Είναι απόγευμα Σαββάτου...
Αθήνα: 12/05/2001

Αγαπητέ μου φίλε, Είναι απόγευμα Σαββάτου. Προσπαθώ να περισώσω τον χαμένο χρόνο της βδομάδας που πέρασε στυγνά και απάνθρωπα και έτσι.. χωρίς να το θέλω βρέθηκα στην Σελίδα σου. Η ανάγνωση του ύμνου στην πατρίδα και στο χωριό σου Καρδαρίτσι με συγκλόνισε. Τόσο πάθος τόση αγάπη, τόση νοσταλγία. Ευλογημένος να'σαι φίλε μου ξενιτεμένε, γιατί αυτό το Σάββατο έκανες την ψυχή μου να ανθρωπεύσει, να μαλακώσει... Και, ναι θα σε θυμάμαι συχνά. Γιατί η ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας, έστω και απρόσωπης σήμερα μου φαίνεται απαραίτητη. Γεια σου άγνωστέ μου φίλε. Νίκος Καμπούρης

**** Γράμματα σαν κι' αυτό εδώ του συνανθρώπου κι' αδελφού μου 'Ελληνα από την πατρίδα, είναι που συνταυλίζουν το πάθος μου , που αν και αυτοδίδακτος ( για την σελίδα μου μιλώ ) : Την έχω καθημερνή φροντίδα! Και μοιάζω πολύ σαν εκείνον τον νοικοκύρη , όπου στο πίσω μέρος του σπιτιού έχει τον κήπο του με δένδρα και οπωρικά.. Και κάθε μέρα έστω για λίγο η για πολύ , θα δώσει ένα κλάδεμα εδώ , λίγο βοτάνισμα εκεί και όλα αυτά για το μεράκι του! Τα ίδια κι' εγώ λεω η σελίδα μου είναι ένας κήπος - ο δικός μου κήπος - και σας τον αφιερώνω Νάστε καλά!
Κώστας Δουρίδας. Oakville On. Canada.