Ο Νίκος Δημόπουλος είναι κι' αυτός απ' την γενιά του μετανάστη, εξαιρετικά ταλαντούχος, μερακλής και πολυμήχανος Οδυσσέας.. Πρώην εστιάτορας κι' εγκατεστημένος στο γειτονικό Μοντρεάλ για παραπάνω από πενήντα χρόνια που αφού εδώ και πολύ καιρό συνταξιοδότησε τον εαυτόν του για να περνάει πιο ευχάριστα τις ώρες της ξεκούρασης έχει μπει στο διαδίκτυο και με υπομονή μαζί και μεράκι άρχισε σιγά σιγά να κτίζει με πρώτα υλικά την γεύση και την πικάντικη ομορφιά, πιάτο το πιάτο ολάκερη την ελληνική κουζίνα!
Είναι ο δικός του τρόπος για να μας κρατάει ανοιχτή την πρόσβαση με την αθάνατη κληρονομιά και την κουλτούρα των άγιων μας προγόνων.. Και το καταφέρνει με τόση άνεση κι' απλοχωριά ο φίλος μας ο Νίκος που εμείς εδώ άλλο δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε να είναι καλά για να μπορεί πάντα! να μας δροσίζει έστω και νοερά "την διψασμένη μας ψυχή" για λίγο Ελλαδάρα και βουνό καθώς λεει και ο συμπατριώτης του ποιητής Γιώργος Αθάνας στο βιβλίο του "Τραγούδια των Βουνών" Θα βάλω εδώ ένα κομμάτι που το θυμάμαι από μνήμης με τίτλο "Βουνά τα κατατόπια μου" και το αφιερώνω στον καλό φίλο τον Νίκο Δημόπουλο. Δυστυχώς δεν έχω το βιβλίο και ούτε μπορώ να βρω πουθενά το ποίημα... Το λοιπόν αν και κανά μικρό λαθάκι της μνήμης μου ας μου συγχωρεθεί. Και τώρα το ποίημα:

Βουνά τα κατατόπια μου Βουνά τα κατατόπια μου πάλε βουνά ο καημός μου.. Νάχα ποδάρι σίδερο και χάλκωμα τσαρούχι να ξεκινήσω μοναχός να σεργιανίσω ατός μου Αραποκέφαλα και Οξιά Βαρδούσια και Βελούχι. Και παραπάνω τ' 'Αγραφα ψιλή κορφή τη Νιάλα να κυρδιαβώ τον Κόζακα τον 'Ελυμπο να φτάσω, να φαω από λαγό τυρί και από άγριο γίδι γάλα την διψασμένη μου ψυχή βουνίλα να χορτάσω!. Γεώργιος Αθάνας