σήμερα είναι:
Since 1996
Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία
Kostas Douridas
  1. Προλογικά..

  2. Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα

  3. Γιαννούκου Ευαγγελία

  4. Γρίβα Ελένη

  5. Γρίβας Στάθης

  6. Δημόπουλος Γιάννης

  7. Διονυσόπουλος Κώστας

  8. Δουζένης Γιώργος

  9. Δουρίδας Κώστας

  10. E. Ηλιοπούλου - Ζαχαροπούλου

  11. Ιωαννίδης Τάκης (Παναγιώτης)

  12. Καπαρδέλη Ευτυχία

  13. Καπορδέλης Δημήτρης

  14. Καπορδέλη - Ζογκαρη Ρέα

  15. Καραμούντζος Κ. Σπύρος

  16. Κατράκης Πότης

  17. Κομίνης Θ. Αντώνης

  18. Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου Θ.

  19. Κουσουνέλος Γιώργος

  20. Μποτής Γεώργιος

  21. Παλαμήδης Νίκος

  22. Παναγοπούλου Μαρία

  23. Παπαιωάννου Καλύβα Ζ.

  24. Πρωτοπαπάς Κάκου Γ.

  25. Ρέππας Χρίστος

  26. Σπηλιόπουλος Τάκης

  27. Στασινόπουλος Γιώργος

  28. Συμιγδαλάς Αντώνης

  29. Τριάδης Νικόλαος

  30. Τρουπής Θεόδωρος

  31. Τσίτσος Ιωάννης

  32. Βερβενιώτης Δημήτιος

  33. Χρυσοχός Ηλίας




Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
ΠρώτηΣελίδα
«Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης
Αναζητήσεις
  • Nationanal Book Centre of Greece
  • Toussulis
  • Translator on Line
  • Wikipedia
  • Αναπηρία Τώρα
  • Αρχιπέλαγος
  • Ασπρη Λέξη
  • Γιάννης Κοντός
  • Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραψάνης
  • Ειδήσεις
  • Εκδόσεις Αρμός
  • Εκδόσεις Ενδυμίων
  • Εκδόσεις Ηλέκτρα
  • Ελληνική Βιβλιογραφική Πύλη
  • Ελληνική Μπλογκόσφαιρα
  • Ηριδανός Βιβλία
  • Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  • Καλειδοσκόπιο
  • Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης
  • Μαΐστρος Εκδόσεις
  • Μαρία Βουμβάκη
  • Μετάφραση
  • Μικρός Απόπλους
  • Μουσικά προάστια
  • Μυριόβιβλος
  • Πυξίδα
  • Ραδιοφωνικοί Σταθμοί
  • Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
  • τέχνης παίδευσις
  • ONLINE ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

    Specials Poiein

    Ιστολόγια

    ΝΟΜΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

    Ιστορική και γεωγραφική περιοχή της Πελοποννήσου, στο κεντρικό τμήμα της, που σήμερα αποτελεί στο σύνολό της σχεδόν τον νομό Αρκαδίας (4.419 τ. χλμ., 102.035 κάτοικοι) με πρωτεύουσα την Τρίπολη. Ο νομός συνορεύει βόρεια με τους νομούς Κορινθίας και Αχαΐας, δυτικά με τους νομούς Ηλείας και Μεσσηνίας, νότια με τους νομούς Λακωνίας και Μεσσηνίας, και ανατολικά βρέχεται από τον Αργολικό κόλπο.

    Στο κέντρο σχεδόν της Αρκαδίας απλώνεται το οροπέδιο της Τρίπολης που περιβάλλεται από τα Αργολιδοαρκαδικά όρη, Ολίγυρτο (Σκίπιζα 1.935 μ.), Τραχύ (1.808 μ.), Λύρκειο (Γούπατα, 1.755 μ.), Αρτεμίσιο (1.771 μ.), Κτενιά (1.634 μ.) και Μαίναλο (1.980 μ.), το κυρίως αρκαδικό βουνό, με πολλά δάση και άφθονα νερά, όπου κατά την αρχαιότητα λατρευόταν ο Παν και οι Δρυάδες, και από τις βόρειες προεκτάσεις του Πάρνωνα (κορυφή Κούκουρα 1.449 μ.). Το οροπέδιο της Τρίπολης χωρίζεται με χαμηλά εγκάρσια υψώματα στις μικρές λεκάνες της Τρίπολης, της Τεγέας, της Μαντινείας και του Ορχομενού. Είναι καρστικής προέλευσης και οι λεκάνες του έχουν γεμίσει με νεότερες προσχώσεις. Τα νερά των λεκανών αυτών αποχετεύονται υπογείως με καταβόθρες (τα ζέρεθρα των αρχαίων Αρκάδων) που σχηματίζουν λίμνες, έλη και κεφαλάρια, έξω από τα σύνορα του νομού, ή εκβάλλουν στον Αλφειό και τον Αργολικό κόλπο. Στα νότια του οροπεδίου της Τρίπολης σχηματίζεται το οροπέδιο της Ασέας, που κατεβαίνει προς τη λεκάνη της Μεγαλόπολης, τεκτονικό βύθισμα, λίμνη κατά το τριτογενές και τέλμα κατά το τεταρτογενές. Οι φυτικές ύλες που συγκεντρώθηκαν εκεί έχουν σχηματίσει επιφανειακά κοιτάσματα λιγνίτη πάχους 65 μ., τα μεγαλύτερα της Ελλάδας μαζί με αυτά της Πτολεμαΐδας. Τα όρη Λύκαιο (1.421 μ.) και Τετράζιο (1.389 μ.) κλείνουν τη λεκάνη της Μεγαλόπολης στα Δ και τη χωρίζουν από τη σχετικά εύφορη πεδιάδα της Μεσσηνίας.

    Το οροπέδιο της Τρίπολης και τα γύρω βουνά του αποτελούν τον κυρίως υδροκρίτη της Πελοποννήσου. Στα νότια του οροπεδίου πηγάζει ο Αλφειός. Πριν βγει από τον νομό δέχεται και τα νερά του Λάδωνα και του Ερύμανθου που και οι δύο πηγάζουν από την Αχαΐα. Στα βόρεια των Τροπαίων (Γορτυνία) έχει κατασκευαστεί φράγμα μήκους 105 μ. και ύψους 57 μ. που συγκρατεί τα νερά του Λάδωνα και σχηματίζεται έτσι τεχνητή λίμνη (έκταση 6.000 στρέμ., χωρητικότητας 50.000.000 κ. μ.). Η λίμνη αυτή τροφοδοτεί υδροηλεκτρικό εργοστάσιο με δύο ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες εγκατεστημένης ισχύος 70.000 κιλοβάτ που παράγουν κατά μέσο όρο 300.000.000 ωριαία κιλοβάτ ηλεκτρικής ενέργειας τον χρόνο. Το κλίμα του νομού Αρκαδίας, εκτός από τις χαμηλές παραλιακές περιοχές, είναι μάλλον ψυχρό και ηπειρωτικό. Τον χειμώνα το ψύχος είναι δριμύ, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος, λόγω του ορεινού χαρακτήρα της περιοχής. Οι βροχοπτώσεις ξεπερνούν τα 800 χιλιοστά.

    Τα γεμάτα δάση βουνά, τα άφθονα νερά, οι όμορφες τοποθεσίες, οι ηλιόλουστες κοιλάδες, όπου βόσκουν προφυλαγμένα τα κοπάδια, έκαναν από την αρχαιότητα την Αρκαδία ιδιαίτερα ειδυλλιακή χώρα. Οι ποιητές (Θεόκριτος, Βιργίλιος) έπλασαν έτσι μια φανταστική χώρα όπου οι βοσκοί διατηρούσαν τα αγνά ήθη τους και επικρατούσε η ευτυχία της ήρεμης ζωής. Με τον τίτλο Αρκαδία ο Ι. Σανατσάρο δημοσίευσε βουκολικό ποίημα, το οποίο θεωρείται ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ιταλικής λογοτεχνίας. Με τον ίδιο τίτλο ο ’γγλος ποιητής Φ. Σίντνεϊ έγραψε έργο σε πεζό λόγο όπου παρεμβάλλονται στίχοι (η τρίτη μορφή του δημοσιεύτηκε το 1593) και ο Λόπε ντε Βέγκα βουκολικό ποίημα (1598). Αλλά και ο Γάλλος ζωγράφος Πουσέν εμπνεύστηκε από την Αρκαδία τον περίφημο πίνακά του Ποιμένες της Αρκαδίας (1653) που φυλάσσεται στο Μουσείο του Λούβρου.

    Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα
    Βιογραφικό Ποίηση: ΓΟΡΤΥΝΙΑ ΕΥΟΙΩΝΟ ΤΟΠΙΟ ΠΑΤΡΩΑ ΓΗ ΤΟΠΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ Πεζογραφία: Η χελιδονοφωλιά Κριτικά Σημειώματα: Νίκη Κούρταλη - Κούλη Σωκράτης Παν. Μάσσιας Νίκος Π. Γεωργακόπουλος Νίκος Μανέτας - Αγγελόπουλος Ιερομόναχος Αντώνιος Γεωργαντάς Νίκος Μ. Κότσικας Κώστας Διονυσόπουλος Κώστας Χελμός Μαρία Θανοπούλου Γιώργος Καραντώνης Ηρώ - Χρυσάνθη Αλεξανδράκη Καίτη Μαρκατσέλη Ηλίας Σιμόπουλος Χρυσάνθη Σπυροπούλου - Σπανού "ΜΑΡΑΘΑ" ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ 2006, Λογοτεχνικές Αντιρρήσεις : ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΩΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ
    ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ / ZACHAROULA TALKS WITH OTHER POETS AND WRITERS.

    Βιογραφικό: Η ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 1966. Κατάγεται από τη Γορτυνία, εκ πατρός από τη ΖΩΝΗ και εκ μητρός από την ιστορική ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ. Φοίτησε στη Νοσηλευτική Σχολή του ΤΕΙ Αθήνας και σε Σχολή Ιδιαιτέρων Γραμματέων. Ασχολείται με την Ποίηση, το Διήγημα, το Δοκίμιο, την παρουσίαση Βιβλίων και το μυθιστόρημα.. Δουλειά της δημοσιεύεται σε εφημερίδες και περιοδικά κι έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Ινδικά, Αλβανικά, Κορεατικά και Κινέζικα. Έχει μεταφράσει από τα αγγλικά στα ελληνικά ποιητές από την Αλβανία, την Ταϊβάν και την Κορέα, καθώς και στίχους Ελλήνων ποιητών στ' αγγλικά.

    Είναι μέλος του "World Congress of Poets / World Academy of Arts and Culture" και της Accademia Ferdinandea (Iταλία). Το 2001 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή "ΑΝΟΜΟΙΑ ΤΟΠΙΑ" από τις εκδόσεις "Περιπλανητής" και το 2003 το Κριτικό της Δοκίμιο "ΠΟΤΗΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ - ένας πολυγραφότατος Δημιουργός" από τις εκδόσεις "Μαυρίδης". ’λλα έργα της (υπό έκδοση): "ΛΙΑΚΑΔΑ και ΣΚΙΕΣ" (Μυθιστόρημα), "ΥΛΙΚΑ ΠΟΙΗΣΕΩΣ" (ποίηση), "ΜΙΚΡΕΣ ΖΩΕΣ" (Διηγήματα), "ΤΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ" (Μελέτη), "ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ..." (Σημειώματα Γνώμης για βιβλία).





    Ποιήματα της ΖΑΧΑΡΟΥΛΑΣ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ :

    ΓΟΡΤΥΝΙΑ

    Νερά τρεχούμενα, μύρια πετούμενα,
    δάση απάτητα, τόποι ιεροί.

    Σπίτια πετρόχτιστα, ντόπιοι φιλόξενοι,
    χρώματα, αρώματα σε κήπους κι αυλές.

    Στην Γορτυνία, παντού αρμονία,
    άγρια ομορφιά κι αιώνιο φως.

    Τόπος κι ανθρώποι, ατέλειωτοι κόποι
    κι η προσευχή τους "Έχει ο Θεός".





    ΕΥΟΙΩΝΟ ΤΟΠΙΟ

    Δεν σβιέται της Αγάπης το καντήλι
    κι ας σώνεται το λάδι με το χρόνο.
    Τα μάτια σου όσα απέκρυψαν τα χείλη
    μου είπαν και μου διώξανε τον πόνο.

    Οι χτύποι της καρδιάς σου ηλιαχτίδα.
    Ευοίωνο τοπίο να διαβώ.
    Γεμίζω την ψυχούλα μου μ' ελπίδα.
    Μετά από καιρό αναθαρρώ.

    Τα λόγια σου Ευτυχίας Ευαγγέλιο,
    χειμωνανθοί στον κήπο της καρδιάς.
    Προμήνυμα της 'Aνοιξης το γέλιο
    και τ' άνθη της μικρούλας μυγδαλιάς.





    ΠΑΤΡΩΑ ΓΗ

    Τον ξένο τόπο χρόνια τώρα,
    δεύτερη πατρίδα του ονομάζει,
    μα στην καρδιά αγάπη αιώνια
    για την Ελλάδα, εκεί φωλιάζει.

    Μια χούφτα χώμα από τον κήπο,
    ένα κλαδάκι λεμονιάς
    κι ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο,
    αντίδοτα της λησμονιάς

    Σε μια γωνιά στο εικονοστάσι,
    φυλάει σ' ένα παλιό κουτί,
    το χώμα, το βότσαλο, τα άνθη,
    ενθύμια απ' την πατρώα γη.





    ΤΟΠΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

    Στης καρδιάς την όαση δροσερό νεράκι
    την παλάμη γέμισα για να πιώ λιγάκι.
    Στου μυαλού αφέθηκα για να τριγυρίσω,
    τις δικές σου θύμησες' μη σε λησμονήσω.
    Την ψυχή μου οχύρωσα με μεγάλα τείχη.
    Ήρθες και τα γκρέμισες για κακή μου τύχη.
    Πώς ο χρόνος έτρεξε δίχως να προλάβω,
    τα δικά σου αισθήματα να τα καταλάβω;
    Κι έφυγες απρόσμενα' της ορφάνιας τώρα
    μ' άφησες για να μετρώ κάθε φευγάτη ώρα.
    Ούτε ένα τριαντάφυλλο, μήτε ένα γεράνι,
    μοναχά η πίκρα μου, μόνο αυτή μου φτάνει.
    Σε Τοπία Υπομονής η Σκέψη μου εξασκείται
    κι έρχεται η Θύμηση και την εκδικείται.
    Το στερνό χαμόγελο μιαν ευχή σου στέλνει.
    Προσευχούλα εωθινή, που η καρδιά μου ψέλνει.





    ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

    Κείνες τις ώρες τις μικρές,
    που φυλακίζονται οι σιωπές
    στης Μνήμης τα συρτάρια,
    κράτα μια ανάμνηση θολή
    κάν' τη του πόνου σου βολή
    και ρίξε τη στα ζάρια.
    Κι αν 'ρθουν εξάρες στη σειρά,
    δώσε στη Λήθη τη χαρά
    ξανά να σεργιανίσει.
    Ό,τι σε πλήγωσε πολύ,
    ας γίνει δάκρυ και φιλί
    να σε ανακουφίσει.





    ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

    Στου ηρωισμού το θείο φως λουσμένη,
    πολιτεία ξακουστή και χιλιοδοξασμένη.
    Φιλόξενα να υποδεχτεί τον επισκέπτη περιμένει
    κάθε γωνιά σου, Δημητσάνα, αγαπημένη.

    Γενέθλια γη του Γερμανού, του Γρηγορίου,
    γλυκιά η θύμησή σου τις στιγμές του μαρτυρίου.
    Γενναίων γυναικών κι ανδρών πολίχνη,
    στην Ιστορία άφησαν τα χρυσά τους ίχνη.

    Στο κεφαλάρι τ' Αγιαννιού ξαπόστασε ο Μύθος,
    στ' απόσκιο έγειρε σιμά να κοιμηθεί το ήθος
    και να κινήσει έπειτα μάχες για να κερδίσει,

    της Δημητσάνας τ' όνομα να το χρυσοκεντήσει
    σ' αραχνοϋφαντο λινό, σε μέτρα να σμιλέψει
    και με κλωνάρια λεβεντιάς τον κόσμο να φιλέψει.





    Διήγημα της Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη :


    Η χελιδονοφωλιά

    Το αυτοκίνητο σταμάτησε απέξω από ένα δίπατο σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό της Αρκαδίας. Κατέβηκαν ένας κουστουμαρισμένος μεσήλικας με την σύζυγό του και κατευθύνθηκαν προς την βαριά ξύλινη ξώπορτα του ακατοίκητου σπιτιού. Ο άντρας έσπρωξε την ξώπορτα και μπήκαν στη χορταριασμένη αυλή.
    Είχε έρθει από την Αμερική να ξαναδεί το πατρικό του σπίτι, που έμενε κλειστό από τότε που πέθανε η μάνα του πριν από δέκα χρόνια. Ο ίδιος είχε να 'ρθει στην Ελλάδα 25 χρόνια. Όταν πρωτοπήγε στην Αμερική δούλευε δυο βάρδιες για να τα βγάλει πέρα. Τα χρόνια περνούσαν, παντρεύτηκε με μια Ελληνίδα που 'χε γεννηθεί στη Νέα Υόρκη, απέκτησαν παιδιά και χρήματα κι ακίνητα. Ζούσαν τώρα άνετα και δεν δούλευε πια. Είχε άλλους να δουλεύουν γι' αυτόν. Έτσι αποφάσισε να 'ρθει μιαν επίσκεψη στην πατρίδα του. Η γυναίκα του δεν πολύ ήθελε αλλά κατάφερε να την πείσει.
    Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου, όταν έφθασαν στην Αθήνα. Έμειναν πέντε ημέρες στην πρωτεύουσα τριγυρίζοντας στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, ανέβηκαν στην Ακρόπολη, πήγαν στο Σούνιο, διασκέδασαν στα νυχτερινά κέντρα... Το πρωί της έκτης μέρας ξεκίνησαν μ' ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο για το χωριό του. Πλησίαζε μεσημέρι, όταν έφθασαν στο πατρικό του.
    Το σπίτι έστεκε σιωπηλό λες και περίμενε ένα χέρι ν' ανοίξει την πόρτα του, να μπει μέσα και να τριγυρίσει στα δωμάτιά του κάποιο πρόσωπο γνώριμο κι αγαπημένο. Χέρια ανυπόμονα ν' ανοίξουν τα σφαλισμένα παραθυρόφυλλα να μπει ο ήλιος κι αέρας καθαρός μετά από τόσα χρόνια. Ν' αναπνεύσει ξανά το σπίτι, να φωτιστούν οι σκοτεινές γωνιές του, τα εικονίσματα, τα σκονισμένα έπιπλα και οι παμπάλαιες φωτογραφίες στους τοίχους.
    Μια καταπράσινη, γεμάτη καρπούς αχλαδιά, ήταν το μοναδικό σημάδι ζωής στον κήπο. Θυμήθηκε, που παιδάκι έπαιζε στον ίσκιο της με τ' αδέλφια του. Η αδελφή του ζούσε κι αυτή στην Αμερική. Ο μεγάλος του αδελφός είχε πεθάνει. Στράφηκε στη γυναίκα του που τον είχε ακολουθήσει βαριεστημένα στην αυλή.
    - Θέλω να μπω στο σπίτι, της είπε. Έχω 25 χρόνια να το δω. Γι' αυτό ήρθαμε...
    -Αλέξης, ντίαρ, του απάντησε εκείνη. Μην αργήσεις μέσα. Θα σε περιμένω στο αυτοκίνητο. Και πρόσεξε μην λερώσεις τα ρούχα σου. Ο Αλέκος ανέβηκε στο χαγιάτι του σπιτιού. Ήταν γεμάτο άχυρα, άμμο, σπασμένα κεραμίδια. Είδε δυο μισογκρεμισμένες χελιδονοφωλιές και μια φρεσκοφτιαγμένη ψηλά στον τοίχο. Μια χελιδόνα πηγαινοερχόταν φέρνοντας τροφή στα μικρά της που φάνηκαν στο άνοιγμα της φωλιάς.
    Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, που άνοιξε τρίζοντας. Μπήκε μέσα συγκινημένος. Πλησίασε στο κοντινότερο παράθυρο και το άνοιξε. Σε λίγο, πόρτες και παράθυρα ήταν όλα ανοικτά. Είδε από κάποιο την σύζυγό του να του κουνάει το χέρι και να του φωνάζει: "Μην αργήσεις".
    Στάθηκε στην σάλα, το μεγαλύτερο δωμάτιο του σπιτιού. Κοίταξε τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες των γονιών του στις παλιές κορνίζες. Το βλέμμα του πήγε στον καναπέ με τα σκονισμένα μαξιλάρια, στην εταζέρα που έκρυβε η μάνα του το γλυκό κυδώνι για να φιλεύει τους μισαφιρέους. Σκεπασμένα από την σκόνη τα πάντα: τα τραπέζια, οι καρέκλες, τα κρεβάτια, τα κασόνια, το τζάκι. Πόσες φορές δεν είχε καθίσει με το σκαμνάκι του κοντά στη φωτιά, ακούγοντας παραμύθια από το στόμα της γιαγιάς του κι ιστορίες απ' τον παππού του, τρώγοντας ζυμωτό ψωμί κι ελιές... Πάνω σ' ένα τραπεζάκι μια λάμπα πετρελαίου με το ραγισμένο της γυαλί του έφερε στο νου τα όνειρα που 'χε φωτίσει, τα σκοτάδια που είχε διαλύσει...
    Πόσες αναμνήσεις ζωντάνευε τούτο το σπίτι. Κοίταξε πάλι γύρω του τα έρημα, σκονισμένα δωμάτια. "Πέρασαν τόσα χρόνια" σκέφθηκε. "Τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Κι εγώ άλλαξα... γέρασα... ξέχασα... Και τώρα που θυμάμαι τι ωφελεί;" αναρωτήθηκε. Ένιωσε την συγκίνηση να τον πνίγει. Χρειαζόταν αέρα.
    Σφάλισε ξανά όλα τα παραθύρια του σπιτιού, έκλεισε την πόρτα και την κλείδωσε. Στάθηκε στο χαγιάτι κι αγνάντεψε γύρω. Είδε την χορταριασμένη αυλή, τον μισογκρεμισμένο στάβλο, τον φούρνο, την λόντζα... Ξανακοίταξε την αχλαδιά. "Πόσο καιρό ακόμα θ' αντέξει;" σκέφθηκε. "Ο χρόνος είναι για όλους καταλύτης."
    Κατέβηκε τις σκάλες αργά. Η γυναίκα του είχε βγει από το αυτοκίνητο και κάπνιζε περιμένοντάς τον στην εξώπορτα.
    - Αλέξης, ντάρλινγκ, κάνε γρήγορα, του φώναξε. Πάμε να φύγουμε. Βαρέθηκα να σε περιμένω τόση ώρα. Εκείνος γύρισε και κοίταξε για τελευταία φορά το πατρικό του σπίτι. Τράβηξε την παλιά ξύλινη ξώπορτα να κλείσει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι άναψε την μηχανή.
    Το όχημα ξεκίνησε αφήνοντας πίσω του το σπίτι, την ώρα που η χελιδόνα επέστρεφε στο χαγιάτι μ' ένα έντομο στο ράμφος της. Τα μικρά της, που είχαν βγάλει τα κεφαλάκια τους στο άνοιγμα της χελιδονοφωλιάς, τιτίβισαν χαρούμενα.



    Παπανικολή 5 * 163 -42 *
    'Aνω Ηλιούπολη * Αθήνα


    Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη
    Web sites:  1,    και    2

    Νίκη Κούρταλη - Κούλη
    (*) "ΜΟΪΡΑ" Μυθιστόρημα σελ.: 94, εκδόσεις "ΦΥΛΛΑ", Τρίπολη 2005, ΙSΒΝ: 960-8462-49-5

    "Μικρό κοριτσάκι ακόμα, στην αγκαλιά της μάνας της, όταν την ρωτούσαν πώς την έλεγαν, απαντούσε Μόιρα. Μόιρα, Καλομοίρα την είχαν βαφτίσει. Είχε το όνομα της θείας της μητέρας της που ήταν αδελφή της γιαγιάς της. Όταν τα παιδιά της ηλικίας της πήγαιναν σχολείο, η Μόιρα γυρνούσε από 'δω και από κει μαζεύοντας λουλούδια, πεταλούδες, χρυσόμυγες και ζωγράφιζε μ' ένα ξύλο επάνω στο χώμα. Πάντα περίμενε έξω από το σχολείο να σχολάσουν τα παιδιά για να παίξει μαζί τους. Όλα την αγαπούσαν και την έβαζαν να ζωγραφίζει. - Μόιρα, ζωγράφισέ μας τα πουλιά που πετάνε! Και η Μόιρα ζωγράφιζε τα πουλιά που πετούσαν και διάφορες άλλες εικόνες. Ύστερα καθόταν κι εξηγούσε στα παιδιά τι εννοούσε. Ο καιρός περνούσε και η Μόιρα μεγάλωσε, έφτασε 12 χρόνων χωρίς να έχει πάει στο σχολείο. Μαζί της όμως μεγάλωσαν και τα παιδιά που έκανε παρέα. Τώρα εκείνα τελείωναν το δημοτικό σχολείο. Μερικά από αυτά θα σταματούσαν το σχολείο για ν' ασχοληθούν με τα χωράφια και τα ζωντανά και άλλα θα πήγαιναν στο Γυμνάσιο στα Τρόπαια ή στην Κοντοβάζαινα ή στα Καλάβρυτα. Τη Μόιρα δεν την ήθελαν πια στην παρέα τους. Την περιφρονούσαν και την έλεγαν αγράμματη...." (σελ. 6 - 7).

    Η Νίκη Κούρταλη - Κούλη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στους αναγνώστες της "ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ" αφού είναι από τις τακτικές συνεργάτριες της και όσα γράφει διαβάζονται με ενδιαφέρον προκαλώντας συγκίνηση και νοσταλγία. Το μυθιστόρημά της "ΜΟΪΡΑ" είναι μία αποκάλυψη. Εδώ φανερώνεται το μεγάλο ταλέντο της συγγραφέως, η οποία κατορθώνει να παρουσιάσει μια ανθρώπινη ιστορία με τρόπο γλαφυρό και γλώσσα απλή και κατανοητή. Πρόκειται για ένα ηθογραφικό αφήγημα, το οποίο μας μεταφέρει στη Βάχλια Γορτυνίας του 1954 και μας γνωρίζει την μικρή Μόϊρα, που αποφασίζει στα 12 της χρόνια να πάει στο σχολείο και να μάθει γράμματα. Τότε μαθαίνει και για τον πατέρα της. Ήταν ένας Ιταλός στρατιώτης, ελληνικής καταγωγής. Η μητέρα της η Τασούλα τον παντρεύτηκε παιδούλα ακόμα αλλά εκείνος αρρώστησε από φυματίωση κι έφυγε στην Ιταλία να γίνει καλά. Τα ίχνη του χάνονται για πολλά χρόνια. Όμως η ελπίδα δεν σβήνει και κάποτε θα ξανανταμώσουν ο πατέρας, η μητέρα και η Μόιρα... (Περισσότερα στο βιβλίο) Το μυθιστόρημα "ΜΟΪΡΑ" της Νίκης Κούρταλη - Κούλη είναι ένα βιβλίο ξεχωριστό, από αυτά που δεν τ' αφήνεις από τα χέρια σου μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα του. Δεν είναι απλώς ένα επιδέξια γραμμένο αφήγημα. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που θα σας καθηλώσει. Αποκτήστε το !!! Τηλέφωνο συγγραφέως: 2710 - 225874 [ Δήμητρος 38, Τρίπολη, 221 - 00 ]

    Σωκράτης Παν. Μάσσιας
    (*) "ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΡΙΩΝ ΠΟΤΑΜΩΝ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΤΑΜΙΑΣ (ΜΠΕΛΕΣΙ) ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΙΣΜΩΝ ΤΗΣ (Καπελίτσα, Πέρα - Χωριό, Χάνια)" Μελέτη, σελ.: 376, Αυτοέκδοση, Πύργος 2005

    "ΜΑΣ ΖΗΣΑΝΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΰ Ο ποιητής Τάκης Σινόπουλος αναφερόμενος στα τρία ποτάμια, Ερύμανθο, λάδωνα και Αλφειό, γράφει: "ΤΕΛΙΚΑ με θρέψανε τρία ποτάμια. Ο Ερύμανθος (Ντουάνα), ο Λάδωνας, ο Αλφειός. Κάπου κοντά στ' ’σπρα Σπίτια και το Μπέλεσι τα ποτάμια σμίγουν, γίνονται Αλφειός που κυλάει έξω από τα Ολύμπια και παρακάτω χύνεται στη θάλασσα, κοντά στην Αγουλινίτσα - το χωριό που γεννήθηκα - το σπίτι που γεννήθηκα..."" (σελ. 282)

    Γεννημένος στην Τριποταμιά ο συγγραφέας κ. Σωκράτης Μάσσιας, εκεί όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, θέλησε να γράψει για τον τόπο του και πέτυχε σε ένα άρτιο από κάθε άποψη έργο να μας γνωρίσει το Μπέλεσι και την γύρω περιοχή, τους ανθρώπους που την κατοικούν αλλά και την σπουδαία ιστορία του. Με πλήθος έγχρωμες φωτογραφίες, μας κατακτά οπτικά και μας οδηγεί σε ένα νοερό ταξίδι στου χωριού του τις ομορφιές. Αφιερώνει τη μελέτη του "σ' εκείνους τους συγχωριανούς μου, που διακρίνονταν για το ήθος τους, την αξιοπρεπή συμπεριφορά τους και τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους." Στα επτά κεφάλαια του βιβλίου διαβάζουμε για τον χώρο, τους πρώτους κατοίκους του χωριού, από πού προέρχεται το τοπωνύμιο Μπέλεσι, γεγονότα στην περιοχή από τη Φραγκοκρατία μέχρι το 1821 και στη μετεπαναστατική περίοδο. Πώς ήταν οργανωμένη η Τοπική Αυτοδιοίκηση (από το θεσμό των δημογερόντων στη σύσταση και λειτουργία των δήμων και ως τη σημερινούς Καποδιστριακούς δήμους). Μαθαίνουμε επίσης για την πληθυσμιακή εξέλιξη του χωριού, τις οικογένειες και το γενεαλογικό τους δένδρο, επώνυμα και παρατσούκλια. Οι συνοικισμοί της Τριποταμιάς (Καπελίτσα, Πέρα Χωριό και Χάνια) και τα τοπωνύμια της περιοχής. Τέλος, γίνεται αναφορά στη ζωή των κατοίκων ανάμεσα στα τρία ποτάμια, για την εκπαίδευση και τα σχολεία, τις εκκλησίες, τα σιδηρουργεία, τα σαγματοποιεία και τα ελαιουργεία της περιοχής, για τη στροφή των νέων στα γράμματα και τις τέχνες και για τους πολιτιστικούς φορείς και συλλόγους του τόπου. Στο παράρτημα, ο συγγραφέας μας πληροφορεί για τον τάφο του Κόροιβου στη γη της Τριποταμιάς αλλά και για τα όσα έγιναν στο χωριό του στην Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα θύματα του πολέμου. Με ειδική μνεία για τα έργα στην περίοδο 1941 -50 και στον Αγροτικό Συνεταιρισμό που ήταν ένα σπουδαίο γεγονός για τον τόπο και τους ντόπιους. Ο κ. Σωκράτης Παν. Μάσσιας με τούτο το βιβλίο του, ανέβασε το επίπεδο των αντίστοιχων εκδόσεων για τη λαογραφία και την ιστορία των χωριών μας, δίνοντας το έναυσμα και σε άλλους ν' ασχοληθούν με την ίδια σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σεβασμό με των δικών τους χωριών τις διαδρομές στο χρόνο. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς στην κατηγορία του.

    Νίκος Π. Γεωργακόπουλος
    (*) "ΒΑΧΛΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ - Ο απόηχος μιας απίθανης ζωής", σελίδες: 144, Εκδόσεις "Φύλλα", Τρίπολη 2005 ISBN: 960-8462-47-9 Αφιερωμένο "Στις Μαρίες: Σύζυγο και εγγονή"

    "Η Βάχλια είναι ημιορεινό χωριό της επαρχίας Γορτυνίας του Νομού Αρκαδίας. Απέχει από την Τρίπολη, την πρωτεύουσα του Νομού, 90 χιλιόμετρα και αποτελείται από τους οικισμούς Βάχλια και Πέρα Βάχλια, που βρίσκονται ριζωμένοι στις υπώρειες των βουνών Νεραϊδόραχη και Λεσινίτσα, παραφυάδων του Αφροδισίου Όρους, με το οποίο χωρίζεται Β. Α. από την επαρχία Καλαβρύτων. Η έκτασή της είναι 22 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ορίζεται από τις γειτονικές κοινότητες Κοντοβάζαινας, Δήμητρας, Πουρναριάς και Ξηροκαρύταινας, τον ποταμό Λάδωνα, καθώς και από τα χωριά Νάσια, Βεσίνι και Δεχούνι της επαρχίας Καλαβρύτων. Χαρακτηριστικό της είναι το έντονο ανάγλυφο του εδάφους. Ο ποταμός Λάδωνας είναι το κατώτερο σημείο και οι κορυφές Νεραϊδόραχη, Λακκώματα και Λοζορίτσα τα ανώτερα με μεγάλη υψομετρική διαφορά. Οι λόφοι, οι ρεματιές, οι λόγγοι και τα φαράγγια, τα χορτολίβαδα, οι γκρεμνοί, οι σπηλιές, τα δάση, οι λιγοστοί καλλιεργούμενοι αγροί, σε συνδυασμό με την πλούσια φυσική βλάστηση, συνθέτουν έναν εξαίσιο πίνακα που θέλγει και ξεκουράζει τον επισκέπτη..." (σελ. 14 - 15 για τη Θέση και Μορφολογία της Βάχλιας).

    Η αγάπη για τη γενέθλια γη του είναι αδιαπραγμάτευτη για τον συγγραφέα. Ο κ. Νίκος Π. Γεωργακόπουλος με τη "ΒΑΧΛΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ - Ο απόηχος μιας απίθανης ζωής", μας γνωρίζει το χωριό του, την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του, κρούοντας ταυτόχρονα και τον κώδωνα του κινδύνου για την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο με αγάπη για τον τόπο και με σεβασμό στους συγχωριανούς του, στις φυσικές ομορφιές, στη χλωρίδα και στην πανίδα του χωριού και σε όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τη Βάχλια του χθες και του σήμερα. Να τα γνωρίσουμε για να υπάρξει η Βάχλια του αύριο. Η εργασία αυτή δεν πρέπει να λείπει από κανένα Βαχλέικο σπίτι κι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για τους συγγραφείς άλλων χωριών να γράψουν για τον τόπο τους, την ιστορία του και τις παραδόσεις του.

    [ Τηλέφωνο εκδόσεων "ΦΥΛΛΑ": 2710 - 235180 ]

    Νίκος Μανέτας - Αγγελόπουλος
    (*) "ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΗΘΙΚΗ", σελίδες: 156, Εκδόσεις "Φύλλα", Β΄ έκδοση (σε 500 αντίτυπα) - Τρίπολη 2004, ISBN: 960-8462-43-6

    Από τον Πρόλογο, σελ. 11: "Ένα βήμα πιο κοντά στο... Θεό ήρθε ο άνθρωπος καθώς προχωρά με ταχείς ρυθμούς στην κατάκτηση της επιστημονικής γνώσης που θα του επιτρέψει να "κατασκευάσει" ένα ανθρώπινο ον σε... βιομηχανικό εργαστήριο. κατά κανόνα, όμως, η επιστήμη, όπως και η τέχνη, προτρέχει της κοινωνίας και των νόμων. Και εδώ έγκειται ο κίνδυνος: Η γνώση του γονιδιώματος προσφέρει τεράστιες δυνάμεις στους κατόχους αυτής της γνώσης. Η σύγχρονη κοινωνία οφείλει να αναγνωρίσει τις δυνατότητες αυτές και να κινητοποιήσει τις ηθικές της δυνάμεις - με ακρογωνιαίους λίθους την παιδεία γενικότερα και το σχολείο ειδικότερα - ώστε να θέσει τους αναγκαίους κανόνες χρήσης αυτής της νέας γνώσης, χωρίς ωστόσο να περιορίζει τη συνεχή αναζήτηση και δημιουργία της επιστήμης... "

    Ο κ. Νίκος Μανέτας - Αγγελόπουλος σπούδασε παιδαγωγικά στο Πανεπιτήμιο της Αθήνας, Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο και μετεκπαιδεύτηκε για 2 χρόνια στη Μαράσλειο Ακαδημία στην Ειδική Αγωγή. Βρίσκεται σε εξέλιξη το μεταπτυχιακό του στις Επιστήμες της Αγωγής. Έχει εργαστεί ως δάσκαλος και από το 2002 είναι Προϊστάμενος του Κ. Δ. Α. Υ. (Κέντρου Διάγνωσης Αξιολόγησης Υποστήριξης) Αρκαδίας. Έχει συμμετάσχει σε Συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ως σύνεδρος κι ως εισηγητής). Έχει δημοσιεύσει επιστημονικές μελέτες για τη δυσλεξία και τον αυτισμό ενώ αυτό είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει.

    Πρόκειται για ένα βιβλίο που δίνει απαντήσεις για τη Γενετική επανάσταση και θέτει επιστήμονες, εκπαιδευτικούς, γονείς και τον καθένα μας προ των ευθυνών του. Υπάρχει ηθική και όρια στην Επιστήμη. Οφείλουμε σεβασμό στη Φύση και στον ’νθρωπο. Ζητάμε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματά μας αλλά ν' αναλαμβάνουμε και τις συνέπειες των αποφάσεών μας.

    Τούτη η εργασία του κ. Νίκου Μανέτα - Αγγελόπουλου δεν είναι απλώς επίκαιρη και ενδιαφέρουσα αλλά και καλογραμμένη, άριστα δομημένη και εξόχως χρήσιμη. Διαβάστε την και προβληματιστείτε. Αξίζει τον χρόνο που θα της αφιερώσετε. Κι όπως πάντα, οι εκδόσεις "Φύλλα" μας έδωσαν ένα ακόμη βιβλίο ωφέλιμο βιβλίο για μελέτη, καλλιέργεια και ψυχική καλυτέρευση.

    Ιερομόναχος Αντώνιος Γεωργαντάς
    (*) "ΕΤΣΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ - Από το Ημερολόγιο ενός Δεκανέως", σελ. 128, πολυτονικό σύστημα γραφής Ελληνικό Γορτυνίας 2003, Εκδοτική παραγωγή: "Επτάλοφος"

    "Ελάχιστον αντίδωρον προς τους ηρωϊκούς προγόνους μας που αγωνίσθηκαν με αυτοθυσία για τα ιδανικά της Πατρίδας μας" θεωρεί το βιβλίο ο Οσιώτατος Αρχιμανδρίτης Αντ. Γεωργαντάς. Είναι οι Ημερολογιακές Σημειώσεις του πατέρα του, σαγματοποιού το επάγγελμα, οποίος το 1912 (στον Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο) επιστρατεύθηκε ως έφεδρος Δεκανέας. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, "Ο Γεώργιος Χρ. Γεωργαντάς γεννήθηκε το 1886 στο Ελληνικό - Μουλάτσι Γορτυνίας... Το 1925 παντρεύτηκε στο χωριό του την Σταυρούλα Γεωργ. Ανδριανού αποκτήσας πέντε παιδιά. Συνέχισε το επάγγελμά του στα χωριά της Μάνης. Στο χωριό του επέστρεψε το 1938 και πέθανε το 1957." Τι οδήγησε στην έκδοση αυτή; Γράφει στον Πρόλογο ο Ιερομόναχος Αντ. Γεωργαντάς: "Το μικρό αυτό βιβλίο επακριβώς αντιγραμμένο από το ημερολόγιο δεκανέως του πυροβολικού Γεωργίου Χρ. Γεωργαντά μας μεταφέρει στους Μακεδονικούς πολέμους του 1912-13, κατά τους οποίους Τούρκοι και Βούλγαροι προσπαθούσαν επί ματαίω να προσεταιρισθούν για λογαριασμό τους τα εδάφη της Βορείου Ελλάδος...." Δεν γνωρίζουμε - δυστυχώς - πολλά για τα χρόνια εκείνα, δεν τα διδασκόμαστε στα σχολεία μας και είμαστε διψασμένοι για τη μελέτη της Ιστορίας μας. Τούτο λοιπόν το βιβλίο μας ανοίγει ένα παράθυρο στη γνώση χωρίς να μας κουράζει, γιατί είναι γραμμένο με ωραία γλώσσα και περιέχει ζωντανές αφηγήσεις και διαλόγους. Ας χαρούμε ένα μικρό απόσπασμα από την σελίδα 76: "Το Κιλκίς είναι ωραία πολιτεία και τα σπίτια είναι όλα με αριθμούς, μάλιστα σε μια πόρτα σπιτιού είδα αριθ. 732. Τα πυροβολικά εσταμάτησαν έξω της πόλεως, πάνω από τον ανεμό-μυλον εξεζεύξαμε τα άλογα, πήγαμε και τα ποτίσαμε και μετά πήγαμε να δούμε τα ωραία σπίτια του Κιλκισίου και να πάρουμε ό,τι θέλουμε. Εγώ επήγα σε ενός Βουλγάρου παπά το σπίτι. Εκεί είδα πολλές ραπτομηχανές και πολλά μεταξωτά και γουναρικά, γιατί φαίνεται πώς εκεί εργαζόντουσαν πολλά κορίτσια. Επήρα ένα δισάκι κεντητό και το γέμισα με μεταξωτά, επί το πλείστον μανδήλια χρυσοκέντητα ρόμπες και γουναρικά. Επήρα και μία ραπτομηχανή καινούργια, επήγα στην πυροβολαρχία μου και εφώναξα τους άνδρες του στοιχείου μου του 4ου , να έρθουν να τους δώσω από ένα λάφυρον για ενθύμιον. Ήρθαν όλοι..."

    Το Ημερολόγιο του δεκανέα Γεώργιου Χρ. Γεωργαντά "ΕΤΣΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ", το οποίο εξέδωσε ο Ιερομόναχος Αντώνιος Γεωργαντάς, λαμπρύνει με την κυκλοφορία του την εκδοτική παραγωγή του 2003 κι αποτελεί μίαν αχτίδα φωτός για τους Έλληνες αναγνώστες, οι οποίοι διαβάζοντάς το όχι μόνον θα πληροφορηθούν πολλά από τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αλλά θα απολαύσουν και μία γλαφυρή και ωραία γραφή. Το ξεχωρίσαμε και σας προτρέπουμε να το μελετήσετε.

    Νίκος Μ. Κότσικας
    (*) "ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΙ ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ" σελ.: 32, ποίηση, Ιλιον 2004

    "Τέσσεριςι τοίχοι / μία σιωπή / κι ανυπαρξία' / ξέθωροι στίχοι, / γκριζωποί / χωρίς αξία." ( το ποίημα ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΙ, σελ. 3 )

    Η πρώτη ποιητική συλλογή του κ. Νίκου Μ. Κότσικα είναι αφιερωμένη "στους δημιουργούς που με βοηθούν στο πνευματικό μου έργο". Περιέχει 35 ποιήματα σε ελεύθερο και παραδοσιακό στίχο: Βυζαντινό, Είδαν, Τα τελευταία λόγια, Μικρό πουλί, Λόγια, Χριστός γεννάται, Ο ’νθρωπος, Φθινόπωρο, Ναυαγός, Στον Αλέκο Παναγούλη, Στην τρανή ενθουσίαση, Απομεσήμερο, Αντιθέσεις, 1821, Δυο φιγούρες, Αυτοί, Πυροβολείστε με... , Παράκληση, η Θοδώρα, Τρελή παιδική επινόηση, Της μοίρας, Ό,τι, Προχώρα κ. ά.

    "Στη βαριά μοναξιά μου / έμαθα να μετρώ τ' αστέρια, / να ζωγραφίζω τ' όνομά σου / και να προσεύχομαι." ( το ποίημα ΕΜΑΘΑ..., σελ. 26 )

    Ο κ. Νίκος Μ. Κότσικας γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει στο Ίλιον. Σπούδασε σχέδιο και χρώμα και από το 1973 ασχολείται με την Βυζαντινή Αγιογραφία. Παράλληλα γράφει και δημοσιεύει ποιήματά του στον Τύπο, έχοντας λάβει διακρίσεις για το έργο του. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στ' Αγγλικά. Είναι μέλος του Λογοτεχνικού Ομίλου "ξάστερον". Θεός και άνθρωπος απασχολούν την γραφή του και πλαταίνουν τον στοχασμό του. Ο κ. Νίκος Κότσικας κάνει τον πόνο του τέχνη, την μοναξιά του θλιμμένο της ψυχής του τραγούδι κι απ' τη σιωπή, στη σιωπή, στα απλά πράγματα ανακαλύπτει θεϊκά μυστικά και την ανθρώπινη λύτρωση. Ο αγώνας του, όπως και οι αγωνίες του δεν έχουν τέλος. Στις "πλάνες ώρες" και σε "μέρες κρύες" κάνει τον στίχο του αποκούμπι και ζεστό προστατευτικό πανωφόρι.

    "Πλάνες οι ώρες / και ψυχοφθόρες / οι μέρες κρύες. // Δάκρυ και πόνο / προσφέρουν μόνο / κάποιες κυρίες. // Κρύο τ' αγιάζι / και στο περβάζι / ρόδα θλιμμένα. // Στράτες γεμάτες / γερτές οι πλάτες / κι αδέλφια ξένα" ( το ποίημα ΠΛΑΝΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ, σελ. 22 )

    Ένα τρυφερό λυρικό άγγιγμα στην ψυχή του αναγνώστη αφήνει η μελέτη της πρώτης ποιητικής συλλογής του κ. Νίκου Μ. Κότσικα "ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΙ ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ". Μαζί με μιας απέραντης - προσδιορισμένης όμως - θλίψης το θρόισμα, που ακουμπά τον καθένα μας και οικοδομεί στέρεα αυτή την ξεχωριστή σχέση επικοινωνίας του Δημιουργού - ποιητή με το κοινό του.

    Κώστας Διονυσόπουλος
    (*) - "ΤΑ ΟΧΘΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ Ιστορία - Συγγένειες", σελ.: 192 - "ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ", σελ.: 112 Εκδόσεις "Παύλος", Αθήνα 2005

    Γεννημένος στα Όχθια Γορτυνίας ο κ. Κώστας Διονυσόπουλος σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του επιτίμου Διευθυντή. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: "Ασίγαστα πάθη", "Το παράπονο του πατέρα" και "Το ταξίδι της ζωής", μία ποιητική συλλογή και τα δύο βιβλία που παρουσιάζουμε. Η μελέτη του "ΤΑ ΟΧΘΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ" αφιερώνεται στη μνήμη των γονέων του. Μας λέει ο συγγραφέα για τον τόπο του: "Το χωριό Όχθια Αρκαδίας (παλιό όνομα Καραχασάνι ή Καρασάνι, άλλαξε το 1927) βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος του Νομού, στη Δυτική Ηραία και υπάγεται στον ομώνυμο Δήμο Ηραίας (έκταση 147.192τμ, κάτοικοι 2.947, χωριά 17, συνοικισμοί 11), που έχει έδρα το χωριό Παλούμπα. Από τα νύχια του βουνού Εχτίχοβα (βουνό της Ζάτουνας, υψόμετρο 1336 μ.) καμαρώνει τη δυτική Γορτυνία και ένα μεγάλο μέρος του Νομού Ηλείας..." (σελ. 9) Είναι αξιοπρόσεχτη η συγκέντρωση όλου αυτού του πολύτιμου για το χωριό υλικού, η καταγραφή του και η εμπεριστατωμένη παρουσίασή του σ' αυτό το πολύ όμορφο βιβλίο, το γεμάτο νοσταλγία, αναμνήσεις αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον των Οχθίων. Διαβάζουμε για τις εκκλησίες και τα ξωκλήσια του, τα σχολεία και τις βρύσες του, τους νερόμυλους, τα γειτονικά χωριά, ιστορικά στοιχεία, τα τοπωνύμια του χωριού, λαογραφικά, γενεαλογικά δέντρα Οχθιτών και πολλά ακόμη. Οι φωτογραφίες, που είναι από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα, λένε κι αυτές "όσα χίλιες λέξεις".

    "Η συγκέντρωση και επεξεργασία των παραμυθιών του παππού" μας εξηγεί ο συγγραφέας "έγινε με γνώμονα την παραδοσιακή τους υπόθεση, που έπρεπε να πηγάζει από τα αγνά ελληνικά ήθη και έθιμα του χωριού και της υπαίθρου... Διαβάζοντας κανείς αυτά τα παραμύθια σήμερα, νομίζει πως ξαναζεί σε κείνο τον καιρό, βιώνοντας συγχρόνως την ελληνική παράδοση και τα έθιμα της ελληνικής οικογένειας και του χωριού. Του χωριού που έχει καταδικαστεί σήμερα σε απαξίωση, φθορά και μαρασμό." (σελ. 5) Μερικές από τις ενδιαφέρουσες ιστορίες που μας αφηγείται ο παππούς - συγγραφέας: "Ο Βασιλιάς και η σοφή κοπέλα", "Ο Τιτάνας και ο Νάνος", "Ο έξυπνος χωριάτης", "Ο κουκλάκης", "Ο Αγάς του Λάλα", "Η Μπούτσια", "Ο φτωχός με τις δραχμούλες", "Το μαγικό ψάρι", "Η μάνα με τους εννιά γιους", "Ο τσοπανάκος που έγινε βασιλιάς", "Οι δυο φίλοι", "Η ορφανή καρδερίνα", "Ο πραγματευτής" κ. ά.

    Και τα δύο βιβλία του κ. ΚΩΣΤΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ είναι καλογραμμένα, φροντισμένα και με αγάπη περισσή δοσμένα στους αναγνώστες για μελέτη, ενημέρωση, ψυχαγωγία και εσωτερική καλλιέργεια. Τα γόνιμα, πνευματικά αλλά και πραγματικά "πάνω από είκοσι στο εξωτερικό" ταξίδια του συγγραφέα, μας καλεί να μοιραστούμε μαζί του. Είναι αναμφίβολα γεμάτα εμπειρίες, ωραίες εικόνες, συναισθήματα και ενισχυτικά μηνύματα οι διαδρομές που πήρε με τα πόδια του και με τη φαντασία του. Τα δύο πολύ ενδιαφέροντα έργα του συνιστούμε να τα αναζητήσετε και να τα μελετήσετε γιατί αξίζουν.

    Κώστας Χελμός
    (*) Οι ποιητικές συλλογές του: - "ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ", σελ: 24, Αθήνα 2003 - "ΒΡΑΔΙΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ", σελ: 32, Αθήνα 2004 - "ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ", σελ: 48, Αθήνα 2005 - "ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ", σελ.: 48, Αθήνα 2006

    Ο κ. Κώστας Χελμός γεννήθηκε στο Λειβαδάκι της ορεινής Ναυπακτίας και ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές από το 2001 που πρωτοεμφανίστηκε με το "ΛΕΥΚΟ ΤΟΠΙΟ". Ακολούθησε το 2002 "ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ" και το 2003 τα "ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ" μία ποιητική σύνθεση σε ελεύθερο στίχο. Δείγμα γραφής: "Κοίτα / μόλις και τελείωσα / μαζεύοντας στίχο - στίχο / στο χωράφι της ποίησης / ένα δεμάτι / με τραγούδια δικά μας. / Εγκάρδια προσφορά / σε όσους αντέχουν / και διαβάζουν ακόμα / την ποίηση."

    Το 2004 εκδίδονται οι "ΑΠΟΥΣΙΕΣ" και τα "ΒΡΑΔΙΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ". Ποιήματα μικρά σε έκταση, στοχαστικά, κάνουν πράξη το στίχο του κ. Χελμού "Και η φωνή του (ποιητή), φωνή του Θεού". Στο ερώτημα "ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ" απαντά ο ποιητής με το ομώνυμο ποίημά του: "Γιατί μέσα μου υπάρχει / ένας μικρός κορυδαλλός / και δεν με αφήνει να ησυχάσω. / Κι ύστερα - πώς να στο πω - / υπάρχεις κι εσύ που με διαβάζεις / κι όσο εσύ με διαβάζεις / εγώ να το ξέρεις θα γράφω." Το 2005 οι "ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" μας φιλεύουν καλή ποίηση σε δύο μέρη δουλειάς. Στο πρώτο "Η φλυαρία των λουλουδιών" ολιγόστιχες και ελευθεροστίχες οι ομορφιές από το ποιητικό του ανθοκήπι. Στο δεύτερο μέρος γίνεται η "Επιστροφή στη ρίμα και το μέτρο" με εξαιρετικά ποιήματα όπως η "Καινούρια μελωδία", οι "Ψηλές Κορφές", οι "Χρήστες", το "Φθινόπωρο", η "Δέηση", το "Λαϊκό Τραγούδι" και το "Κάποιοι σε πλούσιους ναούς". Σ' αυτό, μέσα σε 4 στίχους λέει τόσα πολλά όσα άλλοι ομότεχνοί του έχουν πει γράφοντας λόγια πολλά:"Κάποιοι σε πλούσιους Ναούς σε ψάχνουνε Χριστέ μου / κι όσοι διψάσανε πολύ σε μια κρυμμένη βρύση. / Όμως προχτές που χιόνιζαν τα γιασεμιά στη χώρα / σ' ένα μικρό σ' αντάμωσα και φτωχικό ξωκλήσι."

    Το 2006 η συλλογή "ΑΦΥΛΑΚΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ" κάνει τη φωνή του ποιητή να ακουστεί καθαρά και να στείλει το ελπιδοφόρο της μήνυμα: "Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό, / τη στενή και αφύλακτη διάβαση / να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών / σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά, / γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες. / Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει. / Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας / και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής / ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας." Με λίγα λόγια, ο κ. ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ ανήκει στους καλούς σύγχρονους ποιητές μας. ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ. Το έργο του εξελισσόμενο, προσφέρει στους αναγνώστες του τη συγκίνηση, την ικανοποίηση, τον προβληματισμό και τη χαρά που μόνο η ποίηση δίνει. Γιατί λίγες λέξεις η μία δίπλα στην άλλη δεν είναι πάντοτε ποίηση...

    Μαρία Θανοπούλου
    (*) "ΤΟ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΟ ΥΔΩΡ" Ποιήματα, σελ: 48 , Θεσσαλονίκη 2005, ISBN: 960-239-863-9 Εκδόσεις "Μαλλιάρης Παιδεία"

    "ΠΝΟΗ", σελ: 22. "Η δημιουργία πηγάζει / από την έμπνευση / και η γραφή / από την ποίηση, / που κουβεντιάζει / στην ψυχή / της μουσικής. / Η γη είναι / ο λόγος, κι // οι ποιητές / ιεραπόστολοι / του αγνού στίχου." Η κ. Μαρία Θανοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ποίηση (20 συλλογές), δοκίμιο, μυθιστόρημα, ρήσεις και παραμύθια αποτελούν πνευματικούς θησαυρούς που φέρουν την υπογραφή της. "Γράφει γιατί το θεωρεί λυτρωτικό και ανέπαφο από το ψέμα που κυριεύει τη σημερινή εποχή. Η ειλικρίνεια είναι το εισιτήριο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ! λέει και συνεχίζει: Γράφω, σημαίνει Ψάχνω να βρω... τι υπάρχει μέσα στο μελάνι, που ποθεί απελπισμένα να βγει από ένα στυλό φυλακή..."

    "... Το αλκοολούχο ύδωρ αγαπημένη συνήθεια των ανέραστων εποχών αρέσκεται να πεθαίνει με το γάντι τη ζωτικότητα της ορμής. Ο δυνατός το εγχειρίζει "ακέραστο" στα τελευταία του, κι έτσι εκείνο εξαντλείται από τη σκληρή, μα δίκαιη ετυμηγορία, στερούμενο το κύριο όνομά του..." (σελ. 47)
    Μεστός πεζοποιητικός λόγος, που σε ελκύει να τον διαβάσεις, περιέχεται στο βιβλίο της κ. Θανοπούλου. Καθάρια γραφή, κάποιες φορές παίζοντας με τις λέξεις δημιουργικά παιχνίδια κι άλλοτε ορμητικά κυλώντας έρχεται να μας ξεσηκώσει από βυθίσματα και φόβους και να μας ταξιδέψει σε γόνιμους στοχασμούς, σε ώριμους στίχους, σε συναισθήματα που τιμούν τον άνθρωπο. Η κ. Μαρία Θανοπούλου με τη συλλογή της "ΤΟ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΟ ΥΔΩΡ", μας μεθά με της πένας της το δροσερό, καθάριο πνευματικό νερό.

    Γιώργος Καραντώνης
    (*) "ΠΑΡΟΝΤΑ", ποίηση, σελίδες: 96 εκδόσεις "Ατέρμονο", Αθήνα 2005, ISBN: 960-88869-0-2

    "Με κυριακάτικα αποφόρια / το ποίημα ντύνεται. / Με αποφάγια της μέρας / το ποίημα τρέφεται. / Σε απομεινάρια του έρωτα / το ποίημα πλανιέται. / Σε νυχτερινά αποκόμματα / το ποίημα φωλιάζει. / Κι ύστερα ξεψυχά / μαζί με την Κυριακή που το γέννησε." [ το ποίημα "ΚΥΡΙΑΚΗ", σελ. 29 ]

    Ο Γιώργος Καραντώνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως δικηγόρος. Έχει εκδώσει 20 βιβλία με ποίηση, θέατρο, πεζογραφία και αρθρογραφία. Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα με το βιβλίο του "Πυροτεχνήματα" το 1974 (εκδόσεις "Δωδώνη"). Τα "ΠΑΡΟΝΤΑ" χωρίζονται στις επιμέρους κατηγορίες: "Αεικίνητα", "Τα καλοκαίρια της ποίησης", "Κοροϊδίες;" και "Λογοτομή ή Οι Δέκα Εμβολές".

    "’πλαστο ποίημα / πρέπει να ζυμωθεί με πολύ φως / για να σφιχτοδέσει."

    Τα "ΠΑΡΟΝΤΑ" είναι μια συλλογή για την ποίηση, ένα παιχνίδι με τις λέξεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα, όπου ο στίχος συχνά ξεφεύγει από τους κανόνες και τα όρια, γίνεται πεζός λόγος με λυρικά στοιχεία διάσπαρτα και αεικίνητα. Είναι μια συλλογή για την ποίηση, τον στίχο και τους ποιητές που παλεύουν σε μια αντιποιητική εποχή ν' αποδείξουν ότι ο ποιητής είναι "μικρός μοναχικός θεός" που "μιλά τη φυσική φωνή της πλάσης" και η ποίηση είναι "μια ασημένια φόδρα / στο σκοτεινό καιρό".

    "Λέξεις πλασμένες από φως / μες στην κρυστάλλινη σιγή. / Διάφανο ποίημα / απορροφάς το φωτεινό καλοκαίρι / αποταμιεύεις τις θερμές στιγμές / για την ψυχρή εποχή / που πλησιάζει." (από το ποίημα "Τέλος εποχής" ΙV, σελ. 42)

    Για τους φίλους της καλής μοντέρνας ποίησης, η συλλογή "ΠΑΡΟΝΤΑ" του Γιώργου Καραντώνη, είναι ένα ενδιαφέρον ταξίδι σε μεστούς, "ηλιόλουστους στίχους" και διάφανα ποιήματα. Απολαύστε την.

    Ηρώ - Χρυσάνθη Αλεξανδράκη
    (*) "ΣΤ' ΑΧΝΑΡΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ" σελ.: 176, Εκδόσεις "Μαυρίδης", Αθήνα 2005, ISBN: 960-347-182-8 Πρόλογος του Κυριάκου Βαλαβάνη. Φωτογραφικό υλικό απ' το αρχείο της συγγραφέως.

    "Αυτός που έστω για μια, μοναδική φορά, ευτύχησε να βρεθεί στους αγιασμένους τόπους, όπου γεννήθηκε, έζησε, δίδαξε, θαυματούργησε και μαρτύρησε ο Θεάνθρωπος, λαχταρά κι ονειρεύεται να τους επισκεφθεί ξανά και ξανά. Η καρδιά του έχει δεθεί μαζί τους με μια σχέση αγαπητική, ερωτική, η σκέψη του είν' αιχμάλωτη από μνήμες καθημερινών απρόσμενων θαυμάτων που έζησε εκεί κι η ψυχή του αναπαύεται στη σκέψη ν' αξιωθεί να ξαναζήσει τις μοναδικές εμπειρίες, που χαρίζουν αυτά τα ευλογημένα προσκυνήματα ζωής..." (σελ. 9)

    Η κ. Ηρώ - Χρυσάνθη Αλεξανδράκη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών κι εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 2002 κυκλοφόρησε το ιστορικό μυθιστόρημά της "ΟΛΥΜΠΙΑ 388 π.Χ." και το 2004 η ποιητική της συλλογή "ΕΠΙ ΠΤΕΡΥΓΩΝ ΑΝΕΜΩΝ". "ΣΤ' ΑΧΝΑΡΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΣΑΝΔΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ" είναι το τρίτο της βιβλίο.

    Μας λέει η συγγραφέας του ότι "Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στα ιερά προσκυνήματα της Αιγύπτου, του Σινά και του Ισραήλ, όπου είχα την τύχη να βρεθώ αρκετές φορές και να βιώσω συγκλονιστικές πνευματικές εμπειρίες."

    Γραμμένο σε γλώσσα απλή, το βιβλίο της κ. Ηρώς - Χρυσάνθης Αλεξανδράκη διαβάζεται ευχάριστα αφήνοντάς μας άριστες εντυπώσεις. Η συγγραφέας πετυχαίνει να μας κάνει κοινωνούς στα ταξίδια της και μοιράζεται μαζί μας μοναδικές στιγμές κατάνυξης, συγκινήσεων, εσωτερικής χαράς και ψυχικής ανάτασης. Το βιβλίο της είναι μια εξαιρετική καταγραφή της περιήγησής της - σώματι και ψυχή - στους Αγίους Τόπους. Διαβάζοντάς το συνταξιδεύουμε, μαθαίνουμε για τον τόπο, την ιστορία του και τους ανθρώπους του, θαυμάζουμε τα μνημεία, τα οικοδομήματα, βιώνουμε την ατμόσφαιρα του παρελθόντος και της σύγχρονης ζωής... Δεν είναι μια απλή ξενάγηση, γιατί η κ. Αλεξανδράκη χρωματίζει με την πένα της , με την ευαίσθητη ψυχή της και την πίστη της κάθε εικόνα και κάθε στιγμή που ζει. Εκεί που διάβηκε ο Ιησούς περνούν χιλιάδες επισκέπτες και προσκυνητές. Κι όσοι δεν έχουν αξιωθεί αυτού του προσκυνήματος, μέσα από το θαυμάσιο οδοιπορικό της κ. Αλεξανδράκη, μεταφέρονται νοερά σε κείνα τα μέρη τα ευλογημένα και μοναδικά...

    Καίτη Μαρκατσέλη
    (*) "ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΠΛΕ" Ποίηση, σελ.: 64, Κέρκυρα 2005, ISBN: 960-630-630

    "Σε ώρες εύκολες / αδειάζουμε το νόημα της ζωής / σε επικίνδυνες διαβιβάσεις. / Κερδισμένος ο χρόνος / φαίνεται τόσο ελαφρύς. / Σχεδόν χάνεται... / Μα όταν απρόσκλητα / στο νου ξαναγυρίζει / φαίνεται βαρύς / βαρύς και λαθεμένος." (σελ. 34)

    Η κ. Καίτη Μαρκατσέλη γεννήθηκε στο Δημαριό της ’ρτας. Τελείωσε την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών και έχει τρία παιδιά. Ζει στην Κέρκυρα. Ποιήματά της έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους και διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα με την ποιητική της συλλογή "ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ" και ακολούθησε το μυθιστόρημά της "ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ". "ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΠΛΕ" είναι το τρίτο της βιβλίο, αφιερωμένο στην οικογένειά της "Και στους εραστές του φεγγαριού που ταξιδεύουν μόνοι..."

    "Το τραπεζομάντιλο / και η βελονοθήκη / της γιαγιάς μου / έφταναν να πορευτώ / το υπόλοιπο της ζωής μου." (σελ. 39)

    Η ποίηση της κ. Αικατερίνης (Καίτης) Τάτση - Μαρκατσέλη, είναι ένα ταξίδι προσωπικό, μια αναζήτηση στα"στα μήκη / και τα πλάτη του κόσμου", ένα εσωτερικό ψάξιμο που οδηγεί σε σκέψεις, εξακριβώσεις, ωριμότητα. "Παρουσία και απουσία / πάνε κάθε πρωί μαζί" γράφει η ποιήτρια, διαπιστώνοντας πως όταν "ψηλώνει η μια / χαμηλώνει η άλλη . / Ποτέ δε χαίρονται μαζί." Αγκαλιάζει με τους στίχους της τον καθένα μας, σε μια κοινή πορεία, "στο δρόμο για την αξιοπρέπεια". Γιατί γνωρίζει πως "μονάχη μου δεν ελπίζω". Έχει ακόμη η γραφή της και πικρές για τη ζωή και τους ανθρώπους διαπιστώσεις: "Μ' έκρυβες μες στην αγκαλιά σου / κι εγώ κρυβόμουν στον εχθρό μου."

    "ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΠΛΕ", η δεύτερη ποιητική συλλογή της κ. Καίτης Μαρκατσέλη κερδίζει την προσοχή μας διαβάζοντάς την και μας καλεί σ' ένα ενδιαφέρον τριγύρισμα στις λέξεις που πρωταγωνιστούν στη ζωή της και φιλοξενούν μέσα τους τις εμπνεύσεις της σε μια πρωτότυπη σε τίτλο και περιεχόμενο ποιητική σύνθεση.

    Ηλίας Σιμόπουλος
    (*) "ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑΛΛΩΝ", ποίηση σελ.: 48 , σε 300 αντίτυπα - εκτός εμπορίου - Αθήνα 2005 εκδοτική επιμέλεια : "ΜΟΡΙΑΣ" ( Θεόδωρος Κ. Τρουπής, από Σέρβου )

    "Οι λέξεις / πέτρες ακατέργαστες / έρχονται φεύγουν / δεν αφήνουν παρά / το σπινθηροβόλημα της λάμψης. // Αδάμαστες / αλλάζουν πρόσωπο / μας ξεγελούν / βυθίζονται στην άβυσσο του χρόνου / αναδύονται / γράφουν την ιστορία τη δική τους / γίνονται: / ασβέστες ή τύμβοι." ( Καστανοχώρι, 10.8.'05 - το ποίημα "ΑΣΒΕΣΤΕΣ Ή ΤΥΜΒΟΙ", σελ. 40) Ποίηση, μελέτες, Ανθολογίες και μεταφρασμένη ποίησή του στη Γαλλία, Ιταλία, Τσεχία και Βουλγαρία φέρνει την υπογραφή του κ. Ηλία Σιμόπουλου. Η ποίησή του είναι κατασταλαγμένη, ώριμη, στρατευμένη στα δίκαια του ανθρώπου, στους μόχθους και στις ελπίδες του. Όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο μας, οι πόλεμοι, η πείνα, η δυστυχία, ο πόνος, "μέρες χωρίς αυγές", η αθλιότητα, όλα καταγράφονται από την πένα του ποιητή. Και του παρελθόντος τα βιώματα, οι αναμνήσεις, της μικρής πατρίδας του οι ομορφιές, αποτελούν αφορμές για δημιουργία. Γιατί είναι "Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ" (σελ. 38):"Συνοδός μυστικών / κι ανατροπέας αμφιέσεων / η έμπνευση / έρχεται φεύγει / αφήνοντας τον ποιητή / να χάνεται / στο στρόβιλο των λέξεων / χωρίς να βρίσκει / ποιες βαραθρώνουν / ή λαμπρύνουν / το ποίημα." (Καστανοχώρι, 12.8.'05) Ο ποιητής με τα "ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑΛΛΩΝ" του μας καλεί να ακροαστούμε των ανθρώπων και του κόσμου μας την δυστυχία αλλά και το μεγαλείο. Συλλέγοντας ώριμους καρπούς από το πνευματικό του περιβόλι, μοιράζεται μαζί μας "το όραμα των κορυφών" κι ελπίζει στου πλανήτη μας την ειρήνευση, γιατί ξέρει ότι "Πατρίδα μια κι απέραντη / της Γης είν' όλοι οι τόποι / κι αδέλφια όλες οι φυλές / όλοι οι άνθρωποι." (σελ. 28). Ο κ. ΗΛΙΑΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, το έχουμε ξαναγράψει, είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της εποχής μας. Είναι Ποιητής - παρηγορητής και οραματιστής, που "μας προσφέρει δώρο ατίμητο / από το δάσος των λέξεων / τον ανθό τους."

    Χρυσάνθη Σπυροπούλου - Σπανού
    (*) "Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΥΛΑ" Παραμύθι, σελ.: 36, εκδόσεις: Χατζηλάκος, Αθήνα 2005, ISBN: 960-7936-62-0

    "Σε λίγο πιο παλιούς καιρούς, σ' ένα παλάτι που είχε όλα τα καλά του κόσμου, ζούσαν δύο αδελφές. Η μία ήταν ψυχρή σαν κρύσταλλο, της δεύτερης η ομορφιά καθρέφτιζε την καλοσύνη της ψυχής της. Με τέτοιο όπλο στα χέρια της, η Ομορφούλα θα κέρδιζε σίγουρα την καρδιά του πρίγκιπα και θα γινόταν πριγκίπισσα. Έτσι τουλάχιστον πίστεψε η Κρυσταλλένια και αποφάσισε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την εμποδίσει..."

    Η Κρυσταλλένια θέλησε να κάνει κακό στην αδελφή της για να μην την παντρευτεί το πριγκιπόπουλο. Δεν τα κατάφερε. Η κακία παραμόρφωνε την όψη της, την ασχήμιζε. Η αδελφή της, η Ομορφούλα, δεν ήταν μόνο ωραία αλλά είχε και καλό χαρακτήρα. Γι' αυτό και την διάλεξε για γυναίκα του ο πρίγκιπας, Όταν η Κρυσταλλένια κατάλαβε το λάθος της, άρχισε να συμπεριφέρεται με αγάπη και άλλαξε η ζωή της προς το καλύτερο....

    Το υπέροχο παραμύθι της κ. Χρυσάνθης Σπυροπούλου - Σπανού "Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΥΛΑ", με την θαυμάσια εικονογράφηση της κ. Νίκης Λεωνίδου, οικοδομεί τους παιδικούς χαρακτήρες στέλνοντάς τους μηνύματα ήθους, καλοσύνης, αγάπης, συνεργασίας και αποδοχής. Η ζήλια είναι κακός σύμβουλος. Το μίσος δεν οδηγεί πουθενά. Η αληθινή χαρά κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Για μια ακόμη φορά η κ. Σπυροπούλου - Σπανού μας δίνει ένα εμπνευσμένο παιδικό βιβλίο, η έκδοση του οποίου την καθιερώνει ως μία από τις καλύτερες συγγραφείς στο δύσκολο αυτό είδος, τη Λογοτεχνία για παιδιά. Είναι άξια συγχαρητηρίων για το έργο της.

    "ΜΑΡΑΘΑ" ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ 2006,
    (*) σελίδες: 320 Με πρόλογο του Προέδρου του Συλλόγου των απανταχού Μαραθαίων "Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ", επιχειρηματία κ. Κων/νου Π. Αγγελόπουλου. Διευθυντής: Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος

    Εννέα χρόνια έκδοσης συμπληρώνει η "ΜΑΡΑΘΑ" όπως επισημαίνει στον Πρόλογό του ο κ. Κων. Αγγελόπουλος και "έχει πια καθιερωθεί και διαβάζεται με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον από τους αναγνώστες". Στη φετινή επετηρίδα φιλοξενούνται εκτός από το Μηνολόγιο, δυσεύρετα κείμενα από τα παλιά σχολικά Αναγνωσματάρια, άρθρα και συνεργασίες τοπικού ενδιαφέροντος, διήγημα, ποίηση, τα νέα του χωριού και οι δραστηριότητες του Συλλόγου, παρουσιάζονται το Ελληνικό και το Σπάθαρι Γορτυνίας, ήθη και έθιμα, Προσωπικότητες όπως ο Παλκοβνίκος Ιωάννης Κοντογόνης και ο Δημήτρης Τσάκωνας, ο Ζατουνίτης Αγιορείτης Γέρων Νεόφυτος, ιστορικές σελίδες, γνωρίζουμε την Αγγελίνα, τη γυναίκα του Νικηταρά και σημειώματα για τα βιβλία, τις νέες εκδόσεις των Αρκάδων συγγραφέων.

    Η "ΜΑΡΑΘΑ" είναι μια έκδοση ζηλευτή και άξια για μίμηση από τους τοπικούς Συλλόγους. Δεν κοσμεί απλώς τη βιβλιοθήκη μας αλλά χρησιμεύει στο να γνωρίσουμε τον τόπο μας, να μάθουμε για την ιστορία, τις παραδόσεις, τις δραστηριότητες των συμπατριωτών μας, για ανθρώπους που προσέφεραν στην Αρκαδία και στην Ελλάδα και τόσα ακόμη. Ως έκδοση, φροντισμένη από την αρχή ως το τέλος της, μας δείχνει το δρόμο της ποιότητας, της δουλειάς και της προκοπής, την πορεία μπροστά και ψηλά. Ο κ. Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου καθώς κι όσοι συνεργάστηκαν για την Επετηρίδα, έχουν στην καρδιά τη φλόγα της Δημιουργίας και της φιλοπατρίας, γι' αυτό και το έργο τους είναι άξιο μόνον επαίνων και λόγων καλών.

    Βασικό
    Επικεφαλίδα 1
    Επικεφαλίδα 2
    ροεπιλεγμένη?³ραμματοσειρά?
    Σώμα κείμενου
    £ώμα??είμενου?

    ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
    Μπήκαμε στον καινούργιο χρόνο 2006 και διανύουμε ήδη τον τρίτο του μήνα. Πέρασαν οι γιορτινές μέρες, ήρθαν οι Απόκριες, προσμένουμε το Πάσχα και την Πρωτομαγιά. Πάντα οι Έλληνες έχουν αφορμές για ξεφαντώματα και ξεκούραση. Πραγματοποιήσαμε επιθυμίες μας και μας γεννήθηκαν καινούργιοι πόθοι. Όμως μάλλον δεν τραγουδάμε πια με την καρδιά μας, όπως ξεμάθαμε και να χαμογελάμε. Ποθούμε και πονούμε μαζί, για να έχουν κι οι ποιητές ερεθίσματα να γράφουν. Όμως έχουν χρέος και γι' άλλα πράγματα να πάρουν θέση...

    Επισκέπτομαι τακτικά τη Γορτυνία. Παρατηρώ τα πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη. Βλέπω τα αρκαδικά βουνά να στέκουν περήφανα, όρθια, δυσπρόσιτα στους πολλούς. Και χαίρομαι που το ανθρώπινο Τίποτα δεν τα έχει ακόμη αγγίξει και βεβηλώσει τόσο όσο σε άλλες περιοχές της χώρας μας. Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος είχε γράψει σ' ένα έργο του: "Είναι περίεργο πράμα, όπου πατήσουν άνθρωποι όλα ρημάζουν... Αλλά οι κορφές των βουνών είναι όπως τις έπλασε ο Θεός." Οι Αρκαδικές κορφές αντιστέκονται στην ανθρώπινη λαίλαπα. Ευτυχώς. Αναρωτιέμαι όμως: Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της Αρκαδίας, γιατί δεν παίρνουν ξεκάθαρη θέση για την καταστροφή του περιβάλλοντος στο νομό μας και στην Ελλάδα; Η ΔΕΗ έχει καταστρέψει τον υδροφόρο ορίζοντα της Μεγαλόπολης και των γύρω γορτυνιακών χωριών. Ο αέρας έχει μολυνθεί. Οι κάτοικοι πεθαίνουν από την μόλυνση. Γράφουν οι τοπικές εφημερίδες για την κατάσταση αλλά μία οργανωμένη πνευματική κίνηση δεν έχει γίνει. "Θα μείνει ο κόσμος άνεργος αν κλείσει το εργοστάσιο" υποστηρίζουν κάποιοι. Δεν ζητήθηκε κάτι τέτοιο. Αλλά γιατί δεν αντικαθίστανται τα φίλτρα; Γιατί δεν γίνονται φυτεύσεις όπου οι εξορύξεις λιγνίτη έχουν σταματήσει; Γιατί δεν βελτιώνεται η ζωή των ντόπιων; Οι λογοτέχνες του τόπου μας - μερικοί από τους οποίους έχουν αξιωθεί μεγάλων τιμών και βραβείων - φαίνεται πως έχουν συμβιβαστεί, εφησυχάζουν, λες και δεν τρέχει τίποτα. Έχουν άραγε βολευτεί τόσο πολύ που αδιαφορούν για τους πάντες και τα πάντα; Γι' αυτό χάθηκε το τραγούδι από τα χείλη των ανθρώπων και το χαμόγελο το συναντάς όλο και πιο σπάνια στα πρόσωπα γύρω σου.

    Θα ήθελα, λοιπόν, όλοι οι Αρκάδες Λογοτέχνες να ενώσουμε τις φωνές μας με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας, με τους επιστήμονες, τους Ιεράρχες μας, τα παιδιά. Κινδυνεύουμε, γιατί έχουμε καταστρέψει τη φύση, γιατί λεηλατήσαμε τον δασικό μας πλούτο, μολύναμε τον αέρα και τα νερά των πηγών, γιατί στρέψαμε την πρόοδο εναντίον μας. Τα χωριά μας ερημώνουν. Χωρίς πολλούς κατοίκους, με ελάχιστα πια ζωντανά, τα σπίτια παραμένουν κλειστά κι ανοίγουν στις γιορτές και το καλοκαίρι. Τα χωράφια μένουν χέρσα και οι αγροτικοί δρόμοι γέμισαν βάτα. "Κλείσανε οι στράτες". Οι καμπάνες ακούγονται πια μόνο για μνημόσυνα και κηδείες. Η διχόνοια βασιλεύει και η αλληλεγγύη έχει υποχωρήσει χάριν του συμφέροντος. Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής κι αυτό είναι φανερό σε κάθε εκδήλωση. Τα πανηγύρια και τα μαγικά γλέντια του παρελθόντος κατάντησαν χώροι επίδειξης που δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοση. Τα δημοτικά τραγούδια με βλαχορόκ; στίχους τίποτα δεν θυμίζουν από του λαού μας την διαχρονική προφορική στιχουργία...

    Κοιτάξτε, γύρω σας και πάρτε θέση για όσα βλέπετε. Υπάρχουν προβλήματα. Προτείνετε λύσεις. Πιστεύω πως οι ΑΡΚΑΔΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ έχουν Λόγο. Οφείλουν να αγρυπνούν. Το μήνυμά τους ας ακουστεί παντού δυνατά: ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ στην ΕΥΤΕΛΕΙΑ, στην ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ, στον ΩΧΑΔΕΛΦΙΣΜΟ. ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ, ΠΟΥ ΕΠΑΨΑΝ Ν' ΑΝΘΟΦΟΡΟΥΝ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ... Ας κάνουμε τις καρδιές να τραγουδήσουν πάλι και τα χείλη μας να χαμογελάσουν ξανά.

    ΠΩΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
    ΣΤΟ ΞΑΝΑΝΙΩΜΑ ΤΩΝ ΓΟΡΤΥΝΙΑΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ
    Τα χωριά της Γορτυνίας ερημώνουν κι αυτό είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Παίρνουν ζωή μόνο το καλοκαίρι, στο λιομάζεμα, στις γιορτές των Χριστουγένων, τις Απόκριες - Καθαρά Δευτέρα και το Πάσχα. Μιλάμε για τα μικρά χωριουδάκια, τα οποία δεν έχουν αξιοθέατα που θα τραβήξουν τους ξένους παραθεριστές. Αυτά τα χωριά έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, η οποία είναι προδιαγεγραμμένη: οριστική ερήμωση μετά από 20 - 30 χρόνια. Θα εξαφανιστούν από τον χάρτη αν δεν γίνει κάτι αποτελεσματικό για να ξαναπάρουν ζωή και να επιστρέψουν οι κάτοικοί τους για μόνιμη εγκατάσταση.

    Στη Γορτυνία, η τουριστική αξιοποίηση δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Παρόλα αυτά η ορεινή Αρκαδία και οι ομορφιές της διαφημίζονται συνέχεια στον Τύπο, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, προσελκύοντας αρκετούς επισκέπτες. Κάποιοι μάλιστα πιο γνωστοί, "επώνυμοι", έρχονται για Σαββατοκύριακα ή τριήμερα στην περιοχή (Μαίναλο, Δημητσάνα, Βυτίνα, Στεμνίτσα, Καρύταινα, Ελάτη κ.λπ.). Οι πολιτείες αυτές αναπτύσσονται υδροκέφαλα σε σχέση με τα γύρω χωριά. Έχουν συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας ενώ τα δημοτικά τους διαμερίσματα φθίνουν πληθυσμιακά και οικονομικά.

    Οι δρόμοι που έχουν τα χάλια τους, τα κλειστά καφενεδάκια ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα να πιεις έναν καφέ ή ένα αναψυκτικό, να πάρεις μια ανάσα από την οδήγηση, οι ανύπαρκτες υποδομές, τα κέντρα υγείας που υπολειτουργούν και τόσα άλλα, κάνουν τα μικρά γορτυνιακά χωριά να μην ελκύουν τον κόσμο, ο οποίος ζώντας στις μεγαλουπόλεις, ζητά μεν την επιστροφή στη φύση αλλά θέλει να έχει και κάποιες στοιχειώδεις ανέσεις. Είμαστε στον 21ο αιώνα όχι στο 1821 !

    Οι Καποδιστριακοί Δήμοι κάνουν ό,τι μπορούν. Δεν έχουν όμως την οικονομική δυνατότητα για μεγάλα έργα. Είναι πολλά τα δημοτικά διαμερίσματα και οι πόροι που κατανέμονται δεν επαρκούν. Επιμέρους, τοπικές, προσπάθειες, συχνά εγκλωβίζονται στη γραφειοκρατία και σταματούν. Οι νέοι αγρότες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα, χωρίς υποστήριξη... Αποτέλεσμα; Μαρασμός της υπαίθρου, χωράφια ακαλλιέργητα, πτηνοτροφία και κτηνοτροφία σε φθίνουσα πορεία. Οι νέοι αναζητούν σύντροφο - σύζυγο και δουλειά στις μεγαλουπόλεις.

    Οι λογοτέχνες της Γορτυνίας, βλέποντας αυτή την κατάσταση, δεν μπορούν να αδρανήσουν. Οφείλουν να πάρουν θέση για την ερήμωση και τον "θάνατο" του τόπου μας. Τι μπορούν να κάνουν; α) Με δημοσιεύματα στον τοπικό και πανελλήνιας κυκλοφορίας Τύπο, να αναδείξουν το θέμα. β) Να προτείνουν λύσεις, ο καθένας για το δικό του χωριό. γ) Με υπομνήματα και επιστολές τους στους κρατούντες (Νομαρχία, Δημάρχους, τοπικούς βουλευτές, Πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Δημοκρατίας) να διαμαρτυρηθούν για την έλλειψη οράματος στο ξανάνιωμα της ελληνικής περιφέρειας. δ) Να κάνουν εκδηλώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις των βιβλίων τους στις γενέτειρές τους. ε) Να δημιουργήσουν στο χωριό τους μία βιβλιοθήκη ενεργοποιώντας φίλους και ομοτέχνους τους από όλη την Ελλάδα. στ) Με την προσωπική, φυσική του παρουσία ο καθένας, με τις οικογένειές τους και τις συντροφιές τους, να επισκέπτεται το πατρικό του σπίτι. Να το επισκευάσει και να του ξαναδώσει ζωή. ζ) Όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να γίνουν ευεργέτες του τόπου τους, χορηγοί πολιτιστικών και άλλων εκδηλώσεων. Να φτιάξουν μια πέτρινη βρύση, ένα παγκάκι, έναν δρόμο, να βάψουν ένα ξωκλήσι... η) Η έκδοση τουριστικών οδηγών και λαογραφικών μελετών για το κάθε χωριό ας γίνει ένα από τα βιβλία που θα φέρει την υπογραφή τους και ας επιβαρυνθούν το κόστος κυκλοφορίας του. Για να μάθουν οι νεώτεροι κι όσοι δεν ξέρουν και να θυμηθούν οι παλαιότεροι... Πολλά μπορούμε να κάνουμε αρκεί να το θέλουμε. Δεν θέλει μόνον κόπο και χρήμα, θέλει - κυρίως - τρόπο.

    Το κράτος, στον τρόπο πάσχει. Γιατί, θα το έχετε διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν γίνεται σωστά και τα προγράμματα που κατά καιρούς εξαγγέλλονται δεν προχωράνε. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και διορατικότητα. Απεγκλωβισμός από την γραφειοκρατία και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του υδροκέφαλου αθηνοκεντρικού κράτους. Δεν μπορεί κάποιος που κάθεται καρφωμένος σε μια καρέκλα στην Αθήνα να ξέρει τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της ζωής του κάθε τόπου. Ούτε αρκεί να έχεις 2 - 3 πτυχία για να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Συχνά, οι ντόπιοι, έχουν σπουδαίες ιδέες να προτείνουν αλλά δεν τους ακούει κανείς. Κι οι βουλευτές τους θυμούνται στο τέλος κάθε 4ετίας, όταν πάνε για να "ζητιανέψουν" την ψήφο τους. Δεν είναι ντροπή;

    Η λέξη - κλειδί που θα λύσει το πρόβλημα της ερήμωσης είναι μία: ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ. Γι' αυτό πριν να είναι αργά, ΟΛΟΙ μας - όπως και όσο ο καθένας μπορεί - ας συστρατευθούμε για να ξαναγίνει η ΓΟΡΤΥΝΙΑ μας και τα χωριά της, τόποι γαλήνης, δημιουργίας και προκοπής.

    ΚΡΙΤΙΚΗ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ
    Η Αρκαδία και ιδιαίτερα η Γορτυνία, έχουν πολλούς και αξιόλογους Λογοτέχνες, οι οποίοι γεννήθηκαν ή έλκουν την καταγωγή τους από εκεί. Πολυγραφότατοι και πολυβραβευμένοι κάποιοι απ' αυτούς, άλλοι επιμένουν πιο μοναχικά και οι περισσότεροι με πίστη στον εαυτό τους εκδίδουν οι ίδιοι τα βιβλία τους θέλοντας έτσι να πλησιάσουν το αναγνωστικό κοινό και να επικοινωνήσουν μαζί του. Δεν ζητούν αμοιβή γι' αυτό, το κάνουν από μεράκι κι αγάπη. Αν έρθει κάποια διάκριση, την θεωρούν ως επιβράβευση των κόπων τους και νιώθουν ηθική ικανοποίηση. Όπως κάθε άνθρωπος που τίμια μοχθεί...

    Όμως υπάρχει μία μικρή, ευτυχώς, μερίδα κριτικών αρκαδικής καταγωγής, οι οποίοι από εμπάθεια ίσως ή μπορεί από κάποιο προσωπικό (ψυχολογικό άραγε;) πρόβλημα, επιμένουν να κατηγορούν, να καυτηριάζουν και να λοιδορούν αυτούς που εκδίδουν κάποιο βιβλίο και τους το στέλνουν για να τους πουν τη γνώμη τους. Δημοσιεύουν μάλιστα τις αρνητικές, κακιασμένες απόψεις τους και στον τοπικό τύπο. Κάνουν λόγο για προσβολή της αισθητικής τους και της αισθητικής μας ενώ συχνά οι ίδιοι με τις στήλες τους και τα γραφτά τους επιδεικνύουν την ... κακογουστιά τους και την αγένειά τους.

    Ποιοι είναι αυτοί, θα πείτε, οι οποίοι προαποφασίζουν για το αν ένα βιβλίο είναι καλό ή κακό και χλευάζουν τους συγγραφείς και τους ποιητές αμφισβητώντας το έργο τους και την όλη προσπάθειά τους; Μπορεί λόγω της μόρφωσης που έχουν λάβει, να θεωρούν μία ποιητική συλλογή σε απλή γλώσσα και περιεχόμενο, ανάξια και ανόητη, να θέλουν υψηλού διανοητικού επιπέδου στίχους να διαβάζουν και γι' αυτό διαμαρτύρονται. Καμία διαφωνία γι' αυτό και το σεβόμαστε. Εμείς επισημαίνουμε κι έχουμε αντίρρηση για τον τρόπο που εκφράζουν την άποψή τους, τρόπος ο οποίος προσβάλλει τους συγγραφείς που τους τιμούν με την αποστολή των έργων τους. Ο φθόνος θαρρείς, τους κάνει να χάνουν την αίσθηση του μέτρου. Προκαλούν μηδενίζοντας και ισοπεδώνοντας. Δεν χτίζουν τίποτα, γιατί τα υλικά τους είναι μπάζα και... λάσπη κακής ποιότητας. Λυματολάσπη.

    Ονόματα; Όχι, δεν έχουν σημασία αυτά αλλά οι πράξεις. Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι ότι σε ανθρώπους της Τέχνης και του πνεύματος, δεν αρμόζουν τέτοιες ενέργειες. "Η ποίηση δεν είναι μόνον τέχνη, είναι και στάση ζωής" είχε πει ο Στρατής Πασχάλης. Τι στάση ζωής κρατούν όσοι φέρονται έτσι;

    Υπάρχουν αναμάρτητοι; Όχι. Παραφράζοντας τον Μιχ. Κατσαρό θα σας πω: "Αντισταθείτε και σε μένα που τα γράφω αυτά". Έχω κάνει - πιθανόν - κι εγώ λάθη στα τόσα χρόνια που παρουσιάζω βιβλία στη "Γορτυνία" και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Κάνω την αυτοκριτική μου κι ακούω τις σκέψεις και τις υποδείξεις των αναγνωστών, των φίλων και των ομοτέχνων μου. Προσπαθώ να γίνω καλύτερη. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτικό λογοτεχνίας. Τις σκέψεις μου λέω, σημειώματα γνώμης γράφω για τα βιβλία που μου στέλνουν οι αγαπητοί μας πατριώτες λογοτέχνες. Η αισθητική μου είναι υποκειμενική αλλά πιστεύω ότι δεν απέχει πολύ από αυτή των περισσοτέρων ανθρώπων. Πάντα όμως, ό,τι κι αν γράψω δεν παραλείπω να βρεθώ στη θέση του εκάστοτε συγγραφέα ή ποιητή που μου στέλνει το έργο του. Έχει κάνει κόπο και έξοδα για να το εκδώσει και με τιμά με την αποστολή του. Η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζω την κάθε πνευματική δουλειά έχει να κάνει με το όραμά μου για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, πιο φωτεινό, πιο όμορφο. Με χαμόγελο και καλοσύνη. Συγχωρέστε με, αλλά από αυτόν το στόχο θ' αγωνιστώ να μην παρεκκλίνω.

    Έχω διαπιστώσει όλα αυτά τα χρόνια ότι δεν υπάρχουν σωτήρες του λογοτεχνικού μας κόσμου. Ο καθένας οφείλει να έχει αυτογνωσία και να προσέχει τι λέει και τι κάνει. Οι Αρκάδες Λογοτέχνες ας προσέξουν πολύ την προς τα έξω εικόνα τους, η οποία παρουσιάζει σκιές. Οι κριτικοί του τόπου μας, έχουν έργο δύσκολο να κάνουν γι' αυτό ας είναι ακόμη πιο προσεκτικοί και περισσότερο ευγενικοί και ανθρώπινοι. Η χολή βρίσκεται μέσα στο σώμα του καθενός μας, όχι στις πένες μας. Ας μην διαποτίζει τα γραπτά μας. Εκείνοι, οι ελάχιστοι, που επιμένουν πικρόχολα και μίζερα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αν όχι επικίνδυνοι, το λιγότερο ανθρώπινα ανεπαρκείς.

    Οι καιροί μας ζητούν να έχουμε τα πνευματικά μας μάτια ορθάνοιχτα για να μπορέσουμε να διακρίνουμε την ομορφιά της αρετής που ξεπετάγεται από ένα αυθεντικό ποιητικό ή πεζό έργο. Ζητούν επίσης εντιμότητα, ανθρωπιά, ευαισθησία, παρηγοριά και ποίηση. Όχι ισοπέδωση και μηδενισμό...

    Αναζητήσεις





    Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αρκαδίας
    Επιμελητήριο Αρκαδίας
    Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής
    Δήμος Γόρτυνος
    Δάρα
    Levidi
    ΤΟ ΚΑΛΛΙΑΝΙΟΝ
    το Χωριό Σέρβου
    Θεοξένια
    Κοσμά Κυνουρίας

    Ανθολογίες

    Ελληνικά Κείμενα - Περιεχόμενα

    Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού του Κ. Θ. Δημαρά και Γ.Π. Σαββίδη

    συγχρονη ελληνικη ποιηση του Χρήστου Δημάκη

    ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ

    Ανθολογία - Ποίηση - Θράκης.

    Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης του Σταύρου Αμπελά

    The LAND of GODS: Ανθολογία 'Ελληνες Ποιητές στο Διαδίκτυο

    ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ : Κεντρική Σελίδα Αφιερωμάτων

    Meta-theses: An Electronic Magazine in Greek

    The LAND of GODS: Ποιητική Ανθολογία : ποιήματα: τα αγαπημένα ...

    ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ του Αρχιμήδη Αναγνώστου

    Οι Ποιητές της Κύπρου

    Ανθολογία Η γωνιά των Ποιητών και Συγγραφέων

    Ελληνική λογοτεχνία οι Γραμμές

    Ανθολογία Φραγκφούρτης 2001 ...

    Ανθολογία από την ποίηση του Κωστή Παλαμά

    The LAND of GODS: Λογοτεχνία της ΕΕΛΣΠΗ 'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων γράφουν και δημιουργούν

    ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ... Ανθολογία ποιημάτων. Θέλω να το διαβάσω...

    Ποίηση, διηγήματα. Ανθολογία Ρένου Αποστολίδη

    Ανθολογία τα ΚΕΙΜΕΝΑ του Νίκου Σαραντάκου

    The LAND of GODS: Σελίδες απ' την Ελληνική Λογοτεχνία στο Διαδίκτυο

    Πολιτικό καφενείο "Ο Μεγάλος Ανατολικός"

    Λέξημα.gr - Λογοτεχνικό Περιοδικό & Πύλη::

    ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

    'Aτυπη Λέσχη Νέων Λογοτεχνών


    Τα πρόσωπα.." της kathimerini.gr.
  • Αλ Γκορ

  • Εντιθ Πιαφ

  • Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

  • Σίνζο 'Aμπε

  • Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν

  • Τζέρι Γιάνγκ

  • Πολ Γούλφοβιτς

  • Τζέρι Φάλγουελ

  • Νικολά Σαρκοζί

  • Στίβεν Χόκινγκ

  • Ρούπερτ Μέρντοχ

  • Μπόρις Γιέλτσιν

  • Τσο Σέουνγκ-Χούι

  • Νάνσι Πελόζι

  • Νίκος Εγγονόπουλος

  • Κων/νος Καραμανλής

  • Κεμάλ Ατατούρκ

  • Ιωσήφ Στάλιν

  • Μάρτιν Σκορτσέζε

  • Χίλαρι Κλίντον

  • Ιντί Αμίν

  • Νίκος Κούρκουλος

  • Μίλτον Φρίντμαν

  • Ορχάν Παμούκ

  • Οδυσσέας Ελύτης

  • Αμεντέο Μοντιλιάνι

  • Ζινεντίν Ζιντάν

  • Ρέμπραντ

  • Βλάντιμιρ Πούτιν

  • Κιμ Γιονγκ Ιλ

  • Kαραβάτζιο

  • Νόαμ Τσόμσκι

  • Λεονάρντο Ντα Βίντσι

  • Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ

  • Αλέξης Δαμιανός

  • Σίγκμουντ Φρόιντ

  • Bernardo Provenzano

  • Σάμιουελ Μπέκετ

  • Απόστολος Βαβύλης

  • Γεωργίος I. Ράλλης

  • E. X. Γονατάς

  • Κων/να Μπουρμπούλια

  • Mehmet Ali Agca

  • 'Aλμπερτ Αϊνστάιν


  • τα Ιστορικά ανέκδοτα
    του Κολοκοτρώνη

    Ο θρυλικός «Γέρος του Μωριά» γεννήθηκε στην Παλαιά Μεσσηνία. Να πως τον περιγράφει ο Βλαχογιάννης: 'Οψη «αδύνατη και μαυρειδερή' μάτια βαθουλά, ματιά σκληρή και δυνατή' μεγάλο μουστάκι μαύρο, γερακωτή μεγάλη μύτη' μαλλιά μακρυά κυματιστά. Μικρό κόκινο φέσι στραβοφορεμένο. Τέλος, πρόσωπο που χτυπάει και ξαφνίζει, και που του κάκου θα γύρευε κανείς να βρη σ' έναν Ευρωπαίο το ταίρι του».

    Οι Αρβανίτες έτρεμαν κυριολεκτικά το Κολοκοτρωναίκο σπαθί. Γι' αυτό κι' ο φοβερώτερος όρκος τους ήταν: -Να μη γλυτώσω απ' το σπαθί του Κολοκοτρώνη!.

    -Πόσο μεγάλη είναι η χώρα που γεννήθηκες; τον ρώτησε κάποιος 'Αγγλος περιηγητής. -'Εχει διακόσιους φούρνους! είπε γελώντας ο Κολοκοτρώνης. (Κάθε σπίτι στα χωριά έχει και δικό του φούρνο).

    Μια γυναίκα του ζήτησε κάποια χάρη: -Αφέντη μου, τού'λεγε, κάνε μου αυτό το καλό, και σκλάβα σου να γένω! -Τί λες, μωρή ζουρλή; Εμείς για τη λευτεριά πολεμούμε κι' εσύ θέλεις να γίνης σκλάβα μου;

    Του είπαν κάποτε: -Κολοκοτρώνη, η πατρίδα θα σε ανταμείψη. -Το ξέρω, απάντησε' εμένα θα πρωτοεξορίση.

    Κάποτε φιλοξένησε εν γνώσει του το φωνιά του αδερφού του, ο οποίος νόμιζε ότι δεν τον ξέρει ο «Γέρος». -Παιδί μου! λέει η μάνα του, δίνεις να φάει ψωμί ο φονιάς του παιδιού μου; -Σώπα μάννα' είπε ο στρατηγός. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο του σκοτωμένου.

    Από τη στιγμή, που ο Κολοκοτρώνης ανακατεύτηκε στην πολιτική, έχασε τα νερά του. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβε το σφάλμα του και ξαναγύρισε στ' άρματα.
    Διηγόταν μάλιστα και το ακόλουθο μύθο, για να δείξη πως την έπαθε, όταν πήγε να γίνη πολιτικός: 'Ενας λύκος άρπαξε ένα αρνί από το μαντρί και πήγε παραπέρα να το φάει. -Κυρ λύκο, θα με φας, το ξέρω, είπε το αρνί. Γι' αυτό όμως το καλό, κάνε μου και μένα αυτή τη χάρη: τραγούδα μου λιγάκι, γιατί έχεις πολύ γλυκιά φωνή και μένα μου αρέσουν τα τραγούδια.
    'Αφησε ο λύκος το αρνί κι άρχισε να ουρλιάζη. Τον άκουσαν τότε τα σκυλιά και τον πήραν στο κυνηγητό. Είδε κι έπαθε, ώσπου να γλυτώσει. Τότε στάθηκε ψηλά στη ράχη κι αγναντεύοντας το μαντρί είπε: -Τί ήθελα εγώ να κάμω τον τραγουδιστή; Καλά να πάθω!.
    'Ελεγε κι αυτόν το μύθο: Η κουκουβάγια είχε βρωμίσει πολύ τη φωλιά της κι αποφάσισε να κατοικήση αλλού. Της λέει τότε ο κούκος: -Του κάκου βασανίζεσαι, όσο παίρνεις μαζί σου και τον πισινό σου.

    Οι μεγάλοι καπεταναίοι της Επαναστάσεως είχαν διάφορα παρατσούκλια μεταξύ τους.
    Τον Οδυσσέα Ανδρούτσο τον έλεγαν Γερο-Χουλιάρα για τις πονηριές και τα τερτίπια του' Γέροντα έλεγαν τον Γκούρα για την φρονιμάδα του' Γύφτο έλεγαν τον Κολοκοτρώνη για το χρώμα του' Γύφτο έλεγαν και τον Καραϊσκάκη.

    Καταδιωκόμενος ο Κολοκοτρώνης από τα κυβερνιτικά στρατεύματα στον εμφύλιο πόλεμο του 1825, στάθηκε κάτω από μια καρυδιά να ξεκουραστή. Και μονολογούσε λυπημένος: -Τί έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολάνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια...
    * (Γνωστή και η λαϊκή παροιμία: «Το δέντρο πώχει τον καρπό όλο πετροβολιέται».

    Ο Κολοκοτρώνης σχολίασε τη δολοφωνία του Καποδίστρια με τον ακόλουθο μύθο: Κάποτε, λέει, τα γαϊδούρια πήραν την απόφαση να σκοτώσουν το σαμαρά, για ν' απαλλαγούν απ' τα σαμάρια κι απ' το φορτίο, που τους έβαζαν οι άνθρωποι. 'Ετσι κι έγινε.
    Αμέσως όμως κατόπιν πήραν την πρωτοβουλία τα καλφάδια (οι μαθητευόμενοι) του σαμαρά, μα δεν ήξεραν να κάμουν καλή τη δουλειά, γιατί έχασαν το μαστορά τους.
    'Ετσι τα κακοφτιαγμένα σαμάρια άρχισαν να χτυπάνε και να πλυγώνουν τα δυστυχισμένα γαϊδούρια, που δεν άργισαν να καταλάβουν ότι με την ανόητη πράξη τους έπεσαν από το κακό στο χειρότερο...

    Στον 'Οθωνα, ο οποίος τον ρώτησε τι γνώμη είχε για το νέο πανεπιστήμιο, που άρχισε να χτίζεται, απάντησε:
    -Να σας πω, μεγαλειότατε' μου φαίνεται ότι τούτο εδώ -κι έδειξε το Πανεπιστήμιο- δεν έπρεπε να κτισθή κοντά σε κείνο -κι έδειξε το Παλάτι' διότι φοβούμαι ότι τούτο θα φάει εκείνο..

    'Ελεγε «Οι 'Ελληνες είναι τρελλοί, αλλά έχουν θεόν φρόνιμον».

    Μετά την καταδίκη του τον πληροφόρησαν ότι ο βασιλιάς του χαρίζει τη ζωή και τον αφήνει μόνο... 20 χρόνια φυλακή. -Θα γελάσω το βασιλιά! Δεν θα ζήσω τόσους! Αποκρίθηκε.


    Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!! κδ. ο 'Υμνος του μετανάστη / Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς..
    ***Click first in the birds and then choose any song and click on it same time
    Δωσμου θεέ μου μια στιγμή, φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο, κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό... Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω! Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!! κώσ/δουρ.
    Solo Klarino Γκάιντα (1956) Σκάρος Στη βρύση ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΗΤΤΑΚΗ {1958} ΒΛΑΧΟΘΑΝΑΣΗΣ.ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΥΡΙΤΣΗΣ.wmv

    Κώστας Δουρίδας
    the LAND of GODS:   στο GOOGLE  
    websites: www.douridasliterature.com  & douridasliterature.com/diaspora
    translated pages: https://douridasliterature.com/metafrasi100.html
    facebook: http://www.facebook.com/profile.php?id=100000801298094
    emails: douridas.landofgods@gmail.com  &  kostasdouridas@bell.net
    Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς   στο GOOGLE
    σήμερα: