1996    2008
    
Έλληνες ποιητές και συγγραφείς στο διαΔίκτυο

  • Οδοιπορικό
    στο Καρδαρίτσι

  • τα Δημοτικά

  • ο Κολοκοτρώνης
    και το '21

  • Τραγούδια
    για την ξενιτιά

  • Τραγούδια
    στη γυναίκα μου

  • Συνομιλώντας -τότε- με
    τον 20χρονο εαυτό μου

  • τα Τραγούδια μου

  • στο Πρώτο ψίθυρο
    της εφηβείας

  • Γράμμα στον 'Ελληνα
    της Διασποράς


  • Επόμενη Ενότητα..
    Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα
    Προηγούμενη Ενότητα..
    στον πρώτο Ψίθυρο της Εφηβείας
    Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
    ηλεκτρονικό περιοδικό
    Λογοτεχνίας και πολιτισμού
    λα να δεις...
    ΠρώτηΣελίδα

    Φίλες και φίλοι, Τα ποιήματα που παραθέτω εδώ, στις πρώτες δύο μικρές ενότητες, γράφτηκαν, στα χρόνια του στρατιωτικού '63 / '65 και συνεχίστηκαν στα Πετράλωνα, μέχρι πριν φύγω για τον Καναδά τον Οκτώβριο του '67... Στα ποιήματα αυτά περιγράφεται νομίζω, η νεανική αβεβαιότητα της εποχής εκείνης, όπως την ζούσα. καθώς που τον περισσότερο χρόνο του στρατιωτικού τον περάσαμε στα εμπροσθοφύλακα του Έβρου, σε σκηνές και τούνελ.. Μακριά από την έδρα μας που ήταν η Καβάλα. Τα τύμπανα του ..αναμενόμενου πολέμου, λόγο του Κυπριακού με την Τουρκία, που φυσικά δεν έγινε.. ωστόσο τότε, ήταν σε καθημερινή βάση προετοιμασίας και ..διαίσθησης... Να είστε καλά!
    Κωστας/Δουρίδας Ιούνιος 2005




    Αντί για Πρόλογο

    Θανατηφόρα επιδρομή
    στο ξέφραγο τοπίο
    ήταν η μέρα που μας πέρασε.
    Και εμείς συλλέκτες της εύκολης λείας...
    Πορθήσαμε το κάστρο της συνείδησης
    με τα ναυαγημένα ξάρτια λουλουδιών,
    πάνω στην λήκυθο όπου ποτέ
    δεν εξεχείλισε τον καλπασμό
    στον πρώτο ψίθυρο της εφηβείας...
    κ/δ

    Μors-code test

    Και πάλι τελευταίος ήρθα.
    Ω τι μαρτύριο τούτο..
    Τούτο κοπάδι των ανθρώπων,
    Σίφουνας χάνεται μπροστά μου.

    Κουτσοί, τυφλοί, όλοι αλαργεύουν,
    και μόνο εγώ μένω αποπίσω..

    κ/δ
    Το Μοιρολόι

    Σαν πέφτουνε τα φύλλα της σιγής,
    και τα γκρινιάρικα μωρά υπνώνουν,
    τότε και εμένα σαλαγώνουν
    μέσα μου οι καημοί.

    Και αρχίζω τότε ν' αργοκλαίω.
    Εμπρος μου το φέρετρο μέσα η γης.
    Το άπειρο ξεψύχησε και μοιρολόι λέω,
    το μοιρολόι της ζωής.

    κ/δ
    'Ενα παιδί με λένε οι φίλοι

    Ενα παιδί με λένε οι φίλοι,
    που θέλει να λεπτολογεί τις υποψίες.

    Θρηνεί στον οίκτο η αδελφή,
    για το μικρό το παιδικό μου κλάμα.
    Και η μάνα με σφιχταγκαλιάζει -αγάπη και στοργή-
    σαν μάνα που τον γιο της βλέπει
    όπως τον θέλει και μπορεί.

    Μα ποιος ποτέ του ένιωσε την αρετή
    που γέννησαν οι τύψεις;

    κ/δ

    Επιτύμβιο

    Νεροποντή
    κι άδειο ποτήρι.
    Γλεντοπηγή
    το κοιμητήρι.

    Κι ο θάνατος,
    ο Μέγας Βάκχος
    των ψυχών.
    κ/δ
    Αγριμικό

    Ο έξω κόσμος χάθηκε απ'τα μάτια μας.
    και μέσα ο πόνος στοίχειωσε !
    στα βαλτονέρια της ψυχής.
    Aγριμικό! Σπέρνει τον άνεμο,
    λυώνει τον θάνατο στο κάθε μας κύτταρο.
    στήνει σταυρούς στην κάθε μας ίνα.
    Απέραντο νεκροταφείο οι τύψεις μας.
    Κι' ο απέξω κόσμος χάθηκε. Βαθιά σιγή.
    Bαθιά πληγή το χάσμα του απείρου.
    κωσ/δουρ
    Οι κάργες

    Περνούν σ' ατέλειωτη γραμμή πάνω απ' τα κεφάλια μας οι κάργες. Και είναι το πέρασμά τους, επίκληση οδύνης στην οδύνη μας.. Και είναι η κραυγή τους, αντίλαλος της ψυχικής υπόστασης του πάθους μας. Και είναι το πάθος μας, ο ίδιος ο θάνατος. Περνούν οι κάργες. Αδέσποτη φάλαγγα. Σκίασε ότι ήταν δυνατόν να ζει. Σκότωσε ότι ήταν δυνατόν να ζει. ο θάνατος κραδαίνει την τσιμπίδα . Και όλα ήταν μία ήττα, Και όλα ήταν μία ριπή, ενας θάνατος..
    κωσ/δουρ
    Θεία η μικρή στιγμή

    Θρήνος το σμήνος των ονείρων μου, στον ύστατο εκστασιασμό μου.
    Η θύμηση στην πολιτεία, έφερε το παραλογισμό της ύφεσης,
    κι'ανεπυργώθει ο χαλασμός κι' ανεπτερώθει η τύψης.

    Φτωχέ μικρέ τραγουδιστή, τι ανασκαλεύεις στην πληγή να βρεις;
    Τι κλαις μπροστά στους σκοτωμένους να σου πουν;

    Κείνοι "τους πήρε μαύρο σύννεφο" κι' η χλαλοή του μίσους!
    Τους πήρε ο φθόνος της ντροπής, δεν έχουν να σου δώσουν οίκτο.

    Γύρνα! Γύρνα στην σχόλη που σε καρτερεί, στην πλανημένη αυγή που σε προσμένει.
    Θέλει ποθεί την ξαστεριά, στιγμή, στιγμή, δάκρυ το δάκρυ,
    με τους επτά αναλογικούς χρησμούς να σ' αναθρέψει..

    Γύρνα παιδί της άνοιξης, στα σκορπισμένα σου μαλλιά,
    τρίπτυχο τ' αγιοκλώναρο να στο φορέσει ο Απρίλης.

    Γύρνα αϊτέ της αστραπής στον ουρανό ποιος ξέρει,
    τ' αστέρια δίνουνε γιορτή τ' αστέρια φέρνουνε γιορτή.
    Πού λες; Ποιος ξέρει γιε μου...

    κ/δ
    Σπύρος Δαρσινός
    Κριτική ματιά πάνω στο ποίημα
    "Θεία η μικρή στιγμή" του Κ. Δουρίδα

    Αισιόδοξο, μέσα στην τραγική του πραγματικότητα. Δυναμικό στην ώθηση μιας άλλης κίνησης που δεν ξεχνάει αλλά ούτε αφήνεται να νικηθεί. Μιας κίνησης -έστω- στο τετριμμένο που μέσα από την δραστικότητά του ξεπετάγεται το δικό σου εκεί που σε χρειάζεται ο κοχλασμός των γεγονότων. Εκεί που υποχρεούσαι να αναδείξεις, έστω χωρίς να αναδειχτείς, την δική σου, μικρή, απογείωση. Η αφηρημένη έκσταση μπροστά στο δράμα και στο θάνατο είναι ένας νεκρός χρόνος ανάμεσα στην ομοβροντία και την τραγικότητα. Όσο γρηγορότερα κάνεις το επόμενο βήμα σου τόσο λιγότερο σε εξουσιάζει το δράμα. Τόσο πιο πολύ υπηρετείς τη ζωή, τόσο πιο πολύ απογοητεύεις τους σκηνοθέτες του σκότους. Η δύναμη της ψυχής έχει μεγαλύτερη απήχηση και αξία σε στιγμές αδυναμίας. Γιατί η άρνηση δεν αρκείται μόνο στην νίκη της αλλά προχωράει και στην τελική πτώση σου. Αγαπητέ Κώστα Δουρίδα, με εξέπληξες με τα ποιήματά σου "τσίμπησα" ένα εν τάχη, σαν τον πεινασμένο που πριν φάει την τούρτα τσιμπάει ένα από τα γλυκύτατα κερασάκια της. Μακάρι να είμαστε πάντα πεινασμένοι όταν προστρέχουμε στα συμπόσια του πνεύματος. Μακάρι να υπάρχουν πάντα Δουριδαίοι που θα αναπιάνουν με την πνευματική μαγιά τους το προζύμι στο σκαφίδι των κοινωνιών. Σε συγχαίρω.

    Σπύρος Δαρσινός


    Ερωτικός Λόγος

    Μαντρότοιχος, μεσωροφή
    χρωστήρας πέρα η δύση.
    Δυο περιστέρια μια πυγμή
    ένα τραγούδι, μια φωνή.
    Λόγος η πρώτη λέξη.

    Ποιος το 'λπιζε την αρετή
    την αρετή την αστραπή,
    την αστραπή τον ήλιο
    με την καρδιά να ζέψει;

    Φτεροκοπούν οι πυρανθοί
    πυρσοκροτούν οι πόθοι.
    Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν
    δυο μάτια πίνουν και διψούν,
    την αρετή την αστραπή,
    την αστραπή τον ήλιο.
    Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν,
    την νιότη αναστατώνουν!

    κ/δ
    Ερωτικός Λόγος

    Μαντρότοιχος, μεσοροφή χρωστήρας πέρα η δύση.
    Δυο περιστέρια μια πυγμή ένα τραγούδι, μια φωνή.
    Λόγος η πρώτη λέξη.

    Ποιος τόλπιζε την αρετή, την αρετή την αστραπή,
    την αστραπή τον ήλιο με την καρδιά να ζέψει;

    Φτεροκοπούν οι πυρανθοί πυρσοκροτούν οι πόθοι.
    Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν δυο μάτια πίνουν και διψούν,
    την αρετή την αστραπή, την αστραπή τον ήλιο.
    Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν, την νιότη αναστατώνουν!

    Κώστας Δουρίδας


    Καπνόν Αποθρώσκοντα
    Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς



    Μια φωτογραφία
    και ένας τόπος

    .. Happy .....  ... Easter ...... :o)

    .. Happy .....  ... Easter ...... :o)


    Η χαμένη μας Hiroshima













                      

    "ΚΑΛΗΜΕΡΑ"
    ΑΠΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ.:
    4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Κώστας Δουρίδας


    4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - Κώστας Δουρίδας (αποσπάσματα)

    The LAND of GODS Since October 1996
    Oakville Ontario Canada
    Go to Home Page