Ο Αντώνης ήταν πολύ σκάνταλος και πολύ άτακτος , και κάθε λίγο έβρισκε τον μπελά του.

Δεν περνούσε μέρα που να μην έτρωγε δυο-τρεις κατσάδες , πότε από τη θεία του , πότε από την Αγγλίδα δασκάλα και πότε από την τραπεζιέρα , και κάθε λίγο αναγκαζόταν να ανακατώνεται ο θείος.

Σαν έφτανε απ'έξω ο θείος και άκουγε την καινούργια αταξία του Αντώνη , το αγαθό του πρόσωπο αγρίευε όσο μπορούσε , σούρωνε τ'άσπρα του φρύδια και , κουνώντας το σταχτί του κεφάλι , έλεγε αυστηρά:

- Αντώνη , ακούω πάλι πως έκανες αταξίες ! Φοβούμαι πως δε θα τα πάμε καλά !

Αυτές ήταν οι σοβαρές προτάσεις. 'Aκουγε η Αλεξάνδρα , η μεγάλη αδελφή , κι ένιωθε την καρδιά της να παίζει τούμπανο. 'Aκουε και ο μικρός ο Αλέξανδρος , καθισμένος στο πάτωμα , με το δάχτυλο στο στόμα , και αποφάσιζε μέσα του πως εκείνος δεν ήθελε να γίνει έτσι κακό παιδί σαν τον Αντώνη.

Και όμως πώς ήθελε να μπορεί να κάνει όσα έκανε ο Αντώνης !Γιατί ο Αντώνης έκανε πολλά δύσκολα πράματα. Έκανε τούμπες τρεις στη σειρά ,- και θα έκανε , λέει , και τέσσερις , αν ήταν πιο μεγάλη η κάμαρα και αν δεν χτυπούσε ο τοίχος στα ποδάρια του σκαρφάλωνε στη γαζία της αυλής καβαλίκευε στην κουπαστή της σκάλας και κατέβαινε γλιστρώντας ως κάτω έκανε , πηδώντας με το ένα πόδι , τρεις φορές το γύρο της αυλής του σπιτιού , χωρίς να αγγίξει τον τοίχο κάθε πρωί , στη θάλασσα , βουτούσε το κεφάλι του στο νερό , κι έμενε τόση ώρα με κλειστό στόμα και ανοιχτά μάτια , και δεν πνιγόταν ποτέ. Και άλλα πολλά έκανε ο Αντώνης.

Έπειτα είχε πάντα γεμάτες τις τσέπες του από τόσους θησαυρούς. Τι δεν έβρισκες μέσα ! Καρφιά , βόλους , βότσαλα , σπάγγους , κάποτε και κανένα κομμάτι μαστίχα μασημένη , και , πάνω απ'όλα , το τρίγωνο γυαλί , που είχε πέσει από τον πολυέλαιο της εκκλησίας , και που έκανε τόσα ωραία χρώματα σαν το έβαζες στον ήλιο. Ολόκληρο πλούτο είχαν αυτές οι τσέπες του Αντώνη.

Οι γονείς του Αντώνη , που ζούσαν στην Αίγυπτο , δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν εκείνο το καλοκαίρι , κι εκείνος και τ' αδέλφια του είχαν έρθει στον Πειραιά με το θείο Ζωρζή και τη θεία Μαριέτα , που δεν είχαν παιδιά , και κάθονταν σ'ένα από τα σπίτια του Τσίλερ.

Επτά ήταν τα σπίτια του Τσίλερ , όλα στην αράδα κι ενωμένα το πρώτο , το ακριανό , μεγάλο , με τρία πρόσωπα , τ'άλλα όλα όμοια , με μια βεραντούλα προς τη θάλασσα , και μια αυλή στο πίσω μέρος , προς το λόφο.

Στο πρώτο , το μεγάλο σπίτι , καθόταν ο Βασιλέας στο δεύτερο μια Ρωσίδα , Κυρία της Τιμής της Βασίλισσας στο τρίτο ο Αντώνης με τ' αδέλφια του και το θείο του και τη θεία , και στ' άλλα παρακάτω , διάφοροι άλλοι , που σαν το Βασιλέα , είχαν κατέβει από την Αθήνα να περάσουν τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού κοντά στην Πειραιώτικη θάλασσα.

Κάθα μέρα ο Αντώνης και τ' αδέλφια του πήγαιναν περίπατο με την Εγγλέζα τους δασκάλα , και περνούσαν εμπρός από το μεγάλο σπίτι όπου καθόταν ο Βασιλέας , που είχε μεγάλα σκυλιά του κυνηγιού. Τ' άκουγε ο Αντώνης που γάβγιζαν και τραβούσαν τις αλυσίδες τους , κλεισμένα στην αυλή τους την παριτοιχισμένη , και κάθε φορά ο κρότος αυτός και τα γαβγίσματα ήταν μεγάλος πειρασμός.

Και τα τέσσερα αδέλφια γνώριζαν καλά τα σκυλιά αυτά , και ιδιαίτερα ένα , τον Ντον. Τα έβλεπαν συχνά με το Βασιλέα , που τα έπαιρνε μαζί του , λυτά , ελεύθερα , κάθε φορά που έβγαινε περίπατο μονάχος.

Ήταν μεγάλος πειρασμός για τον Αντώνη τα σκυλιά αυτά και , κάθε φορά που περνούσε μπρος από το σπίτι του Βασιλέα με την Εγγλέζα δασκάλα του έμενε πίσω , έκανε ελιγμούς , έβρισκε διάφορες προφάσεις , για να πλησιάσει τη πόρτα της αυλής , μήπως και τύχει να είναι μισάνοιχτη ή μήπως και βρει καμιά χαραματιά , που να τον αφήσει να δει τον Ντον , το μεγάλο κανελί σκυλί με τα παράταιρα μάτια , το ένα γαλάζιο και το άλλο πράσινο.

Μα που να ξεφύγει από το βλέμμα της Εγγλέζας ! Ξερή και μονοκόμματη γύριζε αυτή , τη στιγμή που νόμιζε κείνος πως είχε γλιτώσει , τον κεραυνοβολούσε , με μια ματιά και τον συμμάζευε , κατσουφιασμένο μα δαμασμένο , στο μπουλούκι των τριών πιο φρόνιμων.

- Είναι κακιά και γρουσούζα ...μουρμούρισε ο Αντώνης στις αδελφές του , καμτσικώντας τις πέτρες του δρόμου με κανένα μαδημένο από τα φύλλα του χλωμό κλαδί , που πάντα βρισκόταν ανάμεσα στους θησαυρούς του Αντώνη , προς μεγάλο θαυμασμό του Αλέξανδρου. Είναι τσίφνα και γρινιάρα....

- Τι είναι ; ρωτούσε ο Αλέξανδρος γέρνοντας ολόκληρος εμπρός από τη δασκάλα , που τον βαστούσε από το χέρι , για να ακούσει τη λέξη που του ξέφυγε.

Μ'αμέσως τον τίναζε η Εγγλέζα , που δεν καταλάβαινε τα ελληνικά , και τον ξανάφερνε στη θέση του πλάι της.

- Σπίηκς Ίγγλις ! πρόσταζε με το πιο αυστηρό της ύφος !

Και , μαζεμένα πάλι , την ακολουθούσαν τα τέσσερα αδέλφια , με ίσιες τις ράχες και σφιγμένα τα χείλια , παρατώντας κάθε αρχνισμένη κουβέντα , για να τις δείξουν την αποδοκιμασία τους. Κι έτσι , απομακρύνονταν από τον περαστικό δρόμο.

Κι εκεί στη μοναξιά , στις πέτρες και στα ξερά χαμόκλαδα , κάθονταν όλα τ' αδέλφια στη αράδα ενωμένα και τα χέρια σταυρωμένα φρόνιμα μπροστά τους , και κοίταζαν από πάνω , ψηλά , τις βαρκούλες που αρμένιζαν μακριά στο πέλαγος , και πιο κοντά , βαθιά , κάτω , στους βράχους , τις πέτρες που ξεχώριζαν μια - μια στα διάφανα βαθυγάλαζα νερά της Καστέλας.

Σε λίγο σηκωνόταν η δασκάλα , έκανε πως συγυρίζει τα φορέματά της , κι έβγαζε κρυφά κάτι από την τσέπη της. Ύστερα άνοιγε το βιβλίο της και καθόταν , γυρίζοντας τη ράχη της στα τέσσερα αδέλφια.

Έκανε πως διάβαζε. Μα τ'αδέλφια ήξεραν πως δεν διάβαζε καθόλου. Γιατί ο Αντώνης την είχε δει δυο φορές , που κρυφά έβαζε στα χείλια της μια μποτίλια με κάτι κανελί μέσα και το έπινε , και πάλι βιαστικά το έκρυβε από τους άλλους φραμπαλάδες της φούστας της.

Τότε άρχιζε η καλή ώρα του Αντώνη και των αδελφών του. Ότι ήθελαν έκαναν. Η δασκάλα δεν τους κοίταζε πια. Ο Αντώνης έδινε το σύνθημα , κι ένας - ένας σηκώνονταν σιωπηλά και απομακρύνονταν.

Και τότε γινόταν το ανάστα ο Θεός. Έτρεχαν , πηδούσαν , κατέβαιναν στο δρόμο , σκαρφάλωναν στους βράχους , έπεφταν , σηκώνονταν , φώναζαν , δέρνονταν , καβγάδιζαν ή γελούσαν , βουτούσαν στις σκόνες , έπιαναν ακρίδες , μάζευαν βότσαλα, πετούσαν πέτρες , τίποτε πια δεν έβλεπε , ούτε άκουγε η δασκάλα. Χωμένη στο βιβλίο της , ρουφώντας κρυφά την μποτίλια της , άφηνε τ' αδέλφια ελεύθερα.

Και τι ωραία που ήταν η ελευθερία στο βράχο της Καστέλας ! Πουθενά δεν ήταν τόσο ψιλή η σκόνη , τα χαμόκλαδα πιο ξερά , τα κλαδιά πιο εύκολα να τσακίσουν , οι πέτρες πιο πολλές , το χώμα πιο πλούσιο από θησαυρούς.

Τι δεν έβρισκες εκεί μέσα ! Πράσινα και γαλάζια κομμάτια γυαλί , κάποτε και άσπρα , χαλκάδες τενεκεδένιους σκουριασμένους ή καπάκια κουτιών στρογγυλά , σαν ρόδες χωρίς αξόνι , - μα ο Αντώνης έλεγε πως ήταν εύκολο να τους κάνεις αξόνι μ'ένα καρφί που θα το τρυπούσε στη μέση , - κάποτε κανένα κουδουνάκι σιδερένιο χωρίς γλωσσίδι , - που και αυτό διορθωνόταν , βεβαίωνε ο Αντώνης , με μια μεγάλη χάντρα της Αλεξάνδρας , κρεμασμένη σε μια κλωστή ,- μόνο που η Αλεξάνδρα , που είχε πέντε τέτοιες χάντρες δεν ήθελε να δώσει καμία , - κάποτε κανένα κομμάτι σκοινί ή σπάγκο ή τέλι μα προπάντων πέτρες , πέτρες όλων των σχημάτων , με φλέβες σταχτιές , μενεξελιές , τριανταφυλλιές ή μαύρες.

Μια μέρα , η Πουλουδιά βρήκε έναν αληθινό θησαυρό βόλους , βόλους , μαύρους , πολλούς , σκόρπιους , μικρούς , ολοστρόγγυλους. Ζαλισμένη τους κοίταζε , άφωνη από τη χαρά της. Η πρώτη της σκέψη ήταν να μη φωνάξει τ' αδέλφια της , μην της τους πάρει ο Αντώνης , που πρέσβευε πως τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν βόλους , πως έχουν κούκλες και πως αυτές τους αρκούν. Μα ήταν τόσοι πολλοί οι σκόρπιοι βόλοι , αρκούσαν για όλους , ακόμα και για τον Αλέξανδρο , που τόσο τους λαχταρούσε και που ποτέ δεν του δάνειζε τους δικούς του ο Αντώνης.

Φώναξε λοιπόν τ' αδέλφια της.

- Βόλους ! Βόλους ! Ελάτε να δείτε πόσοι ! είπε μαζεύοντάς τους γεμάτη τη φούχτα της.

Ανακούρκουδα πλάι της , καταχαρούμενος , τους μάζευε ο Αλέξανδρος έναν - έναν και τους φύλαγε στην άλλη παλάμη του. Ο Αντώνης όμως , με τα δυο του χέρια στις τσέπες του πανταλονιού του , δεν το θεώρησε αξιόπρεπο για ένα αγόρι να ενθουσιαστεί με το εύρημα ενός κοριτσιού. Και είπε ακατάδεχτα :

- Οι δικοί μου είναι πιο μεγάλοι !

Και η Αλεξάνδρα , που ακολουθούσε πάντα τον Αντώνη , είπε :

- Και για να τους πετάξουν εδώ , θα πει πως είναι χαλασμένοι !

Απογοητευμένος άνοιξε ο Αλέξανδρος τα χέρια του και οι βόλοι του σκορπίστηκαν στο χώμα.

Η Πουλουδιά όμως επέμενε.

- Πού το ξέρεις πως τους πέταξαν ; ρώτησε. Μπορεί ένα αγόρι να τους είχε στην τσέπη του , και να τρύπησε η τσέπη του , και να του έπεσαν όσο περπατούσε. Για δες , έχει παντού , εδώ , κι εκεί , και παρακάτω ! Θα έτρεχε το αγόρι , και θα έπεφταν οι βόλοι...

- Πφφφ ... διέκοψε ο Αντώνης , που είχε πολλή όρεξη να πάρει από το θησαυρό της αδελφής του , μα που δεν το καταδεχόταν πια , μιας και τον είχε περιγελάσει. Ξέρεις και συ τώρα από αγόρια !

Πειραγμένη στο φιλότιμό της για την περιφρονητική αδιαφορία των αδελφών της , η Πουλουδιά γέμισε την τσέπη της και είπε :

- Καλά. Όταν αύριο μου ζητήσετε τους βόλους μου , εγώ δε θα σας τους δώσω!

Και κάκωσε και δεν ήθελε να ρίξει με τους άλλους πέτρες στο γιαλό.

Αυτό ήταν το πιο ωραίο τους παιχνίδι. Και παράμερα , λυπημένη , κοίταζε η Πουλουδιά τις πέτρες , που τις πετούσαν τ' αδέλφια της και που πηδούσαν στους βράχους και ξαναπηδούσαν ως κάτω κι έπεφταν πλουφ στο νερό.

Το <πλουφ> δεν το άκουγαν , γιατί ήταν πολύ ψηλά , και το νερό πολύ χαμηλά. Μα τους είχε πει ο Αντώνης πως κάνει πάντα <πλουφ> η πέτρα στο νερό , και αν το 'λεγε ο Αντώνης , πρέπει να ήταν αλήθεια. Γιατί ποτέ δεν είπε ψέμα ο Αντώνης.

Και το 'λεγε πάντα ο θείος :<Ο Αντώνης είναι σκάνταλος , μα ψέματα δε λέει !>

Και το'λεγε και η θεία , που τους τις έβρεχε συχνά.

Και το'λεγε η κυρά - Ρήνη η μαγείρισσα , που ,σαν είχε πονοκέφαλο , έδενε ένα μαντίλι γύρω στο μέτωπό της με φέτες πατάτες ή λεμόνια στα μηλίγγια της , κι έβριζε μες στα δόντια της κι έλεγε :< Ντελή - Αντώνης , Τρελαντώνης , που κακό να μην το πιάσει...γιατί ψέματα δεν ξέρει !>

Το'λεγε και η Αφροδίτη η τραπεζιέρα , που ήταν καλή , όσο ήταν άσχημη , που γύρευε να κρύψει από τη θεία τις ζημιές του , μα που τις ομολογούσε ύστερα εκείνος.

Όλα τα ομολογούσε , σαν τον ρωτούσαν. Και τον έτρεμαν τα κορίτσια , μην ομολογήσει και τις δικές τους αταξίες και τα δικά τους μυστικά.

Έτσι , εκείνη την ημέρα που βρήκε το θησαυρό της , πέρασε η Πουλουδιά μεγάλη στενοχώρια. συνέχεια