Νύμφες με βύζαξαν, Δρυάδες και θεές Τον Πάνα πρόσχαρο, στην κούνια μου τον είδα Μέσ' απ' το πράσινο, μ' αγνάντεψαν κορφές Στην πρωτογέννητη, Λυκόσουρας κοιττίδα

Χρονο-περπάτησα, στο αύριο και στο χθες Μέσα στις δίνες, της ανθρώπινης μανίας Γεφύρια, αέρινες ψηλές κορμοστασιές Που γεφυρώνουν, κάθε χάσμα ιστορίας

Στα μονοπάτια της σιωπής, το αυθεντικό Μ' έρανε, μ' άρωμα μεστής ελευθερίας Μορφές ανθρώπων, αγλαές ντοπιο-λαλιές Πολιτισμός και στίλβη ένδοξης ανδρείας

Αρκάδες ήρωες στην πάλη με τη γη Αλλά με γνώση, να φιλιώνουν με τη φύση Στο καθαρτήριο του Λούσιου, η ψυχή Φλεγόταν κι έτρεχε στον Λάδωνα να σβήση

Ελατοσκέπαστη του Μαίναλου η μορφή Που το ανάγλυφο του, γνέφει στη γαλήνη Στ' ανεμοσμίλευτα φαράγγια οι βρυχηθμοί Ανάσες δύναμης, που διώχνουν κάθε δίνη

Μεσ' την αγκάλη των κρυφών της των σχολειών Κράτησε μάνα στοργική, Ελλήνων γλώσσα Στα μοναστήρια της, τους πόθους των πιστών, Γόνιμους έθρεψε και ζέστανε σαν κλώσα

Πολλοί αλλόθρησκοι την άλωσαν, μιαροί Μα μεσ' τα σπλάχνα της εσμίλεψε ανδρεία Κολοκοτρώνη με αλύτρωτη ψυχή Και πήρε αρχόντισα και πάλι, τα ηνία

Λίγο απ' το φρέσκο σου νερό, φωτο-πηγής Λίγο ελεύθερο αέρα στα όνειρά μας Μάνα Αρκαδία, κιβωτός αγνής ζωής Που γεφυρώνεις κάθε ρήγμα στην καρδιά μας

Πατρίδα σύμβολο, ψυχής μου γιατρικό Είσαι τοπίο που αναπάλλεται και θάλλει Μάνα φιλόξενη, με σώμα αιθερικό Εάν ξαναγεννιώμουνα, θα σ' ήθελα και πάλι.

συνέχεια ->