14/11/2004 Αγαπητέ φίλε Κώστα Δουρίδα,
Πολύ συγκινητικός ο τρόπος που διάλεξες να επικοινωνείς με τους φίλους σου.
Ποιητική αλληλογραφία. Γιατί η ποίηση είναι η πεμπτουσία του κόσμου.
Πολλη ζεστασιά και τρυφεράδα αναπέμπει η ποιητική σου αλληλογραφία.
Οι στίχοι σου, γραμμένοι με γνησιότητα και καθαρότητα με συγκινούν βαθιά.
Δώσε λοιπόν το σύνθημα: Πες το με ένα ποίημα!
Εύχομαι υγεία και χαρά σε σένα και στην οικογένειά σου.
Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου
Αγαπητέ μου φίλε,
Τελευταία μου ήρθανε χαμπέρια
με τα πουλιά, πως η γενιά μας
δεν πάει καθόλου καλά. Πολλοί * *
γνωστοί μας φίλοι και δικοί φύγανε..
Κι' εμείς ψαχνόμαστε ..κρυβόμαστε
απ' τους γιατρούς και τον εαυτό μας.
Δεν έχουμε το ..θεό μας.
..Και άλλα τέτοια πολλά..
Νάσαι καλά!!
'Εχω ακόμη να σου ειπώ
πως τελευταία μου συμβαίνει
να ..μου-λάμδα-κίζουμε..
'Αλλοι το λένε καλύτερα:
"περνάω κρίση"..
Περίμενα το χρόνο να γυρίσει
τάχα μου να ξεκουραστώ
βλέπω την γενιά μου
νάχει ξεκληρίσει
και δεν βρίσκω τώρα
πού να πάω να κρατηθώ..
* *Αφιέρωμα στη μνήμη των Φίλιππα Τσαρνά, Μιχάλη Κατσιρούμπα, τον πρώτο εξαδελφό μου Χρήστο Θεοδωρακόπουλο και την γυναίκα του Αικατερίνη που και οι δύο εφυγαν νωρίς, τον συγγενή μου Κώστα Ζαφειρόπουλο, τον Περικλή Μενέγα, τον Θεόδωρο Κολοκύθα, Την Ελένη Δαγρέ, τον Ηλία Μακριλιά, τον Βασίλη Μοισάκο, τον Κώστα Μοισάκο, τον Πλάτωνα Ζαχαράτο, τον Χρήστο Πλατή..
Αγαπητέ μου φίλε Κώστα
Η δική μας γενιά όσο και καλά να μην πάει έχει δημιουργήσει,
έχει γεννηθεί στα χρόνια της μεγάλης αλλαγής της σύγχρονης Ελλάδας
από το μικρό κρατίδιο στην άκρη της Ευρώπης
μετά την απελευθέρωση
με το φτωχό και κατατρεγμένο κόσμο του
στην απαρχή μιας νέας εποχής
μιας εποχής που θα την διαφεντεύει ο νέος ελληνικός πολιτισμός
όπως τον οραματίζομαι
μέσα από τη μουσική ανθρώπων σαν τον Μ. Θεοδοράκη
μέσα από το αθλητικό πνεύμα σαν αυτό του Κώστα Κεντέρη,
του Πύρου Δήμα και τόσων άλλων
μέσα από το ΟΧΙ του αδικημένου και αδύναμου Ελληνο-Κυπριακού Λαού
ενάντια στα μεγαθήρια του πρόσκαιρου αυτού κόσμου.
Αυτός είναι ο πολιτισμός που εμείς έχουμε προωθήσει στον υπόλοιπο κόσμο
έτσι δεν χανόμαστε πια, απλά προσπερνάμε για να δώσουμε δρόμο τώρα
στ' αγαπημένα μας παιδιά.
Είναι δική τους πλέον η ιστορία και η γλώσσα μας,
ας τις προσέξουν... ας τις αγαπήσουν... ας τις προωθήσουν όσο κι εμείς
Νάσαι καλά όπως και όλος ο Ελληνισμός
κυρίως αυτοί που με κατηγόρησαν ή με αγνόησαν.
Εσύ επιμένεις να είσαι φίλος καρδιακός, πού να σε ξεχάσω...
Iakovos Garivaldis / 12/11/2004
