Στην άκρη του ματιού: Ένα οδοιπορικό μέσα από τις σελίδες του ηλεκτρονικού περιοδικού "Έλα να δεις" της "LAND of GODS"
ο ΕλληνισμόςSince 1996 της Διασποράς
...Αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
Προηγούμενη σελίδα Κεντρική σελ. της ΕνότηταςΕπόμενη σελίδαΕπόμενη Ενότητα..
Μικρή Ανθολογία της
Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών

Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ)

Πέτρος Λειβαδιτάκης : ΠΟΙΑ ΝΑ' ΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Γιατί ξενιτεύτηκε ο Αχιλλέας; Μόνο αυτός το ξέρει. Όπως ξέρει για τον εαυτό του ο κάθε ξενιτεμένος, σε όποια ήπειρο, ή χώρα τον έστειλε το μυαλό του, την ώρα της απελπισίας που τον κυρίευε ή απλά η τύχη του. Την ώρα που πήρε την απόφαση να φύγει, για να ζήσει κάπου αλλού, ή να φύγει να γυρίσει πλούσιος, κι αυτό σα δικαιολογία για το φεύγα του. Σήμερα καλά το γράφουν οι εφημερίδες και το προπαγανδίζουν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις. Η μεγάλη Ελλάδα "νοερά" των 20 εκατομμυρίων, άντε να τους μαζέψεις από τις χώρες που βρίσκονται κι έχουν ριζώσει, αυτοί και τα παιδιά τους. Ο Αχιλλέας, σα σπόρο δένδρου που τον πήρε ο αέρας και τον έριξε σε πρόσφορο έδαφος, ρίζωσε κι άρχισε να δημιουργεί μια καλύτερη ζωή, αν και ο αρχικός του σκοπός ήταν τα δυο χιλιάδες δολάρια ν' ανοίξει στην πατρίδα, όταν θα γύριζε ένα τσαγκάρικο. Μέχρι να τα μαζέψει...συνέχεια


Βάϊος Φασούλας : Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ

Αγγελουδάκι μου γλυκό, του παραδείσου κόρη
στολίδι είσαι της καρδιάς και φάρος μες στο σκότος
είσαι ο ανθός της φαμελιάς, ξανθή και γαλανή μας
δύναμη τα γελάκια σου, ελπίδα της ζωής μας

Και τα λογάκια σου σαν λες, φτάνουν σαν μελωδίες
μέσα τα φύλλα της καρδιάς, με μιας μας τα ανοίγεις
την παγωνιά και μοναξιά τη διώχνεις και γεμίζεις
από χαρά εμάς τους δυο, που άφθονα σκορπίζεις

Ω τι χαρά, τι αντοχή, θα πάρει η μανούλα!
Όταν σε δει πως τράνεψες, θα κλαίει σαν παιδούλα
όταν σ' ακούσει να μιλάς, γλυκά το όνομά της
το γέλιο της θα ξαναρθεί, θα στυλωθεί η καρδιά της

Μέσα απ' τα ξένα, μάτια μου, κι εσύ πια μεγαλώνεις
και τρίβεσαι με βάσανα, που τώρα δεν τα νιώθεις
όταν ρωτάς κι αναζητάς, η μάνα να σου φέρει
το γάλα και στην αγκαλιά λογάκια να σου λέει.

Σαν το θεριό ο πόνος μου το είναι μου σπαράζει
σαν λείπε η μάνα απ' το παιδί, όλη η γη χλομιάζει
το ρόλο της πήρα, εγώ για σένα ξενυχτάω
και όλες τις ανάσες σου, τις νύχτες μου μετράω

Στον ύπνο σου πολλές φορές τη μάνα σου φωνάζεις,
πότε γελάς και πότε κλαις και πότε αναστενάζεις
κι άλλοτε τα χεράκια σου ανοίγεις να την πιάσεις
στα όνειρά σου η μάνα σου, είναι πάντα κοντά σου

Ω τι χαρά, τι αντοχή, θα πάρει η μανούλα
ώρες μας μένουν, θησαυρέ, και φτάνει η αυγούλα
εσύ, αυτή κι εγώ πάλι θα ενωθούμε
σε μια αγκαλιά θα σμίξουμε και δεν θα χωριστούμε...





Μητριά γη

Την ξενιτιά μη την μισής,
μόνο να την λυπάσαι!
...'τι η Μάνα Γή δεν άνοιξε
τόση απεραντοσύνη!

Την Μητριά μην την χτυπάς
κι'αν κρύα η αγκαλιά της,
-κι αν το φιλί σου μισερό -
σε δέχεται,
μα φίδι ποτέ μη γίνεις!
Το κεντρί δεν πάει παραμέσα
στην μοιρασμένη σου καρδιά.

Την Μητριά μη την μισείς
'τι είχες ΔΥΟ εαυτού σου
πριν οι Μανάδες γίνουν δυο
και δίπορτο να τόχεις.





Το Πεπρωμένο
Από ένα τίποτα...
γενιέται κάτι...
Κι' όλοι ζητάμε
απ' την ζωή
ξέχωρο κάποιο της κομμάτι...

'Aλλoτε σαν δροσιά έρχεται...
κι' άλλοτε πάλι φεύγει
μα το πεπρωμένο πούχει γραφεί...
Κανένας μας ποτέ δεν τ'αποφεύγει!


ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ

Τα ποιήματά μου τα κρατώ
χρυσά μες την καρδιά μου,
είν' μαργαριτάρια που μιλούν
φέγγος και οράματα μπροστά μου.

Τα ποίηματά μου τα κρατώ,
γραφές που είναι από Αγίους
έρχονται από πολύ μακριά
αγγελικούς και τόπους θείους.

Τα ποίηματά μου τα κρατώ
σαν αργυρά μου φυλαχτά,
μου δίνουνε πάντα ζωή
πηγάζουν απ' τον Θεό ψηλά.

Της μέρας σαν φωτίζει η αυγή
φέγγουν κρυφά και μου μιλάνε
του ήλιου τα χρυσάχτινα
και φώς στο νού σκορπάνε.

Κι εδώ βουβάθηκε η σιωπή
στην πόρτα της καρδιάς μου,
μ’ αρμονικό ρυθμό κτυπάει
που η ψυχή μου, ποιητής, γροικάει.

ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
March 21, 2007


Λογοτεχνία της Διασποράς :
ο ποιητής Σπύρος Δαρσυνός








Οι κήποι
Υπάρχει μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στους κήπους που δεν καλλιεργείται είναι αυτό που λένε σύνορα.

Έτσι είναι και οι ψυχές :
δεν καλλιεργούνται όπως πρέπει εκεί που σμίγουν... λες και η μια ομορφιά φοβάται να σμίξει την άλλη !!!

Ελάτε φίλοι μου να φυτέψουμε ο καθ' ένας το λουλούδι του στα σύνορα των ψυχών μας.

Η πολυχρωμία της ιδιαιτερότητάς μας είναι συμπλήρωμα της ομορφιάς μας.

Σπύρος Δαρσυνός
Nashville Tennessee
ΑΠΟΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ


Νίκος Παλαμίδης

ΦΙΛΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ

Φίλε τούτο μου το γράμμα
μιας λαχτάρας μου πλατιάς,
τό' χω γράψει με το κλάμα
το πικρό της ξενιτιάς.

Φίλε θέλω να γυρίσω
πριν τα μάτια μου να κλείσω,
θέλω να σε συναντήσω
πριν στα μαύρα ξένα σβήσω.

Νοσταλγώ να περπατήσω
στην Αθήμα μας ξανά,
σαν παιδί ν' ανηφορίσω
για της πλάκας τα στενά

Τους καημούς μου να τους πνίξω
στις ρετσίνας τις μισές
και τις βόλτες μου να ρίξω
σε στιγμές καλές, χρυσές.

Φίλε θέλω να γυρίσω
πριν τα μάτια μου να κλείσω
θέλω να σε συναντήσω
πριν στα μαύρα ξένα σβήσω.


Πεζά και έμμετρα - Ταξικός σατιρικός διάλογος - Φωτογραφικά στιγμιότυπα Επίκαιροι στίχοι - Η γελοιογραφία μου - Στίχοι για μελοποίηση Πολιτική σάτιρα - Λυρική ποίηση
Τεντ Καψάλης, ΗΠΑ

Γεννήθηκε στο ιστορικό Καλπάκι Ιωαννίνων στις 23 Απριλίου, 1952. Είναι ο πέμπτος γιος του Δημητρίου και της Ελευθερίας Καψάλη. Απόφοιτος του Δημοτικού Σχολείου του Ιστορικού Καλπακίου και του Γυμνασίου Δωλιανών Ιωαννίνων. Σε ηλικία 18 ετών μετανάστεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερική ς. Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στο Σικάγο και έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Αμερική.

Αν και σήμερα ζει με την οικογένειά του στο φανταστικό κόλπο του San Francisco, Καλιφόρνιας, θεωρεί τη Havaii σαν πατρική του γη. Εκεί έχει ζήσει σχεδόν 15 χρόνια, γνώρισε τη σύζυγο του Ευαγγελία κι εκεί γεννήθηκε ο γιος τους Δημήτρης.

Από τα εφηβικά του χρόνια ακόμα η αγάπη και ο πόθος για την ποίηση, είχε γεννήσει ρίζες στην καρδιά του μέχρι που λίγα χρόνια πριν άρχισε να πραγματοποιεί μια φιλόδοξη προσπάθεια στην ξενιτιά να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα εν ζωή.

Αν και τα ποιήματα του Τεντ ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες, δεν θεωρεί τον εαυτό του ποιητή? απλούστατα μέσα από την ποίησή του επιθυμεί να μοιράσει τα αισθήματά του, τα οποία έχουν αγγίξει τη ζωή του.

Ο Τεντ γράφει στην Ελληνική και στην Αγγλική γλώσσα. Στην Αγγλική γλώσσα τα ποιητικά του έργα έχουνε αναγνωριστεί από την International Society of Poets, που είναι και μέλος και έχει βραβευθεί δώδεκα φορές για την ποιητικά του δημιουργήματα. Τον Ιούλιο του 2005, κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο στην Αγγλική γλώσσα με τον τίτλο: «SIMPLE HEART, Whispers Love Songs». Η Ellen Tanner Marsh, New York Times Best-selling Author, στην κριτική της γι? αυτό το βιβλίο αναφέρει πώς «όποιος έχει αγαπήσει και αγαπήθηκε πολύ, θα βρει κάτι που θα το εκτιμήσει στου Τεντ Καψάλη το βιβλίο». Είναι απλή, αληθινή, και αναμνηστική αγάπη. Είναι ποίηση που μιλά στην καρδιά, απ? την καρδιά". Επίσης SIMPLE HEART «Δεύτερο Βιβλίο» θα κυκλοφορήσει το έτος 2006.

Πέρα από την αγάπη του για την ποίηση, ο Τεντ είναι φανατικό μέλος τής ποδηλασίας, του ποδοσφαίρου, της ορειβασίας και μαραθωνο-δρομαίας. Έχει τρέξει σε εκατό (101) Μαραθώνας, ενώ αγαπά να αποκτά και να εκτιμά φίλους.

Η ηλεκτρονική του διεύθυνση Tedkaps@msn.com

Η σελίδα του www.poeticme.com







λα να δεις...
ηλεκτρονικό περιοδικό λογοτεχνίας και πολιτισμού
    τα δικά μου γραψίματα :
  1. Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς

  2. Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι

  3. τα Δημοτικά

  4. Ο Κολοκοτρώνης και το '21

  5. Τραγούδια για την ξενιτιά

  6. Τραγούδια στη γυναίκα μου

  7. Συνομιλώντας -τότε- με τον 20χρονο εαυτό μου

  8. τα τραγούδια μου

  9. Στο πρώτο Ψίθυρο της εφηβείας

    Σελίδες απ' την ελληνική λογοτεχνία στο διαδίκτυο


  10. Μέρος 1ον


  11. Μέρος 2ον


  12. Μέρος 3ον


  13. Μέρος 4ον


  14. Μέρος 5ον


  15. Μέρος 6ον


  16. Μέρος 7ον

    Έλληνες
    Ποιητές
    στο διαΔίκτυο:

  17. Κώστας Βάρναλης

  18. Νικηφόρος Βρεττάκος

  19. Οδυσσέας Ελύτης

  20. Κώστας Καρυωτάκης

  21. Κώστας Κρυστάλλης

  22. Μήτσος Λυγίζος

  23. Κώστας Ουράνης

  24. Νίκος Καζαντζάκης

  25. Δημήτρης Καραλής

    Απομνημονεύματα:

  26. Γιάννης Μακρυγιάννης

  27. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

  28. Μηνύματα και επιστολές

  29. η Αλληλογραφία μου με τον Δημήτρη Καραλή

    A Little Bit
    of Greece:

  30. SEARCH

  31. NEWS on Line

  32. Culture

  33. Hellenic Diaspora

  34. History

  35. Church

  36. Music

  37. Cyprus

  38. LINKS

    Αρκαδική Ανθολογία :

  39. Π ρ ο λ ο γ ι κ ά

  40. Γαϊτανάκη Ζαχαρούλα

  41. Γιαννούκου Ευαγγελία

  42. Γρίβα Ελένη

  43. Γρίβας Στάθης

  44. Δημόπουλος Γιάννης

  45. Διονυσόπουλος Κώστας

  46. Δουζένης Γιώργος

  47. Δουρίδας Κώστας

  48. Ζαχαροπούλου - Ηλιοπούλου Ελένη

  49. Ιωαννίδης Τάκης (Παναγιώτης)

  50. Καπαρδέλη Ευτυχία

  51. Καπορδέλης Δημήτρης

  52. Καπορδέλη - Ζογκαρη Ρέα

  53. Κατράκης Πότης

  54. Κομίνης Θ. Αντώνης

  55. Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου Θεοδώρα

  56. Κουσουνέλος Γιώργος

  57. Μποτής Γεώργιος

  58. Παναγοπούλου Μαρία

  59. Παπαιωάννου Καλύβα Ζανέτα

  60. Πρωτοπαπάς Κάκου Γιώργος

  61. Ρέππας Χρίστος

  62. Σπηλιόπουλος Τάκης

  63. Στασινόπουλος Γιώργος

  64. Συμιγδαλάς Αντώνης

  65. Τριάδης Νικόλαος

  66. Τρουπής Θεόδωρος

  67. Τσίτσος Ιωάννης

    το Περιοδικό μας
    "έλα να δεις":

  68. Mια Φωτογραφία και ένας τόπος

  69. Στην άκρη του ματιού

  70. Το Ποιήμα της ημέρας

  71. το Γράμμα της ημέρας...

  72. Αρκαδική Ανθολογία

  73. Δ Ε Λ Τ Ι Α Τ Υ Π Ο Υ

  74. Χριστιάνα Αβραμίδου

  75. Γιώτα Στρατή

  76. Μαρία Θανοπούλου

  77. Αικατερίνη Σιδέρη

  78. Διονύσης Δουζένης

  79. Κώστας Καλύβας

  80. Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης

  81. 'Aσπα Παπακωνσταντίνου

  82. Παναγιώτης Τρανούλης

  83. 'Aντρια Γαριβάλδη

  84. Σπύρος Δαρσινός

  85. Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα

  86. Τι είναι ποίηση

  87. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

  88. Μ. Καραγάτσης

  89. Οδυσέας Ελύτης

  90. Ελληνική Διασπορά 'Ωρα Μηδέν?

  91. Το Γιούσουρι στα Ισπανικά

  92. ΕΛΕΝΗ ΤΖΗΚΑ

  93. Χριστίνα Τσαρδίκος

  94. Αλκυόνη Παπαδάκη

  95. Φιλοσοφικές θεωρίες

  96. ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ

  97. Σου γράφω τραγούδι

  98. Μάρω Σιδέρη

  99. 'Αιντε λοιπόν Έλληνα μου

  100. Παναρκαδικό Συνέδριο

  101. Φωτογραφία και περιήγηση

  102. Πατέρα...

  103. Βασίλης Παπαθεοδώρου

  104. ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ και ΚΡΙΤΙΚΗ...

  105. Ένα ακόμη εξώφυλλο

  106. «H Πόλις εάλω!»

  107. Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!

  108. 'Aξιον εστί το τίμημα

  109. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

  110. Στα 2004

  111. Γη των θεών φροντίδα

  112. Χαμπέρια..

  113. ποιήματα τ' αγαπημένα

  114. ο Ξενοφών Ζολώτας

  115. Ο ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΣ

  116. Στο Ελληνόπουλο της Διασποράς

  117. Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου

  118. Ένας όρκος και μια Ιστορία

  119. Πνεύμα Κοινότητας

  120. Αναζητώντας στο διαΔίκτυο...

  121. Κριτικές Αναλύσεις

  122. ο στίχος της ημέρας

  123. Γαβριήλ Παναγιωσούλης

  124. Γιάννης Ανδρεόπουλος

  125. Λάκης Φουρουκλάς

  126. 'Ατυπη Λέσχη

  127. η Ανθολογία «ΞΕΝΙΤΕΙΑ»

  128. Νίκος Παλαμήδης

  129. Οδυσσέας Πλατύρραχος

  130. Κική Δημουλά

  131. Φλόγα του μετανάστη

  132. Στέλιος Καζαντζίδης

  133. Η Νάνσυ Μπίσκα

  134. Διονύσης Κονταρίνης

  135. Γκαμπριέλ Μάρκες

  136. Λάρρυ Κουλ

  137. Δημήτρης Ζαχαρόπoυλος

  138. ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μού έδωσαν

  139. οι Ποσειδωνιάτες

  140. Ελπίζω να είσαι καλά

  141. Ζητείται Ελπίδα

  142. Δρ Θωμάς Σαββίδης

  143. Γλώσσα τροφός

  144. MINAS SAVVAS

  145. Το νέο Λεξικό Μπαμπινιώτη

  146. Έκκληση για την ελληνική γλώσσα

  147. MATHISIS.COM

  148. ο Ιάκωβος Γαριβάλδης

  149. Ρούλα Ιωαννίδου - Σταύρου

  150. Χρήστος Νιάρος

  151. Στράτος Δουκάκης :

  152. Βάϊος Φασούλας

  153. Ελευθερία Μπέλμπα

  154. Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

  155. Γιώργος Δουατζής

  156. Ανθολογίες της ΕΕΛΣΠΗ

  157. Εθνική Αντίσταση και Λογοτεχνία

  158. Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

  159. Κώστας Γεωργουσόπουλος

  160. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

  161. η ΜΑΝΗ

  162. Όμορφη και παράξενη πατρίδα

  163. Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ

  164. Ο Νίκος Δημόπουλος

  165. Γράμμα από το Γκύτερσλο

  166. Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ

  167. Δημήτρης Λιαντίνης

  168. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ

  169. "Hellenic American National Council"

    στην ΑΚΡΗ του ΜΑΤΙΟΥ

  170. Index

  171. κ. Δουρίδα,

  172. Διαπολιτισμός

  173. γιορτή της Ποίησης

  174. Στέλλα...

  175. Στ' αχνάρια

  176. 25η Μαρτίου

  177. η 'Aλφα Βήτα μας..

  178. Πέτρος Λειβαδιτάκης

  179. Οι κήποι

  180. Πήρα, μάνα

  181. Αρκαδία Κύπρος

  182. Μαγαδασκάρη

  183. Αρκαδοπούλα

  184. για όσους..

  185. βιβλία και εκδότες

  186. Μικρά Εξώφυλλα

  187. Οτι τότε οι 'Ελληνες

  188. Η Γορτυνιακή γη

  189. Aυτό που λέμε

  190. Παλιέ μου φίλε

  191. Ο 'Ελληνας της διασποράς

  192. Κόρη θλιμμένη

  193. Αν ήμουνα ζωγράφος

  194. Αυτή περίπου

  195. Για να μάθεις τον κόσμο

  196. Μπολιασμένος

  197. Με θέλγει κύριε

  198. Πατέρα

  199. Τα περιστέρια...

  200. Φίλε μου

  201. Της γης

  202. στη Φιλία

  203. Λέω

  204. Κυρά

  205. ...Με την Ελλάδα

  206. Αφιέρωμα

    ο ΕΛΛ. της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

  207. Τι είναι Αμερικανός;

  208. Κρις Σπύρου

  209. Παύλος Τσόγκας

  210. Aίσθημα νόστου

  211. Μαϊκλ Δουκάκης

    το ΠΟΙΗΜΑ της ΗΜΕΡΑΣ

  212. ψυχική υγεία

  213. 53η Διεθνή...

  214. Χιονίζει

  215. ΠΑΤΡΩΑ ΓΗ

  216. Χορεύουν

  217. Από μικρός

  218. The art of loosing

  219. I Carry

  220. ΓΗ ΜΟΥ

  221. 'Aνοιξη!

  222. Θέλω να χτίσω

  223. ΔΟΞΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ

  224. Η αγάπη δεν είναι ζάλη

  225. Παράξενος άνθρωπος

  226. ΘΡΗΝΟΣ

  227. Αυτή είναι η Ελλάδα

  228. ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ

  229. ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΙ

    Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς

  230. τα Περιεχόμενα

  231. ο 'Υμνος του μετανάστη

  232. ο Πρόλογος

  233. Πνεύμα Κοινότητας

  234. Γη των πατέρων μου

  235. Οι Ποσειδωνειάτες

  236. Αποξεχασμένη μεραρχία

  237. Πάνω στα βράχια της πατρίδας

  238. Στο ελληνόπουλο της διασποράς

  239. 'Αγιε μου μετανάστη

  240. η Προσευχή του μετανάστη

  241. το Πάσχα των Ελλήνων της διασποράς

  242. Λαμβρινή Σταύρου

  243. Μάθε προχτές σου έστειλα

  244. Ο Θάνατος του μετανάστη

  245. Στις εκκλησιές της διασποράς

  246. Τ' απόμακρα και ερημικά χωριά της πατρίδας

  247. Και λέω άραγε ταχιά

  248. Και είπε ο λαός μου

  249. «'Oπου φωνάζω...»

  250. Κυπριακή παράδοση

  251. Ένα τραγούδι για το 21

  252. Με το τραγούδι το δημοτικό

  253. Στάλα τη στάλα

  254. Και οι μεν πήραν τους δρόμους..

  255. 'Ενα ακόμα λάθος..

  256. Χαμπέρια

  257. Υστερόγραφο

  258. Οι χωριανοί λιγόστεψαν

  259. Να μου το θυμάσαι..

  260. Στον ύπνο του μικρού παιδιού

  261. Στις αυλές και στα μπαλκόνια

  262. Στις πέρα ανηφοριές..

  263. Φύγανε τα χρόνια μας

  264. Στα 2004

  265. Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη

  266. Τόσο μακριά

  267. 'Ελα βρε γέρο να μας δεις..

  268. Για μιαν Αθήνα...

  269. Ανδρέας Πούλος

  270. Το μόνο που ξέχασαν..

  271. Σε ψάχνω

  272. Γεννήθηκε στην Γαλλία..

  273. Ζει ο Μεγαλέξανδρος;

  274. Αρετή Κετιμέ

  275. Αφιέρωμα

  276. Η πατρίδα μου

  277. Διασπορά μου

  278. Θέλω να ξέρεις

  279. Κοίτα φίλε μου

  280. Μου ήρθε κοντά..

  281. Παλιέ μου φίλε

  282. Την μάνα την φευγάτη

  283. O έφεδρος λοχίας

  284. Ο χαμένος μου παράδεισος

  285. Tσάμικο, βλάμικο!

  286. Τα παιδιά του μετανάστη

  287. Πρόσωπα

  288. ΠατροΚοσμάς

  289. Αυτός ο τόπος

  290. Είναι το ίδιο??

  291. η Επιστροφή..

  292. Kαι θα υπάρχω...

  293. Με πέντε οργιές..

  294. Στον τόπο τα κλαρίνα

  295. Ελένη Φοκά

  296. Σκληρή Πραγματικότητα

  297. Κοινοτικά και Οργάνωση

  298. Ζητείται ελπίδα

  299. ..ώρα Μηδέν?

  300. Αρχαίους Χρόνους..

  301. Τι είναι η Διασπορά?

  302. Αντί για Επίλογο

Ανθολογίες -και άλλα- της LAND of GODS 'Ελληνες Ποιητές στο Διαδίκτυο       ποιήματα: τα αγαπημένα ...       Ελληνική Πεζογραφία       Λογοτέχνες και λογοτεχνήματα       Σύγχρονη Αρκαδική και Γορτυνιακή Ανθολογία       'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων       Σελίδες απ' την Ελληνική Λογοτεχνία στο Διαδίκτυο       Μικρή Ανθολογία : Το Ποιήμα της ημέρας       Mια Φωτογραφία και ένας τόπος       τα Δημοτικά       Στην άκρη του ματιού       Δ Ε Λ Τ Ι Α    Τ Υ Π Ο Υ Λογοτεχνίας και Πολιτισμού       Η Χώρα των Θεών μέσα από το FTP (1711..)      
ο Απόδημος Συγγραφέας..
Γράφει ο Ιάκωβος Γαριβάλδης

Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν είναι
ανάγκη να γίνεται λόγος πλέον απ' αυτό το βήμα, ή αν υπάρχει ανάγκη να γεμίζουμε τις σελίδες μας με παραδοξολογίες μιας γενιάς που διασπάθισε τον πολύτιμο χρόνο της στο να δημιουργεί κυρίως σε μια γλώσσα που προσκόμισε και συνεπώς για τη χώρα τούτη είναι ξένη. Μια γλώσσα που βάζει από μόνη της διαχωρίσματα ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους. Μια γλώσσα που διαχωρίζει εκείνους που θα ήθελαν να τη γνωρίζουν αλλά το αποφεύγουν από φόβο μην τους στραβοκοιτάξουν. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ο ρατσισμός σ' αυτή τη χώρα όχι μόνον δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά ζει και βασιλεύει στις γωνιές των δρόμων και στα σοκάκια των μεγαλουπόλεων άσχετα αν πασχίζουμε να δείξουμε πολιτισμό μέσα από τις φωτισμένες πινακίδες που αλλάζουν χρώματα και σχήματα.

Η φθορά όμως του χρόνου (δια)φθείρεται, εφόσον δεν κατορθώνει να πτοήσει το ηθικό του συγγραφέα που βάζει στόχο την έκφραση μέσα από την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη και τα "πιστεύω" του. Αποτελεσματικό αντίδοτο στα σύγχρονα κοσμικά γεγονότα. Τον συγγραφέα που ακολουθεί το ήθος του δεν τον φοβίζει η φθορά, γιατί γνωρίζει πως οι τάφοι ποτέ δεν θα ξεπεράσουν τις δημιουργίες του. Κάθε χρόνος που περνά έχει τη δική του ιδιαιτερότητα αφήνοντας μια επιπλέον γρατσουνιά όχι μόνο στη μνήμη αλλά και στην ιστορία. Η φθορά καταντάει σύμμαχός του, εφόσον ανανεώνει μέσα του κάθε τι κίβδηλο. Έτσι καταντάει ο μόνος γενναίος που φωνάζει για τα δίκαια και τα ιερά, αψηφώντας τον χρονολογικό σωματικό θάνατο και ως εξιλαστήριο θύμα προς ικανοποίηση του πνεύματος, γράφει.

Ο απόδημος συγγραφέας είναι κάτι ακόμη ανώτερο. Ήρθε στην αλλότρια γη για την ηθική του ισορροπία και την ανάγκη να επιζήσει κυρίως σαν ελεύθερο πνεύμα, σαν αδούλωτη γλώσσα, σαν μια μερίδα ενός ενδότερου ανθρωπισμού που δεν δικαιώθηκε αφού πέρασε τόσα πολλά, ανέχθηκε τόσα πολλά. Δεν ξέχασε τον τόπο προέλευσής του, τη γλώσσα και τον πολιτισμό του. Δημιούργησε συγγράμματα φέρνοντας μια ιδιαιτερότητα στη χώρα που ζει. Σε αρμονία με το νέο του περιβάλλον και με αυτά που διδάχτηκε από τη ζωή έφερε σε πέρας ένα έργο αξιοζήλευτο για οποιαδήποτε κοινωνική μάζα. Μέχρι σήμερα στην Αυστραλία έκδωσε περί τα επτακόσια-πενήντα βιβλία. Ανάμεσα σ' αυτά συγκαταλέγονται οκτώ περιοδικές εκδόσεις με πάνω από τριακόσιους συγγραφείς που καταπιάστηκαν και με τις δυο γλώσσες, την ελληνική και την αγγλική.

Αποτελεσματικός συγγραφέας είναι αυτός που αποκαλύπτει εκείνο που πολλοί γνωρίζουν, αλλά θέλουν ν' αποκρύψουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτός που δεν είναι δέσμιος των σκέψεών του, αλλά δεσμεύεται να τις εξωτερικεύσει. Αυτός που δεν είναι δέσμιος των συγκυριών μιας τρομοκρατημένης κοινωνίας αλλά δεσμεύεται να τρομοκρατήσει με τα λόγια του. Αυτός που δεν θαμπώνεται από τους προβολείς ρηχών προσπαθειών και κοινωνικών ρευμάτων αλλά θαμπώνει με τη δημιουργία του. Αυτός που ζει δίχως περιορισμούς και παρωπίδες αλλά περιορίζεται στην προώθηση του αιδέσιμου.

Αυτοί οι συνάνθρωποί μας αποτελούν τη χροιά της αφθαρσίας... Διότι όταν τα κτιριακά ή άλλα υλικά δημιουργήματα παραμείνουν κουφάρια του πάλε ποτέ μεγαλείου τους ο λόγος του αποτελεσματικού συγγραφέα θα παραμένει το ίδιο ανεξίτηλος και αυτούσιος όπως όταν τον πρωτοέγραψε. Αυτοί είναι εκείνες ή εκείνοι που άφησαν το στίγμα της αγάπης τους στην ελληνική γλώσσα με τις δικές τους σκέψεις και ανησυχίες, τα δικά τους δημιουργήματα στο τέρμα του ανέμου που φύσηξε για να τους φέρει στον ξένο τόπο.

Η ύπαρξη του Ελληνο-Αυστραλιανού βιβλίου έχει να κάνει με την εξερεύνηση της αλήθειας της εγκατάστασης των Ελλήνων στην Αυστραλία τα προηγούμενα ογδόντα και πλέον χρόνια. Την εξερεύνηση της αλήθειας μετά την κάθαρση που επιφέρει σε όλους ο στρόβιλος της μετανάστευσης. Στις μέρες μας ακόμη και ο στρόβιλος της τρομοκρατίας. Δύο συγκυρίες που δεν έχουν άλλο αποτέλεσμα, εκτός από του να μας εκπαιδεύσουν στα κοινά του σύγχρονου απόδημου κοσμοπολίτη ελληνικής καταγωγής που παραδειγματιζόμενος από τους προγόνους του επιμένει ακόμη και σήμερα να δημιουργεί απρόσμενα φωτισμένα πνευματικά συγγράμματα...


Μελβούρνη





Κριτική Βιβλίου:

"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ"
(Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ)
Γράφει ο Βάιος Φασούλας, Τρίκαλα - Ελλάς

Προ ημερών, πέρα από τον Ατλαντικό, ένα βιβλίο ταξίδεψε φτάνοντας στα χέρια μου. Λόγου της χαράς και της συγκίνησης που έλαβα, ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω με μια μικρή εισαγωγή. Μετανάστης στον τόπο μου! Έτσι συνήθισα να χαρακτηρίζω την δεκαοχτάμηνη επιστροφή μου στη γενέτειρά μου, τα Τρίκαλα, κι έτσι ταιριάζει. Όταν το αναφέρω ή το σκέφτομαι γεμίζω μέσα μου με φως και κόσμο. Σ' αυτή την πληκτική ζωή, τη φορτισμένη από κοινωνική αδιαφορία και "πολιτικό" θεαθήναι, εκείνο που αλλάζει μέσα μου είναι όταν, πού και πού, βλέπω τους εδώ μετανάστες. Τότε η νοσταλγία πυροδοτεί την ύπαρξή μου. Νιώθω πως κάτι ζει μέσα μου και μέσα από χαραγματιές κρατά ορθή τη σκέψη και το φως μου. Και βρίσκομαι στην Ελλάδα? στην πατρίδα μου. Στη Χώρα που, οι δικοί της μετανάστες, ύμνησαν και δόξασαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του Πλανήτη μας. Όμορφη και ζηλευτή η Ελλάδα μας απ' έξω. 'Aσχημη, αποκρουστική και απολίτιστη από μέσα. Όλα τα "όργανά" της υπολειτουργούν και κάποια απ' αυτά έχουν γεράσει ή έχουν πεθάνει. Αυτόν λοιπόν, τον μονότονο ρυθμό της ζωής, ήρθαν να αλλάξουν και να αναζωογονήσουν κάποιες μακρινές στάλες βροχής. 'Aστραψε μέσα μου ο κόσμος, ξεθόλωσε ο νους και μια αύρα βροχής με παρέλυσε...



ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Α' Β' Γ'

Λογοτεχνία της ΕΕΛΣΠΗ
'Ελληνες Συγγραφείς των Πέντε Ηπείρων γράφουν και δημιουργούν

Λοιπόν, "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ", Ανθολογία, ΗΠΑ 2007, στάθηκαν αφορμή για το σύντομο εισαγωγικό μου σημείωμα. Μια καλαίσθητη Ανθολογία εννέα (9) Αποδήμων Ελλήνων Συγγραφέων της Αμερικής 284 σελίδων. Πριν προχωρήσω και καταθέσω τις ειλικρινείς μου απόψεις, από τούτη εδώ τη θέση, ας μου επιτραπεί να συγχαρώ τους εννέα δημιουργούς που μ' αυτό το νέο τους δημιούργημα, δίνουν μια ξεχωριστή πινελιά στους γκρίζους ορίζοντες του σήμερα και να τους ευχαριστήσω θερμά για την αποστολή του βιβλίου τους. Τέλος θα ήθελα να ρίξουμε μερικές σύντομες ματιές σ' αυτούς τους εννέα "δραγάτες" των μουσών, οι οποίοι, ό λ ο ι τους έχουν δώσει, και τώρα και παλιά, τους καλλίτερους εαυτού τους. Ξεκινώντας "ανάποδα", απ' το πίσω μέρος του βιβλίου της εννιαμελούς πνευματικής παρέας, ο "θαλασσόλυκος", ναυτικός που "έφαγε" τους ωκεανούς με το κουτάλι και βραβευμένος συγγραφέας Γαβριήλ Παναγιωσούλης κλείνοντας την πνευματική αυλαία γράφει:

"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ": είναι στάλες δροσιάς που αιωρούνται στον ουρανό και κλείνουν μέσα τους την Ελλάδα. Αστράφτει, μπουμπουνίζει και πέφτουν σαν βροχή ποτίζοντας το Ελληνικό πνεύμα, που ανθεί στα ξένα".

Ειδήμονες του λόγου (πεζού, ποιητικού, κοινωνικού και πολιτικού) δίνουν με τα κείμενά τους μια απ' τις σπάνιες σε πλούτο πανσπερμία κειμένων.


"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Γιώργος Αβράς -Manhattan -USA

Πρώτος, με αλφαβητική σειρά, ανοίγει την αυλαία ο πολυπράγμων και πολυμήχανος, πολύγλωσσος και ανήσυχος Θεσσαλονικιός Γιώργος Αβράς, όπου με τα πνευματικά του "πυρά" μάχεται για τα δίκαια του Αποδήμου Ελληνισμού μεταξύ των οποίων ως πρώτο έχει επιλέξει την "Επιστολική Ψήφο" των Αποδήμων Ελλήνων. Ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος, χρόνια τώρα, δίνει τις μάχες του με τις ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι την πλήρη δικαίωση αυτού του δημοκρατικού αγαθού. Οι επισημάνσεις του, συνοδευμένες από προτάσεις, δίνουν τις διαστάσεις ενός άξιου "χειρούργου" που μπορεί να ανοίξει και να κλείσει τομές όταν και όπου χρειαστεί. Το αφούγκρασμα των ελληνικών κυβερνήσεων και λοιπών οργανισμών της Διασποράς επιβάλλεται.

"Είναι περίεργο" γράφει μεταξύ άλλων ο Γιώργος Αβράς, "μάλιστα πολύ περίεργο, αλλά καμία Ελληνική Κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν αντελήφθη την σπουδαιότητα και τη βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν στη Μητέρα-Πατρίδα οι Έλληνες του Εξωτερικού. Είτε Δεξιοί είτε Αριστεροί. Κι επίσης δεν καταλαβαίνουν ότι είμαστε λίγοι. Κι ότι δεν πρέπει να χάσουμε ούτε έναν...Έχουμε απόλυτη ανάγκη από όλους..."

Τα κείμενα που καταθέτει ο Γιώργος Αβράς στην Ανθολογία "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" είναι κείμενα υψίστης σημασίας και άξια προσοχής τόσο από κάθε άποψη διαφωτιστικά και πλούσια σε ύλη η "Επιστολική Ψήφος" όσο και το "Οι Μακεδονομάχοι" ένα διαχρονικό ιστορικό διήγημα που ξεκινά από τον 19ο αιώνα (1887) δεμένο με το νήμα της πραγματικότητας και την οικογένειά του και φτάνει μεγαλοπρεπώς στις μέρες μας επίκαιρο και ζωντανό...

"Ο Ιωάννης (Γιάγκος) Αβράς, απεφάσισε να πάει κι εκείνος στη Μακεδονία, ακολουθώντας το παράδειγμα του Παύλου Μελά. Ήταν η εποχή που ο πατριωτισμός των Ελλήνων ξεχείλιζε ορμητικός, και όλοι οι νέοι ήσαν έτοιμοι για ηρωικά κατορθώματα. Το ένα Ελληνικό Αντάρτικο Σώμα μετά το άλλο, έβγαινε στην Μακεδονία, προσπαθώντας να αναχαιτίσουν τους Τούρκους και τους Βουλγάρους Κομιτατζήδες της περιοχής, που συνεργάζονταν μεταξύ τους αρμονικά...". Ήταν ένα απόσπασμα από το: "Οι Μακεδονομάχοι". Ο Γιώργος Αβράς είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.


"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Σπύρος Δαρσινός -Nashville - USA

Ακολουθεί ο Κορίνθιος ποιητής Σπύρος Δαρσινός, μέλος του ΔΣ της ΕΕΛΣΠΗ και τομεάρχης Αμερικής. Με το ποιητικό έργο του Σπύρου Δαρσινού είχα ασχοληθεί και στο παρελθόν με τις "Πέτρινες 'Aρπες" και είχα καταθέσει τις απόψεις μου. Σήμερα με τα ποιήματα που διάβασα επιβεβαιώθηκαν οι τότε απόψεις μου.

Έγραφα τότε, Γερμανία Μάιος 2005, για το έργο του "Πέτρινες 'Aρπες" και το επαναλαμβάνω και σήμερα, ανάμεσα μ' άλλα και τούτα: "Ένας ακούραστος και φλογερός "φούρναρης", λοιπόν, και ο Σπύρος Δαρσινός, που έντεχνα και αθόρυβα μεταβάλλεται σε "Δούρειο Ίππο" και σαν σύγχρονος και πολυπράγμων Οδυσσέας μεταφέρει τα πυρά τού ασυμβίβαστου λόγου του στα μεγάλα αλώνια του κόσμου μας. Κι εκεί σαν "εισβολέας" εισβάλει στα ναρκωμένα απ' την ύλη ανθρώπινα πνεύματα και ταρακουνά τα κολλημένα και αλλοιωμένα απ' τη σήψη νερά προσπαθώντας να αλλάξει τον ρου των πραμάτων· τον ρου το κακών κειμένων..."

Η σφυρηλάτηση του λόγου τού ποιητή Σπύρου Δαρσινού γίνεται στα μύχια της ψυχής του και ο λόγος του, έχει από τους αναγνώστες του απαιτήσεις. Ακούραστος, ανήσυχος και αγέρωχος, με έναν δικό του τρόπο, καταγράφει τις εκφάνσεις της καθημερινότητας σε στίχους, όπου κι αν αυτές συμβαίνουν κι αυτό το επιτυγχάνει με τα άπειρα οξυδερκή αποθέματα που διαθέτει και του επιτρέπουν να "ξεπηδά" τα σύνορα. Ας δούμε κάτι από το Σπύρο Δαρσινό που γράφει στην Ανθολογία "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ":

Α Π Ο   Α Υ Ρ Ι Ο   Κ Ι Ο Λ Α Σ

"Γι' αυτό σας λέω από αύριο κιόλας θ' ατσαλώσω
τους στίχους μου με τη γροθιά μου.
Θα βροντήξω τον λόγο μου με την περπατησιά μου
Δεν θα ξαναγράψω εγώ στίχους βεντάλιες στο
ιδρωμένο πρόσωπο της ενοχής.
Δεν θα βγάζω εγώ ακόντια από τα στήθη μου για
να γίνονται χαϊμαλιά στο στήθος τής ασχήμιας ούτε
θα στολίζω με τριαντάφυλλα γλάστρες με τσουκνίδες.
Από αύριο κιόλας θα μιλήσω στο γείτονά μου για
εκείνον τον συνοριακό τοίχο που μας κρύβει τον ήλιο.
Από αύριο κιόλας λόγο τον λόγο αφή την αφή θα κάνουμε
σφυριά τις ψυχές μας και θα γκρεμίσουμε εκείνον τον τοίχο
που μας κρύβει τον ήλιο.
Και τότε τα ποιήματά μας δεν θα είναι ακόντια στα στήθη
μας αλλά ορθοπόρα βέλη στις ευήλιες γωνιές τής ψυχής μας".



"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Ευάγγελος Διακογιάννης - Whitestone - USA

Μεταξύ "σφύρας" και "άκμονος" κινείται ο τρίτος κατά σειρά στην Ανθολογία ο Αθηναίος συγγραφέας Ευάγγελος Διακογιάννης, ο οποίος, αν και όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογό του, "οι σχέσεις μου με τα βιβλία ποτέ δεν ήσαν αρμονικές" παρουσιάζει έναν καταπληκτικό συνδυασμό από ποίηση και πρόζα με ευχάριστα διηγήματα και ποιήματα αντίστοιχα. Αυστηρός με τον εαυτό του αποφεύγει τη "σύγκρουση" με τον αναγνώστη τον οποίο σέβεται και εκτιμά. "Ίσως γιατί πιστεύω πως ο αναγνώστης συχνά εξαπατάται. Χωρίς να το θέλει εθίζεται στις "αρχές και τα πρότυπα" μιας δοτής και ενίοτε νόθας τελολογικής επιτήδευσης όπου η τέχνη και το είδος του λόγου μπασταρδεύονται από μωροφιλόδοξους "γραφιάδες" που προσπαθούν να αναρριχηθούν".

Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα, προσπάθεια του Ευάγγελου Διακογιάννης είναι τόσο με τα προλεγόμενά του όσο και με τα κείμενα που παραθέτει στην εν λόγω Ανθολογία, από τη μια είναι να "προστατέψει" τον αναγνώστη και παράλληλα να του δώσει πραγματική πνευματική τροφή -την οποία και επιτυγχάνει- και από την άλλη να πληροφορήσει-μηνήσει και να ανατρέψει τη "φιλοσοφία" της "αναρρίχησης" των "γραφιάδων" στους αδαείς αναγνώστες. Κλείνοντας με τον Ευάγγελο Διακογιάννη ας διαβάσουμε ένα ερωτικό ποίημα του:

Α Ε Ι Ρ Ρ Ο Ο Σ   Κ Ι   Α Ε Ι Θ Α Λ Η Σ

"Τα νιάτα είναι δυο λογιών   /  σταφύλια στο αμπέλι
τ' άγουρο είναι πιο στυφό   /  τ' ώριμο στάζει μέλι
Τα νιάτα για να ξέρετε   /   αρχίζουν στα εξήντα,
Τα ερωτικά σκιρτήματα   /   μετά τα εβδομήντα!
Υπάρχουν άνδρες σήμερα   /   τρελοί για γκριζομάλλες,
άλλοι αργοπεθαίνουνε   /   για κάποιες ασπρομάλλες.
Εμένα αν ρωτήσετε,   /   ποιες έχω προτιμήσεις,
όλες τις θέλω ειλικρινά   /   μισώ τις διακρίσεις.
Και μη μου το "κολλήσετε"   /   πως είμαι πλεονέκτης,
η φύση μ' έφτιαξε έτσι δα   /   δεν είμαι εγώ ο φταίχτης".



"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Στέλλα Ζαμπούρου-Φόλλεντερ - W. Hempstead- USA

"Για τη ζωή και τον άνθρωπο, για τη φύση και τον έρωτα, για την αγάπη του αύριο!". Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα "μότο" για τη Στέλλα. Μετά τον ήλιο, ο έρωτας. Αυτός αποτελεί πηγή ενέργειας που πλάθει τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Ένα "σχολειό ανατομίας, συμμετοχής και παρέμβασης" απαραίτητο για την παρουσία και την ύπαρξη του ανθρώπου. Άλλωστε, Ζωή χωρίς έρωτα δεν είναι παρά μια μόνιμη σκιά στη ζωή, μια απλή συμμετοχή, ένας συμβιβασμός ή μια υποχώρηση-παράδοση της προσωπικότητας. (Αυτά από ένα προηγούμενο σχόλιό μου, Μάιος 2005 Γερμανία, στα "Τρυφερά Πατήματα;" της Στέλλας Ζαμπούρου-Φόλλεντερ, η οποία είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ).

Η Στέλλα Ζαμπούρου-Φόλλεντερ, μια Αθηναία γυναίκα ανάμεσα στην ανδρική παρέα, δημιουργών του "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ", μια γυναίκα που δροσίζει και εμπνέει, μια γυναίκα που αναστατώνει τα θολά νερά της εφήμερης απραξίας, που προσκαλεί και προκαλεί όλους εκείνους που "κόπτονται" για το λόγο, για την αγάπη, για την ειρήνη ακόμα και για τον έρωτα, στον οποίο, έρωτα, η Στέλλα Ζαμπούρου-Φόλλεντερ με τα πολύχρωμα δυναμικά ποιήματά της ανατρέπει τη φτηνή ερωτική ποίηση, της οποίας λείπουν τα πραγματικά πετράδια, και η ποιήτρια, κοινωνιολόγος και ανατόμος, ακούραστα και επίπονα, με στοχασμούς και λεπτούς ευαίσθητους χειρισμούς τοποθετεί τα δικά της. Πέρα από την πραγματικά ζηλευτή ποίησή της, η Στέλλα, με τα κείμενά της είναι πάντα παρούσα στα καθημερινά που απασχολούν κάθε άνθρωπο και μέσω διαδικτύου με τα κείμενά της ξεσηκώνει και παροτρύνει τους φίλους της προς μίμηση. Αναστατώνει, προβληματίζει αλλά και γοητεύει με ποικίλες παρεμβάσεις, που προκαλούν τη μάθηση της γνώσης, ανατρέπει το "ανδρικό κατεστημένο" κάνοντας χαρισματικές τομές στην αγάπη και στην απέχθεια:

"Αγαπώ..." γράφει στο βιογραφικό της σημείωμα... "την οικογένειά μου, την πατρίδα μου, τους φίλους μου, ΟΛΑ τα παιδιά του κόσμου, τη θάλασσα, τα λουλούδια... προπαντός τα ελληνικά γιασεμιά... το διάβασμα, την έξυπνη συζήτηση, το διάλογο που σέβεται την διαφορά, την πλατιά αντίληψη που δεν δένεται σε καλούπια, θρησκείες, χρώματα, εθνικότητες και φανατισμούς πάσης φύσης". Προσθέτει δε ότι: "απεχθάνομαι τον πόλεμο, την αδικία, τον κυνισμό, την υποκρισία, το κακόβουλο κομπλεξικό κουτσομπολιό, τον ρατσισμό και την προκατάληψη, τον φανατισμό και τη θελητή μετριότητα σ' έναν άνθρωπο που έχει όνειρα και ταλέντα, αλλά φοβάται να απλώσει διάπλατα και λεβέντικα τα φτερά του στα ψηλά πετάγματα της ζωής". Χρόνια τώρα παρακολουθώ το κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο της Στέλλας το οποίο έχει αρκετούς ορόφους. Κι αυτό είναι μια δυσκολία να επιλέξει κανείς ποιήματα της. Ο "κήπος" της δεν έχει μόνο ελληνικά γιασεμιά και κρίνους αλλά πλαισιώνεται από ένα άρωμα ποικίλων ποιητικών λουλουδιών, από μια ανεξάντλητη αύρα και από μια μελωδική ερωτική γοητεία...

Π Ε Τ Α Γ Μ Α Τ Α

"Δεκάδες τα χρόνια... Μύριες άγρυπνες νύχτες... έναν ωκεανό δάκρυα σε ξέρω.
Οι στιβαροί σου ώμοι διαγράφουν στην ανατολή και στην
δύση του δρόμου μου όλο το πλάτος και όλο το μήκος του ορίζοντά μου...
Μια χούφτα βότσαλα ο κόσμος που ξαπλώνεται στην παλίρροια της ζωής...
Ένα άπιαστο πουλί τ' όνειρο της κατάκτησης της ανήσυχης
ψυχής μου - μια φαεινή ύλη που γλιστρά σε ακράτητη ροή .
Τα χρώματα της ζωής παίρνουν την χρυσοκόκκινη ανταύγεια
του φθινοπώρου πριν κρυσταλλώσουν στην ανάσα του χειμώνα
που καλπάζοντας κατεβαίνει απ' τα βουνά...
Σου στέλνω χαιρετίσματα με τα πουλιά που ταξιδεύουν
κοπάδια, κοπάδια για πιο ζεστά κλίματα... Στα μικρά τους
ράμφη αποθέτω τα λόγια που θα σου 'λεγα... Ίσως
τραγουδήσουν μακριά στον ζεστό ήλιο πόσο σ' αγάπησα..."

Α Π Ο   Τ Α   Α Ν Ο Ρ Θ Ο Δ Ο Ξ Α

"Φοβάμαι ν' ανοίξω   / διάπλατα το παράθυρο...
Όσο απομένει κλειστό   / μπορώ να ονειρευτώ
τους κήπους τους λουλουδιασμένους...
Την δροσιά της άνοιξης...   / Το χάδι της γαλανής μέρας...
Τα μάτια σου τρυφερά   /  γεμάτα αγάπη να με αγκαλιάζουν...
ΟΛΑ όσα ζουν μέσα μου!..   /  Όσο παραμένει κλειστό
μπορεί το όνειρο   /  να παραμείνει ζωντανό...
Η ομορφιά της ζωής   /  άγγιχτη...
Κι όταν ανοίξει διάπλατο,..   / Φοβάμαι το φως τι θα δείξει...
Κάποια γκρεμισμένα είδωλα...   / Μαραμένες βιολέτες
στα αντικρινά μπαλκόνια...   /  Ένα παιδάκι μοναχικό
χωρίς χαμόγελο...
Κάποια πτυχή της αληθινής μέρας...
Αυτή που δεν αφήνω τώρα   /  να εισχωρήσει την πεζότητά της...
Την ασχήμια της...   / Τον κυνισμό της...
Στον κόσμο μου..."



"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Νίκος Λιψάνος - Manhattan - USA

Ο Λάκωνας, Νίκος Λιψάνος, είναι ένας βραβευμένος ποιητής, ζωγράφος με αρκετούς πίνακες που έχουν εκτεθεί στο Students League of New York και θεατρολόγος της Ελληνικής Μυθολογίας, όπως αναφέρει ο ίδιος. Εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τις επιδόσεις ενός θεατρολόγου "στήνοντας" ένα έργο όταν παράλληλα είναι και ζωγράφος. Τα θεατρικά μονόπρακτα που καλύπτουν αρκετές σελίδες στην Ανθολογία "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ", με τέχνη και σοφία, μεταφορικά αντιπαρατίθενται στο χτες και στο σήμερα. Το πάθος και ο έρωτας για το θέατρο με αναφορά τη Μυθολογία κυριαρχούν έντονα μέσα του. Αυτό βγαίνει από το έργο του στην εν λόγω Ανθολογία και από τον ίδιο ο οποίος στο μονόπρακτο θεατρικό του έργο πριν ακόμα ξεκινήσει γράφει:

"Η Ελληνική Μυθολογία, διαβάζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτισμένου κόσμου. Κι εμείς, σαν Έλληνες, είμαστε υποχρεωμένοι, όχι μόνο να την κρατούμε ζωντανή, αλλά και να τη συνεχίζουμε".

Παράλληλα ασχολείται και με τη λογοτεχνία την οποία μας τη δίνει μ' ένα μεστό διήγημα: "ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ". Πρόκειται για μια "σύγκρουση" με τον ψυχικό κόσμο του, τον οποίο, θεωρεί ακαμάτη, ένοχο, δειλό. Ας δούμε ένα απόσπασμα:

"Ε Ν Τ Ι Μ Ο Τ Η Τ Α"

"Καλά που άρχισε να σκοτεινιάζει...
Ω μαύρο σκοτάδι
έλα πυκνό και σκοτεινό
σκοτεινό κι ανταριασμένο
και πάρε με. Πάρε με στα πιο σκοτεινά σου βάθη
στις πιο σκοτεινές σου νύχτες
στον πιο σκοτεινό σου Άδη
και θάψε με. Θα με λυτρώσεις.

Αχ δεν είναι ώρα για ποίηση. Και μ' αγγίζει τόσο πολύ αυτές τις στιγμές. "Θες να λυτρωθείς, ε;". Έτσι μίλησε η άφωνη φωνή μέσα μου. Και συνέχισε. "Και να θαφτείς στα σκοτάδια...τρομάρα σου. Ένοχε, δειλέ, τιποτένιε: που ντρέπεσαι να αντικρίσεις τη ζωή και την κοινωνία. Που η ενοχή σου αρρωσταίνει τους "έντιμους" συνανθρώπους σου, γι' αυτό ντρέπεσαι να τους κοιτάξεις στο πρόσωπο. Νοείς την ενοχή σου και την ντροπή σου γι' αυτό είσαι αξιοκαταφρόνητος". Μιλάει άφωνα η συμφορά μου. Και κάθε άφωνη μιλιά της, γίνεται ένα καρφί και κάθε άλλη άφωνη μιλιά της, γίνεται άλλο ένα καρφί και μετά ξεπηδάει ένα μπλαβιασμένο χέρι και παθιασμένα αρχίζει να καρφώνει την ψυχή και το νου μου..." Ο Νίκος Λιψάνος είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.


"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Δημήτρης Μουστάκης- Astoria- USA

Στη σειρά έρχεται, ο επίσης Λάκωνας, Δημήτρης Μουστάκης, ο οποίος, για την Ομογένεια είναι ο κατεξοχήν ακούραστος και καθημερινός, σχεδόν, αρθογράφος, αντικειμενικός και αυστηρός που δεν διστάζει να καταγράφει στα κείμενά του τους "δημιουργούς" των προβλημάτων, όσο αφορά την ύπαρξη της Ομογένειας, στην οποία, ο Δημήτρης Μουστάκης, έχει αφιερωθεί. Θα μπορούσα αχόρταγα να επεκταθώ στο έργο του πολυγραφότατου κοινωνικού ανατόμου Δ. Μουστάκη αλλά και γενικότερα σε όλους τους συγγραφείς της Διασποράς που ευδοκιμούν στις "ξένες" πατρίδες τους και που ακούραστα καταθέτουν στον ιστορικό του μέλλοντος τη δική τους πνευματική και κοινωνική παρακαταθήκη. Η δεξιοτεχνία του χειρισμού του λόγου από τον Δημήτρη Μουστάκη είναι άξια θαυμασμού όχι μόνο στο στήσιμο των ιστών μιας "γκάμας" κοινωνικοπολιτικών θεμάτων, που αν κάποιος τον δει, θα τον δει σαν κοινωνικό ανατόμο και εξειδικευμένο "χειρούργο", που πρώτα επισημαίνει και μετά επιχειρεί την εξαγωγή ποικίλων καρκινωμάτων, που επισκιάζουν τους ανθρώπους και τη γη.

Διαβάζω απόσπασμα από μια "Λακωνική Σύναξη" στο "Συνέδριο Αποδήμων στη Σπάρτη"(1995). "Εμείς, η οργανωμένη σε συλλόγους Ομογένεια στο δυτικό ημισφαίριο, κουβαλάμε στους ώμους την διπλή ευθύνη ενός δυσβάσταχτου χρέους. Του χρέους της διαιώνισης της φυλετικής γλωσσικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Του χρέους για την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων και αξιών όταν αυτά διακυβεύονται από εχθρούς και φίλους. Είμαστε ταγμένοι να φυλάμε τις Θερμοπύλες"

Τέλος θα ήθελα για μια ακόμη φορά να επισημάνω πως ο κοινωνικός ανατόμος Δημήτρης Μουστάκης στο πυρετώδες και αέναο "αρχείο της μνήμης του" υπάρχουν και εξακολουθεί να τα καλλιεργεί μεγάλα αποθέματα ιστορικά, λαογραφικά, λογοτεχνικά και ποιητικά σμιλευμένα στα καμίνια της γνώσης. Ο Δημήτρης Μουστάκης είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.

Υ Π Α Ρ Ξ Ι Α Κ Ε Σ   Κ Ρ Α Υ Γ Ε Σ

"Αναζητώντας την τάξη των πραγμάτων   /  την ύλη των οραμάτων την υφή των ιδεολογημάτων   /  μέσα σ' έναν κόσμο που στροβιλίζεται στην αέναη κίνηση των Γαλαξιών   /  των αστρικών σχημάτων,   /  της γης την οχλοβοή της σελήνης τη μελαγχολική γαλήνη, και της ψυχής το πέλαγο βαριά τρικυμισμένο. Μέσα σ' ένα πλήθος ανόμοιο, θολό συγκεχυμένο,   / αλλοτριωμένο απεγνωσμένο ποτισμένο με χολή και όξος, στο νού του έχει ο άνθρωπος   /  την τρυφή και το νέκταρ, και μια υπέροχη εικόνα   /  της Εδέμ σε αρνητικό. Τη θωριά της εικόνας σε ξάστερο φόντο,   /  μόνο τ' αργαστήρι του στοχασμού καθάρια θα του δώσει,   /  πάνω στο χαρτί ζωγραφισμένη. Και ωθεί την εικόνα ο άνθρωπος   /  όταν περιδεής ανέκραξε: Αυτός! Εγώ ειμί! Τότε άρπαξε της χήνας το φτερό   /  και τ' άσπρο χαρτί στα σπλάχνα του για πάντα να κράτηση τη μαγική εικόνα,   /  πριν το προφτάσει ο χρόνος ο αδηφάγος με το πλατύ το πέλμα του   /  στη λήθη ν' αφανίσει. Από την άυλη πύλη φάνηκε   /  η 'Aτροπος μοίρα σφυρίζοντας: Από πού έρχεσαι; Πού πηγαίνεις: ποιος είσαι; Εν αρχή είν' ο λόγος,   /  και ο λόγος είναι γνώση   /  και στοχασμός και ποίηση Και ο λογισμός είν' ο λόγος. Με την ποίηση προσπαθώ να ξεδιαλύνω   /  το θαμπό πέπλο μυστηρίου που με τυλίγει. Ξέρω καλά πως υπάρχουν γύρω και μέσα μου δυνάμεις άγνωστες, αόρατες, σε πολλές διαστάσεις. Ο πόνος, ο χρόνος, η μοίρα πού παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σύντομη πορεία της ύπαρξης μου. Μέσα απ' το λόγο και τη νόηση   /  ξεπήδησε η φλόγα να διαπεράσω το φράγμα, και αγκομαχώντας να δώσω μήνυμα   /  με το στίγμα του υπάρχω. Ήρθα σ' επαφή με κόσμους μακρινούς,   /  ονειρεμένους, απαγορευμένους, απρόσιτους Ατένισα κόσμους χαμένων ιδανικών,  /  Χαμένων ελπίδων, χαμένων πατρίδων, Έκαμα ιαχή την ποίηση ν' ακουστεί η κραυγή μου. Ήταν κραυγή απόγνωσης, κραυγή ναυαγού που πνίγεται στον ωκεανό του ζόβου και του τρόμου   /  που καλόηχα προσαγορεύεται: Κοινωνία, πολιτισμός, ανθρώπινες αξίες. Αξίες που συχνά κρέμονται στα λεκιασμένα χέρια   /  παλιάτσων και αργυραμοιβών. ... Είναι η γη κακοτοπιά   /  ο άνθρωπος διαβάτης κι ο χρόνος πάει κι έρχεται   /  ακούραστο εργάτης..."



"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Γαβριήλ Παναγιωσούλης - Bronx- USA

Κεφαλονίτης ο συγγραφέας που ακολουθεί στην Ανθολογία "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ", ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης. "Θαλασσόλυκος" κατ' εμέ, ανοίγει την αυλαία του "Πι" εκθέτοντας τις δικές του Ιστορίες που δεν είναι ούτε λίγες και πολύ περισσότερο δεν είναι φανταστικές. Με τιμά ιδιαίτερα όταν αναφέρομαι στον αγαπητό φίλο Γαβριήλ, με τον οποίο γνωριζόμαστε απ' τη συγκρότηση της ΕΕΛΣΠΗ. Έχουμε αγωνιστεί και αγωνιζόμαστε μαζί με όλα τα μέλη της ΕΕΛΣΠΗ για το καλλίτερο. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω πως είναι παραπάνω από βέβαιο πόσο δύσκολο είναι να καταθέτεις τις απόψεις σου για φίλους και συνεργάτες που γνωρίζεις μέσα από το διαδίκτυο που όμως αποδεικνύονται οι πιστότεροι των πιστών.

Με το Γαβριήλ Παναγιωσούλη συχνά-πυκνά επικοινωνούμε και μεταξύ άλλων, πάντα αναφέρουμε ένα μότο: "Τις ελπίδες, φίλε, δεν πρέπει να τις χάνουμε έστω κι αν είμαστε λίγοι και σκόρπιοι. Η "μετατροπή" μας σε τσοπαναραίους και δραγάτες επιβάλλεται? και για τα πρόβατά μας και για τα χωράφια μας..."

Σε προηγούμενο σχόλιό μου για το βιβλίο του "Αχ! Νάξερα" έγραφα μεταξύ άλλων και τούτα: "Δεν είμαι κριτικός για να αξιολογήσω-βαθμολογήσω ένα έργο, αλλά επειδή πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του -ευαγγέλιο, κατά την άποψή μου- ως αναγνώστης θα τολμήσω να πω ότι αυτό το βιβλίο αντικατοπτρίζει μια ολόκληρη εποχή. Το βιβλίο του Γαβριήλ Παναγιωσούλη αναμφιβόλως είναι φορτωμένο από μια ποικιλόμορφη περιπέτεια, βουτηγμένη στην εφήμερη αγωνία και στην αβεβαιότητα για το άγνωστο, μια περιπέτεια χωρίς αρχή και τέλος με μοναδικό στόχο και σκοπό το κυνήγι ενός "ονείρου"....Τάχα πόσοι από μας δεν είχαμε όνειρα...! Για ένα κυνήγι ενός "ονείρου" τράβηξε πολλές φορές το "σπάγκο" να το φέρει κοντά του, μα εκείνο... σαν "όνειρο" πάντα ξέφευγε ή διαλύονταν έτσι που πέθαινε η ελπίδα μιας ημέρας για να φέρει η επόμενη μια άλλη κι εκείνη, στη συνέχεια, να χάνεται και να σβήνει. Μ' ένα "όνειρο", που γεννήθηκε στην προδομένη και άγρια λεηλατημένη Ελλάδα και στις μαύρες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, έζησε ο "Γερασιμάκης",(ήρωας του "Αχ! Νάξερα") που τον ακολούθησε στους ωκεανούς και στις θάλασσες και σε όλα τα σημεία του ορίζοντα για να φτάσουν μαζί κάτω απ' τους ακατάδεκτους και ψυχρούς ουρανοξύστες τής μεγάλης Χώρας. Ένα "όνειρο", δεμένο στην άκρη ενός "σπάγκου", που έμενε άπιαστο και ακατέβατο από τ' άυλα ύψη του και που μάταια αγωνίζονταν να το φτάσει".

Καταθέτοντας τις απόψεις μου για τους παραπάνω και όσους ακόμα ακολουθήσουν, αναφέρω ότι οι απόψεις μου βρίσκονται πολύ μακριά από συναισθηματισμούς και φιλικά "αγιάσματα". Είναι οι αντικειμενικές γνώμες που βγήκαν μέσα από τη μελέτη της παρούσας Ανθολογίας. Με το Γαβριήλ Παναγιωσούλη, όπως και με άλλους συγγραφείς, γνωστούς και άγνωστους, έτσι και μ' αυτόν ασχολήθηκα με τα έργα του, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτέλεσαν ένα άλλο ό ν ε ι ρ ο, πραγματικό αυτή τη φορά. Όταν διαβάσει κανείς έργο του Γ. Παναγιωσούλη, για πολύ καιρό του μένει η γεύση, η παραστατικότητα, η σοφία που συναντάς για τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και την περιπέτεια, τις πολύχρωμες αντιπαραθέσεις του "παλιού" και του "φρέσκου", τα αφουγκράσματα των γιγαντιαίων ωκεάνιων κυμάτων, που άλλοτε η οργή τους σε σκιάζει και άλλοτε σε σαγηνεύει ρυθμικά καθώς ακούς τα πλαταγίσματα στα δώθε και στα κείθε πλευρά των καραβιών. Αυτό είναι το ό ν ε ι ρ ο, η πνευματική δομή του Γ. Παναγιωσούλη που προαναφέρω, το οποίο, μέσα από τις αράδες του ξεδιπλώνεται αργά-αργά και σε γοητεύει.

Ο βραβευμένος λογοτέχνης Γαβριήλ Παναγιωσούλης του "Αχ! Νάξερα..." και με άλλες τιμητικές διακρίσεις, μέσα από τα υπερωκεάνια ταξίδια του πολλά έχει να μας πει. Διαβάστε τον! Είναι ενεργό μέλος της ΕΕΛΣΠΗ και του έχει δοθεί ο τιμητικός τίτλος του "Επιτίμου Μέλους" του ΔΣ. Πριν κλείσουμε ας διαβάσουμε στην Ανθολογία, "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" ένα νέο κομμάτι του:

Ο   Θ Α Ν Α Τ Ο Σ   Τ Ο Υ   Ο Δ Υ Σ Σ Ε Α

"Όταν κάνουμε ένα κοκτέιλ από τη ζωή του Έλληνα μετανάστη στα ξένα, τη ζωή του ναυτικού στις θάλασσες, τις περιπέτειες του περιπλανώμενου Έλληνα σε άλλες χώρες, τη ζήλια και τον ανταγωνισμό για την αγάπη του Έλληνα ανάμεσα σε θάλασσα και γυναίκα. Όταν ζήσει μέρος τής ζωής του σαγηνεμένος από της Καλυψώς τα κάλλη, όταν η Κίρκη τον ξελογιάσει, χάνοντας του συντρόφους του, όταν τον σαγηνεύουν γυναικεία φιλιά, όταν νιώσει το δηλητήριο από τσίμπημα κεντριού σφήκας κρυμμένο σε γυναικεία αγκαλιά, όλα αυτά αναμιγνύονται σ' ένα κράμα παγκοσμιότητας, δημιουργώντας έναν σύγχρονο περιπλανώμενο Οδυσσέα. Περνούν τα χρόνια. Με λαχτάρα ψάχνει να βρει τη Ιθάκη (Νησί) του. Η Πηνελόπη έχει σταματήσει να υφαίνει στον αργαλειό κι έχει εξαφανιστεί. Η Ευρύκλεια κι ο 'Aργος έχουν ταξιδέψει στο βασίλειο του 'Aδη. Τον Τηλέμαχο τον έχουν νικήσει τ' αγαθά της Μεγαλόπολης. Οι μνηστήρες σαν αρπακτικά όρνεα τον αναμένουν λαχταρώντας το θάνατό του για να καρπωθούν τα ξεροχώραφά του. Κοιτά γύρω του ερημιά, ποιο το όφελος να πολεμά; Τότε τον πιάνει το παράπονο, γι' αυτά που χάθηκαν, γι' αυτά που άφησε και δεν υπάρχουν, κλαίει για τα χαμένα του όνειρα, για την άδεια του ζωή, για τη χαμένη του Ιθάκη. Κλαίει για την κατάρα του ξεριζωμού, για την πλανεύτρα εκστρατεία προς κατάκτηση τής οικουμένης, για το γκρέμισμα του πιστεύω του. Πολέμησε, βγήκε νικητής κατακτώντας την οικουμένη, καταστρέφοντας την Τροία. Αλλά τον νίκησαν αυτοί που έμειναν, σκοτώνοντας μέσα του τον Οδυσσέα".



"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Ηλίας (Λούης) Χατζημιχάλης - Baltimore - USA

"Τα επίσημα έγγραφα που υπήρχαν πριν χρόνια στα αρχεία της Δημαρχίας του χωριού (Νίκεια) της νήσου Νίσυρος, του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου, έγραφαν ότι στις 24 Απριλίου του 1916, η Ειρήνη Ξενοφώντος Χατζημιχάλη, έτεκεν αισίως άρρεν, πως οι γονείς του το εδήλωσαν με το όνομα Ηλίας, το όνομα του πατέρα της μάνας του. Δια του λόγου το αληθές, το επίσημο αυτό έγγραφο το υπέγραψε ο παπάς, ο δήμαρχος του χωριού και δίπλα του υπάρχει ένα σταυρός και μια υπογραφή "Καλή", Καλλιόπη διπλωματούχος θαυματουργός μαία "μαμή" τής περιφέρειας. Λέγω "θαυματουργός" επειδή η "Καλή" ξεγεννούσε επιτυχώς όχι μόνο ανθρώπινα δίποδα, αλλά και κάθε τετράποδο θηλυκό που δυσκολευόταν να γεννήσει. Κατσίκες, αγελάδες, γαϊδούρες κλπ."

Από τις πρώτες αράδες που γλαφυρά και έντεχνα στολίζουν, δροσίζουν και εμπλουτίζουν την Ανθολογία "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" του Ηλία Χατζημιχάλη επέλεξα αυτό το απόσπασμα το οποίο, ο γλαφυρός τρόπος γραφής μου έδωσαν την εντύπωση πως πρόκειται για κάποιο διήγημα.

Κατά την ταπεινή μου άποψη τα κείμενα που διάβασα στην εν λόγω Ανθολογία διαπίστωσα ότι ανταποκρίνονται σε ότι ο Ηλίας Χατζημιχάλης εκπροσωπεί. Εκτός από τα προλεγόμενά του- βιογραφικό του σημείωμα (που όπως προανέφερα δίνεται με έναν υπέροχο τρόπο μυθιστορηματικής γραφής) υπάρχει και ένα θαυμάσιο "μπουκέτο" ποιημάτων, ένα εκ των οποίων γράφτηκε στη Ρόδο το 1935:

Η   Φ Λ Ο Γ Α   Τ Η Σ   Κ Α Ρ Δ Ι Α Σ   Μ Ο Υ

"Ένα βραδάκι μοναχός στο σπίτι μου γυρνούσα
και το σβηστό τσιγάρο μου στο χέρι μου κρατούσα.
Ζητούσα κάποιον για να βρω φωτιά για να μου δώσει
ν' ανάψω το τσιγάρο μου, πούθελα να καπνίσω.
Μα πέρασε ώρα πολλή, κόντευε να νυχτώσει,
χωρίς κανέναν άνθρωπο μπροστά μου ν' απαντήσω.
Και ξάφνου αναστέναξα και χωρίς να το θέλω,
το χέρι βάζω στην καρδιά ανασαγμό να πάρω.
Μα ώσπου το χέρι στην παλιά τη θέση του να βάλω
από τη φλόγα της καρδιάς, άναψε το τσιγάρο".

Επί πλέον η πορεία του στη ζωή καθίσταται επίπονη, επίμονη, περιπετειώδης, παραδειγματική με φιλοσοφικές-στοχαστικές αναλύσεις και αραιά και πού επενδύει τα έργα του με δόσεις χιούμορ. "Εάν ημείς..." γράφει σε άτιτλη μικρή ανάλυση με αναφορά το ανθρώπινο μεγαλείο το οποίο αποδίδει στο ότι "είναι θέμα καρδιάς και χαρακτήρος" τονίζει πως: "Εάν ημείς, οι αυτολογιζόμενοι ως λογικοί, δυνατοί, πολιτισμένοι, δεν συμπεριφερόμεθα ανάλογα και επάξια, τι θα γίνει με τους άλλους, την πληθώρα του όχλου που κακή των τύχη στερούνται πολλών αγαθών και ανθρωπίνων αξιών που ημείς πιστεύουμε ότι κατέχομεν;"

Διορατικός, όπως ο ίδιος μονολογεί, οξυδερκής, αντικειμενικός, αυστηρός και υποχωρητικός όταν, όπως γράφει: "Αποχωρώ από συζητήσεις που λόγω των περιορισμένων γνώσεών μου αδυνατώ να συμμετέχω και υποχωρώ προ της άγνοιας και βλακείας άλλων. Έχω μεγάλη διορατικότητα και ενόραση και προβλέπω εξελίξεις γεγονότων, πολλές φορές. Δεν αποφασίζω αμέσως για το κάθε τι που ακούω, έστω και εάν προέρχονται από σοβαρές, έγκριτες πηγές. Δεν γουστάρω τους ρασοφόρους θεομπαίχτες, υποκριτές, αντίχριστους... και τους λυπάμαι κατά βάθος επειδή είναι θύματα των κορωνοφώρων. Και θαυμάζω και εκτιμώ την ανωτερότητα μερικών γυναικών "Ελευθέρων ηθών", ενώ σιχαίνομαι το ενάντιον, την στάση και συμπεριφορά γυναικών της "υψηλής κοινωνίας" τις λεγόμενες αριστοκράτισσες. Εδώ..." καταλήγει ο Ηλίας Χατζημιχάλης... "ομιλώ από προσωπική πείρα".

Πριν περάσουμε στον τελευταίο της παρέας θα κλείσουμε με ένα μικρό χαριτολόγημα απ' την μετανάστευση του συγγραφέα Ηλία Χατζημιχάλη:

"Το 1939 αποφάσισα να μεταναστεύσω στην Αμερική, που στην Αστόρια βρίσκονταν προ πολλού τα δυο μου αδέλφια. Έραψα..." ράφτης στο μεταξύ ο Ηλίας είχε μάθει την τέχνη του παππού και του πατέρα του... "μια φορεσιά για μένα και επρόσθεσα από μια επί πλέον τσέπη, τόσο στο παντελόνι, όσο και στο σακάκι, για να έχω αρκετό χώρο να βάλω τα δολάρια που, όπως τότε ελέγετο, βρίσκονταν πληθώρα στους δρόμους της Αμερικής..."


"ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" (Α ν θ ο λ ο γ ί α , ΗΠΑ 2007)

Μάκης Τζιλιάνος - Astoria - USA

Την αυλαία της κουλτουριάρικης παρέας των Αποδήμων συγγραφέων της Αμερικής, δημιουργών της Ανθολογίας "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" εύστοχα και παραστατικά κλείνει ο συμπατριώτης του Γαβριήλ Παναγιωσούλη, Μάκης Τζιλιάνος, επιτήδειος και πολυγραφότατος στο χώρο της κουλτούρας, ανήσυχος και πολυάσχολος με τα κοινά που άπτονται με το χώρο της τέχνης, όπως της ποίησης, της λογοτεχνίας, του θεάτρου και όχι μόνο. Δραστήριος και δημιουργός πολιτιστικών φορέων, ιδρυτικό και ενεργό μέλος (πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, πρόεδρος του Κεφαλληνιακού Συλλόγου Ν. Υ. και άλλα), επιμελητής άλλων έργων και μεταφραστής, έχει εκδώσει πολλά έργα του, είναι λίγα από τα ενεργά στοιχεία που αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητά του. Εδώ και λίγα χρόνια είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά το Μάκη Τζιλιάνο έτσι ώστε, εκτός από τα γραφτά του, να έχω και μια ζωντανή στιγμή που "φωτογραφίζει" το χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του. Στη "σύγχρονη" εποχή μας, εποχή που όλα ατονούν, περιορίζονται ή εξαφανίζονται, όπως ήθη, έθιμα και αξίες, πολιτισμός, με μπροστάρη τον Αρχαίο Πολιτισμό (που για τον Ελληνισμό της Ομογένειας αποτελεί και ενεργοποιεί όλους τους "ανοξείδωτους μηχανισμούς" της ψυχής), γλώσσα, βιβλίο και γενικότερα οι τέχνες, όλα αυτά που σταδιακά αλλά σταθερά συμπυκνώνονται στην ύλη κι από κει με μαθηματική ακρίβεια κατευθύνονται προς την πνευματική αλλοίωση, ο Μάκης Τζιλιάνος, μέσα από το συλλογικό έργο: "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ" δίνει το δικό του άστραμμα διαλύοντας τα άλλοτε γκρι και άλλοτε μαύρα σύννεφα. Πληθωρικός στο έργο του, ένθερμος υπηρέτης των Μουσών και του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος, αχόρταστα και παραστατικά απεικονίζει το κάθε του έργο δίνοντας χρώμα, φως, ζωή. Ο Μάκης Τζιλιάνος είναι μέλος της ΕΕΛΣΠΗ.

Τέλος διαβάζουμε ένα από τα ποιήματά του που με δυσκολία και φόβο επέλεξα μην τυχόν και αδικήσω κάποιο άλλο:

Τ Ο Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο

"Αυτό το πρόσωπο δεν ξεφλουδίζεται εύκολα:
"Ρυάκι έχει γίνει η ματιά
(κι ανηφορίζει μες στον άνεμο,
ρουφήχτρα η ακοή,
(σκληραίνει απ' τους χρωματισμούς,
τη γλώσσα έχει κάμει τούμπανο η αγευσία των ήχων,
καψάλισε η αφή τις κουτσές αποστάσεις υγρασίας,
μπήχτηκε σαν φελλός μια δέσμη μυρωδιών
(στη σήραγγα της μύτης,
καθώς αυτό το πρόσωπο το κατοικεί μια τρέλα.

'Aφωνο κι αβλέφαρο ακινητεί
(μέσα στην άγευστη λιακάδα των στοιχείων
κι αρρωστημένη η αίσθηση δεν ψηλαφεί τον πόνο
καθώς η ανάσα πάγωσε στις ερημιές του νου.

Μες στη μαρμάρινη αρετή της ακινησίας,
(το πρόσωπο έχει στεγάσει τη λιποψυχία,
έχει στο θάνατο σφηνώσει τον πόνο,
και τον ασφυκτικό εγκλωβισμό στην προσδοκία.

Αυτό το πρόσωπο είναι πανδωρικό κουτί,
κι άσωμο στέκεται μέσα στη χλόη
να τυραννεί τις διαστάσει της βαρύτητας
στην απραξία της γνώσης.

Αυτό το πρόσωπο
(ξεφεύγει από τη τρέλα των αισθήσεων
και χωρίς πάθη δεν ξεφλουδίζεται εύκολα
μες τη ροή της περισυλλογής και σωφροσύνης.

Αυτό το μαρμάρινο πρόσωπο έχει δική του σοφία,
ξέρει να καρτερεί,
βουβό και άθρησκο ξέρει την υπομονή της αλήθειας
κι ονειρεύεται σαν ύπαρξη μέσα στο φως
ξέροντας πως ο Έλληνας δεν διαμελίζεται στον αιώνα!"




Κλείνοντας επί τη ευκαιρία θα ήθελα να προσθέσω μερικές γενικές σκέψεις για το χώρο του βιβλίου. Στη γνωστή πλέον και αναμφισβήτητη δίνη της καταναλωτικής μας κοινωνίας, μέσα στην υπάρχουσα "πνευματική" αιθαλομίχλη, εκεί που η "νέα" λογοτεχνία, σε μεγάλο βαθμό, επιδίδεται στο μερκαντιλισμό παραθέτοντας κείμενα άσχετα με τη λογοτεχνία, αλλά προσιτά για τη "μοντέρνα" εποχή, δίνει κι αυτή τα έργα της (η "μοντέρνα" λογοτεχνία) δηλαδή, πορνογραφήματα και "παραμύθια" aktion και φανταστικά, ικανά να αποπροσανατολίζουν τους αναγνώστες, ιδιαίτερα τους νέους, προς άλλες ατραπούς και ενδιαφέροντα.

Περίσσια ανοικτιρμοσύνη και αρειμάνια σκεπάζουν τη Λογοτεχνία, την Ποίηση, το Θέατρο και άλλες Τέχνες με μεσαιωνικό μαγνάδι οι δοκησίσοφοι της εποχής μας. 'Aλλωστε ο απόηχος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που ακόμα δεν έσβησε, ιδιαίτερα στον πολιτιστικό χώρο, κάποια του "επιτεύγματα" έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Για τους απληροφόρητους θα επικαλεστούμε αποσπάσματα προγενεστέρων και μεταγενεστέρων ξένων πολιτικών, οι οποίοι, το 1945, οι Τσόρτσιλ και Ντάλες, ανάμεσα σε άλλα έλεγαν και τούτα:

"Θα τελειώσει ο πόλεμος, όλα θα τακτοποιηθούν. Κι εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε, όλα τα μέσα που διαθέτουμε, τα πάντα για να παραπλανήσουμε τους ανθρώπους... Από τη λογοτεχνία και την τέχνη, θα βγάλουμε την κοινωνική ουσία, θα ξεμάθουμε και θα αναγκάσουμε τους καλλιτέχνες να μην παρουσιάζουν την αλήθεια, την πραγματικότητα. Η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος θα δοξάζουν τα πιο χαμηλά ανθρώπινα συναισθήματα. Εμείς θα υποστηρίξουμε τους καλλιτέχνες, που θα εμφυτεύουν στη νεολαία τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας, της ανηθικότητας... Το βασικό στήριγμά μας θα είναι η νεολαία, την οποία θα διαφθείρουμε, θα τη χαλάσουμε, θα την κακοσυνηθίσουμε. Εμείς μέσα από τους νέους, θα κάνουμε κατασκόπους, κοσμοπολίτες. Ναι αυτά θα τα κάνουμε όλα εμείς..."

Μήπως αυτά δεν συμβαίνουν στις "σύγχρονες" κοινωνίες; Αυτή η "κατάρα" φτάνει ως τις μέρες μας κι αυτή η "κατάρα" πρέπει να εξαλειφθεί. Πώς; Μέσα από επίπονους αγώνες του βιβλίου. Και εννοούμε τη λέξη Β ι β λ ί ο. Με συμμάχους τη Μουσική, τη Ζωγραφική, τον Αθλητισμό, το Θέατρο και άλλα ο Κόσμος μας μπορεί να απεγκλωβιστεί και να πάει μπροστά.

Μια τέτοια προσπάθεια καταγράψανε και οι εννέα (9) Έλληνες Συγγραφείς της Αμερικής στην Ανθολογία τους "ΟΙ ΣΤΑΛΕΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝΕ ΒΡΟΧΗ". Διαβάζοντας την πνευματική παρέα ταξιδεύεις. Ταξιδεύεις στου καθενός το λημέρι? εκεί που ανθεί ο ΛΟΓΟΣ? κι εκεί ξεδιψάς.

Τέλος προσπάθειά μου ήταν να δώσω στους φίλους αναγνώστες, ιδιαίτερα σ' εκείνους που δεν διάβασαν το βιβλίο, λίγες εικόνες όλου του έργου και των δημιουργών. Κατά πόσο το πέτυχα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Πνευματικός Κόσμος του Απόδημου Ελληνισμού περίτρανα αποδεικνύεται ότι είναι ο δ ρ α γ ά τ η ς του Ελληνικού Πολιτισμού... "Οι ελπίδες για την διαφύλαξη του απανταχού ελληνισμού και του πολιτισμού δεν πρέπει να χάνονται, όσο λίγες κι αν είναι, όταν σκοπός της γίνεται: Η μεταβολή μας σε τσοπαναραίους και δραγάτες? και για τα πρόβατά μας και για τα χωράφια μας..."

Φασούλας Βάιος
Ethniki Οdos kalampakas 134 42100 TRIKALA TEL. + FAX 0030 24310 72132
Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα -Δεκέμβρης 2007 pelasgos@fasoulas.de http:\\www.fasoulas.de