The LAND of GODS: Σπύρος Δαρσινός.. Επιμέλεια του Κώστα Δουρίδα

Since 1996


Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της ΕνότηταςΕπόμενη  σελίδα
Ηλεκτρονικό Περιοδικό
Λογοτεχνίας και Πολιτισμού

'Ελα να δεις...

Ο Σπύρος Δαρσινός γεννήθηκε 20 1939 στο Λεόντιο (Λιόντη) Κορινθίας και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο γυμνάσιο Νεμέας. Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό στράφηκε σε ποικίλες δραστηριότητες αλλά πάντα με έντονο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό. Στη δεκαετία του '60 ακολούθησε τα βήματα του Ομηρικού Οδυσσέα : μετανάστευσε στην Αμερική, όπου ζει μόνιμα αλλά με έντονο το νόστο της πατρίδας που αγαπάει και επισκέπτεται συχνά. Οι επαγγελματικές δραστηριότητες κράτησα σε μακρόχρονη επώαση τις πνευματικές τους ευαισθησίες. Κάποτε, όμως, οι ρίζες του. Μίλησαν μέσα του οι φωνές των προγόνων. Και στράφηκε δημιουργικά σε αναζητήσεις ουσιαστικές. Ευδόκιμα. Ασχολείται με την ποίηση. Παράλληλα, αρθρογραφεί σε έντυπα της Ομογένειας, αγγίζοντας θέματα επικαιρότητας και στηλιτεύοντας την κοινωνική αδικία.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
              
Mia apo auteV  tiV mereV
                 qa saV kalesw olouV ston Tenesi
                 Edw pio katw apo to spiti mou
                 einai mia limnh.
                Sthn akrh thV ecei enan pelwrio platano
                kai duo barkouleV demeneV pou liknizontai apala.
                Qa kaqhsoume sthn riza tou platanou pou
                petagetai san fleba exw apo thn gh
                kai qa saV diabasw ta poihmata mou

                Mono ....pou h limnh qa ginei galanh
                qalassa !!!
                O ouranoV qa ginei galanoV !!!!!!
                Oi barkouleV  qa ginoun  GalereV !!!
                Oi sticoi mou qa ginoun koupia stiV
                rutideV tou Aigaiou
                Kai ta ugra matia mou ELLADA !....

ΠΟΡΕΙΑ
Έρχομαι από τα δάση και τις υγρές
κοιλάδες του Νότου [Τενεσί]
Ξεκίνησα από ηλιόλουστη γη [Ελλάδα]
Κι ανάμεσα στο δυτικό μου νότο
και τη δική μου ανατολή
ένας πόθος και ένα όνειρο κυλάει
μια απ' εδώ και μια απ' εκεί
Ρίχνω γέφυρες ανάμεσά τους
Βάζω γλαστρούλες δεξιά και αριστερά
για να τις προξενέψω
Προσπαθώ να συμβιβάσω
δυο ζωές που με τεντώνουν
Δυο κόσμους
που θα έπρεπε να μας ενώνουν
Να ομορφύνω μια ζωή π' όλο μικραίνει.
Ζαλίζουμε γλυστράω πέφτω
ανεβαίνω αγαπάω γρατζουνιέμαι
[με τα πέριξ και τους πέριξ]
Σκαρώνω ονειρόπλεχτες σκεπές
Και κάτι παράξενο συμβαίνει
μέσα σε αυτό το σκαμπανέβασμα
Γίνουμε πάλι σαν παιδί νηπιαγωγείου
σε σχολική αυλή
Κι άλλοτε πάλι
θαρρώ πως βλέπω μια σκιά
που προσπαθεί να ενώσει
τα μυριάδες τρίμματά της
Κι όμως
εκείνο που με πικραίνει πιο πολύ
δεν είναι που ταλαντευόμουν
σε όποια πατρίδα να ζήσω τούτη τη ζωή
αλλά σε ποια από τις δυο ν' αφήσω
την τελευταία μου πνοή.

Τενεσί, 1998




ΠΟΡΕΙΑ


Έρχομαι από τα δάση και τις υγρές κοιλάδες του Νότου [Τενεσί] Ξεκίνησα από ηλιόλουστη γη [Ελλάδα] Κι ανάμεσα στο δυτικό μου νότο και τη δική μου ανατολή ένας πόθος και ένα όνειρο κυλάει μια απ' εδώ και μια απ' εκεί Ρίχνω γέφυρες ανάμεσά τους Βάζω γλαστρούλες δεξιά και αριστερά για να τις προξενέψω Προσπαθώ να συμβιβάσω δυο ζωές που με τεντώνουν Δυο κόσμους που θα έπρεπε να μας ενώνουν Να ομορφύνω μια ζωή π' όλο μικραίνει. Ζαλίζουμε γλυστράω πέφτω ανεβαίνω αγαπάω γρατζουνιέμαι [με τα πέριξ και τους πέριξ]



Σκαρώνω ονειρόπλεχτες σκεπές Και κάτι παράξενο συμβαίνει μέσα σε αυτό το σκαμπανέβασμα Γίνουμε πάλι σαν παιδί νηπιαγωγείου σε σχολική αυλή Κι άλλοτε πάλι θαρρώ πως βλέπω μια σκιά που προσπαθεί να ενώσει τα μυριάδες τρίμματά της Κι όμως εκείνο που με πικραίνει πιο πολύ δεν είναι που ταλαντευόμουν σε όποια πατρίδα να ζήσω τούτη τη ζωή αλλά σε ποια από τις δυο ν' αφήσω την τελευταία μου πνοή.
Τενεσί, 1998

ΑΚΑΡΠΕΣ ΦΩΛΙΕΣ

Η επιμονή μας παρ' όλες τις ελλείψεις η υπομονή μας παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες μαρτυρούσαν την αγάπη μας για τη γη Όμως η άνιση συναλλαγή του πάρε δώσε μαζί της έκανε την προσπάθειά μας μάταιη για χρόνια έως ότου γυρέψαμε άλλους ουρανούς

Η ΠΝΟΗ

Σε βρήκα στη ζεστή άμμο μιας άγονης κοιλάδας Πάλευες την ύπαρξή σου να στήσεις κ' ήσουν κακτάκι τρυφερό για μικρά αγκαλιάσματα τ' αγέρα κι άλλοτε φυντάνι θρήνος στων ανέμων την ατέλειωτη βουή άλλοτε σ' έπνιγε η έχθρα της στειρότητας και γινόσουν συρφετός Ανεμοστρόβιλος κραυγή

Σε βρήκα στην άμμο της άγονης κοιλάδας κ' ήσουν κακτάκι θρήνος φυντάνι κραυγή κι αναρωτήθηκα με τι νόμισμα πληρώνεις την ύπαρξή σου πάνω σε μια στείρα γη? με μια ρυτίδα? με ένα δάκρυ? με μια συμφωνία μυστική? ή σου παίρνουν λίγο - λίγο τη ψυχή?

Σε είδα και η ψυχή μου ανέβηκε στα μάτια ξαφνιάστηκες εγώ και συ ανοίξαμε ένα κανάλι από ζωή το 'ξερες πως θα γινόμουν το ρείθρο των ονείρων σου ήσουν πνοή που νοιώθει πονά μα ελπίζει ήμουν η φλόγα που καίει ζεσταίνει απαιτεί Ανάλαφρα πετάξαμε πάνω από τις γυμνές λόγχες πάνω από φόβους αγωνίες διπλωμένες στα πόδια κεριών που σιγόσβηναν πάνω από ανήλιαγες σπηλιές πάνω από αγγέλους φορτωμένους με κοπριά πάνω από μάνες που τους λέγαν πειστικά πως τιμή τους είναι που 'χασαν στον πόλεμο παιδιά

Χωρίς να θέλω το δάκρυ σου το είδα και σε παρέσυρα στην όχθη της φθοράς να μετράς τα φύλλα τα χλωμά σου είπα "Παίξε κι απ' την σοφία του κόσμου σου κρατήσου.

Κάποια χρυσαφένια δειλινά τα δάκρυα μιας μάνας κάποια ποιήματα τρελά μείναν μετέωρα γι' άλλων εποχών ταξίδια Τώρα μιλάς με το νερό έτσι για να υπάρχεις Και πέρα 'κει στο δειλινό και στων βουνών τις πλάτες τα όνειρά σου εκτέλεσαν στα χρυσαφιά ντυμένα

ΨΗΦΙΔΕΣ

ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ

Παράξενο, λίγο πριν αυτοκτονήσουν οι αυτοκτονούντες με σκοινί, ελέγχουν την αντοχή του με σχολαστικότητα, λες και φοβούνται ότι το βάρος τους είναι ελαφρότερο από τη ζωή τους και η ζωή τους είναι βαρύτερη από το θάνατο. Η αδούλωτη σπίθα στον άγριο βράχο της αυτόνομης κρίσης γίνεται αστραπή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στα τεχνητά αδιέξοδα των τσιμεντένιων συστημάτων

*

Ο μη θρησκόληπτος είναι αμαρτωλός όσο και ο βλαστός που ξεμπλέχτηκε από τα παλιούρια για τον ήλιο

*

Οι ξερές ρίζες ενός δένδρου είναι οι τύψεις της γης όπως οι ενοχές στη συνείδηση

*

Τα ζώα εκφράζονται με την ουρά τους, γι' αυτό και τ'αγαθότερα έχουν και τη μεγαλύτερη. Σε χιλιάδες χρόνια και αυτά δεν θα έχουν ουρά

*

Στο εξής οι λέξεις ανάλογα με την ικανότητα της ευελιξίας στην εναλλαγή της εννοιολογίας θα είναι το μοναδικό κριτήριο της ποιότητας του ανθρώπου, ο οποίος θα είναι καλαίσθητο ή ακαλαίσθητο κουτί. Έτσι θα επισκεπτόμαστε λέξεις στα αναμορφωτήρια, στα σχολειά και στις φυλακές.

*

Ένα φως σε βοηθάει να βρεις το δρόμο σου, σε εμποδίζει όμως να αναγνωρίσεις το σκοτάδι. εκτός κ'έχεις περάσει από μέσα του πρώτα.

*

Τη θέση που υποχωρεί το δίκιο -για χάρη της ειρήνης- καταλαμβάνει η αδικία, η οποία (θέση) τελικά γίνεται πληγή, διαμάχη και αιτία πολέμων

*

Η υλική δύναμη είναι ο κοινωνικός επιβήτορας και αυτουργός κάθε αδυναμίας και υποχώρησης.

*

Εσείς θα ζείτε αγαθά με γεμάτη κοιλιά και χωρίς φόβο για το θάνατο, εμείς θα εγκληματούμε τη βολή σας γιατί δεν έχουμε συνείδηση.

*

Στους δυνατούς, ο πόλεμος και ειρήνη είναι εγχειρίδια, στους αδύναμους καθίστανται επιβεβλημένη ανάγκη ύπαρξης.
Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι εκμεταλλεύσιμο προϊόν αντιψυχικών παρεμβάσεων

*

Η αγάπη μετετράπει σε συγκολλητική ουσία αδύναμων σωμάτων και ψυχών.

*

Η ελεημοσύνη είναι κέρμα σε βουλιαγμένη άμαξα.

*

Η έδρα της Ορθοδοξίας προτιμάει τα δεσμά του Ισλαμισμού.

*

Η αγαθότητα της ψυχής δίνει χώρο στην αδικία.

*

Η σημαία είναι αιμόφυρτο σύμβολο, Όπως η φιλοπατρία είναι εμφυσώμενο συναίσθημα. Στο μέλλον θα καταχωρηθούν στο πίσω μέρος του ιστορικού υποσυνειδήτου ως ενοχές έκπτωτου παρελθόντος.

*

Η ευημερία είναι -συνήθως-πλασματική.

*

Η τιμαριθμική εξέλιξη είναι αντιπροοδευτική.

*

Όλα αυτά τα συμβάντα, ευλόγως παροτρυνόμενα, εντυμονομιμοπρόσωπα και αντιφατικά οδηγούν τη ροή σε αλληλοσυγκρουόμενα ουσιαστικά και συνειδησιακά ρεύματα, με νικητή(?) το σκοινί απ' όπου κρέμεται ο σπασμένος καθρέφτης της αυτογνωσίας και το λυπηρό της αϋπνίας μου.

*

Συγχωρέστε με, αλλά ο στοχασμός είναι αχτίδα που περνάει και μέσα από τα κωδικοποιημένα Χ. Κάπου κάπου συμβαίνει να πιάνομαι και εγώ στους κλαμούς της...

*

Αγάπη είναι το βελούδινο πέρασμα του ανθρώπου μέσα στον άλλο απαράλλαχτο της φυσικής αρμονίας.

*

Η γνώση είναι διυλήτρα της τριβής μεταξύ ανθρώπου -ύλης και ανθρώπου-πνεύματος.

*

Η αντίδραση της υποτέλειας και της ανεξαρτησίας είναι θέμα ιδεολογικής διεργασίας. Μπορεί να είσαι ελεύθερος μες το κλουβί και σκλαβωμένος έξω

ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ

Πέρα πιο κει απ' του τάμα το νήμα απ' του Δία και την εκχυλίζουσα Ήρα απ' του τσαμπιού τα ερωτόχρωμα χείλη απ' του ροδιού την κραυγάζουσα γεύση έλα ας μετρούν τις πατούσες κατά μήκος και πλάτος έλα επίγνωση ροή μα και πάθος

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΡΑΧΟΣ

Μιλημένοι κι αμίλητοι έρχονται στα σουρωμένα φρύδια τους αναδρομική αμηχανία: οι στοχαστές έκπληκτοι απ' την ορμή πεζοπορούν κάθετα στη χλιδή των σωστικών αξιών ευρηματικοί ή όχι μετρούν ασυναίσθητα τη διαίσθησή τους καθώς τρικλίζουν οι αστερισμοί στο αστήρικτο "στερέωμα" Μιλημένοι ή αμίλητοι σε μία φλόγα κέρβερων πόθων υποτάσσονται κρατώντας φίδινα ραβδιά καταργούν κάθε ιεραρχία

Τα τρωκτικά ροκανίζουν τα θρύψαλα του κόκκινου βράχο απλωμένα χέρια σε μία πλεξίδα μπερδεμένων τάσεων πλέκουν μια ιστορία βαρβιτουρικών και εξάρτησης Πίσω περπατούν οι ασυγχώρητοι χάρακες μειοδότες της ενοχής θα μπούνε σε μια γυάλινη σφαίρα έγκλειστα λαθεμένα ξόμπλια απ' τις ουρές τους την αλήθεια θα βρούμε

Στις νύχτες τα χρόνια που θα 'ρθουν τα φτερά του Πήγασου χρόνου που φεύγει θ' αστράψουν με φως απ' της Εκάτης τη φλόγα λυκόφως απ' της Πλειάδας το φέγγος Στις μέρες τα χρόνια που θα 'ρθουν θα γίνουν οι ανάγκες Ηφαίστεια μπράτσα με υλικά από Ηλυσίων Πεδία θα χαλκέψουν ψυχές με Αδώνια κάλλη

Η άδηλη πνοή τ' αζώικου χρόνου τέρμηνα εγκυμονεί του καθ' ενός η διαδρομή στο επόμενο κληροδοτεί ένα σκαλί πιο πάνω για μια ψηλότερη κορυφή πάνω απ' των Καιάδων το βυθό θα χάσκουν άδειοι με στόμα ανοιχτό να καταπιούν Κουρήτες ανέργους θρόνους ξεπερασμένου

Κι όταν οι Υάκινθοι μ' ελεύθερη όψη στους στίβους πάλι με συνόμοιους ριχτούνε των Σίβυλων ο οίστρος θα σβήσει

Και όμως Τα χρόνια που απ' τα δάκτυλά μου γλιστράνε σα γύρη στους στήμονες όψιμων ανθών τα γλείφω με ηδονή προικοθήρα

Otan eimouna neoV  eica to monadiko karo sto cwrio Gia osouV den xerete ti einai karo  ,to karo htan :mia baria remoulka gia metaforeV   pou thn eserne  ena megaloswmo dunato zwo Eice  contro siderenio stefani gurw apo tiV duo yhleV xulineV rodeV kai enan karotsieri pou odhgouse me ta makria gkemia  to karo apo to uyoV thV karotsaV.Eice kai ena <<puro>>anamesa sto zwo kai to karo ,pou otan hqela na adeiasw to stafuli sto lino h to caliki sto carmani ton trabaga  kai to karo gurize orizontia kai adeiaze automatwV An qelete na maqete :to pio spoudaio pragma  se olh auth thn <<epiceirhsh karo>>den htan oute o karotsierhV oute to karo oute to zwntano,alla to fortio pou eprepe na paei ston proorismo tou .AV mhn trabame loipon ton puro prin ftasoume ston proorismo maV . MaV  ftanoun  oi tosoi alloi kaloqelhteV. SpuroV DarsinoV


NOMIZA
pwV eimastan h afh o enaV tou allou pou sbhnei thn agwnia thV afaneiaV maV Nomiza pwV eimastan h cordh o enaV sta sthqh  tou allou pou pianei thn omorfh antarsia twn yucwn maV. OmwV,tipota pia den maV enwnei Tipota pia den maV sugkinei Kai procwrame me ta ceria kremasmena anamesa stiV kalwdiwmeneV futeieV tou egwismou maV. Canomaste pali kai pali stouV idiouV panta dromouV me tiV idieV atomikeV ideeV kai tiV lipoqumeV mnhmeV SkubontaV pou kai pou stiV aneipwteV plhgeV maV ProspaqwntaV na anasuroume thn matwmenh dunamh thV alhqeiaV  apo tiV stacteV thV fqoraV maV . SpuroV  DarsinoV Tenesi 30 Iouliou    2006
SOU  EIPA TOTE

aurio meqaurio pou qa megalwsw qa perimenw n anqisei h anoixh kai qa sou  koyw ena louloudi Qa einai to prwto thV zwhV mou pou qa koyw kai to teleutaio   pou qa carisw Se sena mono.... louloudi mou  !!!...

Perasan cronia ki eimai akomh me to louloudi sto ceri na se perimenw ekei pou tote smigane ta monopatia maV na pame sta scoleia maV Ma su den fanhkeV pote..... SpuroV DarsinoV

O Kai lega  ...mwre kati leipei kati leipei.... Na ti eleipe: MIA FWNH,san ekeinh thn fwnh thV ManaV pou ebgaine sto prebazi thV mprostinhV portaV pou koitaze touV gumnouV  hliodarmenouV dromouV tou cwriou . Ebaze to ena  ceri thV panw apo ta matia thV kai to allo dipla apo thn fwnh thV gia na mhn thn skorpisei o anemoV kai fwnaze :Spuroooooooooo,paidiaaaaaaaa Elate ecw strwsei  trapezi .Kai meiV shkwname ta matia maV apo touV mpoucouV  kai trecame sfaira sto spiti .Bazame to kefali maV katw apo thn kremasth brush thV mouriaV,thn anoigame ,kai etsi ,me to nero na latzouraei sta paidika maV sthqh kaqomastan laimarga sto trapezi .

Na sai kala bre Stella pou mou thn qumiseV
Me agaph SpuroV DarsinoV





Stella h fwnh sou einai megalh !!!! Ftanei se olouV touV gumnouV dromouV th xenitiaV Se ola ta paidia thV patridaV...Se oleV tiV hpeirouV....
Me agaph SpuroV DarsinoV



Λογοτεχνία της Διασποράς :
ο ποιητής Σπύρος Δαρσινός








Οι κήποι
Υπάρχει μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στους κήπους που δεν καλλιεργείται είναι αυτό που λένε σύνορα.

Έτσι είναι και οι ψυχές :
δεν καλλιεργούνται όπως πρέπει εκεί που σμίγουν... λες και η μια ομορφιά φοβάται να σμίξει την άλλη !!!

Ελάτε φίλοι μου να φυτέψουμε ο καθ' ένας το λουλούδι του στα σύνορα των ψυχών μας.

Η πολυχρωμία της ιδιαιτερότητάς μας είναι συμπλήρωμα της ομορφιάς μας.

Σπύρος Δαρσινός
Nashville Tennessee
ΑΠΟΔΗΜΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ






ΠΟΡΕΙΑ...



Έρχομαι από τα δάση και τις υγρές κοιλάδες του Νότου [Τενεσί] Ξεκίνησα από ηλιόλουστη γη [Ελλάδα] Κι ανάμεσα στο δυτικό μου νότο και τη δική μου ανατολή ένας πόθος και ένα όνειρο κυλάει μια απ' εδώ και μια απ' εκεί Ρίχνω γέφυρες ανάμεσά τους Βάζω γλαστρούλες δεξιά και αριστερά για να τις προξενέψω Προσπαθώ να συμβιβάσω δυο ζωές που με τεντώνουν Δυο κόσμους που θα έπρεπε να μας ενώνουν Να ομορφύνω μια ζωή π' όλο μικραίνει. Ζαλίζουμε γλυστράω πέφτω ανεβαίνω αγαπάω γρατζουνιέμαι [με τα πέριξ και τους πέριξ]



Σκαρώνω ονειρόπλεχτες σκεπές Και κάτι παράξενο συμβαίνει μέσα σε αυτό το σκαμπανέβασμα Γίνουμε πάλι σαν παιδί νηπιαγωγείου σε σχολική αυλή Κι άλλοτε πάλι θαρρώ πως βλέπω μια σκιά που προσπαθεί να ενώσει τα μυριάδες τρίμματά της Κι όμως εκείνο που με πικραίνει πιο πολύ δεν είναι που ταλαντευόμουν σε όποια πατρίδα να ζήσω τούτη τη ζωή αλλά σε ποια από τις δυο ν' αφήσω την τελευταία μου πνοή.
Σπύρος Δαρσινός Τενεσί, 1998



F i l e   S p y r o  
E x e i s  A r e t i   s t o  
g r a p s i m o   s o u   ( K a i  e p e i d i     
a r e t i   d e n   a g o r a z e t a i  K A I  o u t e  
p o u l i e t a i   L e o  )   e   t e x n i  
s o u   e i n a i     t o m p r a !!!    K a t h e  
f o r a   p o u   t i n   d i a b a z o  
G i n o u m e   p a i d i  
k a i   t h e l o  
n a   ..p a i z o 
m a z i   t i s...,  
A K O M I   k a i  
n a  ...P r o s e f x o m a i  
g i a  n a   m i n   a l l a x e i s   p o t e  ! ! !
                                                                kd

...Kaqe fora pou prospaqw na anoixw ta ftera mou trabaw ton leukoplasth na dw tiV plhgeV mou.Mono an dw kaqara thn sobarothta touV qa mporesw na tiV giatreyw gia na petaxw pio yhla..H apaisiodoxia einai wfelimh otan entopizei thn pragmatikothta.Apo to baqoV sou prosmetraV kalutera to uyoV sou ap oti otan baukalizesai sta hmimetra thV korufhV sou .Apo maV exartatai na to kanoume paragonta qetikhV energeiaV. SpuroV   




Bohqeiaaaaaaaaa
Anqrwpe Pou eisai ?



.......Skotwnoun paidia oi Ebraioi sto Libano Sthn Palaistinh.
Aqwa paidia AgneV yucouleV .Kai oi Ebraioi zhtane parata
apo  to OHE gia na skotwsoun ki alla paidia .Kai to OHE touV dinei parata.
TouV dinoun parata oi politismenoi  EgklhmatieV na skotwsoun ta paidia

Ta paidia Einai epikinduna ta paidia Ecoun dei polu aima,
ecoun skotwsei touV goneiV touV,t aderfia touV mprosta sta matia touV ,
    ecoun dei polleV adikieV ,kai fobountai mhn touV ekdikhqoun otan megalwsoun,
prepei na peqanoun twra .

Mono otan pinoun agno  aima eucaristiountai oi brukolakeV ,
oi daimonoi me ta daimonika opla Skotwste ta paidia dolofonoi

Se ligo qa bgalete kerata kai oureV ,
qa kratame stauro otan qa saV blepoume,
qa saV sicaqoun ta idia ta paidia saV
Na doume poio mnhma qa saV cwresei esaV ?
poia gh qa saV luwsei,ti mpoca q afhsete pisw  saV

Pou na zhthsw bohqeia?
pou oi misoi apo maV eimaste sklaboi twn anagkwn maV
kai oi alloi misoi kratane ta exapteruga twn diabolwn ?

Bohqeiaaaaaaaaa Anqrwpe Pou eisai ?
SpuroV DarsinoV




Nai Pantelh, otan  o ousiastikoV logoV   xepetagetai apo thn aganakthsh  tou dikiou ecei dunamh,kai su to xereiV polu kala auto .Ki ecei dunamh giati pisteuw pwV akomh uparcoun anqrwpoi ! Kai uparcoun kai kubernhseiV pou xeroun pwV h sunechV anoch sthn panoplh adikia ,me ton kairo ,ginetai nomimh kai qa strafei kapia mera  kai epanw touV Lene pwV skotwnoun gia na<efarmwsoun>sthn perioch mia dhmokratia.Alimono an sthrizontai oi dhmokratieV sto aima aqwwn paidiwn Gi auto grayte ,grayte .Tipota den paei cameno .OpwV mia goulia nero mporei na swsei mia zwh etsi kai o alhqinoV logoV : mporei n anayei mia spiqa. Me ektimhsh SpuroV

KRITIKH

ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

Το ποιητικό έργο του Σπύρου Δαρσινού - ΗΠΑ
«Πέτρινες 'Aρπες» (1ον και 2ον)
Γράφει ο Βάιος Φασούλας, Γερμανία

«Η επιμονή μας / παρ' όλες τις ελλείψεις / η υπομονή μας / παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες / μαρτυρούσαν την αγάπη μας για τη γη / Όμως / η άνιση συναλλαγή / του πάρε δώσε μαζί της / έκανε την προσπάθειά μας μάταιη / για χρόνια / έως ότου γυρέψαμε / άλλους ουρανούς» (ΑΚΑΡΠΕΣ ΦΩΛΙΕΣ Σ. Δ.)

Σαν εισαγωγή θα έλεγα πως δεν θα 'ναι υπερβολή αν χαρακτηρίσει κανείς το χώρο της Ομογένειας σαν έναν γιγάντιο και αγέραστο «φούρνο». Μάλιστα! Έναν ακούραστο και αστείρευτο πνευματικό «φούρνο» που κατευθύνεται προς κάθε κατεύθυνση και προς τον καθέναν προσφέροντας «καρβέλια», φτιαγμένα με των μουσών μαγιά, επιδέξια και επίπονα σμιλεμένα με λέξεις πλούσιες και σπάνιες, που δεν ακούμε κάθε μέρα ή που μας είναι ακόμα και άγνωστες. Λέξεις που δίνουν το πνευματικό τους κάλλος, ακόμα και μελωδίες, που μέσα απ' τις σχισμές των «καρβελιών» ακούγονται σαν κουδουνίσματα γιδοπροβάτων που χαρούμενα τρέχουν για βοσκή. «Φούρνος», λοιπόν, η Ομογένεια που προσφέρει όλα τα «υλικά» και μάστορας ο φούρναρης που συντελεί επιτυχώς στο πλάσιμο των «καρβελιών» για να προσφέρουν, μαζί με την πνευματική τους γεύση, τη γοητεία και την ομορφιά, και το καταλάγιασμα τής άλλοτε ανήσυχης και κουρασμένης και άλλοτε ασυμβίβαστης και ανυπότακτης ψυχής.
Σπύρος
Δαρσινός













Ένωση Ελλήνων
Λογοτεχνών Συγγραφέων
των Πέντε
Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ)

Ένας ακούραστος και φλογερός «φούρναρης», λοιπόν, και ο Σπύρος Δαρσινός, που έντεχνα και αθόρυβα μεταβάλλεται σε «Δούρειο Ίππο» και σαν σύγχρονος και πολυπράγμων Οδυσσέας μεταφέρει τα πυρά του ασυμβίβαστου λόγου του στα μεγάλα αλώνια του κόσμου μας. Κι εκεί σαν «εισβολέας» εισβάλει στα ναρκωμένα απ' την ύλη ανθρώπινα πνεύματα και ταρακουνά τα κολλημένα και αλλοιωμένα απ' τη σήψη νερά προσπαθώντας να αλλάξει τον ρου των πραμάτων• τον ρου το κακών κειμένων.

'Aλλοτε σαν ταξιδιώτης κυνηγώντας το «μεγάλο» όνειρο στα πέρα και στα δώθε, άλλοτε σαν τροβαδούρος, έχοντας παραμάσκαλα τις «'Aρπες» του υμνεί την αγάπη, τη φύση και τον Ήλιο. Πότε σαν ρομαντικός και ονειροπόλος στα παλιά και τωρινά και πότε αρματωμένος με τα ξίφη του λόγου, να τον μεταφέρει «πικρό», «σκληρό», ασυμβίβαστο και «επιθετικό», να προειδοποιεί και να δικάζει, προσκαλώντας σε εγερτήριο θεούς και ανθρώπους να κοιτάξουν το μέλλον. Ένα μέλλον που μέσα από τους στίχους του διαγράφεται αμφίβολο, δυσοίωνο, εξωπραγματικό.

'Και όπως καταγράφει με λίγους στίχους στην πρώτη του ποιητική συλλογή, στο πρώτο του ποίημα, «ΑΚΑΡΠΕΣ ΦΩΛΙΕΣ», ο ποιητής αφήνει τη διορατικότητά του να οραματιστεί «άλλους ουρανούς» αφήνοντας τη δεδομένη πλέον και κατασυλημένη αγάπη για τη γη, να σφυρηλατείται στους άκμονες των αντίξοων συνθηκών, των ανάρμοστων συναλλαγών και στην ανθρώπινη δίνη. Η πρόταση-δύναμη για μια κοινωνική-φυσική «ανατροπή», κατά την άποψη του ποιητή και βάση δεδομένων, καθίσταται πλέον αδύναμη και «άκαρπη» εξού και η επιβολή του λόγου, που επέλεξε «άλλους ουρανούς», δίνοντας αλληγορικά μια άλλη προπαρασκευαστική «μηχανή», ικανή να φτιάξει έναν άλλο, ανθρώπινο κόσμο.

Πολλές οι παραστάσεις που μέσα από τα αχανή «καμίνια» της ζωής μάς δίνει με τις «Πέτρινες 'Aρπες» του ο ποιητής, που όμως κουδουνίζουν μελωδικούς λυρικούς ψαλμούς, επικεντρώνονται στον Πλανήτη Γη και στην έντονη και καταστροφική παρουσία διαφόρων μιασμάτων, όπως παραστατικά δίνει εικόνες μέσα από το: «Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ»... «τραγοπόδαροι νάνοι με ματωμένες πατούσες / στη γη σουλατσάρουν χαχανίζουν κι ελπίζουν...», όπως άλλωστε αυτές, πληγές και «νάνοι», παρουσιάζονται πολυποίκιλα, ανάρμοστα και ατέρμονα στον κόσμο μας.

Δύσκολο να επιλέξει κανείς κάποιο ποίημα από τις ποιητικές συλλογές του Σ. Δ. Δύσκολο με την έννοια της αδικίας αν παραμελήσεις κάποιο από τα πολλά ποιήματα των δυο (2) συλλογών του, κάτι που ο ποιητής φρόντισε να μην προκύπτει. Όμως πιο να πάρεις και πιο να αφήσεις; Δύσκολη επίσης είναι η ερμηνεία που θα δώσεις αφού η ψυχή του ποιητή εξωτερικεύεται πλησιάζοντάς μας με ποικίλα πρόσωπα: Πότε γελαστή και πράα, πότε χαρούμενη και λυπημένη, άλλοτε τρυφερή σαν λουλούδι και απαλή σαν αύρα, κάποτε ερωτευμένη και τραυματισμένη, άλλοτε δείχνει σαν τα ουράνια τόξα, που μετά την καταιγίδα αφήνουν μια φωτεινή ανταύγεια χρωμάτων μέχρι που να επικρατήσει η ειρήνη! Εκεί θα δούμε και τον ποιητή «άγρυπνο», ανήσυχο και έτοιμο, εκεί που καταλάγιασαν και όλες οι άγριες φωνές των κτηνών που δημιούργησαν την καταιγίδα, εκεί λοιπόν βρίσκεται ο ποιητής, έτοιμος να εμποδίσει τη συνέχιση των ονάγρων να φτιάξουν πίσσα και σκότος μέχρι την απόλυτη και παντοτινή επικράτηση του χάους. Εκεί και ο Σπύρος Δαρσινός έρχεται να ανατρέψει και να διαλύσει ό,τι δυσκολεύει την ανθρώπινη ανάπνα και εκθέτει σε αμφισβήτηση και κίνδυνο την τροχιά της γης μας.

Το καθένα από τα ποιήματά του δίνει τη δική του ξέχωρη διάσταση, ομορφιά και γοητεία. Το καθένα αναδεικνύει το τωρινό και το περασμένο, πάλλεται με το ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον και με τα «καλοψημένα καρβέλια» του, αλλοιώνει την αιθαλομίχλη της σκούρας πραγματικότητας μετατρέποντάς την σε ελπίδα. Ελπίδα που βγαίνει μέσα από ένα σύμπλεγμα απαισιόδοξων καταγραφών - όπως συχνά φαίνεται μέσα από τους στίχους του- την οποία, απαισιοδοξία, έντεχνα τη μεταβάλει σε αισιοδοξία για συνέχεια καταπολέμησης του τόσου κακού και άσχημου «ως τώρα», σε καλό, όμορφο και αρμονικό αύριο.

Στις πότε εδώ και πότε εκεί διακυμάνσεις, που σαν κύματα εκρήγνυνται προς κάθε κατεύθυνση διαλύοντας βράχους και σύννεφα, οι στίχοι του πάντα δείχνουν έναν δρόμο, μια διέξοδο. Η επιλογή και η επιστράτευση φυσικών συμβόλων, μεταφορών και αλληγοριών, είναι χαρακτηριστικά που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα από τον αναγνώστη. Ο ποιητής «απαιτεί» από τον αναγνώστη, σε αυτό που του προσφέρει, να το αγκαλιάσει όπως ο αγαπητικός την αγαπητικιά για να μπορέσει να βρει και να γευτεί την απόλαυση της τέχνης ακόμα κι αν αυτό είναι ένα «ποτάμι»! Ένα «ποτάμι» παράδειγμα, που μπορεί να «παρασύρει» κι αυτόν που θέλοντας να το πλησιάσει για να αφουγκραστεί τα βουητά του και που, το ίδιο «ποτάμι», να εκπροσωπεί αυτό που δε φαίνεται.

Εκεί θα φανεί μια φυσική δύναμη αδιανόητων διαστάσεων όταν αυτό απελευθερωθεί και λειτουργήσει «φυσιολογικά» παρασύροντας τη συγκροτημένη αιώνων «βρωμιά» που του φράζει το δρόμο. Κι εδώ, όπως και αλλού, στο ποίημά του: «ΟΙ ΤΩΡΙΝΟΙ ΖΑΛΟΓΓΟΙ» ο ποιητής φωνάζει, προστάζει, εκλιπαρεί ζητώντας από το «ποτάμι» να πάρει την πραγματική του όψη:

«Ω ποτάμι / πονώ όταν βλέπω την ορμή σου να πετρώνει / μέσα σε κυκλώματα βουβά / σε υπογραφές παλιάτσων / μέσα σε χρυσοκέντητα κούτια / που υπαγορεύουν τη δόση του χαμού σου / Όπου να 'ναι η φωτιά των Ζαλόγγων / τα καλούπια θα λιώσουν / τα ποτάμια σε γάργαρη κοίτη θα ενώσουν / διαμπερές τη γης θε να σχίσει / κι ο άνθρωποι από τις καθαρές όχθες / τις στάχτες από των Ζαλόγγων τις φλόγες / θα πλένουν».

Η «φυγή»-μετανάστευση αποτέλεσε μια «διέξοδο» και για τον ποιητή προς άλλες χώρες, προς άλλους λαούς και πολιτισμούς που ναι μεν ανθούσαν, παράλληλα όμως λειτουργώντας σαν προπαρασκευαστικές από κάθε άποψη υλικές «μηχανές» εκκολάπτανε τον πνευματικό εξοστρακισμό και όχι μόνο τον ελληνικό. Γι αυτό στον ποιητικό λόγο του ποιητή θα βρούμε επεξεργασμένο πολιτικοκοινωνικό λόγο κι αυτό είναι το μέγα ατού του ποιητή που ούτε συντρίβεται ούτε χάνεται στη διαχρονικότητα. Πύρινη, ωμή όσο και ρεαλιστική η καταγραφή του συγγραφέα των δυο ποιητικών συλλογών: «ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΑΡΠΕΣ» δε θα μπορούσε να μη σταθεί στο μετανάστη και στη μοίρα του, όταν ο ίδιος εδώ και πολλές δεκαετίες, παιδί ακόμα, «εγκατέλειπε» την πατρίδα του και τη γενέτειρά του, το Λεόντιο (Λιόντι) Κορινθίας, αναζητώντας άλλους «ουρανούς», άλλη πνοή, όπως γράφει στο ομώνυμο ποίημά του «ΠΝΟΗ». Στον νέο υλικό κόσμο της ευημερίας και της προόδου που βρέθηκε ο Σπύρος Δαρσινός δεν έμεινε αδιάφορος ή ξένος από τα καθημερινά προβλήματα των συμπατριωτών και συμπολιτών του και γενικότερα της διεθνούς κοινωνίας. Δε θα μπορούσε παρά να αδράξει τα «χειρουργικά νυστέρια» του, να μη συμβιβαστεί ή να παραιτηθεί απ' την κάστα των πνευματικών θησαυρών, των ιδανικών και ανθρωπίνων αξιώσεων που κληρονόμησε. «Συγκρουόμενος» πολλές φορές όχι μόνο με τα συνεχώς αναπτυσσόμενα αρνητικά δρώμενα, τα οποία διαμόρφωναν και διαμορφώνουν τους Πολίτες σε «μάζα»-«όχλο» και γίνονται κτήμα ή «πράγμα» της καθεστηκυίας τάξης, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό του, τον οποίο ξεπέρασε.

Η αγωνία και ο φόβος έναντι της παράφορης πνευματικής δήωσης αποτέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά και δυναμικά εφόδια να εναντιωθεί και να αντισταθεί και με τα δικά του «σπαθιά» να σκίζει τις κουρτίνες των τερατόμορφων συστημάτων που εσαεί υποβαθμίζουν την ανθρώπινη νοημοσύνη. Μέσα σ' αυτό το αφύσικο σύμπλεγμα της ύλης ζει και ο μετανάστης, ο οποίος «προβιβάστηκε» σε «Πολίτης του Κόσμου». Ένας «ηλεκτρονικός» Πολίτης που να μην έχει ιστορία, ρίζες, ιδανικά και αξίες, ένας Πολίτης με κομμένους τους διαύλους επικοινωνίας με το Αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα... Ξεφυλλίζοντας το «ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΑΡΠΕΣ» διαβάζοντας το: «Η ΠΝΟΗ» βλέπουμε μια σκηνή-αντιπαράθεση των μεταναστών που συνθέτουν το τοπίο, που μόλις προανέφερα. Παραθέτω δυο μικρά αποσπάσματα του ποιητή:

«Σε βρήκα / στην άμμο της άγονης κοιλάδας / κι ήσουν κακτάκι θρήνος φυντάνι κραυγή / κι αναρωτήθηκα / με τι νόμισμα πληρώνεις / την ύπαρξή σου / πάνω σε μια στείρα γη; / με μια ρυτίδα; με ένα δάκρυ; / με μια συμφωνία μυστική; / ή σου παίρνουν λίγο-λίγο την ψυχή;» ... «χωρίς να θέλω / το δάκρυ σου το είδα / και σε παρέσυρα στην όχθη της φθοράς / να μετράς τα φύλλα τα χλωμά / σου είπα / παίξε κι απ' την σοφία του / κόσμου κρατήσου“. «Κάποια χρυσαφένια δειλινά / τα δάκρυα μια μάνας / κάποια ποιήματα τρελά μείναν μετέωρα / γι' άλλων εποχών ταξίδια...».

Επιστέφοντας για λίγο στο: «Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ» θα δούμε τον ποιητή να καταθέτει στην αναφορά του, τους «φόβους» του για το επερχόμενο «χτύπημα» του Πλανήτη και να προσδοκά από την ελπίδα να το αποτρέψει:

«Οι ασίγαστες ώρες οι μέρες οι πλάνες / αστάθμητες τάσεις σπαθιά σταυρωμένα / κρατώ και κρατάς το νήμα της ύπαρξης / ζωσμένο στις φασκιές μιας μοίρας που ξέρει / σπαρταράω τρυγάω γελώ μ' απορία / τιτιβίζω σε γλώσσες παίζω τραγούδια / αρμέγω βλαστούς που την άβυσσο σκάβουν / φανάρι κρατάω στη μοιραία πορεία...»

«Σ' αγάπησα / στα μέτρα μου ήσουν / σε μυριόνυχτες ώρες σ' έπλασα μόνος / με υλικό κι από των αρχαίων τα μύθη / μα έμεινα μόνος / στα άπειρα πλήθη / να γκρεμίζω το νόημα / των στημένων εικόνων / Χτυπώ τα κύμβαλα μα το δάσος κοιμάται / το νανουρίζει το αύριο με τους / μοντέρνους εχθρούς του / πάνω σε έλκηθρα κεραυνοί το τραβάνε / φουσκωμένοι από θάνατο στο χαμό το οδεύουν / και στα μουντά τα σεντόνια τους / ζωντανό το κηδεύουν...»

Θα μπορούσε να γραφεί κι ένα βιβλίο για ένα στίχο ή μια στροφή, αλλά ας κλείσει ο ίδιος ο ποιητής τούτη την αναφορά-ανάλυση, που όσο ταπεινά μπορούσα την έγραψα. Στο δυσοίωνο εκκρεμές κι ανάμεσα στην απαισιοδοξία και αισιοδοξία προσπαθώντας όχι να διαγράψει ή να παραβλέψει τα όσα γράφει, αλλά κλείνοντας τις κουρτίνες του παγκόσμιου θεάτρου αφήνει την ελπίδα να αποφασίσει. Στο «ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ» το κλείνει:

«Μα πώς μπορώ να μην θυμάμαι τα παλιά; / Αφού μέσα τους η ζωή μου είναι βαλμένη / όμως θα στριμώξω στης ψυχής μου τη γωνιά / ό,τι η θύμηση πόνο μαζί της φέρνει».

(Ο Σπύρος Δαρσινός είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΕΛΣΠΗ και τομεάρχης Αμερικής Sdarsinos@aol.com )

Ε .Ε. Γερμανία 01 Μαΐου 2005 www.fasoulas.de / Vaios@fasoulas.de



...Καταδιωκόμενος ο Κολοκοτρώνης από τα κυβερνιτικά στρατεύματα στον εμφύλιο πόλεμο του 1825, στάθηκε κάτω από μια καρυδιά να ξεκουραστή. Και μονολογούσε λυπημένος: -Τί έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολάνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια... * (Γνωστή και η λαϊκή παροιμία: «Το δέντρο πώχει τον καρπό όλο πετροβολιέται». Κολοκοτρώνης: Τα Ιστορικά ανέκδοτα ...   
σήμερα: