Το αυτοκίνητο σταμάτησε απέξω από ένα δίπατο σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό της Αρκαδίας. Κατέβηκαν ένας κουστουμαρισμένος μεσήλικας με την σύζυγό του και κατευθύνθηκαν προς την βαριά ξύλινη ξώπορτα του ακατοίκητου σπιτιού. Ο άντρας έσπρωξε την ξώπορτα και μπήκαν στη χορταριασμένη αυλή.

Είχε έρθει από την Αμερική να ξαναδεί το πατρικό του σπίτι, που έμενε κλειστό από τότε που πέθανε η μάνα του πριν από δέκα χρόνια. Ο ίδιος είχε να 'ρθει στην Ελλάδα 25 χρόνια. Όταν πρωτοπήγε στην Αμερική δούλευε δυο βάρδιες για να τα βγάλει πέρα. Τα χρόνια περνούσαν, παντρεύτηκε με μια Ελληνίδα που 'χε γεννηθεί στη Νέα Υόρκη, απέκτησαν παιδιά και χρήματα κι ακίνητα. Ζούσαν τώρα άνετα και δεν δούλευε πια. Είχε άλλους να δουλεύουν γι' αυτόν. Έτσι αποφάσισε να 'ρθει μιαν επίσκεψη στην πατρίδα του. Η γυναίκα του δεν πολύ ήθελε αλλά κατάφερε να την πείσει.

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου, όταν έφθασαν στην Αθήνα. Έμειναν πέντε ημέρες στην πρωτεύουσα τριγυρίζοντας στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, ανέβηκαν στην Ακρόπολη, πήγαν στο Σούνιο, διασκέδασαν στα νυχτερινά κέντρα... Το πρωί της έκτης μέρας ξεκίνησαν μ' ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο για το χωριό του. Πλησίαζε μεσημέρι, όταν έφθασαν στο πατρικό του.

Το σπίτι έστεκε σιωπηλό λες και περίμενε ένα χέρι ν' ανοίξει την πόρτα του, να μπει μέσα και να τριγυρίσει στα δωμάτιά του κάποιο πρόσωπο γνώριμο κι αγαπημένο. Χέρια ανυπόμονα ν' ανοίξουν τα σφαλισμένα παραθυρόφυλλα να μπει ο ήλιος κι αέρας καθαρός μετά από τόσα χρόνια. Ν' αναπνεύσει ξανά το σπίτι, να φωτιστούν οι σκοτεινές γωνιές του, τα εικονίσματα, τα σκονισμένα έπιπλα και οι παμπάλαιες φωτογραφίες στους τοίχους.

Μια καταπράσινη, γεμάτη καρπούς αχλαδιά, ήταν το μοναδικό σημάδι ζωής στον κήπο. Θυμήθηκε, που παιδάκι έπαιζε στον ίσκιο της με τ' αδέλφια του. Η αδελφή του ζούσε κι αυτή στην Αμερική. Ο μεγάλος του αδελφός είχε πεθάνει. Στράφηκε στη γυναίκα του που τον είχε ακολουθήσει βαριεστημένα στην αυλή. συνέχεια ->