Since 1996
    
το ηλεκτρονικο μας περιοδικό "Έλα να δεις"

  • Mια Φωτογραφία και ένας τόπος

  • ποιήματα τ' αγαπημένα

  • Δημήτρης Καραλής

  • Ελληνική Πεζογραφία

  • ο στίχος της ημέρας

  • Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ

  • Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα

  • Δ Ε Λ Τ Ι Α Τ Υ Π Ο Υ

  • Θωμάς Πετρολιάγκης

  • Ελένη Κατσουλάκη

  • Το περιοδικό "Εποχές" Μάιος 1963 Απρίλιος 1967

  • Τα απομνημονεύματα τού Δία

  • Χριστιάνα Αβραμίδου

  • Γιώτα Στρατή

  • Μαρία Θανοπούλου

  • Αικατερίνη Σιδέρη

  • Διονύσης Δουζένης

  • Κώστας Καλύβας

  • ΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

  • 'Aσπα Παπακωνσταντίνου

  • Παναγιώτης Τρανούλης

  • 'Aντρια Γαριβάλδη

  • Σπύρος Δαρσινός

  • Τι είναι ποίηση

  • Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

  • Μ. Καραγάτσης

  • ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

  • Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή

  • ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΚΑ

  • Χριστίνα Τσαρδίκος

  • Αλκυόνη Παπαδάκη

  • ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

  • Μάρω Σιδέρη

  • 'Αιντε λοιπόν Έλληνα μου

  • Φωτογραφία και περιήγηση

  • Βασίλης Παπαθεοδώρου

  • «H Πόλις εάλω!»

  • Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!

  • 'Aξιον εστί το τίμημα

  • Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

  • ο Ξενοφών Ζολώτας

  • η Γλώσσα μου η Ελληνική

  • Γιώργος Μπαμπινιώτης: Ο «ποιητής της γλώσσας»

  • ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  • Δρ Θωμάς Σαββίδης : Γλώσσα και πολιτισμός

  • Prof. Minas Savvas THE VANISHING OF CONSCIOUS HELLENISM

  • Χαιρετισμούς και Αφιερώματα

  • Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου

  • Ένας όρκος και μια Ιστορία

  • Κριτικές Αναλύσεις

  • Γαβριήλ Παναγιωσούλης

  • Γιάννης Ανδρεόπουλος

  • Λάκης Φουρουκλάς

  • 'Ατυπη Λέσχη

  • η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ»

  • Νίκος Παλαμήδης

  • Οδυσσέας Πλατύρραχος

  • Κική Δημουλά

  • Στέλιος Καζαντζίδης

  • Η Νάνσυ Μπίσκα

  • Διονύσης Κονταρίνης

  • Γκαμπριέλ Μάρκες

  • Λάρρυ Κουλ

  • Δημήτρης Ζαχαρόπoυλος

  • Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

  • Χρήστος Νιάρος

  • Στράτος Δουκάκης :

  • Βάϊος Φασούλας

  • Ελευθερία Μπέλμπα

  • Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

  • Εθνική Αντίσταση και Λογοτεχνία

  • Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

  • Κώστας Γεωργουσόπουλος

  • ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

  • η ΜΑΝΗ

  • Όμορφη και παράξενη πατρίδα

  • Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ

  • Ο Νίκος Δημόπουλος

  • Γράμμα από το Γκύτερσλο

  • Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  • Δημήτρης Λιαντίνης

  • ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

  • Hellenic American National Council

  • Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά

  • ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ : Φοβάμαι...

  • Αχ Ελλάδα..

  • Γιατί δεν πήρε ο Νίκος Καζαντζάκης το βραβείο


  • Επόμενη Ενότητα..
    Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα

    Φουρουκλάς
    Προηγούμενη Ενότητα.. Λάκης
    Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
    Ηλεκτρονικό Περιοδικό
    Λογοτεχνίας και Πολιτισμού

    'Ελα να δεις...
     "Της τύχης τα  γυρίσματα"

    Βιογραφικό:
    Ο Λάκης Φουρουκλάς γεννήθηκε το 1970 στη Ζιμπάπουε από κύπριους γονείς. Έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Κύπρο. Από τα 16 του χρόνια ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και με ραδιοσταθμούς. Αυτό τον καιρό συνεργάζεται με την ελληνική λογοτεχνική πύλη Έλλογος, που βρίσκεται στη διεύθυνση www.elogos.gr Ταξίδεψε πολύ στη ζωή του, ανακαλύπτοντας ότι δεν ξέρει τίποτα. Έτσι ετοιμάζει και πάλι τις βαλίτσες του για μακρινούς προορισμούς, ελπίζοντας εκεί που θα πάει να μάθει κάτι. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφόρησε πρόσφατα το μυθιστόρημα «Μίρα, το λουλούδι του πολέμου», ενώ από τις κυπριακές εκδόσεις Γη κυκλοφορεί μια μικρή συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Αιώνια αγαπημένη» και η νουβέλα «Το λάθος πάθος». Το Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΓΗ στη Λευκωσία η νέα του συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Γαλανή & Λεύκιος". Διάφορα παλαιότερα κείμενά του υπάρχουν στην προσωπική του σελίδα, στη διεύθυνση: http://lakisf.cjb.net/
    Στα δεκάξι της η Ιωάννα, ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι.


    Λογοτεχνία

    στο διαΔίκτυο
    Χαρά θεού να την βλέπεις, η πιο όμορφη και η πιο γλυκιά μες στο χωριό, μα και σ' όλη την επαρχία. Τα προξενιά έπεφταν βροχή, αλλά η μάνα της η κυρά Γωγώ, όλα τα αρνιόταν. Περίμενε να 'ρθει το κατάλληλο, δηλαδή εκείνο που θα σήμαινε λεφτά για την ίδια και την κόρη της. Η τελευταία, όμως, επέμενε πως ήτανε μικρή για παντρειές, πως ήθελε να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα. «Δεν είν' αυτά για μας» έλεγε η Γωγώ, «καλά βάλ' το στο νου σου. Αρκετά χρόνια ξόδεψα, μια γυναίκα μοναχή, για να σε αναστήσω...».
    Πείσμωνε η Ιωάννα, μα πείσμωνε κι η μάνα της. «Δεν είναι καιρός για όνειρα, σαν είναι άδειο το στομάχι».
    Κάποια μέρα ήρθε και το προξενιό, που τόσο η μάνα καρτερούσε. Αφού έμαθε για τα πλούτη του γαμπρού, σύντομα τον κάλεσε και του έδωσε την ευχή της, την Ιωάννα για να πάρει.
    Η μικρή, σαν το έμαθε, κλείστηκε στο ανώι, κι έχυσε μαύρο δάκρυ. Ως κι οι τοίχοι, θα 'λεγε κανείς, απ' το θρήνο της ραγίσαν. Μόνο της μάνας της η ψυχή δε συγκινήθηκε καθόλου. Και κάλεσε φίλες της Ιωάννας γκαρδιακές, με το καλό έξω να την βγάλουν. Και τα κατάφεραν. Όλες, μα όλες τους, την τύχη της την ευλογούσαν. «Πλούσιος άνθρωπος, καλός και νοικοκύρης ο Βαγγέλης» της έλεγαν, «κοντά του θα ζεις αρχόντισσα κι όλες θα σε ζηλεύουν».
    Παντρεύτηκε, λοιπόν, η Ιωάννα, και γνώρισε τη δυστυχία όσο λίγες. Ο Βαγγέλης, ο άνθρωπος που της λέγαν ο καλός, ήταν ένας άγριος, που τη ζωή τής έβαψε μαύρη. Για το παραμικρό παράπτωμα, και ας μην ήταν τέτοιο, σα ζώο την χτυπούσε, αλλά και στο κρεβάτι μόνο βίαια ήξερε να την παίρνει.
    Απ' τα δεκαεφτά της χρόνια πήρε να μαραίνεται. Μαύροι κύκλοι έζωσαν τα μάτια της, κι ολόμαυροι ακόμα την ψυχή της. Αυτή πού 'ταν χαμόγελο κατάντησε ατέλειωτο ένα δάκρυ, μέχρι που η σπορά του άγριου μέσα της πήρε να καρπίζει. Τότε απ' τα βάθη του είναι της ένιωσε ξανά τη φλόγα της ζωής ν' αναβλύζει.
    Αρχές Γενάρη γεννήθηκε η κόρη της, παιδί της αγάπης και του μίσους. Αγγελική, την έβγαλε, γιατί έλεγε πως μόνο τ' όνομα αυτό ταίριαζε στην ομορφιά της. Ο Βαγγέλης με τ' όνομα δεν αναμίχτηκε, αλλά ούτε και με το παιδί του. 'Αμα δεν είναι μαθές αγόρι, τι να το κάμει;
    Η Ιωάννα πίστευε πως σα γεννιόταν το παιδί όλα θ' άλλαζαν και σκέφτηκε πως λίγη τρυφερότητα στον άντρα της καλό θα 'ταν να δείξει. Μα εκείνος από τέτοια δεν καταλάβαινε, ήξερε μόνο να τη χτυπά και να την βιάζει. Ευτυχώς που τώρα υπήρχε το μωρό και σ' αυτό όλο της τον πόνο ομολογούσε, και μέρες καλύτερες του υποσχόταν. Βλέπετε, γεννήθηκε μέσα της το σχέδιο να το σκάσει. Να πάρει το μωράκι της και να φύγουν μακριά, όσο πιο μακριά απ' τον καθημερινό της θάνατο, που η μάνα της θεωρούσε ευτυχία.
    Όλο το χωριό ήξερε το δράμα της, αλλά κανείς δεν τολμούσε να την πλησιάσει κι ένα καλό λόγο να της πει. Όλοι φοβόντουσαν τον άντρα της, θεριό σωστό, που σίγουρα θα τους κυνηγούσε. Κι εκείνη έξω δεν έβγαινε, της τόχε απαγορέψει. Που να πάει άλλωστε; Δεν θα άντεχε τα βλέμματα της θλίψης που θα τη συνόδευαν.
    Κάποιο πρωί άκουσε μ' έκπληξη την πόρτα να χτυπάει. ’νοιξε κι είδε μπροστά της μια γνωστή γριά, της μάνας της γειτόνισσα, να της χαμογελάει. Της είπε να μπει μέσα και τη ρώτησε πως τόκανε και πήγε κει, «το Βαγγέλη, δεν τον φοβάσαι;». «Σα φτάσει κανείς κοντά στο θάνατο, τίποτα πια δε τον φοβίζει» της είπε η γριά, και χαμογέλασε φανερώνοντας τα δυο της δόντια.
    Μπήκε στο θέμα. «Η μάνα σου είναι βαριά άρρωστη, και μες στο παραμιλητό της μ' έστειλε δω για να σου πω, με κάθε μέσο απ' τον άντρα σου να φύγεις. Μετάνιωσε, λέει, πικρά, που κείνη στάθηκε φταίχτρα για τη δικιά σου δυστυχία. Και μού 'δωσε και τούτα τα λεφτά, για να σου φέρω. Ο Βαγγέλης της τα έδωσε μαθές, σαν πήρε την ευχή της». Απ' οργή κι από συγκίνηση η Ιωάννα πήρε να τρέμει. Μίσησε τη μάνα της για όλη της τη δυστυχία, μα τώρα που αυτή μετάνιωσε, την λυπήθηκε άλλο τόσο. Όση πίκρα κι αν την πότισε, στο βάθος βάθος πολύ την αγαπούσε. «Μα, με πούλησε!» σκέφτηκε μετά, κι οργίστηκε κι αναστέναξε κι έχυσε ένα δάκρυ.
    Την ίδια μέρα απόθανε η μάνα της, την άλλη την εθάψαν. Όσοι είδαν το πρόσωπο της κόρης σκέφτηκαν πως ράγισε απ' το χαμό, μόνο δυο τρεις φίλες της παλιές κατάλαβαν πως ο ζωντανός που την διαφέντευε, ήταν που έκανε την άνοιξη του προσώπου της χειμώνα. Η Ιωάννα απ' τη μέρα εκείνη λίγο λίγο ετοιμαζότανε και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να το σκάσει. Και δεν άργησε να 'ρθει. Της είπε ένα βράδυ ο Βαγγέλης, πως θα 'λειπε για δυο μέρες απ' το χωριό, για κάτι δουλειές στην κοντινή την πόλη. Έφυγε το απόγιομα της άλλης μέρας, και την επομένη αξημέρωτα κίνησε κι η πικρή με το κορίτσι της, δυο πια χρονών, να βρει το πεπρωμένο της στην μακρινή Αθήνα.

    Αθήνα. Μια πόλη ανθρωποφάγος. Την τρομάζει στην αρχή, αλλά σιγά σιγά τη συνηθίζει. Δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς άλλωστε. Έχει κι ένα παιδί να αναθρέψει. Ζουν σ' ένα σκοτεινό ημιυπόγειο μέχρι «να 'ρθουν καλύτερες ημέρες». Ψάχνει για δουλειά, μα είναι δύσκολο να βρει κάτι που να της κάνει. Όπου κι αν πηγαίνει παίρνει και το κοριτσάκι της μαζί. Τελικά, κάποια φορά, λίγο πριν την απελπισία, βρίσκει δουλειά στο σπίτι ενός πλούσιου ζευγαριού σαν οικιακή βοηθός. Ο άντρας είναι επιχειρηματίας κι η γυναίκα αεροσυνοδός. Η τελευταία σχεδόν πάντα λείπει. Έχουν κι ένα μικρό αγοράκι, το οποίο η Ιωάννα πρέπει να φροντίζει.
    Είναι σκληρή δουλειά, αλλά δεν παραπονιέται. Πρέπει κάθε μέρα να σηκώνεται προτού χαράξει, να ντύσει και να ταΐσει την Αγγελικούλα της, και μετά να πάνε μαζί στη δουλειά. Εκεί θα ετοιμάσει πρόγευμα για τα αφεντικά, και το μικρό Πέτρο, και μετά θα πιάσει τις δουλειές του σπιτιού που δεν έχουν τελειωμό. Είναι και τα παιδιά μες στα πόδια της, είναι κι η αφεντικίνα της που 'ρχεται τις πιο παράξενες ώρες και ζητά φαγητό, είναι κι ο άρχοντας του σπιτιού που θέλει να τα βλέπει όλα στην εντέλεια, κι ας ξενοκοιμάται τις περισσότερες φορές που λείπει η κυρά του και, τότε αναγκάζεται η Ιωάννα να κοιμάται εκεί, για να προσέχει το μικρό.
    Κι ο καιρός περνά. Κι η εκμετάλλευση απ' τα αφεντικά δίνει και παίρνει. Ξέρουν ότι έχει ανάγκη και δεν της χαρίζονται. Όλο τρίψε αυτό, καθάρισ' εκείνο, μετακίνα το άλλο. Πριν πατήσει τα είκοσί της χρόνια, νιώθει γερασμένη. Η ζωή την τσακίζει, η Αγγελική τη σηκώνει ξανά στα πόδια της. «Αν δεν είχα και σένανε παιδάκι μου...!» σκέφτεται κι από αγάπη λάμπει το πρόσωπό της.
    Τις τελευταίες μέρες κάτι δεν πάει καλά με το αφεντικό της, μα δεν της πέφτει λόγος. Αλλά, να, έπαψε να ξενοκοιμάται, άρχισε να γίνεται όλο και πιο νευρικός, και να της ρίχνει παράξενες ματιές. Και σήμερα... σήμερα έγινε το κακό. Καθώς ήταν σκυφτή κι έστρωνε το συζυγικό κρεβάτι, που πολλές δόξες μάλλον δε γνώρισε, το αφεντικό τής ρίχτηκε. Την άρπαξε απ' τη μέση και την πέταξε στο κρεβάτι, προσπαθώντας να της σκίσει τα ρούχα. Πρόλαβε και του 'ριξε μια κλωτσιά στ' αχαμνά του και ξέφυγε. «Δε θα περάσει έτσι αυτό» τον άκουσε να ουρλιάζει απ' τον πόνο, καθώς απομακρυνόταν.
    Δεν είπε τίποτα στην κυρά της. Έτσι κι αλλιώς θα 'ταν μάταιο, αφού εναντίον της θα στρεφόταν. Έλπιζε μόνο ότι το χτήνος, έτσι τον σκεφτόταν από κείνη τη στιγμή, δε θα ξαναεπιχειρούσε κάτι. Αλλά, η ελπίδα έμεινε ελπίδα...
    Ήταν ένα Σάββατο πρωί και το σκηνικό το ίδιο. Μόνο που αυτή τη φορά κατάφερε πραγματικά να την αιφνιδιάσει. Την άρπαξε από πίσω με τόνα χέρι απ' το λαιμό, και με τ' άλλο άρχισε να της βγάζει τα ρούχα. Δεν μπορούσε να φωνάξει, αλλά κι αν ήταν δυνατό πιότερο κακό παρά καλό θα έκανε, μια και δίπλα παίζαν τα παιδιά και δεν έκανε να δουν τη φρίκη αυτού του κόσμου. Υπόμεινε το βιασμό καρτερικά, και ώρες ώρες ένιωθε σα να βρισκόταν πάλι στην αγκάλη τ' αγροίκου του αντρός της. Κι ο άλλος, σαν ικανοποιήθηκε, μάζεψε τον αντρισμό του και την κοίταξε μ' ειρωνικό ένα βλέμμα. «Ικανοποιήθηκες, τσούλα;» τη ρώτησε. «Από τι;» αντιρώτησ' εκείνη, φτύνοντάς του την περιφρόνησή της. Πήγε να οργιστεί ο άλλος, μα το μετάνιωσε. «Κοίτα να μη βγει λέξη απ' το στόμα σου γιατί την έβαψες. Θα σε φροντίσω εγώ... Δε θα μπορείς να βρεις δουλειά ούτε και σαν καθαρίστρια. Εκτός κι αν γίνεις πουτάνα...».
    Η Ιωάννα, μάζεψε το παιδί της, την περηφάνια της κι έφυγε απ' το καταραμένο σπίτι. Και πήγε κι έγινε πουτάνα!

    Έβαλε την Αγγελική εσωτερική στις καλόγριες κι εκείνη αφοσιώθηκε σωματικά στο πλέον προσοδοφόρο και ψυχοφθόρο επάγγελμα. Στην αρχή τα 'χε χαμένα. Δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί με τους άντρες. Σάμπως και γνώρισε ποτέ στ' αλήθεια, τον έρωτα. Τέσσερα χρόνια μετά που έχασε την παρθενία της, σα βιασμό βίωνε την ένωση της γυναίκας με τον άντρα. Η πορνεία, λοιπόν, στάθηκε η σχολή της.
    Στην αρχή δινόταν στους άντρες παθητικά. Λες και δεν ήταν εκεί. Σα να μην είχε καμιά συμμετοχή στην πράξη. Κι οι πελάτες της αυτό το κατάλαβαν, κι άρχισαν ένας ένας να την εγκαταλείπουν. Αυτή δε θα μάθαινε ποτέ το γιατί, αν δεν της πέταγε ένας νεαρός φεύγοντας, ένα καρφί: «Σα να έκανα έρωτα με το ψυγείο!» Κατάλαβε... Από κείνη την ημέρα η Ιωάννα έγινε μια άλλη γυναίκα. Δεν έβλεπε πια τους άντρες σαν υποκείμενα που την χρησιμοποιούσαν, και το σώμα της σα δοχείο εισερχομένων. Πήρε ν' αγαπά το κορμί της και να δείχνει κατανόηση στους άντρες. Πολλές φορές τους αντιμετώπιζε σα μωρά παιδιά. Τους κανάκευε, τους ανέβαζε το ηθικό. Και πολλοί απ' αυτοί τη συμπαθήσανε. Δεν τους κορόιδευε αυτή. Δεν ήταν άκαρδη σαν τις άλλες. Πολλές φορές άντρες ξάπλωσαν κλαίγοντας στο στήθος της, άγουρα παλικαράκια της εξομολογήθηκαν τους φόβους τους. Για όλους είχε μια καλή κουβέντα να πει, ένα χάδι να χαρίσει. Γινόταν μάνα απ' την αρχή και πλήθος τα παιδιά της.
    Όσο για την Αγγελική, κι ας δεν ήταν καθημέρα με τη μάνα της, ζούσε ευτυχισμένη. Μάθαινε νέα πράματα, έκανε συνέχεια νέες φίλες, ήταν πάντοτε χαμογελαστό το ανθισμένο της το προσωπάκι. Κάθε Κυριακή που ξόδευαν μαζί, ήταν μια ατέλειωτη μέρα γιορτής. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η Αγγελική δίδασκε στη μάνα της τη ζωή, τη χαρά της ζωής. Κι εκείνη, βλέποντας τον άγγελό της ν' ανοίγει τα φτερά του, ήθελε να τον συνοδέψει στο πρώτο του ταξίδι. Έτσι μέσα της ξύπνησε μια παλιά συνήθεια: άρχισε και πάλι να διαβάζει. Τα διαβάσματά της ήταν ο κόσμος της παλιά, προτού η μάνα της τη δώσει προίκα στη δυστυχία. Όποιο βιβλίο, λοιπόν, έπεφτε στα χέρια της το ρουφούσε. Μυθιστορήματα, διηγήματα, παραμύθια, να 'χει να λέει στο παιδί της.
    Μαζί με τα διαβάσματα άλλαζε κι η στάση της για τη ζωή. Πήρε ν' αποκτάει χρώματα, μελωδίες. Όσο για τη δουλειά της, δεν ένιωθε ντροπή γι' αυτή, όπως παλιά. Έλεε, πως «το κορμί είναι ναός και πρέπει να το λατρεύουμε». Και λατρεύτηκε πολύ εκείνος ο ναός. Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα. Η Αγγελική μεγάλωνε σαν πριγκηπέσα. Όλα όσα στερήθηκε η μάνα της, η ίδια τα είχε αποκτήσει. Όταν περπάταγαν μαζί θα έλεγε κανείς πως έβλεπε δυο αγγέλους που κατέβηκαν στη γη από παραδρομή. Τόση ήταν η ομορφιά κι η χάρη τους. Ο χρόνος λες και δεν άγγιζε πια την Ιωάννα, που στα 26 της ήταν όμορφη σαν οπτασία. Κάποιο βράδυ Κυριακής άκουσε με έκπληξη κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Παράξενο πολύ της φάνηκε, αφού όλοι οι «άντρες της» ξέρανε πως Κυριακή δε δούλευε. ’νοιξε κι είδε μπροστά της ένα νέο χλωμό. Δεν πρόλαβε να τον ρωτήσει τι θέλει, όταν τον άκουσε να ψιθυρίζει «σε παρακαλώ...», προτού μπρος στα πόδια της καταρρεύσει.
    Έμεινε για μια στιγμή να τον κοιτά μαρμαρωμένη, μα σαν πέρασε η πρώτη έκπληξη, τον τράβηξε απ' τα πόδια μέσα και τον άφησε ξαπλωτό στο χαλί, μέχρι να σκεφτεί τι να κάνει. Έβρεξε ένα πανί και πήρε να του δροσίζει το πρόσωπο μπας και ξυπνήσει. Αλλά τίποτα. Αφού είδε κι απόειδε, τον αγκάλιασε κάτω απ' τις μασχάλες και τον τράβηξε προς το μπάνιο. Δεν ήταν βαρύς. Ανάλαφρο σα μωρού παιδιού ήταν το σώμα του. Όταν τον έγδυσε για να τον λούσει, αντίκρισε τη φρίκη. Και τα δυο του μπράτσα τρυπημένα όσο παίρνει απ' το θάνατο. «Καημένο παιδί» είπε από μέσα της και πήρε να το λούζει. Έπειτα, του καθάρισε τις πληγές με κάποιο γιατρικό και τον έσυρε ως το κρεβάτι της. Δεν ήξερε τι να κάνει, μα θεώρησε πως με το νερό, τις σούπες και τα τσάγια, όλο και κάτι θα γινόταν.

    Τις επόμενες μέρες δεν άνοιξε την πόρτα της σε κανένα. Φρόντιζε μόνο το παιδί που απ' το κίνδυνο φαίνονταν να έχει πια ξεφύγει. Κάποια βράδια, μια βδομάδα μετά, τον είδε ν' ανοίγει τα μάτια του και να της χαμογελά. «Σ' ευχαριστώ» της είπε από καρδιάς, και παρέμεινε σιωπηλός να την κοιτάει. Σαν πέρασε ώρα πολλή... «Ξύπνησα και πριν, ξέρεις, και σε είδα. Αλλά, εσύ δε με πρόσεξες. Όπως σε κοιτούσα νόμιζα πως πέθανα και πήγα στον ουρανό... γιατί... γιατί, σαν άγγελος μου φάνηκες, έτσι όπως καθόσουν εδώ δίπλα στοργική και διάβαζες μες στη γαλήνη...». Του χαμογέλασε. «Ποιος ξέρει; Ίσως να είμαι ο άγγελός σου!»
    Σε δυο μέρες ο Κωστής, αυτό ήταν τ' όνομά του, στάθηκε στα πόδια του. Αλλά, μέχρι τότε είπαν πολλά με την Ιωάννα. Της μίλησε για τη ζωή του, του είπε κι αυτή για τη δική της, κι εκείνος της ομολόγησε ότι τη νύχτα που της χτύπησε την πόρτα τον κυνηγούσε η αστυνομία. Της είπε ακόμη ότι θα έμπαινε σε πρόγραμμα, θα έκανε αποτοξίνωση, δε θ' άφηνε τη ζωή να τον πάρει από κάτω. Η Ιωάννα του 'δινε κουράγιο. Του 'λεγε πως όλα πια θα διορθωθούν. Προσφέρθηκε μάλιστα να τον βοηθήσει οικονομικά για όσο καιρό κρατούσε η θεραπεία. Μα εκείνος αρνήθηκε. «Θα τα καταφέρω μόνος, μανούλα!»
    Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησε σε κάποια φίλη του να 'ρθει να τον μαζέψει. Κι έτσι, η Ιωάννα γνώρισε τη Μαργαρίτα. Ένα κορίτσι στα δεκαεννιά του με πλατύ χαμόγελο και φωτισμένο βλέμμα. «Η ψυχή μου» μονολόγησε ο Κωστής. «Η ψυχή που λίγο έλειψε να χάσω».
    Αργά, πολύ αργά τη νύχτα, σαν ξάπλωσε να κοιμηθεί, το μυαλό της δεν έλεγε να ησυχάσει. Γυρόφερνε συνέχεια στο νου της τα λόγια του Κωστή. Γέμιζε η ψυχή της με τη δικιά του σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι θα τα καταφέρει να βρει και πάλι το δρόμο για τη ζωή. Και σκεφτόταν: «Αν μπορεί να τα καταφέρει αυτός, γιατί όχι κι εγώ». Ήταν δυνατή πια και το ήξερε.
    Πέρασε πολλές μέρες απομονωμένη βυθισμένη σ' αυτές τις σκέψεις. Και τελικά το αποφάσισε: «Ε, λοιπόν, ναι, θ' αλλάξω κι εγώ τη ζωή μου, θ' αρχίσω ξανά από την αρχή. Αυτό θα κάνω!» Κι αυτό θα έκανε. Δεν άνοιγε πια την πόρτα της σε κανένα πελάτη, «αφυπηρέτησα» τους έλεγε, και πήρε να κάνει σχέδια για τη νέα της ζωή. Μεγάλα σχεδία.

    Σε λίγους μήνες, όταν θα τέλειωνε η σχολική χρονιά της Αγγελικής, θα την έβγαζε από κείνο το σχολείο. Θα τη έστελνε σε δημόσιο. Αρκετά την κράτησε στη φυλακή, κι ας άρεσαν στη μικρή οι γνώσεις που αποκτούσε εκεί. Μετά θα μετακόμιζαν. Με τα λεφτά που κατάφερε να εξοικονομήσει αυτά τα χρόνια θα μπορούσαν να πάνε να ζήσουν σ' ένα άλλο σπίτι, σε μια άλλη, πιο φωτεινή γειτονιά. Και όλα, μα όλα θα άλλαζαν για τις δυο τους προς το καλύτερο. Η Ιωάννα θα ζούσε επιτέλους την παιδική ηλικία της κορούλας της, αλλά κι η Αγγελική θα γνώριζε ολοκληρωτικά την απεραντοσύνη της μητρικής αγάπης. Μόλις παρουσιαζόταν ανάγκη η μάνα θα έπιανε δουλειά. Κανονική δουλειά. Κάτι που δε θα ντρόπιαζε το παιδί της. Ναι, αυτό ήταν το μέλλον, το καλύτερο μέλλον!
    Λίγες μόλις μέρες πριν τη μετακόμιση, ένα απόγευμα Κυριακής, άκουσε την πόρτα να χτυπά. Την άνοιξε για ν' αντικρίσει τα χαμογελαστά πρόσωπα του Κωστή και της Μαργαρίτας. Λίγο έλειψε να μην αναγνωρίσει το παιδί, που λίγους μόνο μήνες πριν, είχε σώσει. Έδειχνε... ζωντανός! «Τα κατάφερες!» ψιθύρισε κι άφησε τα δάκρυα να βρέξουνε απαλά τα μάγουλά της. «Δεν είναι ώρα για τέτοια» πετάχτηκε η Μαργαρίτα, «ήρθαμε να σε πάμε εκδρομή». Φώναξε την Αγγελική, τη γνώρισε στα δυο παιδιά και ξεκινήσανε.
    Η Ιωάννα κάθισε μπροστά με τον Κωστή και πίσω η Μαργαρίτα με την Αγγελική που μεμιάς γίνανε φίλες. Ξεχείλιζε από ζωντάνια η Μαργαρίτα και δεν άργησε να παρασύρει τη μικρή στους ρυθμούς της. Τη μια της έλεγε ιστορίες, την άλλη της τραγουδούσε, μετά άρχιζε τα ανέκδοτα, η Αγγελική περνούσε φίνα. Οι μπροστινοί τους άκουγαν, και χαμογελούσαν κι αυτοί. Μόνο λίγο μίλησαν οι δυο για τις νέες ζωές τους και τότε ο Κωστής έριξε την ιδέα: «Αφού σου αρέσουν τόσο πολύ τα γράμματα γιατί δεν πηγαίνεις σε νυχτερινό να τελειώσεις το σχολείο, να πάρεις κι ένα χαρτί, και μετά βλέποντας και κάνοντας;» Σαν άκουσε αυτά τα λόγια, άναψε το βλέμμα της. Πως δεν το είχε σκεφτεί; Κι η Μαργαρίτα που άκουσε την κουβέντα είπε να ρίξει και το δικό της καρφάκι: «Μετά, αν το θες, μπορείς και να σπουδάσεις. Όλα μπορούν να γίνουν σήμερα, Ιωάννα». Βούλιαξε στις σκέψεις της. Ευτυχισμένες σκέψεις. Σαν έφτασαν στο Σούνιο, οι κολλητές πια Μαργαρίτα και Αγγελική, ξεχύθηκαν σαν αγριόγατες στη φύση. Αυτή περπατούσε σιωπηλή βυθισμένη στις σκέψεις της, δίπλα στον Κωστή, και σε κάποια ανύποπτη στιγμή, με ξαναμμένο πρόσωπο αναφώνησε: «Αυτό θα κάνω!». Αυτό θα κάνει...
    Μετακομίζουν, λοιπόν, κι αρχίζει η νέα ζωή. Η Ιωάννα γράφεται αμέσως σε νυχτερινό σχολειό, ενώ η Αγγελική περνά τον ελεύθερο χρόνο της, όσο η μάνα της μαθητεύει, στο σπίτι της Μαργαρίτας. Όσο για δουλειά, όλο και κάτι βρίσκει η Ιωάννα αν και δεν έχουν στ' αλήθεια ανάγκη. Η κόρη ανακαλύπτοντας ξανά τη μανούλα της, φαίνεται να την αγαπά πιότερο παρά ποτέ κι αυτό της δίνει κουράγιο. Ξοδεύουν πολλές ώρες μαζί, καθισμένες η μια δίπλα στην άλλη διαβάζοντας. Τα σαββατοκύριακα πηγαίνουν εκδρομές με τον Κωστή και τη Μαργαρίτα. Η ζωή τους μοιάζει να 'χει επιτέλους αποκτήσει χρώματα. Μ' αυτά κι αυτά περνούν δυο χρόνια κι η Ιωάννα παίρνει το πολυπόθητο απολυτήριο Λυκείου με ψηλούς βαθμούς. Κάποιοι από τους καθηγητές της λένε πως καλά θα έκανε να συνεχίσει τις σπουδές της: «Το μυαλό σου κόβει, θα τα καταφέρεις». Θα τα καταφέρει. Δίνει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και περνά ανάμεσα στις πρώτες. Θα προσπαθήσει να γίνει δασκάλα. Αλλά, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πως θα τα βγάλει πέρα με Σχολή και παιδί μοναχή της; Το συζητά με την Αγγελική και τους φίλους της, μελετούν και το πρόγραμμα των μαθημάτων της και βρίσκουν κάποιες λύσεις, που μοιάζουν και είναι εφικτές. Και η ζωή συνεχίζεται.
    Η Ιωάννα νιώθει να ξανανιώνει μέσα στη Σχολή. Όλα εκείνα τα νέα παιδιά, πολλές φορές ως και δέκα χρόνια μικρότερά της, τη γεμίζουν ζωή. Κάνει νέους φίλους, μαθαίνει νέα πράματα. Νιώθει τα χρόνια που πήγανε χαμένα να γυρίζουν πίσω, κι ας μη γίνεται αυτό.
    Κάποιες από τις νέες φιλενάδες τής συμπεριφέρονται με σεβασμό, και κάθε που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα ζητάνε από κείνη να τους βρει μια λύση. Η Ιωάννα, σπουδαγμένη καθώς είναι στη ζωή, φαίνεται να έχει όλες τις απαντήσεις. Και ναι, είναι ευτυχισμένη! Για πρώτη φορά στη ζωή της, πραγματικά ευτυχισμένη. Ζει μες στην αγάπη. Τι άλλο να ζητήσει;
    Αγαπητοί  φίλοι / ες
    Μία καινούργια πύλη / ηλεκτρονικό περιοδικό έκανε τελευταία την εμφάνισή του και ομόρφυνε το διαδίκτυο!.
    Προμηνύει ένα ακόμα σωστό βήμα για την λογοτεχνία μας. Απ' ότι καταλαβαίνω είναι προσπάθεια νέων λογοτεχνών απ' την πατρίδα και την Κύπρο? Βέβαια βρίσκεται ακόμη στις αρχές.. Ωστόσο, οι εκπλήξεις μέρα με την μέρα μετρούνται άμετρες και καταχωρούνται με γοργούς ρυθμούς!. Για ετούτο και σας προτείνω να επισκεφτείτε την σελίδα του και αν είστε και από μόνοι σας λογοτέχνες γραφτείτε μέλος στην λίστα του.

    Με εγκάρδιους χαιρετισμούς. κ/δουρ
    Wednesday, January 28, 2004

    Περνούν τα χρόνια γρήγορα. Η Αγγελική είναι ήδη μια όμορφη έφηβη, ενώ η αιώνια νέα μαμά της ετοιμάζεται ν' αποφοιτήσει. Ο Κωστής κι η Μαργαρίτα ζουν ακόμη μαζί, εν αρμονία. Τίποτα δε φαίνεται πια δυνατόν να διαταράξει την ήρεμη ζωή τους. Έχουν ξεκόψει από το παρελθόν κι ατενίζουν το μέλλον μ' αισιοδοξία.
    Παίρνει επιτέλους το δίπλωμα η Ιωάννα, και μια και είναι αδύνατο να διοριστεί αμέσως κάνει ό,τι δουλειά της λάχει. Από καθαρίστρια ως δαχτυλογράφος. Τελικά, κάποια μέρα, ο «καλός της άγγελος», όπως αποκαλεί τη Μαργαρίτα, θα της βρει δουλειά σε μια εφημερίδα. Θα κρατάει τ' αρχεία και όταν χρειάζεται θα περνάει και κάποια κείμενα στον υπολογιστή. Εκεί θα μάθει πόσο σωστό είναι το γνωμικό: «Όλα εδώ πληρώνονται». Θα της δώσουν να δαχτυλογραφήσει μια τηλεφωνική ανταπόκριση που θα την κάνει ν' αναστενάξει μ' ανακούφιση, αλλά και να λυπηθεί λίγο. Ο βιαστής και πρώην εργοδότης της, είχε συλληφθεί για ένα οικονομικό σκάνδαλο και αυτοκτόνησε μες στη φυλακή. Χάρηκε για την τιμωρία του, αλλά λυπήθηκε για τη χαμένη ζωή. Έτσι ήταν η Ιωάννα, μια μεγάλη καρδιά.

    Η εφημερίδα αποδεικνύεται μια μεγάλη σχολή γι' αυτήν. Αν και δε θα δουλέψει ποτέ σα δημοσιογράφος θα μάθει πολλά για το επάγγελμα, για τα ωραία του και τις βρομιές του, για τις αλήθειες και τα ψέματά του. Και θα 'χει τη χαρά να δει κάποια κειμενάκια της δημοσιευμένα στην κυριακάτικη έκδοση, κυρίως μερικές «σκέψεις ζωής».
    Όλ' αυτά τα χρόνια δε συνδέεται ερωτικά με κανένα άντρα, αν και έχει πια πολλούς φίλους. «Δεν έχω βρει τον κατάλληλο», επιμένει. Κάποτε φτάνει κι ο πολυπόθητος διορισμός. Θα τη στείλουν κατ' αρχήν σ' ένα νησί να κάνει το αγροτικό της. Πάλι χαίρεται και λυπάται. Της αρέσει πολύ στην εφημερίδα. Αλλά, απ' την άλλη την περιμένει το παιδικό της όνειρο. Εκείνο που δεν την άφησε η μάνα της να πραγματοποιήσει. Ίσως τώρα, να είναι η κατάλληλη στιγμή!
    Κι η Αγγελική; Αυτή, στα δεκαοκτώ της χρόνια είναι μια πανέμορφη νέα γυναίκα που λάμπει από αυτοπεποίθηση. Καθώς η μάνα της μπαίνει στο καράβι για το νησί, η ίδια επιβιβάζεται στο τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Θα σπουδάσει ψυχολογία. Έτσι ο χωρισμός δεν είναι τόσο βαρύς, κι ας δέθηκαν πολύ μεταξύ τους τα τελευταία χρόνια.
    Παίρνει, λοιπόν, η καθεμιά το δρόμο της. Η Ιωάννα, απ' την πρώτη στιγμή που βλέπει τα παιδιά στην τάξη, γνωρίζει ότι έχει βρει το πεπρωμένο της. Και προτού καλά καλά τελειώσει η πρώτη σχολική χρονιά αποφασίζει να μείνει στα νησιά. Δε θα ζητήσει μετάθεση σε κάποια πόλη. Σ' όποιο νησί και να πάει ξέρει ότι θα προσφέρει, κι ότι θα την εκτιμήσουν γι' αυτό. Κι αυτό θέλει: εκτίμηση, κι αγάπη, όπως της την προσφέρουν εκεί από καρδιάς τα παιδάκια κι οι γονείς τους.

    Πριν λίγο καιρό έγραψε στη Μαργαρίτα πως, ίσως γνώρισε τον... κατάλληλο. Ένα γυρολόγο λαογράφο που ξεχειλίζει από ζωή και τρέλα. Α, ναι, άρχισε να γράφει κι ένα βιβλίο για τη ζωή της. «Της τύχης τα γυρίσματα» θα είναι ο τίτλος...

    Λάκης Φουρουκλάς
    Λάκης Φουρουκλάς. - Ο Λάκης Φουρουκλάς
    γεννήθηκε το 1970 στη Ζιμπάπουε στην ...
    http://www.elogos.gr/lesxi/lakis_fourouklas.htm

    Λάκης Φουρουκλάς - Ο γέρος που ...
    Ο γέρος που σκέφτεται. Του Λάκη Φουρουκλά. Και
    ξαφνικά η πλατεία του χωριού απόκτησε ζωή. ... .
    http://www.elogos.gr/keimena/keimeno0008.htm

    Istros
    Istros: Λάκης Φουρουκλάς ... Λάκης Φουρουκλάς: Πεζά:
    Το στοιχειωμένο σπίτι. Λάκης Φουρουκλάς ...
    http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&new_topic=85

    Istros - Αυτουργοί
    ... Λάκης Φουρουκλάς Λάκης Φουρουκλάς, Πάτροκλος
    Χατζηαλεξάνδρου Πάτροκλος ...
    http://www.flytoistros.com/modules.php?name=Topics

    Greek Books - Mathisis.com - Φουρουκλάς Λάκης
    ... Ο Λάκης Φουρουκλάς γεννήθηκε το 1970 στη Ζιμπάπουε
    στην Αφρική από κύπριους γονείς. ...
    http://www.mathisis.com/nqcontent.cfm?a_id=5258

    Λάκη Φουρουκλά - Το Λάθος Πάθος
    Θάψτε ελευθέρως. . . . . ...
    http://homepages.pathfinder.gr/fourouklas/ToLathosPathos.html

    Greek Poetry and Literature on the WEB by Kostas Douridas Page 6
    ... .. Kostis Kanavouras Poetry Page. antibaro@antibaro.gr. Λάκης Φουρουκλάς.
    Ο Λάκης Φουρουκλάς γεννήθηκε ...
    https://douridasliterature.com/poetry5.html

    ΛΕΞΗ ΚΛΕΙΔΙ
    ... Πολλές φορές ο πόνος είναι ο δρόμος... (Λάκης
    Φουρουκλάς). ... (Λάκης Φουρουκλάς). ...

    http://apomakros.sadness.gr/elogos/leksh-kleidi.htm

    Φιλικές Ιστιοσελίδες
    ... \/ /" | Mary W. Shelley Robert E. Howard Λάκης Φουρουκλάς
    Jorge Luis Borges Jules Verne Νίκος Καζαντζάκης ...
    http://www.geocities.com/taygeton/Asimos_sindesmoi.html

    way.gr - ΝΙΚΟΣ ΣΑΛΤΕΡΗΣ: Στον καιρό της ...
    ... Απ' τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Λάκης Φουρουκλάς
    http://lakisf.cjb.net/. Σύνδεση, Ψευδώνυμο Κωδικός. ...
    http://www.way.gr/article.php?sid=805

    way.gr - ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ: Αποστολή στη Γη
    ... Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
    Λάκης Φουρουκλάς http://lakisf.cjb.net/. Σύνδεση, ...
    http://www.way.gr/article.php?sid=786

    mpressum
    ”Συμμετοχή σ΄ αυτό το τεύχος. Δρ. Σωτήρης
    Δεσπότης Λάκης Φουρουκλάς. Μεταφράσεις. ...
    http://www.neolaia.de/2opseis/DaneiaeeU/Oao_io_6/Impressum/impressum.html

    Βιβλίο
    γράφει ο Λάκης Φουρουκλάς. ΓΙΟΒΑΝΝΑ:
    Μάγδα. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος ...
    http://www.neolaia.de/2opseis/DaneiaeeU/Oao_io_6/Aeaessi/aeaessi.html

    Μ α ρ ί α Π ο λ υ δ ο ύ ρ η
    ... στο ποιητικό ετούτο σύμπαν. Λάκης Φουρουκλάς.
    Υ.Γ. Να, λοιπόν, που κάποιοι ...
    http://www.geocities.com/atheosdei/Polidouri.html

    Greek Books - Mathisis.com - Έρωτας στη Βενετία
    ... Έρωτας στη Βενετία Λάκης Φουρουκλάς. Ραντεβού
    στη Βενετία, κάθε δέκα χρόνια”. ...
    http://www.mathisis.com/nqcontent.cfm?a_id=5257

    KybegnoGrafoi Magazine ::.. (www.kybernografoi.gr) ...
    ... του Mega. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά
    Γράμματα. Λάκης Φουρουκλάς. ...
    http://www.kybernografoi.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=208

    the LAND of GODS ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ...
    ... Πεζογραφία από την ΑΤΥΠΗ ΛΕΣΧΗ ΝΕΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
    Λάκης Φουρουκλάς Greek literature - Ελληνική ...

    Έρωτας στη Βενετία

    Η Ελένη, νεκρή; Η αγαπημένη, νεκρή; Η ψυχή μου, νεκρή; Μετά απ’ αυτό τι ζωή; Ποια ζωή; Γιατί να ζει κανείς; Ποτέ δε φοβήθηκα το θάνατο. Έτρεμα όμως στην ιδέα πως κάποια μέρα θα έφευγα για πάντα, αφήνοντας πίσω μου εσένα. Να όμως, που έφυγες εσύ, και με άφησες μονάχο πάνω από ένα τάφο, να ψιθυρίζω πως σ' αγαπώ στο χώμα, και να ορκίζομαι αιώνια αγάπη στον άνεμο, που παρασέρνει τα όνειρα και τις ψυχές στο διάβα του, που του δανείζεις τις σκέψεις σου και κείνος τις πάει στο φεγγάρι - αν δεν τις έχει ποτίσει πριν ο πόνος, όπως έχει ποτίσει το βράδυ τούτο δω τις δικές μου.

    Το νεκροταφείο είναι παραδομένο στη σκοτεινιά του 'Αδη, αλλά οι ψυχές που αγάπησαν λάμπουν σαν αιώνιοι φάροι σωτηρίας, ακόμη και μέσα στο πιο πνιγηρό σκοτάδι - θυμούνται, ξεχνούν, γελούν και δακρύζουν. Ω... θλιβερή χαρά να σ' αγαπήσω.

    Μια ζωή μισή, γεμάτη ελλείψεις ήταν αυτή που ζούσα. γι' αυτό έφευγα. όλο έφευγα και σε έψαχνα, στου κόσμου όλου τα ονειρικά, χαμένα ηλιοβασιλέματα. Σε έψαχνα εκεί όπου θα ήθελα να ήσουν, εκεί που θα ήθελα να ήσουν μαζί με μένα. Αλλά, ήσουν αλλού, και τα τόσο μαγικά ηλιοβασιλέματα, μού φάνταζαν χλωμά, κουρασμένα απ' τα αδηφάγα βλέμματα των ανθρώπων, λυπημένα για κείνους που αγάπησαν, αλλά δεν αγάπηθηκαν.

    Τέλειο είναι εκείνο που αγαπάς μ' όλη σου την ψυχή και δεν είναι δικό σου. Κι εσύ δεν ήσουνα ποτέ δικιά μου, εκτός μέσα σε κάποια τρελά μου όνειρα – από κείνα που σε κάνουν να ξυπνήσεις το πρωί, μ' ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και την ψυχή νιώθοντας την ευτυχία τού να υπάρχει κανείς σ' όλο σου το είναι.

    Ξέρεις Ελένη, πάντοτε ανήκες σε κάποιον άλλο, και γι' αυτό πονούσα. Ήσουνα όμως ζωντανή, κι αυτό μου 'δινε χαρά. Ο θάνατος ωστόσο ενώνει, και η παρουσία σου τώρα στην ψυχή μου έχει γίνει σπαρακτική κραυγή και με ματώνει. Εγώ, μια σκιά που σέρνεται στο χώμα, ένα φύλλο που τη ρίζα του έχασε και που το παίρνει ο άνεμος ακόμα.

    Η ησυχία που επικρατεί στο κοιμητήριο, είναι παράδοξα καθησυχαστική. Καλά κάναν και το ονόμασαν έτσι. Εδώ, κοιμούνται οι ζωντανοί, απ' έξω οι νεκροί. Γιατί, αυτοί που βρίσκονται εδώ, όλο και κάτι θα πρόλαβαν να ζήσουν, ενώ οι άλλοι είναι, πιο νεκροί κι απ' τους νεκρούς μέσα στη ζήση τους, όπως λέει και μια φίλη.

    Ποτέ δεν περίμενα ότι μια μάζα από χώμα θα ήταν αρκετή, για να στείλει στον άλλο κόσμο τα όνειρά μου και τώρα, καθώς δακρύζω, τη βλέπω, μετανοιώνω... Μετανοιώνω για όλα εκείνα τα δάκρυα που δεν έχυσα για σένα, τα αμέτρητα σκοτεινά βράδυα της μοναξιάς μου. Δε δάκρυζα εύκολα. Τα δάκρυα θα απομάκρυναν για λίγο τη θλίψη και τον πόνο που δεν ήμασταν μαζί και, για να πω την αλήθεια, ο άθλιος εαυτός μου κάπου ήθελε να υποφέρει. Να υποφέρει για σένα που αγαπούσε. Και, να που τώρα τα δάκρυα, που τόσα χρόνια φύλαγα στα θλιμμένα λιμάνια της ψυχής μου, έχουν γίνει καταρράκτης και κυλούν με ορμή, στην άβυσσο της θάλασσας του πόνου.

    Στρέφω το βλέμμα μου προς τα γειτονικά μνήματα. Κάποιοι άλλοι που αγάπησαν, πόνεσαν, δάκρυσαν, μοιράζονται το ίδιο χώμα με σένα.

    Γιατί θάβουν το σώμα, αφού η ψυχή που κρύβει μέσα του είναι πουλί και θέλει να πετάξει; Η ψυχή είναι αδελφή του ανέμου, μια στάλα βροχής, ένας κόκκος άμμου, ένα σπουργίτι που τον ακολουθάει. Δε θέλει να αναπαυτεί. Θέλει ν' ανοίξει τις φτερούγες της και να γίνει, ο πιο όμορφος δρομέας στους ουρανούς του ονείρου και της φαντασίας.

    Σε θάψανε Ελένη, για να σβήσουν απ' τον κόσμο τους την ανάμνησή σου - τις ενοχές τους. Λες κι ο τάφος σου είναι η σωτηρία τους, η ασφάλειά τους. Ένα γεγονός τετελεσμένο, που δε θα μπορούσε ποτέ ν'αλλάξει.

    "Πρέπει να μας μισούν πολύ, αυτοί που αφήσαμε πίσω και μας έθαψαν", ψιθυρίζουν οι ψυχές τριγύρω κι ετοιμάζουν την εκδίκησή τους. Όταν τα σώματα των ζωντανών κοιμούνται, οι ψυχές των νεκρών αγρυπνούν, και κάποια βράδυα με ολόγιομο φεγγάρι, επισκέπτονται τους πρώτους στα όνειρά τους, και τους θυμίζουν τις ενοχές τους...

    Μα, τι κάθομαι και σκέφτομαι τέτοια ώρα! Θα 'ναι που η ψυχή έχει γεμίσει θάνατο, και ίσως μόνο το μακάβριο μπορεί τώρα πια να αντικρύσει. συνέχεια


    Έρωτας στη Βενετία

    Όπως λέει η Λιλή Ζωγράφου: «Πολλές φορές αναρωτήθηκα κι ανησύχησα, μπορώ να πω, για την τόση μου αγάπη στη Μαρία Πολυδούρη. Μια αγάπη που μ' έσπρωχνε σ' έρευνες, τρεξίματα, αναζητήσεις προσώπων και πραγμάτων, που θα με βοηθούσαν να την εξηγήσω, να την αναγνωρίσω ολότελα και να την καταχτήσω».

    Τα ίδια και χειρότερα έπαθα κι εγώ. Γνώρισα την Πολυδούρη μέσω του Καρυωτάκη, και στο τέλος βρέθηκα περισσότερο δεμένος με κείνην. Κι όσο περισσότερο τη γνώριζα, τόσο πιο πολύ παθιαζόμουνα μαζί της. Στο τέλος τέλος ένιωσα να έχω κάποια «υποχρέωση» απέναντί της. Ήθελα να της ξεπληρώσω ένα χρέος. Ήθελα να την ευχαριστήσω που μας χάρισε μέσα από την ποίηση, το ημερολόγιο και τη ζωή της, την ίδια της την ψυχή, που δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά η ψυχή ενός αληθινά ελεύθερου ανθρώπου.

    Η Μαρία υπήρξε η πιο γυναίκα απ' τις γυναίκες, η πιο επαναστάτρια απ' τις επαναστάτριες, μια αερινή φευγάτη ύπαρξη που πέρασε απ' τον κόσμο αυτό μονάχα διαβατικά, για να μας δείξει την ομορφιά, το αληθινό πάθος, και να φύγει. Ήταν μια από τις μοναδικές εκείνες υπάρξεις-ξωτικά που ζουν για να πεθάνουν, και ζουν στ' αλήθεια όσο κανείς άλλος. Μια γυναίκα-χαστούκι στους ανθρώπους της συνήθειας, τους μικρούς, τους τιποτένιους, που δεν σταματούν ούτε για μια στιγμή για να θαυμάσουν την ομορφιά που υπάρχει γύρω τους, την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους, αλλά που είναι πολύ βιαστικοί για να την προσέξουν.

    Ο Ρεμπό τον 19ο αιώνα έγραφε για τους άνθρωπους-καρέκλες. Η Πολυδούρη στις πρώτες δεκαετίες του 20ου τους κατακεραυνώνει. Κι οι δυο τους κάηκαν απ' την ίδια τους τη φλόγα! Γεννήθηκαν πολύ νωρίς για την εποχή τους, κι ειδικά η Μαρία, που σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία ήταν μια γυναίκα-σύμβολο, μια γυναίκα ελεύθερη, μια γυναίκα από το αύριο. συνέχεια

    Έρωτας στη Βενετία

    Και ξαφνικά η πλατεία του χωριού απόκτησε ζωή. Ένας παράξενος γέρος έφτασε κει μια μέρα κι έκανε κατάληψη στην κρήνη. Τα νέα διαδόθηκαν σ' όλο το μεγαλοχώρι μας σε μια στιγμή. Βγήκαν τελαλήδες τα παιδιά εις τα στενά και το διαλαλήσαν: "Ήρθε στο χωριό ένας γέρος με φουστάνι".

    Τρέξαμε όλοι από περιέργεια να τον υποδεχτούμε, να τον περιεργαστούμε. Σαν αξιόθετο μάς φάνταζε και ναι, τα παιδιά είχαν δίκιο φορούσε φουστάνι ή μάλλον κελεμπία. Σκεφτήκαμε πως ήταν άραβας, μα γυάλιζε απ' ασπράδα το πρόσωπό του. Ένα γαλήνιο πρόσωπο.

    "Καλώς μας βρήκες γέροντα" τον καλωσορίσαμε. "Καλώς σας βρήκα άρχοντες" ανταπάντησ' εκείνος.

    "Ποιος καλός άνεμος σ' έφερε στα μέρη μας;"

    "Ο νοτιάς. Είμαι ταξιδευτής!"

    Πολύ παράξενος μας φάνηκε τούτος ο γέροντας μα δε μιλήσαμε, κι εκείνος δε φαίνονταν να θέλει κάτι άλλο να μας πει. Οι μεγαλύτεροι κινήσαμε και πάλι για τις δουλειές π' αναβολή δεν παίρναν, μα τα παιδιά μείναν εκεί και πήραν γύρω του να τραγουδούν και να χορεύουν. Εκείνος τα 'βλεπε χαμογελαστός μα ρούπι από κει που κάθισε δεν το κουνούσε.

    Το απόγιομα καθώς γυρίζαμε απ' τις δουλειές εκεί ακόμα ήταν καθισμένος. Εμείς, νομίζαμε πως θα κάθονταν για λίγο να ξαποστάσει, και μετά πάλι θα κίναγε για τον προορισμό του. Αλλά, εκείνος δε φαίνοταν να έχει τέτοιες σκέψεις. Ακόμα κι όταν φύγαν τα παιδιά κι απόμεινε μονάχος, δεν έλεγε να σηκωθεί για αλλού πια να κινήσει.

    Πήγα και τον ρώτησα αν θα έφευγε εκείνη τη βραδιά κι εκείνος μ' απάντησε με σιγαλή φωνή: "Δεν έχω να πάω πουθενά, αφού δω μ' έφερε ο δρόμος". Τι να του πω δεν ήξερα έτσι κίνησα για το σπιτικό μου. Μόνο του έστειλα λίγο φαϊ με το μικρό μου γιο και την παραγγελιά αν θέλει απόψε στο δικό μου φτωχικό να ξαποστάσει. Μου μήνυσε με το μικρό πως για χρόνια πολλά κρεβάτι του έχει τη γη, κουβέρτα του τον ουρανό, κι όσο για φαϊ, χάρη στην καλοσύνη μου θε να χορτάσει.

    Νωρίς νωρίς τ' άλλο πρωί, σχεδόν συνέχεια

    Έρωτας στη Βενετία

    Ραντεβού στη Βενετία, κάθε δέκα χρόνια". Αυτή ήταν η συμφωνία, τρελή γλυκιά συμφωνία, που' κλεισα με τη Φωτεινή, πριν τρεις - τόσες - δεκαετίες, καθώς αποφοιτούσαμε από το Λύκειο.

    Με τη Φωτεινή είχαμε σμίξει στην τρέλα μας, τα θρυλικά εκείνα χρόνια, τα μαθητικά. Πάντα μαζί. Σιαμαίους μας αποκαλούσαν τα άλλα παιδιά και οι καθηγητές, και γελούσαν. " Αυτοί μια μέρα θα παντρευτούν και θα κάνουν παιδιά " , έλεγαν εκείνοι που νόμιζαν πως γνώριζαν. Οι αιώνιοι παντογνώστες των ξένων ζωών.

    Εμείς, απλά αδιαφορούσαμε για όλα όσα συνέβαιναν γύρω μας. Δε δίναμε δεκάρα για κανένα και τίποτα. Είχαμε φτιάξει το δικό μας κόσμο, τον ιδανικό, τον αμόλυντο, τον ουτοπικό.

    Για τρία χρόνια ήμασταν μαζί στις κοπάνες, μαζί στις πλάκες, μαζί στις αποβολές, μαζί καπνίσαμε το πρώτο τσιγάρο, μαζί γίναμε για πρώτη φορά λιώμα απ' το πολύ ποτό. Τελικά η Φωτεινή έγινε ασυγχώρητα φανατική καπνίστρια, μόνο και μόνο για να βλέπει: " Το μόνο πράγμα που καίγεται για μένα ".

    Πριν να τη γνωρίσω, εγώ ήθελα να γίνω παπάς κι εκείνη γραμματέας. Μετά από τρία χρόνια επώδυνης, και - γιατί όχι; - γλυκιάς, σχολικής συμβίωσης, αποφασίσαμε κι οι δυο, με μια φωνή, να γίνουμε δημοσιογράφοι. Τι σιαμαίοι θα ήμασταν άλλωστε αν δεν ακολουθούσαμε τους ίδιους επαγγελματικούς δρόμους; Κι αυτά, ενώ οι βαθμοί μας μετά βίας περνούσαν τη βάση. Σύμφωνα με κάποιο σοφό καθηγητή, με τέτοιους βαθμούς, θα ήμασταν τυχεροί αν γινόμασταν ρακοσυλλέκτες.

    Σαν τελειώσαμε το σχολείο, είδαμε με αληθινό πόνο, τη γλυκιά συμβίωσή μας στην τρέλα, να φτάνει στο τέλος της. Οδυνηρή, σαν αόρατο μαχαίρι που ξεσκίζει τα σωθικά, ήταν εκείνη η ώρα, εκείνη η μέρα.

    Στο αποχαιρετιστήριο πάρτι των τελειοφοίτων ήμασταν σα χαμένοι. Ήμασταν εκεί, αλλά και κάπου αλλού, σε κόσμους που δεν μπορεί να δει το μάτι. Με τη σκέψη, με τα λόγια, με το άγγιγμά μας, ταξιδεύαμε μοναχοί, δίχως έγνοιες, σ' άλλα μέρη, μακρινά, εξωτικά, ονειρικά. Δίναμε φιλιά και όρκους αιώνιας αγάπης. Μαζί, δώσαμε, και την υπόσχεση που θα σημάδευε για πάντα τη ζωή μας, που θα μας στοίχειωνε: "Όπου κι αν μας βγάλει το μονοπάτι της ζωής, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν γίνουμε, να μην ξεχάσουμε ποτέ ο ένας τον άλλο, και να ανανεώνουμε κάθε δέκα χρόνια τη γνωριμία μας, τον έρωτά μας, στη Βενετία, στη γνωστή Πλατεία του Αγίου Μάρκου". Στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, γιατί ήταν η μόνη που ξέραμε στα σίγουρα ότι υπάρχει.

    Για μας η Βενετία τότε ταυτιζότανε με ό,τι το πιο ωραίο, το πιο ρομαντικό. Ήταν κάτι, σαν ένα όνειρο απόμακρο, αλλά όχι άπιαστο. Σαν το μάθανε τα άλλα παιδιά βαλθήκανε να μας δουλεύουν. Έλεγαν πως, πολύ πριν να περάσουν τα δέκα χρόνια θα παντρευτούμε ο καθένας με κάποιον άγνωστο, και θα ξεχάσουμε όλες τις υποσχέσεις και τους όρκους για παντοτινή αγάπη. Οι άλλοι! Αυτοί πάντα νομίζουνε πως ξέρουν κάτι παραπάνω.

    Μετά από λίγα χρόνια συνάντησα τη Φωτεινή στο γάμο μιας από τις παλιές μας συμμαθήτριες, στην Αθήνα. Η καρδιά μου σκίρτησε, χάρηκε, πόνεσε, μόλις την αντίκρυσα. Ήτανε τόσο πολύ αλλαγμένη, τόσο όμορφη, τόσο θλιμμένη. Τόσο προσιτή κι απόμακρη. Κάπνιζε σα φουγάρο και φαινόταν να πίνει πολύ. Είχε γίνει γραμματέας. Εγώ δημοσιογράφος.

    Δε μιλήσαμε πολύ. Ήταν με τον πατέρα της, ένα αμίλητο στρατιωτικό, που σαν τον έβλεπες ανατρίχιαζες και σκεφτόσουνα: " Αμάν Θεούλη μου, τι γίγαντας είναι αυτός; ". Στο πρόσωπο είχε μια έκφραση που σαν να φώναζε από μακρυά:

    " Προσέξτε σκουλήκια να μη σας πατήσω ".

    Ζούσε, μου' χε πει, στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε παντρευτεί, αλλά ούτε και είχε ξεχάσει για μια στιγμή την υπόσχεση που' χαμε δώσει. Πριν να φύγει υπό τη συνοδεία του στρατηγού Πινοσέτ, με τράβηξε παράμερα και μου' σκασε ένα παθιασμένο φιλί στα χείλη. " Θα σε δω ", ήταν τα τελευταία της λόγια. Θα σε δω...

    Μιλώντας με τα υπόλοιπα παιδιά ανακάλυψα πως η μεγάλη πλειοψηφία ήταν ήδη παντρεμένοι. Μερικοί συνέχεια

    Το Yπόγειο

    Αν νομίζετε ότι είμαι ένας ακόμη από κείνους τους τύπους, που δεν έχουν τι να κάνουν, και κάθονται και γράφουν την ιστορία της ζωής τους, έχετε δίκιο. Η δικιά μου ιστορία, είναι μια ιστορία υπογείων, υλικών και συναισθηματικών.

    ΄Ητανε τον περασμένο χειμώνα, Φλεβάρη μήνα, που ανακοίνωσα σε μια ξαδέλφη που επισκέφθηκε το υπόγειό μου, τη μακράν ηλημμένη, λίαν σοβαρήν και αμετάκλητον απόφασήν μου: "Το Μάρτη θα ερωτευτώ".

    Προφανώς δεν πήρε στα σοβαρά τη δήλωσή μου. Οι απ' έξω, οι κοινοί θνητοί, δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αποφάσεις του πληθυσμού των υπογείων. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι: " Ναι, κάποιος μπορεί να καθορίσει το χώρο και το χρόνο που θα ερωτευτεί ". Λέω το χώρο, γιατί ναι, τον είχα επιλέξει προ πολλού…τα Χανιά της Κρήτης.

    Πάρα τις αρχικές της αντιρρήσεις, η ξαδέλφη μου συγκατένευσε τελικά - λες και χρειαζόταν να το κάνει - στην υλοποίηση της απόφασής μου, μ' ένα ειρωνικό χαμόγελο, και μάλλον με ακράτητα γέλια όταν το ανακοίνωσε στους γνωστούς.

    Εμείς οι υπογειάνθρωποι, νιώθουμε πιο έντονα απ' τον καθένα την ανάγκη να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε. ’βυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως είπε...εκείνος που το είπε.

    Η ζωή μου εκείνο το χειμώνα, κύλησε μες στη μονοτονία. Απ' το βράδυ ως το μεσημέρι, διάβασμα και γράψιμο, γράψιμο και διάβασμα, κανένα σινεμαδάκι ή καμιά επίσκεψη σε γνωστό, έτσι για να ξεφύγω λιγουλάκι, να ξεκουραστούνε και τα μάτια μου.

    Πάλευα με τις σελίδες, έψαχνα για κρυμμένα νοήματα, γέμιζα τετράδια με σημειώσεις, μέχρι και μεταφράσεις έκανα, κι όλ' αυτά για ένα και μοναδικό σκοπό, να καταφέρω να γράψω ένα βιβλίο.

    Α, όχι δε δούλευα. Είχα δουλέψει για έξη χρόνια σε διάφορες δουλειές, αποταμιεύοντας, εν αναμονή της ιστορικής εκείνης μέρας που θα "αφυπηρετούσα", με σκοπό να το ρίξω στη μελέτη και να γράψω, όπως λέγαν οι δικοί μου: "Την ιστορία της ζωής μου". Τελικά τα κατάφερα στα είκοσιπέντε μου χρόνια. Παράξενη ηλικία για να βγει κανείς στη σύνταξη.

    Φυσικό ήταν, από κει και πέρα να ξοδεύω τα λεφτά με το σταγονόμετρο, ελπίζοντας πως κάποτε θα κατάφερνα να γράψω κάτι καλό, που θα 'βρισκε το δρόμο για τα βιβλιοπωλεία. Τον πρώτο καιρό, μες στον ενθουσιασμό για τη συνταξιοδότησή μου, έγραφα πολύ, έγραφα παθιασμένα, σα να' χα πυρετό, με αποτέλεσμα την παραγωγή ενός όντος εκπληκτικού έργου …σκουπιδιών!

    Σαν ανυπόμονος τύπος που είμαι έσπευσα να τα παραδώσω σ' ένα εκδότη, νιώθοντας σίγουρος ότι θα τον άκουγα να αναφωνεί με περίσσιο θαυμασμό: " Ω, γεννήθηκε ο νέος Γκογκόλ ". Λυπήθηκαν φαίνεται το καλάθι των αχρήστων να το γεμίσουν με τέτοια σαβούρα, και έτσι απέστειλαν πίσω το πνευματικό μου παιδί, μαζί με μια διπλωματική απάντηση για το λόγο που δεν μπορούσαν να το εκδώσουν. Εγώ στο μεταξύ, είχα αποκτήσει κάποιου είδους αυτογνωσία, έτσι παρέδωσα το πνευματικό μου παιδί στα πανφάγα απορριματοφόρα του δήμου.

    Πριν περάσει πολύς καιρός, άρχισα να τη βρίσκω με την ποίηση, που όπως θα ανέμενε κανείς, με οδήγησε σε χρόνο μηδέν, στη συγγραφή ούτε λίγο ούτε πολύ, εκατόν δέκα ποιημάτων, που εγκρίθηκαν αμέσως για έκδοση… από τη χωματερή ’νω Λιοσίων.

    Έπειτα απ' όλα αυτά θα περίμενε κανείς πως θα τα' βαζα κάτω, αλλά…όχι εγώ, αυτό δε θα το' κανα ποτέ. Σα συνταξιούχος δε θα έπαυα ποτέ να αγωνίζομαι για τα κεκτημένα δικαιώματά μου, όπως το δικαίωμα στ' όνειρο και την ουτοπία. ΄Ετσι εφοδιάστηκα με δεκάδες βιβλία, ξοδεύοντας μεγάλο μέρος της σύνταξής μου, με μοναδικό στόχο να μάθω να γράφω. Και ξανά για νέες απορρίψεις κινώ.

    Μέχρι τότε που άρχισα να γράφω, το πρώτο μου μεγάλο μυθιστόρημα, που δεν είδε ποτέ το φως της μέρας, πίστευα πως η συγγραφή ήταν απλή υπόθεση. " Σου έρχεται μια ιδέα, κάθεσαι και τη γράφεις, κι αυτό είναι όλο ", σκεφτόμουνα.

    Πολύ σύντομα θ' άλλαζα γνώμη, καθώς οι τόσες ιδέες δε θα' βρισκαν το σωστό δρόμο για το χαρτί, καθώς τίποτα απ' όλα όσα έγραφα δε θα με άφηνε ικανοποιημένο, καθώς μια λέξη θα με κρατούσε καθηλωμένο για μια ώρα, καθώς τα σχέδια για τη ροή του κειμένου θα άλλαζαν ανάλογα με την εκάστοτε ψυχολογική μου κατάσταση.

    Το " Δικαίωμα στ' όνειρο " άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μες στο καταχείμωνο, κι αν όλα πήγαιναν καλά υπολόγιζα να το τελειώσω ως τον Μάρτη, οπόταν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να ερωτευτεί. Εξ ου και η περιβόητη δήλωση.

    Τις πρώτες μέρες το κείμενο μου 'βγαινε εύκολα και προχωρούσα με γοργούς ρυθμούς. Δεν άργησα όμως να πάθω διανοητικό, σωματικό και ψυχολογικό μπλακ άουτ. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω εξαντλημένος, έχασα και το λιγοστό μου ύπνο, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και πόσο μάλλον να γράψω. συνέχεια


    Επικοινωνείτε με τον συγγραφέα

    Cyprus

    Λάκη Φουρουκλά
    λα να δεις . . ΑφιερώματΑ

    Παραλλαγές : Mια Φωτογραφία και ένας τόπος Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα "Τι είναι ποίηση" Ο στίχος της ημέρας Βραβεύτηκαν ο Βάιος Φασούλας και η 'Aννα Κόρνουελ Τα ΑΠΑΝΤΑ του Οδυσσέα Ελύτη στο Διαδίκτυο Γιάσερ Αραφάτ Πύρρος Δήμας "Τρώνε από μας και μένει και μαγιά" 'Aξιον εστί το τίμημα Ένα εξώφυλλο η Αρετή Κετιμέ
    Στα 2004 Ζει ο Μεγαλέξανδρος; Μιχάλης Καραγάτσης Τις Εστί Έλλην Γη των θεών Χαμπέρια Παλιέ μου φίλε, Πατέρα, O Όμηρος κλαίει!!! Το σχολείο μου Ανθολογία: ποιήματα τ' αγαπημένα NEWS on LINE Γράφει ο Πολίτης Βάιος Φασούλας Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι ! Τα μάρμαρα του Παρθενώνα ζητάνε τη ψήφο σας! Ξενοφών Ζολώτας και η Ελληνική γλώσσα Χαιρετισμούς και Αφιερώματα 2 , Λογοτεχνία και Τόπος Αναζητώντας στο διαΔίκτυο την ιστοσελίδα της "LAND of GODS" Αλησμόνητες Πατρίδες: Αλέξανδρος Παπαδάκης Γαβριήλ Παναγιωσούλης Γιάννης Ανδρεόπουλος Λάκης Φουρουκλάς η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ» της Ρούλας Ιωαννίδου -Σταύρου Βραβεύτηκε ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης Η Πνευματική Εστία Παναγιώτη Τρανούλη 'Ατυπη Λέσχη Νέων Λογοτεχνών γωνιά των Ποιητών Συνεντεύξεις: Κική Δημουλά 'Η ελληνική γενοκτονία Ο όρκος της Ε.Ο.Κ.Α Το κείμενο του Θούριου ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40 Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη 17 Νοεμβρίου Πνεύμα Κοινότητας $56 εκατ. κόστισε το ΣΑΕ! Νίκος Παλαμήδης "Η Γέφυρα με την Πατρίδα".. Αντισταθείτε Σθεναρά Αγαπητέ μου Φίλε, όταν ο Ανδρέας Πούλος.. Ευχές και αφιερώματα Το «ααα» του κόσμου Η Νάνσυ Μπίσκα αρχαία τεχνολογία Σπύρος Γκάρος Ο κόσμος κι' εμείς Οι κακές γλώσσες της στατιστικής... Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Η Κινέζικη εντολή Δρ Θωμάς Σαββίδης τροφός όλων των γλωσσών MINAS SAVVAS Το νέο Λεξικό Μπαμπινιώτη Η Βουλή του Καναδά ο Νίκος Καζαντζάκης και το βραβείο Νόμπελ Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ Ring of Andros poets MATHISIS.COM Ιάκωβος Γαριβάλδης Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου Στράτος Δουκάκης : Χρήστος Νιάρος Βάϊος Φασούλας Διονύσης Κονταρίνης Εύθυμες κι' αληθινές Ιστορίες από την ΥΕΝΕΔ-ΕΡΤ του Βασίλη Κουτουζή Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη Ζαννέτα Καλύβα - Παπαϊωάννου Ελευθερία Μπέλμπα «Η Μοναξιά ενός Ασυμβίβαστου» Πετάει, πετάει το σύννεφο 'Ενας ποιητής στο διαΔίκτυο Σπονδές 'H Πόλις εάλω! Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ (1814-1821) Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Αυτό το έθνος Έναν λαό «Βρε, πώς μπατιρίσαμε!..» Μ Α Ν Α Πάσχα του 2003 Η γενοκτονία του Πόντου 1916-1923 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ : 20 Ιουλίου 1974 Το περιοδικό «Ο ΛΟΓΟΣ» 16 Α' Ανθολογία Β' Ανθολογία Όμορφη και παράξενη πατρίδα Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ Φωτογραφία και περιήγηση η Μάνη ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Έκκληση σχετικά με την ονομασία του κράτους των Σκοπίων Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!! Ο Νίκος Δημόπουλος Λαογραφία, Ιστορία και Παράδοση Δημοτικό Τραγούδι Αρκαδοπούλα της Αργετινής Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ 'Αγιος ΚΟΣΜΑΣ ο ΑΙΤΩΛΟΣ Οταν ο Σπυρίδων... Δημήτρης Λιαντίνης Η ζωή του Κώστα Χατζηχρήστου
    ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
    ...Αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)

    Αλφαβητικά οι Λογοτέχνες
    Αβρααμίδου Χριστιάνα Αγαθοπούλου Μαρία Αγγελής Αλέξανδρος Αγγελής Χρήστος Αδαμοπούλου Μαίρη Αηδονίδης Χρόνης Αθάνας Γεώργιος Αθανασούλης Κρίτων Αθανασιάδου Φανή Αθενάκη Δήμητρα Αλεξίου Δημήτρης Αλεξίου Χάρις Αλιθέρσης Γλαύκος Αμπατζοπούλου Φρ/σκη Αμπελάς Σταύρος Αναγνωστάκης Μανόλης Αναγνωστόπουλος Κων/νος Αναστασόπουλος Βασίλης Ανδρεόπουλος Γιάννης Ανδρικόπουλος Αλέξανδρος Ανθίας Τεύκρος Αντράντο Φρανσίσκος Αντωνιάδης Ανδρέας Αντωνίου Δ. Ι. Αποστολίδης Ρένος Αποστολίδη Δέσποινα Αρανίτσης Ευγένιος Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης Αυγέρης Μάρκος Αυδίκος Γιάννης Αχαλινωτόπουλος Μάνος Ασημακόπουλος Βασίλης Ασημακόπουλος Ιωάννης Βαγενάς Νάσος Βαλαωρίτης Αριστοτέλης Βαλαωρίτης Νάνος Βαλσάμης Γιώργος Βαλτινός Θανάσης Βάμβουρα-Γιάνναρου Μ Βάρναλης Κώστας Βαρβέρης Γιάννης Βαρθολομαίος.. Βαρελλά Αγγελική Βασσάλου Κυριακή Βασιλόπουλος Γιάννης Βελουχιώτης 'Aρης Βενέζης Ηλίας Βενέτης Θανάσης Βερβενιώτης Δημήτριος Βήχος Παναγιώτης Βιζυηνός Γεώργιος Bishop Elizabeth Βλαβιανός Χάρης Βλάζια Φαϊδά Βλαχογιάννης Γιάννης Βόμπρας 'Aγγελος Βοριάς Θοδωρής Βρεττάκος Νικηφόρος Βρεττός Σπύρος Λ. Γαβαλάς Γιώργος Γαβράς Κώστας Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα Γαριβάλδη 'Aντρια Γαριβάλδης Ιάκωβος Γελαγώτης Χρυσόστομος Γεωργουσόπουλος Κώστας Γιαννίση Φοίβη Γιανίσσοβα Χριστίνα Γιαννούκος Γιάννης Γιαννούκου Ευαγγελία Γιωτάκης Παναγιώτης Γκαίτε Γκαρσία Μάρκες Γκάτσος Νίκος Γκιμπράν Xαλίλ Γκόρπας Θωμάς Γλύκατζη Αρβελέρ Ελ. Γονέου Αναστασία Γοντικας Αγγελος Γρίβα Ελένη Γρίβας Στάθης WARREN JIM Δαββέτας Νίκος Δάγλαρης Χρήστος Δαμιανάκου Βούλα Δανόπουλος Κωστής Δαρσινός Σπύρος Δεληγιάννη - Τσιουλπά 'Aννα Δέλτα Πηνελόπη Δε.Στα ΄Πα Κατερίνα Δημάκης Χρήστος Δημητρακάκη Χρυσούλα Δημουλά Κική Δήμου Αγγελική Δήμου Νίκος Δημόπουλος Γιάννης Δημόπουλος Νίκος Διακογιάννης Κυριάκος Διονυσόπουλος Κώστας Δουατζής Γιώργος Δουζένης Γιώργος Δουζένης Διονύσης Δουκάκης Στράτος Δουμένη Α. Στέλιος Δουρίδας Κώστας Δουρίδας Νίκος Δοσίθεος Αρχιμ. Δραγούμης Ίων Δροσίνης Γεώργιος Δωρικός Βούλης Σ Εγγονόπουλος Νίκος Ελύτης Οδυσσέας Ελευθερίου Μάνος Ελυάρ Πωλ Εμπειρίκος Ανδρέας Έρμα Βασιλείου Εσκενάζη Ρόζα Εφταλιώτης Αργύρης Ζαλοκώστας Γεώργιος Ζαλώνη Παναγιώτα Ζάμπουρου Φόλλεντερ Στέλλα Ζαχαροπούλου - Ηλ. Ελένη Ζαχαρόπoυλος Δημήτρης Ζάχος Δημήτρης Ζήσης Χρυσόστομος Ζολώτας Ξενοφών Ζορμπά Ευτυχία Ζουράρις Κώστας Ζυγογιάννης Νίκος Ηλιάδη Κ. Αμαλία Ηλιόπουλος Αλέξης Ηλιόπουλος Ηλίας Ηλιόπουλος Θεόδωρος Ηλιόπουλος Χρήστος Θανοπούλου Μαρία Θεμελή 'Aννα Θεοδωράκης Μίκης Θεοδοσοπούλου Μ. Θεοτοκάς Γιώργος Θεοτόκης Κωνσταντίνος Θεοφίλου Φαίδων Ιγγλέσης Νίκος Ιωάννου Γιώργος Ιωαννίδου Σταύρου Ρ. Ιωαννίδης Τάκης Καββαδίας Νίκος Καβάφης Κωνσταντίνος Καγιούλη Βασιλική Καζαντζάκης Νίκος Καζαντζίδης Στέλιος Κακριδής Φάνης Κάλβος Ανδρέας Καλύβας Κώστας Καλούσης Γιάννης Καλτσάς Θεόδωρος Κανελλόπουλος Παναγιώτης Καραβίτης Βασίλης Καραβίτη Φαίη Καραγάτσης Μ. Καραγιώργης Ευαγόρας Καραγιώργος Πάνος Καραϊσκάκης Γεώργιος Καραλής Δημήτρης Καραντώνης Ανδρέας Καραντώνης Γιώργος Καργάκος Σαράντος Καρέλλη Ζωή Καρκαβίτσας Ανδρέας κ ART ά SOS Καρυωτάκης Κώστας Καπαρδέλη Ευτυχία Καπορδέλης Δημήτρης Καπορδέλη - Ρέα Kασσιμη Aλεξανδρα Κατσαράς Γιάννης Κατσιμάρδος Τ. Κατσίμπαλης Γιώργος Κατσουλάκη Ελένη Κατσούλης Κώστας Κατράκης Μάνος Κατράκης Πότης Καφταντζής Γιώργος Καψάλης Τεντ Κετιμέ Αρετή Κίπλινγκ Ράντυαρντ Κιούση 'Ελλη Κλάρας Μπάμπης Κλεφτογιάννη Ιωάννα Kλύν Xάρρυ Kokonis Nicholas . Ph.D. Κολλητήρη Σοφία Κόλλιας Στάθης Κολοκοτρώνης Θεώδωρος Κομίνης Θ. Αντώνης Κομφούκιος Κονδυλάκης Ιωάννης Κονταρίνης Διονύσης Κόντογλου Φώτης Κορδής Γιώργος Κορδώνη Ντίνα Κοπιδάκης Μ.Ζ. Κουρή Μάρω Κόρνουελλ Χρηστάκη Αννα Κότσικας Νίκος Κοτζιάς Αλέξανδρος Κουλ Λάρρυ Κουνενάκη Πέγκυ Κουφοπούλου Θεοδώρα Κουσουνέλος Γιώργος Κουτλή Αντιγόνη Κουτσοχέρας Γιάννης Κοκκάλας Σταύρος Γ. Κοφινάς Γιάννης Κρανιώτης Δημήτρης Κρυστάλλης Κώστας Cummings E.E. Κυμοθόη Νότα Κυριαζής Aθανάσιος Κύρου Κλείτος Κωνσταντινίδης Κ. Χ. Κωσταβάρας Θανάσης Κωστάρας Ν. Ι. Λάλεζας Παναγιώτης Λαμπρίδης Μανόλης Λαμπρόπουλου Παν. Λάσκαρης Χρήστος Λιαντίνης Δημήτρης Λιάππα Τζένη Λιάσκος Γιάννης Λεκάκης Γιώργος Λειβαδίτης Tάσος Λειβαδιτάκης Πέτρος Λεϊμονής Διονύσης Λειψάνος Νίκος Λοΐζος Μάνος Λορκα Γκαρθια Φεντερικο Λουδοβίκος.. Λουντέμης Μενέλαος Λυμπερόπουλος Μιχάλης Λυγίζος Μήτσος Λύτης Νίκος Β. Μαβίλης Λορέντζος
    1. Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι, My real teachers

    2. Της γης το πιο όμορφο στολίδι.., The earth's most precious jewel..

    3. Βουνοκορφούλες του χωριού, Village mountain tops

    4. Προσμονή και λήθη, Expectation and oblivion

    5. Πανηγύρι στο Καρδαρίτσι, Fair at Kardaritsi

    6. Του Βέλου ο γιος παντρεύεται, The wedding of Velos"s son

    7. Κατάρα να'χεις ξενιτιά, A curse upon the foreign land

    8. Ρημοκοπήθει το χωριό, The village is a waste land

    9. Ο χρόνος είν' ο φταίχτης, Time is the culprit

    10. Μόνο για το φιλί σου, For your kiss alone

    11. Κουτσομπολόϊ, Gossip

    12. Ο Βλαχοθωδωρής, Vlachothodoris

    13. Τα παρατράγουδα, Village goings on

    14. Τα Προξενιά, Matchmaking

    15. Τσοπανοπούλα του Αϊλιά, Shepherd lass at Ailias

    16. Της Χήρας Δυχατέρα, The widow's daughter

    17. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Kolokotronis and 21

    18. Ο Κολοκοτρώνης, Kolokotronis

    19. το Εικοσιένα, 1821

    20. Μοριά λεβενταρώνα! Morias, Land of Heroes!

    21. Ελα αδελφέ από τα ξένα, Come brother from abroad

    22. Ελα και φεύγεις, and come and go

    23. Σαν ζείς στη ξενιτιά, As you live in foreign lands

    24. Οι χωριανοί λιγόστεψαν, There are fewer villagers

    25. η Κυρά των αηδονιών, Lady of the nightingales

    26. Κυρά μου καπετάνισσα, Mistress of my heart

    27. Μ' ένα φιλί, With a kiss

    28. Σαράντα αηδόνια, Forty nightingales

    29. Σου γράφω από τον Καναδά, I'm writing from Canada

    30. Οϊμένα, Woe is me

    31. Η στιγμή, The moment

    32. Πέσε προσκύνησε, pay tribute

    33. Είσαι, You are

    34. Οι άνθρωποι, People

    35. Μην αφήνεις, Do not let

    36. Αν μπορείς, If you are able

    37. Η υποψία, Suspicion

    38. Ο θάνατος, Death

    39. Τα πάντα, All things

    40. Η λογική, Logic

    41. Οι μεγάλοι, The great

    42. Η αφηρημένη Τέχνη, Abstract Art

    43. 'Οταν, When..

    44. 'Οταν ζεις, When you live

    45. Κρατήσου, Stay

    46. Η γλώσσα μου η ελληνική, My Greek language

    47. Η ελπίδα, Hope

    48. Είσαι Παιδί, You are a child

    49. Ελπίδα Φώς, Light of hope

    50. Σκέψου το αύριο, Think of tomorrow

    51. Χρόνια περάσαν, Years have passed

    52. Παιδί της Εποχής, Child of the times

    53. Σύννεφα στον ήλιο, Clouds on the sun

    54. Η αγάπη, Love

    55. Ποιο νάναι το παιδί, Who is that child

    56. Δίνη στον άνεμο, Whirlpool in the wind

    57. Το όνειρο, The dream

    58. Περνάει η Tσιγγάνα, The Gipsy walks

    59. Νεκρή 'ναι η άνοιξη, Spring will be dead

    60. Απρίλης, April

    61. Τι ήταν το όνειρο; What was the dream?

    62. Πες μου, Tell me

    63. Φίλες και φίλοι, Dear friends

    64. Αντί για Πρόλογο , In lieu of a prologue

    65. Μors-code test , Μorse-code test

    66. Το Μοιρολόι, The Lament

    67. Ενα παιδί με λένε οι φίλοι, My friends say I am a child

    68. Επιτύμβιο, Tombstone

    69. Αγριμικό, Attack of wild beasts

    70. Οι κάργες , Jackdaws

    71. Θεία η μικρή στιγμή, Divine small moment

    72. Ερωτικός Λόγος , Words of Love

    73. Η χαμένη μας Hiroshima, Our lost Hiroshima

    74. Δεν γίνεται αλλιώς , It cannot be otherwise

    75. Η έβδομη παράσταση, The seventh performance

    76. Γλυκόπιοτο τρελό, Sweet drink of madness

    Αλφαβητικά οι Λογοτέχνες
    Μάγγας Γιώργος Μακρυγιάννης Γιάννης Μαλακάσης Μιλτιάδης Μαλιάρας Βάιος Μαμαλάκης Ηλίας Μαμαλούγκος Νεκτάριος Μάνεση Μανιώ Μάνου Πωλίν Μάνης 'Aγγελος Μανιάτης Δημήτρης Ν. Μανινάκη Γρηγόρη Μαραγκουδάκη Αγγελική Μαρίτσας Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος Θανάσης Μαρκές-Γκαρθία Γκαμπριέλ Μάρτης Νίκος Μαστοροδήμου Χρυσούλα Μαυρίδης Όμηρος Μελάς Σπύρος Μελαχρινός Απόστολος Μελικέρτης Ιωάννης-Αδωνις Μελισσάνθη Μενεγάκης Μιχάλης Μεντζίνης Νίκος Μερκούρης Δημήτρης Μερκούρη Μελίνα Μέσκος Μάρκος Μητρόπουλος Γιάννης Μητροπούλου Κωστούλα Μητσάκης Mιχαήλ Μητσόπουλος Γιάννης Μιστράλ Μιχαλάκη Γιάννη Μόντης Κώστας Μόσχος Αριστείδης Μόσκοβου Σπύρος Μουζάς Ι. Φίλιππος Μουρόπουλος Δημήτρης Μουρούτης Σπύρος Μουστάκης Δημήτρης Μούσουρα - Τσουκαλά Διονυσία Μπαμπασάκης Γιώργος - Ι. Μπαμπινιώτης Γιώργος Μπατσικανής Νίκος Μπέλμπα Ελευθερία Μπήλιω Τσουκαλά Μπίτα Λιλή Μπίσκα Νάνσυ Μπλάνας Γιώργος Μπραχάλα Π. Βασιλική Μπόρχες Λούις Χόρχε Μποτής Γεώργιος Μπουκάλα Παντελή Μπούλης Κώστας Μυλωνά Τάνια Μυριβήλης Στράτης Μ υ ρ τ ι ώ τ ι σ σ α Μωραΐτη Θανάση Ναλμπάντης Κων. Σ. Νερούντα Πάμπλο Νεοφύτου Α. Χρίστος Νιάρος Χρήστος Νιάρχος Θανάσης Θ Νικολιδάκης Ν. Νικολοπούλου Κωνσταντία Νιρβάνας Παύλος Νοταράς Σπύρος Ντζιαφέρη Μερσίνα Ντρυόν Μωρίς Ξανθίδης Παντελής Ξενόπουλος Γρηγόριος Ξύδης Θεόδωρος Ξυλούρης Νίκος Οικονόμου Φίλιππος Ομήρος Ουράνης Κώστας Παγώνης Ανδρέας Παϊδούση Ελένη Παλαμάς Κωστής Παλαμήδης Νίκος Παλληκαρίδης Ευαγόρας Παναγιωσούλης Γαβριήλ Παναγιωσούλη Κλεοπάτρα Παναγιωτοπουλος Νικος Παναγοπούλου Μαρία Πανόπουλου Κώστα π. Παντικίδης Λοΐζος Παπά Ειρήνη Παπάς Κώστας Παπαδάκη Αλκυόνη Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος Παπαδίτσας Δ.Π. Παπαδόπουλος Χρίστος Παπαδόπουλος Τάσσος Παπάζογλου Νίκος Παπαθεοδώρου Βασίλης Παπαηλιού Αλέξανδρος Παπαϊωάννου Δημήτρη Παπαϊωάννου Ζανέτα Παπακωνσταντίνου 'Aσπα Παπακωνσταντίνου Βασίλης Παπαναστασίου Αλέξανδρος Παπανδρέου Ανδρέας Παπανδρέου Νίκος Παπανικολάου Μήτσος Παπανικολάου Σούλης Παπανούτσος Ευάγγελος Π. Παπαρρηγόπουλος Κων. Παπασιδέρης Γιώργος Παπαστεργίου Δ. Κώστας Παστάκας Σωτήρης Παπατσώνης Τάκης Παυλίδου Ρεβέκκα Παυλόπουλος Γιώργης Παυσανίας Πάτροκλου Σταύρου Πελώνη Αριστοτελία Περγιαλίτης Γιάννης Πετρολιάγκης Θωμάς Πετρολούκας Χαλκιάς Πετρόπουλος Γιώργος Πεχλιβανίδου Ευαγγελία Πισιώτη Μαρία Πισσαλίδης Γιώργος Πλακιάς Γεώργιος Πλακιά Ζορμπά Ευτυχίας Πλατύρραχος Οδυσσέας Πρεκατές Αντώνης Πρωτοπαπάς Γιώργος Πόε Έντγκαρ 'Aλαν Πολέμης Ιωάννης Πολίτης Kοσμάς Πολυδούρη Μαρία Πολύδωρας Βύρων Πουλιανίτης Κώστας Pousin Nickolas Πυθία Ράλλης Γεώργιος Ραβάνης-Ρεντής Δημήτρης Ρασούλης Μανώλης Ρέππας Χρίστος Ρέππας Στάθης Ριμπά Διαμαντένια Ρίτσος Γιάννης Ροΐδης Εμμανουήλ Ross Spirou Ρουμπάνης Θοδωρής Ρουσιάς Γιάννης Κ. Ρώτας Βασίλης Σάββας Μηνάς Σαββίδης Θωμάς Σαβόπουλος Διονύσης Σαμαράκης Αντώνης Σαλούτος Θεόδωρος Σαμίου Δόμνα Σαραντάρης Γιώργος Σαραντάκος Δημήτριος Σαραντάκος Νίκος Σαχτούρης Μίλτος Σεφέρης Γιώργος Σιδέρη Αικατερίνη Σιδέρη Μάρω Σιδερίδου Στέλλα Σικελιανός 'Aγγελος Σιούλη Ζωή Σιώτης Ντίνος Skalkotos D. Nikolas Σκανδαλάκης Παναγιώτης Σκαρίμπας Γιάννης Σολωμός Διονύσιος Σωτηρόπουλος Νικόλαος Γ. Σπάνιας Νίκος Σπήλιος Απόστολος Σπηλιόπουλος Τάκης Σπυρέλη Χρυσούλα Σπύρου Κρις Spyropoulos Ted G. Σταύρου Γιάννης Ζωγράφος Στασινόπουλος Γιώργος Στρατή Γιώτα Συλλελόγλου Ανδρέας Συμιγδαλάς Αντώνης Διδώ Σωτηρίου Ταμβάκης Στέφανος Τάτσης Στέλιος Τζιλιάνος Μέκης Τζήκα Ελένη Τζιόλας Eλευθέριος Τρανούλης Παναγιώτης Τρουπής Θεόδωρος Τριάδης Νικόλαος Τσακνιάς Σπύρος Τσακιρίδης Γεώργιος Τσαρδίκος Χριστίνα Τσαρούχης Γιάννης Τσιάμης Μήτσιος Τσιάρας Ανδρέας Τσιτσάνης Βασίλης Τσίτσος Ιωάννης Τσιμπούκη Θεοδώρα Τσόγκας Παύλος (Πολ) Τσόκλη Μάγια (Πολ) Φαλάτσι Οριάνα Φαραντούρη Μαρία Φασούλας Βάιος Φασούλας Χρήστος Φασούλα Χριστίνα Φεραίος Ρήγας Φιλίπποβα-Χαντζή Μαρία Φουρουκλάς Λάκης Φραγκούλη-Αργύρη Ι. Φωτίου Παναγιώτης Σ. Φωτόπουλος Μίμης Χαριτόπουλος Διονύσης Χατζής Δημήτρης Χατζής Κώστας Χατζηαντωνίου Ναταλί Χατζηβασιλείου Βαγγέλης Χατζηγιαννάκης Κ. Χατζηγιαννιού Χρυσούλα Χατζιδάκις Μάνος Χατζηκωστής Γ. Χατζηχρήστος Κώστας Χατζίνης Γιάννης Χατζόπουλος Κωνσταντίνος Χεζάσι Χρυσοστομίδου Αννα Χριστιανόπουλος Ντίνος Χριστοπούλου - Ζαλώνη Παν Χρονόπουλο Π. Χρυσσομάλης Γιάννης Χουζούρη Έλενας Χουρμουζιάδης Γ. Χ. Χουρμούζιος Αιμίλιος Χυτήρης Τηλέμαχος Ψαθάς Δημήτρης Ψυχάρης Γιάννης
    ....Φίλοι μου: Όπου και να συναντήσετε τον Έλληνα στην διασπορά θα τον βρείτε να σας περιμένει με ένα πλατύ χαμόγελο και μια πλούσια καρδιά φιλοξενίας!. ....Θα σας μιλήσει σα να σας ξέρει από χρόνια.. Και με στοργή και την φροντίδα του αδελφού θα σας χαϊδέψει με το βλέμμα του από πάνω ως κάτω, θέλοντας να μάθει τα πιο πολλά για εσάς και αν είστε καλά!.
      
    σήμερα: