//\\ LAND of GODS στο GOOGLE //\\ κώσ / δουρ. στο GOOGLE   1,  2,  3, //\\ το Γράμμα στον Μετανάστη στο GOOGLE //\\ Gifs & Photos, της LAND of GODS στο GOOGLE //\\  
ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Προηγούμενη σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη σελίδα
Περιέχονται:   Από την αυτοκρατορική Περσία   ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Μια Ανήκουστη παρουσίαση βιβλίου   "Ο τυφλός θεατρίνος" του Ιάκωβου Γαριβάλδη   ΠΡΟΛΟΓΟΣ του Δόκτορα Ρίτσαρντ Ε. Πάλμερ   ΕΙΣΑΓΩΓΗ    Γράφει Κώστας Κωνσταντινίδης    Γράφει Απάντηση στον Κώστα Κωνσταντηνίδη από τον Ιάκωβο Γαριβάλη   Γράφει ο Βάιος Φασούλας    Γράφει ο Ηλίας Ηλιόπουλος   Γράφει ο Στράτος Δουκάκης   Κεφάλαιο 1    ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ της Ελένης Κατσουλάκη    Ο Μυσταγωγικός Νίκος Καζαντζάκης    Η Σταύρωση του Νίκου Καζαντζάκη  
Από την αυτοκρατορική Περσία
του Βασίλη Καλαμαρά (Ελευθεροτυπιά - 25/10/2006)


Η συγγραφέας
Ελένη Κατσουλάκη
Ο παγκοσμίου μεγέθους καθηγητής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας στο Κολλέγιο ΜακΜάρεϊ του Ιλινόις, ο 73χρονος Ρίτσαρντ Ε. Πάλμερ, συνεχίζει την παράδοση του δασκάλου του Χανς-Γκέοργκ Γκάνταμερ με το έργο του «Ερμηνευτική». Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα, αφού «διένυσα με δικά μου έξοδα περισσότερα από 5.000 μίλια, από την "καρδιά" των ΗΠΑ στην "καρδιά" της Ελλάδας, για να επαινέσω μέσα από την ψυχή μου την κυκλοφορία του "Τυφλού θεατρίνου" της Ελένης Κατσουλάκη». Είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Κρητικιάς δημοσιογράφου, ιστορικό αυτή τη φορά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κονιδάρη» (σελ. 449, ευρώ 17,90).

«Σαν μια ανυπόταχτη Ελληνίδα συγγραφέας», μας υποδέχθηκε, «τόλμησα να γράψω το βαρυσήμαντο αυτό ιστορικό μυθιστόρημα. Ηταν ένα ριψοκίνδυνο πήδημα θανάτου. Μα, το απολιόρκητο γινάτι μου δεν λιποτάχτησε από την ευθύνη. Με το πενιχρό δισάκι μου στον ώμο και με παντιέρα τον αμάντρωτο ενθουσιασμό της νιότης, πήρα την πρωτόγνωρη, κακοτράχαλη ανηφοριά».

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οκτωβρίου 2006

ΜΙΑ ΑΝΗΚΟΥΣΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο Εκδοτικός Οίκος "Κονιδάρης" σε συνεργασία με το Υπουργείο πολιτισμού παρουσίασε σήμερα με ανείπωτη υπερηφάνεια το βαρυσήμαντο ιστορικό μυθιστόρημα Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ της Ελένης Κατσουλάκη στην αίθουσα οδός και ώρα

Στην εκδήλωση αυτή σαν έκφραση αλληλεγγύης όλων των λαών για την μοίρα της ανθρωπότητας και τον σαρκοβόρο δράμα που παίζεται ανήλεα στο φτωχοπάζαρο της φλεγόμενης Μέσης Ανατολής, παραβρέθηκαν διακεκριμένα ονόματα της παγκόσμιας τέχνης και λογοτεχνίας και μεταδόθηκε από Ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά κανάλια και τύπο. Έλληνες και ξένοι διπλωμάτες μίλησαν για το παντοδύναμο, σεισμικό μήνυμα του βιβλίου, την συγκλονιστική Οδύσσεια του θεατρίνου και την μαγευτική λογοτεχνική πέννα της συγγραφέως.

Την αυλαία της παρουσίασης άνοιξε ως κύριος ομιλητής ο μεγάλος Αμερικανός δόκτορας της παγκόσμιας φιλοσοφίας και λογοτεχνίας Ρίτσαρτ Πάλμερ. 'Aλλοι ομιλητές που υπεράσπισαν με πάθος το πρωτότυπο μυθιστόρημα ήταν ο Ιάκωβος Γαριβάλδης κριτικός βιβλίων, εκδότης, και αρχησυντάκτης του περιοδικού ΑΘΗΝΑ από την Αυστραλία, ο Καναδός αρχισυντάκτης Τζέφ Βάρρυ, ο βραβευμένος συγγραφέας 'Aρης Σφακιανάκης, ο διάσημος ποιητής Φερειντούν Φαρυάτ, ο υποστράτηγος και συγγραφέας Κώστας Κωνσταντινίδης και Δημήτρης Αλευρομάγηρος, η καθηγήτρια του Καποδιστριου πανεπιστημίου Μαρία Τζανή και πρέσβεις της Λατινικής Αμερικής, Ευρώπης και του Αραβικού κόσμου.

Η συναρπαστική αυτή αφήγηση, μεγαλύτερη και από την ίδια την ζωή, έχει Σεξπηρικές διαστάσεις. Το σκηνικό ξετυλίγεται στην Αυτοκρατορική Περσία από το 1938-1966. Είναι η συνταραχτική ιστορία ενός πανάθλιου ορφανού αγοριού που τυφλώνεται από τον δεσποτικό αφέντη του και χάνεται στην απέραντη έρημο. Ένα περιπλανώμενο καραβάνι Δερβίσηδων το συμμαζεύει και τον χρησιμοποιεί σαν ζητιάνο. Μα το λαβωμένο αγόρι είναι λεοντόκαρδο. Σπάει αντάρτικα τις αλυσίδες της σκλαβιάς και ταπείνωσης και δραπετεύει από το καραβάνι με την παιδική του φίλη, την Τάρα. Διψασμένο για ανθρώπινη άξια και αξιοπρέπεια βρίσκει νόημα στη στείρα ζωή τους στον αφαλό της τέχνης. Μαζί με την Τάρα οργανώνουν ένα πρωτότυπο διασκεδαστικό θίασο με κλουνς, νάνους και λάγνες χορεύτριες. Ο πλανόδιος θίασος με έξυπνη σάτιρα, φάρσα και κωμωδία αγγίζει με συμπόνια την χορδή του καταπιεσμένου λαού του και εμψυχώνει τις ελπίδες του. Ο Καριμ μεταμορφώνεται σαν ένα Μεσσιανικό ήρωα , γίνεται θρύλος και ένας θεϊκός ύμνος για το ακατανίκητο ανθρώπινο πνεύμα. Ο θεατρίνος προδίδεται ανήλεα από τον Αλί, τον μουσικό του θεάτρου, φυλακίζεται και βασανίζεται απάνθρωπα για 7 χρόνια. Η πανέμορφη ερωτευμένη Τάρα , ακροβατεί με τον θάνατο για να λευτερώσει τον αγαπημένο της. Με την λαγγεμένη ομορφιά της τυλίγει στα ερωτικά δίχτυα της τον πιο πανίσχυρο στρατηγό της Περσίας και κερδίζει την αποφυλάκιση του Σωματικά απολειφάδι, ο αδιαπραγμάτευτος Καριμ δίνει την τελευταία του παράσταση σε μια φτωχική γειτονιά της Τεχεράνης την ημέρα της πρωτοχρονιάς, όπου παίζει την αναμενόμενη εκτέλεση του. Οι δυο θρυλικοί εραστές δολοφονούνται πάνω στην σκηνή από την κρυφή αστυνομία του Σάχη.

Η τραγική ιστορία ξετυλίγεται σε μια κρίσιμη εποχή όταν η Αγγλία με την Αμερική το 1953 συνωμοτούν και ρίχνουν με ύπουλο πραξικόπημα την μοναδική φιλελεύθερη δημοκρατική κυβέρνηση στην ιστορία της Μέσης Ανατολής και επαναφέρουν στην εξουσία τον Σάχη που κυβέρνησε την χώρα με πρωτόγονο βαρβαρισμό και Ανατολικό δεσποτισμό. Ο επικίνδυνος ακροβατισμός των Μεγάλων Δυνάμεων για τα πετρέλαια του Περσικού Κόλπου άλλαξαν την πορεία της ιστορίας και έσπειραν την σημερινή τρομοκρατία και το αιματοκύλισμα στην μίζερη Μέση Ανατολή.

Το βιβλίο μας χαρίζει μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες αγάπης της παγκόσμιας λογοτεχνίας και θεωρείται μεγαλούργημα του λόγου και ορόσημο της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Η Ελένη Κατσουλάκη με την απαράμιλλη μελωδική της λύρα μας τραγουδά με ωμότητα την μοίρα του ανθρώπου αλλά και τον υπέρτατο συμαντικό λόγο, την πρώτη ουσία και το νόημα της ζωής. Ο αναγνώστης συνταράζεται και ζει ολοκληρωτικά κάθε σκηνή μέχρι το τελευταίο γονίδιο του και πάλλεται το κάθε του κύτταρο από ένα μίγμα τρυφερότητας, βαρβαρότητας και ανθρωπισμού.

Το εξωτικό επικό μυθιστόρημα γράφτηκε αρχικά στα Αγγλικά και είναι βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέας. Το βιβλίο έλαβε εντυπωσιακά σχόλια από διάσημους ξένους και Έλληνες γνώστες της λογοτεχνίας και τέχνης.

Ο διάσημος σκηνοθέτης Ηλίας Καζάν οραματίζεται το βιβλίο σαν κινηματογραφικό έργο και γράφει: "πανοραμικές, λαγγεμένες αμμουδερές δίνες μιας εκθαμβωτικής ερήμου πλεγμένες με μια ποιητική αφήγηση που σου κόβει την ανάσα. Ένα συγκλονιστικό αριστούργημα που θα ξεπεράσει τον θρύλο του ΛΩΡΕΝΣ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΑΣ και θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου"

Ο Πωλ Φίντλευ, πρώην Αμερικανός γερουσιαστής και συγγραφέας το εκτίμησε με ανείπωτο ενθουσιασμό: "μια συναρπαστική ιστορία με παγκόσμιες δονήσεις βασισμένη σε ακριβή ιστορικά γεγονότα. Η ανώτατη κορυφή της αλήθειας δοσμένη με παντοδύναμη πυγμή-ένα πραγματικό αριστούργημα λυρισμού, ρομαντισμού και μεγαλοσύνης. Το πιο σημαντικό βιβλίο ουσίας που έχω διαβάσει τα τελευταία 40χρονια".

Ο Ιάκωβος Γαριβάλδης κριτικός βιβλίων, εκδότης, και αρχησυντάκτης του περιοδικού ΑΘΗΝΑ από την Αυστραλία, το αποκαλεί: "Μια μοναδική αφήγηση ασυναγώνιστης λογοτεχνικής αξίας- ένα αναντικατάστατο δώρο για την ανθρωπότητα και ένα θαρραλέο μάθημα ηθικής και ανθρωπιάς-ορόσημο στην σύγχρονη λογοτεχνία..

Ο Αμερικανός Δόκτορας της παγκοσμίας λογοτεχνίας Ρίτσαρντ Πάλμερ σχολιάζει στον πρόλογο του ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΤΗΕΑΤΡΙΝΟ :. " το πιο συγκλονιστικό βιβλίο ουσίας που έχω διαβάσει. Η αδάμαστη δύναμη της πέννας, το αυθεντικό ύφος και η δραματική έκκληση που απευθύνει για ελευθερία και δικαιοσύνη, θεωρώ αυτό το μυθιστόρημα ως ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα της εποχής μας."

Ο Έλληνας συγγραφέας και διανοούμενος Κώστας Κωνσταντινίδης εκφράζει με συγκίνηση: "ένα έργο μαγευτικό και τραγικό που συγκλονίζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου και σε μεθά με θειικές εικόνες. Ένας Θηλυκός Όμηρος που τραγουδά περίτεχνα την τραγική μοίρα του ανθρώπου.

Βαρβάρα Τσάκα, μουσείο Νίκου Καζαντζάκη: "Ο Τυφλός Θεατρίνος σαν γλυκό μαγιόπριλο μου ξύπνησε όλες μου τις αισθήσεις: μ' έκανε να κλάψω, να ονειρευτώ και να σκεφτώ. Είναι ένα λάγνο αριστούργημα μιας ανήκουστης μελωδίας".

Ελένη Κατσουλάκη, δημοσιογράφος, συγγραφέας και σεναριογράφος, γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. ’ρχισε την δημοσιογραφική της καριέρα στην ηλικία 14 χρόνων σαν ελεύθερος αρθρογράφος στην τοπική εφημερίδα "Παρατηρητής". Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και συνεργάστηκε με αμέτρητα ξένα και Ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Σε νεαρή ηλικία έγραψε δυο μυθιστορήματα " Τα λουλούδια δεν ανθίζουν στο χιόνι" και "τον λυροπαίχτη". Η σημαντική της έρευνα για τον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη που έγραψε το 1972 απαγορεύτηκε η δημοσίευση από την στρατιωτική Χούντα και είδε το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό περιοδικό ΛΟΓΟΣ της Αυστραλίας το 2003. Μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε σε 15 γλώσσες. Σήμερα συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες και είναι ομιλήτρια τιμής της σύγχρονης Ελληνικής λογοτεχνίας σε διάφορα Αγγλόφωνα πανεπιστήμια και κολτουριστικες εκδηλώσεις.

Εκδόσεις Κονιδάρη
Τοσίτσα 1 Α, Αθήναι 106 82
Τηλ¨210-8846570-2-4
Fax: 210-8846571
www.Konidaris.gr
συγγραφέως: E-Mail: Eleni_Katsoulaki200@yahoo.com
Κινητό-697-930-1935

Το μυθιστόρημα, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, διαδραματίζεται στην αυτοκρατορική Περσία μετά την πτώση του δημοκρατικά εκλεγμένου Μοσαντέκ, το 1953. «Αυτός ο ατυχής ελιγμός των Μεγάλων Δυνάμεων», ακούστηκε το σχόλιο του Πάλμερ, «άλλαξε τελικά τον ρου της Ιστορίας. Ανδρωσε την ισλαμική επανάσταση και υπέθαλψε την οργή και τη δυστυχία στη Μέση Ανατολή. Είναι, πράγματι, λυπηρός ο τρόπος με τον οποίο οι αυτοκρατορίες ξαναγράφουν την Ιστορία ανάλογα με τα συμφέροντά τους».

Η Ελένη Κατσουλάκη με τον καθηγητή και συγγραφέα Ρίτσαρντ Ε. Πάλμερ, που ήρθε στην Ελλάδα για την παρουσίαση
Η Ελένη Κατσουλάκη μυθοποιεί τη μεταμόρφωση ενός τυφλού ορφανού αγοριού, του Καρίμ, που αφού περιπλανηθεί στην έρημο μ' ένα καραβάνι δερβίσηδων, βρίσκει την ταυτότητά του στο επάγγελμα του θεατρίνου. Στο τέλος, αυτόν και την ερωμένη του τους δολοφονεί η μυστική αστυνομία του Σάχη.

«Δεν μπορούμε να στηρίξουμε την ιδέα της πολιτισμένης ανθρωπότητας σε σωρούς πτωμάτων. Εξάλλου, ο ίδιος ο Αριστοτέλης είπε ότι η αληθινή ευγενική καταγωγή προσδιορίζεται από την έννοια της τιμής», ανέβασε τους τόνους ο μαχητικός πανεπιστημιακός, καθώς παρατηρεί το αδιέξοδο της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, αναφερόμενος είτε στην πρόσφατη εισβολή στο Ιράκ είτε στην παλαιότερη στη Γουατεμάλα.

Γιατί, όπως με έμφαση τόνισε, παρομοιάζοντας τα θύματα με λιοντάρια και τους θύτες με κυνηγούς, «κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει την υποχρέωση να μη γυρνά την πλάτη του στα προβλήματα της χώρας του ή της ανθρωπότητας. Μέχρι τη στιγμή που τα λιοντάρια θα αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, πάντα οι εξιστορήσεις του κυνηγιού θα θεοποιούν τον κυνηγό. Ελευθερία είναι να έχεις το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους κάτι που ίσως να μη θέλουν να το ακούσουν. Και το ξίφος της δημόσιας συνειδητοποίησης και γνώσης είναι πολύ ισχυρό από τα ξίφη εκατοντάδων χιλιάδων πολεμιστών».

Κλείνοντας, μας πρότεινε να διαβάσουμε τον «Τυφλό θεατρίνο» γιατί μέσα σ' αυτό θα αναγνωρίσουμε «την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε μικρές και μεγάλες χώρες που είναι πρόθυμες να καταπιέσουν, ακόμα και να δολοφονήσουν τους πολίτες τους προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμή τους».

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/10/2006






"Ο τυφλός θεατρίνος"
του Ιάκωβου Γαριβάλδη

Το μυθιστόρημα "Ο Τυφλός Θεατρίνος" της Ελένης Κατσουλάκη δεν αποτελεί ένα πορτραίτο καθημερινότητας όπως τη γνωρίζουμε. Δεν είναι ακόμη μια ιστορία που θα διαβάσουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι κρατώντας ένα φλυτζάνι ζεστό ρόφημα. Αποτελεί ένα μυθιστόρημα γεμάτο από προσωπικούς και τονωτικούς θριάμβους δίχως να αποτελεί ένα ιδαλμα θριαμβολογίας. Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ιστορικών γεγονότων, μια μοναδικά διατεταγμένη πλοκή. Η αξία της υψηλής λογοτεχνικής του ποιότητας πειστικά το εδραιώνει ως το καλύτερο που είχα την ευκαιρία να δω ποτέ.

ο Ιάκωβος Γαριβάλδης παρουσιάζοντας το βιβλίο.. Δίπλα καθησμένοι η συγγραφέας κ. Κατσουλάκη και ο καθηγητής κ. Ρίτσαρντ Ε. Πάλμερ.

Από την άγρια τύφλωση του ήρωά της Κάριμ, έως την εκτέλεσή του στη σκηνή η συγγραφέας χρησιμοποιεί έναν αμείλικτα ωμό, θαυμάσιο και ηθικά ειλικρινή τρόπο να μεταβιβάσει τις σοβαρές ανησυχίες της για το μέλλον της ανθρωπότητας όταν η παγκόσμια τάξη στηρίζεται και διακατέχεται από κανόνες ζούγκλας. Έντονα παρουσιάζει γεγονότα στην αναζήτηση της αλήθειας με τέτοιο τρόπο που μεταλλάζει το βιβλίο αυτό σ' ένα επικοτραγικό παράγωγο λογοτεχνίας απαράμιλλου ηρωισμού και απίθανης αντοχής? ενός φανταστικά υπερούσιου αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτό το βιβλίο, αποσπασμένο από το βάρος και την επιρροή της μοντέρνας Ελληνόγλωσσης λογοτεχνίας, πλέει πέραν του ηθικά σχολαστικού. Συνάμα πλαισιώνει μια συμπαθητική ιστορία του αγώνα των καταπιεσμένων ενάντια στους καταστολείς, απόλυτα αφιερωμένου στην ανακάλυψη και εξάπλωση της αλήθειας με οποιοδήποτε κόστος.

Η παραστατική αφήγηση που επικρατεί εμπλουτισμένη από ποιητικά σχήματα, ολοκληρώνει μια ακριβή και γλαφυρή περιγραφή εικόνων, περιπέτειας και αγώνα, αν και σε κάποια σημεία τείνει να υπερβάλλει με σκοπό να προκαλέσει αφύπνιση. Οι κύριοι χαρακτήρες με συνέπεια και απεγνωσμένα γατζωμένοι από ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το πιο σπουδαίο αγαθό της φτώχειας, εκφράζονται δια μέσου του περιπλανώμενου θιάσου και έρχονται σε αντίθεση με το καθεστώς της εποχής το οποίο τελικά τους αφαιρεί τη ζωή.

Κλείνοντας και δίχως καμία απολύτως προκατάληψη συνιστώ αυτό το ιστορικά πλαισιωμένο μυθιστόρημα ως το πιο ενημερωμένο και σε ηθικά πλαίσια αποδομένο πεζογράφημα που έχω συναντήσει στην εικοσιπεντάχρονη συσχέτισή μου με τη λογοτεχνία. Το θεωρώ ως ένα αξιολογότατο και γενναίο δίδαγμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ανθρωπότητα αλλά και παράδειγμα υψηλής ποιότητας της λογοτεχνίας των Αποδήμων.

Ιάκωβος Γαριβάλδης
εκδότης-συγγραφέας







ΠΡΟΛΟΓΟΣ
του Δόκτορα Ρίτσαρντ Ε. Πάλμερ
(καθηγητή της παγκόσμιας φιλοσοφίας και λογοτεχνίας.)

"Ο Τυφλός Θεατρίνος" της Ελένης Κατσουλάκη είναι το πιο συγκλονιστικό, πρωτόγνωρο βιβλίο που έχω διαβάσει. Η σεισμική δύναμη αυτού του εμπνευσμένου, ιστορικού μυθιστορήματος τραντάζει την συνείδηση των λαών και παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις. Η περίτεχνη παρουσίαση του Τυφλού Θεατρίνου ως ήρωα- σύμβολο ο οποίος, με λιονταρίσιο θάρρος και παλικαρίσια περιφρόνηση για το θάνατο, θυσιάζει ολόψυχα την ζωή του, στην αναπτέρωση των ελπίδων και των προσδοκιών του καταπιεσμένου, φτωχού λαού του με σκοπό να του εμψυχώσει την πίστη του και να τον στεφανώσει με την δάδα της αξιοπρέπειας και ελευθερίας, είναι η ανώτατη κορυφή της ανθρώπινης μεγαλοπρέπειας και ανθρωπισμού.

Η οδύσσεια του πρωτότυπου θεατρίνου είναι ένα ατόφιο πορτραίτο της καθημερινής πραγματικότητας. Αντιλαλεί βροντόφωνα σαν ένας θεϊκός ύμνος για όλους όσοι αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ανθρώπινα και γυναικεία δικαιώματα και ελευθερία. Η ιστορία αναμφισβήτητα είναι ένα αριστούργημα του λόγου με επικές διαστάσεις λόγω του πανίσχυρου μηνύματος που εκπέμπει και της υπέρτατης νίκης του απολιόρκητου ανθρώπινου πνεύματος. Είναι η αντάρα της παντοδύναμης παγκόσμιας φωνής της αλήθειας και του ανθρωπισμού.

Το εξωτικό τούτο μυθιστόρημα μας χαρίζει απλόχερα μια από τις πιο συνταραχτικές, συγκινητικές ιστορίες αγάπης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η πανέμορφη Τάρα δεν είναι μόνο ωραία στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Η ανυπόταχτη αποφασιστικότητα και η αυτοθυσία της καθώς παλεύει ακούραστα να ελευθερώσει τον Καρίμ από τη φυλακή, καθρεπτίζουν σπάνια εμψυχωτικά αισθήματα. Η τρυφερότητα και η ακλόνητη αμοιβαία ερωτική σχέση και η ασυμβίβαστη έκφραση αγάπης της Τάρας και του Καρίμ μπροστά στον άμεσο κίνδυνο και στο θάνατο, αποτυπώνουν τον θρυλικό έρωτά τους ανάμεσα στις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών. Το μυθιστόρημα συναρπάζει τον αναγνώστη με το λογοτεχνικό, λυρικό τρόπο έκφρασης και τις παραστατικές περιγραφές του. Είναι ζωντανό, κάποιες φορές προκλητικά ρεαλιστικό, άλλοτε διασκεδαστικό, άλλοτε λυπητερό, αλλά πάντα κρατά αμείωτο σαν μαγνήτης το ενδιαφέρον.

Ο αναγνώστης δεν πρέπει να ξεχνά ότι πρόκειται για ένα γνήσιο ιστορικό μυθιστόρημα. Τα γεγονότα που περιγράφονται εδώ είναι πραγματικά και βασίζονται στην προσωπική έρευνα της συγγραφέως και στις προσωπικές εμπειρίες της αφού έζησε αρκετά χρόνια στην Αυτοκρατορική Περσία. Γνωρίζει καλά τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα της απόμακρης αυτής χώρας. Η περιγραφή ενός πατέρα που δέρνει μέχρι θανάτου την δεκαπεντάχρονη κόρη του, η οποία χωρίς να το θέλει υπήρξε θύμα βιασμού από έναν στρατιώτη με αποτέλεσμα να μείνει έγκυος, είναι μια έντονη διαμαρτυρία τόσο εναντίον της βαναυσότητας του δάσκαλου-στρατιώτη όσο και της πεποίθησης του πατέρα ότι πρέπει να κάνει αυτή την πράξη για να διαφυλάξει την τιμή της οικογένειας. Επίσης οι ανατριχιαστικές σκηνές της ραδιουργίας των Μεγάλων Δυνάμεων για να προστατεύσουν τα τεράστια συμφέροντα τους στον Περσικό Κόλπο, ο φριχτός τρόμος του αδύναμου λαού, οι πρωτόγονες σφαγές και τα βάρβαρα βασανιστήρια των διαφωνούντων από την απολυταρχική δικτατορία του καθεστώτος, ήταν όλα χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου.

Για τη ποιητική έκφραση της αφήγησης, για το αυθεντικό ύφος, για τον ωμό ρεαλισμό, για την αδάμαστη δύναμη της πέννας, για τους έντεχνους διάλογους ουσίας, για τις αξέχαστες σκηνές, για την ιστορική ακρίβεια και για την δραματική έκκληση που απευθύνει για ελευθερία και δικαιοσύνη, θεωρώ αυτό το μυθιστόρημα ως ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα της εποχής μας. Αναμφισβήτητα, είναι ένα δυσαναντικαταστατο δώρο στην ανθρωπιά που απέμεινε σε μια ανεπανόρθωτα συμφεροντολογική κοινωνία. Πιστεύω ότι θα γίνει κλασικό στο είδος του, καθώς οι γενιές ανά τον κόσμο θα ανακαλύπτουν στην καταδίωξη των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάτω από ένα αστυνομικό καθεστώς τρόμου τη δική τους ιστορία, θαυμάσια δοσμένη. Διότι όπως λέει ο Λόρδος Μπάιρον στον Δον Ζουάν του: Οι λέξεις είναι κτήματα και μικρές σταγόνες μελάνι που πέφτουν σαν δροσοσταλίδες πάνω στην σκέψη και κάνουν χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως, να σκεφτούν χωρίς πλάνη. Παρατηρήσεις από τον Richard E. Palmer, Ph.D. παγκοσμίως γνωστό συγγραφέα των Hermeneutics.







ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η απέριττη αυλαία άνοιξε. Το σκηνικό ήταν απλό, αφτιασιδωτο. Τα φώτα της ράμπας χόρευαν αχνά στα πρόσωπα των κουρελιασμένων θεατρίνων. Με κομμένη την ανάσα, ανατρίχιασα στην πρώτη κιόλας σκηνή. Μέσα στους αιώνες της αγέλαστης σκλαβιάς, βρήκα επιτέλους ένα Θεό που έμοιαζε με τον άνθρωπο! Από τότε δεν λάτρεψα άλλον Θεό. Η απαράμιλλη ιστορία του τυφλού θεατρίνου, μεγαλύτερη και από την ίδια την ζωή πλάτειασε τους ορίζοντες του κόσμου. Η Μεσσιανική προσωπικότητα του βίαιη, εκρηχτική ξεπήδησε πάνω στην σκηνή και συνεπήρε τον νου μου. Τρεμούλιασα μπροστά στην Μεγάλη Πύλη της λιονταρίσιας καρδιάς του. Ντροπιάστηκα, ένιωσα σαν ταπεινός κομπάρσος της ζωής. Σαν έκλεισαν οι κουρτίνες, η μικρόψυχη ύπαρξη μου γονάτισε με δέηση στον βωμό της μεγαλοπρεπείας του.

Με φωνή που πνίγουν οι λυγμοί μου, ένιωσα την ανάγκη να ξεσκεπάσω τον φερετζέ της πολυσύνθετης ύπαρξης του και να μοιραστώ μαζί σας τον εσωτερικό πόνο, τον αιχμαλωτισμένο έρωτα και το αχαλίνωτο πάθος του απολιόρκητου θεατρίνου.

Στον ζαφειρένιο μπαξέ της τρυφερής ποίησης γεννήθηκε κάποτε η επική μπαλάντα ενός τυφλού πεντάρφανου αγοριού που αρνήθηκε να δεχτή την γραμμένη από τον Αλλάχ, μοίρα του. Με φλογερή λαχτάρα έσπασε λιονταρίσια τις αλυσίδες της σκλαβιάς και ταπείνωσης και μονομάχησε αντροκαρδα με το πεπρωμένο του. Δεν έσκυψε δουλικά το κεφάλι ούτε σε αγριοθωρητους θεούς, ούτε σε παντοδύναμους αφεντάδες. Με τρυφεράδα και επιμονή, ξέσυρε τον πόνο, την αγωνία, και την ταπεινότητα και τους μεγαλοποίησε με το στεφάνι της λευτεριάς και αξιοπρέπειας.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ :

ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΟΥ "ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΑΤΡΙΝΟΥ" . ΕΙΠΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΜΟΝΟΝ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΕΠΕΙΔΗ ΒΙΑΖΟΜΟΥΝ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΡΓΑΣΙΑ. ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΗΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΚΑΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΩ . ΕΙΧΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ " ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΑΤΡΙΝΟΥ " ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ , ΡΟΥΦΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΝΑΡΓΙΛΕ ΤΟΥ ΧΑΝΟΥ ΑΦΕΝΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ. ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ 1/4 ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΔΩ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΘΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΜΑΒΛΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ . ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ " ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΤΡΙΝΟΥ" ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΩ ΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΝΤΕΥΩ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ. ΙΑΚΩΒΕ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑ !! ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΟΜΗΡΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ , ΝΑ ΞΕΠΕΤΙΕΤΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΤΕ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΤΑ ΕΠΗ ΤΗΣ "ΙΛΙΑΔΟΣ " ΚΑΙ "ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ". ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΗ ΜΕ ΤΟΝ "ΤΥΦΛΟ ΘΕΑΤΡΙΝΟ" ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

ΑΥΤΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ! ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΤΑΞΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ? Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΛΑΓΓΕΜΕΝΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΧΡΩΜΑΤΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΝΑ ΜΕ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΘΕΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ ΜΕ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ , ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΣ. ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ .

ΕΡΗΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΙΔΡΟΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΕΚΕΙ ΦΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΚΑ ΑΝΘΗ. ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΌΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΥΤΗ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΙΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΧΑΡΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΛΟΓΟ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΟ ΖΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΟΥ. ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟ ΝΑ ΠΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΜΙΓΜΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ, ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ, ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ, ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΜΑΖΙ. ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΔΙΕΡΩΤΑΣΑΙ . ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΡΒΑΡΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ?

ΜΗΠΩΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΚΟΗΘΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ? Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ. Η ΦΩΝΗ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ. ΑΥΤΗ Η ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΟΥ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ . ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΕΚΠΕΜΠΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ. ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΛΜΙΚΗ ΔΟΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ "Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ "

Ο "ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ " ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΣΕΙ ΠΑΝΤΟΥ , ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ . ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΦΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΥΦΑΔΙ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΙΜΩΝΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ. ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΗ ΤΕΧΝΗ , ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΟΣΚΑΡ Ή ΜΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ κ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΩ "ΘΥΛΗΚΟ ΟΜΗΡΟ" Ή "ΛΕΣΒΙΑ ΣΑΠΦΩ". Ο,ΤΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΡΟΤΙΜΑ.

ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΗΣ-ΘΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΟΥΣΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ- ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ , ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, ΣΕΦΕΡΗ, ΕΛΥΤΗ κ.α

ΜΕ ΦΙΛΙΚΟΥΣ ΑΣΠΑΣΜΟΥΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ε.α-ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ

Απάντηση στον Κώστα Κωνσταντηνίδη από τον Ιάκωβο Γαριβάλη

Αγαπητέ μου Κώστα,

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για το βιβλίο αυτό, εκ μέρους της συγγραφέα. Είναι μια ταλαιπωρημένη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα ύπαρξη η Ελένη, που έχει ζήσει το δράμα της Ανατολής, έχει διακινδυνέψει τη ζωή της για να συγκεντρώσει το υλικό γι' αυτό το βιβλίο. Πράγμα που την κάνει αξιοζήλευτη, σαν άνθρωπο, σαν πνεύμα, σαν συγγραφέα. Αλλά συνάμα δικαιώνουν τα λόγια σου κι εμένα που το αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπήσει κανείς τέτοιο βιβλίο;

Τώρα πιστεύω καταλαβαίνεις κι εμένα που σου έγραψα πως θεώρησα αυτό το βιβλίο τόσο σπουδαίο που είμαι έτοιμος να δώσω τέσσερις χιλιάδες δολάρια να έρθω στην Ελλάδα και να συμβάλλω στην παρουσίασή του. Γι' αυτό και της υποσχέθηκα ότι θέλει κι όπου μπορώ να βοηθήσω. Και δεν είναι μόνον αυτό, ο αγώνας τώρα αρχίζει. Το βιβλίο αυτό είμαι σίγουρος θ' αγαπηθεί από όλους όσους μπορούν να δουν πιο πέρα από τον εαυτό τους, τον εγωισμό τους, και βγάλουν τις μάσκες του συμφέροντος. Ο αδικημένος δικαιώνεται, ο κατατρεγμένος και βασανισμένος δοξάζεται, με τα φώτα του "Τυφλού Θεατρίνου".

Της ευχήθηκαν πολλοί ήδη να παρουσιαστεί από την έβδομη τέχνη... αλλά όλα μένουν ακόμη ρευστά, διότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας. Το διάβασαν μόνον επιλεγμένα άτομα, σαν εσένα και αμέσως ασπάστηκαν την αέναη ομορφιά του.

Αυτά όμως δεν αποτελούν τίποτα μπρος σ' αυτά που έχεις ν' ακούσεις γι' αυτό το βιβλίο στην παρουσίαση. Ο καθηγητής Δρ Πάλμερ όπως κι εγώ το διαβάσαμε πρώτα στ' αγγλικά, και παρατάμε τις δουλειές μας, τις οικογένειές μας, τη δική μας δημιουργία για να παραβρεθούμε στην παρουσίαση, να συμμετέχουμε εκεί που το θεωρούμε τιμή μας και απώτερο σκοπό της ζωής μας. Να βρούμε την αλήθεια ανάμεσα σ' όλα αυτά τα ψέματα που μας τσαμπουνάνε όλοι. Τώρα που ανακαλύψαμε ένα διαμάντι δεν μας νοιάζει αν δεν είναι δικό μας δημιούργημα, αυτό το διαμάντι αξίζει να προωθηθεί περισσότερο από οτιδήποτε έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Είμαστε υπερήφανοι που είναι Ελληνίδα η συγγραφέας, είμαστε υπερήφανοι που κατάγεται από την Κρήτη, που γνώρισε τον Νίκο Καζαντζάκη από μικρό παιδί, που γνώρισε το Μίκη Θεοδωράκη γιατί κατάγεται από το ίδιο χωριό.

Και να φανταστείς φίλε μου Κώστα ότι αυτό που διαβάζεις δεν είναι η τελική του μορφή, το βιβλίο έχει ήδη βελτιωθεί από τη μέρα που σου το έστειλα. Έχει ήδη περαστεί ακόμη τρία χέρια από τη συγγραφέα και τώρα βρίσκεται στο επιμελητήριο.

Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τη συγγραφέα όλα τα ονόματα που της δίνεις όπως "Σαπφώ της Κρήτης", "Θηλυκό Όμηρο", κλπ. ν το κάνουμε όμως της αφαιρούμε από το υπέροχο αυτό έργο και από το δημιουργικό της ταλέντο. Εγώ θέλω να την αποκαλέσω "Η Ωραία Ελένη της Κρήτης". Γιατί είναι πρώτα στην ψυχή ωραία για να καταφέρει τέτοιο έργο, και μας δελεάζει όλους κατ' αυτό τον τρόπο που θέλουμε να γίνουμε ο καθένας κι από ένας Πάρις να τη φέρει στο δικό του παλάτι, να την κάνει δική του στο πνεύμα.

Σε χαιρετώ προς το παρόν και θα επιστρέψω όταν έχω περισσότερο χρόνο να σου δώσω περισσότερες πληροφορίες για την Ελένη, το βιβλίο της, τον αγώνα της κ.ά.

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς από την Αυστραλία

Iάκωβος γαριβάλδης

Το λαβωμένο αγόρι ζητιάνεψε σταλαχτίτες ανθρωπιάς και νόημα στην στείρα ζωή του. Ο αφαλός της τέχνης το βύζαξε με το γάλα της ελπίδας και σαν χάδι γελαστού γιασεμιού, μύρωσε την ύπαρξη του. Ο πρωτοψάλτης τροβαδούρος του πόνου, και της κλεψύδρας του ανθρωπισμού, με αριστουργηματικές νότες μεγαλοποίησε θριαμβευτικά την ανώτατη κορφή του ανθρώπινου, αδούλωτου πνεύματος. Σαν στρατηλάτης της αλήθειας και σαν σύμβολο της αδιαπραγμάτευτης συνείδησης ο τυφλός θεατρίνος έγινε η παγκόσμια, ηθικοπλαστική κραυγή του μικρού και αδύναμου ενάντια στην παντοδύναμη λόγχη του παντοκράτορα, τυραννικού Αφέντη.

Από παιδούλα ένιωθα μια Δονκιχωτική λαχτάρα για το ξωτικό και το απόμακρο. Ποθούσα με ανήλεη φλόγα να πλατύνω τους ορίζοντες του νου μου και να ανακαλύψω άγνωστες, πλανεύτρες χώρες και πολιτείες πέρα από κύματα της Μεσογείου. Μαγεμένη από την παραμυθένια ομορφιά της φιλήδονης Περσίας, την τρυφερή ποίηση του Ομάρ Καγιαν, τα ονειρεμένα χαρέμια, τους παντοδύναμους Αυτοκράτορες, την χλιδή και τους θρύλους, μια μέρα αρμένισα για τα μακρινά λιμάνια της. Περιπλανήθηκα σαν διψασμένος οδοιπόρος μέσα σε ελκυστικές οάσεις και χάθηκα στην αγκαλιά της απέραντης ερήμου, μένοντας εκστατική μπροστά στην απίστευτη φυσική ομορφιάς της χώρας , την φινέτσα της τέχνης και την μαγεία ενός ξελογιαστικου μύθου, που ο Μέγας Αλέξανδρος κούρσεψε χωρίς έλεος.

Μια σημαδεμένη μέρα, τα βήματα του με έφεραν σε ένα άθλιο, θεόφτωχο χωριουδάκι. Η δυνατή δυσωδία από ούρα, κόπρανα, σκουπίδια και τραγίλα μου έφερε αναγούλα. Μέσα στις θλιβερές τρώγλες λιγδιασμένοι χωρικοί και ψειριασμένα ζώα μοιραζόταν την ίδια στέγη, βουτηγμένοι στην ελονοσία, στην σαρκοβόρα πείνα και φρικιαστική μιζέρια. Σακάτες, σκελετωμένοι αγωγιάτες με κυρτωμένες ράχες και λεπρά παιδιά έτοιμα να πέσουν από τον πείνα ξεμύτισαν από τις μίζερες παράγκες τους, σέρνοντας τα ξεγδαρμένα ξυλοπόδαρα τους. Η φρικιαστική ατμόσφαιρα μύριζε θάνατο και πανούκλα. Ένα λιμαγμένο κοριτσάκι φώλιασε σε μια γωνιά της πλατείας και σήκωσε απελπισμένα τα κοκαλιάρικα χέρια του, ζητιανεύοντας ένα σπυρί ψωμί. Η εφιαλτική αυτή εικόνα και άλλες σκηνές του ανθρώπινου ξεπεσμού και κτηνωδίας από τον βάρβαρο δεσποτισμό της εξουσίας και της θρησκείας που ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου, λάβωσαν για πάντα την καρδιά μου. Οι άνεμοι του μακρινού ταξιδιού μου στην εξωτική χώρα των διεφθαρμένων βασιλέων και των δυστυχισμένων δούλων, άλλαξαν και έγιναν εχθρικοί. Από συνείδηση και ανθρώπινο καθήκον πήρα την απόφαση να γράψω την πολυσήμαντη πορεία του τυφλού θεατρίνου και να στείλω ένα μήνυμα ελπίδας στον κατατρεγμένο, αδικημένο άνθρωπο της γης, που η μικρούλα ζωή του παίζεται στα αδίστακτα χέρια τον Μεγάλων Δυνάμεων, με μια ζαριά.

Κάθε σκουλήκι πλέκει το δικό του κουκούλι. Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή πρέπει να υπηρετεί μόνο ένα υψηλό ευγενή σκοπό: την εξύψωση του ανθρώπου και όχι να ληστεύει την σοδειά από τα αλώνια της ταπεινότητας και του ξεπεσμού της αδύνατης ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν είναι το αγέρωχο, επιβλητικό πλατάνι που σμαλτώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αντέχει στο κουρέλιασμα του χρόνου, αλλά το εύθραυστο μπουμπούκι που αψηφά αντάρτικα τους μανιασμένους ανέμους της φύσης του, και τολμά να ανθίσει στα λιβάδια της φοβερής αθλιότητας. Η λύτρωση της αλήθειας είναι η πιο βροντερή ανθρώπινη φωνή και το ανηφόρισμα για την αλήθεια είναι ο πιο μεγαλόπρεπος, εξευγενισμένος οραματισμός-- η αχαλίνωτη συμπόνια για την βασανισμένη ανθρωπότητα.

Το βιβλίο είναι τραγικά επίκαιρο λόγω του αιματοβαμμένου πολέμου στο Ιράκ, στο Λίβανο, στο Αφχανισταν και του σαρκοβόρου δράματος που παίζεται ξετσίπωτα στην Μέση Ανατολή.

Το εμπνευσμένο καραβάνι της ζωής στον ΤΥΦΛΟ ΘΕΑΤΡΙΝΟ αφιερώνεται με απέραντη στοργή στους καταπιεσμένους, αδύναμους ανθρώπους σε όλες της γωνιές του πλανήτη. Το αφιερώνω επίσης σε όλους τους ανθρωπιστές που είναι πλασμένοι με ευαισθησία, λογική και συνείδηση, στον αγαπητό μου καθηγητή Ρίτσαρντ Πάλμερ, στον ’γγλο δημοσιογράφο Ροβερτ Φισκ, στον λεοντόκαρδο Ηαρυ Βελαφοντε, στον τίμιο Ισραηλίτη δημοσιογράφο Γκιντεον Λεβι, και στον μεγάλο μουσικό Μίκη Θεοδωράκη- ανένδοτους υπερασπιστές της δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αγάπη είναι η θρησκεία μου, ο ψαλμός της ψυχής μου, η μουσική που απαλύνει τον πόνο και δικαιώνει την ταπεινή μου ύπαρξη στον τόπο και στον χρόνο. "Όσο υπάρχει, με τη δικαιολογία του νόμου και την δημοκρατία, μια κοινωνική καταδίκη η οποία, σε αντίθεση από τον πολιτισμό, δημιουργεί μια τεχνητή κόλαση στη γη όσο υπάρχουν τα τρία μεγάλα προβλήματα της εποχής μας - η παρακμή του αντρικού είδους λόγω της φτώχειας, η καταστροφή του γυναικείου είδους λόγω του υποσιτισμού, η συρρίκνωση της παιδικής ηλικίας λόγω του σωματικού και του πνευματικού σκοταδισμού - και, όσο η άγνοια και η εξαθλίωση παραμένουν στη γη, βιβλία σαν κι αυτό είναι πάντα χρήσιμα." Βίκτωρ Ουγκώ, Οι 'Aθλιοι, 1862.







«Ο Τ υ φ λ ό ς Θ ε α τ ρ ί ν ο ς »
Μυθιστόρημα της Ελένης Κατσουλάκη
Γράφει ο Βάιος Φασούλας


Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΝΚΡΗΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Γράφει ο Ηλίας Ηλιόπουλος


Η Ελένη Κατσουλακη, συγγραφέας ,λεύτερος δημοσιογράφος , ερευνήτρια και σεναριογράφος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης

Πήγαινε ακόμα στο Δημοτικό σχολειό όταν πρωτάρχισε να πλέκει λέξεις σαν Κρητικό γαϊτανάκι : πολύμορφες και λυρικές. Η γραφή του πεζού λόγου με τις λαγγεμένες Ελληνικές εκφράσεις της έγιναν αδάμαστο πάθος. Και σαν Κρητικιά υφάντρα του Ελληνικού λόγου άρχισε να υφαίνει πολύχρωμα κιλίμια της σκέψης.
Έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα « Η Μπαλαρίνα» σε ηλικία 10 χρονών. Αργότερα σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα.

Δημοσίευσε αμέτρητα άρθρα και έρευνες στην Ελλάδα όπως « Η Κρήτη και ο λαός της», «Ο σκοπός και το νόημα της ζωής» «Ο Ελ Γκρέκο και η επαναστατική τεχνική του.» « Ο Φρειδερίκος Νίτσε και η αγωνία του» « η Δύναμη της αγάπης» και το σενάριο ντοκιμαντέρ «Η Ελλάδα, η χώρα των αθάνατων Θεών».

Το τελευταίο ιστορικό μυθιστόρημα της Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ εκδόθηκε στην Ελλάδα και θεωρήθηκε από διάφορους Έλληνες Ακαδημαϊκούς και από τον Δόκτορα Palmer ορόσημο στην σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία. Προτάθηκε για μελλοντικό ΝΟΜΠΕΛ από την Παντειο και το πανεπιστήμιο Αθηνών και σαν μάθημα λογοτεχνίας και κοινωνικής εκπαίδευσης σε κέντρα Ελλήνων σπουδών σε ξένα Πανεπιστήμια..

Η ιστορία του βιβλίου. Στην Αυτοκρατορική Περσία γεννήθηκε κάποτε η μπαλάντα ενός πεντάρφανου αγοριού που τυφλώθηκε βάρβαρα από τον Δεσποτικό αφέντη του σε ηλικία 10 χρονών. Μα το κλοτσοσκούφι της ερήμου ήταν λεοντόκαρδο. Με ανυπότακτη λαχτάρα έσπασε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και μονομάχησε με το πεπρωμένο του. Το λαβωμένο αγόρι ζητιάνεψε ψίχουλα ανθρωπιάς και νόημα στην στείρα ζωή του. Γίνεται η Μεσσιανική ψυχή ενός πρωτόγονου, περιπλανώμενου θιάσου. Με σάτιρα, κωμωδία και φάρσα, ξεσκεπάζει ανελέητα την μάσκα της κοινωνικής υποκρισίας, της πολιτικής και θρησκευτικής καταπίεσης και στέλνει μηνύματα ελπίδας και αξιοπρέπειας στον σαρακοφαγωμένο συνάνθρωπο του. Ο Τυφλός Θεατρίνος προδίδεται και βασανίζεται πρωτόγονα. Η πανέμορφη Τάρα, τον λευτερώνει χρησιμοποιώντας τα ερωτικά της θέλγητρα. Απολειφάδι ο λιονταρίσιος Καρϊμ προκαλεί τον θάνατο να έρθει να μονομαχήσει μαζί του. Στην τελευταία θεατρική παρουσία του δίνει μια τραγική, ανεπανάληπτη παράσταση, όπου παίζει την αναμενόμενη εκτέλεση του. Οι δυο θρυλικοί εραστές δολοφονούνται πάνω στην σκηνή από την κρυφή αστυνομία.

Η Ελένη από κοριτσάκι ποθούσε παράφρονα να αρμενίσει σε άγνωστους ωκεανούς και λιμάνια. Μαγεμένη από τα παραμύθια 1001 νύχτες και το μυστικισμό της Μέσης Ανατολής , σαλπάρισε μια μέρα για την Αυτοκρατορική Περσία.

Προσκαλεσμένη σένα από τα μαργαριταρένια παλάτια του Σάχη , έζησε μαγικές στιγμές , αποσβολωμένη από τον αμύθητο, αφάνταστο πλούτο, και την εκθαμβωτική Ανατολική χλιδή.

Μα το ανήσυχο μυαλό της δεν ημέρεψε. Ήθελε να σχίσει τον φανταχτερό φερετζέ και να δη το αληθινό πρόσωπο της σαγηνευτικής τούτης χώρας.

Τα βήματα της αναπάντεχα την έφεραν σε ένα πανάθλιο χωριουδάκι. Η δυνατή δυσωδία από ούρα, κόπρανα, σκουπίδια και τραγίλα της έφερε αναγούλα. Μέσα στις θλιβερές τρώγλες λιγδιασμένοι χωρικοί και ψειριασμένα ζώα μοιραζόταν την ίδια στέγη, βουτηγμένοι στην ελονοσία, στην σαρκοβόρα πείνα και φρικιαστική μιζέρια. Σακάτες, σκελετωμένοι αγωγιάτες με κυρτωμένες ράχες και λεπρά παιδιά έτοιμα να πέσουν από τον πείνα ξεμύτισαν από τις μίζερες παράγκες τους, σέρνοντας τα καλαμοπόδαρα τους. Η φρικιαστική ατμόσφαιρα μύριζε θάνατο και πανούκλα. Ένα λιμαγμένο κοριτσάκι φώλιασε σε μια γωνιά της πλατείας και σήκωσε απελπισμένα τα κοκαλιάρικα χέρια του, ζητιανεύοντας ένα σπυρί ψωμί.

Από συνείδηση και ανθρώπινο καθήκον πήρε την απόφαση να γράψει την πολυσήμαντη πορεία του τυφλού θεατρίνου και να στείλει ένα μήνυμα στοργής στον κατατρεγμένο άνθρωπο της γης, που η μικρούλα ζωή του παίζεται στα αδίστακτα χέρια τον Μεγάλων Δυνάμεων, με μια ζαριά.
Η ίδια η συγγραφέας γράφει στον πρόλογο της: “Αγάπη είναι η θρησκεία μου, ο ψαλμός της ψυχής μου, η μουσική που απαλύνει τον πόνο και δικαιώνει την ταπεινή μου ύπαρξη στον τόπο και στον χρόνο.”

Τα γενναιόδωρα εγκωμιαστικά σχόλια Μεγάλων διανοούμενων άφησαν την σεμνή συγγραφέα άναυδη.
Ο Δόκτορας της Παντειου και αξιοθαύμαστος ανθρωπιστής Nεokλης Σαρρης αποκαλύπτει: Σαν άρχισα να διαβάζω το εξωτικό τούτο μυθιστόρημα ήταν αδύνατον να σταματήσω. Οι λέξεις εδώ χάνουν το νόημα τους και γίνονται μια μεθυστική και εκθαμβωτική μουσική. Είναι ένα μεγαλούργημα ! Βλέπω τον ΤΥΦΛΟ ΟΜΗΡΟ που περιέγραψε την τραγική μοίρα του ανθρώπου, να ξεπετιέται ύστερα από χιλιάδες χρόνια , που με την λύρα του τραγουδούσε τα έπη της « ΙΛΙΑΔΟΣ»¨και «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ». Σήμερα , η Ελένη Κατσουλακη με τον « ΤΥΦΛΟ ΘΕΑΤΡΙΝΟ» τραγουδάει την μοίρα του σύγχρονου ανθρώπου..
Αυτή η συνεχεία με μπερδεύει ! Μήπως φταίει το γονίδιο της φυλής μας να μπαίνουμε στην ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ και να βάζουμε σε τάξη ακόμα και το χάος της ανθρώπινης υπάρξεως?
Η δημιουργός , εκτός του ότι γνωρίζει τα ήθη και έθιμα της λαγγεμένης Ανατολής , έχει μια ανώτερη δύναμη να χρωματίζει με την εκφραστική της πέννα με απλότητα, Θεϊκές εικόνες . Επικοινωνεί με ανώτερους φανταστικούς κόσμους, που όμως είναι κοντά μας, δίπλα μας. Τα ίδια διαχρονικά προβλήματα τότε και τώρα.
Η συγγραφέας αυτή αναβιώνει με την απαράμιλλη λογοτεχνική γραφίδα της και με πρωτοφανή χάρη ΣΥΝΠΑΝΤΙΚΟ ΛΟΓΟ , την ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ και το ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Είναι πράγματι ένα έργο συνταρακτικό και συναρπαστικό που το ζεις ολοκληρωματικα και στο τελευταίο γονίδιο της ύπαρξης σου. Κάνει κάθε σου κύτταρο να πάλλεται από ένα παράξενο μίγμα περιέργειας, βαρβαρότητας, ρεαλισμού, πρωτογονισμού και ανθρωπιάς.
Είναι η παγκόσμια αρμονία που τείνει να αποκαταστήσει κάθε διαταραχή . Αυτή την φωνή εκπέμπει η Ελένη στο έργο της. Μια τέτοια παλμική δόνηση είναι Ο «ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ.»

Ο "ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ " πρέπει να ταξιδεύσει παντού , όπου υπάρχουν άνθρωποι . Στην γη και έξω από την γη, γιατί είναι υφασμένος με το υφάδι της ΑΙΩΝΕΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ και με το στημόνι της παγκοσμίας αρμονίας, και να προβληθεί και από την έβδομη τέχνη.

Συγχαρητήρια στην κ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΤΣΟΥΛΑΚΗ και ας μου επιτραπεί να την βαπτίσω "ΘΥΛΗΚΟ ΟΜΗΡΟ" Ή « ΣΑΠΦΩ". Είναι λογοτέχνης- θα την αποκαλούσα ποιήτρια—με κεφαλαία γράμματα, συνεχιστής της Ελληνικής λογοτεχνικής γενιάς των Καζαντζάκη, Σικελιανού, Σεφέρη και Ελύτη.

Η καθηγήτρια Maria Τζανη του πανεπιστήμιου Αθηνών σχολιάζει: Από την εποχή του Γιάννη Αιγιαννη δεν έχω διαβάσει ωραιότερο βιβλίο Είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει μια βαθύτατη πολιτική ιδεολογία και τραγουδά περίτεχνα τις υπέρτατες ανθρώπινες άξιες. Είναι ένας ύμνος στις Θερμοπύλες που φυλάνε ανώτατοι πνευματικοί άνθρωποι. Το βιβλίο της Ελένης είναι ασύγκριτα λογοτεχνικά πιο άξιο από τους « ΑΘΛΙΟΥΣ» του Βίκτορα Ουγκώ. Θα σας πω το γιατί. Κατά αρχήν, έχει γραφτή σε μια Ελληνική συναρπαστική γλώσσα- μια γλώσσα ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ που μιλιέται σωστά γιατί ο χειριστής δεν έχει υποστεί αυτήν την τραγική γλωσσική συνυκρωση που έχει σήμερα ο νεοέλληνας στην χώρα μας.
Ήταν ένα αναπάντεχο ξάφνιασμα για μια ξεριζωμένη Κρητικοπουλα η οποία γνωρίζει καλά την σωστή Ελληνική γλώσσα, και την πλέκει με μεράκι με τόσο δεξιοτεχνία, να διαπιστώνουμε με πόνο ότι ο νεοέλληνας που υποτίθεται ότι μιλά Ελληνικά και που το πρώτο πτυχίο του είναι κλασσικές σπουδές του πανεπιστήμιου των Αθηνών, να μένει άναυδος μπροστά στον πλούτο των εννοιών που χρησιμοποιεί η άτρωτη τούτη ξενιτεμένη Κρητικοπουλα. Η δύναμη της γλώσσας και το πολύμορφο μήνυμα που αντανακλά είναι η κορυφαία έκφραση της ανθρώπινης μεγαλοσύνης.

Το βιβλίο αυτό κουβαλά τον πόνο του αγωνιζόμενου σύγχρονου ανθρώπου και δεν αντέχεται. Το διάβασα κατά διαστήματα γιατί η καρδιά μου αιμορραγούσε και τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα από την ωμότητα, την δύναμη και την ειλικρίνεια της συγγραφέως, Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να το εκτιμήσει το Ελληνικό υπουργείο Παιδείας και να διδάσκεται στα γυμνάσια σαν λογοτεχνία. Και πρέπει να τιμηθεί όχι μόνο από την Ακαδημία Αθηνών αλλά και από την Σουηδική Ακαδημία και να πάρει το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ.

Ποτέ δεν έχω συγκινηθεί τόσο βαθιά από ένα βιβλίο. Το βιβλίο πιστέψτε με δεν αντέχεται. Σε μια ανατριχιαστική σκηνή βιασμού ενός μικρού κοριτσιού από στρατιώτες της εξουσίας η Ελένη γράφει: «Αργότερα την νύχτα, μια ξαφνική πνοή ανέμου φύσηξε ανάμεσα στα φύλλα των μεγάλων βελανιδιών και αποκάλυψαν το άψυχο κορμάκι. Ήταν ο βουβός θρήνος της φύσης. Το φεγγάρι στύλωσε τα πονεμένα, βουρκωμένα μάτια του στον ορίζοντα και αποκοιμήθηκε.»

Όπως διαπιστώνεται σε αυτήν την απαίσια σκηνή ανθρώπινης κτηνωδίας η συγγραφέας δεν δείχνει τον άνθρωπο συμπονετικό, αλλά την φύση: αυτό είναι τέχνη, αυτό είναι ανωτάτη λογοτεχνία και σπάνια ανθρώπινη ευαισθησία..

Ο δόκτορας Richard E. Palmer, παγκοσμίως γνωστός φιλόσοφος των Hermeneutics και Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας προλογει το Βιβλίο: «Ο Τυφλός Θεατρίνος» είναι το πιο συγκλονιστικό, πρωτόγνωρο βιβλίο που έχω διαβάσει. Η σεισμική δύναμη αυτού του εμπνευσμένου, ιστορικού μυθιστορήματος τραντάζει την συνείδηση των λαών και παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις . Αντιλαλεί βροντόφωνα σαν ένας θεϊκός ύμνος για όλους όσοι αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ανθρώπινα και γυναικεία δικαιώματα και ελευθερία. Η ιστορία αναμφισβήτητα είναι ένα αριστούργημα του λόγου με επικές διαστάσεις λόγω του πανίσχυρου μηνύματος που εκπέμπει και της υπέρτατης νίκης του απολιόρκητου ανθρώπινου πνεύματος. Είναι η αντάρα της παντοδύναμης παγκόσμιας φωνής της αλήθειας και του ανθρωπισμού.

Το εξωτικό τούτο μυθιστόρημα μας χαρίζει απλόχερα μια από τις πιο συνταραχτικές, συγκινητικές ιστορίες αγάπης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η ασυμβίβαστη έκφραση αγάπης της Τάρας και του Καρίμ μπροστά στον άμεσο κίνδυνο και στο θάνατο, αποτυπώνουν τον θρυλικό έρωτά τους ανάμεσα στις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών. Για τη ποιητική έκφραση της αφήγησης, για το αυθεντικό ύφος, για τον ωμό ρεαλισμό, για την αδάμαστη δύναμη της πέννας, για τους έντεχνους διάλογους ουσίας, για τις αξέχαστες σκηνές, για την ιστορική ακρίβεια και για την δραματική έκκληση που απευθύνει για ελευθερία και δικαιοσύνη, θεωρώ αυτό το μυθιστόρημα ως ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα της εποχής μας. Πιστεύω ότι θα γίνει κλασικό στο είδος του διότι όπως λέει ο Λόρδος Μπάιρον στον Δον Ζουάν του:
Οι λέξεις είναι κτήματα και μικρές σταγόνες μελάνι
που πέφτουν σαν δροσοσταλίδες πάνω στην σκέψη και κάνουν
χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως, να σκεφτούν χωρίς πλάνη

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Π. ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ συγκινημένος ομολογεί:
Η Ελένη με το βιβλίο της αυτό άγγιξε τρυφερά τις πιο ευαίσθητες χορδές μου-
Ζούμε σε μια κρίσιμη εποχή όπου επιχειρεί να αλλοτριώσει και να απαξίωση όλες τις δυνάμεις που διαμορφώνουν μια κοινωνία πολιτών και όχι μια κοινωνία υποταγμένων αντικειμένων. Είναι ένα συνταρακτικό βιβλίο που κεντρίζει τον αναγνώστη, τον μπολιάζει, τον ταρακουνά, τον προβληματίζει και του δημιουργεί μια ορμητική αναταραχή συνείδησης και σκέψης.
Είναι βαθύτατα συγκινητική, αξιέπαινη, και πολύ ενδιαφέρουσα η συγγραφέας του ΤΥΦΛΟΥ ΘΕΑΤΡΙΝΟΥ- ένας άνθρωπος που ζει για πολλά χρόνια σε μια κοινωνία που λειτουργεί στην καταστροφική χοάνη συντριβής του ατόμου, να κατορθώσει το αδύνατον: να συντηρήσει το υπέροχο άρωμα του ανθρωπισμού και της αξιοπρέπειας.

Είναι ένα βιβλίο που βυθίζει τον αναγνώστη σε ένα μεγάλο προβληματισμό. Και συνάμα, είναι ένα βιβλίο που τον αγγίζει λογοτεχνικά γιατί έχει μέσα του το στοιχείο της υψηλής λογοτεχνίας- ένα βιβλίο με Μεγάλες ευγενικές ιδέες πλασμένο με Θεϊκές εικόνες λυρισμού, εξιστόρησης, έκφρασης και μεστού διαλόγου.

Είναι ένα βιβλίο που αποπνέει τον αληθινό έρωτα σε όλο του το μεγαλείο και που αναβαθμίζει τον άνθρωπο. Είναι αυτό που έλεγε ο Βίκτορας Ουγκώ, « μια δημιουργία του ιδεώδες μεταξύ του Θειου και του ανθρώπινου». Είναι μια αντίσταση σε όλα τα πλοκάμια της κοινωνικής και πολιτικής δύναμης που επιχειρούν ανήλεα να επιβάλουν την δική τους λογική, τα δικά τους συμφέροντα επάνω στους αδύναμους λαούς.

Η Ελένη είναι ένας Ομηρικός ποιητής που κουβαλά με την άρπα της όλη την αγωνία, το άγχος και την μιζέρια κάθε λαού που επιθυμεί να ορίσει τον μέλλον του.

Στο επίκεντρο αυτού του βιβλίου είναι ένα πρόσωπο με μια ιδιαιτερότητα—ο τυφλός θεατρίνος. Μα που λεοντόκαρδα και παλικαρίσια δεν περιορίστηκε στην άκρη, δεν παραιτήθηκε. Είναι πολύ σημαντικό και ηθικοπλαστικό μάθημα για τους νέους της εποχής μας να διαβάζουν τέτοια βιβλία έμπνευσης που τονώνουν την θέληση για να διεκδικήσουν αυτό που νομίζουν ότι αξίζουν στην ζωή.

Είναι ένα βιβλίο που διδάσκει « ότι το τέλος της ζωής δεν είναι μόνο ο θάνατος, αλλά και η παραίτηση σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα.» Ένα μικρό ορφανό που χάνει το φως του και βρίσκεται να αιωρείται στο τρομακτικό κενό, ΔΕΝ παραιτείται. ΔΕΝ λιποταχτεί στις σκοτεινές βουλήσεις του πεπρωμένου και μοιρολατρίας. Και αγωνίζεται με απελπισία και πείσμα όχι μόνο να σώσει την δική του αξιοπρέπεια αλλά, και του φτωχού λαού του σκορπώντας απλόχερα ελπίδα, επιμονή και θάρρος. Σε μια μίζερη κοινωνία όπου οι Δυνατοί της γης τον ήθελαν άβουλο, αφοπλισμένο, και υποδουλωμένο

Η Μεγαλοσύνη, η μεγαλοπρέπεια, η αυτοθυσία, η αρετή και η στοργή των πρωταγωνιστών για την ανθρωπότητα είναι μια μορφή αντίστασης σε όλες τις αόρατες δυνάμεις που αποσυνθέτουν τον άνθρωπο και τον μετατρέπουν σε κτήνος ρατσισμού και μίσους. Ένα θανάσιμο μίσος που αποσκοπεί στην πολτοποίηση της ανθρώπινης συνείδησης.

Για αυτόν τον λόγο, τούτες τις κρίσιμες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας καλουμεθα να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε την ιδιαιτερότητα κάθε ατόμου που ομορφαίνει την ζωή, και να αντισταθούμε στην ενεργή προσπάθεια να μεταπλασθεί ο άνθρωπος σε πράγμα.
Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ είναι ένα κοινωνικό ευαγγέλιο.
« Μην αμελείται, μην αμελείται, πάρτε νερό, το μέλλον φέρνει ξηρασία»/

Ο διάσημος σκηνοθέτης Ηλίας Καζαν αναλύει: Πανοραμικές λαγγεμένες αμμουδερές δίνες μιας εκθαμβωτικής ερήμου, πλεγμένες με μια ποιητική αφήγηση μεγαλύτερη και από την ίδια την ζωή και σου κόβει την ανάσα. Ένα συγκλονιστικό αριστούργημα που θα μπορούσε να ξεπεράσει τον θρύλο του ΛΩΡENS THΣ ΑΡΑΒΙΑΣ και να μείνει στην ιστορία τoυ κινηματογράφου.

P.S Το βιβλίο μπορεί να το παραγγέλλετε από την ιστοσελίδα του Ελευθερουδάκη: books.gr η τηλεφωνήστε στο 210- 325-8496.
Είμαι σίγουρος πως θα αγγίξει τιs πιο ευαίσθητες χoρδες της καρδιάς σας
Το σπάνιο τούτο αριστούργημα χρειάζεται προώθηση στο εξωτερικό. Πρέπει να ταξιδεύσει σε όλον το κόσμο. Το Αγγλικό κείμενο είναι έτοιμο για έκδοση.

Ηλίας Ηλιόπουλος
Ομογενειακα νέα.


Πηγή : 2007 Hellenic News of America, Inc.

Είναι θαυμάσιο, γοητευτικό και ελκυστικό να βρεθείς στην πνευματική γιορτή των Μουσών, να προσεγγίσεις την οικοδέσποινα και αν δεν καταστεί εφικτό ν' αγγίξεις τον πολυδύναμο "ηλεκτρισμό" της, τουλάχιστον ν' αφουγκραστείς τις ανάπνες και τους παλμούς της και ν' αφεθείς λεύτερος στο ταξίδι που με περίσσια αγάπη σού προσφέρει.

Πρόκειται για ένα ονειρικό ταξίδι σε μια μυθική και πολύπαθη Χώρα της Ανατολής, όπου η φαντασία και ο μύθος εξουδετερώνονται απ' την ωμή πραγματικότητα. Εκεί θ' αντικρίσεις και θα ζήσεις τον αέρα μιας μοναδικής μαεστρίας, που με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της αρπάζει και ξετυλίγει τον τραχύμαλλο και αποπνικτικό μανδύα ενός θεάτρου, πλαισιωμένου από αποπνικτική κοινωνικοπολιτική και θρησκευτική θολούρα, πλεγμένη και μπηγμένη κατάκαρδα στα Ανθρώπινα Ιδεώδη και Δικαιώματα, απ' τις μολυσμένες"λόγχες" των ονάγρων. Σ' έναν κόσμο μέσα στον κόσμο μας, εξαρτημένο από κάθε άποψη από θεό και άνθρωπο. Αυτόν το μανδύα κατάφερε και ξετίναξε κυριολεκτικά στον αέρα η Ελένη Κατσουλάκη με το βιβλίο της "Ο Τυφλός Θεατρίνος" διαλύοντας το πέπλο μιας θεοκρατούμενης και αυταρχικής κοινωνίας όπου, πολλές φορές, στ' όνομα του Αλλάχ και του Αυτοκράτορα, ο πολυποίκιλος θάνατος τού ανθρώπου κυριαρχεί και ευλογείται.

Από τη θέση αυτή θέλω να συγχαρώ την Ελένη Κατσουλάκη για την σπάνια καλλιτεχνική νότα που προσθέτει με το έργο της στη Λογοτεχνία και ιδιαίτερα στον έτσι και αλλιώς διαπρεπή και φωτισμένο Ελληνικό Απόδημο χώρο των Ελλήνων ΛογοτεχνώνΣυγγραφέων της Διασποράς. Θεωρώντας το πνευματική υποχρέωσή μου, τόλμησα να κάνω αυτή τη μικρή εισαγωγή, προκειμένου να εκφράσω τα συναισθήματά μου που συγκλονίστηκαν, διαβάζοντας το έργο "Ο Τυφλός Θεατρίνος".

Επίσης, η πρόσφατη βράβευση της Ελένης συντάραξε τον κόσμο μας? τον κόσμο της Ομογένειας. Μια βράβευση που αν μη τι άλλο αποτελεί και την "έκρηξη" των γεγονότων, που η "μαέστρος" με το ταλέντο που τη διακρίνει, μέσα από τις παραστατικές εικόνες που καταγράφονται στις βαμμένες από ανθρώπινο πόνο και αίμα κουρτίνες τού θεάτρου, διαβάζοντας το βιβλίο της, τις ζει!

Η αθρόα συμμετοχή των δύο και άνω χιλιάδων ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης, που παραβρέθηκαν στο πνευματικό και επιτυχημένο "πάρτι" της Ελένης Κατσουλάκη, που διοργάνωσε στις 28 Ιουνίου 2007 η "Κρητική Ένωση Αμερικής" σε συνεργασία με επιφανείς Ομογενείς των γραμμάτων και της τέχνης, στο ξενοδοχείο SΗΕRΑΤΟΝ στη Βοστόνη, τίμησαν την συγγραφέα με το Βραβείο Λογοτεχνίας. Την παρουσίαση του βιβλίου "Ο Τυφλός Θεατρίνος" την φιλοξένησε ο πρόεδρος της Παγκρητικής Ένωσης κ. Μανόλης Βελιβασάκης και ο ραδιοεκφωνητής της Νέας Υόρκης κ. Μανόλης Κουρουμπάκης.

Παρεμπιπτόντως, η ταπεινή άποψη του γράφοντα είναι ότι ο εκδοτικός οίκος "Κονιδάρη" θα πρέπει να νιώθει περήφανος και τυχερός για το έργο της Ε. Κατσουλάκη. Επίσης ας γνωρίζει ότι το "άστραμμα" που άφησε αυτό το βιβλίο θα μείνει στα πνευματικά συρτάρια της διαχρονικότητας.

Πολλά γράφτηκαν, πολλά ακούστηκαν και πολλά μηνύματα άφησε αυτό το βιβλίο. Σ' αυτό το πνευματικό "πάρτι" διαρκείας, καταθέτω κι εγώ τις ταπεινές μου απόψεις. Το ρηξικέλευθο ταξίδι που μου χάρισε η Ελένη το χάρηκα και επιστρέφοντας διαπίστωσα πως "Ο Τυφλός Θεατρίνος" μ' απλοχεριά χαρίζει στον αναγνώστη πολλές εντυπώσεις ως προς την τέχνη και τη γοητεία του γραπτού λόγου της.

"Όταν οι κακοί ανέρχονται σε αξιώματα, όσο ανάξιοι είναι, τόσο περισσότερο άμυαλοι γίνονται και γεμίζουν από θράσος και αφροσύνη" (Δημόκριτος).

Η Περσία είναι η πολύπαθη Χώρα της Ανατολής που μας ταξιδεύει η Ελένη. Παράτολμη και αντικειμενική σε κάθε σελίδα του βιβλίου της συγκρούεται με την καθημερινότητα αυτής της χώρας, στην οποία έζησε για πολλά χρόνια. Μια καθημερινότητα αέναη πληγή, που στάζει ό, τι κακό μπορεί να στάξει μια πληγή. Πέρα από τον λογοτεχνικό της λόγο, που γοητεύει και συναρπάζει, οι επισημάνσεις της για τα αίτια που γεννούν τον πόνο και τη δυστυχία στον περσικό λαό, πολλές φορές "πονάνε". Πόνος στον πόνο λοιπόν, θυμίζει το "μάχαιρα έδωσες…" και αντιπαραθέτει το δικό της "αντίπαλο δέος" έναντι των απολυταρχικών και θεοκρατικών συστημάτων και βεβαίως με δεξιοτεχνία καταφέρεται και έναντι των μεγάλων δυνάμεων με τέτοιο τρόπο, που ακόμα και ένας αφελής υποστηριχτής ή δούλος διαβάζοντας το, ίσως ν' αλλάξει γνώμη για τη θεώρηση των πραγμάτων.

Η έντεχνη και πραγματική ενεργοποίηση όλων των ανθρωπίνων αισθήσεων και συναισθημάτων, όπως του πόνου, της δυστυχίας και του διωγμού, ο αγώνας για τη σωτηρία της χαμένης και ποδοπατημένης αξιοπρέπειας, της ανεξάντλητης αγάπης για τον συνάνθρωπο με κυρίαρχο το συναίσθημα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τη δύναμη για ζωή, ακόμα και όταν αυτή είναι τυφλή και περνά μέσα από μύριες οξύμωρες και επικίνδυνες διακυμάνσεις, όπως αυτή του δωδεκάχρονου Καρίμ, του τυφλού θεατρίνου και πραγματικού ήρωα.

Είναι πασιφανές ότι ο οδοστρωτήρας της "Pax Americana"περνά απ' τη Μέση Ανατολή και η συγγραφέας με την τόλμη και το ρεαλισμό που τη διακρίνει δεν άφησε στιγμή ήσυχους τους "αρχιτέκτονες" και δημιουργούς των "κακών κειμένων" αυτής της Χώρας και γενικότερα όλου του κόσμου. Καλός ο "μαύρος" χρυσός, αλλά καλλίτερος ο άνθρωπος. Ωφελήθηκαν τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά ποδοπατήθηκε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και επειδή η σημασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι ακατάληπτη ή δεν αρκεί στην κάθε καθεστηκυία τάξη, προκειμένου να επιβιώσει ξεπαστρεύει τους λαούς της Μέσης Ανατολής.

Περσία λοιπόν και από τη μια η Ελίτ του Σάχη, "…Κοιλαράδες έμποροι με φρεσκοβαμμένα μουστάκια, καθισμένοι νωχελικά στα κατώφλια των μαγαζιών, στριφογυρίζουν με μεράκι τα κεχριμπαρένια κομπολόγια τους, χαζεύοντας αδιάφορα τον πολύβουο ρυθμό της εξωτικής αγοράς…" κι από την άλλη, "αναμαλλιασμένοι χαμάληδες και λιγδιασμένοι αγωγιάτες μουσκεμένοι στον ιδρώτα, με τσιμπλιασμένα μάτια και λιπαρά γένια, ξεφορτώνουν σκυθρωποί τις πολύτιμες πραμάτειες στα στενά πεζοδρόμια, βλαστημώντας χυδαία : χειροποίητα, πολύχρωμα Περσικά χαλιά, χάλκινα σκεύη, πήλινα δοχεία, χρυσά κοσμήματα, φέσια, κελεμπίες και πολύτιμα μεταξωτά υφάσματα…". Και ο Καρίμ να δίνει τις μάχες του. Είτε θεατρίνος, είτε φυλακισμένος και απάνθρωπα βασανισμένος μέσα στα μπουντρούμια της μοναρχικής Περσίας. "Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο με τη ΣΑΒΑΚ ξοπίσω μας", παρατήρησε ο θείος Χότζα. "Ξέρετε καλά ότι έχει απόλυτη εξουσία : διευθύνει τις δικές της φυλακές με τις πρωτόγονες μεθόδους βασανιστηρίων, όπως ασφυξία, άνοιγμα κεφαλιών, βγάλσιμο νυχιών, κάψιμο γεννητικών οργάνων, ηλεκτροσόκ, σπάσιμο σαγονιών, κ.τ.λ. Ακούσαμε φρικτές ιστορίες από δεσμοφύλακες οι οποίοι βρήκαν καμένα ανθρώπινα μέλη σε αρκετά απομακρυσμένα φαράγγια. Γυναίκες που επέζησαν από τις φυλακές αποκάλυψαν ιστορίες για κτηνώδη βασανιστήρια, όπως να τους βάζουν στον κόλπο τους σπασμένα γυαλιά!..."

Ο τυφλός θεατρίνος απεγνωσμένα μέσα από πλανόδιες θεατρικές παραστάσεις προσπαθεί να περάσει στο λαό του το νόημα της υποβάθμισης της ανθρώπινης νοημοσύνης και την άρνηση των πολιτών να μεταβληθούν σε όχλο ή "πράγμα".

Την επικράτηση του μίσους στην Περσία του Σάχη ο Καρίμ την πλήρωσε με το φως του. Δωδεκάχρονος ήταν όταν φύλαγε τα πρόβατα του αφέντη του κι ήρθαν οι κλέφτες και του άρπαξαν μερικά. Έξαλλος και οργισμένος ο αφέντης του, αφού τον σκότωσε στο ξύλο…"Τράβηξε απότομα τη σκαλισμένη στη Δαμασκό χαντζάρα του από το θηκάρι της, την στριφογύρισε απειλητικά στον αέρα και βρύχησε σαν τσακάλι. Τα αεικίνητα διαβολικά του μάτια άστραψαν κάτω από το χλομό φως του φεγγαριού. Σήκωσε το σφαδιαμένο σώμα του Καρίμ και έμπηξε μανιασμένα την κοφτερή λεπίδα στα μάτια του, ώσπου οι κόγχες τους γέμισαν αίμα..."

Οι συνεχείς παραστάσεις και το αφηγηματικό ύφος (άλλη μια γοητεία της τέχνης της συγγραφέα) απαλύνει τον ψυχικό κόσμο τού αναγνώστη, που ζει "έντρομος" το μαρτύριο του τυφλού Καρίμ και του περιπλανώμενου θιάσου. Η πλοκή και η δομή στον Γολγοθά του "Τυφλού Θεατρίνου" συναγωνίζονται, παίρνοντας διάφορες μορφές, ανάλογα με το χώρο που κινείται ο περιπλανώμενος θίασος.

Στην αρχή του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα, στην κοινωνικοπολιτική αρένα της υπόδουλης αυτοκρατορικής Περσίας, η συγγραφέας δίνει τον καλλίτερο εαυτό της. Η Ελίτ ζει στον κόσμο της και οι θεατρίνοι στον δικό τους. Γράφει μεταξύ άλλων, "…Η Τεχεράνη ήταν στολισμένη γιορτινά με χιλιάδες χάρτινα λουλούδια. Πανό, φωτογραφίες και σημαίες του σάχη κρέμονταν από τα παράθυρα και τα φώτα των δρόμων. Η πρωτεύουσα γιόρταζε θριαμβευτικά την επιστροφή του νεαρού μονάρχη, Ρεζά Μοχάμαντ Παχλαβί...", ενώ παράλληλα η εμμονή του Καρίμ ενάντια στο κατεστημένο, στην απειθαρχία, στην αποφασιστικότητα και στην ελπίδα να μείνει ορθός μέχρι το τέλος, δίνουν τις διαστάσεις του αγώνα του, ενισχύοντας την ελπίδα στην πράξη… "Δεν αντέχω άλλο την υποταγή, Τάρα. Πάλευα χρόνια ολόκληρα ανάμεσα σ' αυτή και την εξέγερση. Η μοίρα δεν είναι γραμμένη, μικρή μου φίλη. Τίποτε δεν είναι γραμμένο! Εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας! Θέλω να βγω από τη σπηλιά μου σαν άνθρωπος και να ανακαλύψω την ζωή".

Το χιούμορ βέβαια, που δίνει ψυχική ανάταση, κουράγιο και ελπίδα, δε θα μπορούσε να λείπει από τις ξεραμένες "οάσεις" του αυτοκράτορα. "...Αυτά τα γραμματόσημα δεν κολλάνε στο φάκελο, Μεγαλειότατε". Ταραγμένος ο σάχης, πήρε ένα γραμματόσημο, το έφτυσε από πίσω και το κόλλησε στο φάκελο χωρίς καμία δυσκολία. "Ορίστε, ανόητε, βλέπεις; Μια χαρά είναι τα γραμματόσημα, το κεφάλι σου δεν πάει καλά". "Ω, κατάλαβα" αναφώνησε αθώα ο χωρικός. "Βλέπεις, εμείς στο χωριό φτύνουμε πάντα το μπροστινό μέρος του γραμματόσημου όπου είναι ζωγραφισμένη η φάτσα σου, Μεγαλειότατε!".

Θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα, θα κλείσω ωστόσο μ' ένα εκστατικό ερωτικό απόσπασμα κι ας φροντίσουν οι αναγνώστες να προμηθευτούν το βιβλίο της Ελένης Κατσουλάκη "Ο Τυφλός Θεατρίνος".

"Ο Καρίμ την πήρε τρυφερά στην αγκαλιά του και την κράτησε σφιχτά. Ύστερα σκούπισε τα δάκριά της με τρεμάμενα χέρια. Τολμηρά άνθη πάθους σαν τον φοίνικα αναδύθηκαν από τις στάχτες και πέρασαν το απαγορευμένο σύνορο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο. Ο πόθος, σαν κατακόκκινο λουλούδι με πύρινα πέταλα, θόλωσε το νου του. Ασυγκράτητοι, κατακτητικοί πειρασμοί τρύπωσαν στο λαβύρινθο της σκέψης του και αποπλάνησαν τις ανθρώπινες ορμές του. Ανασήκωσε το πηγούνι της και τη φίλησε με πάθος στα φλογισμένα της χείλη για πρώτη φορά. Τότε, για μερικές μαγικές στιγμές απίστευτης έκστασης και αγαλλίασης, ο Καρίμ και η Τάρα έγιναν ένα. "Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ", βόγκησε η κοπέλα μεθυσμένη από έρωτα. "Οι λέξεις είναι μικρές και χωρίς νόημα. Χάνονται στη μαγεία των συναισθημάτων. Έχουμε μόνο αυτή τη φευγαλέα στιγμή του χρόνου", απάντησε ο νέος. Η Τάρα έτρεμε στο ερωτικό του άγγιγμα. Οι αισθήσεις της πήραν φωτιά από την έντονη προσμονή και το φλογερό πόθο. Έγειρε πάνω από το γυμνό, λαχταριστό κορμί της και σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του. Με τρεμάμενα χέρια χούφτωσε τα στήθη της, σαν τον ετοιμοθάνατο που τρέχει σε μια έρημη όαση. Τα φλογισμένα κορμιά τους ενώθηκαν άγρια στα ορμητικά κύματα του πάθους και άρχισαν μια αργή, αισθησιακή πάλη ενώνονταν, χωρίζονταν, ύστερα ενώνονταν ξανά. Βογκητά και ερωτικές κραυγές από την ηδονή και την έκσταση γέμισαν το δωμάτιο, σε τέλεια αρμονία με τους νόμους της φύσης…"

Όποιος διαβάζει το βιβλίο, ανιχνεύει και τους ψυχικούς παλμούς της συγγραφέως. Διορατικότητα, οξυδέρκεια, ρεαλισμός, αγάπη για το συνάνθρωπο, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά, που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου άγγιξα. Συγκλονιστικές και ολοζώντανες οι παραστάσεις. Μέσα στο λαβύρινθο των παθών μπορεί κανείς να συναντήσει και τον εαυτό του: τον όμορφο ή τον άσχημο, τον πιστό ή τον άπιστο, τον διορατικό ή τον εγκλωβισμένο στον εγωισμό, στην ύλη, στην αδιαφορία και στον συμβιβασμό, που σαν μάγος ο Καρίμ, χάρη στα ανθρώπινα ιδεώδη και την βασανιστική αυτοθυσία του, ανατρέπει. Κι αυτό είναι το μήνυμα.

Βάιος Φασούλας Τρίκαλα, Αύγουστος 2007 www.fasoulas.de * pelasgos@fasoulas.de







Κεφάλαιο 1
Ιράν, 1980

Χαράζει. Το άστρο της ροδαυγής μόλις έχει ξεμυτίσει δειλά από τον αφαλό του ανήλιαγου ουρανού. Η κεντρική πλατεία της Τεχεράνης Μεϊντέν Αλί Σαχ, γνωστή ως Πλατεία του Σάχη, είναι κιόλας κατάμεστη. Μεσ' στο μισοσκόταδο ανταριάζει ο σαματάς του ανατολίτικου παζαριού. Πριν το γέννημα της νεόβγαλτης μέρας, βραδυκίνητα γαιδουράκια, και μουλάρια κατάφορτα με πραμάτειες πηγαινοέρχονται τρικλίζοντας.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Σαν ένας ανυπόταχτος Έλληνας συγγραφέας τόλμησα να γράψω στα Αγγλικά το βαρυσήμαντο αυτό ιστορικό μυθιστόρημα. Ήταν ένα ριψοκίνδυνο πήδημα θανάτου. Μα το απολιόρκητο γινάτι μου δεν λιποτάχτησε από την ευθύνη. Με το πενιχρό δασάκι μου στον ώμο και με παντιέρα τον αμάντρωτο ενθουσιασμό της νιότης, πήρα την πρωτόγνωρη, κακοτράχαλη ανηφοριά.

Συνάντησα πολλούς δαίμονες στον δρόμο μου. Θηλασμένη με την γλαφυρότητα της πλούσιας μητρικής μου γλώσσας και σαν Κρητική υφάντρα του λόγου, πάλεψα ανήλεα να μονιάσω τα χνώτα της Ελληνικής και Αγγλικής γλώσσας. Κατατρόμαξα. Η Ελληνική πέννα μου που πάντα χόρευε στη άκρα του γκρεμού, ανταριάστηκε. Μα η ζωή είναι πιο εύκολη όταν υποταχτείς.

Νιώθω τυχερή που βρήκα φίλους που μου κράτησαν συντροφιά στο μοναχικό μου ταξίδι της δημιουργίας και αναπτέρωσαν το ηθικό μου με τα μυρωμένα λόγια τους.

Αρχικά θέλω να ευχαριστήσω τον Καναδέζο συντάκτη Τζεφ Μπάρρυ που ήταν ο πρώτος Αγγλόφωνος που ανέλυσε και σχολίασε το βιβλίο σαν το πιο συνταραχτικό μυθιστόρημα που είχε διαβάσει στα 25 χρόνια της καριέρας του. Τα γενναιόδωρα σχόλια του έσπειραν πίστη και ελπίδα στην καρδιά μου.

Ο διάσημος Αμερικανός δόκτορας της παγκόσμιας φιλοσοφίας και Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας Ρίτσαρτ Πάλμερ, με αλτρουισμό και ακλόνητο πάθος αγάπησε το βιβλίο, έγραψε την εισαγωγή και το πέρασε ένα χέρι στα Αγγλικά. Η ηθική συμπαράσταση του σαν ανασαιμιά άνοιξε τα βυζανιάρικα φτερά μου, και με παρότρυνε να ζητήσω παγκόσμια έκδοση. Ο Αμερικανός στρατηγός που υπηρέτησε σαν επικεφαλής του Περσικού στρατού, με αναπάντεχη εντιμότητα, επιβεβαίωσε τα ιστορικά γεγονότα της ιστορίας. Ο θαυμάσιος συγγραφέας- ανθρωπιστής και πρόεδρος των Ελλήνων συγγραφέων της Αυστραλίας Ιάκωβος Γαριβάλδης στάθηκε σαν ακλόνητος βράχος κοντά μου από το πρώτο γαϊτανάκι της νιόβγαλτης σελίδας. Διάβασε το βιβλίο και στις δυο γλώσσες, θεοποίησε το παντοδύναμο μήνυμα του και έγραψε με απλοχεριά σχόλια που με έκαναν να κλάψω. Η Διγενικη πνοή του σαν φωτεινό λυχναράκι συνοδοιπόρησε το κακοτράχαλο ανηφορικό μονοπάτι μου..

Μαζί με τους ξένους ενθουσιώδεις υπερασπιστές του βιβλίου μου, έκαναν τον μύθο πραγματικότητα, και την πραγματικότητα μύθο. Η πίστη τους στο βροντόφωνο μήνυμα του βιβλίου και η θερμή συμπαράσταση τους, αναγέννησαν τις δειλές ελπίδες μου. Θα τους χρωστώ ταπεινά ευγνωμοσύνη σε όλη μου την ζωή. Νοιώθω βαθιά τη ανάγκη να εκφράσω την ανομολόγητη ψυχοσύνθεση της σκέψης μου που πλάστηκε και γαλουχήθηκε από την πύρινη φλόγα του Νίκου Καζαντζάκη και την αντάρτισσα, αδούλωτη πνοή του Μίκη Θεοδωράκη: είμαι ατόφιο γέννημα της ύπαρξης τους. Είναι η χρυσή βροχή που ξέπλυνε τον πόνο ενός αγωνιζόμενου συγγραφέα.

Με αγάπη
Ελένη κατσουλακη

Αναμαλλιασμένοι χαμάληδες και λιγδιασμένοι αγωγιάτες μουσκεμένοι στον ιδρώτα, ξεφορτώνουν σκυθρωποί τα πολύτιμα εμπορεύματα στα στενά πεζοδρόμια, βλαστημώντας: χειροποίητα, πολύχρωμα περσικά χαλιά, χάλκινα σκεύη, πήλινα δοχεία, χρυσά κοσμήματα, φέσια, κελεμπίες και μεταξωτά υφάσματα. Καλοθρεμμένοι αφεντάδες και κορδωμένοι έμποροι αλωνίζουν ολόγυρα χειρονομώντας ζωηρά με τον αγέρωχο αέρα της εξουσίας. Οι κοφτές διαταγές τους μαστιγώνουν τους εξαντλημένους μουλαράδες και χαμάληδες.

Πέρα μακριά στην άκρη του ορίζοντα πάνω από τη χρυσαφένια άμμο, ένα γκρίζο σύννεφο κινείται προς την πλατεία. Φαντάζει σαν αντικατοπτρισμός βγαλμένος μέσα από τα κυματιστά σπλάχνα της καυτής ερήμου. Καθώς πλησιάζει αργοκίνητα, μια ανθρώπινη φιγούρα διαμορφώνεται. Το σκεβρωμένο καύκαλο ενός περιπλανώμενου παραμυθά με κυρτωμένη πλάτη, κάνει την εμφάνισή του στο εξωτικό σκηνικό. Ξυπόλητος, κουρελιάρης τυλιγμένος σε μια χιλιοτρυπημνεη κελεμπία σέρνει τα πόδια του με δυσκολία, κρατώντας μια άρπα παραμάσχαλα.. Στο μεσόστρατο, σταματά για να πάρει ανάσα, σφουγγίζοντας από το μέτωπο του χοντρές στάλες ιδρώτα. Το αργασμένο πρόσωπό του φωτίζεται και σκοτεινιάζει κάτω από τις σκιές που ρίχνουν οι ψηλοί φοίνικες.

Φασαριόζοι οδηγοί και γυρολόγοι κάνουν τις μανούβρες τους ανάμεσα στα φιδογυριστά στενοσόκακα στοιβαγμένα με κάρα και πάγκους από φρούτα και λαχανικά.

Ο γερο- παραμυθάς παραπατά, αγκομαχώντας. Τα γόνατά του τρέμουν. Σε μια στιγμή σκοντάφτει και πέφτει σε έναν πάγκο με φρέσκα ζαρζαβατικά.. Φουρκισμένοι οι πλανόδιοι μικροπωλητές με ανασκουμπωμένα τα μανίκια, σαϊτεύουν χείμαρρους από πικρόχολες κατάρες και βλαστήμιες.

"Χαάκ μπάρ-σαρέτt! Σκατά στο κεφάλι σου, παλιόγερε!"

"Τόχμ σάγκ! Σκύλας γέννα!"

Ένα κακόφωνο πανδαιμόνιο από θορύβους, ουρλιαχτά και κραυγές έρχεται από όλες τις μεριές. Η πλατεία βουίζει σαν κυψέλη. Ο κουρελιάρης παραμυθάς συνεχίζει να τρικλίζει, σκοντάφτοντας πάνω στο ορμητικό πλήθος που πλημμυρίζει τους δρόμους.

Κοιλαράδες έμποροι με φρεσκοβαμμένα μουστάκια, καθισμένοι νωχελικά στα κατώφλια των μαγαζιών, στριφογυρίζουν με μεράκι τα κεχριμπαρένια κομπολόγια τους, χαζεύοντας ανέμελα τον χαοτικό ρυθμό της εξωτικής αγοράς. Τα καπνισμένα καφενεία είναι αποπνιχτικά γιομάτα από πραματευτάδες και αγουροξυπνημένους ταξιδιώτες που πίνουν ηδονικά τα ροφήματα τους, πλαταγίζοντας τα χείλια τους.

Λίγο πιο πέρα, ένα τσούρμο ζαβλακωμένοι χωρικοί και χασομέρηδες, φυσωρουφούν λαίμαργα το όπιο από τους πορσελάνινους ναργιλέδες.

Παρακάτω, ένα κοπάδι από μωρόπιστους περαστικούς περιμένουν υπομονετικά να πληρώσουν πενήντα ριάλια 1 σε έναν αετομάτη άντρα για να μάθουν τη μοίρα τους από έναν πανέξυπνο, κλουβιασμένο παπαγάλο. Το δασκαλεμένο πουλί βαδίζει αγέρωχα δίπλα στα διπλωμένα χαρτάκια και διαλέγει με το ράμφος του το ανάλογο μπουγιουρντί, που προφητεύει απίστευτες ιστορίες γεμάτες έρωτες, γάμους, παιδιά και πλούτη.

Ξυπόλητα χαμίνια με λιγδιασμένα τουρμπάνια παίζουν ζωηρά στα στραβοχυμένα αποδρόμια. Μυστηριώδεις, σαγηνευτικές γυναίκες, με πρόσωπα καλυμμένα με τα παραδοσιακά Τσαντόρ 2, εξαφανίζονται βιαστικά πίσω από τους μαχαλάδες με τα πυκνόκτιστα, χαμηλοτάβανα σπιτάκια.

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΝΚΡΗΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ
10/7/2007
Ελένη Κατσουλάκη, μια ερευνήτρια με πάθος

Η Ελένη Κατσουλάκη*, συγγραφέας, ανεξάρτητη δημοσιογράφος, ερευνήτρια και σεναριογράφος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης. ’ρχισε τη δημοσιογραφική της καριέρα σε ηλικία μόλις 14 χρόνων ως ανεξάρτητος αρθρογράφος στην τοπική εφημερίδα «Παρατηρητής». Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και συνεργάστηκε με ξένα και ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Τελευταία, δημοσιεύει άρθρα στην εφημερίδα National Herald της Αμερικής, όπου διαμένει. Συνεργάζεται επίσης με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες και είναι ομιλήτρια τιμής της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας σε διάφορα αγγλόφωνα πανεπιστήμια και με παρουσία σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Σε νεαρή ηλικία έγραψε τα μυθιστορήματα: «Η Μπαλαρίνα», «Τα λουλούδια δεν ανθίζουν στο χιόνι» και τον «Λυροπαίχτη».

Πήγαινε ακόμα στο Δημοτικό σχολειό όταν πρωτάρχισε να πλέκει λέξεις σαν κρητικό γαϊτανάκι: πολύμορφες και λυρικές. Η γραφή του πεζού λόγου με τις λαγγεμένες ελληνικές εκφράσεις, της έγιναν αδάμαστο πάθος. Και σαν Κρητικιά υφάντρα του ελληνικού λόγου, άρχισε να υφαίνει πολύχρωμα κιλίμια της σκέψης. Το τελευταίο ιστορικό μυθιστόρημά της: «Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ»* που εκδόθηκε και στην Ελλάδα, έλαβε εντυπωσιακά σχόλια και θεωρήθηκε από διάφορους Έλληνες Ακαδημαϊκούς ορόσημο στην σύγχρονη Ελληνική λογοτεχνία. Το επικό αυτό μυθιστόρημα γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά, και είναι βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέα.

Το 1965, θα μας πει η ίδια: «Καθισμένη στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού στα Χανιά, αγνάντευα από μακριά τη γαλάζια καπριτσιόζα θάλασσα ξαπλωμένη νωχελικά στα πόδια του βουνού, φλερτάροντας ξεδιάντροπα με τις χρυσές ανταύγειες του ντροπαλού, ξανθού ήλιου». Έχοντας για συντροφιά δυο βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη, τον «Καπετάν Μιχάλη» και τον «Τελευταίο πειρασμό». Ο ανυπότακτος κι αντάρτης νους της περιπλανιόταν σε μακρινά ανερεύνητα ακρογιάλια κι η καρδιά της φουρτούνιαζε. Ήταν και οι πυρωμένες λέξεις του μεγάλου Κρητικού που ρουφούσε με δονκιχωτική λαχτάρα, που την έκαναν ν� ανατριχιάζει… Ένα απρόσμενο περιστατικό, όμως, μ� έναν διαβολεμένο καλόγερο ήταν η αιτία να αφιερωθεί με λαιμαργία στην ανυπότακτη ορμητική σκέψη του Καζαντζάκη. «Τίποτα δεν αγάπησα, θεοποίησα και σεβάστηκα στην ζωή μου περισσότερο από την βασανισμένη διγενική σκέψη του μεγάλου Καστρινού. Η σκέψη του, θεριό ανήμερο, μπήκε στις φλέβες μου και ρούφηξε το αίμα μου αλύπητα και ο μηδενισμός του ξεκοκάλισε κάθε ίνα της νεανικής μου λαχτάρας».

’ρχισε ν� αλληλογραφεί με την Ελένη Καζαντζάκη, που έμενε τότε στην Ελβετία. Αυτή η επαφή μαζί της την είχε συναρπάσει. Ήταν ένα αόρατο άγγιγμα, μια δικαίωση στην αναστάτωση του νου της. «Πρώτη φορά λαβαίνω από την Ελλάδα τέτοιο ορμητικό ενθουσιασμό για το Νίκο και γραμμένο από ποιον; Από ένα κοριτσάκι του γυμνασίου»! Αυτή ήταν η απάντηση της συζύγου του συγγραφέα. Το 1957, συγκλονίζεται με το θάνατο του Καζαντζάκη και όλα τα όσα γνωστά διαδραματίστηκαν με την ταφή του, αφού η Ιερά Σύνοδος τον είχε αφορίσει. Όλα αυτά τη σημάδεψαν κι άφησαν μέσα της μια πίκρα μέχρι το 1972, όπου μια δημοσιογραφική της αποστολή στο Ηράκλειο ήταν η ευκαιρία να πάρει δικαίωση για όσα τη βασάνιζαν τόσα χρόνια. Η ίδια διηγείται: «Λωλάθηκα, παλάβωσα, έχασα το μυαλό μου. Ο πνευματικός μου έρωτας με τον Καζαντζάκη με παρέσυρε σαν θύελλα στον ανεμοστρόβιλο της πανούργας καρδιάς μου. Τίποτα δεν σταματούσε τον ταύρο μέσα μου, που ζητούσε να μονομαχήσει με το κόκκινο πανί της αλήθειας και της δικαίωσης. Μια έρευνα για την κηδεία και τον αφορισμό του Κρητικού συγγραφέα θα ηρεμούσε το σκουλήκι που μ� έτρωγε μέσα μου». Ξέχασε την αποστολή της κι άρχισε με πάθος τη σπουδαία έρευνά της. Η τετραπέρατη Κρητικιά δημοσιογράφος έκανε τα πάντα, βρήκε τρόπους και «ψάρεψε» τα ανάλογα πρόσωπα και έμαθε μυστικά που ήταν θαμμένα χρόνια και που ούτε μια χούφτα άνθρωποι στον κόσμο δεν γνώριζαν.

Η σημαντική της έρευνα για τον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, που έγραψε το 1972, απαγορεύτηκε από την στρατιωτική Χούντα, όμως, η δημοσίευσή της είδε το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΛΟΓΟΣ» της Αυστραλίας, το 2003. Μεταφράστηκε σε 15 γλώσσες και στη συνέχεια δημοσιεύτηκε σε αρκετά έντυπα. Μετά από 50 χρόνια απάνθρωπης σιωπής, το Πατριαρχείο επιβεβαίωνε επίσημα ότι ο Νίκος Καζαντζάκης δεν αφορίστηκε ποτέ από την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία! Σύντομα θα έχουμε κι άλλη μια σπουδαία έρευνα για τον Νίκο Καζαντζάκη από την κυρία Κατσουλάκη, που θα ανατρέψει πολλά και θα κάνει, απ� ό,τι φαίνεται, παγκόσμιο πάταγο.

* Εκδόσεις Κονιδάρη

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΟΥΚΑΚΗΣ

Πηγή : ΕΜΠΡΟΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΟΜΟΥ ΛΕΣΒΟΥ

Στα λασπωμένα σοκάκια, σωροί από σαπισμένα σκουπίδια αναδίδουν μια ανυπόφορη δυσοσμία. Ψωριασμένοι, αδέσποτοι σκύλοι, γάτες και κότες περιφέρονται άσκοπα.. Ο τόπος βρωμάει από ιδρώτα, κοπριά, φρέσκια βερβελίθρα και βαριά μπαχαρικά.

Γιγάντιες αφίσες με το αυστηρό πρόσωπο του Ιρανού θρησκευτικού ηγέτη Χομεϊνί 3 μοστράρουν τους τοίχους και τους ηλεκτρικούς στύλους. Ο παραμυθάς σμίγει τα φρύδια. Μια απόμακρη εφιαλτική μουσική ταράζει το μυαλό του. Την ίδια στιγμή, ένα αρχοντικό σελωμένο άλογο διασχίζει βιαστικά την πλατεία. Ο ξιπασμένος καβαλάρης του σουφρώνει περιφρονητικά τη μύτη, ενώ ένα μπουλούκι αλαφιασμένοι αγωγιάτες προηγούνται, ανοίγοντας δρόμο για να περάσει ο αφέντης τους. Ξαφνικά, μια σάλπιγγα ηχεί από μακριά. Είναι το παραδοσιακό κάλεσμα για ντόπιους και ξένους να χαλαρώσουν στο γειτονικό χαμάμ. Αργότερα, ένα μπουλούκι μικροπραματευτάδες και τελάληδες ξεμπουκάρουν στην πλατεία κουβαλώντας φαρδιά πανέρια στο κεφάλι και αρχίζουν να διαλαλούν τις πραμάτειες τους.

"Ατζίλ ΜοσΑλιάτ! 4".

"Ατζίλ Μπαλάλ! 5".

"Φρεσκοκομμένα ρόδα από το Ισφαχάν!"

Μες στην ξέφρενη κίνηση και την οχλαγωγία, ο παραμυθάς ζυγώνει στην πλατεία. Τα χαμίνια ανυπόμονα παρατάνε το παιχνίδι τους και τον παίρνουν στο κατόπι τσιρίζοντας. Κάποιος κάνει χώρο στην άκρη του δρόμου για να καθίσει. Ο εξαθλιωμένος γέροντας σταυρώνει τα πόδια του και παίρνει την άρπα του αγκαλιά. Τη χαϊδεύει τρυφερά, ερωτιάρικα. Τα γοργοκίνητα μάτια του σεργιανίζουν ολόγυρα μελετώντας τα μυριάδες πρόσωπα του πλήθους που ολοένα και πληθαίνει.

Χασομέρηδες, αργόσχολοι περαστικοί, γυρολόγοι, απλώνουν τα χαλιά τους κατάχαμα και στρογγυλοκάθονται γύρω του. Ξέρουν καλά ότι η ιστορία που ετοιμάζεται να διηγηθεί ο ξακουστός αυτός αφηγητής θα κρατήσει μέχρι το σούρουπο. Τα λόγια του είχαν πάντα μια μαγνητική δύναμη, ένα αόρατο κλειδί που έμπαινε μέσα στο μισόφωτος τους σαν τρανός αφέντης.

Ο γέροντας πλέκει νευρικά τα δάχτυλα στη δίκλωνη γενειάδα του, δαγκώνοντας τα χείλη με ασυνήθιστη ταραχή. Ένα πέπλο ανομολόγητου πόνου σκιάζει το ανεμοδαρμένο πρόσωπό του σαν να κρύβει ένα φοβερό μυστικό. Κάτω από τον ανελέητο ήλιο η φωνή του ραγίζει.

"Σήμερα, φίλοι μου, ξεδιπλώστε τα φεγγαροπλασμένα κιλίμια της χαράς! Γιατί η αληθινή τούτη ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν έχει ειπωθεί από κανένα στόμα. Είναι ένα πρωτόπλαστο καραβάνι ζωής, υφασμένο σαν πολύτιμο Περσικό χαλί, από μυριάδες φίνες κλωστές ανθρώπινης ικανότητας, συμπόνιας και πάθους.

"Μια κλασική ιστορία, που δε φυλακίζεται στο χρόνο και τις ιδιομορφίες της Αυτοκρατορικής Περσίας, μόνο μιλά για τις βαθιές αλήθειες της ανθρώπινης φύσης. Κάθε αυθεντική ιστορία είναι οικουμενική, και η οικουμενική εσωτερική φωνή είναι ανώνυμη - το αλφαβητάρι της ανθρωπότητας. Το ρομαντικό σκηνικό μιας αγάπης ανυπόταχτης και αδιαπραγμάτευτης, ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια. Ινσαλλάχ! Αν θέλει ο Θεός! Μετά από αυτή τη συνταρακτική αφήγηση, η άρπα μου θα βουβαθεί για πάντα".

Οι θεατές στην πρώτη σειρά, σαστισμένοι, σουφρώνουν τα φρύδια. Ο γέροντας ξεροβήχει για να καθαρίσει το ξεραμένο λαρύγγι του. Το κοκαλιάρικο κορμί του τρεμουλιάζει σαν καλαμιά.

"Η αυγινή κραυγή της μετανοίας μου είναι η μουσική που παίζω σήμερα", μουρμουρίζει, αινιγματικά. "Η επίγεια ζωή μου είναι λιγοστή, ανήμπορη - η καμήλα του θανάτου κοιμάται στο κατώφλι μου, φίλοι μου. Όμως οι θύμησες από τα περασμένα ξεχύνονται βροχή στα μουράγια του νου μου, ανεξίτηλες σαν το αποτύπωμα του φοίνικα πάνω στις χαλκόχρωμες, αμμουδερές δίνες μιας απέραντης, ερήμου".

Σταματά για λίγο και αναστενάζει. Με υγρά μάτια, ο ψωμοζήτης παραμυθάς ανασηκώνει το κεφάλι και ατενίζει ικετευτικά τον ατελείωτο ουρανό, σαν να ζητιανεύει σιωπηλά μερικά ψίχουλα ελέους και την συγνώμη του Θεού. Τα δάχτυλά του χαϊδεύουν περίτεχνα τις χορδές της άρπας του και αρχίζει με τρεμουλιαστή φωνή να αφηγείται τούτη την τραγική ιστορία-- έναν ύμνο στο ακατανίκητο ανθρώπινο πνεύμα, και μια ανεπανάληπτη ραψωδία μιας ανεξαγόραστης ιστορίας αγάπης. "Όλα άρχισαν στην Περσία", ψελλίζει με μια δοξαριά.

Το φιλόμυθο ακροατήριο, που ήδη κρέμεται από τα χείλη του, ζυγώνει πιο κοντά για ν' ακούσει, με κομμένη την ανάσα, κάτω από το μαργαριταρένιο θρόνο του Αλλάχ.
Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ

Συνέχεια στο Κείμενο

Ελένη Κατσουλάκη




Επικοινωνείτε εδώ
με την συγγραφέα:
Eleni Katsoulaki







Ιούνιος 30, 2007
Ο ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
της Ελένης Κατσουλάκη

Εχθρικός, αιμοβόρος άνεμος μαστίγωνε την Κρήτη του 1883. Οι Βάρβαροι Τούρκοι κατακτητές βίαζαν το τραχύ χώμα του νησιού, χωρίς έλεος. Μα η αδάμαστη, ανυπόταχτη ψυχή του Κρητικού σφυρηλατημένη με χιλιάδες χρόνια αγώνες, πληγιασμένη, μισόγυμνη, δεν έσκυβε το κεφάλι.

Μια φλόγα άσβεστη για λευτεριά , κουρσάρικη, ξέβραζε από την μήτρα της που περιφρονούσε με πείσμα τον θάνατο, και έπαιζε μαζί του χορεύοντας στην άκρα του γκρεμού. Με την ζύμη της ποίησης, και την ανάγκη της λευτεριάς πλάστηκε ο λαός της.

Στις 18 του Φλεβάρη, το πρωί, γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης στο φτωχό ορεινό χωριουδάκι Ασσύρωτοι Ρεθύμνης Μυλοποτάμου. Ήταν η μέρα των ψυχών-μια σημαδιακή μέρα που έμεινε αθάνατη στις σελίδες της ιστορίας.

Ο πατέρας του Μιχάλης, ένα βουνίσιος , κεντρισμένος ταύρος, μικροέμπορος από το Ηράκλειο δρασκέλησε την πόρτα περήφανος, σαν κορδωμένο παγώνι. Ήπιε, μέθυσε και βροντοχτύπησε το στήθος του. Η Μαριγώ, η σιωπηλή υποταγμένη γυναίκα του, του χάρισε αργότερα δύο κόρες που ο άξεστος άγριος κύρης τους περιφρόνησε, άσπλαχνα..

Ο νεαρός Καζαντζάκης γνώρισε την προσφυγιά στην Νάξο όπου κατέφυγε η οικογένεια του στην τελευταία Κρητική επανάσταση του 1897. Ο 14 χρόνος μαθητής διδάσκεται την Γαλλική, και Ιταλική σένα ασκητικό Καθολικό μοναστήρι. Αργότερα τελειώνει το γυμνάσιο στο Ηράκλειο.

Ο σκληροτράχηλος πατέρας του, απαιτεί να φοιτήσει ο γιος του στην νομική σχολή στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Νίκος κάτω από τον παράφορο φόβο του δεσποτικού πατέρα του, δεν τόλμησε να αρνηθεί. Παίρνει το δίπλωμα της νομικής με άριστα.

Ο νεαρός Καζαντζάκης, μεθυσμένος με Διονυσιακή μέθη, κλείνεται στο απέριττο κελί του, και γράφει ακαταπόνητα, χωρίς να παίρνει ανάσα. Πυρωμένος από μια ανήλεη φλόγα, εκφράζει την εσωτερική αγωνία του, και την τραγική κραυγή που ούρλιαζε μέσα του, και ζητούσε λύτρωση. Κανένα γήινο θέλγητρο δεν τον συγκινεί.

Δημοσιεύει το πρώτο του βιβλίο ΟΦΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟΣ σε ηλικία 23 χρόνων. Οι κριτικοί σοκάρονται με τον τολμηρό, νοσηρό ερωτισμό, και το παραλήρημα της σαρκικής ηδονής, όπου ο εραστής για να νικήσει το πάθος του σκοτώνει την αγαπημένη του. Μα όλοι οι Ακαδημαϊκοί συμφωνούν, ότι ένα μεγάλο ταλέντο είχε ανθίσει στα Ελληνικά γράμματα.

Ακολουθεί το δοκίμιο "η αρρώστια του αιώνος," και το δράμα "ξημερώνει".

Από τότε αρχίζει η Καζανζάκικη γραπτή θύελλα-- -ένα ωκεάνιο γλωσοβούισμα --ένα όραμα σύνθεσης και αποσύνθεσης, και μια θανάσιμη πάλη της σάρκας με το πνεύμα. Οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι δίδασκαν την τέλεια ισορροπημένη αρμονία του σώματος, και της ψυχής. Ο Καζαντζάκης ήθελε να κατασπαράξει την σάρκα, και να την κάνει πνεύμα. ’ντρας και γυναίκα στα έργα του Καζαντζάκη, θα είναι πάντα αντίμαχες δυνάμεις. Ο άντρας θα είναι το φως, και η γυναίκα ο πειρασμός που παραστρατίζει τον νου του.

Το Παρίσι του 1908 φιλοξενεί τον Καστρινό διανοούμενο. Ο φλογισμένος συγγραφέας μαγνητίζεται από τις διαλέξεις του Γάλλου φιλόσοφου Ανρί Μπέργκσον, και ολοκληρώνει το μυθιστόρημα του "σπασμένες ψυχές". Μα ο Καζαντζάκης δεν υποδουλώνεται σε καμιά θεωρεία. Ερωτεύεται ορμητικά κάθε καινούργια ιδέα, και μετά την γκρεμίζει σαν νάταν φτιαγμένη από άνεμο. Ομολογεί ότι δεν είναι ο άνθρωπος που τον ενδιαφέρει, αλλά η φλόγα που καίει τον άνθρωπο. Είναι μια μυσταγωγική πηγή αντινομίας, και φευγαλέων μεγάλων ιδεών που αλληλοσυγκρούονται.

Ο Μπέρξον τον αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες. Μα ο άγιος και δάσκαλος του υπήρξε ο Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε. Ο πρωτομάστορας του "υπεράνθρωπου" τον πλούτισε με μεγάλες αγωνίες, και τον έμαθε να μην φοβάται τον θάνατο, και να περιφρονεί την ευτυχία για μια άβυσσο χωρίς ουρανό. Ο γίγαντας του νου, και ο άσπλαχνος κουρσάρος του κατεστημένου τον μαγεύει, και επηρεάζει θέμελα την ψυχοσύνθεση του.

Επιστρέφοντας στην Κρήτη ερωτεύεται την συμπατριώτισσα του Γαλάτεια Αλεξίου, μια χειραφετημένη, αντάρτισσα διανοούμενη. Συζούν στην Αθήνα, μα ο ανυπόταχτος Καζαντζάκης θεωρεί τον γάμο το μεγαλύτερο κοινωνικό ψεύδος, και αρνείται να παραδοθεί. Κάτω από πίεση του πατέρα της, παντρεύονται στο μακάβριο νεκροταφείο του Αγίου Κωνσταντίνου, στο Ηράκλειο.

Τα χνώτα τους δεν σμίγουν. Ο Καζαντζάκης τρομοκρατείται από την εκρηκτική προσωπικότητα της γυναίκας του, και ταξιδεύει τους 4 ορίζοντες για να είναι μακριά της. Σαλπάρει για την Ελβετία, Κίνα Ιαπωνία, Αίγυπτος , Παλαιστίνη, Αγγλία , Ισπανία, Ρωσία, Γερμανία, Βιέννη, σαν διψασμένος οδοιπόρος της αβύσσου να προλάβει να ανηφορήσει όλα τα σκαλοπάτια του ανθρώπινου πόνου.

Στο Βερολίνο το 1922 ζυμώνεται με τα επαναστατικά ρεύματα που συγκλόνιζαν την λιμαγμένη Γερμανία, ανακατεύεται με σοσιαλιστικά κόμματα και βγάζει φλογισμένες διαλέξεις -- μια φλόγα μέσα στο καμίνι που έκαιγε την Ευρώπη.

Συνδέεται ερωτικά με την Rachel Lipstein, μια Πολωνοεβραία που τον μυεί στον πύρινο κύκλο της γνωστής κομουνίστριας Rozas Luxembourg. Συναρπάζεται με το Λένιν, συναντά τον Τρόσκυ και ταξιδεύει 4 φορές στην Ρωσία. Mα o προλετάριος νέος Θεός γρήγορα τον απογοητεύει.

'Aρχισε ακούραστα να ανιχνεύει να βρει άλλες μεγάλες ηρωικές μορφές. Έψαχνε την κάθαρση. Ήταν σε μια αδυσώπητη διαμάχη με τον εαυτό του. Προσπαθεί να συλλάβει με τον λόγο την ουσία της ύπαρξης.

Θέλοντας να γκρεμίσει τα παλαιά είδωλα και θρησκείες ασπάζεται τον μηδενιστικό Βουδισμό, για να τον απορρίψει αργότερα. Μεταφυσικές αγωνίες, και η μορφή του Χριστού ματώνουν την σκέψη του. Σαν σχοινοβάτης αιωρείται άφοβα πάνω από την σκοτεινή άβυσσο.

Στην Βιέννη, το πρόσωπο του πρήστηκε και ένα αποκρουστικό έκζεμα είχε απλωθεί στα χείλια και το πηγούνι του, και έφτανε μέχρι τα μάτια, και στις παλάμες. Φορώντας γάντια, κλεισμένος στο ερημικό κελί του για ολάκερους μήνες, αρχίζει να πλάθει ένα ποιητικό δράμα για τον "Βούδα" τον μεγάλο ασκητή, που απαρνήθηκε όλες τις επιθυμίες και τους πειρασμούς της ζωής. Και συχνά σαν ζύγωνε το δειλινό δεν μπορούσε να συγκράτηση τα δάκρυα του. Τα φριχτά αυτά έλκη τον βασάνιζαν σε όλη του την ζωή.

Χωρίζει με την Γαλάτεια δυο χρόνια αργότερα, και γνωρίζεται με την Ελένη Σαμίου, μια νεαρή υποτακτική θαυμάστρια του και συζούν μαζί. Μετά από 21 χρόνια συμβίωσης παντρεύεται την Ελένη, την "γενναία συντρόφισσα" όπως την αποκαλούσε.

Το γαλήνιο νησάκι της Αίγινας γίνεται η μόνιμη φωλιά του. Μέσα στην απομόνωση και κοινωνική αποξένωση επεξεργάζεται την έκτη γραφή του πολύπνοου, επικού, τιτανικού ποιήματος " Οδύσσεια", και ολοκληρώνει την τραγωδία "Μέλισσα".

Στην κατοχή, ταμπουρωμένος στην Αίγινα, γράφει το βιβλίο "ΑΓΓΛΙΑ", τελειώνει την πρώτη μορφή του ΒΟΥΔΑ, στρώνει την μετάφραση του "ΔΑΝΤΗ", και βάζει στα σκαριά το μυθιστόρημα " ΖΟΡΒΑΣ", και τον "Τελευταίο Πειρασμό".

Μετά την αναχώρηση των Γερμανών, ανεβάζεται στο Βασιλικό θέατρο της Αθήνας το έργο του "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ" που προκαλεί υστερικό σάλο από ακροδεξιούς, που απειλούν να κάψουν το θέατρο.

Η εταιρεία Ελλήνων λογοτεχνών προτείνει τον Καζαντζάκη, και τον Σικελιανό για το βραβείο ΝΟΒΕΛ.

Το ζεύγος Καζαντζάκη μετακομίζει στην Ελβετία. Ο Καζαντζάκης πινελιάζει την πρώτη μορφή του " ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗ", ο " ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ", " ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΟΦΑΔΕΣ" και το θεατρικό δράμα " ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ."

Το 1951 Ο Καζαντζάκης νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Φράιμπουργκ της Γερμανίας. Ο κορυφαίος Γερμανός αιματολόγος Χαιλμαύερ, διαπιστώνει ότι ο διάσημος συγγραφέας έπασχε από καλοήθη λευχαιμία. Ο μεγάλος επιστήμονας από τότε αντικαταστούσε κάθε χρόνο, μέχρι τον θάνατο του, το μολυσμένο αίμα του Καζαντζάκη με Γερμανικό αίμα, και του πρόσφερε δύναμη και ζωή.

Σε τούτα τα δύσκολα χρόνια Ο Καζαντζάκης άρχισε να χαράζει την μυθοποιημένη βιογραφία του "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΡΕΚΟ".

Μια επικίνδυνη μόλυνση στο δεξί μάτι τον σαϊτεύει, και τελικά χάνει την όραση του στο ένα μάτι, το 1953.

'Aτρωτος, ακαταπόνητος από την σαρκοβόρα αρρώστια, και το δράμα του, ο Καζαντζάκης συνέχισε με αχόρταγο πάθος να εκπληρώσει του δικό του νόμο που είχε γράψει στον ΒΡΑΧΟΚΗΠΟ : " Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ' απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος.

Ο Καζαντζάκης χάνει το ΝΟΒΕΛ για μια ψήφο. Ο θανάσιμος εχθρός του, ο συγγραφέας Σπύρος Μελάς, η Βασίλισσα Φρειδερίκη, και ο πρέσβης της Ελλάδος στην Σουηδία επηρεάζουν αρνητικά την Σουηδική Ακαδημία, και σαμποτάρουν με βαρβαρότητα τον Δυνάστη της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Εξαντλημένος συγγραφέας άφησε την τελευταία του ανάσα πικραμένος στο νοσοκομείο Φραιμβουρκ στις 26 Οκτωβρίου το 1957, ψελλίζοντας με κόπο στα Γερμανικά : Τετέλεσται!

Ο Παλικαρίσιος πρωτοψάλτης που βίασε όλες τις αραχνιασμένες ιδέες του κόσμου, και τις έκανε μαντινάδες στη λύρα του πνεύματος έφυγε από την μήτρα της γης, σαν φθαρμένη ιδέα.

Η παρθενική μαντινάδα που τραγούδησε στην κορφή του κόσμου με μια δοξαριά ήταν μια ολοκλήρωση του χωματένιου ανθρώπου, γιατί ο αλλόκοτος τούτος τροβαδούρος ήτανε όλα μαζί: και στίχος και μουσική.

Ο ταυρομάχος της πέννας, και του λαγγεμένου , πρωτόπλαστου λόγου πέθανε όπως γεννήθηκε: ολόγυμνος. Ο ανυπόταχτος συγγραφέας λευτερωμένος απ' όλες τις ουτοπικές, αναιμικές ιδέες και τ' ασφυχτικά κοινωνικά καλούπια, πήδηξε με μια σαϊτιά στην αιωνιότητα του τόπου, και του χρόνου. Ο περήφανος αετός της Κρήτης ξεπέρασε το ανθρώπινο καβούκι του μεταξοσκώληκα κι έγινε αθάνατη πνευματική πεταλούδα. Η ανάσα του μυρίζει ακόμα θυμάρι, και φασκομηλιά της Κρήτης.

Η σωρός του μεταφέρθηκε με αυτοκίνητο από την Γερμανία στην Αθήνα, και αναπαύτηκε στο τείχος του Μαρτινέγκου στο Ηράκλειο Κρήτης.




Επικοινωνείτε εδώ
με την συγγραφέα:
Eleni Katsoulaki







Η Σταύρωση τουΝίκου Καζαντζάκη
της Ελένης Κατσουλάκη

1965. Καθισμένη στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού στα Χανιά, αγνάντευα από μακριά την γαλάζια καπριτσιόζα θάλασσα ξαπλωμένη νωχελικά στα πόδια του βουνού φλερτάροντας ξεδιάντροπα με τις χρυσές ανταύγειες του ντροπαλού, ξανθού ήλιου. Δροσερό αεράκι φυσούσε κι αγκάλιαζε με τρυφεράδα τα καΐκια, τις ψαρόβαρκες και τους μουσκεμένους στον ιδρώτα χαμάληδες που πηγαινοερχόταν στο ενετικό μουράγιο φορτωμένοι με βαριά λιγδωμένα καφάσια από ψάρια και δίχτυα.

Ο νους μου, ανυπότακτος αντάρτης, περιπλανιόταν σε μακρινά ανερεύνητα ακρογιάλια κι η καρδιά μου φουρτούνιαζε. Στην ποδιά μου κρατούσα δυο βιβλία: Τον καπετάν Μιχάλη και τον Τελευταίο πειρασμό. Σαν διψασμένος ορειβάτης ρουφούσα με δονκιχωτική λαχτάρα τις πυρωμένες λέξεις του Καζαντζάκη και ανατρίχιαζα σαν έμπαινα στα στήθια του φουρτουνιασμένου Κρητικού που πάλευε να λευτερωθεί από την σκλαβιά του βάρβαρου Σουλτάνου.

Ξαφνικά, η αυστηρή μορφή ενός καλόγερου του 'Aγιου Όρους ξεπετάχτηκε σαν φάντασμα εμπρός μου. Ήταν ένας ψηλόλιγνος, μουσάτος κληρικός με αετίσια ρασπούτικα μάτια που νοίκιαζε ένα δωμάτιο στον πάνω όροφο. Πάντα ταξίδευε σ' όλους τους ελληνικούς ορίζοντες πουλώντας θαυματουργό χώμα από τα Ιεροσόλυμα παρμένο μέσα από τον τάφο του Χριστού για φυλακτά και θεϊκά γιατροσόφια.

Μονομιάς άρπαξα τα βιβλία και τα 'χωσα κάτω από τα ρούχα μου. Σίμωσε κοντά σουφρώνοντας τα παχιά του φρύδια και με μια γρήγορη κίνηση τα παίρνει στα χέρια του. Οι φλέβες στα μηλίγγια του φούσκωσαν και ανατινάχτηκε σαν να τον δάγκωσε φίδι.

- Ντροπή σου αμαρτωλή να διαβάζεις τα βρωμερά τούτα βιβλία του βλάστημου αντίχριστου Κρητικού που ρεζίλεψε τους ηρωικούς αγώνες της Κρήτης και μασκάρεψε τα ιερά και όσια της εκκλησιάς μας. Αφορεσμένος νάναι σε όλους τους αιώνες αμήν.

- Μα ο Χριστιανισμός κηρύσσει αγάπη, τόλμησα να διαμαρτυρηθώ. Ο Καζαντζάκης πόνεσε την αλυσοδεμένη ψυχή της έρημης Κρήτης και αγάπησε τον Χριστό.

Ο μοναχός χλιμίντρησε σαν αγριομούλαρο. Έφτυσε καταγής φουρτουνιασμένος. Αφρισμένα σάλια τρέχανε από το στόμα του. Βράχνιασε η φωνή του.

- Ο διάολος να μπει μέσα σου. Σ' εσένα και σ' αυτόν τον τσαρλατάνο που σε ξεμυάλισε. Διάολε στην κοκάλα του. Ποτέ να μην λιώσουνε, Αμήν!

Έφυγε τρομαγμένος σαν λιποτάχτης πηδώντας δυο-δυο τα σκαλιά για να γλιτώσει από την λέπρα της τυπωμένης απαγορευμένης σκέψης του Σατανά.

Αργότερα έμαθα από τον πατέρα μου πως ο αγιασμένος τούτος καλόγερος είχε σκοτώσει για περιουσιακά ένα νέο παλικάρι σε κάποιο χωριό στο Ρέθυμνο και πήγε στο 'Aγιο Όρος να γλιτώσει τη δικαστική τιμωρία. Μια μέρα ο πιστός μοναχός αποπλάνησε τον αγαθό θεοφοβούμενο δεκαοχτάχρονο μαθητή που έμενε στο διπλανό δωμάτιο του σπιτιού μας και τον παρέσυρε κρυφά στο 'Aγιο Όρος. Η αστυνομία τον βρήκε μετά από καμπόσους μήνες και τον γύρισε πίσω στο χωριό του. Η εκκλησία και η τοπική αστυνομία μας έστειλε προφορικό ραβασάκι να σφραγίσουμε το στόμα μας. Εγώ που είχα τον καλόγερο στην μπούκα του τουφεκιού και δεν έχαβα τα ευλογημένα γιατροσόφια του και τα παραμύθια του, το 'κανα κουδούνια σε όλους τους μαχαλάδες και κοντογειτονιές.

Μια μέρα η απλοϊκή μάνα μου που λάτρευε τυφλά τον Χριστό και σταυροκοπιόταν με δέηση σαν θωρούσε εκκλησιά η παπά, μου 'σκασε το μυστικό.

- Αχ κοπελιά μου, χάλασε ο κόσμος. Σύντομα θα 'ρθει η Δευτέρα παρουσία!

- Ίντα έγινε μάνα, την ρωτώ με μια σταλιά ειρωνείας. Εγώ δε φοβούμαι. Έχω κλείσει θέση στον παράδεισο!

- Μας καταράστηκε ο Μεγαλοδύναμος και άφησε το Σατανά να μας πιάσει στη φάκα. Ο παπά-Γιώργης της εκκλησιάς μας ξεπαρθένεψε τρεις κοπελιές του γυμνασίου! Ο Διάβολος κόρη μου τον παράσυρε. Αχού, αχού τι κακό μας βρήκε!

- Τον διώξανε;

- Όχι, βέβαια, τούτα τα πράγματα πρέπει να μείνουμε κρυφά, να μην έρθει το κακό πνεύμα και μπει μέσα και σε άλλους άγιους ανθρώπους. Ο Θεός να μας φιλάει από τον «έξω από δω»!

Από κείνη την μέρα κάτι μέσα μου θρυμματίστηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Ένα-ένα τα χάρτινα, φανταχτερά παραπετάσματα του Βιβλικού παραμυθιού ξεσχίστηκαν και η φοβερή μάσκα της αλήθειας με κατατρόμαξε. Πήγαινα κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη και ρουφούσα με λαιμαργία την ανυπόταχτη ορμητική σκέψη του Καζαντζάκη και ανέπνεα την δυνατή μυρωδιά της ταραγμένης οδοιπορίας του στην άβυσσο. Μοιράστηκα χωρίς όρια και συμπόνια τον εσωτερικό, αβάσταχτο πόνο του. Τίποτα δεν αγάπησα, θεοποίησα και σεβάστηκα στην ζωή μου περισσότερο από την βασανισμένη διγενική σκέψη του μεγάλου Καστρινού. Η σκέψη του, θεριό ανήμερο μπήκε στις φλέβες μου και ρούφηξε το αίμα μου αλύπητα και ο μηδενισμός του ξεκοκάλισε κάθε ίνα της νεανικής μου λαχτάρας. Σαν τον Καζαντζάκη, άρχισα να βλέπω σε κάθε πρόσωπο το θάνατο. Η ματαιότητα του χωματένιου ανθρώπου μου 'σπασε τις βυζιάρικες φτερούγες μου. 'Aρχιζα κι εγώ να βλέπω όλα τα αποπλανητικά φτιασίδια του κόσμου και τις αξίες με το μικροσκόπιο.

Παλικαρίσιος πρωτοψάλτης βίασε όλες τις αραχνιασμένες ιδέες του κόσμου και τις έκανε μαντινάδες στη λύρα του πνεύματος. 'Aγριος διψασμένος Μινώταυρος κατασπάραξε χωρίς έλεος τ' απατηλά κουβάρια της οργανωμένης , καλόβουλης Θεϊκής ύπαρξης και περπάτησε σε απάτητα, κακοτράχαλα άγνωστα μονοπάτια και τα 'κανε ποίηση. Ασκητικός, μοναχός, κουβαλώντας μέσα του την σαρκοβόρα ερημιά της λεύτερης σκέψης άφησε τα αντρίκεια χνάρια του στη γη σαν ένας πολυταξιδεμένος Οδυσσέας που 'ψαχνε με απελπισία την ανώτατη μορφή της αλήθειας. Η παρθενική μαντινάδα που τραγούδησε στην κορφή του κόσμου με μια δοξαριά ήταν μια ολοκλήρωση του χωματένιου ανθρώπου της γης, γιατί ο αλλόκοτος τούτος τροβαδούρος ήτανε όλα μαζί: και στίχος και μουσική.

Η θεϊκή μορφή του Χριστού τον είχε συναρπάσει από μικρό παιδί. Μα η απλοϊκή επεξήγηση του Ευαγγελίου γέννησε αβάσταχτες πνευματικές απορίες που τον τυραννούσαν χωρίς συμπόνια.. Χούφτιασε το ανυπότακτο μυαλό του με αντιφατικές ιδέες κι εμπειρίες κι έσπασε τις πατροπαράδοτες αλυσίδες της σκλαβωμένης σκέψης, παίρνοντας τον κακοτράχαλο ανήφορο να λευτερώσει την ύπαρξη του Θεού. Και ψάχνοντας ν' αγγίξει την βουνοκορφή της αλήθειας μετουσίωσε την ύλη σε πνεύμα και με την ορμητική του δημιουργία συμφιλίωσε τις αντιμαχόμενες φωνές που ούρλιαζαν μέσα του ανάμεσα στην ζωή και το θάνατο, στη σύνθεση κι αποσύνθεση.

Αντάρτικος, αχαλιναγώγητος Ευαγγελιστής, πάλεψε τον Θεό με την ελπίδα να χάσει, ενώ η κοινωνία πάλευε το διάβολο με την ελπίδα να κερδίσει. Για τον Καζαντζάκη η υπέρτατη αρετή του ανθρώπου ήταν η ευθύνη και ο αγώνας. Ο Χριστός έχει δυο υποστάσεις ανθρώπινη και Θεϊκή και σαν άνθρωπος αγωνίσθηκε να σώσει την ύπαρξη του αρρωστιάρικου Θεού. Ο Χριστός σταυρώθηκε όχι μόνο για να σώσει τον άνθρωπο αλλά για να σώσει και το Θεό. Με την σταύρωση του ο Χριστός βασανίστηκε να υποτάξει όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες και τελικά το δυναμικό πνεύμα του νίκησε την ύλη. Ο Θεός σπαρτάρισε από την νίκη του Χριστού, μεγάλωσε, αναζωογονήθηκε και σώθηκε. Μα δεν υπάρχει πιο βασανιστική αιμοβόρα μοναξιά από την μοναξιά της σκέψης -- ο πιο φρικτός ανήλεος πόνος του σκεφτόμενου ανθρώπου.

'Aρχισα ν' αλληλογραφώ με την Ελένη Καζαντζάκη που 'μενε τότε στην Ελβετία. Η επαφή μαζί της με είχε συναρπάσει. Ήταν ένα αόρατο άγγιγμα, μια δικαίωση στην αναστάτωση του νου μου. «Πρώτη φορά λαβαίνω από την Ελλάδα τέτοιο ορμητικό ενθουσιασμό για το Νίκο και γραμμένο από ποιον; Από ένα κοριτσάκι του Γυμνασίου»! Έτσι μου έγραψε.

Ο πραγματικός Γιώργος Ζορμπάς

Σαν γυρίστηκε το κινηματογραφικό έργο Ζορμπάς έγινε μακελειό στην Κρήτη. Πήγαινα ακόμα στο Γυμνάσιο. Φούντωσαν τα αίματα, τσίμπησαν αλογόμυγες το σβέρκο του αψίθυμου Κρητικού, βούιξε η μεγαλόνησος. Βρισιές, αναθέματα και κατάρες υψώθηκαν από κάθε στουρναρόπετρα της Κρήτης.

- Μας ξεφτίλισε πάλι ο Καζαντζάκης. Εμείς δεν σφάζουμε χήρες και δεν κλέβουμε τους πεθαμένους ! Να κάψουμε την ταινία του συκοφάντη της Κρήτης και της θρησκείας μας, τον αντι-Έλληνα, τον αθυρόστομο, τον προδότη του Χριστού!

Η πνευματική μυωπία του Έλληνα και η τύφλωση του μ' έκοψε σαν διχαλόβεργα. Η ρίζα του κακού είναι η άγνοια, μόνο η γνώση μας σώζει. Το έσκασα από το σχολείο κι έκατσα κι έγραψα μια κριτική και ανάλυση του παρεξηγημένου βιβλίου και το 'στειλα στην τοπική εφημερίδα των Χανίων «Παρατηρητής». Η εφημερίδα το δημοσίευσε και την αλλά μέρα η γη σείστηκε. 'Aνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και του κλήρου μου επιτέθηκαν σαν ύαινες τρίζοντας τα δόντια τους. Το σχολείο ζήτησε να με απολύσει από το γυμνάσιο, ο λαός με έβριζε με συγκινητική γενναιοδωρία και η εφημερίδα μου ζήτησε ν' αναλάβω την πνευματική σελίδα της έκδοσης.

Η άρνηση στη λεύτερη έκφραση με πόνεσε πολύ, ξέσκισε τα σωθικά μου. Πάντα θεωρούσα την αγαπημένη μου πατρίδα βωμό της δημοκρατίας. 'Aρχισα να ερευνώ κιτρινισμένες, σκονισμένες σελίδες του ελληνικού κρατικού μηχανισμού και την αδέσμευτη δύναμη κι επιρροή της Ορθόδοξου Εκκλησίας στο γαλούχημα του Έλληνα. Ανατρίχιασα με φρίκη σαν άνοιξα τ' απόκρυφα ιστορικά καπηλειά και ξεσκέπασα το πολύπλευρο πρόσωπο της. Ένα καπηλειό γιομάτο άγνοια, συμφέρον, υποκρισία και μεσαιωνικό σκοτάδι. Μια στιγματισμένη πληγή και προσβολή στην αξιοπρέπεια και λευτεριά του ανθρώπου.

Όταν στην Ελλάδα οι σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι πήραν στα χέρια τους την εξουσία άρχισαν οι άγριες, αδίστακτες αψιμαχίες μεταξύ δυο μεγάλων δυνάμεων: κράτους και εκκλησίας.

Το 1901 χιλιάδες φοιτητές και διανοούμενοι πλημμύρισαν την Αθήνα και ζητούσαν από τις αρχές να μεταφραστεί το Χριστιανικό Ευαγγέλιο στην δημοτική γλώσσα. Η αστυνομία επιτέθηκε με μίσος στους ειρηνικούς διαδηλωτές. Ογδόντα φοιτητές σκοτώθηκαν κι εκατοντάδες τραυματίσθηκαν.

Το 1907 η Ιερά Σύνοδος απόκτησε απόλυτη εξουσία στα κοινωνικά θέματα του Ελληνικού κράτους. Το 1926 η Ιερά Σύνοδος κατηγόρησε σαν αντεθνική την διδασκαλία του " Κολεγίου των Διδάσκαλων" απέλυσε τους καθηγητές κι έκλεισε το κολέγιο.

Το 1930 η Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε μήνυση και δίκασε τον Καζαντζάκη και τον Δημήτρη Γληνό για ένα άρθρο τους σε λογοτεχνικό περιοδικό των Αθηνών που το κατηγόρησαν σαν σάτιρα εναντίον της θρησκείας.

Το 1952 η Κυβέρνηση Πλαστήρα απείλησε την ολοκληρωτική κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας αν ο ανώτατος κλήρος δεν παραδώσει γη σε 200,000 άγονους Έλληνες αγρότες. Τελικά η εκκλησία αναγκάστηκε να παραχωρήσει στο Ελληνικό κράτος 750,000 στρέμματα από την απέραντη περιουσία της.

Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγονος φανατικός πνευματικός Μακαρθισμός εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία.

Ο πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του Τελευταίου Πειρασμού. Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στο Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του Χριστιανού απολογητή Τεντούλιαν. «Ad tuu,. Domine, tribunal appello: Υποβάλλω την έκκληση μου στην δική σου δικαστική κρίση, Κύριε!» Με άλλα λόγια: "Ο Θεός θα με δικάσει, όχι εσείς."

Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει αποτρόπαια και με βλαστήμιες την αθλιότητα του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά τον Θεάνθρωπο και ζητά να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων του στα Ελληνικά. Έλληνες δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Εστία» εκφράζουν την αγανάκτηση τους και την προτίμηση τους στον Μακαρθισμό παρά τα βρωμόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη κι αποκαλούν αλήτες τους διάσημους ξένους διανοούμενους, θερμούς υποστηρικτές της ελεύθερης σκέψης.

Ο Μητροπολίτης της Χίου φουρκισμένος, τρέμοντας από αγανάκτηση, κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου.

Η Ορθόδοξη εκκλησία τρομοκρατεί τον αμαθή και θεοφοβούμενο λαό κι εκτοξεύει θανατηφόρες σαϊτιές ενάντια στη λεύτερη σκέψη. Η σκιά του αντίχριστου αιμοβόρα κι ανήθικη λήστεψε τα ιερά και όσια της ιεράς εκκλησίας και απειλεί με την πέννα του να γκρεμίσει το Βασίλειο του Χριστού και της Χριστιανικής μας παράδοσης. Σείεται η γη και κλονίζεται η συνείδηση του Χριστιανού. Το μίασμα του πόρνου Καζαντζάκη αιωρείτο σαν μαύρη πανούκλα στο γαλάζιο ουρανό κι απειλούσε να καταστρέψει το Ελληνικό έθνος και να εκμηδενίσει τις Χριστιανικές άξιες του.

Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος κι αφόρεσε τον Καζαντζάκη. Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν τη συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Η Ανωτάτη Εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφορισθεί επίσημα ο γιος του Σατανά. Συνάμα ζητά επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον 'Aρειο Πάγο, το Εφετικό δικαστήριο και τον εισαγγελέα Αθηνών. Ο Καζαντζάκης απαντά στην ανώτατη ιεραρχία: "Με καταραστήκατε 'Aγιοι Ιερείς. Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδηση σας να 'ναι καθαρή σαν τη δική μου και να 'σαστε ηθικοί και θρήσκοι όπως εγώ."

Την ίδια εποχή ο μαέστρος της λογοτεχνίας δίνει συνέντευξη στο Αμερικανικό περιοδικό �Holiday� εκφράζοντας με συγκίνηση την παράφορη αγάπη και νοσταλγία του για την Ελλάδα και την Κρήτη.

Το 1955 άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης αποδοκιμάζουν την ιεροεξεταστική δικτατορική στάση της εκκλησίας και τη σκλαβιά που επιβάλει στη σκέψη. Ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου ζητά να ανακηρυχθεί ο Καζαντζάκης ακαδημαϊκός με διάταγμα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου, η γενέτειρα του διασήμου δημιουργού, διαμαρτύρεται έντονα στην Ιερά Σύνοδο και στο Πατριαρχείο και κατακρίνει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου σαν αντισυνταγματική. Παρόμοια απόφαση πήρε και το Δημοτικό συμβόλαιο των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης αποδοκιμάζοντας την ασυδοσία και κατάχρηση της Ιεραρχίας. Η νομαρχία Θεσσαλονίκης τιμώρησε τον Πρόεδρο και μερικά μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου με δίμηνη αργία.

Το 1956 απονέμεται στον Καζαντζάκη το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Ο ραδιοσταθμός της Αγγλίας BBC ζητά από τον ονομαστό συγγραφέα συνέντευξη για το βιβλίο του Αγγλία. Ο Καζαντζάκης αρνείται με πείσμα τη συνέντευξη σαν διαμαρτυρία ενάντια στις βιαιότητες των 'Aγγλων στην Κύπρο και απαντά στο BBC με τηλεγράφημα από την Γερμανία: "Όταν έγραψα το βιβλίο Αγγλία οι Βρετανοί δεν έσφαζαν Έλληνες στην Κύπρο;"

Στις 26 Νοέμβριου 1957 ο Καζαντζάκης πέθανε στη Γερμανία από λευχαιμία. Ο ταυρομάχος της πέννας και του λόγου πέθανε όπως γεννήθηκε: ολόγυμνος. Ο λεοντόκαρδος συγγραφέας λευτερωμένος απ' όλες τις ουτοπικές, αναιμικές ιδέες και τ' ασφυχτικά κοινωνικά καλούπια πήδηξε με μια σαϊτιά στην αιωνιότητα του τόπου και του χρόνου. Ο περήφανος αετός της Κρήτης ξεπέρασε το ανθρώπινο καβούκι του μεταξοσκώληκα κι έγινε αθάνατη πνευματική πεταλούδα. Η ανάσα του μυρίζει ακόμα θυμάρι και φασκομηλιά της Κρήτης.

Οι εφημερίδες των Αθηνών ανακοίνωσαν αθόρυβα με μικρά γράμματα τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Είχαν πιο ενδιαφέροντα γεγονότα να γιομίσουν τις πρώτες σελίδες τους. Η διάσημη Αμερικανίδα σεξοβόμβα Τζέην Μάνσφιλντ μόλις είχε φτάσει κουνιστή και λυγιστή στην πρωτεύουσα και έδινε με το κιλό προμελετημένες συνεντεύξεις.

Η σωρός του Νίκου Καζαντζάκη έφτασε στην Αθήνα στις 4 Νοέμβριου του 1957. Ξεπετάχτηκαν μονομιάς αλαφιασμένοι, οι κοτσονάτοι παπάδες κι οι επίσκοποι της Ελλάδας. Γούρλωσαν τα σβέλτα ματάκια τους, μούγκρισαν τα θεριά μέσα τους κι αφήνιασε σαν ταύρος η καρδιά τους. "Πέθανε ο Αντίχριστος. Δόξα να 'χει τ' όνομα του Κυρίου. Νικήσαμε τον Δαίμονα, το πνεύμα του κακού. Σώσαμε τον Χριστιανισμό και τα θεμέλια του Έθνους."

Αλαφιασμένος ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Θεόκλητος άρπαξε την βλογημένη ευκαιρία να πάρει εκδίκηση ενάντια του αθυρόστομου υβριστή και συκοφάντη. Σήκωσε την ιερά του ράβδο και έδωσε διαταγή να μην επιτραπεί η σωρός του βλάσφημου νεκρού σε Αθηναϊκό ναό!

Ο ορθόδοξος σύλλογος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ έστειλε τηλεγράφημα στο Μητροπολίτη Κρήτης και σε όλη την ιεραρχία ν' αρνηθούν σφοδρά όλα τα ιερά μυστήρια στον αντίχριστο νεκρό και να μην επιτραπεί η κηδεία του σε κανένα νεκροταφείο της εκκλησιάς. Η εκκλησία της αγάπης, αρνήθηκε με σκληρότητα να τελέσει το τελευταίο μυστήριο σ' ένα βαφτισμένο ορθόδοξο, με άψογες Χριστιανικές αρχές και ηθικό βίο.

Η σβελτάδα και το τετραπέρατο μυαλό το Αριστοτέλη Ωνάση έσωσε την Ελλάδα από ξεφτιλισμό κι εθνική ταπείνωση. Το ίδιο απόγευμα διέθεσε ένα έκτατο αεροπλάνο της Ολυμπιακής και μετέφερε τη σωρό του γίγαντα της λογοτεχνίας στο Ηράκλειο Κρήτης.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 4:30 στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Μια τεράστια ανθρωποθάλασσα υποδέχτηκε το γιο του Ψηλορείτη. Χιλιάδες Καστρικοί, άνθρωποι της παγκόσμιας τέχνης, άνθρωποι του θεάτρου, της πολιτικής και των τοπικών αρχών περίμεναν με θλίψη τον διάσημο νεκρό. Το φέρετρο τοποθετήθηκε στο Μητροπολιτικό ναό του 'Aγιου Μηνά με την έγκριση του Μητροπολίτη της Κρήτης Ευγένιου που αψήφησε τις απειλές της Ιεραρχίας κι έψαλε μια σύντομη επιμνημόσυνο δέηση. Βρακοφόροι Κρητικοί και κοπελιές του Λυκείου μ' εθνικές ενδυμασίες και μαύρες μαντίλες στάθηκαν δίπλα στο φέρετρο. Εκατοντάδες στέφανα κατατέθηκαν σε τιμή του Κρητικού και το λαϊκό προσκύνημα κράτησε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.

Εν τω μεταξύ το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου σε έκτακτη συνέλευσή του ψήφισε να ενταφιαστεί ο μεγάλος νεκρός με δημόσια δαπάνη στον Ενετικό προμαχώνα Μαρτινέγκο. Σκάφτηκε βιαστικά μια χωματένια λακκούβα στη κορυφή του τείχους ? ένας στιγματισμένος ανευλόγητος τάφος, αντιφατικός με όλα τα ιερά ήθη και τους κανόνες τις Ορθοδοξίας. Μα το Δημαρχείο του Κάστρου δεν είχε άλλη εκλογή, εφόσον η εκκλησία δεν είχε την αξιοπρέπεια να τιμήσει την ταφή του συγγραφέα σε νεκροταφείο.

5 Νοεμβρίου 1957. Ο Καθεδρικός ναός του 'Aγιου Μηνά στις 11 το πρωί ήταν ασφυκτικά γιομάτος. Κάθε δρόμος και σοκάκι του Κάστρου είχε σκεπαστεί από μια τεράστια πυκνή ανθρωποθάλασσα που θρηνούσε σιωπηλά και με αξιοπρέπεια τον μεγάλο νεκρό. Στα μπαλκόνια και καταστήματα κυμάτιζαν Εθνικές θλιμμένες σημαίες. Έκλεισαν τα σχολειά, άνοιξαν παράθυρα και πόρτες και ξεμύτισαν έξω οι Καστρινοί για ν' αποχαιρετήσουν τον συμπατριώτη τους - την καυτή ανάσα της Κρήτης. Ο Ψηλορείτης πέρα μακριά στον ορίζοντα ορθωμένος αντρίκεια και περήφανα περίμενε με αδάμαστη λαχτάρα να σφιχταγκαλιάσει το ξενιτεμένο θρέμμα του στ' ατσάλινα Κρητικά του στήθια. Ούτε ένα δάκρυ δεν έσταξε από τα γέρικα μάτια του.

Φρέσκα στέφανα κατατέθηκαν ξανά στην τιμή του νεκρού από την Ελληνική και παγκόσμια πνοή της πολιτικής και των γραμμάτων. Ο Μητροπολίτης Ευγένιος έψαλε την νεκρώσιμη ακολουθία παρουσία του Πρωτοσύγκελου Αρχιμανδρίτη Φιλόθεου. Ο δήμαρχος του Ηρακλείου, ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου, Ο Νορβηγός συγγραφέας Μαξ Τάου, πρυτάνεις του Πανεπιστημίου, ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και διάφοροι λογοτεχνικοί σύλλογοι προσφώνησαν και τίμησαν με γενναιοδωρία τον μεγαλύτερο λογοτέχνη του αιώνα.

Η Δημοτική μουσική του Κάστρου προηγήθηκε της νεκρικής πομπής παίζοντας τον Κρητικό ύμνο. Το φέρετρο συνόδευσαν βρακοφόροι και κοπελιές του Λυκείου κρατώντας τα κατατεθέντα στέφανα. Ακολούθησαν η χήρα του νεκρού Ελένη Καζαντζάκη, οι αδελφές του Αναστασία και Μαρία και Έλληνες επίσημοι. Πήραν σειρά οι φοιτητές της παιδαγωγικής Ακαδημίας, άνθρωποι των γραμμάτων και θεάτρου κρατώντας τα βιβλία του Καζαντζάκη και πίσω ακολούθησε χιλιάδες λαός. Σαν τοποθετήθηκε ο νεκρός μέσα στον πρόχειρο τάφο, στη γη που τον γέννησε, η Ελλάδα ολόκληρη έγειρε το κεφάλι και τον μοιρολόγησε. Αυτή τη συγκινητική εικόνα ζωγράφισαν οι Ελληνικές εφημερίδες. Η φιλαρμονική του Δήμου έπαιξε ξανά με δέηση τον ύμνο της Κρήτης : "Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα και σαν πρώτα χτυπιέται χτυπά και γοργή κατεβαίνει."

Μα το άψυχο σώμα του Καζαντζάκη δεν πρόλαβε ν' αναπαυτεί στη γαλήνη της αιωνιότητας. Την ίδια κιόλας μέρα ο Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης του Ορθόδοξου περιοδικού της Κοζάνης «Σπίθα» σφεντόνισε μίζερο φαρμάκι ενάντια στους Έλληνες επίσημους που τόλμησαν να παρασταθούν στην κηδεία του ανήθικου βλάστημου του Χριστού και γράφει με θυελλώδη οργή:

«Σήμερα ήταν μια σκοτεινή μέρα του Ελληνικού Έθνους. Ο γλυκύτατος Χριστός ξανασταυρώθηκε από τους αισχρούς αντιπροσώπους της λογοτεχνίας και του κράτους. Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε. Η συντέλεια των αιώνων έφτασε! Η πέννα του βρωμερού αντίχριστου ξέσχισε το στήθος του Κυρίου. Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς στις σελίδες του ανήθικου. Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον, τον υβριστή της εκκλησίας μας και ο Υπουργός παιδείας και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κρατώντας με ασέβεια τα διεστραμμένα βιβλία του βλάσφημου αντί του Ευαγγελίου, παίνεψαν τον αισχρό νεκρό. Φρίκη, φρίκη, ούτε ο υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία! Θλίψη, θλίψη και το θλιβερότερο ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία άφησε το βλάστημο να μπει μέσα σε Χριστιανική εκκλησία και παραστεί στην κηδεία του! Εύγε 'Aγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε! Η εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας! Ντροπή σας, ντροπή σας χυδαιολόγοι της πίστης μας. Να πάτε στη Χάβρες, να πάτε στα τζαμιά αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της εκκλησίας μας πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, λογοτέχνες και πολιτικοί. Αν ζούσαν σήμερα οι τρεις Ιεράρχες θα σας είχαν αφορέσει όλους σας!».

1972, λίγο μετά το Πάσχα. Το περιοδικό «Ταξίδι» των Αθηνών μ' έστειλε στην Κρήτη να κάνω ένα ρεπορτάζ για τον τουρισμό. Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορούσε να κάνει περιοδικό σ' ένα νιούτσικο ατίθασο δημοσιογράφο. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν το Ηράκλειο - η γενέτειρα του Καζαντζάκη! η Λωλάθηκα, παλάβωσα, έχασα το μυαλό μου. Ο πνευματικός μου έρωτας με τον Καζαντζάκη με παρέσυρε σαν θύελλα στον ανεμοστρόβιλο της πανούργας καρδιάς μου. Τίποτα δεν σταματούσε τον ταύρο μέσα μου που ζητούσε να μονομαχήσει με το κόκκινο πανί της αλήθειας και δικαίωσης. Μια έρευνα για την κηδεία και τον αφορεσμό του Κρητικού συγγραφέα θα ηρεμούσε το σκουλήκι που μ' έτρωγε μέσα μου.

Πέταξα τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο κι ανηφόρησα κατά τον προμαχώνα του Μαρτινέγκου! Ανατρίχιασα σαν αντίκρισα τον χωματένιο μίζερο τάφο του? απομονωμένος, ερημικός, πεταμένος στην κορφή του Ενετικού τείχους σαν ένα μοναχικό ξερόκλαδο σε μια απέραντη έρημο. Μαύρη συννεφιά με πλάκωσε, με πήρε το παράπονο κι έβαλα τα κλάματα. Μάζεψα μερικά ατίθασα αγριολούλουδα που φύτρωσαν από συμπόνια ολόγυρα στον τάφο του και τα απόθεσα τρυφερά στον ξύλινο λιτό σταυρό. Διάβασα τα σκαλισμένα αθάνατα λόγια του Καζαντζάκη: ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. Τα λόγια του σαν ελαφρό αγεράκι δρόσισαν την πυρωμένη καρδιά μου.

Κατηφόρισα σκυθρωπά τους δρόμους της πρωτεύουσας και σεργιάνισα άσκοπα στα σοκάκια της. Ξαφνικά η ματιά μου έπεσε σε μια ταμπέλα ενός γραφείου που έγραφε: «Δικηγορικό Γραφείο Καζαντζάκη». Ψυχανεμίσθηκα. Όρμησα μέσα σαν σίφουνας.

Ο άνδρας που ήταν χωσμένος στο γραφείο, ξεπετάχτηκε μεμιάς.

- Μπορώ να σας εξυπηρετήσω με ρώτησε με σοβαρότητα.

- Ξέρατε τον Νίκο Καζαντζάκη; Ρώτησα απότομα.

- Ναι, απαντά πλέκοντας τα φρύδια του, είναι συγγενής μου. Γιατί ρωτάτε;

- Μόλις γύρισα από το Μαρτινένγκο. Εκεί τον πετάξατε;

- Ο Νίκος είχε αφοριστεί από την εκκλησία και δεν μας επέτρεψαν να τον θάψουμε σε νεκροταφείο.

- Τον έθαψε παπάς; Τσίριξα σαρκαστικά και χωρίς να περιμένω απάντηση πετάχτηκα έξω.

Το ιστορικό Μουσείο Κρήτης που φιλοξενούσε δυο αίθουσες με προσωπικά αντικείμενα του Καζαντζάκη δεν ήταν πολύ μακριά. Περπάτησα μέχρι εκεί με λαίμαργη λαχτάρα. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός που δώρισε το κτίριο στο Μουσείο Κρήτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μορφωμένος, αξιοπρεπής, ευγενικός. Αισθάνθηκε τη συμπόνια μου για τον Καζαντζάκη από την πρώτη στιγμή κι ένιωσε την έντονη ταραχή που φώλιαζε μέσα μου. Με φιλοξένησε με καλοσύνη για βδομάδες στο μουσείο και μου μίλησε με αφθονία για τη ζωή του Καζαντζάκη, για το ταξίδι του στο 'Aγιο Όρος, για την εθελοντική του στρατιωτική υπηρεσία στο Βαλκανικό πόλεμο και για τη φλογερή του αγάπη για την Ελλάδα κι ιδιαίτερα για τον μεγάλο του έρωτα: την Κρήτη.

Μια μέρα καθώς τρώγαμε κολατσιό μαζί στο Μουσείο, το 'φερε η κουβέντα και περιστραφήκαμε στο καυτό απαγορευμένο θέμα του αφορισμού και της κηδείας του Καζαντζάκη. Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε μεμιάς και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Κάτι πήγε να πει, αλλά κοντοστάθηκε.

- Κάτι ξέρετε και δεν θέλετε να μιλήσετε;

- Πήγαινε στον Αρχιεπίσκοπο της Κρήτης Ευγένιο να του μιλήσεις, μου απάντησε επιτακτικά. Μην του πεις ότι σε έστειλα εγώ. Είσαι τετραπέρατη Κρητικιά, θα βρεις ένα τρόπο να τον ψαρέψεις. Τότε και μόνο θα μάθεις πράγματα για τον Καζαντζάκη πούνε θαμμένα χρόνια. Ούτε μια χούφτα άνθρωποι στον κόσμο δεν τα ξέρουν. Αν τον καταφέρεις να σου μιλήσει, θα 'σαι η μεγαλύτερη κατάσκοπος του αιώνα! Μετά έλα εδώ και θα σου 'χω την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής σου - το πιο πολύτιμο υλικό για την ερευνά σου για τον Καζαντζάκη!

Το ίδιο κιόλας απόγευμα βρέθηκα στα σκαλιά της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ντυμένη σεμνά και χωρίς μακιγιάζ. Έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου κόπηκαν. Σίμωσα ένα βυζανιάρικο παπαδάκι, όμορφο ντροπαλό και καλοσυνάτο. Του 'πα ότι δουλεύω για το περιοδικό «Ταξίδι» και θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Αρχιεπίσκοπο. Ξέρω ότι δεν θα με δεχτεί αν δεν ήταν κάτι εκκλησιαστικό και ρώτησα τι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του Αρχιεπισκόπου που θα τον αναγκάσει να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη.

- Το μεγαλύτερο όνειρο του Αρχιεπισκόπου, ψιθύρισε ταραγμένο το παπαδάκι χωρίς να με κοιτάζει, είναι να χτίσει μια σχολή Βυζαντινής εικονογραφίας και να την ονομάσει EL GRECO σε τιμή του Κρητικού ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου.

- Σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις; Θέλω να γράψω ένα άρθρο για την σχολή και την ευγενή προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου. Θα μπορέσεις να μου κλείσεις ραντεβού; Θα σου έχω ευγνωμοσύνη για πάντα!

Το καλοσυνάτο, αγνό πρόσωπο του νέου κληρικού γύρισε πίσω σε δέκα λεπτά κατακόκκινο, με τα μάτια χαμηλωμένα.

- Αύριο στις 11 το πρωί σας έκλεισα ραντεβού με τον Αρχιεπίσκοπο!

Η καρδιά μου πήδηξε από χαρά και τραγούδησε κρυφά μια μαντινάδα. Μου 'ρθε ν' αγκαλιάσω το παπαδάκι και να το φιλήσω από την χαρά μου, αλλά κρατήθηκα.

Από νευρικότητα, είχα σταθεί από τις δέκα το πρωί έξω από την Αρχιεπισκοπή. Παρόλο που ψιχάλιζε, άρχισα να ιδρώνω. Μπήκα μέσα διστακτικά τρέμοντας. Ο αντιπρόεδρος της Χούντας, Στυλιανός Πατακός κατηφόριζε την ίδια στιγμή τα σκαλιά με συνοδεία στρατιωτικής φρουράς. Το ευγενικό παπαδάκι με πλησίασε αργότερα ντροπαλά και με οδήγησε στην αίθουσα που με περίμενε ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος.

Κυπαρισσένιος, εύσωμος επιβλητικός, μου 'δωσε το χέρι του να το φιλήσω. Δεν ξέρω τι βιδώθηκε στο μυαλό μου κείνη την αστραπιαία στιγμή και του λέω με ναζιάρικο χαμόγελο.

- Σεβασμιότατε αν μου φιλήσετε το δικό μου θα σας φιλήσω κι εγώ το δικό σας!

Ο Ιεράρχης άλλαξε χρώμα και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Πριν προλάβει να συνέλθει του λέω αστειεύοντας:

- Καλέ πως βγήκατε εσείς λαμπάδα κι εγώ κερί; Ούτε στη μέση δεν σας φτάνω!

Κράτησε το στομάχι του από τα τρανταχτά γέλια κι έτσι έσπασε ο πάγος μεταξύ μας. Μιλούσαμε πια σαν παλιοί καλοί φίλοι. Μου πρόσφερε ένα δίσκο από Λαμπριάτικα κουλουράκια, κόκκινα αυγά και τσουρέκι. Μου μίλησε μ' ενθουσιασμό για ώρα πολύ για την σχολή εικονογραφίας. Με ρώτησε πώς μου φάνηκε το Ηράκλειο. Τότε ταράχτηκα. Χλιμίντρησε η καρδιά μου. 'Aρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά.

- Τα Χανιά είναι πιο όμορφα, γραφικά, η γενέτειρα του Βενιζέλου! Το μόνο που έχει να καυχιέται το Ηράκλειο είναι ο τάφος του Καζαντζάκη!

Γέλασαν τα μουστάκια του Αρχιεπισκόπου. Τέντωσε με περηφάνια τις θεόρατες πλάτες του και κορδώθηκε σαν παγώνι.

- Εγώ τον αγαπούσα πολύ τον Καζαντζάκη, μου εξομολογείται χωρίς δισταγμό. Τον θαύμαζα στα κρυφά. Ξέρετε η εκκλησία είναι στενοκέφαλη. Δεν μπορούσα να εκφράσω τα πραγματικά μου αισθήματα. Θα με πετούσαν έξω. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία. Τι πέννα είναι αυτή κοπελιά μου! Πιάνει πουλιά στον αέρα! Ο Καζαντζάκης κατά μένα είναι ο πρωτοψάλτης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η εκκλησία τον παρεξήγησε. Ο Καζαντζάκης ήταν φιλόσοφος και αλληγορικός συγγραφέας.

- Μα η εκκλησία τον αφόρεσε!

- Δεν είναι αλήθεια. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν αφορίστηκε αγαπητή μου[1]. Η Ιερά Σύνοδος τον καταράστηκε και τον αφόρεσε και ζήτησε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα να επικυρώσει τον αφορισμό του. Ο Πατριάρχης πέταξε την αίτηση σ' ένα συρτάρι κι ακόμα εκεί είναι. Ποτέ δεν την υπέγραψε. Όχι μόνο αυτό αλλά τα βιβλία του Καζαντζάκη στολίζουν και τώρα ακόμα την βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου!

Είχα μείνει άφωνη, λύγισαν τα γόνατα μου. Έκαμα κόμπο την καρδιά μου και σώπασα.

- Εγώ, δεσποινίς Κατσουλάκη πήγα και στην κηδεία του! Παρ' όλες τις απειλές, διαταγές, εκκλήσεις και κατάρες που πήρα γραπτώς και προφορικώς μπροστά μου και πίσω από την πλάτη μου έδωσα άδεια να μπει η σωρός του στον 'Aγιο Μηνά κι έκανα μάλιστα και την νεκρική δέηση!

- Δεν φοβηθήκατε;

- Ήταν δύσκολη η θέση μου. Είχα μεγάλη πίεση και από την Ιεραρχία και από τις τοπικές αρχές. Αν δεν άφηνα τη σωρό του Καζαντζάκη στον 'Aγιο Μηνά, θα γινόταν η επανάσταση του 1821 και θα αιματοκυλιόμαστε εδώ κάτω! Οι Κρητικοί το 'χαν πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα. Ήταν ανήμερα θηρία! Στην κηδεία κόντεψε να γίνει μεγάλο μακελειό. Κάμποσοι κληρικοί χωρίς ράσα ακολούθησαν την νεκρική πομπή βρίζοντας τον νεκρό, αρπάχτηκαν στα χέρια με ντόπιους Κρητικούς.

Δύσκολες ώρες και για μένα ένα ανώτατο κληρικό!

- Εσείς τον θάψατε;

- Όχι, αλίμονο μου! Θα με αφόριζε η Ιερά Σύνοδος! Είχαμε διαταγή να μη γίνει η ταφή του από κανένα Ορθόδοξο παπά. Εγώ δεν ήμουνα κοντά στη σωρό του Καζαντζάκη.

- Οι εφημερίδες έγραψαν ότι θάφτηκε ο Καζαντζάκης;

- Ο κόσμος είχε άγνοια. Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο. Μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό.

Σκεφτείτε τώρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και τις φωτογραφικές μηχανές του διεθνούς τύπου! Πουθενά παπάς. Οι Βρακοφόροι Κρητικοί άρχισαν να φουρτουνιάζουν καθώς έμαθα από άλλους παρόντες, άρπαξαν τα αίματα και ήθελαν να βουτήξουν το φέρετρο και να το θάψουν με τα ίδια τους τα χέρια. Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό!

Ούτε ήξερα ποιος ήταν, πως βρέθηκε εκεί κι από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε!

-Τώρα ξέρετε ποίος ήταν;

-Αρκετά, είπαμε κοπελιά. Ας αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για τον Καζαντζάκη και δώσε μου το τηλέφωνο σου στο ξενοδοχείου που μένεις να σε καλέσω για τραπέζι μια απ' αυτές τις μέρες. Και στείλε μου το περιοδικό όταν θα γράψεις το άρθρο για τη σχολή εικονογραφίας.

Τον αγκάλιασα και του 'κανα νόημα να σκύψει. Τον φίλησα στο μάγουλο και πήδηξα τα σκαλιά σαν αγριοκάτσικο.

Το άλλο πρωί πριν ακόμα ανοίξει το Μουσείο είχα κουκουβίσει στα σκαλοπάτια. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός μόλις με είδε έλαμψε το πρόσωπο του.

- Συγχαρητήρια, τα κατάφερες!

- Ναι!

- Σου είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης;

- Ναι! Απίστευτο!

- Για τον παπά που τον έθαψε;

- Ναι, αλλά δεν μου 'πε ποιος.

- Θα σου το πω εγώ!

Ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ευγνωμοσύνη για άνθρωπο. Ξεκόλλησα απότομα από τον τοίχο κι άρχισα να κλαίω.

Μου έδωσε το όνομα, τη διεύθυνση και τον τόπο που έμενε ο άγνωστος παπάς που είχε το διγενικό θάρρος και τιμιότητα να κάνει την κηδεία του μεγάλου συγγραφέα.

- Να μου υποσχεθείς ότι ποτέ δεν θ' αναφέρεις το όνομα του καλού τούτου ανθρώπου.

- Υπόσχεσαι;

- Υπόσχομαι!

Σαν χτύπησα δειλά την πόρτα του σπιτιού του καλοσυνάτου ήρωα παπά, νόμιζα ότι θα σταματούσε η αναπνοή μου. Μου άνοιξε την πόρτα μ' ένα ήρεμο, απλοϊκό χαμόγελο γιομάτο αγάπη.

- Καλώς ήλθατε στο φτωχικό μου. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;

Του είπα την αλήθεια. Δεν έδειξε φόβο ή έκπληξη. Απλά και σεμνά μου ζήτησε να μην αναφέρω τ' όνομα του στην έρευνα για τον Καζαντζάκη, μόνο την ιστορία..

- Ποτέ, σας τ' ορκίζομαι!

- Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς κι έδωσε διαταγή να μη βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοεμβρίου. Οι αρχές κι ο στρατός φοβόταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Αν θα το 'παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα ν' αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ' ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο ή εγκληματικό. Όσον αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω.

- Πως τα καταφέρατε;

- Το 'σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου κι έτρεξα στο Μαρτινένγκο και τον έθαψα.

- Ο κόσμος που περίμενε στο Μαρτινέγκο ήξερε τι έγινε;

- Όχι. Όλοι νόμισαν ότι μ' έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον 'Aγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν πίσω από τα παρασκήνια!

- Τιμωρηθήκατε;

- Ναι. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξη μήνες!

Κοίταξα κατάματα τον ανώτατο τούτο άνθρωπο με απέραντη ευλάβεια. Του 'πιασα τα χέρια με τρυφεράδα και τα φίλησα με όλη μου την ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που φίλησα τα χέρια ενός κληρικού!

Σαν γύρισα στην Αθήνα, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ταξίδι» μ' απέλυσε και με το δίκιο του. Σε λίγες μέρες είχα την έρευνα έτοιμη. Χοροπηδούσα από υπέρτατη Χανιώτικη περηφάνια. Έδωσα το δακτυλογραφημένο κείμενο σε ένα φίλο Κρητικό, δημοσιογράφο που δούλευε για το περιοδικό «Επίκαιρα». Ήταν ανταποκριτής μιας Ελληνο-αμερικανικής εφημερίδας κι έγραφε σε διάφορες άλλες Αθηναϊκές εφημερίδες.

Μετά από καμπόσες μέρες αγωνίας με παίρνει τηλέφωνο. Συναντηθήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος για καφέ. Φαινόταν σκοτεινιασμένος.

- Τι έγινε με την έρευνα του Καζαντζάκη; Τι είπαν οι εφημερίδες, τα «Επίκαιρα»;

- Ότι θα πας πέντε χρόνια φυλακή αν προσπαθήσεις να τη δημοσιεύσεις, μου άπαντα ωμά, σχεδόν με θυμό.

- Μα...

- Ξέχασέ το Ελένη. Αυτήν την έρευνα σου συνιστώ σαν φίλος να την κάψεις. Ποτέ δεν θα δημοσιευτεί στην Ελλάδα, τόσο αγαθή είσαι; Ξύπνα!

- Μα είναι αλήθεια!

- Γι' αυτό ακριβώς δεν θα δημοσιευτεί ποτέ, γιατί είναι αλήθεια!

Κραυγές οργής και φρίκης υψώθηκαν μέσα μου. Αισθάνθηκα σαν κάποιος να ξερίζωσε την καρδιά μου και την πέταξε σ' ένα γκρεμό, χωρίς έλεος. Μα δεν το 'βαλα κάτω. Μια φίλη μου μετάφρασε το κείμενο στ' Αγγλικά και το 'στειλα στο Αμερικανικό περιοδικό «Newsweek». Μέσα σε δυο βδομάδες έλαβα απάντηση. Το περιοδικό δέχτηκε το κείμενο για τον Καζαντζάκη σαν πληροφοριακή πηγή και φυλάχτηκε στη βιβλιοθήκη.

Αργότερα έστειλα την έρευνα στη Ελένη Καζαντζάκη. Η χήρα του Καζαντζάκη τη δέχτηκε όπως ένας σταυρωμένος περίμενε με λαχτάρα την ανάσταση του. Ανακουφίστηκε η καρδιά της. Ξελάφρωσαν τα στήθια της. Μου ζήτησε να ευχαριστήσω τον Διευθυντή του μουσείου Κρήτης, τον Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο, και ιδιαίτερα τον ηρωικό παπά που έθαψε τον άνδρα της και ζήτησε συγνώμη για τη φυλάκιση του. Είχε επίσης συγκινηθεί πολύ από τη Χριστιανική στάση του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Μα έφυγα τον ίδιο χρόνο από την Ελλάδα και δεν εκπλήρωσα το έργο μου.

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε. Εγώ πήγα στην Αγγλία, η Ελένη παρέμεινε στην Ελβετία, χαθήκαμε. Αργότερα ήρθα στην Αμερική. Μια μέρα στη Νέα Υόρκη, χάζευα αφηρημένα ένα Ελληνοαμερικανικό κανάλι και ξαφνικά βλέπω την Ελένη Καζαντζάκη να συνομιλεί μ' ένα Έλληνα δημοσιογράφο. Στη συνέντευξη της φανέρωσε όλα αυτά που της είχα δώσει να διαβάσει σχετικά με τον αφορισμό και τ' απόκρυφα της κηδείας του Νίκου. Τότε και μόνο ένιωσα ότι είχα κάνει το χρέος μου!

Όταν ένας Έλληνας φίλος από την Αυστραλία στις αρχές του 2003 μου ζήτησε να ξαναγράψω την έρευνα για τον Καζαντζάκη, μπιρπίλισαν τα μάτια μου. «Μετά από τόσα χρόνια», ρωτώ; «Ψάξε, μου λέει, θα βρεις το κείμενο. Πρέπει να το βρεις! Κάνε το για τον Νίκο!» Ένιωσα τύψεις.

Ήρθα σε επαφή με την βιβλιοθήκη του «Newsweek». Τ' αρχεία είχαν μεταφερθεί σ' ένα Πανεπιστήμιο του Τέξας. Η διευθύντρια δεν έδωσε καμιά σημασία. Έψαξε τάχα αλλά δεν μπόρεσε να βρει άκρη γατί δεν ήξερε σε τι φάκελο είχε κατοχυρωθεί το άρθρο μου.

Τηλεφώνησα στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης. Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος Ψαλιδάκης είχε πεθάνει το 1978. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός το 1992. Έγραψα στον γιο του καμπόσες φορές, σημερινό διευθυντή του μουσείου Κρήτης, δεν μου απάντησε. Έστειλα τηλεομοιότυπο (φαξ) στον Μητροπολίτη Μελέτιο της Φιλαδέλφειας, αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και τελικά πήρα την τόσο ιστορική και συστημένη επιστολή[2].

Μα η μοίρα και το ριζικό είναι αναπάντεχο και παίζει αλλόκοτα παιχνίδια και καμώματα. Πριν από καμπόσες εβδομάδες καθώς ψαχούλευα ένα αραχνιασμένο σιδερένιο κουτί γιομάτο με γράμματα, μαντινάδες και ποιήματα-σπίθες της νιότης, βρήκα στα Ελληνικά την έρευνα του Καζαντζάκη! Τα χέρια μου έτρεμαν σαν επιληπτικά. Τα μάτια μου θόλωσαν. Ήταν το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα που ζητούσε δικαίωση; Δεν ξέρω. Οι κιτρινισμένες σελίδες είχαν φαγωθεί και δύσκολα διαβαζόταν. Κάθισα και το ξανάγραψα. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη κι ένα ιερό χρέος για να τιμήσω τον πνευματικό άνθρωπο που δεν υποτάσσεται σε καλόβουλες αυλές και δεν αναπαύεται σε καρποφόρα, εφήμερα λιβάδια, παρά φορτώνει το δισάκι της ευθύνης στον ώμο και παίρνει την ανηφοριά να βρει την αλήθεια.

Ελένη Κατσουλάκη

Λεξικό Google in.gr

Ιστοσελίδες που έχουν βάλει πρόσβαση στη "Χώρα των Θεών"

  1. Phorum.gr

  2. Pagina nueva 1

  3. Pathfinder Members - _ntrim_

  4. www.apostoliki-diakonia.gr

  5. Πρόταση Αξιοποίησης των Τεχνολογιών της Πληροφορίας...

  6. LITERATURA GREACA VECHE

  7. View topic - Phran thn Polh, phran thn...

  8. The Philips College

  9. The BuzzFlash Mailbag

  10. THE DAILY DELAY: WWJD?

  11. ALBANAC 10

  12. O ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ

  13. η Σελίδα του Τάκη Ιωαννίδη

  14. Ομήρου

  15. KΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ

  16. "Se moua" and Open Source Software: Μάϊος 2004

  17. Νεκταρία Καραντζή

  18. Ιστοσελίδες της Εκκλησίας της Ελλάδος

  19. Πολυτεχνείου Κρήτης

  20. ΕΛΛΗΝΙΚH ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΥΛΗ

  21. Διαδικτυακή Κοινότητα Φοιτητών Νομικής

  22. Φώτης_Τζίκας 2006

  23. Phorum Διαδικτυακή κοινότητα

  24. ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

  25. Ο Οδυσσέας Ελύτης 10 χρόνια μετά…

  26. "Στάχτες" του Στράτου Φουντούλη Βρυξέλλες

  27. ΦΩΤΟ ΕΛΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

  28. Αγαπημένες συνδέσεις της Ελένης Τζήκα

  29. Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού-Ιφιγένεια Γεωργιάδου

  30. Όλγα Παλαιοχωρινού 2006 : Στιχομυθία

  31. ΔΔΕ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ / ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

  32. Ελληνική Ραδιοφωνική Εκπομπή η ΑΝΤΑΜΩΣΗ

  33. Ελληνική λογοτεχνία Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 45

  34. Θρανίο Εκπαιδευτική Πύλη

  35. Εlogos Λογοτεχνικό
    Περιοδικό & Πύλη

  36. http://www.plefsis.gr/

  37. Πύλη Πληροφόρησης
    για την Εκπαίδευση

  38. Πληροφορική Υποστήριξη
    για τo μάθημα της γλώσσας

  39. Ένας τόπος
    ταυτότητας της Αρκαδίας

  40. Τάξη Γ->Δραστηριότητες->Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

  41. matia.gr Ρίξε μια ματιά!

  42. Greeks in Australia

  43. Μικρός Απόπλους

  44. allgreekbooks.com

  45. Ιστοσελίδα του Ενοριακού Ναού Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

  46. George's Greek MIDI

  47. Σαραντάκος Ανθολογία

  48. Γυμνάσιο Καστρίου
    Ψηφιακή Βιβλιοθήκη

  49. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΙΣΤΟΧΩΡΟΣ

  50. ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

  51. Ε-ΚΙΜΟΛΙΑ

  52. ΠΝΕΥΜΑ

  53. Touristic guide of Arcadia

  54. Greek History Resources

  55. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  56. ENLACES

  57. FOUNDATION OF HELLENES

  58. lexima.gr

  59. Michael Lahanas
    Ελληνική Λογοτεχνία

  60. Ελληνικό Σχολείο η Αθηνά

  61. Εκδόσεις Κοχλίας

  62. η Σελίδα του Μετανάστη

  63. 'Ασχετος

  64. Greek Embassy in Canada

  65. Κopernikos

  66. Εκπαιδευτική Πύλη του ΥΠΕΠΘ

  67. schoolworks.gr

  68. translatum.gr

  69. η Σελίδα
    του Στράτου Δουκάκη

  70. η Σελίδα
    του Νίκου Δημόπουλου

  71. Kypros.org

  72. Deyteros.gr

  73. geo.gr

  74. Griekse websites

  75. krokeai.com

  76. Ιστότοποι του Διαπολιτισμού

  77. η Σελίδα
    του Βάϊου Φασούλα

  78. η Σελίδα της Μάνης

  79. Η ιστοσελίδα
    του Τσαμαντά Θεσπρωτίας

  80. Kyknos Books

  81. Greek Poetry, badly designed site, but great content, including Elytis: Axion Esti

  82. Ανθολογία
    του Σταύρου Αμπελά

  83. Η Ποιηση, ο Λογος και το Δια-δικτυο

  84. η Αλίκη στη Χώρα του Θεάτρου

  85. Dimitris P. Kraniotis

  86. biblio.html

  87. Constantinople Byzantium

  88. sadness.gr

  89. stoabibliou.gr

  90. ΔΙΚΤΥΑΚΗ ΜΑΘΗΣΗ

  91. constadina/literature

  92. 6 Γυμνάσιο Σερρών.gr

  93. arachova.com

  94. ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

  95. fryktories/

  96. Ελληνική Ομογένεια

  97. Εκπαιδευτική Πύλη
    Νοτίου Αιγαίου

  98. Λογοτεχνικά λινκς2

  99. Odysseas Platyrrahos

  100. vathos_okeanou

  101. η Αλήθεια
    Εφημερίδα της Ομογένειας

  102. Ψάρι Ηραίας

  103. Syllabus

  104. archaeonia.com

  105. η Σελίδα
    του Νίκου Γκάτσου

  106. Ελλάδα , Ιστορία , Γλώσσα

  107. Parallel texts

  108. Δακανάλης Δημήτρης

  109. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

  110. ΚΝΩΣΟΣ ΚΡΗΤΗ

  111. roundtable.gr

  112. Φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης

  113. Λαβύρινθος Σιωπής

  114. Ποίηση - Λογοτεχνία

  115. εκπαίδευση

  116. Griechenland-Links

  117. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ GUTERSLOH

  118. arcadians.gr

  119. Asimos_sindesmoi.html

  120. mononifika.gr

  121. Ρένος Αποστολίδης

  122. Literature

  123. η Πληροφορική
    στη Δημοτική Εκπαίδευση

  124. opinion/syndeseis

  125. 9ο Δημοτικό
    Σχολείο Ρεθύμνου

  126. οι Σελίδες
    του Θ. Καστρινού

  127. greekstandard.com

  128. Μυρτιώτισσα

  129. disabled.gr

  130. auth.gr

  131. Π λ ε ύ σ τ ε Σ τ η ν
    'A κ ρ η Τ ο υ Μ υ α λ ο ύ

  132. Αντίπαρος 2004

  133. των Ελλήνων οι Κοινότητες

  134. e-xios.gr

  135. anemologio.gr

  136. Tsounis
    St. John's University

  137. Ναός της Γνώσεως

  138. psathades

  139. diadiktiondirectory

  140. Ελληνική Λογοτεχνία

  141. Athena's v.3

  142. ΠΥΛΗ

  143. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

  144. Συνάντησης

  145. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΙΚΑΓΟ

  146. Ελληνική Ιστορία

  147. www.ADSLgr.com !

  148. kalimera.nu

  149. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  150. ο Ζωγράφος
    Γιάννης Σταύρου

  151. ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ ΠΩΓΩΝΙΟΥ

  152. Greek literature p1

  153. Kazantzakis Nikos

  154. Literature from Leonidio

  155. Διμοτικό Σχολείο Κω

  156. Rempetika

  157. Σχολείο Λιέγης

  158. Σολωμός Διονύσιος

  159. adverts.gr

  160. Full Version: Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

  161. www.agoraellas.gr

  162. Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού

  163. Ελληνική Αστυνομία της Πάρου

  164. ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

  165. Isocrates.gr

  166. Αετοράχη Ηλείας

  167. a9.com

  168. Σαρακατσάνοι

  169. Ράδιο Ήπειρος

  170. Ελληνική Γλώσσα

  171. WBYB Greek Radio Live

  172. Συνδέσεις

  173. Μετανάστης

  174. ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

  175. Βιβλιοθήκη Κολλεγίου Αθηνών

  176. Foreing Language

  177. Ted Kapsalis

  178. ΛΕΥΚΟΧΩΡΙ - LEFKOHORI

  179. greek studies Modern Greece

  180. Εσπερινά Σχολεία

  181. ΦΕΚ

  182. ΕΦΕΝ Εθνικής

  183. ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

  184. langues anciennes

  185. Ελληνική Ασπίς

  186. Ομογένια

  187. Εκπαιδευτικές σελίδες

  188. Χωριό Σέρβου

  189. 1ο ΤΕΕ ΕΥΟΣΜΟΥ Θεσ/νίκης.

  190. 4ο Δημοτικό Σχολείο

  191. Μεγαλόπολη - Megalopolis

  192. Διευθύνσεις για τη Λογοτεχνία

  193. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

  194. Χαλούλος Παναγιώτης

  195. Δημοτική μουσική
    Παραμυθιά on Line

  196. ΛΥΚΕΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

  197. www.git.gr - λογοτεχνία

  198. Kimisis Serron

  199. Deykalion o Trachinios

  200. Κώστας Πετρόβ

  201. Γρηγόρης Αυξεντίου

  202. Kretaland


Μηνύματα και Επιστολές
Μηνύματα και Επιστολές
The LAND of GODS
Since October 1996
Oakville Ontario Canada
2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα Δείτε εδώ τα κείμενα -μπορεί και τα δικά σας- μέσα από το Google.. (About 712 results)
..Φωτογραφίες της LAND of GODS στο Google..
Γράψτε μας!!
"Ο κόσμος να χαλάσει, ακόμη και τα πιο απίθανα γεγονότα να συμβούν, δυο φαινόμενα δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν και να επαναλαμβάνονται. Η παπαρούνα πάνω στην έκρηξη της 'Aνοιξης και το βιβλίο πάνω στην έκρηξη των Ιδεών. Ή και το αντίστροφο". Οδυσσέας Ελύτης. Έγραψαν για τον Ίκαρο
σήμερα: