Όπου η καρδιά του Έλληνα κι' οχτώ πατρίδες κι' όχι μια...
Κι' ανήμερα το Πάσχα λαλούν κλαρίνα και βιολιά
σε όλη την γη του Αϊ μετανάστη!
'Όπου ψυχούλα ελληνική στις γειτονιές του κόσμου,
μπρούσκο κρασί κι' αρνιά στην σούβλα!..
Λουλούδια ανθρώποι και πουλιά
πάνω απ' τους φράχτες της ολόλαμπρης αυλής,
καρτερικά κι' ευλαβικά γλυκοκοιτούν
-θαρρείς προσεύχονται στον Πλάστη:
Δωσμου θεέ μου μια στιγμή
φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο
κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό...
Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη
κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω!
Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!
κώσ/δουρ.
Κάθε φορά
που ακούω το δημοτικό
τραγούδι, είναι λες, και πίδακες
να ξεπηδούν μέσα μου, και όχι για
να με πνίξουν, παρά για να μου σηκώσουν
την ελληνική περηφάνια στον έβδομο ουρανό!.
Κάθε φορά που ακούω το τσάμικο, είναι θαρρείς
και γίνεται μέσα μου πανηγύρι! -μόνο για εμένα..
Και όλοι μαζί οι πρόγονοι ήρθανε στην
χαρά: Εκεί ο πατέρας. Η μάνα..
'Oλα μου τα φευγάτα
μπαρπάδια.. Εκεί
και ο γέρος
του Μοριά.
ο Θοδωρής,
ο Κολοκοτρώνης!
ο δικός μου ο άνθρωπος
και ελευθερωτής του γένους μου,
ήρθε να με καμαρώσει όπου θα σύρω πρώτος το χορό!.
Εκεί και ο Ανδρούτσος της Γραβιάς, ο αγαπημένος μου παππούς..
Ήρθε να μου παραστεί στην χαρά μου, να με χειροκροτήσει με το Γιωργή Καραϊσκάκη,
τον Υψηλάντη και τόσους άλλους δικούς μου ήρωες...
Κάθε φορά που ακούω το δημοτικό,
είναι λες και καταρράχτες από τον ουρανό, κρουνοί φωτός, μου περιλαβαίνουνε τον νου,
που μιας θολώνει, και μιας μου αστράφτει διάπλατα! Πάνω στην φούρλα του χορού:
Διονυσιακή συγκίνηση!! που ταίρι της άλλο δεν έχει και δεν εματάειδα τέτοιο
συγκλόνισμα και τέτοια αίσθηση στα κόκαλά μου...
Κάθε φορά που ακούω
το δημοτικό, ξαναγεννιέται το έθνος μου!.. Ξαναγεννιέμαι κι' εγώ και
γίνουμε νιος ξανά και παλικάρι!! Να είστε καλά!!
κώσ/δουρ.
|