Βλέποντας κάποτε Ο Λέων Τολστόι στον πρωινό του περίπατο ένα καυκάσιο γεωργό να οργώνει το χτήμα του τραγουδώντας, σταμάτησε λιγάκι να τον ρωτήσει από περιέργεια. 'Πατριώτη, λέει, εάν ήξερες σίγουρα ότι θα πέθαινες απόψε, τι θα 'κανες την υπόλοιπη μέρα; Α......θα συνέχιζα το όργωμα όπως και τώρα μέχρι το σούρουπο, του απάντησε κεφάτα. Για κοίτα ευτυχία...! μουρμούρισε ο Τολστόι, τόσο πολύ αγαπά τη δουλειά του π' ακόμα και το θάνατο όταν πλησιάζει δεν φοβάται. Οι πεταλούδες που ζούνε περίπου δυο εικοσιτετράωρα, δουλεύουν κι αυτές ασταμάτητα πετώντας απ' ανθό σ' ανθό αφήνοντας αμέτρητα αυγά μέχρις ότου ξεψυχήσουν. Σίγουρα κάποια ύψιστη ευτυχία πρέπει να φέρνει η απασχόλησης για να αγαπιέται τόσο στοργικά.

Παρατηρούμε και τα μικρά παιδάκια να κινούνται ασταμάτητα όταν είναι ξυπνητά. Πηδάνε, χορεύουν, φωνάζουν, κλαίνε και ξεκαρδίζονται στα γέλια με το παραμικρό. Ότι κινείται στη φύση είναι ζωτικότερο και δεν μουxλιάζει η σκουριάζει γρήγορα, ούτε κι αρρωσταίνει εύκολα. Τουναντίον όμως οι ακίνητες πέτρες, τα ξεχασμένα εργαλεία και οι ακάματοι συνάνθρωποί μας, μουxλιάζουν, σκουριάζουν και φθείρονται σωματονοητικά γρηγορότερα. Όλα στη γη και στο σύμπαν κινούνται διαρκώς χωρίς ξαπόσταμα. Βρύσες, ποτάμια, αγέρας, σύγνεφα, άστρα, πλανήτες, ηλιακά συστήματα, γαλαξίες και φεγγάρια, τρέχουν και γυρίζουν σαν τη σβούρα ακατάπαυτα.

Κάθε υγιείς άνθρωπος αρέσκετε να κινείτε δημιουργικά σαν τα εργατικά μυρμήγκια και μελίσσια, διότι έτσι μόνο νοιώθει υγιής και βιοτικά προκομμένος. Ο Πλάτωνας έλεγε, ποτέ μην εξασκείτε το νου σας μοναχό του, αλλά πάντα με το σώμα σας αντάμα. Σαν τα δίδυμα σιαμαία, όπου και να πάει το ένα, και τ' άλλο υποχρεωτικά ακολουθεί. Τι πολύτιμο πράμα που 'ναι η απασχόλησης!.... αλλά και τι καταστροφική συνήθεια είναι η χρόνια τεμπελιά! "Idle mind, devils garden" (Τεμπέλης νους, κήπος του διαβόλου) λένε οι Εγγλέζοι. Όταν το σώμα και ο νους δεν κινούνται δημιουργικά, αρχίζουν να ψάχνουν για περίσσια τροφή κι άλλες αφύσικες συνήθειες. "Too much leisure and no work or play, makes Jack a dangerous bandit" (πολύ λούφα και καθόλου παιχνίδι η δουλειά, κάνει τον Τζιακ επικίνδυνο λωποδύτη), λένε οι Αμερικάνοι.

Πριν από κάμποσο καιρό όταν πλησίαζα τα εξήντα πέντε (65) μου χρόνια απεφάσισα να βγω πια σε σύνταξη. Είχα κουραστεί μετά από τριάντα τέσσερα χρόνια σκληρή δουλειά και νοσταλγούσα τη ξεκούραση. Έχτισα ένα σπιτάκι αντίκρυ στη θάλασσα κι άρχισα να διαβάζω, να γράφω λίγο, λίγη κηπουρική και κοντινούς περίπατους.. Το κάκου μου όμως δεν υπολόγισα τις βλαβερές συνέπειες που φέρνει η απότομη διακοπή της εντατικής απασχόλησης. Ο ύπνος μου δεν ήταν τόσο βαθύς και δεν αισθανόμουνα ανανεωμένος σωματικά και νοητικά στο πρωινό μου ξύπνημα όπως όταν δούλευα. Ενοχλημένος για την ανεπιθύμητη αυτή μου εξέλιξη, απεφάσισα να κάνω κάτι παραπάνω σωματικά για να μη επιδεινώσω την υγεία μου περισσότερο. Θυμήθηκα κάποτε όταν διάβαζα τον Πλούταρχο να αναφέρει τα χούγια του Μέγα Αλέξανδρου. Δεν έτρωγε καθόλου πρωινό ούτε και μεσημέρι, λέει, και δειπνούσε νωρίς τα βράδια ελαφρά σαν είδος πρωινό του.

Δέκα χρόνια όμως αργότερα όταν η αυτοκρατορία του ξαπλώθηκε μέχρι τις μακρινές Ινδίες, επέστρεψε να ξεκουραστεί στα αρχικά αποικιακά του λημέρια. Έτρωγε, έπινε συχνότερα και χωράτευε με τους αξιωματικούς του σχεδόν καθημερινά. Δεν άντεξε όμως πολύ το Βασιλικό ραχάτι του, γιατί πέθανε πρώιμα στα τριάντα τρία (33) του χρόνια. 'Aκουσα διάφορες εκδοχές να λένε ότι πέθανε από ψηλό πυρετό, άλλοι από υπερβολικό πιοτό, πολλοί πως δηλητηριάστηκε από αντιπάλους του, και μερικοί ότι πέθανε από ελονοσία. Σέβομαι όλες τις απόψεις, αλλά θέλω να πω και εγώ τη γνώμη μου.

Νομίζω ότι εάν είχε κι άλλες αποικίες να κατακτήσει πολεμώντας, σίγουρα θα ζούσε περισσότερο. Το μυστικό της μακροζωίας βρίσκετε μόνο στην ελπίδα της δημιουργίας, κι όχι στην κλασσική τεμπελιά. Ζούμε μόνο για να δημιουργούμε, διότι αυτός είναι ο κύριος ανθρώπινος προορισμός μας.

Οι ακάματοι κηφήνες τρώνε χαράμι το μέλι στην κηρήθρα χωρίς να το συμπληρώνουν με καινούργιο απόθεμα, για αυτό και εκτελούνται εν ψυχρό απ' τα θηλυκά μελίσσια για καλύτερη οικονομία στην κυψέλη. Παρόμοια συμβαίνει και με τους τεμπέλικους χαρακτήρες, απωθούνται , αρρωσταίνουν και αφαιρούνται απ' τη ζωή νωρίτερα, σαν χαλασμένα εξαρτήματα που δεν προσφέρουν χρήσιμο έργο στον αργαλειό της κοσμικής εξέλιξης. Ακόμα και το πνεύμα απωθείται με τη χρόνια τεμπελιά, διότι επικοινωνεί μαζί μας μόνο όταν κινούμαστε δημιουργικά. "Laborare est orare" λέγανε οι Ρωμαίοι, δηλ. "εργασία είναι η πίστη και η λατρεία μου". Είναι αυτονόητο που τόσο σπάνια συναντάμε αργόσχολους κληρικούς και θεολόγους να είναι πνευματικά διαφωτισμένοι. Δεν αμφιβάλω ότι μερικοί απ' αυτούς να είναι καλοί άνθρωποι, αλλά όχι όμως και πνευματικά αναπτυγμένοι; Συνήθως τα πτώματα είναι πάντοτε καλά. Δογματισμός και πνευματισμός είναι δύο αντίθετα άκρα αναμεταξύ τους. Μπορεί κάποιος να είναι θρήσκος και αμαθείς, αλλά ποτέ όμως πνευματικός κι αμαθείς. Ο πνευματισμός δεν διδάσκετε ούτε κατακτείται με χειροτονίες. Μας επισκέπτεται μόνο όταν δημιουργούμε και χρειάζεται ανανέωση κάθε στιγμή.

Για να είναι όμως περισσότερο οικοδομική μια εργασία, χρειάζεται να ικανοποιεί το νου και τη ψυχή πρωταρχικά, διαφορετικά είναι σαν είδος αγγαρείας που καταστρέφει τον εργαζόμενο σαν το εξάρτημα που γυρίζει άσκοπα στη μηχανή. Καθένας μας γεννήθηκε με κάποιο επαγγελματικό κάλεσμα, και το κάλεσμα αυτό ονομάζετε «ταλέντο», που εκτελείτε με αστείρευτη όρεξη και θαυμαστή τελειότητα. Αδικοχαμένα ψάχνομε να βρούμε δουλειά μακριά απ' την βιολογική αποστολή μας, διότι σπάνια τη βρίσκομε ευχάριστη και δημιουργική. Μόνο όταν τοποθετούμε τα χέρια και το νου μας στην έλξη της εσωτερικής φωνής, ανακαλύπτομε μονομιάς την επαγγελματική αποστολή μας. Όμοια σαν τα απεγνωσμένο ψάρια στη στεριά, που ξαναβρίσκουν το ποτάμι και τη θάλασσα για να ζήσουν φυσιολογικά.

Τα χελιδόνια ενστικτωδώς κουβαλάνε τσαλιά και λάσπη από πηλό να χτίσουν τη φωλιά τους, και είναι ευτυχισμένα. Οι πελαργοί διαλέγουν βέργες και χόρτα αντοχής να πλέξουν τη δική τους κατοικία στα αψηλά καμπαναριά, κ' είναι επίσης ευτυχισμένα. Ποια είναι άραγε η ποιο ύψιστη ανθρώπινη ευτυχία; «το γνώθι σ' αυτόν», λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αλλά πάντα με σύμμαχο την αγάπη για δημιουργία.

Hermanus, Μάρτης του 2007.
Νότιος Αφρική.

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Εάν παρατηρήσουμε τα διάφορα παράσιτα κι άλλα μικροσκοπικά σκαθάρια στην φύση, διαπιστώναμε πως όλα δανείζονται έτοιμη τροφή από μεγαλύτερα όντα για θρέψη και ανάπτυξη. Ψύλλοι, ψείρες, κουνούπια, βδέλλες τσιμπούρια και λοιπά, ροφάνε αίμα ασταμάτητα όπου και όποτε τα δοθεί η ευκαιρία. Το ίδιο φαινόμενο συνεχίζετε και στο φυτικό βασίλειο. Τα αδύνατα αναρριχητικά φυτά, περικοκλάδες, κισσοί, φασολιές και ντοματιές κι άλλα, δανείζονται παρόμοια εξωγενές στηρίγματα για ανάπτυξη και καλύτερη παραγωγή.

Στις βιβλιοθήκες βλέπουμε τους ανθρώπους να κάνουν κι αυτοί το ίδιο πράμα. Όλοι ψάχνουν υπομονετικά ανάμεσα σ' άσπρες και παλιές κιτρινωπές σελίδες να αποστάξουν νοητική τροφή για τη διανοητική τους ανάπτυξη. Η νεροχωμάτινη πύρινη σβούρα που μας φιλοξενεί πάνω στο φλοιό της, ροφά κι αυτή φως και ζεστασιά από λαμπρότερο αστέρι για την βιολογική εξέλιξη πάνω στα αφράτα της στήθια. Κάθε υγιή και απεδούκλιτη διάνοια, γίνετε λαμπαδηδρόμος στον αγώνα της ελευθερίας. Όλοι δανειζόμαστε κάτι και το ανασυνθέτομε με το δικό τους τρόπο για τις προσωπικές ανάγκες μας. Σαν τα μελίσσια, που ενώ ρουφάν σκέτο ανθόνερο από φύλλα και λουλούδια, το ανασυνθέτουν σε μυρωδάτο μέλι για τροφή τους στην κυψέλη αργότερα.

Το πάρε δώσει συνεχίζετε απανταχού, σε αλφάβητο, λογοτεχνία, θέατρο, σκέψη, στοχασμό, γλυπτική, ζωγραφική, αθλητισμό, μουσική, χορό, δόγματα, παράδοση, νοοτροπία, ενδυμασία, μαγειρική, καλλιέργεια και σε αμέτρητα άλλα πράματα. Το γερασμένο δάσος δανείζει το κορμί του σαπίζοντας σε πλούσια οργανική κοπριά να ταΐσει τα νεώτερα δενδρύλλια. Όμοια και η ανθρώπινη σκέψη πεθαίνοντας, αφήνει πίσω νοητικά γιοφύρια να διαβούν οι μελλοντικές γενιές λιγάκι παραπέρα.

Ομπρός......! κράζουν οι αμέτρητες φωνές των προγόνων μας, πάρτε τη νοητική σκυτάλη μας και προωθείσθε την ποιο πάνω και παρέκει. Όλοι οφείλομε να βάλομε πλάτη στον ιερό αγώνα που λέγετε λευτεριά κι αλήθεια. Ο ποιητής μιλά για αγάπη που πίσω βρίσκετε η αλήθεια, και ο φιλόσοφος μιλά για αλήθεια που πίσω βρίσκετε η αγάπη'. Και οι δυο τους εργάζονται για τον ίδιο ιερό σκοπό, αλλά από διαφορετική γωνιά. Αντάμα τρυγούν το νοητικό τους αμπέλι για να αποστάξουν το Ολύμπιο νέκταρ.

Να, ποια είναι η ύψιστη γήινη αποστολή μας, λεει ο Νίκος Καζαντζάκης, να προωθήσομε την παρακαταθήκη των προγόνων μας ανανεωμένη ποιο πάνω και μακρύτερα.

Δεν φτάνει να αναπαράγομαι το γένος μοναχά μπροστά σαν τα κατώτερα όντα, αλλά και να το προωθήσουμε πνευματικά ψηλότερα.

«Όποιος δανείζετε γνώση απ' τον όμοιό του, λεει Ο Burke, διπλασιάζει τη δική του, κι όταν δανείζετε απ' τον ανωτερό του, αναβαθμίζετε νοητικά στο επίπεδο με τον δανειστή του».

Η γνώση είναι ελεύθερη για όλους, μόνο που χρειάζεται άγρυπνη αντίληψη και επίμονο μεράκι να συγκομισθεί σωστά. Τίποτα δεν είναι καινούργιο στη ζωή, όλα είναι αναζωπυρωμένα κάρβουνα του παρελθόντος. Κάθε καινούργια ανακάλυψη είναι και μια παλαιά ανανεωμένη συνέχεια. Σαν το πρωτόγονο ξύλινο αλέτρι που εξελίχτηκε αγάλι σε μηχανοκίνητο τρακτέρ σήμερα. Η αρχική ιδέα είναι πάντα η ίδια, αλλά ανανεώνετε και τελειοποιείτε συνέχεια χωρίς τελειωμό.

Διαβάζοντας τις σκέψεις του Πλάτωνα, συναντάμε ανανεωμένες ιδέες του Όμηρου, Ηράκλειτου, Πυθαγόρα, Αναξαγόρα και Σωκράτη. Διαβάζοντας τους Rabelais και Montaigne, ανακαλύπτομαι τη γλυκιά φωνή του Πλούταρχου. Διαβάζοντας τη χριστιανική βίβλο, βλέπουμε την Πλατωνική θεωρία αναμορφωμένη σε θρησκευτικό δόγμα.

Ο τολμηρός δανείζετε γενναία και το ντύνει με το δικό του χρώμα για μελλοντική αποθήκευση. Πρόοδος σημαίνει να ανασυνθέτομαι το παρελθόν με το παρόν και να το προωθούμε καλύτερο μπροστά για τις μελλοντικές γενιές μας. Κάθε στοχαστής κουβαλά μαζί και την προσωπική βιβλιοθήκη του, κι όταν αφουγκραζόμαστε τις πελεκημένες σκέψεις του, αναρωτιόμαστε με θαυμασμό και πόθο.

Ποια αξιόλογα κιτάπια, άραγε, ωρίμασαν τα μελίγγια του τόσο ζηλευτά; Σαν να αντικρίζομε τον Παρθενώνα και ποθούμε να δούμε τους δημιουργούς του, Καλλικράτη, Ικτίνο και Φειδία.

"Libri thesaurus anima" τα βιβλία είναι ο θησαυρός της ψυχής, λέγανε οι Ρωμαίοι. Χωρίς τα βοηθητικά βιβλία, η ανθρωπότητα σήμερα θα 'ταν σχεδόν υποανάπτυκτη σε πρωτόγονη μορφή. Είναι τα νοητικά αρχεία των αιώνων, που κάθε στοχαστής δανείζετε να επεξεργαστή και συμπληρώνει κάτι παραπάνω.

Εάν ο παράδεισος δεν έχει καθόλου βιβλία, τότε σίγουρα κανένας στοχαστής δεν θα 'θελε να πάει χαρούμενος εκεί μέσα. Τι δουλειά έχει η μέλισσα στην στείρα έρημο; αφού η άγονη αμμουδιά της δεν προσφέρει ούτε σταγόνα ανθόνερο για να μετατραπεί σε μυρωδάτο μέλι;

'Το διάβασμα προσφέρει νοητικό πλούτο, το γράψιμο λογοτεχνική ακρίβεια, και η κουβέντα εκφραστική ετοιμότητα'.

Διαβάζουμε να μάθομε, - γράφομε να τελειοποιηθούμε, -και μιλάμε για να εκφραστούμε.

Αξιολογούμαστε το πως σκεπτόμαστε, ευγνωμονούμαστε για ότι χρήσιμο γράφομε, και αγαπιόμαστε το πως κουβεντιάζομε. Ανοίγοντας το στόμα μας, φανερώνομε συνάμα και την διανοητική μας στάθμη.

Μιλώντας αδιάκοπα στον Αριστοτέλη κάποτε ένας Αθηναίος πολυλογάς, σταμάτησε απότομα βλέποντας την απάθεια στο πρόσωπο του Αθηναίου φιλόσοφου

Συγγνώμη δάσκαλε.....λεει, βλέπω σε κούρασα λιγάκι με τη μακρά μου ομιλία! Α... μπα....... μην ανησυχείς....., του απαντά ο Αριστοτέλης, δεν σ' άκουγα τι έλεγες.

Δεν είναι άραγε το διανοητικό μας μέστωμα αξιοζήλευτη αρετή και πολύτιμη τροφή για την αναπτυσσόμενη ανθρωπότητα;

Hermanus- 2006
Νότιος Αφρική.

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Ειλικρινή φιλία είναι συνήθως καλύτερη εκλογή απ' την συναισθηματική αγάπη για σταθερή δίαιτα' λεει ο Έλμπερτ Χάμπερτ. Καχυποψία, προκατάληψη, γκρίνια, ζήλια και κατεβασμένα μούτρα είναι συνηθισμένα φαινόμενα με τη συναισθηματική αγάπη. Δολοφονία και αυτοκτονία παραμονεύουν επίσης στη διπλανή γωνιά όταν οι ερωτευμένοι γουργουρίζουν σαν τα ζευγαρωμένα περιστέρια.

Η συναισθηματική αγάπη ζητάει εγγύηση, απόδειξη, σιγουριά και εξασφάλιση. Αντίθετα η ειλικρινή φιλία δεν απαιτεί καμιά ιδιοκτησία και θέλει να βοηθάει ακόμα κι απ' απόσταση. Δυστυχώς όμως το ίδιο δεν ισχύει με τη συναισθηματική αγάπη. Συνήθως σκοπεύει για προσωπικά οφέλη, και η μονόπλευρη συναισθηματικότητα αντιστρέφετε καμιά φορά σε μίσος και απαιτεί εκδίκηση. Η αγνή φιλία δεν έχει ανάγκη από ανόητους γαμήλιους όρκους και είναι πάντα έτοιμη να παράσχει βοήθεια όποτε κι εάν χρειαστεί.

Η αληθινή φιλία ξεκλειδώνει της ψυχής τα αμπάρια και ανοίγει τον νου και τη ψυχή να μοιραστούν κουράγιο, κατανόηση, συμπόνια και ανθρώπινη ζεστασιά.

Σαν το αναμμένο τζάκι στην ξεροβόρα παγωνιά που κάνει τον βαρύ χειμώνα υποφερτό και τις τρανές νύχτες ευχάριστες και παραμυθένια αξέχαστες. Όποιος δεν είχε αληθινό φίλο στη ζωή του, λεει ο Πλούταρχος, ακούμπησε τον κόσμο τούτο μόνο επιφανειακά. Ο ειλικρινής φίλος είναι σαν το αγνό αγεράκι, που καθαρίζει το αίμα γρηγορότερα και πολλαπλασιάζει τα ερυθρά αιμοσφαίρια με το πλούσιο οξυγόνο του. Χωρίς πραγματικό φίλο στη ζωή, αισθανόμαστε μουδιασμένοι και μοναχικοί ανάμεσα στην πολυθόρυβη και βιαστική ανθρωποθάλασσα. «Μόνο Ο Θεός και τα ζώα μπορούν να ζουν μόνα τους», λέει Ο Αριστοτέλης.

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε νικηφόρα στις Ινδίες, έγραψε στο δάσκαλο και αγαπητό του φίλο Αριστοτέλη. «Στείλε μου κάτι να διαβάσω, του λέει, γιατί ζω εντελώς μόνος με τις σκέψεις μου ανάμεσα σε μεγάλη συρροή άσχετων ανθρώπων χωρίς ψυχικό σύντροφο».

Κι όταν ο Αριστοτέλης έκδωσε τις φιλοσοφικές του θεωρίες ελεύθερα στον κόσμο αργότερα, Ο Μέγας Αλέξανδρος του 'γραψε λιγάκι πικραμένα. «Τώρα, λέει, όλη η ανθρωπότητα θα γνωρίζει για ότι ήταν πριν λίγο μόνο για σε σένα και για μένα». «Α!... μην ανησυχείς, του απαντάει Ο Αριστοτέλης, οι φιλοσοφικές μελέτες μου εκδόθηκαν και δεν εκδόθηκαν. Διότι κανείς δεν μπορεί να μάθει απ' ένα βιβλίο εάν δεν προετοιμάστηκε ψυχονοητικά από πολύ καιρό πριν».

Ακούμε συχνά ανθρώπους να αισθάνονται ορφανοί, καταθλιπτικοί και απελπισμένοι από τον χαμό του αγαπημένου τους φίλου. Ο αδερφός του Ολλανδού ζωγράφου Vincent van Gogh, έγραψε στην κουνιάδα του μετά τον θάνατο του αδελφού του. Δεν θέλω να ζήσω άλλο πια, λέει, Ο Vincent δεν ήταν μόνο αδερφός μου, αλλά και ο μοναδικός φίλος στον κόσμο τούτο. Πραγματικά Ο Theo πέθανε μετά από λίγο καιρό απ' την μεγάλη θλίψη του.

Τέτοια φιλία συναντάμε σε πολλά κράτη του κόσμου, αλλά στην αρχαία Ελλάδα ήταν καθιερωμένη κοινωνικά στη ζωή τους. Το εκπαιδευτικό τους σύστημα ήταν τέτοιο, που κάθε νέος συνάπτετε στενή φιλία με τον μεγαλύτερό του για να μάθει γράμματα σωστά.

Είχαν μεγάλο πάθος στη ψυχική φιλία που την συνέχιζαν σε όλη τη ζωή τους. Η ξακουστή 'Θηβαία μαχητική φάλαγγα' αποτελούνταν αποκλειστικά από ζευγάρια φίλων που παρέλαυναν μαχόμενοι δίπλα, δίπλα στους πολέμους για να αντλούν κουράγιο αναμεταξύ τους. Τα 'χασε ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος όταν αντίκρισε τους ζευγαρωμένους ηρωικούς Θηβαίους μαχητές στην ξακουστή μάχη της Χειρώνας. «Α! να χαθεί, λέει, όποιος νομίζει πως οι Θηβαίοι μάχονταν αδέξια και άψυχα, αντίθετα μάχονται απίστευτα ηρωικά με το αξιοθαύμαστο πνεύμα της Ελληνικής φιλίας».

Όταν Ο Αλκιβιάδης και Ο Πελοπίδας τραυματιστήκαν ξεχωριστά σε διαφορετικές μάχες, Ο Σωκράτης και ο Επαμεινώντας μάχονταν και οι δυο απάνω απ' το σώμα τους για να σώσει ο καθένας το μονάκριβο φίλο του. Να, τι θα πει δοξασμένα ονόματα φιλίας που στέκοντε αγάλματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό ήταν το ιδεαλιστικό πνεύμα της ειλικρινής φιλίας στην αρχαία Ελλάδα που βοηθούσαν ο ένας τον άλλο με το νου και τα χέρια για να τελειοποιήσουν την ψυχή που τους τύλιγε.

Η μόνη αμοιβή για την αρετή, είναι η αρετή, λέει ο Εμερσον, και ο μόνος τρόπος να αποκτήσει φίλο κανείς, είναι να γίνει πρώτα αυτός φίλος. Δεν μπορούμε να μπούμε στο σπίτι του αλλουνού αυθαίρετα για να συνάξουμε εύκολα φιλία χωρίς να 'χουμε παρόμοια νοητική χημεία. Όταν υπάρχει νοητική διαφορά, η ψυχές μας φεύγουν γρήγορα ανήμπορες να κοιταχθούμε καλά, καλά στα μάτια. Μόνο όταν οι σκέψεις μας ωριμάσουν στο ίδιο επίπεδο, τότε μόνο σμίγουν ακαριαία σαν νερό με το νερό, αγέρας με αγέρα, και αιθέρας με αιθέρα.

Συχνά οι αναπτυσσόμενες ψυχές προχωράνε μπροστά και καθιστάτε δύσκολο να επικοινωνήσουν αργότερα με όσους παρέμειναν ποιο πίσω. Αλλάζουν εντελώς οι νοητικοί μηχανισμοί σαν τον μεταξοσκώληκα που μεταμορφώνετε από ερπετό σε αλαφροπετούμενη πεταλούδα. Στο δημοτικό σχολειό αρκούμασταν με δωράκια από ρόδα, κυδώνια και αχλάδια με τους φίλους μας. Μεγαλώνοντας όμως αλλάξανε και οι νοητικές μας προτιμήσεις. -Αλλά ποτέ δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε για τον προσωρινό μας χωρισμό, αλλά να λέμε πάντα ήρεμα. Α!... παλιόφιλε, αν και χωρίζομαι νοητικά σήμερα, ας μην ανησυχούμε και τόσο πολύ, διότι μπορεί να ξανασυναντηθούμε μελλοντικά σε ψηλότερη νοητική πλατφόρμα για να ανταλλάξομε και πάλι αξιόλογα διανοητικά δώρα αναμεταξύ μας.

Johannesburg
Μάρτης του 2004

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Όλο το σύμπαν μαζί και ο γήινος πλανήτης, παραδειγματίζουν ολοφάνερα την υπακοή στο «μηδέν άγαν». Οι αρχαίοι προγονοί μας θεσμοποιούσαν την μετριότητα ως ύψιστη αρετή και αποκαλούσαν αυτόν που την τηρούσε πιστά σώφρον και τις πράξεις του σωφροσύνη. Η υπερβολή σε κάθε τομέα της ζωής ήταν για αυτούς η αρχή του κάθε κακού. Γνώριζαν τις σωματικές και διανοητικές επιπτώσεις που φέρνει η υπερβολή και τηρούσαν την μετριότητα σε όλους τους τομείς.

Δημιούργησαν μεταφορικούς μύθους, γύρω απ' τις συνέπειες της υπερβολής όπου νέοι και νέες εμψυχώνονταν από μικρή ηλικία για την αποφυγή της. Το γνωμικό μπροστά στον ναό των Δελφών 'μηδέν άγαν' ήταν σεβαστό όπως και ο Απόλλωνας ο ίδιος. Ο παραδειγματικός μύθος του Ίκαρου μιλάει ξάστερα για τις συνέπεια της αλαζονείας. Ο Ξενοφάνης έληγε στα γεράματα πως όπου και να κοίταζε έβλεπε τον νόμο του μέτρου παντού και πρόσεχε ακόμα και το νερό που έπινε.

Το σώμα μας είναι αρχιτεκτονικά ένα βιολογικό όχημα, αποτελούμενο από ατέλειωτες οργανικές υποδιαιρέσεις έως στο πρωτόπλασμα, όπου και η περαιτέρω ανάλυση μας είναι σχεδόν αδύνατη. Εκτός απ' τα συγκεκριμένα βιολογικά μας όργανα, περιέχει και τα αφηρημένα που ονομάζονται ΨΥΧΗ και ΔΙΑΝΟΙΑ. Όλο το σωματικό μας συνεργείο σκοπεύει μεθοδικά για την καλύτερη ενδολειτουργία προς όφελος της διανοητικής και ψυχικής μας ανάπτυξης.

Η τέλεια λειτουργία του εξαρτάτε απ' την υπακοή στο βιολογικού μας ενστίκτου. Το ένστικτο κανονίζει την ποσότητα και ποιότητα της τροφής για την άρτια μεταβολική μας λειτουργία. Κάθε παραβίασης του ενστίκτου αρχίζει ταυτόχρονα και η βιολογική μας κατρακύλα.

Μια τέτοια ενστικτώδες υπακοή χρειάζεται και την απόλυτη πειθαρχεία των ορέξεων για να εφαρμοστή. Ο Πλάτωνας, μας δίνει ωραιότατο παράδειγμα με την εξής θεωρία: Όταν ζέψουμε δυο αδέσποτα άλογα, λεει, για να σύρουν το άρμα, χρειαζόμαστε και τον καροτσέρη με τα σκοινιά, για να τα καθοδηγά και να τα ελέγχει. Χωρίς τον άλογο-δαμαστή δεν πρόκειται να φτάσουμε στον προορισμό μας εύκολα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το σώμα μας. Τα άγρια άλογα του ανθρώπινου οχήματος είναι οι πέντε του αισθήσεις. Χωρίς την διάνοια ως καροτσέρη να τις ελέγχει δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην πνεύματοδιανοητική μας ακμηωρίμανση.

Στο αρχαίο Ελληνικό θρησκευτικό σύστημα ο πειθαρχικός έλεγχος των αισθήσεων ήταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή. Στα συμπόσια, που σκοπό είχαν την στοχαστική κουβέντα περισσότερο παρά το ποτό και την κοιλιοδουλεία, απέφευγαν πάντοτε τους λαίμαργους. Διαβάζοντας στα επιτραπέζια απομνημονεύματα του Πλούταρχο, θυμάμαι την Σωκρατική έκφραση σε ένα συμπόσιο.

Φτάνοντας ο μεγάλος δάσκαλος λίγο αργά όπως πάντα συνήθιζε στο δείπνο, τον υποδέχθηκε στην σάλα ο μαθητής του Ξενοφώντας λέγοντας: Δάσκαλε να σου συστήσω κάποιον βάρβαρο ( ξένο ) που έτρωγε την ώρα εκείνη λιγάκι βιαστικά και άτσαλα. Α!. τον γνωρίζω τον κύριο απαντά ο Σωκράτης. Μα πως το γνωρίζετε δάσκαλε, ρωτάει με απορία ο Ξενοφώντας, αφού μόλις αφίχθηκε ο άνθρωπος απ' την Περσία; Από τον τρόπον τον οποίον τρώγει, απαντά.

Κάθε ενέργεια προδίδει όχι μόνο τον προσωπικό μας χαρακτήρα αλλά και την ψυχοδιανοητική μας στάθμη μαζί. Οι πράξεις και οι κουβέντες μας εκδηλώνουν το ρήχος και το βάθος του διανοητικού μας επιπέδου. Ο μάγειρας και ο έμπορας, λεει ο Emerson, δεν μπορούν να παρουσιάζονται για ποιητές και φιλόσοφοι. Τα τραχιά τους χαρακτηριστικά τα μαρτυράνε όλα. Οι πνευματικές χάρες αρέσκονται να συνταξιδεύουν πάντα με τα ραφιναρισμένα και σώφρονα άτομα.

Όλες οι πράξεις στη ζωή αμείβονται και τιμωρούνται ανάλογα. Οι αρχαίοι είχαν τον Νέμεση, που δεν άφηνε τίποτε να περάσει στον άλλο κόσμο χωρίς αμοιβή η τιμωρία.

Κάθε υπερβολή λεει ο Εμερσον, δημιουργεί άλλο κοινό, και κάθε κοινό δημιουργεί κάποιο άλλο πλεόνασμα. Για ότι χάνουμε στη ζωή κερδίζουμε κάτι άλλο, και για ότι κερδίζουμε, χάνουμε πάλι κάτι. Οι μόνες αφορολόγητες πράξεις στη ζωή είναι η γνώση η αγάπη και η ατομική μας δημιουργία. Αυτά μόνο χρησιμοποιούνται ως θεσπέσια τροφή για την διανοητική και πνευματική μας ανάπτυξη.

Johannesburg Οκτώβρης του 2003

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Διαβάζω τελευταία πολλά άρθρα για το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών, που είναι πραγματικά ανησυχητικό. Επειδή έχω αρκετή κλινική πήρα λόγου του επάγγελμά μου, θα ήθελα να δώσω κάμποσο ενημερωτικό φως πάνω σ' αυτό το σοβαρό ζήτημα.

Κάθε οργανική η ανόργανη ουσία, που δεν είναι χρήσιμη αναβολική τροφή στο σώμα, αλλά τοξική και δηλητηριώδη, ο οργανισμός εξορμά ακαριαία να την αποβάλει το γρηγορότερο ώστε να αποφύγει τη σωματική ζημιά η και θάνατο συχνά. Υπερταχύνει την κυκλοφορία του αίματος καταναλώνοντας τεράστιο νευρικό απόθεμα για να την αποβάλει το συντομότερο. Για αυτό το λόγο όλες οι τοξικές ουσίες ονομάζονται υπερδιεγερτικές και επιζήμιες.

Η υπερδιέγερση όμως δίνει και μια απατηλή σωματοδιανοητική έξαρση που αιχμαλωτίζει το θύμα του.(όπως και αρκετά φάρμακα). Καταστεί συγχρόνως δύσκολη την διακοπή διότι δημιουργεί ισχυρή ναρκωτική εξάρτηση στο θύμα του. Οι νέες και οι νέοι και ορισμένοι καλλιτέχνες είναι τα πρώτα θύματα, διότι αισθάνονται σίγουροι και δημιουργικοί με αυτόν τον τρόπο. Σωστά ο άγγλος ποιητής John Milton έλεγε πως: "Ο λυρικός ποιητής θέλει λίγες κούπες κρασί για να γράψει μερικούς στοίχους , αλλά ο επικός ποιητής, νεράκι μόνο με ξύλινο κύπελλο, φτάνει!"

Τα αποτελέσματα αυτής της εξάρτησης είναι πολύ γνωστά σε όλους μας. Πατεράδες, μανάδες, αδέρφια, χήρες και χήροι, ποτίσανε και ποτίζουν τους τάφους των αγαπημένων των με απαρηγόρητα δάκρυα. Υπάρχει λύσει για αυτά τα αμαθή και αθώα θύματα; Ασφαλώς και υπάρχει. Ταχεία ριζική αποτοξίνωση από κάποιο πεπειραμένο Γιατρό. Όχι με άλλη εξ ίσου φαρμακευτική εξάρτηση, αλλά με γενική κάθαρση του αίματος και καλή διαφώτιση.

Ακούγονται κατά διαστήματα κάποιοι «Γιατροί» να υπόσχονται ότι μπορούν να απαλλάξουν τον τοξικομανή από την τοξική του εξάρτηση μέσα σε 24 ώρες. Μόνο οι αμαθείς και οι αφελείς το πιστεύουν αυτό. Καλά θα κάνει η πολιτεία και ο γονιός, να ρωτήσει αυτόν τον «Γιατρό» με τι τρόπο τo κάνει; Και είμαι σίγουρος πως θα μάθει όλη την άνωθεν αλήθεια. Απλώς εισάγει καινούργια φαρμακευτική (τοξική) εξάρτηση στο είδη εξαντλημένο θύμα του.

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Εδώ και πριν από εικοσιπέντε (25) αιώνες περίπου, το Αθηναϊκό δικαστήριο παραβίασε για πρώτη φορά την ανθρώπινη νοητική ελευθερία και καταδίκασε τον φιλόσοφο Σωκράτη σε θάνατο. Κατηγορήθηκε ότι αγνοούσε τους θεούς του Ολύμπου, και ότι ρύπανε τα μυαλά των νέων με παράξενες φιλοσοφικές ιδέες.

Αυτό συνέβη διότι, για ένα μικρό διάστημα η Αθηναϊκή δημοκρατία καταλύθηκε μετά την πελοποννησιακή καταστροφή, και αντικαταστήθηκε με τους τριάκοντα (30) τύραννους, όπου περιόρισαν συνάμα και την ατομική ελευθερία σκέψεως. Αμέσως μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας συνέλαβαν τον κύριο μηνυτή του Σωκράτη και τον καταδίκαζαν σε θάνατο. Έχτισαν συνάμα και προσωπικό ναό στην μνήμη του μεγάλου αυτού Έλληνα φιλόσοφου.

Πεντακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Αθηναίου στοχαστή, η ανθρωπότητα έχασε πια την ικανότητα να σκέφτεται ελεύθερα για δυο χειλάδες χρόνια, λόγω της μισαλλοδοξίας του δογματικού παπά και τον συνέταιρο στρατιώτη του. Μόνοι τους αυτοί οι δεσμοφύλακες του σκοταδισμού κατόρθωσαν να σταματήσουν την ανθρώπινη εξέλιξη και να μετατρέψουν την ανθρωπότητα σ' ένα απέραντο διανοητικό απολίθωμα. Εδραίωσαν τρόμο και φόβο στα μυαλά και στις ψυχές της ανθρωπότητας, που κανείς πια σήμερα δεν τολμά να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να υποστεί δογματική επίθεση η και θάνατο πολλές φορές. Η μισαλλόδοξη αυτή συμμαχία τους, έθεσε συνάμα και την φιλοσοφική σκέψη εκτός υποψηφιότητα να κυβερνήσει πολιτισμένο κράτος (τρόπον τινά) στον πλανήτη μας μέχρι σήμερα.

Οι αρχαίοι Έλληνες με πεντακόσια (500) χρόνια αδογμάτιστη δημοκρατική διακυβέρνηση, δημιούργησαν ότι καλό και θαυμαστό κυκλοφορεί σήμερα στην ανθρωπότητα. Δημοκρατία, Φιλοσοφία, ποίηση, επιστήμη, πνευματισμό, μουσική, θέατρο, λεπτές τέχνες, μαθηματικά, υγιεινή, αθλητισμό, κι ότι άλλο θαυμαστό παρέλειψα μαζί. Τουναντίον όμως τα σημερινά εβραίογενεί δόγματα, δεν δημιούργησαν τίποτα το αξιόλογο στη ανθρωπότητα. Εδραίωσαν μοναχά φανατισμό, φοβολαγνεία, προκατάληψη (superstition) σκοταδισμό, δογματικούς πολέμους, καταπιεστικές αποικιοκρατίες, αποτρόπαια αιματηρά εγκλήματα και περιορισμό στην νοητική και πνευματική ανάπτυξη. Ποτέ η ανθρωπότητα δεν υπόφερε τόσο πολύ νοητικά και ψυχικά όσο στα τελευταία 2000 χρόνια. Έχασε πια τον ανθρώπινο σκοπό που είναι η αγάπη για έρευνα, γνώση και αλήθεια, και περιπλανιέται για είκοσι αιώνες τώρα πεδουκλωμένη και αδιάφορη για το πνευματικό της μέλλον.

ΤΟ ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ, δεν είναι πια σήμερα δημοφιλής θεσμός, ούτε και η αγάπη για έρευνα, φιλοσοφία, ποίηση και καλές τέχνες όπως ίσχυε στους αρχαίους μας προγόνους, αλλά μόνο η τυφλή υπακοή στο κατεστημένο, "Πίστευε και μη ερεύνα" . Σποραδικά κανένας παρεξηγημένος στοχαστής προσπαθεί να ξεστομίσει τι ακούει και τι βλέπει με τον νοητικό του μάτι,- αλλά κανείς δεν του δίνει τόση μεγάλη σημασία. Σαν του βυθού τα ψάρια, που δεν νοιάζονται για τη γνώμη του τολμηρού ψαριού όταν πηδάει πάνω απ' το νερό και ανακαλύπτει καινούργιο ουρανό και κόσμο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν δίνουν μεγάλη σημασία στην αφηρημένη σκέψη. Δεν τους ενδιαφέρει η πέννα του στοχαστή, ο χρωστήρας του ζωγράφου και το κοπίδι του γλυπτομάσταρο όπως στην αρχαιότητα, αλλά σεργιανούν ανεπηρέαστοι μπροστά τους.

Όταν μπαίνουν σε βιβλιοθήκες, πινακοθήκες και μουσεία, δεν δίνουν σημασία στα έργα τέχνης το καθένα του ξεχωριστά. Αλλά τα αλαργοκοιτούν βιαστικά όλα μαζί σαν τους πολιτικούς πουν χαιρετούν τον όχλο από μακριά σηκώνοντας το ένα χέρι μοναχά. Κανένας δεν μπορεί να εκτιμήσει την καλλιτεχνική αξία, λέει ένας φιλόσοφος, χωρίς να έχει καρδιά που να χτυπά και ψυχή που νοιώθει ευαίσθητα'. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι πνευματική αρμονία που εμψυχώνει, εμπνέει και αγαλλιάζει τον νου και την ψυχή του ανθρώπου. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες εμποτίζουν την δημιουργία τους με αρμονία, και την φορτώνουν με εισήγηση και νόημα πάνω από την απλή ανθρώπινη αντίληψη.

Η δημιουργία τους είναι γεμάτη από πνευματικούς αντίλαλους που κλονίζουν βαθύτατα την ψυχή του ώριμου ανθρώπου Όλες οι λεπτές τέχνες είναι συνήθως πλουτισμένες με ζωτικότητα και πνευματική ουσία, που σπάνια ξεφεύγει το παρατηρητικό μάτι του αναπτυγμένου ανθρώπου.

Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν με κάποια καλλιτεχνική ικανότητα, αλλά το λανθασμένο μονοπάτι που διάλεξαν στη ζωή, απολύχνοσε το ψυχονοητικό ταλέντο τους πρώιμα. Κάθε άνθρωπος μπορεί να γράψει ποιήματα, έλεγε ο ποιητής John Milton, εάν δεν κουβαλάει μαζί του εμπόδια και άχρηστες ουσίες που η ψυχή του ποτέ δεν διάλεξε. Μαθαίνομε να γράφομαι γράφοντας και όχι σπουδάζοντας ογκώδεις τόμους από ακαδημαϊκά βιβλία. Ο Herbert Spencer, έμαθε γραμματική στα εξήντα του χρόνια όταν άρχισε να γράφει τις πραγματείες του, που είναι και η καταλληλότερη ηλικία στον άνθρωπο να γράψει τις εμπειρίας του.

Ο Δημιουργός δεν περίμενε απ' τον άνθρωπο να μάθει πρώτα πολλά γράμματα πριν στοχαστεί και ερωτευτεί την αλήθεια και την τέχνη στη ζωή του. Τα καλά και γνήσια στη ζωή είναι πάντοτε αυτοδίδακτα. Δεν φταιει το πνεύμα εάν δεν μπορεί να παράγει λεπτές τέχνες στον κάθε άνθρωπο, αλλά τα παραγεμισμένα τους μηλίγγια που δεν επιτρέπουν στο πνεύμα να περάσει μέσα τους ελεύθερα. Ο κοσμικός νους είναι πάντα έτοιμος να βοηθήσει τη δημιουργία στον άνθρωπο, εφόσον βέβαια το μυαλό και ψυχή του διατηρούνται αγνά και ανοικτά. 'Αφεντικό, λέει ο Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη, για να είσαι ευτυχισμένος στη ζωή, πρέπει να είσαι λιγάκι χαζούτσικος σαν τα μικρά παιδάκια. (Οι λέξεις νήπιο και μωρό δεν σημαίνουν μικρό παιδάκι, αλλά γλυκοχαζούτσικο).

Η πνευματική δημιουργία πηγάζει απ΄ της ψυχής τα αμπάρια και δεν έχει καμιά ανάγκη απ' ακαδημαϊκά σχολειά για να εκφράσει το εσωτερικό της μεγαλείο. Εάν δεν μπορέσει να το εκφράσει με μελάνι και χαρτί, θα το τραγουδήσει η χορέψει ποιο καλύτερα. "Η ψυχική ακτινοβολία είναι γεμάτη πνευματικό φως που λάμπει στον κόσμο έστω κι αν εκπέμπετε ακόμα κι από έναν εντελώς αγράμματο άνθρωπο. "Αφεντικό! ξαναλέγει ο Ζορμπάς, δεν μπορώ να σου μολογήσω αυτό που αισθάνομαι μέσα μου με λόγια, αλλά μπορώ να σου το χορέψω τέλεια, εάν του λόγου σου το πιθυμείς" .

'Οι μεγάλοι στοχαστές είναι συνήθως τα πνευματικά οπλοστάσια που τροφοδοτούν την ανθρωπότητα με την οπλισμένη τους διάνοια. Ακούγοντας τις σκέψεις τους, μαθαίνομε και εμείς να δημιουργούμε αγάλι τη δική μας προίκα. Οι στοχαστές προετοιμάζουν το έδαφος για καινούργιους στοχαστές, και 'χουν πάντα ένα κεντρικό θέμα που αγωνίζονται ασταμάτητα, την ατομική ελευθερία.

Κάθε πρωτοπόρος στοχαστής είναι ο νοητικός φακός στην ανθρωπότητα που δυστυχώς όμως αμείβετε συχνά με δοκιμασίες, αφορισμούς και απάνθρωπες μαρτυρίες στη πορεία της ζωή του. Σωκράτης, Πλάτωνας, Απολλώνιος, Μπρούνος, Γαλιλαίος, Δάντης, Βολτέρος, Ζαπάτας, Καραϊσκάκης, Λασκαράτος, Ροΐδης, Καζαντζάκης, είναι λίγα από τα πολυάριθμα θύματα του παρελθόντος.Το βαθύ γράψιμο έχει ανάγκη από Σπαρτιάτικα νεύρα και αρχαίο Αθηναϊκό κεφάλι. Χρειάζεται μεγάλη νοητική πειθαρχεία και καλή σφριγονευρική κατεύθυνση.

Η λογοτεχνική δημιουργία φορολογεί αδρά το νευρικό απόθεμα του συγγραφέα. Οι ιδέες του δεν κατεβαίνουν εύκολα πριν οι σφυγμοί του ανεβούν πάνω από τους ογδόντα (80) στο λεπτό, και αυτό σημαίνει ραγδαία νευρική εξάντληση για αυτόν που γράφει ψυχικά. Οι μεγάλοι συγγραφείς δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα στη ζωή τους εκτός απ' το να γράφουν μοναχά. Σαν το διαλεχτό άλογο που δεν μπορεί να τραβάει αλέτρι όλη μέρα και να τρέχει για την πρώτη θέση στον ιππόδρομο την νύχτα.

Όλα τα φημισμένα βιβλία που παραμένουν ανεξίτηλα στην τριβή του χρόνου, είναι προσωπικές βιογραφίες. Ο στοχαστής δεν ενδιαφέρεται να γράψει για τίποτε άλλο εκτός απ' την ίδια τη ζωή του. Η λογοτεχνία είναι βιογραφική εξομολόγηση και η μελάνη της είναι πάντοτε κόκκινη. Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά πνευματική ενέργεια, που εισέρχεται στον συγγραφέα και τον χρησιμοποιεί σαν όχημα να εκφράσει τις πνευματικές ιδέες του. Όταν ερωτευόμαστε τον γραφικό χαρακτήρα κάποιου συγγραφέα, σημαίνει, ότι απλώς αναγνωρίζομαι τις δικές μας ανεκπλήρωτες ιδέες στο βιβλίο που διαβάζομαι.

Όλοι μας είμαστε μέρος της κοσμικής εξέλιξης που κατευθύνει τις σκέψεις μας σαν τις μαριονέτες στην θεατρική σκηνή, κι όταν αφουγκραζόμαστε προσεκτικά την εσωτερική αυτή φωνή γινόμαστε θεσπέσιοι. Κάθε άνθρωπος γεννιέται με προσωπικό επάγγελμα που κανείς δεν μπορεί να του το μιμηθεί η να του το αφαιρέσει, και το επάγγελμα αυτό ονομάζεται ταλέντο. Ας εμπιστευθούμε το κοσμικό μας τούτο δώρο χωρίς φόβο, αμφιβολία και δισταγμό, σίγουροι πως το κοσμικό χέρι που μας φύτεψε στον πλανήτη τούτο, φρόντισε και κάτι καλύτερο για μας. Εάν πιστέψομε ακράδαντα στην κοσμική αυτή αποστολή μας, σίγουρα θα ανταμειφτούμε τελικά με υγεία, πρόοδο και ευτυχία στο μικρό αλλά ενδιαφέρον υδρόγειο ταξίδι μας.

Cape Town
Νότιος Αφρική

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Κανένα άλλο ζήτημα δεν απασχόλησε τόσο και θα απασχολεί αιώνια την ανθρωπότητα, όσο το ερωτηματικό της ζωής του μετά τον θάνατο. "Διδαχθήκαμε απ' τα φασκιά μας ότι γεννηθήκαμε για να πεθάνομε και μαζί με τις υπόλοιπες προκαταλήψεις που περισύλλεξε η θεολογία απ' τους βάρβαρους λαούς, πρόσθεσαν περισσότερες φοβέρες στη φορτωμένη μας κατήφεια" , λεει Ο Εμερσον. Ένας Έλληνας σοφός ζήτησε να γράψουν πάνω στον τάφο του την εξής επιγραφή: «Σκέψου μόνο για ζωή, λεει, και μη σπαταλάς το χρόνο σου άδικα με φοβίες για το μέλλον σου.

Αφιέρωσε τον χρόνο σου μπροστά στη δουλειά σου π' αγαπάς και να την εκτελείς με ζήλο και ενθουσιασμό. Βέβαιος ότι η δημιουργική σου τούτη στιγμή είναι η καλύτερη προπαρασκευή για τη μεταφυσική συνέχεια».

Οι αρχαίο Έλληνες αγαπούσαν τη ζωή και λάτρευαν την ομορφιά της, αλλά τιμούσαν και το θάνατο με μεγαλοπρεπέστατες ιεροτελεστίες. Απαγγέλλανε ποιητικούς ύμνους και γνωμικά για την αθανασία της ψυχής, στολίζοντας τους τάφους με στεφάνια δάφνης και ελιάς. Θάβανε μαζί και τα αγαπημένα είδη που λάτρευε στη ζωή του. Έβλεπαν τον θάνατο σαν τον διανομέα της άφθαρτης και αιώνιας δόξας. Οι νεότεροι Έλληνες σήμερα μέσα απ' τα δημοτικά τους τραγούδια, ζητάν να θαφτούν αντικρίζοντας την ανατολή. Ζητάνε επίσης να τους αφήσουν κ' ένα παραθυράκι απάνω στον τάφο τους, για να αγναντεύουν το γλυκοχάραμα και τα χελιδόνια που έρχονται την άνοιξη.

Η αρετή και δόξα για τους αρχαίους μας προγόνους επιβεβαιωνόταν μόνο μετά τον θάνατο και όχι στη επίγεια ζωή τους. Απέφευγαν αυστηρά τον έπαινο στη τρέχουσα ζωή τους διότι είχαν βαθιά στον νου του Σόλωνα το γνωμικό ΜΗΔΕΝ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ.

Μύθοι, θρύλοι και ελπίδες πλάστηκαν σε όλα τα μέρη του κόσμο γύρο απ' την αθανασία. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήσαν οι πρώτοι που πίστεψαν στην αιωνιότητα της ψυχής. Έχτιζαν σπίτια και παλάτια να βλέπουν κατά τις πυραμίδες και αθανατοποιούσαν τους νεκρούς με μελετημένους τάφους και προσδοκούσαν την επιστροφή της ψυχής κάποια μέρα.

Ο Σωκράτης, ξόδευε τις τελευταίες στιγμές στη φυλακή πριν πάρει το θανατηφόρο κώνειο, να πείσει τους δυο Θηβαίους φίλους του Κέβη και Σημεία, για την αθανασία της ψυχής. Κάθε ύπαρξη λεει είναι κυκλική, προέρχεται από κάπου και καταλήγει πάλι κάπου. Ο ήλιος ανατέλλει και βασιλεύει και το βασίλεμα πάλη ανατέλλει. Ο ύπνος καταλήγει στο ξύπνημα και το ξύπνημα πάλη στον ύπνο. Τα πάντα είναι δίδυμα και βρίσκονται σε συνεχή τροχιά, που χωρίς αυτή την κυκλική πορεία ο άνθρωπος και ολόκληρο το σύμπαν δεν θα 'χαν κανένα νόημα.

Όλα στην ζωή είναι ρευστά και τίποτε δεν παραμένει στάσιμο. Η ζωή οδηγεί στο θάνατο και ο θάνατος στη ζωή. Την ίδια γνώμη είχε και ο Ηράκλειτος πρωτύτερα όταν έλεγε, 'τα πάντα ρέουν'.

«Τίποτε δεν έρχεται απ' το πουθενά και δεν καταλήγει στο πουθενά» έλεγε ο Εμπεδοκλής. Το ίδιο επισήμανε και Ο Πλάτωνας, λέγοντας, «είναι αδύνατο να δημιουργηθεί κάτι απ' το τίποτα και να διαλυθεί πάλι στο τίποτα». «Ότι βλέπουμε τριγύρω μας, λεει Ο Αναξαγόρας, προϋπήρχε κάπου αλλού, ίσως σε διαφορετική μορφή απ' την παρούσα αλλά είναι η ίδια εξελισσόμενη οντότητα». ’σκοπες πρωτογενείς οντότητες χωρίς καμιά μεταφυσική συνέχεια είναι αδιανόητο να υπάρξουν στην υφήλιο.

Ο Εμμανουήλ Σουίντενμπορχ, γνωστός μύστης του Σκανδιναβικού βορά, περιέγραψε την επόμενη ζωή σαν ένα συνεχές αληθινό όνειρο απ' την τωρινή μας ύπαρξη. Όλες οι γήινες σκέψεις και πράξεις μας θα μας ακολουθήσουν και μετά το θάνατο, λεει. Εάν ζούμε για αλήθεια, γνώση και σοφία σήμερα, το ίδιο θα συνηχήσομε να ζούμε και μεταφυσικά, υποστηρίζει. Η τωρινή μας ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προπαρασκευή για την μεταφυσική μας συνέχεια, τονίζει.

Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν την φιλοσοφία, ποίηση, αρετή και τις δημιουργικές τέχνες, σαν απαραίτητα εφόδια για την αιωνιότητα. Μόνο αγαπώντας την γνώση την αλήθεια και την δημιουργική τέχνη, ξετυλίγει τον θνητό σε αθάνατο. Ο Αμερικανός φιλόσοφος Ralph Waldo Emerson, θαυμαστής και λάτρης του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού υποστήριζε ακράδαντα την αθανασία της ψυχής, γράφοντας. «κάθε ήλιος, πλανήτης και αστέρι, λεει, θα διαλυθούν κάποτε στον μέλλον, αλλά η ψυχή μας όμως θα παραμένει αθάνατη αιώνια».

Ο Γάλος στοχαστής Montesquieu έγραφε ότι: "Εάν η αθανασία της ψυχής ήτανε ακόμα και λάθος, θα 'ταν ανοησία να μην επέμεινα στην ψυχική μου αιωνιότητα. Δεν επιθυμώ ποτέ να ανταλλάξω την ιδέα της αθανασίας ακόμη και με την πιο ύψιστη ευλογία του παραδείσου. Απολαμβάνω και χαίρομαι να πιστεύω ότι είμαι αθάνατος ψυχικά όπως και ο Θεός ο ίδιος. Ανεξάρτητες αποκαλυπτικές ιδέες με 'δωσαν ισχυρή πίστη και ακλόνητη σιγουριά για την αιωνιότητα μου, ΠΟΥ ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΨΩ."

Ο Ελληνομαθείς Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος εξέφρασε πως, «θα 'ταν πολύ ευχάριστο πράμα να πέθαινε κανείς εάν υπήρχαν Θεοί, και πολύ δυσάρεστο να ζούσε αιώνια στη γη χωρίς Θεούς καθόλου».

Ο 'Γιάμα', (υπεύθυνος ημίθεος για τον θάνατο στην Ινδική θρησκεία) υποσχέθηκε τον 'Νατσικίτα'(γιο του Βούδα), να διαλέξει τρεις χάρες όποιες αυτός ήθελε. Πρόθημα ο Νατσικίτα διάλεξε να μάθει εάν η ψυχή του ζει μετά απ' τον θάνατο. ’λλοι λένε πως ζει και άλλοι όχι, ρωτά, και δεν υπάρχει ποιο καταλληλότερος άνθρωπος από σας για να απαντήσει σ' αυτό το πανάρχαιο μυστηριώδες αίνιγμα.

Α!.... απαντά ο Γιάμα, τέτοιου είδους ερώτηση δεν είναι εύκολη για μένα να την απαντήσω. Ακόμη και οι θεοί ρωτάνε να μάθουν περί αθανασίας. Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς διότι είναι πολύπλοκη η φύση της, διάλεξε σε παρακαλώ άλλη χάρη όποια θέλεις, απαντά ο Γιάμα.

Τον Νατσικίτα δεν τον ενδιέφερε καμιά άλλη ερώτηση εκτός απ' την αθανασία της ψυχής και επέμεινε να πάρει κάποια απάντηση. Τότε ο Γιάμα του απαντά: «Στη ζωή συναντάμε δυο δρόμους να διαλέξουμε που οδηγούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο πρώτος δρόμο είναι αυτός που ικανοποιεί τις ζωικές μας ορέξεις, και ο δεύτερος που ικανοποιεί τον νου και την ψυχή μας.

Αυτοί που διαλέγουν αποκλειστικά τον πρώτο δρόμο, παραμένουν σκλαβωμένοι στις ζωικές αισθήσεις τους όπως και τα ζώα,- χωρίς καμιά πνευματική και διανοητική ανάπτυξη.

Αυτοί όμως που διαλέγουν τον δεύτερο μονοπάτι της αλήθειας και της γνώσεις , αναπτύσσονται διανοητικά και αντιλαμβάνονται από νωρίς την αθανασία της ψυχής. Γνωρίζομε από πήρα, λεει, πως ο δρόμος των ορέξεων και της ηδονής, είναι παροδικός και διαρκεί όσο το σώμα αντέξει στη φθορά του χρόνου. Για αυτό το λόγο δεν μπορεί ποτέ το εφήμερο να απαντήσει για το αιώνιο. Η κατανόηση της αθανασίας έρχεται από μόνη της με το σωστό δρόμο που διαλέγουμε στη ζωή μας, απαντά».

Την ψυχή δεν την γέννησε κανείς, αλλά και ούτε ποτέ πεθαίνει. Αγέννητη είναι αιώνια χωρίς να υποκύπτετε ποτέ στο θάνατο. Ενώ το σώμα σφαγιάζετε αυτή παραμένει εντελώς άθικτη. Όταν καθόμαστε, αυτή ταξιδεύει μακριά, κι όταν κοιμούμαστε αυτή πάει ελεύθερα όπου θέλει. Ποτέ η αιωνιότητα της ψυχής δεν κατανοείτε με κουβέντες και με δογματικά τεχνάσματα, αλλά φανερώνει από μόνη της την αιωνιότητα με το σωστό δρόμο που ακολούθησε ο καθένας.

Σοφή επίσης ήταν και η απάντηση του ζωγράφου Μιχαήλ ’γγελο, όταν τον ρώτησαν εάν λυπάται τον τερματισμό της τέχνης μετά το θάνατο μια μέρα. «Α μπα! λεει, εάν το να γεννιέται κανείς είναι ευχάριστο πράμα, και εφόσον ο θάνατος είναι επίσης μέρος του ιδίου κύκλου, δεν πρέπει να μας δυσαρεστεί καθόλου. Σίγουρα η τέχνη μου θα έχει και συνέχεια μετά τον θάνατο εάν παραμείνω αφοσιωμένος σ' αυτήν μέχρι το τέλος της ζωής μου, απαντά».

Εργάτες, γεωργοί, μπακάληδες, τεχνίτες και κάθε είδος τραμπαδόροι εργάζονται όλη μέρα για να επιβιώσουν, αλλά η δουλειά τους όμως τελειώνει κάθε βράδυ. Έχει κάποιο τελειωμό. Για τον ποιητή, φιλόσοφο, καλλιτέχνη και εφευρέτη όμως, η δουλειά δεν έχει κανένα τελειωμό. Το σημείο που τελειοποίησαν είναι η αρχή που δεν γνωρίζουν. «Η τέχνη είναι πολύ μακρά και η ζωή σύντομη' έλεγε ο Ιπποκράτης». Καμιά λεπτή τέχνη δεν έχει τελειωμό όσο τέλεια και να εκτελείτε. -Δεν είναι άραγε αυτή η ατέλειωτη δίψα για την συνεχή δημιουργία και γνώση καθαρή απόδειξη για την ψυχική μας αθανασία; Η γνώση, λεει ο Γάλος montesquieu, είναι το μόνο αιώνιο πάθος καθώς το σώμα μας πλησιάζει την κατάρρευσή του. Ο Francis Bacon έλεγε πως όποια ενέργεια το πνεύμα μπορεί να την εκτελεί χωρίς τα όργανα του σώματος, πρέπει να συνεχίζει την ύπαρξή της και μετά το θάνατο.

Ο Εμερσον με το βαθυστόχαστο μυαλό του είχε ποιο καθαρότερη αντίληψη για την αθανασία της ψυχής όταν έλεγε. «Νομίζετε λεει, πως η αλάνθαστη κοσμική αλυσίδα που αμείβει και τιμωρεί τα πάντα, αυτή που χειρίζεται την φύση και ολόκληρο το σύμπαν σαν τις χάντρες του κομπολογιού αλάνθαστα, να αφήνει τον άνθρωπο εκτός σχεδίου εγκαταλειμμένο και ορφανό, χωρίς σκοπό και αξία στη ζωή; Ζούμε με προσωπική βούληση για γνώση, αλήθεια και δημιουργία. Ζούμε με την αρετή και την υπακοή στους νόμους που μας διέπουν γύρο μας- η χάνομαι τη μάχη μας όταν ζούμε άσκοπα και ανυπάκουα στους νόμους του πλανήτη μας.

Τι σκοπό έχει άραγε το απέραντο τούτο χάος που λέγετε ουρανός τριγύρω μας; Τι έννοια άραγε έχουν όλα τα αμέτρητα άστρα, πλανήτες και ήλιοι γύρω μας; Ασφαλώς όχι για απλή διακόσμηση, αλλά για να μας εμπνέουν την μελλοντική μας κατοικία κάποια μέρα. Όλα μας τριγύρω εμπνέουν και γνέφουν υποδεικνύοντας ότι η γήινη μας ζωή έχει και συνέχεια». Θυμάμαι κάποτε την απάντηση του Γιάννη Ρίτσου όταν τον ρώτησα τι γνώμη είχε για το θάνατο, και να τι μου απάντησε: «'Α!... όσο γερνάω Δημήτρη, λεει, τόσο περισσότερο αισθάνομαι αθάνατος ψυχικά'». Είμαι πολύ σίγουρος για την αθανασία της ψυχής μου, μ' απάντησε γαλήνια».

Κάποτε ένας μικρούλης ρωτούσε τον πατέρα του αν η ζωή τoυ θα έχει κάποτε τελειωμό η θα συνεχιστεί αιώνια. A! έχεις πολλά χρόνια ακόμα μπροστά σου, απαντά ο πατέρας του. Τι; απαντά ο μικρούλης, δεν θα σταματήσει ποτέ η ζωή μου; με κάνει να κουράζομαι από τώρα, λεει στοχαστικά.

Η αθανασία της ψυχής είναι ζήτημα διανοητικής και πνευματικής ανάπτυξης. Μόνο με το δημιουργικό μας τούτο μονοπάτι φτάνομε στην ωρίμανση και κατανόηση μια μέρα. Αυτό ήταν και το μυστικό των αρχαίων μας προγόνων που τους ωθούσε στην φιλοσοφία, ποίηση, καλλιτεχνία και αγάπη για την δημιουργία, ως εφόδια για την αιωνιότητα. Κάθε άλλος ισχυρισμός οδηγούν μόνο στην ανασφάλεια, φόβο, φανατισμό, μνησικακία και στην πνευματική στασιμότητα.

Johannesburg Παχνηστής το 2002

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Αν ο Θεός ποτέ κατέβαινε στη γη να κουβεντιάσει στους ανθρώπους του μια μέρα, σίγουρα θα μίλαγε σαν τον Πλάτωνα. Καμιά άλλη γλώσσα δεν θα του ταίριαζε τόσο πολύ να αγγίξει τις καρδιές και τις ψυχές του κόσμου. Διαβάζοντας κανείς τα βαθυστόχαστα γραφτά του, νοιώθει πως μάλλον ο Θεός μεταμορφώθηκε σε Πλάτωνα για να μοιράσει σοφία και αγάπη στην ανθρωπότητα. Τόσο θεσπέσια τελειοπελεκημένες είναι οι σκέψεις του, που μήτε ένα ιώτα δεν άφησε για μας να προσθέσουμε στα θεόπνευστα γραφτά του. Δεν θα υπερέβαλα ελπίζω αν φώναζα κι εγώ σαν τον φανατικό ισλαμιστή Ομάρ για το κοράνι του. 'Κάψτε τις ογκώδες βιβλιοθήκες δεν μας χρειάζονται πια', αφού όλες οι αξίες τους είναι μαζεμένες στα Πλατωνικά κιτάπια'.

Ότι και να ζητήσει κανείς το βρίσκει πάντοτε στον Πλάτωνα: Φιλοσοφία, κοσμογονία, μεταφυσική, αλήθεια, πνευματισμό, μυστικισμό, αθανασία, αυτοσυνείδηση, κοινωνιολογία, πολιτική, συνταγματολογία, δικαιοσύνη, παιδαγωγία, λογοτεχνία, ρητορική, επιστημολογία, μαθηματικά, ηθική, αθλητισμό, υγιεινή, αγνή αγάπη και ότι άλλο θελήσει η καρδιά του. Μόνο το σύγγραμμά του 'Πολιτεία' φτάνει να μορφώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, λεει ο Έμερσον, παραπάνω σχολειά δεν μας χρειάζονται. Χωρίς τον Πλάτωνα σήμερα θα μοιάζαμε όλοι μας σαν τα μωρά παιδάκια που χτυπούν τα ποδαράκια τους σκούζοντας, μέχρι να μάθουν την Μητρική τους γλώσσα να πουν τι θέλουν για να ηρεμίσουν ψυχοδιανοητικά. 'Πλάτωνας σημαίνει φιλοσοφία και φιλοσοφία σημαίνει Πλάτωνας. Είναι ο πρώτος δασκαλογονιός της συστηματικής σκέψεις στην υδρόγειο σφαίρα, που χωρίς αυτόν η ανθρωπότητα σήμερα δεν θα ξεχώριζε και πάρα πολύ απ' το υπόλοιπο ζωικό της βασίλειο. Θεμέλιωσε το πρώτο οργανωμένο επιστημονικό σκολειό πριν από 25 αιώνες στην πρώτευσα της γνώσης Αθήνα, κι από τότε συνεχίζουν να χτυπούν τα σχολειοκαμπανάκια σε κάθε πόλη και χωριουδάκι απανταχού στην οικουμένη.

Έφαγε σαν μεταξοσκούληκας κάθε άγουρη και απροσδιόριστη σκέψη απ' την προγενέστερη Ελλάδα, βόρειο Αφρική, Βαβυλωνία και υπόλοιπη Ασία, για να τις αναγεννήσει αργότερα ποιο ώριμες και ποιο προσδιορισμένες για τα Ελληνικά και λοιπά Ευρωπαϊκά μελίγγια.

Βάρβαροι και ανθρωποφάγοι ούλου του κόσμου ηρέμησαν ψυχοδιανοητικά θηλάζοντας την νοητική του αμβροσία για 2500 χρόνια. Φιλόσοφοι, μύστες, πεζογράφοι, ποιητές γλωσσολόγοι, ρήτορες, αστρονόμοι, κοσμογόνοι, πολιτικοί. παιδαγωγοί και δογματολάτρες, έτρεξαν και θα τρέχουν αιώνια να δανειστούν σοφία απ' το μυστήριο τούτο που λέγετε Πλάτωνας. Όλοι δανείσθηκαν την διανοητική του σκάλα για να αγναντέψουν από πιο ψιλότερα της ψυχής τα καραούλια.

Χριστιανοί να Πλατωνίζουν με τη βίβλο τους, Ιουδαίοι να τον πονηροπιθηκίζουν με το Torah τους, και οι μωαμεθανοί να τον αποστηθίζουν σχεδόν ατόφιο στο μικρό βιβλιαράκι τους περί ηθικής, 'Ahlak-y-jalaly. Μύστες, φιλόσοφοι, πεζογράφοι, ποιητές και στοχαστές όλου του κόσμου σαν τους Αμμώνιο Σακά, Πλωτίνο, Πορφύρα, Πρόκλο, Ιαμβλίχο, Πλούταρχο, Milton, Dante, Montaigne, Shakespeare, Thomas Taylor, Ralph Cudworth, John Smith, Voltaire, Francis Bacon, Carlyle, Emerson και χιλιάδες άλλοι, ήσαν όλοι τους Πλατωνικά βλαστάρια. Προσπαθώντας ο Αριστοτέλης να αντιγνωμήσει αρχικά τον πολυετή διδάσκαλό του, δεν τα κατάφερε τελικά ο δόλιος, πλατώνιζε κι αυτός σε κάθε φτεροπενιλιά μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτεί κανείς λιγάκι παραπέρα χωρίς την Πλατωνική βοήθεια. Μοιάζει σαν την μαλλιαρή αντροχερούκλα του πατέρα που τρυφοκρατά το αχνούδουτο χεράκι του παιδιού του στην πρώτη μέρα του δημοτικού σχολειού.

Γεννήθηκε γύρω στο 427 π.χ, περίπου, τότε κοντά που πέθανε και το πολιτικό είδωλο των αρχαίων μας προγόνων Περικλής. Γνώρισε την δόξα των τραγωδοσυγγραφέων, Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη και Αριστοφάνη αλλά και την ολέθρια πολιτιστική καταστροφή του Πελοποννησιακού πολέμου. Παρά την πλούσια αριστοκρατική του ανατροφή, αρνήθηκε τον δρόμο της υλιστικής αφθόνιας και της εγωκεντρικής του αυτοπροβολής. Προτίμησε το μονοπάτι της εγκράτειας και της μετριοφροσύνης για να θερίσει την λαμπρή διανοητική και πνευματική σοδιά του αργότερα. Στα τρυφερά του 20 χρόνια, γνώρισε το είδωλο της φιλοσοφίας όλων των εποχών 'Σωκράτη', όπου και τον ακολούθησε πιστά μέχρι στον θάνατό του. Μετά την απάνθρωπη εκτέλεση του αγαπημένου του δασκάλου, αφιέρωσε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του για να μιλάει μοναχά για αυτόν.

Ταξίδεψε στην Magna Grecia (Μεγάλη Ελλάδα) της Σικελίας και επισκέφθηκε την Αίγυπτο και την Βαβυλωνία. Λένε μάλιστα πως πήγε και παραπέρα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 386 π.χ, ίδρυσε το πρώτο Πανεπιστημιακό σκολειό του κόσμου που το ονόμασε 'Ακαδημία' προς τιμή του γνωστού αθλητή Ακάδημο. Ήταν ανοικτό σκολειό έξω στη φύση, ανάμεσα σε ελαιώνες, πλατάνια και πευκοέλατα,

(κοντά στον σημερινό Ναό του αγίου Νικολάου στη Κολοκυνθού) όπου ο Αριστοτέλης προσπάθησε να τον την μιμηθεί με την περιπατική σχολή του στις όχθες του Ιλισού ποταμού λιγάκι αργότερα. Εισέρχονταν στο σκολειό για μάθηση μόνο οι μυημένοι στα πλατωνικά του ιδεώδη.

Μπροστά στην εξοχική σχολική του αυλόπορτα, διάβαζε κανείς από μακριά την τρανή ταμπέλα του σκαλισμένη πάνω σε πεντελικό μάρμαρο. «Μειδείς αγεωμέτρητος εισίτω».

Από όλα τα μέρη του κόσμου φτάνανε διψασμένοι να ακούσουν την Πλατωνική διδασκαλία. Δίδασκε πάντα ζωντανά στους μαθητές του κουβεντιάζοντας μαζί τους σαν τρυφερός δασκαλοπατέρας. Δεν πίστευε στην γραπτή διδασκαλία παρ' ότι έγραψε αρκετά βιβλία για να περνάει ευχάριστα την ώρα του, όπως έλεγε. Όλη την συγγραφική του συγκομιδή την αποκαλούσε ευχάριστο παιχνίδι, η ευγενή διασκέδαση,(πάγκαλη παιδιά, Φαίδ. 276ε). Απορρόφησε αρκετούς προγενέστερους Έλληνες στοχαστές, όπως τον Όμηρο, Θαλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Πυθαγόρα, Φιλόλαο, Παρμενίδη, Εμπεδοκλή, Κρατύλο (δασκαλός του), και Σωκράτη στο νοητικό του αλώνι, για να τους αναπαράγει αργότερα ποιο νόστιμους και περισσότερο χωνευτικούς για την Ελλάδα και υπόλοιπη ανθρωπότητα. Πίστευε σαν τον Πυθαγόρα, ότι το διανοητικό σύστημα του σύμπαντος είναι μαθηματικά περιτυλιγμένο και δεν κατανοείτε τόσο εύκολα χωρίς λίγη γνώση γεωμετρίας. Για αυτό και η δεύτερη ταμπέλα στη σχολή του έγραφε; «Ουδείς γεωμετρικά αμαθείς εισέλθειτο»

Δυστυχώς δεν είχαν τότε την πολυτέλεια να μαγνητοφωνούν μαθήματα για μελλοντική αποθήκευση, αλλά οι φτερογραμμένοι του διάλογοι αρκούν σήμερα να κάνουν τις ψυχές του κόσμου να χοροπηδάν σαν τους σκαντζόχοιρους κάθε φορά που τους διαβάζουν. Διαβάζοντας, θυμάμαι, τις τελευταίες μέρες του Σωκράτη στα εφηβικά μου χρόνια, όχι μόνο δεν κοιμήθηκα πολύ εκείνο το βράδυ, αλλά και έκλαψα παιδοχαρούμενος. Χαιρόμουνα αφάνταστα για την καινούργια μου τούτη ανακάλυψη. Ένας καινούργιος κύκλος χαράς και γνώσης άνοιγε για μένα σαν είδος purgatorio ( πύρινο καθαριστήριο),που καθάριζε την ψυχή μου σαν το μολυσμένο στάρι απ' την βλαβερή του ήρα.

Δεν ήξερα ποιον να ευγνωμονήσω περισσότερο, το διανοητικό μεγαλείο του Πλάτωνα, η τον Παρθενώνα της σοφίας που ονομάζετε Σωκράτης. Δεν γνώριζα ακόμη καλά που τελείωνε ο ένας και που άρχιζε ο άλλος. Δύσκολα παραμένει ο ίδιος κανείς διαβάζοντας της Πλατωνικές μελέτες. Είναι τα μοναδικά φάρμακα που δαμάζουν της πέντε μας αισθήσεις να υπακούσουν πιστά στην ανθρώπινη διάνοια. Ξυπνάνε μέσα μας τον έρωτα για γνώση και ανάβουν την φλόγα για ένα ατέλειωτο πνευματοδιανοητικό ταξίδι. Ένας καινούργιος αλαργινός δρόμος ξεκινά, γεμάτος χαρά, γνώση και αλήθεια για όσους θωπεύτηκαν απ' το Πλατωνικό του μεγαλείο, αφήνοντας πίσω κάθε σκοτάδι άγνοιας που μας έκανε να περπατάμε τυφλά σαν τους υπνοβάτες τα μεσάνυχτα.

Αδέρφωσε την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο πνευματοδιανοητικά και έκανε κάθε την χώρα στον πλανήτη να τον αισθάνεται για δικό της. ’γγλοι παιδοχαρούμενοι να μουρμουρίζουν θαυμαστά διαβάζοντας τους διαλόγους. Ah!... How English are Plato's writings! (Α! πόσο Αγγλώδες είναι τα Πλατωνικά συγγράμματα).

Λατίνοι, Ούννοι, Φράγκοι, Σκανδιναβοί, Σλάβοι, Ασιάτες και Αφρικανοί να τον κληρονομούν όλοι για δικό τους. Κάθε αναπτυγμένη ψυχή που προσπερνά τα εθνικά της κατώφλια, γίνετε αυτόματα υπήκοος της οικουμένης και λαμβάνει τον τίτλο 'Κοσμοκράτης', - δηλαδή υπήκοος της πνευματικής ομορφιάς ούλου του σύμπαν.

Μοιάζει σαν τον λαμπρό μας ήλιο, που λαχταρολατρεύετε σε κάθε χώρα που οι γλυκόθερμες αχτίδες του ανατέλλουν. Νοιώθομε τυχεροί και ευγνώμονες στον πανάγαθό μας Δια, που κατέβηκε στην γη μεταμφιεσμένος σαν Πλάτωνας για να διαφωτίσει τον νου και τις ψυχές του κόσμου λιγάκι πάρα πέρα. Αλλόγλωσσοι απανταχού μετάφρασαν και θα μεταφράζουν αιώνια τους Πλατωνικούς διαλόγους στην μητρική τους γλώσσα σαν το 'πάτερ ημών' της βίβλου. Μάθαιναν και θα μαθαίνουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα για να γευτούν γνησιότερα την Πλατωνική μαγεία.

Ισχυρίζονταν σαν τον Σωκράτη πως δεν ήξερε τίποτα, αλλά μάθαινε κι αυτός κουβεντιάζοντας με άλλους. Η πραγματική γνώση, λεει, δεν προέρχεται απ' την πολύχρονη σπουδή, αλλά ανακαλύπτετε μέσα μας με οδηγό την αμοιβαία συζήτηση. Όλη η σοφία, τονίζει, είναι ξεχασμένη στην ψυχή του κάθε ενός, και ανασύρεται απ' τη λήθη (ξεχασιά) με τη φιλοσοφική κουβέντα. Να εδώ βλέπομε ξεκάθαρα την προέλευση της λέξης 'αλήθειας', δηλαδή να διώξουμε το ξέχασμα και να επαναφέρομε τις προγενέστερες μεταψυχικές μας αναμνήσεις. Ποιο είναι τότε το πρώτο βήμα για το αποκαλυπτικό μας αυτό ταξίδι; - Ο νους, λεει, αρχικά πρέπει να ελέγχει και να περιορίζει τις αδέσποτες σωματικές και συναισθηματικές ορμές σταθερά με σωφροσύνη.

Σαν τον αμαξά, που χαλιναγωγεί και κατευθύνει τα απείθαρχα άλογά του για να φτάσει έγκυρα και ασφαλής στον προορισμό του. Με άλλα λόγια, πρέπει να ζούμε πειθαρχικά, λιτά και δίκαια για να μπορούμε να στοχαζόμαστε πνευματικά ψηλότερα. Κύρια εμπόδια για την ψυχική ανάπτυξη, έλεγε είναι οι : Θυμός, λαγνεία, φόβος, λαιμαργία, παραφροσύνη και φιλαργυρία. Υιοθετούσε αυστηρά τις ακόλουθες αρετές στη φιλοσοφική διδασκαλία του για τη πνευματική καλλιέργεια: κουράγιο, εγκράτεια, μεγαλοψυχία, αθυμία, ανεκτικότητα, δικαιοσύνη και λιτότητα, ως άκρως αναγκαία εργαλεία για την κάθαρση και απελευθέρωση της ψυχής.

Έψαξα να βρω περισσότερη βιογραφική ύλη για τον Πλάτωνα, αλλά του κάκου μου δεν τα κατάφερα. Φαίνεται πως οι αναπτυγμένες ψυχές συνήθως έχουν πολύ μικρή βιογραφία. Κανείς δεν ήξερε τον δρόμο και τον αριθμό του σπιτιού του να μπει μέσα για να μας ξεστορίσει περισσότερα για την προσωπική ζωή του. Αν είχε μόνιμη γυναίκα, παιδιά, φίλους, κρυφές ερωμένες, αδυναμίες και άλλα προσωπικά χούγια, δεν γνωρίζομε απολύτως τίποτα. Όλη την προσωπική ζωή του την μετέτρεψε σε στοχασμό και πνεύμα, σαν το καλοχτισμένο τζάκι που καίγει τέλεια τον καπνό του για να μην μολύνει την ατμόσφαιρα. Λένε πως δεν γέλαγε τόσο πολύ, η μάλλον πάρα πολύ σπάνια. Μα δεν είχε και άδικο ο άνθρωπος νομίζω, αφού το ασυγκράτητο γέλιο καμιά φορά είναι και δείγμα ψυχονοητικής ανωμαλίας. Οι φρηνοβλαβείς συνήθως ξεκαρδίζονται στα γέλια χωρίς σημαντική αιτία.

Τα ανέκδοτα, λεει ο Αριστοτέλης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισοτελειωμένες αλήθειες χωρίς κίνδυνο, κι όταν καταλήγουν σε κίνδυνο ζωής, τότε λέγονται τραγωδίες.

Ο Πλάτωνας δεν αγαπούσε τις επιπολαιότητες και τις μισοτελειωμένες πράξεις στη ζωή. Δεν του προξενούσαν γέλιο οι νοητικές ανεπάρκειες και απροσεξίες των συνανθρώπων του, αλλά λύπη για το κατάντημά τους.

Αναρωτιέμαι τώρα, πως άντεξε η Πλατωνική πνευματική φλόγα τόσους αιώνες άκαμπτη μέχρι και σήμερα; Όταν μάλιστα καταδιώχτηκε, αναθεματίστηκε και αφορίστηκε από διάφορους δογματολάτρες για δυο χειλάδες χρόνια; Λένε μάλιστα, πως ποτέ δεν υπήρχαν παραπάνω από μετρημένα άτομα στα δάχτυλα σε κάθε χώρα για κάθε εποχή, που διαβάζουν και καταλαβαίνουν τον Πλάτωνα σωστά. Σίγουρα, όχι αρκετή αναγνωστική δύναμη να υποστηρίξουν οικονομικά μια καινούργια έκδοση. Εντούτοις όμως όλα τα Πλατωνικά συγγράμματα επανεκδίδονται σχεδόν αδιάκοπα απανταχού στην οικουμένη. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα, πως κάποια ανώτερη κοσμική δύναμη, επιβλέπει και ρυθμίζει το Πλατωνικό πνεύμα να ρέει στην ανθρωπότητα ασταμάτητα. Σαν το οξυγόνου στην ατμόσφαιρα που πρέπει να αναπαράγετε αδιάκοπα για να υπάρχει ζωή στο πλανήτη ετούτο, -έτσι και Ο Πλάτωνας θα επανεκδίδετε αστείρευτα ως αναγκαία πνευματική τροφή στην ανθρωπότητα αιώνια.

Όποια αλλαγή και ολική καταστροφή να φέρει το μέλλον μας μια μέρα. Εάν ακόμα και ο άξονας της γης αλλάξει θέση και ο ουρανός ραγίσει κατάμισα! Ο Πλάτωνας θα παραμένει πάντα ως αναντικατάστατος θεϊκός λύχνος στον πλανήτη μας για να φωτίζει την διανοητική και πνευματική πορεία του κόσμου. Όλα τα βιβλία του θα παραμένουν σαν ουράνια παρακαταθήκη μέσα στους αιώνες για να ανακαλύπτει ο καθένας πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει πνευματοδιανοητικά, όταν θελήσει και ακολουθήσει τον σωστό δρόμο στη ζωή του.

Johannesburg- Αλωνάρης του 2003
Νότιος Αφρική

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο Παρθενώνας της Ελληνικής μουσικής αλλά και ολοκλήρου του κόσμου θα τολμούσα να'λεγα. Αυτός έδωσε την αξία στο μπουζούκι που το άξιζε, και το πρόβαλε διεθνώς σαν ένα λαμπρό πνευματικό όργανο, ενώ ήταν σαν ανατολίτικη γκαζόλαμπα πριν την άφιξή του. Ο Δίας, του 'δωσε όλα τα χαρίσματα στον υπερθετικό. Ανάστημα, πλάτες, πόδια και χέρια ένα στρέμμα για να αγκαλιάζει τον Ελληνισμό και ολόκληρη την ανθρωπότητα όταν διευθύνει την ορχήστρα του. Τι ευτύχημα που γεννηθήκαμε στην εποχή του για να τον απολαύσομε ζωντανό! και τι ανυπολόγιστη θρηνωδία θα'ναι να μας φύγει απ΄τη ζωή μας κάποια μέρα! Ευχόμαστε να αντέξει όσο και περισσότερο στην τριβή του χρόνου, διότι η απουσία του θα είναι φοβερή ορφάνια για τον Ελληνισμό και για την ανθρωπότητα γενικότερα. Δημήτρης Καραλής - Νότιος Αφρική

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Η φύση μιλάει πάντα φανερά με τη φωνή της συνεχούς ροής και της διάλυσης για ότι δημιούργησε. Όλα τα πλάσματα τριγύρω της χρειάζονται ξεκούραση και ανανέωση μια μέρα. Οι λεωφόροι της ακατάπαυτης εξέλιξης προχωρούν συνεχώς μπροστά να ανανεώσουν τα κατεστραμμένα τους ναυάγια που ο χρόνος απογύμνωσε και περιθωριοποίησε φθείροντας.

Αφουγκράζοντας λυπητερά τους φθινοπωρινούς ανέμους να ξεντύνουν καταπράσινα δάση, περβόλια με πανέμορφους ανθόκηπους, κι αναστενάζομε ανήμποροι να επέμβουμε που μας φεύγουν πρόωρα. Αλλά δεν ανησυχούμε και τόσο πολύ, αφού γνωρίζομαι από πείρα ότι η αναπνοή τους θα γίνει μαλθακή και ανανεωμένη την προσεχή άνοιξη. Καινούργια μπουμπούκια μέσα απ' τα λήθαργα κλωνάρια τους θ' αρχίσουν να ξαναφουσκώνουν πάλι, ξεδιπλώνοντας τρυφερά νεόφυλλα και μυρωδάτα λούλουδα.

Έτσι και εμείς, τι κι αν θα πεθάνομε μια μέρα; αφού γνωρίζομαι σίγουρα ότι θα ξανανιώσουμε στο μέλλον μας παρόμοια. «Τα πάντα ρέουν », λεει Ο Ηράκλειτος. Τίποτε δεν έρχεται στη ζωή χωρίς να μη προΰπαρχε κάπου αλλού πρότερα, και τίποτα δεν φεύγει για το πουθενά όταν πια πεθαίνει, λεει Ο Αναξαγόρας. Είναι η ζωή στον πλανήτη τούτο η μοναδική και ο θάνατος για όλα τριγύρω μας ένας αιώνιος ύπνος σαν το αρχαίο μυθικό ενδύμιο*; Α!... όχι φίλοι συνοδοιπόροι δεν είναι καθόλου έτσι. Πέρα από τον επίγειο τάφο μας μια άλλη αόρατη δύναμη αργοκλωσάει αθόρυβα για την μελλοντική μας κατοικία. Εκεί που κάθε αναπτυγμένη και αγνή ψυχή, θα αναλάβει την αιώνια της αθανασία της γεμάτη από ασύλληπτη ευτυχία και σε αφάνταστη μεγαλοπρέπεια.

* ενδύμιο= ήταν αρχαίο μυθικό πρόσωπο που κοιμόνταν αιώνια.
Johannesburg Απρίλης του 2004

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Ο Πέρσης ποιητής 'Saαdi' κάποτε μέσα απ' την πνευματική του έκσταση βρέθηκε να περπατά πανευτυχής ανάμεσα σ' ανθόκηπους του παραδείσου, πλημμυρισμένους από εξωτικά λουλούδια και σπάνια σε ευωδιά κάτασπρα τριαντάφυλλα. Σκέφτηκε να μαζέψει λίγα στην ποδιά του για να τα μοιράσει στους φίλους όταν θα γύριζε πίσω, αλλά η μυρωδιά τους ήταν τόσο έντονη που τον μέθυσαν και τού 'πεσε η ποδιά του μαζί με τα τριαντάφυλλα. Προσπαθώντας στο γυρισμό να διηγηθεί τους φίλους του το τι είδε και τι μύρισε στο παραδεισένιο περιβόλι, δεν τα κατάφερε ο δόλιος. Η γλώσσα του ήταν πολύ φτωχή να περιγράψει τέτοιο θεϊκό μυστήριο.

Το ίδιο θα 'λεγε κανείς και για την αγάπη. Κάθε φορά που ποθούμε να την περιγράψουμε, βρισκόμαστε σε παρόμοιο δίλημμα, σαν να μετράμε την θάλασσα με το μαστραπά και τον ουρανό με την οργιά. Η αγνή αγάπη είναι Θεός και ο Θεός είναι πάντα απερίγραπτος. Κάθε ζηλευτή δημιουργία έχει τις ρίζες στη αγάπη. Αγαπώντας τη δουλειά μας, αισθανόμαστε σίγουροι για τη μελλοντική μας προκοπή. Αγαπώντας την οικογένεια μας, αποκτάμε δύναμη και κουράγιο να την προμηθεύσομε με τις ανάγκες της.

Αγαπώντας την πατρίδα μας, καταλήγουμε σε δημόσια θέση να βοηθήσουμε την προκοπή της. Αγαπώντας το στοχασμό για την αλήθεια, ωριμάζουμε ψυχοδιανοητικά και ανοίγομε καινούργιους πνευματικούς ορίζοντες για όλη την ανθρωπότητα.

Τίποτα δεν προχωράει στη ζωή χωρίς την ορμή της αγάπης. Τα ερωτευμένα ζευγάρια ταξιδεύουν συντροφιά μ' αγγέλους ανάμεσα στα Ηλύσια περιβόλια πλημμυρισμένοι από απερίγραπτη ευτυχία. Η άμαξα της αγάπης που τους σέρνει, είναι η μοναδική που περνά ελεύθερα τις πύλες του παραδείσου.

Σοφά εκφράσθηκε και ο Πιούριντον λέγοντας: 'Νοιώσε την αγάπη μέσα σου, και θα λύσεις το αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Καλωσόρισε την αγάπη στη ζωή σου και θα ανοίξεις τις αγκαλιές των αγγέλων. Ζήση την αγάπη ειλικρινά και θα κερδίσεις τις καρδιές του κόσμου. Ενσάρκωσε την αγάπη και θα γνωρίσεις την ύψιστη Θεία χάρη. Εμπιστέψου την αγάπη και θα ασφαλίσεις την ζωή σου με το Δημιουργό'.

Κανείς δεν έζησε ουσιαστικά εάν δεν γνώρισε την αγνή αγάπη στη ζωή του. Χίλιες φορές καλύτερα λαβωμένοι και αιμορραγείς απ' τα βέλη της αγάπης παρά άθικτοι σώοι και αμαθείς απ' την θεια τούτη γεύση. Η αγάπη, λεει ο Σωκράτης στο συμπόσιο, είναι η πνευματική άμαξα που σκοπό έχει την αλήθεια και την αιωνιότητα. Ποια είναι άραγε τα αίτια που εμποδίζουν την αγάπη να βλαστήσει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά; Η πείρα μου με δίδαξε πως τρία είναι τα βασικά εμπόδια:

1.Δισαρμονική οικογενειακή ανατροφή,

2.Κακή ψυχοσωματική υγεία,

3. Και άχρηστες γνώσεις σφηνωμένες στο μυελό.

Χάφτομε ότι η παράδοση μας ταΐζει και πιστεύομε ότι η σκοταδιστική δεισιδαιμονία (superstition) μας διδάσκει. Με αποτέλεσμα να' χουμε άρρωστο κορμί και λαβωμένο νου ως εμπόδια για να αγαπήσουμε σωστά και αυθόρμητα.

Δεν είναι δυνατό μέσα από διαλυμένα σπιτικά να περιμένουμε ψυχική γαλήνη, ούτε κι από κοιλιόδουλες αφύσικες συνήθειες να παράγομαι καθαρό αίμα για τον τέλειο μεταβολισμό μας. Η αγάπη είναι προϊόν της σωματικής και ψυχοδιανοητικής αρμονίας. Δύσκολα αν όχι σπάνια ένα άρρωστο και τραχύ κορμί μπορεί να αγαπήσει ειλικρινά κι αυθόρμητα. Η ψυχή χρειάζεται σωματική αρμονία, αγνή καρδιά, καθαρό νου, και πεντακάθαρα παράθυρα (μάτια) για να εκφράσει την εσωτερική της αρμονία. Χωρίς την άρτια ψυχοσωματική υγεία είναι σχεδόν αδύνατο να εκφράσει κανείς το θεϊκό του μεγαλείο.

Κάθε σωματική δυσλειτουργία δημιουργεί και ψυχονοητικά εμπόδια. Ο 'ΝΟΥΣ ΥΓΙΕΙΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΗ' δεν γράφτηκε αλόγιστα στις πύλες και στις συνειδήσεις των αρχαίων μας προγόνων. Η πείρα τους δίδαξε να σέβονται την υγεία τους σαν ιερός θεσμός. Μόνο με την σωστή ανατροφή και την άρτια υγεία, μπορεί να αγαπήσει κανείς αγνά και ελεύθερα. - Όμοια, όπως λάμπει στον ήλιο, ευωδιάζει στα λούλουδα, κελαηδά στα πουλιά, ονειροπολεί στ' άστρα, γαληνεύει στη σιωπή, αγνογελά στα παιδάκια, και γνέφει αγγελούδινα στα ροδοκόκκινα μάγουλα της ερωτευμένης γυναίκας'.

Johannesburg- Τρυγητής του 2003

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Ρωτώντας τον Πλάτωνα κάποτε οι Κυρηναίοι να τους γράψει μερικούς φιλοσοφημένους νόμους προκειμένου να σχηματίσουν δημοκρατικότερη διακυβέρνηση, τους αρνήθηκε απαντώντας. «Δεν μπορώ, λεει, διότι ζείτε αλαζονικά, και πολύ δύσκολα κυβερνείστε φιλοσοφικά. Δεν υπάρχει δυσκολότερος εχθρός απ' την αλαζονεία να κυβερνήσει φιλοσοφικά, τονίζει». Όταν κατέχετε κανείς από αλαζονεία, η ψυχή του γίνετε τραχιά και χάνει την εύσπλαχνη πνεύματοδιανοητική της γαλήνη. Αυτόκαλεί τον εαυτό του δήθεν ευδαίμονα και νομίζει πως είναι υπεράνω του νόμου, βλέποντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα σαν υποδεέστερη. Δύσκολα τέτοιοι χαρακτήρες δέχονται λογικές απόψεις να κυβερνήσουν δημοκρατικά. Αντιδρούν έντονα σαν τον Συρακούσιο τύραννο 'Διόνυσο', που συμπεριφέρθηκε βάρβαρα ενάντια στη φιλοσοφημένη προσφορά του Πλάτωνα. Συνήθως οι τύραννοι ανησυχούν μην τυχόν χάσουν το αυταρχικό τους κύρος όταν κυβερνήσουν φιλοσοφικά και γίνουν σκλάβοι της δημοκρατικής ιδέας.

Ακούγοντας ο βασιλιάς Φίλιππος, τον διάδοχο Αλέξανδρο να παίζει επιδέξια τον αυλό σε κάποια βασιλική δεξίωση, τον επέκρινε δριμύτατα. «Δεν ντρέπεσαι λιγάκι, του λεει, εσύ ως μελλοντικός βασιλιάς να γίνεσαι οργανοπαίχτες για τους καλεσμένους σου; Ο μελλοντικός βασιλιάς, λεει, πρέπει να ακούει άλλους να παίζουνε για αυτόν, και όχι αυτός για εκείνους»; Ήρεμα και σεβάσμια του απάντησε ο Αλέξανδρος. «Πατέρα, λεει, ο ιδανικός γονιός κυβερνάει καλύτερα την οικογένεια του όταν την κερδίζει με την αγάπη του και όχι με τον αυταρχισμό και τη φοβέρα». Η αγάπη, λεει Ο Πλάτωνας, είναι πνευματικός θεσμός, για αυτό και ο Δίας την φύτεψε απεριόριστα σε κάθε καρδιά του φυσιολογικού γονιού να φροντίζει τα παιδιά του στοργικά.

Παραχωρώντας ο βασιλιάς της Σπάρτης 'Θεόπομπος' μέρος της κυβέρνησής του στους διάφορους εφόρους το 757 π.χ, θύμωσε η γυναίκα του λέγοντας. «Δεν νομίζεις, λέει, ότι με την πράξη σου αυτή θα παραδώσεις ασθενέστερο Βασίλειο στα παιδιά σου κάποια μέρα; Α! μπα...... απαντά Ο Θεόπομπος, μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Διότι μοιράζοντας το περίσσευμα της εξουσίας και με άλλους συμπατριώτες μου, ελαττώνω έτσι τη ζήλια και τον κίνδυνο της βασιλείας μου». Σαν τον πεπειραμένο περιβολάρη, που αφαιρεί τα άρρωστα και περίσσια κλωνάρια για να δυναμώσει το υπόλοιπο δένδρο περισσότερο και να αποφύγει την επέκταση της αρρώστιας ολοκληρωτικά.

Τον μεγαλόψυχο ηγέτη που φροντίζει δίκαια τον λαό του, δεν τον απεχθάνεται εύκολα η κοινωνία, αλλά τον αγαπά και τον ευγνωμονεί σαν θεόσταλτο πατέρα. Ο Περικλής και Ο Κίμωνας άφηναν ξέφραγα τα περιβόλια τους στον Κεραμικό και Κολωνό για να μπαινοβγαίνουν οι Αθηναίοι τρώγοντας φρούτα όποτε ήθελαν. Ορισμένοι απείθαρχοι πολίτες, λέει ο Πλούταρχος, πιστεύουν ότι είναι πλεονέκτημα η ελευθερία τους να μην κυβερνούνται απ' τον νόμο. Αγνοώντας πως χωρίς την τήρηση του νόμου, ούτε και ο Δίας δεν μπορεί να κυβερνήσει το σύμπαν. Τίποτα στη φύση δεν πάει μπροστά χωρίς την υπακοή και την εφαρμογή του δημοκρατικού δικαίου.

Ο κυβερνήτης έχει ιερή ευθύνη να δημιουργήσει δημοκρατικό περιβάλλον για την ευημερία και ελευθερία του κοινωνικού συνόλου. Μερικοί ανώριμοι κυβερνήτες, αναφέρει ο Πλούταρχος, ενεργούν σαν τους αδέξιους γλύπτες, που νομίζουν ότι πελεκώντας κολοσσιαία αγάλματα με εξογκωμένα μπράτσα και το στόμα με τα πόδια ανοικτά, εξωραΐσουν τάχα την ανδρική τους ρώμη. Σαν τους παράφορους δικτάτορας, Χίτλερ, Μουσολίνι και Ίντη Αμήν, που με την κτηνώδη τους συμπεριφορά, παραμένουν υποδείγματα φρίκης, και ντροπής στην παγκόσμια ιστορία.

Αξιόλογοι κυβερνήτες σαν τους Περικλή, Θεμιστοκλή, Μ. Αλέξανδρο, Τρικούπη, Βενιζέλο και Πλαστήρα, στολίζουν την Ελληνική ιστορία με σωφροσύνη και αξιοζήλευτη ηγετική ικανότητα. Είναι αδύνατο για ένα παράφρονα ηγέτη να εμπνεύσει σεβασμό και σωφροσύνη στον λαό του. Η πολιτική δεν είναι καταφύγιο του παρασιτισμού ούτε και αλώνι του μισαλλόδοξου ηγέτη να καταπατεί την ανθρώπινη ελευθερία. Είναι τεράστιο έγκλημα όταν ένας ανώριμος πολιτικός περιορίζει και υποκατατάσσει μέρος της κοινωνίας επειδή σκέφτονται και πιστεύουν διαφορετικά απ' αυτόν. Τέτοιου είδους διακυβέρνηση, ανακόπτει όχι μόνο τη συνολική ευημερία του λαού αλλά μαραγκιάζει και την πολιτιστική πρόοδο συνάμα. Κύρια χαρακτηριστικά ενός ικανού ηγέτη είναι η σωφροσύνη, ταπεινότητα και η φιλοσοφική του ικανότητα.

Ο ικανός ηγέτης οφείλει να φιλοσοφεί και να έχει πάντα προοδευτική αντίληψη στην κυβερνητική αποστολή του για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Βλέποντας την ηρεμία και ακούγοντας τα σοφόλογα του κυνικού φιλόσοφου Διογένη, Ο Μ. Αλέξανδρος κοντά στην Κόρινθο, στράφηκε προς τους υπασπιστές του λέγοντας. «Αν δεν ήμουν βασιλιάς, λεει, πολύ θα 'θελα να γίνω Διογένης». Μέσα από τέτοιες βαθυστόχαστες εκφράσεις, εύκολα διακρίνει κανείς τον οραματιστή και ικανό ηγέτη. Ποτέ ένας λαός δεν πρέπει να παρασύρετε από κούφιες ρητορείες και μάταιες υλιστικές υποσχέσεις ενός εγωκεντρικού και αλαζονικού τυχοδιώκτη.

Το αλαργινό θαλάσσιο ταξίδι χρειάζεται ικανό και πεπειραμένο καπετάνιο στο τιμόνι για να φτάσει το βαπόρι ασφαλή στον προορισμό του. Ας ελπίσομε μια μέρα ότι η ανθρωπότητα ωριμάζοντας θα μπορεί να αντλεί πείρα απ' το παρελθόν της για να εκλέγει προσεκτικά και υπεύθυνα τον ολοκληρωμένο της ηγέτη . Μόνο τότε και όχι νωρίτερα, θα μπορέσει μια κοινωνία να πάει μπροστά βιοτικά και πολιτιστικά όπως αρμόζει για ένα ανώτατο πνευματοδιανοητικό δημιούργημα.

Johannesburg Φλεβάρης του 2004

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Τα διακριτικά χαρίσματα της φυσικής ομορφιάς, αγάπης και αρετής, είναι συνήθως συνδεδεμένα και με την άρτια υγεία του ανθρώπου. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν το μυστικό αυτό και θεοποιούσαν τον αθλητισμό με την υγεία σαν αναγκαίο γεφύρωμα στην διανοητική και πνευματική τους ανάπτυξη. «Νους υγιής εν σώματι υγιή» διαλαλούσαν επιγραμματικά. Αφιέρωναν τους αθλητικούς αγώνες στους Ολύμπιους θεούς, Δία, Απόλλωνα, Αθηνά και Ποσειδώνα, για να επισημάνουν την ιερότητα που έχει η υγεία στη ζωή τους. Ακόμη Θεούς και ημίθεους υιοθετούσαν στo χώρο της υγείας, όπως τον Απόλλωνα και τους δυο ημίθεους Υγεία και Ασκληπιό.

«Η αγάπη κι η αρετή, λεει ο Πλάτωνας, είναι προϊόν είδους υγείας», Κάθε χρόνια στομαχική και ηπατική δυσλειτουργία π.χ. μπορούν να αλλάξουν αισθητά ολόκληρο τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Η δυσλειτουργία των δύο αυτών οργάνων, απενεργοποιούν το ηλιακό πλέγμα (τον ομφαλό) και θέτουν την ψυχή εκτός φυσιολογικής επικοινωνίας με τις σωματικές αισθήσεις. Κι όταν ένας τέτοιος σημαντικός αδένας βγαίνει εκτός λειτουργίας, τότε η αγάπη, η συμπόνια και το θάρρος, εκθρονίζονται από τη φυσιολογική τους θέση και αντικαθιστούνται με το μίσος το φόβο και τη ζήλια.

Ο ομφαλός είναι όργανο του ψυχονοητικού συναισθηματισμού, και κάθε χαρά, λύπη, θάρρος και φοβία, γίνονται πρώτα αισθητά στον ομφαλό και μετέπειτα στο υπόλοιπο σώμα. Η αγάπη και ο φόβος είναι αντίθετα το ένα με το άλλο, κι όταν το ένα ενθρονίζεται το άλλο εκθρονίζεται. Σπάνια βλέπουμε ανθρώπους να αγαπούν αυθόρμητα και να φοβούνται ταυτόχρονα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον πνευματισμό. Το πνεύμα είναι αόρατη κοσμική ενέργεια που εισέρχεται ελεύθερα μέσα μας, όταν φυσικά η σωματική και νοητική υγεία μας το επιτρέπουν. «Μια μικρή νοητική δυσλειτουργία, ένα νεκρό κυκλοφοριακό αγγείο και μια αίσθηση αποτυχίας στη ζωή, κάνουν τον άνθρωπο λιγότερο πνευματικό, λεει ο στοχαστής Πιούριντον». Το κατάλληλο ξηρό κλίμα παίζει επίσης σημαντικό ρόλο για την άρτια σωματική και ψυχονοητική λειτουργία. Σωστά το παρατήρησε και ο Ηράκλειτος, λέγοντας. «Αυγή ξερή ψυχή σοφοτάτη και αρίστη», δηλ. το ξηρό φως (κλίμα χωρίς υγρασία), κάνει την ψυχή σοφότερη και άριστη.

Το ίδιο πράμα αναφέρει και ο Φρειδερίκος Νίτσε στο μικρό βιβλιαράκι του "Ecce Homo" . «Διαλεγμένη αγνή τροφή με ξερό κλίμα και καθαρό ουρανό, αποτελούν σημαντικό σύμμαχο για την διανοητική και πνευματική ανάπτυξη τ' ανθρώπου. Αθήνα, Φλωρεντία και Ιεροσόλυμα, λεει, δεν ήταν απλώς τυχαίες συμπτώσεις για τους μεγάλους στοχαστές που έβγαλαν, αλλά ήταν και το άριστο ξερό κλίμα που βοήθησε την πνευματική τους άνθηση».

Ποτέ δεν αναπτύσσεται πνευματοδιανοητικά κανείς με χρονοβόρες θεολογικές σπουδές. «Τέτοιου είδους διδασκαλίες καταντούν την ανθρώπινη διάνοια άρρωστη», λεει ο Εμερσον. Όταν η σχολική διδασκαλία προωθεί κυρίως την εξωγενή εξάρτηση, αδυνατίζει τον Νου και την Ψυχή για κάθε πνευματοδιανοητική πρόοδο.

Η γνώση δεν είναι προϊόν της εντατικής σπουδής, αλλά καρπός της αυτοσυνείδησης και εσωτερικής κατεύθυνσης (inner rectitude). Η ψυχονοητική ανάπτυξης είναι πάντα εξωσχολική. Σοφά τοποθετήθηκε και ο Ηράκλειτος με το "πολυμαθή νόον έχει ουκ διδάσκει" , δηλ. η πολυμάθεια δεν διδάσκει κατανόηση. Συνήθως η κονσερβοποιημένη, αναγκαστική διδασκαλία, καταστρέφει το μαγνητισμό του παιδιού να συλλέξει την κατάλληλη ύλη που του ανήκει για να αναπτυχθεί ο χαρακτήρας του. Είναι προτιμότερο να σπουδάζει κανείς αργά με την προσωπική του παρατήρηση, εάν θέλει να διαφυλάξει το ένστικτό του ακέραιο και καρποφόρο. «Κανείς δεν γνωρίζει ούτε δύναται να διδάξει ωφέλιμη γνώση, λεει ο Ελβετός δάσκαλος, 'Pastocceli', διότι η πραγματική γνώση είναι προϊόν της αυτοσυνείδησης και όχι της εξωγενής διδασκαλίας». Ο Σωκρ?της και Πλ?τωνας χρησιμοποιούσαν τον φιλοσοφικό διάλογο για την ψυχικ? αφύπνιση, και όχι την σοφιστικ? διδασκαλία.

Η ψυχονοητική εξέλιξη ανήκει στην εσωτερική μεταμόρφωση, όπως το αυγό σε μεταξοσκώληκα και μετά σε πεταλούδα. Με άλλα λόγια μετεμψυχώνεται η ψυχή σ' ανώτερο πνευματοδιανοητικό επίπεδο, «ο άνθρωπος εξελίσσεται σε υπεράνθρωπο, (Ubermensch) καθώς έλεγε και ο Νίτσε». Εδώ το απαραβίαστο καθοδηγητικ? ένστικτο παίζει σημαντικό ρόλο για τη πνευματοδιανοητική καλλιέργεια. Χρειάζεται επίμονο εσωτερικό μεράκι για γνώση και αλήθεια ώστε να προχωρήσει η διανοητική αφύπνιση σωστά. «Φτάνουμε γρηγορότερα στο προορισμό μας, έλεγε ο ’γγλος πολιτικός Cromwell, όταν δεν ξέρουμε που πάμε, αρκεί μόνο να ακολουθήσουμε πιστά την εσωτερική ενστικτώδη φωνή μας».

Το ένστικτο κατοχυρώνει τις μεταφυσικές μας εμπειρίες, ενώ η λογική ενορχηστρώνει και εκτελεί τα τρέχοντα συμβάντα. Ρωτάμε το ένστικτο τι πρέπει να κάνουμε και τη λογική πώς να το κάνουμε. Το μεν πρώτο αρχιτεκτονίζει το προορισμό, το δε δεύτερο οργανώνει και εκτελεί το δρομολόγιο. Όλες οι μεταφυσικές μας εμπειρίες ανακαλούνται στην επιφάνια σαν είδος όνειρο μέσου του ενστίκτου. Για αυτό και θα πρέπει να εκτελούμε έγκαιρα κάθε έμπνευση εάν θέλομε να προκόψουμε πνευματικά μια μέρα. Μετάνιωμα για γεγονότα του παρελθόντος, σημαίνει χαμένες εμπνεύσεις που δεν υλοποιήθηκαν έγκαιρα τότε. Όλα τα εμπόδια στη ζωή είναι ένα είδος άσκησης, κι όταν αντιμετωπίζονται άφοβα, γίνονται ωφέλημα. Σαν τον δυνατό βοριά που κορμοδένει τα νεαρά δενδρύλλια.

Η σωματική θεραπεία είναι κι αυτή ενδογενής διαδικασία. Δεν έχει καμιά σχέση με την φαρμακευτική βοήθεια. Το σώμα είναι οπλισμένο βιολογικά για τη δουλειά αυτή όταν αφουγκραζόμαστε το ένστικτο πιστά. «Ο θεός θεραπεύει και ο Γιατρός εισπράττει τα χρήματα, έγραφε ο Benjamin Franklin». Είναι εξωφρενικό να λένε ότι πίνοντας κάποιο δηλητηριώδες παρασκεύασμα ή βάζοντας κάποια αλοιφή πάνω στο δέρμα πως θεραπεύει.

Κάθε σωματική ενόχληση, όπως κρυολόγημα, πυρετός, διάρροιες, εμετός, ανορεξίες, οιδήματα κ.τ.λ, είναι όλα θεραπευτικές προσπάθειες του οργανισμού. Το σώμα διακόπτει την όρεξη ( προς εξοικονόμηση νευρικής ενέργειας) για να αποβάλει τοξικές μεταβολικές ουσίες και να επιδιορθώσει την βιολογική λειτουργία. Τα ζώα καταλαβαίνουν και ακολουθούν πιστά την ενστικτώδη αυτή φωνή, ενώ ο άνθρωπος όμως την αναιρεί και την παραβιάζει καθημερινά.

Τα φάρμακα δεν παρέχουν καμιά ριζική θεραπεία, αλλά αντίθετα διακόπτουν την ενδογενή θεραπευτική ικανότητα, αποβλακώνοντας το νευρικό δίκτυο με την απατηλή προσωρινή ανακούφιση που δίνουν. Η εγκληματικές (αλλά νόμιμες) αυτές πράξεις, έχουν την ανατριχιαστική παρενέργεια να δημιουργούν ανίατες χρόνιες αρρώστιες αργότερα που οδηγούν στην αφαίρεση οργάνων και τελικά στο θάνατο. Υπακοή στη φωνή του σώματος, είναι πράξη που ξεχωρίζει τον αναπτυγμένο άνθρωπο από τον υποανάπτυκτο. "Πες μου ποιος είναι ο γιατρός σου, λεει, ο ιατροφιλόσοφος Alexander Wilde, και θα σου πω σε ποιο διανοητικό επίπεδο βρίσκεσαι».

«Κάθε οξεία αρρώστια, αναφέρει ο Αριστοτέλης, έχει ως αιτία τη διατροφική κατάχρηση σε υγρή η στερεή μορφή. Για αυτό και η αλλαγή της κλιματικής ατμόσφαιρας (από υγρή σε ξερή και αντίστροφα) δημιουργεί αποτοξινωτικές θεραπευτικές κρίσεις (κρυολογήματα, πυρετούς κ,τ,λ) για να επαναφέρει την ενδοσωματική λειτουργία σε φυσιολογική ισορρόπηση». (βλπ. Αριστοτέλης Προβλήματα)

Ο άνθρωπος υποτίθεται πως είναι θεϊκή ενσάρκωση ! Αλλά είναι όμως σήμερα; Δυστυχώς το αντίθετο συμβαίνει. Ο υλιστικός μοντέρνος ψευτοπολιτισμός με τις απατηλές του θεραπείες και τους δογματικούς φανατισμούς, τον έκαναν άσπλαχνο και βάρβαρο όσο ποτέ άλλοτε. Δεν είναι μεγάλο κρίμα; Προικιστήκαμε με ελεύθερη βούληση να ερευνούμε και να σκαρφαλώνομε πνευματοδιανοητικά ψηλότερα. Αυτή είναι η κύρια αποστολή μας. Δεν δημιουργηθήκαμε να μπουσουλάμε και να διακονεύουμε πίσω απ΄ τα απατηλά σκοταδιστικά τεχνάσματα;

Για ότι χρειαζόμαστε στη ζωή, είμαστε προσωπικά υπεύθυνοι. Κανείς δεν μπορεί να μας το δώσει αυτό που επιθυμούμε, παρά εμείς οι ίδιοι. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει αυτό που κατακτήσαμε παρά εμείς οι ίδιοι. Η κοσμική πρόνοια παρέχει όποια βοήθεια κι αν τη ζητήσουμε, 'αρκεί να πιστεύουμε στον εαυτό μας'. «Ο άνθρωπος είναι το μέτρο για όλα, έλεγε ο Πρωταγόρας».

Η καλύτερη πίστη και η πιο σπάνια να την συναντήσει κανείς στον άνθρωπο είναι, «να πιστεύει ακλόνητα στον εαυτό του». Όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας και δουλέψουμε με ζήλο, ειλικρίνεια και αγάπη, σίγουρα θα ανταμειφτούμε πλουσιοπάροχα μια μέρα. Έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή με την θεότητα. Η ευθύνη για την βιοτική και πνευματοδιανοητική μας προκοπή, είναι απόλυτα δικιά μας. Ας διαλέξει ο καθένας μόνος του.

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Κάθε ουσία που βρίσκετε υψηλότερα στην κλίμακα της φύσεως, επιβάλλει θετικά τις χαμηλότερες και ταυτόχρονα επιβάλετε αρνητικά από τις υψηλότερές τις. Το νερό π.χ, λειώνε το χώμα, αλάτι , ξύλα, πέτρες, και μέταλλα, Ο αέρας που είναι πιο ψηλά εξατμίζει το νερό, Ο ήλιος που είναι ακόμη υψηλότερα, διαλύει τον αέρα. Αλλά ο ΝΟΥΣ όμως, που βρίσκετε πάνω από όλα, επιβάλει και διαλύει τα πάντα, νερό, αέρα, φωτιά, έλξη, ανθρώπινους και φυσικούς νόμους. Ουαί και αλίμονο αν ο Θεάνθρωπος νους αναγνωρίσει τις δυνάμεις του, τίποτα στη Γη θα μπορέσει να του αντισταθεί.

Ο αναπτυγμένος νους, όχι μόνο υπερνικά τα φυσικά του εμπόδια, αλλά γκρεμίζει και ξαναχτίζει νόμους, θρησκείες και αυτοκρατορίες. Αυτό άλλωστε έκανε και ο Μέγας Αλέξανδρος, που στα τρυφερά του είκοσι (20) χρόνια ένωσε την διαιρημένη Ελλάδα και επέκτεινε το πολιτισμό μέχρι τις μακρινές Ινδίες. Μαζί του έφερνε και τα βιβλία του Όμηρο , Πλάτωνα, Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη, για να ιδρύσει θέατρα σχολειά, βιβλιοθήκες και πνευματική ανθρωπιά. Δίδαξε, στους βάρβαρους ανατολίτες το τι εστί ανθρώπινη καλλιέργεια, και Ελληνικός πολιτισμός! Ακόμη και σήμερα η δόξα του θαυμάζεται σε πολλά μέρη του κόσμου!

Ρωτάει κανείς τώρα, πια είναι άραγε τα αίτια που εμποδίζουν τον άνθρωπο σήμερα για να μεγαλοδημιουργήσει όπως κι' άλλοτε; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο σήμερα να ακολουθεί σαν κουταβάκι το κοινωνικό καταστημένο και να τον κρατάει μακριά από την πνευματική του ανάπτυξη;

Τίποτε άλλο φίλε μου παρά, Η ΤΡΑΥΜΑΤΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΑΘΕΙΑ. Καθ' ένας κουβαλάει μαζί του τα τραυματικά συμπλέγματα από γονείς, σχολεία και κοινωνίας. Η λανθασμένη ανατροφή η πρώιμη δογματική εξάρτηση και η διαστρεμμένη εκπαίδευσης μετέτρεψαν τον θεάνθρωπο σήμερα σε πρόβατο. Ξέχασε πια την θεϊκή του αποστολή, μη γνωρίζοντας τις τεράστιες δυνάμεις μέσα του, υπέκυψε στην εξωγενή του υποβολή.

Σαν τα λιοντάρια, ελέφαντες και άλλα άγρια θηρία, που ξεχάσανε τις τεράστιες δυνάμεις των, για να χορέψουν φοβισμένα στα Τσίρκα κάτω απ' την ανθρώπινη διαταγή. Τι κρίμα! Και τι έγκλημα για την ανθρωπότητα; «Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβάται κανείς στην ζωή του», αναφέρει ο Πλάτωνας, « είναι η αμάθεια και η φοβία». ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Ο φόβος και η αμάθεια περιορίζουν τις ψυχοδιανοητικές δυνάμεις του, σε πολύ χαμηλά επίπεδα και επηρεάζουν αρνητικά όλη την πνευματικοδιανοητική του εξέλιξη.

Η αυτογνωσία, (γνώθι σ' αυτόν) και το θάρρος, είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι για το δημιουργικό μας ταξίδι. Μαζί με την υγεία, αποτελούν τις πρώτες ύλες για την σωματική και διανοητική μας αρμονία . Ο φόβος, η αμφιβολία και η εξωγενή εξάρτησης, δεν πρέπει ποτέ να παίρνουν μέρος στην σκέψη μας. Διότι δηλητηριάζουν την ψυχή και τον νου οδηγώντας σε πνευματοδιανοητικό μας μαρασμό.

Όταν ο κόσμος μάθει και γνωρίσει την αλήθεια, πως η άρτια ψυχική ανάπτυξης, εξαρτάτε κατά πολύ κι' από την σωματική του υγιεινή ανάπτυξη.( νους υγιείς εν σώματι υγιή ) Τότε και μόνο, και όχι νωρίτερα, όλες οι παλαιές θεωρίες θα αρχίσουν να πεθαίνουν και η αλήθεια θα ανεβεί στον θρόνο, για την σωτηρία της ανθρωπότητας.

Αυτό ήταν το μυστικό που οδήγησε τους προγόνου μας, στον λαμπρό και αξιοζήλευτο πολιτισμό τους. Καιρός είναι νομίζω, για μια ριζική αλλαγή, όχι μόνο στο τρόπο της εκπαιδεύσεως των παιδιών μας, αλλά και για τον απώτερο σκοπό της ζωής μας γενικότερα. Ένα καλύτερο αρμονικό, δημιουργικό και πνευματικό μέλλον, θα εξαρτηθεί από εμάς τους ίδιους θωρώ.

Johannesburg January 13, 2002

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za

Αναρωτιέται κανείς πολλές φορές, γιατί άραγε η γνώση και η αλήθεια είναι πάντα ανεξάντλητες και αλλάζουν όψη τακτικά; Γιατί δεν παραμένουν ίδιες και αλλάζουν συνεχώς όψη σαν τα καλειδοσκόπια; «Ποταμοί δις τοίση αυτοίσι ουκ αν εμβαίης, έτερα γαρ επιρρέει ύδατα» (στο ίδιο νερό του ποταμού δεν μπορείς ποτέ να κολυμπήσεις δυο φορές διότι καινούργια νερά ρέουν συνεχώς) λεει ο Ηράκλειτος.». Το ίδιο συμβαίνει και με την αναπτυσσόμενη γνώση . Ο νους και η ψυχή τ' ανθρώπου ποτέ δεν βλέπουν την γνώση και αλήθεια όμοια δυο φορές. Την σημερινή τους άποψη την αντικαθιστούν με κάποια καλύτερη αύριο και δεν χρειάζεται καμιά ντροπή για την προοδευτική τους φύση. Ανάπτυξης σημαίνει ανανέωση αιώνια το χθεσινό παλαιό με κάτι καινούργιο σήμερα, διαφορετικά παθαίνομε ψυχοδιανοητική απολίθωση.

Όσο τέλεια και να ' ναι μια δημιουργία μας, καταντά κολοβή και άχαρη όταν την επανεξετάζομαι για πολλαπλή φορά. Κάθε γράμμα και άρθρο που συντάσσομε, χρειάζεται καινούργια ανασύνταξη όταν το ξαναδιαβάζομε. «Πάντα ρει». Είναι ανύπαρκτο φαινόμενο για τις προοδευτικές ψυχές να παραμένουν στάσιμες. Δεν εξαρτούνται από δογματικά παρασκευάσματα για να στηριχθούν στα πόδια τους, αλλά βασίζονται ακλόνητα στην συνεχή αναπτυσσόμενη ενδογενή τους σκέψη. Το μόνο που ζητάν απ' την πολιτεία είναι το δικαίωμα να εκφραστούν ελεύθερα.

Το ποιο ύψιστο αγαθό στον άνθρωπο είναι η νοητική του ελευθερία. Καμιά κυβέρνηση και δόγμα δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει και να περιορίζει τις σκέψεις του ελεύθερου πολίτη. Η ελεύτερη έκφρασης, είναι το μοναδικό όργανο ανάπτυξης στον άνθρωπο και η μεγαλύτερη ευτυχία του. Ο άνθρωπος προσπαθεί πάντα να κάνει το καλύτερο στη ζωή του, όταν του αφεθεί ελεύθερα να ερευνήσει. Αυτό ήταν και το όνειρο του Πλάτωνα όταν έγραφε την στοχαστική του πολιτεία. Η προστασία της νοητικής ελευθερίας ήταν ο ποιο αγαπημένος του σκοπός. Γνώριζε καλά ο Αθηναίος στοχαστής, ότι κάθε νοητικός και ψυχικός περιορισμός, είναι καταστρεπτικός και επικίνδυνος για την πνευματική και πολιτιστική εξέλιξη μιας κοινωνίας.

Τέτοιου είδους διανοητικούς περιορισμούς, τους έζησε οδυνηρά η ανθρωπότητα στον σκοτεινό μεσαίωνα. Όταν κυβέρνηση και εκκλησία στην Ισπανία, κήρυξαν συνεταιρικά την φρικιαστική ιερά εξέταση ενάντια στην ελεύθερη σκέψη, την φιλοσοφία και την προσωπική πίστη χωρίς ντροπή και οίκτο. Δημιούργησαν τον ανατριχιαστικό σκοτεινό αιώνα της ανθρώπινης ντροπής, που χρειάστηκαν αναρίθμητα βογκητά και ποτάμια αίμα από αγωνιστές της αναγέννησης για να ξαναφέρουν το φως της γνώσης πίσω στην ανθρωπότητα.

Η ανθρώπινη ανάπτυξης δεν περπατά συνήθως με άνιση και ευθεία στο μακρινό διανοητικό της ταξίδι. Λοξοδρομά και αλλάζει πορεία τακτικά σαν τα βαπόρια που αρμενίζουν ζικ-ζακ, μπροστά και ανάποδα, για να φτάσουν σίγουρα στο αλαργινό λιμάνι τους.

Δεν είναι μόνο φυσικό και εύλογο να στραβοπατά κανείς στο μονοπάτι της ζωής, αλλά και απόλυτα αναγκαίο για την πνευματική του εξέλιξη. Είναι τα λάθη που μας βοήθησαν περισσότερο να φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Κάθε αναποδιά, είναι απαραίτητη για να προχωρήσομε πνευματικά λιγάκι παραπέρα. Ο Σκοτσέζος στοχαστής, Thomas Carlyle, προτιμούσε τα εμπόδια και τις αναποδιές του στη ζωή, για την πνευματική του ανάπτυξη. Πολλοί αγαπούν και θέλουν τα αγαθά που τα πλούτοι αγοράζουν, αλλά όλοι μας όμως θαυμάζομε τα μεγαλεία που η δυστυχία και υποφεριά συνήθως φέρνουν. Δεν ήταν το κώνειο στον Σωκράτη και ο σταυρός- του Ιησού Χριστού που τους έκαναν μεγάλους; Δέντρα, λουλούδια και φυτά, χρειάζονται του καιρού τα νάζια για αναπτυχθούν σωστά και τέλεια. Δεν αποφεύγουν τις αστραπές, βροντές και καταιγίδες, αλλά συμβιώνουν πάντοτε ήρεμα μαζί για να φρουτοκαρπίσουν.

Το ψωμί στον φούρνο υποφέρει με υπομονή της φωτιάς την λάβα για να ξηρό-ψηθεί ποιο νόστιμα. Τις ίδιες μπόρες και λαχτάρες περνά και ο άνθρωπος ώσπου να καρπίσει ψυχονοητικά . Ο στάσιμος άνθρωπος διανοητικά, φοβάται και μισεί την γνώση, γιατί του αποκαλύπτει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στη ζωή του.

Προτιμά το ραχάτι και τον ίσκιο χωρίς ανάπτυξη, απ' τις καυτές αχτίδες του ήλιου που καινε μεν, αλλά πάντα αναπτύσσουν. Αρέσκετε να ζει στην άνιση της άγνοιας, παρά στο φως της γνώσης και πάντα ανανεωμένος. Με θυμίζει κάπως την ιστορία ενός Ινδού χορτοφάγου που έτρωγε φρέσκα σύκα στην πλατεία της Καλκάτας. Εγκωμίαζε συνάμα την γεύση και την αγνότητα της χορτοφαγίας για όσους τον κοίταζαν περίεργα. Κάποιος διαβάτης -του πρότεινε να κοιτάξει τα σύκα με κάποιο φακό που κρατούσε στα χέρια του. Κοιτάζοντας τα σύκα ο δόλιος και τι να δει, γεμάτα από παχιά σκουλήκια. Πέταξε τον φακό φωνάζοντας!. Πάρε το παλαιό-γυαλί σου πίσω σατανά!.. λεει οργισμένα, χωρίς το καταραμένο σου αυτό γυαλί, τα σύκα μου είναι νόστιμα, αγνά και καθαρά από σκουλήκια.

Έμποροι με παλαιές ιδέες, ισχυρίζονται και λένε πως τα δικά τους προϊόντα είναι τα μόνα αγνά, κι όλα τα άλλα είναι νοθευμένα και επικίνδυνα για τη ζωή τ' ανθρώπου. Είναι δε πανέτοιμοι να παν στον πόλεμο προκειμένου να προστατεύσουν τα αγαπημένα τους κειμήλια.

Έμποροι με καινούργιες ιδέες λένε: Πάρτε τζάμπα ότι σας ταιριάζει για δικό σας απ΄ τις καινούργιες μας προϊόντα . Δεχτείτε η απορρίψετε ότι δεν σας αρέσει. Οι νέες μας ιδέες βρίσκονται πάντοτε φρέσκες μέσα στην ΑΝΘΡΏΠΙΝΗ φύση και ονομάζονται: «Γνώθι σ'αυτόν» Οι παλαιές ιδέες βρίσκονται μόνο στα χέρια των δογματικών -παλιατζήδων που φωνάζουν φοβερίζοντας! Πλήρωσε και υπάκουσε!! Οι καινούργιες ιδέες δεν προσφέρουν παράδεισο και αιώνια ζωή, ούτε και φοβερίζουν για παρατεταμένη κόλαση εάν τις απορρίψετε. Κρατάνε τις σκέψεις τους ελαφρά, πράα και ήρεμα. Δεν πιστεύουν στη βία, εξαναγκασμό και μνησικακία, διότι όλα τα προϊόντα τους είναι βιολογικά κτήματα του κάθε ανθρώπου και δεν υπάρχει φόβος για συναγωνισμό.

Προσφέρουν μόνο συνεχή δουλειά, επίμονη προσπάθεια και κουράγια για τις τυχόν δυσκολίες που θα συναντήσετε στην πορεία σας. Την μόνη ευχαρίστηση που δίνουν είναι ότι επιτρέπουν την ζωή να ξεδιπλώνετε σύμφωνα με το νόμο της φύσεως. Οι νόμοι αυτοί είναι ιεροί, για αυτό και ο άνθρωπος είναι ιερός όταν επιτρέπει την θεϊκή Ιερότητα να εισέρχεται ελεύθερα αναμασά του. Οι παλιές ιδέες όμως, καταδικάζουν και αφορίζουν τις καινούργιες αυτές ιδέες που δεν ταυτίζονται με τα ακριβά κειμήλια τους. Οι παλιές ιδέες δεν προσφέρουν καμιά ανανέωση στα νοητικά κύτταρα του ανθρώπου, παρά τείνουν προς στην εγκεφαλική συμφόρηση και την ψυχοσωματική αποσύνθεση. Κανένα φάρμακο στο κόσμο δεν μπόρεσε ως σήμερα να θεραπεύσει την φοβερή τους αρρώστια. Μόνο με την καινούργια μεταψύχωση υπάρχει κάποια ελπίδα. Οι νέες ιδέες είναι πάντοτε ελεύθερες και θεραπευτικές για τα νοητικά κύτταρα. Η μόνη τιμωρία τους είναι η προσωπική μας ευθύνη. Η τις ζούμε, η τις χάνομαι. Η αποζημίωση για αυτούς που τις βιώνουν είναι η "ΨΥΧΟ -ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

Johannesburg, September 15, 2002

Δρ Δημήτρης Καραλής mailto:dkaralis@global.co.za