Με θέλγει κύριε ! του Κώστα Δουρίδα Πετράλωνα καλοκαίρι του 1965 Με θέλγει κύριε, η θεία ενατένιση μικρών αγγέλων, στη λεπτεπίλεπτη αιθρία των δεκατέσσερων Μαΐων. Ετσι καθώς η σύμπτυξη της αρετής με το θλιμμένο γιασεμί, με την σεπτή ανάρρωση της τεθλασμένης προσμονής. Με το γλυκύτατο χαμόγελο των πέντε αισθήσεων. Με τον ανώδυνο βασιλικό ψαλμό, πάνω στο πέτρινο σκαλί, που η ροδαριά, ξεφύλλισε δεκάξι ως είκοσι παλμούς, άθραυστης οίησης, ίση προς λήκυθο. Με θέλγει κύριε η αγάπη των μικρών πουλιών. Τ' αλόγατα καθώς φρισομανούν σ' ενάλκιμη πορεία, κι από καθέδρας τώρα αναγυμνάζουν την τρελή κατεύθυνση, προς μείζονα αναπαμό της ανοιξής μου. Με θέλγει κύριε η συμπληγάδα έφεσης, ζευγαρωμένων πυρετών στην πλέρια ώρα της απόφασης. Το απεγνωσμένο κλάμα της βροχής στον ασημένιο κήπο των μαλλιών μου. Η θεία απέλαση των πυρωμένων μου καημών πάνω στην λεία επιφάνεια μικρής ελπίδας. Ένα δωμάτιο κύριε κρεμασμένο στον κατακόρυφο καιάδα ορυμαγδού και τύψης, νηφάλιο προχωρεί σ' εσένα κύριε. Είναι το κρανίο μου κύριε! Με θέλγει κύριε!!. κ/δ