τα ΜΙΚΡΑ ενθυμήματα..
    
Αφιέρωμα
Click to download the main image download main image Click to download the main image
Νίκος Κότσικας
της Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΣΙΚΑΣ γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε.
Ζει στο Ίλιον και από μικρός έγραφε ποιήματα και ζωγράφιζε. Σπούδασε σχέδιο και χρώμα στους Πάνο Σαραφιανό - Βρασίδα Βλαχόπουλο, στη Σχολή ΒΑΚΑΛΟ και είναι απόφοιτος της Σχολής Α. Β. C. Ακόμη μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Διονύση Καρούσο, αναγεννησιακή τέχνη. Από το 1973 ασχολείται με την Βυζαντινή Αγιογραφία και παράλληλα γράφει και δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Είναι μέλος του Δ. Σ. του Λογοτεχνικού Ομίλου «ξάστερον». Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία για το έργο του. Η ποίησή του στρέφεται γύρω από τον Θεό και τον άνθρωπο. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: το 1994 το «Τέσσεροι τοίχοι μια σιωπή» και το 2006 τα «Φιλέματα σ' αρχαγγέλους», εκδόσεις «ξάστερον», ISBN: 960-88713-3-6.

«Ο κ. Νίκος Κότσικας κάνει τον πόνο του τέχνη, την μοναξιά του θλιμμένο της ψυχής τραγούδι κι απ' τη σιωπή, στη σιωπή, στα απλά πράγματα ανακαλύπτει θεϊκά μυστικά και την ανθρώπινη λύτρωση. Ο αγώνας του, όπως και οι αγωνίες του, δεν έχουν τέλος. Στις «πλάνες ώρες» και σε «μέρες κρύες» κάνει τον στίχο του αποκούμπι και πανωφόρι. Ένα τρυφερό λυρικό άγγιγμα στην ψυχή του κάθε αναγνώστη, αφήνει η μελέτη της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Τέσσεροι τοίχοι μία σιωπή». Μαζί με μιας απέραντης - προσδιορισμένης όμως - θλίψης το θρόισμα, που ακουμπά τον καθένα μας και οικοδομεί στέρεα τη σχέση ποιητή και αναγνώστη.» Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη


Ποιήματα του Νίκου Κότσικα:

Τέσσεροι τοίχοι

Τέσσεροι τοίχοι
μία σιωπή
κι ανυπαρξία'
ξέθωροι στίχοι
γκριζωπό
χωρίς αξία.

Βυζαντινό

Χρυσό το φόνο
γλυκιά η ματιά
γυρτό παρθενικό κεφάλι
φόρεμα άλικο
σαν τη φωτιά
θεία, άχραντα κάλλη
για όλον τον κόσμο
θερμή η αγκαλιά,
τρανή μεγάλη.


Ανακοίνωση

Ο ποιητής, πωλητής
βιβλίων;
Ποτές, ποτές,
το ακούτε ποιητές;
Μη σας πιάσει
λόξιγκας.
Είμαι ο Νίκος Κότσικας.

Εικόνες

Επιθανάτια μορφή
σε ξύλο πλάγιο με καρφί
τ' απόβραδο κάποιος σκαλίζει.

Κι άλλος στο πέτρινο σκαλί,
μεθά με κόρης το φιλί
γη κι ουρανό θαρρείς ορίζει.


Έμαθα

Στη βαριά μοναξιά μου
έμαθα να μετρώ τ' αστέρια,
να ζωγραφίζω τ' όνομά σου
και να προσεύχομαι.

'Aγια Νύχτα

'Aγια Νύχτα! Αγαπηθείτε
όλοι του κόσμου οι λαοί.
Μπρος στις εικόνες φιληθείτε
Θεός, γεννήθηκε στη γη.


Πλάνες οι ώρες

Πλάνες οι ώρες
και ψυχοφθόρες'
οι μέρες κρύες.

Δάκρυ και πόνο,
προσφέρουν μόνο
κάποιες κυρίες.

Κρύο τ' αγιάζι
και στο περβάζι
ρόδα θλιμμένα.

Στράτες γεμάτες
γερτές οι πλάτες
κι αδέλφια ξένα.


Από τη συλλογή "ΦΙΛΕΜΑΤΑ Σ' ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ" ---------------------------------

«Ο Νίκος Κότσικας γράφει με ευαισθησία και βαθιά έμπνευση. Συγκινεί τον αναγνώστη, ο οποίος βρίσκει στους στίχους του κάτι από τη δική του ζωή, που τον τυραννά, τον προβληματίζει, του δίνει χαρά ή απογοήτευση. Είναι παρηγοριά η ποίηση και το δικό μας προσωπικό καταφύγιο. Ο εσώτερος πόνος του ποιητή διαχέει όλη την συλλογή, γίνεται δέηση, φωνή, μα: «Οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά». Ίσως, γιατί κι οι άνθρωποι έχουν κλείσει τα αυτιά κι έχουν σφαλίσει τα μάτια... Απ' την ψυχή του Νίκου Κότσικα βγαλμένα τα «Φιλέματα σ' αρχαγγέλους» μας κερνούν αληθινή ποίηση και ήθος, εσωτερική χαρά και ανακούφιση, ομορφιά και ευαισθησία, προβληματισμό, ευγένεια και ευωδιά. Καλόδεχτα κεράσματα πνευματικά τα ποιήματά του, πολύτιμα αποκτήματα για την βιβλιοθήκη μας....» Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη


Καθώς

Καθώς της φύσης
οι αρετές.

Τα λουλούδια μαδάνε,
κρυφά πονούν οι ποιητές,
μα δεν το μαρτυράνε.

Κόβω το φύλλο

Κόβω το φύλλο
και το μυρίζω,
σε τοίχο κοίλο
σε ζωγραφίζω.
Και τ' όνομά σου
ως ψιθυρίζω

την πλάση τούτη
δεν την ορίζω.


Φωνάζω

Φωνάζω
μεσ' το έρημο το σπίτι'
ποιος να μ' ακούσει;
Οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά.

Φωνάζω
και τρέχω στους δρόμους'
δεκάδες άνθρωποι, σιωπηλοί
κουβαλούν το δικό τους σταυρό'
καμιά σημασία.
Σκοτάδι.

Απόβραδο

Απόβραδο! Θα 'ρθει αυγή.
Πως καρτερούμε
να τρέξουμε ως την πηγή
που αγαπούμε;

Απόβραδο! Ήρθε βροχή.
Κτυπά το τζάμι,
απ' τη ψυχή η προσευχή
δάκρυ ποτάμι.


Είπες

Είπες πως θα 'ρθεις
πόθος μου βαθύς,
ψάλλω θείο αίνο,
ταίρι αγαπημένο,
και σε περιμένω.
Μην αργοπορείς.

Προσευχή

Λυσσομανάει ο βοριάς,
τα φύλλα παραδέρνει,
την πόρτα μας
κτυπάει η βροχή,
ο φόβος δέρνει την ψυχή,
θερμή η προσευχή μας.

Κι ας μένουμε φτωχοί,
στο παραγκάκι
ζει στην καρδιά μας
η ελπίδα η χρυσή,
το αηδονάκι
μη χαθεί,
αγάπη περισσή μας.


Απορία

Πολύ νωρίς με ξέχασες,
συνάνθρωπε, γιατί;
Μαζί δεν μοιραστήκαμε
το ίδιο το ψωμί;

Μαζί δεν περπατήσαμε
το ίδιο το στρατί;
Φορούσες ρούχα φτωχικά,
τώρα φορείς στολή.

Γιατί απομακρύνεσαι
κι έχεις ματιά θολή,
μην τάχα δε μας γέννησε
η ίδια μάνα γη;

Οδός Ρενιέρη 22

Από τον Στέλιο
εις την Ρούλα
και εκείνη στην Σταυρούλα
μου 'ρχεται η αναγούλα.

Και πορεύομαι αδίκως
είμαι ο Νίκος ή ο Βίκος;


Δέηση

Ανθούς ως χτες πια δεν μαδώ
χαρά μου έχει φύγει,
από καιρό δεν τραγουδώ
το σπίτι κρύο και μικρό
ζωή μου τώρα λίγη.
Ξένος εγίνη ο αδελφός,
άνεμος με τρομάζει,
πέρα ακούγεται χορός,
γέρνω σαν γέρικος κορμός,
με τύλιξε μαράζι.
Δεήσου, δέσποινα γλυκιά,
το θέλει η καρδιά μου,
να λάμψω σαν μια ομορφιά
να βρω γαλήνη, ζεστασιά.
Συ, η παρηγοριά μου.




Διονύσου 50
Ίλιον 131-22 Αθήνα


Νίκος Κότσικας
Τηλέφωνο: 210 - 26.11.361