ο
Ελληνισμός
Since
1996 της
Διασποράς
Η ποιήτρια 'Aννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
ΠΟΙΗΜΑΤΑ:
Η
'Aννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά γεννήθηκε στις Μακρυλιές Σαμοθράκης. Σπούδασε
ελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης .Το 2007
ήταν υποψήφια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ν.'Εβρου και είναι Γραμματέας
(πρόεδρος) της Τοπικής Οργάνωσης του κινήματος στο δήμο Αλεξ/πολης για
δεύτερη θητεία.
-Μμμ, τώρα που ξαναβλέπω τον εαυτό μου, ειλικρινά στενοχωριέμαι. Μεγάλωσα, παραφούσκωσα, δεν έχω ελεύθερο χώρο, πνίγομαι, πνίγομαι.Οξυγόνο ρε παιδιά, μου λείπει το οξυγόνο!Ποιοι μου το πήρανε;Μα καλά θέλει και ρώτημα, άκου λέει ποιοι.Οι γνωστοί, άγνωστοι. Ναι, ναι καλά άκουσες.Τι να κάνω, πλέον δεν έχω ζωή.Το κεφάλι μου, αχ το κεφάλι μου!Τι παραζάλη θεέ μου! Θόρυβοι, συνωστισμός, ακαταστασία.Καλά, έτσι ήμουνα;Δε θυμάσαι που σ’ έβγαζα βόλτα στην παραλία σ’ εκείνο το φοβερό νυφοπάζαρο και δεν ήθελες να γυρίσεις στο σπίτι, που καθόσουν ώρες ατέλειωτες στο ακροθαλάσσι κάτω ακριβώς από το φάρο; Εκεί έσκαγε το κύμα. Και σήμερα έρχεται ο κύριος ΟΛΑ και ζητάει και ρέστα. Δε φτάνει που πήρε το πιο ωραίο κομμάτι, για να το κατοχυρώσει πλήρως το νοικιάζει κιόλας! Και πού να πάνε οι άνθρωποί μου!Και το εμπορευματικό κέντρο τι έγινε; Είχαμε θέσεις εργασίας και τις χάσαμε; Τι να παινεύομαι για λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό και αεροδρόμιο. Τα εμπορεύματα θα συγκεντρώνονται αλλού, σε άλλο νομό που δεν έχει λιμάνι ούτε αεροδρόμιο αλλά υπουργό;Φοβάμαι ότι στο τέλος θα πεθάνω από άνοια, γιατί ήδη δεν κουνιέμαι καθόλου. Έχω μπει σ’ ένα καλούπι και στριμώχνομαι όλο και περισσότερο! Με στριμώχνουν δηλαδή.Τώρα τα περιθώρια στένεψαν!Τώρα! Αχ, βαρέθηκα αυτή τη λέξη, γιατί είμαι υποχρεωμένη να κάνω αυτόν τον οδυνηρό απολογισμό καθημερινά, γιατί όλα όσα με καταδυναστεύουν είναι γύρω μου και όλοι πέσανε πάνω μου, πάνω μου και κανείς δεν ακούει τη φωνή μου.Ποιος λες ότι νοιάζεται, η πολιτική; Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω γιατί κι αυτή μερικές φορές το παρατραβάει… Άκου κουρασμένη!Κουράζεσαι; Γιατί μας κουράζεις;Για την περίπτωση, της προσδίδω δυο φοβερά επιθετάκια, που τη χαρακτηρίζουν απόλυτα: κερδοσκοπική και ανεύθυνη! Από κουρασμένα παλικάρια κι εγώ δεν έχω να ελπίζω πολλά, πολλά. Αλλά τι λέω, άκουσες, πλάκωσαν πάλι οι χρυσοθήρες! Θα με τυλίξουν με χρυσόσκονη!Να στολιστώ με τα χρυσά και να φυσάει, στις εξορύξεις τους μπροστά και στο κυάνιο πλάι…Ναι Σωκράτη Μάλαμα παραφράζοντας το στίχο σου και συγχώραμε γι’ αυτό, με φαντάστηκα όχι στα μεταξωτά, αλλά στα χρυσά, για να τελειώσω μια και καλή.Οι ελπίδες μου αργοπεθαίνουν, γιατί άραγε;Μακριά από την κουρασμένη εξουσία σου λέω.Χτες, σαν έγερνε ο ήλιος βγήκα στο μπαλκόνι να δω λίγο Αιγαίο, να δω, με λίγη προσπάθεια, πέρα στον ορίζοντα βουνοκορφές νησιών και με πήρε το παράπονο.Είδες, κι εγώ κλαίω όσο παράξενο κι αν ακούγεται και απ’ ότι φαίνεται θα κλάψω περισσότερο όταν σε λίγο καιρό τα πετρελαιοφόρα θα οργώνουν τη θάλασσά μας, όταν θα κινδυνεύω να τσουρουφλιστώ από μια ατυχή συγκυρία, όπως θα πουν τα ΜΜΕ.Όσο κι αν μου λες ότι όλα θα πάνε καλά εγώ κρίνω από τα υπόλοιπα. Αφού τίποτα δεν πήγε καλά, αγωνιώ και θα αγωνιώ με το παραπάνω, όταν τα μέχρι τώρα ατυχήματα απέδειξαν πόσο ανασφαλείς είναι οι κάτοικοι των πόλεων, όπου εδράζονται παρόμοιοι αγωγοί!Ναι, είναι όλα τόσο ωραία και προσεγμένα! Μη με παρακινείς να δω άλλες πόλεις. Το ατύχημα είναι ατύχημα, άπαξ και συμβεί δε σώζεσαι ή ασχολείσαι για πολλά χρόνια με αυτό.Χθες, έψαχνα κάτι πράσινες γραβάτες, να με δω λίγο περιποιημένη, δεν απόμεινε μία. Ε, τι να κάνω μιλάω κι εγώ αλληγορικά, πάρκα εννοώ, βάλε το μυαλό σου να δουλέψει.Ήρθε κάποιος με το αεροπλάνο και μου έκανε παράπονα. Καλά μου λέει, απ’ το αεροπλάνο δεν είδα πνεύμονες…πώς ζεις! Ε, τώρα κάτι είπες! Παραλιακή πόλη εγώ ήλπιζα στη θάλασσα όμως, είδανε και πάθανε να ανακατέψουν και τα της θάλασσας, να μας μπουκώσουν με τα του πετρελαίου και αγανακτισμένη, ανέβασα τη φωνή μου!Άλλοι ονειρεύτηκαν ένα τέτοιο έργο, αλλά όταν διείδαν ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευοίωνα, απλά πέρασαν στο χώρο των ιδεών για να έχουν χρόνο να ψάξουν καλά. Έχεις ιδέα τι σημαίνει διπλωματία;Τούτοι, οι αποκαμωμένοι, βάλθηκαν να κάνουν τα ευκολότερα, να κόβουν κορδέλες! Πέντε χρόνια τώρα κόβουν και τελειωμό δεν έχουν, κουράστηκαν να κρατούν το ψαλίδι…«…Εύχομαι να συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς ώστε να κόψουμε την κορδέλα στο άμεσο μέλλον…» Όσο εγώ άκουγα τις δηλώσεις του προέδρου της ρωσικής εταιρείας τόσο οι συνειρμοί μου, γίνονταν εντονότεροι καθώς σκεφτόμουν το κεφάλι μου!Και βέβαια ποιο έργο μεγάλο που θα κάνει ντόρο, έβαλαν στο στόχαστρο; Τον αγωγό!Αγανάκτησα! Χάθηκα είπα… από δω κι εμπρός μόνο ανταποδοτικά και βάλε… για άλλου είδους ανάπτυξη κουβέντα!Αλλά φοβάμαι ότι ως εθνικό έργο εγώ θα πάρω ελαχιστότατα όσο για να καθαρίζω τις… ακτές!Για τους πνεύμονες σου έλεγα…Έλα βρε παιδί μου, χώρους πρασίνου, στην Αθήνα τους λένε πνεύμονες, αλλά κι εκεί προσπαθούν απεγνωσμένα να τους διατηρήσουν υγιείς. Μπούκωσαν από τα, πάσης φύσεως, φουγάρα…Και παινεύονται … Ολοκληρώθηκε λένε το έργο της Εγνατίας οδού… κι εγώ ψάχνω για τα συναφή, γι’ αυτά που μου έλεγες, που πήγες Θεσσαλονίκη και δεν έβρισκες πού να σταθμεύσεις το λεωφορείο, ενώ οι μαθητές φώναζαν, οδηγέ σταμάτα, δεν κρατιόμαστε άλλο. Και τι έκανες, τους έβγαλες όλους – μόνο τα αγόρια φυσικά κατ’ ανάγκη, μετά από πέντε ώρες. Αστείο! Για τα κορίτσια, άστα να πάνε…Ναι ολοκληρώνουν αλλά ποια έργα, τίνων;Γιατί, το Νοσοκομείο μου δεν έχει τα στοιχειώδη, γάζες …Φαίνεται εδώ δεν έχει άλλες κορδέλες και ταρατατζούμ και… θα μας αποτελειώσουν. Οι γιατροί φεύγουν, γιατί δεν έχουν βοηθητικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Αρρώστησε και ο υπουργός που περιόδευε στο νομό, τον κάνανε εισαγωγή, έπεσαν πάνω του όλοι -τι να έκαναν άλλωστε- και χωρίς να ελέγξει τι γινόταν στους άλλους θαλάμους – καλά να είναι οι λίγοι με το πολύ φιλότιμο και οι συνοδοί. - τα βρήκε όλα τέλεια - τέλεια!Ακούστηκε και το όνομά μου στο πανελλήνιο. Μη νομίσετε πώς χάρηκα. Από που τον κουβάλησαν τον υπουργό! Κόμπιαζε να πει, ανοίξτε κανένα κόμβο γιατί η ευθεία οδός είναι συντομότερη της τεθλασμένης; Αλλά εκείνος δεν είχε κάτι σοβαρό.Αχ τι να πω, τα θέρετρα μου, τα παραλιακά μέρη θα τα επισκέπτομαι με αλεξίπτωτο, ίσως και τα παιδιά μου δε μαγείρεψαν πριν πεινάσουν…τώρα …ο που ο κόμπος έφτασε στο χτένι πώς θα περάσει…Τι σου έλεγα λοιπόν; Για το πράσινο αλλά σε κάτι συγκριτικές μελέτες που έκανα είδα ότι σε μένα επικρατέστερο χρώμα είναι το μαύρο. Μαύροι τοίχοι, μαύροι δρόμοι…μαύρο χρήμα, μαύρα… μεσάνυχτα και μαύροι, μαύροι που έρχονται οι άνθρωποι απ’ τα πέρατα να εργαστούν εδώ, γιατί μη ξεχνάς ότι άλλαξε και η νοοτροπία των πολιτών μου, οι οποίοι πλέον δεν κάνουν ό,τι δουλειά νάναι αλλά επιλέγουν ή καλύτερα διαλέγουν. Ο κόσμος εκπολιτίζεται τραβάει μπροστά.Και μετά μου λες να γίνει ο πετρελαιαγωγός, θα προσφέρει θέσεις εργασίας! Και ερωτώ: ποιος από τους ντόπιους θα δουλέψει ή… ποιος πρώτα θα δουλέψει. Αχ, φοβάμαι ότι αυτά τα τέκνα της πολιτικής δεν αποφασίζουν σωστά για μένα. Θα χαθώ και μαζί μου θα παρασύρω στο χαμό και όλους εκείνους που σκοτώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια να πάρουν ένα σπίτι σε μένα, την πόλη των ονείρων τους…ή ένα παραλιακό οικόπεδο για να αντικρίζουν τα δεξαμενόπλοια, να γεύονται κάπου-κάπου το κατακαλόκαιρο λίγο πετρελαιάκι και να οσμίζονται τη μοναδική μυρωδιά που κατακλύζει κι άλλες παρόμοιες περιοχές!Ήρθε ο Άγγελος από τα καράβια –είχε μπαρκάρει με ένα εμπορικό και μου είπε: τι περιμένεις, κάνε την επανάστασή σου, όπου ταξίδεψα, σε πόλεις με πετρελαιοϊστορίες καταλάβαινα τι συμβαίνει μόλις φτάναμε στο λιμάνι, δε συζητώ για την εξ αποστάσεως εικόνα. Πρόσεξε για χάρη της ανάπτυξης, μου είπε, θα μας πάρεις στο λαιμό σου. Σ& #8217; αρέσει η εικόνα της πόλης του Μπουργκάς;Μα, γιατί γελάς σου φαίνονται αστεία όλα αυτά;Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πόσο δίκιο είχε ο Άγγελος! Αλλάζει και η αναπτυξιακή μου προοπτική, αλλάζω χαρακτήρα γίνομαι βιομηχανική, παρά τουριστική περιοχή…Κι εκεί που οι ακτοπλοϊκές γραμμές έδιναν και έπαιρναν, εμπορική Σμύρνη-Αλεξανδρούπολη, τουριστική …τι απέγινε; Ο φόβος κάποιων για τις υποδομές επαληθεύτηκε. Έλλειψη δυστυχώς! Κορδέλες… τέλος. Ποια έργα έκανε η καλή μου η κυβέρνηση 2004-09 συμφωνώ μόνο στην αλλαγή υπουργών, τι ωραίο παιχνίδι, έχει ενδιαφέρον. Να δοκιμάσετε πολίτες μου να παίξετε και θα με θυμηθείτε, θα καταλάβετε γιατί έμεινα στο ράφι:. θα γίνει η ακτοπλοϊκή σύνδεση που είπαμε, θα γίνει εμπορευματικός σταθμός, θα γίνουν σχολεία, θα γίνουν …όλα με λίγη φαντασία γιατί οι υπουργοί, οι πολλά υποσχόμενοι άλλαξαν ρότα και τα υπεσχημένα πάνε.Αλεξανδρούπολη, πόλη του πετρελαίου με τον πετρελαϊκό της λιμένα με τα ενδεχόμενα διυλιστήρια…με τις όποιες άλλες κατασκευές που, θα είναι φαντάζομαι απαγορευτικές για δράσεις των πολιτών μου.Έτσι θ’ ακούγομαι στον κόσμο κι ας με λένε στα τραγούδια τους «νυφούλα» οι πολίτες μου.Ό,τι ύμνους βγάλατε καλώς, πατριωτάκια μου, τώρα ετοιμαστείτε σε λίγο θα έχουμε άλλα…Αλλού, λένε μέχρι και περιοχές χαρακτηρισμένες ως Νatura αποχαρακτηρίστηκαν εξαιτίας των αγωγών.Βέβαια όλα τα μέσα θα ασχολούνται με μένα. «…Διαρροή καυσίμων στο θρακικό πέλαγος. Η Αλεξανδρούπολη κινδυνεύει…»Θα σου πω και τούτο. Πιστεύω ότι μερικοί δοκιμάζουν τη μεγαλοψυχία μου, αλλά όλοι, κάτι κρύβουν, κάτι δεν ομολογούν.Μη βιάζεσαι και πάνω απ’ όλα σοβαρέψου και άκου, άκου καλά. Χρόνια και χρόνια, πέρασαν από τα χέρια μου κόσμος και κοσμάκης. Αφουγκραζόμενη τους καημούς τους, ένα πράγμα καταλάβαινα, ότι αργά και σταθερά θα προκύψει κάτι καλό γι αυτόν τον τόπο και δεν εννοούσα πονοκέφαλο, απεναντίας, ανάπτυξη τέτοια που θα με έκανε γνωστή στον κόσμο όχι για την κακή διαβίωση, όχι για θαύματα της τεχνολογίας που θα με σώσουν από… κάθε κίνδυνο, γιατί να, αυτό είναι που μας παρασύρει όλους, η δήθεν παντελής έλλειψη κινδύνου, αλλά το πιο μικρό λάθος, η παραμικρή αστοχία σημαίνει πολλά και …ανθεκτικά στο χρόνο.Έλεγα ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι αυτοί που κόπτονται για τούτο και για τ’ άλλο, που κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι στην πρόταση εταιρειών ανάπτυξης, όλοι λέω, κατά βάθος λένε «όχι» Τόση ώρα που σου μιλάω, ελπίζω. Ελπίζω στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, ελπίζω ότι το σκεπτικό της ανάπτυξης του τύπου… «αντί να γίνει ένα μεγαλόπνοο έργο εκεί ας γίνει εδώ, νάχω και έσοδα» είναι λαθεμένο, επειδή όταν ολοκληρωθεί το έργο, τα έσοδα που σήμερα φαντάζουν υπέρογκα, τότε θα δικαιολογούν απλά και μόνο την κατασκευή ενός, κατά τα άλλα, επικίνδυνου για την πλάτη μου έργου. Ελπίζω… ό,τι ανομολόγητο ελπίζετε όλοι σας!Τραγελαφική η κατάσταση! Το ίδιο το Υπουργείο Ανάπτυξης παραδέχτηκε ότι υπάρχουν κίνδυνοι πολλοί...Θα παρακαλούσα οι πολιτικοί να είναι ρεαλιστικότεροι, αφού το ζήτημα είναι κατ’ ουσίαν πολιτικό!Λες ότι φοβάμαι. Σίγουρα. Θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα κάτι άλλο, αλλά γιατί; Γιατί αν μελετήσεις καλά την Πράσινη Ανάπτυξη στην οποία στοχεύουν άλλοι, εκτιμάς ότι το περιβάλλον τουλάχιστον με ευθύνη προς τον πολίτη και του πολίτη δεν θα επιβαρυνθεί, ίσα-ίσα θα αναπνεύσω. Τώρα ακούω μόνο για χρήμα και ενέργεια αλλά τι είδους και πώς. Ας αποφασίσουν οι ειδήμονες ούτε καν οι ειδικοί. Δε θέλω να διαπληκτίζονται για το μέλλον μου, για τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου κάποιοι, που ξαφνικά χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις με παίρνουν στο λαιμό τους. Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα για να χαλαρώσουμε λίγο. Χωρίς πολλά πολλά, έγινε στα θεμέλια του Φάρου μια στέρνα, δήθεν σιντριβάνι. Άσχημο, κακότεχνο, σαράκι του φάρου, που αν δεν πήγαινες κοντά δεν φαινόταν το παραμικρό, και κινδυνεύει το μοναδικό αξιοθέατό μου, νάναι καλά εκεί που είναι οι κατασκευαστές του, γιατί τα σουβενίρ, τα αξιοθέατα, οι φωτογραφίες, ο τουρισμός, η πνευματική αναγέννηση…έχουν ένα όνομα, φάρος…Ο Φάρος μου…Και ερωτώ τι κάνω; Απλά απολαμβάνω τις… κακοτεχνίες κάποιων. Μη ρωτήσεις για μνημείο πεσόντων. Έπεσαν εκεί που έπεσαν. Ευτυχώς που υπάρχουν οι Βισβύζηδες. Τι στεφάνια, εκατοντάδες, κι εκείνοι …δόξα διπλή, τριπλή μεγίστη.-Τόση ώρα μιλάς και δεν είπα σχεδόν λέξη. Κατάλαβα όμως, πόλη μου, ότι αυτά που συμβαίνουν, μας αφορούν όλους. Με τούτα και με τ’ άλλα ο νους μου πήγε ξανά στον ένα και μοναδικό πίνακα που έχω στο σαλόνι μου και που τον απολαμβάνω πραγματικά καθώς τον παρατηρώ καθημερινά.Θα σου πω για την «προσμονή» του Νικηφόρου Λύτρα. Όσες φορές λοιπόν συμβαίνει κάτι, εγώ βλέπω την κόρη-πόλη, εν αναμονή, μπροστά στο μικρό παράθυρο από το οποίο φαίνεται ένα κομμάτι γαλανού ουρανού. Αν και δε φαίνεται το πρόσωπο της κοπέλας-πόλης, η στάση του σώματος καταμαρτυρεί την αναμονή.Το ανασήκωμα των ποδιών, το τέντωμα του κορμιού και του λαιμού, το σήκωμα της κεφαλής και το στήριγμα του σώματος στα χέρια, δείχνει πως ένας ήχος ή κάτι άλλο, την έφερε απότομα στο παράθυρο…Πόλη μου, μπορεί, σαν ερωτευμένη, να σκιρτούσες σε κάθε κάλεσμα ανάπτυξης για το καλό όλων μας, όμως ναι, τώρα έχεις δίκιο να διαμαρτύρεσαι, να τα βάζεις με όλους, γιατί θαρρείς κάποιο λάκτισμα δε θάναι για το καλό μας…
Συντάκτης: Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
