...Τότες, ήταν που πια στην γαλανή πατρίδα μας ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα και την κρατήσαν στο σκοτάδι.. Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε! και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα! έγραψε απάνω το όνομά του: Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός, Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί... κδ
...And then to the sky-blue land came the difficult years and kept it in darkness. And then the sainted migrant was angry! And he took up pen and paper And instead of ink he wrote in blood! And he wrote down his name: Rigas Feraios, Filiki Etaireia, 1821, Dionysios Solomos, Ypsilantis and many more... kd.
Since 1996
Kostas Douridas
  1. Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς
    A letter to the Greek in Diaspora

  2. ο 'Υμνος του μετανάστη
    Hymn of the migrant..

  3. ο Πρόλογος
    Prologue..

  4. Πνεύμα Κοινότητας...
    Spirit of Community...

  5. Γη των πατέρων μου..
    Land of my fathers..

  6. ..Οι Ποσειδωνειάτες του Καβάφη..
    ..Poseidonians of the future..

  7. Mοιάζουμε αποξεχασμένη μεραρχία..
    An abandoned army

  8. Πάνω στα βράχια της πατρίδας..
    On the rocks of my country..

  9. Στο Ελληνόπουλο της Διασποράς..
    The children of the Diaspora..

  10. 'Αγιε μου μετανάστη..
    Sainted migrant..

  11. η Προσευχή του μετανάστη..
    The migrant's prayer..

  12. το Πάσχα των Ελλήνων της Διασποράς..
    Easter of the Greeks of the Diaspora....

  13. Λαμβρινή Σταύρου..
    Lamvrini Stavrou

  14. Μάθε, προχτές σου έστειλα..
    Hear this, the other day I sent..

  15. Ο Θάνατος του Μετανάστη..
    Death of the Immigrant

  16. Τα ..ερημικά χωριά της πατρίδας μου.. The ..deserted villages of my country

  17. Και λέω άραγε ταχιά..
    And I wonder tomorrow..

  18. Και είπε ο λαός μου...
    And my people said..

  19. «'Oπου Φωνάζω και να Βρίσκεστε Αδελφοί»
    Wherever you are,when I call, my brothers»

  20. Κυπριακή παράδοση
    Cypriot tradition

  21. Ένα τραγούδι για το '21
    A song for '21

  22. Με το τραγούδι το δημοτικό
    With the demotic song

  23. Στάλα τη στάλα
    Drop by drop

  24. Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση
    With literature and poetry

  25. 'Ενα ακόμα λάθος..
    'Another mistake

  26. Χαμπέρια..
    News

  27. Οι χωριανοί λιγόστεψαν..
    There are fewer villagers

  28. Να μου το θυμάσαι..
    Remember this

  29. Στον ύπνο του μικρού παιδιού ..
    In the small child's sleep..

  30. Στις αυλές και στα μπαλκόνια
    In the yardsand on the balconies

  31. Στις πέρα ανηφοριές..
    Up on the far off hills..

  32. Φύγανε τα χρόνια μας
    Our years gone

  33. Στα 2004
    In 2004

  34. Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη
    The Olympic Flame of the Migrant

  35. Τόσο μακριά
    So far away...

  36. 'Ελα βρε γέρο να μας δεις..
    Come on old man now hear my call..

  37. Για μιαν ...Αθήνα
    For an...Athens

  38. Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Κιούλος..
    In 1950 when Andreas Kioulos..

  39. Το μόνο που ξέχασαν..
    The only thing they forgot..

  40. Σε ψάχνω..
    I seek you

  41. Νίκος Αλιάγας
    Nikos Aliagas

  42. Ζει ο Μεγαλέξανδρος;
    Does Alexander live?

  43. η Αρετή Κετιμέ
    Areti Ketime

  44. Αφιέρωμα..
    Dedicated..

  45. Η πατρίδα μου
    My Country

  46. Θέλω να ξέρεις..
    I want you to know..

  47. Κοίτα φίλε μου...
    Just look, my friend..

  48. Μου ήρθε κοντά..
    It comes close...

  49. Την μάνα την φευγάτη
    The elusive mother

  50. O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
    Reserve sergeant Papachristou

  51. Ο χαμένος μου παράδεισος
    My paradise lost

  52. Tσάμικο, βλάμικο!
    Tsamiko, vlamiko!

  53. Τα παιδιά του μετανάστη
    Migrants' children

  54. Πρόσωπα..
    Faces..

  55. ΠατροΚοσμάς
    Patrokosmas*

  56. Αυτός ο τόπος..
    This land..

  57. Είναι το ίδιο;
    Is it the same?

  58. Kαι θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
    And I will exist as long as you exist

  59. Με πέντε οργιές καζάντι..
    With five fathoms ..progress..

  60. Στον τόπο τα κλαρίνα..
    The clarinets ring loudly..

  61. Γράμμα στην Ελένη Φοκά
    A letter to Eleni Foka

  62. Σκληρή Πραγματικότητα..
    Harsh Reality

  63. Κοινοτικά και Οργάνωση
    Community affairs and Organisation

  64. Ζητείται ελπίδα
    Hope wanted

  65. Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν?
    Greek Diaspora Zero Hour?

  66. η Ελληνική Διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους..
    The Greek Diaspora from Ancient Times..

  67. Τι είναι η Διασπορά?
    What is the Diaspora?

  68. Αντί για Επίλογο
    In lieu of epilogue

Επόμενη Ενότητα / Next Unity..
Προηγούμενη Ενότητα / Previous Unity Προηγούμενη Σελίδα / Previous Page
Αρχική Σελ.
Starting Page
Επόμενη Σελίδα / Next Page
τα δικά μου γραψίματα / my own writings:

ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ: Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς / ..AND SMOKE RISING : A Letter to the Greek in Diaspora

«..Αυτάρ Οδυσσεύς ιέμενος και καπνόν αποθρώσκοντα νοήσαι ης γαίης, θανείν ιμείρεται..» (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.) / «..But Odysseus yearning to see if it were but the smoke leap upwards from his own land, hath a desire to die..» (Odyssey, a, f 57).
Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι Journey to Kardaritsi
Σκληρή Πραγματικότητα..

Το πρόβλημα σήμερα στις ελληνικές παροικίες είναι αυτό το ίδιο πρόβλημα που είναι απλωμένο παντού όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ελληνικής διασποράς, με δύο λέξεις: Κακή οργάνωση!

Ιδιαίτερα στις νέες μικρές εστίες της μετανάστευσης, όπου ποτέ δεν υπήρξε μια κεντρική ηγεσία δυναμική αλλά και ακέραια, όπου να κατευθύνει, αλλά και να ελέγχει! Μαζί να νουθετεί αλλά και να βάζει τους όρους της σωστής οργάνωσης του Ελληνισμού.. Οι Κοινότητες μαζί και οι σύλλογοι, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, περιέπεσαν στον μαρασμό και την απραγία, επειδή στην πλειοψηφία τους διοικούνται από ανθρώπους της πρώτης γενιάς με την νοοτροπία του εμφύλιου, που μη γνωρίζοντας ή, θελημένα αγνοώντας τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής και καθώς που είναι αυτοκέφαλοι, ανάλογα τα κέφια τους: Μπορούν να κάνουν ή να μην κάνουν τίποτα.

Και αφού η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του προέδρου μαζί και της «κλίκας» του που αποτελεί το λεγόμενο συμβούλιο κι' αφού αυτά βλέποντας ο κάθε νοικοκύρης τραβιέται μακριά και δεν συμμετέχει. Οι καινούριες γενιές μη βλέποντας τίποτε το ενδιαφέρον απογοητευμένες αλλά και σχεδόν τρομοκρατημένες πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή στην αφομοίωση;;

Για τούτο στην κάθε κοινότητα η σύλλογο βλέπεις και έχουμε μόνο περίπου 5 με 6% συμμετοχή οι δε «διοικούντες» πάντοτε περίπου οι ίδιοι (Aν κάποτε, πέστε από λάθος(!), τολμήσει και μπει σε αυτή την ομάδα των σκληροπυρηνικών κάποιος, ο οποίος θελήσει να μην ταυτιστεί στην δική τους γραμμή.. τις είδε τον ένοχο; Οι ποταμοί θα τον ξεπλύνουν! Θα πορευτεί καθώς συννεφάκι στην αυγουστιάτικη ημέρα και εκείνοι ενθουσιασμένοι σαν άμυαλα παιδιά χοροπηδώντας απ' την νίκη τους που απαλλαγήκανε απ' τον ..τρελό, θα συνεχίσουν να το παίζουν «κοινότητα» από μόνοι τους, εναλλάσσοντας για τα μάτια του κόσμου, εδώ κι' εκεί την προεδρεία, από τον έναν στον άλλον και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Αποτέλεσμα τα χρόνια περνούνε και ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται. Με άλλα λόγια στην καρδιά του δημοκρατικού Καναδά ο Ελληνισμός διοικείται -αλλά και αυτοκαταστρέφεται- από το καθεστώς της ...δικτατορίας αυτών των ολίγων.

Στο παρελθόν και στις δεκαετίες του '80 η ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οπωσδήποτε είχαν θετικότερα αποτελέσματα επειδή οι ανάγκες της εποχής εκείνης, ήταν διαφορετικές και οι ίδιοι ήσαν νεότεροι και δυνατότεροι: Είχαν επιχειρήσεις και μικρά παιδιά κι' επομένως στα χρόνια εκείνα, σαν έβγαινε ο παπάς ο πρόεδρος και δύο άλλοι γύρα, να κάνουν έρανο για την κοινότητα ή κάποιον άλλο σκοπό, πες να στείλουν βοήθεια πίσω στην πατρίδα.. Εκείνοι, βούταγαν την λίστα απ' το χέρι του προέδρου να δουν ποιος έβαλε τα πιο πολλά, να δώσουν εκείνοι τα περισσότερα! Στις εκδηλώσεις τους πήγαιναν με τα παιδιά, μαζί και τους φίλους, όπου και αυτοί είχανε παιδιά... Γίνονταν ντόρος..

'Ομως στα γηρατειά τους σήμερα, απόμειναν μόνοι!.. Τα παιδιά δεν ακολουθούν και οι φίλοι χαθήκανε. Απομείνανε μόνοι χωρίς επιχειρήσεις. Το χρήμα λιγόστεψε: Σε μερικούς και μόνο εκείνη η έρημη σύνταξη... Που πάμε τώρα;; Τι κάνουμε με την ζωή;; Σανίδι σωτηρίας είναι η κοινότητα, μαζί κι ο σύλλογος! Εκεί θα βρούμε 5 φίλους κι' αποκοντά θα ριχτούμε στην ..άμιλλα. Που είσαι καημένε Ζαχαριά να δεις ..καπεταναίους.

Μερικοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια μη στέλνοντας ούτε γράμμα στην πατρίδα γιατί «ανοίξανε» οι τηλεφωνικές γραμμές, ξέχασαν και τα 5 γράμματα που ήξεραν και δεν διαβάζουν ούτε ελληνικά και όμως στη μικροπολιτική τύφλα να σου έχει ο Μακιαβέλης. 'Οσο για τα παιδιά που δεν τους ακολουθούν, θα τους ακούσεις να λένε στωικά αλλά και τελεσίδικα "δεχτό" από πάρτη τους: -«Τι να τα κάνουμε αφού δεν μας ακολουθούν;» Και έτσι τους βλέπεις οι δυο τους (τ' αντρόγυνο) συνυφασμένοι κι' απόλυτα αισιόδοξοι σαν κουρδιστά παχουλά στρατιωτάκια στην παρέλαση, τραβούν και παν' στην εκκλησία, στην κοινοτική εκδήλωση ή του συλλόγου.. Και οι ίδιοι πάντα αυτοδιοικούνται, αυτοεκκλησιάζονται και δεν υποχωρούν σε τίποτα.

Και ενώ από την μιά μεριά η γενιά του μετανάστη: Το έχουμε ξαναπεί, αναμφισβήτητα! στην πλειοψηφία της -και στην προσωπική του ζωή ο καθένας- έκανε προκοπή: Το ξέρετε ότι σαν εθνικότητα -κι' ανάλογα τον πληθυσμό- η ελληνική, είναι η πρώτη με το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών στα πανεπιστήμια του Καναδά;; Από την άλλη όμως μεριά στην κοινοτική ζωή απέτυχε οικτρά.. Και τι βλέπεις παντού; Μια θλιβερή εικόνα: Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο που -για οποιαδήποτε λόγους- ποτέ του δεν ωρίμασε!

Και έτσι πεισματικά σήμερα, κρατάει γερά την «καπιστράνα», του ποιος είναι αφεντικό: Στην Κοινότητα. Στον Σύλλογο. Στην εκκλησία. Παντού.. Αρνούμενος πεισματικά να παραδεχτεί ότι οι εποχές αλλάξανε και ότι ήρθε ο καιρός που πρέπει να παραδώσει την σκυτάλη στις δεύτερες γενιές.

'Οτι η νοοτροπία του εμφύλιου ανήκει πια στα σκονισμένα ράφια της ελληνικής μας ιστορίας κι' αποτελούν κομμάτι θλιβερό για τον νεοέλληνα της πατρίδας αλλά και καταστροφή για την ελληνική διασπορά και το μέλλον της.

Ιανουάριος 1999

Harsh Reality

The Greek communities today are facing the same problem that the Diaspora has faced throughout its history, in short: bad organisation!

This is especially true in the small centres of migration, where there has never been a powerful central leadership to guide and control, to give advice and to set the terms and conditions for the Greeks abroad to be able to organise themselves effectively. Particularly n recent years, the communities and associations have fallen into inaction and decline, because most of them are governed by people of the first generation who still harbour the mentality of the Greek civil war and who have no knowledge of - or deliberately ignore - the needs of the modern age, and since there is no one to tell them what to do, they do exactly what they feel like at any given moment.

And since the communities are
out of the control of any central leadership, they end up at the mercy of the president and his clique who make up the so-called
board. As a result most people refuse to participate. The younger generations see nothing to interest them and in disappointment -almost in terror-
they take the road of no return towards assimilation.

That is why only 5-6% of citizens participate in the communities or associations and it is always the same people in charge. (If someone should happen by chance or accident to enter the hardcore group and try to stand apart from the 'party' line, woe unto him! He will disappear like a tiny cloud on an August day and they, delighted like idiotic children will dance for joy at having succeeded in getting rid of the lunatic, and continue to play at 'communities' on their own. Every so often - for the eyes of the world - they will rotate the presidency amongst themselves and then start again from the beginning, with the result that the years go by and the cycle keeps repeating itself. In other words, in the heart of democratic Canada, Hellenism is ruled - and destroyed- by the…dictatorship of these few.

In the past, up to the 80s, those people were more effective because the needs were different then and they themselves were younger and stronger: they had their businesses and young families and in those days when the priest and the president and a couple of others went out to collect money for the community or some other cause - for example, to send money back home- the people would grab the list out of the president's hand to see who had given the most so they could top it! They would go to all the events with their friends and their children and it was all very lively and full of action.

But now they are all alone in their old age! Their children have gone their own ways and their friends are dead. They are alone and their businesses are lost. The money is mostly gone: some are living only on a miserable pension …So they think: Where do we go now? What shall we do with our lives? The community and the local association will be our salvation! We'll find a few friends there and let the games begin! Where are you now, poor Zacharias to see such…captains!

Some of them have not sent a single letter back home for years now that the telephone lines have 'opened', with the result that they have forgotten the little Greek they once knew. But as far as micro-politics is concerned, watch out Machiavelli! As for the fact that the young will not follow them, you will hear them state stoically but with conclusive acceptance: "If they won't come with us we don't need them". And thus you see the two of them (husband and wife) setting out for church, for the community or association event, in complete agreement and with total optimism like plump clockwork soldiers on parade. And the same ones always govern themselves, take themselves to church and do not give an inch on anything.

On the one hand, as we have said before, the generation of migrants has done very well in its majority and on the individual level. Did you know that as an ethnicity, and proportional to its population, the Greek community has the largest number of university students in Canada? On the other hand, however, we have failed miserably as far as community life is concerned. What do we see around us? A pathetic picture: It is as if all these years the migrant has remained an angry child who -for whatever reason- has never grown up!

And so he stubbornly refuses to let go of the reins and insists on being the boss in the Community, at the Association, in the Church - Everywhere…Absolutely refusing to accept that times have changed and he must hand power over to the next generations,

That the civil war mentality belongs on the dusty shelves of our Greek history and is a regrettable part of the recent history of our country and catastrophe for the Greek Diaspora and its future.

January 1999

  
The LAND of GODS Since October 1996
Oakville Ontario Canada
Νίκος Παπανδρέου Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή