...."Κοίτα φίλε μου το που μας έφτασε ο ηλεκτρονικός πολιτισμός.. Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί, σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό, όπου είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου, το παιδικό μυαλό μου και η ψυχή μαρμάρωσαν ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου. Καθώς που του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα μου, η μόνη ελπίδα να σωθώ ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το γρηγορότερο στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά μες την "πλατιά, γεμάτη αγάπη!" ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας -έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη.. Και όμως ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού πολιτισμού μας...
Είμαι τυχερός;; Είναι στ' αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι με τα γύρω χωριά;;"...

*σκαπετημένος, σκαπετάω= περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα