Παιδί ήμουν ακόμη όταν συχνά γινόμουν μάρτυρας των πιο φανταστικών χρωμάτων του ορίζοντα σε ατέλειωτους περιπάτους που ξεπερνούσαν τη χωρητικότητα του μυαλού μου. Όταν έβαζα πλώρη για τους πιο ενδόμυχους της ψυχής χώρους. Δεν θυμάμαι, όμως, ποτέ να βρέθηκα στο μέρος εκείνο μόνος. Δίπλα μου είχα στήριγμα την άγρια από τη σκληρή δουλειά παλάμη του πατέρα και το σταθερό βήμα του που καρτερικά έκανε πιο σιγά για να τον προφταίνω? ενώ ο ορίζοντας ερωτοτροπούσε με το βούτηγμα των πινέλων του στα πιο φανταχτερά χρώματα. Μέσα σ' αυτόν τον φορτισμένο μ' ανείπωτα συναισθήματα φυσικό κόσμο πέρασα κι εγώ τόσες και τόσες αξέχαστες στιγμές. Απογεύματα που ένιωθα την τρυφεράδα της φύσης να μου χαϊδεύει το πρόσωπο καθώς έτριζε η άμμος κάτω από τα πόδια μας. Σηκώνοντας που και που το βλέμμα μου προς τα πάνω αντίκριζα τη μορφή του πατέρα σκεπτική, επιβλητική κι ανέκφραστη.

Τότε, θυμάμαι, ήθελα να του ζητήσω να μου εκμυστηρευτεί μερικές απόκρυφες σκέψεις του, όπως το τι αισθάνθηκε όταν με πρωτοείδε. Τότε που με πρωτοκράτησε στην αγκαλιά του βρέφος και παρατήρησε τα χέρια μου που τα κουνούσα τόσο αδέξια, μαρτυρώντας τέλεια απειρία με την είσοδό μου σ' αυτόν τον ευτελή κόσμο. Να τον ρωτήσω το πώς κατάφερε με το βλέμμα του και μόνο να με κάνει τόσο ευαίσθητο στην αγνή αγάπη. Εκείνη που μου προξενεί κάθε φορά κι από ένα ασυγκράτητο δάκρυ και μ' αφήνει ακίνητο και σκεπτικό για ώρες. Ήμουν άραγε γι' αυτόν η γλυκιά κι ακατανόητη ελπίδα ή απλά το σπέρμα μιας στιγμιαίας ηδονής;

τα Μικρά Ενθυμήματα της LAND of GODS