«Λογοτεχνία και ψυχική υγεία»
της Μαρίας Θανοπούλου
Η μοναξιά αυτή η δημιουργική γυναίκα του πλήθους των λέξεων εισάγει το νου στην ομαλή ψυχική υγεία, πλάθει τη λογοτεχνία στα βάθη των αιώνων.
Είναι μια αστείρευτη αγάπη μία σχέση φυγής και οράματος που σε ανακαλύπτει και θαρρεύεις, γουστάροντας έναν τίτλο ομόηχο του ονόματος σου. Ο χρόνος ο ηγέτης μας εδώ και τρισεκατομμύρια χρόνια, περιστοιχίζεται από στίχους ποτάμια.
Διαβάζουν στις νύχτες την περιπλάνηση που βουλιάζει στο αίμα του υδατοσκέπαστου νου. Είναι το λίγο της στιγμής που επιμένει στην ποσότητα της χαρτογεννημένης αρχής, της σημασίας του γράφω δίχως όρια.
Ελληνικό στοιχειό η φουρτούνα της φωτιάς, που συμπαθεί τα έργα τα ποιητικά. Βαδίζουν πεζά, χωρίς ανίχνευση, χωρίς δικαίωση, μονάχα με τη σπίθα της ανακούφισης.
Σήμερα έγραψα κομμάτια της ψυχής μου, άνοιξα την πόρτα κι αγκάλιασα τόσους ήλιους.Τους κράτησα για λίγο στη χούφτα μου...κι έπειτα από την ανάγκη μου να φωνάζω ξεγλίστρησαν από την ποδιά των νοημάτων, τις νύχτες που κόντεψα να αγγίξω την ψυχή τους.
Σε πληγώνει η άμορφη αμφιβολία που μαστίζει το πρόσωπο του πανέμορφου Έλληνα.Δεν ανήκω πουθενά, παρά μόνο στην εξοντωτική μοναξιά της λογοτεχνίας.
Διαμορφώνει τη ζωή μου μέσα από τη γραφή, που ω ναι του θαύματος της γλώσσας μας της ενικής με εκπλήσσει. Ο λόγος θεραπεύει την ψυχή. Η ψυχή θεραπεύει το λόγο που έχει να ζει.
Η ζωή αποδεικνύει στην ψυχή πως τα λόγια δέχονται ίαση, μέσω του ευαίσθητου πνεύματος.
Η ψυχή και η μονιμότητα της. Αλήθεια πόσο διαρκεί; ..Συγκινητικά σκληρό το αποτέλεσμα μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης, μιας αντίφασης που πολλαπλασιάζει τη ζωή με το άπειρο.
Μια κουκίδα διαμόρφωσε την τελεία. Ένα θεώρημα μιας ατέλειωτης πράξης. Ο στοχασμός.Μας ανήκει η σκέψη, η ψυχή κι η αναμονή του πρώτου.
Προερχόμαστε από τα σύννεφα , ανήκουμε στα άστρα, είμαστε ο ήλιος του φεγγαριού, οι ποιητές που υπερβαίνουν τον εαυτό τους δημιουργώντας νέες σελίδες οξυγόνου.
Στον άνεμο του φευγιού αγωνίζομαι να γαντζωθώ, να υπάρχω στη δύναμη της λέξης ακροβατώ!
Μαρία Θανοπούλου
Πηγή: Typologos
|