Στιγμή και πάθος

Φούσκωσε της αυγής το κλάμα,
καταντικρύ στη ματωμένη τρίλια .
Λάγνο της κόρης το κορμί,
λούζεται απ' τους
μαστούς της άνοιξης.
Παίρνει φτερά,
      δίνει φιλί
          χάνεται,
        σβήνει τρέχει!
                  Ξανάβει..
                κράζει τον Πάνα ,
                          ματώνει το χείλι.
                               Απόμακρα γνέφει,
                                       θυμούς αφροσύνη.
                                               Καμώνεται.. θέλει,
                                                               μα πάλι ολολύζει..
                                                              Ξαμώνει, περιμένει..
                                                              ψυχή πώχει δώσει..
                                                   
κ/δ