Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!.
Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!
Γιε του Λαέρτη,
σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου!
Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!
Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου
'Ελληνα της Διασποράς!!
Υστερόγραφο:
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την
αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς
-που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου
πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
'Ηθελα να πάρω εδώ την αφορμή και να σου παρουσιάσω αυτόν τον μεγάλο μου
ήρωα αλλά και θύμα των τελευταίων χρόνων της ελληνικής μας ιστορίας: τον
'Ελληνα της Διασποράς. Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη
σ' άκρη, στην δραματική πλειοψηφία του, να έχει βαρέσει ντουγρού στην
αφομοίωση. Με θλίβει.. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που
λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση? 'Ισως. Και 'ισως από την καινούρια
αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο
ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν.
Καθώς το Ιντερνέτ μπήκε πια στη ζωή μας και οι αποστάσεις
μίκρυναν.. Τώρα στο σπίτι μας, μπορούμε και διαβάζουμε τα νέα απ' την
πατρίδα, προτού ακόμα οι εφημερίδες στην Αθήνα, προλάβουν να φτάσουν στα
περίπτερα! Λεω εγώ κι' εσύ από άκρη σε άκρη στη γη της Διασποράς, μπορούμε
να μιλήσουμε με μια φωνή για την καινούρια μας πατρίδα.
Πριν τέσσερα χρόνια πήρα ένα e-mail από έναν πολύ
σπουδαίο φίλο κι' αδελφό μου, συνελληνά μου, μετανάστης κι' αυτός στην
Μελβούρνη. Είναι δυναμικός ποιητής και ανήκει στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών
της Αυστραλίας, πονετικός και καλός πατριώτης. Ηγετικό στέλεχος και από εκείνους
τους 'Ελληνες, που αναμφίβολα τιμούν τον Ελληνισμό της Διασποράς. Το όνομά του
είναι Ιάκωβος Γαριβάλδης, και μεταξύ άλλων μου έγραφε τούτα τα λόγια: «Οι δίοδοι
του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν
επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε».
Τα απλά ετούτα λόγια,
σταθήκανε για μένα θαρρείς, η αρχή μαζί και το «προσκλητήριο» του άλλοτε Ρήγα!
Καθώς που στους δρόμους της διασποράς, βλέπω τον 'Ελληνα αδελφό μου μετανάστη,
να κινδυνεύει περισσότερο από τα χρόνια του Ρήγα! Και γίνεται αυτό, επειδή τότες
ο εχθρός του 'Ελληνα.. ήταν ορατός μαζί δυνατός και βάρβαρος! Ο σκλαβωμένος
-τότες- 'Ελληνας, το γνώριζε καλά με τι είχε να κάνει και για τούτο ήτανε θέμα
χρόνου και σωστής οργάνωσης να βρει την λευτεριά του από τον τύραννο. Και αφού
πολέμησε μαζί και θυσιάστηκε την βρήκε(!) γιατί αυτό ποθούσε και είχε στο μυαλό
του.
Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί
δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα.. αλλά βρίσκεται παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον
είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον
είπαν αφομοίωση. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα
αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς
εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι'
...αποξεχάστηκε?
Καλέ μου φίλε, Σε ένα τραπέζι στρογγυλό καθόμαστε
σήμερα εγώ κι' εσύ. το λένε ο πλανήτης γη. Με το «Καπνόν Απoθρώσκοντα» θα σου
μιλήσω για τα δικά μου προβλήματα που είναι και δικά σου. Την αγωνία μου λεω να
σου αποδώσω.. Μαζί την αλήθεια μου παραστατικά και όπως την ζω, την βλέπω και
μαζί την αισθάνομαι.
Δεν θα σου κρύψω τίποτα! Μπορεί κάποια στιγμή να σου
φανώ κουραστικός στην λεπτομέρεια. Μεροληπτικός στα κοινότυπα. Κι' επειδή κάπου
- αφαιρούμαι: Αντί να σου μιλήσω για ΣΕΝΑ! Συγχώρεσέ με!!! Ξεχνάω να
επαναλαμβάνω το ΕΜΕΙΣ! που είναι και η βάση της θείας εντολής που ΕΓΩ κι' ΕΣΥ,
έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας
λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας,
αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την
αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!
Και σου το λεω αυτό επειδή ΕΔΩ, εγώ κι' εσύ ΡΙΖΩΣΑΜΕ
πια, με τα παιδιά μαζί και τα εγγόνια μας και οι ρίζες μας είναι τα παιδιά
μας!!. Για τα παιδιά μας παλέψαμε μια ολάκερη ζωή και φύγαμε απ' την πατρίδα μας
Ο αγώνας μας ήταν μαζί και ο σκοπός, για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας: Να
συνεχίσουν δηλ. την ζωή τους με βάση την ελληνική παράδοση μαζί και την ιστορία
των: Με αξιοπρέπεια και σεβασμό και όχι φανατισμό, στις κοινωνίες και μέσα στους
χώρους της διασποράς όπου κι' αν βρίσκονται. Και γιατί όχι;; 12 χιλιάδες χρόνια
λένε οι ειδικοί κρατάει η ιστορία του 'Ελληνα!!
'Ομως σήμερα, υπάρχει παντού και γίνεται μια
«προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε ή μάλλον να σκεπάσουμε την αλήθεια και αυτό
θα το δεις στα λόγια του πρώτου επίσημου που έρχεται από την πατρίδα, που αφού
τον υποδέχονται και τον χειροκροτούν, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΝΤΑ -τελευταία μάλιστα και
..λιγοστεύουν- Εκείνος, θα πει στον «πανηγυρικό του» όλα και όσα δεν έχουν σχέση
με τα παιδιά και τις καινούριες γενιές που χάνονται στην αφομοίωση. 'Ολα και όσα
δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του μετανάστη: δηλ. ΕΜΕΝΑ και ΕΣΕΝΑ αδελφέ
μου.
..Και με αυτά και άλλα τέτοια, κυνηγήσαμε τον κόσμο
από τις εκκλησίες, τα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία.. Δεν σου κρύβω πως σε αυτό
βοήθησε και η δολερή πολιτική όλων εκείνων όπου ποτέ δεν είδαν τον 'Ελληνα παρά
με τη θεωρεία του γλοιώδη Κισινγκερ** Σκέψου ότι από αυτούς ακόμη πληρώνονται οι
Ελληνοδάσκαλοι για να διδάσκουν τα ελληνικά στα παιδιά του μετανάστη.. Για
ετούτο και σου λέγω στο άγριο αυτό παιγνίδι που γίνεται εις βάρος μας, εάν
θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να σμίξουμε την φωνή μας σε μια φωνή
ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου
πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή
απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω.... ' Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ
ζω και για τούτο τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω,
σαν μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή σου, επειδή
ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που
βαθιά ριζώθηκε μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι εφόσον θα υπάρχεις.. Σου
λέγω ακόμη και τούτο: 'Οσο που ζω και όπου και αν ευρίσκομαι, ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για
ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα.
Δεν σου κρύβω πως έχω πρόβλημα (με το "Καπνόν
Αποθρώσκοντα") να συνταιριάξω στο ίδιο "πανί", τα γεγονότα μαζί με τα
συναισθήματα: Μπερδεύομαι λεω να βρω τον δρόμο τον σωστό επειδή ζητάω να ωφελήσω
και όχι να ζημιώσω. Να επουλώσω -πληγές- και όχι να σκοτώσω. Να δώσω θάρρος και
όχι να απογοητεύσω. Μα πάνω απ' όλα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα» ζητάω και θέλω
να κτίσω το σπίτι μου όχι με τα υλικά που θα ήθελα να έχω αλλά με αυτά που έχω!
Δεν παραιτούμαι απ' τον αγώνα, το όνειρο ήθελα να πω. Αλλά δεν θέλω να παραμείνω
στο όνειρο μονάχα, παρά να προχωρήσω στην πράξη... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ
φθαρμένα» και τα υλικά μου αδύνατα πολύ. Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά
σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν παλιά περιβόλι;;
Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και
ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί
παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την
αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που
εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...
Νάσαι καλά!..
Κώστας Δουρίδας
mailto:kostas@douridasliterature.com
Oakville On, 18 Feb 2002
*** «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον
πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη
γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να
εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να
επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση
Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για
μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.». HENRY KISSINGER
Αφιέρωμα στον
πρώην αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα,
όπου με το «ασυμβίβαστο» του χαρακτήρα του, διδάσκει σε εμάς, ότι το θαύμα
του λαού μας στην μακραίωνη ιστορία του το επωμίσθηκαν ολίγοι..
Αγαπητέ μου φίλε,
Στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ο Ελληνισμός μας όλο
και χάνεται στην αφομοίωση, νομίζω πως ήρθε η ώρα, να πάρεις μέρος και να
βοηθήσεις με όποιο τρόπο εσύ μπορείς στην παροικία σου, στους τόπους της
διασποράς όπου κι' αν ευρίσκεσαι!
Αυτό θα γίνει ίσως με μόνο και την παρουσία σου στις
εκδηλώσεις να είναι αρκετό. 'Ισως και μόνο με την εγγραφή σου σαν μέλος, να
-είναι το πρώτο βήμα-, είναι αρκετό.
Αν είσαι νέος και θελήσεις, μπορείς να συμμετάσχεις και
εσύ!!! στην ανασυγκρότηση της ελληνικής νεολαίας. Μην σε φοβίζει που δεν
μιλάς καλά ελληνικά. Θυμήσου: 'Ενα παιδί της διασποράς, ήταν τότε, είκοσι
χρονών, που γύρισε στην πατρίδα γύρω στα 1820, και δεν μιλούσε καλά
ελληνικά, -καθώς κι' εσύ- και όμως στον ίδιο καιρό, έγγραψε τον εθνικό μας
ύμνο, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός που έγγραψε επίσης και τούτο: «Κλείσε στην
ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο»!!
ι υπηρετούντες την κοινότητα δεν είναι προνομιούχα πρόσωπα
δεν είναι υπερπατριώτες. Είναι άνθρωποι απλοί, κομμάτι της δικής σου ράτσας
και φυλής! Σήμερα είναι αυτοί. Αύριο θα είσαι εσύ. ΠΡΕΠΕΙ να ΕΙΣΑΙ! Αν το
θελήσεις.. Για τούτο αν σήμερα εκείνοι κάνουν λάθη.., μην θυμώνεις με την
Κοινότητα.. Γιατί, "ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ δεν είναι του καθενός ο
...εγωισμός." Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ
ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα.
Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!..
Γι' αυτό λοιπόν, πάρε φωνή! και βγες μπροστά, και δώσε το
δικό σου παρών! Δώσε την γνώμη σου! Χαιρέτα και αγκάλιασε τον διπλανό σου
επειδή και μόνο είναι 'Ελληνας της παροικίας σου καθώς και ΕΣΥ! Μην
διστάζεις... Μα πάνω απ' όλα χαιρέτα και αγκάλιασε ΟΛΟΥΣ αυτούς! που έχουν
συνδέσει τη ζωή τους με εκείνη του παιδιού η του φίλου σου και οι οποίοι ΔΕΝ
είναι 'Ελληνες στην καταγωγή... Πάρε την ευθύνη και ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕ σαν να είσαι
ΕΣΥ και μόνον! ο οικοδεσπότης της Κοινότητας, σε όλους εκείνους που
γνωρίζεις ή δεν γνωρίζεις, αλλά έχουν πάρει μέρος στην κοινοτική εκδήλωση.
Μην Λησμονείς: H Κοινότητα ξεκίνησε με εσένα! Στηρίζεται
σε εσένα! και το γνωρίζει: θα επιτύχει ή θα αποτύχει με ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ
αδελφέ μου.
In these difficult times when Hellenism is being
continuously drowned in assimilation I think the time has come for you to take
part and help in any way you can in your community, in the places of the
Diaspora, wherever you are!!
Perhaps you can do
this just by registering as a member - that might be enough as a first step. If
you are young and willing you too can participate in the regrouping of the Greek
youth. Do not be afraid because your knowledge of Greek is not so good.
Remember, it was a child of the Diaspora back then, aged only twenty, who went
back home, spoke Greek poorly, -like you-, and yet he wrote our national anthem:
he was Dionysios Solomos who also wrote: "Close Greece up inside your soul and
you will feel within you all kinds of splendour".
Those serving the community are not privileged people,
they are not super-patriots. They are ordinary men and women. They are a part of
your race and ethnicity. Today it is they. Tomorrow it will be you. IT MUST BE!
If you want it to be That is why, if today they make mistakes, don't be angry
with the community. COMMUNITY and HELLENISM is not each person's ego. Community
is YOU and I, don't forget that! And with that, YOUR RELIGION and YOUR HISTORY.
It is the ancient spirit of our sky-blue land. It is the people who sacrificed
themselves. It is those who have gone and those who are still to come.
So lift up your voice
and declare your presence! Express your opinion! Greet and embrace your
neighbour simply because he is a member of the Greek community like you! Do not
hesitate... But above all, greet and embrace ALL who have linked their lives to
that of your child or friend and who are not of Greek descent. Take the
responsibility and WELCOME -as if you alone are the host of the Community- all
those who have taken part in the community event, whether you know them or not.
Do not forget: the Community started with you. It
relies on you. And it knows it: it will succeed or fail with YOU and ME my
brother.
Be well!.. Oakville On, April 1999
Γη των πατέρων μου
Γη των πατέρων μου,
τρισαγαπημένη πατρίδα.
Βάζω τα χέρια μου χωνί
κι' απ' το παράθυρο του Διαδικτύου
μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους ουρανούς
για τους θεούς και τ' όνομά σου !
Στην πιο ψηλή κορφή της γης
ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός
Δίπλα μου ο ήλιος χαμογελαστός
Σπέρνει τραγούδια, αγάπης λουλούδια.
Χιλιάδες άγγελοι στήνουν χορό
και σφάζονται μες την ποδιά σου !!!
Για εσένα αγαπημένη
των ελπίδων μου η ελπίδα!
Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.
Εμείς φωνάζουμε ότι ..χανόμαστε στην αφομοίωση και μερικοί απ' την πατρίδα,
μας βλέπουν ότι εδραιωνόμαστε με δύναμη και δόξα στα πέρατα της γης...
Τι ειρωνεία..
Εμείς θρηνούμε για τ' απομονωμένα χωριά της μακρινής πατρίδας που έμειναν
έρημα και την 'ιδια στιγμή ο μετανάστης στην ξένη γη, έρημος και αδύναμος!
φορτωμένος τα αρθριτικά του σκοτώνει στα ..τυφλά τον άδειο χρόνο του μέσα
στις πλάζες και στα ντονατσάδικα... Και αυτοί μιλούν το πόσο τους κάνουμε
υπερήφανους συνεχίζοντας την αθάνατη ιστορία του πολιτισμού μας.
Που ξεκινάει και που λοιπόν τελειώνει η ματαιοδοξία μαζί και η αλαζονεία
μας?? Πολλοί μιλούν πως η χαμηλή γεvvητικότητα του 'Ελληνα στην πατρίδα θα
φέρει γρήγορα την εξαφάνιση του και άλλοι μιλούν για μια Ελλάδα που όχι μόνο
θα επικρατήσει αλλά θα στηρίξει και την ύπαρξη άλλων κρατών να βοηθηθούν από
την φτώχεια κλπ., κλπ.. Ποιους απ' όλους να πιστέψουμε??
Μήπως καλύτερα να ειπούμε -μια και μιλάμε για τον μετανάστη την αλήθεια και
αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας?? Ότι δηλαδή ο μετανάστης έμεινε απροστάτευτος
από κάθε φροντίδα της ελληνόγλωσσης παιδείας και της Ελληνοκρατικοβοήθειας
στην ξένη γη για ετούτο και με γοργά βήματα βαρέσαμε να γίνουμε
οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη?
Mοιάζουμε
αποξεχασμένη μεραρχία
στο πεδίο της μάχης
και μ' έναν πόλεμο
όπου ποτέ δεν έγινε...
Επειδή λεει
δεν μας χρειάστηκαν
παρά μονάχα ένα ποτήρι νερό
να δώσουμε στον διψασμένο αναχωρητή
της μακρινής πατρίδας.
(Εκεί όπου οι διωγμένοι
και οι κατατρεγμένοι
βρήκαν αναπαμό
και λίγη θαλπωρή πάνω
στις άδειες τις πατημασιές
που αφήσαμε λίγο πριν φύγουμε)
Τώρα κι' εμείς
καθώς που ξανα-σμίγουμε
με τα φτερά τσουρουφλισμένα
-πουλιά στον άνεμο-
θαρρείς και αράξαμε κοπαδιαστά
πάνω σε γέφυρα -από Χολυγουτιανή
φτωχή σκηνοθεσία..-
κάτω απ' τα πόδια μας οι τράφοι,
μας τραγουδούν το "ωσανά"...
Με την δικτατορία
της Χούντας οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. και
οι δε, οι απλοί και ανώνυμοι, πήραν τους δρόμους για την ...ξενιτιά....
Πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι
και τούτο επειδή μόνος εσύ,
για μια ολόκληρη εποχή
πήρες την ευθύνη απάνω σου,
λες και ήσουν ο αίτιος..
Μα δεν σε πείραζε
γιατί ήσουν νέος
κι ήσουν γερός και δυνατός
και με χαμόγελο
είπες: "θα πάω και θα γυρίσω"..
Και είπες το "γεια"..
Σήκωσες τον σταυρό σου
και προχώρησες
σαν τον Χριστό
ή σαν τον Διγενή
με την Ελλάδα
να τρέχει από πίσω σου
και να μην σε φτάνει...
Με την Ελλάδα
να σου στέλνει χαιρετίσματα
για να μην ξεχαστείς
στα καταράχια της οικουμένης...
'Οτι εσύ αδελφέ μου
δεν εγεννήθηκες
να γίνεις πολίτης του κόσμου
επειδή η καρδιά σου
είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.
Μια Ελλάδα βαριά τόσο,
όσο η ευχή των πατέρων σου!
Βαριά τόσο,
όσο μια πετρούλα
απ' το θείο της το σώμα...
Θα σε βαραίνει...
Όσο που ζεις θα σε πικραίνει,
όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της,
θα σε πεθαίνει...
Μα νάσαι σίγουρος
θα σ' ανασταίνει
μονάχα η σκέψη της!!
Για ετούτο κι' εγώ τώρα,
πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι
για να το λες ψιθυριστά
κάθε πρωί
που ξεκινάς την μέρα σου
και προϋπαντείς τον ήλιο.
Να ξέρεις πάντα,
ότι τα πρώτα χάιδια του
στο πρόσωπό σου,
είναι τα δικά της χαιρετίσματα
και τα γλυκοφιλιά
στην ιερή θύμηση
της μάνας σου
με μιαν ευχή:
"Παιδί μου
ώρα σου καλή"...
Ρίξε χαμόγελο
κι' ένα σπιρτόζικο
σφυριγματάκι και προχώρα..
..Στους κάμπους και στα βουνά της πατρίδας
αχ και να σ' έπαιρνα απ' το χέρι,
στιγμή - στιγμή, βήμα το βήμα!
Κρυφό Σχολειό να σου έκανα
την ιστορία του Έλληνα παππού σου.
Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή
από την γη της γαλανής,
είναι Αίμα, Πνεύμα, Πέτρα και Πηλός!.
Από εκεί ξεκίνησε η Σοφία και η Αρετή.
Η Δημοκρατία και η Ελευθερία.
Στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
τα λυγερά κυπαρίσσια προσεύχονται
στην Παναγιά και στον Αϊ Γιώργη:
Της αρνησιάς το νερό παιδί μου
εσύ να μην το πιεις,
παρά να πάρεις άσπρο άλογο καβάλα,
και σαν τον μέγα Αλέξανδρο γοργά να ρθεις... Και σε περιμένω...
Με το τραγούδι το δημοτικό στα ερτζιανά..
Ξεχύθηκε η λεβεντιά στους ουρανούς!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!.
Και η γης που πριν σε τρόμαζε το αχανές..
Τώρα χωριό στα πόδια σου, δες,
Στις παραλίες του Sydney
Πεντέξι στήσαν το χορό
Απ τα ελληνάκια σου
Για τα μεράκια σου
Αι μετανάστη.
Στο τραπεζάκι
Ουζάκι..
Για την Ελλάδα μας μωρέ παιδιά..
'Αντε μας γεια! Στον Καναδά.. Καλή καρδιά.
Η Ελληνικότητά μου Κύριε,
στην ξενιτιά μου, είναι η εκκλησιά μου!
Kαι η Εκκλησία Σου, η Μεγαλουργία Σου,
Απεραντοσύνη.. και Μεγαλοσύνη στους αιώνας!..
Στήνω Ναό στο κάθε μου κύτταρο Κύριε,
και πέφτω και προσεύχομαι στης γαλανής μου πατρίδας
και στης δικής Σου την Θεία ύπαρξη για να υπάρξω Κύριε!
'Οτι ΕΣΥ ο Θεός μου ο Μεγαλοδύναμος,
θα διαφυλάξεις την μακρινή μου πατρίδα,
τον μετανάστη και τις μελλούμενες γενιές
από την αφομοίωση, την παγκοσμιοποίηση
και τον εξευτελισμό που φέρνει την άγνοια
των ιερών μας προγόνων!
Θα διαφυλάξεις την ιστορία του 'Ελληνα
που εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια
πολέμησε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί
στο κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του..
Και τα κατάφερε Κύριε να αντέξει τους λοιμούς
και τους καταποντισμούς και την μανία όλων εκείνων
όπου τον ζήλευαν και τον φθονούσαν..
'Ομως σήμερα βλέπω, και πολύ φοβάμαι Κύριε,
πως οι εχθροί του 'Ελληνα τελικά τα κατάφεραν..
κι' αλυσοδεμένο τον έχουν.. Και γδυτόν!!
Ως αμνό τον πάνε -και με άλλους λαούς,
ποιος να πιστέψει.. με μια Κοκα Κόλα στο χέρι,
στο Θείο Σταυρό του Μαρτυρίου Σου!
και στην δική του την εξαφάνηση !
Κύριε ελέησον! Και βάλε την ευσπλαχνία Σου,
Και προφήτες Σου βάλε τους Ρήγα Φεραίο,
τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Οδυσσέα Ελύτη,
τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο,
τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη,
τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη.. Και όλους
εκείνους που σταυρώθηκαν και σταυρώνονται
στο βωμό της μητέρας πατρίδας, και στην αγάπη
για τον άνθρωπο με την ιστορία και τις παραδόσεις του
και κάτω απ' την δική Σου Θεία σκέπη Κύριε!
Όπου η καρδιά του Έλληνα κι' οχτώ πατρίδες κι' όχι μια...
Κι' ανήμερα το Πάσχα λαλούν κλαρίνα και βιολιά
σε όλη την γη του Αϊ μετανάστη!
'Όπου ψυχούλα ελληνική στις γειτονιές του κόσμου,
μπρούσκο κρασί κι' αρνιά στην σούβλα!..
Λουλούδια ανθρώποι και πουλιά
πάνω απ' τους φράχτες της ολόλαμπρης αυλής,
καρτερικά κι' ευλαβικά γλυκοκοιτούν
-θαρρείς προσεύχονται στον Πλάστη:
Δωσμου θεέ μου μια στιγμή
φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο
κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό...
Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη
κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω!
Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!
(Αφιέρωμα σ' αυτή την λεβέντισα την Λαμβρινή Σταύρου που από το Σύδνεϋ της
Αυστραλίας κάθε φορά με το τηλέφωνο βγαίνει στην εκπομπή του Οδυσσέα
Πλατύρραχου :
"Η Γέφυρα με την Πατρίδα"
και μας λέει τραγούδι.. Να είναι πάντα καλά η Λαμπρινή και να μας
τραγουδάει!... Αύγ. 2002)
Ξεκίνησε παιδούλα η Λαμπρινή
σαν την γοργόνα του παραμυθιού
να κυνηγήσει το όνειρο του μετανάστη..
Πήρε μια χούφτα χώμα απ' τα Καλάβρυτα..
Το έσμιξε με κείνο της γης του Σύδνεϋ
και έκανε το περβόλι της!..
Τώρα στην άκρη του περιβολιού
κάθεται και μας τραγουδάει
με ένα τραγούδι που οι άνεμοι
ξετρελαμένοι απ' το παράπονο
και της φωνής τη γλύκα!
Την παίρνουν στα ταξίδια τους
ως τα Καλάβρυτα, τη Κρήτη,
την Νέα Υόρκη.. Το Ώκβιλλε Οντάριο..
Κάνει τα μάτια μας να κλαινε η Λαμπρινή
και την ψυχή μας παλικάρισσα
σφιχταγκαλιά με την Ελλάδα!!!
Lambrini set out when just a girl
like the mermaid in the tale
the migrant's dream to follow.
She took a handful of Kalavryta earth
mixed it with Sydney's soil
and created her little garden!
Now she sits at the garden's end
and sings to us, a song
which the winds
crazed with longing
and the sweetness of her voice,
carry with them on their journeys
to Kalavryta, to Crete,
New York, and Oakville Ontario.
Lambrini, you make our eyes weep
and our heart grow strong
in tight embrace with Greece!!!
Μάθε, προχτές σου έστειλα
Αφιέρωμα στο
μετανάστη που απ' το πρωί ως το βράδυ δούλευε μια ζωή κι' επά στην
προκοπή του ..πέθανε νωρίς..
Μάθε, προχτές σου έστειλα νεράιδες να σε βρούνε
να ρθουν γοργά στον ύπνο σου και να σου ειπούν τραγούδι..
Τραγούδι για την ξενιτιά και για τα πρώτα χρόνια:
Τότε που τα καράβια μας άλλο δεν φόρτωναν
παρά μονάχα μετανάστες... Το θυμάσαι??
Τώρα και τα καράβια μας τα.. κάψαμε.
Και τα όνειρά μας τα στοιβάξαμε σε μια παλιοαποθήκη..
Μάθε, στην γαλανή πατρίδα όταν μιλούν για μετανάστες
εννοούν μονάχα: Τυχοδιώχτες και ύποπτους!.
Η λέξης Αϊ Μετανάστης που σούλεγα.. θυμάσαι??
Τώρα, κατάντησε βρομιά?? στο στόμα του λαού.
Και το δικό σου όνομα αδελφέ μου ..για λίγο ακόμα..
και να γράφοταν στην.. ιστορία!..
Στην μνήμη του
Βασίλη Μωησάκου όπου μας έφυγε μ' ένα λουλούδι στο πέτο μαζί και το αιώνιο
του χαμόγελο.. 20 Αυγούστου 2003
Πατρίδα μου, Ελληνική πατρίδα
μέσα στους ήχους τους λειτουργικούς
του "Κύριε Ελεήσον" σε ψάχνω απεγνωσμένα
κι' απελπισμένα την ιστορία σου και την μορφή σου
να ξεδιπλώσω σώμα απ' το σώμα σου
θέλω να κτίσω μνήμα στα μνήματα
του μετανάστη με την ευχή σου!!
..Δύο κόκκους από το άγιο σου χώμα
πάνω στο στήθος του νεκρού..
Kαι δίπλα μες στους πολλούς
κλαιει η αδελφή (παρ' ότι γριούλα
..ομοιάζει παιδούλα η κυρία Βούλα..)
Aχ ο καημός είναι δαρμός και στεναγμός!.
- Ευχή μας κι' αλί μας απ' την αυλή μας:
το χώμα καλέ μου Αχ.. αδελφέ μου της γης
αντιστύλι, Βασίλη... καλό σου ταξίδι.
Αφιέρωμα στους
Αρκάδες συμπατριώτες μου Sunday, January 19, 2003
Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου
κάθε φορά στο ηλιοβασίλεμα στέλνουν την μοναξιά τους
με το δισάκι του ξενιτεμένου στα πέρατα της γης
να παν χαιρετισμούς στον μετανάστη.
..Mέσα στις πλάζες και στα ντονατσάδικα
καθώς που το ρολόι κτυπάει ρυθμικά
τα βήματα στα κουρασμένα πόδια
ανιχνεύοντας τον ουρανό της τρίτης ηλικίας.
Ψάχνουν να βρουν καράβια της επιστροφής
στα μέρη που όπως είπαν οι καραβοκυραίοι
δεν τα τολμάνε.
Τα απόμακρα κι' ερημικά
χωριά της πατρίδας μου
είναι όμορφα πολύ.
Μοιάζουν σαν δίδυμα με το Χριστό
στην αγκαλιά της παναγιάς που κάθεται εκεί
με το παράπονο και να αγναντεύει
στις άδειες στράτες το χειμώνα.
Εκεί που πας στην ξένη γη
θα σμίξεις και θα χαιρετηθείς με ψεύτες
αγγελιοφορείς με γραμματείς πολλούς και φαρισαίους..
Θα σε πλησιάσουν με το χαμόγελο του φίλου
και θα σου ειπούν πως είναι οι απεσταλμένοι μου..
Μην αφεθείς και να μην ησυχάσεις ποτέ..
Θα είναι οι πατριδοκάπηλοι! όπου μυριάκις
με πρόδωσαν:
Καθώς θα τους ακούσεις να λένε
ξετσίπωτα οι αιώνιοι αδιάντροποι: "Σας φέρνουμε
τον χαιρετισμό επτά εκατομμυρίων απόδημων
του Ελληνισμού".. Θα ξέρεις -κι' είναι
το πρώτο για να καταλάβεις ότι μπροστά σου
έχεις τους κόλακες μαζί και τους ψεύτες του λαού σου!.
Και είπε ο λαός μου: Εκεί που πας στην ξένη γη
μην φοβηθείς.. Εγώ κι' εσύ πορεύουμε
την ιστορία στον ώμο μας. Κι' επά στην κορφή
του 'Ολυμπου για δώδεκα χιλιάδες χρόνια φιλάμε
σκοπιά το ανθρώπινο γένος. Μη φοβηθείς
να σκούξεις την αλήθεια: Με την φωνή του
Ρήγα στα μπουντρούμια της Οδησσού!
με το ραβδί των φιλικών: «Πάρε
όποιο δρόμο, όποια κορφή,
ρώτα όποιο δένδρο θέλεις Μ' ακούς;
Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου!
Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς;.. Ναρθείς!»* *
Τα χρόνια γίναν δίσεκτα και οι μέρες οργισμένες.
Και είναι αυτή η ίδια
η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη
που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως
της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης,
και έλαμψε η γης!
Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος!
Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι
ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα
να βγει στον άνθρωπο!
-γιατί μαθές αυτήν την έλεγαν Ελλάδα
κι' είχε το φως της γης!.
Τότες, ήταν που πια στην γαλανή πατρίδα μας
ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα και την κρατήσαν στο σκοτάδι..
Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε!
και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα!
έγραψε απάνω το όνομά του:
Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός,
Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί..
Και έτσι με αυτό ήρθε ξανά το φως
στην γαλανή πατρίδα των θεών και των Ελλήνων.
'Ομως και πάλι τώρα 'Αϊ μετανάστη
οι αετονύχηδες των νέων καιρών..
Αυτοί. 'Ολοι αυτοί!.
Που οι ίδιοι είπαν ότι βαπτίστηκαν
στο αρχαίο πνεύμα το ελληνικό.
Σήμερα είναι τοι μπροστά κι' αποκαλούνται:
Οι μορφωμένοι... Οι δυνατοί...
Και αφού είδαν και απόειδαν ότι με την ζόρι
δεν βγαίνει τίποτα γι' αυτό και αλλάξαν το τροπάρι.
Τώρα το λένε: Παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση.
το λένε .. Καρλομάγνο!.
'Αϊ μετανάστη:
Σαν την γλυκιά λαλιά αιθέριας μουσικής,
-από τα χρόνια της Σαπφώς-
την προσταγή την Μητρική Σου ξαναλέω
στου ποιητή τα θεία τούτα λόγια:
«'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί,
όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση,
τη δική σας βρύση του Μαυρογένη. Καλό το νερό!.»
Ελύτης : 'Aξιον Εστί.
στον Νεοκλή Κόκκινο
και στην Κυπριακή Κοινότητα
της Mississauga's Κυριακή 28, Νοέμβρη 2000
Να βλέπεις
τα νέα παιδιά στην διασπορά
να συνεχίζουν την Κυπριακή παράδοση
με τέτοιο ζήλο στον χορό, που κάθε τους φούρλα
στον αέρα ήταν θαρρείς μικρό μνημόσυνο για τον Καραολή.
Κάθε τους σκέρτσο και σούφερναν στο μυαλό τον Γρίβα
στο ελληνικό αεροδρόμιο με κείνο τον εκπληκτικό
μπερέ και το πουλόβερ ως το λαιμό
-ίδιος θεός του Ολύμπου!.
Τιμή και υπερηφάνια στα παιδιά!
Μα πιο πολύ τιμή και υπερηφάνια στους γονείς,
που δεν αφήνουνε στιγμή απ' το μυαλό τους:
Τον πλούτο των προγόνων τους
που κουβαλούν στην ξένη γης,
ότι είναι για τα παιδιά τους!
Τα βουνά της πατρίδας μου
ποιμαντορούν για τους αιώνες των αιώνων
την λευτεριά ή το θάνατο με το κλιτσόραβδο
του Ρήγα, και του Πατροκοσμά.
Με τα αιματοβαμμένα ράσα του Παπαφλέσσα
ή το λιονταρίσιο βλέμμα του Κολοκοτρώνη
πάνω στο μαρμάρινο άλογό του..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία
έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη
στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους
να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι
κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..
Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη*
μάνα μου.. Σαν που τ' ακώ παθιάζουμε..
τα γηρατειά μου τα ξεχνώ
κι' αρχίζω κι' ονειριάζουμε..
παλικαρόπουλο γίνουμε,
μανούλα το μαντίλι!!
Στο νου μου αρμάθες τα σπαθιά
στα πόδια το τσαρούχι...
ζυγές εδώ, ζυγές εκεί,
παντού βροντούν κλαρίνα!..
Στήνω χορό
στης εκκλησιάς τον πλάτανο..
Μανούλα την ευχή σου!!
Σαράντα μέρες στο χορό
και δεν τ' αποχορταίνω..
Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ
και χαλασμό σηκώνω..
Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά
κι' αντάριασμα στα πλάγια
Χιλιάδες γιδοπρόβατα
περνούν στα βοσκοτόπια
κι' ακούω τα κυπροκούδουνα
κι' εγώ λαλώ φλογέρα..
Καβάλα πάνω στο άλογο τον Θοδωρή* σιμώνω
και τον ρωτώ για να μου πει πως πάει τ' αρματολίκι
κι' αυτός με ένα χαμόγελο και με τρανό καμάρι,
ρίχνει λεφτά στα όργανα για μένα που χορεύω..
Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη..
Σαν τραγουδάει κλέφτικο με πάει στην ιστορία..
Σαν τραγουδάει το συρτό, στης νιότης τα λημέρια..
Σαν τραγουδάει τσάμικο... μανούλα το μαντήλι!!
Στάλα τη στάλα,
στιγμή την στιγμή,
προσπαθώ να κτίσω
την μνήμη μου
ίδια κι' απ' όμοια
στον ιστό της αράχνης μου κύριε!..
Τα αχνάρια μου
να περιμαζέψω,
όπου δειλά θαρρώ
λίγο κι' ακόμη,
να μου αργοφαίνονται:
Μικρές τύψεις,
μικρά αποτυπώματα
στην απεραντωσύνη Σου
και στην μεγαλωσύνη Σου Κύριε!
Και τότε, οι μεν
πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι
απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά..
...Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση, αρέσκονταν
να ονειροπολεί αφημένος απόλυτα σε ότι καθάριο, μεγαλειώδες κι' απλό μιλούσε
για την Ελλάδα και τον 'Ελληνα με την μαγεία των ήχων του Θεοδωράκη.. του
Ξαρχάκου, του Χατζηδάκη και τόσων άλλων.
'Υστερα και λίγο πριν πάει για τον στρατό. Μια
μέρα και μέσα σε λίγες ώρες, από παιδί που ήταν κι αισθανότανε, στα ξαφνικά
ωρίμασε και έγινε άνδρας καθώς που βρήκε τον εαυτόν του κρατημένο γερά,
κειδά, από το φέρετρο του αγωνιστή και ήρωα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη..
Που απ' την Μητρόπολη ως μέχρις το πρώτο νεκροταφείο η Ελλάδα, είχε διπλώσει
σε ένα μικρό σεντόνι την ιστορία της, και με τα χέρια της τεντωμένα σε
χιλιάδες μπουνιές, φοβέριζε τους ουρανούς μαζί και τους ..θεούς της: 'Ηταν
τα χρόνια δίσεκτα και μέρες οργισμένες..
Στο μεταξύ κι' αφού τελείωσε το στρατιωτικό, η
δικτατορία του Παπαδόπουλου και συντρόφων του, μια νύχτα ανοιξιάτικη
σκόρπισαν σαν την αστραπή την αίσθηση, που όσοι ήξεραν απ' το λαό, την είπαν
φόβο και αβεβαιότητα - κακό χαμπέρι!.
Και τότε, οι μεν πήραν τους δρόμους για τις
φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους
δρόμους για την ξενιτιά..
Πάνω στα καλύτερα χρόνια της δικής μας ζωής..
Aλλά και στις καλύτερες εποχές της πατρίδας..
Εμείς φύγαμε μακριά..
Τάχα απ' την αναζήτηση της περιπέτειας..
Τάχα από ..ανάγκη..
Σήμερα, αναπολώντας εκείνα τα χρόνια..
Αποφασίζουμε να ειπούμε μια κι' έξω την αλήθεια:
Ότι δηλαδή χαραμίσαμε την ζωή μας,
στις πολιτείες όπου ποτέ δεν αγαπήσαμε..
Και τούτο επειδή όταν φύγαμε
κάναμε ένα ακόμα λάθος:
Ξεχάσαμε να πάρουμε μαζί και την ψυχή μας!
Αγαπητέ μου φίλε,
Τελευταία μου ήρθανε χαμπέρια
με τα πουλιά, πως η γενιά μας
δεν πάει καθόλου καλά. Πολλοί
γνωστοί μας φίλοι και δικοί φύγανε..
Κι' εμείς ψαχνόμαστε ..κρυβόμαστε
απ' τους γιατρούς και τον εαυτό μας.
Δεν έχουμε το ..θεό μας.
Και άλλα τέτοια πολλά..
Νάσαι καλά!!
Υστερόγραφο
'Εχω ακόμη να σου ειπώ,
ότι τελευταία μου συμβαίνει
να ..μου-λαμδα-κίζουμε.. ('Αλλοι
το λένε περνάω κρίση..)
Περίμενα το χρόνο να γυρίσει
τάχα μου να ξεκουραστώ
βλέπω την γενιά μου
νάχει ξεκληρίσει
και δεν βρίσκω
πού να κρατηθώ..
Στο καραούλι
"νύχτα πάνω στην νύχτα"
πάντα και με το χέρι στην σκαντάλη
σε καρτερώ να ρθεις άγιε μου εφιάλτη
των ονείρων μου κι' εσύ δεν έρχεσαι.
Ρίχνω ματιές απελπισίας γύρω μου μες
στο σκοτάδι ψάχνοντας να βρω έναν
άνθρωπο επιτέλους να σου
στείλω χαμπέρι: 'Οτι στην
κάπελη έχουν σωπάσει
τα τσεκούρια εδώ
και πολύ καιρό
επειδή λεει
στο
Καρδαρίτσι
τα τζάκια των σπιτιών
δεν τον φοβούνται πια τον χειμώνα.. και οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι
χορταριάσαν..
Αγαπητέ μου φίλε,
..Στους ήχους της "Παράκλησις"
που έχω σε μεριές της σελίδας.. είναι
γιατί θαρρείς σ' αυτούς να ανακαλύπτω το βάθος
της Ιστορίας μου μαζί και το πεπρωμένο της φυλή μου ??
Σε αυτές τις στιγμές που ακούγοντας τους ήχους,
μέσα μου υψώνεται κραυγή της αγωνίας μου ??
Για εσένα ! Για εμένα ! Για τον μετανάστη!.
Την εκκλησία, την πατρίδα,
τους συνανθρώπους μας
στον πλανήτη ετούτο που
τελευταία εγκυμονεί
πρωτόγνωρους
κινδύνους...
Να ξέρεις ακόμα και τούτο:
Σε ότι έγραφα και γράφω
ο παραλήπτης μου ήσουν και είσαι εσύ !
Γιατί ήσουν και είσαι το σπίτι μου μαζί και η Aρχή..
..«Να μου το θυμάσαι και πάντα καλά μου νάσαι !»..
Δέκα χρονών παιδί το θυμάσαι?
και με τον πατέρα σου να κοιμάσαι
στ' αραποσίτια έχοντας τα μάτια σου
καρφωμένα με επιμονή στον ουρανό
να προσπαθείς να βάλεις σειρά στ' αστέρια:
Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο
και χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...
Και τώρα με το παράπονο
τσουρουφλισμένο
και τον πατέρα πιο μακριά
και απ' την μνήμη. Ανακαλύπτεις
πως το γλυκύτερο όνειρο δεν ήταν
στ' αστέρια, ούτε στις μακρινές πολιτείες
παρά εκειδά στ' αραποσίτια στον ύπνο
του μικρού παιδιού κάτω απ' τ' αστέρια
και δίπλα από τον πατέρα του.
Και έγινε αυτό πόσες χιλιάδες χρόνια πριν...
Πόσες χιλιάδες καημούς πριν την διαπίστωση??
1960. Κυριακή πρωί
στην Δάφνη* πιτσιρικάς
με το ποδήλατο και να μαζεύω
βερεσέδια ενός εμπορικού μαγαζιού
που εδούλευα επί της οδού Ευριπίδου.
-Απρίλιος μήνας...
Στις αυλές και στα μπαλκόνια
τα ζουμπούλια και ο βασιλικός φούσκωναν την άνοιξη
καθώς τα μάγουλα μωρού παιδιού στην αγκαλιά της μάνας..
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών
να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων..
Kι' εγώ με το ποδήλατό μου
σπίτι το σπίτι κτύπαγα
πόρτα την πόρτα
τον καημό μου
πήρα από λάθος
το ονειρό μου
και έγραψα στον βερεσέ
τον ξενιτεμό μου..
Φύγανε
τα χρόνια μας
καθώς τα κυνηγημένα
πουλιά στον άνεμο.. 'Ασπρη
γραμμή στον πίνακα -καμωμένη
με την κιμωλία στο χέρι του μικρού παιδιού
παίζοντας το κρυφτό με λανθασμένους
δράκους και θηρία... Τώρα ζητάει
να αλλάξει το παιγνίδι
του
με
ένα
καινούργιο.
Αφιερωμένο στους
'Ελληνες επιχειρηματίες της διασποράς που βάζουν ελληνικά ονόματα στα
καταστήματά τους.. Ιδιαίτερα στους σερβιτόρους που κάθε φορά θαρρείς κι'
ανάβουν την Ολυμπιακή Φλόγα στο πιάτο του πελάτη.. και φωνάζοντας ο
ο ο π α !!!!!!!!
Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή,
Μάνα κεχαριτωμένη!..
Μάνα του Ελύτη και του Σολωμού,
Μάνα του μετανάστη!
Μάνα του Ρήγα!!
Πάρε τους δρόμους κι' έλα να με βρεις!...
Σε κάθε πολιτεία θούρια και φρούρια!!
'Αστρα απ' τα κάστρα σου..
Χιλιάδες λέξες τ' ονομά σου βάζω
στα σταυροδρόμια της Νέας Υόρκης,
του Σύδνευ, Μελβούρνη, Τορόντο Καναδά,
Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία..
Σου στέλνω χαιρετίσματα και δυο χιλιάδες ο ο ο π α !!!!
Σου στέλνω γράμμα και γραφή να μην με λησμονήσεις!.
Mε την ευκαιρία της
ελληνικής νίκης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 σ' ολάκερο τον πλανήτη
Ελληνικές σημαίες και σημαιούλες ξεφύτρωσαν παντού στα μπαλκόνια και
καρφώθηκαν στα παράθυρα των αυτοκινήτων.. Για πολλές μέρες οι γειτονιές του
κόσμου πνίγηκαν στην γαλανόλευκη..
Η πατρίδα μου
πάει τόσο μακριά
όσο μακριά πάνε τα βήματα
και του τελευταίου 'Ελληνα μετανάστη !..
Κάθε ραχούλα και κορφή κάθε κορφή και ράχη
Στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη
-Παίζει κρυφτό με τις ξωθιές και τις νεραϊδοπούλες
Στήνει χορό στα διάσελα και τις χορεύει ούλες
Πέρα στα πλάγια τα βαθιά στα λαγκαδώματα
Πόθοι καημοί ως με τα ξημερώματα.
Και επά στο έμπα της αυγής
'Ελα βρε γέρο να μας δεις
Να καμαρώσεις
Προτού να κιώσεις
Στην ξένη γης..
Πίσω απ' τα πέλαγα και πέρα απ' τα *πλάγια
δάση βαθιά -..πατρίδα μου!- αρνιά μου *λάγια..
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά
με το *φακιόλι της αλαφιασμένη
ψάχνει στα διάσελα κλαημένη
να βρει τσοπάνηδες..
Όμως στα σταυροδρόμια
χωρίς κερί τα εικονοστάσια
παντού ερημιά
πυκνή καταχνιά
στην εκκλησιά
του Αϊ Νικόλα
βουβή η καμπάνα..
Δόλια μου η μάνα
και τα περιβόλια ρημαγμένα
τ' αμπέλια μας καταστρεμμένα
και ο κύρης μας μακρυά στα ξένα.
...Και τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι' εκείνα
μας εγκατέλειψαν για μιαν... Αθήνα..
*πλάγια και πλαγιά = πλευρά βουνού, βουνοπλαγιά. *λάγια, λάγιο = μαύρο
πρόβατο. *βάβω = η γιαγιά. *φακιόλι = μαντήλα, τσεμπέρι
(1)
'Εγραφε τα ποιήματά του
με βιασύνη και προχειρότητα:
Κτύπαγε τις λέξεις στην γραφομηχανή καθώς
ο χτίστης πετάει με το μυστρί
την λάσπη πάνω στον γυμνό τοίχο..
Θαρρείς και υπνωτισμένος έγραφε την διαθήκη του :
(2) ''Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει
πάνω στις χάντρες του κομπολογιού..
Mία τη μία κι' ένα το βήμα.
Βήμα τα βήματα, στο παρά πέντε..
Κόμβο τον κόμβο και με τα αρθριτικά..
Μίλια τα μίλια -Χιλιάδες μίλια μακριά από την θάλασσα
και τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας!
...Ποιος τον θυμάται τώρα τον μετανάστη"..
(3)
Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Κιούλος
επέστρεψε από "το Αμέρικα"
σακατεμένος στα 45 του χρόνια
απ' την σκληρή δουλειά και έχοντας
μαζί του οκτώ μπαούλα αποφόρια, οι χωριανοί
τον υποδέχτηκαν στο έμπα του χωριού,
ξυπόλυτοι και με νταούλια.
(4)
Σήμερα ο μετανάστης
-αν και πεθαίνει- έχει πάρει προ πολλού
την θέση του παλαιού χωριάτη.. για ετούτο
τον αποκαλούν "πιατά" και άλλα τέτοια
πολλά του λένε..
Σε ψάχνω
στους τηλεφωνικούς
καταλόγους της διασποράς..
Στα graduation φυλλάδια των πανεπιστημίων..
Στους υποψήφιους της καινούριας Βουλής..
Περπατώντας στους δρόμους της διασποράς
σε ψάχνω και σε βρίσκω 'Ελληνά μου
με το κομπολογάκι σου
και το μεράκι σου
να υπάρχεις παντού!!..
Είναι ένας Έλληνας της διασποράς
που ενώ βρίσκεται στην Γαλλία..
Κάθε χρόνο στη "Μεγάλη Έξοδο"
παίρνει στην πλάτη του τούς δώδεκα θεούς
και πάει έως το Μεσολόγγι. Εκεί, αφού ντυθεί
την φουστανέλα και βάλει το τσαρούχι στα πόδια,
ρίχνεται στο τσάμικο ως μέχρι οι θεοί να κατεβούν
απ' την πλάτη του και να ριχτούν κι' αυτοί στον χορό
χεραγκαλιά τους Μάρκο Μπότσαρη, Δημήτριο Μακρή,
Αθανάσιο Ραζηκώτσικα κι' άλλους πολλούς..
Τότε, στο σημείο αυτό διακριτικά θα τους αφήσει
και παίρνει της επιστροφής τον δρόμο του
για το Παρίσι.. ως μέχρι ξανά
τον άλλο χρόνο να γυρίσει
και πάλι απ' την αρχή
να προσκυνήσει την μάνα του
την γη Ελλάδα!. Τον λένε Νίκο Αλιάγα*.
Είναι ένα δεκαεννιάχρονο
κορίτσι γεννημένο στην Νέα Υόρκη..
Μια Ελληνοπούλα!!! Μ' ένα χαμόγελο τόσο γλυκό
όσο και η απόσταση απ' την Ελλάδα έως την Νέα Υόρκη..
Φεύγοντας ο μετανάστης πήρε μαζί του από την πατρίδα
το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες στιγμές το είχε φυλαχτό
και τον βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!
Τους τελευταίους μήνες της το επέστρεψε της πατρίδας
λες και για δώρο του στους Ολυμπιακούς: Είναι
το "κάτι τι" της Καλομοίρας Σαράντη που απ' το γυαλί
στο "Fame story" εκατομμύρια Έλληνες ανακάλυψαν
για μια φορά ακόμη πως πράγματι η Ελλάδα τους
στα πέρατα της γης ωσάν τον Μέγα Αλέξανδρο
όχι μονάχα ζει αλλά και βασιλεύει!!
Είναι Μεσολογγίτισσα γλυκιά νεράιδα
που λες και η λίμνη την ξεπέταξε σαν ένα θαύμα
που γεννιέται κάθε εκατό χρόνια!..
Είναι η Αρετή Κετιμέ και είναι μόλις 15 χρόνων!
Έχει ένα μυαλό που είναι γιομάτο προκοπή
και ατέλειωτη ανθρωπιά πολύ περισσότερο αγάπη
για την δημοτική μας μουσική.
Είναι η μελωδός όπου με το σαντούρι της
και την γλυκόλαλη φωνή της
σε πάει Διονυσιακό ταξίδι
από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο
ίσια στα δοξασμένα χρόνια για την λευτεριά μας
και από εκεί να απογειώνεσαι ως τους εφτά ουρανούς
με τα τραγούδια της ξενιτιάς και της αγάπης!!
Το δημοτικό μας τραγούδι
σκύβει και προσεύχεται στην Αρετή..
Είναι ο τρόπος του να λυτρωθεί
να μην χαθεί στην επερχόμενη λαίλαπα
της Αμερκάνουσας γρίπης
όπου απειλεί να σκοτώσει
ό,τι ιερό και όσιο βρεθεί στο πέρασμά της
απ' τους πολιτισμούς των λαών της γης
πολύ περισσότερο και της Ελλάδας..
Τι ταξίδια.. Tι θάλασσες..
Tι μακρινές ακρογιαλιές
και μαγεμένα δειλινά..
Να ξιωφυλλίζεις με τους καλεσμένους σου
εμπρός από τα έκπληκτα μάτια μας..
Και ύστερα, εκείνο το ξαφνικό σου χαμόγελο
που ενώ μιλάς το ρίχνεις από το ...πουθενά...
Και κείνο δίνει ζωή για οχτώ ζωές.
Δίνει ομορφιά για δεκαοχτώ παράδεισους
κι' ανάμα να ξαναζωντανέψει ο ήλιος
στον ουρανό του Τολέδο με την καταιγίδα!..
Και όμως εσύ προχωράς σα να μη γένηκε τίποτα
στα νοερά ταξίδια του Καβάφη και του Σολωμού,
τραγουδώντας με την άρπα της Σαπφώς..
Η να προχωράς σαν παιδί αλλοπαρμένο απ' το θάμασμα
παρακολουθώντας τον Λουδοβίκο των Ανωγείων
να σου εξιστορεί ένα ένα τα απλά βήματα της αγάπης
με την ψυχή ταγμένη εφ όρου ζωής
στον άγιο του έρωτα Υάκινθο.
Κι' εμείς άναυδοι!!!
Μένουμε εκεί να παρακαλούμε
να μην τελειώσει ποτέ αυτό
το γοητευτικό ταξίδι μας μαζί σου!
Αγαπητέ μου φίλε, Θέλω να ξέρεις
ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια απ' το γράμμα μου
στον «'Αγιο Μετανάστη» είναι αφιερωμένα
για να μην σου ειπώ γραμμένα
στον απόηχο της δικής σου παρουσίας
απ' την άλλη μεριά.
Θέλω να μην στενοχωριέσαι!
Θέλω να είσαι πάντα καλά!
Ότι έχεις στο μυαλό σου
να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης.
Είσαι ότι καλύτερο έχουμε
σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας..
Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά
...."Κοίτα φίλε μου το που μας έφτασε ο ηλεκτρονικός
πολιτισμός.. Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί,
σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό (καθώς είχα πάει με
κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου) το παιδικό μυαλό μου
και η ψυχή μαρμάρωσαν ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου.
Καθώς που του του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα
μου, η μόνη ελπίδα να σωθώ ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το
γρηγορότερο στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά μες
την
"πλατιά, γεμάτη αγάπη!"
ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας
-έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες
Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την
πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη.. Και όμως
ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού πολιτισμού μας... Είμαι τυχερός;; Είναι στ'
αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι με τα γύρω χωριά;;"...
*σκαπετημένος, σκαπετάω= περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα
Μα εγώ δεν έφυγα απ'
την πατρίδα μου για να μην
ξαναγυρίσω ποτέ.. Εγώ έφυγα
από την πατρίδα μου για να έρθει
εκείνη κοντά μου στην ξένη γη και
να με βρει να μου μιλήσει στοργικά
με την φωνή του Σεφέρη, του Ελύτη
και άλλων πολλών δασκάλων της σ'
ένα ντοκιμαντέρ.. Με δυο νότες
μουσικής του Θεοδωράκη..
Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά
με το διαδίκτυο και με τα τηβή..
Επαληθεύοντας τον λόγο που λέει ότι,
αφού δεν πάει ο Μουάμεθ
στο βουνό πάει το βουνό
στον Μουάμεθ.. Ειρωνεία;;
Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά
Με τα λαγούτα της και τα βιολιά
Και τώρα εγώ σφυρίζοντας
Λίγο απ' το χρόνο τρικλίζοντας
Με το κομπολογάκι μου
Γυρίζω σελίδα το μεράκι μου
Και λέω άραγε πού ζω; Εδώ ή εκεί;
Στο Καρδαρίτσι ή στην.. βόρειο Αμερική;
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου..
Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
Παλιέ μου φίλε
Πάντα σε σκέπτομαι
κι' αδημονώ να πάρω σου νέα.
Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω παρέα
κάπου σε κάποιο ακρογιάλι μακρινό
στην Νότιο Αφρική με το χαρτί
-λέξη την λέξη-
να διαλογίζεσαι τον ΠΛάτωνα
και τον Αριστοτέλη κι΄ εγώ που ζηλεύω να ήμουνα
το μαθητούδι -..κάπου πιο πέρα..- Σου στέλνω για χαιρετισμό
μια καλημέρα και την ευχή να'σαι καλά!
'Oταν ήμουν παιδί έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου
είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
είτε για να της πω εγώ πόσο απαραίτητη μου ήταν..
Γι' αυτό κι' όταν εκείνη έπαιρνε την βαρέλα της
να πάει στη βρύση, εγώ από πίσω της
χαλούσα τον κόσμο και όλο της φώναζα
απελπισμένα : μανούλα μου μανούλα μου..
Τα χρόνια πέρασαν γοργά κι' εγώ έφυγα στην ξενιτιά
και αφού άσπρισα και γέρασα ακόμα κλαίω κι' αναζητώ
την μάνα την φευγάτη : μανούλα μου μανούλα μου
και η ψυχή μου στάζει βουβά το δάκρυ
'Όταν ήμουν
στρατιώτης στο Χαϊδάρι
ο έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
μου έλεγε χαριτολογώντας πως,
για... τιμωρία μου θα με έκανε να βλέπω
την Αθήνα μονάχα από μακριά και με το κιάλι
"με το καλαμάκι" όπως έλεγε για την ακρίβεια.
ή για την αλήθεια όπως θα έλεγα εγώ εσήμερα,
την Ελλάδα την βλέπω
μονάχα απ' το γυαλί στα..
Satellites..
Μικρός τσοπανάκος
στα αγαπημένα μου βουνά
στο Καρδαρίτσι.. Κλείνω τώρα
τα μάτια μου -50 χρόνια ύστερα
ν' ακούσω χιλιάδες μουσικές τα
καλοκαιρινά πρωινά
με τα τζιτζίκια και τα
κυπροκούδουνα
τ' αηδόνια
και τον αλήτη κούκο!..
-50 χρόνια ύστερα κλείνω τα μάτια
μου να ξαναθυμηθώ τ' αγαπημένα
πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια..
Μαζί τους κι' ο χαμένος μου
παράδεισος..
'Όταν ακούω να παίζει
το κλαρίνο ή το βιολί
-στα 61 μου- στήνω χορό
με το..μυαλό Αγγελένια μου
να σε χαρώ στο
τσάμικο, βλάμικο!
Συμπεθεριό κινάει ξανά
με καβαλάρηδες μπροστάρηδες..
Και πίσω εγώ μαζί τα νιάτα μου
η μαυρομάτα μου!
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό
στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω :
"Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα
μ' ένα φιλί στο στόμα!".
Λένε πως τα παιδιά του μετανάστη
τα όνειρά τους τα θρέφουν
πάνω σε μια γέφυρα για δυο
ή και περισσότερες πατρίδες.
Γιατί όπως λένε ομοιάζουν πολύ τους αθλητές
όπου τρέχουν την Ολυμπιακή Φλόγα
στα πέρατα της γης και θεωρούνται και αυτά
ως ντόπιοι άνθρωποι της περιοχής
όπου καλά γνωρίζουν τα πράγματα..
Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά
του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει
είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση
των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος.
Πρόσωπα αγαπημένα..
αρχοντικά, ευτυχισμένα,
χαρούμενα, ερωτευμένα. Και
ακόμη πρόσωπα ιερά των γονειών
και των πάππων μας.. Μόνο που πέρασαν
δίπλα απ' το χρόνο - πουλιά φοβισμένα;
και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Θα μείνουν εκεί περιμένοντας
το δικό μας τελευταίο ταξίδι
και ύστερα πια θα χαθούν..
Λες
και
ποτέ
δεν υπήρξαν
στ' αλήθεια παρά μόνον
για εμάς έτσι καθώς που πέρασαν
σαν μία στιγμή στην αστραπή με ένα χαμόγελο
ή και ένα ροζ τριαντάφυλλο.
Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα
τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ..ποιήματα
Γι' αυτό και το τελευταίο γράμμα που σου ετοίμασα
αντί να σου το στείλω το πέρασα στην σελίδα
με τα ποιήματα και ύστερα πήγα για ύπνο..
Βλέπεις είτε εσένα το στείλω
είτε εκεί (στο διαδίκτυο) το αφήσω
για εμένα είναι το ίδιο;;
Αφιέρωμα στον
μετανάστη που αφού δούλεψε σκληρά
μια ολάκερη ζωή πέθανε στα ξαφνικά
Πάει ένας χρόνος τώρα
που όλα τα αηδόνια βάλθηκαν
και να σου κάνουνε φωλιές
κειδά στο πλάι με την κληματαριά
για νάχεις συντροφιά τα χίλια σου όνειρα
σαν που ήσουν νέος και πιλάλαγες
στις πέντε οργιές ένα ταξίδι ολόκληρο!
Και χόρευες το καλαματιανό και από εδεκεί το τσάμικο
κι' ήταν για... μάχη γίνονταν για πόλεμος στη χέρσα.
Σαράντα λύκοι στην κοπή κι' ένας αϊτός στην φτέρνα
κι' εδώ κι' εκεί και χάει κοντά με πέντε οργιές καζάντι..
Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά
τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα
εχάθηκες στα αστέρια.
Αφιέρωμα στην μνήμη
του Λούη του Μακριλιά (Αύγουστος 13, του 2001)
Βαριά βροντάν τα όργανα, στον τόπο τα κλαρίνα
είναι δεκαπενταύγουστο δυο μέρες πριν το γιόμα
κι' ένας αϊτός στήνει χορό στης εκκλησιάς το δώμα.
Κατάμεστη είναι η εκκλησιά μ' αυτός χορεύει μόνος
όλοι κοιτάνε σκυθρωποί κι' αυτός διπλοχορεύει
τον λένε Λούη Μακριλιά! μανούλα την ευχή σου!
σαράντα μέρες στον χορό και δεν τ' αποχορταίνει..
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου,
βρίσκω τη ψυχή μου γονατιστή
-θαρρείς και να προσεύχεται-
μπροστά στον Ιερό Bωμό
της ατέρμονης Ελληνικής μου Ιστορίας!!!
Διαβάζω το περήφανο βλέμμα σου,
-ΕΣΕΝΑ!!! Kαινούργια Σουλιώτισσα
και Μπουμπουλίνα της δοξασμένης ΜΑΣ
Καρπασίας! κι' αθελητά μου; ψιθυρίζω το χρησμό σαν άλλοτε η Πυθία:
***Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς, και εκεί που πάει να σβήσει. Με το
σουγιά στο κόκαλο. Με το λουρί στο σβέρκο..."
Το πρόβλημα σήμερα στις ελληνικές παροικίες είναι αυτό
το ίδιο πρόβλημα που είναι απλωμένο παντού όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της
ελληνικής διασποράς, με δύο λέξεις: Κακή οργάνωση!
Ιδιαίτερα στις νέες μικρές εστίες της μετανάστευσης,
όπου ποτέ δεν υπήρξε μια κεντρική ηγεσία δυναμική αλλά και ακέραια, όπου να
κατευθύνει, αλλά και να ελέγχει! Μαζί να νουθετεί αλλά και να βάζει τους όρους
της σωστής οργάνωσης του Ελληνισμού.. Οι Κοινότητες μαζί και οι σύλλογοι,
ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, περιέπεσαν στον μαρασμό και την απραγία, επειδή
στην πλειοψηφία τους διοικούνται από ανθρώπους της πρώτης γενιάς με την
νοοτροπία του εμφύλιου, που μη γνωρίζοντας ή, θελημένα αγνοώντας τις ανάγκες της
σύγχρονης εποχής και καθώς που είναι αυτοκέφαλοι, ανάλογα τα κέφια τους: Μπορούν
να κάνουν ή να μην κάνουν τίποτα.
Και αφού η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από
οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του προέδρου μαζί και της
«κλίκας» του που αποτελεί το λεγόμενο συμβούλιο κι' αφού αυτά βλέποντας ο κάθε
νοικοκύρης τραβιέται μακριά και δεν συμμετέχει. Οι καινούριες γενιές μη
βλέποντας τίποτε το ενδιαφέρον απογοητευμένες αλλά και σχεδόν τρομοκρατημένες
πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή στην αφομοίωση;;
Για τούτο στην κάθε κοινότητα η σύλλογο βλέπεις και
έχουμε μόνο περίπου 5 με 6% συμμετοχή οι δε «διοικούντες» πάντοτε περίπου οι
ίδιοι (Aν κάποτε, πέστε από λάθος(!), τολμήσει και μπει σε αυτή την ομάδα των
σκληροπυρηνικών κάποιος, ο οποίος θελήσει να μην ταυτιστεί στην δική τους
γραμμή.. τις είδε τον ένοχο; Οι ποταμοί θα τον ξεπλύνουν! Θα πορευτεί καθώς
συννεφάκι στην αυγουστιάτικη ημέρα και εκείνοι ενθουσιασμένοι σαν άμυαλα παιδιά
χοροπηδώντας απ' την νίκη τους που απαλλαγήκανε απ' τον ..τρελό, θα συνεχίσουν
να το παίζουν «κοινότητα» από μόνοι τους, εναλλάσσοντας για τα μάτια του κόσμου,
εδώ κι' εκεί την προεδρεία, από τον έναν στον άλλον και ύστερα πάλι απ' την
αρχή. Αποτέλεσμα τα χρόνια περνούνε και ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται. Με άλλα
λόγια στην καρδιά του δημοκρατικού Καναδά ο Ελληνισμός διοικείται -αλλά και
αυτοκαταστρέφεται- από το καθεστώς της ...δικτατορίας αυτών των ολίγων.
Στο παρελθόν και στις δεκαετίες του '80 η ίδιοι αυτοί
άνθρωποι, οπωσδήποτε είχαν θετικότερα αποτελέσματα επειδή οι ανάγκες της εποχής
εκείνης, ήταν διαφορετικές και οι ίδιοι ήσαν νεότεροι και δυνατότεροι: Είχαν
επιχειρήσεις και μικρά παιδιά κι' επομένως στα χρόνια εκείνα, σαν έβγαινε ο
παπάς ο πρόεδρος και δύο άλλοι γύρα, να κάνουν έρανο για την κοινότητα ή κάποιον
άλλο σκοπό, πες να στείλουν βοήθεια πίσω στην πατρίδα.. Εκείνοι, βούταγαν την
λίστα απ' το χέρι του προέδρου να δουν ποιος έβαλε τα πιο πολλά, να δώσουν
εκείνοι τα περισσότερα! Στις εκδηλώσεις τους πήγαιναν με τα παιδιά, μαζί και
τους φίλους, όπου και αυτοί είχανε παιδιά... Γίνονταν ντόρος..
'Ομως στα γηρατειά τους σήμερα, απόμειναν μόνοι!.. Τα
παιδιά δεν ακολουθούν και οι φίλοι χαθήκανε. Απομείνανε μόνοι χωρίς
επιχειρήσεις. Το χρήμα λιγόστεψε: Σε μερικούς και μόνο εκείνη η έρημη σύνταξη...
Που πάμε τώρα;; Τι κάνουμε με την ζωή;; Σανίδι σωτηρίας είναι η κοινότητα, μαζί
κι ο σύλλογος! Εκεί θα βρούμε 5 φίλους κι' αποκοντά θα ριχτούμε στην ..άμιλλα.
Που είσαι καημένε Ζαχαριά να δεις ..καπεταναίους.
Μερικοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια μη στέλνοντας
ούτε γράμμα στην πατρίδα γιατί «ανοίξανε» οι τηλεφωνικές γραμμές, ξέχασαν και τα
5 γράμματα που ήξεραν και δεν διαβάζουν ούτε ελληνικά και όμως στη μικροπολιτική
τύφλα να σου έχει ο Μακιαβέλης. 'Οσο για τα παιδιά που δεν τους ακολουθούν, θα
τους ακούσεις να λένε στωικά αλλά και τελεσίδικα "δεχτό" από πάρτη τους: -«Τι να
τα κάνουμε αφού δεν μας ακολουθούν;» Και έτσι τους βλέπεις οι δυο τους (τ'
αντρόγυνο) συνυφασμένοι κι' απόλυτα αισιόδοξοι σαν κουρδιστά παχουλά
στρατιωτάκια στην παρέλαση, τραβούν και παν' στην εκκλησία, στην κοινοτική
εκδήλωση ή του συλλόγου.. Και οι ίδιοι πάντα αυτοδιοικούνται, αυτοεκκλησιάζονται
και δεν υποχωρούν σε τίποτα.
Και ενώ από την μιά μεριά η γενιά του μετανάστη: Το
έχουμε ξαναπεί, αναμφισβήτητα! στην πλειοψηφία της -και στην προσωπική του ζωή ο
καθένας- έκανε προκοπή: Το ξέρετε ότι σαν εθνικότητα -κι' ανάλογα τον πληθυσμό-
η ελληνική, είναι η πρώτη με το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών στα πανεπιστήμια του
Καναδά;; Από την άλλη όμως μεριά στην κοινοτική ζωή απέτυχε οικτρά.. Και τι
βλέπεις παντού; Μια θλιβερή εικόνα: Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο
μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο που -για οποιαδήποτε λόγους- ποτέ του
δεν ωρίμασε!
Και έτσι πεισματικά σήμερα, κρατάει γερά την
«καπιστράνα», του ποιος είναι αφεντικό: Στην Κοινότητα. Στον Σύλλογο. Στην
εκκλησία. Παντού.. Αρνούμενος πεισματικά να παραδεχτεί ότι οι εποχές αλλάξανε
και ότι ήρθε ο καιρός που πρέπει να παραδώσει την σκυτάλη στις δεύτερες γενιές.
'Οτι η νοοτροπία του εμφύλιου ανήκει πια στα
σκονισμένα ράφια της ελληνικής μας ιστορίας κι' αποτελούν κομμάτι θλιβερό για
τον νεοέλληνα της πατρίδας αλλά και καταστροφή για την ελληνική διασπορά και το
μέλλον της.
.."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το
«εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες
της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ
στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"...
.."Θα ήταν εύκολο
να ρίξω την ευθύνη αλλού
κι' ίσως σε ΣΕΝΑ πρώτον.
Που δυστυχώς.. σου το ομολογώ, κάπου -
κάπου το κάνω.. Γι' αυτό συγχώρεσέ με!
Ακόμη,
βρίσκω πολλές
φορές τον εαυτόν μου
(και ίσως το ίδιο κάνω ακόμα
και τώρα, στο γράμμα μου αυτό..)
Ότι δηλαδή επαναλαμβάνει
το «εγώ...» κι' «εγώ...κι' «εγώ...»
ξεχνώντας
-κι ίσως ηθελημένα
από τον εγωισμό μου? το κι' «ΕΣΥ!...»
που τα δύο μαζί κάνουν το «ΕΜΕΙΣ!!!»
που είναι και το σωστό. Και μας το άφησε
ως κόρη οφθαλμού ο πελώριος παππούς ο Μακρυγιάννης!
....."Μαζί με τους καλούς πατριώτες σ' αυτήν την ιδέα, πήγαν και στάθηκαν δίπλα
τους από την πρώτη στιγμή οι καιροσκόποι, οι χασομέρηδες, οι άσχετοι αν θέλετε,
μαζί κοντά και οι πλακανζήδες.. Που αφού δημιούργησαν κατεστημένο την δική τους
υπεροχή σε ένα είδους "κλίκας" κατόρθωσαν σχεδόν απ' την αρχή να επιπλεύσουν
δείχνοντας στον κόσμο ότι αυτοί οι ίδιοι ήσαν και η κοινότητα!. 'Ετσι αυτό
βλέποντας ο κόσμος, όχι μόνο δεν έκανε συμμετοχή αλλά φύγανε κι' εκείνοι που απ'
την αρχή είχαν πάρει μέρος και είχαν σκοπό να βοηθήσουν: Δυναμώνοντας έτσι την
υπεροχή των πλακανζήδων κι' απογυμνώνοντας την ίδια την κοινότητα από κάθε
ελπίδα επιβίωσης και επιτυχίας"...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"
....."Και τέτοιοι είναι απλωμένοι παντού σαν την ακρίδα! στην ελληνική
διασπορά.., και την κατασυκοφάντησαν μαζί και την κατέστρεψαν!!! Θαρρούνε τους
εαυτούς των -και το παίζουνε- να είναι οι ..μπροστάρηδες ή και οι ..αφεντάδεα
του Ελληνισμού στη παροικία, στην εκκλησία ή και στον σύλλογο. Και είναι τοι
αυτοί οι ίδιοι: η αρχή μαζί και το τέλος της καταστροφικής αιτίας που τα παιδιά
μας χάνονται στην αφομοίωση: Στην πρώτη κιόλας γενιά δημιούργησαν τείχος
απέραντο, μαζί κι' αδιαπέραστο!. Διακόπτοντας -με τα παιδιά και τις δεύτερες
γενιές-, την επαφή με τις ρίζες τους και τον ελληνικό πολιτισμό τους.. 'Εναν
πολιτισμό, που εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα, -τι ειρωνεία..- φώτισε και φωτίζει
τον κόσμο ολάκερο(!) και τα συμαζωτάρια των Τούρκων, κατάφεραν για χάρη δική
τους και για ..φραμπαλά να τον λαιμοπνίξουν στην πρώτη κιόλας γενιά του
μετανάστη απ' τις δεκαετίες '60 και 70".....) "...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"
....."Μερικοί απ' τους παλιούς που ήσαν καλοί πατριώτες και πίστευαν με πάθος
την ιδέα για την σωστή οργάνωση του Ελληνισμού στην παροικία παρέμειναν! Και
αφού έριξαν στάχτη στα μάτια τους, πιστέψανε για μια στιγμή, ότι όχι μόνο οι
ίδιοι θα φέρουν αλλαγή στα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά και πως θα
μετατρέψουν τους πλακανζήδες σε αγνούς ..πατριώτες. Και εδώ είναι που ο λαός μας
έχει πει εκείνο το «...Κούνια που σε κούναγε» Ελληναρά μου...........
Οι μεν μπροστά έκτιζαν.. Εκείνοι πίσω γκρέμιζαν! Οι μεν μπροστά έλεγαν να
εργαστούμε φρόνημα! Να δείξουμε καλό παράδειγμα: Είμαστε στην αρχή και πρέπει να
βάλουμε καλή σειρά, να οργανώσουμε το Ελληνισμό σε μια σωστή κοινότητα.. Οι
πλακανζήδες πίσω φώναζαν: 'Οχι! εμείς είμαστε η κοινότητα και όποιος θέλει να
έρθει ας έρθει.. Αλλά που να έρθει ο κόσμος στο ..καφενείο;;
..Είναι η ίδια πάστα άνθρωποι: Εγωιστές και ξεροκέφαλοι... 'Ανθρωποι που στην
ουσία παρέμειναν παιδιά πεισματωμένα μια ολάκερη ζωή και στο μυαλό τους δεν
ωρίμασαν ποτέ. Γι' αυτό και βρίσκουν την κοινότητα σαν μέσο όχι να την βοηθήσουν
από τον κίνδυνο στην επερχόμενη λαίλαπα της αφομοίωσης.. παρά πως να δειχτούν
στον κόσμο οι ίδιοι για το πόσο ...σπουδαίοι είναι.. Τύφλα στα μάτια τους!...
Και κρίμα στον υπόλοιπο λαό της διασποράς που στέκει πίσω και λεει μονάχα: "Δεν
πανε να κουρεύονται.."
Όμως έτσι γίνεται πάντα!.. Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα στη διασπορά
αλλά και στην πατρίδα!.
Στις χώρες καινούριων εστιών της μετανάστευσης με τα
μεγάλα μεταναστευτικά κύματα που έγιναν στις δεκαετίες του '50 και '70 όπως ο
Καναδάς η Αυστραλία κλπ.. Ενώ σ' αλλοτινούς καιρούς της διασποράς με εθνικιστικά
καθεστώτα καθώς της Τουρκίας η της Αιγύπτου επειδή παραμόνευε ο κίνδυνος ο
Ελληνισμός ήταν απόλυτα συμπυκνωμένος και δυνατός εν αντιθέσει με του σήμερα
στις νέες χώρες (Καναδά Αυστραλία κλπ).. Με ειρωνεία θα έλεγε κανείς ότι: Το
καλύτερο «φάρμακο» για την "αφομοίωση" στα παιδιά του μετανάστη ήταν η
"φιλοξενία", και η απόλυτη "ανοχή" στον ίδιο τον μετανάστη..: "Δολερή πολιτική"
θα την έλεγε ο Μακρυγιάννης αν ζούσε σήμερα. Και τα κατάφεραν.. Κοντά βέβαια,
στις πολλές και πάμπολλες αδυναμίες του μετανάστη. Σήμερα καθώς που καινούριοι
μετανάστες απ' την πατρίδα δεν έρχονται άλλο πια.. ώστε να διοχετεύσουν
καινούριο «αίμα» στην κοινότητα ο ίδιος έχει απομείνει μετέωρος και
ξεκομμένος!.. Δεν πρόλαβε ούτε κάν' να ρίξει σωστά τις ρίζες του.
Σε αυτό απάνω, καραβοτσακισμένος από την πολύχρονη
δουλειά.. και προς το τέλος του βίου του, βλέπει ανήμπορος(;;) την αφομοίωση που
έρχεται ως σαν το ποτάμι το ακράτητο που θα ξεπλύνει ότι ο ίδιος πάσχισε μια
ολόκληρη ζωή: Μια απλή δηλ. και άξια των προγόνων του ανατροφή στα παιδιά του,
όπου, τα θέλει να συνεχίσουν την ελληνική παράδοση -όχι βέβαια με φανατισμό
αλλά- με αξιοπρέπεια και σεβασμό για την ελληνική τους ιστορία, τον απαράμιλλο
ελληνικό τους πολιτισμό μέσα στις κοινωνίες που ζουν. Και όμως χωρίς και αυτά
καλά - καλά να φταίνε ή να το ξέρουν, τα βλέπει στην δραματική πλειοψηφία τους
να πηγαίνουν προς την αφομοίωση!.
Τι έφταιξε λοιπόν; Είναι σωστό, το βάρος της ευθύνης να
το ρίχνουμε στον Καναδά που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε τον μοιροδαρμένο
μετανάστη ίδια καθώς τους πολίτες του; Ζητάμε δηλ. τώρα και ρέστα;; Επειδή η
ελληνική διασπορά -κι' εν αντιθέσει με άλλες εθνικότητες- τραβάει απ' το κακό
στο χειρότερο;;
Μήπως το βάρος της ευθύνης είναι αλλού, όπως επί
παραδείγματι, η παγκόσμια ελληνική γκρίνια μεταξύ κοινότητας και εκκλησίας που
ακόμα έως τα σήμερα δεν τα έχουνε βρει;; Πώς γίνεται στα τελευταία χρόνια ο
Ελληνισμός στον Καναδά επί παραδείγματι, έχει φτιαγμένο 80 τόσες εκκλησίες! όμως
σε ότι αφορά την ελληνική γλώσσα, απλώς και μόνο περιμένουμε από τον Καναδά να
πληρώνει τους 'Ελληνες δασκάλους για να μαθαίνουν ελληνικά τα παιδιά μας κι'
αυτό μονάχα 2 και 3 ώρες την εβδομάδα;;
Πού είναι η κεντρική ηγεσία του Ελληνισμού εδώ, ώστε να
σταθεί δίπλα στον Ελληνισμό του Halton (προάστιο δυτικά του Τορόντο προς τον
Νιαγάρα στις παρυφές της λίμνης του Οντερίου): Oakville, Burlington, Milton
2.500 με 3.000 κόσμος που πνέει τα λοίσθιά του;; Τι θα απογίνει όλος αυτός ο
ελληνισμός σαν τελειώσει η γενιά του μετανάστη, καθώς που για τις καινούριες
γενιές , δεν βρίσκεται εντελώς τίποτα! ελληνικό για να κινήσει μέσα τους κάποιο
ενδιαφέρον για τους προγόνους, την γλώσσα, τα θρησκευτικά τους πιστεύω και την
Ιστορία των;;
Τίποτε! ελληνικό -σε ολόκληρη την περιοχή ωστε- να
αισθανθούν μια κάποια υπερηφάνεια και να το δείξουν στα δικά τους παιδιά και να
πουν : Να ένα έργο που μας άφησαν οι γονείς μας και τότε από φιλοτιμία και οι
ίδιοι να το συνεχίσουν;;
ΚΑΙ τέλος το καυτό ερώτημα: Ποιος είναι και τι έκανε
όλα αυτά τα χρόνια ο μετανάστης;;
ο 'Ελληνας της
Διασποράς
Ηχος πρώτος:
Ο 'Ελληνας της διασποράς και μιλάμε ειδικά για την πρώτη
γενιά του μετανάστη. Ξεκίνησε από την πατρίδα με μια βαλίτσα στο χέρι και
όχι μόνο που τα κατάφερε να προοδεύσει, αλλά και να προσθέσει επί πολλή,
στην δημιουργία αλλά και ευημερία της καινούριας του πατρίδας!.
Σήμερα η χώρα αυτή -όποια και αν είναι- με σιγουριά τον
έχει τοποθετήσει, ανάμεσα στα πρώτα στελέχη της κοινωνίας της. Και του αξίζει!
Αφού ο ίδιος με ένα παράξενο μίγμα ανθρώπινης αντοχής, άλλα και υπόστασης,
κατάφερε με αξιοπρέπεια και υπομονή, χωρίς διαμαρτυρίες να ενταχθεί προοδευτικά
κι' όταν ήταν ακόμη να του λάχουν, οι πιο χειρότερες δουλειές..
Στη συντριπτική πλειοψηφία του, δεν έκανε ούτε καν την
προσπάθεια, να πάει σχολείο και να μάθει την γλώσσα της καινούριας του πατρίδας.
Για τον απλούστατο λόγο: Δεν είχε καιρό παρά μόνο για δουλειά. Και τα έβγαλε
πέρα ο παλικαράς, χωρίς κανενός την βοήθεια!.. 'Εκανε σπίτια, έκανε φαμελιά και
τα παιδιά του τα έστειλε στα πανεπιστήμια, τα έβγαλε γιατρούς, computers
scientist, δικηγόρους, και ότι άλλα επαγγέλματα.
Ωστόσο ο ίδιος έμεινε αμόλυντος! 'Εμεινε αγνός! 'Ιδιος,
καθώς την μέρα που έφυγε απ' το χωριό και την πατρίδα του.
Η νέα γης, θαρρείς σαν να μην πάτησε τα χωματά της, σαν
να μην έζησε ποτέ σε αυτήν. Σαράντα χρόνια λες και πέρασαν πνοή. Μοιάζει με
κείνο το αεροπλάνο, που περιστρέφεται επάνω από το αεροδρόμιο, έτοιμο να
προσγειωθεί. Και όμως σαράντα χρόνια πέρασαν και ακόμα ..περιστρέφεται.
Ο 'Ελληνας της
διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης
γενιάς ο μετανάστης!.
'Ηχος δεύτερος:
Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία του και στην κοινοτική
ελληνική του ζωή, το πάει κουτσαίνοντας, το πάει στραβά. Θαρρείς κι όλα
τούτα χρόνια της υπομονής με τους "αλλόγλωσσους" της νέας γης, μπούχτισε
στην απομόνωση μαζί και την δουλειά.. Τώρα ζητάει σαν το παιδί, όπου
-γυρίζοντας απ το σχολείο αγανακτισμένο, απ τα πειράγματα των άλλων
παιδιών-, ξεσπάει στην μάννα του, τούτος ξεσπάει στην κοινότητα κι έτσι,
σημαία του έχει την μαγκούρα κι από κοντά το "ωχ αδερφέ..". Οι άλλοι
φταίνε!...
-«Δεν παίρνω μέρος στην κοινότητα (σου λέει με
απίστευτη σιγουριά), γιατί ..όλοι τρελοί..». Τον είπαν πολυμήχανο -και το
πιστεύει κι' ο ίδιος- κι' έτσι, έχει χίλια δυο να σου πει, για τους άλλους που
..φταίνε, εκτός τον ίδιον!
Γι' αυτό και τον βλέπεις με την μαγκούρα του
ανεμίζοντας κατά παντός(!) ρίχνει τα βέλη του εξαγριωμένος. Δεν έχει καιρό να σε
ακούσει γιατί μονάχα σκέπτεται τι θα σου πει.
Αν προσπαθώντας να σε διακόψει δεν τα καταφέρει, θα
γυρίσει να ανοίξει «πηγαδάκι» με τον διπλανό του. Εάν κι' εκεί το αποτύχει, τότε
βαριά συλλογισμένος, αλλά κι' απογοητευμένος, με το χέρι στην τσέπη, θα
τραβηχτεί πιο πέρα ή θα πάει έξω με τους καπνίζοντες. 'Ισως εκεί να βρει
καλύτερη τύχη..
Ο 'Ελληνας της
διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης
γενιάς ο μετανάστης!.
'Ηχος τρίτος:
Αν είναι κι έχει πάρει μέρος στα κοινοτικά ;
Χριστιανοί και Ιουδαίοι φυλαχτείτε!.
Περνάει ο πρόεδρος απ τη ..γειτονιά!
Ανασκουμπωθείτε.
Εθνοσωτήρας!
Σωστός φωστήρας!
'Ολα τα λύνει.
Μόνο ..καιρό δεν έχει! Δεν δίνει
..λογαριασμό.
Και αν είναι μέλος στο συμβούλιο;
Στις συνεδριάσεις δεν έρχεται..
Μα όταν έρθει δεν επιδέχεται
αυτά που λες ή έκανες εσύ.
'Οσο καιρό
αυτός στην εξοχή
ήταν, και τι μ'αυτό;
Εκείνος καλύτερα από σένα
θα τα είχε όλα ..καμωμένα!.
Αν ήταν πρόεδρος στην κοινότητα παλιά;
Τα όσα κάνεις σήμερα,
αυτός τα βρίσκει επαναστατικά
και τον ανησυχούν!
Φοβάται ότι με τις δικές σου ενέργειες
-τι κι αν η κοινότητα προοδεύσει;
το βλέπει φανερά-
η προσπάθειά σου είναι μόνο
το «...κύρος του» να υπονομεύσει !
Ο 'Ελληνας της
διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης
γενιάς ο μετανάστης!.
Πρωτοβουλίες δεν παίρνει γιατί δεν έχει ..καιρό.
Να σε βοηθήσει κι' αυτό δεν γίνεται!
'Oταν εσύ τον καρτερείς αυτός δεν έρχεται.
Κι' όταν εσύ δεν τον περμένεις αυτός είναι εκεί.
Γιατί «...'Οταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλιά
και όταν όλοι πάλι αγαλιούμε αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει.
Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί
και τα σε μας αόρατα με το αυτί στην πέτρα,
σοβαρός και μόνος προσέχει.»
(Ελύτης: Αξιον Εστί)
'Ηχος τέταρτος:
Στην εκκλησία στέκει σοβαρός
-το παίζει καλός χριστιανός-,
σαν είναι να πάει
με την γυναίκα του μόνο
και ..πέντε φορές το χρόνο.
Για το πού είναι τα παιδιά
κανείς δεν μιλάει,
ούτε ο παπάς ούτε ο δεσπότης
γιατί εν πρώτης:
Αφού και λειτουργία στ' αγγλικά
-όλα καλά!-
στο νι και ρω
τα τυπικά να γίνονται
και "ωχ αδελφέ" τι πάν και πνίγονται
σε μια ..σταλιά νερό;
'Ηχος πέμπτος:
'Ομως ήρθε ο καιρός
που ο ..γίγας αυτός
θα πρέπει να σοβαρευτεί
διαβαίνοντας την τρίτη ηλικία:
Απ' τον παπά και τον καθηγητή
ως μέχρι και κείνων που το παίζουν ηγεσία..
Και οι άλλοι οι απλοί αλλά και κείνοι
που το παίζουν πλουτοκράτες.
Οι αριστοκράτες ή και οι μικροί
και οι άλλοι οι μεγάλο-ιδεάτες
και οι εγώπαθοι.
Ας σκύψουν ταπεινά στην Ιστορία τους
με ευλάβεια αρχαιοελληνική
να σημαδέψουν την πορεία τους.
'Αγαπητέ μου φίλε,
Αυτή περίπου είναι σήμερα η κωμικοτραγική εικόνα μαζί και
η αλήθεια του 'Ελληνα μετανάστη απ' τις δεκαετίες του '50 και '70.. Ξεκίνησε
με μια βαλίτσα στο χέρι. Νέος καθώς που ήταν, μαζί θεριό κι ανυπόταχτος!
Πήρε τους δρόμους και όπου τον έβγαλε η τύχη του σταμάτησε. Πήρε μι' ανάσα,
έφτυσε τα χέρια του και στρώθηκε στη δουλειά χωρίς στιγμή να σηκώσει κεφάλι.
'Οταν το σήκωσε, είδε ότι το τσαντίρι του ήταν γιομάτο
όχι μονάχα παιδιά αλλά κι' εγγόνια.. Στην ίδια στιγμή ανακάλυψε τα αρθριτικά,
την ελληνική Κοινότητα, κι' απόκοντα θυμήθηκε και την Ελληνική πατρίδα που πάντα
-σαν μάνα του καθώς που ήταν- την είχε φυλαχτό στα στήθια του!! Ωστόσο, θαρρείς
και τώρα το κατάλαβε!.. 'Οτι κι' αυτή τον πρόδωσε! Αφού χωρίς σοβαρή ηγεσία στην
ξένη γης, η πατρίδα τον άφησε τελείως ξέγυμνο από όποιαδήποτε προστατευτική
καθοδήγηση και πραχτική βοήθεια (όπως στην περίπτωση άλλων κρατών. Η Πορτογαλία
επί παραδείγματι στέλνει πληρωμένους από την ίδια! δασκάλους να διδάσκουν τα
παιδιά των μεταναστών του Καναδά την γλώσσα και τις παραδόσεις των, και πέντε
μέρες σχολείο την εβδομάδα). Στην διπλανή πολιτεία μα 10.000 Ελληνισμό, τι
βλέπουμε;; Βλέπουμε τις ελληνικές εκκλησίες με 80 γεροντάκια η καθε μία τις
Κυριακές και ελληνικό σχολείο σχεδόν ανύπαρχτο, των Πορτογάλων το σχολείο στην
ίδια πόλη με 500 παιδιά...
Τί έκανε και κάνει η ελληνική πατρίδα για τον
μετανάστη;; Φούσκες πάνω στις φούσκες: Μας έστειλε τελευταία και τον υφυπουργό
εξωτερικού κ. Γρηγόρη Νιώτη και μας είπε: «Η πατρίδα είναι υπερήφανη για εσάς,
γιατί δεν την λησμονείτε. Είστε τα προοδευμένα παιδιά της και γι' αυτό
στηρίζεται σε εσάς!» και συνέχισε «'Οσο για εμάς, είμαστε η πρώτη χώρα μετά τον
Καναδά.. όπου θα πάμε να συναντήσουμε τον νέο πρόεδρο Αμερικής για να του
μιλήσουμε για το ...Κυπριακό...». Μας είπε και αυτό: «'Εχουμε πρόβλημα στα
Βαλκάνια: τα Σκόπια κινδυνεύουν από τους Αλβανούς και εμείς είμαστε η πρώτη χώρα
όπου θα τα βοηθήσουμε γιατί εκτός από το όνομα δεν έχουμε άλλη διαφορά.
Η μόνη χώρα στον κόσμο που αποκαλεί τα Σκόπια: Σκόπια
και όχι Μακεδονία, είναι η Ελλάδα! Στο Κέντρο της πόλης του Τορόντο οι Σκοπιανοί
παράλληλα με τους 'Ελληνες στην παρέλαση, κάθε φορά θα κάνουν σαμποτάζ των
Ελλήνων, διαμαρτυρόμενοι ότι είναι μειονότητα και αδικημένοι (πού στη
Θεσσαλονίκη;;) παριστάνοντας τους απογόνους του Μ. Αλέξανδρου... 'Ολα αυτά για
τον κύριο υφυπουργό είναι ..τίποτα. Αυτή περίπου είναι η βοήθεια μαζί και η
ηθική συμπαράσταση, -μητρική κατανόηση ή όπως θέλεις πές το, στο μέγα πρόβλημα
της αφωμοίωσης του μετανάστη -που αναφέρομαι εδώ- απ' την γλυκιά ελληνική
πατρίδα στα 2001.
Ο 'Ελληνας της διασποράς δεν εξεκίνησε εχθές την
μετανάστευση, παρά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και στην πορεία του ποτέ του
δεν ήταν τυχοδιώχτης παρά διαφωτιστής, καλλιεργητής του νου αλλά και της
ύλης. Απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα
πέρατα της οικουμένης κι' έλαμψε η γης και οι άγριοι έγιναν ήμεροι κι'
ομορφυνεν ο κόσμος!
ΠΟΤΕ! δεν ελησμόνησε την πατρίδα.. Αλλά και ο στόχος
του δεν ήταν η επιστροφή. Δεν πήγε να «αρπάξει» σαν άλλοι λαοί.., και να φύγει
ξανά, γιατί το γνώριζε: 'Οτι ήταν το εκλεκτό τέκνο των θεών και τέκνο της
γαλανής πατρίδας του Ελλάδας, που η μοίρα της ήταν χαραγμένη μαζί ταγμένη απ'
τους θεούς: Να δώσει το φως στην ανθρωπότητα!
Γι' αυτό ο 'Ελληνας της διασποράς αντί να επιστρέψει
πίσω στην πατρίδα κάθισε και την ξανάκτισε παντού με αποικίες και παροικίες:
Στην Ιταλία, Ρωσία, στην νότια Ευρώπη ως μέχρις τις Ινδίες, Αίγυπτο κλπ., κλπ..
Με άλλα λόγια αντί να πάει αυτός πίσω στην Ελλάδα
επήγε η Ελλάδα κοντά σ' αυτόν. Και όταν οι καιροί χαλεποί για την πατρίδα..
Πόσες φορές ο μετανάστης δεν την έσωσε;;
Για τούτο και για όλα αυτά τα παραπάνω που λεω,
επιμένω σε αυτό: Ο 'Ελληνας της διασποράς, ποτέ του δεν υπήρξε τυχοδιώχτης η
επιζήμιος για τους συνανθρώπους του στην νέα γη, παρά μοχλός στην δημιουργία και
την πρόοδο και όσο για την πατρίδα να μην το ξεχνά! αλλά να το αποδεικνύει με
πράξη και όχι μονάχα με λόγια.. Αλλά ούτε κι' εμείς να το ξεχνάμε! Και όταν
επιστρέφουμε στην πατρίδα, θα πρέπει πάντα να έχουμε το κεφάλι ψηλά, μαζί και το
αίσθημα, ότι είμαστε από την εκλεχτή γενιά των Ελλήνων της διασποράς!.
the HELLENISM of
Oakville Κοινοτικά Νεα (Ιαν. του 2000)
Είναι ο ακαταπόνητος Οδυσσέας που από τον καιρόν της
Τροίας ίσως και ακόμα νωρίτερα, πλανιέται σε όλα τα πλάτη της γης. Κτίζει
το σπίτι του. Δημιουργεί αποικίες και παροικίες. Ο ακούραστος και
ονειροπόλος ωραίος 'Ελληνας της δεύτερης πατρίδας του που λέγεται ΔΙΑΣΠΟΡΑ.
Ο απόδημος Ελληνισμός, στο σύνολό του υπολογίζεται ότι
υπερβαίνει τα 6.000.000. Ο Ελληνογεννής πληθυσμός ανά τον κόσμο (η
αφομοίωση που λέμε) πλησιάζει τα 100. 000.000. λένε οι ειδικοί. Ο πληθυσμός
της πατρίδας πλησιάζει τα 11.000.000. Και κάποιοι άλλοι λένε:
«Τα θεμελιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους, και
πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και
σε λένε 'Αθω»
Και παρακάτω θαρρείς και αποτείνεται σε μας τους 'Eλληνες
της Διασποράς:
«'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί,
όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση, τη δική σας βρύση του
Μαυρογένη».
Και επιμένοντας μας λέει εμπιστευτικά:
«Καλό το νερό..».
"The people lift my foundations in the mountains and the mountains high
on their shoulders and on them memory burns like a bush that does not
burn. Memory of my people you are called Pindos and you are called
Athos"
And late on, as if he is addressing us, the Greeks of the Diaspora:
"No matter where you step
your foot, I cry, turn on brothers, turn on your own fountain of
Mavrogenis".
And persisting, he tells us in confidence:
"The water is good..".
Αντί για Επίλογο
* * *
(Σημείωσης: Σε αυτό το πρώτο μου γράμμα που έγραψα (στον Έλληνα της
Διασποράς) το Φθινόπωρο του '97.. Γράφτηκε όλως τυχαία αλλά κι' αυθόρμητα
και το κομμάτι που αργότερα ονομάτισα "ο Ύμνος του Μετανάστη".. Το παραχωρώ
εδώ ολόκληρο το γράμμα εκείνο στην αρχική μορφή του)
Αγαπητέ μου φίλε,
Είμαι κι' εγώ καθώς εσύ. Ο
Ελληνας της διασποράς. Μένω και ζω με την φαμελιά μου
στο Οakville, Ontario Canada. Η πρώτη γενιά του
μετανάστη.. Κατάγομαι από την ορεινή Γορτυνία του Νομού
Aρκαδίας. Και μπορώ να σου πω: Η καταγωγή μου, είναι η
μεγάλη και η πρώτη μου περηφάνια. Και τούτο επειδή
σώνει και καλά πιστεύω, ότι τα δώδεκα χρόνια, που έζησα
παιδί στο Καρδαρίτσι το χωριό μου, ήταν αρκετά για να
μάθω, όσα δεν θα μου μάθαιναν ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ, σε δεκαπέντε
χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες!..
Τότε που ο κόσμος λεει, σαν
πήγαινε στην εκκλησιά κι αυτή σχολνούσε, μίλαγε ο ένας
στον άλλονε με το μικρό τους τ' όνομα! Και χαιρετιώσαν
κι' αγκαλιάζανε, και δεν υπήρχε ξένος εκεί στην
εκκλησιά!.. Μα κι' αν υπήρχε εδώ κι' εκεί στον χρόνο
μέσα. 'ΟΛΟΙ ρωτούσαν στο χωριό, ποιος είναι ο ξένος;
Πούθ' έρχεται; Πού πάει; Και πού θα κοιμηθεί;;
Σήμερα φίλε μου άλλαξε η ζωή.. Και οι άνθρωποι λεει, αλλάξανε νοοτροπία:
Γίναν κατηφείς.. Οι αποστάσεις μίκρυναν. Ο πληθυσμός της γης
διπλασιάστηκε. Στο Cable Net της τηλεόρασης του Halton, πολύ γρήγορα θα
βλέπουμε στο"κουτάκι" μέχρι κι' εκατό, διακόσια, χίλια και βάλε!
διαφορετικά κανάλια φορτωμένα με βλ... πολλές!!!!!! και λίγα για τον
.....ΑΝΘΡΩΠΟ.
Aγαπητέ μου φίλε, ΕΣΕΝΑ μιλώ, της πρώτης γενιάς του μετανάστη:
Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ως σαν το Διγενή και την σεργιάνισες
στις πέντε Ηπείρους!.
Κράτησες και κρατάς με περηφάνια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!
Γιε του Λαέρτη,
σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου
και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
Κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!
Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!
Υστερόγραφο:
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη
την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι
γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η
πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου!
Νάσαι καλά!!
Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη.. Oι κυριότεροι και οι πραγματικοί μου
δάσκαλοι ήταν τρεις άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα
μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης.
Η μάνα μου μου δίδαξε ότι όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και
μοιράζεις το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος
άνθρωπος στον κόσμο.
Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα την ορίζουμε
φτωχοί και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!) να την
αγαπούμε και να τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το
δίκιο εις βάρος της".
Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου φέρεις κι' εσύ
ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι, μην κάθεσαι παρατηρητής στα
γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς... κώσ/δουρ.
Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου
έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο,
να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την
λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..
Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις..
Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα, η
ψείρα, η *ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο!
Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι, ήταν στο πρόγραμμα:
Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό, έλεγαν οι μεγάλοι, να φύγει στην Αθήνα!
-"Να φύγει να γλυτώσει! και ποιος ξέρει, μαζί του να γλυτώσουμε κι
εμείς". έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου.
-"Να φύγεις παιδάκι μου και να ρίξεις *μαύρη πέτρα πίσω σου", μου είπε
μια θεία μου.
'Ετσι κι εγώ, σαν ήρθε και η δική μου ώρα να φύγω.. Με πήρε η μάνα μου,
καβάλα στο γαϊδουράκι για το διπλανό χωριό, από εκεί, θα έπαιρνα το
λεωφορείο για την Αθήνα. 'Ομως, καθώς που φθάσαμε σχεδόν στο *σκαπέτημα του
χωριού, της ζήτησα με μεγάλη ..επισημότητα να σταματήσουμε, για μια στιγμή.
Η καημένη η μάνα μου, ποιος ξέρει, θα νόμισε πως θα'χα κάποια ανάγκη φυσική,
κι' έτσι σταμάτησε.
'Ομως εγώ, παρ ότι μια ..σταλιά άνθρωπος: "Θεατρίνος! παιδάκι μου.." έλεγε
πάντα η μάνα μου όταν μιλούσε για μένα... Απ' ότι φαίνεται, την είχα δέσει
*κλωνιά την κουβέντα της θείας μου.. Και κατεβαίνοντας από το γαϊδουράκι,
προχωράω πίσω δύο βήματα, παίρνω μια πέτρα και την πετάω μ όλη μου την
παιδική δύναμη, ίσια προς το χωριό: "Μαύρη πέτρα!" φώναξα. Χωρίς καλά - καλά
να καταλαβαίνω τι σήμαιναν όλα αυτά.
Να ήτανε άραγε από την θεία μου αυτό μου το *κάμωμα;; Αναρωτιέμαι ακόμα και
σήμερα.. ή μήπως να κάνω και λίγο τον *καμπόσο στην μάνα μου που μ' έλεγε
θεατρίνο; Ποιος ξέρει!... Πάντως το έκανα. Η καημένη η μάνα μου βλέποντάς με
σ αυτό, θαρρείς και την βάρεσε αστραπή: "Παιδάκι μου έκραξε τι έκανες
εκεί..".
Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε... Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα
Ιεροσόλυμα!.. Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ!
την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν
βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι'
αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά *κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν
εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο, το Καρδαρίτσι παραμένει στο
μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!
Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε
την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά
μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!
*ξυπολυσιά =ξυπόλυτος. *μαύρη πέτρα= ρίχνω (μαύρη) πέτρα πίσω
μου φεύγω από κάπου και αμετάκλητα με την προοπτική να μην ξαναγυρίσω
ποτέ. *σκαπέτημα, σκαπετάω = περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα.
*κλωνιά, κλωνά,= η, η ίνα, η κλωστή. *κάμωμα= με αυτό που έκανα,
*καμπόσο, κάμποσος = -η, -ο, παρουσιάζομαι σαν σπουδαίος , γενναίος,
*κούτελα, κούτελο= το τμήμα του προσώπου πάνω από τα φρύδια και μέχρι τη
φύτρα των μαλλιών.
Πεντηκοστή ήρθε ξανά
*πλαντάζουν τα νταούλια
πανηγυριάζει το χωριό..
Οι βλάχοι στα καλά τους
*Κακούρης έχει την σειρά,
*Τσιούτης *παραπερούλια
Κολοβελώνης *τσαντιριό,
έστησε στην χαρά τους.
Νζανέτη αρχίνα τον σκοπό
την "Καραγκούνα" αρχίνα.
Κράταμε Κώστα Καλαθά
να *χροπουλήσω λίγο..
Κουβάλα Πάϊκο το πιοτό
μεζέδια από τα φίνα,
σήμερα από την ξενιτιά
ήρθα, ταχιά θα φύγω.
*πλαντάζουν, πλαντάζω= μεταφορικά, τα μουσικά όργανα ακούγονται βαριά και
δυνατά καθώς στο προαύλιο της εκκλησίας που ήταν μαζί με το σχολείο σχετικά
ο χώρος μικρός, και όμως μπορούσε να είχε και δύο ορχήστρες ή και
περισσότερες στις δυο μέρες του πανηγυριού. Επίσης ορχήστρες ήσαν και στα
μαγαζιά μπροστά στο δρόμο που δεν ήταν και τόσο μακριά από τον χώρο της
εκκλησίας και έτσι ο ήχος απ' ολα αυτά τα μουσικά όργανα έρχονταν
ανακατεμένα στ' αυτιά σου και από κοντά και οι μύριες μυρουδιές του
πανηγυριού έκαναν την αίσθησή σου σωστό ξεφάντωμα. *Κακούρης
δεινός κλαριντζής στον καιρό του (δεκαετίες το '50 με 60) με την ορχήστρα
του *Τσιούτης= έπαιζε το νταβούλι και αυτός δική του ομάδα μουσικών
κλπ., *παραπερούλια= πιο πέρα, *τσαντιριό= πρόχειρο κατάλυμα
με τέντα τραπέζι και απάνω τα πιοτά και άλλα φαγώσιμα. *χροπουλήσω=
χορεύω.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
Σήμερα ο τόπος καίγεται
στο χάϊ στο τουφεκίδι..
Η βλαχουριά γλεντοκοπά
βροντάνε τα κλαρίνα.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
φέρτε *θρακιάρικο γίδι,
φέρτε της *Ντάριζας κρασιά
κι απ'τα *Βαρκά ρετσίνα.
"Χάϊντε να ζήσουν τα παιδιά"
βιολιά καλά το λέτε.
Η νύφη σέρνει το χορό
απ' τα'κρίβου της το χέρι,
Βελοξιφτέρης τραγουδά
κι Αγγέλο *χροπουλιέται,
καμάρι η νύφη το γαμπρό
*-ζευγαρωμένο ιταίρι
*θρακιάρικο γίδι= ψημένο στην αθρακιά, θράκα, φωτιά σωρός από αναμμένα
κάρβουνα και στάχτη, πυρά χωρίς φλόγα ΣΥΝ. αθρακιά καρβουνιά κλπ.,
*Βαρκά= Ν.Δ. περιοχή του χωριού με αμπέλια.. *Ντάριζας, Ντάριζα και
Ντάρτιζα= χωριό που βρίσκεται στην ανατολική άκρη του νομού Ηλείας,
συνορεύει με την Αρκαδία κοντά στον ποταμό Ερύμανθο φημισμένο για το καλό
κρασί του.. *χροπουλιέται= χορεύει. *-ζευγαρωμένο ιταίρι =
ταιριαστό ζευγάρι.. σύζυγος, να χαίρεσαι το ιταίρι σου.
Κατάρα να'χεις ξενιτιά
"Κατάρα να'χεις ξενιτιά"
στο είπαν πολλοί ετούτο.
Το ξέρω και κλαίω που δεν μπορώ
'πω σε να πάρω *εκδίκια.
Ξεσήκωσες την βλαχουριά
την πλάνεψες με πλούτο,
και μ' άφησες μόνο το χωριό
*ρημιό τ'αρχοντηλίκια.
Πήρες τα *σόγια τα καλά
-τρανοί νοικοκυραίοι:
Που είναι ο Ροδόπουλος ο Γιώργης;
ο Νίκος ο Ηλιόπουλος,
του Βελοχρήστου τα παιδιά,
του Τύρου οι Τσικαίοι
'Ολους τους πήρες ξένη γης,
και κλαίει ο δικός μου τόπος.
*εκδίκια= εκδίκηση
*ρημιό,= έρημα, έμειναν ρημαγμένα, ερήμαξαν. *σόγια= σόι, η
οικογένεια στην οποία ανάγεται η καταγωγή κάποιου, το γένος του κρατάει από
μεγάλο σόι.
Ρημοκοπήθει το χωριό
Ρημοκοπήθει το χωριό
Νεκροτοπιά σα να'ναι
Στοιχειώσανε τ'αρχοντικά
*λοθριάσαν τα μποστάνια
λαλιά ανθρώπου δεν ακώ
πουλιά δεν κελαηδάνε,
λες και κατάρα θεϊκιά
το'πνιξε στην *αφάνεια.
Μαυροντυμένα τα βουνά,
τα ρέματα, ω και λεω..
Τα βλέπω κλαινε με *δαρμό
μπρος το μεγάλο τάφο
Κλαινε.. μου καινε την καρδιά
*αρχάω κι εγώ να κλαίω.
Και κλαιω π'ακόμη τα ρωτώ
και δεν μου λεν να μάθω.
*λοθριάσαν= ξεράθηκαν, *δαρμό, οδυρμός= Θρήνος!. Η εκδήλωση πόνου και
οδύνης με κλάματα και χειρονομίες απελπισίας. *αρχάω= αρχίζω
Ο χρόνος είν' ο φταίχτης...
Μου *γαλαριάσαν τα βουνά
με σίδερο μ' ατσάλι..
Φράξαν τις στράτες στο Χελμό,
στο Ρούσιο στον Αλπούξο,
στην Ζήρια στην Μπαλαλονιά
στο Διάρχο στον Διχάλι,
και μώβαλαν φρόγκο στον λαιμό
να μη μπορώ να σκούξω.
Κατάρα στον αδικητή
στον άτιμο το σκύλο.
Οπου μου πήρε την χαρά
-κατάρα ο *θεομπαίχτης.
Χάη - χάη.. *βγαίκα καημένη μου ψυχή
στου μπαλκονιού το *στύλο,
κι αποχαιρέτα τα βουνά
κι ο χρόνος είν' ο φταίχτης...
*μου γαλαριάσαν= μου κλείσανε, *θεομπαίχτης= πρόσωπο που εξαπατά
με κάθε τρόπο τους άλλους. Αυτός που προσποιείται ότι είναι αφοσιωμένος στα
θεία αλλά έχει τον νου του στο συμφέρον.. *βγαίκα βγαίνω, βγαίνεις..
*στύλο, στύλος,= κολόνα..
Μόνο για το φιλί σου
Λενιώ γυναικαδέλφη μου
και μικροπαντρεμένη.
Λυπάμαι που δεν κράτησα
*μπέσα στον *μπατζανάκη.
Μα τι να πω το *ντέρτι μου
ήταν τρανό καημένη,
τα χείλη σου λαχτάρισα
και *τ' ώριο σου κορμάκι.
Τώρα ας με κρίνει το χωριό
και τα *Ντουναίηκα όλα.
Κι ο άντρας σου ο Παναγής,
και η Μέλπω η αδελφή σου.
Όλοι ας μου κάνουν *φορεσμό
ας με *πλανέψουν *φόλα..
Εγώ γεννήθηκα στην γης
μόνο για το φιλί σου.
*ντέρτι = καημός, μεράκι. *τ' ώριο σου = το ωραίο σου κορμί.
*μπέσα= ο λόγος τιμής, που υποχρεώνει κάποιον να τηρήσει την υπόσχεσή
του: Είναι άνθρωπος με μπέσα.. *μπατζανάκη(ς), μπατζανάκκισσα=
καθένας από τους συζύγους αδελφών.. *Ντουναίηκα, Ντουνιάς, ο κόσμος,
η ανθρωπότητα "Τρία καλά 'ναι στο ντουνιά"... *φορεσμό αφορεσμός,
αφορισμός = η βαρύτερη εκκλησιαστική ποινή. Αφορεσμένος, καταραμένος.
*πλανέψουν,πλανεύω, πλάνη, πλάνεμα, πλανεύω= ξεγελάω, παραπλάνηση.
*φόλα= κομμάτι τροφής που περιέχει δηλητήριο για τα αδέσποτα σκυλιά
Κουτσομπολόϊ
Κακό συνήθειο τώχετε
'σείς οι *γεροντοκόρες,
μες το χωριό άλλη δουλειά
δεν έχετε να κάντε,
παρά να *κουτσιομπόλετε
τι κάνουν οι άλλες κόρες,
με ποιον επήγαν την βραδιά
και δώστου *κουσ' και χάϊντε.
Τώχουν και οι χήρες τούτο εδώ,
λίγο πολύ *ντριβέλι.
Σαν απολείψει ο γανωντζής
οι χτίσται οι *γυρολόοι,
τότε οι καημένες στο χωριό,
-μελίσσια απ' το *κουβέλι,
βγαίνουν και παν' στης *αλληνής
για το *κουτσιομπολόϊ..
*Κουτσομπολόϊ , κουτσομπολιό = ο σχολιασμός πράξεων και υποθέσεων τρίτων
(συχνά με αρνητική, κακόβουλη διάθεση ή με τρόπο υπερβολικό)
*γεροντοκόρες, γεροντοκόρη, = Ανύπαντρη γυναίκα προχωρημένης ηλικίας..
Ιδιότροπη γυναίκα με παραξενιές στη συμπεριφορά της. *κουτσιομπόλετε
= κουτσομπολεύετε. *κουσ' και χάϊντε= Ολημερίς κουτσομπολειό
*ντριβέλι= καημός, μεράκι. *γυρολόοι, γυρολόγος= πλανόδιος
μικροπωλητής. *κουβέλι= κυψέλη. *αλληνής= στην άλλη
γειτόνισσα.
Ο Βλαχοθωδωρής
*Αϊντε ορέ Βλαχοθωδωρή
είσαι διαβόλου *φάρα..
*Μπελάδες βάζεις στο χωριό
κι αναποδιές μ' ατσάλι.
*Οπώβρεις *τσιούπα μοναχή
ελεύθερη ή ζευγάρα,
την *ξελογιάζεις στο *λεφτό
και της γλεντάς τα κάλλη.
Αναθεμά τα μάτια σου
και τα καμωματά σου.
*Σιώγαμπρος! ήρθες στο χωριό
-τον κόκορα μας κάνεις!
Πάψε πια τα *γινάτια σου,
πολλά τα κριματά σου
Θα δώσεις λόγο στο Θεό,
μια μέρα σαν πεθάνεις!.
*Αϊντε= επιφ. άντε. *φάρα= σόι, ομάδα, σινάφι. *Μπελάδες,
μπελάς = μπλέκομαι σε προβλήματα, μπαίνω σε μπελά, υποβάλλομαι σε
ταλαιπωρίες.. *Οπώβρεις= όπου βρεις. *τσιούπα η κόρη, κορίτσι
*ξελογιάζεις, ξελογιάζω = ξεμυαλίζω, παρασύρω, *λεφτό= στιγμή,
λεπτό της ώρας. *Σιώγαμπρος, σώγαμπρος και εσώγαμπρος = Ο άνδρας που
μετά το γάμο πηγαίνει να ζήσει με την οικογένεια της γυναίκας του.
*γινάτια, γινάτι = πείσμα, καπρίτσιο.
Τα παρατράγουδα
Βασίλω κόρη του Βρανά,
μοναχοδυχατέρα
που σ' έχει η μάνα σου *ακριβή
τ'αδέρφια σου χαϊδιάρα.
Πέσε μου χθες στον Αϊλιά
τι έκανες όλη μέρα?
Με το βοσκόπουλο του Μπαλή
στου πουρναριού την κλάρα?
-Συ κοίτα το *κονάκι σου!
κυρά με τις *αδράχτες,
κι αν θες ακόμα να σου πω,
κοίτα την αφεντιά σου!
Μηδά το φουστανάκι σου
πήδηξε λίγους φράχτες?
Η λές δεν ξέρει το χωριό
τα παρατραγουδά σου..
*ακριβή = πολυαγαπημένη, μοναχοκόρη, χαϊδεμένη*κονάκι= ο χώρος
μόνιμης ή προσωρινής διαμονής, κατοικία. *αδράχτες, αδράχτι =
μεταλλικό ή ξύλινο κυλινδρικό εργαλείο για το γνέσιμο υφαντικού υλικού.
Τα Προξενιά
Κυρά Μαγδάλω θα στα πω
στα *μπούνια μ' έχεις φέρει
μ' αυτή την δυχατέρα σου
και να μου την παινεύεις.
Κοίταξε αλλού να βρεις γαμπρό
δώστης καν' άλλο *ταίρι.
Με με' χάνεις την μέρα σου
και *τζάμπα με παιδεύεις.
Ας έχει η κόρη σου *λεφτά,
και *γιούκους στην αράδα
Κι ας είν' στην χώρα η πιο χρυσή
και μ' ομορφιά μεγάλη.
Πως να στο πω δεν μου *φτουρνά
έχ' άλλη φιλενάδα!
Θα την επάρω ας είν' φτωχή
Θάχω ήσυχο κεφάλι..
*μπούνια= (στα μπούνια μ' έχεις φέρει) Με έχεις φέρει στο αμήν..
*ταίρι = καθένα από τα δύο όμοια μέρη, από τα οποία αποτελείται ένα
ζεύγος. Το άλλο μου μισό.. Έχασε το ταίρι του.. *τζάμπα= χωρίς
χρηματικό αντίτιμο, χωρίς κόστος ή βλάβη.. τζάμπα μάγκας.. *λεφτά=
χρήματα (για την προίκα).. *γιούκους, γιούκος= η προίκα, τα προικιά
της κόρης: Στοίβα από σεντόνια, κουβέρτες, στρώματα, παπλώματα κ.λ.π.
*φτουρνά, φτουράω = είμαι επαρκής, καλό παιδί αλλά δεν φτουράει ως
μαθητής.
Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
και του Βαρλάμη *ρούσα
Απόψε θάρθω να σε βρω
κει πώχεις την *κοπή σου,
Τέτοια στιγμή στην ερημιά
καιρό την καρτερούσα,
να σ' εύρω μόνη στο βουνό
να πάρω το φιλί σου.
Μην μου *κακώσεις βρε Μαριώ
κι ας είσαι αραβονιάρα
του Φέρμελη, στο λέω κοφτά
με όρκο και με πάθη.
Να μείνεις μόνη στο βουνό
τώχω βαριά κατάρα
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά
κανείς δεν θα το μάθει..
*ρούσα, ρούσος= ξανθοκόκκινος, κοκκινωπός ή γενικά ξανθός : "ρούσες
γαλανομάτες" κ.λ.π. *κοπή=κοπάδι., *κακώσεις= μήν μου
καρατήσεις κακία..
Της Χήρας Δυχατέρα
Βρε τι κι αν είσαι η *μοναχή
της χήρας δυχατέρα
κι έχεις τον θειο στον Καναδά
κι αδέρφια στην Αθήνα?
την παρασύκωσες πολύ
την άσπρη σου τσεμπέρα
και περπατάς καμαρωτά
σα νάσαι η βουλευτίνα..
βγαίνεις σαν ξένη την αυγή
στη βρύση νερολάτης.
Σαν ξένη πας στην εκκλησιά
κι ούτε γιορτή σε βλέπει.
Θαρρείς πως είσαι η *ακριβή
και του χωριού *κορφιάτης,
θαρρείς πως είσαι η παναγιά
..Μ' άλλα να πω δεν πρέπει.
*μοναχή, μόνη, μοναχοδυχαδέρα.. *κορφιάτης =αλληγ. το χωριού η
αφρόκρεμα
Ο Κολοκοτρώνης
*Αντίκρα στην Τροπολιτσά
ψηλά στην *βουνοτέντα,
κάθεται κει ένας Γραικός
μονάχος στο κοτρώνι..
Κοιτάει πέρα την *Τουρκιά
και μόνος εκουβέντα.
Είναι των σκλάβων ο αρχηγός
τον λέν Κολοκοτρώνη.
Βγήκε στην ράχη για να δει
ο *Γέρος τους *αγάδες.
Το πως γλεντούν και χαίρονται..
κι ήρθε η στερνή τους ώρα!
Αύριο σαν έρθει η χαραυγή
θα βρει τους τουρκαλάδες
σαν γιδερά να σέρνονται,
θα ξεπαστρέψει η Χώρα.
*Αντίκρα= αντίκρυ, απέναντι, ώστε να φαίνεται ακριβώς μπροστά.
*βουνοτέντα= βουνοπλαγιά. *Τουρκιά = τα τούρκικά στίφη που είχαν
κατακλύσει την Τρίπολη.. *Γέρος=σοφός. Ο Κολοκοτρώνης ήταν 52 χρονών
στην 'Aλωση της Τρίπολης: "Σαν παλικάρι πολεμούσε και σαν φιλόσοφος
οδηγούσε.."*αγάδες, αγάς= στρατιωτικός αξιωματούχος της
Οθωμ. Αυτοκρατορίας.
το Εικοσιένα
*Βαρούν τουφέκια στα βουνά
γλεντοκοπούν στις ράχες.
*Πανηγυριάζουν στα χωριά,
έπαψαν πια οι μάχες
Η λευτεριά 'πλωσε φτερά
πέρα για πέρα στην Γραικιά..
Ζήτω το Εικοσιένα!!
Εσύ που πας στα πατρικά
τα χώματα καημένε,
χαιρέτα μου τα *γονικά,
τ' αδέλφια τα ξαδέλφια,
τις θειές και τα μπαρπάδια μου
κι όλους τους Μοραϊτες.
Τα λέβεντόκορμα βουνά
τις κρουσταλοβρυσούλες,
και τις απόσκιερες πλαγιές
τα *κλέφτικα *λαγούμια.
Και πέστους ένα τσάμικο,
λεβέντικο τραγούδι
ένα τραγούδι του Μοριά,
που να μιλά γι' αρμάτες,
για φουστανέλα για σπαθιά
γι' αρματολών λημέρια.
Για δόξες για παλικαριές,
για νίκες στο Βαλτέτσι..
Στου Λάλα στην Τροπολιτσά
στα Δερβενάκια πέρα.
*κλέφτικα, κλέφτικος= αυτός που σχετίζεται με τους κλέφτες και την
Ελληνική Επανάσταση.. *λαγούμια, λαγούμι, = κάθε υπόγειο όρυγμα.
(..τα ποντίκια σκάβουν λαγούμια..) λαγουμιτζής: πρόσωπο που ανοίγει
υπόγειες στοές ή τοποθετεί εκρηκτικά μέσα σε αυτές..
Βουνοκορφούλες του χωριού
Βουνοκορφούλες του χωριού
κι' αντικρινές μου του σπιτιού,
της μάνας μου γλυκές *φελάχες
χιλιοτραγουδισμένες ράχες!
Στις στράτες σας η δόλια *γνεύει
πάντα για μένα αγναντεύει,
μη και φανώ απ' την ξενιτιά
θολή της μάνας η ματιά..
όποιον ειδεί να ξαναφάνει λεει:
Να το παιδί μου που έρχεται και κλαιει..
Βουνοκορφούλες κι' άγια *Νάννα μου
*μηνύστε πέρα εφτού στην μάνα μου,
πως γρήγορα θα 'ρθω κοντά της
και να *χωθώ στην αγκαλιά της.
*φελάχες, φελάχα, φελάχος= αγρότης, χωρικός της Αιγύπτου. *γνεύει,
γνεύω= κάνω νόημα με το κεφάλι, το χέρι, ή τα μάτια αλλά και νοηματικά
κοιτάζω από συνήθειο. *Νάννα, άγια Νάννα= Αγία 'Aννα. *μηνύστε=
δώστε μήνυμα. *χωθώ= να ριχτώ στην αγκαλιά της..
Προσμονή και λήθη
*Χαροκαμένη αυλόπορτα,
κι αργόθωρη η ματιά,
παλιάς λιανότρεμης ελπίδας
πλανά το δειλινό
-πικρή κατάνυξη-
σ' ένα στερνό χαμόγελο,
στον γυρισμό..
Κι' ως να'τανε ο χαμός πανήγυρη,
κι ο θανατάς *κανισκιοφόρης,
ήρθε το ξέφραγο παράπονο,
και γλεντοκόπησε τ'άσπρα μαλλιά,
μες την στερνή την γλυκερή την ώρα,
μες το κατάλοιπο της ροζιασμένης προσμονής,
διαφέντεψε η απόγνωση την λήθη,
και ήρθε το σούρουπο..
*Χαροκαμένη, χαροκαμένος = Αυτός που έχει υποστεί την απόλεια αγαπημένου
ή αγαπημέων προσώπων. *κανισκιοφόρης, κανίσκι (το)= μικρό καλάθι από
καλάμι ή λυγαριά / πανέρι που περιέχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως
δώρο σε γιορτές και γάμους.
Λέω να βρω καιρό και να μετρήσω την ηλικία της
θάλασσας από το βάθος των ματιών σου!.
Στα πέντε Σου δάχτυλα, στιγμή - στιγμή, δάκρυ το
δάκρυ να κάτσω να συλλογιστώ τον ανθρώπινο πόνο
ανά τους αιώνας!.
Κι' επειδή ο θεός και τ' αστέρια του έδωσε ένα -
ένα και με τάξη απλή, να ζωγραφίζουν στο κάθε Σου
βήμα μικρές παναγιές που ανασταίνονται, λέω:
Tα μακρινά ηρωικά βουνά της Αρκαδίας μου, με χίλια
μύρια χρώματα, με δυο στρατιές αγγέλους, Σου
στέλνουν δώρο στην γιορτή Σου ένα κομμάτι
ηλιοβασίλεμα να το κρεμάσεις στον λαιμό Σου!
Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί.. Tα
καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές στο
Καρδαρίτσι: Ο 'Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή
μαζί κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος, Σου στέλνουν
γράμμα και γραφή, μαζί κι' ένα ματσάκι
δεντρολίβανο να το κρατάς στον κόρφο Σου να μην Σε
πιάνει αβάσκαμα.
Κι' επειδή εγώ, και τους χρόνους εβασάνισα.. Λέω.
Είναι καιρός τον εαυτό μου να γυρίσω πίσω να του
διδάξω ανάγνωση και γραμματική, ώστε να μπορεί
σωστά, να συλλαβίζει το όνομά Σου!
Μικρή κυρά μου αναργιανή, κυρά των αηδονιών της
πετροπούλας και του κότσυφα! Kυρά του νου, της
όσφρησης και της αφής, θα με περιμένεις; κι' εγώ
το καρτερώ, να πάει η ώρα δώδεκα να πάει το
μεσημέρι!...
Κυρά μου καπετάνισσα κυρά,
σε βλέπω με την *ρόκα σου να *σαλαγάς τ αρνιά,
κειδά στις ράχες τις ψηλές στο Καρδαρίτσι!
Κι εγώ σου το βοσκόπουλο,
την προσευχή να κάνω
για σε τον τσάμικο!. Κυρά.
Να σου πηδώ απ το 'να βουνό
στ' άλλο να φέρνω *φούρλες,
και με του Ζάχου την φωνή
να σου λέω την "Βοσκοπούλα"...
Κι εσύ κυρά η Κιτσιαρέλαινα
να σου χτενίζει τα μαλλιά
και η παναγιά να σου φοράει *γιορντάνια.
Κι εγώ ζωσμένος τ' άρματα
ν' αστράφτω! ο αστραπόγιαννος κυρά
στην χρυσοπλούμιστη
την φορεσιά του γέρου μου Κολοκοτρώνη!
Να πάμε μέρα του *βαγιού
στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα!.
Και σαν πιο κει πιο ύστερα,
σαν έρθει εικοσιδυό Νοέμβρη,
να πάμε πάλι να γιορτάσουμε
τα δεκαοκτώ μας χρόνια παντρεμένοι,
και νάχουμε τον παπαβασίλη στο Eυαγγέλιο...
*ρόκα= υφαντουργικό εργαλείο σε σχήμα λεπτής, ξύλινης ράβδου, στην άκρη
της οποίας τύληγαν το νήμα μαλλιού ή βαμβακιού που προόριζαν για γνέσιμο οι
γυναίκες. *σαλαγάς, σάλαγος, σαλαγώ = κατευθύνω το κοπάδι στη βοσκή,
στη στάνη κλπ. με δυνατές φωνές. *φούρλες, φούρλα,= η φιγούρα στο
χορό, στροφή γύρω από τον εαυτό του/ της.. *γιορντάνια, γιορντάνι, =
το περιδέραιο από αργυρά και χρυσά νομίσματα αλλά και τα ρούχα φορέματα της
γιορτής.. *βαγιού, = Κυριακή των Βαϊων.
Μ' ένα φιλί
Πως τώθελα να το μπορώ
-στ' ορκίζομαι φιλώ σταυρό!
σαν επιμένεις να στο δείξω-
στης θυμωμένης θάλασσας αφρό
ορθός και με τα πόδια μου να *πιλαλήξω!.
Σαν τον Χριστό ή σαν τον Διγενή να ρθω
στην Αυστραλία, εκεί που πας για λίγο
χίλιες φορές στην αστραπή,
να σου το πω μ' ένα φιλί, τρελή,
το σ' αγαπώ κι' απέ να φύγω.
Σαράντα αηδόνια και μια πέρδικα,
σαράντα Απρίληδες *κανίσκι σούστειλα..
Δεκέμβριο μήνα.
Και διάλεξα και μούλα γοργοπόδαρη,
που σου την στόλισαν νεράιδες και ναυτόπουλα.
*Κανισκιοφόρη έβαλα το γιο *πραματευτή,
και γύφτους απ' την ανατολή, με σηκωμένα τα
πανζάκια
κι' ανυπόδητοι. *Ντεληκανίδες!
Γυμνόστηθοι, και με μαντίλι
μαύρο στο λαιμό και κόκκινο μπερέ,
να σου βαρούν νταούλια και κλαρίνα.
Και μια τσιγγάνα βεργολυγερή,
ηλιογέννητη 'πω και θεέ μου!.
Να σου χορεύει *σέρτικο!
Σαράντα αηδόνια και μια πέρδικα, σαράντα
Απρίληδες κανίσκι σούστειλα.. Δεκέμβριο μήνα.
*κανίσκι, *κανισκιοφόρης, (το) = μικρό καλάθι από καλάμι ή λυγαριά /
πανέρι που περιέχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως δώρο σε γιορτές και
γάμους. *πραματευτή, ς = πλανόδιος έμπορος, αυτός που πουλάει την
πραμάτεια του γυρνώντας στις γειτονιές. *Ντεληκανίδες, ντελικανής =
ο νέος παράτολμος, παλληκαράς. (τουρκ. delkani). *σέρτικο (μεταφορ.)
..Μάγκικο τραγούδι των ρεμπέτιδων..
Σου γράφω από τον Καναδά
Σου γράφω από τον Καναδά τ' ακούς;
Οι μέρες και οι νύχτες γίνανε αδελφές
τώρα που λείπεις..
και σαν δυο καλές νοσοκόμες
μου ψένουν τσάγια και καφέδες.
Καπνίζω πολύ τ' ακούς;
και καθώς τούτο καιρό στ' Οντάριο
χιόνια και χιόνια.. Λέω.
Μάλωσα χθες με την καρδιά μου.
Με κατηγόρησε, ότι είμ' αδρανής
για σε που λείπεις. Τ' ακούς;
Και η άμυαλη η τρελή παιδούλα, η πεισματάρα,
μ' άφησε κι' έφυγε κλαημένη, και με τα πόδια
μες τα χιόνια, από τα τώρα να πάει λέει,
στο αεροδρόμιο και να σε περιμένει.
'Οταν
ο πόνος
ξεφαντώνετε
στα στήθια σου,
μην καρτερείς απέξω
την γιατρειά.. Πλησίασέ
τον, μέσα σου, και γίνου
φίλος του. Και σαν
τον καταφέρεις,
παρακαλεσέτονε
να
μείνει..
Μην πετάς στον χαμό,
αυτό που δεν μπορείς
μ' ευκολία να κερδίσεις.
Κράτα γερά τον χαλινό,
του νου και της ψυχής.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.
Μην λες ποτέ δεν ήρθε η ώρα,
κι ακόμη έχουμε καιρό.
-Είναι ντροπή και ήττα ίσης,
μ' αυτό που λες πως νικηφόρα
θα κερδίσεις, τον καημό.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.
Μην παρασύρεσαι από την πλάνη
κι από τα ψεύδη της ζωής.
Τα χείλη πρόσεξε μην τα ποτίσεις,
από το μεθυστικό βοτάνι
της σάπιας γέννας σημερινής.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.
Σκέψου
το αύριο
για νάχεις το
σήμερα δικό σου.
Διώξε την χίμαιρα,
κι ας το μυαλό σου
τα έλη να σκάψει! Καθάριο
το αίμα σου σταλιές να στάξει,
στην άγονη γη!
Και ύστερα
θρέμμα σου
να πεις ότι βγει
Χρόνια περάσαν
από τότες,
που μας ξεχάσαν
οι ακριβοδότες
της καλοσύνης..
Μας έχουν αφήσει
στη λήθη στο ψέμα.
Μας έχουν ρουφήξει
το λίγο μας αίμα.
Μας στίψαν τα στήθια
οι μαχαραγιάδες!
Μα μια είν' η αλήθεια,
γίναν φονιάδες
της Ρωμιοσύνης!
Φίλες και φίλοι, Τα ποιήματα που παραθέτω εδώ, στις πρώτες δύο
μικρές ενότητες, γράφτηκαν, στα χρόνια του στρατιωτικού '63 / '65
και συνεχίστηκαν στα Πετράλωνα, μέχρι πριν φύγω για τον Καναδά τον
Οκτώβριο του '67... Στα ποιήματα αυτά περιγράφεται νομίζω, η
νεανική αβεβαιότητα της εποχής εκείνης, όπως την ζούσα. καθώς που
τον περισσότερο χρόνο του στρατιωτικού τον περάσαμε στα
εμπροσθοφύλακα του Έβρου, σε σκηνές και τούνελ.. Μακριά από την
έδρα μας που ήταν η Καβάλα. Τα τύμπανα του ..αναμενόμενου πολέμου,
λόγο του Κυπριακού με την Τουρκία, που φυσικά δεν έγινε.. ωστόσο
τότε, ήταν σε καθημερινή βάση προετοιμασίας και ..διαίσθησης... Να
είστε καλά! κωστας/δουρίδας Ιούνιος 2005
Θανατηφόρα επιδρομή
στο ξέφραγο τοπίο
ήταν η μέρα που μας πέρασε.
Και εμείς συλλέκτες της εύκολης λείας...
Πορθήσαμε το κάστρο της συνείδησης
με τα ναυαγημένα ξάρτια λουλουδιών,
πάνω στην λήκυθο όπου ποτέ
δεν ξεχείλισε τον καλπασμό
στον πρώτο ψίθυρο της εφηβείας...
Και πάλι τελευταίος ήρθα.
Ω τι μαρτύριο τούτο.. Τούτο κοπάδι των ανθρώπων,
Σίφουνας χάνεται μπροστά μου.
Κουτσοί, τυφλοί, όλοι αλαργεύουν,
και μόνο εγώ μένω αποπίσω..
Ενα παιδί με λένε οι φίλοι,
που θέλει να λεπτολογεί τις υποψίες.
Θρηνεί στον οίκτο η αδελφή,
για το μικρό το παιδικό μου κλάμα.
Και η μάνα με σφιχταγκαλιάζει -αγάπη και στοργή-
σαν μάνα που τον γιο της βλέπει
όπως τον θέλει και μπορεί.
Μα ποιος ποτέ του ένιωσε την αρετή
που γέννησαν οι τύψεις;
Ο έξω κόσμος χάθηκε απ'τα μάτια μας.
και μέσα ο πόνος στοίχειωσε !
στα βαλτονέρια της ψυχής.
Aγριμικό! Σπέρνει τον άνεμο,
λυώνει τον θάνατο στο κάθε μας κύτταρο.
στήνει σταυρούς στην κάθε μας ίνα.
Απέραντο νεκροταφείο οι τύψεις μας.
Κι' ο απέξω κόσμος χάθηκε. Βαθιά σιγή.
Bαθιά πληγή το χάσμα του απείρου.
Περνούν σ' ατέλειωτη γραμμή
πάνω απ' τα κεφάλια μας οι κάργες.
Και είναι το πέρασμά τους,
επίκληση οδύνης στην οδύνη μας..
Και είναι η κραυγή τους, αντίλαλος
της ψυχικής υπόστασης του πάθους μας.
Και είναι το πάθος μας, ο ίδιος ο θάνατος.
Περνούν οι κάργες.
Αδέσποτη φάλαγγα.
Σκίασε ότι ήταν δυνατόν να ζει.
Σκότωσε ότι ήταν δυνατόν να ζει.
ο θάνατος κραδαίνει την τσιμπίδα .
Και όλα ήταν μία ήττα,
Και όλα ήταν μία ριπή,
ενας θάνατος..
Θρήνος το σμήνος των ονείρων μου,
στον ύστατο εκστασιασμό μου.
Η θύμηση στην πολιτεία,
έφερε το παραλογισμό της ύφεσης,
κι'ανεπυργώθει ο χαλασμός
κι' ανεπτερώθει η τύψης.
Φτωχέ μικρέ τραγουδιστή,
τι ανασκαλεύεις στην πληγή να βρεις;
Τι κλαις μπροστά στους σκοτωμένους να σου πουν;
Κείνοι "τους πήρε μαύρο σύννεφο"
κι' η χλαλοή του μίσους!
Τους πήρε ο φθόνος της ντροπής,
δεν έχουν να σου δώσουν οίκτο.
Γύρνα . Γύρνα στην σχόλη που σε καρτερεί,
στην πλανημένη αυγή που σε προσμένει.
Θέλει ποθεί την ξαστεριά,
στιγμή, στιγμή, δάκρυ το δάκρυ,
με τους επτά αναλογικούς χρησμούς να σ' αναθρέψει..
Γύρνα παιδί της άνοιξης,
στα σκορπισμένα σου μαλλιά,
τρίπτυχο τ' αγιοκλώναρο να στο φορέσει ο Απρίλης.
Ναι, πότε θα 'ρθει
την άδεια μας ψυχή, ν' αφήσουμε
στης μέθεξης το γλυκερό λουλούδι,
και να ρουφήξει Απριλομάγιασμα,
και ρόδινο νερό, και ν'
αϊτωθεί στην έβδομη παράσταση,
που χλιμιτράν τ' αλόγατα και το εικοσιάχρονο κορίτσι,
λάγνο που ψέλνει τον ανθό στον κόρφο του..
Πότε θα 'ρθει
να πάρει πύρσωμα η ανέμη μας,
και να βιγλίσει στον περίγυρο
την υπαρξή μας.
Ν' αλαφρωθούν τ' ανάριχα τις
παραισθήσεις,
και να βυζάξουνε χειροπιαστά την σμίλη τους,
και να χορτάσουν 'λιόγιορτο κι ανθέμι την ψυχή τους..
Πότε, πότε θα 'ρθει
να κάνουμε το διάγραμμα στροφής
στην έβδομη παράσταση;
Γλυκόπιοτο τρελό,
της νιότης το λαγήνι,
μας κάλεσε πρωτόγνωρα
να δώσουμε, σταλάζει του μενεξεδιού
κι ανεμοπύρωμα της νίκης.
Να δέσουμε ανθέμι δάφνινο
στου ήλιου τον λαιμό,
και στ' ουρανού μας τ' όνειρο
πραγματωσύνη τον παιάνα .
Ήρθε ο καιρός που ο αϊτός
θα μπήξει την εκδίκηση
στο πέτρινο κλουβί του.
Στης γης το δακτυλίδι,
θα στροβιλίσει ο έρωτας
λεβεντοτσάμικο χορό,
κι ο Πάνας ο ανοικτοπόδαρος
την βλάστρινη κορομηλιά
θα βάλει στο κανίσκι του,
μετρώντας τους σφυγμούς
ανάλογα με την παράσταση.
Αυτή την νύκτα αργοψένεται
ο πρώτος και ο τέταρτος αναπαμός.
Αύριο περιμένουμε να δούμε την πανσέληνο.
Αύριο περιμένουμε την νίκη.
Γράψε μου αν θέλεις, σαν
εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς
επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι'
αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο
και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!! κδ. ο 'Υμνος του μετανάστη / Γράμμα στον
'Ελληνα της Διασποράς..
...Έχουμε πάρει ευχή και κατάρα απ' τον παππού μας τον
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να
λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας
κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!! Ο πρόλογος