Since 1996
    
το ηλεκτρονικο μας περιοδικό "Έλα να δεις"

  • Mια Φωτογραφία και ένας τόπος

  • ποιήματα τ' αγαπημένα

  • Δημήτρης Καραλής

  • Ελληνική Πεζογραφία

  • ο στίχος της ημέρας

  • Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ

  • Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα

  • Δ Ε Λ Τ Ι Α Τ Υ Π Ο Υ

  • Θωμάς Πετρολιάγκης

  • Ελένη Κατσουλάκη

  • Το περιοδικό "Εποχές" Μάιος 1963 Απρίλιος 1967

  • Τα απομνημονεύματα τού Δία

  • Χριστιάνα Αβραμίδου

  • Γιώτα Στρατή

  • Μαρία Θανοπούλου

  • Αικατερίνη Σιδέρη

  • Διονύσης Δουζένης

  • Κώστας Καλύβας

  • ΤΟ ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

  • 'Aσπα Παπακωνσταντίνου

  • Παναγιώτης Τρανούλης

  • 'Aντρια Γαριβάλδη

  • Σπύρος Δαρσινός

  • Τι είναι ποίηση

  • Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

  • Μ. Καραγάτσης

  • ΟΙ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

  • Δέκα μύθοι και μία Ιστορία Εισαγωγή

  • ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΚΑ

  • Χριστίνα Τσαρδίκος

  • Αλκυόνη Παπαδάκη

  • ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

  • Μάρω Σιδέρη

  • 'Αιντε λοιπόν Έλληνα μου

  • Φωτογραφία και περιήγηση

  • Βασίλης Παπαθεοδώρου

  • «H Πόλις εάλω!»

  • Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!

  • 'Aξιον εστί το τίμημα

  • Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

  • ο Ξενοφών Ζολώτας

  • η Γλώσσα μου η Ελληνική

  • Γιώργος Μπαμπινιώτης: Ο «ποιητής της γλώσσας»

  • ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  • Δρ Θωμάς Σαββίδης : Γλώσσα και πολιτισμός

  • Prof. Minas Savvas THE VANISHING OF CONSCIOUS HELLENISM

  • Χαιρετισμούς και Αφιερώματα

  • Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου

  • Ένας όρκος και μια Ιστορία

  • Κριτικές Αναλύσεις

  • Γαβριήλ Παναγιωσούλης

  • Γιάννης Ανδρεόπουλος

  • Λάκης Φουρουκλάς

  • 'Ατυπη Λέσχη

  • η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ»

  • Νίκος Παλαμήδης

  • Οδυσσέας Πλατύρραχος

  • Κική Δημουλά

  • Στέλιος Καζαντζίδης

  • Η Νάνσυ Μπίσκα

  • Διονύσης Κονταρίνης

  • Γκαμπριέλ Μάρκες

  • Λάρρυ Κουλ

  • Δημήτρης Ζαχαρόπoυλος

  • Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

  • Χρήστος Νιάρος

  • Στράτος Δουκάκης :

  • Βάϊος Φασούλας

  • Ελευθερία Μπέλμπα

  • Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

  • Εθνική Αντίσταση και Λογοτεχνία

  • Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

  • Κώστας Γεωργουσόπουλος

  • ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

  • η ΜΑΝΗ

  • Όμορφη και παράξενη πατρίδα

  • Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ

  • Ο Νίκος Δημόπουλος

  • Γράμμα από το Γκύτερσλο

  • Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  • Δημήτρης Λιαντίνης

  • ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

  • Hellenic American National Council

  • Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά

  • ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ : Φοβάμαι...

  • Αχ Ελλάδα..

  • Γιατί δεν πήρε ο Νίκος Καζαντζάκης το βραβείο


  • Επόμενη Ενότητα..
    Ακολουθείτε το τόξο για την επόμενη ενότητα



    Χρήστος Νιάρος
    Προηγούμενη Ενότητα.. ο ποιητής απ' την Μελβούρνη

    Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
    Ηλεκτρονικό Περιοδικό
    Λογοτεχνίας και Πολιτισμού

    'Ελα να δεις...
    Περιεχόμενα :    Οι νύχτες της Μελβούρνης   ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ   Αφρος   Πορφύρα   Ανατολη    Τραγουδι    Αλλαζει ο καιρος    Αγορες    Προθεσεις    Λιγο χρονο   Περναει    Σιωπη    Σκεψεις    Μικρα ταξιδια    Του χρονου τα γυρισματα    Με σιγουρια    Ανασα    Μπερδεματα    Βιβλιο    Σαββατοκυριακα    Μπαλκονι    Οταν   Βροχη   Τα κοχυλια    Καθε στιγμη    Ναι το ξερω   Περπατωντας   Κυμα το κυμα  

    ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ


    Χρήστος Νιάρος

    Γεννηθηκα στα Γιαννενα αλλα την βασικη εκπαιδευση την εκανα στην Αρτα. Ακολουθησε Πανεπιστημιο στην Θεσσαλονικη στο Αριστοτελειο και παραλληλα ραδιοφωνο ενασχοληση με το Θεατρο και την Γραφη.
    Γραφη η οποια ειναι σημειο λυτρωσης και ισορροπιας μεσα μας, αναμεσα στο τι στο πως και στο γιατι, στο παρον στο παρελθον στην διαρκεια στο χωρο και στον χρονο. Γραφη και Τεχνη που βοηθαει και ομορφαινει την ζωη,


    Στην Μελβουρνη ασχολουμε με τον ταξιδιωτκο χωρο-κατα το ελυτικο κατα καποιο τροπο να γραφετε και να πετατε πολυ- αλλα και με το χωρο της γραφης και των ΜΜΕ. Αλλωστε ζουμε σε περισσοτερο προσωπικα χρονια και ο καθεις τους δινει χρωμα, ενταση παθος ομορφια, ασφαλως μεσα απο την ηρεμια την ενταση την επικοινωνια στον χωρο οπου βρισκεται. Καθε τι ειναι ομορφο και η μανουλα φυση εχει να πει πολλα οπως και το τραγουδι που εχει μυθο μεση αρχη και οχι ημερομηνια ληξης, οπως και η καλη παρεα, εμορφια του Ερωτα, το Αγνωστο του Θανατου, το Τερτιπι του Ταξιδιου, Το παιγνιδι του Χρονου.
    Ηρεμια και Εμορφιες σε ολους του Αποδημους,Υγεια και Πολλες χαρεςστην παροικιακη μοναξια με τον καθρεφτη της ψυχης να χτυπα στους παλμους μιας Ιθακης, ενος Παραθυρου στο Αιγαιου, Μιας βουης στην Βουνοκορφη, Περπατηματος στην Πλατεια, Βουη στην Παραλια. Καλοι Ανεμοι σε ολους.
    Χρηστος Νιαρος
    Οι νύχτες της Μελβούρνης

    Έχουμε μπει στην Θητεία του καλοκαιρινού χειμώνα. Οι νύχτες με την όμορφη φεγγαρίσια γλύκα και με τα κύματα της θάλασσας, μας ακολουθούν και μας συντροφεύουν. Από το σπίτι του καθενός, οι ώρες και τα δευτερόλεπτα ζουν μια άλλη αιωνιότητα. Η αδειοσύνη του ουρανού εδώ στις πολιτείες του Νότου, στην βραχνάδα και στον ιδρώτα της ημέρας, επιμένει να λύνει σιωπές και καλύπτει κενά και αποστάσεις. Προσπαθεί δηλαδή, μέσα στο χορό της νύχτας περισσότερο να βρει διέξοδο και χρώμα στην γλυκιά μυρουδιά των λουλουδιών.
    Έλα όμως που το καθετί έχει το δικό του άρωμα, ειδικά στις νυχτιές που ψάχνει μια άλλη ισορροπία, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ των εποχών. .
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, προσπαθούν να αποτελέσουν την ισορροπία της ημέρας, με την ανάμνηση λαϊκού πανηγυριού, έστω και για λίγους. Μπαίνουν βιαστικά στα μπαράκια και ρίχνουν μια ξεχασμένη ματιά στους θαμώνες, καθώς η παγωμένη μπύρα απολαμβάνετε με φωνές και ήχους.
    Είπαμε στην εποχή της ταχύτητας και του διαδικτύου τα πάντα αποτελούν γλυκιά απόδραση έστω και με συστολή.
    Οι νύχτες εδώ δεν αντέχουν το ξημέρωμα, στην νυσταγμένη διαδρομή του ήλιου, και αναζητούν άρωμα καφέ.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης έχουν ποικιλία φαγητών και εδεσμάτων, για να μπορούν να ετοιμαστούν στην έξοδο σε κεντρικούς και περιφερειακούς δρόμους, έστω και αν δεν έχεις σποράκια στην τσέπη σου για ώρα ανάγκης και αμηχανίας.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης χάνονται στις διαδρομές των αστεριών, όπου εκεί επιστρέφει το παρελθόν της παιδικής ηλικίας και ο παραλληλισμός τους σε βγάζει εκτός αγώνος, αλλά με την αγωνία στα χείλη , οπότε κοιτάς κατάματα τα σημάδια και τα αχνάρια της εποχής που περνούνε.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης μένουν στο μπαλκόνι συντροφιά με την βουή των αυτοκινήτων και τα φώτα των διαμερισμάτων, σε ακινησία καθώς η μικρή οθόνη φωτογραφίζει και πιθανόν απορροφάει καθετί το ονειρικό, με την συνοδεία αλμυρών. .
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, δεν έχουν ώρα, δεν έχουν παραθυρόφυλλα αλλά ούτε και κοιμούνται στην άμμο. Περπατούν καιρού θέλοντος στην παραλία, και μαζεύουν κοχύλια και αστερίες, καθώς χάνονται στο άπειρο, με την συνοδεία μουσικών κυμάτων.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, συναντάνε τις μοναξιές και τις διαλύουν σε ένα ποτήρι. Αν αυτό βγει μισογεμάτο ή μισοάδειο είναι θέμα παρέας και καλής καρδιάς.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης είναι κομμάτια αλκοόλ στον ουρανίσκο και στα τζάμια των τηλεφωνικών θαλάμων, με τον καπνό του τσιγάρου να στέλνει τα υπόλοιπα μηνύματα.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης έχουν το μοναδικό άρωμα του έρωτα και της γλυκιάς περισπωμένης της αγκάλης σου.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης στην σιωπή τους, διαβάζουν βιβλία και εφημερίδες, ξεφυλλίζουν παλιές φωτογραφίες και μοιράζουν κούραση και μνήμες, εχοχές συγκρίνουν, αλλά και ετοιμάζουν το μεσημεριανό για την επόμενη, περιπολία ωραρίου καθημερινού.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης δεν είναι όλες ίδιες. Σαββατοκύριακα βάζουν τα καλά τους, και βγαίνουν, δίνοντας υπόσχεση για την επόμενη συνάντηση, σαν μια γλυκιά παρένθεση στην ρουτίνα.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, χάνονται στους μεγάλους ουρανοξύστες, στα τζάμια των τρένων και στις αγορές, καθώς η σιωπή απλώνεται, χωρίς αρχή μέση και τέλος.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης χάνουν την ταυτότητα τους στα σουπερμάρκετ, μιας και η νύχτα γίνεται έστω για λίγο, μέρα.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης παίζουν και ποντάρουν έτσι για να περνάει η ώρα και όποιος έχασε έχασε.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης περπατούν και επιστρέφουν κουρασμένες στον καναπέ, μέχρι να βγάλουν τα σκουπίδια στο δρόμο, και να ασφαλίσουν την εξώπορτα, δια παν ενδεχόμενο.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης στα ξεχασμένα φωτάκια των κεντρικών δρόμων θυμίζουν γιορτάσι, με την συμμετοχή όλων, μόνο που απουσιάζει η πλατεία.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης στέλνουν ηλεκτρονικά μηνύματα, στο σύγχρονο παιγνιδάκι της εποχής και των διαδικτυακών φίλων.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης δεν είναι ίδιες, απλά προσπαθούν να δώσουν με κουβέντες της παρέας, κάποια άλλη ένταση, στην ψίχα του κόσμου που αιωρείται, ακροβατεί και συμβιβάζετε, αναγκαστικά, κάτω από όρια ταχύτητας.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης τραγουδούν σκοπούς, συλλαβές και στα όνειρα ακόμη, έστω, για λίγο να ξεφύγουν, με τα ανάλαφρα του καλοκαιριού και τα ανοιχτά παράθυρα να σε πηγαίνουνε αλλού. . .
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, χορεύουν, δεν έχουν ημερομηνία λήξεως, αλλά σαλπάρουν, με το πρώτο αεράκι.
    Οι νύχτες της Μελβούρνης, με το μινόρε της αυγής παίρνουν μια άλλη διάσταση, μαζί με τα χρώματα του φεγγαριού και τις κουβέντες της καρδιάς.

    Στο λιμανάκι/
    Χρησ.Νιαρος

    Απλώνεται η απογευματινή σιγαλιά,σαν την αύρα,στο λιμανάκι όπου κάθε του σημείο κρύβει διαφορετικούς κόσμους . Το καθετί έχει την ομορφιά και την χάρη.Ολα βέβαια με τα μάτια της ψυχής, και με άξονα την απαίτηση και την στιγμή που θα τα αντικρύσεις.Αλλιώς οταν είσαι με παρέα,αλλιώς πιασμένος χέρι χέρι,αλλιώς τρέχοντας,διαφορετικά περπατώντας,αλλιώς ήρεμος,αλλιώς έτσι απο περιέργεια και σιγουρα όταν εισαι νευρικός. Η ουσία είναι οτι πηγαίνεις γιατί έχεις μάθει,έχεις ζήσει στην ακροθαλασσιά,γιατί κλεισμένος στην επανάληψη ψάχνεις μια ισορροπία.
    Κοντά στο λιμανάκι για λίγο ή πολύ βρίσκεις ένα χάδι,στο λάδι που απλώνεται. Από την μια μεριά κλείνεται κάπως από τα αραγμένα πλοιάρια του συλλόγου,από την άλλη από την προκυμαία , με τους ερασιτέχνες ψαράδες και από το αλλο σημείο από τα μπαλκόνια στο απειρο. Προσπάθησα να τετραγωνίσω το άπειρο και δεν τα κατάφερα.Γιατί η τέταρτη και πέμπτη ευθεία είσαι εσύ και η αμμος και τα σπασμένα κοχύλια,εσύ και το κύμα ,με τα γλαροπούλια. Ολα ακολουθούν μια πορεία.Αν περπατήσεις στην άμμο από όποιο σημείο αφετηρίας βλέπεις τόσο τον ορίζοντα με τις εναλλαγές των συννέφων αλλά και μέχρι εκεί που φτάνει η ματιά σου,διαφορετικά.
    Φανταστείτε μια άδεια καρέκλα,ενα πέταγμα πουλιού,μια βουτιά να ακούγεται,ενα κύμα να σκάει,ένα φιλί να ιδρώνει,μια βάρκα να αράζει,μια αναπνοή να φαίνεται ,μια σελίδα να γυρίζει,μια γουλιά νερό να κατεβαίνει,ένα φύλλο να ακουμπάει την άμμο,μια πατημασιά να σβήνει. Οσο συμβαίνουν αυτά μια φορά,με χρώμα με ένταση και παλμό τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό ειναι να βρίσκεται σε αυτό το χώρο. Ειναι σαν ένα παράθυρο με κουρτινάκι,να έχεις πίσω την Παναγιά, δύο λούλουδα στο μπαλκόνι,και κάτω από την παρουσία του ήλιου να ξυπνάς και να χαίρεσαι το ξημέρωμα με θέα το σύνολο,των στιγμών που ζείς και φανταστηκες σε αυτό το λιμανάκι.
    Σίγουρα λίγο πολύ ολα τα λιμανάκια εχουν κάποιες ομοιότητες. Ολα έχουν την θέα,την κίνηση,την ποικιλία.Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από σημεία όπου είδα,άκουσα φανταστηκα μου είπανε. Δεν λέει και το τραγούδι,αλλωστε κάθε λιμάνι και καημός,δεν λέει και το τραγούδι στο λιμανάκι της καρδιάς…. Το δικό μας λιμανάκι,έχει τις δικές του τρυφερότητες,τις δικές αύρες.Θα μου πείτε η αλμύρα λίγο πολύ είναι ίδιες.Ελα όμως που διαφέρη η ποιότητα,το μοίρασμα και η ματιά. Ετσι κλείνεις τα μάτια και φτιάχνεις το τοπίο μόνος σου,χάνεσαι και επανέρχεσαι,επιστρέφεις και φεύγεις.Κι όμως είσαι εκεί. Εσύ και ο καθρέφτης των σκέψεων και των ονείρων σου,και αγαπάς οτι σου δίνεται χωρίς δόλο,χωρίς να σου ζητάνε τίποτε.Και όλα σου δίνονται τόσο απαλά,τόσο απλώχερα, μεσα στις τέσσερις εποχές,του χρόνου.
    Δεν θα ήταν ωραίο την χειμωνιά πίσω από το τζάμι μέσα στο γρίζο να γλυστράς στο δικό σου ζεστό χρόνο και το πρωί να ξυπνάς με το άρωμα του σώματος της θαλασσας. Δεν θα ήταν ωραίο την καλοκαιρία να ατενίζεις το πέλαγο,την προκυμαία και τα ποδήλατα μαζί με τους γλάρους. Είναι θέμα στιγμής,το δίχτυ που έχεις στην καρδιά να το απλώσεις για να γιομίσουν τα κοφίνια της καθημερινότητας.
    Στο λιμανάκι άναψε ο φάρος και τα φώτα στον παραλιακό μαζί με τις προσφορές των καταστημάτων..Και η μέρα αγκαλιάσε το σούρουπο,μαζί με ένα μπλουζάκι στους ώμους. Επιστροφή με την ματιά να ζαλίζεται,στην θέρμη του κορμιού,στην ηρεμία της ψυχής.Το λιμανάκι και η βόλτα στο κουρασμένο βήμα σου έδωσε ένα μήνυμα,στο κινητό σου.Να πορεύεσαι,να ζείς το καθετί,με την διάρκειά του ,με τους ρυθμούς του. Και έστι,η θάλασσα σε ακολουθεί,και σύ μαζί συμπληρώνεις την απουσία της μέσα από τα κοχύλια,μέσα σε μια χάντρα,μέσα από μια εικόνα,μέσα από ένα ταξίδι.Είναι το δικό σου λιμανάκι,η χαμένη σου αθωότητα,η συνταγή που δεν ξεχνάς./

    Μελ/28/01/2004-10.40//
     
     
     
    Αφρος

    Κατι εχει μεινει απο το καλοκαιρι.Περπαταω στην σιωπη των δρομων.Ζεστα ρουχα,και τα βηματα βιαστικα.
    Η πολη αρχιζει να μυριζει ναφθαλινη,αλλαζει ο καιρος.Στα φωτα μικρες ανταυγειες απο την ομιχλη που πεφτει. Σιγαλια και ερημικο τοπιο.Ο καθεις ερμητικα κλεισμενος μεσα στην χοβολη της σομπας.Το πετρελαιο αυξομειωνεται.Προφανως λογω των εξελιξεων που τρεχουν.Ιστοριες πολεμου και αγριας φρικης.Στο παιγνιδι του τιτλου λες και προκειται για αγωνα ποδοσφαιρου και τελικων.
    Οι μονομαχοι της αρενας αλλα και ποιος θα κρατησει τα ηνια στον κοσμο τουτο φαινεται οτι αποτελει την κυρια συνισταμενη σκεψεων και πρακτικων,στα πλαισια της παγκοσμιοποιησης.Ηθελα ναξερα γιατι αυτη η λεξη εχει μεσα της την λεξη ποιηση,ηθελα να ηθερα γιατι ολοι μιλανε οχι στον πολεμο'και καλα κανουν'αλλα καντε ερωτα.Αφου η ζωη εχει αλλαξει,η ζωη εγινε πιο τεχνοκρατικη,αναζηταμε το πολυ,χανουμε το λιγο το ομορφο,δεν τονιζουμε δεν φτιαχνουμε εναν μυθο ομορφιας,παθους,χαρας. Και οταν κανει κανεις μια νυξη για να δωσει μια αλλη διασταση στην καθημερινοτητα,τοτε τον θεωρουν ρομαντικο,τρελλο,ζει εκτος εποχης.
    Τωρα...
    Γιατι ψαχνουμε για μια αλλη εποχη. Μηπως οι ρομαντικοι δεν πεθανανε,δεν χαθηκανε.Μαλλον μεσα του ο καθενας,φαινεται να κουβαλαει εκτος απο καλο αυτονικητο,τουβλα,γραββατες και συνολακια και κατι αλλο. Η ομιχλη συνεχιζει να πεφτει.Εδω σκοτεινιαζει αλλου ξεημερωνει.Το κυνηγι των δρομων γινεται αλλου με ναρκες αλλου με τριανταφυλλα. Η ζωη χρειαζεται,μια αλλη δινη.Εναν αλλο στροβιλο και οχι σειρηνες απειλες και ισορροπιες θανατου.
    Η ομιχλη απλωνεται παντου.Τα φωτα πολιορκουν τα στενα και τις γειτονιες.Οι ανθρωποι σιγα σιγα θα κλεισουν τα βλεφαρα,θα γιρουν στο μαξιλαρι και θα αρχισουν να ονειρευονται.Στο ταβανι ζωγραφιζονται ακομα φεγγαρια,περιστερια,ελιες,ηλιοβασιλεματα,αγκαλιες.
    Αυτα δεν αποδημουν,δεν ενοχλουνται και κρατουν τα κερια του παραδεισου ασβηστα. Ουτε καν η ομιχλη τα επηρεαζει

     

     
    Πορφύρα

    Στο γραφειο μου απλωνω τα χαρτια.Κοβω κομματακια,εικονες και σκεψεις.Τις βαζω στην σειρα,τους αλλαζω χρονο και οταν τα ξανακοιταω αισθανομαι στιγμες μεσα στον χρονο.Θα μου πειτε ολα ειναι σχετικα,και την αλλη φορα που θα τα ξεφυλλισω θα διαπιστωσω καποιες λεπτομερειες που ξεχασα,που παραλειψα και που πιθανον να εχουν σημασια. Μικρες ειδησεις,αρθρα κειμενακια που σου δινουν ερεθισμα για σκεψεις.Αυτα τα χαρτια αποτελουν και τα γραφτα μαζι μια συνομιλια,με τα κιταπια του νου. Συνηθως βραδακι οταν καταλαγιασουν οι καθημερινες υποχρεωσεις δινω αυτο το δικαιωμα στον εαυτο μου,να ξεφυλλιζω.
     


     
    Ανατολη

    Πορφυρενια ανατολη, μεσα στην χειμωνια.Ειναι σκετη απολαυση. Παρεα με μια φαντασια πλανευτρα ταξιδευσα στο καλοκαιρι με τα πειστηρια του χειμωνα,εστω και πισω απο μια κουρτινα.Εδω ο χρονος σταματαει,κανει διαλειμμα και με ενα ποτηρι κρασι μεθαει τις εποχες. Οσο για το βραδινο φεγγαρι,αυτο σου προσφερει αλλη επιλογη. Ειναι ζητημα ματιας.Οπως λεει και το τραγουδι μια πιστα απο φωσφορο

     


     
    Τραγουδι

    Κανεις εδω δεν τραγουδα,γιατι βιωνει επιστροφες καταστροφες,αναζητωντας ονειρα μεσα στην εθνικη και παροικιακη μοναξια,βρισκοντας το ευασθητο σημειο σε μια αγαπη δικοπο μαχαιρι,καθως ο καιξης και ενας τρελλος τσιγγανος,οταν ενα ηφαιστειο ξυπνα αντανακλα στα διδυμα φεγγαρια και σε ψιθυρους καρδιας. Τοτε τα ματοκλαδα λαμπουν ,με πεντε μικρα βαρκακια στο αρωμα ενος αμαραντου,στον Σταυρο του Νοτου. Βεγγαλικα ματια,χιλιες βραδιες,αλλα και πως θα περασει η βραδια,πηγαινουν στης ψυχης το παραπερα,με χιλια περιστερια.κλπ κλπ

     


     
    Αλλαζει ο καιρος

    Περιπατητες της χειμωνιατικης παραλιας. Κατι ενοχλει το βαδισμα η πιο σωστα την πατουσα. Παρατημενο, η εστω ξεβρασμενο κοχυλι. Στην αρχη σε αφηνει αδιαφορο. Καπου στο βαθος της σκεψης επιστρεφει το καλοκαιρινο περιγιαλι, ο ιδρωτας,η παραλια, οι φωνες. Περνεις το κοχυλι, ευλαβικα, σιγανα το βαζεις στο αυτι και ολοι οι ηχοι επιστρεφουν. Κατι διαφορετικο μεσα στην χειμωνια.

     


     
    Αγορες

    Ψωνιζω σημαινει υπαρχω.Τονιζω τον εαυτο μου,παρακολουθω τα δρωμενα της μοδας, οτι πιο καινουργιο κυκλοφορει. Κι ομως αυτα τα μεγαθηρια που λεγονται αγορες, με τις βιτρινες και τις ψευτικες τιμες και φιρμες, μαλλον αποτελουν την ψευδαισθηση της εποχης.Δεν εχουμε τι να κανουμε και δωστου στην αγορα, να παρουμε σε αλλο σχεδιο, σε αλλη μαρκα αυτο που ηδη εχουμε.
    Γινομαστε καταναλωτες και η μαγεια της Απλοτητας, πηγαινει στο περιθωριο. Οχι οτι δεν εχουμε αναγκη κατι το καινουργιο, το διαφορετικο αλλα η μανια και το πηγαινε ελα απο προσφορες λες και γεμιζει την ζωη μας, λες και αποτελει το μεγα ζητουμενο στην εποχη μας και στις κουβεντες της παρεας. Ασε και τα φορητα τηλεφωνα, με το που θα βγεις στην ταβερνουλα, διπλα στην ντοματοσαλατα και στο κρασακι η αποθεση των οπλων επικοινωνιας. Νισαφι.

     


     
    Προθεσεις

    Ενα αρωμα λουλουδιου, κατω απο την εικονα της παναγιας. Εκει μου εδωσες ενα φιλι, μια αγκαλια και χαθηκα στο δεος του κορμιου σου. Εκει το εδαφος του Ερωτα , στα ποτηρια της Νυχτας, πηρε ευωδια και τα δευτερολεπτα χορευανε σε μια βενταλια.

     


     
    Λιγο χρονο

    Λιγο χρονο, μεσα δτην ρουτινα και στην επαναληψη, με κυματα δινης και γλυκιας ομορφιας. Με ενα σεντονι ουρανο, και με στεργια την ανασα σου ταξιδευω. Χανομαι στην χοβολη του φιλιου σου και στην διαρκεια που τελειωνει στο απειρο.Ξερεις ειναι ενα ονειρο που αγγιζει την πραγματικοτητα. Να ξυπνας πρωι και να νιωθεις το ονειρο δεν σε προδωσε αλλα συνεχιζεται και εχει χρωμα και υφη.

     


     
    Περναει

    Τρεχει το ρολοι
    Τρεχουμε και εμεις Μικρες στιγμες, θαλπωρης και ομορφιας.
    Ναι καπου αλλου βασιλευει ξημερωνει, σημεια τριβης.
    Βαζω τις λεξεις στην σειρα, και τα ονειρα κουβαλουν ορους αληθειας.

     


     
    Σιωπη

    Αγκαλιαζω την ηρεμια. Απο το μπαλκονι ο ωκεανος. Απολυτη σιγαλια. Εκκωφαντικη. Το νερο αμυδρα στο βαθος. Απουσια παρουσια.Καλοκαιρακι, τζιτζικιων εποχη, εδω στον Νοτο. Ο ουρανος ατελειωτος μετραει φεγγαριων επιστροφες. Μακρια απο την αμμο περπαταω στα κυματα, αφηνοντας πισω ενα ποτηρι κρασι.

     


     
    Σκεψεις


    Μεταξυ τηλεφωνου και τηλεορασης, το πρωτο που και που ενεργοποιειται και φανερωνει που και που, το βαθος της μοναξιας του, την αποσταση που μας χωριζει απο τους αλλους και που μας φερνει κοντα.Ηδευτερη συσκευη παιζει ασταματητα, μας συντροφευει και μας κοιμιζει μας βοηθαει με την δυναμη και επιβολη της εικονας να υπαρχουμε και να αποτελουμε μελος της παγκοσμοιας κοινοτητας.
    Το πρωτο απευθεινεται σε μικρες κλιμακες το δευτερο σε μεγαλυτερες διαστασεις. Και τα δυο παλευουν το χρονο, στο τηλεφωνο δεν βλεπεις στην τηλεοραση περισσοτερες αισθησεις δουλευουν.Μπροστα στην τηλεοραση μπορεις να κατεβασεις απο σπορια μεχρι και τα αποθεματα του ψυγειου, να αλλαξεις εικονα και νευρωση να διαλεξεις μεσα στις πολλαπλες συχνοτητες ενω στο τηλεφωνο στην συσκευη μπορεις να βαλεις καποιον στην αναμονη, να δεχτεις ενα και δυο μηνυματα κλησης.
    Και τα δυο αποτελουν κομματια μεσα στην συγχρονη ζωη μας, βεβαια η τεχνολογια τρεχει και το τηλεφωνο εχει κινητο, το παιρνεις μαζι σου σε ακολουθει, εχει εικονα εχει μηχανισμο αποστολης σελιδας φωνης κλπ. Το ιδιο και η τηλεοραση, μπορει απο κλασσικο επιπλο και μικρος συγγενης του σαλονιου να γινει καδρο και πινακας στο τοιχο του σαλονιου η του διαδρομου να εχει τελειοτατη ακουστικη αλλα παρολα αυτα μπορει να ειναι συγχρονο επιπλο. Τηλεοραση και τηλεφωνο, κατασκευασματα μεσα στην συχρονη ζωη μας και κομματια του εαυτου μας και συνομιλητες στις μικρες και μεγαλες μας στιγμες. Και τα δυο βαζιζονται στην συντομια στην σαφηνεια και απευθεινονται στην καθημερινοτητα μας.

     


     
    Μικρα ταξιδια

    Οπως και ναχει θελοντας και μη ζηταμε μικρες δραπετευσεις, παρενθεσεις μεσα στην ζωη μας. Και το ταξειδι αλλωστε και η λεξη το υποδηλωνει σημαινει να βαζουμε ταξη στην αταξια της ζωης να τα βαλουμε τα πραγματα σε μια σειρα να αποκτησουν ενα αλλο νοημα, βαρυτητα ελαφροτητα . Ετσι ειναι και καποιες μιρες δραπετευσεις φυγες μεσα στο χρονο και στον χρονο, δεν εχει σημασια αν ειναι σημασια αν ειναι χειμωνας καλοκαιρι, πρωι η βραδυ.
    Βγαινεις το προυνο προυνο, και συναντας νωχελικα ανοιγματα παραθυρων απολυτη σιγαλια στα παρκα αλλο αερα. Απογευμα τα πραγματα ειναι διαφορετικα.
    Τ α ταξιδια ειναι ενας μικρος παραλληλισμος της ζωης μας και ισως ο υψιστος συμβολισμος της Αλλαζεις περιβαλλον, αλλα αποτελεις σε αλλο τοπο και χρονο ο εαυτος σου. Γινεσαι και φανερωνεις ενα μερος του ευατου σου. Υπαρχεις μεσα σε αυτο και ανακαλυπτεις στοιχεια ελευθεριας, ποιοτητας σε μια ροη συνειδησης.
    Τα ταξιδια γινονται σε χαρτη ειτε γεωγραφικο ειτε φανταστικο. Παντως δεν ειναι λιγοι εκεινοι που τα καλυτερα ταξιδια τα φανταστεικανε, με κομματια και στιγμες καθημερινες μεσα σε ενα μαγικο χαλι, αναπολωντας χιλιες και μια νυχτες, με κεντηματα της μνημης , της περιπετειας της ζωης, μακρια απο την υλη των πραγματων αλλα με την χαρη της φαντασιας.
    Η τρυφεροτητα, ο αλλος χρονος, μακρια απο το ρολογακι, οι εννοιες που τις αφηνεις πισω, το αυθορμητο και η αναγκη να αισθανθεις ομορφες στιγμες αποτελουν κλασσικα περιγραματα φυγης και μνημης.

     


     
    Του χρονου τα γυρισματα

    Ο χρονος ο πραγματικος ο χρονος ο εφημερος ο χρονος ο φανταστικος ο χρονος του απειρου ο χρονος της ημερας της νυχτας του Σαββατοκυριακου.
    Ο χρονος της σιωπης της μοναξιας του διαλογου της παρεας.
    Ο χρονος ο βιολογικος, ο ακριβος, ο πολυτιμος, Ο χρονος που τρεχει, Ο χρονος της Θαλασσας, του Ουρανου .
    Ο χρονος που αποκτα χρωμα, νοημα που κυριευει το χρημα.
    Ο χρονος που γυρναει, που φερνει ωρες, δευτερολεπτα, που ταξιδευει, μεσα απο τα κυματα της Μουσικης, των συναλλαγων.
    Ο χρονος του Ερωτα, του πονου, του Θανατου, του Παραπονου.
    Ο χρονος που κλεινεται σε μικρες και μεγαλες στιγμες, θεατες και αθεατες, Ο χρονος του αρωματος των αισθησεων και παραισθησεων, του κηπου, των δρομων, των μυρουδιων της κουζινας, των Ωκεανων.
    Ο χρονος των Εποχων πισω απο το παραθυρο του σαλονιου της πορτας που ανοιγει στην φωνη της γειτονιας, Ο χρονος που περναει, οδηγαει τη ζωη, στα γνωστα μονοπατια και ησυχαζει.
    Ο χρονος που παιζει τις εποχες, τους μηνες μετραει ελεγχει Ονειρα.
    Ο χρονος που γεμιζει το χωρο με τα ρολογια των Πλατειων, των μεγαλων αγορων, σταδιων και διαφημιστικων ανακοινωσεων, Ο χρονος που σε κοιταει στον καθρεφτη της ψυχης. Εκει Ο χρονος τα χανει.
    Ο χρονος της νοσταλγιας, της μνημης, της γλυκιας ζυγαριας, των αρνησεων, θετικων σκεψεων, συμβασεων, ημερολογιων.
    Ο χρονος συντηρησης και ημερομηνιας παραγωγης και καταναλωσης, Ο χρονος που παντα ρει, που κυλαει τους λεπτοδεικεικτες , απο ονειρο σε ονειρο μεχρι την Ιθακη, μεχρι την αλλαγη του χρονου, μεχρι που η παλιροια συναντησει την αμπωτη, μεχρι που μια φωτογραφια να ξεθωριασει, μεχρι που παιζει με τα νευρα μας, με του καιρου τα γυρισματα.
    Ο χρονος μικρο παιδακι, που ζηταει, που θελει, που κοιταει, που απαιτει, που ξυπναει χαραματα και ανοιγει το ψυγειο και πεταει την τσαντα του σχολειου οταν τελειωσει.
    Ο χρονος ωριμαζει, παταει γερα, μιλαει στον πληθυντικο θυμαται το κουδουνι του διαλειμματος, επικοινωνει με χιλιους δυο τροπους, δραπετευει με λιγοτερους, σκεφτεται το αυριο και αμα αισθανεται το καθετι να παιρνει χρωμα και ενταση.
    Ο χρονος ανοιγει το βιβλιο των διακοπων και κλεινει πληγες.
    Ο χρονος γινεται αισθηση, γνωση, προσευχη, δικαιωση.
    Ο χρονος τραβαει κουπι, κινιεται σε ραγες, διαδρομες αστεριων, εντος και εκτος της Πραγματικοτητας.
    Ο χρονος χανεται σε λογιστικα βιβλια, σε αιτησεις, μονολογους, διαλογους διαδικτυου, αλλα και χαμογελαει, τραγουδαει, τα σπαει.
    Ο χρονος κυλαει στην φλεβα της ζωης και γεμιζει ηχους, μυρουδιες, αερακια, ελπιδες, τραβαει προς το Τελος. Ο χρονος κραταει αιωνιος.

     


       



    Christos Niaros mailto:christosniaros@unite.com.au
     
     


    Με σιγουρια

    Με γρηγορες και σιγουρες κινησεις,εριξε λιγο λαδι στο τηγανι,εκοψε την ντοματα και περιμενε το λαδι να ζεσταθει. Ηπιε μια γουλια καφε, Σαββατο πρωι, σιγαλια και απουσια του κοσμου, της γειτονιας και της βουης.
    Φρεσκα ψαρια, γεματα θαλασσα, ετοιμα στο πιατο.Λιγο λεμονι, ενα ποτηρακι ουζακι, ψητες πιπεριες και η ντοματοσαλατα. Με αργη κινηση το ματι σταθηκε στο τραπεζι. Απαλα, πηρε την πρωτη μπουκια.Ζεσταθηκε απο την ευχαριστηση του φρεσκου και καλοψημενου. Το ουζακι, κελαρισε στο λαιμο, και στο στομαχι, μαζι με πολυσπορο ψωμι.
    Μικρη απολαυση, δεν συμβαινει καθε μερα. Αλλωστε ειναι μια στιγμη διαφορετικη μεσα στην επαναληψη και στην καθημερινοτητα.Ειμαστε που ειμαστε ρομποτακια,καποιες στιγμες στο χρονο, πρεπει να τις αισθανομαστε.
    Ο πρωινος ηλιος εφερε και αυτος τα δωρα του.Τα λουλουδα μοσχοβαλαγαν. Οι ειδησεις του κοσμου οχι και τοσο ευχαριστες.Ξεφυλλισε την εφημεριδα, για λιγο ομως. Το πρωινο αυτο ητανε το κατι αλλο.Το ματι ξεφυγε στο παραθυρο,στο παγκακι της Αυλης.
    Σηκωθηκε καθησε εξω, εψησε καφε. μνημες τρεχανε γρηγορα σαν το σκυλι του στο χωριο,ανεβηκε στο γαιδουρακι των παιδικων χρονων, και κατεληξε στο ακρογιαλι που βουτουσε το καλοκαιρι. Η μουσικη απο μεσα ερχοτανε στην συντροφια και με ενα παιγνιδι ερωτα και φωτος φορεσε το χαμογελο το πιο γλυκο. -------

     
     


    Ανασα

    Να ξυπνας, στο γλυκοχαραμα, με τις σταγονες της βροχης να σε συνοδευουν.Στο χειμωνα οι κινησεις περιοριζονται, ειναι ο καιρος του μεσα.Αλλα τοσα πραγματα αχνοφεγγουν μεσα μας.Στα χρωματα των Εποχων και στην θρακα του τζακιου.Φυγαδευονται τα ονειρα. Να ξαναξυπνας, μεσα στο κορμι και στην ωυχη που αγαπας και με την μνημη του ιδρωτα να πηγαινεις στο υπεροχο δειλινο

     
     


    Μπερδεματα

    Η νυχτα ειναι μια επιστολη σε ασπρο χαρτι, με ολα τα φωνηεντα και συμφωνα της αλφαβητου, που μπορει να μπερδευεις ελληνικους και ξενους χαρακτηρες. Το νοημα δεν αλλαζει, ουτε οι παραγραφοι. Ειναι οπως συνομιλεις, μπερδευεις λεξεις μισα ελληνικα μισα αγγλικα, οπως λενε μιση ζωη εδω, μιση εκει. Μια ζωη δυο πατριδες, και τ'αναποδο. Εδω νυχτωνει εκει ξημερωνει. Εδω καλοκαιρι εκει χειμωνας.

     
     


    Βιβλιο

    Η νυχτα ανοιγει ενα βιβλιο, σαν παλιο λογαριασμο, αφουγραζεται αυτην την πολυτελεια και συνομιλεις με τον εαυτο σου εστω και με λιγους σε καποια σου συναναστροφη . Γιατι η εποχη ειναι δυσκολη για γραφη και αναγνωση. Προτιμουνται τα ετοιμα οπως και στο φαγητο, στον ερωτα, στην διασκεδαση. Που καιρος να φτιαξεις, να ονειρευτεις, να δεις δηλαδη τον εαυτο σου απο την αλλη πλευρα. Και συνεχιζεις να διαβαζεις , με λιγοστο φως. Αυτο το λιγο το ελαχιστο κανει καλο. Βοηθαει,σε λυτρωνει εστω και για λιγο. Και μετα ονειρευεσαι.

     
     


    Σαββατοκυριακα

    Διασκεδαση εκτονωση, Σαββατοκυριακα. Αποδραση, φυγη και μια προταση για ραχατι. Αν ειναι καλοκαιρι απολαμβανεις το απιερο της αμμουδιας με μια πετσετα, μεσα στον χειμωνα ψαχνεις μεσα στην χοβολη και στην ζεστασια εικονες και χρωματα που περασαν. Αλλα ολα αυτα απαιτουν την καταλληλη παρεα,καλοκαιρια να καθεσαι στην αμμο, στο χαλικι, στο βυθο και να χανεσαι σε ηλιοβασιλεματα που ροδιζουν τις κουβεντες στην βολτα της παραλιας. Χειμωνια, κοντα στην θρακα, με μια κουβερτα,χαμηλα φωτα, και μεζεδακι, απλα και ταπεινα, απολαμβανεις τον ψιθυρο της βροχης και την κουβεντα, που ερχεται αργα. Σαββατοκυριακα, γλυκο κομματι μεσα στην εβδομαδα.
    Ο χρονος τρεχει αλλιως, μπορει να περναει γρηγορα, αλλα καποιες στιγμες αποκτουν χρωματα, και νοημα. Αλλοι εκτονωνονται στην Σαββατιανη εξοδο σε μια ταβερνουλα, αλλη σε μια επισκεψη, αλλοι μονοι τους αλλοι αραχτοι. Αλλοι χωρις να κανουν τιποτε, μαλωνουν με τα ρουχα τους και αλλοι,κανουν μια βολτα στα καταστηματα,στα φωτα,στις βιτρινες. Οσο και να φαινεται περιεργο εχω δει ανθρωπους να καθονται στο παρκινκ του σουπερμαρκετ για να περασει η ωρα. Και αλλους να τετραγωνιζουν το σπιτι τους οχι για τιποτε αλλο αλλα για περασει η ωρα.
    Αλλα και επισκεψη να πενε ασχολουνται με την δυναμη και την εικονα της τηλεορασης,λες και εχει γινει ο απαραιτητος συγγενης τους. Αυτο ειναι το προβλημα Να περασει η Ωρα. Εχει γινει βραχνας,πως θα παλεψεις την στιγμη.

     
     


    Μπαλκονι

    Εκει τελειωνει το απειρο, εκει αρχιζει η αλμυρα των χειλιων σου
    Εκει το Ονειρο χανεται μεσα σε ενα σεντονι πρωινου
    Εκει το ακουσμα της Θαλασσας φερνει μηνυματα φωνες και σιωπες νοσταλγιας,παροντος.
    Εκει η Στιγμη δεν χωραει στο χωρο και στο χρονο.
    Εκει τα παντα παιρνουν ενταση σε ενα αμαν και αμην,ισορροπουν και παιρνουν χαρακτηρα και ψυχη.
    Εκει το Φως γιαλιζει στην Κληματαρια και οι Φωνες του Δρομου χανονται στα σοκκακια της Πολης.
    Εκει αναλαφροι βηματισμοι σου φερνουν φεγγαρισια κλωνια σταριου,γαλακτερη γαληνη,σταφυλατο ξεδιψασμα.
    Εκει η Ζωη περνει χρωμα και προχωραει.
    Εκει η Μνημη των Ματιων χανονται στο ακουσμα Γευσης.
    Εκει στο μπαλκονακι,κληρωθηκε η καλυτερη Τυχη.
    Δεν Χανεται

     
     


    Οταν

    Οταν τα χειροκροτηματα και οι μεγαλοι λογοι σωπασουν και κοπασουν Οταν τα κομπιουτερ δεν θα ζωγραφιζουν πουλια και θαλασσες Οταν δεν θα μιλαμε για οικονομικους δεικτες προσθαφαιρεσεις εστω και στις μικρες μας συνομιλιες Οταν θα μαθουμε να περπατουμε και να περπατουμε Να συλλαβιζουμε τα σημεια της νυχτας, την σιωπη, τον αερα τα μουρμουρητα των πουλιων Τοτε η φαντασια θα επιστρεψει εστω και σαν ψιθυρος

     
     


    Βροχη

    Κοιτουσα τις σταγονες της βροχης απο το παραθυρι και οι πευκοβελονες λυρικα χορευανε στο ρυθμο τους. Η κανταδα της βροχης πανω στον αυλογυρο μου εφερε στο νου την τρυφεροτητα της ανασας σου και τον ιδρωτα του φιλιου σου.
    Στην τζαμαρια αχνιζε το μπρικι με τον καφε, και πιθανον να ηταν τα ονειρα μου για σενα. Ο καθρεφτης των νερων αντανακλα μια θαλασσα μεσα σε ενα κοχυλι. Εκει δεν βρεχει.

     
     


    Τα κοχυλια

    Τα κοχυλια του καλοκαιριου αφημενα πανω στο τραπεζι της κουζινας. Ετσι για ενα διαφορετικο διακοσμο.
    Δεν μιλανε, κουβαλανε την ηχω μεγαλων ταξιδιων, μικρων κυματων και πολλπλων μηνυματων. Αλλαζουν μερα με την ημερα αλλα παρολο αυτα, εχουν κατι το μαγικο, αυτο που αντεχει στο χρονο στον ηλιο και το φεγγαρι. Τα κοιτας και σου φαινονται καθε μερα οτι εχουν κατι το διαφορετικο. Δεν ειναι μονο τα σχηματα που σε συναρπαζουν ειναι θα ελαγα περισσοτερο αυτο που κουβαλουν.
    Απλωσες ενα μαντηλι και τα εβαλες πανω, τα τοποθετησες τα εβαλες σε μια σειρα. Απο εδω τα μικρα απο κει τα μεγαλα, εκανες συνδυασμους λες και κανεις προσθαφαιρεσεις και παιζεις ενα παιγνιδι σκακιου. Αυτα ξεφευγουν, δραπετευουν, ανοιγουν φτερα γινονται γλαροι, χελιδονια και σπουργιτια και πανε μακρια. Μεχρι εκει που τελειωνει το μαντηλι. Επιστρεφουν με καινουργιες νοσταλγιες.

     
     


    Καθε στιγμη


    Καθε στιγμη ειναι διαφορετικη, μικρες σταγονες στον ωκεανο του χρονου, σε μια εποχη που δυσκολα ερωτευεται, και αναζηταει το προσωπο της σε χιλιαδες πολλαπλα υποκαταστατα. Μια στιγμη διαρκειας με ριγος ειλικρινεια και γλυκους αστερισμους μεσα απο την ματια σου.
    Νυχτα και μερα καθε στιγμη αποκτα χρωμα και διαρκεια. Αρμονικες κινησεις στα σκαλοπατια της νυχτοημερας, σε μια πατημασια στον χρονο που σε βγαζει στην ζωη. Πιο σωστα που σου ομορφαινει την ζωη.

     
     


    Ναι το ξερω

    Ναι το ξερω πανω μας βρισκεται ο ουρανος ναι αλλα ελα που πολλοι δεν μπορουν να κοιταξουν, εχουν μια ευθεια, ενα οριο και η φυγη προς την Ανδρομεδα και την Σεληνη μαλλον δεν εχει ουτε επιβατες ουτε ονειρικο πλεουμενο. Αρκετοι ριξαν αγκυρα στην τηλεοραση, στην εικονα, στο ετοιμο. Δεν δημιουργουν, δεν θελουν δεν εχουν τον χρονο.
    Μαλλον φοβουνται να εκτεθουν, να εκφρασουν την μεσα τους πνοη.

     
     


    Περπατωντας

    Περπατωντας στην παραλια απογευματακι με ενα φεγγαρι που να μοιαζει με ηλιο συναντας τη θαλασσα με τα ηρεμα της κυματα σε καθε πατημασια σου. Τετοια ωρα η αμμουδια ελαφραινει, μιλανε τα κυματα, οχι οι φωνες των επισκεπτων , ειναι η ωρα που κανεις αλλες βουτιες, εκει οπου τροχιζεις την φαντασια, με την ηρεμια την αυρα του απειρου, την κουραση της ζεστης, με την ερημια και τα διχτυα της ψυχης, καθως η νυχτα αρχιζει να πεφτει.
    Κατω απο το γλυκο και αμυδρο αυτο φως συναντας το καθε βημα αλλα και το καθε κοχυλι που αφησες απο το χθεσινο σου περπατημα, καπως διαφορετικο. Η αμμος λικνιζεται στην ωκαενια βουη, και το γλυκο φιλι των κυματων σου αποκαλυπτει το απειρο. Χανεται το ματι σου η ματια σου τρεχει, σαν μικρο παιδακι στην παραλια, που φτιαχνει πυργους και συνεχως χαλιουνται απο τους περαστικους.
    Σαν σπασμενο ροδι, η θαλασσα σου χαριζει ιωδιο, απεραντοσυνη, χρωματα ενα διαφορετικο αλφαβηταρι με το αρωμα του φεγγαριου να σε συντροφευει. Η θαλασσα του απογευματος με το γαλα των ελαφρων παφλασμων, παλευει την ηρεμια σε χαιδευει και το αερακι και κουπι κουπι οι δρομοι του φεγγαριου δινουν μια αλλη νοτα στο περπατημα.
    Εχει ησυχια η θαλασσα σου μαθαινει ενα αλλο αλφαβητο μαζι με το στοχαστικο σεργιανι των αστεριων. Κατι μεταξυ ουρανου, απεραντου γαλαζιου, συναντας ενα μπουκαλι που το ξεβρασε ο ωκεανος βρισκεις μια αλλη ανασα, και το περπατημα σου συναντα μια αλλη πλωρη, σε ενα χρυσοκοκκινο φως.
    Κοχυλια, ψαρια, καικια, χερια κουπια, αχειβαδες, αχεινοι, μεδουσες αστεριες, πετρες, ανεμωνες, μυδια, χταποδια, καβουρια, στο βαθος η πολη μια πολη τελος παντων, ενα χωριο, μια γειτονια, ενας δρομος, γουλια γουλια, στο σεντονι της θαλασσας, ενας γλυκος καθρεφτης οπου βλεπεις το προσωπο σου και το φεγγαρι σε φωτογραφιζει. Καθεσαι ανακουρκουδα στην αμμο ο καπνος του τσιγαρου φευγει με τα κυματα, σε ενα μαντιλι εχεις απλωσει δυο κοχυλια, μια ντοματα, ενα μαχαιρι, ενα ποτηρι με γλυκο κρασι, τα γιαλια ηλιου δεν χρειαζονται πια, και η δροσια κυλαει σε ολη την πλαση.
    Ριχνεις πετρουλες στον ωκεανο και συντροφευεις την καθοδο του φεγγαριου. Ενας φαρος απλωνει τις κλωστες του μαζι με τους γλαρους που βουτουν λιγα μετρα απο τα ποδια σου. Αλμυρα δειλινου…. .

     
     


    Κυμα το κυμα

    Ο χρονος κυλαει αργα και νωχελικα. Απο την μερια που βλεπεις την θαλασσα μικρα καικια αρμενιζουν το πρωινο μεσα στην θερμη εποχη του καλοκαιριου.
    Με ελαφρα ρουχα παρακολουθεις τις κινησεις, την ανασα των κυματων με ολη την ρευστοτητα και την ραστωνη καλοκαιρινου πρωινου ξυπνηματος. Η θαλασσα του Νοτου σε παει βολτα σε ενα ανοιχτο μπαλκονι στα κιταπια της ζωης και σε ολες τις αντανακλασεις της παραλιακης λεωφορου, των ποδηλατων, των πεζοπορων, των καταστηματων.
    Γουλια γουλια με τον καφε να αχνιζει κοιτας την απεραντοσυνη της ρευστοτητας που χανεται και ξαναρχεται στα βηματα σου.
    Μεσα στους κυματισμους μπερδευονται τα επιφωνηματα χαρας, αγαλλιασης, σαν μαλαξεις στο κορμι, μαζι με τις κινησεις των γλαρων. Ο πρωινος ηλιος μεταμορφωνει τα βοτσαλα τις πετρες τις πατημασιες τις ανασες, τις σιωπες, τις κινησεις και τα βουτηγματα των ψαριων και τα πολλαπλα της χρωματα σε μια διαφορετικη κλιμακα συγκινησεων. Τιποτε δεν σε αφηνει αδιαφορο κοντα της ειτε εισαι μεσα στο βυθο ειτε στην αμμουδια η στις πετρες, κοιτωντας για καμμια αχοιβαδα, η για το αλατι που ξεβραστηκε.
    Καθετι εχει την δικια του εμορφια, την ξεχωριστη χαρη σαν ενα καπελο που σε προστατευει απο τον ηλιο αλλα και σου δινει την σκια ενος μεγαλου φυλλωματος.
    Η εκταση του θαμβους αλλα και η εναλλαγη των αποχρωσεων μπορει να σου θυμιζουν δικες σου θαλασσες αλλα η ματια και το μοιρασμα των συγκινησεων ειναι πανω απο ολα μοναδικη. Ειναι ενα ταξιδι στο αλμυρο αλλα και στο γλυκο φιλι της φυσης.
    Η παπια που παλευει το πρωινο της θηραμα, οι περιπατητες των σκυλιων, τα ξυπνηματα των λοουμενων, οι ματακηδες, το ζευγαρι που φιλιεται, το ελικοπτερο που κοβει τα συννεφα, η περιπολια των ακτων, οι μοναχικοι ερασιτεχνες ψαραδες, η σιωπη του βυθου, δινουν μια λλη λαμψη και αλλο ζυγι στις στιγμες που φευγουν σαν νερακι. Μπορει το κυμα και ο καιρος να αλλαζει διαθεση, καθως ειναι η θαλασσα ενας οργανισμος εν ενεργεια, αμετρητη, αγνωστη, αλλα ειναι και γινεται ενας μαγικος καθρεφτης οπου μπορεις να δεις ολες τις μικρες η μεγαλες απειρες η πεπερασμενες πλευρες του εαυτου σου.
    Ειναι ενα ασυλληπτο φαινομενο, οπως ο ερωτας ο θανατος ο χρονος.
    Χωρις απαντηση χωρις αρχη χωρις τελος. Ειναι σαν το αιμα που κυλαει στις φλεβες μια μικρη λεξουλα που απο το ξεκινημα του πολιτισμου μας προφερεται ακριβως το ιδιο. Απεραντη γραμμη στο φασμα του χρονου που δεν χωραει ομως σε ενα ποτηρι. Δεν τελειωνει
     
     
     
    Κώστας Δουρίδας
    τα δικά μου γραψίματα:
       Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι:  το Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi (η παλιά σελ.)   τα Δημοτικά / Folk songs (η παλιά σελ.)   το Εικοσιένα / the 1821 (η παλιά σελ.)   Τραγούδια της Ξενιτιάς / The songs of foreign land (η παλιά σελ.)   τα Τραγούδια της αγάπης.. Songs of love (η παλιά σελ.)   Μιλώντας τότε με τον 20χρονο εαυτό μου.. Speaking then with the 20-year old myself.. (η παλιά σελ.)   Είσαι Παιδί.. You are a Child.. (η παλιά σελ.)   τα Τραγούδια μου My Songs (η παλιά σελ.)   Στο πρώτο Ψίθυρο της Εφηβείας.. The first Whisper of Adolescence (η παλιά σελ.)   Η χαμένη μας Hiroshima Our lost Hiroshima (η παλιά σελ.)  
       ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ: 
    Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς (η παλιά σελ.)  
    A Letter to the Greek in Diaspora

       Ενότητες, Ανθολογίες και Άλλα..     Home Page  the LAND of GODS στο Google:  1,  1b,  2,  3,  4,  4b,  5,   5b,   Μηνύματα και επιστολές: 1,  2,  3,  Αρκαδική Ανθολογία το Έλα να δεις ></a>

<img src= τρισαγαπημένη Αρκαδία Oδοιπορικό στο Καρδαρίτσι το Δημοτικό τραγούδι.. ποιήματα τα αγαπημένα Νεοελληνική Πεζογραφία 7 σελιδες απο την Ελληνική Λογοτεχνία Οδυσσέας Ελύτης Οι Ποιητές στο διαΔίκτυο τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006 στην ΑΚΡΗ του ματιού.. Γιάννης Μακρυγιάννης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ο Ελληνισμός της Διασποράς Επισκεπτήριο της Google Κριτική και ο Λόγος των Φίλων.. Ανθολογίες της EELSPH Βιβλία και Αφιερώματα.. το Ποίημα της ημέρας ο Στίχος της ημέρας το FTP κ.α. Mια Φωτογραφία και ένας τόπος Γιατί το λέμε έτσι.. Κείμενα και Φωτογραφίες 2012 Καινούρια και Παλιά.. A Little Bit of Greece: Newspapers... Πρωτοσέλιδα εφημερίδων Πάμε Καρδαρίτσι??