το Καρδαρίτσι:
Της γης το πιο όμορφο στολίδι

Αγαπητέ μου φίλε,

Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο, να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..

Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις.. Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα, η ψείρα, η *ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο! Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι, ήταν στο πρόγραμμα: Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό, έλεγαν οι μεγάλοι, να φύγει στην Αθήνα!

-"Να φύγει να γλυτώσει! και ποιος ξέρει, μαζί του να γλυτώσουμε κι εμείς". έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου.

-"Να φύγεις παιδάκι μου και να ρίξεις *μαύρη πέτρα πίσω σου", μου είπε μια θεία μου.

'Ετσι κι εγώ, σαν ήρθε και η δική μου ώρα να φύγω.. Με πήρε η μάνα μου, καβάλα στο γαϊδουράκι για το διπλανό χωριό, από εκεί, θα έπαιρνα το λεωφορείο για την Αθήνα. 'Ομως, καθώς που φθάσαμε σχεδόν στο *σκαπέτημα του χωριού, της ζήτησα με μεγάλη ..επισημότητα να σταματήσουμε, για μια στιγμή. Η καημένη η μάνα μου, ποιος ξέρει, θα νόμισε πως θα'χα κάποια ανάγκη φυσική, κι' έτσι σταμάτησε.

'Ομως εγώ, παρ ότι μια ..σταλιά άνθρωπος: "Θεατρίνος! παιδάκι μου.." έλεγε πάντα η μάνα μου όταν μιλούσε για μένα... Απ' ότι φαίνεται, την είχα δέσει *κλωνιά την κουβέντα της θείας μου.. Και κατεβαίνοντας από το γαϊδουράκι, προχωράω πίσω δύο βήματα, παίρνω μια πέτρα και την πετάω μ όλη μου την παιδική δύναμη, ίσια προς το χωριό: "Μαύρη πέτρα!" φώναξα. Χωρίς καλά - καλά να καταλαβαίνω τι σήμαιναν όλα αυτά.

Να ήτανε άραγε από την θεία μου αυτό μου το *κάμωμα;; Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα.. ή μήπως να κάνω και λίγο τον *καμπόσο στην μάνα μου που μ' έλεγε θεατρίνο; Ποιος ξέρει!... Πάντως το έκανα. Η καημένη η μάνα μου βλέποντάς με σ αυτό, θαρρείς και την βάρεσε αστραπή: "Παιδάκι μου έκραξε τι έκανες εκεί..".

Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε... Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα Ιεροσόλυμα!.. Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ! την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι' αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά *κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο, το Καρδαρίτσι παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!

Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!

Κώστας Δουρίδας Oakville, Ontario. Οκτ. 1996

Kardaritsi:
the earth's most precious jewel

My dear friend,

If you asked me to tell you how proud I am of my origins, I would say you do not need to ask: all you have to do is shut your eyes for a moment and whisper to yourself the words "homeland" and the name of your village!..


I left to Athens when I was twelve because, well, what can I say, you know it all...After the guerrilla war, poverty took over everything like a plague of locusts: fleas, bare feet and ...precious little soap! For my little village, Kardaritsi, there was not much choice: as the adults said, as soon as a child graduated from junior school, he had to leave for Athens!

As my late mother used to say -"Get out and be saved, and who knows, with him we might all be saved!

An aunt told me. -"Go, my child and never look back - throw a black rock behind you, as the saying goes ",

'So when my turn came to go...My mother carried me on the back of the donkey to the next village from where I would take the bus to Athens. But as the village was disappearing from view, I asked her - very formally - to stop for a moment. My poor mother probably thought I had some physical need and so she stopped.

But even though I was just a slip of a boy: "Always fond of the theatrics", my mother used to say when she spoke about me...It seems I had taken my aunt's instructions literally to heart... I got off the donkey, moved a few steps back, picked up a rock and threw it with all my childish might straight at the village: "Black rock!" I yelled. Of course I didn't really have a clue what I was talking about.

Was what happened because of my aunt? I still wonder about that...or was it just an effort to appear important to my mother who always said I was fond of being theatrical? Who knows!...Anyway, that is what I did. My poor mother was thunderstruck: "My child," she cried out "what did you just do?"

Thirty eight years have gone by since then...You would think Kardaritsi was Jerusalem!...You would think that my adult self will NEVER forgive that childish act of frivolity. The black rock I threw never hit Kardaristsi - instead it made a 180 degree turn and came back to hit me in the forehead! How else can I explain the fact that though I have travelled over half the world, Kardaritsi remains in my mind and heart the earth's most precious jewel!

And everything I have seen, everything I have learned all these years, none of it, nothing at all, has touched my soul in such a sacred, mystic way as those blessed childhood years at MY BELOVED VILLAGE KARDARITSI!!!

*ξυπολυσιά =ξυπόλυτος. *μαύρη πέτρα= ρίχνω (μαύρη) πέτρα πίσω μου φεύγω από κάπου και αμετάκλητα με την προοπτική να μην ξαναγυρίσω ποτέ. *σκαπέτημα, σκαπετάω = περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα. *κλωνιά, κλωνά,= η, η ίνα, η κλωστή. *κάμωμα= με αυτό που έκανα, *καμπόσο, κάμποσος = -η, -ο, παρουσιάζομαι σαν σπουδαίος , γενναίος, *κούτελα, κούτελο= το τμήμα του προσώπου πάνω από τα φρύδια και μέχρι τη φύτρα των μαλλιών.