Στιγμή και πάθος

              Φούσκωσε της αυγής το κλάμα,
          Καταντικρύ στη ματωμένη τρίλια .
            Λάγνο της κόρης το κορμί,
  Λούζεται απ' τους
Μαστούς της άνοιξης.
Παίρνει φτερά,
      Δίνει φιλί
          Χάνεται,
          Σβήνει..
            Τρέχει!
                  Ξανάβει..
                Κράζει τον Πάνα!
                          Ματώνει το χείλι.
                               Απόμακρα γνέφει,
                                       Θυμούς.. Αφροσύνη.
                                               Καμώνεται.. Θέλει,
                                                               Μα πάλι ολολύζει..
                                                              Ξαμώνει. Περιμένει..
                                                              Ψυχή πώχει δώσει..
                                                                                    κ/δ