Κώστας
Γεωργουσόπουλος
Έναν Λαό
Έναν λαό που διαθέτει έναν Ρωμανό Μελωδό, έναν Δαμασκηνό, τους ανώνυμους αγιογράφους ή τον Θεοφάνη, έναν λαό που διαθέτει τη μεγαλοφυΐα του Χορτάτση, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Μακρυγιάννη, τον Ροΐδη, τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Παλαμά, τον Παρθένη, τον Αλταμούρα, τον Τσαρούχη, έναν λαό που διαθέτει το ιδιοφυέστερο κείμενο πένθους, τη Νεκρόσημη Ακολουθία, τη Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου, τους εκατόν πενήντα δημοτικούς χορούς, έναν λαό που την ίδια εποχή χαίρεται και γεννά ποιητές διαμετρικά αντίθετους σε αισθητική και ιδεολογία (Βάρναλη, Καβάφη, Σικελιανό, Μελαχρινό, Καρυωτάκη, Καζαντζάκη), έναν λαό που γέννησε τον Σαμάρα, τον Καλομοίρη, τον Βάρβογλη, τον Αντίοχο Ευαγγελάτο, τον Σκαλκώτα, τον Γιάννη Χρήστου, τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, τον Τσιτσάνη, την Κάλλας, τον Ξενάκη, τον γιατρό Παπανικολάου, τον γιατρό Κοτζιά, δύο Νόμπελ, ε, λοιπόν, αυτόν τον λαό, μ' αυτό το προικιό, μάλλον ηλίθιοι ήταν όσοι κάποτε (και τώρα) προσπαθούσαν να τον ωθήσουν να φοβάται, να τρέμει κάποιους προγόνους του και να επιθυμεί να γίνει αντάξιός τους. Ό,τι, λίγα από άλλα τόσα και περισσότερα, σπουδαία έργα ανέφερα, θα έφταναν να τον κατατάξουν, ερήμην προγόνων και δικαιώματος κληρονομιάς, στους προνομιούχους και πλούσιους σε πνευματικά έργα λαούς.
συνέχεια | |
download main image
