...."Κοίτα φίλε μου το που μας έφτασε ο ηλεκτρονικός πολιτισμός..
Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί,
σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό, όπου
είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία
εξάδελφό μου, το παιδικό μυαλό μου και η ψυχή μαρμάρωσαν
ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου.
Καθώς που του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα μου, η μόνη ελπίδα
να σωθώ ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το γρηγορότερο
στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά
μες την
"πλατιά, γεμάτη αγάπη!" ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας
-έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο.
'Ιδιες Θεές!!
Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις
δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα
στου κόσμου την άκρη.. Και όμως ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού
πολιτισμού μας...
Είμαι τυχερός;; Είναι στ' αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι
με τα γύρω χωριά;;"...
*σκαπετημένος, σκαπετάω= περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα
|