ο Ελληνισμός της Διασποράς ...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει
να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Έπεα Πτερόεντα! Για ν' αγνοώ τους πόνους μου, για να περνά η ώρα για να μου
φεύγει ο νταλκάς και να ξεχνώ το τώρα μπαίνω στον υπολογιστή κάτι φαιδρό να βρω
μα στα στερνά πειράζομαι και σατιρολογώ. Γκρινιάζω στους πολιτικούς, γράφω για
τη θρησκεία κι' εκθέτω αυτά που μ' ενοχλούν στη δόλια κοινωνία. 'Aλλοι τα
βρίσκουνε ωμά, άλλοι καβουρντισμένα άλλοι τα θεωρούνε σωστά και άλλοι
λανθασμένα. 'Aλλοι, για το συμφέρον τους διαλέγουν ότι θέλουν και άλλοι από
άγνοια νοούν ούτε κι' εκείνοι ξέρουν. Ναι, έχουνε το δικαίωμα να φλυαρούν, το
δέχομαι, όμως δεν υποτίθεται πως και θα τους ανέχομαι. Θα συνιστούσα το λοιπόν
κάτι κι' αυτοί να γράψουν κι' αν δεν καταφέρνουνε τότε πρέπει να πάψουν. Ως είπα
και πρωτύτερα, εγώ ψάχνω για το ευχάριστο κι' αν άλλοι δεν το εκτιμούν, δικό
τους το δυσάρεστο. Νικόλαος Δ. Σκαλκώτος Δευτέρα, 20 Ιουλίου 2009
OI EN ALLODAPI!
(Those Abroad)
by Nikolas D. Skalkotos
If I am not
mistaken, the Hellenistic period started after the death of Alexander the
Great, in 323 BC. Yet, apart from all misfortunes that have hit our beloved
Greece since those far gone days, I felt for a while as if that momentous
period was once again reborn. As a matter of fact, I named it "The
Neo-Hellenistic Times" and I attributed it to the original Greek immigrant
who left his/her home for a better life and as a result, to unintentionally
resume Alexander's "Hellenistic" efforts. Sadly though, it was just another
self-deceit.
Moreover, I am
sorry to say that most, "Not all but most,"
----- Original Message -----
From: "Nikolas D. Skalkotos"
To: Kostas Douridas landofgods@durabond.ca
Sent: Wednesday, August 16, 2006
Subject: Bravo Mr. Douridas
Dear Mr. Douridas:
A friend of mine Dr. Demetri Dernis of Chicago, USA introduced me to your
WebPage and the only thing that can be said about your excellent work is for me
to take all the positive messages you have received, add them together, take
their algebraic sum and raise it to the square power.
Although, I have to agree with the
comment made by a friend of yours pertinent to the need for better organization
and functionality of your page, your efforts alone in constructing and
maintaining such a major project deserve much more than just a simple "well
done" coming from me!
Bravo!
Keep up the good work,
Nick Skalkotos
PS: Please refer to the attachment for
more of my views and thoughts.
descendants of the original Greek immigrants, especially those in the United
States, have failed to honor their parents and/or grandparents Hellenic
ideals. Thus, the problem of lost identity, which we are facing today. It is
very true that our Greek Orthodox Church has tried and is still trying to
safeguard what is left but in my view, religion alone is not enough. We are
talking about "Hellenism" here and not Greek Orthodoxy. Closely related in a
way but totally different. Faith in our religion without pride in our roots
is mere hypocrisy, to say the least. Then, there is the organization of
AHEPA, which was founded to supposedly defend, protect and advance
Hellenism. Yet, it seams to me that within the last twenty years or so, its
upper echelons have been more interested in tearing apart the organization
by playing divisive politics among themselves, in promoting their own
personal interests, than "using politics" to safeguard, support and boost
our Hellenic interests and ideals.
It
is Mr. Kostas Douridas who writes in his most informative and all-inspiring
Webpage:
"Αγαπητέ μου φίλε, Στους δύσκολους
αυτούς καιρούς που ο Ελληνισμός μας όλο και χάνεται στην αφομοίωση, νομίζω
πως ήρθε η ώρα, να πάρεις μέρος και να βοηθήσεις με όποιο τρόπο εσύ μπορείς
στην παροικία σου, στους τόπους της διασποράς όπου κι' αν ευρίσκεσαι."
It is these words, his thoughts, which prompted me to take the liberty to
translate them into English, for those Hellenes and Philhellenes that are
not familiar with our most expressive Greek language...
"My dear friend, in these difficult
times that our Hellenism is slowly and steadily vanishing because of
assimilation, I think that the time has come for you to take part in helping
preserve our heritage, any way you can, in whatever part of the world you
may be." Likewise, it is his words and thoughts, which encouraged
me to express my own views and feelings on this so critically vital and most
complicated topic.
Yes,
it is true that the effects of assimilation are perceptibly factual, by some
means discouraging and, to many Hellenes, even disturbing. Yet in my view,
it is an undeniable fact that the kind of sociopolitical processes such as
assimilation, absorption, integration, adaptation and the like have been
going on globally since life decided to make mother earth its home. So,
other than nature following its course, what could the problem be?
We "Greeks",
the ever-adventurous voyagers, have been going through such changes
throughout our entire history, willingly as well as against our will. But
again, how many other nationalities do we know that have gone through so
much for so long and they are still alive, well and surviving for about four
Millennia of recorded history? I know of none that would have the courage to
come forward and dare to compare its existence, continuity, past attainments
or contributions to civilization in general, with those of ours.
I only hope
and pray that the coming generations, wherever they may find themselves to
be, will propagate our paradigm, in the steps of our magnificent ancestors,
via education and perseverance. Thus, reminding their contemporaries of our
unparalleled Hellenic heritage and of our forefathers' incontestable and
incomparable gifts to the western civilization, if not to the entire world.
Thomas
Cahill, author of "Sailing the Wine Dark Sea" writes in his book
"Whatever we experience in our day, whatever we hope to learn, whatever we
most desire, whatever we set out to find, we see that the Greeks have been
there before us, and we meet them on their way back".
Besides, I
think that "assimilation" is not so much the problem of which we should
worry about, as is the unquestionably imminent extinction of our culture
abroad. With this in mind, I believe that the new generations of Hellenes,
who are born and raised on lands other than that of Greece ought to be
enthusiastically coached by their parents to study and to learn or even
master, if at all possible, the Greek language, at least.
For that very
challenging task, I am sympathetically passing the responsibility to the
generation of their parents. I happened to symbolize one of those
generations and as a father of two adult children with young children of
their own, I do feel somehow accountable for trying but failing to
successfully triumph over that intricate challenge. Nonetheless, I have been
pleasantly rewarded for my efforts in a different way. In paraphrasing Aesop
"No act of honest effort, regardless
of how small, is ever wasted".
Another likely
way that could reduce the side effects of assimilation and perhaps stabilize
if not restrain the weakening of Hellenism abroad would be for each and
every bilingual among us to start using both languages. That is, write
whatever you have to say in the language that pleases you most and then
translate your text with emphasis into the language familiar to those of
whom you wish to inform/educate and consequently convey your message to
them, hopefully with positive results.
For example,
if we wish to augment our culture to people whose mother tongue is other
than Greek, our message ought to be given to them in writing and in their
own mother language, certainly not in Greek. In my view, this kind of
approach is not only an effective way of making ourselves understood to
those unfamiliar with the Greek history and culture but also a must way in
making our point, if not in whole at least in part.
I have been
doing some writing as a hobby for a few years now and because I wish to make
my views and thoughts known to American readers, I use the English language
to get my point across. I could as easily do the same in Greek but in the
case of a Greek topic essay per se; chances are that my Greek readers could
be better informed in that particular subject than I would. So, in such a
case, my time would go in vain and even worse, I would be defeating my
purpose in informing those who need to be informed. In other words,
I do promote my written thoughts not as I please but as I must.
Although I do
understand and sympathize with those whose love and nostalgia for the sacred
grounds of our motherland and language are entirely justifiable, I still
have to say:
"Let's not allow our desires of
Nostos and Kapnon Apothroskonta
to avert us from passing our unmatched but fading culture to those who must
learn and ought to know!"
And
Nostos and Kapnon Apothroskonta! {From Odyssey}
(Feel the need to return back home and see the smoke coming out the chimney
of their old family house).
With best
regards,
Nikolas D. Skalkotos
OI ΕΝ ΑΛΛΟΔΑΠΗ:
του Νικόλαου Δ. Σκαλκώτου
Αν δεν κάνω
λάθος, η Ελληνιστική περίοδος άρχισε μετά από τον θάνατο του Μεγάλου
Αλεξάνδρου το 323 Π.Χ.. Όμως, παρ' όλες τις ολικές καταστροφές που χτύπησαν
την αγαπημένη μας Ελλάδα, από τότε μέχρι τώρα, εγώ ήθελα πάντα να πιστεύω,
έστω και για λίγο ακόμα, πώς η ιστορική και βαρυσήμαντη εκείνη περίοδος είχε
ξαναγεννηθεί και πάλι. Όχι μόνο αυτό, αλλά επί πλέον την είχα ονομάσει "Οι
Νεοελληνιστικοί Καιροί" και την απέδιδα στον απανταχού Έλληνα της διασποράς.
Σ' εκείνον τον πρώτο μετανάστη που άφησε το σπίτι του και τους δικούς του
πίσω για μια καλύτερη ζωή στα ξένα και κατά συνέπεια, την ακουσίως
πραγματοποίηση των ονείρων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δυστυχώς όμως, ήταν ακόμα
άλλη μία από τις αυταπάτες μου.
Επιπλέον,
λυπάμαι πολύ που θα πω ότι οι περισσότεροι, "όχι όλοι, αλλά οι επί το
πλείστον" απόγονοι των πρωτοπόρων Ελλήνων μεταναστών, ειδικά εκείνοι των
Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν εντελώς αποφύγει στο όχι μόνο να τιμήσουν αλλά και
να εκτιμήσουν τα Ελληνικά ιδανικά των προγόνων των εν γένει. Και ως εκ
τούτου, να επιφέρουν το σοβαρό πρόβλημα αυτής της χαμένης ταυτότητας, την
οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα. Είναι γεγονός ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, εν
αλλοδαπή, προσπάθησε να διαδώσει τον Ελληνισμό μας και εξακολουθεί ακόμα
προσπαθώντας να προστατεύσει και να διασώσει ότι έχει απομείνει. Όμως, κατά
την άποψή μου, μόνο θρησκεία δεν φτάνει. Εδώ μιλάμε για "Ελληνισμό" και όχι
για Ελληνική Ορθόδοξο Θρησκεία. Δύο θέματα στενά συνδεδεμένα κατά κάποιον
τρόπο αλλά τελείως διαφορετικά το ένα από το άλλο. Πίστη στην Ορθόδοξη
θρησκεία μας χωρίς γνώση, υπερηφάνεια και εκτίμηση για τις ένδοξες Ελληνικές
μας ρίζες είναι απλή υποκρισία, τουλάχιστον.
Έπειτα,
έχουμε και την Ελληνοαμερικανική οργάνωση "AHEPA" η οποία υποτίθεται ότι
ιδρύθηκε αρχικώς για να προστατεύσει, να υπερασπίσει και να βοηθήσει τον
Έλληνα μετανάστη στην νέα του πατρίδα. Όμως, απ' ότι γνωρίζω, μέσα στα
τελευταία εικοσιπέντε περίπου χρόνια, τα ανώτερα στελέχη της "AHEPA"
ενδιαφέρονται περισσότερο στον τεμαχισμό της οργάνωσης με το να παίζουν το
παιχνίδι της διαχωριστικής πολιτικής μεταξύ τους, προς επίτευξη προσωπικών
συμφερόντων, παρά την χρήση της εξωτερικής πολιτικής των "ΗΠΑ" για την
προστασία, υποστήριξη και προώθηση των Ελληνικών μας συμφερόντων και
ιδανικών, εντός και εκτός των ΗΠΑ.
Είναι ο κ.
Kostas Douridas που γράφει στην τόσο πληροφοριοδοτική και την όλος -
εμπνευσμένη του σελίδα στο διαδύκτιο: "Αγαπητέ μου φίλε, στους δύσκολους
αυτούς καιρούς που ο Ελληνισμός μας όλο και χάνεται στην αφομοίωση, νομίζω
πως ήρθε η ώρα, να πάρεις μέρος και να βοηθήσεις με όποιο τρόπο εσύ μπορείς
στην παροικία σου, στους τόπους της διασποράς όπου κι' αν ευρίσκεσαι." Είναι
αυτές οι λέξεις, οι σκέψεις του, που με παρακίνησαν να πάρω τo θάρρος να τις
μεταφράσω στην Αγγλική γλώσσα, για τους φιλέλληνες και Έλληνες που δεν
γνωρίζουν την τόσο εύγλωττη μας Ελληνική γλώσσα: "My dear friend, in these
difficult times that our Hellenism is slowly and steadily vanishing because
of assimilation, I think that the time has come for you to take part to help
preserve our heritage, any way you can, in whatever part of the world you
may be." Επιπλέον, είναι αυτές οι λέξεις και οι σκέψεις του που μου έδωσαν
την τόλμη και το κουράγιο να εκφράσω τις απόψεις μου και τα συναισθήματά μου
σε ένα τόσο αυστηρά ζωτικής σημασίας πολύπλοκο θέμα.
Ναι, είναι
αλήθεια ότι οι συνέπειες της αφομοίωσης είναι πράγματι αισθητές και ότι κατά
κάποιον τρόπο προκαλούν αποθάρρυνση σε πολλούς Έλληνες, ακόμα και
ενοχλητικότητα σε περισσότερους. Όμως, κατά την άποψή μου, είναι γεγονός
αναμφισβήτητο ότι αυτού του είδους κοινωνικοπολιτικών θεμάτων όπως η
αφομοίωση, η απορρόφηση, η ολοκλήρωση, η προσαρμογή και τα παρόμοια είναι
μαζί μας από τότε που η ζωή αποφάσισε να κάνει τη μητέρα Γη σπίτι της.
Λοιπόν, εκτός από του ότι η φύση συνεχίζει να ακολουθεί το δρόμο της, τι
μπορεί να είναι το πρόβλημά μας;
Εμείς οι
"Έλληνες", οι πάντα-περιπετειώδες κόσμο-ταξιδιώτες, είτε θέλαμε είτε δε
θέλαμε, έχουμε περάσει από τέτοιες πολυάριθμες ζυμώσεις από τότε που η
ιστορία μας άρχισε να γράφεται. Αλλά όμως, πόσες άλλες εθνικότητες ξέρετε
εσείς που να έχουν περάσει τόσα πολλά σε τόσο μακρόχρονο διάστημα και που να
υπάρχουν, να ζουν και να επιβιώνουν περίπου τέσσερις χιλιετηρίδες
αποδεδειγμένης ιστορίας; Εγώ δεν γνωρίζω καμιά που θα είχε το θάρρος να
σταθεί μπροστά μας και να τολμήσει να συγκρίνει την ύπαρξή της, τη συνοχή
της και γενικά τις επιτεύξεις του παρελθόντος της με όλα αυτά τα της δικής
μας εθνικότητας.
Ελπίζω και
προσεύχομαι ότι οι ερχόμενες γενεές Ελλήνων, οπουδήποτε κι' αν βρεθούν, θα
προσπαθήσουν να διαδώσουν το παράδειγμά μας, πάνω στα ίχνη των ενδόξων
προγόνων μας, δια μέσου εκπαίδευσης και εμμονής των. Και κατ' αυτόν τον
τρόπο να υπενθυμίζουν στους συγχρόνους τους την πράγματι ασύγκριτη Ελληνική
κληρονομιά μας μαζί με τα αναμφισβήτητα και ασύγκριτα δώρα των προπατόρων
μας στον δυτικό πολιτισμό, εάν όχι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο κ. Thomas
Cahill, συγγραφέας του: "Πλέοντας την Οινοσκότεινη θάλασσα" γράφει στο
βιβλίο του... "Οτιδήποτε μαθαίνουμε καθημερινώς, οτιδήποτε ελπίζουμε να
μάθουμε, οτιδήποτε επιθυμούμε περισσότερο, οτιδήποτε ψάχνουμε να βρούμε,
βρίσκουμε ότι οι Έλληνες ήταν εκεί πριν από εμάς και τους συναντάμε στην
επιστροφή τους".
Επίσης, νομίζω
ότι το πρόβλημα της αφομοίωσης δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο όσο η
αναμφισβήτητα επικείμενη εξάλειψη του Ελληνισμού μας στο εξωτερικό. Γι' αυτό
λοιπόν πιστεύω ότι οι νέες γενεές Ελλήνων του εξωτερικού θα πρέπει να
προωθούνται ενθουσιωδώς από τους γονείς τους όχι μόνο στο θέμα μελέτης και
μάθησης της Ορθοδόξου Θρησκείας μας αλλά και στα θέματα της Ελληνικής μας
γλώσσας, Ελληνικής μας ιστορίας και Ελληνικού μας πολιτισμού. Μόνο έτσι ο
Ελληνισμός του εξωτερικού θα δυνηθεί να σωθεί. Γι' αυτό το πολύ δύσκολο
έργο, δίδω με κατανόηση την ευθύνη στη γενεά των γονέων τους. Τυγχάνω να
είμαι κι' εγώ ένας από αυτές τις γενεές γονέων και ως πατέρας δύο ενήλικων
παιδιών με, μικρά δικά τους παιδιά, αισθάνομαι κάπως υπεύθυνος, διότι
προσπάθησα αλλά απέτυχα στο να αποπερατώσω το δύσκολο αυτό έργο μου. Εν
τούτοις όμως, έχω ανταμειφθεί γι' αυτές τις προσπάθειές μου με κάποιον
διαφορετικό αλλά και ευχάριστο τρόπο. Παραφράζοντας τον Αίσωπο: "Καμία
προσπάθεια, ανεξάρτητα πόσο μικρή, πάει ποτέ άσκοπα".
Ένας άλλος
τρόπος που πιθανώς θα μπορούσε να μειώσει τις παρενέργειες της αφομοίωσης
και ίσως να σταθεροποιούσε ή και ακόμα κατ' ευχή να σταματούσε την εξαφάνιση
του Ελληνισμού στο εξωτερικό, θα ήταν για κάθε δίγλωσσο Έλληνα να
χρησιμοποιεί και τις δύο γλώσσες. Δηλαδή, γράψε οτιδήποτε έχεις να πεις στη
γλώσσα που σ' ευχαριστεί περισσότερο και μετά μετάφρασε το κείμενό σου με
κάποια έμφαση, σε γλώσσα γνωστή σ' αυτούς τους οποίους επιθυμείς να
ενημερώσεις ή και ακόμα να εκπαιδεύσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο, μεταβιβάζεις
το μήνυμά σου σ' αυτούς που θέλεις να σε καταλάβουν και ενδεχομένως με
θετικά αποτελέσματα.
Παραδείγματος
χάριν, εάν επιθυμούμε να προωθήσουμε τον πολιτισμό μας σε ανθρώπους των
οποίων η μητρική τους γλώσσα είναι άλλη από την Ελληνική, το μήνυμά μας
οφείλει να δοθεί σ' αυτούς εγγράφως στη μητρική τους γλώσσα και όχι στην
Ελληνική. Κατά την άποψή μου, η αυτού του είδους προσέγγιση είναι όχι μόνο
ένας αποτελεσματικός τρόπος κατανοητός σ' εκείνους που δεν γνωρίζουν τα
Ελληνικά μας ήθη, έθιμα, ιστορία και πολιτισμό, αλλά ένας τρόπος που πρέπει
να εφαρμοστεί για να θίξουμε το θέμα μας, εάν όχι εν συνόλω τουλάχιστον εν
μέρει.
Για μερικά
χρόνια τώρα γράφω ερασιτεχνικός για το κέφι μου, αλλά επειδή θέλώ να
γνωστοποιήσω τις απόψεις και σκέψεις μου σε Αμερικανούς αναγνώστες,
χρησιμοποιώ την Αγγλική γλώσσα για να γίνει αντιληπτό το θέμα μου. Φυσικά,
θα μπορούσα με την ίδια ευκολία να κάνω το ίδιο πράγμα στα ελληνικά αλλά
στην περίπτωση ενός ελληνικού υπαγόμενου δοκιμίου, αυτό καθ' εαυτό, οι
πιθανότητες πως οι Έλληνες αναγνώστες μου θα μπορούσαν να είναι καλύτερα
ενημερωμένοι από εμένα, σ' εκείνο το θέμα, είναι μεγάλες. Σε μία τέτοια
λοιπόν περίπτωση, ο χρόνος μου θα πήγαινε χαμένος και ακόμα πιο χειρότερα,
θα αστοχούσα στο σκοπό μου να ενημερώσω αυτούς που πρέπει. Με δύο λόγια,
"Προωθώ τα γραπτά μου όχι όπως θέλω αλλά όπως απαιτείται."
Αν και
καταλαβαίνω και συμμερίζομαι πολύ εκείνους των οποίων η αγάπη και η
νοσταλγία για τα ιερά χώματα της μητέρας πατρίδας, ακόμα και αυτής της
γλώσσας μας, είναι εξολοκλήρου δικαιολογήσιμές, πρέπει ακόμα να πω ότι: "Ας
μην επιτρέπουμε τις επιθυμίες μας προς "Νόστος και Καπνόν Αποθρώσκοντα" να
μας αποτρέπουν από τη διάδοση του αταίριαστου αλλά και εξασθενισμένου
πολιτισμού μας σ' αυτούς που πρέπει να μάθουν και οφείλουν να γνωρίζουν!"
Και παρακαλώ
μη νομίσετε ότι διαφέρω καθόλου από εκείνους που αισθάνονται την ανάγκη προς
"Νόστος και Καπνόν αποθρώσκοντα." Δηλαδή, απ΄ αυτούς που αισθάνονται την
ανάγκη να γυρίσουν πίσω στο χωριό τους και να δουν τον καπνό να ξεπετιέται
με ζωτικότητα από την καπνοδόχο του οικογενειακού τους σπιτιού. Με φιλικούς
χαιρετισμούς, Τετάρτη, 23 Αυγούστου 2006
Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ!
Πάντα να έχεις την ευχή
της μάνας σου παιδί μου
και πάντα να σε οδηγεί
η Παναγιά της Τήνου.
Η μία μάνα του Χριστού
μάνα δική σου η άλλη,
με την αγάπη τους προς σε,
απέραντα μεγάλη.
Την θαλπωρή τους πάντοτε
ν'άχεις και τις ευχές τους
και να σε προστατεύουνε
οι αγγελικές ψυχές τους
Με την αγάπη μου και εγώ,
ο πατέρας σου παιδί μου,
εύχομαι πάντα να ευτυχής
με όλη την ψυχή μου.
Στα παιδιά μου...
Δημήτρη και Μαρίνα
10 Απριλίου, 1997
THE BLESSING OF A FATHER:
You may always have your mother's
blessings my child,
and you may always be guided by
the Pan-holly Virgin Mary of Tinos.
Mother of Christ is the one
the other is your mother,
with their love for you my child
endlessly great and abundant.
Their motherly loving warmth and
their blessings may always be with you
and you may always be sheltered
by their Angelic souls.
I too, your father my child,
wish and pray with all my love
and with all of my soul's energy
that you may always be blessed and happy.
To my children...
Demetrios and Marina
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΝΟΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ ΞΩΜΕΡΙΤΗ
ΤΟ ΑΡΓΟΞΕΨΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΟΞΩΜΕΡΙΑΣ!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο συγγραφέας απευθύνεται στα τρία μικρά χωριά που ευρίσκονται στην
απόμακρη βορειοδυτική άκρη του νησιού Τήνος (Εξωμεριά), όπου έζησε τα
παιδικά του χρόνια και όπου οι γενεαλογικές του ρίζες πάνε πίσω για πολλές
γενεές.
Ισμαήλ, Μαμάδος και Μαρλάς
σπιτάκια και καλύβια,
φτωχά μα ανεκτίμητα
της ξωμεριάς στολίδια.
Οι γραφικές σας ομορφιές,
σκαλάκια και καντούνια,
μα στέκεστε αγέρωχα
πάνω στα ξεροβούνια.
Οι πιο παλιοί σας φρόντιζαν
με ζήλο και με κόπους,
μα οι νέοι σας αφήσαμε
πήγαμε σ' άλλους τόπους.
Πήγαμε για να ζήσουμε
πιο άνετα στα ξένα,
και σας αφήσαμ' έρημα
κι' εγκαταλελειμμένα.
Κληρονομιές σας φυσικές
Μέσα απ' τούς αιώνες,
ήλθαν και σας τις κλέψανε
μέγα απατεώνες.
Εγγλέζοι, Εβραίοι, Γερμανοί,
Φρατέλοι κι' άλλες φάρες,
σας πήρανε τα σομακιά
για πενταροδεκάρες.
Κλέψαν και τις γλισόπετρες
καπάτσοι χωραΐτες,
φιλάνθρωποι σας είπανε
ήταν οι αγιογδύτες.
Μάρμαρα και γλισόπετρες
τα φάγανε με πάσο,
κι' εσάς μικρά φτωχοχωριά
σας άφησαν στον άσσο.
Τα σπλάχνα σας ξερίζωσαν
από πλαγιές και όρη
κι' ακόμα σας σπαράζουνε
κλέφτες και σαλταδόροι.
Το περιβάλλον ρήμαξαν
τ' αναίσθητα γομάρια
και σαν αγιάτρευτες πληγές
έμειναν τα νταμάρια.
Τα πάντα καταστρέψανε
οι παλιοτζερεμέδες
και σας αφήσανε εσάς
σαν τρύπιους ντενεκέδες.
Ψίχουλο δεν αφήσανε
ντόπιοι και ξένοι αντάμα
και δεν εδώσανε σε σας
ούτε νερό για τάμα.
Η ώρα ήλθε δυστυχώς
οι πόρτες σας να κλείσουν
κι' αφήστε ότι απόμεινε
να το καταβροχθίσουν.
Τελείως σας ρημάξανε,
λες και σας είχαν άxτι
κι' αν δεν τους κυνηγήσετε
θα σβήσετε απ' το χάρτη.
Ο σύλλογός σας προσπαθεί
κάπως να σας κρατήσει
εύχομαι η Μεγαλόχαρη
κι' αυτή να βοηθήσει.
Νικόλαος Δ. Σκαλκώτος
22 Φεβρουαρίου, 1997
Μαμαδιανός τη καταγωγή
THE GRIEF OF AN EXPATRIATED TINIAN
The slow death of "Oksomeria!"
NOTE:The writer is addressing himself to the three small villages situated
at the remote northwest tip of the Island of Tinos, where he spent his
boyhood and where his roots go back for many generations.
Ismael, Mamados and Marlas
of little houses and huts
poor but inestimable
ornaments of the vicinity.
Your pictographic assets
of terraces and curvatures,
although you pause proudly
high up on arid hilltops.
The older generations attended you
always with zeal and toil,
we, the younger ones, left you;
we went to other far away places.
We went to live more
comfortably in distant places
and we left you desolate
and abandoned.
Your natural inheritances,
all through the centuries,
were taken away from you
by grand defrauders.
British, Jews, Germans,
Italians and other such races
took away your green marble
for less than pennies.
Also stolen were the soapstone deposits
by crafty, big town, local offenders,
they told you that they were
philanthropists, the sacrilegious thieves.
The marbles and the soap-stones
they devoured at their leisure
and you small poor villages
were left by them out in the cold.
They uprooted your entrails
from mountain tops and slopes
and they are still tearing you up
newer thieves and robbers.
They ruined the environment
the impassible jackasses
with the quarries left behind
as uncured open wounds.
They destroyed everything
the unreasonable jerks
by leaving you resembling
punctured empty tin cans.
They did not leave even a crumb,
locals as well as foreigners jointly,
and they did not offer to you
even a drop of water for a vow
The time has come, unfortunately,
for your doors to close up
and leave behind whatever is left
so they can devour it too.
They have ruined you completely
as if they had a grudge against you
and if you don't chase them away
you will be eradicated off the map.
Your association is trying
somehow to preserve you,
I pray to the Virgin Mary
So she could help you too.
By: Nikolas D. Skalkotos
(From the village of Mamados)
22 February, 1997
Έπεα Πτερόεντα!
Για ν' αγνοώ τους πόνους μου, για να περνά η ώρα
για να μου φεύγει ο νταλκάς και να ξεχνώ το τώρα
μπαίνω στον υπολογιστή κάτι φαιδρό να βρω
μα στα στερνά πειράζομαι και σατιρολογώ.
Γκρινιάζω στους πολιτικούς, γράφω για τη θρησκεία
κι' εκθέτω αυτά που μ' ενοχλούν στη δόλια κοινωνία.
'Aλλοι τα βρίσκουνε ωμά, άλλοι καβουρντισμένα
άλλοι τα θεωρούνε σωστά και άλλοι λανθασμένα.
'Aλλοι, για το συμφέρον τους διαλέγουν ότι θέλουν
και άλλοι από άγνοια νοούν ούτε κι' εκείνοι ξέρουν.
Ναι, έχουνε το δικαίωμα να φλυαρούν, το δέχομαι,
όμως δεν υποτίθεται πως και θα τους ανέχομαι.
Θα συνιστούσα το λοιπόν κάτι κι' αυτοί να γράψουν
κι' αν δεν καταφέρνουνε τότε πρέπει να πάψουν.
Ως είπα και πρωτύτερα, εγώ ψάχνω για το ευχάριστο
κι' αν άλλοι δεν το εκτιμούν, δικό τους το δυσάρεστο.
Νικόλαος Δ. Σκαλκώτος
Δευτέρα, 20 Ιουλίου 2009
Υπενθύμιση!
"Όχι, δεν πάσχω από παραφροσύνη,
απλώς απολαμβάνω την επιρροή της ανά πάσα στιγμή." (ΝΔΣ)
EPEA PTEROENTA!
In order to ignore my anguish, to let the time pass,
to allow my heartache go away and to forget the now
I get in my computer to find something pleasing
but afterwards I get bothered and opt to satirize.
I grumble to the politicians, I write about religion
and I state what annoy me in this miserable world.
Others find my notes raw, others find them roasted
Others consider them correct and others erroneous.
Others, for their benefit, pick out what they require
and others due to ignorance perceive who knows what.
Yes, they do have the right to prattle, I accept that.
Yet, this does mean that I shall tolerate them too.
I would suggest therefore, that they too write something
and if they are unable to do so, they should shut up.
As I mentioned previously, I search for something pleasing
and if others don't appreciate that, the displeasure is theirs.
Nikolas D. Skalkotos
Monday, July 20, 2009
Reminder:
No, I do not suffer from insanity;
I simply enjoy its influence every minute of it!
Note:
The above is the translation, in prose, of a Greek rhyme
I've written in honor of a few good friends of mine. See next sheet!