Καινούρια   και    Παλιά..  (Ιούλιος 2011)
ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
Προηγούμενη σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη σελίδα
...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
   
LAND of GODS:
Ενότητες, Ανθολογίες
και άλλα..

  •  ΠρώτηΣελίδα 

  • Τα δικά μου γραψίματα και άλλα..

  • τρισαγαπημένη Αρκαδία

  • Αλφαβητικό Ευρετήριο

  • Ελληνική Λογοτεχνία

  • Οδυσσέας Ελύτης

  • Οι Ποιητές στο διαΔίκτυο

  • Γιάννης Μακρυγιάννης

  • Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

  • Newspapers and more...

  • το περιοδικό "Έλα να δεις"

  • στην ΑΚΡΗ του ματιού..

  • ποιήματα τα αγαπημένα

  • Νεοελληνική Πεζογραφία

  • Ανθολογίες της EELSPH

  • Κριτικές Αναλύσεις

  • Δελτίο τύπου

  • το Ποίημα της ημέρας

  • ο Στίχος της ημέρας

  • Αρκαδική Ανθολογία

  • ο Ελληνισμός της Διασποράς

  • LAND of GODS ...FTP... κ.α.

  • Βιβλία και Αφιερώματα

  • τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006

  • youTube SlideShows

  • Καρδαρίτσι / Φωτογραφίες

  • Μηνύματα και επιστολές..

  • Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι

  • το Δημοτικό τραγούδι..

  • Καπνόν Αποθρώσκοντα


  • Φανή Αθανασιάδου
    Λογοτέχνης-Ποιήτρια
    Η επιστροφή (Διήγημα)

    Βιογραφικό : Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά κατοικώ στην Θεσσαλονίκη. Είμαι άτομο με κινητική αναπηρία. Κόντρα στην προκατάληψη που αντιμετώπισα και την έλλειψη προσπελασιμότητας κατόρθωσα να τελειώσω το Λύκειο στην Αθήνα, να πάρω το First Certificate στην Αγγλική γλώσσα, και να αποφασίσω να μετακομίσω στην Θεσσαλονίκη με την ελπίδα να καταφέρω να έχω περισσότερο προσβάσιμη ζωή .Ασχολούμαι με την Ποίηση την οποία λατρεύω. Έχω εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές. Ποιήματα μου έχουν βραβευτεί και διακριθεί σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς Ποίησης και από τον Σύνδεσμο εκδοτών Β.Ελλάδος για την συνολική μου παρουσία στον χώρο της Ποίησης. Εχουν παρουσιαστεί σε λογοτεχνικές ραδιοφωνικές εκπομπές της Αθήνας(ΕΡΑ2 ) και της Θεσσαλονίκης(Παρατηρητής,Ράδιο Εκφραση), και δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας( Οδός Πανός,Προσωπείο κ.ά ).Συμμετέχω σε ποιητικές Ανθολογίες των εκδόσεων Μαλλιάρη,και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Είμαι συνιδρύτρια της λογοτεχνικής ομάδας Ιδεοκύματα η οποία εδρεύει στην Θεσσαλονίκη και διοργανώνουμε βραδιές Ποίησης. Το 2000 συμμετείχα στο Ποιητικό Αναλόγιο ,στην συνάντηση γυναικών δημιουργών από 30 χώρες της Μεσογείου και της Μαύρης θάλασσας. Το 2006 το δίκτυο γυναικών Θεσσαλονίκης διοργάνωσε Ποιητική βραδιά αφιερωμένη στα ποιήματα μου. Συμμετείχα δύο συνεχόμενες χρονιές το 2008 και το 2009 στο ετήσιο ποιητικό ημερολόγιο που εκδίδεται από την Εμπειρία Εκδοτική. Συμπεριλαμβάνομαι σε έκδοση για την λογοτεχνική δημιουργία της Β.Ελλάδος .Κατά την διάρκεια του Πνευματικού Μαΐου Θεσσαλονίκης, ήμουν ομιλήτρια με θέμα "Ποίηση και Παιδεία". Παράλληλα έχω ασχοληθεί με το θέατρο. Ήμουν ιδρυτικό μέλος μικτής θεατρικής ομάδας με άτομα με και χωρίς αναπηρία. Συμμετείχαμε στο Παγκόσμιο φεστιβάλ Θεάτρου στο Εδιμβούργο, στις γιορτές ανοιχτού θεάτρου του Δήμου Θεσσαλονίκης .Έχω ασχοληθεί με θεατρικές διασκευές οι οποίες παρουσιάστηκαν στο Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο. Επί ένα χρόνο ήμουν παραγωγός και παρουσίαζα λογοτεχνική εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης.
    Συμμετείχα σε ομάδες και συλλόγους για τα δικαιώματα των πολιτών με αναπηρία.

    Πηγή http://www.ellispoint.gr

    Είχε πει πως ότι κι αν γινόταν θα γύριζε πισω, τόχε υποσχεθεί εξάλλου στον εαυτό τοu, στον εαυτό του και σε κείνα τα πανύψηλα δέντρα του χωριού του που τον συντρόφευαν σαν έπαιζε κι'έτρεχε ανάμεσα τους μικρό παιδί.

    Αυτά σκεφτόταν όλη την ώρα καθώς οδηγούσε...η παλιά γνώριμη διαδρομή...πόσα χρόνια πριν την είχε κάνει για πρώτη φορά... μόνο που τότε ήταν ένα αμούστακο παιδί,και τώρα; τώρα ...χμ... ένας ώριμος κύριος ψιθύρισε βλέποντας τον εαυτό του στον καθρέφτη του αυτοκινήτου.

    Eπέστρεφε λοιπόν στην αγαπημένη γη της Αρκαδίας... κι αυτή τη φορά οχι για βιαστικές αποδράσεις λίγων ημερών όπως συνήθιζε να κάνει λόγω ανηλημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά για πάντα ναι,για πάντα...Τι παράξενα ηχούσε αυτή η λέξη στ'αυτιά του!την επανέλαβε αρκετές φορές μεγαλόφωνα... για πάντα...

    Είχε φύγει αμέσως μόλις τελείωσε το εξατάξιο-τότε-γυμνάσιο, με τις προτροπές του γυμνασιάρχη αλλά και του δασκάλου του,που τον αγαπούσε από το δημοτικό,όμως ίσως να ήταν και πρόσχημα όλα αυτά, και στο βάθος να ήθελε να ακούσει μόνο τα όνειρα του να σπουδάσει να γίνει αυτό που πάντα είχε στο νου του, γιατρός, και να γυρίσει εδώ πίσω στο χωριό, να συντρέξει και να βοηθήσει τον τόπο του τους χωριανούς του έτσι ώστε να μη τρέχουν για κάθε ανάγκη τους στην Αθήνα. Ήταν συμπονετικός σαν τη μάνα του,όταν μικρόν τον έστελνε κρυφά να βοηθά τους φτωχότερους... όχι ότι εκείνοι είχαν πλούσια τα ελέη αλλά όπως και να το κάνουμε ποτέ δεν τους είχε λείψει το φαγητό από το τραπέζι.

    Χαμογέλασε...τι θυμήθηκε τώρα!την εκκλησιά του χωριού τον Αη Θανάση.Που τον έβρισκες που τον έχανες να πηγαίνει εκεί και να ψέλνει .Πόσο του άρεσε!συνήθεια που τούχε μείνει μέχρι σήμερα,όταν τα βήματα του τον έφερναν σε κάποια εκκλησιά της Αθήνας και ήταν ώρα λειτουργίας έμπαινε μέσα πήγαινε σε μια γωνιά μακριά από τα βλέμματα των άλλων και έψελνε.

    Σαν χτες ακόμα...στεκόταν ακίνητος ,σχεδόν παγωμένος για πόση ώρα άραγε; Το λεωφορείο συνέχιζε τη πορεία του για την Αθήνα μα εκείνος είχε μείνει πίσω σε όλα τα γνώριμα τα αγαπημένα που άφηνε.Και δεν είχε περάσει παρά μόνο λίγη ώρα και όλα του λείπαν, μα πιο πολύ του έλειπε η μάνα του,η μορφή της που δεν έλεγε να φύγει από μπροστά του ειδικά την ώρα του αποχαιρετισμού.Κανείς δε την είχε πάρει χαμπάρι...κι'όμως εκείνη φύλαγε καλά μέσα της το όνειρο του γιού της και όσο κι'αν της ήταν δύσκολο να τον αποχωριστεί τούδωσε κρυφά όλες τις οικονομίες πούχε μαζεμένες για κείνον : "Γιωργάκο - έτσι συνήθιζε να τον λεει χαιδευτικά - αυτά γιόκα μου είναι για σένα ...τα μάζευα για τούτη την ώρα''... δε πρόλαβε να πει τίποτα περισσότερο ούτε εκείνη ούτε αυτός, πέσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και μείναν αγκαλιασμένοι για πόση ώρα ούτε και κείνος ξέρει. Η φωνή του πατέρα ήταν εκείνη που τον ξανάφερε στην πραγματικότητα ,ήταν ώρα να κατηφορίσει στη πλατεία για να προλάβει το λεωφορείο.Κι'έπειτα, ξεμάκραινε η εικόνα της μάνας και τα μάτια του κοίταζαν αχόρταγα έξω από το παράθυρο, λες και ήθελε να πάρει μαζί του τις ψηλές βουνοκορφές του Μαίναλου.

    Αρχές του 80 έφτασε στην Αθήνα κι'ένοιωσε τόσο ξένα και αλλόκοτα, φοβισμένα -ένας επαρχιώτης όπως θάλεγε αργότερα-μέσα σε τούτη την άγνωστη του μεγαλούπολη.Τον πρώτο καιρό τον φιλοξένησε ένας θείος του.Εκεί έμεινε κάποιους μήνες μέχρι να μπορέσει να συνηθίσει κάπως αυτούς τους τόσο άγνωστους γι'αυτόν ρυθμούς της πόλης.

    Διάβαζε εντατικά και ετοιμαζόταν για τις εξετάσεις. Ομως λίγο καιρό πριν κάτι αναποδιές κάτι προβλήματα υγείας ,τον ανάγκασαν να περιορίσει κατά πολύ τη προετοιμασία του .Ετσι η χρονιά εκείνη πήγε χαμένη για το όνειρο του που δεν πραγματοποιήθηκε. Αυτό που πέτυχε ήταν μια θέση στα ΚΑΤΕΕ,όμως δεν τόβαλε κάτω ,έκλαψε χτυπήθηκε στο τέλος το πήρε απόφαση θα ετοιμαζόταν για την επόμενη χρονιά..Κι'η μάνα εκεί κοντά του τούτες τις δύσκολες στιγμές να του δίνει κουράγιο και να του παραστέκεται.Μα σαν δε σε θέλει εκεί η ζωή ,αλλά κάπου αλλού όσο κι'αν χτυπιέσαι θα σε πάει εκεί που θέλει αυτή. Ετσι έφυγε και η άλλη χρονιά με άλλη αναποδιά να τον μακραίνει από το στόχο του και τη σχολή που τόσο ήθελε να πετύχει.

    Τώρα δεν είχε πια άλλο περιθώριο. Επρεπε να δουλέψει για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα και να συνεχίσει.Ξεκίνησε να πηγαίνει στη σχολή των τουριστικών επαγγελμάτων εκεί που είχε περάσει, ενώ παράλληλα δούλευε.Το όνειρο τόχε αφήσει πια στην άκρη όνειρο ήταν έλεγε συχνά και γέλαγε πικρά.
    Νοίκιασε ένα υπόγειο κάπου εκεί στα Εξάρχεια. Δύσκολα τα χρόνια που ακολούθησαν μα και όμορφα όταν αργότερα θα τα αναπολούσε.Φοιτηταριό, έντονη η πολιτικοποίηση ακόμα, και τα βραδάκια παρέες στα κουτούκια των Εξαρχείων, η αναβίωση του ρεμπέτικου,ατέλειωτες συζητήσεις. Ναι, πίστευε πως δε μπορεί ,ο κόσμος μπορούσε να γίνει καλύτερος ,πως ήταν αυτοί το αύριο και θα κατάφερναν να τον αλλάξουν ,να τον κάνουν έστω και λίγο ή και πολύ καλύτερο από αυτό που μπόρεσαν να πετύχουν οι προηγούμενες από αυτούς γενιές...έτσι τουλάχιστον πίστευε τότε...

    Κι'όταν η μάνα έστελνε το δέμα με το σπιτίσιο ζυμωτό ψωμί, τα χόρτα τον τραχανά που έφτιαχνε η ίδια, και τις πίτες ε..τότε γινόταν τρικούβερτο γλέντι. Μαζεύονταν στο δωμάτιο δυο τρεις κολλητοί φίλοι συμφοιτητές και δοκίμαζαν τα καλούδια που τούστελνε. Και κείνος απ'τη χαρά του σηκωνόταν και χόρευε ένα ζειμπέκικο-το καλύτερο-όπως πίστευε και έλεγε πάντα.Λες και ξόρκιζε εκείνη την ώρα μακριά τις δυσκολίες του με μια λεβεντιά περίσσια...κι'όταν μετά άκουγε το κλαρίνο να παίζει,δεν άντεχε και έφευγε μακριά με το νου και τη σκέψη και σκαρφάλωνε εκεί στη Βλαχέρνα. Θυμόταν τον πατέρα σαν ξαπόσταινε από τον κάματο της μέρας, να παίρνει το κλαρίνο και να βγάζει μια φωνή μέσα απ΄τους ήχους του που αντηλαλούσε στα γύρω μέρη κι' έκανε κι'αυτά τα πουλιά πάνω στα δέντρα να σωπαίνουν.Πόσο μακρινά αλλά και πόσο κοντινά του φαινόταν όλα αυτά!

    Είκοσι χρόνια,είχαν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από τότε...μια ολόκληρη ζωή κι'όμως πάντα ένοιωθε ξένος σ'αυτή τη πόλη,πάντα ο νους του ταξίδευε στα μέρη τα δικά του. Σαν νάταν χτες ακόμα η πρώτη μέρα στη καινούργια του δουλειά που ήταν πάνω σ'αυτό που είχε σπουδάσει.Θυμόταν τα όμορφα μακριά μαλλιά του να προσφέρονται θυσία στο βωμό της καινούργιας του ζωής.Επρεπε να προσαρμόσει την εξωτερική του εμφάνιση σ'αυτό που απαιτούσε το πόστο του.Κοντά περιποιημένα μαλλιά, σκουρόχρωμο κουστουμι με γραβάτα,κι'ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη να καλοσορίζει και να ξεπροβοδάει "welcome...thank you". Τα πρώτα χρόνια γύρισε κάποια ξενοδοχεία σε πόλεις και νησιά, μετά κατέληξε να εργάζεται σε μεγάλο ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας.Πόσες φορές δε τούρθε η επιθυμία να τα παρατήσει όλα και να φύγει να βρεθεί στα αρκαδικά βουνά, να νιώσει ξανά την αδούλωτη αρκαδική ψυχή του να φτεροκοπά στα στήθια του, και να αισθάνθεί πραγματικά ελεύθερος.

    Εκανε ένα διάλλειμμα, βγήκε από το αυτοκίνητο του και ατένισε προς τη μεριά του Μαίναλου...εκεί ψηλά χωμένη στα έλατα και η Βλαχέρνα το χωριό του και λίγο πιο πέρα το μοναστήρι της Παναγιάς των Βλαχερνών.Στον αέρα πλανιόταν... το οσμιζόταν το κάλεσμα του, το καλοσόρισμα του.

    Στο χωριό οι προετοιμασίες για τον γυρισμό του είχαν ξεκινήσει. Ο πατέρας ετοίμαζε για κείνον "τον μόσχο τον σιτευτό'' που στην περίπτωση του ήταν αρνί στη σούβλα η μάνα θάψηνε στο χτιστό φούρνο στην αυλή χορτόπιτα, θάφτιαχνε τα γλυκά και θάστρωνε το γιορτινό τραπέζι . Έκλεισε τα μάτια για λίγο...όλες οι εικόνες-παρελθόν παρόν και μέλλον- ήρθαν μπροστά του.

    Ήταν αυτό που λέμε μοιραίο, συγκυρία σύμπτωση. Όπως κι'αν λεγόταν για κείνον ήταν η "καλή"στιγμή της ζωής του. Την γνώρισε κάτω από περίεργες συνθήκες,ίσως λίγο αστείες στην αρχή. Όμως στη συνέχεια τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά. Για κείνον έγινε η "ανοιξη του''μέσα στο φθινόπωρο της ζωής του και για κείνην το "alter ego' 'της. Ήταν σχεδόν συνομίληκοι, με τελείως διαφορετικές πορείες και με άλλα φορτία ζωής βρέθηκαν όμως νάχουν τόσα κοινά μεταξύ τους από αυτά που μπορούν να ενώσουν δύο ανθρώπους.

    Την συνάντησε ακριβώς την εποχή που είχε πάρει την μεγάλη απόφαση ννα επστρέψει στον τόπο του. Να αφήσει πίσω του ότι έφτιαξε και δεν έφτιαξε και να φύγει...να αφήσει αυτά που του ήταν τόσα χρόνια ξένα και να γυρίσει στη γη που γεννήθηκε. Εκείνη πάλι για τους δικούς της λόγους είχε κουραστεί να ζει "σαν αστή" στους άγονους και αφιλόξενους ρυθμούς της μεγαλούπολης. Τελευταία είχε πυκνώσει τις αποδράσεις της στη φύση. Έμαθε να την γνωρίζει,να την μαθαίνει καλύτερα να την αγαπά.Να της γίνεται η θέα της και μόνο απαραίτητη στη ζωή της.Κοντά στη φύση ξαναγεννιότανε και όταν επέστρεφε στη πόλη σχεδίαζε την επόμενη φυγή της.

    Μέσα από κείνον είχε αγαπήσει το τόπο του. ’κουγε τις ιστορίες που συχνά της διηγόταν και ταξίδευε μαζί του στις μνήμες του. Ετσι πήρε την απόφαση να τον ακολουθήσει. Είχε φτιάξει στο νου του το σκηνικό πως και που θα την υποδεχόταν.

    Σαν ήτανε μικρός κάποια φορά είχε ξεμακρύνει και βρέθηκε σε ένα άγνωστο του και δυσπρόσιτο μέρος στον Μαίναλο. Έμοιαζε με κείνους τους τόπους όπου γεννιούνται οι μύθοι και οι θρύλοι εκεί που κατοικούν οι νεράιδες και οι θεοί μόνο ...πανύψηλα έλατα με πυκνά φυλλώματα και ακούσματα από γάργαρα νερά και ήχους πουλιών που μοιάζαν με ύμνους έρχονταν από παντού ενώ πέρα στο βάθος υπήρχε ένα ξέφωτο. Λες και μόνο σε κείνη τη μεριά μπορούσε ο ήλιος να στείλει το φως του.

    Αυτό το μέρος ήθελε μαζί της τώρα να το ξαναδιαβεί. Θα την περίμενε σαν άλλος "Πάνας", να τη μαγέψει με τη φλογέρα του παίζοντας τον ύμνο του Υμέναιου. Κι'εκείνη ντυμένη στα λευκά σαν άλλη "Νύμφη'' θα πήγαινε κοντά του. Τότε θα ερχόταν εις γάμου κοινωνία, στη δική του "εις γάμον κοινωνία" με νύφη την Ανύτη, τη δική του Ανύτη...

    Πηγή http://arcadia.ceid.upatras.gr

    Δελτίο Καιρού - Ποιήματα

    "Αναδίπλωση"

    Οι μηχανοδηγοί των τραίνων
    δεν συναντήθηκαν ποτέ
    έστω κι' αν οι τροχιές συνδέονταν
    στο σύνηθες σημείο
    της επικίνδυνης καμπής
    ο χρόνος μέτρησε διαφορετικά τα πράγματα,
    άλλωστε το ΄΄ανάλογο''
    δε συμπίπτει πάντα με το "ποθητό''.

    "Αστάθεια"

    Αστάθεια
    είναι τα παραλειπόμενα
    μιας μέρας η μιας ώρας
    διαταραχή στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας
    νέφη στον ορίζοντα
    και κάπου εκεί μακριά στο βάθος,
    διακρίνεται η απειλή μιας καταιγίδας
    είναι τα μάτια σου που αναζητώ
    κάτι τέτοιες στιγμές
    το βλέμμα σου να συναντήσω
    για την υπόσχεση της νηνεμίας.

    "Δύο εκδοχές"

    Προσπαθούσε να νοιώθει άνετα
    ανάμεσα σε δύο εκδοχές
    και δύο ανθρώπους,
    ίσως και δύο εποχές,
    την άνοιξη και το φθινόπωρο
    όπως τούφερναν στη μνήμη
    οι μυρωδιές και οι γεύσεις
    το ακατάληπτο του πράγματος
    βλέπεις, δεν ήταν γεννημένος
    για γενναίες αποφάσεις,
    και τη δειλία του
    την είχε μετονομάσει σε ισορροπία.

    Οι ασκοί του Αιόλου

    Οι ασκοί του Αιόλου
    πως άνοιξαν έτσι ξαφνικά
    κι' απροειδοποίητα
    χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς
    κι' όμως, το χτεσινό απόκομμα της εφημερίδας
    έλεγε γι' άλλους καιρούς κι άλλες εποχές
    κάτι ανάμεσα σε άνοιξη και φθινόπωρο
    η αλλαγή ήρθε σχεδόν απρόσμενα, απροσδόκητα
    όπως συνήθως συμβαίνει
    στα μικρά και τα μεγάλα.

    "Μήνες"

    Απαριθμούσε τους μήνες
    και στον καθένα έδινε
    το όνομα των νευμάτων της
    πως την συνέπαιρναν οι αδέξιες
    κινήσεις των δαχτύλων
    όταν μπλέκαν αναπάντεχα με τα δικά του χέρια
    τότε ήταν που χάναν τον λογαριασμό
    και μετρούσαν τον χρόνο
    σαν ένα αιώνιο Έφηβο καλοκαίρι.

    "Ανοιξιάτικα μηνύματα"

    Ακούω παιδιάστικες φωνές
    - τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα -
    θάναι λέω
    και βγαίνω στο δρόμο
    τρέχοντας χαρούμενη
    προσπερνώ τη γυναίκα
    που πουλά τις αγαπημένες μου ανεμώνες,
    μα σαν φθάνω στη γωνιά του δρόμου
    το γέλιο σταματά
    κάπου εκεί φοβάμαι
    πως είναι κρυμμένο το άγνωστο
    κι' ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
    η ένα δάκρυ.

    Πηγή http://arcadia.ceid.upatras.gr

    Βορειοδυτικός ’νεμος - Ποιήματα

    "Ποιήματα"

    Υποψήφια ποιήματα
    άγνωστες λέξεις
    νοήματα που μένουν ακόμα
    σε ανεξερεύνητες κατοικίες
    ξένα, μεταξύ ξένων,
    ως τη στιγμή που θα συστηθούν
    μεταξύ τους
    με την πρώτη κίνηση,
    με την πρώτη υπόκλιση,
    που μπορεί να είναι μια καλημέρα
    ή μια φαινομενικά αδιάφορη πρόταση
    κι' ύστερα για τη συνέχεια
    να δώσουν τα χέρια
    να κοιταχτούν στα μάτια
    να χαμογελάσουν
    και να σφιχταγκαλιαστούν
    κι' άμα ταιριάξουν να μένουν έτσι,
    για μια ζωή μαζί
    ή έστω για λίγο
    όπως συμβαίνει στις ιστορίες των ανθρώπων...

    "Ανοιξιάτικα Μηνύματα"

    Ακούω παιδιάστικες φωνές
    -τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα -
    θα 'ναι λέω,
    και βγαίνω στο δρόμο
    τρέχοντας χαρούμενη,
    προσπερνώ τη γυναίκα που πουλά
    τις αγαπημένες μου ανεμώνες,
    μα σα φθάνω στη γωνιά του δρόμου
    το γέλιο σταματά.
    Κάπου εκεί φοβάμαι
    πως είναι κρυμμένο το άγνωστο
    κι ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
    ή ένα δάκρυ.

    "Αν..."

    Σε όνειρα,
    τα μονοπάτια βρίθουν από ήχους
    σκεπάζουν λίμνες από πρόσωπα βρόχινα
    που οδηγούν σε άλλης μνήμης φυλακές
    ανήμπορα κρύβουν τα λόγια σε σιωπές
    και ακολουθούν βίους παράλληλους,
    μοναχικοί περιπατητές στη νύχτα....
    αν άγγελοι απόψε σε φιλήσουν μη ντραπείς....
    σκυφτή θα δεις να βγει η πνοή απ το σώμα σου,
    κρυφή υπεκφυγή.

    "Αλληγορία"

    "Δεν εξαργυρώνεται με τίποτα''
    αναφώνησε το πλήθος στην Παταγονία
    οι μώλωπες εξαπλώνονται
    εξ αιτίας του σκώληκα
    ενός σπάνιου μικροοργανισμού
    διορατικός ως ήτο ο άρχοντας,
    διέταξε τη θανάτωση του
    και μαζί με αυτήν,
    την εξαφάνιση
    του επικίνδυνου είδους των αντιφρονούντων.

    "Αστάθεια"

    Αστάθεια
    είναι τα παραλειπόμενα
    μιας μέρας η μιας ώρας
    διαταραχή στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας
    νέφη στον ορίζοντα
    και κάπου εκεί μακριά στο βάθος,
    διακρίνεται η απειλή μιας καταιγίδας
    είναι τα μάτια σου που αναζητώ
    κάτι τέτοιες στιγμές
    το βλέμμα σου να συναντήσω
    για την υπόσχεση της νηνεμίας.

    Οι ασκοί του Αιόλου

    Οι ασκοί του Αιόλου
    πως άνοιξαν έτσι ξαφνικά
    κι' απροειδοποίητα χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς
    κι' όμως, το χτεσινό απόκομμα της εφημερίδας
    ελεγε γι'άλλους καιρούς κ'άλλες εποχές
    κάτι ανάμεσα σε άνοιξη και φθινόπωρο
    η αλλαγή ήρθε σχεδόν απρόσμενα, απροσδόκητα
    όπως συνήθως συμβαίνει
    στα μικρά και τα μεγάλα.

    Πηγή http://arcadia.ceid.upatras.gr

    Ποίηση και Παιδεία

    Λογοτεχνία - η τέχνη του λόγου ή ο λόγος της τέχνης - παιδεία, η ετυμολογία των λέξεων στην ελληνική γλώσσα μιλά από μόνη της για το πόσο αλληλένδετες είναι, και πόσο η τέχνη εμπεριέχεται στην ευρύτερη έννοια της παιδείας και τούμπαλι.

    Είναι καθοριστικής σημασίας για τους νέους ανθρώπους κατά την διάρκεια της φοίτησης τους σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης να έρχονται σε ουσιαστική επαφή και γνώση με τις διάφορες μορφές τέχνης, γιατί τότε θα έχουμε ένα ολοκληρωμένο, σκεπτόμενο και ώριμο άτομο.Ενημερωμένο και έτοιμο να ΄΄παράγει έργο εξέλιξης του εαυτού του, αλλά και να συμβάλλει με την ενεργό συμμετοχή του στα κοινωνικά δρώμενα.

    Η παιδεία με τον τρόπο που λειτουργεί ως σήμερα, παρέχει γνώση στείρα, περιορισμένη, αποκομμένη τις περισσότερες φορές από την πραγματική εικόνα της ζωής, άρα και από την τέχνη γιατί η ποίηση και η τέχνη γενικότερα εκφράζουν τη ζωή.

    Στην Ελλάδα από την αρχαιότητα η τέχνη ήταν συνυφασμένη με την παιδεία. Η ποίηση ευδοκίμησε ως η κορυφαία των τεχνών. Υπήρξε ο λόγος ο θεατρικός, η ιστορία, ησυλλογική κατάθεση μνήμης ενός λαού μέσα από την δημοτική του ποίηση.Ποιητές πολλοί και μεγάλοι κατέγραψαν το πάθος της ενεργού ζωής μέσα από τη θύελλα και τη γαλήνη των προσωπικών τους στιγμών ή μέσα από τα ιστορικά κοινωνικά ή πολιτικά γεγονότα, κρατώντας εύστοχα την εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, το προσωπικό και το κοινωνικό.

    Από τον πλούτο που μας κομίζει η ελληνική ποίηση είναι ολοφάνερη η αξία της ως φορέας πολιτισμού και κατά συνέπεια ως πρόταση πολιτισμού για το σήμερα και όχι μόνο.Το πέρασμα μεμονωμένων έργων κάποιων ποιητών έτσι όπως τα συναντήσαμε στα σχολικά βιβλία, τις περισσότερες φορές μας άφησε ανέπαφους και δεν μας έφερε σε μια ζωντανή και ουσιαστική συνάντηση μαζί τους.

    Αρα το βάρος θα πρέπει να δοθεί στην προσέγγιση και στον τρόπο που αυτή θα γίνει. Και αυτό επιτυγχάνεται -όχι αφημένο στην καλή θέληση και διάθεση κάποιων φωτισμένων δασκάλων, αλλά στην αντίληψη και την αλλαγή νοοτροπίας από την πλευρά της οργανωμένης παιδείας και όλων εκείνων που συντάσσουν το πρόγραμμα και τον τρόπο που θα γίνει αυτό.

    Οπως έλεγε ο Πάουντ, η ποίηση είναι ένα είδος εμπνευσμένων μαθηματικών που μας δίνει εξισώσεις όχι για αφηρημένα σχήματα, αλλά για τα ανθρώπινα συναισθήματα...

    Πηγή http://arcadia.ceid.upatras.gr

    τα Κείμενα

  • Χαλίλ Γκιμπράν

  • Σόνια Ζαχαράτου

  • 190 χρόνια απόλυτης δανειακής τρέλλας!

  • Ντίνος Χριστιανόπουλος: Ένα περιστατικό με τον Θανάση Κυριαζή

  • 'Aγγελος Σικελιανός

  • Κριτικές Αναλύσεις πάνω στο Καπνόν Αποθρώσκοντα, την Χώρα των Θεών και άλλα...

  • Wonderful photos! YOU'VE BEEN MOONED!!!!

  • Παγκόσμια υπόκλιση σε Ελληνίδα βιολόγο!

  • Από την Σελίδα του Στράτου Δουκάκη: Σοφά κι Ανώνυμα...

  • Όταν..

  • 500 YEARS OF FOREIGN RULE IN GREECE

  • Το μυστικό που κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα πατατάκι

  • Η Ελλάδα του μπαρμπα-Κώστα φεύγει...

  • Γιάννης Καλπούζος: «Γι' αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα»

  • Αρχαία Ελληνική Επιγραφή ..του 267 π.Χ

  • Φανή Αθανασιάδου Λογοτέχνης-Ποιήτρια

  • Ο Βιολιστής χωρίς ετικέτα

  • Νίκος Καλογερόπουλος "Ο τρελός του σινεμά

  • Γιάννης Μετζικώφ: Χάζευα επί ώρες το πανωφόρι ενός ζητιάνου

  • Ελένη Καραΐνδρου - Η Ωραία Ελένη της μουσικής

  • Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου: STAGIONI IN CHAI-KU

  • Με τη Χρυσή Πένα τιμήθηκε ο Οδυσσέας Πλατύρραχος

  • Τσιφόρος Νίκος: Το Μεγάλο Παιδί Της Πιάτσας

  • Athanasiadis Sakis Ποίηση-Στίχοι για Μελοποίηση

  • Rock Wonders of the World

  • Στην Αναζήτηση Ενός Ποιήματος Μετά 40 Τόσα Χρόνια..

  • Το μήνυμα του GEORGE CARLIN

  • Η δασκάλα που έβαλε την ελληνική γλώσσα στο Μπρονξ

  • Hans van de Vorst

  • το Φαρμακείο του Θεού