Since 1996

Προηγούμενη Ενότητα..Επόμενη Ενότητα..
Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα


ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χριστίνα Τσαρδίκος γεννήθηκε στο Μπουένος Αύρες, Αργεντινή την 01-03-1958 από Έλληνες γονείς. Σπουδές: Πανεπιστήμιο Μπουένος Αύρες - Ιατρική Σχολή: 1981 Γιατρός, Ειδικότητες: 1988 - Γενική Χειρουργική και 1991 Πλαστική Χειρουργική. παντρεμένη με τον Salvador Farace και έχει 4 παιδιά. Διδάσκει ελληνική γλώσσα στο ελληνικό σχολείο Πανελληνίων του Μπουένος Αύρες. Διευθύντρια της ραδιοφωνικής εκπομπής : "Antamosi-Reencuentro con Grecia " Πρόεδρος της επιτροπής πολιτισμού της Ελληνικής Κοινότητας Πανελληνίων. Εχει γράψει 2 βιβλία: " Συντρίμμια " και " Το ρήμα : Δίνω " επίσης διάφορα ποιήματα, διηγήματα και παιδκά παραμύθια .

Ο πόνος τσακίζει τα κόκκαλά μου και δεν με αφήνει να σκεφτώ. Πληγώθηκαν τα χέρια μου και πόνεσαν.
Δουλέψαν σκληρά όλη μέρα δεν τα ορίζω. Βαδίζω μεσ' τη νύχτα, έρημος, μόνος. Τίποτα γύρω μου δεν μου είναι γνωστό. Μια τεράστια μοναξιά με χωρίζει από εκείνα που είχα και έχασα. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος ήμουν κάποτε και ποιος είμαι τώρα. Ξέχασα τα πάντα. Μια απορία με βασανίζει: Πώς βρέθηκα εδώ; δεν το ξέρω. Ο φόβος έχει κυριεύσει το πνεύμα μου και ναρκώσει τις αισθήσεις μου. Τρέμω.. αγναντεύω ένα ψεύτικο ουρανό για να βρω εκεί μια απάντηση από αγγέλου στόμα. Τίποτα. Τίποτα δεν μου ανήκει εδώ. Τίποτα δεν μου θυμίζει εκείνα που αγάπησα και έχασα φεύγοντας. Απαρηγόρητος κλαίω. Δυο δάκρια κυλούν απ' τα μάτια μου ξεπλένοντας την μουντζούρα της ψυχής μου. Ο πόνος μου έχει ένα όνομα μόνο: ΞΕΝΙΤΙΑ

.........h poihsh thV kuriaV Tsardikou  einai san touV pinakeV tou Ben Kogk pou touV eftiacne me karbouno twn anqrakwruceiwn otan ebgaine sto fwV. Kai milame gia pinakeV pou meinan aqanatoi. SpuroV DarsinoV

 

Μόνη μου

Έκλεισα απότομα τις πόρτες
και αμέσως έσβησαν τα ψεύτικα είδωλα
που είχαν μαζευτεί τριγύρω μου
και με κολάκευαν όλη μέρα.
Σώπασαν οι φωνές και τα κούφια γέλια.
Εξαφανίσθηκαν τα παλαμάκια,
"τα εύγε" τις ανθρώπινης υποκρισίας

Έλυσα τα μαλλιά μου,
Σκούπισα τα μάτια μου απ΄ τις μπογιές
Ξεθωριασμένες απ΄το κλάμα
Και σφιχτά τράβηξα το κόκκινο κραγιόν
Των χειλιών μου.
Πέταξα από επάνω μου ότι με
Φόρτωνε και στεναχωρούσε.

Σκορπισμένα, πατημένα χάμου,
Μάζεψα τα κομμάτια μου
Και προσπάθησα να στήσω
Την σωριασμένη σπαζοκεφαλιά
Της ζωής μου,
Με λεπτότητα και με αφοσίωση
Για να μην μου περισσέψει κανένα.

Κοίταξα προσεχτικά
Στον γκρίζο καθρέφτη της τραπεζαρίας.
Έδειχνε μια καινούρια γυναίκα
Όχι εμένα.
Το ίδιο πρόσωπο
με άλλο βλέμμα
Το ίδιο χαμόγελο
άλλα ορφανό από χαρά.
Τότε, μόλις τότε
κατάλαβα
Ότι είχα μείνει πάλη μονή μου,
Παρέα τον εαυτό μου.

 
  
 

Παρατράγουδο για την πατρίδα

Δεν με γνωρίζεις. Γεννήθηκα μακριά σου.
Αλλά ένα αόρατο ομφαλικό λουρί μας ενώνει
με την ίδια ανεξήγητη δύναμη
που δεσμεύει τους πλανήτες με τον ήλιο.
Ακούραστους αιώνιους κύκλους κάνω γύρο σου.

Δεν με γνωρίζεις . Γεννήθηκα στο σκοτάδι.
Δεν με φώτισε η μητρική ματιά σου.
Ούτε με άγγιξε το ζεστό σου χάδι.

Σε ξέρω από πάντα. Από ανέκαθεν.
Από την αρχή του καιρού.
Αισθάνομαι μες τις φλέβες να κυλάς
σαν αργό κόκκινο αίμα.
Δεν σε ξέχασα ποτέ.

Δεν σε αρνήθηκα τρεις φορές.
Πιστή σε λάτρεψα.

Χρόνια προσπαθώ να με προσέξεις.
Κάθε καρδιοχτύπι μου σε ονομάζει.
Κάθε δάκρυ μου σε δροσίζει.
Κάθε πόνος σου με τρομάζει.
Η πλανεύτρα φαντασία μου σε φέρνει
Μπροστά μου όπου και να΄μαι.
Πόσο σε αγαπώ!

.... Ανήκουμε ο ένας στον άλλον.
Είμαστε ένα.
Είμαι ο σπόρος και εσύ το χώμα.
Είμαι το δέντρο και εσύ το δάσος.
Είμαι το κύμα, και εσύ η θάλασσα που με κατέχει.
..........................................

Του παιδιού σου το παιδί,
Το δύο φορές παιδί σου.
Το βλαστάρι σου στον ξένο τόπο
Είμαι το παιδί του μετανάστη,
Κι εσύ , Ελλάδα, μάνα μου.

 

ΘΕΛΩ

Θέλω σε μια πέτρα να ακουμπήσω την ψυχή μου
και το σώμα που την τυλίγει, και εκεί να δω της ζωής μου,
ένα ένα τα σημάδια να περνάνε και να μη μου βγαίνει δάκρυ.

Να μπορώ ξάστερα να σκεφτώ
και να ξανά βαδίσω στους δρόμους τους παλιούς.

Να βρώ το παιδί.Το μωρό που χάθηκε.

Να βρω το είναι μου,
αγνό και παρθενικό,
κριμένω πίσω απ΄το φόβο..
Με την αθωότητα άθικτη στον καιρό,
και να μην ντροπιάζομαι για αυτό.

Θέλω να μεθύσω μέσα στην λαύρα ενός καλοκαιριού,
με ένα ροδοκόκκινο ήλιο, ένα ατελείωτο ηλιοβασίλεμα.

Θέλω μια πέτρα κοντά στη θάλασσα,
και ένα ελαφρύ κύμα να γλυκαίνει τις λαβωματιές του χρόνου,
και σαν ασπρόμαυρη ταινία να βλέπω πώς πέρασαν τα χρόνια
και να μην θυμάμαι ποια να' ναι η αρχή και πού το τέλος.

Θέλω να κοσκινίσω την άμμο στα χέρια μου
και σαν διαμάντια στις παλάμες μου,
να μείνουν τα όνειρα τα χαμένα, οι ελπίδες
και εκείνα που νόμιζα ότι μπορούσα να κατακτήσω...
αλήθεια, που να 'ναι;
άραγε, να υπάρχουν ακόμα;

Θέλω να χαθώ στο χαμόγελό σου ,
όπως τότε που είμαστε ξένοιαστα μικρά.

Να σου φωνάξω ένα καινούριο και ανανεωμένο
*σ΄αγαπώ* και να αισθανθώ πάλι την αγάπη σαν την πρώτη φορά.

Θέλω να ονειρευτώ

 
  
 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ

Θα γυρίσω, έλεγες.
Και τα γκρίζα σχιστά ματάκια σου,
Έπαιρναν μια νεανική καινούρια λάμψη
Σαν το ντροπαλό δάκρυ
Προσπαθούσε να κυλήσει
Πριν κρυφά το σβήσεις.
Θα επιστρέψω μια μέρα,-έλεγες-
Και θα σε πάρω κόρη μου απ΄το χέρι
Να σε πάω εκεί που μεγάλωσα....
Να σου γνωρίσω βρύσες και νεράιδες της βροχής,
Αστέρια και χρυσά στάχυα,
Βάλτους και γκρεμούς.
Ήλιους στρογγυλούς,
πουλιά και καλοκαιρινά φεγγάρια.

Να ανηφορίσουμε μαζί τον Παπάλουκα,
Μια μια τις πέτρες του να σκαρφαλώσουμε
Για να βρούμε μες τα πεύκα
Το παλιό πατρικό μου σπίτι,
Εκείνο το ερείπιο
Που ήταν παλάτι στα παιδικά μου χρόνια.

Θα επιστρέψω μια μέρα-έλεγες-
Στο μικρό μου χωριό,
-Κρυφή Ιθάκη-
Που άφησα γυρεύοντας
μια καλύτερη ζωή στα ξένα...
Τώρα που τα νιάτα μου πέταξαν
Και τα χέρια μου έλιωσαν στην σκληρή δουλειά,
Μόνο θέλω να φιλήσω το αγαπημένο χώμα
Που τόσο καιρό νοστάλγησα μακριά του,
Και να αγναντέψω μια φορά ακόμα
Τον καθαρό αρκαδικό ουρανό του...

Ήθελες να γυρίσεις.
Αλλά έπεσες σε ύπνο βαθύ
Δεν ξύπνησες πια ποτέ.

Πατέρα,
όλα σε περιμένουν.

 


Μπουένος Αύρες, Αργεντινή

Επικοινωνείτε
με την ποιήτρια
Χριστίνα Τσαρδίκος
E-mail: tsardikos@fibertel.com.ar

 
  
 
Αφιερωμένο
στην Χριστίνα Τσαρδίκος

Τα χείλη σιωπούν καθώς η καρδιά μας βουβή, σιγανά παρακολουθεί...

Όταν λόγοι ευαγγελίου παρουσιάζουν την πορεία του πόνου και της θλίψης Εκείνου...

Και η ψυχή άφωνη παρακολουθεί την ζωή της να χάνεται...

Εμείς παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές του Θείου δράματος, τα συμβάντα, αυτά τα ανεξήγητα που σήμερα πιά δεν χωρούν στην αντίληψη της καρδιάς μας.

Όμως όταν οι ήχοι της καμπάνας χαρμόσυνα διακηρύττουν την αρχή του τέλους και Εκείνος αποδεικνύει ότι ποτέ ένα τέτοιο τέλος δεν υπήρξε πιό ελπιδοφόρο, πιό ζωντανό, πιό μεγαλειώδες...!

Σήμερα, η εκτύλιξη του Θείου δράματος ανάγεται στην καθημερινότητα, εάν μέσα μας παρακολουθήσουμε την επανάληψη της σκηνής, πόσο συχνά οι ρόλοι αλλάζουν και οι πρωταγωνιστές καθηλώνουν την όποια κίνησή μας. Ανάγεται στον έξω κόσμο μας αλλά και στον έσω και όταν τους ενώσουμε, τότε χαρμόσυνα οι ήχοι της καρδιάς μας θα διαλαλούν...

Ναί, κλίνω την κεφαλή μου με σεβασμό μπροστά στην αναγνώριση του αποτελέσματος που έφερε την ζωή, την ελευθερία, την ελπίδα, τόσο κοντά, τόσο αληθινά, τόσο αδιάψευστα ώστε συνεχώς να επαναλαμβάνεται και να δημιουργεί.

Ναί, κλίνω την κεφαλή μου, για να μπορώ να την υψώνω δυνατά μαζί με την αγάπη Εκείνου.

Κάθε ευχή, ευλογία να γίνεται μέσα από την όποια κίνησή σου. Κάθε δέηση πράξη να καθίσταται που αναβλύζει από την ευλογούμενη κίνησή σου. Κάθε κυμματισμός της ψυχής σου να είναι το κάλεσμα Εκείνου, που μεταλλάσσει την χαμένη ελπίδα, τον πόνο της ελληνικής καρδιάς σου, της δακρυσμένης σου ψυχής και γεννά την αγάπη, τον νέο σου κυμματισμό.

Και Εκείνος, η εσώτερη φωνή σου, δυνατά μα σταθερά σου ψιθυρίζει:

"Εγώ αγαπώ! Αγαπώ ό,τι εσύ ονομάζεις καρδιά, ψυχή, ό,τι στο λαμπρό ελληνικό σου πνεύμα περιέχεται, ό,τι στην δύναμη της σχηματοποίησής σου κινείται, εκφράζεται, ό,τι στα κύτταρά σου δημιουργείται. Αγαπώ! Αγαπώ εσέ, όπου και αν ευρίσκεσαι όπου και αν υπάρχεις και μαζί μ' εσέ διαλαλώ: Αγάπη, Αγάπη στην γέννηση της έκφρασης και της εκδήλωσής της, Αγάπη!"

Η αγάπη μου συνοδός της δικής σου Χριστίνα, αδελφοποιητή, της υγιούς, ανάλαφρης, δημιουργικής και ελεύθερης ύπαρξής σου, της ελληνικής, υψώνει το ποτήρι της και εύχεται "Χριστός Ανέστη".

 


The LAND of GODS
Since October 1996 Oakville / Τοροντο Canada