσμένοι και προκλητικοί. (Τέτοια δείγματα γρα φής είχαμε πρόσφατα στην πατρίδα μας).
Τα προαναφερόμενα είναι ελάχιστα από τις αρνητι κές παραμέτρους της Μεγάλης φιέστας. Των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μιας γιορτής, που σαν λήξη στο τέλος Αυγούστου, θ� αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση που για ορι σμένους θα την πληρώνουμε για δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού).
Και τώρα ίσως πρέπει να δώσω μια απάντηση σ� ε κείνους που διαβάζοντας το παρόν κείμενο, άλλοι θα κατέ χονται από σκεπτικισμό και τινές θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους από αγανάκτηση στο ερώτημα: Καλά, αλλά δεν έπρεπε να διεκδικήσουμε τους αγώνες μέσω των οποίων θ� ακου στούμε στα πέρατα της οικουμένης; Απεναντίας φίλοι μου, φρονώ πως πρέπει να ζητήσουμε δικαιωματικά και όχι με ε ξαγορά των «αθανάτων» και τη στήριξη με �ανταλλάγματα των αφρικανών ελλανοδικών.
Να μας επιστραφούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και όχι μόνο.
Να μας επιστραφούν τα γλυπτά που έκλεψε ο Ελγίνος.
Να μας επιστραφεί ο Πολιτισμός που μας αντέγραψαν.
Να μας επιστραφεί η Ιστορία που νόθεψαν οι διάφοροι
Μπερνάλ και Φλαγιεμάγιερ.
Να θυσιάσουμε από το υστέρημά μας για μόνιμες ε γκαταστάσεις όχι στην ανεξέλεγκτη Αθήνα, αλλά στον ιερό χώρο της Ολυμπίας και με στεντόρεια φωνή να κράξουμε: Εμείς πλέον δεν συμμετέχουμε στον εμπορικό διασυρμό της Ιερής Ιδέας. Ούτε την ιερή φλόγα σάς παραχωρούμε, ούτε συμμετέχουμε σε αγώνες εκτός Ελλάδας.
Να θεσπίσουμε (αφού βέβαια θα είχαμε τις εγκατα στάσεις και την υποδομή στην Ολυμπία) τη διεξαγωγή των αγώνων ανά τετραετία και όσοι πιστοί προσέλθετε! Και εί μαστε βέβαιοι πως όχι μόνο πιστοί, μα και πολλοί «άπιστοι» θα συνήθιζαν στην καθεαυτού τέλεση των αγώνων στον τό πο που τους γέννησε. Ακόμη θα �πρεπε να τεθούν βάσεις με καταστατικό που να διαλαμβάνει πως δεν γίνονται δεκτά «βάρβαρα» αγωνίσματα, όπως το ποδόσφαιρο και άλλα συ ναφή. Επίσης οι τίμιοι αθλητές οιασδήποτε εθνικότητας που αριστεύουν να στεφανώνονται με κλαδί αγριελιάς και γιατί όχι να ανακηρύσσονται Έλληνες Πολίτες! Όσοι δε, αριστεύ ουν τρεις τετραετίες να στήνεται η προτομή τους στον ιερό χώρο. Προς διασφάλιση τάξης και ασφάλειας να θεσπίζονται βαρύτατες ποινές για τους πάσης φύσεως ταραξίες.
Δεν θα ήταν ατελέσφορο εάν διοργανώναμε αγώνες ετήσιους με το πλάτεμα της άμιλλας και σε άλλους χώρους όπως: τραγουδιστές, ποιητές, επιστήμονες, ειρηνοποιούς, φιλάνθρωπους, που όπως στην αρχή προαναφέραμε, εκτός από τη σωματική ρώμη αναδεικνύεται και η πάση φύσεως πνευματική υπεροχή έστω και από ένα «καχεκτικό ανθρω πάκι».

Νέα Υόρκη.εκεμβρίου πρώτη του δύο χιλιάδες τρία.
Υγ. Την ώρα που τελείωνα το παρόν κείμενο, είδα στα ΜΜΕ την καταπληκτική είδηση σύμφωνα με την οποία η Ολυμπιακή Επιτροπή ή άλ λοι φορείς επιφορτίζονται να μεριμνήσουν ώστε να δημιουργηθούν ακόμη και χώροι σε ξενοδοχεία και «ειδικά σπίτια» με κόκκινα φανάρια για τις ανάγκες των ξένων «προσκυνητών» της Ολυμπιακής ιδέας. Ζητούνται ιε ρόδουλες! Οι Λατίνοι σαν έβλεπαν κάτι πολύ παράξενο αναφωνούσαν: O TEMPORA O MORES =. καιροί ω ήθη!

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Πρός τους ολυμπιακούς αγώνας εν Αθήναις, 2004

Της Ελευθερίας Μπέλμπα
Νιώθω τα μέλη μου να επισύρουν όσες δυνατότητες
τουλάχιστο διδάχτηκα κατά την προπόνησή μου
εις το στάδιο στην κάθοδό μου επί του ατέρμονου δρόμου
κατά μήκος της συστάδας των πανύψηλων, οπωροφόρων
κίτρινων, ερυθρών δέντρων που διακλαδώνονταν
σε σειρές άτεχνες, αταίριαστες θέλω να πω,
τόσο πολύ που μοιάζαν με συνονθύλευμα στρατευμάτων
με ξεχωριστή λειτουργική τακτική τουλάχιστο.
.εν αναγνωρίζω την ονομασία ή την ιδιοσυστασία τους,
μα τείνω να τα παρακολουθώ, υψώνοντας το κεφάλι,
καθώς διέρχομαι τούτη την απόσταση- ώρες τώρα ελπίζω,
όπως εξακολουθητικά θα ελπίζω, γιατί αυτό το συναίσθημα
Δείτε ακόμα για την Ελευθερία Μπέλμπα (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,
μάλλον ταιριάζει περισσότερο στον ακαταπόνητο,
στέρεο αγώνα, παρά στη στασιμότητα.
Τα φύλλα τους πάνω στη γη χρυσίζουν. Λοιπόν καθόλου
δεν έχω εμπειρία αυτού του ασύμφορου χαρακτηρισμού,
μάλλον η στασιμότητα σημαίνει για μένα
- κι ανθρώπους σαν εμένα- την κακή ανάπαυλα,
το πιο μακρινό κι απραγματοποίητο ολίσθημα.....

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

ΔΙΠΛΗ ΝΙΚΗ

της Λιλής Μπίτα



2004!
Θα λαξευτεί στο κορμί της Ελλάδας
με δίσκους και ακόντια
κορμιά θα τανυστούν στον αέρα
προτού να πέσουν χάμω σαν Ίκαροι,
πόδια θ� αδράξουν το χώμα
για μια ριπή του δευτερόλεπτου
και οι δρασκελιές τους θ� αφήνουν πίσω
την απόσταση εκμηδενισμένη,
και η πανάρχαια Ολυμπία
θα διατρέξει σαν πουλάδα βαρβάτη
τους αιώνες
να γεννηθεί ξανά την ηλιόλουστη
σάρκα της πατρίδας μας.
2004!
Τα κλαδιά της ελιάς
νωπά ακόμα από ιδρώτα
και την υπερηφάνεια των αθλητών,
αμάραντα γιατί ο χρόνος
δεν καταστρέφει ιστορία και θρύλους,
θ� απιθωθούν στους σημερινούς νικητές,
καινούριοι Πίνδαροι θα γράψουν
ύμνους και τρόπαια
και η αρχαία Ολυμπία θα ριγήσει
όχι από τύψεις
μα περηφάνια γιατί σήμερα
το 2004 πλάι στους Κούρους αθλητές
θα σταθούν καμαρωτές κι ορθόστητες
αθλήτριες Γυναίκες
απ� όλα τα πέρατα του κόσμου
ν� αγωνιστούν.
Και τα στεφάνια από κλαδιά ελιάς
απιθωμένα στα κεφάλια τους
θα διακηρύξουν τη διπλή τους νίκη.
Και στ� αγωνίσματα
και ίσες πλάι στους άνδρες αθλητές.

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

«ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ»

Του Νίκου Παλαμήδη

Τα χρόνια εκείνα, δεν ήταν ούτε για αθλητισμό, ούτε για πνευματική δουλειά, ούτε για πολιτισμό. Ήταν χρόνια φωτιάς, πείνας και αλληλοεξόντωσης. Ο πόλεμος, είχε α πλωθεί στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική και ο άν θρωπος, αυτό το μεγάλο θεριό της φύσης, είχε χάσει το λο γικό του, τη γαλήνη του και βάρβαρος όσο ποτέ, σκότωνε, έστηνε κρεμάλες, έκαιγε τα σπαρτά, αφάνιζε με ατομικές βόμβες πολιτείες και έστελνε στον άλλο κόσμο εκατομμύρια αθώες ψυχές. Στα θλιβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης Ντα χάου και ’ουσβιτς, αργοσβήνανε σκελετοί, σκιές ατόμων οι όμηροι διαφόρων λαών, που ποτέ δεν είχαν κάνει κανένα κακό, αλλά, είχαν άλλο θρήσκευμα, άλλα ήθη και γνωρί σματα. Πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης, ο φονιάς, ο δήμιος,
Τα παιδιά, που προπολεμικά είχαν φύγει από τα χω ριά τους για τις πολιτείες για να βρουν μια καλύτερη ζωή, μη βρίσκοντας τροφή για να κορέσουν την πείνα τους, πήραν το δρόμο της επιστροφής και γύρισαν στις ρίζες τους. Εκεί, τό τε, υπήρχε και ψωμί, και λάδι και απ� όλα τα είδη της μάνας γης για το στομάχι τους. Στο δικό μου χωριό, στο Κάψια της Αρκαδίας επέστρεψαν ο Νότης από τη Θεσσαλονίκη, ο Κώ στας από τον Πειραιά και ο Γιώργης και εγώ από την Αθήνα. Τέλος του 1941 η Εθνική Αντίσταση ήταν ακόμα στις φα σκιές της, άλλη απασχόληση δεν βρίσκαμε, κανένας δεν είχε περάσει τα είκοσι χρόνια ζωής και ο κυρΑλέκος που είχε πρόσφατα τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία αλλά δεν είχε διοριστεί ακόμα, μας μάζεψε στο σπίτι του, κάλεσε και όλα τα γυμνασιόπαιδα του χωριού και μας μίλησε με στόμφο και πειστικότητα για αθλητισμό, για πρωταθλητές και Ολυμπιο νίκες. Μας πρότεινε να ιδρύσουμε έναν αθλητικό σύλλογο, τον «ΟΜΙΛΟ ΑΘΛΗΤ.Ν ΚΑΨΙΑ». Εμείς, φυσικό ήταν, ενθουσιαστήκαμε, τον ευχαριστήσαμε για τη φαεινή ιδέα του και χωρίς να χάσουμε καιρό αρχίσαμε ύστερα από λίγες μέρες τις προπονήσεις. Ο κήπος του Βαγγέλη έγινε γυμνα στήριο, κτίσαμε ένα μπάνιο για να πλενόμαστε και κρεμά σαμε στη γέρικη ελιά ένα σκοινί για να κάνουμε μονόζυγο. Για τους δρόμους, χρησιμοποιούσαμε τη δημοσιά που τότε δεν ήταν στρωμένη με άσφαλτο.
Ο κυρΑλέκος, μαγεμένος από την πίστη μας στη δουλειά του, από το ζήλο μας και τις επιδόσεις μας, καμά ρωνε και μας έλεγε κάθε τόσο, πως ο όμιλός μας θα βγάλει γρήγορα και σίγουρα πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες. Έτσι, μπήκαμε στο 1942, ήρθε η άνοιξη, κάναμε προπόνηση κάθε μέρα και τα αποτελέσματα ήταν θετικά και ευοίωνα. Έντεκα δευτερόλεπτα στα εκατό μέτρα ο Βαγγέλης, ένα και εξήντα στο άλμα ύψους ο Τάκης και σωστή ατμομηχανή στους δρόμους αντοχής ο Κώστας, που τον είχαμε κιόλας βαπτίσει με το παρανόμι «Πειραίας». Οι επιδόσεις μας, δεν ήταν απο γοητευτικές για την εποχή εκείνη, αλλά, αντίθετα πάρα πολύ ικανοποιητικές.
Τα βράδια, όλοι μαζί, ξεκινούσαμε από την πάνω ά κρη του χωριού που ήταν το σχολείο και φτάναμε στην κάτω τραγουδώντας και κάνοντας καντάδα στους χωριανούς, που για πρώτη φορά άκουγαν τέτοιου είδους τραγούδια. Κι όταν κάποιος χωρικός απορούσε και ρωτούσε έναν άλλο: «ποιοι είναι αυτοί οι τραγουδισταράδες;» αυτός του απαντούσε σαρκαστικά: «Αμ, ποιοι άλλοι, οι πρωταθλητές και οι Ολυ μπιονίκες του κυρΑλέκου του γυμναστή».
Το όνειρο του κυρΑλέκου, αλλά και δικό μας, δεν κράτησε πολύ. Οι καταχτητές, αρχίσανε τις επιδρομές, τη βία, το λήστεμα των προϊόντων της αγροτιάς. Ο ελληνικός λαός αγρίεψε, οργανώθηκε, αντιστάθηκε. Μπήκε σε μια πε ρίοδο ανασφάλειας. Ο χάρος θέριζε τα βλαστάρια του, γριές και νιες ντύνανε τα κορμιά τους με μαύρες φορεσιές και τα κεφάλια τους με φακιόλια στο ίδιο χρώμα. Ο κυρΑλέκος, πήρε το ντουφέκι του και έπιασε το μετερίζι. Ο Γιώργης, έ γινε καπετάνιος του ΕΛΑΣ στο 6ο Σύνταγμα της Κορίνθου, ο Κώστας πήγε αντάρτης στη Ρούμελη, εγώ πολιτικός μαχη τής στο ΕΑΜ της Αθήνας και οι άλλοι ή έμειναν απαθείς ή συμμάχησαν με τον εχθρό και αρχίσανε τους τραμπουκι σμούς τους…
Όταν πια ήρθε για τους άλλους η πολυπόθητη λευτε ριά, για μας ήρθε η κατάρα ενός μακροχρόνιου εμφυλίου πολέμου με φυλακές, με εξορίες και εκτελέσεις. Τρεις από τον αθλητικό μας όμιλο χάσανε τη ζωή τους. Ο Κώστας, ο Πέτρος και ο Θανάσης. Οι υπόλοιποι, πήραμε το δρόμο της ξενιτιάς, να γλιτώσουμε, να γλυκάνουμε την πίκρα μας και να ξεχάσουμε την αδικία που μας έγινε. Το μικρό μας χωριό ρήμαξε, το σχολείο έκλεισε από έλλειψη μαθητών και μονα χά ο Βαγγέλης, ο επίδοξος πρωταθλητής και Ολυμπιονίκης μας, έμεινε φρουρός των αναμνήσεών μας για να θυμίζει σε όσους υπάρχουμε ακόμα στη ζωή τα περασμένα.
Δείτε ακόμα για τον Νίκο Παλαμήδη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Τις Κυριακές και τις γιορτές, με το ψάλσιμό του στο δεξί ψαλτήρι του Αϊ Νικόλα στο χωριό, είναι σα να κάνει μνημόσυνο για τη χαμένη νιότη μας, για τα σβησμένα όνειρά μας και για τις άδολες και ανέραστες ψυχές των νεκρών συ ναθλητών μας…
NΙΚΟΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ
Βύρωνας � Αθήνα

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

Ολυμπιακή φωνή από το υπερπέραν

Του Γαβριήλ Παναγιωσούλη

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω με μια μυθοπλαστική δοξασία μπρος στην αρμονία της μητέρας φύσης, του σύ- μπαντος.
«Στον εκλειπτικό κυκλοειδή ουράνιο θόλο ο πλανή της Αφροδίτη λάμπει σε μια τέλεια αντανάκλαση στο μεγα λείο τού σύμπαντος παρουσιάζοντας τον εαυτό του σ� ένα φωτεινό συμμετρικό αστέρι μιας πεντάγωνης αρμονίας. Ο κύκλος αυτός της Αφροδίτης εμφανίζεται σ� ένα τέλειο πε ντάγωνο στο στερέωμα τ� ουρανού κάθε 4 χρόνια. Κατά πληκτοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι παρατηρώντας την τελειό τητα του σύμπαντος, μαγνητισμένοι από την ομορφιά του πλανήτη Αφροδίτη και την συμμετρία του πενταγώνου, το έκαναν σύμβολο της ομορφιάς, της αρμονίας, της τελειότη τας, μα και σύμβολο της περιόδου της ερωτικής αγάπης.
Θέλοντας να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στο φαινόμενο αυτό μα και στη μαγεία της Αφροδίτης, χρησιμο ποίησαν τον κύκλο των 4 ετών για να διοργανώνουν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ακόμα και σήμερα ότι οι Ολυμπιάδες ακολουθούν τους κύκλους της Α φροδίτης… Ακόμα λιγότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι οι πέντε συμμετρικές γωνίες του αστεριού αυτού παρ� ολίγο να γίνουν το σύμβολο των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά α νταλλάχτηκε με τους πέντε συνδεδεμένους κρίκους, για να εκφράζουν καλύτερα το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων συμπεριλαμβάνοντας και την αρμονία του σύμπαντος». (Βλέπε «Dan Brown, The Da Vinci Code)

Ολυμπιακοί Αγώνες, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που δεν κατόρθωσαν να το εξαλείψουν οι σύγχρονοι πολιτισμοί οι οποίοι πάνε κι έρχονται, αλλά ούτε και οι νέες θρησκείες, που κατά κάποιο τρόπο τους θεωρούσαν (τους Ολυμπια κούς) σαν κατάλοιπα παγανιστικών ειδωλολατρικών δοξα σιών, μα ούτε και οι καινούριοι θεοί, σκεύασμα και προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας.
Η φιλοσοφία και το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ακόμα και το όνομα Έλληνας ζουν και υπάρχουν σήμερα σε όλους τους κατοίκους του Πλανήτη μας, ειδικώς σε αυτά τα κράτη που πήραν και απορρόφησαν το δυτικό πολιτισμό, του οποίου η βάση είναι η Ελλάδα.
Ακόμα και η γλώσσα μας, οι επιστήμονες πληροφο ρικής κάθε μέρα ανακαλύπτουν ότι τους είναι απαραίτητη η γνώση της αρχαίας Ελληνικής για να προχωρούν οι ηλε κτρονικοί υπολογιστές υψηλής τεχνολογίας, έτσι κάθε και νούρια ανακάλυψη ονομάζεται με μια νοηματική λέξη που έχει μια πρωτογενή σχέση με την ελληνική γλώσσα. (Βλέπε CNN)
Υπερήφανοι εμείς για την Ελλάδα που φέρουμε στους ώμους μας, σε κάθε γωνιά της γης, εκεί που το στρο βίλισμα του ανέμου μας έριξε, συναντάμε ανθρώπους οι ο ποίοι μας κοιτάζουν μ� έκπληξη και μας ρωτούν αν είμαστε οι απόγονοι του Σωκράτη… Λέτε να έχει κι αυτό να κάνει με τον αστερισμό της Αφροδίτης;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν φυσιολογικά, μα και πνευματικά από την Ελλάδα, που ακόμα μέχρι σήμερα υπάρχουν αποδείξεις, μα και μνημεία της τότε εποχής.
Ως φόρο τιμής κανονικά θα έπρεπε να εκτελούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε καθιερωμένο μέρος, στο μέρος που γεννήθηκαν, στο μέρος που ενέπνευσε την ιδέα αυτών, που αλλού παρά στην Ολυμπία, στη γενέτειρά τους. Υπάρχει εξέλιξη, καινούρια νοοτροπία, νέες αξίες, καινούρια φιλοσοφία, μοντέρνα πιστεύω, μα και καινούριες θρησκείες.
Όλα αυτά δοκιμάζουν να εκτοπίσουν τον αρχαίο πο λιτισμό μας, την αρχαία δική μας κληρονομιά, τις αρχές μας, μέχρι σήμερα δεν το έχουν καταφέρει, ούτε πρόκειται να το καταφέρουν, διότι η Πολιτιστική μας Ελληνική κληρονομιά είναι ο ήλιος, το φως του κόσμου.
Το κλαρί της ελιάς, το δάφνινο στεφάνι, είχαν πιο πολύ αξία κι έδιναν ηθική ικανοποίηση στο νικητή και την πόλη του από οποιοδήποτε φθαρτό υπόπαράγωγο της (Κό κα Κόλας)
Βεβαίως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, δεν είναι δυνατόν ν� αποφύγουμε τα προπαγανδιστικά βομβαρδιστικά υλιστικά σκευάσματα μονοπωλίων, αλλά μια ηθική γνώση, ένας σεβασμός προς τους αρχαίους προγόνους μας, έστω και των ιδεών τους, θα έπρεπε να υπάρχει παγκοσμίως, προς τη χώρα που τους γέννησε, κι εμείς οι Έλληνες οι διαμένοντες στην ημετέρα πατρίδα, μα και στη διασπορά, θα πρέπει να υποστηρίζουμε αυτή την ιδέα. Να διοργανώνονται και να τι μούνται οι Ολυμπιάδες στην χώρα που τους γέννησε. Ανή κουν σε αυτή, στην Ελλάδα.
Δείτε ακόμα για τον Γαβριήλ Παναγιωσούλη (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Έτσι θα εξακολουθούμε να υπάρχουμε σαν Έλληνες, σαν φυλή, σα να είμαστε οι Απόστολοι του δικού μας Ελλη νικού φωτός, αυτό που λάμπει αιώνια σαν ήλιος της οικου μένης, αυτό που σέβονται και προσκυνούν όλοι οι λαοί της γης, αυτό που θα ήθελαν να προέρχεται από αυτούς, αυτούς που το έχουν κάνει κτήμα τους.

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ...

Του Κώστα Παπαστεργίου

Από τις πάρεργες ενασχολήσεις μου γύρω από τους προγονικούς ταγούς, ειδικότερα με τον Ασκληπιό, τον πρώτο γιατρό χωρίς σύνορα, αποκόμισα την ευχάριστη γεύση, ότι η απαρχή της συστηματικής γυμναστικής παιδείας, και όχι μόνο, οφείλεται στη δική του ευαισθησία και μεγαλοφυία, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Να η πρόκληση, προσωπικά για μένα, που αφιέρωσα αρκετό χρόνο αναφορικά με το πρόσωπο και τη δράση του Ασκληπιού.
Νομίζω ότι συγχωρείται μια μικρή παρένθεση για το ποιος ήταν ο Ασκληπιός, πώς, πού έδρασε και ποιες οι καινοτόμες - για την εποχή του - ιδέες, ως βάσεις της τέχνης της Ιατρικής.
Ο Ασκληπιός, γενάρχης των γιατρών, υπήρξε γέννη μα και θρέμμα της προομηρικής Θεσσαλικής Τρίκκης (ση μερινά Τρίκαλα). Πλείστοι αρχαιολόγοι, ιστορικοί, λόγιοι, περιηγητές κλπ. καταθέτουν την άποψή τους για την Τρικ καία καταγωγή του Ασκληπιού. (1)
Ο Στράβων στα Γεωγραφικά του λεει:
«Έτερος δ� εστί Ληθαίος, ο περί Τρίκκην
ένθα Ασκληπιός γεννηθήναι λέγεται» (2)
Η πιο παλιά και πιο αξιόπιστη γραπτή μαρτυρία περί αυτού προέρχεται από τον Όμηρο, ο οποίος στην Ιλιάδα του αναφέρει:
«Αυτοί που είχαν την Τρίκκη και την Ιθώμη και την Οιχαλία, αυτοί είχαν αρχηγό τους δύο γιους του Α σκληπιού, γιατρούς ικανούς, τον Ποδαλείριο και τον Μα χάονα…» (3)

Από τα Τρίκαλα λοιπόν, ξεκίνησαν τα δυο παιδιά του Ασκληπιού, μαζί με άλλους Θεσσαλούς και με τριάντα βα θουλά καράβια για την Τροία. Η παραπέρα πορεία, και η τύ χη τους, μετά τον Τρωικό πόλεμο, είναι γνωστή.
-Ο μεν ένας, ο Ποδαλείριος, επιστρέφοντας από την Τρία, εξόκειλε στις ακτές της Καρίας (χώρα της Μ. Ασίας). Εκεί γιάτρεψε και στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Σύρνα, κό ρη του βασιλιά .αδαιμόνα, και προς τιμήν της κτίστηκε η ο μώνυμη πόλη (Σύρνα). Ο γιος του δε Ιππόλοχος Α` εγκατα στάθηκε στην Κω, γιατρός κι αυτός. Από το γενεαλογικό δέ ντρο του Ποδαλειρίου προέρχεται και ο Μέγας Ιπποκράτης, ως 17ος απόγονος του Ασκληπιού.
-Ο άλλος δε, ο Μαχάων, χειρουργός, όντας φίλος του Αγαμέμνονα κατέληξε μαζί με άλλους Θεσσαλούς συ μπολεμιστές του στη Μεσσηνία. Από τους δικούς του απο γόνους ιδρύθηκαν στη Μεσσηνία πολλές πόλεις που φέρουν ονόματα αντίστοιχα με εκείνα της Θεσσαλίας (Ιθώμη, Μου ζάκι, Πηνειός κλπ) καθώς επίσης και το Ασκληπιείο της Ε πιδαύρου. Πρέπει με την ευκαιρία να τονίσω ότι, μετά τις ε πιτυχείς ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στο λόφο Χισσαρ λίκ της Τροίας και την αποκρυπτογράφηση των πινακίδων της Πύλου και της Κνωσού, με τη Γραμμική Β`, τα Ομηρικά Έπη απόκτησαν μεγαλύτερη αξιοπιστία. Κι αυτό γιατί βρέ θηκαν κοινά ονόματα μεταξύ αυτών των πινακίδων και της Ιλιάδας (4). Επίσης πολλά ευρήματα του Σλήμαν βρίσκονται σε εντυπωσιακή αντιστοιχία με αναφορές μέσα σε στίχους στις ραψωδίες της Ιλιάδας. (π.χ. η χρυσοποίκιλτη περικεφα λαία της ραψωδίας Κ` (5). Ο Ασκληπιός, λοιπόν, δεν ήταν μυθικό πρόσωπο, όπως επιστεύετο. Ήταν υπαρκτός, ο πα τέρας των δυο γιατρών που πήγαν στην Τροία και γεννήθηκε στην Τρίκκη (Τρίκαλα) περί το 1254 π.Χ. (6). Η θνητή φύση του Ασκληπιού και ο θάνατός του, α ναφέρονται από πάμπολλους αρχαίους ιστορικούς και συγ γραφείς. (7)

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»

"Πιο πάνω κι' απ' τον Δία

Του Βάιου Φασούλα

.......Μεταξύ των θαυμαστών έργων αυτού του πολιτι σμού, ο οποίος γέννησε τη .ημοκρατία και την Ελευθερία, ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Λαμπρό παράδειγμα της σοφίας των Αρχαίων Ελλήνων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήρ θαν να αναδείξουν την πνευματική Αρετή του ανθρώπου μέ σα από την αναζήτηση της σωματικής τελειότητας και αρ μονίας. Ήταν αδύνατον όμως ένα τόσο αγνό τέκνο του Πο λιτισμού να συνυπάρξει μαζί με την αέναη δίψα του ανθρώ που για δόξα, χρήμα και επεκτατισμό. Η θέσπιση της γενι κής εκεχειρίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν στην ιστορία της ανθρωπότητας η πρώτη και ίσως η τελευταία μεγάλη νίκη του ανθρώπου ενάντια στον πόλεμο, ο οποίος μέχρι τις μέρες μας δεσπόζει βασιλιάς στο βασίλειο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και αχαριστίας.
Οι αγώνες, ως θεσμός, κατείχαν ύψιστη θέση ανάμε σα στις σημαντικότερες εκδηλώσεις της Αρχαίας Ελλάδας και ήταν αφιερωμένοι στον πατέρα των θεών και των αν θρώπων, το .ία. Η προετοιμασία για τους αγώνες ήταν πρό κληση για τους διαγωνιζόμενους, αλλά και μια διαδικασία φορτισμένη από συγκίνηση, σεβασμό και δέος γι� αυτούς.
Το νόημα των αγώνων ήταν κοινό για όλους, αλλά ταυτόχρονα ξεχωριστό για τον καθένα. Κάθε διαγωνιζόμε νος κουβαλούσε το δικό του τάμα, τη δική του θυσία, τον δικό του όρκο καθ� όλη τη διαδρομή του από την επίπονη γεμάτη απαρνήσεις προετοιμασία μέχρι και την εκκίνηση του αγώνα.
Ο αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων από μικρή ηλι κία, χρόνια πριν αποκτήσει την ικανότητα να λάβει μέρος σε αυτούς, ξεκινούσε την πνευματική και αν κρινόταν ικανός, συνέχιζε την σωματική του προετοιμασία. Ο συνδυασμός πνευματικής και σωματικής ισορροπίας ήταν απαραίτητος για τη συμμετοχή του αθλητή στους ιερούς αυτούς αγώνες, η οποία από μόνη της έδινε σ� αυτόν κύρος και αναγνώριση μεταξύ των ανθρώπων στους κόλπους της τοπικής κοινωνί ας.
Πώς θα μπορούσαν οι γλυκές στιγμές της Νίκης, που ένιωθε ο αρχαίος αθλητής πατώντας τα ιερά χώματα της Ο λυμπίας, ο ύμνος της χάρης του ανθρώπινου πνεύματος, να σβήσουν στο πέρασμα των αιώνων; Ποιος από όλους αυ τούς, που γέννησαν και μεγάλωσαν το πνεύμα των Ολυ μπιακών Αγώνων, θα φανταζόταν ποτέ, ότι αυτό παραδόθη κε σε χέρια ανίκανα ακόμη και να το κρατήσουν; Κι όμως βλέπουμε ότι σήμερα, 3.000 περίπου χρόνια από τη γέννηση της πρώτης Ολυμπιάδας, όταν όλοι θα περίμεναν έναν τόσο ιερό, πανανθρώπινο θεσμό, η ανθρωπότητα να τον αναδείξει και να τον πλαισιώσει με τις αξίες που τον περιέβαλαν στο παρελθόν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν βρεθεί σε μονοπά τια άγνωστα από αυτά που έμαθαν να περπατούν.
Το περίβλημα μιας υγιούς και πολιτισμένης κοινωνί ας που είναι απαραίτητο για την συντήρηση του Ολυμπιακού πνεύματος έχει ξεφτίσει. Τα πρότυπα των νέων όλων σχεδόν των κοινωνιών έχουν εντέχνως εξαφανιστεί κάτω από τη σκιά μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Οι αξίες που έδι ναν σάρκα και οστά στο νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων αποδυναμώθηκαν και παραμερίστηκαν από τις συνήθειες της κατανάλωσης, της άνεσης και του βολέματος. Οι νέοι περ πατούν με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στους δρόμους των με γαλουπόλεων, στους ξέφρενους ρυθμούς της ραγδαίας «πο λιτισμένης» ανάπτυξης, αγνοώντας την ετοιμολογία της λέ ξης άνθρωπος, που σημαίνει «άνω θρώσκω» � κοιτώ ψηλά.
Δείτε ακόμα για τον Βάιο Φασούλα (στην LAND of GODS) κάνοντας κλικ εδώ,

Χαμένοι στο πλήθος της ανωνυμίας και του όχλου, ο καθένας κάνει τη δική του προετοιμασία της δικής του ψευ τοολυμπιάδας μέσα σε έναν αγώνα δρόμου δίχως νικητή και σάλπιγγες, δίχως κλαδί ελιάς και δόξες......

 
«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ» 
 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

της Δρ. 'Αννας Χρηστάκη Cornwell
Της δρ. ΑΝΝΑΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗ ΚΟΡΝΟΥΕΛ Καθηγήτρια και συγγραφέας του βιβλίου: «ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΕΦΤΕΡΑ»
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 θα γιορταστούν στην Αθήνα για πρώτη φορά ύστερα από περισσότερα από εκατό χρόνια.
Οι αρχαίοι Αγώνες της Ολυμπίας χρονολογούνται α πό τον 5ο αιώνα π.Χ. Εκείνη την εποχή, υπήρξαν ξεχωριστοί αγώνες για τους άντρες και έφηβους και για τις νεαρές γυ ναίκες.
Οι γυναικείοι αγώνες ήταν αφιερωμένοι στη Θεά Ή ρα, τη γυναίκα του .ία. Πληροφορούμαστε για τους αγώνες αυτούς από τον Παυσανία ο οποίος τους περιέγραψε τον 2ο αιώνα μ. Χ. Όπως μας λεει, μια επιτροπή γυναικών ήταν υ πεύθυνη για την οργάνωση και επίβλεψη των αθλητικών συ ναγωνισμών που γινόταν στο ναό της Θεάς Ήρας που βρι σκόταν μέσα στο χώρο του ιερού ασύλου του .ία, στην αρ χαία Ελίδα της Πελοποννήσου.
Ο εορτασμός που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια είχε σαν σκοπό να τιμήσει τη Θεά Ήρα με ένα καινούριο πέπλο το οποίο ύφαιναν οι γυναίκες και της το πρόσφεραν στην τε λετή μέσα στο ναό.
Οι ανύπαντρες κοπέλες ήταν οργανωμένες σε 3 ομά δες και συμμετείχαν στους αθλητικούς αγώνες δρόμου. Το μήκος του δρόμου ήταν λίγο μικρότερο του ανδρικού δρό μου, αλλά βρισκόταν στο ίδιο στάδιο. Οι νικήτριες αφιέρω ναν ζωγραφικούς πίνακες στην Αλτίδα του ναού του .ία και επίσης μπορούσαν να πάρουν μέρος στην τελετή της θυσίας της αγελάδας προς τιμή της Θεάς Ήρας.
Από τον Παυσανία επίσης μαθαίνουμε, ότι η ενδυ μασία των νέων γυναικών στους αγώνες της Ολυμπίας ήταν ο χιτώνας που έπεφτε ως τα γόνατα και σκέπαζε τον αριστε ρό ώμο και στήθος. Τα μαλλιά τους ήταν μακριά και χυτά στην πλάτη.
Οι ανύπαντρες γυναίκες όχι μόνο συμμετείχανε στους αγώνες της Ολυμπίας, αλλά ταυτόχρονα είχαν και το δικαίωμα να παρακολουθούν τους αγώνες των ανδρών και των εφήβων νέων. Ενώ οι παντρεμένες γυναίκες, απαγορεύ ονταν, όχι μόνο να πάρουν μέρος στους αθλητικούς αγώνες της Θεά Ήρας, αλλά ούτε και να παρακολουθούν τους αγώ νες των ανδρών. Η παράβαση αυτών των κανόνων τιμωρού νταν με αυστηρές ποινές, ακόμα και θάνατο.
Στη σύγχρονη εποχή, οι Ολυμπιακοί αγώνες ξανάρ χισαν το 1896 στην Αθήνα και μετά συνεχίστηκαν σε διάφο ρες άλλες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Η αθλήτρια Λιανίτη από την Κύπρο ήταν η πρώτη Ελληνίδα που πήρε μέρος στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες.
Ο πρώτος Μαραθώνας έγινε το 1984 στο Λος ’ντζε λες της Καλιφόρνιας. Το 1996 πρωτάρχισε να παίζεται το σοφτβολ αποκλειστικά από γυναικεία ομάδα στον Ολυμπια κό αγώνα της Ατλάντα στις ΗΠΑ. Το 1998 στο Νάγκανο η γυναικεία ομάδα άφησε ιστορία όταν κέρδισε το χρυσό με τάλλιο στο Χόκεϊ των γυναικών των ΗΠΑ.
Πολλές Ελληνίδες αθλήτριες έχουν διακριθεί τα τε λευταία χρόνια σε διάφορους αθλητικούς τομείς των Ολυ μπιακών αγώνων. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Βούλα Πα ντολίδου στα 400 μέτρα με εμπόδια, η Νίκη Μπακογιάννη στο ύψος επί κοντό και η Μιρέλλα Μανιάνη στο ακόντιο που κέρδισαν χρυσά ή ασημένια μετάλλια και δόξασαν το ό νομα της Ελλάδας σε όλον τον κόσμο.

«ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ»
Κριτική της Ελευθερίας Μπέλμπα, Μάης 2004 ["Ανθολογία:ολυμπιακό αφιέρωμα 2004", ΕΕΛΣΠΗ, Γερμανία 2004]

Το καινούριο βιβλίο της ΕΕΛΣΠΗ, "Ανθολογία: ολυμπιακό αφιέρωμα 2004" , με έναυσμα το ενιαίο σκεπτικό των γραφόντων, μελών της ένωσης, δηλαδή την πραγμάτωση των ολυμπιακών αγώνων στη χώρα μας, παρέχει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να εντρυφήσει στους προβληματισμούς, την αισθητική πρόταση και τις ιδεολογικές εντυπώσεις που κατατίθενται στα κείμενα. Αυτά αντιπροσωπεύουν διάφορα είδη, όπως το δοκίμιο, την ποίηση, το άρθρο, το αφήγημα, το τραγούδι, τη μελέτη κλπ.

Πρόκειται για ένα αξιόλογο έργο, μια προσεγμένη έκδοση που περιλαμβάνει τις πνευματικές εκδοχές των κληροδοτημάτων της ολυμπιάδας, δίνοντας έμφαση στην παράδοση, το ηθικό υπόβαθρο, την ιστορική συγκυρία, το σύγχρονο κατεστημένο διεθνώς και κυρίως την οπτική του κάθε συγγραφέα σχετικά με τους οραματισμούς του ολυμπισμού. Συνυφαίνονται λογής απόψεις νεοελλήνων λογοτεχνών σχετικά με το ολυμπιακό ιδεώδες, την αρχαία μας κληρονομιά και το σύγχρονο πλαίσιο πραγμάτωσης αυτής της παγκόσμιας αθλητικής συνάντησης ως στοιχεία ενός ευρύτερου πνευματικού προβληματισμού.

Παρατηρείται η αισθητική αξία των κειμένων, η δεινότητα των συγγραφέων να προσεγγίζουν θέματα που άπτονται θεωρητικά ή και απτά στην πραγματικότητα των ολυμπιακών αγώνων που διεξάγονται φέτος στη γενεσιουργό κοιτίδα τους. Πρόκειται για γραφόμενα πραγματικά ποικίλα πάνω στο ίδιο θέμα, που αποδίδουν την προσωπική οπτική του κάθε γράφοντα, επίσης αποδεικνύουν την ποιότητα της έκδοσης αυτής.

Το άρτιο εξώφυλλο της τρίτης "Ανθολογίας" επιμελήθηκε ο 'Αγγελος Γόντικας. Σε πράσινο φόντο απεικονίζεται η μορφή ενός αναβάτη πάνω σε άρμα, αυτό πλαισιώνεται από το χάρτη της χώρας, ενώ η υπόνοια της ιστορικότητας αποδίδεται με την παράθεση τριών αρχαίων στηλών παράλληλα. Στο εξώφυλλο σημειώνεται το αρχαίο ελληνικό ρητό, που αντιπροσωπεύει την έννοια της σωματικής ρώμης σε συνδυασμό με την πνευματική ευρωστία, στοιχεία που υποκινούν την περάτωση του αγωνιστικού μόχθου με στόχο τη νίκη και στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε τον εγκωμιαστικό ύμνο του Κ. Παλαμά, γραμμένο για τους ολυμπιακούς αγώνες του 1896.

Αρχικά λοιπόν στην έκδοση αυτή παρατίθεται το κείμενο της φιλολόγου Ευτυχίας Ζορμπά Πλακιά, "Αντί προλόγου". Εισαγωγικά λοιπόν η συγγραφέας με ευρηματικότητα σμιλεύει έναν νοητό διάλογο μεταξύ των βασικών συμβόλων της ολυμπιάδας μας, του Φοίβου και της Αθηνάς, αποδεικνύοντας ότι τα μηνύματα της ειρήνευσης μέσω της ιδέας του ολυμπισμού συνυφαίνονται με τις ρίζες του διεθνούς αθλητικού αυτού γεγονότος. Επιπλέον δίνει έμφαση στο σύγχρονο πλαίσιο παγκοσμίως, εστιάζοντας στο ρεαλισμό της διεξαγωγής πολέμων, του υποσιτισμού, της ένδειας, της εγκληματικότητας, εκφράζοντας την πανανθρώπινη ευχή για την επίτευξη μιας διακρατικής ειρήνης. Ενδείκνυται ο διάχυτος λυρισμός μέσα από την ποιητική λειτουργία της γλώσσας, επίσης ο συμβολισμός και η έμφαση σε ανθρωπιστικές διαχρονικές αξίες.

Στη συνέχεια παρατίθενται τα δυο άρθρα του Χρήστου Αγγελή. Στο πρώτο, που τιτλοφορείται "Η ολυμπιακή σκακιέρα: η άλλη όψη", σκιαγραφείται το σύγχρονο σκηνικό, που προϋποθέτει να ερμηνεύσουμε τις ιδέες του ολυμπισμού στην εποχή μας, ενώ ο γράφων εστιάζεται στις προσπάθειες που γίνονται στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια, προκειμένου να πετύχουμε μια πολύ καλή υποδομή για τη διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων. Επιπρόσθετα επισημαίνεται όλο το παρασκήνιο για την διεκπεραίωση των ανάλογων πολεοδομικών έργων που πρέπει να εγκατασταθούν, η ψυχολογία των νεοελλήνων που αγωνιούν για την περάτωση της διαδικασίας προετοιμασίας, η θέση των αποδήμων που είναι επικουρική στις προσπάθειες αυτές. Μάλιστα παρέχονται πληροφορίες για τις ενέργειες των πολιτικών, του ΣΑΕ ως οργάνου επίσημης εκπροσώπησης των αποδήμων Ελλήνων, των ΟΜΜΕ που λειτουργούν πληροφορικά για την κάλυψη της αθλητικής αυτής διοργάνωσης και της κινδυνολογίας εκ μέρους των ξένων που άδικα επισκιάζει την παγκόσμια αυτή γιορτή. Κατόπιν, στο κείμενο με τίτλο, "Ο απόδημος ελληνισμός στη μάχη για την ενημέρωση για μια επιτυχή ολυμπιάδα", σηματοδοτείται πως είναι απαρέγκλιτα αναγκαία η ευγενική συμβολή των Ελλήνων του εξωτερικού στην προβολή της παγκόσμιας αυτής αθλητικής γιορτής, με διάθεση συναίνεσης, συμπαράστασης, ομοψυχίας, διότι η ολυμπιάδα φέτος καθρεφτίζει απανταχού τον ελληνισμό, την παράδοσή του που διατηρείται ολοζώντανη και δύναται να αποτελέσει την ασφαλιστική δικλείδα, για ν' ανασυντεθούν ιδεώδη διαχρονικά με επίκεντρο τον ουμανισμό. Ενδεικτική είναι η ποιότητα της γραφής, η αμεσότητα των κατατιθέμενων ιδεών, η σηματοδότηση με ρεαλισμό του κλίματος της εποχής και των προβλημάτων που αντιμετωπίστηκαν για τη διεκπεραίωση αυτής της διοργάνωσης.

Παρακάτω διαβάζουμε το κείμενο του Αγγέλου Γόντικα, "Ελλάδα" Ολυμπιάδα 2004 νους υγιής εν σώματι υγιεί", παρατηρώντας την ποιότητα του λόγου και των απόψεων που διοχετεύονται. Έτσι επιτυγχάνεται καταρχήν η αναδρομή στο ιδεολογικό καθεστώς της ελληνικής αρχαιότητας, με έμφαση στο ρητό του τίτλου, που αναδεικνύει την αναγκαιότητα της εξισορρόπησης της σωματικής ευρωστίας και της πνευματικής καλλιέργειας. Αξιοπρόσεχτο ήταν επίσης ότι οι Έλληνες αθλητές ήταν ανιδιοτελείς, πετύχαιναν έναν ευγενή αγώνα, χωρίς αυταρέσκεια, αποσκοπούσαν στη συναδέλφωση όλων των πόλεων, απορρίπτοντας κάθε ενδεχόμενη διχόνοια και διαμάχη. Μάλιστα πιστοποιείται ότι στο σύγχρονο πλαίσιο έχει εγκαταλειφθεί πλέον αυτό το ιδεολογικό σκεπτικό των προγόνων μας, συνεπώς ο ολυμπισμός πρέπει να αποκατασταθεί στο μοτίβο της προάσπισης της ειρήνευσης, της διακρατικής επικοινωνίας, της ομοψυχίας μεταξύ των λαών, εφόσον αντίθετα ομολογουμένως υιοθετείται μια τάσης κερδοσκοπίας, εμπορευματοποίησης των ιδεωδών του κλασικού αθλητισμού.

Επιπλέον το ποίημα του Α. Γόντικα, "Γαλάζια πατρίδα μου Ελλάδα", αποπνέει λυρισμό, παραστατικότητα στις εικόνες. Χρησιμοποιούνται λεκτικές επαναλήψεις, ομοιοκαταληξία, ο ίαμβος με έναν υμνητικό τόνο αναφορικά με τη διάδοση των ολυμπιακών αξιών στο σύγχρονο κόσμο. Η ελληνικότητα γίνεται εμφανής με τις επικλήσεις στην "πατρίδα" και τις επισημάνσεις σχετικά με τα χαρακτηριστικά στοιχεία του πολιτισμού της, της ψυχοσύνθεσης του λαού, των ιδεωδών, της παράδοσής της και της θέσης της ανάμεσα στους συμμάχους της.

To ποίημα του Κώστα Δουρίδα, "Η ολυμπιακή φλόγα του μετανάστη", εντυπωσιάζει τόσο για τη δομή όσο και το εγκωμιαστικό ύφος. Πρωτοστατεί η Ελλάδα ως γεωγραφικός χώρος και ως πνευματικό σύμβολο μέσα από έναν λόγο λιτό, απέριττο, έκδηλα επαινετικό του κάλλους και του πολιτιστικού μεγαλείου της χώρας μας. Κυρίαρχο στοιχείο είναι η ελληνική παρακαταθήκη, τα επιτεύγματα του πνευματικού τομέα, οι ηθικές διδαχές ως διαχρονικό σύμβολο της συναδέλφωσης. Συγχρόνως όμως εδράζει και η ελληνικότητα ζωντανή στις περιοχές της διασποράς, πράγμα που σηματοδοτεί την αναβίωσής της ως κουλτούρα και τη μεταλαμπάδευσή της ως ιδανικό σε κάθε γωνιά της γης.

Εξάλλου στο κείμενο του Δημήτρη Ζαχαρόπουλου, "Ενόψει της ολυμπιάδας. Το κάλεσμα παγκόσμιο!", επισημάνεται η αναδρομή στο μυθολογικό ελληνικό παρελθόν, η αναγκαιότητα της ομοψυχίας των νεοελλήνων και της κατάπαυσης των πυρών σε κάθε εμπόλεμη περιοχή του πλανήτη στο όνομα της αναβίωσης του ολυμπιακού ιδεώδους. Επίσης παρατηρείται στο ποίημα του, "Ολυμπιάδα, 2004", η ειδυλλιακή σμίλευση του περιγράμματος των αγώνων, κυριαρχούν εικόνες που επισύρουν το ενδιαφέρον στις αξίες που κληροδότησε ο ολυμπισμός. Παρακάτω το "Ολυμπιακό πνεύμα" είναι εξάλλου ένα πεζό κείμενο του Δ. Ζαχαρόπουλου, που εστιάζει, ως συνακόλουθο του προηγούμενου ποιήματός του, στις αρετές των αγωνιστών, τις διδαχές του κλασικού αθλητισμού, συνάμα και την πραγματικότητα της πολιτισμικής οικουμενικότητας στην εποχή μας. Τέλος στο ποίημα του ίδιου, "Παρά Ολυμπιάδα. Κραυγή!", κατατίθεται το σκεπτικό της σημασίας της αγωνιστικότητας που πηγάζει από τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οπότε τα ιδεώδη του κλασικού αθλητισμού πραγματώνονται περισσότερο, ενώ η αξία της προσπάθειας πρωτοστατεί μαζί με την πίστη στο ανθρώπινο πείσμα, τη δύναμη, την ελπίδα, την προσφορά, την αυταπάρνηση, τον ανθρωπισμό.

Επιπρόσθετα ανευρίσκουμε το εκτενές, σημαντικό κείμενο του Ζήση Χρυσόστομου, δηλ. η ανατύπωση από την ετήσια έκδοση του Τρικαλινού ημερολογίου 19941995. Πρόκειται για γραφόμενα που διαιρούνται σε επιμέρους αριθμημένες ενότητες με αυτόνομο περιεχόμενο. Παρατηρείται ότι ο συγγραφέας κάνει μια αναδρομή στην εποχή πραγμάτωσης των πρώτωνμετά την ελληνική αρχαιότητα ολυμπιακών αγώνων στη χώρα μας, τιμώντας τους πρωτεργάτες δίκαια και σημειώνοντας επιπλέον ότι η ιδέα της ιερής εκεχειρίας έχει τις ρίζες της στη γενέτειρα των αγώνων αυτών. Μάλιστα σηματοδοτείται και η σύνδεση του αθλητικού με το θρησκευτικό πνεύμα στην αρχαιότητα, ενώ παρατίθενται χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με περιπτώσεις διεξαγωγής των ολυμπιακών αγωνισμάτων, με λεπτομέρειες σημαντικές για το εθιμοτυπικό, τις συνήθειες, ακόμα και τη γεωλογική δομή, τις φυσικές ομορφιές της περιοχής της Ολυμπίας. Παράλληλα μπορεί ν' ανατρέξει κανείς στο μυθολογικό υπόβαθρο που συνοδεύει το ολυμπιακό πνεύμα στην ελληνική αρχαιότητα, μέσα από βασικούς συμβολισμούς. Στη διάρκεια της αθλητικής αυτής συνάντησης των ελληνικών πόλεων κρατών η συμμετοχή ήταν τεράστια, ίσχυε η συνθήκη της κατάπαυσης των πυρών σε κάθε εμπόλεμη ζώνη μέχρι την περάτωση των αγώνων, κατατίθενται στοιχεία ενδεικτικά της παρουσίας των αθλητών, των κριτών. Κυρίως εντυπωσιάζεται κανείς με την ανιδιοτέλεια, το φιλειρηνικό πνεύμα, την ομόνοια, το σεβασμό προς τον άνθρωπο. ’λλωστε και η λυρική ποίηση υπηρέτησε τους αγώνες, αφού οι δημιουργοί έγραψαν εγκωμιαστικούς στίχους για τους νικητές, επίσης επιδιώκονταν και η συμπαράσταση των θεών με την πραγμάτωση θρησκευτικών ιεροτελεστιών. Ο συγγραφέας βέβαια παρεμβάλλει στίχους νεοελλήνων ποιητών και αποσπάσματα πεζογράφων μας που πιστοποιούν τη συνέχιση αυτής της πνευματικής παράδοσης. Με ιστορική πιστότητα επιπρόσθετα αποδίδει την πραγματικότητα που ίσχυε μετά την αρχαιότητα και την τύχη της συνέχειας των ολυμπιακών αγώνων, ενώ δεν παραλείπει να μας ενημερώσει και για τα επιτεύγματα, τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Τέλος πρεσβεύει ότι επιβάλλεται η αναβίωση του πνεύματος της ειρήνευσης, σπουδαίο κληροδότημα της ελληνικής ολυμπιακής ιδέας από την αρχαιότητα, προκειμένου να κατασταλούν οι διενέξεις και οι εχθροπραξίες απανταχού της γης.

Στο κείμενο μάλιστα της Αγγελικής Μαραγκουδάκη Βόλνερ, "Αναδρομή στους Ολυμπιακούς αγώνεςολυμπιακό πνεύμα", παρατηρείται η έμφαση δικαίως στις αξίες που προέβαλε ο ολυμπισμός στην αρχαιότητα και συντείνουν στην εκδήλωση του ουμανισμού, παρατίθενται μνείες επίσης στο μυθολογικό υλικό, τα αρχαιολογικά μνημεία που συνοδεύουν τις ιστορικές μας μνήμες, την εξέλιξη της αθλητικής αυτής γιορτής ανά τους αιώνες και τις προσπάθειες αναβίωσής της κατά τα μεταχριστιανικά χρόνια. Παρατίθεται βέβαια το ποίημα του Λορέντζου Μαβίλη, "Η Καλλιπάτειρα", ενδεικτικό για την ενσωμάτωση των γυναικών στο κοινό των αγώνων. Εξάλλου η παραπομπή στο ποίημα του Κωστή Παλαμά, που αφιερώνεται στην ολυμπιάδα του 1896 μας συγκινεί, διότι από τότε καθιερώθηκε η πραγμάτωση της ολυμπιάδας σε παγκόσμια αθλητική διοργάνωση. Η "Ωδή στην Ολυμπιάδα 2004" παρακάτω είναι ένα καθαρά λυρικό ποίημα της ίδιας, με ρυθμικότητα, άρτιο συνδυασμό λέξεων σε ένα ύφος εγκωμιαστικό, που σηματοδοτεί την έννοια της ελληνικότητας. Κατά το πρότυπο των "ολυμπιόνικων", δηλ. των υμνητικών στίχων που γράφονταν προς τιμή των νικητών των αγώνων αυτών στην αρχαιότητα, εκτείνεται η αναφορά στην Ελλάδα, στους θεούς, ο έπαινος της αθηναϊκής γης, των ιστορικών μνημείων, των διδαχών του κλασικού αθλητισμού και προπάντων της ιδέας της "ιερής εκεχειρίας". Στο τιτλοφορούμενο ποίημα "Φως και σκότος" του Δημήτρη Μουρόπουλου παρατηρείται η χρήση ελλειπτικού λόγου, που διανθίζεται με ρυθμικότητα, εξαιτίας της χρήσης μέτρου και της αλληλοδιαδοχής κατάλληλων λέξεων. Η αλληγορία είναι εμφανής, τα σύμβολα συνδέουν το σύγχρονο διεθνές ιδεολογικό κατεστημένο με την παρακαταθήκη των ολυμπιακών ιδεωδών, μέσα από ένα ύφος διδακτικό και τη δυναμική των ηθικών μηνυμάτων. Στη συνέχεια, στο "Ολυμπιακό πνεύμα", του ίδιου, εγκωμιάζεται το ιδεολογικό επίτευγμα του ολυμπισμού, όπως κληροδοτείται από την ελληνική αρχαιότητα, εξαίρονται οι σημασίες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της άμιλλας, της ευγενούς προσπάθειας και κυρίως της "εκεχειρίας". Η μορφή των δυο ποιημάτων είναι άρτια με θετικά στοιχεία την επιγραμματικότητα, τη έρρυθμη διαίρεση των στίχων, τις παύσεις, την μερική ομοιοκαταληξία, την ισχύ των ιδεών με επίκεντρο το ενδιαφέρον για την ανθρώπινη αξία.

Ακολουθεί το κείμενο του Δημήτρη Μουστάκη, "Ολυμπιακοί αγώνες, ένα ιδεώδες που μεταλλάχτηκε σε business", όπου είναι φανερός ο εντοπισμός της έννοιας της αντιπαλότητας και τα κίνητρα των ανθρώπων που την εκδήλωναν στη διάρκεια του ιστορικού παρελθόντος. Εξάλλου γίνεται μια αναφορά και στη συμβολή των Ελλήνων για τη διάδοση της σημασίας της άθλησης, της καλλιέργειας της άμιλλας, της συναδέλφωσης, της ανιδιοτέλειας, της ακατάπαυτης προσπάθειας που έχουν τις ρίζες τους στους ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας. Επιπλέον το 1896 για πρώτη φορά επετεύχθη η αναβίωση του ολυμπισμού στη χώρα μας, ίσαμε με την εποχή μας που η πανηγυρική αυτή παγκόσμια διοργάνωση πραγματώνεται σε λογής περιοχές της υφηλίου με στόχους καθαρά την οικονομική προαγωγή και την εξυπηρέτηση υλικών συναλλαγών και φέτος επανέρχεται στη γενέτειρά της. Επιπρόσθετα σημειώνεται ό,τι σχετίζεται με το τυπικό της προετοιμασίας διεξαγωγής των κλασικών αυτών αγωνισμάτων, τις οικονομικές παροχές, τη διαμόρφωση των κτιριακών εγκαταστάσεων, τα μέτρα προστασίας από κάθε ενδεχόμενη εγκληματική ενέργεια για τη διασφάλιση της ακεραιότητας του κόσμου. Τέλος προτείνεται να επανακαθορίσουμε τα ιδεώδη του ολυμπισμού, να μην απεμπολούμε τις ηθικές αξίες της παράδοσης που στήριξε τον κλασικό αθλητισμό, αλλά να διαδώσουμε αξίες, όπως η συνεργασία, η ανιδιοτέλεια, η συλλογικότητα, το ψυχικό σθένος, η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών. Στη συνέχεια το ποίημα του Δ. Μουστάκη, "Προς τη μαγική πόλη", απαρτίζεται από τετράστιχες στροφές, ομοιοκατάληκτες, με κεντρικό θέμα το ολυμπιακό ιδεώδες. Η χρήση πρώτου πληθυντικού προσώπου σε πολλά σημεία μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε την πρόταση της ομοψυχίας των νεοελλήνων σχετικά με την αντιμετώπιση αυτής της λαμπρής αθλητικής διοργάνωσης στον τόπο μας. Διακρίνεται η διδαχή για τη συμπόρευση της γηγενούς παράδοσης με το σύγχρονο πλαίσιο επίτευξης της οικουμενικής αυτής εκδήλωσης.

Διαβάζοντας μπορούμε να σταθούμε στο ποίημα της Λίλης Μπίτα, "Διπλή νίκη", που αλληγορικά αναδεικνύει βασικά ιδανικά του ολυμπισμού, όπως την ισχύ της ατομικής προσπάθειας, την άμιλλα, την αφιλοκέρδεια, την αναβίωση της αρχαίας παράδοσης στη σύγχρονη συγκυρία. Σε ελεύθερο στίχο, με άρτιο συνδυασμό των λέξεων, συμμετρία στη διαίρεση των στίχων και καλή χρήση εκφραστικών μέσων σμιλεύεται ένα ποιητικό κείμενο με στοιχεία νεοτερικά, όπως η εκτενής μεταφορά, οι εύστοχοι συμβολισμοί. Η χρήση των μελλοντικών χρόνων προσδίδει τη διάσταση της ελπιδοφόρας προσμονής της επίτευξης της προσαρμογής των ιδεών του ολυμπισμού στις συνειδήσεις όλων μας, ώστε να τεκμηριωθεί η διάσωση και η δημιουργική συνέχεια των κληροδοτημάτων της εθνικής μας παρακαταθήκης στη σημερινή κουλτούρα. Ενδείκνυται η αισθητική απόλαυση που αφήνει το ποίημα στον αναγνώστη, ενώ τον υποβοηθά να καλλιεργήσει τις εθνικές μνήμες.

Ακολουθεί το αφήγημα του Νίκου Παλαμήδη, με τίτλο "Οι ολυμπιονίκες", στο οποίο πιστοποιείται μια ευρηματική προσέγγιση βέβαια του ζητήματος της ενασχόλησης με τον κλασικό αθλητισμό. Πρόκειται για την περιδιάβαση σε ένα παρελθόν αμαυρωμένο από τα κακώς κείμενα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, με τοπικό εντοπισμό σε κάποιο χωρίο της Αρκαδίας, Κάψια, όπου μια παρέα παιδιών πάσχιζε να πραγματώσει τα όνειρά της. Συγκεκριμένα ο προπονητής των νεαρών αυτών, ο κυρ Αλέκος, φιλοδοξούσε να τους κάνει ολυμπιονίκες, ίδρυσε έτσι τον αθλητικό όμιλο της περιοχής για την αναγκαία προετοιμασία τους. Παρατηρούμε αυτούς τους νέους να μεγιστοποιούν την προσπάθεια, να ενισχύουν το πείσμα και να κατορθώνουν με τον καιρό τη βελτίωση των επιδόσεών τους. Ωστόσο η κατάσταση χειροτέρεψε, με τις πράξεις βίας και καταπίεσης από την πλευρά των ξένων κατακτητών, με συνέπεια την ενσωμάτωση της νεολαίας σε ομάδες της εθνικής αντίστασης. Αργότερα ο εμφύλιος είχε ως επακόλουθο τους απανωτούς θανάτους κάποιων νέων, ενώ άλλοι στράφηκαν στη λύση της αποδημίας στο εξωτερικό. Έτσι η ολυμπιακή νίκη παρέμεινε ένα εγχείρημα ατελέσφορο. Επιπρόσθετα τέσσερα τραγούδια του Ν. Παλαμήδη εντοπίζονται με ενιαίο θέμα το σύστημα αξιών των ολυμπιακών αγώνων. Στο πρώτο, "Αθήνα ολυμπιάδα μας", αποδίδεται το μεγαλείο της πόλης που φιλοξενεί το αθλητική αυτή συγκέντρωση, της Αθήνας, με τα μνημεία και το παραδοσιακό ιδεόγραμμα. Στο "Ολυμπιάδα 2004" επισημαίνεται η αξία της παγκόσμιας ειρήνευσης, της ομόνοιας και της συναδέλφωσης ως κληροδοτήματα του κλασικού αθλητισμού. "Γιορτή μεγάλη στην Αθήνα" τιτλοφορείται το τραγούδι που αποτελεί στην ουσία έναν πανηγυρικό για τη σημασίας της διεθνούς αυτής συνάθροισης. Και τέλος το "Αθήνα μας" θυμίζει τους ολυμπιόνικους, που συνύφαιναν τον έπαινο της πόλης όπου αγωνίζονταν οι νικητές αθλητές. Τα τραγούδια είναι προσαρμοσμένα σε ρυθμούς αισιοδοξίας, ευδαιμονίας για την ολυμπιάδα μας.

Στη συνέχεια στο κείμενο του Γαβριήλ Παναγιωσούλη, "Ολυμπιακή φωνή απ' το υπερπέραν", καταδεικνύεται η αρμονία του σύμπαντος μέσα από παρατηρήσεις των αρχαίων Ελλήνων που τους εξώθησαν να δείξουν τη ευγνωμοσύνη τους προς τις φυσικές δυνάμεις διοργανώνοντας τους ολυμπιακούς αγώνες με βάση τον κύκλο των τεσσάρων ετών. Συνεπώς η εκδήλωση αυτή πέτυχε να διατηρηθεί ανά τους αιώνες ίσαμε τις μέρες μας, ανασύροντας το ιδεολογικό υπόβαθρο, το σύστημα των πεποιθήσεων, που μορφοποιήθηκαν στη διάρκεια της αρχαιότητας, με στόχο την προσαρμογή τους στο διεθνές σκηνικό. Επιπλέον επισημαίνεται ότι απαιτείται η οικουμενική αυτή αθλητική γιορτή να τελείται στη χώρα γέννησής της και η κουλτούρα του σύγχρονου κόσμου να βασίζεται στην ηθική του ολυμπισμού εξαιτίας των διαχρονικών αδιεξόδων των λαών που εντοπίζονται στη σκέψη μας και σήμερα, που παρατηρείται η κυριαρχία των υλιστικών επιδιώξεων, της χρησιμοθηρίας, της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού μονολιθικά.

Επιπλέον είναι πολύ αξιόλογο και το κείμενο του Κώστα Δ. Παπαστεργίου, "Στον Ασκληπιό η απαρχή της σωματικής αγωγής". Εισαγωγικά γίνεται μια παραπομπή στον Ασκληπιό, τον πρωτεργάτη της ιατρικής επιστήμης στην αρχαιότητα και συνάμα επισημαίνεται η εξισορρόπηση της πνευματικής με τη σωματική ευρωστία. Συγκεκριμένα, με παραπομπές σε πηγές, αναδεικνύεται το ιστορικό υπόβαθρο της δράσης, των ιδεών, της συμβολής στην καλλιέργεια της γυμναστικής της νεολαίας ως επιστήμης, την ανάδειξη παιδευτικών αξιών για τη μεγιστοποίηση της αξίας του εγχειρήματος της άσκησης από την πλευρά του Ασκληπιού. Έτσι ο συγγραφέας αποδίδει τη σπουδαιότητα της ψυχικής ευεξίας που συμπορευόταν με την επίτευξη της βιολογικής αρμονίας, σύμφωνα με τα ιδεογράμματα που μας κληροδότησε η ελληνική αρχαιότητα ως φιλοσοφία ζωής με τη συνδρομή του Ασκληπιού. Τέλος παραθέτει και τη βιβλιογραφία, απ' την οποία άντλησε τις πληροφορίες αυτές.

Εξάλλου το κείμενο του Βάιου Φασούλα, με τίτλο "Πιο πάνω κι απ' τον Δία", μπορεί να χαρακτηριστεί ως στοχαστικό δοκίμιο που καταγίνεται με το θέμα της ολυμπιακής ιδέας, όπως παρουσιάζεται ως ζωντανή κληρονομιά και πραγματικότητα στις μέρες μας. Ο συγγραφέας υποστηρίζει τη δυναμική των θεμελιωδών ιδεωδών του ολυμπισμού, με την έννοια ότι πρόκειται για ιδεογράμματα προσαρτώμενα στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης παιδαγωγικής με πρώτιστο μέλημα τη συμπόρευση της σωματικής και πνευματικής μορφοποίησης του ατόμου, προκειμένου αυτό να τελειοποιείται. Η ελληνική αρχαιότητα έθεσε τις βάσεις για τη σμίλευση μιας θεωρητικής προσέγγισης της σημασίας του ανθρώπινου ήθους, με αφετηρία την πίστη στην αξία του αθλητισμού. Στις ολυμπιάδες λοιπόν ενδείκνυται η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του αγωνιζόμενου, που συγκεντρώνει όλες τις αρετές που συνιστούν ηθικές αξίες διαχρονικές για όλους. Αντιδιαστέλλεται όμως εκείνη η εποχή με τη σύγχρονη, κατά την οποία λογής αδιέξοδα, οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά, αναχαιτίζουν την καλλιέργεια αυτών των ευγενικών ιδεών, ωστόσο συνιστάται ότι δεν μπορούμε να απεμπολήσουμε τις ελπίδες μας ως Έλληνες για την αναβίωση των αξιών αυτών του ολυμπισμού. "Καθοδόν μπροστά" τιτλοφορείται το ποίημα του Β. Φασούλα που αφιερώνεται στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Αποτελεί έναν πανηγυρικό σχετικά με την υψηλή σημασία των οικουμενικών αυτών αγώνων που επανέρχονται στη γενέτειρά τους. Γραμμένο σε ελεύθερο στίχο, επιβάλλει μια ρυθμικότητα που οφείλεται στην επιλογή και το συνδυασμό των λέξεων, τη διαίρεση των στίχων, τα σχήματα λόγου, το θαυμαστικό τόνο. Ο ποιητής ανατρέχει στο ιστορικό μας παρελθόν, ανευρίσκει στο χωρόχρονο αλληγορικά το μοτίβο της εκπλήρωσης των ολυμπιακών ιδανικών, με προτρεπτικές υποτακτικές, τη χρήση του δεύτερου πληθυντικού προσώπου, επισύρει το ενδιαφέρον του αναγνώστη στις προσδοκίες των νεοελλήνων που βασίζονται στην πραγμάτωση του ιδεώδους του ολυμπισμού μέσα από τη δημιουργική συντήρηση της κλασικής μας κληρονομιάς. Ενδεικτικό είναι ότι αναδεικνύονται τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, που ενισχύουν την άποψη της ανάγκης της αναβίωσης των αξιών της παράδοσής μας, ενώ δεσπόζει ως πρώτιστο ιδανικό, αυτό της ιερής εκεχειρίας στα πλαίσια του ρεαλισμού της παγκοσμιοποίησης. Επιπρόσθετα η έννοια της ομοψυχίας, της σύμπνοιας κυριαρχεί με έμφαση στην αναζωογονητική συνέχεια της ελληνικότητας. Στο ποίημα του ίδιου, "Στο Ολυμπιακό πανηγύρι", παρατηρείται η προσεγμένη απόδοση της μορφής, με τη διαίρεση σε τετράστιχες στροφές, τη χρήση του ιαμβικού μέτρου και της ομοιοκαταληξίας. Κυριαρχούν οι μεταφορές, οι προσωποποιήσεις σε έναν λόγο επεξεργασμένο που βασίζεται στην επισκόπηση της μυθολογικής βάσης του ολυμπισμού. Έτσι σηματοδοτείται η εξισορρόπηση των θρησκευτικών ιδανικών με τη σημασία της τέλεσης των ολυμπιακών αγώνων στην αρχαιότητα, υμνείται η σπουδαιότητα της νίκης των αθλητών, με λογής τοπωνύμια αποσαφηνίζονται οι κυρίαρχοι συμβολισμοί. Οι στίχοι αναδεικνύουν ένα ύφος πανηγυρικό, γιορταστικό, πρωτοστατεί ο οπτιμισμός μέσα από το ανθρωπιστικό υπόβαθρο των ιδεών του ολυμπισμού κι είναι αξιοπρόσεχτη η παραπομπή στα στοιχεία της φύσης που μεταμορφώνονται σε πηγές ευδοκίμησης, χαρακτηριστικό στοιχείο της ελληνικότητας. Πηγαίος ο λυρισμός προέρχεται από τη δυνατότητα της εικονοπλασίας, της αλληλοδιαδοχής των παραστάσεων, τα εκφραστικά σχήματα, της αλληγορίας και του έμμετρου λόγου.

Τέλος διαβάζουμε το κείμενο της ’ννας Χρηστάκη Κόρνουελ, με τίτλο "Οι γυναίκες στους αρχαίους ολυμπιακούς αγώνες". Είναι ένα συνοπτικό δοκίμιο όπου κατατίθεται μια ευρηματική αναφορά στο ιδιαίτερο ζητούμενο της θέσης της γυναίκας στις ολυμπιάδες από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Σημειώνεται λοιπόν η επίτευξη γυναικείων αγωνισμάτων που αφιερώνονταν στη θεά Ήρα, παρατίθενται λεπτομέρειες που σχετίζονται με το τυπικό της διεξαγωγής τους, όπως πιστοποιείται από τις ιστορικές πηγές. Έτσι γίνεται αντιληπτό από την πλευρά του αναγνώστη ότι στην αρχαιότητα οι αθλητικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνταν στα πλαίσια της θρησκευτικής λατρείας. Επιπρόσθετα πρεσβεύεται η συνήθης εξωτερική περιβολή των γυναικών, η δυνατότητά τους να συμμετέχουν στους αγώνες ως θεατές, ώστε να αντιληφθούμε τη διαφοροποίηση με τα μετέπειτα χρόνια. Μάλιστα επισημαίνονται στοιχεία πληροφοριακά για την αναβίωση των ολυμπιακών αγώνων το 1896, την πραγμάτωση του πρώτου Μαραθώνα το 1984 και άλλων αθλητικών συναντήσεων, που τεκμηριώνουν την εξελικτική παρουσία των γυναικών ως αθλητριών και τις υψηλές επιδόσεις τους στην εποχή μετά την αρχαιότητα ίσαμε τις μέρες μας.













Συγχαρητήρια θερμά! Τέτοιου είδους έργα και αποτελέσματα, πρέπει να προβάλλονται! Πόσο μάλλον αυτοί οι ’νθρωποι που κρατούν την Ελλάδα ζωντανή, όπου κι αν βρίσκονται! Υποκλίνομαι, σε όλους! Αναρτήθηκε από Κατερίνα Δε.Στα ΄Πα; / Αρχική σελίδα
η 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της ΕΕΛΣΠΗ 2009
Από την σελίδα του Βασίλη Κουτουζή

Η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ

H ΤΕΤΑΡTH ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΕΛΣΠΗ

Όταν πριν χρόνια έμαθα ότι η ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ πρόκειται να εκδώσει την πρώτη ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ, αποφάσισα να στείλω ένα χαιρετιστήριο μήνυμα, με την ελπίδα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει.
Και πράγματι, δεν διαψεύσθηκα.
Αυτή η πρώτη έκδοση έφερε τη δεύτερη και την τρίτη ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, με υπέροχα, όπως αποδείχθηκε, αποτελέσματα.
Ωσπου φθάσαμε στην ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της ΕΕΛΣΠΗ. Που θα εκδιδόταν και θα κυκλοφορούσε με πιο σοβαρά και απαιτητικά κριτήρια. Και με τη χορηγία του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.
Και ήρθε το ποθητό αποτέλεσμα!
Η τέταρτη ανθολογία, 580 σελίδων, με λογοτεχνικά έργα 42 μελών της Ενωσης από όλο των κόσμο, πολυτελής και εικονογραφημένη, εκδόθηκε και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες (9-4-09), και πράγματι εντυπωσιάζει. Όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει αξιόλογα κείμενα διαφόρων Ελλήνων λογοτεχνών που ζουν σε διάφορα μέρη της υφηλίου - πόσα να πω για τα κείμενα αφού μετέχω σ αυτήν- αλλά για τι είναι "μια βαριά" καλαίσθητη έκδοση, που οφείλεται - πέρα από τη χορηγία- στη διάθεση και στο πείσμα ενός και μόνο ανθρώπου: του προέδρου της ΕΕΛΣΠΗ κ. Βαϊου Φασούλα. Και στη βοήθεια ορισμένων συνεργατών του.
Αποδείχτηκε περίτρανα για μια ακόμη φορά, πως μια χούφτα απόδημοι, καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Ενώνονται, συνεννοούνται, εκδίδουν αξιόλογα βιβλία, πυκνώνουν συνεχώς τις τάξεις τους. Και σκορπίζουν στα πέρατα της οικουμένης το Ελληνικό Πνεύμα, διαδίδουν την Ελληνική Γλώσσα, τα Ελληνικά Γράμματα κι ότι άλλο μπορεί να συνεπάγεται.
Γερμανία, Καναδάς, ΗΠΑ, Βενεζουέλα, Αργεντινή, Αυστραλία είναι οι περιοχές της Γης όπου κατοικούν οι περισσότεροι. Αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να μεγαλουργούν. Κι όλοι τους έχουν παρουσιάσει πλούσια προσωπική λογοτεχνική δραστηριότητα για την οποία έχουν βραβευθεί. Την οποία εσείς θα κρίνετε αναδιφώντας την ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ.
Τι να πει κανείς εκτός από ένα μεγάλο ΕΥΓΕ! Ένα ΕΥΓΕ που πρέπει να κάνει το επίσημο Ελληνικό Κράτος να ντρέπεται! Αφού αυτό το ΕΥΓΕ ξεκινάει από το βορρά, φθάνει στο Νότο, κι από την ανατολή φθάνει στη δύση!

Βασίλης Κουτουζής
Δημοσιογράφος - ερευνητής

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΤΗ Δ΄ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
Στην Δ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της ΕΕΛΣΠΗ, μια εικονογραφημένη πολυτελή έκδοση 580 σελίδων, συμμετέχουν με λογοτεχνικά τους κείμενα μέλη της από διάφορες χώρες, οι: Γεώργιος Αβράς, Χρήστος Αγγελής, Ντίνα Αμανατίδου, Έρμα Βασιλείου, Αγγελική Βόλλνερ-Μαραγκουδάκη, Ιάκωβος Γαριβάλδης ’γγελος Γόντικας, Θάλεια Sentineo, Σπύρος Δαρσινός, Στράτος Δουκάκης, Κώστας Δουρίδας, Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ, Δημήτρης Ζαχαρόπουλος, Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου, Τεντ Καψάλης, Βάνα Κοντομέρκου, Βασίλης Κουτουζής, Κωνσταντίνος Μ. Κώστος, Νίκος Λιψάνος, Μιχάλης Λυμπερόπουλος, Δημήτρης Μουστάκης, Ελευθερία Μπέλμπα, Λίλη Μπίτα, Σεβαστή Μπούρα-Μπούτου, Παντελής Π. Ξανθίδης, + Ρεγγίνα Παγουλάτου, Νίκος Παλαμήδης, Παντελής Παλαμήδης, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Ασπα Παπακωνσταντίνου, Λένα Παππά, Νίκος Πιπέρης, Γεώργιος Πλακιάς, Ηλίας Στεργιόπουλος, Γιώτα Στρατή, Μάκης Τζιλιάνος, Παναγιώτης Τρανούλης, Χριστίνα Τσαρδίκου, Βλάζια Φαϊδά, Βάιος Φασούλας, Χρήστος Φασούλας, Αννα Χρηστάκη Κόρνουελ.

Δυο πολύ ενδιαφέροντα κείμενα στις πρώτες σελίδες την Ανθολογίας:

Χαιρετισμός κου Αντώνη Παπαδημητρίου
Προέδρου Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης

" Το Ίδρυμα Ωνάση αποφάσισε να χορηγήσει την έκδοση της Ανθολογίας του Απόδημου Ελληνισμού όχι χωρίς κάποιους ενδοιασμούς. Οι ενδοιασμοί αυτοί αφορούν πρώτα - πρώτα την ίδια την έννοια της ανθολογίας ως ενδεικτικού και άρα αποσπασματικού και παραμορφωτικού ενδεχομένως καθρέφτη του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Ενέχει δηλαδή τον κίνδυνο της παραλείψεως και τον κίνδυνο της παρόδου της επικαιρότητας. Όταν μάλιστα η ανθολογία εκτείνεται γεωγραφικά σε περισσότερες από μία περιοχές και λογοτεχνικά ιδιώματα τότε οι ενδοιασμοί αυτοί γίνονται ακόμα πιο έντονοι.
Ποιοι λόγοι μας ώθησαν λοιπόν σ' αυτήν την προσπάθεια; Πρώτα - πρώτα η έξωθεν καλή μαρτυρία των φορέων. Κατά δεύτερον το γεγονός ότι η προσπάθεια αξίζει να γίνει αφού είναι ο μοναδικός τρόπος να αναδειχθούν έργα τα οποία αλλιώς θα ήταν δυσπρόσιτα για τον μέσο αναγνώστη. Τρίτον, η αναγνώριση της εθνικής σημασίας της ανθολογίας συνιστά έναν ακόμα δεσμό σύσφιξης και συσπείρωσης των απανταχού συν - Ελλήνων. Τέταρτο και πιο σημαντικό από όλα η υπόμνηση ότι ο Ελληνισμός της Διασποράς είναι αυτός που μέχρι τώρα και μπόλιασε τον Ελλαδικό κορμό με τις νέες τάσεις που ευδοκιμούσαν αλλού αλλά και ανέδειξε τις πρώτες δυνάμεις του Έθνους μας εντός και εκτός Ελλάδας.
Αυτή η αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στους Έλληνες που έφυγαν από την πατρίδα, αυτούς που γεννήθηκαν έξω, αυτούς που έμειναν και αυτούς που γύρισαν είναι η δύναμη του Ελληνισμού. Πιστεύουμε ότι αυτή η Ανθολογία θα αποτελέσει μια σημαντική συμβολή στο να τονώσουμε την επικοινωνία και να συσφίξουμε τους δεσμούς ανάμεσα στους μεν και τους δε".

Μήνυμα Προέδρου ΣΑΕ
για την "Ανθολογία έργων της ΕΕΛΣΠΗ"

Το δέντρο της ελληνικής Διασποράς ανθίζει, καρπίζει, δυναμώνει κι ομορφαίνει. Απλώνει ρίζες και κλαδιά σε όλο τον κόσμο, έχει το δικό του χρώμα και καμιά μορφή δε μοιάζει με τη δική του. Εντάσσεται αρμονικά στο τοπίο που το περιβάλλει, αγαπάει την πρόοδο και την ειρηνική συνύπαρξη.
Από τους πιο εκλεκτούς καρπούς του είναι τα έργα των ομογενών λογοτεχνών, συμπαγών Ελλήνων που όχι μόνο διαφύλαξαν τη γλώσσα και την ταυτότητά μας αλλά εργάστηκαν με το μυαλό και την καρδιά τους για να την κάνουν στολίδι. Έγραψαν ιστορίες, ποιήματα, παραμύθια, εξομολογήσεις, εκφράστηκαν στη γλώσσα μας κι ας ζουν σε ξένο τόπο, μετουσίωσαν τη νοσταλγία για την Ελλάδα, τη λατρεία για την πατρίδα μας, τα όνειρα για την επιστροφή, για το γυρισμό του Οδυσσέα σε έργα και γραφές.
Σε αυτή την Ανθολογία θα διαβάσουμε και θα θαυμάσουμε, θα συγκινηθούμε και θα χαμογελάσουμε, θα γοητευτούμε και θα ονειροπολήσουμε. Χαίρομαι αφάνταστα για αυτή την έκδοση, που πραγματοποιήθηκε με την ευγενική συνδρομή του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" και την αρωγή του ΣΑΕ. Εύχομαι και αναμένω τη συνέχεια, συγχαίρω θερμά τους δημιουργούς για την εξαιρετική ευαισθησία τους, το ταλέντο τους, το ασίγαστο πάθος τους για τα ελληνικά γράμματα.
Καλή ανάγνωση.
Στέφανος Π. Ταμβάκης
Πρόεδρος ΣΑΕ
Sofia Times Magazine 05.11.04 :
Αργά - αργά γίνεται η αγουρίδα μέλι

(Πολιτισμός και  ΕΕΛΣΠΗ)

 

            ΕΕΛΣΠΗ -Γερμανία 17.Οκτώμβρη 2004

 

            Την αφορμή γι� αυτή τη σοφή παροιμία μάς την έδωσε ένα δημοσίευμα για την ΕΕΛΣΠΗ, του τριμηνιαίου (Απρίλη-Ιούνη 2004) Πολιτιστικού Περιοδικού «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΓΛΩΣΣΑ» -ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ- (ΟΔΕΓ) με αναφορά τη «Δεύτερη Ανθολογία της Ξενιτιάς», έκδοση 2003. Στο φιλικότατο και ευγενικό σημείωμα, που λάβαμε, μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Κάλιο αργά...» Εξού και η επίσης φιλική απάντησή μας: «Αργά-αργά γίνεται η αγουρίδα μέλι.» Η ΕΕΛΣΠΗ ευχαριστεί θερμά τον ΟΔΕΓ καθώς και την αγαπητή κ. Βασιλική Κ. Λεονταρίτη για την ευαισθησία της, την οποία θα παραθέσουμε στο τέλος του κειμένου.

 

            Αυτή η σοφή παροιμία μας οδηγεί σε μια σύντομη αναφορά της ΕΕΛΣΠΗ, «Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων» η οποία, ως Ένωση με έδρα τη Γερμανία συμπληρώνει τα δυο (2) πρώτα χρόνια από την ίδρυσή της και διανύει τον τέταρτο, όταν ξεκίνησε σαν «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», με στόχο την «Ένωση των Ελλήνων Συγγραφέων της Διασποράς».

 

            «Έλληνες συγγραφείς της διασποράς ενωθείτε» έλεγε τότε το μήνυμά μας, το ίδιο εξακολουθεί να λέει και σήμερα προς κάθε κατεύθυνση του βραχυκυκλωμένου Πλανήτη μας. Στα διάφορα διαμερίσματα του Πλανήτη μας, πολλοί είναι εκείνοι που λάβανε τα μηνύματά μας, μεταξύ και οι ταγοί της μητρόπολης, (μητέρας Ελλάδας) οι οποίοι με επιστολές τους είχαν να πουν έναν καλό λόγο, μια ευχή για επιτυχίες και άλλα παρεμφερή. Εκείνοι που αγνόησαν τελείως την ύπαρξη της ΕΕΛΣΠΗ, και που όφειλαν, βάση των καταστατικών και των στόχων τους στο χώρο των Αποδήμων Ελλήνων, ήταν η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού (ΓΓΑΕ) και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), το οποίο αποδείχτηκε ανάξιο και άχρηστο, ιδιαίτερα στον πολιτιστικό τομέα, όπως επανειλημμένα καταγγέλθηκε προς κάθε κατεύθυνση και ποικιλοτρόπως.   

 

            Παρεμπιπτόντως, σε ό,τι  αφορά  το ΣΑΕ, παρόλα αυτά θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ορισμένα στελέχη που ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του ελληνισμού καθώς και ορισμένα στελέχη που δηλώνουν άγνοια για την ύπαρξή μας (όπως πρόσφατα ακούσαμε εκπρόσωπο του ΣΑΕ Γερμανίας στην ΕΡΑ 5 Φωνή της Ελλάδας, Δίκτυο Χωρίς Σύνορα, 22.09.2004). Θα λέγαμε για μια ακόμη φορά ότι σκοποί μας δεν είναι οι αντιπαραθέσεις, αλλά η συνεργασία, η συμπαράσταση και η βοήθεια στο έργο μας βάσει του καταστατικού του ΣΑΕ και τέλος θα μας ενδιέφερε πολύ μια επίσημη απάντησή τους.

 

            Λόγια λοιπόν και ευχές, λόγια και εκ μέρους της Μητρόπολης και των ταγών της, λόγια, μ� άλλα λόγια, κ ο μ μ α τ ι κ ο ί  εμπαιγμοί μεγάλων διαστάσεων. Όλοι ακούμε τα διαχρονικά παραμύθια... «αδέλφια μας...!» και όλοι θυμούνται τους Αποδήμους σε εκλογικές εποχές και επίσης με τα διαχρονικά ενδιαφέροντά τους, τα επικεντρωμένα στο χώρο των μπίζνεων και την αδιαφορία τους στον πολιτισμό και τις αξίες του.

 

            Παρόλα αυτά, από τη μια η ΕΕΛΣΠΗ δεν παύει να συνεχίζει τις προσπάθειες  προσέγγισης με το Ελληνικό Κράτος και τους μεγιστάνες της αδιαφορίας (αρμόδιοι υπουργοί και φορείς) διεκδικώντας μιαν άλλη συμπεριφορά, ικανή να αντικατοπτρίζει αυτά που λένε και από την άλλη να στηρίζετε στις δικές της πενιχρές δυνάμεις και να τα βγάζει πέρα, πρεσβεύοντας το ελληνικό πνεύμα και να παράγει πολιτιστικό έργο. (Τρεις οι ανθολογίες της μέχρι τώρα).

 

            Σ� αυτή την προσπάθειά της συντέλεσαν αρκετές ηλεκτρονικές εφημερίδες εντός και εκτός Ελλάδας, μέρος του Τύπου, ραδιοφωνικές συνεντεύξεις από ΗΠΑ, Γερμανία κ. ά. βεβαίως και από την ελληνική ραδιοφωνία, ΕΡΑ 5 Φωνή της Ελλάδας   και από αυτή τη θέση η ΕΕΛΣΠΗ τους ευχαριστεί θερμά. Η προβολή της Ένωσης αποτελεί μια από τις κύριες προϋποθέσεις, προϋποθέσεις που την καθιστούν γνωστή και ισχυρή έναντι του βραχυκυκλωμένου-απολίτιστου (έτσι συμφέρει) Πλανήτη μας.

 

            Από την μια, για τα σημερινά δεδομένα, ο πολιτισμός και η γλώσσα μας βάλλεται ποικιλοτρόπως και μεθοδικά, και από την άλλη, η με οποιοδήποτε τρόπο προβολή τους �πολιτισμού και γλώσσας (από Ενώσεις, Συλλόγους, Οργανισμούς, Επιστημονικές Κοινότητες, κλπ) αποτελεί μια σφήνα για τα κατεστημένα «βαρέλια», που όμως το σφυρηλάτημά τους εξαρτιέται από τους απανταχού πρεσβευτές του Λόγου και τους αρμόδιους φορείς, όπως και η Ένωσής μας.

 

            Οι αν όχι μαυρισμένοι, σίγουρα όμως γκρίζοι ορίζοντες, χρειάζονται φως. Στην περίπτωση που συζητάμε συγγραφείς και λογοτέχνες καλούνται να χαράξουν με τις πέννες τους τα σκοτάδια για να πέσει φως. Και όχι μόνο. Όλος ο Κόσμος των τεχνών, επιστήμονες, δημοσιογράφοι.

 

            Κλείνοντας το σχόλιό μας επαναλαμβάνουμε το σύνθημά μας: «Έλληνες συγγραφείς της διασποράς ενωθείτε» και τους καλούμε να ενταχτούν στις τάξεις της ΕΕΛΣΠΗ. Για ένα καλλίτερο αύριο με περισσότερο φως, για τον Κόσμο μας, τη μητέρα γη, τα παιδιά μας.

 

                          Για την ΕΕΛΣΠΗ

   Ο πρόεδρος                Ο γραμματέας              

Βάιος Φασούλας               Γιώργος Πλακιάς

vaios@fasoulas.de             georgplak@freenet.de

 

 

Από την κ. Βασιλική Κ. Λεονταρίτη, παραθέτουμε την βιβλιοκριτική:

 

«Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων», «Δεύτερη Ανθολογία της Ξενιτιάς», έκδοση 2003, Germany EUROPEAN UNION, Σελ. 300.

 

            Στην ανά χείρας ανθολογία μπορούμε να διαβάσουμε αποσπάσματα από πεζό και ποιητικό λόγο είκοσι-δύο ξενιτεμένων συμπατριωτών μας. Χαίρεται ο αναγνώστης για ακόμη μια φορά το θαυμαστό ελληνικό δαιμόνιο και τον λόγο τον γλαφυρό. Μηνύματα όπως: «νοσταλγίας αγέραστης και έρωτα ισόβιου για την πατρίδα»,φορτίζουν με συγκίνηση και λογοτεχνικό πάθος. Ωστόσο αυτό το κριτικό πρόσχημα ανιχνεύει τον σχηματισμό της νεοελληνικής ζωής σε όλον τον κόσμο και τις πηγές της μοναδικής ελληνικής σκέψης. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος γραφής και ο ελληνικός στοχασμός σε όποια Σχολή και αν ανήκει και άξιοι πολλών συγχαρητηρίων οι ξενιτεμένοι μας συμπατριώτες, που πάντα μας κάνουν υπερήφανους. Περιμένουμε κι άλλες παρόμοιες ανθολογίες, για να χαρούμε ξανά την πνοή του απανταχού ελληνισμού.

Βασιλική Κ. Λεονταρίτη.                 

(Σημ. Το κείμενο είναι γραμμένο σε πολυτονική γραφή. Για τεχνικούς λόγους το αντιγράψαμε σε μονοτονικό).

----- Original Message -----
From: Marianthi Vamvoura
To: kostas@douridasliteratutre.com
Sent: Saturday, May 23, 2009 8:55 AM
Subject: FW: H 4h ANTHOLOGIA

Me tin ektimisi mou εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ της Μυτιλήνης

"Η πρώτη επίσημη παρουσίαση της "4ης Ανθολογίας" που εξέδωσε πρόσφατα η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών- Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων θα γίνει στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 31 Μαϊου στη 1 το μεσημέρι στις εγκαταστάσεις της HELEXPO στην αίθουσα Γιάννη Ρίτσου".

Της Μαριάνθης Βάμβουρα :


Η "4η Ανθολογία"
Απόδημου Ελληνισμού

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση της "4ης Ανθολογίας" που εξέδωσε πρόσφατα η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών- Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων θα γίνει στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 31 Μαϊου στη 1 το μεσημέρι στις εγκαταστάσεις της HELEXPO στην αίθουσα Γιάννη Ρίτσου. Κατά την παρουσίαση θα μιλήσουν οι Στέφανος Ταμβάκης, Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, Βάιος Φασούλας, Πρόεδρος της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η, Σπύρος Δαρσινός, Τομεάρχης Η.Π.Α, Παντελής Ξανθίδης, Εκπρόσωπος στην Ελλάδα-Δημοσιογράφος και η Δήμητρα Σφενδόνη-Μέντζου Καθηγήτρια του Α.Π.Θ. Το συντονισμό της συζήτησης θα κάνει ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας.

Η Ανθολογία Προσεγμένη έκδοση με την ευγενή χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης από τις Εκδόσεις ΖΗΤΗ. Δείγμα μεστό της πνευματικότητας του απανταχού ελληνισμού.

Για το δέντρο της ελληνικής διασποράς που "Από τους πιο εκλεκτούς καρπούς του είναι τα έργα των ομογενών λογοτεχνών, συμπαγών Ελλήνων που όχι μόνο διαφύλαξαν τη γλώσσα και την ταυτότητά μας, αλλά εργάστηκαν με το μυαλό και την καρδιά τους για να την κάνουν στολίδι" κάνει λόγο στο χαιρετισμό του ο Πρόεδρος του ΣΑΕ κ. Ταμβάκης στις πρώτες σελίδες υποδοχής. Σε αυτά τα λόγια πιστεύω πως βρίσκεται και η αξία του όλου έργου αφού συγκεντρώνει τα αισθήματα, τους συλλογισμούς, τις ανησυχίες του νου και της καρδιάς των απόδημων Ελλήνων, αυτών που φαίνεται πως ρέει η Ελλάδα στις φλέβες τους αφού δεν την πατούν τα πόδια τους με τον ξενιτεμό τους.

Σκέψεις, αναζητήσεις, χτύποι της καρδιάς, εικόνες ανθρώπων και τόπων αναδεικνύονται σε ποιήματα και πεζογραφήματα μέσα από την τέχνη του λόγου των απόδημων Ελλήνων. Η λογοτεχνία είναι μία. Δε γνωρίζει σύνορα , είναι γεννήματα του νου και της ψυχής ανθρώπων ευαίσθητων στις προσλαμβάνουσες που μπορούν και τις καταγράφουν μέσα από τη δική τους οπτική. Κουβαλά βιώματα, καταθέτει αισθητική. Και τούτη η Ανθολογία μαρτυρά πως οι Έλληνες της ξενιτιάς παρόλο που ζουν σε άλλη γη, με άλλα ακούσματα από αυτά της ελληνικής γλώσσας, μπορούν και κάνουν την υπέρβαση και δημιουργούν. Δημιουργούν σε γλώσσα ελληνική, αυτή που τους γέννησε, που είναι η ρίζα τους.

Από το ψηλάφισμα και μόνο των σελίδων αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον πνευματικό πλούτο των απόδημων Ελλήνων. Σπύρος Δαρσινός, Στράτος Δουκάκης, Ιάκωβος Γαριβάλδης, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Γιώτα Στρατή Δημήτρης Μουστάκης, Ηλίας Στεργιόπουλος, Βάνα Κοντομέρκου, Αγγελική Μαραγκουδάκη, αλλά και ο Νίκος Παλαμήδης που δίνει τον αγώνα του μέσα και από την ηλεκτρονική του εφημερίδα στο www.palamidis.org καθώς και ο Κώστας Δουρίδας γνωστός από την ιστοσελίδα του durabond.ca/gdouridas (The land of Gods) που αποπνέει το μεγαλείο του Ελληνισμού, είναι κομμάτι από τα ονόματα των λογοτεχνών που καταθέτουν τον πνευματικό τους πλούτο στην Ανθολογία μεταξύ άλλων εξίσου αξιόλογων ονομάτων για τα οποία μένω με την ενοχή που δεν τα αναφέρω, καθότι ο κατάλογος είναι μακρύς.

" Όταν γράφω είναι σα να ξεγυμνώνω την ψυχή μου. Χαράζω με λέξεις πάνω στο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή μου εκείνα τα συναισθήματα που, κατά κάποιο τρόπο, φανερώνουν την αλήθεια μου'Απόδημος πάντα, δίχως τελικά να ριζώσω παρόλα τα 41 χρόνια. Στο πέρασμα των χρόνων έκανα προσπάθειες να μην εγκλωβιστώ μέσα στο εφήμερο, να μην απομακρυνθώ από το όνειρο, και τη μέθη που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο" είναι κάποιες από τις σκέψεις που σημειώνει σαν αλήθειες της ψυχής του στην Ανθολογία ένας δικός μας απόδημος, ο Στράτος Δουκάκης Αντιπρόεδρος της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η και τομεάρχης Ν. Αμερικής , που έλκει την καταγωγή από τη Μήθυμνα , τόπο για τον οποίο δεν παύει να εκδηλώνει τη λατρεία του.

Με αυτές τις σκέψεις του λογοτέχνη Στράτου Δουκάκη και λίγους στίχους από τα "Λευκά Ταξίδια #3" της Γιώτας Στρατή, διαλέγω να κλείσει τούτο το σημείωμα.
"Σε ταξίδια ανέφικτα μη σπαταλιέσαι παρά στην ώρα
της ραστώνης. Να χαλαρώνεις τους ιστούς και πιστούς
να έχεις τους ανέμους που σ΄ακολουθούν, να κυματίσεις
τις ιστορίες του Ομήρου και τους θρύλους
του Μεγαλέξανδρου σε άλλα πλάτη,
μαζί και τις προσευχές του Παπαδιαμάντη'
''.
’φησε τα λευκά όνειρα για λίγο ν΄ακολουθήσουν τη ροή
Κι ας είναι πολλάκις επικίνδυνο'"

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
vamvoura@hotmail.com
www.marianthiv.blogspot.com

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2009

Μία Μνημειώδης Παγκόσμια Έκδοση: Ελληνική Παγκόσμιες Αξιόλογες Πανελλήνιες Πνευματικές Παρουσίες του Ελληνισμού της Διασποράς (των 5 Ηπείρων) ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ: (Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.) "4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ"

- Εκδόσεις ΖΗΤΗ, Θεσσαλονίκη 2009, Μεγάλες Σελίδες 574. (Δεμένη, πολυτελής έκδοση)
- Ευγενική χορήγηση του Κοινωνικού Ιδρύματος "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΩΝΑΣΗΣ".
- Πρόεδρος-Τομεάρχης Ευρώπης: ΒΑΪΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ
Συνεργάζονται 42 Έλληνες της Διασποράς (των 5 Ηπείρων)

Γράφει: ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ε. ΖΗΣΗΣ:
o Εκπαιδευτικός, Λογοτέχνης, Κριτικός, Δημοσιολόγος o Της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Συνδέσμου Ελλήνων Δημοσιολόγων, του Πανελληνίου Συνδέσμου Γραμμάτων-Τεχνών

-Α-

'Aκρως συγκινητική συνάμα δε και αξιόλογη η παρούσα Έκδοση ογκωδεστάτη (σελίδες 574 μεγάλου μεγέθους, πολυτελής και ογκώδης-πνευματικός μόχθος 42 Ελλήνων της Διασποράς Έκδοση-4η Ανθολογία), που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας προσφέρει (κατ' οίκον μάλιστα) ο πολύ αγαπητός και ειλικρινής φίλος, ο εκλεκτός πνευματικός συνοδοιπόρος ΒΑΪΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ, πρόεδρος - Τομεάρχης Ευρώπης, αυτοδημιούργητος, Αγωνιστής της Ζωής, φωτεινό παράδειγμα για όλους γενικώς. Η γνωριμία μας ανάγεται σε βάθος χρόνου. Ειλικρινής, γνήσια, υποδειγματική. Τον θαύμαζα και τον καμάρωνα για τον "πυρετό" της δημιουργίας του, που τον διέκρινε και την πεποίθηση να ορθοποδίσει στη σκληρή κονίστρα της ζωής αν και ο ίδιος έζησε σε αντίξοες συνεχείς καταστάσεις. Και ενίκησε ύστερα από διαρκείς και επίπονες καταστάσεις στη Γερμανία. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ απ' όλους μας γενικώς, του ανήκει.

Έτσι έφτασε στα χέρια μας η λεγόμενη "4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ" πολυτελής, άκρως επιμελημένη έκδοση Π. ΖΗΤΗ και Σία Ο.Ε., με Φιλολογική επιμέλεια της κ. Αγγελικής Πεγιοπούλου-Κώστα. Πρόσφατη, άκρως επιμελημένη έκδοση (Θεσσαλονίκη 2009). Βαρύτιμη! ’ψογη! Επιμελημένη! Κυκλοφορεί σ' όλες τις Ηπείρους του πλανήτη μας! Τιμή μεγάλη για όλους τους συντελεστές!

-Β-

- Προφανώς η μεγάλη και επιτυχής έκδοση-ΠΟΛΥΔΑΠΑΝΗ-οφείλεται στην τεράστια Χορήγηση-Δαπάνη του πασίγνωστου Κοινωνικού Ιδρύματος-"ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Σ. ΩΝΑΣΗΣ", που δεν εφείσθη τεράστιων οικονομικών δαπανών, για την έκδοση αυτή, που, ομολογουμένως τιμά τα μέγιστα το όνομα του Μεγ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΩΝΑΣΗ. Προλογίζοντας την παρούσα έκδοση, στην αρχή-αρχή, γράφει ο αξιότιμος Πρόεδρος του Δ.Σ. του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" ο ερίτιμος κ.κ. Αντώνης Παπαδημητρίου, γράφει τα εξής:

"Το Ίδρυμα Ωνάσης αποφάσισε να χορηγήσει την έκδοση της Ανθολογίας του Απόδημου Ελληνισμού όχι χωρίς κάποιους ενδοιασμούς. Οι ενδοιασμοί αυτοί αφορούν πρώτα-πρώτα την ίδια την έννοια της Ανθολογίας ως ενδεικτικού και άρα αποσπασματικού και παραμορφωτικού ενδεχομένως καθρέφτη του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Ενέχει δηλαδή τον κίνδυνο της παραλείψεως και τον κίνδυνο της παρόδου της επικαιρότητας. Όταν μάλιστα η Ανθολογία εκτείνεται γεωγραφικά σε περισσότερες από μια περιοχές και λογοτεχνικά ιδιώματα, τότε οι ενδοιασμοί αυτοί γίνονται ακόμα πιο έντονοι.

Ποιοι λόγοι μας ώθησαν λοιπόν, σ' αυτήν την προσπάθεια; Πρώτα-πρώτα η έξωθεν μαρτυρία καλή μαρτυρία των φορέων. Κατά δεύτερον, το γεγονός ότι η προσπάθεια αξίζει να γίνει αφού είναι ο μοναδικός τρόπος να αναδειχθούν έργα, τα οποία άλλοι ως θα ήταν δυσπρόσιτα για το μέσο αναγνώστη: Τρίτον η αναγνώριση της εθνικής σημασίας της Ανθολογίας συνιστά έναν ακόμη δεσμό σύσφιξης και συσπείρωσης των απανταχού συν-Ελλήνων. Τέταρτο και το πιο σημαντικό από όλα, η υπόμνηση ότι, ο Ελληνισμός της Διασποράς είναι αυτός, που μέχρι τώρα, και μπόλιασε τον Ελλαδικό κορμό με τις νέες τάσεις που ευδοκιμούσαν αλλού, αλλά και ανέδειξε τις πρώτες δυνάμεις του Έθνους μας εντός και εκτός της Ελλάδας.

Αυτή η αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στους Έλληνες, που έφυγαν από την Πατρίδα αυτούς που γεννήθηκαν Έξω, αυτούς που έμειναν και αυτούς που γύρισαν, είναι η δύναμη του Ελληνισμού. Πιστεύουμε ότι αυτή η Ανθολογία θα αποτελέσει μια σημαντική συμβολή στο να τονώσουμε την επικοινωνία και να συσφίξουμε τους δεσμούς ανάμεσα στους μεν και τους δε".

Καθαρές και υπεύθυνες κουβέντες: Ομολογουμένως ο Χαιρετισμός αυτός του αξιότιμου κ. Αντώνη Παπαδημητρίου είναι μια εκ των ένδον του πλούσιου πνευματικού του κόσμου, που έχει πολλά να προσφέρει σ' όλους μας, συνάμα δε εκφράζει και τις υψηλές ιδέες του γνωστού ανά το Πανελλήνιο (και έξω) την υψηλή αποστολή του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης.

-Γ-

- Πολύ βαρύτητα, εν προκειμένω, έχει το κύρος και η βαρύτητα του Χαιρετισμού της Έκδοσης της παρούσης Ανθολογίας από τον Πρόεδρο Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού κ. Στέφανο Π. Ταμβάκη, την οποία κρίναμε σκόπιμο να παραθέσουμε: Λέγει, λοιπόν, ο κ. Στεφ. Ταμβάκης: "Το δέντρο της Ελληνικής Διασποράς ανθίζει, καρπίζει, δυναμώνει κι ομορφαίνει. Απλώνει ρίζες και κλαδιά σε όλο τον κόσμο, έχει το δικό του χρώμα και καμιά μορφή δεν μοιάζει με τη δική του. Εντάσσεται αρμονικά στο τοπίο που το περιβάλλει, αγαπάει την πρόοδο και την ειρηνική συνύπαρξη.

Από τους πιο εκλεκτούς καρπούς του είναι τα έργα των ομογενών Λογοτεχνών, συμπαγών Ελλήνων που όχι μόνο διαφύλαξαν τη γλώσσα και την ταυτότητά μας, αλλά εργάστηκαν με το μυαλό και την καρδιά τους για να την κάνουν στολίδι. Έγραψαν ιστορίες, ποιήματα, παραμύθια, εξομολογήσεις, εκφράστηκαν στη γλώσσα μας, κι ας ζουν σε ξένο τόπο μετουσίωσαν τη νοσταλγία για την Ελλάδα, τη λατρεία για την Πατρίδα μας, τα όνειρα για την επιστροφή, για το γυρισμό του Οδυσσέα σε έργα και γραφές.

Σε αυτή την Ανθολογία θα διαβάσουμε και θα θαυμάσουμε, θα συγκινηθούμε και θα χαμογελάσουμε, θα γοητευθούμε και θα ονειροπολήσουμε. Χαίρομαι αφάνταστα γι' αυτή την έκδοση, που πραγματοποιήθηκε με την ευγενική συνδρομή του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" και την αρωγή του ΣΑΕ. Εύχομαι και αναμένω τη συνέχεια. Συγχαίρω θερμά τους δημιουργούς για την εξαιρετική ευαισθησία τους, το ταλέντο τους, το ασίγαστο πάθος τους, για τα Ελληνικά Γράμματα.

-Δ-

- Και με τον πλουσιότατο, ορμέμφυτο, ενθουσιώδη-όλο δροσιά και δύναμη ΠΡΟΛΟΓΟ του φίλτατου και αυτοδημιούργητο εμπνευσμένο Λογοτέχνη ΒΑΪΟ ΦΑΣΟΥΛΑ (Πρόεδρο Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.) έρχεται με φλόγα και δημιουργική πνοή να "ανοίξει τις πύλες της Ανθολογίας".

Θα πρέπει να παραθέσουμε ολόκληρο τον Πρόλογό του. Η στενότητα του δημοσιογραφικού χώρου μας αναγκάζει να δώσουμε μερικά κομμάτια από το κείμενό του, πράγμα που το κάνουμε με πολλή λύπη (επιφυλασσόμενοι να τον παραθέσουμε ολόκληρο-αξίζει άλλωστε-σε ξεχωριστό δημοσίευμά μας). Γράφει ο ίδιος: "Με τις προετοιμασίες των Έργων της "Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων"-ΕΕΛΣΠΗ για την έκδοση της Ανθολογίας Αποδήμων Ελλήνων Λογοτεχνών, αντιλαμβάνεται κανείς πως το έργο μας κατευθύνεται εξακολουθητικά στην γνωστοποίηση της Ελληνικής Λογοτεχνίας, Δημιουργίας. Τα έργα μας περιλαμβάνουν:

Ποίηση, Πεζογραφία, Διήγημα, Θέατρο, ακόμα και στίχους προς μελοποίηση-αναδεικνύοντας την πολυμορφία του Ελληνικού πνεύματος. Στόχοι μας αποτελούν η διάδοση της Ελληνικής Λογοτεχνικής παραγωγής σε ολόκληρο τον κόσμο και κατάδειξη των ιδιαιτέρων στοιχείων που συνιστούν τη φυσιογνωμία της". Και πιο κάτω ο ίδιος γράφει:

"... Ελλάδα δεν είναι μόνο η Πατρίδα μας και ούτε ο Ελληνισμός δηλώνει το "παρόν" του μόνο στα στενά όρια του Ελληνικού Κράτους. Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που κανείς δεν πρέπει να παραμελεί και όλοι οι Έλληνες πρέπει να την υπολογίζουν. Είναι η Ελλάδα της Διασποράς η μεγάλη Πατρίδα μας με τον θαυμάσιο λαό της, που ζει και διαπρέπει σε ξένους τόπους. Που αγωνίζεται, που μάχεται, που σκέπτεται, που δημιουργεί, που διδάσκει...". - Επαναλαμβάνουμε: Αναγκαζόμαστε να τελειώσουμε... χωρίς στην πραγματικότητα να έχουμε τελειώσει!!

-Ε-

42 Έλληνες της Διασποράς συμμετέχουν στην παρούσα Ανθολογία: Τους νιώθουμε πλάι μας. Και ο γράφων είχε, χρόνια, όλη του τη ζωή, στον Παναμά, όπου και πέθανε, τον αδερφό του, χωρίς ο γράφων να τον γνωρίσει. Ήταν δάσκαλος, παιδί της Διασποράς. Στα ξένα-στον Παναμά-άφησε τα κόκαλά του! Ο Θεός να τον αναπαύει...

- Στην προκείμενη Ανθολογία παίρνουν ενεργό μέρος 42 αδέρφια μας. Τους στέλνουμε την αγάπη μας: Αυτοί είναι οι εξής (όπως καταχωρούνται στη σειρά). 1) Γεωρ. Αβράς, 2) Χρ. Αγγελής, 3) Ντίνα Αμανατίδου, 4) Έρμα Βασιλείου, 5) Αγγελική Βόλλνερ-Μαραγκουδάκη, 6) Ιακ. Γαριβάλδης, 7) Αγ. Γόντικας, 8) Θάλεια Centineo, 9) Σπ. Δαρσινός, 10) Στράτος Δουκάκης, 11) Κώστας Δουρίδας, 12) Στέλλα Ζαμπούρου-Φόλλεντερ, 13) Δημ. Ζαχαρόπουλος, 14) Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου, 15) Τεντ Καψάλης, 16) Βάνα Κοντομέρκου, 17) Βασ. Κουτουζής, 18) Κ. Μ. Κώστας, 19) Ν. Λιψάνος, 20) Μιχ. Λιμπερόπουλος, 21) Δ. Μουστάκης, 22) Ελευθ. Μπέλμπα, 23) Λίλη Μπίτα, 24) Σεβαστή Μπούρα-Μπούτου, 25) Παντελής Ξανθίδης, 26) Ρεγγίνα Παγουλάτου, 27) Ν. Παλαμήδης, 28) Παντελής Παλαμήδης, 29) Γαβριήλ Παναγιωτούλης, 30) ’σπα Παπακωνσταντίνου, 31) Λένα Παππά, 32) Ν. Πιπέρης, 33) Γεωργ. Πλακιάς, 34) Ηλ. Στεργιόπουλος, 35) Γιώτα Στράτη, 36) Μάκης Τζιλιάνος, 37) Παν. Τρανούλης, 38) Χριστίνα Τσαρδίκου, 39) Βλαϊδά, 40) Βάϊος Φασούλας, 41) Χρήστος Φασούλας, 42) ’ννα Χρηστάκη-Κόρνουελ. Τελευταία λόγια

...Τελειώνουμε χωρίς στην πραγματικότητα να έχουμε τελειώσει!! Η στενότητα της εφημερίδας-του αγαπητού όλων μας: "ΠΡΩΪΝΟΣ ΛΟΓΟΣ"-μας "αναγκάζει" να... τελειώσουμε!! Ένα τεράστιο θέμα -και λίαν προσφιλές δεν είναι εύκολα να τελειώσει!! Είναι ένα θέμα προσφιλέστατο σ' όλους μας! Ένα θέμα Ωκεανός! Τελειώνει τόσον εύκολα, ένας Ωκεανός; Το ξαναλέμε: Η κλεψύδρα του χώρου εξαντλεί και την τελευταία της δυνατότητα! Την ευχαριστούμε από καρδιάς μας! Ό, τι έκανε η εφημερίδα το έκανε όχι για την ταπεινότητα του υπογράφοντος, αλλά, κυρίως, για τους Αδερφούς μας της Διασποράς, που έδωσαν την υπέροχη παρουσία τους με την Νέα ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, που τιμά όλους μας!!
Με όλη μου την Αγάπη.
Σας φιλώ όλους σας!
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ε. ΖΗΣΗΣ

-----------------
(Το σχόλιο του κ. Χρυσόστομου Ζήση, δημοσιεύτηκε στην τοπική Εφημερίδα Τρικάλων "Πρωινός Λόγος) στις 24.05.2009. Για λόγους ευκολίας παρακάλεσα την Εφημερίδα και προμηθεύτηκα το σχόλιο-και την ευχαριστώ- σε αρχείο wort, προκειμένου, μαζί με τις απόψεις του Χρυσόστομου Ζήση να σας μεταφέρω και μια επιθυμία του‡ τον θερμό χαιρετισμό του.) Βάιος Φασούλας, Τρίκαλα 25.05.2009

Εφημερίδα εμπρος.ΝΕΤ

Η 4η Ανθολογία των αποδήμων
Γράφει: Στράτος Δουκάκης
26/05/2009

Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να αναφερθώ σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες, σε κάτι που προσωπικά το θεωρώ αξιόλογο και σημαντικό. Ίσως για μερικούς να μην είναι, κι αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω να κάνω, να αποδείξω το γιατί και… τους λόγους. Την Κυριακή 31 Μαΐου, στα πλαίσια της 6ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, θα γίνει η επίσημη παρουσίαση ενός συλλογικού έργου όπως είναι η 4η Ανθολογία της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.. Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: και ποιο το σημαντικό; Παρουσιάσεις βιβλίων γίνονται κάθε μέρα… Κι όμως τούτη έχει ιδιαίτερους λόγους να είναι…

Το αρκτικόλεξο Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. σημαίνει Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών-Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων. Αντιλαμβάνεστε, φυσικά, πως πρόκειται για μια παγκόσμιου χαρακτήρα ένωση, με έδρα της τη Νυρεμβέργη. Ιδρύθηκε το 2001 από Έλληνες της Διασποράς, "ριζωμένους" σε διάφορες χώρες, που μεράκι τους ήταν το γράψιμο. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως τα μέλη της δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι συνεχίζουν να μη γνωρίζονται προσωπικά. Τι τους ένωσε και τι τους ενώνει; Το διαδίκτυο! Αναμφίβολα ήταν ένα φιλόδοξο όραμα το οποίο η Επιτροπή Πρωτοβουλίας, με φιλότιμες προσπάθειες, κατόρθωσε να το κάνει πραγματικότητα. Αξίζει να αναφέρω εδώ - για να έχετε μια εικόνα - τα λόγια του δημοσιογράφου και επίλεκτου μέλους σήμερα, Παντελή Ξανθίδη, που έγραφε τότε: "Ο Ελληνισμός έχει βρει τον τρόπο να φέρει πολύ κοντά τον πατριώτη του, να επικοινωνεί και να ανταλλάσσει τους πόθους του, τις γνώμες και τους καημούς του… Να μιλάς με Αυστραλία, να παρεμβαίνει η Βενεζουέλα, να παρεμβάλλει τη Νυρεμβέργη, να δίνει παρουσία το Γιοχάνεσμπουργκ, να απαντάει η Νέα Υόρκη. Και η Αθήνα, να νυστάζει…" Θυμάμαι πόσο, τούτο το τελευταίο, ενόχλησε τον Έλληνα Πρέσβη στο Καράκας όταν του το διάβασα διαμαρτυρόμενος για την παντελή, ως συνήθως, αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας σε τέτοια θέματα.

Η 4η Ανθολογία, μια καλαίσθητη, πολυσέλιδη (574 σελίδες) και προσεγμένη έκδοση είναι η συνέχεια άλλων τριών. (1. Ανθολογία της ξενιτιάς. Έλληνες πέντε ηπείρων γράφουν και δημιουργούν (2002). 2. Δεύτερη Ανθολογία της ξενιτιάς (2003). 3. Ολυμπιακό Αφιέρωμα (2004). Εκδόθηκε - και είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό - με την ευγενή χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης" ύστερα από τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Στέφανου Ταμβάκη, προέδρου του Συμβούλιου Απόδημου Ελληνισμού (Σ.Α.Ε.), ο οποίος μαζί με τον πρόεδρο του Ιδρύματος Ωνάση, κ. Αντώνη Παπαδημητρίου, και τον πρόεδρο της Ένωσής μας, κ. Βάιο Φασούλα, προλογίζουν την Ανθολογία που φιλοξενεί έργα 42 μελών της απ' όλες τις μεριές του πλανήτη. Ένα απάνθισμα κειμένων που περιλαμβάνει Πεζογραφία, Ποίηση, Θέατρο, Διήγημα αλλά και… παρτιτούρες μελοποιημένων στίχων!

Η Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. "αποτελεί ίσως την μοναδική "διαδικτυακή" Ένωση που συνδέει τα μέλη της σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου". Και επειδή συνηθίζω να υπερασπίζομαι ό,τι εκτιμώ ως αξιόλογο, συνεχίζω να εκθειάζω τη σημαντικότητα της περίπτωσης τονίζοντας το τι είναι ικανοί να κάνουν μια χούφτα άνθρωποι της ξενιτιάς, όταν το θέλουν: Καταφέρνουν να ενώνονται και να σκορπίζουν στα πέρατα της οικουμένης το Ελληνικό Πνεύμα και, με τον τρόπο τους, να διαδίδουν την Ελληνική Γλώσσα. Κι αυτό ακριβώς έγινε με τούτη την Ανθολογία. Ήλθε να συλλέξει πολύχρωμα άνθη όλων των ειδών, μικρά και μεγάλα, ταπεινά και φανταχτερά με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια υπέροχη ανθοδέσμη, πραγματικό στολίδι. Ελπίζω ότι ο αναγνώστης, που θα φιλοτιμηθεί να της ρίξει μια ματιά, θα αντιληφθεί το ευρύ φάσμα της λογοτεχνίας των απόδημων Ελλήνων, θα εκτιμήσει την προσπάθεια, θα θαυμάσει, θα αισθανθεί, θα συγκινηθεί και θα απολαύσει τις ευαισθησίες και τα άξια δείγματα της γραφής των.

Με την ευκαιρία, να δηλώσω εδώ το πόσο υπερήφανος νιώθω που ανήκω κι εγώ σ' αυτή την Ένωση, από ιδρύσεώς της. Θεωρώ δε τον εαυτό μου τυχερό που συμμετείχα και συμμετέχω, με τα ταπεινά μου γραφτά, δίπλα σε τόσους αξιόλογους γραφιάδες.

    Σάββατο, 30 Μαϊου 2009
Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών-
Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων-ΕΕΛΣΠΗ
Γράφει ο Βάιος Φασούλας

Η Παρουσίαση της 4ης Ανθολογίας της ΕΕΛΣΠΗ είναι γιορτή!!

"Οι ελπίδες για την διαφύλαξη του απανταχού ελληνισμού
και του πολιτισμού δεν πρέπει να χάνονται, όσο λίγες κι αν είναι,
όταν σκοπός της γίνεται:
Η μεταμόρφωσή μας σε τσοπαναραίους και δραγάτες
και για τα πρόβατά μας και για τα χωράφια μας... Β Φ.
"

Ναι! Γιορτή θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ή πνευματικό πανηγύρι την ερχόμενη Κυριακή 31, τελευταία του Μάη του 2009, όπου η ΕΕΛΣΠΗ και οι Εκδόσεις "Ζήτη", στην αίθουσα Γιάννη Ρίτσου (HELEXPO περίπτερο 13) θα παρουσιάσουν την 4η Ανθολογία των Αποδήμων ανά τη γης Ελλήνων.
Πρόκειται για μια παρουσίαση μεγάλων μεγεθών όπου οι συντελεστές, (Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης, ο Πρόεδρος του ΣΑΕ κ. Στέφανος Ταμβάκης και η ΕΕΛΣΠΗ), μόχθησαν πολύ προκειμένου να βγει στην επιφάνεια ο Απόδημος Πνευματικός Ελληνισμός.
Με αυτό το γεγονός η ΕΕΛΣΠΗ, και από αυτή τη θέση, εκφράζει την απόλυτη ικανοποίηση και τις ευχαριστίες της προς τους προαναφερόμενους συντελεστές όπου, εκτός της ευγενούς χορηγίας, η ΕΕΛΣΠΗ εισέπραξε αναγνώριση και ηθική αμοιβή.Ευελπιστούμε ότι και η Μητρόπολη (μητέρα Ελλάδα τη λέμε εμείς) θα κινηθεί στα ίδια μέτρα και σταθμά αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα παντελή αδιαφορία και φρασεολογία της με την πράξη. Επίσης και οι Τοπικές Αυτοδιοικήσεις μπορούν να συμβάλουν τροφοδοτώντας τα ελληνικά σχολεία και με τα βιβλία μας, που αμή τι άλλο και ο ρους της αχανούς και απρόσωπης "Παγκοσμιοποίησης" θα φρεναριστεί και θα απομακρυνθεί και ο απόδημος γραπτός λόγος θα τονώσει και θα βελτιώσει την βραχυκυκλωμένη νοημοσύνη των παιδιών μας.
Γιορτή λοιπόν στην όμορφη Θεσσαλονίκη και ο γράφων είχε τη χαρά και την τιμή να καλέσει τις τοπικές αρχές, τα τοπικά ΜΜΕ και αρκετούς φίλους και κάθε συμπολίτη, προκειμένου να μας τιμήσουν με την παρουσία τους. Ευελπιστούμε στην παρουσία τους.
4η Ανθολογία λοιπόν και θα υπάρχει και συνέχεια, αλλά τελειώνοντας ας επιτραπεί στο γράφοντα να ευχαριστήσει όλους όσους έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί με τις πολιτιστικές δραστηριότητες της ΕΕΛΣΠΗ, βεβαίως και τον αγαπητό Χρυσόστομο Ζήση, όπου είχε την καλοσύνη και την ευαισθησία να ασχοληθεί πάλι με την ΕΕΛΣΠΗ καταθέτοντας τον πνευματικό και ξέχωρο δικό του λόγο στον "Πρωινό Λόγο", 24.04.2009.
"Οι Απόδημοι Έλληνες είναι, κοντολογίς, οι θεματοφύλακες της φυλής μας, της αιώνιας Ελληνικής Φυλής που μένει άφθαρτη και αναλλοίωτη. Όλοι αυτοί οι "άλλοι Έλληνες" αποτελούν τον "έξω Ελληνισμό" τον ολοζώντανο. Που αφομοιώνουν χωρίς να αφομοιώνονται. Που όπου κι αν βρίσκονται ανοίγουν μονοπάτια και λεωφόρους ευημερίας, προόδου σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής! Που τιμούν το όνομα της Ελλάδας. Που διατηρούν τη γλώσσα μας, τους εθνικούς μας χορούς, τα δημοτικά μας τραγούδια, τα ήθη και έθιμα! Που σέβονται τις παραδόσεις και τον ελληνικό τρόπο ζωής, την Ορθοδοξία, την Ιστορία μας και την διαχρονικότητα του Ελληνισμού! Που κρατούν την εθνική μας ταυτότητα σε πείσμα της "παγκοσμιοποίησης" και των ύποπτων ρευμάτων της σύγχρονης εποχής -μιας εποχής αλλοπρόσαλλης, αποπροσανατολισμού, αναστάτωσης, διαφοροποίησης των πάντων και αμφισβήτησης των αιώνιων αληθειών!" (Σχόλιο για την Πρώτη Ανθολογία του Χρυσόστομου Ε. Ζήση Τρίκαλα, 30.12.2001).
Ελάτε λοιπόν, Τρικαλινοί συμπολίτες, φορτωμένοι με την κληρονομιά των πολιτιστικών αποθεμάτων στη γιορτή μας να εμπλουτίσουμε ακόμα περισσότερο την Τρικαλινή κουλτούρα. Σας περιμένουνε.

Βάιος Φασούλας
Πρόεδρος της ΕΕΛΣΠΗ
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Μάιος 27 2009
pelasgos@fasoulas.de , www.fasoulas.de
Προτιμώ να είμαι η Κατερίνα, κι ας μου "τα ' πα νε"!...
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη, 22 Σεπτέμβριος 2009

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ



Αποσπάσματα απ' την 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ θα βρείτε εδώ!

Τρίτη, 8 Σεπτέμβριος 2009

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - ’ννα Χρηστάκη Κόρνουελ




4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - ’ννα Χρηστάκη Κόρνουελ (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Βλάζια Φαϊδά





4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Βλάζια Φαϊδά (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Χριστίνα Τσαρδίκου





4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Χριστίνα Τσαρδίκου (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Μιχάλης Λυμπερόπουλος





4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Μιχάλης Λυμπερόπουλος (αποσπάσματα)

Δευτέρα, 7 Σεπτέμβριος 2009

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου





4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Κώστας Δουρίδας






4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Κώστας Δουρίδας (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ιάκωβος Γαριβάλδης










4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ιάκωβος Γαριβάλδης (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Σπύρος Δαρσινός








4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Σπύρος Δαρσινός (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Γεώργιος Πλακιάς






4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Γεώργιος Πλακιάς (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ελευθερία Μπέλμπα








4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Ελευθερία Μπέλμπα (αποσπάσματα)

Σάββατο, 5 Σεπτέμβριος 2009

Η 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ σε παραλίες του Πηλίου

Η 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ σε παραλίες του Πηλίου





Ότι αφορά την 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΕΔΩ!

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Έρμα Βασιλείου










4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Έρμα Βασιλείου (αποσπάσματα)

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Στέλλα Ζαμπούρου - Φόλλεντερ












4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Στέλλα Ζαμπούρου - Φόλλεντερ (αποσπάσματα)

4η ΑΝΟΘΛΟΓΙΑ - Βάιος Φασούλας














4η ΑΝΟΘΛΟΓΙΑ - Βάιος Φασούλας (αποσπάσματα)

4η ΑΝΟΛΟΓΙΑ - Παντελής Π.Ξανθίδης









4η ΑΝΟΛΟΓΙΑ - Παντελής Π.Ξανθίδης (αποσπάσματα)



Σάββατο, 25 Ιούλιος 2009

...αυτοί είναι οι ποιητές. Σεβασθείτε τους. Γιώτα Στρατή






Τα λόγια και τα έργα της Γιώτας Στρατή, τα σέβομαι! Γι' αυτό δεν λέω τίποτα!
Ήδη έχω πει πολλά!Σας ζάλισα για κείνη!

Γράφω γιατί η μνήμη είναι καθεαυτό δική μου Γαβριήλ Παναγιωσούλης




Γράφει, γιατί η μνήμη είναι δική του...
οι ιστορίες του, αθάνατα παιδιά...
Δεν πρέπει να φύγουνε μαζί του.
Αυτά και άλλα πολλά αληθινά, γράφει ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης στην 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ.
Να είσαι γερός κι ευτυχσιμένος Γαβρίλη μας και να γράφεις έτσι, αθάνατα!


Ο ήχος της ψυχής του Στράτου Δουκάκη




Τιμής Ένεκεν τα λόγια της ψυχής του Στράτου Δουκάκη!

Τις λέξεις τις έχεις Στράτο μου και δεν χρειάζεσαι ψάξιμο! ’στα αυτά!
Μακάρι να τις είχαμε όλοι μας!
Έτσι είναι φίλε μου! Δυο οι πατρίδες... σε άλλους και περισσότερες...

Τώρα, πως θα γίνει να μην διαλύσω απ' το δούλεμα αυτό το βιβλίο, ένας Θεός ξέρει!

ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, για όλα!

Παρασκευή, 24 Ιούλιος 2009

4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ











Τι να πω και πώς ν' αρχίσω!

Ο Στράτος Δουκάκης, ο γνωστός σε όλους μας "μηθυμναίος", είχε την ευγενή καλοσύνη να μου χαρίσει την


4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η!

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΖΗΤΗ)


Ένα βιβλίο, τόμος ολόκληρος! 574 σελίδες!

Πιάνοντάς το στα χέρια μου ένιωσα πολύ μεγάλη συγκίνηση!

Όλοι οι πνευματικοί απόδημοι Έλληνες, εκεί μέσα!

Αυτό το βιβλίο με τα γραφούμενά του και όλους τους δημιουργούς του, ανήκει στα κρατούμενά μου!...

Επιφυλάσσομαι.

Τώρα προλαβαίνω μόνο να πω, ένα μεγάλο μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Στράτο τον Δουκάκη, γι' αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό!

Μετά, να συγχαρώ όλους αυτούς:


την

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ (Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.)


τα μέλη του:

Βάιο Φασούλα που είναι πρόεδρος, τομεάρχης Ευρώπης και οικονομικός υπεύθυνος



Στράτος Δουκάκη που είναι αντιπρόεδρος, τομεάρχης Ελλάδας και Ν. Αμερικής



Ελευθερία Μπέλμπα που είναι γραμματέας, μέλος κριτικής επιτροπής ΕΕΛΣΠΗ



Γεώργιο Πλακιά που είναι υπεύθυνος προβολής και παρουσίασης και


internet Programmer mailtoQgeogplak@arcor.de


Σπύρο Δαρσινό που είναι τομεάρχης Αμερικής και οικονομικός υπεύθυνος στις ΗΠΑ



Ιάκωβο Γαριβάλδη που είναι τομεάρχης Ωκεανίας



Κώστα Δουρίδα που είναι τομεάρχης στον Καναδά



Παντελή Ξανθίδη που είναι εκπρόσωπος της ΕΕΛΣΠΗ στην Ελλάδα



Γαβριήλ Παναγιωσούλη που είναι επίτιμος και αναπληρωματικό μέλος του Δ.Σ. -ΗΠΑ



Το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάση


Τον Πρόεδρο του Δ.Σ. του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ωνάση κύριο Αντώνη Παπαδημητρίου


Τον Πρόεδρο του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού κύριο Στέφανο Π. Ταμβάκη


και όλους όσους συμμετείχαν με τις λέξεις τους και την ψυχή τους, στην 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ:


Γεώργιος Αβράς

Χρήστος Αγγελής

Ντίνα Αμανατίδου

Έρμα Βασιλείου

Αγγελική Βόλλνερ - Μαραγκουδάκη

Ιάκωβος Γαριβάλδης

’γγελος Γόντικας

Θάλεια Centineo

Σπύρος Δαρσινός

Κώστας Δουρίδας

Στέλλα Ζαμπούρου - Φόλλεντερ

Δημήτρης Ζαχαρόπουλος

Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

Τεντ Καψάλης

Βάνα Κοντομέρκου

Βασίλης Κουτουζής

Κωνσταντίνος Μ. Κώστος

Νίκος Λιψάνος

Μιχάλης Λυμπερόπουλος

Δημήτρης Μουστάκης

Ελευθερία Μπέλμπα

Λίλη Μπίτα Σεβαστή Μπούρα - Μπούτου

Παντελής Π. Ξανθίδης

Ρεγγίνα Παγουλάτου

Νίκος Παλαμήδης


'Ασπα Παπακωνσταντίνου

Λένα Παππά

Νίκος Πιπέρης

Γεώργιος Πλακιάς

Ηλίας Στεργιόπουλος


Μάκης Τζιλιάνος

Παναγιώτης Τρανούλης

Χριστίνα Τσαρδίκου

Βλάζια Φαιδά

Βάιος Φασούλας

Χρήστος Φασούλας

’ννα Χρηστάκη Κόρνουελ


Συγχαρητήρια θερμά!

Τέτοιου είδους έργα και αποτελέσματα, πρέπει να προβάλλονται!

Πόσο μάλλον αυτοί οι ’νθρωποι που κρατούν την Ελλάδα ζωντανή, όπου κι αν βρίσκονται!

Υποκλίνομαι, σε όλους!
Since 1996
the LAND of GODS Ενότητες, Ανθολογίες και άλλα..: Κεντρική σελ.  /   Τα δικά μου γραψίματα και άλλα.. /   Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι  /   το Δημοτικό τραγούδι.. /   Eλληνική λογοτεχνία στο Δίκτυο /   Ποιητες και Συγγραφείς στο Δίκτυο /   Απομ. Γιάννης Μακρυγιάννης  /   Απομ. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  /   A Little Bit of Greece.. /   το ηλ. περιοδικό "Έλα να δεις"  /   μια Φωτογραφία και ένας τόπος /   ποιήματα τα αγαπημένα /   Νεοελληνική πεζογραφία /   Ανθολογίες της EELSPH  /   Δελτίο τύπου  /   το Ποιήμα της ημέρας /   ο Στίχος της ημέρας  /   Αρκαδική ανθολογία  /   ο Ελληνισμός της Διασποράς  /   Βιβλία και Αφιερώματα /   τα Δεκάχρονα της LAND of GODS  /   στην ΑΚΡΗ του ματιού..  /  youTube SlideShows (pps)  /  Μηνύματα και επιστολές
Μικρο απάνθισμα στίχων και φράσεων
Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς
Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα όμως υπάρχει παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση.
έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!
ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω....
Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...
''Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει πάνω στις χάντρες του κομπολογιού.. Mία τη μία κι' ένα το βήμα. Βήμα τα βήματα, στο παρά πέντε.. Κόμβο τον κόμβο και με τα αρθριτικά.. Μίλια τα μίλια -Χιλιάδες μίλια μακριά από την θάλασσα και τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας! ...Ποιος τον θυμάται τώρα τον μετανάστη"..
Σήμερα ο μετανάστης -αν και πεθαίνει- έχει πάρει προ πολλού την θέση του παλαιού χωριάτη.. για ετούτο τον αποκαλούν "πιατά" και άλλα τέτοια πολλά του λένε..
Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ...ποιήματα
Τότε που ο κόσμος λεει, σαν πήγαινε στην εκκλησιά κι αυτή σχολνούσε, μίλαγε ο ένας στον άλλονε με το μικρό τους τ' όνομα! Και χαιρετιώσαν κι' αγκαλιάζανε, και δεν υπήρχε ξένος εκεί στην εκκλησιά!.. Μα κι' αν υπήρχε εδώ κι' εκεί στον χρόνο μέσα. 'ΟΛΟΙ ρωτούσαν στο χωριό, ποιος είναι ο ξένος; Πούθ' έρχεται; Πού πάει; Και πού θα κοιμηθεί;; .
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
Θυμήσου: 'Ενα παιδί της διασποράς, ήταν τότε, είκοσι χρονών, που γύρισε στην πατρίδα γύρω στα 1820, και δεν μιλούσε καλά ελληνικά, -καθώς κι' εσύ- και όμως στον ίδιο καιρό, έγγραψε τον εθνικό μας ύμνο, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός που έγγραψε επίσης και τούτο: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο»!!
Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα. Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!..
Μην Λησμονείς: H Κοινότητα ξεκίνησε με εσένα! Στηρίζεται σε εσένα! και το γνωρίζει: θα επιτύχει ή θα αποτύχει με ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ αδελφέ μου.
Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτοςκαβαλάρης και σταυραϊτός
Επειδή λεει δεν μας χρειάστηκαν παρά μονάχα ένα ποτήρι νερό να δώσουμε στον διψασμένο αναχωρητή της μακρινής πατρίδας.
Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή από την γη της γαλανής, είναι Αίμα, Πνεύμα, και Πηλός!.
Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα για να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης... 'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες να γίνεις πολίτης του κόσμου επειδή η καρδιά σου είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.
Όσο που ζεις θα σε πικραίνει, όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της, θα σε πεθαίνει... Μα νάσαι σίγουρος θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!.
Ως αμνό τον πάνε -και με άλλους λαούς, ποιος να πιστέψει.. με μια Κοκα Κόλα στο χέρι, στο Θείο Σταυρό του Μαρτυρίου Σου! και στην δική του την εξαφάνηση !
Δωσμου θεέ μου μια στιγμή φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό... Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω! Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!
Πήρε μια χούφτα χώμα απ' τα Καλάβρυτα.. Το έσμιξε με κείνο της γης του Σύδνεϋ και έκανε το περβόλι της!..
Μάθε, στην γαλανή πατρίδα όταν μιλούν για μετανάστες εννοούν μονάχα: Τυχοδιώχτες και ύποπτους!. Η λέξης Αϊ Μετανάστης που σούλεγα.. θυμάσαι?? Τώρα, κατάντησε βρομιά?? στο στόμα του λαού. Και το δικό σου όνομα αδελφέ μου ..για λίγο ακόμα.. και να γράφοταν στην.. ιστορία!..
σώμα απ' το σώμα σου θέλω να κτίσω μνήμα στα μνήματα του μετανάστη με την ευχή σου!!
Τα χρόνια γίναν δίσεκτα και οι μέρες οργισμένες
Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου κάθε φορά στο ηλιοβασίλεμα στέλνουν την μοναξιά τους με το δισάκι του ξενιτεμένου στα πέρατα της γης να παν χαιρετισμούς στον μετανάστη
Μέσα απ' του ψάλτη τη φωνή και του παπά ακούω την φωνή σου και ραγίζω βλέπω τριγύρω καταχνιά την απουσία απ' τις καινούργιες γενιές.. δακρύζω..
Εγώ κι' εσύ πορεύουμε την ιστορία στον ώμο μας. Κι' επά στην κορφή του 'Ολυμπου για δώδεκα χιλιάδες χρόνια φιλάμε σκοπιά το ανθρώπινο γένος
Μη φοβηθείς να σκούξεις την αλήθεια: Με την φωνή του Ρήγα στα μπουντρούμια της Οδησσού! με το ραβδί των φιλικών:
η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης, και έλαμψε η γης!
..«Να μου το θυμάσαι και πάντα καλά μου νάσαι !»..
Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος! Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα να βγει στον άνθρωπο!
φύγαμε μακριά.. τάχα απ' την ζήτηση της περιπέτειας.. Τάχα από ..ανάγκη...
Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε! και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα! έγραψε απάνω το όνομά του: Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός, Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..
Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ και χαλασμό σηκώνω.. Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά κι' αντάριασμα στα πλάγια Χιλιάδες γιδοπρόβατα περνούν στα βοσκοτόπια κι' ακούω τα κυπροκούδουνα κι' εγώ λαλώ φλογέρα..
Τα αχνάρια μου να περιμαζέψω, όπου δειλά θαρρώ λίγο κι' ακόμη, να μου αργοφαίνονται: Μικρές τύψεις, μικρά αποτυπώματα στην απεραντωσύνη Σου και στην μεγαλωσύνη Σου Κύριε!
'Υστερα και λίγο πριν πάει για τον στρατό. Μια μέρα και μέσα σε λίγες ώρες, από παιδί που ήταν κι αισθανότανε, στα ξαφνικά ωρίμασε και έγινε άνδρας. Καθώς που βρήκε τον εαυτόν του κρατημένο γερά!! Κειδά, από το φέρετρο του αγωνιστή και ήρωα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη!..
απ' την Μητρόπολη ως μέχρις το πρώτο νεκροταφείο η Ελλάδα, είχε διπλώσει σε ένα μικρό σεντόνι την ιστορία της, και με τα χέρια της τεντωμένα σε χιλιάδες μπουνιές, φοβέριζε τους ουρανούς μαζί και τους ..θεούς της.
Και οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά.."..
Δεν έχουμε το ..θεό μας. Και άλλα τέτοια πολλά.. Νάσαι καλά!!
οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο και χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων
Στις πέρα ανηφοριές με τα κυκλάμινα του ονείρου μου ..παλικαριές...
Το πιο γλυκό χαμόγελο στον πλανήτη είναι το χαμόγελο του Έλληνα καθώς υποδέχεται τον επισκέπτη του. (Ολυμπιακή Φιλοξενία 2004)
Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή, Μάνα και χαριτωμένη!..
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά με το *φακιόλι της αλαφιασμένη ψάχνει στα διάσελα κλαημένη να βρει τσοπάνηδες..
...Και τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι' εκείνα μας εγκατέλειψαν για μιαν... Αθήνα..
Κτύπαγε τις λέξεις στην γραφομηχανή καθώς ο χτίστης πετάει με το μυστρί την λάσπη πάνω στον γυμνό τοίχο.. Θαρρείς και υπνωτισμένος έγραφε την διαθήκη του
Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές κι' απ' τα τραγούδια τους είναι τον μετανάστη!.
Σε ψάχνω στους τηλεφωνικούς καταλόγους της διασποράς,
Είναι ένας Έλληνας της διασποράς..
Φεύγοντας ο μετανάστης πήρε μαζί του από την πατρίδα το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες στιγμές το είχε φυλαχτό και τον βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!
Είναι Μεσολογγίτισσα γλυκιά νεράιδα που λες και η λίμνη την ξεπέταξε σαν ένα θαύμα που γεννιέται κάθε εκατό χρόνια!..
και στα πόδια της το Αιγαίο...!
Και ύστερα, εκείνο το ξαφνικό σου χαμόγελο που ενώ μιλάς το ρίχνεις από το ...πουθενά... Και κείνο δίνει ζωή για οχτώ ζωές.
Αγαπητέ μου φίλε, Θέλω να ξέρεις ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια απ' το γράμμα μου στον «'Αγιο Μετανάστη» είναι αφιερωμένα για να μην σου ειπώ γραμμένα στον απόηχο της δικής σου παρουσίας απ' την άλλη μεριά.
Ότι έχεις στο μυαλό σου να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης. Είσαι ότι καλύτερο έχουμε σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας.. Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη..
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου.. Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
Παλιέ μου φίλε Πάντα σε σκέπτομαι κι' αδημονώ να πάρω σου νέα.
'Oταν ήμουν παιδί έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω : "Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα μ' ένα φιλί στο στόμα!".
Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος
πουλιά φοβισμένα; και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Λένε πως ο ΠατροΚοσμάς βγήκε παγάνα στα βουνά...
επειδή υπάρχεις θα υπάρχω και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
Ρωτάω τι γένηκε και μ' απαντούν οι αντίλαλοι της εγκατάλειψης.
κι' εδώ κι' εκεί και χάει κοντά με πέντε οργιές καζάντι.. Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα εχάθηκες στα αστέρια.
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου, βρίσκω τη ψυχή μου γονατιστή -θαρρείς και να προσεύχεται- μπροστά στον Ιερό Bωμό της ατέρμονης Ελληνικής μου Ιστορίας!!!
η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του
Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο
.."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το «εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"...
Όμως έτσι γίνεται πάντα!.. Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα στη διασπορά αλλά και στην πατρίδα!.
Στην διασπορά ο ελληνισμός ψυχοραγά
Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.
Για τούτο και για όλα αυτά τα παραπάνω που λεω, επιμένω σε αυτό: Ο 'Ελληνας της διασποράς, ποτέ του δεν υπήρξε τυχοδιώχτης η επιζήμιος για τους συνανθρώπους του στην νέα γη, παρά μοχλός στην δημιουργία και την πρόοδο και όσο για την πατρίδα. Αϊ μετανάστης!
Ο απόδημος Ελληνισμός, στο σύνολό του υπολογίζεται ότι υπερβαίνει τα 6.000.000. Ο Ελληνογεννής πληθυσμός ανά τον κόσμο (η αφομοίωση που λέμε) πλησιάζει τα 100. 000.000. λένε οι ειδικοί. Ο πληθυσμός της πατρίδας πλησιάζει τα 11.000.000. Και κάποιοι άλλοι λένε:

The LAND of GODS Since October 1996
Oakville/Τοροντο Canada
..Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες (το χειμώνα) είναι σκληροί.. Tα καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές στο Καρδαρίτσι: Ο 'Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή μαζί κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος, Σου στέλνουν γράμμα και γραφή, μαζί κι' ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς στον κόρφο Σου να μην Σε πιάνει αβάσκαμα.. κδουρ
..And because in Ontario the months are harsh, from the highest peaks of Kardaritsi, Saint George and Saint Paraskevi look out Saint Constantine as well, They send you notes and letters too a bunch of rosemary for you to ward off the evil eye. .. κδουρ