Επιτύμβιο
Νεροποντή
κι άδειο ποτήρι.
Γλεντοπηγή
το κοιμητήρι.
Κι ο θάνατος,
ο Μέγας Βάκχος
των ψυχών.
κ/δ
|
|
Ενα παιδί με λένε οι φίλοι
Ενα παιδί με λένε οι φίλοι,
που θέλει να λεπτολογεί τις υποψίες.
Θρηνεί στον οίκτο η αδελφή,
για το μικρό το παιδικό μου κλάμα.
Και η μάνα με σφιχταγκαλιάζει -αγάπη και στοργή-
σαν μάνα που τον γιο της βλέπει
όπως τον θέλει και μπορεί.
Μα ποιος ποτέ του ένιωσε την αρετή
που γέννησαν οι τύψεις;
κ/δ |
|
Στρατιωτικό
'63 - '65
|
Με Θέλγει Κύριε!
Με θέλγει κύριε,
η θεία ενατένηση μικρών
αγγέλων, στη λεπτεπίλεπτη αιθρία
των δεκατέσσερων Μαΐων. Ετσι καθώς
η σύμπτυξη της αρετής με το θλιμμένο γιασεμί,
με την σεπτή ανάρρωση της τεθλασμένης προσμονής.
Με το γλυκύτατο χαμόγελο των πέντε αισθήσεων.
Με τον ανώδυνο βασιλικό ψαλμό, πάνω στο
πέτρινο σκαλί, που η ροδαριά, ξεφύλλισε
δεκάξι ως είκοσι παλμούς, άθραυστης
οίησης, ίση προς λήκυθο.
Με θέλγει κύριε
η αγάπη των μικρών πουλιών.
Τ' αλόγατα καθώς φρισομανούν
σ' ενάλκιμη πορεία, κι από καθέδρας
τώρα αναγυμνάζουν την τρελή κατεύθυνση,
προς μείζονα αναπαμό της ανοιξής μου.
Με θέλγει κύριε
η συμπληγάδα έφεσης,
ώρα της απόφασης. Το απεγνωσμένο κλάμα
της βροχής στον ασημένιο κήπο των μαλλιών μου.
Η θεία απέλαση
των πυρωμένων μου καημών πάνω
στην λεία επιφάνεια μικρής ελπίδας.
Ένα δωμάτιο κύριε κρεμασμένο στον
κατακόρυφο καιάδα ορυμαγδού και τύψης,
νηφάλιο προχωρεί σ' εσένα κύριε.
Είναι το κρανίο μου κύριε!
Με θέλγει κύριε!. κ/δ |
|
Αγριμικό
Ο έξω κόσμος χάθηκε απ'τα μάτια μας.
Kαι μέσα ο πόνος στοίχειωσε
στα βαλτονέρια της ψυχής.
Aγριμικό! Σπέρνει τον άνεμο,
λυώνει τον θάνατο στο κάθε μας κύτταρο.
στήνει σταυρούς στην κάθε μας ίνα.
Απέραντο νεκροταφείο οι τύψεις μας.
Κι' ο απέξω κόσμος χάθηκε. Βαθιά σιγή.
Bαθιά πληγή το χάσμα του απείρου.
κ/δ
|
|
Αντί για Πρόλογο
Θανατηφόρα
επιδρομή στο ξέφραγο
τοπίο ήταν η μέρα
που μας πέρασε.
Και εμείς
συλλέκτες
της εύκολης λείας...
Πορθήσαμε το κάστρο της συνείδησης
με τα ναυαγημένα ξάρτια λουλουδιών,
πάνω στην λήκυθο όπου ποτέ
δεν εξεχείλισε τον καλπασμό
στον πρώτο ψίθυρο της εφηβείας...
κ/δ
Μors-code test
Και πάλι τελευταίος ήρθα.
Ω τι μαρτύριο τούτο..
Τούτο κοπάδι των ανθρώπων,
Σίφουνας χάνεται μπροστά μου.
Κουτσοί, τυφλοί, όλοι αλαργεύουν,
και μόνο εγώ μένω αποπίσω..
κ/δ
|