Το γράμμα της Οριάνα Φαλάτσι(απόσπασμα)
[...]Τη μελαγχολία την κουβαλούσες επάνω σου λες κι ήταν άρωμα κι η τραγωδία
ήταν η μόνη ανθρώπινη κατάσταση που πραγματικά κατανοούσες. Αν κάποιος δεν
ήταν δυστυχής, δεν σε ενδιέφερε. Θυμάμαι μια μέρα, με πόση στοργή έσκυψες
πλάι μου, μου έπιασες το χέρι απ? τον σφυγμό και μουρμούρισες, "Αλλά και συ
από απελπισία, δεν πας πίσω!". Ίσως γι' αυτό το θέλησε η μοίρα να
ξαναβρεθούμε μετά από χρόνια. Ήταν στο Ρίο ντε Ζανέιρο. Είχες έρθει για
διακοπές με την Μαρία Κάλλας. Οι εφημερίδες έγραφαν πως ήσασταν εραστές.
Ήσασταν; Ξέρω πως δύο φορές στη ζωή δοκίμασες ν' αγαπήσεις μια γυναίκα και
δεν τα κατάφερες. Αλλά νομίζω πως δεν ήταν η Μαρία μια από τις δύο. Ήσασταν
πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, άλλη η αισθητική του ενός, άλλη του άλλου. Κι
όμως δείχνατε τόσο ενωμένοι. Κάτι σας έδενε. Μια συνέργεια. Μια μυστήρια
συνενοχή. Υποψιάζομαι πως εσύ την έβλεπες σαν αδελφή σου κι έκανες ό,τι
μπορούσες για να ξεχάσει τον Ωνάση. Δεν τη βαριόσουνα ποτέ. Τη βοηθούσες
ακόμη και να βάλει ή να βγάλει τα ρούχα της. Στην παραλία την περιποιόσουν
αλείφοντας την πλάτη της με λάδι. Στα εστιατόρια δεχόσουν ήρεμος και με
συγκατάβαση όλα της τα καπρίτσια, σαν υπομονετικός νοσηλευτής δημόσιου
νοσοκομείου. Ναι, είχες μέσα σου τον ηρωισμό του ιεραπόστολου που βοηθάει
λεπρούς, την καλοσύνη του άγιου που υπομένει με χαρά το μαρτύριο [...].Ένα
απόγευμα στην Κοπακαμπάνα (ο ουρανός ήταν χρυσοκόκκινος κι η Μαρία είχε
αποκοιμηθεί στην άμμο), άρχισα να σου μιλώ για το πως βασάνιζαν οι
βραζιλιάνοι τους πολιτικούς κρατουμένους. Σου περιέγραφα τα ηλεκτροσόκ, μ'
άκουγες απρόθυμα, σχεδόν ενοχλημένος που οι περιγραφές μου χαλούσανε τη
μαγεία του ηλιοβασιλέματος. Κι όταν το κατάλαβες πως η αδιαφορία σου με
πλήγωνε, άλλαξες κουβέντα. Σου επιτέθηκα λέγοντάς σου πως έτσι κοροϊδεύεις
τον εαυτό σου, πως δεν είσαι άνθρωπος εσύ και πως είναι ψεύτικες οι τόσες
διαμαρτυρίες κι οι αγώνες σου, πως δεν είσαι άλλο από έναν νάρκισσο που
μάχεται δήθεν για την αδικία μόνο και μόνο προς όφελος της ματαιοδοξίας του.
Τότε, άρχισες να μιλάς για τον Χριστό. Κανένας κληρικός δεν μου έχει μιλήσει
ποτέ με τέτοιο πάθος για τον Χριστό, όπως εσύ τότε [...].
συνέχεια στην σελίδα του ποιητή Σωτήρη Παστάκα
| |