"Τα
απομνημονεύματα τού Δία"
του Μωρίς Ντρυόν |
|
|
"...Το ελληνικό πεπρωμένο
βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα.
Ομως, ήδη από τότε, η Ελλάδα προσέφερε αυτό το κράμα ηπιότητας και
δραματικότητας, αυτή τη γειτνίαση τού τραγικού βουνού με τη γαληνεμένη
πεδιάδα, αυτήν την αλληλοδιαδοχή της άγονης ακρώρειας και της καταπράσινης
κοιλάδας, αυτό τον αειμετάβλητο διαμελισμό της ακτής,
Ο Μωρίς Ντρυόν γεννήθηκε το 1918 στο Παρίσι. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες
και από δεκαοκτώ ετών άρχισε να δημοσιεύει σε λογοτεχνικά περιοδικά και
εφημερίδες. Έλαβε μέρος στη γαλλική Αντίσταση στο πλευρό του στρατηγού Ντε
Γκωλ, και μετά τη λήξη του πολέμου αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία.
Το 1948 του απονέμεται το βραβείο Goncourt για το έργο του Les Grandes
Familles, ενώ το 1966 εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Διετέλεσε
επίσης υπουργός πολιτισμού από το 1973 έως το 1974, ενώ το 1978 έγινε
βουλευτής και ευρωβουλευτής.
|
αυτή την αλληλοπεριχώρηση παντού της γης και τού νερού, τού επιθετικού
βράχου και της ενδοτικής θάλασσας, αυτή την αέναη εναλλαγή των φάσων τού
φωτός, αυτόν τον ορίζοντα που δεν είναι μιά σαφής διαχωριστική γραμμή
ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, αλλά μιά διαδοχή οριζόντων ολοένα και πιό
θολών, όπως είναι οί απώτερες ζώνες της συνείδησης, όλα αυτά που συνέθεταν
τόσο άρτια αυτή τη χώρα ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει μέσα σ΄αυτήν
ν΄αναγνωρίσει τον εαυτό του, ν΄αναπτυχθεί και να εξυψωθεί. Η Ελλάδα είναι
μικρή, αλλά μικρό είναι και το χέρι σας, και όμως είναι όλα χαραγμένα πάνω
του, οί κοιλάδες τού μέλλοντός σας, τα βουνά των ικανοτήτων σας, οί συμβολές
των ερώτων σας, οί σταυροί των κινδύνων σας. Είναι η παλάμη σας που
συγκεντρώνει κι΄ εφαρμόζει όλες σας τις ενέργειες. Κι΄ είναι τα μικροσκοπικά
σας δάχτυλα που ψηλαφούν, σφίγγουν, σκάβουν, χαράσσουν, πλάθουν
κι΄οικοδομούν όλα σας τα έργα.
Από εδώ ψηλά που την κοιτάζουν οί
"θεοί", η Ελλάδα μοιάζει με χέρι. Είναι το χέρι της ανθρωπότητας, η
δραστήρια παλάμη όπου διαμορφώθηκαν κι' αναδιαμορφώθηκαν τα πάντα ανάμεσα
στις συγκεχυμένες μνήμες μιάς χρυσής εποχής που χάθηκε και στην προσδοκία
μιάς χρυσής εποχής που πρέπει να οικοδομηθεί.
Η Ελλάδα είναι στο μέτρο τού
ανθρώπου ή, γιά την ακρίβεια, είναι το μέτρο τού ανθρώπου. Εδώ η φυσική
απειλή δεν υπερβαίνει αυτό που ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει, κι΄η τραγωδία
των στοιχείων αυτό που ο άνθρωπος μπορεί ν΄αντέξει παραμένοντας διαυγής. Το
βουνό είναι ψηλό, απόκρημνο, δύσβατο, αλλά προσπελάσιμο. Το αιχμηρό οροπέδιο
δεν είναι ποτέ τόσο εκτεταμμένο ώστε να μην προσφέρει έγκαιρα στον οδοιπόρο
μιά πηγή ή μιά σκιά. Οικεία η θάλασσα, σα δαντέλλα στην άκρη τού πευκώνα ή
σα φυσική προέκταση τού αγρού, σε προσκαλεί να ξανοιχτείς ως το κοντινότερο
λιμανάκι, ως το ακρωτήρι, ως το νησί που φαίνεται στο βάθος μέσα σε
χρυσαφένια αχλύ, που είναι αναβαθμοί της περιπέτειας.
*** Απόσπασμα από το βιβλίο τού Γάλλου ευρωβουλευτή Μωρίς Ντρυόν "Τα
απομνημονεύματα τού Δία", μετάφραση Παναγιώτα Πανταζή.-
Tο κείμενο μας το έστειλε η συγγραφέας κ. Αικατερίνη Σιδέρη : κ. Δουρίδα,
Καλησπέρα από την Αθήνα, Σας αποστέλλω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, «Τα
απομνημονεύματα του Δία», ενός Γάλλου ευρωβουλευτή Μωρίς Ντρυόν, που έπεσε
στα χέρια μου πρόσφατα. 'Οταν οι φιλέλληνες, ακόμη και σήμερα, αποτυπώνουν
την ομορφιά της χώρας μας, αξίζει πάντα μία μνεία αγάπης προς αυτούς. Ένα
θαυμάσιο κείμενο γραμμένο με έναν ενδιαφέροντα τρόπο παρουσιάζει την ομορφιά
της χώρας μας. Ελπίζω να το απολαύσετε. Πάντα με την εκτίμησή μου, Α.
Σιδέρη. Tuesday, June 06, 2006
|
|
Σε κλίματα πιό υγρά ή σε άλλα που
συνθλίβονται από τον ήλιο, ο άνθρωπος μοιάζει να αποσυντίθεται επιτόπου μέσα
στο παρόν του, να διαλύεται μέσα σ΄ έναν φυτικό πολτό ή να κονιορτοποιείται
σαν την άμμο. Αλλού πάλι, μέσα στις αχανείς εκτάσεις ή στα πολύ σκληρά
κλίματα, ο άνθρωπος δε μπορεί να επιβιώσει, να επιχειρήσει, να κατακτήσει,
παρά μόνον αν συγκεντρωθεί κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες γιά να νικήσει τις
αποστάσεις, να οργανωθεί ενάντια στα ακραία καιρικά φαινόμενα, να
θριαμβεύσει πάνω στον γιγαντισμό της Φύσης. Δεν είναι πλέον ο άνθρωπος.
Γίνεται ο ι ά ν θ ρ ω π ο ι, μάζα που μυρμηγκιάζει από αναρίθμητα βήματα και
επάλληλες πράξεις.
Στην Ελλάδα η ανθρώπινη χειρονομία
παραμένει μοναδική, φορτισμένη πάντα με το δικό της ιδιαίτερο νόημα. Κάθε
αμπελουργός που πατάει τα μαύρα τσαμπιά στο πατητήρι είναι Ο αμπελουργός,
κάθε κλώστρια που στρίβει το αδράχτι της στην άκρη τού δρόμου είναι Η
κλώστρια, το παιδί που κλαίει είναι ΤΟ ορφανό, ο στρατιώτης που περνά με τη
λόγχη στον ώμο είναι Ο στρατιώτης.
Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας της
μοναδικότητας που προσλαμβάνει εδώ η ανθρώπινη πράξη υπέδειξε την Ελλάδα να
γίνει η πατρίδα των μύθων, με άλλα λόγια να γεννήσει τους εσαεί
παραδειγματικούς ορισμούς των σχέσεων τού ανθρώπου με τούς συνανθρώπους του
και με το σύμπαν. Και αυτό ακριβώς είναι το ελληνικό πεπρωμένο..."
|