Και όπως πουλί ξενιτεμένο και στην πραγματικότητα έχει υπάρξει, μας μνημονεύει υμνώντας πρώτα και περισσότερο την αγάπη της, και γενικά την Αγάπη, στην πατρίδα πρωτογή, όπου το φως και την ομορφιά τής πλάσης αντικρίζει ο άνθρωπος. Και μας θρηνεί για τα όσα μνημονικά της ζουν και υπάρχουν ακόμα στη θύμησή της, και όχι μόνο για τη χωριάτική της πανώρια γειτονιά. Αλλά και με λατρεία ευγνωμονούσα τη μάνα-γεννήτρα της και τον σεβάσμιο πατέρα της και όχι μόνο μία φορά. Θρηνεί για το χαμό τους και την απουσία τους από τη ζωή. Πόθος της να ξαναήσαν σιμά της, κλαίει βουβά για την απώλεια της φίλης, νοσταλγεί το φίλο τον ειλικρινή.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Από τον Εκδοτικό οίκο "Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ" Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Ι Σ Ε το νέο βιβλίο της ποιήτριας 'Aσπας Παπακωνσταντίνου ...ενός κόσμου αλλοτινού ΠΟΙΗΣΗ Φωτογραφίες Εξωφύλλου: Δημήτρης Μανιάτης. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ σελ. 112 τιμή: 10,45 Ευρώ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ: Εκδοτικός οίκος "Β. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ" Σόλωνος 96 - 5ος όροφος - 106 80 Αθήνα τηλ. 210-3607725 / 210-3609126 fax: 210-3609126 www.bkyriakidis.gr / e-mail: bkyriakid@otenet.gr

Τραγουδάει και υμνολογεί την πανώρια Φύση, που μέσα της ναό λατρείας έχει στήσει. Ποιητικά μας ζωγραφίζει τα ρυάκια της, τα πλουσιόφυτα δάση της, τα ολόρθα βουνά της. Και πιότερο μας ομολογεί για το πλούσιο, το ανέσπερο φως του ήλιου και των φεγγαριών, των αστεριών ακόμα. Αλλά και για το αέναο εκείνο φως μας υμνεί, όπου φωλιάζει μέσα μας και μας συνδράμει να υψωνόμαστε σε σημαντικούς δημιουργούς και μεγαλοβουλίας διαλαλητές! Και βέβαια την υψηλότερη, την πρώτη πρώτη θέση στην κλίμακα της ποιητικής της υμνοδεσίας αποτελεί η Θεϊκή Παρουσία και υπόσταση, καθώς ακριβώς λατρεύεται αγνά και με οσιότητα από τον απλό, όμως θρησκευόμενο άνθρωπο.

Έτσι, για όλα τούτα και όσα άλλα, και διάφορα και πολλά, τα οποία διακρίνουν την καθάρια, την απέριττη, όμως βαθιά και αληθινή ποίηση τής ’σπας Παπακωνσταντίνου, τα ποιητικά της συνθέματα όχι μόνο διαβάζονται σαν να είναι γνώριμα και οικεία, αλλά και αγαπιούνται, καθώς να είναι δικά μας προσωπικά. Εφόσον, αν και εμείς θα δυνόμασταν, για τα όμοια προσιτά στην καρδιά και στο νου μας θέματα θα συνθέταμε ποιήματα, για να τραγουδήσουμε της καρδιάς τους πόθους και τους στοχασμούς του νου, του απλού μας, του άδολου, του ευσυγκίνητου όμως Νου του Πανανθρώπου!

Και οφείλουμε να κάνουμε δύο δοξαστικές παρατηρήσεις: Η πρώτη αφορά στην ευλύγιστη και κυριολεκτούσα εκάστοτε με τα θέματά της Ελληνική μας Γλώσσα, παρά την πολύχρονη απουσία της ποιήτριας από την Πάτρια Ελληνική της γη. Και η δεύτερη αφορά στον ιδιόμορφο, να ομολογήσουμε, ρυθμό της, μετρικό ρυθμό των ποιημάτων της. Συχνά οι στίχοι της διατηρούν την παραδοσιακή μορφή. Όταν όμως πιέζονται από εκφραστική της διαφορετική ανάγκη, η παραδοσιακή μορφή των στίχων της διαθλάται. Όμως χωρίς να χάνεται η συνοχή και δετή συγκρότηση των όσων επιμένει και ζητάει να μας διακηρύξει και να μας εισάγει στην ομορφιά και στη μύησή τους. Ώστε και ανενόχλητοι ποτιζόμαστε από τα αρωματικά ροφήματα των αγνών της, όμως ακνάτων συναισθηματικά, των απλών της και αυθόρμητών της στίχων. Και της συγχωρούμε, όπου και ό,τι επαναλαμβάνει να υμνεί, επειδή την πιέζει η ποικίλης πνοής και επίμονη συχνά έμπνευσή της, ώστε λήγει σε εκφραστική της ποιητική επανάληψη.

Τούτη η συλλογή ποιημάτων τής δημιουργού είναι η δεύτερη κατά σειρά έκδοσης. Πάρα πολύ βαθύτερη σε αίσθημα και πλουσιότερη σε δωρεά εσώψυχων προς εμάς εμπειριών της και βιωμάτων. Ευχόμεθα από την καρδιά μας να ακολουθήσουν και άλλες της. Επειδή ένας αμετανόητος ποιητικός ποταμός, καθώς συμβαίνει να υπάρχει η ποιήτρια 'Aσπα Παπακωνσταντίνου, δε δυνάμεθα με κανένα τρόπο να την αναγυρίσουμε από την ευλογημένη ροή της. Ώστε και πλούσια και άλλα με βέβαιη την ελπίδα και πεπεισμένη την προσμονή αναμένουμε.

ΒΑΙΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ Σχολιάζοντας το «Ήλιε της καρδιάς μου» Είναι γοητευτικό, όμορφο και ωραίο να ακούς το κελάηδημα ενός πουλιού, ενός πουλιού που πέταξε στα βουνά και στους κάμπους, που δροσίστηκε απ' τα κρουσταλλένια νερά των Αγράφων, που τραγούδησε τραγούδια των μουσών και της φύσης το κάλος, που γεύτηκε τον καημό και τη νοσταλγία, που έζησε τον πόνο και τη θλίψη, που ταξίδεψε πάνω από ωκεανούς και βρέθηκε σε μακρινές πολιτείες, μέχρι που κάποια μέρα γύρισε στην πατρίδα.

Έχοντας διπλό το νόστο στα φτερά του, την αειθαλή δίψα του τραγουδιού και τα πολλά ακούσματα απ' την ξένη, κάπου στη μεγάλη από μπετόν πόλη, Αθήνα, φώλιασε κι από κει συνεχίζει το αέναο τραγούδι του, αγνό και άφτιαχτο, όπως το χάρισε η μητέρα φύση. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό γυρνά τόπους και λιβάδια, αφουγκράζεται να βρει και άλλες φωνές να βάλει και τη δική του και μαζί με τ' άλλα πουλιά να τραγουδήσουν την άνοιξη.

Και τη βρήκε, η Ασπασία Παπακωνσταντίνου, την άνοιξη, να ανθεί σ' ένα περβόλι με χιλιάδες πουλιά, με μύρια άνθη να μοσχοβολούν και να μεθούν τα κελαηδήματά τους κι εκεί έστησε τη δική της φωλιά και συνεχίζει το τραγούδι...

Πώς αλλιώς θα μπορούσα να περιγράψω τη συγγραφέα της ποιητικής συλλογής: «Ήλιε της καρδιάς μου», όταν μέσα απ' τα ποιήματά της οι αναφορές της, πλασμένες με τρυφερό και απαλό λόγο, σε συγκινούν και σε γοητεύουν, σε ταξιδεύουν μπροστά και σε γυρίζουν πίσω, σε φέρνουν στο παρόν και ατενίζουν το μέλλον. Το χτες της νοερής ανάμνησης και της νοσταλγίας και το ζοφερό σήμερα, η Ασπασία προσπαθεί να τα μεταφέρει στο αύριο, με την ελπίδα πως μέσα και από τα δικά της τραγούδια, θα αλλάξει το Εγώ σε Εμείς.

Για όσους δε γνωρίζουν το έργο της επέλεξα ένα δυο αποσπάσματα, τα οποία δείχνουν μέρος του χαρακτήρα και του ποιητικού της πάθος καθώς και την αγάπη,- έντονο χαρακτηριστικό της- την οποία θα τη βρούμε στους στίχους της παντού και διάχυτη. Σε ένα από τα ποιήματά της: «Έφυγε ο χειμώνας» γράφει: «’νοιξή μου όμορφη στα χίλια χρώματά σου / παράδεισος είναι η γη μ' αυτή την ομορφιά σου.»

Σε κάποιο άλλο «Αηδόνι μου γλυκόλαλο» ποιώντας το αηδόνι γράφει: «Αηδόνι μου γλυκό θέλω κι εγώ να 'ρθω / στο δάσος να σ' ακούσω / δίπλα με τ' άλλα τα πουλιά εσένα να θαυμάσω / αηδόνι μου σαν φτάσω...»

Σε οικογενειακή ενότητα λεπτά και μεστά δίνει τις διαστάσεις της μητέρας, όπως στο: «Μάνα». «Κι έμεινα να καρτερώ / Το βλέμμα το θλιμμένο / και το γλυκό σου γέλιο Αχ! μάνα μου, φως, της ζωής αγαπημένο...». Και στο: «Σε πεθύμησα» στο ίδιο μέτρο γράφει: «Η ορφάνια είναι δύσκολη Και γιατρειά δεν έχει / Μάνα στον κόσμο δεν μπορεί / κανείς να ξαναέχει...»

Αν και δεν είμαι ειδικός να κρίνω το έργο της αγαπητής φίλης, Ασπασίας Παπακωνσταντίνου, ωστόσο με ενδιαφέρον μελέτησα τα πρωτόλεια ποιήματά της, της πρώτης συλλογή της, και επίσης με ενδιαφέρον παρακολουθώ την εξέλιξή της και τέλος, αφού συγχαρώ την αξιέπαινη προσφορά της στο απέραντο λιβάδι της ποίησης, είμαι βέβαιος πως στην επόμενη ποιητική της συλλογή θα δώσει ό,τι καλλίτερο από τα κελαηδήματά της.