Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό.
Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς
επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-,
κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ!
Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι και τούτο επειδή μόνος εσύ, για μια ολόκληρη εποχή (της δικτακτορίας) πήρες την ευθύνη απάνω σου, λες και ήσουν ο αίτιος..
Μα δεν σε πείραζε γιατί ήσουν νέος κι ήσουν γερός και δυνατός και με χαμόγελο είπες: "θα πάω και θα γυρίσω".. Και είπες το "γεια"..
Σήκωσες τον σταυρό σου και προχώρησες σαν τον Χριστό ή σαν τον Διγενή με την Ελλάδα να τρέχει από πίσω σου και να μην σε φτάνει...
Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα για να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης... 'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες να γίνεις πολίτης του κόσμου επειδή η καρδιά σου είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.
Μια Ελλάδα βαριά τόσο, όσο η ευχή των πατέρων σου! Βαριά τόσο, όσο μια πετρούλα απ' το θείο της το σώμα...
Θα σε βαραίνει... Όσο που ζεις θα σε πικραίνει,
όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της, θα σε πεθαίνει...
Μα νάσαι σίγουρος θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!!
Για ετούτο κι' εγώ τώρα, πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι για να το λες ψιθυριστά
κάθε πρωί που ξεκινάς την μέρα σου και προϋπαντείς τον ήλιο.
Να ξέρεις πάντα, ότι τα πρώτα χάιδια του στο πρόσωπό σου,
είναι τα δικά της χαιρετίσματα και τα γλυκοφιλιά στην ιερή θύμηση
της μάνας σου με μιαν ευχή: "Παιδί μου ώρα σου καλή"...
Ρίξε χαμόγελο κι' ένα σπιρτόζικο
σφυριγματάκι και προχώρα..
Κώστας Δουρίδας
(Πάνω στα βράχια της πατρίδας,
σου γράφω τραγούδι)