τα ΜΙΚΡΑ ενθυμήματα..
    
Αφιέρωμα στον Γιάννη Χαλκιά
Click to download the main image download main image Click to download the main image
Κώστας Δουρίδας :
ήταν να σου ειπώ
για το χωριό μου..

Αγαπητέ μου φίλε,
Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο, να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..

Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις.. Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα, η ψείρα, η ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο! Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι, ήταν στο πρόγραμμα: Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό (έλεγαν οι μεγάλοι), να φύγει στην Αθήνα!

 

Πανηγύρι
στο Καρδαρίτσι

Πεντηκοστή ήρθε ξανά
πλαντάζουν τα νταούλια
πανηγυριάζει το χωριό..
Οι βλάχοι στα καλά τους
Κακούρης έχει την σειρά,
Τσιούτης παραπερούλια
Κολοβελώνης τσαντιριό,
έστησε στην χαρά τους.

Νζανέτη αρχίνα τον σκοπό
την "Καραγκούνα" αρχίνα.
Κράταμε Κώστα Καλαθά
να χροπουλίσω λίγο..
Κουβάλα Πάϊκο το πιοτό
μεζέδια από τα φίνα,
σήμερα από την ξενιτιά
ήρθα, ταχιά θα φύγω.

 

Του Βέλου
ο γιος παντρεύεται

Σήμερα ο τόπος καίγεται
στο χάϊ στο τουφεκίδι..
Η βλαχουριά γλεντοκοπά
βροντάνε τα κλαρίνα.
Του Βέλου ο γιος παντρεύεται
φέρτε θρακιάρικο γίδι,
φέρτε της Ντάριζας κρασιά
κι απ'τα Βαρκά ρετσίνα.

"Χάϊντε να ζήσουν τα παιδιά"
βιολιά καλά το λέτε.
Η νύφη σέρνει το χορό
απ' τα'κρίβου της το χέρι,
Βελοξιφτέρης τραγουδά
κι Αγγέλο χροπουλιέται,
καμάρι η νύφη το γαμπρό
-ζευγαρωμένο ιταίρι.

 
 
 

Κατάρα
να'χεις ξενιτιά

"Κατάρα να'χεις ξενιτιά"
στο είπαν πολλοί ετούτο.
Το ξέρω και κλαί' που δεν μπορώ
'πω σε να πάρω εκδίκια.
Ξεσήκωσες την βλαχουριά
την πλάνεψες με πλούτο,
και μ' άφησες μόνο το χωριό
ρημιό τ'αρχοντηλίκια.

Πήρες τα σόγια τα καλά
-τρανοί νοικοκυραίοι:
Που είναι ο Ροδόπουλος ο Γιώργης;
ο Νίκος ο Ηλιόπουλος,
του Βελοχρήστου τα παιδιά,
του Τύρου οι Τσικαίοι
'Ολους τους πήρες ξένη γης,
και κλαιει ο δικός μου τόπος.

 

Ρημοκοπήθει
το χωριό

Ρημοκοπήθει το χωριό
Νεκροτοπιά σα να'ναι
Στοιχειώσανε τ'αρχοντικά
λοθριάσαν τα μποστάνια
λαλιά ανθρώπου δεν ακώ
πουλιά δεν κελαηδάνε,
λες και κατάρα θεϊκιά
το'πνιξε στην αφάνεια.

Μαυροντυμένα τα βουνά,
τα ρέματα, ω και λεω..
Τα βλέπω κλαινε με δαρμό
μπρος το μεγάλο τάφο
Κλαινε.. μου καινε την καρδιά
αρχάω κι εγώ να κλαιω.
Και κλαιω π'ακόμη τα ρωτώ
και δεν μου λεν να μάθω.

 
 
Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!
 
 
Οσο για το Καρδαριτσι σου δεν ειναι δικο σου, εγινε δικο ΜΑΣ, γιατι μεσα απο αυτες τις μνημες ξαναβρηκαμε ολοι την παιδικη μας ηλικια και το δικο μας χωριο, ετσι λοιπον εγινε το Καρδαριτσι τοπος συμβολικος ανακουφισης και αναπολησης του καθε ξενιτημενου
Κυρά μου καπετάνισσα κυρά, σε βλέπω με την ρόκα σου να σαλαγάς τ αρνιά, κειδά στις ράχες τις ψηλές στο Καρδαρίτσι! Κι εγώ σου το βοσκόπουλο, την προσευχή να κάνω για σε τον τσάμικο!. Κυρά.
    
 
Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί.. Tα καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές στο Καρδαρίτσι: Ο 'Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή μαζί κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος, σου στέλνουν γράμμα και γραφή, μαζί κι' ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς στον κόρφο σου να μην σε πιάνει αβάσκαμα.
επειδή λεει στο Καρδαρίτσι τα τζάκια των σπιτιών δεν τον φοβούνται πια τον χειμώνα.. και οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
 
 
Κάθε ραχούλα και κορφή κάθε κορφή και ράχη Στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά με το *φακιόλι της αλαφιασμένη ψάχνει στα διάσελα κλαημένη να βρει τσοπάνηδες..
 
 
Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί, σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό (καθώς είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου)
Με το κομπολογάκι μου Γυρίζω σελίδα το μεράκι μου Και λέω άραγε πού ζω; Εδώ ή εκεί; Στο Καρδαρίτσι ή στην.. βόρειο Αμερική; Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου.. Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
 
 
Στο νου μου αρμάθες τα σπαθιά στα πόδια το τσαρούχι... ζυγές εδώ, ζυγές εκεί, παντού βροντούν κλαρίνα!.. Στήνω χορό στης εκκλησιάς τον πλάτανο.. Μανούλα την ευχή σου!!
Γι' αυτό κι' όταν εκείνη έπαιρνε την βαρέλα της να πάει στη βρύση, εγώ από πίσω της χαλούσα τον κόσμο και όλο της φώναζα απελπισμένα : μανούλα μου μανούλα μου..
 
 
Η καταγωγή μου, είναι η μεγάλη και η πρώτη μου περηφάνια. Και τούτο επειδή σώνει και καλά πιστεύω, ότι τα δώδεκα χρόνια, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι το χωριό μου, ήταν αρκετά για να μάθω, όσα δεν θα μου μάθαιναν ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ, σε δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες!..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..
 
 
Σαν ήμουνα παιδί στο Καρδαρίτσι, μικρός τσοπανάκος φύλαγα τα πρόβατα στις παραδεισένιες (τώρα στη μνήμη μου) πλαγιές του Λυπηνίκου..
Σκύψτε με ευλάβεια στην ψυχή σας, εσείς οι νεώτεροι, κι' αφήστε τις μνήμες σας ελεύθερες να σας βοηθήσουν να βγείτε ξάγναντα στο Καρδαρίτσι(!) και αφού αυτό γίνει και το περιδιαβείτε..
 
 
Δυο τραγούδια στην ιερή μνήμη της Μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας
...σημάδεψε τόσο δραματικά και ασυναγώνιστα τον χαρακτήρα μου, όπου δηλ. να φαίνεται από μακριά ..χωριάτης! και ως το κόκκαλο που λέμε: γνήσιος Καρδαριτσιώτης! αφού και ο ίδιος, με υπερηφάνεια να το βροντοφωνάζει παντού και σε κάθε πρώτη ευκαιρία!.
 
Γη των πατέρων μου, τρισαγαπημένη πατρίδα. Βάζω τα χέρια μου χωνί κι' απ' το παράθυρο του Διαδικτύου μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους ουρανούς για τους θεούς και τ' όνομά σου ! Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός Δίπλα μου ο ήλιος χαμογελαστός Σπέρνει τραγούδια, αγάπης λουλούδια. Χιλιάδες άγγελοι στήνουν χορό και σφάζονται μες την ποδιά σου !!! Για εσένα αγαπημένη των ελπίδων μου η ελπίδα! Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.
Κώστας Δουρίδας

Απ΄ τα ...λογάδικα της "LAND of GODS" και του "Καπνόν Αποθρώσκοντα", στα περβολάδικα και στα παπουλάδικα, τα μικρά και γλυκύτατα λιμανάκια της ψυχής και της καρδιάς όπου βρίσκουμαι τώρα, και ως να ξαναεπιστρέψω, σας εύχομαι καλό Πάσχα υγεία και ειρήνη. Να είστε πάντα καλά!!!
Κώστας Δουρίδας
Oakville On. Canada 2009
τα Δημοτικά..

Κάθε φορά
που ακούω το δημοτικό
τραγούδι, είναι λες, και πίδακες
να ξεπηδούν μέσα μου, και όχι για
να με πνίξουν, παρά για να μου σηκώσουν
την ελληνική περηφάνια στον έβδομο ουρανό!.
Κάθε φορά που ακούω το τσάμικο, είναι θαρρείς
και γίνεται μέσα μου πανηγύρι! -μόνο για εμένα..
Και όλοι μαζί οι πρόγονοι ήρθανε στην
χαρά: Εκεί ο πατέρας. Η μάνα..
'Oλα μου τα φευγάτα
μπαρπάδια.. Εκεί
και ο γέρος
του Μοριά.
ο Θοδωρής,
ο Κολοκοτρώνης!
ο δικός μου ο άνθρωπος
και ελευθερωτής του γένους μου,
ήρθε να με καμαρώσει όπου θα σύρω πρώτος το χορό!.
Εκεί και ο Ανδρούτσος της Γραβιάς, ο αγαπημένος μου παππούς..
Ήρθε να μου παραστεί στην χαρά μου, να με χειροκροτήσει με το Γιωργή Καραϊσκάκη,
τον Υψηλάντη και τόσους άλλους δικούς μου ήρωες... Κάθε φορά που ακούω το δημοτικό,
είναι λες και καταρράχτες από τον ουρανό, κρουνοί φωτός, μου περιλαβαίνουνε τον νου,
που μιας θολώνει, και μιας μου αστράφτει διάπλατα! Πάνω στην φούρλα του χορού:
Διονυσιακή συγκίνηση!! που ταίρι της άλλο δεν έχει και δεν εματάειδα τέτοιο
συγκλόνισμα και τέτοια αίσθηση στα κόκαλά μου... Κάθε φορά που ακούω
το δημοτικό, ξαναγεννιέται το έθνος μου!.. Ξαναγεννιέμαι κι' εγώ και
γίνουμε νιος ξανά και παλικάρι!! Να είστε καλά!! κώσ/δουρ.
το Πάσχα των Ελλήνων
της Διασποράς

Όπου η καρδιά του Έλληνα
κι' οχτώ πατρίδες κι' όχι μια...
Κι' ανήμερα το Πάσχα
λαλούν κλαρίνα και βιολιά
σε όλη την γη του Αϊ μετανάστη!
'Όπου ψυχούλα ελληνική
στις γειτονιές του κόσμου,
μπρούσκο κρασί κι' αρνιά στην σούβλα!..
Λουλούδια ανθρώποι και πουλιά
πάνω απ' τους φράχτες
της ολόλαμπρης αυλής,
καρτερικά κι' ευλαβικά γλυκοκοιτούν
-θαρρείς προσεύχονται στον Πλάστη:

Δωσμου θεέ μου μια στιγμή
φούρλα να φέρω τη ζωή
μέσα απ' το τσάμικο
κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ
και σμίξω τον Έλληνα ..θεό...
Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη
κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω!
Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!
κώσ/δουρ.



Tραγούδια με τον Γιώργο Παπασιδέρη
από την σελίδα των
<<Αρκάδες εσμέν>>

Σαν πάς πουλί μου στο Μοριά
Ο γερο-Νοταράς
Χρύσω
Ο Λιακατάς
Λεπενιώτης
Τα νιάτα
Τώρα το βράδυ-βράδυ
Αετός
Δύο μάυρα μάτια αγαπώ
Αγάπα με πουλάκι μου
Καρπενισιώτικο
Το φεγγάρι κάνει κύκλο
Γειά σου καημένη λεβεντιά
Όλες οι παπαρούνες
Εκεί ψηλά στα μπαλκονάκια
Μια μελαχρινή
Πουλάκι ξένο
Παπάκι
Σταυρούλα
Σπυρί πιπέρι έσπερνα
Οι όμορφες της Λιβαδιάς