ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Κώστας Δουρίδας: τα δικά μου
γραψίματα σε Μετάφραση
    Home to LAND of GODS  ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς / ..And smoke rising.. A letter to the Greek in Diaspora Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi Written in the years of military service 63/65 Μιλώντας τότε με τον 20χρονο εαυτό μου / Speaking with the then 20 year old myself Στο πρώτο Ψίθυρο της εφηβείας / The first whisper of adolescence τα Τραγούδια της αγάπης / Songs of love Η χαμένη μας Hiroshima / Our lost Hiroshima τα Δημοτικά... / The Demotic poems Είσαι παιδί.. / You are a child τα Τραγούδια μου / My Songs



ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ
Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς

Γράφτηκε στο Oakville Ontario του Καναδά όπου διαμένει 1996/ 2003





..And smoke rising..
A letter to the Greek in Diaspora



ο 'Υμνος του μετανάστη

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη,
σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου!
Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου
'Ελληνα της Διασποράς!!


Υστερόγραφο:

Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
Hymn of the migrant

You set out with just a suitcase..
You lifted Greece on to your shoulders
like Dighenis, and carried it to the five continents!

You have proudly
kept the Greek traditions
and your noble origins at all times!

**Son of Laertes,
you have built Ithaca in all corners of the earth!
And people of all races and colours
stand silently aside, filled with awe,
as the blue and white flag marches by!
Held high in your brave and manly hand,
as you proudly parade,
astride on the steed of Theodoros Kolokotronis!

Noble wearer of the fustanella!
My true and pure
Greek of the Diaspora!!


Postscript:
Write to me if you like, when you find the time. Your letter gives me a sense of that sweet return home, at a time when my parents were still living. Now that they are no longer alive and I am cut off from home, you have become my first motherland! That is why I think of you, my brother! Be well always!

** Odysseus was the son of Laertes. HomerOdyssey Wikipedia

ο Πρόλογος

Αγαπητέ μου φίλε,

'Ηθελα να πάρω εδώ την αφορμή και να σου παρουσιάσω αυτόν τον μεγάλο μου ήρωα αλλά και θύμα των τελευταίων χρόνων της ελληνικής μας ιστορίας: τον 'Ελληνα της Διασποράς. Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη σ' άκρη, στην δραματική πλειοψηφία του, να έχει βαρέσει ντουγρού στην αφομοίωση. Με θλίβει.. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση? 'Ισως. Και 'ισως από την καινούρια αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν.

Καθώς το Ιντερνέτ μπήκε πια στη ζωή μας και οι αποστάσεις μίκρυναν.. Τώρα στο σπίτι μας, μπορούμε και διαβάζουμε τα νέα απ' την πατρίδα, προτού ακόμα οι εφημερίδες στην Αθήνα, προλάβουν να φτάσουν στα περίπτερα! Λεω εγώ κι' εσύ από άκρη σε άκρη στη γη της Διασποράς, μπορούμε να μιλήσουμε με μια φωνή για την καινούρια μας πατρίδα.

Πριν τέσσερα χρόνια πήρα ένα e-mail από έναν πολύ σπουδαίο φίλο κι' αδελφό μου, συνελληνά μου, μετανάστης κι' αυτός στην Μελβούρνη. Είναι δυναμικός ποιητής και ανήκει στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών της Αυστραλίας, πονετικός και καλός πατριώτης. Ηγετικό στέλεχος και από εκείνους τους 'Ελληνες, που αναμφίβολα τιμούν τον Ελληνισμό της Διασποράς. Το όνομά του είναι Ιάκωβος Γαριβάλδης, και μεταξύ άλλων μου έγραφε τούτα τα λόγια: «Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε».

Τα απλά ετούτα λόγια, σταθήκανε για μένα θαρρείς, η αρχή μαζί και το «προσκλητήριο» του άλλοτε Ρήγα! Καθώς που στους δρόμους της διασποράς, βλέπω τον 'Ελληνα αδελφό μου μετανάστη, να κινδυνεύει περισσότερο από τα χρόνια του Ρήγα! Και γίνεται αυτό, επειδή τότες ο εχθρός του 'Ελληνα.. ήταν ορατός μαζί δυνατός και βάρβαρος! Ο σκλαβωμένος -τότες- 'Ελληνας, το γνώριζε καλά με τι είχε να κάνει και για τούτο ήτανε θέμα χρόνου και σωστής οργάνωσης να βρει την λευτεριά του από τον τύραννο. Και αφού πολέμησε μαζί και θυσιάστηκε την βρήκε(!) γιατί αυτό ποθούσε και είχε στο μυαλό του.

Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα.. αλλά βρίσκεται παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι' ...αποξεχάστηκε?

Καλέ μου φίλε, Σε ένα τραπέζι στρογγυλό καθόμαστε σήμερα εγώ κι' εσύ. το λένε ο πλανήτης γη. Με το «Καπνόν Απoθρώσκοντα» θα σου μιλήσω για τα δικά μου προβλήματα που είναι και δικά σου. Την αγωνία μου λεω να σου αποδώσω.. Μαζί την αλήθεια μου παραστατικά και όπως την ζω, την βλέπω και μαζί την αισθάνομαι.

Δεν θα σου κρύψω τίποτα! Μπορεί κάποια στιγμή να σου φανώ κουραστικός στην λεπτομέρεια. Μεροληπτικός στα κοινότυπα. Κι' επειδή κάπου - αφαιρούμαι: Αντί να σου μιλήσω για ΣΕΝΑ! Συγχώρεσέ με!!! Ξεχνάω να επαναλαμβάνω το ΕΜΕΙΣ! που είναι και η βάση της θείας εντολής που ΕΓΩ κι' ΕΣΥ, έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!

Και σου το λεω αυτό επειδή ΕΔΩ, εγώ κι' εσύ ΡΙΖΩΣΑΜΕ πια, με τα παιδιά μαζί και τα εγγόνια μας και οι ρίζες μας είναι τα παιδιά μας!!. Για τα παιδιά μας παλέψαμε μια ολάκερη ζωή και φύγαμε απ' την πατρίδα μας Ο αγώνας μας ήταν μαζί και ο σκοπός, για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας: Να συνεχίσουν δηλ. την ζωή τους με βάση την ελληνική παράδοση μαζί και την ιστορία των: Με αξιοπρέπεια και σεβασμό και όχι φανατισμό, στις κοινωνίες και μέσα στους χώρους της διασποράς όπου κι' αν βρίσκονται. Και γιατί όχι;; 12 χιλιάδες χρόνια λένε οι ειδικοί κρατάει η ιστορία του 'Ελληνα!!

'Ομως σήμερα, υπάρχει παντού και γίνεται μια «προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε ή μάλλον να σκεπάσουμε την αλήθεια και αυτό θα το δεις στα λόγια του πρώτου επίσημου που έρχεται από την πατρίδα, που αφού τον υποδέχονται και τον χειροκροτούν, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΝΤΑ -τελευταία μάλιστα και ..λιγοστεύουν- Εκείνος, θα πει στον «πανηγυρικό του» όλα και όσα δεν έχουν σχέση με τα παιδιά και τις καινούριες γενιές που χάνονται στην αφομοίωση. 'Ολα και όσα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του μετανάστη: δηλ. ΕΜΕΝΑ και ΕΣΕΝΑ αδελφέ μου.

..Και με αυτά και άλλα τέτοια, κυνηγήσαμε τον κόσμο από τις εκκλησίες, τα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία.. Δεν σου κρύβω πως σε αυτό βοήθησε και η δολερή πολιτική όλων εκείνων όπου ποτέ δεν είδαν τον 'Ελληνα παρά με τη θεωρεία του γλοιώδη Κισινγκερ** Σκέψου ότι από αυτούς ακόμη πληρώνονται οι Ελληνοδάσκαλοι για να διδάσκουν τα ελληνικά στα παιδιά του μετανάστη.. Για ετούτο και σου λέγω στο άγριο αυτό παιγνίδι που γίνεται εις βάρος μας, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να σμίξουμε την φωνή μας σε μια φωνή

ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω.... ' Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ ζω και για τούτο τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω, σαν μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή σου, επειδή ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που βαθιά ριζώθηκε μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι εφόσον θα υπάρχεις.. Σου λέγω ακόμη και τούτο: 'Οσο που ζω και όπου και αν ευρίσκομαι, ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα.

Δεν σου κρύβω πως έχω πρόβλημα (με το "Καπνόν Αποθρώσκοντα") να συνταιριάξω στο ίδιο "πανί", τα γεγονότα μαζί με τα συναισθήματα: Μπερδεύομαι λεω να βρω τον δρόμο τον σωστό επειδή ζητάω να ωφελήσω και όχι να ζημιώσω. Να επουλώσω -πληγές- και όχι να σκοτώσω. Να δώσω θάρρος και όχι να απογοητεύσω. Μα πάνω απ' όλα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα» ζητάω και θέλω να κτίσω το σπίτι μου όχι με τα υλικά που θα ήθελα να έχω αλλά με αυτά που έχω! Δεν παραιτούμαι απ' τον αγώνα, το όνειρο ήθελα να πω. Αλλά δεν θέλω να παραμείνω στο όνειρο μονάχα, παρά να προχωρήσω στην πράξη... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ φθαρμένα» και τα υλικά μου αδύνατα πολύ. Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν παλιά περιβόλι;;

Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...

Νάσαι καλά!..
Κώστας Δουρίδας
mailto:kostas@douridasliterature.com
Oakville On, 18 Feb 2002



*** «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των Η.Π.Α.».
HENRY KISSINGER

Prologue

My dear friend,

I wanted to take this opportunity to present to you the great hero and victim of the more recent years of our history: the Greek of the Diaspora. As I look around me, what I see everywhere is that in their vast majority the younger generations are drowning in assimilation. This makes me very sad… You see, the question that haunts me is whether the new Greek is also a victim of the new goddess of globalisation and assimilation. Perhaps he is. And perhaps our own country and with it the whole of Greek civilization have been placed at risk by this new goddess.

The Internet is now a complete part of our lives and has made distances shrink to nothing.. From our homes we are now able to read the news from home, even before the newspapers have reached the kiosks in Athens! I believe that it must be possible for you and me from the far corners of the land of Diaspora to be able to speak with one voice about our new homeland.

Four years ago I received an email from a very great friend and brother, a fellow-Greek, an immigrant like me, in Melbourne. He is a dynamically powerful poet and a member of the Society of Greek Writers of Australia; a compassionate and good patriot. He is a true leader and one of those Greeks who undoubtedly honour the Diaspora. His name is Iakovos Garivaldis, and among other things he wrote the following words to me: "The roads to Hellenism all over the world are definitely wide open and it is unacceptable if, with the technology at our disposal, we do not succeed"

These simple words were a starting point and acted on me like a new 'call to arms' from Rigas Velestinlis! The truth is that I feel that my Greek brothers, the immigrants, in the streets of the Diaspora, are in more danger than at the time of Rigas! The reason for this is that in those days the enemy of the Greeks was powerful and barbaric, but he was also visible! The enslaved Greeks of that time knew very well what they were dealing with and it was just a matter of time and good organisation until they could be free of the tyrant. After many battles and sacrifices, they finally found their freedom (!), because that was what they longed for and had firmly embedded in their minds and souls.

Today the enemy of the Greeks is not visible, he does not have a face, nor is he made of flesh and blood…He is everywhere like the wind! Some have called him the good life, others culture and globalisation…The boldest have called him assimilation. And the Greek migrant, like his ancestor Odysseus, has surrendered to the bewitching song of the sirens without resistance! Almost as if…exhausted from the years…perhaps he has forgotten himself?

My dear friend, we sit at a round table you and I. It is called planet earth. In "And Smoke Rising" I will speak to you of my problems which are your problems too, I will pass on to you my agony and anxiety …And with it, my truth in as vivid and graphic a way as I live it, see it and feel it.

I will hide nothing from you! Perhaps at times I will seem boring and pedantic; biased in the commonplace. And because sometimes I become distracted and instead of speaking about YOU - Forgive me!!! - I forget to say WE, which is at the heart of the divine commandment which YOU and I have received as a BLESSING and a CURSE at the same time from our grandfather MAKRIYIANNIS, who said: As Greeks we must never (!!!) forget the land of our fathers, or that which has become like a second mother to us, and which I openly now call the BLESSED LAND OF THE DIASPORA!!

I am telling you all this because you and I have put down ROOTS HERE with our children and our grandchildren, and it is they who are our roots! It is for them that we have struggled all our lives and left our homeland. Our struggle, our purpose, was for a better future for our children. It was so that they could live their lives based on Greek traditions and history: with dignity and respect and not fanaticism, in the societies and the lands of the Diaspora, wherever they might be. And why not? As the experts say, the history of Greece has survived for twelve thousand years!!

But today, there is everywhere a 'carefully thought-out' effort to hide, or rather, cover up, the truth and this can be seen in the words of every official who comes from the homeland. After he is welcomed and applauded - ALWAYS BY THE SAME PEOPLE - who in fact are getting fewer and fewer in number, he goes on to give his 'panegyric' speech, none of which has anything to do with the youth and the new generations which are being lost in assimilation. All of which has nothing to do with the reality of the migrant, namely YOU and ME, my brother.

..And with all this and much more of the same, we have driven the people out of the churches and the children from the Greek schools. I will not hide from you that this was greatly helped by the treacherous policy of all those who never saw the Greeks other than in the context of the theory of the slimy Kissinger**. Just think that it is they who are still paying the teachers to teach Greek to the children of the immigrants. That is why I say to you that if we want to survive the savage game played against us, we must unite our voices into one voice.

YOU ARE the first molecule of my body and in your breath I breathe! I exist and am still alive and triumphant or vanish, or merely exist and slowly perish…But I will keep going, and I say to you: I share your anguish and fear, and that is why I awaken startled from my sleep with a fierce longing to bend down and soothe your wounds, like a mother for her injured child, because THIS is the only way for me to keep going in my own life. YOU ARE a tree deeply rooted in my soul and I can exist only if you exist. And another thing: As long as I live and wherever I am, I will speak FIRST about YOU and then about me.

I will not hide from you that I have a problem (with "And Smoke Rising") in trying to fit facts and emotions on to the same page. I get confused - I am desperate to find the right way because my desire is to do good and not harm; to heal wounds, and not to kill, to give courage and not to disappoint. But above all, what I am trying to do through 'And Smoke Rising' is to build my house not with the materials I wish I had, but with those I do have! I will not give up the struggle…or rather, the dream. But I don't want to remain just on the dream; I want to go on to action…And my 'tools are badly worn' and my materials are very weak. It is as if I have just woken up suddenly in this barren field which used to be a green orchard.

The world of 'And Smoke Rising' is not myth and fable, my brother; It is just shards of broken glass from a mirror where you will find my fragmented and weakened voice trying to reproduce my story for you in simple terms so that you can see for yourself that this small and broken path you and I have followed in the alien land was not an easy road...

Be well!..
Kostas Douridas
mailto:kostas@douridasliterature.com
Oakville On, 18 Feb 2002



*** «The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East..». HENRY KISSINGER

Πνεύμα Κοινότητας
Αφιέρωμα στον πρώην αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα, όπου με το «ασυμβίβαστο» του χαρακτήρα του, διδάσκει σε εμάς, ότι το θαύμα του λαού μας στην μακραίωνη ιστορία του το επωμίσθηκαν ολίγοι..

Αγαπητέ μου φίλε,

Στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ο Ελληνισμός μας όλο και χάνεται στην αφομοίωση, νομίζω πως ήρθε η ώρα, να πάρεις μέρος και να βοηθήσεις με όποιο τρόπο εσύ μπορείς στην παροικία σου, στους τόπους της διασποράς όπου κι' αν ευρίσκεσαι!

Αυτό θα γίνει ίσως με μόνο και την παρουσία σου στις εκδηλώσεις να είναι αρκετό. 'Ισως και μόνο με την εγγραφή σου σαν μέλος, να -είναι το πρώτο βήμα-, είναι αρκετό. Αν είσαι νέος και θελήσεις, μπορείς να συμμετάσχεις και εσύ!!! στην ανασυγκρότηση της ελληνικής νεολαίας. Μην σε φοβίζει που δεν μιλάς καλά ελληνικά. Θυμήσου: 'Ενα παιδί της διασποράς, ήταν τότε, είκοσι χρονών, που γύρισε στην πατρίδα γύρω στα 1820, και δεν μιλούσε καλά ελληνικά, -καθώς κι' εσύ- και όμως στον ίδιο καιρό, έγγραψε τον εθνικό μας ύμνο, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός που έγγραψε επίσης και τούτο: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο»!!

ι υπηρετούντες την κοινότητα δεν είναι προνομιούχα πρόσωπα δεν είναι υπερπατριώτες. Είναι άνθρωποι απλοί, κομμάτι της δικής σου ράτσας και φυλής! Σήμερα είναι αυτοί. Αύριο θα είσαι εσύ. ΠΡΕΠΕΙ να ΕΙΣΑΙ! Αν το θελήσεις.. Για τούτο αν σήμερα εκείνοι κάνουν λάθη.., μην θυμώνεις με την Κοινότητα.. Γιατί, "ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ δεν είναι του καθενός ο ...εγωισμός." Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα. Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!..

Γι' αυτό λοιπόν, πάρε φωνή! και βγες μπροστά, και δώσε το δικό σου παρών! Δώσε την γνώμη σου! Χαιρέτα και αγκάλιασε τον διπλανό σου επειδή και μόνο είναι 'Ελληνας της παροικίας σου καθώς και ΕΣΥ! Μην διστάζεις... Μα πάνω απ' όλα χαιρέτα και αγκάλιασε ΟΛΟΥΣ αυτούς! που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με εκείνη του παιδιού η του φίλου σου και οι οποίοι ΔΕΝ είναι 'Ελληνες στην καταγωγή... Πάρε την ευθύνη και ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕ σαν να είσαι ΕΣΥ και μόνον! ο οικοδεσπότης της Κοινότητας, σε όλους εκείνους που γνωρίζεις ή δεν γνωρίζεις, αλλά έχουν πάρει μέρος στην κοινοτική εκδήλωση.

Μην Λησμονείς: H Κοινότητα ξεκίνησε με εσένα! Στηρίζεται σε εσένα! και το γνωρίζει: θα επιτύχει ή θα αποτύχει με ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ αδελφέ μου.

Νάσαι καλά!.. Oakville On, Απρίλιος 1999

Spirit of Community
Dedicated toSpyridon, the first archbishop of America, who, with his uncompromising character, teaches us that in the long history of our nation the miracle of our people was shouldered by the few...

My dear friend,

In these difficult times when Hellenism is being continuously drowned in assimilation I think the time has come for you to take part and help in any way you can in your community, in the places of the Diaspora, wherever you are!!

Perhaps you can do this just by registering as a member - that might be enough as a first step. If you are young and willing you too can participate in the regrouping of the Greek youth. Do not be afraid because your knowledge of Greek is not so good. Remember, it was a child of the Diaspora back then, aged only twenty, who went back home, spoke Greek poorly, -like you-, and yet he wrote our national anthem: he was Dionysios Solomos who also wrote: "Close Greece up inside your soul and you will feel within you all kinds of splendour".

Those serving the community are not privileged people, they are not super-patriots. They are ordinary men and women. They are a part of your race and ethnicity. Today it is they. Tomorrow it will be you. IT MUST BE! If you want it to be…That is why, if today they make mistakes, don't be angry with the community. COMMUNITY and HELLENISM is not each person's ego. Community is YOU and I, don't forget that! And with that, YOUR RELIGION and YOUR HISTORY. It is the ancient spirit of our sky-blue land. It is the people who sacrificed themselves. It is those who have gone and those who are still to come.

So lift up your voice and declare your presence! Express your opinion! Greet and embrace your neighbour simply because he is a member of the Greek community like you! Do not hesitate... But above all, greet and embrace ALL who have linked their lives to that of your child or friend and who are not of Greek descent. Take the responsibility and WELCOME -as if you alone are the host of the Community- all those who have taken part in the community event, whether you know them or not.

Do not forget: the Community started with you. It relies on you. And it knows it: it will succeed or fail with YOU and ME my brother.

Be well!.. Oakville On, April 1999

Γη των πατέρων μου

Γη των πατέρων μου,
τρισαγαπημένη πατρίδα.
Βάζω τα χέρια μου χωνί
κι' απ' το παράθυρο του Διαδικτύου
μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους ουρανούς
για τους θεούς και τ' όνομά σου !

Στην πιο ψηλή κορφή της γης
ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός
Δίπλα μου ο ήλιος χαμογελαστός
Σπέρνει τραγούδια, αγάπης λουλούδια.
Χιλιάδες άγγελοι στήνουν χορό
και σφάζονται μες την ποδιά σου !!!

Για εσένα αγαπημένη
των ελπίδων μου η ελπίδα!
Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.

January 12, 2003

Land of my fathers

Land of my fathers,
beloved homeland
I cup my hands and
shout through the window of the internet
into the vast blue skies
about your gods and your name!

On earth's highest peak,
stavraetos and mighty rider
Next to me smiling, the sun
Sows songs and flowers of love
Thousands of angels dance
and are slaughtered in your lap!

For you, beloved
hope of my hopes!
My sweet Greek homeland!

January 12, 2003
Οι αυριανοί
Ποσειδωνειάτες του Καβάφη

Εμείς φωνάζουμε ότι ..χανόμαστε στην αφομοίωση και μερικοί απ' την πατρίδα, μας βλέπουν ότι εδραιωνόμαστε με δύναμη και δόξα στα πέρατα της γης...

Τι ειρωνεία..
Εμείς θρηνούμε για τ' απομονωμένα χωριά της μακρινής πατρίδας που έμειναν έρημα και την 'ιδια στιγμή ο μετανάστης στην ξένη γη, έρημος και αδύναμος! φορτωμένος τα αρθριτικά του σκοτώνει στα ..τυφλά τον άδειο χρόνο του μέσα στις πλάζες και στα ντονατσάδικα... Και αυτοί μιλούν το πόσο τους κάνουμε υπερήφανους συνεχίζοντας την αθάνατη ιστορία του πολιτισμού μας.

Που ξεκινάει και που λοιπόν τελειώνει η ματαιοδοξία μαζί και η αλαζονεία μας?? Πολλοί μιλούν πως η χαμηλή γεvvητικότητα του 'Ελληνα στην πατρίδα θα φέρει γρήγορα την εξαφάνιση του και άλλοι μιλούν για μια Ελλάδα που όχι μόνο θα επικρατήσει αλλά θα στηρίξει και την ύπαρξη άλλων κρατών να βοηθηθούν από την φτώχεια κλπ., κλπ.. Ποιους απ' όλους να πιστέψουμε??

Μήπως καλύτερα να ειπούμε -μια και μιλάμε για τον μετανάστη την αλήθεια και αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας?? Ότι δηλαδή ο μετανάστης έμεινε απροστάτευτος από κάθε φροντίδα της ελληνόγλωσσης παιδείας και της Ελληνοκρατικοβοήθειας στην ξένη γη για ετούτο και με γοργά βήματα βαρέσαμε να γίνουμε οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη?

Cavafy's
Poseidonians of the future

We cry out that we are being lost in assimilation and some people back home are under the impression that we have established ourselves with power and riches in the far corners of the earth...

How ironic...
The truth is that we are grieving for the far off villages of our distant homeland which are deserted, while at the same time the migrants on foreign soil, lost and weak, crippled with arthritis, blindly kill vacant time in the plazas and doughnut shops. While all the while at home they boast about how we make them proud by carrying on the immortal history of our civilisation!

So, where do our vanity and our arrogance begin and end? Many people say that the low birth-rate in Greece will soon bring about the disappearance of the Greek race, while others speak about a Greece which will not only prevail but will also support the existence of other states, by helping them in their poverty, etc, etc... Who should we believe?

Perhaps it would be better - since we are talking about immigration- to tell the truth about what we see around us. That is to say, that the Greeks of the Diaspora have been left unprotected in these foreign lands and without any care and Greek education, or help from the Greek state, and that is why we are rapidly becoming Cavafy's Poseidonians of the future

Mοιάζουμε
αποξεχασμένη μεραρχία

Mοιάζουμε
αποξεχασμένη μεραρχία
στο πεδίο της μάχης
και μ' έναν πόλεμο
όπου ποτέ δεν έγινε...

Επειδή λεει
δεν μας χρειάστηκαν
παρά μονάχα ένα ποτήρι νερό
να δώσουμε στον διψασμένο αναχωρητή
της μακρινής πατρίδας.

(Εκεί όπου οι διωγμένοι
και οι κατατρεγμένοι
βρήκαν αναπαμό
και λίγη θαλπωρή πάνω
στις άδειες τις πατημασιές
που αφήσαμε λίγο πριν φύγουμε)

Τώρα κι' εμείς
καθώς που ξανα-σμίγουμε
με τα φτερά τσουρουφλισμένα
-πουλιά στον άνεμο-
θαρρείς και αράξαμε κοπαδιαστά
πάνω σε γέφυρα -από Χολυγουτιανή
φτωχή σκηνοθεσία..-
κάτω απ' τα πόδια μας οι τράφοι,
μας τραγουδούν το "ωσανά"...

We are like
an abandoned army division

We are like
an abandoned division
on a battlefield
in a war that
never happened...

Because they said
they had no need of us
except to give a glass of water
to the thirsty anchorite
of the distant homeland.

(Where the persecuted
and oppressed
found a little rest
and comfort
on the empty footsteps
we left behind us before we went)

Now as we
meet again
with our wings scorched,
like birds in the wind-
it is as if we too have landed in a flock
on a bridge -in a badly
directed Hollywood movie-
and under out feet the rocks
sing Hosanna to us

Πάνω στα βράχια της πατρίδας
Με την δικτατορία της Χούντας οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. και οι δε, οι απλοί και ανώνυμοι, πήραν τους δρόμους για την ...ξενιτιά....

Πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι
και τούτο επειδή μόνος εσύ,
για μια ολόκληρη εποχή
πήρες την ευθύνη απάνω σου,
λες και ήσουν ο αίτιος..

Μα δεν σε πείραζε
γιατί ήσουν νέος
κι ήσουν γερός και δυνατός
και με χαμόγελο
είπες: "θα πάω και θα γυρίσω"..
Και είπες το "γεια"..

Σήκωσες τον σταυρό σου
και προχώρησες
σαν τον Χριστό
ή σαν τον Διγενή
με την Ελλάδα
να τρέχει από πίσω σου
και να μην σε φτάνει...

Με την Ελλάδα
να σου στέλνει χαιρετίσματα
για να μην ξεχαστείς
στα καταράχια της οικουμένης...
'Οτι εσύ αδελφέ μου
δεν εγεννήθηκες
να γίνεις πολίτης του κόσμου
επειδή η καρδιά σου
είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.

Μια Ελλάδα βαριά τόσο,
όσο η ευχή των πατέρων σου!
Βαριά τόσο,
όσο μια πετρούλα
απ' το θείο της το σώμα...

Θα σε βαραίνει...
Όσο που ζεις θα σε πικραίνει,
όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της,
θα σε πεθαίνει...
Μα νάσαι σίγουρος
θα σ' ανασταίνει
μονάχα η σκέψη της!!

Για ετούτο κι' εγώ τώρα,
πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι
για να το λες ψιθυριστά
κάθε πρωί
που ξεκινάς την μέρα σου
και προϋπαντείς τον ήλιο.

Να ξέρεις πάντα,
ότι τα πρώτα χάιδια του
στο πρόσωπό σου,
είναι τα δικά της χαιρετίσματα
και τα γλυκοφιλιά
στην ιερή θύμηση
της μάνας σου
με μιαν ευχή:
"Παιδί μου
ώρα σου καλή"...

Ρίξε χαμόγελο
κι' ένα σπιρτόζικο
σφυριγματάκι και προχώρα..

On the rocks of my country
During the dictatorship of the Junta some people were sent to the prisons and the barren islands, while others -the ordinary anonymous masses- left for foreign shores...

On the rocks of my country
I write you a song
because for an entire age
you took responsibility
on your shoulders
as if the blame was yours.

But you did not mind
because you were young
and healthy and strong,
and smiling you said:
"I will be back"..
And you bade farewell.

And you lifted your cross
and went forth
like Jesus
or like Dhigenis
with Greece
running behind you
and not catching up

With Greece
sending you greetings
so you did not forget
in the rocky wilds of the world
That you my brother
were not born
to be a citizen of the world
because your heart
has Greece branded upon it!

A Greece as heavy as
your fathers' blessing!
As heavy as a tiny
pebble from
its sacred body.

It will sit heavy on you..
As long as you live
it will grieve you,
wherever you are,
if you are far from home,
it will be your death.
But the mere thought
of it will bring you to life!!

That is why,
on the rocks of my country,
I write you a song,
to whisper to yourself
every morning
as you rise and greet the sun.

Know always
that its first caress
upon your face
is a greeting
and sweet embrace,
in holy remembrance
of your mother,
with a wish:
"My child,
be always well "...

Give a smile
and a jaunty whistle
and go on your way

Στο Ελληνόπουλο της Διασποράς

..Στους κάμπους και στα βουνά της πατρίδας
αχ και να σ' έπαιρνα απ' το χέρι,
στιγμή - στιγμή, βήμα το βήμα!
Κρυφό Σχολειό να σου έκανα
την ιστορία του Έλληνα παππού σου.

Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή
από την γη της γαλανής,
είναι Αίμα, Πνεύμα, Πέτρα και Πηλός!.

Από εκεί ξεκίνησε η Σοφία και η Αρετή.
Η Δημοκρατία και η Ελευθερία.

Στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
τα λυγερά κυπαρίσσια προσεύχονται
στην Παναγιά και στον Αϊ Γιώργη:
Της αρνησιάς το νερό παιδί μου
εσύ να μην το πιεις,
παρά να πάρεις άσπρο άλογο καβάλα,
και σαν τον μέγα Αλέξανδρο γοργά να ρθεις...
Και σε περιμένω...

The Greek children of the Diaspora

..In the valleys and the hills of home
if only I could take your hand
moment by moment, step by step!
In a Secret School I'd teach you
your Greek grandfather's history.

I would tell you that every last inch
of this land of peace
is imbued with Blood, Spirit, Stone and Clay!

It was here that Wisdom and Virtue were born
Democracy and Freedom.

In the churches and monasteries of home
the slender cypresses pray
to the Virgin and St George:
Do not drink the water
of forgetfulness, my child.
Rather ride a white horse
like Alexander the Great, and swiftly come....
I will await you...

'Αγιε μου μετανάστη
Στη σεπτή παρουσία της κ. Κική Μπέτη: Radio Symban* Australia. Όταν πριν 11 περίπου χρόνια (γύρω στα 1996 - 1997) στην αρχή που χτίζαμε την Ιστοσελίδα της LAND of GODS μας είχε αφιερώσει τότε την εκπομπή της δίνοντας μας τόσο κουράγιο που πήραμε κέφι και ακόμη κτίζουμε στην ..ιστοσελίδα.. Ευχόμαστε στην κ. Μπέτη μαζί και σε όλο το προσωπικό και την διεύθυνση του Radio Symban να είναι καλά και τους αφιερώνουμε το παρακάτω τραγουδάκι που γράψαμε τότε ειδικά για αυτήν και την εκπομπή. κδ.

Με το τραγούδι το δημοτικό στα ερτζιανά..
Ξεχύθηκε η λεβεντιά στους ουρανούς!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!.

Και η γης που πριν σε τρόμαζε το αχανές..
Τώρα χωριό στα πόδια σου, δες,
Στις παραλίες του Sydney
Πεντέξι στήσαν το χορό
Απ τα ελληνάκια σου
Για τα μεράκια σου
Αι μετανάστη.
Στο τραπεζάκι
Ουζάκι..

Για την Ελλάδα μας μωρέ παιδιά..
'Αντε μας γεια! Στον Καναδά.. Καλή καρδιά.

Sainted migrant
In the honoured presence of Ms Kiki Bety: Radio Symban* Australia. When about 11 years ago (around 1996 - 1997) as we were just beginning to build the website LAND of GODS she dedicated her programme to us giving us so much courage that we were able to continue... and are still building the website. We wish Ms Bety and all the staff of Radio Symban to be always well, and we dedicate to them the following song which we wrote at that that time especially for the show. k.d.

With a demotic song on the airwaves,
courage and gallantry poured into the heavens!
And your whole world lit up, sainted migrant

And the world whose vastness scared you
is now a village at your feet.
See, on the beaches of Sydney
a handful of Greeks
strike up the dance
to your longing for home,
sainted migrant.
A little ouzo
on the table
For Greece, you guys
Drink to our health! To Canada.. with a good heart.

η Προσευχή του μετανάστη

Η Ελληνικότητά μου Κύριε,
στην ξενιτιά μου, είναι η εκκλησιά μου!
Kαι η Εκκλησία Σου, η Μεγαλουργία Σου,
Απεραντοσύνη.. και Μεγαλοσύνη στους αιώνας!..
Στήνω Ναό στο κάθε μου κύτταρο Κύριε,
και πέφτω και προσεύχομαι στης γαλανής μου πατρίδας
και στης δικής Σου την Θεία ύπαρξη για να υπάρξω Κύριε!

'Οτι ΕΣΥ ο Θεός μου ο Μεγαλοδύναμος,
θα διαφυλάξεις την μακρινή μου πατρίδα,
τον μετανάστη και τις μελλούμενες γενιές
από την αφομοίωση, την παγκοσμιοποίηση
και τον εξευτελισμό που φέρνει την άγνοια
των ιερών μας προγόνων!

Θα διαφυλάξεις την ιστορία του 'Ελληνα
που εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια
πολέμησε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί
στο κακοτράχαλο βουνό της μοίρας του..
Και τα κατάφερε Κύριε να αντέξει τους λοιμούς
και τους καταποντισμούς και την μανία όλων εκείνων
όπου τον ζήλευαν και τον φθονούσαν..

'Ομως σήμερα βλέπω, και πολύ φοβάμαι Κύριε,
πως οι εχθροί του 'Ελληνα τελικά τα κατάφεραν..
κι' αλυσοδεμένο τον έχουν.. Και γδυτόν!!
Ως αμνό τον πάνε -και με άλλους λαούς,
ποιος να πιστέψει.. με μια Κοκα Κόλα στο χέρι,
στο Θείο Σταυρό του Μαρτυρίου Σου!
και στην δική του την εξαφάνηση !

Κύριε ελέησον! Και βάλε την ευσπλαχνία Σου,
Και προφήτες Σου βάλε τους Ρήγα Φεραίο,
τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Οδυσσέα Ελύτη,
τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο,
τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη,
τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη.. Και όλους
εκείνους που σταυρώθηκαν και σταυρώνονται
στο βωμό της μητέρας πατρίδας, και στην αγάπη
για τον άνθρωπο με την ιστορία και τις παραδόσεις του
και κάτω απ' την δική Σου Θεία σκέπη Κύριε!

The migrant's prayer

The essence of my Greek being, Lord,
in this foreign land, is my church!
And your Church, your Masterly Scheme,
Infinity...and Greatness to the end of time.
I build a temple in my every cell, O Lord,
and I kneel down and pray to my sky-blue land
and to your Divine existence, for my existence, Lord!

That you, Almighty God,
will protect my distant land,
the migrant and the generations to come
from assimilation, globalisation
and humiliation that breeds ignorance
of our sacred ancestors.

You will preserve the history of the Greek
who fought tooth and nail for four thousand years
to stay alive on the rough rock of their fate.
And he succeeded, Lord, he survived floods
and pestilence and the fury of those who hated and envied him

But today I see, and greatly fear, Lord,
that the enemies of the Greek have finally succeeded
they keep him chained and naked
Like a lamb they lead him - together with other peoples - who would have believed it -
with a coca cola in hand, to the Holy Cross of your Passion!
and to his extinction!

Have mercy, Lord! And pity him Lord!,
and make Rigas Feraios your prophet,
and Alexandros Papadiamantis, and Odysseas Elytis,
And Yiannis Ritsos, Nikiforos Vrettakos, Nikos Kazantzakis, Mikis Theodorakis, Makryiannis, Kolokotronis... and all those who were crucified and are crucified at the altar of the motherland, and for love for mankind with its history and traditions and under your divine protection, Lord!

το Πάσχα
των Ελλήνων της Διασποράς

Όπου η καρδιά του Έλληνα κι' οχτώ πατρίδες κι' όχι μια...
Κι' ανήμερα το Πάσχα λαλούν κλαρίνα και βιολιά
σε όλη την γη του Αϊ μετανάστη!

'Όπου ψυχούλα ελληνική στις γειτονιές του κόσμου,
μπρούσκο κρασί κι' αρνιά στην σούβλα!..
Λουλούδια ανθρώποι και πουλιά
πάνω απ' τους φράχτες της ολόλαμπρης αυλής,
καρτερικά κι' ευλαβικά γλυκοκοιτούν
-θαρρείς προσεύχονται στον Πλάστη:

Δωσμου θεέ μου μια στιγμή
φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο
κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό...
Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη
κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω!
Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!

Easter of the Greeks of the Diaspora

Wherever the Greek's heart lies, eight homelands lie, not one.
And on Easter day clarinets and violins sing out
throughout the land of the sainted migrant.

Wherever a Greek soul lives, in the neighbourhoods of the world,
full-bodied wine and lambs on the spit
Flowers, people and birds
over the fences of the resplendent yard,
patiently and devoutly sweetly gaze
-as if in prayer- to the Lord:

Give me O Lord one moment
life to bring in the gyrations of the dance
and as I swoop and sway I will become one with the Greek God,

In a flash to be reborn on earth
and having felt the spirit of Easter as in heaven
and with it the soul of Greece - then let me die!

Λαμβρινή Σταύρου
(Αφιέρωμα σ' αυτή την λεβέντισα την Λαμβρινή Σταύρου που από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας κάθε φορά με το τηλέφωνο βγαίνει στην εκπομπή του Οδυσσέα Πλατύρραχου : "Η Γέφυρα με την Πατρίδα" και μας λέει τραγούδι.. Να είναι πάντα καλά η Λαμπρινή και να μας τραγουδάει!... Αύγ. 2002)

Ξεκίνησε παιδούλα η Λαμπρινή
σαν την γοργόνα του παραμυθιού
να κυνηγήσει το όνειρο του μετανάστη..

Πήρε μια χούφτα χώμα απ' τα Καλάβρυτα..
Το έσμιξε με κείνο της γης του Σύδνεϋ
και έκανε το περβόλι της!..

Τώρα στην άκρη του περιβολιού
κάθεται και μας τραγουδάει
με ένα τραγούδι που οι άνεμοι
ξετρελαμένοι απ' το παράπονο
και της φωνής τη γλύκα!
Την παίρνουν στα ταξίδια τους
ως τα Καλάβρυτα, τη Κρήτη,
την Νέα Υόρκη.. Το Ώκβιλλε Οντάριο..

Κάνει τα μάτια μας να κλαινε η Λαμπρινή
και την ψυχή μας παλικάρισσα
σφιχταγκαλιά με την Ελλάδα!!!

Lamvrini Stavrou

Lambrini set out when just a girl
like the mermaid in the tale
the migrant's dream to follow.
She took a handful of Kalavryta earth
mixed it with Sydney's soil
and created her little garden!
Now she sits at the garden's end
and sings to us, a song
which the winds
crazed with longing
and the sweetness of her voice,
carry with them on their journeys
to Kalavryta, to Crete,
New York, and Oakville Ontario.

Lambrini, you make our eyes weep
and our heart grow strong
in tight embrace with Greece!!!

Μάθε, προχτές σου έστειλα
Αφιέρωμα στο μετανάστη που απ' το πρωί ως το βράδυ
δούλευε μια ζωή κι' επά στην προκοπή του ..πέθανε νωρίς..

Μάθε, προχτές σου έστειλα
νεράιδες να σε βρούνε
να ρθουν γοργά στον ύπνο σου
και να σου ειπούν τραγούδι..

Τραγούδι για την ξενιτιά και για τα πρώτα χρόνια:
Τότε που τα καράβια μας άλλο δεν φόρτωναν
παρά μονάχα μετανάστες... Το θυμάσαι??

Τώρα και τα καράβια μας τα.. κάψαμε.
Και τα όνειρά μας τα στοιβάξαμε σε μια παλιοαποθήκη..

Μάθε, στην γαλανή πατρίδα όταν μιλούν για μετανάστες
εννοούν μονάχα: Τυχοδιώχτες και ύποπτους!.
Η λέξης Αϊ Μετανάστης που σούλεγα.. θυμάσαι??
Τώρα, κατάντησε βρομιά?? στο στόμα του λαού.
Και το δικό σου όνομα αδελφέ μου ..για λίγο ακόμα..
και να γράφοταν στην.. ιστορία!..

Hear this, the other day I sent
Dedicated to the migrant who worked day and night all his life and just as he was beginning to make a success of life, he died before his time

Listen: the other day I sent
fairies, to come to you
in your sleep
and sing to you

A song about foreign lands and the early years
when our ships were loaded
with nothing but migrants.. Do you remember?

Now we have burnt those ships
and locked up our dreams in an old warehouse

Listen: in the blue homeland when they speak of migrants now they mean crooks and fortune hunters!
Remember that phrase I used to say: sainted migrant?
Now it is an insult in people's mouths.
And your name too my brother..Just a little longer
and it would have gone down in history!

Ο Θάνατος του Μετανάστη
Στην μνήμη του Βασίλη Μωησάκου όπου μας έφυγε μ' ένα λουλούδι στο πέτο μαζί και το αιώνιο του χαμόγελο.. 20 Αυγούστου 2003

Πατρίδα μου, Ελληνική πατρίδα
μέσα στους ήχους τους λειτουργικούς
του "Κύριε Ελεήσον" σε ψάχνω απεγνωσμένα
κι' απελπισμένα την ιστορία σου και την μορφή σου
να ξεδιπλώσω σώμα απ' το σώμα σου
θέλω να κτίσω μνήμα στα μνήματα
του μετανάστη με την ευχή σου!!

..Δύο κόκκους από το άγιο σου χώμα
πάνω στο στήθος του νεκρού..
Kαι δίπλα μες στους πολλούς
κλαιει η αδελφή (παρ' ότι γριούλα
..ομοιάζει παιδούλα η κυρία Βούλα..)
Aχ ο καημός είναι δαρμός και στεναγμός!.
- Ευχή μας κι' αλί μας απ' την αυλή μας:
το χώμα καλέ μου Αχ.. αδελφέ μου της γης
αντιστύλι, Βασίλη... καλό σου ταξίδι.

Death of the Immigrant
In memory of Vasilis Moisakou who left us on
20 August 2003 with his eternal smile and a flower in his lapel

My country, my Greek country,
amid the liturgical sounds
of the "Kyrie Eleison" I desperately seek you,
I desperately seek your history and your form.
I long to unfold a body from your body,
To build a tomb in your tombs,
with your blessings, immigrant
with your blessings!

Two grains of your sacred earth
on the dead man's breast,
And there, among the many,
weeps his sister
(though old, Miss Voula seems so young)

Oh the pain, the misery and agony!

- Our wishes and our sorrows in our yard
Oh, may the earth lie light upon you, my dear brother,
my rock, Vasilis, I wish you farewell.

Τα απόμακρα
κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου
Αφιέρωμα στους Αρκάδες συμπατριώτες μου Sunday, January 19, 2003

Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου
κάθε φορά στο ηλιοβασίλεμα στέλνουν την μοναξιά τους
με το δισάκι του ξενιτεμένου στα πέρατα της γης
να παν χαιρετισμούς στον μετανάστη.

..Mέσα στις πλάζες και στα ντονατσάδικα
καθώς που το ρολόι κτυπάει ρυθμικά
τα βήματα στα κουρασμένα πόδια
ανιχνεύοντας τον ουρανό της τρίτης ηλικίας.

Ψάχνουν να βρουν καράβια της επιστροφής
στα μέρη που όπως είπαν οι καραβοκυραίοι
δεν τα τολμάνε.

Τα απόμακρα κι' ερημικά
χωριά της πατρίδας μου
είναι όμορφα πολύ.

Μοιάζουν σαν δίδυμα με το Χριστό
στην αγκαλιά της παναγιάς που κάθεται εκεί
με το παράπονο και να αγναντεύει
στις άδειες στράτες το χειμώνα.

The distant
and deserted villages of my country
Dedicated to my Arcadian compatriots Sunday, January 19, 2003

Every evening at sunset the distant and deserted villages of home send out their loneliness to the ends of the earth with the emigrant's backpack to take greetings to the emigrant

On the beaches and the doughnut shops
as the clock beats to the rhythm
of the steps of tired feet
seeking the haven of old age.

They look for a ship to return
to those places, where the sailors
say they dare not go.

The distant and deserted
villages of home
are so beautiful.

They are like twins of Christ
in the Virgin's warm embrace as she sits
grieving and staring
at the empty streets in winter.

Και λέω άραγε ταχιά

Πατρίδα μου,
στις εκκλησιές της διασποράς
-ελπίδα μου ! -

Μέσα απ' του ψάλτη τη φωνή και του παπά
ακούω την φωνή σου και ραγίζω
βλέπω τριγύρω καταχνιά
την απουσία απ' τις καινούργιες γενιές..
δακρύζω..

Και λέω άραγε ταχιά
θα υπάρχουνε εκκλησιές
στην διασπορά;;
και γονατίζω..

And I wonder

My homeland,
in the churches of the Diaspora
-my hope! -

In the voice of the chanter and the priest
I hear your voice and my heart breaks.
I see fog all around
the absence of new generations
And I weep.

And I wonder whether soon
there will be any churches left
in the Diaspora.
And I kneel down

Και είπε ο λαός μου

Εκεί που πας στην ξένη γη
θα σμίξεις και θα χαιρετηθείς με ψεύτες
αγγελιοφορείς με γραμματείς πολλούς και φαρισαίους..
Θα σε πλησιάσουν με το χαμόγελο του φίλου
και θα σου ειπούν πως είναι οι απεσταλμένοι μου..

Μην αφεθείς και να μην ησυχάσεις ποτέ..
Θα είναι οι πατριδοκάπηλοι! όπου μυριάκις
με πρόδωσαν:

Καθώς θα τους ακούσεις να λένε
ξετσίπωτα οι αιώνιοι αδιάντροποι: "Σας φέρνουμε
τον χαιρετισμό επτά εκατομμυρίων απόδημων
του Ελληνισμού".. Θα ξέρεις -κι' είναι
το πρώτο για να καταλάβεις ότι μπροστά σου
έχεις τους κόλακες μαζί και τους ψεύτες του λαού σου!.

Και είπε ο λαός μου: Εκεί που πας στην ξένη γη
μην φοβηθείς.. Εγώ κι' εσύ πορεύουμε
την ιστορία στον ώμο μας. Κι' επά στην κορφή
του 'Ολυμπου για δώδεκα χιλιάδες χρόνια φιλάμε
σκοπιά το ανθρώπινο γένος. Μη φοβηθείς
να σκούξεις την αλήθεια: Με την φωνή του
Ρήγα στα μπουντρούμια της Οδησσού!
με το ραβδί των φιλικών: «Πάρε
όποιο δρόμο, όποια κορφή,
ρώτα όποιο δένδρο θέλεις Μ' ακούς;
Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου!
Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς;.. Ναρθείς!»* *

Τα χρόνια γίναν δίσεκτα και οι μέρες οργισμένες.

* * Νικηφόρος Βρεττάκος.
And my people said...

When you go to the foreign land
you will mingle and meet with liars.
Scribes and Pharisees
will approach you smiling like friends
and say that I sent them.

Do not lower your guard, do not relax.
They are the ones who sold out our land
who myriads of times betrayed me:

When you hear them shamelessly
and brazenly say: 'We bring you
greetings from seven million
overseas Greeks'
you will know that before you
stand flatterers and liars!

And my people said: when you go to foreign lands
be not afraid. You and I march on
with history on our shoulders.
And on Olympus' peak for twelve thousand
years we keep watch over the human race:
Do not be afraid to shout the truth:
with the voice of Rigas in the
dungeons of Odessa!
With the stick of the Filiki: «Take
any road, climb any peak,
ask any tree you want, do you hear me?
The roads of all the world lead to my heart!!
Do not forget yourself as you gaze at the light. Do you hear? Come back»* *

The years are ominous and the days enraged

* * Nikoforos Vrettakos
«'Oπου Φωνάζω
και να Βρίσκεστε Αδελφοί»

Και είναι αυτή η ίδια
η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη
που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως
της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης,
και έλαμψε η γης!

Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος!
Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι
ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα
να βγει στον άνθρωπο!

-γιατί μαθές αυτήν την έλεγαν Ελλάδα
κι' είχε το φως της γης!.

Τότες, ήταν που πια στην γαλανή πατρίδα μας
ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα και την κρατήσαν στο σκοτάδι..

Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε!
και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα!
έγραψε απάνω το όνομά του:
Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός,
Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί..

Και έτσι με αυτό ήρθε ξανά το φως
στην γαλανή πατρίδα των θεών και των Ελλήνων.

'Ομως και πάλι τώρα 'Αϊ μετανάστη
οι αετονύχηδες των νέων καιρών..
Αυτοί. 'Ολοι αυτοί!.
Που οι ίδιοι είπαν ότι βαπτίστηκαν
στο αρχαίο πνεύμα το ελληνικό.
Σήμερα είναι τοι μπροστά κι' αποκαλούνται:
Οι μορφωμένοι... Οι δυνατοί...

Και αφού είδαν και απόειδαν ότι με την ζόρι
δεν βγαίνει τίποτα γι' αυτό και αλλάξαν το τροπάρι.

Τώρα το λένε: Παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση.
το λένε .. Καρλομάγνο!.

'Αϊ μετανάστη:
Σαν την γλυκιά λαλιά αιθέριας μουσικής,
-από τα χρόνια της Σαπφώς-
την προσταγή την Μητρική Σου ξαναλέω
στου ποιητή τα θεία τούτα λόγια:

«'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί,
όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση,
τη δική σας βρύση του Μαυρογένη. Καλό το νερό!.» Ελύτης : 'Aξιον Εστί.

«Wherever you are,
when I call, my brothers»

And it is this, the same
Immortal generation of the sainted migrant
That from most ancient times took the light
Of its sky-blue homeland
to the ends of the earth and
the light shone everywhere!

And the wild became tame, and the world was beautiful.
And then for a long time, enraged suitors
came and worked their experiments until barbarity
emerged in man!

- Perhaps because they called it Greece
and it shone with the light of the world!

And then to the sky-blue land
came the difficult years and kept it in darkness.

And then the sainted migrant was angry!
And he took up pen and paper
And instead of ink he wrote in blood!
And he wrote down his name:
Rigas Feraios, Filiki Etaireia, 1821,
Dionysios Solomos, Ypsilantis and many more.

And with this the light came again
to the sky-blue land of the gods and to the Greeks.

But now once again, sainted migrant
the vultures of our age…
They - all of them!
All those who said they were baptised
in the spirit of ancient Greece
Today they are at the forefront and they call themselves
educated…powerful…

And when they had done all they could

and saw that they could achieve nothing by force
they changed their tune.

Now they call it globalisation and assimilation
the call it…Charlemagne!

Sainted migrant,
like the sweet sound of ethereal music
-from Sappho's day-
I sing you again the poet's sainted words

The Maternal command:

"Wherever you are when I call, my brothers, turn on a fountain
your fountain of Mavrogenis. The water is good!"
Elytis: Axion Esti

Κυπριακή παράδοση..
στον Νεοκλή Κόκκινο και στην Κυπριακή Κοινότητα
της Mississauga's Κυριακή 28, Νοέμβρη 2000

Να βλέπεις
τα νέα παιδιά στην διασπορά
να συνεχίζουν την Κυπριακή παράδοση
με τέτοιο ζήλο στον χορό, που κάθε τους φούρλα
στον αέρα ήταν θαρρείς μικρό μνημόσυνο για τον Καραολή.
Κάθε τους σκέρτσο και σούφερναν στο μυαλό τον Γρίβα
στο ελληνικό αεροδρόμιο με κείνο τον εκπληκτικό
μπερέ και το πουλόβερ ως το λαιμό
-ίδιος θεός του Ολύμπου!.

Τιμή και υπερηφάνια στα παιδιά!
Μα πιο πολύ τιμή και υπερηφάνια στους γονείς,
που δεν αφήνουνε στιγμή απ' το μυαλό τους:
Τον πλούτο των προγόνων τους
που κουβαλούν στην ξένη γης,
ότι είναι για τα παιδιά τους!

Cypriot tradition
to Neoklis Kokkinos and the Cypriot Community of Mississauga Sunday, 28 November 2000

To watch
the young children in the Diaspora
carrying on the Cypriot tradition
with such zeal in the dance, where their every turn
in the air was a small memorial to Karaolis.
Every leap and bound brought Grivas to mind
at the Greek airport with that amazing beret
and roll-neck pullover
-like a Greek God!

Pride and honour to the children!
And even greater pride and honour to the parents
who never for an instant forget
the wealth of their forefathers
that they carry to the foreign lands,
for their children's sake

Ένα τραγούδι για το '21

Τα βουνά της πατρίδας μου
ποιμαντορούν για τους αιώνες των αιώνων
την λευτεριά ή το θάνατο με το κλιτσόραβδο
του Ρήγα, και του Πατροκοσμά.

Με τα αιματοβαμμένα ράσα του Παπαφλέσσα
ή το λιονταρίσιο βλέμμα του Κολοκοτρώνη
πάνω στο μαρμάρινο άλογό του..

'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία
έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη
στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους
να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι
κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..

A song for '21

The hills of my country
minister to all the ages,
freedom or death with the shepherd's crook
of Rigas and Patrocosmas.

With the bloody clothes of Papaflessas
or Kolokotronis' leonine gaze
seated on his marble horse

And so most of the villages in Gortynia
are left with a single Kolokotronis
in the square and eight people
singing of loneliness a rebel's song
for the migrant's return

Με το τραγούδι το δημοτικό

Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη*
μάνα μου.. Σαν που τ' ακώ παθιάζουμε..
τα γηρατειά μου τα ξεχνώ
κι' αρχίζω κι' ονειριάζουμε..
παλικαρόπουλο γίνουμε,
μανούλα το μαντίλι!!

Στο νου μου αρμάθες τα σπαθιά
στα πόδια το τσαρούχι...
ζυγές εδώ, ζυγές εκεί,
παντού βροντούν κλαρίνα!..
Στήνω χορό
στης εκκλησιάς τον πλάτανο..
Μανούλα την ευχή σου!!
Σαράντα μέρες στο χορό
και δεν τ' αποχορταίνω..

Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ
και χαλασμό σηκώνω..
Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά
κι' αντάριασμα στα πλάγια
Χιλιάδες γιδοπρόβατα
περνούν στα βοσκοτόπια
κι' ακούω τα κυπροκούδουνα
κι' εγώ λαλώ φλογέρα..

Καβάλα πάνω στο άλογο
τον Θοδωρή* σιμώνω
και τον ρωτώ για να μου πει
πως πάει τ' αρματολίκι
κι' αυτός με ένα χαμόγελο
και με τρανό καμάρι,
ρίχνει λεφτά στα όργανα
για μένα που χορεύω..

Με το τραγούδι το δημοτικό,
και τον Παπασιδέρη..
Σαν τραγουδάει κλέφτικο
με πάει στην ιστορία..
Σαν τραγουδάει το συρτό,
στης νιότης τα λημέρια..
Σαν τραγουδάει τσάμικο...
μανούλα το μαντήλι!!

With the demotic song

Papasideris* and demotic song!
The sound will drive me crazy!
My age I straightaway forget
and daydreams take me over.
I turn into a strong young lad.
O mother, I need a kerchief!

I dream I hold a bunch of swords,
and on my feet tsarouchia,
dancing here and skipping there,
and clarinets are playing!
I lead the dance outside the church
and underneath the plane tree
O Mother, dear, your blessing!
For forty days I've danced non-stop
without a sign of tiring..

I find a whistle and loudly blow
and whip up mighty storm-cloud.
I see the hills I see the dales,
I see the mists around them.
The sheep and goats
in thousands pass
their bells so sweetly chiming
and on my flute I play a tune.

There's Thodoris* upon his steed,
I swiftly go to find him
I ask to see how I should go
and join his band of fighters.
And with a smile bursting
with pride he throws the players money
so they will play their instruments
as I complete my dancing.

With the demotic song
and with Papasideris, *
As kleftiko I hear him sing,
I go far back in time.
When the syrto he sings to us,
I'm back in youthful pastures
And when the tsamiko rings out,
o mother I need a kerchief!

Στάλα τη στάλα

Στάλα τη στάλα,
στιγμή την στιγμή,
προσπαθώ να κτίσω
την μνήμη μου
ίδια κι' απ' όμοια
στον ιστό της αράχνης μου κύριε!..

Τα αχνάρια μου
να περιμαζέψω,
όπου δειλά θαρρώ
λίγο κι' ακόμη,
να μου αργοφαίνονται:
Μικρές τύψεις,
μικρά αποτυπώματα
στην απεραντωσύνη Σου
και στην μεγαλωσύνη Σου Κύριε!

Drop by drop

Drop by drop,
moment by moment,
I try to build
my memory
just like
a spider's web, Lord

To gather
up my traces
where timidly I think,
a little more,
gradually appear:
traces of remorse
tiny prints
in your infinity
and greatness, Lord!

Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση
Και τότε, οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια..
Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά..

...Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση, αρέσκονταν να ονειροπολεί αφημένος απόλυτα σε ότι καθάριο, μεγαλειώδες κι' απλό μιλούσε για την Ελλάδα και τον 'Ελληνα με την μαγεία των ήχων του Θεοδωράκη.. του Ξαρχάκου, του Χατζηδάκη και τόσων άλλων.

'Υστερα και λίγο πριν πάει για τον στρατό. Μια μέρα και μέσα σε λίγες ώρες, από παιδί που ήταν κι αισθανότανε, στα ξαφνικά ωρίμασε και έγινε άνδρας καθώς που βρήκε τον εαυτόν του κρατημένο γερά, κειδά, από το φέρετρο του αγωνιστή και ήρωα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη.. Που απ' την Μητρόπολη ως μέχρις το πρώτο νεκροταφείο η Ελλάδα, είχε διπλώσει σε ένα μικρό σεντόνι την ιστορία της, και με τα χέρια της τεντωμένα σε χιλιάδες μπουνιές, φοβέριζε τους ουρανούς μαζί και τους ..θεούς της: 'Ηταν τα χρόνια δίσεκτα
και μέρες οργισμένες..

Στο μεταξύ κι' αφού τελείωσε το στρατιωτικό, η δικτατορία του Παπαδόπουλου και συντρόφων του, μια νύχτα ανοιξιάτικη σκόρπισαν σαν την αστραπή την αίσθηση, που όσοι ήξεραν απ' το λαό, την είπαν φόβο και αβεβαιότητα - κακό χαμπέρι!.

Και τότε, οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά..

With literature and poetry
And then, some were marched off to prisons and barren islands... And others -the ordinary nameless ones- took off for foreign lands

...With literature and poetry as his companions he loved to daydream, giving himself up totally to all those things which in purity and majesty spoke of Greece and the Greeks, with the magical sounds of Theodorakis, Xarhakos, Hadjidakis and many more.

Later, one day shortly before he joined the army, in just a few hours he grew from the child that he was and felt, and became a man as he found himself holding tightly on to the coffin of the hero of peace, Grigoris Lambrakis… And all the way from the Metropolitan Cathedral to the First Cemetery, Greece had folded up its entire history in a small white sheet, and with hands clenched into a myriad fists threatened the heavens and their gods: The years were ominous and the days enraged ...

Meantime, after he finished his national service, on a fine spring night, the dictatorship of Papadopoulos and his companions spread everywhere like lightning the feeling which those who knew called fear and
uncertainty - bad news!

And then some were marched off to prisons and barren islands, and others, the ordinary nameless ones, took off for foreign lands.

'Ενα ακόμα λάθος..

Πάνω στα καλύτερα χρόνια της δικής μας ζωής..
Aλλά και στις καλύτερες εποχές της πατρίδας..
Εμείς φύγαμε μακριά..
Τάχα απ' την αναζήτηση της περιπέτειας..
Τάχα από ..ανάγκη..

Σήμερα, αναπολώντας εκείνα τα χρόνια..
Αποφασίζουμε να ειπούμε μια κι' έξω την αλήθεια:
Ότι δηλαδή χαραμίσαμε την ζωή μας,
στις πολιτείες όπου ποτέ δεν αγαπήσαμε..

Και τούτο επειδή όταν φύγαμε
κάναμε ένα ακόμα λάθος:
Ξεχάσαμε να πάρουμε μαζί και την ψυχή μας!

Another mistake

In the best years of our lives
But even the best times of our country ..
we went away
Supposedly from the search of adventure ..
Supposedly of the ..need ..

And now, thinking back on those years,
we decided to tell the truth once and for all:
that we wasted our lives
in cities that we never loved..

And this because when we left
we made another mistake:
We forgot to take our souls with us!

Χαμπέρια

Αγαπητέ μου φίλε,
Τελευταία μου ήρθανε χαμπέρια
με τα πουλιά, πως η γενιά μας
δεν πάει καθόλου καλά. Πολλοί
γνωστοί μας φίλοι και δικοί φύγανε..
Κι' εμείς ψαχνόμαστε ..κρυβόμαστε
απ' τους γιατρούς και τον εαυτό μας.
Δεν έχουμε το ..θεό μας.
Και άλλα τέτοια πολλά..
Νάσαι καλά!!

Υστερόγραφο
'Εχω ακόμη να σου ειπώ,
ότι τελευταία μου συμβαίνει
να ..μου-λαμδα-κίζουμε.. ('Αλλοι
το λένε περνάω κρίση..)
Περίμενα το χρόνο να γυρίσει
τάχα μου να ξεκουραστώ
βλέπω την γενιά μου
νάχει ξεκληρίσει
και δεν βρίσκω
πού να κρατηθώ..

News

My dear friend,
news has come to me recently
with the birds,
that our generation
is going downhill.
Friends and relatives are gone.
And we try to understand,
We hide from the doctors and ourselves.
We are impossible.
And so on…
Be well!!

Postscript
Another thing I wanted to tell you
that lately I've been
wallowing in self-indulgence
(Some people call it having a crisis).
I told myself
That I was waiting for the year to end
so that I could rest.
I watch my generation being wiped out
and have nothing
to hold onto

Οι χωριανοί λιγόστεψαν

Στο καραούλι
"νύχτα πάνω στην νύχτα"
πάντα και με το χέρι στην σκαντάλη
σε καρτερώ να ρθεις άγιε μου εφιάλτη
των ονείρων μου κι' εσύ δεν έρχεσαι.

Ρίχνω ματιές απελπισίας γύρω μου μες
στο σκοτάδι ψάχνοντας να βρω έναν
άνθρωπο επιτέλους να σου
στείλω χαμπέρι: 'Οτι στην
κάπελη έχουν σωπάσει
τα τσεκούρια εδώ
και πολύ καιρό
επειδή λεει
στο
Καρδαρίτσι
τα τζάκια των σπιτιών
δεν τον φοβούνται πια τον χειμώνα..
και οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
There are fewer villagers

Always watchful
"night after night"
always with my finger on the trigger
I wait for you to come, sainted nightmare
of my dreams, and you do not come.
I look around desperately
in the dark trying to find someone
To send you a message:
to say that the axes
have long since fallen silent
because it is said
that
in the houses of Kardaritsi
the hearths no longer fear winter
and there are fewer villagers
And the streets are overgrown
Να μου το θυμάσαι

Αγαπητέ μου φίλε,
..Στους ήχους της "Παράκλησις"
που έχω σε μεριές της σελίδας.. είναι
γιατί θαρρείς σ' αυτούς να ανακαλύπτω το βάθος
της Ιστορίας μου μαζί και το πεπρωμένο της φυλή μου ??

Σε αυτές τις στιγμές που ακούγοντας τους ήχους,
μέσα μου υψώνεται κραυγή της αγωνίας μου ??
Για εσένα ! Για εμένα ! Για τον μετανάστη!.
Την εκκλησία, την πατρίδα,
τους συνανθρώπους μας
στον πλανήτη ετούτο που
τελευταία εγκυμονεί
πρωτόγνωρους
κινδύνους...

Να ξέρεις ακόμα και τούτο:
Σε ότι έγραφα και γράφω
ο παραλήπτης μου ήσουν και είσαι εσύ !
Γιατί ήσουν και είσαι το σπίτι μου μαζί και η Aρχή..
..«Να μου το θυμάσαι και πάντα καλά μου νάσαι !»..

Remember this

My dear friend,
In the sounds of the Supplication
that I keep staring at on the page,
I feel that in there I will discover the depths of my history
and with it the destiny of my race.
In such moments as I hear these sounds
a cry of agony rises within me
For you! For me! For the migrants!
The Church, the homeland,
our fellow men
on this planet where
dangers now lurk
previously unknown
Know this too:
Whatever I write or have written
has always been for you!
Because you were and are my home and my beginning!
"Remember this, and always be well!"
Στον ύπνο του μικρού παιδιού
Μνήμης αφιέρωμα για τον πατέρα μου

Δέκα χρονών παιδί το θυμάσαι?
και με τον πατέρα σου να κοιμάσαι
στ' αραποσίτια έχοντας τα μάτια σου
καρφωμένα με επιμονή στον ουρανό
να προσπαθείς να βάλεις σειρά στ' αστέρια:

Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο
και χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...

Και τώρα με το παράπονο
τσουρουφλισμένο
και τον πατέρα πιο μακριά
και απ' την μνήμη. Ανακαλύπτεις
πως το γλυκύτερο όνειρο δεν ήταν
στ' αστέρια, ούτε στις μακρινές πολιτείες
παρά εκειδά στ' αραποσίτια στον ύπνο
του μικρού παιδιού κάτω απ' τ' αστέρια
και δίπλα από τον πατέρα του.

Και έγινε αυτό πόσες χιλιάδες χρόνια πριν...
Πόσες χιλιάδες καημούς πριν την διαπίστωση??

In the small child's sleep
To my father's memory

A ten year old child, remember?
Sleeping with your father
amid the corn,
with your eyes fixed
firmly on the heavens
trying to make sense of the stars.

Each star a dream.
Each dream a thousand miles from home...

And now with sorrows scorched
and father more remote
than memory,
you find out
that the sweetest dream was neither
in the stars nor in the distant kingdoms
but there amid the corn
next to your father.

And that was how many thousands of years ago…
How many thousands of regrets before you knew?

Στις αυλές και στα μπαλκόνια
στην φίλη μου κ. Αρετή Αυγερινού

1960. Κυριακή πρωί
στην Δάφνη* πιτσιρικάς
με το ποδήλατο και να μαζεύω
βερεσέδια ενός εμπορικού μαγαζιού
που εδούλευα επί της οδού Ευριπίδου.
-Απρίλιος μήνας...

Στις αυλές και στα μπαλκόνια
τα ζουμπούλια και ο βασιλικός φούσκωναν την άνοιξη
καθώς τα μάγουλα μωρού παιδιού στην αγκαλιά της μάνας..

Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών
να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων..

Kι' εγώ με το ποδήλατό μου
σπίτι το σπίτι κτύπαγα
πόρτα την πόρτα
τον καημό μου
πήρα από λάθος
το ονειρό μου
και έγραψα στον βερεσέ
τον ξενιτεμό μου..

In the yards and on the balconies
To my friend, Ms Areti

1960. Sunday morning
in Dafni *, just a boy
on my bike collecting money
for things bought on credit
at a little shop I worked at
on Evripidou street.
It was April

In yards and balconies
geraniums and basil plants
Swelling out the spring
like a baby's cheeks in his mother's embrace

Through an open window a radio blaring out
emigrants' requests.

And I on my bicycle
going from house to house
Knocking on door after door
in my sorrow
my dreams went astray
And I put
My migration on credit

*Dafni = a neighbourhood of Athens

Στις πέρα ανηφοριές..
στη γυναίκα μου

Στις πέρα ανηφοριές
με τα κυκλάμινα
του ονείρου μου ..παλικαριές...

Αχ! και την ζωή μου θάδινα
πάλι στη νιότη αν θα γυρνούσα
έστω για λίγο.. κι' απ' την αρχή
ξανά να σ' αγαπούσα:

Να σούφτιαγνα φωλιά
στον κόρφο μου κι' οκτώ φιλιά
να σούδινα κάθε στιγμή!.

'Υστερα στης Είκοσι δύο του Νοέμβρη
με αγγέλους λαγούτα και βιολιά
γάμο τρικούβερτο.. Συμπεθεριά..
Στ' αστέρια ξεφαντώματα!.

Και επά στα ξημερώματα
να σούβαζα τέσσερα παιδιά
να σου γιομίζαν την ποδιά
λουλούδια και πουλιά.

Κι' εγώ με σκέρτσα στο χορό
να σειέμαι να λυγώ
κι' εδώ κι' εκεί να κλείνω σου
με νόημα το μάτι..

Στο σκαλοπάτι
εσύ το πόδι μου πατάς
και ύστερα ένα ρόιδο σπας..
με ένα γλυκό φιλί στο στόμα!

...Tριάντα τρία χρόνια δίπλα μου..
Δεν σε έχω χορτάσει ακόμα.

Up on the far off hills..
To my wife

Up on the far off hills
covered with cyclamen
and dreams of heroic deeds

Oh, my whole life I'd sacrifice,
for an instant of youth to regain
and to love you again from the start,
My life, Oh my dearest heart:

To build a little nest for you
hidden in my breast
and shower you with kisses night and day

And then on November twenty two
with sounds of lute and violin
a mighty wedding feast took place.

With guests and family galore and parties to the stars!

Later as dawn so sweetly breaks
I asked four children to shower you
with birds and pretty flowers.

And then I step into the dance floor
swinging and swaying wildly
and now and then I turn to you and wink with secret meaning.

Upon the steps my foot you tread
and smash a pomegranate…
and then reward me with a kiss

...I have not had my fill of you
through thirty three long years!

Φύγανε τα χρόνια μας

Φύγανε
τα χρόνια μας
καθώς τα κυνηγημένα
πουλιά στον άνεμο.. 'Ασπρη
γραμμή στον πίνακα -καμωμένη
με την κιμωλία στο χέρι του μικρού παιδιού
παίζοντας το κρυφτό με λανθασμένους
δράκους και θηρία... Τώρα ζητάει
να αλλάξει το παιγνίδι
του
με
ένα
καινούργιο.
Φύγανε τα χρόνια μας

Gone
are our years
like birds chased in the wind.
A white line on a blackboard
drawn with chalk in a small child's hand
playing hide and seek with the wrong
dragons and beasts… Now he seeks
to change his game
for
a
new
one.
Στα 2004

-1-
Στεφάνι ελιάς στη Μάννα Ελλάς
με μια φωνή απ' τα σημεία τα τέσσερα
της γης φώναξαν δια των υπευθύνων:
ΙΤΕ Παίδες Ελλήνων!!!

-2-
Το πιο γλυκό
χαμόγελο στον πλανήτη
είναι το χαμόγελο του Έλληνα
καθώς υποδέχεται τον επισκέπτη του.

(Ολυμπιακή Φιλοξενία 2004)
In 2004

-2-
An olive branch for Mother Hellas
With one voice
from the four corners of the earth
The official cry rang out:
Onward, children of Greece!!!

-2-
The sweetest
smile on the planet
is the smile of the Greek
as he welcomes his guests.

(Olympic Hospitality 2004)

Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη
Αφιερωμένο στους 'Ελληνες επιχειρηματίες της διασποράς που βάζουν ελληνικά ονόματα στα καταστήματά τους.. Ιδιαίτερα στους σερβιτόρους που κάθε φορά θαρρείς κι' ανάβουν την Ολυμπιακή Φλόγα στο πιάτο του πελάτη.. και φωνάζοντας ο ο ο π α !!!!!!!!

Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή,
Μάνα κεχαριτωμένη!..
Μάνα του Ελύτη και του Σολωμού,
Μάνα του μετανάστη!
Μάνα του Ρήγα!!
Πάρε τους δρόμους κι' έλα να με βρεις!...

Σε κάθε πολιτεία θούρια και φρούρια!!
'Αστρα απ' τα κάστρα σου..
Χιλιάδες λέξες τ' ονομά σου βάζω
στα σταυροδρόμια της Νέας Υόρκης,
του Σύδνευ, Μελβούρνη, Τορόντο Καναδά,
Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία..
Σου στέλνω χαιρετίσματα και δυο χιλιάδες ο ο ο π α !!!!
Σου στέλνω γράμμα και γραφή να μην με λησμονήσεις!.

The Olympic Flame of the Migrant
Dedicated to the Greek entrepreneurs of the Diaspora who give Greek names to their shops and restaurants. Especially the waiters who every time light the Olympic flame in their customers' plates crying Opa!!!!

Revered mother, modest mother,
Mother full of grace!
Mother of Solomos and of Elytis,
Migrant's mother
Mother of Rigas!!
Take to the streets, come find me

Hymns and forts in every state
Stars from your castles
Thousands of times your name I place
at the crossroads of New York,
Sydney, Melbourne, Toronto Canada,
Montreal, Vancouver, West Germany, Holland…
I send greetings and two thousands cries of OPA!!!!
I send a letter and write to you lest you forget me

Τόσο μακριά
Mε την ευκαιρία της ελληνικής νίκης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004 σ' ολάκερο τον πλανήτη Ελληνικές σημαίες και σημαιούλες ξεφύτρωσαν παντού στα μπαλκόνια και καρφώθηκαν στα παράθυρα των αυτοκινήτων.. Για πολλές μέρες οι γειτονιές του κόσμου πνίγηκαν στην γαλανόλευκη..

Η πατρίδα μου
πάει τόσο μακριά
όσο μακριά πάνε τα βήματα
και του τελευταίου 'Ελληνα μετανάστη !..
So far away...
On the occasion of the victory of Greece in the European championship of 2004, all over the world Greek flags large and small appeared on balconies and car windows. For days the neighbourhoods of the whole world were flooded with the blue and white flag…

My country
spans so far
as far as the steps
of the last Greek migrant!
'Ελα βρε γέρο να μας δεις..

Κάθε ραχούλα και κορφή κάθε κορφή και ράχη
Στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη
-Παίζει κρυφτό με τις ξωθιές και τις νεραϊδοπούλες
Στήνει χορό στα διάσελα και τις χορεύει ούλες
Πέρα στα πλάγια τα βαθιά στα λαγκαδώματα
Πόθοι καημοί ως με τα ξημερώματα.
Και επά στο έμπα της αυγής
'Ελα βρε γέρο να μας δεις
Να καμαρώσεις
Προτού να κιώσεις
Στην ξένη γης..
Come on old man now hear my call..

On hills and dales on dales and hills
My heart at Kardaritsi lives and battle gives so bravely
Plays hide and seek with fairies sweet
and elves and sprites and goblins
The dance sets up on mountain tops and partners all the spirits
Far on the slopes and gullies deep
At night desire kills my sleep
And with the sun resumes the ball.
Come on old man, now hear my call
to come and look at us with pride
before you finally have died
alone in foreign land
Για μιαν ...Αθήνα
Αφιέρωμα στην κ. Νίτσα Αθανασόπουλος

Πίσω απ' τα πέλαγα και πέρα απ' τα *πλάγια
δάση βαθιά -..πατρίδα μου!- αρνιά μου *λάγια..
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά
με το *φακιόλι της αλαφιασμένη
ψάχνει στα διάσελα κλαημένη
να βρει τσοπάνηδες..
Όμως στα σταυροδρόμια
χωρίς κερί τα εικονοστάσια
παντού ερημιά
πυκνή καταχνιά
στην εκκλησιά
του Αϊ Νικόλα
βουβή η καμπάνα..
Δόλια μου η μάνα
και τα περιβόλια ρημαγμένα
τ' αμπέλια μας καταστρεμμένα
και ο κύρης μας μακρυά στα ξένα.
...Και τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι' εκείνα
μας εγκατέλειψαν για μιαν... Αθήνα..


*πλάγια και πλαγιά = πλευρά βουνού, βουνοπλαγιά. *λάγια, λάγιο = μαύρο πρόβατο. *βάβω = η γιαγιά. *φακιόλι = μαντήλα, τσεμπέρι
For an...Athens
Dedicated to Ms Nitsa Athanasopoulos

Beyond the oceans and over the slopes
deep forests, black sheep of my country and hopes
My old grandmother,
Like the holy mother
Searching desperately
in the wilderness
for shepherds.
But at the crossroads
No candles in the church
all is deserted
fog covers all
And silent is the bell
in St Nicholas church.
My poor mother alone
the orchards are bare
The vineyards dried up
And the master abroad.
Even the stray dogs
Have left us
For Athens
Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Κιούλος...

(1)
'Εγραφε τα ποιήματά του
με βιασύνη και προχειρότητα:
Κτύπαγε τις λέξεις στην γραφομηχανή καθώς
ο χτίστης πετάει με το μυστρί
την λάσπη πάνω στον γυμνό τοίχο..
Θαρρείς και υπνωτισμένος έγραφε την διαθήκη του :

(2)
''Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει
πάνω στις χάντρες του κομπολογιού..
Mία τη μία κι' ένα το βήμα.
Βήμα τα βήματα, στο παρά πέντε..
Κόμβο τον κόμβο και με τα αρθριτικά..
Μίλια τα μίλια -Χιλιάδες μίλια μακριά από την θάλασσα
και τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας!
...Ποιος τον θυμάται τώρα τον μετανάστη"..

(3)
Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Κιούλος
επέστρεψε από "το Αμέρικα"
σακατεμένος στα 45 του χρόνια
απ' την σκληρή δουλειά και έχοντας
μαζί του οκτώ μπαούλα αποφόρια, οι χωριανοί
τον υποδέχτηκαν στο έμπα του χωριού,
ξυπόλυτοι και με νταούλια.

(4)
Σήμερα ο μετανάστης
-αν και πεθαίνει- έχει πάρει προ πολλού
την θέση του παλαιού χωριάτη.. για ετούτο
τον αποκαλούν "πιατά" και άλλα τέτοια
πολλά του λένε..

In 1950 when Andreas Kioulos...

(1)
He wrote his poems roughly and hastily:
Punching the words out on the typewriter
like a builder slinging mud
with his trowel against the bare wall,
As if mesmerised
writing his will:

(2)
''I have counted my days
on the beads of the rosary
One by one and step by step…
Just in time, knot by knot
with my arthritis
Mile by mile - a thousand miles from the sea
and the blue sky of home!
...Who remembers the migrant now? "

(3)
In 1950 when Andreas Kioulos
returned from America
crippled by hard work at age 45
carrying eight trunks
full of ragged clothes,
the villagers welcomed him
with bare feet and with the sounds of drums.

(4)
Today, poor migrants
-though dying - are treated
like peasants in the past
they call them 'piatas' and dishwashers
and much more besides. '

Το μόνο που ξέχασαν...

Τραγουδιστάδες,
Καλλιτέχνες, θεατρίνοι
και θεατρόφιλοι όλοι
με λαμπαδοδρομίες
και "τρανταχτές γιορτές"

Δεκαετίες ολόκληρες!
-Η πατρίδα στις μεγάλες της δόξες!

Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές
κι' απ' τα τραγούδια τους είναι τον μετανάστη!.

The only thing they forgot...

Singers,
Artists, actors
and theatre lovers
bearing torches
with gaudy festivals

for decades without end
-The old country in its glory!

The only thing they forgot
in their songs and feasts Is the migrant!

Σε ψάχνω..
Στον Λευτέρη Σαμόγλου

Σε ψάχνω
στους τηλεφωνικούς
καταλόγους της διασποράς..
Στα graduation φυλλάδια των πανεπιστημίων..
Στους υποψήφιους της καινούριας Βουλής..
Περπατώντας στους δρόμους της διασποράς
σε ψάχνω και σε βρίσκω 'Ελληνά μου
με το κομπολογάκι σου
και το μεράκι σου
να υπάρχεις παντού!!..
I seek you
To Lefteris Samoglou

I seek you
in the phone books
of the Diaspora
in the graduation pamphlets of the universities
among the candidates for the new Parliament
As I walk the streets of the Diaspora
I seek you and I find you, my Greek
with your worry beads
and your spirit
everywhere!
Νίκος Αλιάγας

Είναι ένας Έλληνας της διασποράς
που ενώ βρίσκεται στην Γαλλία..
Κάθε χρόνο στη "Μεγάλη Έξοδο"
παίρνει στην πλάτη του τούς δώδεκα θεούς
και πάει έως το Μεσολόγγι. Εκεί, αφού ντυθεί
την φουστανέλα και βάλει το τσαρούχι στα πόδια,
ρίχνεται στο τσάμικο ως μέχρι οι θεοί να κατεβούν
απ' την πλάτη του και να ριχτούν κι' αυτοί στον χορό
χεραγκαλιά τους Μάρκο Μπότσαρη, Δημήτριο Μακρή,
Αθανάσιο Ραζηκώτσικα κι' άλλους πολλούς..
Τότε, στο σημείο αυτό διακριτικά θα τους αφήσει
και παίρνει της επιστροφής τον δρόμο του
για το Παρίσι.. ως μέχρι ξανά
τον άλλο χρόνο να γυρίσει
και πάλι απ' την αρχή
να προσκυνήσει την μάνα του
την γη Ελλάδα!. Τον λένε Νίκο Αλιάγα*.


*Νίκος Αλιάγας : Γεννήθηκα 'Ελληνας

Nikos Aliagas

He is a Greek of the Diaspora
which while in France,
Every year at the 'Great Exodus'
lifts onto his shoulders the twelve gods
and goes to Mesolongi. And there puts
on the foustanella and with tsarouchia on his feet,
He throws himself into the tsamiko Until the gods climb
down from his broad shoulders And join the dance
Hand in hand with Markos Botsaris, Demetrios Makris
Athanasios Razikotsikas and many more.
Then quietly he takes his leave
And returns to Paris
Until next year
When he returns once more
to pay respects to Mother
Greece. His name is
Nikos Aliagas*.


*Nikos Aliagas : (A book of his)
"I was born Greek"

Ζει ο Μεγαλέξανδρος;
Αφιέρωμα στην Καλομοίρα Σαράντη

Είναι ένα δεκαεννιάχρονο
κορίτσι γεννημένο στην Νέα Υόρκη..

Μια Ελληνοπούλα!!! Μ' ένα χαμόγελο τόσο γλυκό
όσο και η απόσταση απ' την Ελλάδα έως την Νέα Υόρκη..

Φεύγοντας ο μετανάστης πήρε μαζί του από την πατρίδα
το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες στιγμές το είχε φυλαχτό
και τον βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!

Τους τελευταίους μήνες της το επέστρεψε της πατρίδας
λες και για δώρο του στους Ολυμπιακούς: Είναι
το "κάτι τι" της Καλομοίρας Σαράντη που απ' το γυαλί
στο "Fame story" εκατομμύρια Έλληνες ανακάλυψαν
για μια φορά ακόμη πως πράγματι η Ελλάδα τους
στα πέρατα της γης ωσάν τον Μέγα Αλέξανδρο
όχι μονάχα ζει αλλά και βασιλεύει!!

Does Alexander live?
Dedicated to Kalomoira Saranti

She is a girl of just nineteen
born in New York City.

A child of Greece, with a smile so sweet
it spans New York and Greece

As they leave, migrants take that little 'something'
from home as a talisman for difficult times
to guide them like a beacon

She has now returned this talisman like
a gift for the Olympics: It is that
little 'something' of Kalomoira Saranti
from "Fame story". And millions of Greeks discovered
once again that to the ends of the earth,
like Alexander, Greece not only lives but rules!

η Αρετή Κετιμέ
και το δημοτικό μας τραγούδι

Είναι Μεσολογγίτισσα γλυκιά νεράιδα
που λες και η λίμνη την ξεπέταξε σαν ένα θαύμα
που γεννιέται κάθε εκατό χρόνια!..

Είναι η Αρετή Κετιμέ και είναι μόλις 15 χρόνων!
Έχει ένα μυαλό που είναι γιομάτο προκοπή
και ατέλειωτη ανθρωπιά πολύ περισσότερο αγάπη
για την δημοτική μας μουσική.

Είναι η μελωδός όπου με το σαντούρι της
και την γλυκόλαλη φωνή της
σε πάει Διονυσιακό ταξίδι
από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο
ίσια στα δοξασμένα χρόνια για την λευτεριά μας
και από εκεί να απογειώνεσαι ως τους εφτά ουρανούς
με τα τραγούδια της ξενιτιάς και της αγάπης!!

Το δημοτικό μας τραγούδι
σκύβει και προσεύχεται στην Αρετή..
Είναι ο τρόπος του να λυτρωθεί
να μην χαθεί στην επερχόμενη λαίλαπα
της Αμερκάνουσας γρίπης
όπου απειλεί να σκοτώσει
ό,τι ιερό και όσιο βρεθεί στο πέρασμά της
απ' τους πολιτισμούς των λαών της γης
πολύ περισσότερο και της Ελλάδας..

Areti Ketime
and our demotic song

She is a sweet fairy from Mesolongi,
risen from the lake, like a miracle
that happens once in a hundred years.

She is Areti Ketime and is just 15!
Her mind is ripe with
wisdom and humanity
and endless love for our demotic song

Her santouri and sweet-
sounding voice transport
the listener on a Dionysiac trip
from antiquity and Byzantium
to the glorious years of our liberation
and then up to the seven heavens
with songs of nostalgia and of love.

Demotic song bows
down and prays to Areti
Only thus can it survive
and not be lost in the plague
of the Americanisation
that threatens to cut down
the sacred and precious elements
of any civilisations that cross its path
and those of Greece more than any other.

Αφιέρωμα..
στην τηλεπαρουσιάστρια Μπήλιω Τσουκαλά

Τι ταξίδια.. Tι θάλασσες..
Tι μακρινές ακρογιαλιές
και μαγεμένα δειλινά..
Να ξιωφυλλίζεις με τους καλεσμένους σου
εμπρός από τα έκπληκτα μάτια μας..

Και ύστερα, εκείνο το ξαφνικό σου χαμόγελο
που ενώ μιλάς το ρίχνεις από το ...πουθενά...
Και κείνο δίνει ζωή για οχτώ ζωές.
Δίνει ομορφιά για δεκαοχτώ παράδεισους
κι' ανάμα να ξαναζωντανέψει ο ήλιος
στον ουρανό του Τολέδο με την καταιγίδα!..

Και όμως εσύ προχωράς σα να μη γένηκε τίποτα
στα νοερά ταξίδια του Καβάφη και του Σολωμού,
τραγουδώντας με την άρπα της Σαπφώς..

Η να προχωράς σαν παιδί αλλοπαρμένο απ' το θάμασμα
παρακολουθώντας τον Λουδοβίκο των Ανωγείων
να σου εξιστορεί ένα ένα τα απλά βήματα της αγάπης
με την ψυχή ταγμένη εφ όρου ζωής
στον άγιο του έρωτα Υάκινθο.

Κι' εμείς άναυδοι!!!
Μένουμε εκεί να παρακαλούμε
να μην τελειώσει ποτέ αυτό
το γοητευτικό ταξίδι μας μαζί σου!

Dedicated..
to television presenter Bilio Tsoukala

What voyages, what seas
what distant shores
and what enchanted evenings
you unfold together with your guests
before our dazzled eyes..

And then that sudden smile of yours
that comes from nowhere as you speak
and gives life for eight lives.
It gives beauty for eighteen heavens
And gives life again to the sun in the sky
of Toledo in the storm

And you move on as if there's nothing wrong,
to the imaginary voyages of Cavafy and Solomos,
singing with Sappho's harp.

Or walk on like an innocent child
enchanted as Loudovikos ton Anogeion
tells you a story of the simple steps of love
with his soul promised for ever
to Hyacinth, the saint of love.

And we sit speechless
praying
that the magic
journey will never end

Η πατρίδα μου
Στον Νίκο Καμπούρη

Κομμάτια
απ' την ομορφιά
τ' ανθρώπινου μεγαλείου
είναι η πατρίδα μου,
διάσπαρτη γύρω
απ' τον ομφαλό της γης
και στα πόδια της
το Αιγαίο...!
My Country
To Nikos Kampouris

Fragments
of the beauty
of man's greatness,
that is my country
strewn around
the centre of the earth
with the Aegean
at its feet
Θέλω να ξέρεις..

Αγαπητέ μου φίλε, Θέλω να ξέρεις
ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια απ' το γράμμα μου
στον «'Αγιο Μετανάστη» είναι αφιερωμένα
για να μην σου ειπώ γραμμένα
στον απόηχο της δικής σου παρουσίας
απ' την άλλη μεριά.

Θέλω να μην στενοχωριέσαι!
Θέλω να είσαι πάντα καλά!

Ότι έχεις στο μυαλό σου
να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης.

Είσαι ότι καλύτερο έχουμε
σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας..
Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά

I want you to know...

My dear friend, I want you to know
that almost the whole of my letter
to the Sainted Migrant is dedicated,
no, written,
to the echo of your presence
on the other side.

Do not worry!
Be well always!

Whatever your thoughts are
send them out fearlessly to the ends of the earth

You are the best thing we have
for Hellenism today and for our history…
Your fraternal friend from Canada

Κοίτα φίλε μου...
Γράμμα στον Διονύση Βραϊμάκη

...."Κοίτα φίλε μου το που μας έφτασε ο ηλεκτρονικός πολιτισμός.. Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί, σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό (καθώς είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου) το παιδικό μυαλό μου και η ψυχή μαρμάρωσαν ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου.

Καθώς που του του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα μου, η μόνη ελπίδα να σωθώ ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το γρηγορότερο στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά μες την "πλατιά, γεμάτη αγάπη!" ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας -έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...

Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη.. Και όμως ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού πολιτισμού μας... Είμαι τυχερός;; Είναι στ' αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι με τα γύρω χωριά;;"...

*σκαπετημένος, σκαπετάω= περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα

Just look, my friend...
Letter to Dionysis Vraimakis

...."Just look, my friend where electronic civilisation has got us…When as a child of nine or ten, I wandered off into the horizon for the first time and walked to the next village with an older cousin, my childish mind and soul froze like a pillar of salt from fear of the…unknown.

As the feeling of being lost flooded through my body, my only hope was - damn it! - To get back to Kardaritsi as quickly as possible!! And when I had at last buried myself in my mother's wide apron which overflowed with love, I took my first oath (!) - Never again to leave home!

There were two women early on in my life: both of them goddesses! One was my mother and the other was Greece. And I turned my back on both of them. I travelled to the ends of the earth and lost myself. And yet, and this is the wonder of our electronic civilisation… Am I lucky? Is our world really what Kardaritsi and the surrounding villages have become?

Μου ήρθε κοντά..
Στην μνήμη του Πλάτωνα Ζαχαράτου

Μα εγώ δεν έφυγα απ'
την πατρίδα μου για να μην
ξαναγυρίσω ποτέ.. Εγώ έφυγα
από την πατρίδα μου για να έρθει
εκείνη κοντά μου στην ξένη γη και
να με βρει να μου μιλήσει στοργικά
με την φωνή του Σεφέρη, του Ελύτη
και άλλων πολλών δασκάλων της σ'
ένα ντοκιμαντέρ.. Με δυο νότες
μουσικής του Θεοδωράκη..

Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά
με το διαδίκτυο και με τα τηβή..
Επαληθεύοντας τον λόγο που λέει ότι,
αφού δεν πάει ο Μουάμεθ
στο βουνό πάει το βουνό
στον Μουάμεθ.. Ειρωνεία;;

Η πατρίδα, μου ήρθε κοντά
Με τα λαγούτα της και τα βιολιά
Και τώρα εγώ σφυρίζοντας
Λίγο απ' το χρόνο τρικλίζοντας
Με το κομπολογάκι μου
Γυρίζω σελίδα το μεράκι μου
Και λέω άραγε πού ζω; Εδώ ή εκεί;
Στο Καρδαρίτσι ή στην.. βόρειο Αμερική;
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου..
Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..

It comes close...
In memory of Platon Zacharatos

But I did not leave
my country
never to return… I left my
country so that it would come to me
in the foreign land
and speak to me fondly
in the voice of Seferis, Elytis
and more of its teachers
in a documentary…with two notes
of Theodorakis music.

My country has come to me
on the internet and on TV.
So what they say is true:
If Mohammed won't go
to the mountain The mountain
will come to Mohammed. Irony?

My country has come to me
With lutes and violins
And now I, whistling
A little unsteady with time
With my worry beads
Turn a page in my longing
And ask myself - Where do I live? Here or there?
Kardaritsi or North America?
I stroke my beard
without a thought for my peace of mind …

Παλιέ μου φίλε

Παλιέ μου φίλε
Πάντα σε σκέπτομαι
κι' αδημονώ να πάρω σου νέα.
Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω παρέα
κάπου σε κάποιο ακρογιάλι μακρινό
στην Νότιο Αφρική με το χαρτί
-λέξη την λέξη-
να διαλογίζεσαι τον ΠΛάτωνα
και τον Αριστοτέλη κι΄ εγώ που ζηλεύω να ήμουνα
το μαθητούδι -..κάπου πιο πέρα..- Σου στέλνω για χαιρετισμό
μια καλημέρα και την ευχή να'σαι καλά!
My teachers

Την μάνα την φευγάτη..

'Oταν ήμουν παιδί έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου
είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
είτε για να της πω εγώ πόσο απαραίτητη μου ήταν..
Γι' αυτό κι' όταν εκείνη έπαιρνε την βαρέλα της
να πάει στη βρύση, εγώ από πίσω της
χαλούσα τον κόσμο και όλο της φώναζα
απελπισμένα : μανούλα μου μανούλα μου..

Τα χρόνια πέρασαν γοργά κι' εγώ έφυγα στην ξενιτιά
και αφού άσπρισα και γέρασα ακόμα κλαίω κι' αναζητώ
την μάνα την φευγάτη : μανούλα μου μανούλα μου
και η ψυχή μου στάζει βουβά το δάκρυ

The elusive mother

When I was a boy I'd stage 'fights' with my mother, so she would accuse me of acting, which I liked, or so I could tell her how much I needed her… So when she went down to fetch water from the spring, I'd shout the place down And keep yelling: Mom, mommy…

The years melted away and I left. And now I am old and grey I still weep and seek my elusive mother: mom, mommy and my soul is flooded with silent tears

O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου

'Όταν ήμουν
στρατιώτης στο Χαϊδάρι
ο έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
μου έλεγε χαριτολογώντας πως,
για... τιμωρία μου θα με έκανε να βλέπω
την Αθήνα μονάχα από μακριά και με το κιάλι
"με το καλαμάκι" όπως έλεγε για την ακρίβεια.
ή για την αλήθεια όπως θα έλεγα εγώ εσήμερα,
την Ελλάδα την βλέπω
μονάχα απ' το γυαλί στα..
Satellites..
Reserve sergeant Papachristou

When I was
a soldier at Haidari
reserve sergeant Papachristou
used to joke that to punish me
He would allow me to see Athens
only from afar
through binoculars,
or as he put it 'through a straw'.
The truth is that
today I see Greece only
Through the glass
On satellite TV
Ο χαμένος μου παράδεισος

Μικρός τσοπανάκος
στα αγαπημένα μου βουνά
στο Καρδαρίτσι.. Κλείνω τώρα
τα μάτια μου -50 χρόνια ύστερα
ν' ακούσω χιλιάδες μουσικές τα
καλοκαιρινά πρωινά
με τα τζιτζίκια και τα
κυπροκούδουνα
τ' αηδόνια
και τον αλήτη κούκο!..

-50 χρόνια ύστερα κλείνω τα μάτια
μου να ξαναθυμηθώ τ' αγαπημένα
πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια..
Μαζί τους κι' ο χαμένος μου
παράδεισος..

My paradise lost

A little shepherd boy
On my beloved mountains
at Kardaritsi…I close
my eyes 50 years later
to hear a myriad melodies
on summer mornings:
the crickets
the brass bells round the goats'
necks the nightingales
and that tramp of a cuckoo!

-50 years later I close my eyes
and remember my loved ones
who are long gone
and with them my lost
paradise

Tσάμικο, βλάμικο!

'Όταν ακούω να παίζει
το κλαρίνο ή το βιολί
-στα 61 μου- στήνω χορό
με το..μυαλό Αγγελένια μου
να σε χαρώ στο
τσάμικο, βλάμικο!

Συμπεθεριό κινάει ξανά
με καβαλάρηδες μπροστάρηδες..
Και πίσω εγώ μαζί τα νιάτα μου
η μαυρομάτα μου!
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό
στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω :
"Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα
μ' ένα φιλί στο στόμα!".

Tsamiko, vlamiko!

When clarinet or violin I hear
-now that I am in my sixties-
I watch you dance in my mind's eye
Sweet Angel love of mine,
rejoicing as I see you dance
tsamiko, vlamiko!

In-laws and relatives swarm in
With horses, handsome riders
And I behind in flush of youth
and you, my black-eyed beauty!
And as we dance with blazing…rage
abruptly quickly tell you:
"With a sweet kiss upon your lips
I'll steal you right away"

Τα παιδιά του μετανάστη
στον Νίκο Νικόπουλο

Λένε πως τα παιδιά του μετανάστη
τα όνειρά τους τα θρέφουν
πάνω σε μια γέφυρα για δυο
ή και περισσότερες πατρίδες.

Γιατί όπως λένε ομοιάζουν πολύ τους αθλητές
όπου τρέχουν την Ολυμπιακή Φλόγα
στα πέρατα της γης και θεωρούνται και αυτά
ως ντόπιοι άνθρωποι της περιοχής
όπου καλά γνωρίζουν τα πράγματα..

Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά
του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει
είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση
των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος.

Migrants' children
To Nikos Nikopoulos

They say that the migrants' children
nurture their dreams
on a bridge spanning two
homelands or more.

They say that they are like athletes
carrying the Olympic Flame
to all corners of the earth
and are considered locals of the area
they know best.

They also say that what the migrants'
children Want most of all
Is to prove that their parents'
migration was not a mistake.

Πρόσωπα..
Αφιερωμένο στην Ελένη Βαρελά

Πρόσωπα αγαπημένα..
αρχοντικά, ευτυχισμένα,
χαρούμενα, ερωτευμένα. Και
ακόμη πρόσωπα ιερά των γονειών
και των πάππων μας.. Μόνο που πέρασαν
δίπλα απ' το χρόνο - πουλιά φοβισμένα;
και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Θα μείνουν εκεί περιμένοντας
το δικό μας τελευταίο ταξίδι
και ύστερα πια θα χαθούν..
Λες
και
ποτέ
δεν υπήρξαν
στ' αλήθεια παρά μόνον
για εμάς έτσι καθώς που πέρασαν
σαν μία στιγμή στην αστραπή με ένα χαμόγελο
ή και ένα ροζ τριαντάφυλλο.
Faces..
Dedicated to Eleni Varela

Faces we loved…
noble happy, in love:
Sacred faces of parents and grandparents.
But they have drifted away in time
Like frightened birds
Now seared upon our memory
There to await our final journey
And then lost for ever
As if
They never
Existed
Except for us
As they flashed by
With a smile
or a pink rose..
ΠατροΚοσμάς

Τα χωριά της πατρίδας ερήμωσαν
και οι πολιτείες στοίχειωσαν την αβεβαιότητα.
Λένε πως ο ΠατροΚοσμάς βγήκε παγάνα στα βουνά...

Patrokosmas*

The villages at home are deserted
And the cities haunted in uncertainty
They say that Patrokosmas is out again
hunting in the hills…

(*Patrokosmas - Saint Cosmas of Aetolia)

Αυτός ο τόπος..

Αυτός ο τόπος είναι
ο τόπος της πατρίδας μου.
Τα βουνά, οι πλαγιές και τα ποτάμια της..

Το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά,
του Καρακώστα, του Βάιου Μαλλιάρα..

Στα καταράχια της Ηπείρου
με τον Κώστα Μπαλάφα στη φωτογραφία..

Στα διάσελα της Μακεδονίας
με τον Παύλο Μελά..

Στα ματωμένα μονοπάτια
της Ρούμελης και του Μοριά..

Αυτός ο τόπος,
είναι ο δοξασμένος τόπος
της πατρίδας μου..

This land..

This land is
the land of my country.
Its hills and mountainsides and rivers..

The clarinet of Petroloukas,
Karakostas, Vaios Malliaras..

On the crags of Epirus
photographed by Costas Balafas..

The Macedonian mountain
passes with Pavlos Melas..

The bloodstained paths
of Roumeli and Morias..

This land is the
glorious land
of my country..

Είναι το ίδιο;;

Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα
τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ..ποιήματα
Γι' αυτό και το τελευταίο γράμμα που σου ετοίμασα
αντί να σου το στείλω το πέρασα στην σελίδα
με τα ποιήματα και ύστερα πήγα για ύπνο..

Βλέπεις είτε εσένα το στείλω
είτε εκεί (στο διαδίκτυο) το αφήσω
για εμένα είναι το ίδιο;;

Is it the same?

I rewrite many of my letters to you
and call them …poems. That is
why instead of sending you my last
letter I put it on my page with
the poems and then I went to bed.

You see whether I send it to you
or post it there (the internet) for
me it is the same - Is it?

Kαι θα υπάρχω
έως ότου θα υπάρχεις..
στον Χρίστο Α. Νεοφύτου

Κλείνω τα μάτια μου
να βουτήξω στην σκέψη σου.
Λέω και σκούζω δυνατά
επειδή υπάρχεις θα υπάρχω
και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..

Μετρώ τα χρόνια μου
και τα βρίσκω αμέτρητα..
Οι υποψίες μου λένε ότι τραβούν
ως μέχρι πέρα απ ' τα δώδεκα χιλιάδες χρόνια..

Σταματάω στιγμή
να πάρω ανάσα απ' την ανάσα σου.
Θέλω να σου γράψω τραγούδι
και μπερδεύω τα λόγια μου.
Θέλω να σου ειπώ τραγούδι
και η μνήμη μου δεν με βοηθάει.

Παίρνω το δρόμο
να επιστρέψω
από εκεί που ξεκίνησα
και βρίσκω τα σπίτια αμπαρωμένα.

Βρίσκω τα αμπέλια μου
και τα χωράφια να μην υπάρχουν πια.

Ρωτάω τι γένηκε
και μ' απαντούν οι αντίλαλοι
της εγκατάλειψης.

Βλέπω την ερημιά
να κυριεύεται ακόμη
και ως τις παρυφές
της αμαρτωλής πολιτείας.

'Ολοι βιάζονται
να φτάσουν όμως που??

Κλείνω τα μάτια μου
να βουτήξω στην σκέψη σου.
Λέω και σκούζω δυνατά
επειδή υπάρχεις θα υπάρχω
και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..

And I will exist
as long as you exist
to Christos A. Neophytou

I close my eyes
And plunge into your thoughts.
My cries are loud
because you exist.
I exist and will exist as long as you do.

I count my years
and they are countless
They seem to go back
twelve thousand years.

I pause to take
a breath from your breath.
I want to write you a song
but my words are confused
I want to sing you a song
but my memory fails.

I try
to go back
where I started
but find the houses boarded up.

My vineyards
and my fields are there no more.

I ask what happened
and the echoes
of abandonment are my answer.

I see the wasteland
encroaching
to the edge
of the sinful city.

Everyone in a rush,
but going where?

I close my eyes
And plunge into your thoughts.
My cries are loud
because you exist.
I exist and will exist as long as you do.

Με πέντε οργιές καζάντι..
Αφιέρωμα στον μετανάστη που αφού δούλεψε σκληρά
μια ολάκερη ζωή πέθανε στα ξαφνικά

Πάει ένας χρόνος τώρα
που όλα τα αηδόνια βάλθηκαν
και να σου κάνουνε φωλιές
κειδά στο πλάι με την κληματαριά
για νάχεις συντροφιά τα χίλια σου όνειρα
σαν που ήσουν νέος και πιλάλαγες
στις πέντε οργιές ένα ταξίδι ολόκληρο!

Και χόρευες το καλαματιανό και από εδεκεί το τσάμικο
κι' ήταν για... μάχη γίνονταν για πόλεμος στη χέρσα.
Σαράντα λύκοι στην κοπή κι' ένας αϊτός στην φτέρνα
κι' εδώ κι' εκεί και χάει κοντά με πέντε οργιές καζάντι..
Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά
τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα
εχάθηκες στα αστέρια.

With five fathoms ..progress..
Dedicated to the migrant who worked like a dog
all his life and then died suddenly

It's been a year now
that the nightingales built their nests,
near the vine close by
so your myriad dreams will keep you company
as in your youth when you wandered
on a voyage five fathoms long.

And you danced the Greek dances
and worked up a storm in the fields.
Forty wolves at the shearing and an eagle at the heel
and here and there and just nearby..
You hunted down the years,
gambled your life on a roll of the dice
and at dawn was lost in the stars.

Στον τόπο τα κλαρίνα..
Αφιέρωμα στην μνήμη του Λούη του Μακριλιά
(Αύγουστος 13, του 2001)

Βαριά βροντάν τα όργανα, στον τόπο τα κλαρίνα
είναι δεκαπενταύγουστο δυο μέρες πριν το γιόμα
κι' ένας αϊτός στήνει χορό στης εκκλησιάς το δώμα.

Κατάμεστη είναι η εκκλησιά μ' αυτός χορεύει μόνος
όλοι κοιτάνε σκυθρωποί κι' αυτός διπλοχορεύει
τον λένε Λούη Μακριλιά! μανούλα την ευχή σου!
σαράντα μέρες στον χορό και δεν τ' αποχορταίνει..

My teachers
Dedicated to the memory of Louis Makrilias
(August 13, 2001)

The instruments boom out their tune the clarinets
ring loudly Two days before August fifteenth
On church's roof the eagle leads the dancing

The church is brimming to the eaves But he alone is dancing
the others stare with faces long and he sets to more keenly
His name is Louis Makrilias! O mother, give your blessing!
For forty days he dances on and never seems to tire.

Γράμμα στην Ελένη Φοκά

Αγαπητή Ελένη

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου,
βρίσκω τη ψυχή μου γονατιστή
-θαρρείς και να προσεύχεται-
μπροστά στον Ιερό Bωμό
της ατέρμονης Ελληνικής μου Ιστορίας!!!

Διαβάζω το περήφανο βλέμμα σου,
-ΕΣΕΝΑ!!! Kαινούργια Σουλιώτισσα
και Μπουμπουλίνα της δοξασμένης ΜΑΣ
Καρπασίας! κι' αθελητά μου; ψιθυρίζω
το χρησμό σαν άλλοτε η Πυθία:

***Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς,
και εκεί που πάει να σβήσει.
Με το σουγιά στο κόκαλο.
Με το λουρί στο σβέρκο..."

***(Γιάννης Ρίτσος)


Μάιος 21, 1997

A letter to Eleni Foka

Dear Eleni,

As I look at your
photograph, my soul
kneels down in prayer
before the holy altar of
my infinite Greek History!

As I read your proud gaze, - YOU!!
The new heroine of Souli, and the Bouboulina
of OUR glorious Karpass, I cannot help
but whisper the oracle the Sybil once spoke:

***Weep not for Romiosini, when it seems
to be dying, with a knife to the bone,
and a strap to the throat

… **Yiannis Ritsos
Σκληρή Πραγματικότητα..

Το πρόβλημα σήμερα στις ελληνικές παροικίες είναι αυτό το ίδιο πρόβλημα που είναι απλωμένο παντού όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ελληνικής διασποράς, με δύο λέξεις: Κακή οργάνωση!

Ιδιαίτερα στις νέες μικρές εστίες της μετανάστευσης, όπου ποτέ δεν υπήρξε μια κεντρική ηγεσία δυναμική αλλά και ακέραια, όπου να κατευθύνει, αλλά και να ελέγχει! Μαζί να νουθετεί αλλά και να βάζει τους όρους της σωστής οργάνωσης του Ελληνισμού.. Οι Κοινότητες μαζί και οι σύλλογοι, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, περιέπεσαν στον μαρασμό και την απραγία, επειδή στην πλειοψηφία τους διοικούνται από ανθρώπους της πρώτης γενιάς με την νοοτροπία του εμφύλιου, που μη γνωρίζοντας ή, θελημένα αγνοώντας τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής και καθώς που είναι αυτοκέφαλοι, ανάλογα τα κέφια τους: Μπορούν να κάνουν ή να μην κάνουν τίποτα.

Και αφού η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του προέδρου μαζί και της «κλίκας» του που αποτελεί το λεγόμενο συμβούλιο κι' αφού αυτά βλέποντας ο κάθε νοικοκύρης τραβιέται μακριά και δεν συμμετέχει. Οι καινούριες γενιές μη βλέποντας τίποτε το ενδιαφέρον απογοητευμένες αλλά και σχεδόν τρομοκρατημένες πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή στην αφομοίωση;;

Για τούτο στην κάθε κοινότητα η σύλλογο βλέπεις και έχουμε μόνο περίπου 5 με 6% συμμετοχή οι δε «διοικούντες» πάντοτε περίπου οι ίδιοι (Aν κάποτε, πέστε από λάθος(!), τολμήσει και μπει σε αυτή την ομάδα των σκληροπυρηνικών κάποιος, ο οποίος θελήσει να μην ταυτιστεί στην δική τους γραμμή.. τις είδε τον ένοχο; Οι ποταμοί θα τον ξεπλύνουν! Θα πορευτεί καθώς συννεφάκι στην αυγουστιάτικη ημέρα και εκείνοι ενθουσιασμένοι σαν άμυαλα παιδιά χοροπηδώντας απ' την νίκη τους που απαλλαγήκανε απ' τον ..τρελό, θα συνεχίσουν να το παίζουν «κοινότητα» από μόνοι τους, εναλλάσσοντας για τα μάτια του κόσμου, εδώ κι' εκεί την προεδρεία, από τον έναν στον άλλον και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Αποτέλεσμα τα χρόνια περνούνε και ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται. Με άλλα λόγια στην καρδιά του δημοκρατικού Καναδά ο Ελληνισμός διοικείται -αλλά και αυτοκαταστρέφεται- από το καθεστώς της ...δικτατορίας αυτών των ολίγων.

Στο παρελθόν και στις δεκαετίες του '80 η ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οπωσδήποτε είχαν θετικότερα αποτελέσματα επειδή οι ανάγκες της εποχής εκείνης, ήταν διαφορετικές και οι ίδιοι ήσαν νεότεροι και δυνατότεροι: Είχαν επιχειρήσεις και μικρά παιδιά κι' επομένως στα χρόνια εκείνα, σαν έβγαινε ο παπάς ο πρόεδρος και δύο άλλοι γύρα, να κάνουν έρανο για την κοινότητα ή κάποιον άλλο σκοπό, πες να στείλουν βοήθεια πίσω στην πατρίδα.. Εκείνοι, βούταγαν την λίστα απ' το χέρι του προέδρου να δουν ποιος έβαλε τα πιο πολλά, να δώσουν εκείνοι τα περισσότερα! Στις εκδηλώσεις τους πήγαιναν με τα παιδιά, μαζί και τους φίλους, όπου και αυτοί είχανε παιδιά... Γίνονταν ντόρος..

'Ομως στα γηρατειά τους σήμερα, απόμειναν μόνοι!.. Τα παιδιά δεν ακολουθούν και οι φίλοι χαθήκανε. Απομείνανε μόνοι χωρίς επιχειρήσεις. Το χρήμα λιγόστεψε: Σε μερικούς και μόνο εκείνη η έρημη σύνταξη... Που πάμε τώρα;; Τι κάνουμε με την ζωή;; Σανίδι σωτηρίας είναι η κοινότητα, μαζί κι ο σύλλογος! Εκεί θα βρούμε 5 φίλους κι' αποκοντά θα ριχτούμε στην ..άμιλλα. Που είσαι καημένε Ζαχαριά να δεις ..καπεταναίους.

Μερικοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια μη στέλνοντας ούτε γράμμα στην πατρίδα γιατί «ανοίξανε» οι τηλεφωνικές γραμμές, ξέχασαν και τα 5 γράμματα που ήξεραν και δεν διαβάζουν ούτε ελληνικά και όμως στη μικροπολιτική τύφλα να σου έχει ο Μακιαβέλης. 'Οσο για τα παιδιά που δεν τους ακολουθούν, θα τους ακούσεις να λένε στωικά αλλά και τελεσίδικα "δεχτό" από πάρτη τους: -«Τι να τα κάνουμε αφού δεν μας ακολουθούν;» Και έτσι τους βλέπεις οι δυο τους (τ' αντρόγυνο) συνυφασμένοι κι' απόλυτα αισιόδοξοι σαν κουρδιστά παχουλά στρατιωτάκια στην παρέλαση, τραβούν και παν' στην εκκλησία, στην κοινοτική εκδήλωση ή του συλλόγου.. Και οι ίδιοι πάντα αυτοδιοικούνται, αυτοεκκλησιάζονται και δεν υποχωρούν σε τίποτα.

Και ενώ από την μιά μεριά η γενιά του μετανάστη: Το έχουμε ξαναπεί, αναμφισβήτητα! στην πλειοψηφία της -και στην προσωπική του ζωή ο καθένας- έκανε προκοπή: Το ξέρετε ότι σαν εθνικότητα -κι' ανάλογα τον πληθυσμό- η ελληνική, είναι η πρώτη με το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών στα πανεπιστήμια του Καναδά;; Από την άλλη όμως μεριά στην κοινοτική ζωή απέτυχε οικτρά.. Και τι βλέπεις παντού; Μια θλιβερή εικόνα: Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο που -για οποιαδήποτε λόγους- ποτέ του δεν ωρίμασε!

Και έτσι πεισματικά σήμερα, κρατάει γερά την «καπιστράνα», του ποιος είναι αφεντικό: Στην Κοινότητα. Στον Σύλλογο. Στην εκκλησία. Παντού.. Αρνούμενος πεισματικά να παραδεχτεί ότι οι εποχές αλλάξανε και ότι ήρθε ο καιρός που πρέπει να παραδώσει την σκυτάλη στις δεύτερες γενιές.

'Οτι η νοοτροπία του εμφύλιου ανήκει πια στα σκονισμένα ράφια της ελληνικής μας ιστορίας κι' αποτελούν κομμάτι θλιβερό για τον νεοέλληνα της πατρίδας αλλά και καταστροφή για την ελληνική διασπορά και το μέλλον της.

Ιανουάριος 1999
Harsh Reality

The Greek communities today are facing the same problem that the Diaspora has faced throughout its history, in short: bad organisation!

This is especially true in the small centres of migration, where there has never been a powerful central leadership to guide and control, to give advice and to set the terms and conditions for the Greeks abroad to be able to organise themselves effectively. Particularly n recent years, the communities and associations have fallen into inaction and decline, because most of them are governed by people of the first generation who still harbour the mentality of the Greek civil war and who have no knowledge of - or deliberately ignore - the needs of the modern age, and since there is no one to tell them what to do, they do exactly what they feel like at any given moment.

And since the communities are
out of the control of any central leadership, they end up at the mercy of the president and his clique who make up the so-called
board. As a result most people refuse to participate. The younger generations see nothing to interest them and in disappointment -almost in terror-
they take the road of no return towards assimilation.

That is why only 5-6% of citizens participate in the communities or associations and it is always the same people in charge. (If someone should happen by chance or accident to enter the hardcore group and try to stand apart from the 'party' line, woe unto him! He will disappear like a tiny cloud on an August day and they, delighted like idiotic children will dance for joy at having succeeded in getting rid of the lunatic, and continue to play at 'communities' on their own. Every so often - for the eyes of the world - they will rotate the presidency amongst themselves and then start again from the beginning, with the result that the years go by and the cycle keeps repeating itself. In other words, in the heart of democratic Canada, Hellenism is ruled - and destroyed- by the…dictatorship of these few.

In the past, up to the 80s, those people were more effective because the needs were different then and they themselves were younger and stronger: they had their businesses and young families and in those days when the priest and the president and a couple of others went out to collect money for the community or some other cause - for example, to send money back home- the people would grab the list out of the president's hand to see who had given the most so they could top it! They would go to all the events with their friends and their children and it was all very lively and full of action.

But now they are all alone in their old age! Their children have gone their own ways and their friends are dead. They are alone and their businesses are lost. The money is mostly gone: some are living only on a miserable pension …So they think: Where do we go now? What shall we do with our lives? The community and the local association will be our salvation! We'll find a few friends there and let the games begin! Where are you now, poor Zacharias to see such…captains!

Some of them have not sent a single letter back home for years now that the telephone lines have 'opened', with the result that they have forgotten the little Greek they once knew. But as far as micro-politics is concerned, watch out Machiavelli! As for the fact that the young will not follow them, you will hear them state stoically but with conclusive acceptance: "If they won't come with us we don't need them". And thus you see the two of them (husband and wife) setting out for church, for the community or association event, in complete agreement and with total optimism like plump clockwork soldiers on parade. And the same ones always govern themselves, take themselves to church and do not give an inch on anything.

On the one hand, as we have said before, the generation of migrants has done very well in its majority and on the individual level. Did you know that as an ethnicity, and proportional to its population, the Greek community has the largest number of university students in Canada? On the other hand, however, we have failed miserably as far as community life is concerned. What do we see around us? A pathetic picture: It is as if all these years the migrant has remained an angry child who -for whatever reason- has never grown up!

And so he stubbornly refuses to let go of the reins and insists on being the boss in the Community, at the Association, in the Church - Everywhere…Absolutely refusing to accept that times have changed
and he must hand power over to
the next generations,

That the civil war mentality belongs on the dusty shelves of our Greek history and is a regrettable part of the recent history of our country and catastrophe for the Greek Diaspora and its future.

January 1999

Κοινοτικά και Οργάνωση

.."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το «εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"...

.."Θα ήταν εύκολο
να ρίξω την ευθύνη αλλού
κι' ίσως σε ΣΕΝΑ πρώτον.
Που δυστυχώς.. σου το ομολογώ, κάπου -
κάπου το κάνω.. Γι' αυτό συγχώρεσέ με!

Ακόμη,
βρίσκω πολλές
φορές τον εαυτόν μου
(και ίσως το ίδιο κάνω ακόμα
και τώρα, στο γράμμα μου αυτό..)

Ότι δηλαδή επαναλαμβάνει
το «εγώ...» κι' «εγώ...κι' «εγώ...»

ξεχνώντας
-κι ίσως ηθελημένα
από τον εγωισμό μου? το κι' «ΕΣΥ!...»
που τα δύο μαζί κάνουν το «ΕΜΕΙΣ!!!»
που είναι και το σωστό. Και μας το άφησε
ως κόρη οφθαλμού ο πελώριος παππούς ο Μακρυγιάννης!

....."Μαζί με τους καλούς πατριώτες σ' αυτήν την ιδέα, πήγαν και στάθηκαν δίπλα τους από την πρώτη στιγμή οι καιροσκόποι, οι χασομέρηδες, οι άσχετοι αν θέλετε, μαζί κοντά και οι πλακανζήδες.. Που αφού δημιούργησαν κατεστημένο την δική τους υπεροχή σε ένα είδους "κλίκας" κατόρθωσαν σχεδόν απ' την αρχή να επιπλεύσουν δείχνοντας στον κόσμο ότι αυτοί οι ίδιοι ήσαν και η κοινότητα!. 'Ετσι αυτό βλέποντας ο κόσμος, όχι μόνο δεν έκανε συμμετοχή αλλά φύγανε κι' εκείνοι που απ' την αρχή είχαν πάρει μέρος και είχαν σκοπό να βοηθήσουν: Δυναμώνοντας έτσι την υπεροχή των πλακανζήδων κι' απογυμνώνοντας την ίδια την κοινότητα από κάθε ελπίδα επιβίωσης και επιτυχίας"...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

....."Και τέτοιοι είναι απλωμένοι παντού σαν την ακρίδα! στην ελληνική διασπορά.., και την κατασυκοφάντησαν μαζί και την κατέστρεψαν!!! Θαρρούνε τους εαυτούς των -και το παίζουνε- να είναι οι ..μπροστάρηδες ή και οι ..αφεντάδεα του Ελληνισμού στη παροικία, στην εκκλησία ή και στον σύλλογο. Και είναι τοι αυτοί οι ίδιοι: η αρχή μαζί και το τέλος της καταστροφικής αιτίας που τα παιδιά μας χάνονται στην αφομοίωση: Στην πρώτη κιόλας γενιά δημιούργησαν τείχος απέραντο, μαζί κι' αδιαπέραστο!. Διακόπτοντας -με τα παιδιά και τις δεύτερες γενιές-, την επαφή με τις ρίζες τους και τον ελληνικό πολιτισμό τους.. 'Εναν πολιτισμό, που εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα, -τι ειρωνεία..- φώτισε και φωτίζει τον κόσμο ολάκερο(!) και τα συμαζωτάρια των Τούρκων, κατάφεραν για χάρη δική τους και για ..φραμπαλά να τον λαιμοπνίξουν στην πρώτη κιόλας γενιά του μετανάστη απ' τις δεκαετίες '60 και 70".....) "...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

....."Μερικοί απ' τους παλιούς που ήσαν καλοί πατριώτες και πίστευαν με πάθος την ιδέα για την σωστή οργάνωση του Ελληνισμού στην παροικία παρέμειναν! Και αφού έριξαν στάχτη στα μάτια τους, πιστέψανε για μια στιγμή, ότι όχι μόνο οι ίδιοι θα φέρουν αλλαγή στα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά και πως θα μετατρέψουν τους πλακανζήδες σε αγνούς ..πατριώτες. Και εδώ είναι που ο λαός μας έχει πει εκείνο το «...Κούνια που σε κούναγε» Ελληναρά μου...........

Οι μεν μπροστά έκτιζαν.. Εκείνοι πίσω γκρέμιζαν! Οι μεν μπροστά έλεγαν να εργαστούμε φρόνημα! Να δείξουμε καλό παράδειγμα: Είμαστε στην αρχή και πρέπει να βάλουμε καλή σειρά, να οργανώσουμε το Ελληνισμό σε μια σωστή κοινότητα.. Οι πλακανζήδες πίσω φώναζαν: 'Οχι! εμείς είμαστε η κοινότητα και όποιος θέλει να έρθει ας έρθει.. Αλλά που να έρθει ο κόσμος στο ..καφενείο;;

..Είναι η ίδια πάστα άνθρωποι: Εγωιστές και ξεροκέφαλοι... 'Ανθρωποι που στην ουσία παρέμειναν παιδιά πεισματωμένα μια ολάκερη ζωή και στο μυαλό τους δεν ωρίμασαν ποτέ. Γι' αυτό και βρίσκουν την κοινότητα σαν μέσο όχι να την βοηθήσουν από τον κίνδυνο στην επερχόμενη λαίλαπα της αφομοίωσης.. παρά πως να δειχτούν στον κόσμο οι ίδιοι για το πόσο ...σπουδαίοι είναι.. Τύφλα στα μάτια τους!...

Και κρίμα στον υπόλοιπο λαό της διασποράς που στέκει πίσω και λεει μονάχα: "Δεν πανε να κουρεύονται.."

Όμως έτσι γίνεται πάντα!.. Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα στη διασπορά αλλά και στην πατρίδα!.

Ιανουάριος 1998

Community affairs and Organisation

.."A well-organised community begins with its tools, namely 'you' and 'me' and then moves on to larger numbers and finally to its leaders. If something goes wrong, it is easy for us to say: It's their fault…whereas in fact it is actually our fault…yours and mine, my brother"...

.."It would be easy to blame someone else
perhaps YOU first of all
Unfortunately, I have to admit,
I do that sometimes…
So forgive me!
I also
often catch myself
(and perhaps I am doing that now
in this letter)
Saying 'I' and 'I' and 'I'
over and over again,
forgetting
-perhaps deliberately,
selfishly, the word YOU
Which together with I makes WE
and that is the right term
Given to us to guard like a precious jewel
by our immense forefather Makryiannis.

....."The good patriots were joined from the first moment by the opportunists, the wastrels, the losers, and the jokers. After they formed their little clique and turned that into the established order they succeeded almost from the start in taking over and letting the world know that they represented the community! When people saw that, not only did they not participate, but even those who had joined originally and were willing to help went away as well. This gave more power to the opportunists and the jokers and stripped the community of any hope of survival and success "...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

....."These people are everywhere in the Greek Diaspora, and they have maligned and destroyed it like a plague of locusts. They consider themselves the leaders and rulers of Hellenism in the community, the church and the associations and certainly behave as if they were. Whereas, in truth they are the very reason, the entire catastrophic reason that our children are lost in assimilation. From the very first generation they created an insuperable and impenetrable wall, thus preventing the next generations from having any contact with their roots and the civilisation of Greece. A civilisation which for thousands of years -how ironic- has shed light on the entire world. And these scum of the earth, managed to choke the first generation of migrants as early as the 60s and 70s.....) "...
"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

....."Some of the old ones who were good citizens and passionately believed in the virtues of good organisation in the Greek community, stayed on. And they managed to convince themselves for a short while that not only would they succeed in bringing about a change for the better, but also that they would convert those jokers into pure patriots. As the saying goes: "yeah, right!"

While others were building and creating, they were demolishing and destroying. While others were saying, let us put our shoulder to the wheel, we are just at the beginning, let's get properly organised and create a good community of Greeks, the jokers at the back were hollering: "No, we are the community, and you can join us if you want" But where were people supposed to join them? In the coffee shop?

..They are all the same - selfish and bone-headed… Children stubbornly refusing to grow up. That is why they use the community not in order to help in escape the catastrophe of assimilation, but to show the world how great they are! What the hell do they know!

And shame on the rest of the Diaspora who just stand back and say: 'To hell with them!'

But that's how it has always been! And this is how the history of the Greeks in written - at home and abroad!

January1998
Ζητείται ελπίδα

-1-
Ζητείται ελπίδα
Για την πατρίδα
Και για τον άνθρωπο

-2-
Ζητείται σκοπός
ελληνικός
στα νέα παιδιά

-3-
Στην διασπορά
ο ελληνισμός
ψυχοραγά

-4-
Στην αφομοίωση
-παγκοσμιοποίηση-
η νέα θεά

-5-
Συναγερθείτε
Ελλήνων παιδιά
κι οργανωθείτε

-6-
Γιατί εμπρός σας
δεν είναι ο εχθρός σας
και να τον δείτε

-7-
Τούρκος δεν είναι
Χίτλερ δεν είναι
δεν έχει πρόσωπο

-8-
Σας πιλατεύει
και σας χαϊδεύει
ως σαν τον γλυκόν άνεμο

-9-
Και αθελά σας
στα ονειρά σας
τον κουβαλάτε

-10-
Σας παίζει σαν τόπι
τον λένε Ευρώπη
και Καρλομάγνο

-11-
Ελλήνων παιδιά
συναγερθείτε
κι' οργανωθείτε

-12-
Και πείτε όχι στην αφομοίωση
-παγκοσμιοποίηση-
η νέα θεά

Hope wanted

-1-
Hope wanted
for country
and man

-2-
A cause wanted,
a Greek cause,
for the young

-3-
In the Diaspora
Hellenism
is dying

-4-
In assimilation
-globalisation-
the new goddess

-5-
Children of
Greece rise up
and rally together

-6-
Because the enemy
does not stand before you
so you can see him

-7-
He is not the Turk,
he is not Hitler,
he has no face

-8-
He caresses
you like
a gentle breeze

-9-
And unwittingly
you carry him
in your dreams

-10-
He plays with you like a child's ball.
His name is Europe
and Charlemagne

-11-
Children of Greece
rise up
and rally together

-12-
And say no to assimilation
-globalisation-
the new goddess

Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν?

Στις χώρες καινούριων εστιών της μετανάστευσης με τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα που έγιναν στις δεκαετίες του '50 και '70 όπως ο Καναδάς η Αυστραλία κλπ.. Ενώ σ' αλλοτινούς καιρούς της διασποράς με εθνικιστικά καθεστώτα καθώς της Τουρκίας η της Αιγύπτου επειδή παραμόνευε ο κίνδυνος ο Ελληνισμός ήταν απόλυτα συμπυκνωμένος και δυνατός εν αντιθέσει με του σήμερα στις νέες χώρες (Καναδά Αυστραλία κλπ).. Με ειρωνεία θα έλεγε κανείς ότι: Το καλύτερο «φάρμακο» για την "αφομοίωση" στα παιδιά του μετανάστη ήταν η "φιλοξενία", και η απόλυτη "ανοχή" στον ίδιο τον μετανάστη..: "Δολερή πολιτική" θα την έλεγε ο Μακρυγιάννης αν ζούσε σήμερα. Και τα κατάφεραν.. Κοντά βέβαια, στις πολλές και πάμπολλες αδυναμίες του μετανάστη. Σήμερα καθώς που καινούριοι μετανάστες απ' την πατρίδα δεν έρχονται άλλο πια.. ώστε να διοχετεύσουν καινούριο «αίμα» στην κοινότητα ο ίδιος έχει απομείνει μετέωρος και ξεκομμένος!.. Δεν πρόλαβε ούτε κάν' να ρίξει σωστά τις ρίζες του.

Σε αυτό απάνω, καραβοτσακισμένος από την πολύχρονη δουλειά.. και προς το τέλος του βίου του, βλέπει ανήμπορος(;;) την αφομοίωση που έρχεται ως σαν το ποτάμι το ακράτητο που θα ξεπλύνει ότι ο ίδιος πάσχισε μια ολόκληρη ζωή: Μια απλή δηλ. και άξια των προγόνων του ανατροφή στα παιδιά του, όπου, τα θέλει να συνεχίσουν την ελληνική παράδοση -όχι βέβαια με φανατισμό αλλά- με αξιοπρέπεια και σεβασμό για την ελληνική τους ιστορία, τον απαράμιλλο ελληνικό τους πολιτισμό μέσα στις κοινωνίες που ζουν. Και όμως χωρίς και αυτά καλά - καλά να φταίνε ή να το ξέρουν, τα βλέπει στην δραματική πλειοψηφία τους να πηγαίνουν προς την αφομοίωση!.

Τι έφταιξε λοιπόν; Είναι σωστό, το βάρος της ευθύνης να το ρίχνουμε στον Καναδά που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε τον μοιροδαρμένο μετανάστη ίδια καθώς τους πολίτες του; Ζητάμε δηλ. τώρα και ρέστα;; Επειδή η ελληνική διασπορά -κι' εν αντιθέσει με άλλες εθνικότητες- τραβάει απ' το κακό στο χειρότερο;;

Μήπως το βάρος της ευθύνης είναι αλλού, όπως επί παραδείγματι, η παγκόσμια ελληνική γκρίνια μεταξύ κοινότητας και εκκλησίας που ακόμα έως τα σήμερα δεν τα έχουνε βρει;; Πώς γίνεται στα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός στον Καναδά επί παραδείγματι, έχει φτιαγμένο 80 τόσες εκκλησίες! όμως σε ότι αφορά την ελληνική γλώσσα, απλώς και μόνο περιμένουμε από τον Καναδά να πληρώνει τους 'Ελληνες δασκάλους για να μαθαίνουν ελληνικά τα παιδιά μας κι' αυτό μονάχα 2 και 3 ώρες την εβδομάδα;;

Πού είναι η κεντρική ηγεσία του Ελληνισμού εδώ, ώστε να σταθεί δίπλα στον Ελληνισμό του Halton (προάστιο δυτικά του Τορόντο προς τον Νιαγάρα στις παρυφές της λίμνης του Οντερίου): Oakville, Burlington, Milton 2.500 με 3.000 κόσμος που πνέει τα λοίσθιά του;; Τι θα απογίνει όλος αυτός ο ελληνισμός σαν τελειώσει η γενιά του μετανάστη, καθώς που για τις καινούριες γενιές , δεν βρίσκεται εντελώς τίποτα! ελληνικό για να κινήσει μέσα τους κάποιο ενδιαφέρον για τους προγόνους, την γλώσσα, τα θρησκευτικά τους πιστεύω και την Ιστορία των;;

Τίποτε! ελληνικό -σε ολόκληρη την περιοχή ωστε- να αισθανθούν μια κάποια υπερηφάνεια και να το δείξουν στα δικά τους παιδιά και να πουν : Να ένα έργο που μας άφησαν οι γονείς μας και τότε από φιλοτιμία και οι ίδιοι να το συνεχίσουν;;

ΚΑΙ τέλος το καυτό ερώτημα: Ποιος είναι και τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο μετανάστης;;


ο 'Ελληνας της Διασποράς
Ηχος πρώτος:

Ο 'Ελληνας της διασποράς και μιλάμε ειδικά για την πρώτη γενιά του μετανάστη. Ξεκίνησε από την πατρίδα με μια βαλίτσα στο χέρι και όχι μόνο που τα κατάφερε να προοδεύσει, αλλά και να προσθέσει επί πολλή, στην δημιουργία αλλά και ευημερία της καινούριας του πατρίδας!.

Σήμερα η χώρα αυτή -όποια και αν είναι- με σιγουριά τον έχει τοποθετήσει, ανάμεσα στα πρώτα στελέχη της κοινωνίας της. Και του αξίζει! Αφού ο ίδιος με ένα παράξενο μίγμα ανθρώπινης αντοχής, άλλα και υπόστασης, κατάφερε με αξιοπρέπεια και υπομονή, χωρίς διαμαρτυρίες να ενταχθεί προοδευτικά κι' όταν ήταν ακόμη να του λάχουν, οι πιο χειρότερες δουλειές..

Στη συντριπτική πλειοψηφία του, δεν έκανε ούτε καν την προσπάθεια, να πάει σχολείο και να μάθει την γλώσσα της καινούριας του πατρίδας. Για τον απλούστατο λόγο: Δεν είχε καιρό παρά μόνο για δουλειά. Και τα έβγαλε πέρα ο παλικαράς, χωρίς κανενός την βοήθεια!.. 'Εκανε σπίτια, έκανε φαμελιά και τα παιδιά του τα έστειλε στα πανεπιστήμια, τα έβγαλε γιατρούς, computers scientist, δικηγόρους, και ότι άλλα επαγγέλματα.

Ωστόσο ο ίδιος έμεινε αμόλυντος! 'Εμεινε αγνός! 'Ιδιος, καθώς την μέρα που έφυγε απ' το χωριό και την πατρίδα του.

Η νέα γης, θαρρείς σαν να μην πάτησε τα χωματά της, σαν να μην έζησε ποτέ σε αυτήν. Σαράντα χρόνια λες και πέρασαν πνοή. Μοιάζει με κείνο το αεροπλάνο, που περιστρέφεται επάνω από το αεροδρόμιο, έτοιμο να προσγειωθεί. Και όμως σαράντα χρόνια πέρασαν και ακόμα ..περιστρέφεται.

Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


'Ηχος δεύτερος:
Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία του και στην κοινοτική ελληνική του ζωή, το πάει κουτσαίνοντας, το πάει στραβά. Θαρρείς κι όλα τούτα χρόνια της υπομονής με τους "αλλόγλωσσους" της νέας γης, μπούχτισε στην απομόνωση μαζί και την δουλειά.. Τώρα ζητάει σαν το παιδί, όπου -γυρίζοντας απ το σχολείο αγανακτισμένο, απ τα πειράγματα των άλλων παιδιών-, ξεσπάει στην μάννα του, τούτος ξεσπάει στην κοινότητα κι έτσι, σημαία του έχει την μαγκούρα κι από κοντά το "ωχ αδερφέ..". Οι άλλοι φταίνε!...

-«Δεν παίρνω μέρος στην κοινότητα (σου λέει με απίστευτη σιγουριά), γιατί ..όλοι τρελοί..». Τον είπαν πολυμήχανο -και το πιστεύει κι' ο ίδιος- κι' έτσι, έχει χίλια δυο να σου πει, για τους άλλους που ..φταίνε, εκτός τον ίδιον!

Γι' αυτό και τον βλέπεις με την μαγκούρα του ανεμίζοντας κατά παντός(!) ρίχνει τα βέλη του εξαγριωμένος. Δεν έχει καιρό να σε ακούσει γιατί μονάχα σκέπτεται τι θα σου πει.

Αν προσπαθώντας να σε διακόψει δεν τα καταφέρει, θα γυρίσει να ανοίξει «πηγαδάκι» με τον διπλανό του. Εάν κι' εκεί το αποτύχει, τότε βαριά συλλογισμένος, αλλά κι' απογοητευμένος, με το χέρι στην τσέπη, θα τραβηχτεί πιο πέρα ή θα πάει έξω με τους καπνίζοντες. 'Ισως εκεί να βρει καλύτερη τύχη..

Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


'Ηχος τρίτος:
Αν είναι κι έχει πάρει μέρος στα κοινοτικά ;
Χριστιανοί και Ιουδαίοι φυλαχτείτε!.
Περνάει ο πρόεδρος απ τη ..γειτονιά!
Ανασκουμπωθείτε.

Εθνοσωτήρας!
Σωστός φωστήρας!
'Ολα τα λύνει.
Μόνο ..καιρό δεν έχει! Δεν δίνει
..λογαριασμό.

Και αν είναι μέλος στο συμβούλιο;
Στις συνεδριάσεις δεν έρχεται..
Μα όταν έρθει δεν επιδέχεται
αυτά που λες ή έκανες εσύ.
'Οσο καιρό
αυτός στην εξοχή
ήταν, και τι μ'αυτό;
Εκείνος καλύτερα από σένα
θα τα είχε όλα ..καμωμένα!.

Αν ήταν πρόεδρος στην κοινότητα παλιά;
Τα όσα κάνεις σήμερα,
αυτός τα βρίσκει επαναστατικά
και τον ανησυχούν!
Φοβάται ότι με τις δικές σου ενέργειες
-τι κι αν η κοινότητα προοδεύσει;
το βλέπει φανερά-
η προσπάθειά σου είναι μόνο
το «...κύρος του» να υπονομεύσει !

Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


Πρωτοβουλίες δεν παίρνει γιατί δεν έχει ..καιρό.
Να σε βοηθήσει κι' αυτό δεν γίνεται!
'Oταν εσύ τον καρτερείς αυτός δεν έρχεται.
Κι' όταν εσύ δεν τον περμένεις αυτός είναι εκεί.

Γιατί «...'Οταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλιά
και όταν όλοι πάλι αγαλιούμε αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει.
Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί
και τα σε μας αόρατα με το αυτί στην πέτρα,
σοβαρός και μόνος προσέχει.»
(Ελύτης: Αξιον Εστί)


'Ηχος τέταρτος:
Στην εκκλησία στέκει σοβαρός
-το παίζει καλός χριστιανός-,
σαν είναι να πάει
με την γυναίκα του μόνο
και ..πέντε φορές το χρόνο.

Για το πού είναι τα παιδιά
κανείς δεν μιλάει,

ούτε ο παπάς ούτε ο δεσπότης
γιατί εν πρώτης:
Αφού και λειτουργία στ' αγγλικά
-όλα καλά!-
στο νι και ρω
τα τυπικά να γίνονται
και "ωχ αδελφέ" τι πάν και πνίγονται
σε μια ..σταλιά νερό;


'Ηχος πέμπτος:
'Ομως ήρθε ο καιρός
που ο ..γίγας αυτός
θα πρέπει να σοβαρευτεί
διαβαίνοντας την τρίτη ηλικία:
Απ' τον παπά και τον καθηγητή
ως μέχρι και κείνων που το παίζουν ηγεσία..

Και οι άλλοι οι απλοί αλλά και κείνοι
που το παίζουν πλουτοκράτες.
Οι αριστοκράτες ή και οι μικροί
και οι άλλοι οι μεγάλο-ιδεάτες
και οι εγώπαθοι.

Ας σκύψουν ταπεινά στην Ιστορία τους
με ευλάβεια αρχαιοελληνική
να σημαδέψουν την πορεία τους.


'Αγαπητέ μου φίλε,

Αυτή περίπου είναι σήμερα η κωμικοτραγική εικόνα μαζί και η αλήθεια του 'Ελληνα μετανάστη απ' τις δεκαετίες του '50 και '70.. Ξεκίνησε με μια βαλίτσα στο χέρι. Νέος καθώς που ήταν, μαζί θεριό κι ανυπόταχτος! Πήρε τους δρόμους και όπου τον έβγαλε η τύχη του σταμάτησε. Πήρε μι' ανάσα, έφτυσε τα χέρια του και στρώθηκε στη δουλειά χωρίς στιγμή να σηκώσει κεφάλι.

'Οταν το σήκωσε, είδε ότι το τσαντίρι του ήταν γιομάτο όχι μονάχα παιδιά αλλά κι' εγγόνια.. Στην ίδια στιγμή ανακάλυψε τα αρθριτικά, την ελληνική Κοινότητα, κι' απόκοντα θυμήθηκε και την Ελληνική πατρίδα που πάντα -σαν μάνα του καθώς που ήταν- την είχε φυλαχτό στα στήθια του!! Ωστόσο, θαρρείς και τώρα το κατάλαβε!.. 'Οτι κι' αυτή τον πρόδωσε! Αφού χωρίς σοβαρή ηγεσία στην ξένη γης, η πατρίδα τον άφησε τελείως ξέγυμνο από όποιαδήποτε προστατευτική καθοδήγηση και πραχτική βοήθεια (όπως στην περίπτωση άλλων κρατών. Η Πορτογαλία επί παραδείγματι στέλνει πληρωμένους από την ίδια! δασκάλους να διδάσκουν τα παιδιά των μεταναστών του Καναδά την γλώσσα και τις παραδόσεις των, και πέντε μέρες σχολείο την εβδομάδα). Στην διπλανή πολιτεία μα 10.000 Ελληνισμό, τι βλέπουμε;; Βλέπουμε τις ελληνικές εκκλησίες με 80 γεροντάκια η καθε μία τις Κυριακές και ελληνικό σχολείο σχεδόν ανύπαρχτο, των Πορτογάλων το σχολείο στην ίδια πόλη με 500 παιδιά...

Τί έκανε και κάνει η ελληνική πατρίδα για τον μετανάστη;; Φούσκες πάνω στις φούσκες: Μας έστειλε τελευταία και τον υφυπουργό εξωτερικού κ. Γρηγόρη Νιώτη και μας είπε: «Η πατρίδα είναι υπερήφανη για εσάς, γιατί δεν την λησμονείτε. Είστε τα προοδευμένα παιδιά της και γι' αυτό στηρίζεται σε εσάς!» και συνέχισε «'Οσο για εμάς, είμαστε η πρώτη χώρα μετά τον Καναδά.. όπου θα πάμε να συναντήσουμε τον νέο πρόεδρο Αμερικής για να του μιλήσουμε για το ...Κυπριακό...». Μας είπε και αυτό: «'Εχουμε πρόβλημα στα Βαλκάνια: τα Σκόπια κινδυνεύουν από τους Αλβανούς και εμείς είμαστε η πρώτη χώρα όπου θα τα βοηθήσουμε γιατί εκτός από το όνομα δεν έχουμε άλλη διαφορά.

Η μόνη χώρα στον κόσμο που αποκαλεί τα Σκόπια: Σκόπια και όχι Μακεδονία, είναι η Ελλάδα! Στο Κέντρο της πόλης του Τορόντο οι Σκοπιανοί παράλληλα με τους 'Ελληνες στην παρέλαση, κάθε φορά θα κάνουν σαμποτάζ των Ελλήνων, διαμαρτυρόμενοι ότι είναι μειονότητα και αδικημένοι (πού στη Θεσσαλονίκη;;) παριστάνοντας τους απογόνους του Μ. Αλέξανδρου... 'Ολα αυτά για τον κύριο υφυπουργό είναι ..τίποτα. Αυτή περίπου είναι η βοήθεια μαζί και η ηθική συμπαράσταση, -μητρική κατανόηση ή όπως θέλεις πές το, στο μέγα πρόβλημα της αφωμοίωσης του μετανάστη -που αναφέρομαι εδώ- απ' την γλυκιά ελληνική πατρίδα στα 2001.

Να'σαι καλά!

Greek Diaspora Zero Hour?

In countries like Canada and Australia which were the more recent destinations for the large waves of emigrants in the 50s and 70s things are very different from older times when people were fleeing nationalistic regimes such as those of Turkey and Egypt. In those days, Hellenism was strong and united because of the danger that constantly lurked. In the new countries the situation is very different. The irony of the matter is that the best assimilation-inducing drug for the migrants' children was 'hospitality' and 'tolerance' towards immigrants. If Makryiannis were alive today he would call it a 'treacherous policy'. And the policy succeeded, partly of course as a result of the migrants' many failings. Nowadays, when immigrants are no longer coming from the old country to bring new blood into the community, the migrant is left high and dry and cut off from home, and has not even put down roots properly.

Broken by many years of hard work, and coming to the end of his life, he stands watching helplessly (??) as assimilation rushes towards him like a wild river ready to wash away all that he spent his life trying to build: a simple upbringing for his children, worthy of his ancestors, so that they too will want to carry on the Greek tradition in the societies in which they live -not with fanaticism of course- but with dignity and respect for their Hellenic history, the unparalleled Greek civilisation. And yet, he watches as most of them -without meaning to and often without their knowledge- move towards assimilation.

So what is to blame? Is it right to put the blame on Canada, which from the first moment embraced the suffering migrant and treated him as an equal to its own citizens? Are we looking for someone else to blame for the fact that the Greek Diaspora, unlike other minorities, is going from bad to worse?

Could the responsibility lie elsewhere, for example, in the eternal gripe between community and church which has remained unresolved after all these years? How is it that in Canada for example there are 80 Greek Orthodox churches, but for the teaching of Greek we expect Canada to pay Greek teachers to teach our children their language, and that for just 2-3 hours a week?

Where is the central leadership of Hellenism, why are they not standing by the Greeks of Halton (a suburb west of Toronto towards Niagara on the edge of Lake Ontario) or Oakville, Burlington, and Milton, where 2.500 to 3.000 people are breathing their last? What will happen to all these Greek people when the migrant's generation has disappeared, and there will be no one left to stir interest in the ancestors, the language, the religious beliefs and the history
of Greece?

There is nothing Greek in the entire region to give the next generations a sense of pride, which they will bestow on their own children and say: Here is something left to us by our parents; we want to pass it down to you with a sense of honour, for you to pass it on in your turn.

And finally, the burning question: Who is the migrant and what has he done all these years?


The Greek of the Diaspora
Verse One:

The Greeks of the Diaspora, particularly the first generation, set out with just a suitcase in hand to seek a better life. Not only did they manage to make good, but they also contributed greatly to the prosperity of their new homeland!

Today, this new country, whichever it is, has placed the migrant among the elite members of its society. And deservedly so! Through a strange mixture of human endurance and pride, the migrant managed, with dignity and patience and without protest, gradually to integrate himself into the new society, even when doing the most menial kinds of jobs.

Most of the migrants did not even make the attempt to go to school and learn the language of their new country, for the simple reason that they did not have time for anything but work. And they bravely made ends meet without help from anyone. They made a home and a family for themselves, and they sent their children to university to study medicine, law, computer science, and much more besides.

And throughout it all the migrant remained pure and uncorrupted. Just as he was as the day he left his village.

It was as if he had never set foot on this new land, as if he had never lived there. Forty years went by like a gust of wind. He was like a plane circling round the airport ready to land and forty years later, has still has not landed.

The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant!


Verse Two:
Despite all the above, as far as his life in the Greek community is concerned, he just limps along and nothing seems to go right - as if after all these years of patience with the 'foreign-speakers' of the new land, he has had enough of the isolation and the toil. Now, like a child coming home from school angry at being teased by the other children and takes it out on his mother, the migrant takes it out on the community and waving his stick angrily, puts the blame on everyone
and everything.

-"I refuse to participate in the community (he says with great certainty), because they are all insane...". He has been told that he is clever and resourceful, so he always has a great deal to say and blames everyone except himself,

so he raises his stick and wags it at everyone, shooting arrows in all directions in a fit of rage. He has no time to listen to you because his only concern is what he himself will say next.

If he does not succeed in interrupting you, he will turn to your neighbour. If that fails too, greatly disappointed and lost in his thoughts, hands stuffed deep into his pockets he will move to the next little group or go outside with the smokers. Perhaps he will have better luck there…

The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant!


Verse Three:
And if he should decide to take part in community affairs - take cover everyone! The President is coming through the neighbourhood!
Arise to greet him!
The Saviour of the Nation!
A shining light!!
He can solve any problem
- except that he doesn't have the time.
He won't explain himself.

And if he has a seat on the Board?
He won't come to meetings,
and if he does come he will not accept
what you have said or done
while he was away
in the countryside.
Why should he?
He could have done it
all so much better than you!

If he had served as president in the past,
he finds what you are doing today
revolutionary
and very worrying!
He is afraid that despite the fact
that the community is doing really well,
- and of course all this is quite obvious to him
- by your actions all you are trying
to do is undermine his standing!

The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant!


He won't take initiatives because he doesn't have the time. No, he can't help you either. When you are waiting for him, he does not come. And when you least expect him, he turns up like a bad penny.

Because "...When all of us lament, he does rejoice, and when we rejoice, he frowns without cause. He hears our cries and indifferently passes us by and notices only those things invisible to us"

(Elytis: Axion Esti)




Verse Four:
In church he stands solemn
-playing the good Christian-
whenever he goes there
alone with his wife…
five times a year.

No one asks
where his children are,

neither priest nor bishop.
The service
is in English
-all's well-
As long as the formalities are upheld.
For goodness sake, why make a mountain
out of a molehill?



Verse Five:
But the time has come
that this…giant of a man
must finally get serious:
old age is fast approaching.
All of them: priests and professors
and all the rest who are playing games of power…

And the others, the ordinary people,
the plutocrats, the aristocrats,
those possessed
of the great patriotic idea,
and the egomaniacs as well.

They should bow humbly down
to their past and mark their history
with ancient Greek piety.



My dear friend,

This in general terms is the tragicomic picture and reality of the Greek migrant from the 50s and 70s. Suitcase in hand, young, strong and rebellious he set out for wherever fate would lead him. When he finally arrived, he took a deep breath, spat on his hands and got down to work without ever raising his head for a second.

When he did eventually stop and look around, he saw that his tent was now full not only with children but grandchildren too. That was when he also discovered arthritis, the Greek community and the Greek homeland which he had always kept close to his heart like a mother. However, he also realised quite suddenly that the motherland had betrayed him! Without any serious leadership in the foreign land, the motherland had left him completely in the lurch without any protection and guidance or practical help (of the kind that other states offer their expatriates). For example, Portugal pays teachers to teach the language and traditions of the old country to the children of Portuguese emigrants to Canada five days a week). Whereas what do we see in the nearby town which has 10,000 Greek inhabitants? We see the Greek churches with 80 old folks in them every Sunday and practically no Greek school while the Portuguese school has 500 students…

What has Greece ever done for the migrants? Words and more empty words! Recently we had a visit from the deputy foreign minister Mr Grigoris Niotis who said: "Your country is proud of you, because you do not forget her. You are her children who have made good and she relies on you!" And he went on to say, "As for us, we are the first country after Canada…We will be going to meet the new US President to talk about the…Cyprus problem…" He also said: "We have a problem in the Balkans: Skopje is in danger from the Albanians and we will be the first to help, because apart from the name, we do not have any other problems with them".

The only country in the world that calls Macedonia Skopje is Greece! In Toronto city centre the citizens of Skopje always march at the same time as the Greeks, and every time they sabotage the Greeks complaining that they are a minority and unjustly dealt with (where, in Thessaloniki??) pretending to be descendants of Alexander the Great…But all these things are nothing to the deputy minister. That is the help and moral support, maternal understanding -call it what you will- that we get from the sweet motherland of Greece in 2001, with regard to the major problem of the assimilation of immigrants.

Be well!
η Ελληνική Διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους..

Ο 'Ελληνας της διασποράς δεν εξεκίνησε εχθές την μετανάστευση, παρά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και στην πορεία του ποτέ του δεν ήταν τυχοδιώχτης παρά διαφωτιστής, καλλιεργητής του νου αλλά και της ύλης. Απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης κι' έλαμψε η γης και οι άγριοι έγιναν ήμεροι κι' ομορφυνεν ο κόσμος!

ΠΟΤΕ! δεν ελησμόνησε την πατρίδα.. Αλλά και ο στόχος του δεν ήταν η επιστροφή. Δεν πήγε να «αρπάξει» σαν άλλοι λαοί.., και να φύγει ξανά, γιατί το γνώριζε: 'Οτι ήταν το εκλεκτό τέκνο των θεών και τέκνο της γαλανής πατρίδας του Ελλάδας, που η μοίρα της ήταν χαραγμένη μαζί ταγμένη απ' τους θεούς: Να δώσει το φως στην ανθρωπότητα!

Γι' αυτό ο 'Ελληνας της διασποράς αντί να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα κάθισε και την ξανάκτισε παντού με αποικίες και παροικίες: Στην Ιταλία, Ρωσία, στην νότια Ευρώπη ως μέχρις τις Ινδίες, Αίγυπτο κλπ., κλπ..

Με άλλα λόγια αντί να πάει αυτός πίσω στην Ελλάδα επήγε η Ελλάδα κοντά σ' αυτόν. Και όταν οι καιροί χαλεποί για την πατρίδα.. Πόσες φορές ο μετανάστης
δεν την έσωσε;;

Για τούτο και για όλα αυτά τα παραπάνω που λεω, επιμένω σε αυτό: Ο 'Ελληνας της διασποράς, ποτέ του δεν υπήρξε τυχοδιώχτης η επιζήμιος για τους συνανθρώπους του στην νέα γη, παρά μοχλός στην δημιουργία και την πρόοδο και όσο για την πατρίδα να μην το ξεχνά! αλλά να το αποδεικνύει με πράξη και όχι μονάχα με λόγια.. Αλλά ούτε κι' εμείς να το ξεχνάμε! Και όταν επιστρέφουμε στην πατρίδα, θα πρέπει πάντα να έχουμε το κεφάλι ψηλά, μαζί και το αίσθημα, ότι είμαστε από την εκλεχτή γενιά των Ελλήνων της διασποράς!.

Να είστε καλά!.

The Greek Diaspora
from Ancient Times..

For the Greeks emigration is not a recent phenomenon; it goes back thousands of years. The Greek migrant was never a fortune hunter; he was always someone who cultivated both mind and matter. Since the depths of antiquity he has taken the bright blue light of his homeland to all corners of the planet and shed its light on the earth, and tamed savages and made the world beautiful.

He NEVER forgot the motherland. But his goal was not to go back. Unlike other peoples, he never went to other countries in order to plunder them and leave, because he knew that he was the chosen child of the gods and of the bright blue land of Greece, whose fate was one with the gods and his purpose was to spread the light in the whole of humanity.

That is why instead of returning home, the Greek of the Diaspora rebuilt the homeland everywhere with colonies and communities: in Italy, Russia, the South of Europe, Egypt, India, and even further afield.

In other words, instead of him going back to Greece, Greece came closer to him. And in times of difficulty for the homeland - how many times have the migrants saved it from catastrophe?

That is why I insist on saying that the Greek of the Diaspora has never been a fortune hunter and has never done anything to harm his fellow beings in the new land. On the contrary, he has always contributed to its progress. As for the motherland, not to forget that either and it should prove this with deeds and not just words. Of course, we should not forget either.. And when we return home we should hold our heads high always and never forget that we belong to the select generation of Greeks of the Diaspora!

Be well!

Τι είναι η Διασπορά?
the HELLENISM of Oakville Κοινοτικά Νεα (Ιαν. του 2000)

Είναι ο ακαταπόνητος Οδυσσέας που από τον καιρόν της Τροίας ίσως και ακόμα νωρίτερα, πλανιέται σε όλα τα πλάτη της γης. Κτίζει το σπίτι του. Δημιουργεί αποικίες και παροικίες. Ο ακούραστος και ονειροπόλος ωραίος 'Ελληνας της δεύτερης πατρίδας του που λέγεται ΔΙΑΣΠΟΡΑ.

Ο απόδημος Ελληνισμός, στο σύνολό του υπολογίζεται ότι υπερβαίνει τα 6.000.000. Ο Ελληνογεννής πληθυσμός ανά τον κόσμο (η αφομοίωση που λέμε) πλησιάζει τα 100. 000.000. λένε οι ειδικοί. Ο πληθυσμός της πατρίδας πλησιάζει τα 11.000.000. Και κάποιοι άλλοι λένε:

Είστε 'Ελληνας;
Απάντηση: 'Οχι.
Μιλάτε ελληνικά;
Απάντηση: Ναι.!

Και πώς να μην μιλάνε ελληνικά αφού ο πολιτισμός της ανθρωπότητας είναι κτισμένος πάνω από τον πολιτισμό της αθάνατης Ελλάδας μας;

Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης μας λέγει στο «'Αξιον Εστί»: «Τα θεμελιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους, και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε 'Αθω»

Και παρακάτω θαρρείς και αποτείνεται σε μας τους 'Eλληνες της Διασποράς: «'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί, όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση, τη δική σας βρύση του Μαυρογένη».

Και επιμένοντας μας λέει εμπιστευτικά: «Καλό το νερό..».

What is the Diaspora?
The HELLENISM of Oakville, Community News (January 2000)

He is a tireless Odysseus who since the time of Troy, and even earlier perhaps, has roamed the earth, building homes, creating colonies and communities. The tireless dreamer, the beautiful Greek
of the second motherland called
the DIASPORA.

. It is estimated that the total number of Greeks living abroad exceeds 6,000,000. Experts say that the number of people of Greek origin (assimilated) is close to 100,000,000. The
population of our country is almost 11,000,000. And some others say:

Are you Greek?
Answer: No.
Do you speak Greek?
Answer: Yes!

And how could they not speak Greek, when the civilisation of humanity is built on the civilisation of our immortal Greece?

The poet Odysseas Elytis says in "Axion Esti": "The people lift my foundations in the mountains and the mountains high on their shoulders and on them memory burns like a bush that does not burn. Memory of my people you are called Pindos and you are called Athos"

And late on, as if he is addressing us, the Greeks of the Diaspora: "No matter where you step your foot, I cry, turn on brothers, turn on your own fountain of Mavrogenis".

And persisting, he tells us in confidence: "The water is good..".

Αντί για Επίλογο
* * * (Σημείωσης: Σε αυτό το πρώτο μου γράμμα που έγραψα (στον Έλληνα της Διασποράς) το Φθινόπωρο του '97.. Γράφτηκε όλως τυχαία αλλά κι' αυθόρμητα και το κομμάτι που αργότερα ονομάτισα "ο Ύμνος του Μετανάστη".. Το παραχωρώ εδώ ολόκληρο το γράμμα εκείνο στην αρχική μορφή του)

Αγαπητέ μου φίλε,

Είμαι κι' εγώ καθώς εσύ. Ο Ελληνας της διασποράς. Μένω και ζω με την φαμελιά μου στο Οakville, Ontario Canada. Η πρώτη γενιά του μετανάστη.. Κατάγομαι από την ορεινή Γορτυνία του Νομού Aρκαδίας. Και μπορώ να σου πω: Η καταγωγή μου, είναι η μεγάλη και η πρώτη μου περηφάνια. Και τούτο επειδή σώνει και καλά πιστεύω, ότι τα δώδεκα χρόνια, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι το χωριό μου, ήταν αρκετά για να μάθω, όσα δεν θα μου μάθαιναν ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ, σε δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες!..

Τότε που ο κόσμος λεει, σαν πήγαινε στην εκκλησιά κι αυτή σχολνούσε, μίλαγε ο ένας στον άλλονε με το μικρό τους τ' όνομα! Και χαιρετιώσαν κι' αγκαλιάζανε, και δεν υπήρχε ξένος εκεί στην εκκλησιά!.. Μα κι' αν υπήρχε εδώ κι' εκεί στον χρόνο μέσα. 'ΟΛΟΙ ρωτούσαν στο χωριό, ποιος είναι ο ξένος; Πούθ' έρχεται; Πού πάει; Και πού θα κοιμηθεί;;

Σήμερα φίλε μου άλλαξε η ζωή.. Και οι άνθρωποι λεει, αλλάξανε νοοτροπία: Γίναν κατηφείς.. Οι αποστάσεις μίκρυναν. Ο πληθυσμός της γης διπλασιάστηκε. Στο Cable Net της τηλεόρασης του Halton, πολύ γρήγορα θα βλέπουμε στο"κουτάκι" μέχρι κι' εκατό, διακόσια, χίλια και βάλε! διαφορετικά κανάλια φορτωμένα με βλ... πολλές!!!!!! και λίγα για τον .....ΑΝΘΡΩΠΟ.

Aγαπητέ μου φίλε, ΕΣΕΝΑ μιλώ, της πρώτης γενιάς του μετανάστη:

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ως σαν το Διγενή και την σεργιάνισες
στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με περηφάνια
την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη,
σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου
και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι-
στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος
για να περάσει η γαλανόλευκη!

Κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!

Υστερόγραφο:
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!

In lieu of epilogue
* * * (Note: In this letter, the first I wrote (to the Greek of the Diaspora) in the autumn of 97, spontaneously I also wrote the piece which I later called 'Hymn to the Migrant'. I quote that letter as a whole in its original form)

My dear friend,

Like you, I too am a Greek of the Diaspora. I live with my family in Οakville, Ontario Canada; a first generation immigrant. I come from mountainous Gortynia in the Prefecture of Arcadia. I must tell you this: I am very proud of my roots, and I firmly believe that the first twelve years of my life that I spent in the village of Kardaritsi were enough to teach me what I could never have learned if I had gone to fifteen gilded Academies!

In those days when people left the church after the service they all spoke to each other and knew each other's first name. And they greeted and embraced each other and there were no strangers in the church and if once in a while any strangers were to come to the village, everyone would say: who is the stranger? Where did he come from? And where will he sleep?

Today my friend, life has changed. People have changed - they all have long faces; distances have shrunk; the earth's population has doubled. On Halton's Cable Net TV we will soon be able to watch hundreds if not thousands of different channels with all sorts of trash and very little to do with
PEOPLE.

My dear friend, I am speaking to YOU, the first generation immigrant:

You set out with just a suitcase…
You lifted Greece on to your shoulders
like Dighenis, and carried it to
the five continents!

You have proudly kept
the Greek traditions
and your noble origins at all times!

Son of Laertes,
you have built Ithaca in all corners of the earth!
And people of all races and colours
stand silently aside, filled with awe,
as the blue and white flag marches by!

Held high in your brave and manly hand,
as you proudly parade,
astride on the steed of Theodoros Kolokotronis!

Noble wearer of the fustanella!
My true and pure Greek of the Diaspora!!

Postscript:
Write to me if you like, when you find the time. Your letter gives me a sense of that sweet return home, at a time when my parents were still living. Now that they are no longer alive and I am cut off from home, you have become my first motherland! That is why I think of you, my brother! Be well always!



Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι



Journey to Kardaritsi

Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι

Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη.. Oι κυριότεροι και οι πραγματικοί μου δάσκαλοι ήταν τρεις άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης.

Η μάνα μου μου δίδαξε ότι όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και μοιράζεις το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα την ορίζουμε φτωχοί και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!) να την αγαπούμε και να τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το δίκιο εις βάρος της".

Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου φέρεις κι' εσύ ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι, μην κάθεσαι παρατηρητής στα γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς... κώσ/δουρ.

My real teachers

My whole life has been a struggle for survival... my real and true teachers were three people who were all illiterate: My mother, Makryiannis and Kolokotronis.

My mother taught me that however poor you are, when you are able to share the little you have with your neighbour, you are the richest man on earth.

Makryiannis taught me that "
....the masters of this little land are both rich and poor, strong and weak, and that
is why we must (!) love it and
protect it. We must not allow injustice to strangle justice against our homeland".

Kolokotronis taught me that we all have some responsibility for whatever happens around us and however powerless we are we must not just be observers on life, but use whatever strength we possess to be a part of events ...

το Καρδαρίτσι:
Της γης το πιο όμορφο στολίδι

Αγαπητέ μου φίλε,

Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο, να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..

Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις.. Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα,
η ψείρα, η *ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο!
Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι,
ήταν στο πρόγραμμα: Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό, έλεγαν οι μεγάλοι, να φύγει στην Αθήνα!

-"Να φύγει να γλυτώσει! και ποιος ξέρει,
μαζί του να γλυτώσουμε κι εμείς". έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου.

-"Να φύγεις παιδάκι μου και να ρίξεις
*μαύρη πέτρα πίσω σου", μου είπε μια θεία μου.

'Ετσι κι εγώ, σαν ήρθε και η δική μου ώρα να φύγω.. Με πήρε η μάνα μου, καβάλα στο γαϊδουράκι για το διπλανό χωριό, από εκεί, θα έπαιρνα το λεωφορείο για την Αθήνα. 'Ομως, καθώς που φθάσαμε σχεδόν στο *σκαπέτημα του χωριού, της ζήτησα με μεγάλη ..επισημότητα να σταματήσουμε, για μια στιγμή. Η καημένη η μάνα μου, ποιος ξέρει, θα νόμισε πως θα'χα κάποια ανάγκη φυσική, κι' έτσι σταμάτησε.

'Ομως εγώ, παρ ότι μια ..σταλιά άνθρωπος: "Θεατρίνος! παιδάκι μου.." έλεγε πάντα η μάνα μου όταν μιλούσε για μένα... Απ' ότι φαίνεται, την είχα δέσει *κλωνιά την κουβέντα της θείας μου.. Και κατεβαίνοντας από το γαϊδουράκι, προχωράω πίσω δύο βήματα, παίρνω μια πέτρα και την πετάω μ όλη μου την παιδική δύναμη, ίσια προς το χωριό: "Μαύρη πέτρα!" φώναξα. Χωρίς καλά - καλά να καταλαβαίνω τι σήμαιναν όλα αυτά.

Να ήτανε άραγε από την θεία μου αυτό μου το *κάμωμα;; Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα.. ή μήπως να κάνω και λίγο τον *καμπόσο στην μάνα μου που μ' έλεγε θεατρίνο; Ποιος ξέρει!... Πάντως το έκανα. Η καημένη η μάνα μου βλέποντάς με σ αυτό, θαρρείς και την βάρεσε αστραπή: "Παιδάκι μου έκραξε
τι έκανες εκεί..".

Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε...
Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα Ιεροσόλυμα!..
Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ! την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι' αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά *κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο,
το Καρδαρίτσι παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!

Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ
ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!

Κώστας Δουρίδας
Oakville, Ontario. Οκτ. 1996

Kardaritsi:
the earth's most precious jewel

My dear friend,

If you asked me to tell you how proud I am of my origins, I would say you do not need to ask: all you have to do is shut your eyes for a moment and whisper to yourself the words "homeland" and the name of your village!..

I left to Athens when I was twelve because, well, what can I say, you know it all...After the guerrilla war, poverty took over everything like a plague of locusts: fleas, bare feet and ...precious little soap! For my little village, Kardaritsi, there was not much choice: as the adults said, as soon as a child graduated from junior school, he had to leave for Athens!

As my late mother used to say -"Get out and be saved, and who knows, with him we might all be saved!

An aunt told me. -"Go, my child and never look back - throw a black rock behind you, as the saying goes ",

'So when my turn came to go...
My mother carried me on the back of the donkey to the next village from where I would take the bus to Athens. But as the village was disappearing from view, I asked her - very formally - to stop for a moment. My poor mother probably thought I had some physical need and so she stopped.

But even though I was just a slip of a boy:
"Always fond of the theatrics", my mother used to say when she spoke about me...It seems I had taken my aunt's instructions literally to heart... I got off the donkey, moved a few steps back, picked up a rock and threw it with all my childish might straight at the village: "Black rock!" I yelled. Of course I didn't really have a clue what I was talking about.

Was what happened because of my aunt? I still wonder about that...or was it just an effort to appear important to my mother who always said I was fond of being theatrical? Who knows!...Anyway, that is what I did. My poor mother was thunderstruck: "My child," she cried out "what did you just do?"

Thirty eight years have gone by since then...
You would think Kardaritsi was Jerusalem!...
You would think that my adult self will
NEVER forgive that childish act of frivolity.
The black rock I threw never hit
Kardaristsi - instead it made a 180
degree turn and came back to hit me in the forehead! How else can I explain the fact that though I have travelled over half the world, Kardaritsi remains in my mind and heart
the earth's most precious jewel!

And everything I have seen, everything I have learned all these years, none of it, nothing at all, has touched my soul in such a sacred, mystic way as those blessed childhood years at MY BELOVED VILLAGE KARDARITSI!!!

Kostas Douridas
Oakville, Ontario. Οct. 1996

*ξυπολυσιά =ξυπόλυτος. *μαύρη πέτρα= ρίχνω (μαύρη) πέτρα πίσω μου φεύγω από κάπου και αμετάκλητα με την προοπτική να μην ξαναγυρίσω ποτέ. *σκαπέτημα, σκαπετάω = περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα. *κλωνιά, κλωνά,= η, η ίνα, η κλωστή. *κάμωμα= με αυτό που έκανα, *καμπόσο, κάμποσος = -η, -ο, παρουσιάζομαι σαν σπουδαίος , γενναίος, *κούτελα, κούτελο= το τμήμα του προσώπου πάνω από τα φρύδια και μέχρι τη φύτρα των μαλλιών.



τα Δημοτικά...
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



The Demotic poems
Written in the years of military service 63/65..

Πανηγύρι στο Καρδαρίτσι

Πεντηκοστή ήρθε ξανά
*πλαντάζουν τα νταούλια
πανηγυριάζει το χωριό..
Οι βλάχοι στα καλά τους
*Κακούρης έχει την σειρά,
*Τσιούτης *παραπερούλια
Κολοβελώνης *τσαντιριό,
έστησε στην χαρά τους.

Νζανέτη αρχίνα τον σκοπό
την "Καραγκούνα" αρχίνα.
Κράταμε Κώστα Καλαθά
να *χροπουλήσω λίγο..
Κουβάλα Πάϊκο το πιοτό
μεζέδια από τα φίνα,
σήμερα από την ξενιτιά
ήρθα, ταχιά θα φύγω.

Fair at Kardaritsi

The Pentecost is here again
The tabor drums loudly beating
The villages are full of joy
The peasants dressed so finely
Kakouris with his clarinet is next
Then Tsioutis with his band
Kolovelonis has set up a tent
To host the merry feasting

Zanetis, start to play the tune
and let the dance begin.
Hold on to me Kostas Kalathas
and let me dance a little
Paikos, come and bring the drinks
Your best and finest dishes
I've come from far away today
And swiftly will be leaving

*πλαντάζουν, πλαντάζω= μεταφορικά, τα μουσικά όργανα ακούγονται βαριά και δυνατά καθώς στο προαύλιο της εκκλησίας που ήταν μαζί με το σχολείο σχετικά ο χώρος μικρός, και όμως μπορούσε να είχε και δύο ορχήστρες ή και περισσότερες στις δυο μέρες του πανηγυριού. Επίσης ορχήστρες ήσαν και στα μαγαζιά μπροστά στο δρόμο που δεν ήταν και τόσο μακριά από τον χώρο της εκκλησίας και έτσι ο ήχος απ' ολα αυτά τα μουσικά όργανα έρχονταν ανακατεμένα στ' αυτιά σου και από κοντά και οι μύριες μυρουδιές του πανηγυριού έκαναν την αίσθησή σου σωστό ξεφάντωμα. *Κακούρης δεινός κλαριντζής στον καιρό του (δεκαετίες το '50 με 60) με την ορχήστρα του *Τσιούτης= έπαιζε το νταβούλι και αυτός δική του ομάδα μουσικών κλπ., *παραπερούλια= πιο πέρα, *τσαντιριό= πρόχειρο κατάλυμα με τέντα τραπέζι και απάνω τα πιοτά και άλλα φαγώσιμα. *χροπουλήσω= χορεύω.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται

Σήμερα ο τόπος καίγεται
στο χάϊ στο τουφεκίδι..
Η βλαχουριά γλεντοκοπά
βροντάνε τα κλαρίνα.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
φέρτε *θρακιάρικο γίδι,
φέρτε της *Ντάριζας κρασιά
κι απ'τα *Βαρκά ρετσίνα.

"Χάϊντε να ζήσουν τα παιδιά"
βιολιά καλά το λέτε.
Η νύφη σέρνει το χορό
απ' τα'κρίβου της το χέρι,
Βελοξιφτέρης τραγουδά
κι Αγγέλο *χροπουλιέται,
καμάρι η νύφη το γαμπρό
*-ζευγαρωμένο ιταίρι

The wedding of Velos"s son

Today the land rings far and wide
with shots of merry rifles
The peasantry is full of joy
the clarinets rejoicing.
Velos's son will wed today
bring goat roasted on charcoal,
from Dariza bring blood red wine
Retsina from the vineyard.

"Long life we wish to bride and groom!"
the violins are exclaiming.
The bride is leading in the dance
her lover's hand holds tightly,
Veloxifteris singing loud
Angelo dancing wildly
the groom admiring the bride
-a perfectly matched couple

*θρακιάρικο γίδι= ψημένο στην αθρακιά, θράκα, φωτιά σωρός από αναμμένα κάρβουνα και στάχτη, πυρά χωρίς φλόγα ΣΥΝ. αθρακιά καρβουνιά κλπ., *Βαρκά= Ν.Δ. περιοχή του χωριού με αμπέλια.. *Ντάριζας, Ντάριζα και Ντάρτιζα= χωριό που βρίσκεται στην ανατολική άκρη του νομού Ηλείας, συνορεύει με την Αρκαδία κοντά στον ποταμό Ερύμανθο φημισμένο για το καλό κρασί του.. *χροπουλιέται= χορεύει. *-ζευγαρωμένο ιταίρι = ταιριαστό ζευγάρι.. σύζυγος, να χαίρεσαι το ιταίρι σου.
Κατάρα να'χεις ξενιτιά

"Κατάρα να'χεις ξενιτιά"
στο είπαν πολλοί ετούτο.
Το ξέρω και κλαίω που δεν μπορώ
'πω σε να πάρω *εκδίκια.
Ξεσήκωσες την βλαχουριά
την πλάνεψες με πλούτο,
και μ' άφησες μόνο το χωριό
*ρημιό τ'αρχοντηλίκια.

Πήρες τα *σόγια τα καλά
-τρανοί νοικοκυραίοι:
Που είναι ο Ροδόπουλος ο Γιώργης;
ο Νίκος ο Ηλιόπουλος,
του Βελοχρήστου τα παιδιά,
του Τύρου οι Τσικαίοι
'Ολους τους πήρες ξένη γης,
και κλαίει ο δικός μου τόπος.

A curse upon the foreign land

"A curse upon you, foreign land"
anathema often spoken.
My heart is thirsty for revenge
but helplessly only weep.
You tempted all the peasantry
lured them away with riches,
and left the village all bereft
and ravaged all the houses.

You stole away the families
-of rich and mighty houses:
Where is Rodopoulos Giorgis?
and Nick Iliopoulou,
the children of Velochristos,
The family of Tyros?
The foreign soil devoured them
and my homeland is mourning.

*εκδίκια= εκδίκηση *ρημιό,= έρημα, έμειναν ρημαγμένα, ερήμαξαν. *σόγια= σόι, η οικογένεια στην οποία ανάγεται η καταγωγή κάποιου, το γένος του κρατάει από μεγάλο σόι.
Ρημοκοπήθει το χωριό

Ρημοκοπήθει το χωριό
Νεκροτοπιά σα να'ναι
Στοιχειώσανε τ'αρχοντικά
*λοθριάσαν τα μποστάνια
λαλιά ανθρώπου δεν ακώ
πουλιά δεν κελαηδάνε,
λες και κατάρα θεϊκιά
το'πνιξε στην *αφάνεια.

Μαυροντυμένα τα βουνά,
τα ρέματα, ω και λεω..
Τα βλέπω κλαινε με *δαρμό
μπρος το μεγάλο τάφο
Κλαινε.. μου καινε την καρδιά
*αρχάω κι εγώ να κλαίω.
Και κλαιω π'ακόμη τα ρωτώ
και δεν μου λεν να μάθω.

The village is a waste land

The village is a waste land now
A graveyard full of ghosts
The wealthy houses are bereft
the orchards desiccated
no human voice can now be heard
the birds have ceased their chirrup,
as if a mighty curse divine
has choked it into oblivion.

In mourning deep the hills are clad
the rivers, O, I see them...
they sob and weep and beat their breast
as they look on the huge graveyard
They weep, they shatter my poor heart
and I begin to weep
And weep as still I seek to learn
and they refuse to tell me.

*λοθριάσαν= ξεράθηκαν, *δαρμό, οδυρμός= Θρήνος!. Η εκδήλωση πόνου και οδύνης με κλάματα και χειρονομίες απελπισίας. *αρχάω= αρχίζω
Ο χρόνος είν' ο φταίχτης...

Μου *γαλαριάσαν τα βουνά
με σίδερο μ' ατσάλι..
Φράξαν τις στράτες στο Χελμό,
στο Ρούσιο στον Αλπούξο,
στην Ζήρια στην Μπαλαλονιά
στο Διάρχο στον Διχάλι,
και μώβαλαν φρόγκο στον λαιμό
να μη μπορώ να σκούξω.

Κατάρα στον αδικητή
στον άτιμο το σκύλο.
Οπου μου πήρε την χαρά
-κατάρα ο *θεομπαίχτης.
Χάη - χάη.. *βγαίκα καημένη μου ψυχή
στου μπαλκονιού το *στύλο,
κι αποχαιρέτα τα βουνά
κι ο χρόνος είν' ο φταίχτης...

Time is the culprit...

The mountains are closed off to me
with iron and with steel.
The roads at Helmos blocked,
at Rousios and Alpouxos,
at Ziria and Balalonia,
Diarchos and Dichali,
a gag wound tight around my throat
to stop me crying out.

A curse on him who unjustly stole,
a curse upon the evil dog
who robbed me of my gladness
-a curse on the false deceiver.
Oh, woe, my poor soul come out,
come out to the balcony's cold railings
and to the mountains bid farewell
It's time that is the culprit

*μου γαλαριάσαν= μου κλείσανε, *θεομπαίχτης= πρόσωπο που εξαπατά με κάθε τρόπο τους άλλους. Αυτός που προσποιείται ότι είναι αφοσιωμένος στα θεία αλλά έχει τον νου του στο συμφέρον.. *βγαίκα βγαίνω, βγαίνεις.. *στύλο, στύλος,= κολόνα..
Μόνο για το φιλί σου

Λενιώ γυναικαδέλφη μου
και μικροπαντρεμένη.
Λυπάμαι που δεν κράτησα
*μπέσα στον *μπατζανάκη.
Μα τι να πω το *ντέρτι μου
ήταν τρανό καημένη,
τα χείλη σου λαχτάρισα
και *τ' ώριο σου κορμάκι.

Τώρα ας με κρίνει το χωριό
και τα *Ντουναίηκα όλα.
Κι ο άντρας σου ο Παναγής,
και η Μέλπω η αδελφή σου.
Όλοι ας μου κάνουν *φορεσμό
ας με *πλανέψουν *φόλα..
Εγώ γεννήθηκα στην γης
μόνο για το φιλί σου.

For your kiss alone

Lenio, beloved sister-in-law
married so young and tender,
I'm sorry thatI brought upon
my brother in law dishonour.
What can I say, I longed for you,
my passion dear was crazy
I longed to touch and kiss your lips
and your so lovely body.

Now let the village judge me harsh
and all the world as well
Good Panayis, your husband dear,
and sister Melpo too.
Let all of them condemn me now
to excommunication
With bitter poison trick me now.
Upon this earth I dwell and live
solely to taste your kisses

*ντέρτι = καημός, μεράκι. *τ' ώριο σου = το ωραίο σου κορμί. *μπέσα= ο λόγος τιμής, που υποχρεώνει κάποιον να τηρήσει την υπόσχεσή του: Είναι άνθρωπος με μπέσα.. *μπατζανάκη(ς), μπατζανάκκισσα= καθένας από τους συζύγους αδελφών.. *Ντουναίηκα, Ντουνιάς, ο κόσμος, η ανθρωπότητα "Τρία καλά 'ναι στο ντουνιά"... *φορεσμό αφορεσμός, αφορισμός = η βαρύτερη εκκλησιαστική ποινή. Αφορεσμένος, καταραμένος. *πλανέψουν,πλανεύω, πλάνη, πλάνεμα, πλανεύω= ξεγελάω, παραπλάνηση. *φόλα= κομμάτι τροφής που περιέχει δηλητήριο για τα αδέσποτα σκυλιά
Κουτσομπολόϊ

Κακό συνήθειο τώχετε
'σείς οι *γεροντοκόρες,
μες το χωριό άλλη δουλειά
δεν έχετε να κάντε,
παρά να *κουτσιομπόλετε
τι κάνουν οι άλλες κόρες,
με ποιον επήγαν την βραδιά
και δώστου *κουσ' και χάϊντε.

Τώχουν και οι χήρες τούτο εδώ,
λίγο πολύ *ντριβέλι.
Σαν απολείψει ο γανωντζής
οι χτίσται οι *γυρολόοι,
τότε οι καημένες στο χωριό,
-μελίσσια απ' το *κουβέλι,
βγαίνουν και παν' στης *αλληνής
για το *κουτσιομπολόϊ..

Gossip

Old maids, it is an evil sport
a nasty little custom,
when you have too much time to hand
and all you do is gossip,
and whisper about
what others do,
who they were with last night
And all you do is gossip.

Widows are known to do this too
it is their single passion.
When they run out of all the dirt
on builders, tinkers, peddlers,
then the poor ladies swiftly flee,
-like bees leaving the hive,
and swarm to gossip somewhere else
in someone else's house.

*Κουτσομπολόϊ , κουτσομπολιό = ο σχολιασμός πράξεων και υποθέσεων τρίτων (συχνά με αρνητική, κακόβουλη διάθεση ή με τρόπο υπερβολικό) *γεροντοκόρες, γεροντοκόρη, = Ανύπαντρη γυναίκα προχωρημένης ηλικίας.. Ιδιότροπη γυναίκα με παραξενιές στη συμπεριφορά της. *κουτσιομπόλετε = κουτσομπολεύετε. *κουσ' και χάϊντε= Ολημερίς κουτσομπολειό *ντριβέλι= καημός, μεράκι. *γυρολόοι, γυρολόγος= πλανόδιος μικροπωλητής. *κουβέλι= κυψέλη. *αλληνής= στην άλλη γειτόνισσα.
Ο Βλαχοθωδωρής

*Αϊντε ορέ Βλαχοθωδωρή
είσαι διαβόλου *φάρα..
*Μπελάδες βάζεις στο χωριό
κι αναποδιές μ' ατσάλι.
*Οπώβρεις *τσιούπα μοναχή
ελεύθερη ή ζευγάρα,
την *ξελογιάζεις στο *λεφτό
και της γλεντάς τα κάλλη.

Αναθεμά τα μάτια σου
και τα καμωματά σου.
*Σιώγαμπρος! ήρθες στο χωριό
-τον κόκορα μας κάνεις!
Πάψε πια τα *γινάτια σου,
πολλά τα κριματά σου
Θα δώσεις λόγο στο Θεό,
μια μέρα σαν πεθάνεις!.

Vlachothodoris

Away with you Vlachothodoris
you are the devil's kinsman...
You turn the village upside down,
and all you bring is trouble.
Wherever woman alone you find
single or wed or widow
immediately you lead astray
and praise her for her beauty.

Damn your eyes
and damn your pranks.
An outsider married in our midst
you try to rule the roost
You'd better stop your stubborn games
your sins are grave and heavy.
And one day when your time is up
to God you'll give account.

*Αϊντε= επιφ. άντε. *φάρα= σόι, ομάδα, σινάφι. *Μπελάδες, μπελάς = μπλέκομαι σε προβλήματα, μπαίνω σε μπελά, υποβάλλομαι σε ταλαιπωρίες.. *Οπώβρεις= όπου βρεις. *τσιούπα η κόρη, κορίτσι *ξελογιάζεις, ξελογιάζω = ξεμυαλίζω, παρασύρω, *λεφτό= στιγμή, λεπτό της ώρας. *Σιώγαμπρος, σώγαμπρος και εσώγαμπρος = Ο άνδρας που μετά το γάμο πηγαίνει να ζήσει με την οικογένεια της γυναίκας του.
*γινάτια, γινάτι = πείσμα, καπρίτσιο.
Τα παρατράγουδα

Βασίλω κόρη του Βρανά,
μοναχοδυχατέρα
που σ' έχει η μάνα σου *ακριβή
τ'αδέρφια σου χαϊδιάρα.
Πέσε μου χθες στον Αϊλιά
τι έκανες όλη μέρα?
Με το βοσκόπουλο του Μπαλή
στου πουρναριού την κλάρα?

-Συ κοίτα το *κονάκι σου!
κυρά με τις *αδράχτες,
κι αν θες ακόμα να σου πω,
κοίτα την αφεντιά σου!
Μηδά το φουστανάκι σου
πήδηξε λίγους φράχτες?
Η λές δεν ξέρει το χωριό
τα παρατραγουδά σου..

Village goings on

- Vasilo, Vranas' beloved child,
his sole begotten daughter
the apple of your mother's eye
your brothers' precious jewel.
What were you doing all day long
far off at Ailias
with old Balis's shepherd lad
among the oaks and hollies?

- As for you, look to your house!
Old lady with your spindle,
and if you really want to know,
your business you should mind!
You're not so innocent yourself
you've jumped over some hedges.
You think the village does not know
what you yourself were up to?

*ακριβή = πολυαγαπημένη, μοναχοκόρη, χαϊδεμένη*κονάκι= ο χώρος μόνιμης ή προσωρινής διαμονής, κατοικία. *αδράχτες, αδράχτι = μεταλλικό ή ξύλινο κυλινδρικό εργαλείο για το γνέσιμο υφαντικού υλικού.
Τα Προξενιά

Κυρά Μαγδάλω θα στα πω
στα *μπούνια μ' έχεις φέρει
μ' αυτή την δυχατέρα σου
και να μου την παινεύεις.
Κοίταξε αλλού να βρεις γαμπρό
δώστης καν' άλλο *ταίρι.
Με με' χάνεις την μέρα σου
και *τζάμπα με παιδεύεις.

Ας έχει η κόρη σου *λεφτά,
και *γιούκους στην αράδα
Κι ας είν' στην χώρα η πιο χρυσή
και μ' ομορφιά μεγάλη.
Πως να στο πω δεν μου *φτουρνά
έχ' άλλη φιλενάδα!
Θα την επάρω ας είν' φτωχή
Θάχω ήσυχο κεφάλι..

Matchmaking

Listen to me, I tell you straight
I've had it up to here
Your daughter's praises
though you sing
another partner seek to find
With me it's just a waste of time
You torture me for nothing.

I know your daughter's dowry's great,
with blankets, bedclothes plenty,
I know she's pretty,
I know she's fine
but hear me, she is not for me.
I love another and will wed
She's poor but I'll be happy!

*μπούνια= (στα μπούνια μ' έχεις φέρει) Με έχεις φέρει στο αμήν.. *ταίρι = καθένα από τα δύο όμοια μέρη, από τα οποία αποτελείται ένα ζεύγος. Το άλλο μου μισό.. Έχασε το ταίρι του.. *τζάμπα= χωρίς χρηματικό αντίτιμο, χωρίς κόστος ή βλάβη.. τζάμπα μάγκας.. *λεφτά= χρήματα (για την προίκα).. *γιούκους, γιούκος= η προίκα, τα προικιά της κόρης: Στοίβα από σεντόνια, κουβέρτες, στρώματα, παπλώματα κ.λ.π. *φτουρνά, φτουράω = είμαι επαρκής, καλό παιδί αλλά δεν φτουράει ως μαθητής.
Τσοπανοπούλα του Αϊλιά

Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
και του Βαρλάμη *ρούσα
Απόψε θάρθω να σε βρω
κει πώχεις την *κοπή σου,
Τέτοια στιγμή στην ερημιά
καιρό την καρτερούσα,
να σ' εύρω μόνη στο βουνό
να πάρω το φιλί σου.

Μην μου *κακώσεις βρε Μαριώ
κι ας είσαι αραβονιάρα
του Φέρμελη, στο λέω κοφτά
με όρκο και με πάθη.
Να μείνεις μόνη στο βουνό
τώχω βαριά κατάρα
Θα κοιμηθούμε αγκαλιά
κανείς δεν θα το μάθει..

Shepherd lass at Ailias

Shepherd lass at Ailias
and redhead of Varlamis
I'll come tonight and seek you out
where you will watch your flock.
I've waited long for such a chance,
on mountain top when you're alone
to steal from you a kiss.

Don't hold a grudge, sweet Mary dear
I know you've a fiance.
I tell you straight, I truly swear
to leave you alone I cannot bear
high on the hills so lonely.
We'll lie entwined in tight embrace
and none will be the wiser.

*ρούσα, ρούσος= ξανθοκόκκινος, κοκκινωπός ή γενικά ξανθός : "ρούσες γαλανομάτες" κ.λ.π. *κοπή=κοπάδι., *κακώσεις= μήν μου καρατήσεις κακία..
Της Χήρας Δυχατέρα

Βρε τι κι αν είσαι η *μοναχή
της χήρας δυχατέρα
κι έχεις τον θειο στον Καναδά
κι αδέρφια στην Αθήνα?
την παρασύκωσες πολύ
την άσπρη σου τσεμπέρα
και περπατάς καμαρωτά
σα νάσαι η βουλευτίνα..

βγαίνεις σαν ξένη την αυγή
στη βρύση νερολάτης.
Σαν ξένη πας στην εκκλησιά
κι ούτε γιορτή σε βλέπει.
Θαρρείς πως είσαι η *ακριβή
και του χωριού *κορφιάτης,
θαρρείς πως είσαι η παναγιά
..Μ' άλλα να πω δεν πρέπει.

The widow's daughter

So what if you can brag that you're
the widow's precious daughter
and have an uncle in Canada
and brothers down in Athens?
You hold your nose up in the air
you strut about our village
as if we had elected you
and sent you down to Congress.

Like stranger you go out at dawn
to fetch water from the fountain
Like stranger to the church you go
ignoring all the feast days.
You think you are so precious rare
the cream of this poor village,
you think you're pure as driven snow.
But stop, I'll say no more.

*μοναχή, μόνη, μοναχοδυχαδέρα.. *κορφιάτης =αλληγ. το χωριού η αφρόκρεμα
Ο Κολοκοτρώνης

*Αντίκρα στην Τροπολιτσά
ψηλά στην *βουνοτέντα,
κάθεται κει ένας Γραικός
μονάχος στο κοτρώνι..
Κοιτάει πέρα την *Τουρκιά
και μόνος εκουβέντα.
Είναι των σκλάβων ο αρχηγός
τον λέν Κολοκοτρώνη.

Βγήκε στην ράχη για να δει
ο *Γέρος τους *αγάδες.
Το πως γλεντούν και χαίρονται..
κι ήρθε η στερνή τους ώρα!
Αύριο σαν έρθει η χαραυγή
θα βρει τους τουρκαλάδες
σαν γιδερά να σέρνονται,
θα ξεπαστρέψει η Χώρα.

Kolokotronis

Right opposite Tripolitsa
high on the mountain slopes
an old Greek sits and meditates
alone upon a boulder.
He looks across to Turkish hordes
and ponders deep in thought.
He is the leader of the slaves
his name, Kolokotronis.

The wise man made his way up here
to gaze on the Ottoman leaders.
How they rejoice and merry make,
but their last hour approaches!
Tomorrow at the break of day
the Turks will all be routed
they'll crawl away like beaten
worms the land will now be cleansed.

*Αντίκρα= αντίκρυ, απέναντι, ώστε να φαίνεται ακριβώς μπροστά. *βουνοτέντα= βουνοπλαγιά. *Τουρκιά = τα τούρκικά στίφη που είχαν κατακλύσει την Τρίπολη.. *Γέρος=σοφός. Ο Κολοκοτρώνης ήταν 52 χρονών στην 'Aλωση της Τρίπολης: "Σαν παλικάρι πολεμούσε και σαν φιλόσοφος οδηγούσε.." *αγάδες, αγάς= στρατιωτικός αξιωματούχος της Οθωμ. Αυτοκρατορίας.
το Εικοσιένα

*Βαρούν τουφέκια στα βουνά
γλεντοκοπούν στις ράχες.
*Πανηγυριάζουν στα χωριά,
έπαψαν πια οι μάχες
Η λευτεριά 'πλωσε φτερά
πέρα για πέρα στην Γραικιά..
Ζήτω το Εικοσιένα!!

1821

Οn mountain tops rifles ring out
rejoicing in the meadows.
the villages in festive mood
the battles now have ended.

Freedom at last has spread its wings
throughout the land of Hellas
Long live 1821, the struggle for our freedom!

*Βαρούν -Μεταφορικά-, ηχούν *Πανηγυριάζουν= πανηγυρίζουν
Μοριά λεβενταρώνα!

Εσύ που πας στα πατρικά
τα χώματα καημένε,
χαιρέτα μου τα *γονικά,
τ' αδέλφια τα ξαδέλφια,
τις θειές και τα μπαρπάδια μου
κι όλους τους Μοραϊτες.

Τα λέβεντόκορμα βουνά
τις κρουσταλοβρυσούλες,
και τις απόσκιερες πλαγιές
τα *κλέφτικα *λαγούμια.

Και πέστους ένα τσάμικο,
λεβέντικο τραγούδι
ένα τραγούδι του Μοριά,
που να μιλά γι' αρμάτες,
για φουστανέλα για σπαθιά
γι' αρματολών λημέρια.
Για δόξες για παλικαριές,
για νίκες στο Βαλτέτσι..
Στου Λάλα στην Τροπολιτσά
στα Δερβενάκια πέρα.

Γιάσου χαρά σου αθάνατε
Μοριά λεβενταρώνα!..

Morias, Land of Heroes!

Oh you who now are visiting
the land of our forefathers,
greetings to all my relatives,
to parents brothers, cousins,
my uncles, aunts and other kin
and all the Moraites.

The proud and upright mountaintops
the crystal streams and fountains
the shady slopes and mountain sides
the trenches that hid the fighters

Sing them a song of heroes
bold, a dance of warriors mighty
a song of glorious Morias,
praising the worthy struggle,
singing of swords and battledress
of the guerrilla hideouts
of glory and brave deeds of war,
of winning at Valtetsi.
Over Lalas at Tripolitsa
at Dervenaki straits.

Glory and joy I wish to you
Morias, O land of heroes!

*κλέφτικα, κλέφτικος= αυτός που σχετίζεται με τους κλέφτες και την Ελληνική Επανάσταση.. *λαγούμια, λαγούμι, = κάθε υπόγειο όρυγμα. (..τα ποντίκια σκάβουν λαγούμια..) λαγουμιτζής: πρόσωπο που ανοίγει υπόγειες στοές ή τοποθετεί εκρηκτικά μέσα σε αυτές..
Βουνοκορφούλες του χωριού

Βουνοκορφούλες του χωριού
κι' αντικρινές μου του σπιτιού,
της μάνας μου γλυκές *φελάχες
χιλιοτραγουδισμένες ράχες!

Στις στράτες σας η δόλια *γνεύει
πάντα για μένα αγναντεύει,
μη και φανώ απ' την ξενιτιά
θολή της μάνας η ματιά..
όποιον ειδεί να ξαναφάνει λεει:
Να το παιδί μου που έρχεται και κλαιει..

Βουνοκορφούλες κι' άγια *Νάννα μου
*μηνύστε πέρα εφτού στην μάνα μου,
πως γρήγορα θα 'ρθω κοντά της
και να *χωθώ στην αγκαλιά της.

Village mountain tops

Sweet village mountain tops
facing the home where I was born,
sweet fellahs of my mother,
mountain ridges celebrated in a thousand songs!

My mother wanders in the streets
looking to try and find me,
lest from afar her son appears.
Her aged eyes are dim with years
her heart leaps when a stranger appears.
Here is my boy come home, she weeps

Saint Anna and sweet mountain tops
send out and tell my mother
that soon her son will come once more
and fall into her arms.

*φελάχες, φελάχα, φελάχος= αγρότης, χωρικός της Αιγύπτου. *γνεύει, γνεύω= κάνω νόημα με το κεφάλι, το χέρι, ή τα μάτια αλλά και νοηματικά κοιτάζω από συνήθειο. *Νάννα, άγια Νάννα= Αγία 'Aννα.
*μηνύστε= δώστε μήνυμα. *χωθώ= να ριχτώ στην αγκαλιά της..
Προσμονή και λήθη

*Χαροκαμένη αυλόπορτα,
κι αργόθωρη η ματιά,
παλιάς λιανότρεμης ελπίδας
πλανά το δειλινό
-πικρή κατάνυξη-
σ' ένα στερνό χαμόγελο,
στον γυρισμό..

Κι' ως να'τανε ο χαμός πανήγυρη,
κι ο θανατάς *κανισκιοφόρης,
ήρθε το ξέφραγο παράπονο,
και γλεντοκόπησε τ'άσπρα μαλλιά,
μες την στερνή την γλυκερή την ώρα,
μες το κατάλοιπο της ροζιασμένης προσμονής,
διαφέντεψε η απόγνωση την λήθη,
και ήρθε το σούρουπο..

Expectation and oblivion

The bereaved garden gate,
and the slow-moving gaze
of ancient trembling hope
hover over the afternoon
-bitter devoutness -
in a final smile,
upon return….

And as if loss was a carnival
and death was carrying a wicker basket
unbounded grief rose up,
and celebrated greying hair,
in that final sweet hour,
in the remains of gnarled expectation,
despair triumphed over oblivion,
and evening fell.

*Χαροκαμένη, χαροκαμένος = Αυτός που έχει υποστεί την απόλεια αγαπημένου ή αγαπημέων προσώπων. *κανισκιοφόρης, κανίσκι (το)= μικρό καλάθι από καλάμι ή λυγαριά / πανέρι που περιέχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως δώρο σε γιορτές και γάμους.



τα Τραγούδια της αγάπης
Γραμμένα τα Χριστούγεννα το 1988



Songs of love
Written at Christmas1988

η Κυρά των αηδονιών

Λέω να βρω καιρό και να μετρήσω την ηλικία της θάλασσας από το βάθος των ματιών σου!.

Στα πέντε Σου δάχτυλα, στιγμή - στιγμή, δάκρυ το δάκρυ να κάτσω να συλλογιστώ τον ανθρώπινο πόνο ανά τους αιώνας!.

Κι' επειδή ο θεός και τ' αστέρια του έδωσε ένα - ένα και με τάξη απλή, να ζωγραφίζουν στο κάθε Σου βήμα μικρές παναγιές που ανασταίνονται, λέω:

Tα μακρινά ηρωικά βουνά της Αρκαδίας μου, με χίλια μύρια χρώματα, με δυο στρατιές αγγέλους, Σου στέλνουν δώρο στην γιορτή Σου ένα κομμάτι ηλιοβασίλεμα να το κρεμάσεις στον λαιμό Σου!

Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί.. Tα καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές στο Καρδαρίτσι: Ο 'Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή μαζί κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος, Σου στέλνουν γράμμα και γραφή, μαζί κι' ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς στον κόρφο Σου να μην Σε πιάνει αβάσκαμα.

Κι' επειδή εγώ, και τους χρόνους εβασάνισα.. Λέω. Είναι καιρός τον εαυτό μου να γυρίσω πίσω να του διδάξω ανάγνωση και γραμματική, ώστε να μπορεί σωστά, να συλλαβίζει το όνομά Σου!

Μικρή κυρά μου αναργιανή, κυρά των αηδονιών της πετροπούλας και του κότσυφα! Kυρά του νου, της όσφρησης και της αφής, θα με περιμένεις; κι' εγώ το καρτερώ, να πάει η ώρα δώδεκα να πάει το μεσημέρι!...

Lady of the nightingales

I need to find time to measure the age of the sea in the depth of your eyes.

On your five fingers, moment by moment tear by tear, Ill contemplate human sorrow over time.

And because God gave up his stars one by one in simple order, to paint in your every step, holy mothers reborn, I say to you:

The heroic distant mountains of Arcadia, flooded in myriad colours, with two armies of angels send you a piece of the sunset as a gift for your name day to hang around your neck.

And because in Ontario the months are harsh, from the highest peaks of Kardaritsi, Saint George and Saint Paraskevi look out Saint Constantine as well, They send you notes and letters too a bunch of rosemary for you to ward off the evil eye.

And because I have made time suffer, It is time now to go back to teach myself reading and grammar, so that I can spell your name correctly!

Little mistress of my heart, of nightingales my lady, lady of blackbirds and of doves. Lady of mind, of touch and scent, will you now wait for me? I too wait patiently for twelve to strike for noon to come!

Κυρά μου καπετάνισσα

Κυρά μου καπετάνισσα κυρά,
σε βλέπω με την *ρόκα σου
να *σαλαγάς τ αρνιά,
κειδά στις ράχες τις ψηλές
στο Καρδαρίτσι!

Κι εγώ σου το βοσκόπουλο,
την προσευχή να κάνω
για σε τον τσάμικο!. Κυρά.

Να σου πηδώ απ το 'να βουνό
στ' άλλο να φέρνω *φούρλες,
και με του Ζάχου την φωνή
να σου λέω την "Βοσκοπούλα"...

Κι εσύ κυρά η Κιτσιαρέλαινα
να σου χτενίζει τα μαλλιά
και η παναγιά να σου φοράει *γιορντάνια.

Κι εγώ ζωσμένος τ' άρματα
ν' αστράφτω! ο αστραπόγιαννος κυρά
στην χρυσοπλούμιστη
την φορεσιά του γέρου μου Κολοκοτρώνη!

Να πάμε μέρα του *βαγιού
στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα!.

Και σαν πιο κει πιο ύστερα,
σαν έρθει εικοσιδυό Νοέμβρη,
να πάμε πάλι να γιορτάσουμε
τα δεκαοκτώ μας χρόνια παντρεμένοι,
και νάχουμε τον παπαβασίλη στο Eυαγγέλιο...

Mistress of my heart

Mistress of my heart,
distaff in hand
I see you there
calling your sides
of lovely Kardaritsi!

And I your humble shepherd lad
give prayers
and dance for you.

I leap from mountain
ridge to ridge performing dancing figures,
and in Demetris Zachos voice
I sing you "Voskopoula"...

And Kitsiarelaina will comb your hair The Virgin will adorn you, with necklace made of precious gold and coins of shining silver

And I'll be armed up to the teeth
Shining in precious armour!
Shining in the gleaming gold
dressed like Kolokotronis!

Together to Saint Nicholas
Palm Sunday we will go!

And then a little later on,
November twenty second,
we'll go again to celebrate
our eighteen years of marriage
the Bible will be read to us by old Father Vasilis

*ρόκα= υφαντουργικό εργαλείο σε σχήμα λεπτής, ξύλινης ράβδου, στην άκρη της οποίας τύληγαν το νήμα μαλλιού ή βαμβακιού που προόριζαν για γνέσιμο οι γυναίκες. *σαλαγάς, σάλαγος, σαλαγώ = κατευθύνω το κοπάδι στη βοσκή, στη στάνη κλπ. με δυνατές φωνές. *φούρλες, φούρλα,= η φιγούρα στο χορό, στροφή γύρω από τον εαυτό του/ της.. *γιορντάνια, γιορντάνι, = το περιδέραιο από αργυρά και χρυσά νομίσματα αλλά και τα ρούχα φορέματα της γιορτής.. *βαγιού, = Κυριακή των Βαϊων.
Μ' ένα φιλί

Πως τώθελα να το μπορώ
-στ' ορκίζομαι φιλώ σταυρό!
σαν επιμένεις να στο δείξω-
στης θυμωμένης θάλασσας αφρό
ορθός και με τα πόδια μου να *πιλαλήξω!.

Σαν τον Χριστό ή σαν τον Διγενή να ρθω
στην Αυστραλία, εκεί που πας για λίγο
χίλιες φορές στην αστραπή,
να σου το πω μ' ένα φιλί, τρελή,
το σ' αγαπώ κι' απέ να φύγω.

With a kiss

Oh, how I wish that I was able
- I swear upon the cross!
Since you demand my proof-
I'd stand upon the raging foam
and run across the waves!

Like Jesus or like Dhigenis I'd come
to seek you in Australia
faster than lightning thousand times,
to tell you with a kiss,
how much I love you, and then leave.

*πιλαλήξω, πηλάλι = τρέχοντας
Σαράντα αηδόνια

Σαράντα αηδόνια και μια πέρδικα,
σαράντα Απρίληδες *κανίσκι σούστειλα..
Δεκέμβριο μήνα.

Και διάλεξα και μούλα γοργοπόδαρη,
που σου την στόλισαν νεράιδες και ναυτόπουλα.
*Κανισκιοφόρη έβαλα το γιο *πραματευτή,
και γύφτους απ' την ανατολή, με σηκωμένα τα πανζάκια
κι' ανυπόδητοι. *Ντεληκανίδες!

Γυμνόστηθοι, και με μαντίλι
μαύρο στο λαιμό και κόκκινο μπερέ,
να σου βαρούν νταούλια και κλαρίνα.
Και μια τσιγγάνα βεργολυγερή,
ηλιογέννητη 'πω και θεέ μου!.
Να σου χορεύει *σέρτικο!

Σαράντα αηδόνια και μια πέρδικα,
σαράντα Απρίληδες κανίσκι σούστειλα..
Δεκέμβριο μήνα.

Forty nightingales

A partridge and forty nightingales
Forty Aprils in a basket
I sent you once. It was December.

A swift-footed mule I chose,
adorned by sailor lads and fairies.
A peddler's son carried the basket
and gypsies from the east
with trouser legs rolled up, feet bare.

Young braves Bare-chested with
black neckerchief and blood red berets,
playing drums and clarinets.
And a gypsy girl so lithe and slim,
born of the sun's gold rays
swaying and dancing sertiko for you!

A partridge and forty nightingales
Forty Aprils in a basket
I sent you once. It was December.

*κανίσκι, *κανισκιοφόρης, (το) = μικρό καλάθι από καλάμι ή λυγαριά / πανέρι που περιέχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως δώρο σε γιορτές και γάμους. *πραματευτή, ς = πλανόδιος έμπορος, αυτός που πουλάει την πραμάτεια του γυρνώντας στις γειτονιές. *Ντεληκανίδες, ντελικανής = ο νέος παράτολμος, παλληκαράς. (τουρκ. delkani). *σέρτικο (μεταφορ.) ..Μάγκικο τραγούδι των ρεμπέτιδων..
Σου γράφω από τον Καναδά

Σου γράφω από τον Καναδά τ' ακούς;
Οι μέρες και οι νύχτες γίνανε αδελφές
τώρα που λείπεις..
και σαν δυο καλές νοσοκόμες
μου ψένουν τσάγια και καφέδες.

Καπνίζω πολύ τ' ακούς;
και καθώς τούτο καιρό στ' Οντάριο
χιόνια και χιόνια.. Λέω.
Μάλωσα χθες με την καρδιά μου.
Με κατηγόρησε, ότι είμ' αδρανής
για σε που λείπεις. Τ' ακούς;

Και η άμυαλη η τρελή παιδούλα, η πεισματάρα,
μ' άφησε κι' έφυγε κλαημένη, και με τα πόδια
μες τα χιόνια, από τα τώρα να πάει λέει,
στο αεροδρόμιο και να σε περιμένει.

I'm writing from Canada

I am writing from Canada, do you hear?
The days and nights are like twin sisters
now that you're gone,
like two good nurses
making me tea and coffee.

I'm smoking too much, do you hear?
The weather here in Ontario
is snow and more snow.
My heart and I had a fight yesterday.
It said I wasn't thinking about you
now that you are away, do you hear?

And like a crazed, mad, stubborn child,
it left me here and ran off sobbing,
through the snow to get to the airport
and await your return.

Οϊμένα

Κυρά καλή, κυρά σεμνή
για πες μου το κειδά στ' αυτί
-πάλι με λόγια ..θυμωμένα-
Πόσο πουλιέται το κρασί
Του χωρισμού, *οϊμένα;

Woe is me

Sweet modest lady, lady dear,
whisper now softly in my ear
-whisper the words so I can hear -
Alas, how costly is the price
of the wine of separation?
*οϊμένα, οϊμέ κ. ωιμέ κ. ωιμένα = επιφων. (λογοτ.) για την έκφραση δυστυχίας , πόνου (κυρ. ψυχικού) ΣΥΝ. αλίμονο..



Μιλώντας τότε με τον 20χρονο εαυτό μου
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



To my 20 year old self
Written in the years of military service 63/65..

Η στιγμή

Η στιγμή
εξολοθρεύει
έναν ολάκερο
χρόνο, όταν εκείνη
στην επίλεκτη ώρα της,
κατανυκτικά
επιτελέσει
το έργο
της.

The moment

The moment
obliterates
a whole
year, when
at that chosen hour,
devoutly
it performs
its work.
Πέσε προσκύνησε..

Πέσε
προσκύνησε
των άλλων το μεγάλο.
Σαν φεύγεις, προσκύναγε
τον μεγαλειώδη ήχο
των βημάτων σου!.

Pay tribute..

Kneel down,
pay tribute
to others' greatness.
As you leave, bow down
to the magnificent sound
of your footsteps!
Είσαι..

Είσαι
αυτό που
είσαι. Τι άλλο
το καλύτερο
θέλεις
να
είσαι;

You are..

You are
what you
are. What else,
what better
would you wish
to
be?
Οι άνθρωποι..

Οι άνθρωποι
παρατηρούν το..
βάδισμά σου κι' αυτό που ίσως έκανες,
θαυμάζουν. μα σαν περάσεις
σε ξεχνούν, και
τότε
αλιά
σου

People..

People
watch
your steps and
admire what you might have been,
but when you have passed they forget you, and
then
woe
to you.
Μην αφήνεις..

Μην
αφήνεις
το χρόνο να
σου φεύγει. O χρόνος
δεν φεύγει.
Εσύ
ταξιδεύεις..

Do not let..

Do not
let time slip
away from you.
It is not time that
slips away
it is you
who are travelling.
Αν μπορείς..

Αν
μπορείς
κράτησε αυτό
που έχεις. Το
έχασες; συμπόνεσε
την ώρα
που
το
έχασες.

If you are able..

If
you are able,
hold on to what
you have. Have you
lost it? Have pity on
the hour
you
lost
it.
Η υποψία..

Η υποψία,
είναι η δύναμης
που λειτουργεί το είναι
μας. Η ζωή μας είναι
η δύναμη που ο χρόνος
την αγνοεί.. Και η
άγνοια είναι το
μόνο
μας
κέρδος.

Suspicion..

Suspicion
is the power
that operates our being.
Our life is
the power that time
ignores…And
not knowing
is our
only
victory.
Ο θάνατος..

Ο θάνατος,
είναι η ανάπαυλα
της ζωής.. Η ζωή είναι
το ασίγαστο δαιμόνιο της
ψευδαίσθησης,
που καταλήγει
στο
θάνατο

Death..

Death
is the respite
of life…Life is
the unquenchable genius of
illusion,
which ends
in
death.
Τα πάντα..

Τα πάντα
κυβερνώνται
από την λέξη. Η λέξη
είναι εκείνο που είσαι...
Εσύ είναι λιγάκι αμφίβολο,
να είσαι αυτό που
είναι
η λέξη.

All things..

All things
are governed
by the word. The word
is what you are.
It is a little doubtful
that you are
what the
word is.
Η λογική..

Η λογική
μας προσκαλεί.
εμείς την υποπτευόμαστε.
Η ενοχή μας γεννά. .
H θέληση μας παροτρύνει..
O θάνατος μας τραγουδά...
Εμείς
τον
αναθεματάμε.

Logic..

Logic
invites us.
We are suspicious of it.
Guilt gives birth to us.
The will exhorts us.
Death sings to us...
We
curse
it.
Οι μεγάλοι..

Οι
μεγάλοι
ξεκίνησαν
μικροί. Εσύ
μικρός. Ο δρόμος
είναι ανοικτός..
Σε
περιμένει..

The great..

The great
started out
small.
You
are small. The road
is open.
It
awaits you.
Η αφηρημένη Τέχνη..

Η αφηρημένη
Τέχνη (Ποίηση
Ζωγραφική Γλυπτική)
συνωμοτεί κατά της
λογικής, που
εμείς
μονάχα
υποπτευόμαστε.

Abstract Art..

Abstract
Art (Poetry
Painting, Sculpture)
conspires against
logic, which
we
can only
guess at.
'Οταν..

'Οταν
ο πόνος
ξεφαντώνετε
στα στήθια σου,
μην καρτερείς απέξω
την γιατρειά.. Πλησίασέ
τον, μέσα σου, και γίνου
φίλος του. Και σαν
τον καταφέρεις,
παρακαλεσέτονε
να
μείνει..

When..

When
pain
makes merry
in your breast
do not look for the cure
outside. Approach it
inside you, become its
friend. And when you
have won it over
ask it
to
stay.
'Οταν ζεις..

'Οταν
ζεις, για
τους άλλους,
αυτό είναι μια
συμβατικότητα και
αδιαφορούν. 'Οταν
πεθαίνεις... θυμούνται
τον δικό τους
θάνατο
και
..κλαίνε.

When you live..

When
you live
for others,
that is conciliatory
and they are
indifferent. When
you are dying, they recall
their own
death
and
weep.
Κρατήσου..

Κρατήσου
στ'ανηφόρι
της ζωής. Δεν
δίνεσαι άλλο ν'
ανεβείς? Μην δυσφο-
ρείς. Ο ήλιος από πέρα
έρχεται μόνος
του
να
σέβρει.

Stay..

Stay
on life's
upward path. You
cannot climb
further? Do not despair.
The sun will come
by itself
to
find you.
Η γλώσσα μου η ελληνική..

Η γλώσσα
μου η ελληνική
μελωδικός, γλυκύς,
ανυπροσπέλαστος αχανής,
μεγαλειώδης, γίγας κόσμος!
Η μητρική μου
η γλώσσα
η ελληνική!.

My Greek language..

My language
Greek
melodious, sweet,
unapproachable, vast
magnificent, a huge world!
My mother tongue
Greek
Η ελπίδα..

Η ελπίδα
και το πείσμα
για το τελείωμα
της νίκης,
είναι
η νίκη.

Hope..

Hope
and the will
to complete
the victory,
is
the victory.



Είσαι παιδί..
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



You are a child
Written in the years of military service 63/65..

Είσαι Παιδί

Μην πετάς στον χαμό,
αυτό που δεν μπορείς
μ' ευκολία να κερδίσεις.
Κράτα γερά τον χαλινό,
του νου και της ψυχής.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.

Μην λες ποτέ δεν ήρθε η ώρα,
κι ακόμη έχουμε καιρό.
-Είναι ντροπή και ήττα ίσης,
μ' αυτό που λες πως νικηφόρα
θα κερδίσεις, τον καημό.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.

Μην παρασύρεσαι από την πλάνη
κι από τα ψεύδη της ζωής.
Τα χείλη πρόσεξε μην τα ποτίσεις,
από το μεθυστικό βοτάνι
της σάπιας γέννας σημερινής.
Είσαι παιδί και θα μετανοήσεις.

You are a child

Do not reject
what is not easy.
Hold tight to the reins
of the mind and the soul.
You are a child and you'll be sorry.

Never say it's not yet time,
we still have far to go.
-It is shameful and defeatist,
after your declared
victory over sorrow.
You are a child and you'll be sorry.

Do not be led astray
by life's lies and deceits.
Do not wet your lips
on the intoxicating weed
of the rot of today's generation.
You are a child and you'll be sorry.

Ελπίδα Φώς

Και προχωράμε αγέρωχοι
οι σημαιοφόροι,
της πιο τρελής χαράς
οι οδοιπόροι.

Ελπίδα φως!
σε όλη τη γη
είναι ο δικός μας ο καημός.

Light of hope

And imperiously we move ahead
the standard-bearers
of the insane joy
the travellers.

Light of hope
across the land
is our longing.

Σκέψου το αύριο

Σκέψου
το αύριο
για νάχεις το
σήμερα δικό σου.
Διώξε την χίμαιρα,
κι ας το μυαλό σου
τα έλη να σκάψει! Καθάριο
το αίμα σου σταλιές να στάξει,
στην άγονη γη!
Και ύστερα
θρέμμα σου
να πεις ότι βγει

Think of tomorrow

Think
of tomorrow
And make today your own.
Throw off illusions
And let your mind
dig deep in the marshes!
On to the barren earth
let your blood gently flow.
Only then will what grows
be truly your own.
Χρόνια περάσαν

Χρόνια περάσαν
από τότες,
που μας ξεχάσαν
οι ακριβοδότες
της καλοσύνης..

Μας έχουν αφήσει
στη λήθη στο ψέμα.
Μας έχουν ρουφήξει
το λίγο μας αίμα.
Μας στίψαν τα στήθια
οι μαχαραγιάδες!
Μα μια είν' η αλήθεια,
γίναν φονιάδες
της Ρωμιοσύνης!

Years have passed

Years have passed
since the time
they forgot us,
they who dole out kindness
so frugally.

They have left us
in oblivion, in the lie.
They have sucked up
the little blood we had.
They squeezed our breast
the maharajahs!
But there is only one truth:
they have murdered
the spirit of Greece

Παιδί της Εποχής

Παιδί της εποχής
-της σημερινής-
Ω ! κλαιω πώς φεύγεις
απ' την πραγματικότητα
κι από κοντά μας..

Στις ψευδαισθήσεις ζεις!
Κι αθέλητά σου φέρεις
αυτό που κάνει σάπια
στην γενιά μας...

Child of the times

Child of the times
child of today
O, I weep as you stray
from the truth
and from us.

You are living a lie!
Unwittingly you carry
the rot of our generation



τα Τραγούδια μου
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



My Songs
Written in the years of military service 63/65..

Σύννεφα στον ήλιο

Σύννεφα στον ήλιο
και στον ουρανό
δάκρυα στην αυλή μας
στην ψυχή καημό

τα μικρά τ' αηδόνια
πριν απ' την αυγή,
τα μικρά τ' αηδόνια
τάκλεψε η σιωπή

Clouds on the sun

Clouds on the sun
clouds in the sky
tears in our yard
sorrow in our soul

Tiny nightingales
before the dawn
tiny nightingales
stolen by silence

Η αγάπη

Μια μαργαρίτα στo 'να χέρι
στ' άλλο το φως της αστραπής
στα χείλη κόκκινο μαχαίρι
στα μάτια ο ήλιος της αυγής.

Τα περιστέρια στην αυλή μου
ο Μάης στα σκόρπια μου μαλλιά
φύτρωσε αγάπη στην ψυχή μου
τρέξτε φωνάξτε τα παιδιά

Love

A daisy in one hand
in the other lighting's flash
on the lips a blood red knife
in the eyes the rising sun.

In the garden snow-white doves
May in my flowing hair
love budding in my soul
Run and call the children

Ποιο νάναι το παιδί

Ποιο νάναι το παιδί
πριν το παράθυρο
στον ανθισμένο κήπο
πριν απ'την γύρη.
στα πυργωμένα δειλινά
πριν απ'τον ήλιο;

Who is that child?

Who is that child
before the window
in the flowering garden
before the pollen
in the fiery afternoon
before the sun?
Δίνη στον άνεμο

Δίνη στον άνεμο
φωνή στον Αδη
δίνη στην ύφεση
φωνή στο κλάμα.

βουκέντρα στην ύφεση
πυργώστε την δίνη
ν' ανάψουν τα στήθια μου
φωτιά! Φωτιά!

Whirlpool in the wind

Whirlpool in the wind
a voice in Hades
a whirlpool in abatement
a voice in the tears.

A goad to abatement
Fire up the whirlpool
set light to my breast
Fire! Fire!

Το όνειρο

Θρύψαλο τ' όνειρο
βίγλα μου η λύπη
θρύψαλο η νιότη μου
βίγλα η ψυχή μου

θάνατος τ' όνειρο
νιότη μου η λύπη
θρύψαλο τ' όραμα
στάχτη μου ο πόνος.

The dream

Shattered is the dream
sadness my lookout
in fragments is my youth
my lookout my soul

Death is the dream
sadness my youth
the vision is shattered
Ashes my pain.

Περνάει η Tσιγγάνα

Περνάει
η τσιγγάνα
βεργολυγερή
-θέλει να πάρει
ένα τσιγάρο-

Στέκει,
μου παίρνει
την ψυχή
φεύγει,
και μένω
μόνος.

The Gipsy walks

The gipsy
walks by
lean and lithe
-looking
for a cigarette-

She stops,
takes
my soul
and leaves.
And I am left
alone.

Νεκρή 'ναι η άνοιξη

Νεκρή 'ναι η θύμηση
θερμό το κλάμα
νεκρή 'ναι η αγάπη σου
θερμό το φιλί σου.

Εταίρας φίλημα
αγάπη ξανάβει;
νεκρή 'ναι η άνοιξη
κοντά σου κόρη.

Spring will be dead

Memory will be dead
the tears will be hot
your love will be dead
warm be your kiss.

Does a courtesan's kiss
make love come to life?
Spring will be dead
near you, pretty maid.

Απρίλης

Απρίλης ροδόνερο
κερνάει την ψυχή
Απρίλης την νιότη
κερνάει στην αγάπη.

Ξανάβει στους γέροντες
νιότη.. γελούνε.
Απρίλης στο μνήμα σου,
κλαίω 'σε αγάπη.

April

April offers
rosewater to the soul
April offers love
to the young.

Youth rekindled in the old,
they laugh.
April on your tomb,
I weep for you, love.

Τι ήταν το όνειρο;

Τι ήταν το όνειρο πριν την αυγή
τι ήταν η άνοιξη πριν την ελπίδα
ο ήλιος, πριν απ' την αίσθηση
ο έρωτας, πριν απ' το φως;

What was the dream?

What was the dream before dawn
what was spring before hope
the sun before feeling
love before light?

Πές μου

Πες μου
Που 'χαν χαθεί
τα περιστέρια
πριν να σε βρω;

Κι όταν σε βρήκα,
πέσε μου
τι έγινε η άνοιξη;

Tell me

Tell me
where had the doves
gone
before I found you?

And when I found you,
tell me
what happened to the spring?



Στο πρώτο Ψίθυρο της εφηβείας
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



The first whisper of adolescence
Written in the years of military service 63/65..

Φίλες και φίλοι,

Φίλες και φίλοι, Τα ποιήματα που παραθέτω εδώ, στις πρώτες δύο μικρές ενότητες, γράφτηκαν, στα χρόνια του στρατιωτικού '63 / '65 και συνεχίστηκαν στα Πετράλωνα, μέχρι πριν φύγω για τον Καναδά τον Οκτώβριο του '67... Στα ποιήματα αυτά περιγράφεται νομίζω, η νεανική αβεβαιότητα της εποχής εκείνης, όπως την ζούσα. καθώς που τον περισσότερο χρόνο του στρατιωτικού τον περάσαμε στα εμπροσθοφύλακα του Έβρου, σε σκηνές και τούνελ.. Μακριά από την έδρα μας που ήταν η Καβάλα. Τα τύμπανα του ..αναμενόμενου πολέμου, λόγο του Κυπριακού με την Τουρκία, που φυσικά δεν έγινε.. ωστόσο τότε, ήταν σε καθημερινή βάση προετοιμασίας και ..διαίσθησης... Να είστε καλά! κωστας/δουρίδας Ιούνιος 2005

Dear friends,

Dear friends, the poems cited below, in the first two short entities, were written during my years of military service '63 / '65 and continued at Petralona before I left for Canada in October '67... I feel that the poems describe the youthful uncertainty of that time as I experienced it, since most of my military service was spent at the advance guard stations of the Evros, in tents and tunnels, far from the headquarters at Kavala. In our ears we could hear the drums of impending war brewing as a result of the conflict between Cyprus and Turkey. Of course the war did not come then, but we were in a constant state of preparation and ...foreboding... I wish you well! kostas/douridas June 2005.
Αντί για Πρόλογο

Θανατηφόρα επιδρομή
στο ξέφραγο τοπίο
ήταν η μέρα που μας πέρασε.
Και εμείς συλλέκτες της εύκολης λείας...
Πορθήσαμε το κάστρο της συνείδησης
με τα ναυαγημένα ξάρτια λουλουδιών,
πάνω στην λήκυθο όπου ποτέ
δεν ξεχείλισε τον καλπασμό
στον πρώτο ψίθυρο της εφηβείας...

In lieu of a prologue

A deadly raid
on a sprawling plain
that was the day just gone.
And we, like scavengers of easy prey...
captured the castle of conscience
with the wrecked masts of flowers,
on the oil flask which never
overflowed as we galloped
at the first whisper of puberty...
Μors-code test

Και πάλι τελευταίος ήρθα.
Ω τι μαρτύριο τούτο.. Τούτο κοπάδι των ανθρώπων,
Σίφουνας χάνεται μπροστά μου.
Κουτσοί, τυφλοί, όλοι αλαργεύουν,
και μόνο εγώ μένω αποπίσω..

Μorse-code test

Once again I am last.
What an ordeal it is.
This herd of men,
lost before me like a whirlwind.
The deaf and blind all move away
and only I am left behind.
Το Μοιρολόι

Σαν πέφτουνε τα φύλλα της σιγής,
και τα γκρινιάρικα μωρά υπνώνουν,
τότε και εμένα σαλαγώνουν
μέσα μου οι καημοί.

Και αρχίζω τότε ν' αργοκλαίω.
Εμπρος μου το φέρετρο μέσα η γης.
Το άπειρο ξεψύχησε και μοιρολόι λέω,
το μοιρολόι της ζωής.

The Lament

As leaves of silence fall,
and tetchy children sleep,
then within me the sorrows
cry out.

And I begin softly to weep.
Before me, the coffin, and in it the earth
Infinity expires and I weep my lament,
the lament of life.

Ενα παιδί με λένε οι φίλοι

Ενα παιδί με λένε οι φίλοι,
που θέλει να λεπτολογεί τις υποψίες.

Θρηνεί στον οίκτο η αδελφή,
για το μικρό το παιδικό μου κλάμα.
Και η μάνα με σφιχταγκαλιάζει -αγάπη και στοργή-
σαν μάνα που τον γιο της βλέπει
όπως τον θέλει και μπορεί.

Μα ποιος ποτέ του ένιωσε την αρετή
που γέννησαν οι τύψεις;

My friends say I am a child

My friends say I am a child,
quibbling over the tiniest suspicion.

My sister weeps in pity,
over my small childish sobs.
Mother holds me tight with love and tenderness
like a mother seeing her son
as she wants him to be and as he can be.

But who has ever felt the virtue
born of remorse?

Επιτύμβιο

Νεροποντή
κι άδειο ποτήρι.
Γλεντοπηγή
το κοιμητήρι.

Κι ο θάνατος,
ο Μέγας Βάκχος
των ψυχών.

Tombstone

Torrential rain
and the glass is empty
source of great revelling
in the cemetery.

And death,
the Great Bacchus
of the souls.

Αγριμικό

Ο έξω κόσμος χάθηκε απ'τα μάτια μας.
και μέσα ο πόνος στοίχειωσε !
στα βαλτονέρια της ψυχής.
Aγριμικό! Σπέρνει τον άνεμο,
λυώνει τον θάνατο στο κάθε μας κύτταρο.
στήνει σταυρούς στην κάθε μας ίνα.
Απέραντο νεκροταφείο οι τύψεις μας.
Κι' ο απέξω κόσμος χάθηκε. Βαθιά σιγή.
Bαθιά πληγή το χάσμα του απείρου.

Attack of wild beasts

The outside world is lost from our eyes.
And inside is haunted by pain!
In the marshy waters of the soul.
Wild beasts sowing the wind,
melting death in our every cell,
raising crosses in our every fibre.
Our remorse an endless cemetery,
and the outside world is lost. Deep silence
The gulf of infinity a deep wound
Οι κάργες

Περνούν σ' ατέλειωτη γραμμή
πάνω απ' τα κεφάλια μας οι κάργες.

Και είναι το πέρασμά τους,
επίκληση οδύνης στην οδύνη μας..
Και είναι η κραυγή τους, αντίλαλος
της ψυχικής υπόστασης του πάθους μας.
Και είναι το πάθος μας, ο ίδιος ο θάνατος.

Περνούν οι κάργες.
Αδέσποτη φάλαγγα.
Σκίασε ότι ήταν δυνατόν να ζει.
Σκότωσε ότι ήταν δυνατόν να ζει.
ο θάνατος κραδαίνει την τσιμπίδα .

Και όλα ήταν μία ήττα,
Και όλα ήταν μία ριπή,
ενας θάνατος..

Jackdaws

Over our heads in endless lines
the jackdaws fly.

And in their passage,
an invocation of pain to our pain
And in their cry an echo
of the spiritual essence of our passion.
And in our passion, death itself.

In unfettered file
the jackdaws fly.
Obscure that which could live.
Kill that which could live.
Death brandishes the tongs.

And all was defeat,
And all was a volley of gunfire,
A death

Θεία η μικρή στιγμή

Θρήνος το σμήνος των ονείρων μου,
στον ύστατο εκστασιασμό μου.
Η θύμηση στην πολιτεία,
έφερε το παραλογισμό της ύφεσης,
κι'ανεπυργώθει ο χαλασμός
κι' ανεπτερώθει η τύψης.

Φτωχέ μικρέ τραγουδιστή,
τι ανασκαλεύεις στην πληγή να βρεις;
Τι κλαις μπροστά στους σκοτωμένους να σου πουν;

Κείνοι "τους πήρε μαύρο σύννεφο"
κι' η χλαλοή του μίσους!
Τους πήρε ο φθόνος της ντροπής,
δεν έχουν να σου δώσουν οίκτο.

Γύρνα . Γύρνα στην σχόλη που σε καρτερεί,
στην πλανημένη αυγή που σε προσμένει.

Θέλει ποθεί την ξαστεριά,
στιγμή, στιγμή, δάκρυ το δάκρυ,
με τους επτά αναλογικούς χρησμούς να σ' αναθρέψει..

Γύρνα παιδί της άνοιξης,
στα σκορπισμένα σου μαλλιά,
τρίπτυχο τ' αγιοκλώναρο να στο φορέσει ο Απρίλης.

Γύρνα αϊτέ της αστραπής στον ουρανό ποιος ξέρει,
τ' αστέρια δίνουνε γιορτή τ' αστέρια φέρνουνε γιορτή.
Πού λες; Ποιος ξέρει γιε μου...

Divine small moment

The swarm of my dreams a lament
in my final rapture.
The memory of the city,
Brought the madness of abatement,
And the hurly burly rose again,
re-kindling remorse.

Poor little singer,
What will you find as you scratch the wound?
What will the dead tell you as you weep to them?

A 'black cloud has taken them'
And the babble of hate!
The envy of shame has taken them,
They have no pity for you.

Turn back. Turn back to the studies that await you
To the illusory dawn that awaits you.

It longs, it desires the starry skies,
Moment by moment, tear by tear,
With the seven oracles to raise you.

Turn back child of the spring.
In your dishevelled hair
With a triple crown of holy branches April will adorn you.

Turn back eagle of lightning, to the sky, who knows
The stars give revelry, the stars bring revelry
Where? You ask. Who knows, my son

ρωτικός Λόγος

Μαντρότοιχος, μεσωροφή
χρωστήρας πέρα η δύση.

Δυο περιστέρια μια πυγμή
ένα τραγούδι, μια φωνή.
Λόγος η πρώτη λέξη.

Ποιος το 'λπιζε την αρετή
την αρετή την αστραπή,
την αστραπή τον ήλιο
με την καρδιά να ζέψει;

Φτεροκοπούν οι πυρανθοί
πυρσοκροτούν οι πόθοι.

Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν
δυο μάτια πίνουν και διψούν,
την αρετή την αστραπή,
την αστραπή τον ήλιο.

Δυο μάτια κλαίνε και μεθούν,
την νιότη αναστατώνουν!

Words of Love

Sheep fold wall, high loft
coloured by the far-off west.

Two doves, one fist
one song, one voice
the first word is the Word.

Who would have thought that virtue
virtue with lightning,
lightning with the sun
with the heart would harness?

The firethorns flutter and fly
and passions detonate, explode

Two eyes weep drunkenly
two eyes drink and thirst
for virtue and for lightning,
for lightning, for the sun.

Two eyes weep drunkenly
and youth is set in turmoil!



Η χαμένη μας Hiroshima
Γραμμένα στα χρόνια του στρατιωτικού 63/65..



Our lost Hiroshima
Written in the years of military service 63/65..

Η χαμένη μας Hiroshima

Αφημένη στην ημπώρεια της θύμησης
η ψυχή μας ατενίζει
τα σεληνόφωτα περβάζια
όπου το βάπτισμα πυρός γευτήκαμε,

κ' ύστερα ήρθαμε εδώ
να θεμελιώσουμε τον άμβωνα
της χαμένης μας Hiroshimas.

Γιατί όταν η δίψα
συνοδοιπόρος γίνει στον καημό σου,
Κι όταν ο πόνος σου κατασταλάξει σίδηρο.

Περνάει ψηλά,
πέρα από την Hiroshima ο πόνος σου
και γίνεται όνειρο,
και γίνεται πραγματικότητα.

Our lost Hiroshima

Abandoned to the impotence of memory
our soul gazes
on the moonlit sills
where we tasted the baptism of fire,

and then we came here
to build the pulpit
of our lost Hiroshima.

Because when thirst
becomes companion to your grief,
and your pain is set in iron

high flows your pain
beyond Hiroshima
and becomes a dream,
and becomes reality.

Δεν γίνεται αλλιώς

Δεν γίνεται αλλιώς,
και η αγάπη μας διακλαδώνεται
στο πρώτο αστέρι μικρής αναβάσεως.

Χειροκροτείτε παρακαλώ,
και μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους!

Εγώ σας σκέπτομαι,
εσείς αγαπάτε τα λουλούδια;

It cannot be otherwise

It cannot be otherwise,
And our love branches out
towards the first low-flying star.

Please applaud,
and do not leave the people alone!

I think of you,
Do you love the flowers?

Η έβδομη παράσταση

Ναι, πότε θα 'ρθει
την άδεια μας ψυχή, ν' αφήσουμε
στης μέθεξης το γλυκερό λουλούδι,
και να ρουφήξει Απριλομάγιασμα,
και ρόδινο νερό, και ν' αϊτωθεί στην έβδομη παράσταση,
που χλιμιτράν τ' αλόγατα και το εικοσιάχρονο κορίτσι,
λάγνο που ψέλνει τον ανθό στον κόρφο του..

Πότε θα 'ρθει
να πάρει πύρσωμα η ανέμη μας,
και να βιγλίσει στον περίγυρο
την υπαρξή μας.

Ν' αλαφρωθούν τ' ανάριχα τις παραισθήσεις,
και να βυζάξουνε χειροπιαστά την σμίλη τους,
και να χορτάσουν 'λιόγιορτο κι ανθέμι την ψυχή τους..

Πότε, πότε θα 'ρθει
να κάνουμε το διάγραμμα στροφής
στην έβδομη παράσταση;

The seventh performance

Yes, when will it come
so we can leave our empty souls
in the sweet flower of communion,
to suck up the essence of April and of May
and rosewater and soar αϊτωθεί to the seventh performance
where horses whinny and the twenty-year old girl
chants lustfully to the flower at her breast

When will it come
to give fire to our spinning wheel,
and look all around
for our existence?

To lighten the Ν' αλαφρωθούν τ' ανάριχα τις παραισθήσεις,
and palpably suckle their chisel,
to sate their souls on wreaths wild weeds and flowers

When, when will it come
so we will make the figure turn να κάνουμε το διάγραμμα στροφής
to the seventh performance?

Γλυκόπιοτο τρελό

Γλυκόπιοτο τρελό,
της νιότης το λαγήνι,
μας κάλεσε πρωτόγνωρα
να δώσουμε, σταλάζει του μενεξεδιού
κι ανεμοπύρωμα της νίκης.

Να δέσουμε ανθέμι δάφνινο
στου ήλιου τον λαιμό,
και στ' ουρανού μας τ' όνειρο
πραγματωσύνη τον παιάνα .

Ήρθε ο καιρός που ο αϊτός
θα μπήξει την εκδίκηση
στο πέτρινο κλουβί του.

Στης γης το δακτυλίδι,
θα στροβιλίσει ο έρωτας
λεβεντοτσάμικο χορό,
κι ο Πάνας ο ανοικτοπόδαρος
την βλάστρινη κορομηλιά
θα βάλει στο κανίσκι του,
μετρώντας τους σφυγμούς
ανάλογα με την παράσταση.

Αυτή την νύκτα αργοψένεται
ο πρώτος και ο τέταρτος αναπαμός.

Αύριο περιμένουμε να δούμε την πανσέληνο.
Αύριο περιμένουμε την νίκη.

Sweet drink of madness

Sweet drink of madness,
Sweet jar of youth,
Invited us unexpectedly
To give, σταλάζει a drop of violet του μενεξεδιού
And fiery rash of victory.

Tie a laurel wreath
around the sun's neck,
and the dream of our sky
πραγματωσύνη τον παιάνα .

The time has come
When the eagle will shove revenge
into its cage of stone.

On the earth's ring,
love will whirl and spin
in a dashing tsamiko dance,
and Pan with feet wide open
the βλάστρινη sprouting?? plum tree
into his basket will place,
counting the beat
according to the performance.

And on this night slowly ripens
the first and the fourth repose

Tomorrow we wait to see the full moon.
Tomorrow we await the victory.

Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!! κδ. ο 'Υμνος του μετανάστη / Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς..
ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
...Αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)

Αλφαβητικά οι Λογοτέχνες
Αβρααμίδου Χριστιάνα Αγαθοπούλου Μαρία Αγγελής Αλέξανδρος Αγγελής Χρήστος Αδα΅οπούλου Μαίρη Αηδονίδης Χρόνης Αθάνας Γεώργιος Αθανασούλης Κρίτων Αθανασιάδου Φανή Αθενάκη Δήμητρα Αλεξίου Δημήτρης Αλεξίου Χάρις Αλιθέρσης Γλαύκος Αμπατζοπούλου Φρ/σκη Αμπελάς Σταύρος Αναγνωστάκης Μανόλης Αναγνωστόπουλος Κων/νος Αναστασόπουλος Βασίλης Ανδρεόπουλος Γιάννης Ανδρικόπουλος Αλέξανδρος Ανθίας Τεύκρος Αντράντο Φρανσίσκος Αντωνιάδης Ανδρέας Αντωνίου Δ. Ι. Αποστολίδης Ρένος Αποστολίδη Δέσποινα Αρανίτσης Ευγένιος Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης Αυγέρης Μάρκος Αυδίκος Γιάννης Αχαλινωτόπουλος Μάνος Ασημακόπουλος Βασίλης Ασημακόπουλος Ιωάννης Βαγενάς Νάσος Βαλαωρίτης Αριστοτέλης Βαλαωρίτης Νάνος Βαλσάμης Γιώργος Βαλτινός Θανάσης Βάμβουρα-Γιάνναρου Μ Βάρναλης Κώστας Βαρβέρης Γιάννης Βαρθολομαίος.. Βαρελλά Αγγελική Βασσάλου Κυριακή Βασιλόπουλος Γιάννης Βελουχιώτης 'Aρης Βενέζης Ηλίας Βενέτης Θανάσης Βερβενιώτης Δημήτριος Βήχος Παναγιώτης Βιζυηνός Γεώργιος Bishop Elizabeth Βλαβιανός Χάρης Βλάζια Φαϊδά Βλαχογιάννης Γιάννης Βόμπρας 'Aγγελος Βοριάς Θοδωρής Βρεττάκος Νικηφόρος Βρεττός Σπύρος Λ. Γαβαλάς Γιώργος Γαβράς Κώστας Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα Γαριβάλδη 'Aντρια Γαριβάλδης Ιάκωβος Γελαγώτης Χρυσόστομος Γεωργουσόπουλος Κώστας Γιαννίση Φοίβη Γιανίσσοβα Χριστίνα Γιαννούκος Γιάννης Γιαννούκου Ευαγγελία Γιωτάκης Παναγιώτης Γκαίτε Γκαρσία Μάρκες Γκάτσος Νίκος Γκιμπράν Xαλίλ Γκόρπας Θωμάς Γλύκατζη Αρβελέρ Ελ. Γονέου Αναστασία Γοντικας Αγγελος Γρίβα Ελένη Γρίβας Στάθης WARREN JIM Δαββέτας Νίκος Δάγλαρης Χρήστος Δαμιανάκου Βούλα Δανόπουλος Κωστής Δαρσινός Σπύρος Δεληγιάννη - Τσιουλπά 'Aννα Δέλτα Πηνελόπη Δε.Στα ΄Πα Κατερίνα Δημάκης Χρήστος Δημητρακάκη Χρυσούλα Δημουλά Κική Δήμου Αγγελική Δήμου Νίκος Δημόπουλος Γιάννης Δημόπουλος Νίκος Διακογιάννης Κυριάκος Διονυσόπουλος Κώστας Δουατζής Γιώργος Δουζένης Γιώργος Δουζένης Διονύσης Δουκάκης Στράτος Δουμένη Α. Στέλιος Δουρίδας Κώστας Δουρίδας Νίκος Δοσίθεος Αρχιμ. Δραγούμης Ίων Δροσίνης Γεώργιος Δωρικός Βούλης Σ Εγγονόπουλος Νίκος Ελύτης Οδυσσέας Ελευθερίου Μάνος Ελυάρ Πωλ Εμπειρίκος Ανδρέας Έρμα Βασιλείου Εσκενάζη Ρόζα Εφταλιώτης Αργύρης Ζαλοκώστας Γεώργιος Ζαλώνη Παναγιώτα Ζάμπουρου Φόλλεντερ Στέλλα Ζαχαροπούλου - Ηλ. Ελένη Ζαχαρόπoυλος Δημήτρης Ζάχος Δημήτρης Ζήσης Χρυσόστομος Ζολώτας Ξενοφών Ζορμπά Ευτυχία Ζουράρις Κώστας Ζυγογιάννης Νίκος Ηλιάδη Κ. Αμαλία Ηλιόπουλος Αλέξης Ηλιόπουλος Ηλίας Ηλιόπουλος Θεόδωρος Ηλιόπουλος Χρήστος Θανοπούλου Μαρία Θεμελή 'Aννα Θεοδωράκης Μίκης Θεοδοσοπούλου Μ. Θεοτοκάς Γιώργος Θεοτόκης Κωνσταντίνος Θεοφίλου Φαίδων Ιγγλέσης Νίκος Ιωάννου Γιώργος Ιωαννίδου Σταύρου Ρ. Ιωαννίδης Τάκης Καββαδίας Νίκος Καβάφης Κωνσταντίνος Καγιούλη Βασιλική Καζαντζάκης Νίκος Καζαντζίδης Στέλιος Κακριδής Φάνης Κάλβος Ανδρέας Καλύβας Κώστας Καλούσης Γιάννης Καλτσάς Θεόδωρος Κανελλόπουλος Παναγιώτης Καραβίτης Βασίλης Καραβίτη Φαίη Καραγάτσης Μ. Καραγιώργης Ευαγόρας Καραγιώργος Πάνος Καραϊσκάκης Γεώργιος Καραλής Δημήτρης Καραντώνης Ανδρέας Καραντώνης Γιώργος Καργάκος Σαράντος Καρέλλη Ζωή Καρκαβίτσας Ανδρέας κ ART ά SOS Καρυωτάκης Κώστας Καπαρδέλη Ευτυχία Καπορδέλης Δημήτρης Καπορδέλη - Ρέα Kασσιμη Aλεξανδρα Κατσαράς Γιάννης Κατσιμάρδος Τ. Κατσίμπαλης Γιώργος Κατσουλάκη Ελένη Κατσούλης Κώστας Κατράκης Μάνος Κατράκης Πότης Καφταντζής Γιώργος Καψάλης Τεντ Κετιμέ Αρετή Κίπλινγκ Ράντυαρντ Κιούση 'Ελλη Κλάρας Μπάμπης Κλεφτογιάννη Ιωάννα Kλύν Xάρρυ Kokonis Nicholas . Ph.D. Κολλητήρη Σοφία Κόλλιας Στάθης Κολοκοτρώνης Θεώδωρος Κομίνης Θ. Αντώνης Κομφούκιος Κονδυλάκης Ιωάννης Κονταρίνης Διονύσης Κόντογλου Φώτης Κορδής Γιώργος Κορδώνη Ντίνα Κοπιδάκης Μ.Ζ. Κουρή Μάρω Κόρνουελλ Χρηστάκη Αννα Κότσικας Νίκος Κοτζιάς Αλέξανδρος Κουλ Λάρρυ Κουνενάκη Πέγκυ Κουφοπούλου Θεοδώρα Κουσουνέλος Γιώργος Κουτλή Αντιγόνη Κουτσοχέρας Γιάννης Κοκκάλας Σταύρος Γ. Κοφινάς Γιάννης Κρανιώτης Δημήτρης Κρυστάλλης Κώστας Cummings E.E. Κυμοθόη Νότα Κυριαζής Aθανάσιος Κύρου Κλείτος Κωνσταντινίδης Κ. Χ. Κωσταβάρας Θανάσης Κωστάρας Ν. Ι. Λάλεζας Παναγιώτης Λαμπρίδης Μανόλης Λαμπρόπουλου Παν. Λάσκαρης Χρήστος Λιαντίνης Δημήτρης Λιάππα Τζένη Λιάσκος Γιάννης Λεκάκης Γιώργος Λειβαδίτης Tάσος Λειβαδιτάκης Πέτρος Λεϊμονής Διονύσης Λειψάνος Νίκος Λοΐζος Μάνος Λορκα Γκαρθια Φεντερικο Λουδοβίκος.. Λουντέμης Μενέλαος Λυμπερόπουλος Μιχάλης Λυγίζος Μήτσος Λύτης Νίκος Β. Μαβίλης Λορέντζος
  1. Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι
    My real teachers

  2. Της γης το πιο όμορφο στολίδι..
    The earth's most precious jewel..

  3. Βουνοκορφούλες του χωριού
    Village mountain tops

  4. Προσμονή και λήθη
    Expectation and oblivion

  5. Πανηγύρι στο Καρδαρίτσι
    Fair at Kardaritsi

  6. Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
    The wedding of Velos"s son

  7. Κατάρα να'χεις ξενιτιά
    A curse upon the foreign land

  8. Ρημοκοπήθει το χωριό
    The village is a waste land

  9. Ο χρόνος είν' ο φταίχτης
    Time is the culprit

  10. Μόνο για το φιλί σου
    For your kiss alone

  11. Κουτσομπολόϊ
    Gossip

  12. Ο Βλαχοθωδωρής
    Vlachothodoris

  13. Τα παρατράγουδα
    Village goings on

  14. Τα Προξενιά
    Matchmaking

  15. Τσοπανοπούλα του Αϊλιά
    Shepherd lass at Ailias

  16. Της Χήρας Δυχατέρα
    The widow's daughter

  17. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
    Kolokotronis and 21

  18. Ο Κολοκοτρώνης
    Kolokotronis

  19. το Εικοσιένα
    1821

  20. Μοριά λεβενταρώνα!
    Morias, Land of Heroes!

  21. Ελα αδελφέ από τα ξένα
    Come brother from abroad

  22. Ελα και φεύγεις
    and come and go

  23. Σαν ζείς στη ξενιτιά
    As you live in foreign lands

  24. Οι χωριανοί λιγόστεψαν
    There are fewer villagers

  25. η Κυρά των αηδονιών
    Lady of the nightingales

  26. Κυρά μου καπετάνισσα
    Mistress of my heart

  27. Μ' ένα φιλί
    With a kiss

  28. Σαράντα αηδόνια
    Forty nightingales

  29. Σου γράφω από τον Καναδά
    I'm writing from Canada

  30. Οϊμένα..
    Woe is me

  31. Η στιγμή
    The moment

  32. Πέσε προσκύνησε..
    pay tribute..

  33. Είσαι..
    You are

  34. Οι άνθρωποι..
    People...

  35. Μην αφήνεις..
    Do not let..

  36. Αν μπορείς..
    If you are able..

  37. Η υποψία..
    Suspicion..

  38. Ο θάνατος..
    Death..

  39. Τα πάντα..
    All things..

  40. Η λογική..
    Logic..

  41. Οι μεγάλοι..
    The great..

  42. Η αφηρημένη Τέχνη..
    Abstract Art..

  43. 'Οταν..
    When..

  44. 'Οταν ζεις..
    When you live..

  45. Κρατήσου..
    Stay..

  46. Η γλώσσα μου η ελληνική..
    My Greek language..

  47. Η ελπίδα..
    Hope..

  48. Είσαι Παιδί
    You are a child

  49. Ελπίδα Φώς
    Light of hope

  50. Σκέψου το αύριο
    Think of tomorrow

  51. Χρόνια περάσαν
    Years have passed

  52. Παιδί της Εποχής
    Child of the times

  53. Σύννεφα στον ήλιο
    Clouds on the sun

  54. Η αγάπη
    Love

  55. Ποιο νάναι το παιδί
    Who is that child

  56. Δίνη στον άνεμο
    Whirlpool in the wind

  57. Το όνειρο
    The dream

  58. Περνάει η Tσιγγάνα
    The Gipsy walks

  59. Νεκρή 'ναι η άνοιξη
    Spring will be dead

  60. Απρίλης
    April

  61. Τι ήταν το όνειρο;
    What was the dream?

  62. Πες μου
    Tell me

  63. Φίλες και φίλοι
    Dear friends

  64. Αντί για Πρόλογο
    In lieu of a prologue

  65. Μors-code test
    Μorse-code test

  66. Το Μοιρολόι
    The Lament

  67. Ενα παιδί με λένε οι φίλοι
    My friends say I am a child

  68. Επιτύμβιο
    Tombstone

  69. Αγριμικό
    Attack of wild beasts

  70. Οι κάργες
    Jackdaws

  71. Θεία η μικρή στιγμή
    Divine small moment

  72. Ερωτικός Λόγος
    Words of Love

  73. Η χαμένη μας Hiroshima
    Our lost Hiroshima

  74. Δεν γίνεται αλλιώς
    It cannot be otherwise

  75. Η έβδομη παράσταση
    The seventh performance

  76. Γλυκόπιοτο τρελό
    Sweet drink of madness

Αλφαβητικά οι Λογοτέχνες
Μάγγας Γιώργος Μακρυγιάννης Γιάννης Μαλακάσης Μιλτιάδης Μαλιάρας Βάιος Μαμαλάκης Ηλίας Μαμαλούγκος Νεκτάριος Μάνεση Μανιώ Μάνου Πωλίν Μάνης 'Aγγελος Μανιάτης Δημήτρης Ν. Μανινάκη Γρηγόρη Μαραγκουδάκη Αγγελική Μαρίτσας Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος Θανάσης Μαρκές-Γκαρθία Γκαμπριέλ Μάρτης Νίκος Μαστοροδήμου Χρυσούλα Μαυρίδης Όμηρος Μελάς Σπύρος Μελαχρινός Απόστολος Μελικέρτης Ιωάννης-Αδωνις Μελισσάνθη Μενεγάκης Μιχάλης Μεντζίνης Νίκος Μερκούρης Δημήτρης Μερκούρη Μελίνα Μέσκος Μάρκος Μητρόπουλος Γιάννης Μητροπούλου Κωστούλα Μητσάκης Mιχαήλ Μητσόπουλος Γιάννης Μιστράλ Μιχαλάκη Γιάννη Μόντης Κώστας Μόσχος Αριστείδης Μόσκοβου Σπύρος Μουζάς Ι. Φίλιππος Μουρόπουλος Δημήτρης Μουρούτης Σπύρος Μουστάκης Δημήτρης Μούσουρα - Τσουκαλά Διονυσία Μπαμπασάκης Γιώργος - Ι. Μπαμπινιώτης Γιώργος Μπατσικανής Νίκος Μπέλμπα Ελευθερία Μπήλιω Τσουκαλά Μπίτα Λιλή Μπίσκα Νάνσυ Μπλάνας Γιώργος Μπραχάλα Π. Βασιλική Μπόρχες Λούις Χόρχε Μποτής Γεώργιος Μπουκάλα Παντελή Μπούλης Κώστας Μυλωνά Τάνια Μυριβήλης Στράτης Μ υ ρ τ ι ώ τ ι σ σ α Μωραΐτη Θανάση Ναλμπάντης Κων. Σ. Νερούντα Πάμπλο Νεοφύτου Α. Χρίστος Νιάρος Χρήστος Νιάρχος Θανάσης Θ Νικολιδάκης Ν. Νικολοπούλου Κωνσταντία Νιρβάνας Παύλος Νοταράς Σπύρος Ντζιαφέρη Μερσίνα Ντρυόν Μωρίς Ξανθίδης Παντελής Ξενόπουλος Γρηγόριος Ξύδης Θεόδωρος Ξυλούρης Νίκος Οικονόμου Φίλιππος Ομήρος Ουράνης Κώστας Παγώνης Ανδρέας Παϊδούση Ελένη Παλαμάς Κωστής Παλαμήδης Νίκος Παλληκαρίδης Ευαγόρας Παναγιωσούλης Γαβριήλ Παναγιωσούλη Κλεοπάτρα Παναγιωτοπουλος Νικος Παναγοπούλου Μαρία Πανόπουλου Κώστα π. Παντικίδης Λοΐζος Παπά Ειρήνη Παπάς Κώστας Παπαδάκη Αλκυόνη Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος Παπαδίτσας Δ.Π. Παπαδόπουλος Χρίστος Παπαδόπουλος Τάσσος Παπάζογλου Νίκος Παπαθεοδώρου Βασίλης Παπαηλιού Αλέξανδρος Παπαϊωάννου Δημήτρη Παπαϊωάννου Ζανέτα Παπακωνσταντίνου 'Aσπα Παπακωνσταντίνου Βασίλης Παπαναστασίου Αλέξανδρος Παπανδρέου Ανδρέας Παπανδρέου Νίκος Παπανικολάου Μήτσος Παπανικολάου Σούλης Παπανούτσος Ευάγγελος Π. Παπαρρηγόπουλος Κων. Παπασιδέρης Γιώργος Παπαστεργίου Δ. Κώστας Παστάκας Σωτήρης Παπατσώνης Τάκης Παυλίδου Ρεβέκκα Παυλόπουλος Γιώργης Παυσανίας Πάτροκλου Σταύρου Πελώνη Αριστοτελία Περγιαλίτης Γιάννης Πετρολιάγκης Θωμάς Πετρολούκας Χαλκιάς Πετρόπουλος Γιώργος Πεχλιβανίδου Ευαγγελία Πισιώτη Μαρία Πισσαλίδης Γιώργος Πλακιάς Γεώργιος Πλακιά Ζορμπά Ευτυχίας Πλατύρραχος Οδυσσέας Πρεκατές Αντώνης Πρωτοπαπάς Γιώργος Πόε Έντγκαρ 'Aλαν Πολέμης Ιωάννης Πολίτης Kοσμάς Πολυδούρη Μαρία Πολύδωρας Βύρων Πουλιανίτης Κώστας Pousin Nickolas Πυθία Ράλλης Γεώργιος Ραβάνης-Ρεντής Δημήτρης Ρασούλης Μανώλης Ρέππας Χρίστος Ρέππας Στάθης Ριμπά Διαμαντένια Ρίτσος Γιάννης Ροΐδης Εμμανουήλ Ross Spirou Ρουμπάνης Θοδωρής Ρουσιάς Γιάννης Κ. Ρώτας Βασίλης Σάββας Μηνάς Σαββίδης Θωμάς Σαβόπουλος Διονύσης Σαμαράκης Αντώνης Σαλούτος Θεόδωρος Σαμίου Δόμνα Σαραντάρης Γιώργος Σαραντάκος Δημήτριος Σαραντάκος Νίκος Σαχτούρης Μίλτος Σεφέρης Γιώργος Σιδέρη Αικατερίνη Σιδέρη Μάρω Σιδερίδου Στέλλα Σικελιανός 'Aγγελος Σιούλη Ζωή Σιώτης Ντίνος Skalkotos D. Nikolas Σκανδαλάκης Παναγιώτης Σκαρίμπας Γιάννης Σολωμός Διονύσιος Σωτηρόπουλος Νικόλαος Γ. Σπάνιας Νίκος Σπήλιος Απόστολος Σπηλιόπουλος Τάκης Σπυρέλη Χρυσούλα Σπύρου Κρις Spyropoulos Ted G. Σταύρου Γιάννης Ζωγράφος Στασινόπουλος Γιώργος Στρατή Γιώτα Συλλελόγλου Ανδρέας Συμιγδαλάς Αντώνης Διδώ Σωτηρίου Ταμβάκης Στέφανος Τάτσης Στέλιος Τζιλιάνος Μέκης Τζήκα Ελένη Τζιόλας Eλευθέριος Τρανούλης Παναγιώτης Τρουπής Θεόδωρος Τριάδης Νικόλαος Τσακνιάς Σπύρος Τσακιρίδης Γεώργιος Τσαρδίκος Χριστίνα Τσαρούχης Γιάννης Τσιάμης Μήτσιος Τσιάρας Ανδρέας Τσιτσάνης Βασίλης Τσίτσος Ιωάννης Τσιμπούκη Θεοδώρα Τσόγκας Παύλος (Πολ) Τσόκλη Μάγια (Πολ) Φαλάτσι Οριάνα Φαραντούρη Μαρία Φασούλας Βάιος Φασούλας Χρήστος Φασούλα Χριστίνα Φεραίος Ρήγας Φιλίπποβα-Χαντζή Μαρία Φουρουκλάς Λάκης Φραγκούλη-Αργύρη Ι. Φωτίου Παναγιώτης Σ. Φωτόπουλος Μίμης Χαριτόπουλος Διονύσης Χατζής Δημήτρης Χατζής Κώστας Χατζηαντωνίου Ναταλί Χατζηβασιλείου Βαγγέλης Χατζηγιαννάκης Κ. Χατζηγιαννιού Χρυσούλα Χατζιδάκις Μάνος Χατζηκωστής Γ. Χατζηχρήστος Κώστας Χατζίνης Γιάννης Χατζόπουλος Κωνσταντίνος Χεζάσι Χρυσοστομίδου Αννα Χριστιανόπουλος Ντίνος Χριστοπούλου - Ζαλώνη Παν Χρονόπουλο Π. Χρυσσομάλης Γιάννης Χουζούρη Έλενας Χουρμουζιάδης Γ. Χ. Χουρμούζιος Αιμίλιος Χυτήρης Τηλέμαχος Ψαθάς Δημήτρης Ψυχάρης Γιάννης

...Έχουμε πάρει ευχή και κατάρα απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!! Ο πρόλογος