Τώρα παιδάκι μου, το χωριό έχει ούλου του κόσμου τα καλά. Δρόμους με άσφαλτο, ηλεκτρισμό, νερά στα σπίτια, ράδια, τηλεοράσεις, δήμαρχο και γιατρό, δεν έχει όμως ανθρώπους! Οι εκκλησιές αράχνιασαν. Τα μαγαζιά 'ρημώσανε, ούτε ψυχή στη πλατεία της εκκλησιάς,οι στράτες ούλες άδειες και στου σκολειού την αίθουσα λαλούνε κουκουβάγιες. Τριάντα ψυχές, ολημερίς τηράει η μια την άλλη. Η φύση φαίνεται μουγκή, στα πλάγια μουγκαμάρα. Σιγιά-πηγιά στα διάσελα, γαλήνη στις ραχούλες. Ούτ' ένα βέλαγμα προβάτου, ούτ' ένα γαύγισμα σκυλιού, ούτ' ένα γκάρισμα γαϊδάρου, ούτε φλογέρες και χαρές, ούτε θέρους κι αλώνια, ούτε σπαρτά και κήποι. Θυμώνεις όταν είσαι κει, λες κι όλα τους μοιριολογούν και κλαίν' τα περασμένα. Ένας μονάχα στο χωριό, ο Πάνος του Χαρλάμη, ο Ζαφειρόπουλος Νιόνιο μου, ο φίλος σου και συμμαθητής σου αντιστέκεται κι ορθώνει στην ερημιά τ' ανάστημά του. Σκούζει στη Κισσερόπετρα, σαλαχάει τα ζωντανά του και λέει στην ερημιά: -"Όχι, μωρή κακιά μητριά, εμένα δε θα με διώξεις. Θα μείνω δω για να θυμίζω τα παλιά και να θυμούνται οι νέοι τα περασμένα. Τότε που εγλεντάγανε τα βουνά και τραγουδάγαν' οι ραχούλες!". συνέχεια