Βιβλία και Αφιερώματα..
λα να δεις . . Ηλεκτρονικό περιοδικό λογοτεχνίας και πολιτισμού
η Ποιήτρια Νότα Κυμοθόη

  (1).Βιογραφικό   (2). Ο καθένας πορεύεται μονάχος   (2a). Το όραμα   (3).Σύμπαντος δωρεά   (4). Αναζήτηση   (5).Ηλιογέννηση σε τρεις χρόνους   (6).Λυχνοστάτης στην ερημιά   (7).Απόδραση της οδύνης   (8). Ιερή στιγμή   (9). Ακούραστη προσφορά   (10). Οιμωγή   (11). Τα παιδιά του κόσμου   (12). Αλλοτρίωση   (13). Παρακμή   (14). Εις μνήμην   (15). Περισυλλογή   (16). Παράπονο   (17). Μοναξιά   (18). Γυρεύοντας   (19). Ελεύθεροι   (20). Δύσκολος δρόμος   (21). Αξίες   (22). Ατραπός   (23). Πέτρες   (24). Θα γυρίσω κάποτε   (25). Νταχάου   (26). Το τείχος του Βερολίνου   (27). Πρώτη Πατρίδα   (28). Δύναμη επικράτησης   (29). Ινδιάνικη γιορτή   (30). Οι σταυροί του Medow Lake   (31). Το αιώνιο ένα   (32). Δίψα και Σιωπή   (33). Πικρή ανάμνηση   (34). Οι τριανταφυλλιές της Σαμάνθα Fowsterner

















Βιογραφικό:

"Γεννήθηκε στη Λιβαδειά από γονείς Λοκρούς με βαθειά συνείδηση. Αυτή υπήρξε η πηγή της. Μια πηγή που όσο βαθύτερα την έσκαβε τόσο περισσότερο καθάριζε.

Μια πηγή Μνημοσύνης! Κάποιοι θέλησαν να ρίξουν χώματα και να την σκεπάσουν, αλλά η δική της η γενιά βαστά από δέντρα αιωνόβια. Είναι ΕΛΛΗΝΊΔΑ. Την ανάθρεψε ο Παρνασσός, την δρόσισε ο Κηφισός. Ανάπνευσε χνότα ελάτου, πεύκης, θυμαριού, τσαγιού, ρεικιού, αγράμπελης, χαμόμηλου, σπάρτων, μυρτιάς και μέντας. Χόρτασε ψωμί σταριού, λάδι ελιάς παρθένο και κρασί από τ' αμπέλια της, σε χώματα γονικά στης Λοκρίδας τη γη, οπού μεγάλωσε.

Εκεί, οπού την δίδαξε ο πατέρας της με γνήσια Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια. Εκεί , οπού η μάνα της την έμαθε τη δύναμη των Αρκάδων και η γιαγιά της η Ελένη ποίηση, με τους στίχους του Ησιόδου και Ομήρου. Εκεί…στην Ελάτεια την χάραξε παντοτινά του τόπου η αρχαία ιστορία κι έγινε πηγή που όμως γίνηκε π-λ-ηγή σαν έφευγαν τα χρόνια. Αυτό το "λ" γίνηκε λέξεις, λόγος, Λάχεσις και σταθμός ζωής, όπου γης..

Πιστή στο ρητό "ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ" μετακομίζει στην Αθήνα και στο εξωτερικό αργότερα όπου μαθητεύει, Ζωγραφική, Ψυχολογία, Αισθητική Τέχνης. Ασχολήθηκα με τη Δημοσιογραφία, τις Δημόσιες Σχέσεις, το Μάρκετινγκ, τη Διαφήμιση και την Κεραμική. Παρακολούθησε ειδικά Σεμινάρια Πληροφορικής και Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Διοργάνωσης Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, Επικοινωνίας και Έκφρασης. Είχε γνωρίσει από νωρίς το πνεύμα του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, της Αντιγόνης την ορμή και στα κρυφά διάβαζε τον Καζατζάκη, σε μια Ελλάδα Χουντική όπου η βία έκαιγε βιβλία προοδευτικά και έσερνε σ' εξορία όλα τα καθαρά μυαλά. Τότε έγραψε τα πρώτα της ποιήματα.

Έζησε και ταξίδεψε σε Γερμανία (διασχίζοντας την παλιά Γιουγκοσλαβία), Ιταλία, Αυστρία, Καναδά, Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ισπανία, Ανδόρα, Γαλλία, Πορτογαλία, Τουρκία, Ινδία.

Αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας μελέτησε Ιστορία Τέχνης, Κοινωνιολογία, Θεολογία, Ιστορία, Ψυχολογία, Λογοτεχνία, Λαογραφία και επισκέφτηκε τα μεγαλύτερα Μουσεία του κόσμου. Εργάστηκε, συνεργάστηκε και συνεργάζεται με μεγάλους ομίλους εταιρειών, με εφημερίδες, περιοδικά, εκδοτικούς οίκους, Τ.V., Ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε Αθήνα, επαρχία και εξωτερικό. Έχει κάνει μια σειρά από ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Έργα Ζωγραφικής της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές συλλεκτών και ιδιωτών, σε Ελλάδα και Εξωτερικό.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με ποίηση κι ακουστήκαν τα πρώτα της ποιήματα ( Παράπονο, Μοναξιά, Ελεύθεροι) από το Κρατικό Ραδιόφωνο, όταν ακόμα ήταν μαθήτρια. Έχουν εκδοθεί κατά σειρά, οι ποιητικές συλλογές: "Φως και Σκοτάδι", ( εξαντλημένο) , εκδ. Διογέννης 1990, "Οιμωγές", (εξαντλημένο), εκδ. Διογέννης 1991, "Δίψα και Σιωπή", (εξαντλημένο), εκδ. Διογέννης 1992, "Ιύζουσα νήσος", εκδ. 1995 και "Ερώ", (εξαντλημένο), εκδ. Ιωλκός 1999. Ένα "Λεύκωμα ΄95" εκδ. Ακαδημος 1995( εξαντλημένο) και το μυθιστόρημα "Η Δρασκελιά του Ήλιου" εκδ. Χρ. Δαρδανός 2002 όπου διανέμεται μέσω e-mail: kimothoi@otenet.gr. Ποίησή της έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Ρουμάνικα, Σανσκριτικά, Γερμανικά, Ισπανικά. Βραβεύτηκε το 1992 για ποίησή της μεταφρασμένη στα Ιταλικά και τιμήθηκε με το OSCAR "ANTONIETTA DI BARI BRUNO" EYROCONCORSO DI POESIA στην Ιταλία από την Accademia Universale " Federico II di Svevia". Έχει τιμηθεί με PREMIO INTERNAZIONALE DI POESIA "CALENTANO" το 1992 για ποίησή της στα Ιταλικά και PREMIO NAZIONALE DI POESIA "POSEIDONIA- PAESTUM" το 1992 από το Lions Club Paestum της Σικελίας. Με ασημένια Μετάλλια και Πλακέτες διάκρισής της στην Ποίηση, στο Διήγημα και στη Ζωγραφική, από τις πόλεις του εξωτερικού και της Ελλάδος.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ερώ»
Το όραμα
Τα μαρτύρια όλα υποφέρω
Κι αυτά που πριν ποτέ μου δεν γνώριζα
Αλλά βάδιζα μαζί τους από άγνοια
Τώρα αντέχω.
Έρχομαι πάντα από το φως
Κι εσένα γυρεύω που ευλογημένος είσαι
Οπού γεννήθηκες καθαρός όλος
Κι αργοπάτησες στη φωτιά
Κι αγνός σα δώρο για μένα βγήκες.
Ζυμωμένος με μέλι σαν ερίφιο φτερωτό
Εύκολη βρώση για τα ηδυπαθή των ανθρώπων δείπνα
Έγνοια έμμονη κι επίμονη του κοσμάκη
Με τις αρχαίες πατούσες σου λευκές ως το γάλα
Να σελαγίζεις τις λαχτάρες μακριά μου
Μ� όλες τις δοξαριές σου στο χρυσοκύανο διάστημα.

Ευλογημένος ας είναι ο Έρως στα σημεία του ορίζοντα
Όπως το έαρ φανερώνει το κάλλος του.
Ας είμαστε οι Έλληνες ενωμένοι σα σφαίρα φωτός
Όπως του κύκλου ο χρυσός αριθμός
Η πεθυμιά μας μυστήριο φως περιιπτάμενο.
.............

(μέρος από το ποίημα, σελίδα 63 από το βιβλίο Ερώ
της Νότας Κυμοθόη, Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, εκδ. Ιωλκός)



Bιβλία : Ποίηση

"Φως και Σκοτάδι"
(Αποσπάσματα από το βιβλίο)

Σύμπαντος δωρεά
(γραμμένο στο Calgary το 1986)

Απ' το βραχίονα έρχομαι του Ωρίωνα
Και χαμηλώνω μέχρι την έσχατη άμμο
Στων ωκεανών τ' ατέρμονα τα βάθη.
Απ' την έκρηξη γεννήθηκα ενός άστρου
Και η καρδιά μου ονομάζεται θερμότητα και φως.

'Aλλη αγάπη δεν έχω από το να καίγομαι,
Για να σκορπίζομαι.

Σμίγω με το χώμα ειρηνικά
Και γίνομαι φύλλο, κοράλλι, πεταλούδα
Κρουσταλλένιο νερό κι ολόχρυση αυγή.
Τη γλώσσα μου μιλάνε ποιητές
Καθώς ίδια φωτιά καίει στο εργαστήρι τους
Κατεβαίνουν, ανεβαίνουν κι αφουγκράζονται...

Γι' αυτούς έρχομαι, να σας λένε τ' απόρρητα.















Αναζήτηση
(γραμμένο στο Calgary το 1986)
Κουράστηκα ν' ασωτεύω σήμερα
Ρηχή μου φάνηκε η ώρα
Κι οι περαστικοί απόμακροι σαν ξένοι.
Μοιραίως φεύγει ο κόσμος γύρω μου
Σ' αδιέξοδο θέλει να πάει
Και η καρδιά μου δεν βαστά, θα σπάσει.
Στην έρημό μου θα κλειστώ, μονάχη
Σε μιαν έσχατη μοναξιά αναμέτρησης
Κάτω απ' τον ήλιο και μέσα στη βροχή
Με δίχως σπίτι, μόνο ουρανό και γη
Για να συλλέγω στη φούχτα μου δάκρυα
Από την αλλοτρίωση της αυλής μου.

Και καθώς σμίγω τον πόνο μου στο χώμα
Εναποθέτω σπόρο το λόγο μου
Περιβόλια να γενούν οι λέξεις μου
Για τους κηπουρούς της αγάπης.















Ηλιογέννηση σε τρεις χρόνους
(γραμμένο στο The Pas Canada 1986)
'Aκουσα χαράματα στα λιβάδια
Τα μουγκανητά των αγελάδων,
Στους ποταμούς τραγουδιστά νερά
Και στων δασών τη σκιερή δροσιά
Την αγράμπελη να ψάχνει για το φως
Ανήσυχη απ' των πουλιών τα φτερουγίσματα.
Στ' απομεινάρια μέσα του χιονιού
Ένοιωσα την αναπνοή του σπόρου
Με χορταριού φιλήματα στη βροχή
Και στο ξημέρωμα που ερχότανε
Της γης την αγωνία ευτύχησα να δω
Που την αγκάλιζε ο ήλιος δυνατά
Και χοροπηδούσε σαν αγρίμι.
Συγκινημένη με πήρανε τα δάκρυα.

Τότε βρήκανε διέξοδο οι λιγοστές μου πίκρες
Και φύγανε μακριά στον άνεμο και πάνε.

ΙΙ

Ω! Ποιητή των λιβαδιών
Απ' των παιδιών τα ονείρατα
Έλα κι απίθωσε στο πανέρι μου
Τα μυρωμένα σου λουλούδια.
Ω! Ποιητή των ουρανών
Απ' του κόσμου τα θαύματα
Έλα κι απίθωσε στο λόγο μου
Τις μελωδίες των αγγέλων.
Ω! Ποιητή της χαράς
Απ' των ανθρώπων τους πόθους
Έλα κι απίθωσε στην παλάμη μου
Την απλοχεριά του ήλιου.
Κι αδιάκοπα βύθισέ με στην απεραντοσύνη
Το άγγιγμα των Κόσμων Σου να ρέω.

Απ' της καρδιάς μου την πλημμύρα
Το Φως μοιράζω αντίδωρο, για τα παιδιά σου.

ΙΙΙ

Τα πολύχρωμα λουλούδια
Μιλάνε στα μελίσσια συνεχώς
Για την ομορφιά σου.
Τα μεστωμένα στάχια των χωραφιών
Σκορπίζουν χαρά στους θεριστάδες
Γιομίζοντας ενθουσιασμό την ποδιά τους.
Τα βρέφη όλου του κόσμου
Προσφέρουν θαυμασμό κι ελπίδα
Στις μανάδες μ' αλήθεια.
Τα χρώματα τ' ουρανού
Τραγουδούν στους ανέμους
Για τη λάμψη του ήλιου
Και η βροχή χαρίζει φιλιά
Πλουτίζοντας τ' αμπάρια της γης με ζωή.

Τυφλοί στου Σύμπαντος την Ευλογία
Κι η αλλοτρίωση όλους μας βαραίνει.
Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.














Λυχνοστάτης στην ερημιά

Ένα τραγούδι ρέει στην ψυχή μου
Δεν ξέρω από πού ξεκινά
Αλλ' εντοπίζω τις νότες του χιλιοστό-χιλιοστό
Στο πορτοκαλένιο χρώμα του ήλιου
Νάρχεται σταγόνα-σταγόνα από βροχή
Ντύνοντας με χιονονύμφες τον αγέρα
Στα περιβόλια που κατοικώ.
Κάνε με, Θεέ μου, να τα' αρχίσω
Δώσε μου τα λόγια στ' απλά μου χείλη
Να τρέχουνε καθάρια θαλασσιά
Όπως στον ουράνιο κήπο σου.
Ποτάμια ξεχειλίζουνε μέσα μου
Κι αχτίδες πλημμυρίζουνε περίσσια.
Αηδόνια γυρεύουνε πράσινες φυλλωσιές
Κι εγώ είμαι φτωχό κλαδί.

Είναι όμορφος ο Κόσμος!

Στις καλαμιές του ποταμού
Ελούστηκα μ' ασήμια απ' το φεγγάρι
Διώχνοντας τη σκοτεινιά απ' το The Pas
Ακούμπησα το τρυφερό μου είναι σιωπηλά
Στη νερένια του παλάμη σαν αστέρι
Γερμένη ανάλαφρα στη ράχη του
Από φόβο, μην ξυπνήσουνε τα χαλίκια
Που τα παιδάκια ρίξανε στην καρδιά του.
Μουρμουρίζανε ανταύγειες κι αναδύονταν σκιές
Ταξιδεύανε μακριά τ' αδέρφια οι γιοί και οι κόρες μου
Κι εσύ δεν ήσουνα πλάι μου να σούλεγα για τη νύχτα
Που έριχνε το στήθος της βαρύ στη σιωπή μου
Πλέκοντας το πάθος της με τη λαχτάρα για γαλήνη.
Όλο το βράδυ ψιλόβρεχε ο ουρανός
Και φυσούσε δροσιά καθώς εψήλωνες μέσα μου.

Κάνε με, Θεέ μου, ουράνιο τόξο στους καταρράχτες
Αστράπτουσα από φως μετά την καταιγίδα
Που θερίζει τους αμπελώνες και τα στάρια
Στερώντας το ψωμί απ' τα μικρά παιδιά
Ελπίδες κι όνειρα να κλείσω στα μάτια τους.
Δώσε μου αυγούλες για να τραγουδώ
Την ώρα που σχίζουν οι κορυδαλλοί
Τον αγέρα της πατρίδας μου με φτερούγες
Μαζί τους να διαλαλήσω την ηλιογέννηση
Στους δουλευτάδες με χαρά.

Τόσες ημέρες! Απέραντη μου φάνηκε η γη
Μαζί και η μοναξιά.
Όμως τη σήκωσα μ' ένα χαμόγελο.
Αυτό μου έμεινε λυχνοστάτης στην ερημιά.

Σε ποιόν να το δώσω Κύριε;














Απόδραση της οδύνης

Τους καταρράχτες ανάπλευσα του ποταμού
Και καθώς ελγύτωσα τη συντριβή
Μεμουσωμένη στις κορφές του Banff
Αγγίζοντας το τέλμα στους παγετώνες
Εβούλιαξα το χρόνο στης λίμνης τις πηγές.
Το πάθος έκαιγε σαν ήλιος στην ψυχή
Μακριά απόσβηνε το ξέβρασμα μιας καταιγίδας
Κι εγώ ξαναγεννημένη για την Ιστορία
Στον ύπνο του Χειμώνα αναλήφθηκα
Απ' την εκκόλαψη του σπόρου για τις πεδιάδες
Την ώρα οπού διεφθαρμένα όνειρα σ' αναταράζανε.

Τότε στην αιώνια νύχτα της αγνοίας
Το χέρι μιας χιονοστιβάδας γνώσης
Μας ένωσε με τον πρόγονο μες το Ναό
Όταν ισορροπούσε η φύση από θρίαμβο
Κι άγγελοι της Άνοιξης δοξάζοντας το φως
Τον Κύριο στεφανώνανε με τόξα
Που "τα πάντα εν Σοφία εποίησεν".

Γεννήθηκα Μάρτη σε ηλιοτρόπια θεών
Και ξεφεύγοντας τον οίστρο της Αγαύης
Αήττητα εξόδεψα το νου για τη Ζωή.














Ιερή στιγμή

Αφιερωμένο στη μνήμη του W. A. Mozart
για τα διακόσια χρόνια από το θάνατό του

Γλυκέ μου Wolfgang
Πήρες το δοξάρι του βιολιού μου
Και παραπονιάρικα εχάϊδεψες τις χορδές του.
Στο τέλειωμα του καλοκαιριού
Ακούω τη μουσική που έρχεται απ' τους αιώνες.

Απόψε το φεγγάρι γιορτινό στο Salzburg
Μεθυσμένος γέρνει ο ουρανός
Κι ένας ακούραστος αγέρας σεργιανάει
Μαγεμένος Αυλός συνοδεύοντας τη νύχτα.

Η καθημερινότητα μ' ανάθρεψε στις σπηλιές
Και δεν μπορέσανε χθες τα δάχτυλά μου
Περικοκλάδες στα μαλλιά σου να γενούν
Και σαν το άρωμα του γιασεμιού
Στου λογισμού σου ν' απλωθώ την αγκαλιά.
Τώρα γιομίσανε τα όνειρα με φως
Λεύτερο αηδόνι πεταρίζω στις φυλλωσιές
Προσμένοντας α' αυτό το μεγαλείο τον Απρίλη,
Για να καθίσει δίπλα μου εκστατικός
Στην άκρη-άκρη του τσιμέντου μες το δρόμο,
Εκεί που φύτρωσε δειλά το χορταράκι
Σε μια μόνο δαχτυλήθρα χώμα
Και για τον Κόσμο να μου πει.

Δεν κράτησα στα χέρια μου μαργαρίτες,
Αλλ' άκουσα το βόμβισμα της μέλισσας
Και καθώς με τυλίξανε της βροχής τα δάκρυα
Ήρθε μια μικρή κουκίδα θλίψης
Απ' την αυλή που μεγάλωσες.
Πόσο φοβερή ήταν αυτή η μοναξιά!

Έμαθες από μικρός τον κόσμο
Ξεριζωμένος απ' ότι αγαπούσες!

Σε γνώρισα Ιωάννη-Χρυσόστομε-Wolfgang-
Θεόφιλε- Amadeus Mozart όταν...
οι πόθοι μου ξεχυθήκανε πεταλούδες στους ανέμους
ξυπνώντας τη νοσταλγία της ζωής.
Ο έρωτας εμέτρησε όλη τη μοναξιά σου
Όταν το δροσερό χορτάρι έγινε στάχυ ξερό,
Όταν το μυρωδάτο λουλούδι έπεφτε νεκρό στο χώμα,
Όταν η πρώιμη άνοιξη γέμιζε καρπούς...
Τότε ένοιωθες βαθιά ριζωμένη τη σιωπή.
Στ' απόσωμα της βρόχινης κουστωδίας
Βούλιαζε η χαρά τόσων χρόνων
Κατρακυλώντας από τα μάτια στην ψυχή
Δονούσε το νεανικό σου κορμί
Κι εσύ με τις νότες σου τους αιώνες!

Περίσσευμα η αγάπη σου ξεχειλίζει!
Στους ήχους σου κελαρύζουνε ποτάμια
Ανθίζουν λιβάδια, αναβλύζουν πηγές
Λιώνουνε τα χιόνια, κελαηδούν μυριάδες αηδόνια
Αναστατώνεται όλη η φύση και η ζωή ερωτεύεται.

Wolfgang Amadeus Mozart
Στο γέρμα των βλεφάρων σου
Άγγελοι σε πήραν απ' τη γη
Κι εσύ χαμογελούσες στους Γάμους του Φίγγαρο
Ανάλαφρος κι αέρινος ξεπέρασες τ' αστέρια
Πνίγοντάς τα στη Δύση συμβολικά,
Όπως πνίγεται ο θάνατος απ' τη ζωή στο Ρέκβιεμ
Καλεσμένος στης Δόξας τα ουράνια
Καθόσουν απορροφημένος πριν το τέλος
Για την κατοπινή μοναξιά της Κωνστάντζας
Αναλύοντας το κόκκινο της φωτιάς,
Το πορτοκαλί του ήλιου
Και το μαύρο της σιωπής που ήταν γύρω σου
Πριν ακόμα τυλιχτεί στο λευκό σεντόνι
Της ατέλειωτης αναμονής και περιφρούρησης.
Χαμένες στιγμές μιας ολάκερης ημέρας
Που έσβησαν κι έφυγαν όπως εκείνο το σύγνεφο.

Το φεγγάρι χλόμιασε στο Zalzburg!
Αλλά για σένα τέλος δεν έφτασε, δε φτάνει!

Πάνω στου τάφου σου το σταυρό
Καλοτυχίζω το λουλούδι
Προσκυνώντας με σεβασμό τις μνήμες των νεκρών
Καλωσορίζω τη Ζωή,
Όπως η μάνα στο μαστό το βρέφος
Συνεχίζοντας το μονοπάτι της υπομονής.
Με χαρά στο ρεύμα αγναντεύω τ' άγουρα χρόνια
Που έβλεπα τις αστραπές στους ουρανούς
Ταγμένη ζωή να σε υπηρετώ ως το βράδυ μου
Και να σκορπίζομαι τριγύρω με αγάπη
Για όσους τυφλούς χαθήκανε στην ερημιά...

Απόψε το φεγγάρι γιορτινό στο Salzburg!
Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.














Ακούραστη προσφορά

Βρήκα στα βάθη μου το φως
Που έστειλε ο ήλιος
Με των αγγέλων τους ψαλμούς
Τότε που έσκαγε χαμόγελα
Από τα σπλάχνα της η γη.
Στο χώμα, η σήψη γίνεται ζωή
Κι αναδύεται στην ψυχή μου
Με λέξεις για την ποίηση δοσμένες.

Στην ερημιά μαθαίνοντας γραφή
Αγκάλιασα στη νύχτα τους λυγμούς
Του κόσμου που ήτανε γύρω μου.
Ένα ποτάμι ρέει μέσα μου ο χρόνος
Κι εγώ ακούραστα σκορπίζομαι
Ως τη Σαχάρα με οάσεις
Για τα παιδιά των καμηλιέρηδων
Που έρχονται απ' το μέλλον.

Κι έβλεπα στη σιγαλιά τ' αστέρια
Μ' αστρόσκονη τα μαλλιά μου να στολίζουν
Κι αόρατη λάμψη φιλούσε τα χέρια μου.
Και τότε σώπαινε ο πόνος
Καθώς μιλούσε η αγωνία εντός μου
Γι' αυτά τα μεγάλα δέντρα ολόγυρα
Που ολοένα γίνονται προσκυνητές.
Το κορμί μου λιγοστό είναι για τις ρίζες τους.

Αλλ' η ψυχή μου αναβλύζει περίσσια
Για να φυτρώνουν τριανταφυλλιές στους κήπους.














Ο ι μ ω γ ή

Στα μάτια του ήλιου σκιές
Στη σύγκληση των άστρων Δύση
Και οι ουρανοί παραχωρούν οδύνες
Τα' απόρρητα μας καλούν στα ιερά βιβλία
Σταλαγματιές η ανάσα των προφητών
Σκορπισμένες στον αχό των χρόνων.

Φυλακισμένοι στη μέθη της φθοράς
Κι η γλώσσα της κληρονομιάς βουβή
Καθώς γυροφέρνουν λύκοι τον αμνό
Βαραίνουν τα' αχνάρια του στο πεπρωμένο
Αμέτρητοι είν' οι αρνητές του Ιησού
Και ο καιρός δεσμώτης.

Αίμα το χρώμα της υπομονής.

"Ο ι μ ω γ έ ς"
(Αποσπάσματα από το βιβλίο)

Τα παιδιά του κόσμου
(γραμμένο στο Pas Canada 1988)
Ταξιδεύοντας σ' άγνωστες χώρες
ξόδεψα τη ζωή μου
Διαβαίνοντας ατέρμονους δρόμους
τους ανθρώπους να γνωρίσω.

Βρήκα τ' αδέρφια μου βουβά
μέσ' τη χλιδή των σαλονιών
δίχως χαρά μεσ' τη χαρά τους.
Και στους ζητιάνους που παίζανε βιολί
στα υπόγεια της πόλης
τον Κύριο συνάντησα να κλαίει.
Είδα παιδιά ντυμένα με κουρέλια
και στις παράγκες τους γονατιστή
κρατούσαν την ψυχή μου.
Τα ξέφτια των πανωφοριών
μπαλώνανε μανάδες τραγουδώντας
και καθώς ζύγωνε ο χειμώνας
Άγιος Χιτώνας έντυνε τις καρδιές τους
κι ο Ιησούς εκρύωνε.

Στα σκαλοπάτια των αρχόντων
μοιράζεται η γη για τους ολίγους
την ώρα που κορμιά σκελετωμένα
γκρεμίζονται στην πλάνη της ημέρας
κρατώντας στις αδειανές παλάμες τους
τη μοίρα των ανθρώπων.

Στο λόφο του Γολγοθά
πλημμύρα σήμερα οι σταυροί
κι η μάνα μου η Παναγιά
αδιάκοπα δακρύζει.














Α λ λ ο τ ρ ί ω σ η

Στο κόκαλο βυθίζω το σπαθί μου
Τα σημάδια των καιρών να βρω
Μέσα σε σπίτια κολασμένων.
Από διχόνοια φυλακισμένοι στη σιωπή
Ψάχνουμε στα κουπιά τη θάλασσα
Για να ξεφύγουμε τους ίσκιους
Ενώ ζυγώνει ο θάνατος κρυφά.

Χιλιάδες τις νύχτες οι νεκροί
Στην ερημιά της πόλης.

Στα κρύα σκαλοπάτια
Όταν ησυχάζει ο όχλος της χλιδής
Ψυχορραγεί τα βράδια η μάνα
Μετρώντας την ανθρωπιά μ' ελεημοσύνη.
Τότε ο Αλντεμπαράν κι ο Μπετελγκίζ
Στα μάτια της σκύβουν ταπεινά
Σφουγγίζοντας το δάκρυ
Και στο κορμί της ημερώνει ο βοριάς.
Τα ποτάμια θολά ανάμεσα στο φως
Καθώς στις πληγές ψηλαφώ τα αισθήματα
Κάτω απ' τα καρφιά του πόνου μου
Βλέπω σε τάφους τους παιδικούς μου φίλους
Κι αναμνήσεις πνιχτές τα χρόνια που φύγανε
Όταν οι καιροί δε φτάσανε ποτέ
Τα σώματα που αγαπήσανε αληθινά
Να σκύψουν πάνω από το χτύπο της καρδιάς.

Σμίγουν με την καταχνιά οι λαβωμένοι
Σε σύγχυση πορεύονται οι λαοί
Στ' ανύπαρκτα νερά των κάμπων αγωνία
Κι άγρυπνος μένει ο νους στο χαλασμό.
Δυο κάρβουνα τα μάτια των παιδιών
Στην τέφρα των μεγάλων
Κρύβοντας μέσα τους του κόσμου τις ελπίδες
Σα λαχτάρα στη νύχτα για το δρόμο της ζωής.

Στα σκοτάδια του αιώνα μοιρολογώ τους ζωντανούς.














Π α ρ α κ μ ή

Μύρισε μπαρούτι ο αγέρας την αυγή
Και τ' απόβραδο αλώθηκε η μέρα με παιάνες
Όταν τα δάφνινα στεφάνια στα ηρώα
Με μνήμες ντύσανε τη γύμνια των καιρών
Κι αφού σηκώσαμε το βάρος του πολέμου
Μας βούλιαξε στην ξερολιθιά ο ποταμός
Καθώς με δόλια θέλγητρα πολιτικές
Πλαταγίζουν τις καρδιές μας.

Εύφορες οι μέρες μου κι εφέτος
Ασωτεύοντας τ' αδέρφια μου το νου
Σταθήκανε σε σκοτάδια πλανεμένοι
Αναζητώντας το χαμένο φως.
Άδικα γέρνει η ζυγαριά των γνωστικών
Κι όταν σε βιβλία μοιράζουνε την καταχνιά
Αλυσοδένονται τα κορμιά για τη χλιδή
Με το κερί που ξεχάστηκε στις εκκλησίες.

Γυρεύοντας με αγωνία το ψωμί
Κερδίσαμε άπληστα τον κορεσμό
Βουλιάζοντας την ανθρωπιά στο έλος.
Πλήθος πόνοι θρυμματίζουν την ψυχή
Το βράδυ αποκαμωμένοι με ρυτίδες
Βλέπουμε γιους και κόρες σε χαλάσματα
Να παζαρεύουνε θανάτους με γαλήνη.
Εξανεμίζονται τα όνειρα στους κόπους
Χαράματα κι εξαντλήθηκε ο ουρανός
Λοιμός σφαλίζει σε τάφους την ομορφιά
Μετά από της ηδονής το πάθος
Τη λύτρωση ποθώντας στη μετάνοια
Μεσουρανεί της εγκράτειας η δόξα.
Βουλιάζει τώρα η φωνή μας στο τσιμέντο
Και η ζωή μας στην αλλοτρίωση
Καθώς αγνοήσαμε το πνεύμα στις ερημιές.

Παράξενα σφυρίζει ο βοριάς
Στις πικροδάφνες των Μουσείων
Που ανταμώνει ο πραματευτής με το ληστή.
Πέφτουν ίσκιοι κι η πόλη μοιάζει με Βαβέλ
Καθώς σκορπίζονται τα Ιερά μας λείψανα
Ξεραίνεται το δέντρο του λαού μας.
Κάτω απ' την Ακρόπολη πλήθος σταυρωμένοι
Και στην παλάμη τ' αδερφού τ' αργύρια του Ιούδα.

Βλέπω να στάζουν αίμα τα μνημεία!














Ε ι ς  μ ν ή μ η ν

Στους νεκρούς της Ρουμανίας

Στις συνελεύσεις των αρχόντων
Θολώνει ο αγέρας συνέχεια απ' τη γύμνια
Και τα σημάδια των καιρών.
Απ' τα παράθυρα ατενίζουμε τον κόσμο
Χαμένες ελπίδες για να βρούμε
Δενδροστοιχίες η υπομονή μας
Είδωλα μονάχα στο γέρμα του ήλιου
Και στην παλάμη χαραγμένα τα χρόνια της ζωής.
Δίχως μετάνοιες οι κολασμένοι κι εφέτος
Ξοδεύουνε πολλές χαρές στα καπηλειά της πόλης
Ζητώντας λύσεις στη νύχτα με θεάματα.

Εφιαλτικός ο ύπνος μου κι απόψε.

Καρτερικά ως την αυγή ο χρόνος
Μελετούσε το μέλλον με ψηφίδες
Κι όσοι γερμένοι πλάι-πλάι στους αγώνες
Φυλάγανε αμόλυντη την πίστη στην καρδιά
Προστάζοντας το βάρος της ψυχής τους
Είδανε υψωμένα τα χέρια των παιδιών
Σταυρωτά το χάραμα για τους ληστές
Κρύβοντας το φόβο τους στη βία.
Μετά φωτιές ανάβοντας τ' απόβραδο
Κάψανε φθαρμένα λόγια κι όνειρα στους δρόμους
Για την εξιλέωση της προδοσίας.

Τώρα χιλιάδες και πάλι οι νεκροί
Γυρεύοντας το δίκιο στις σκιές
Στ' αποκαΐδια οι μανάδες τραγουδώντας
Μαζέψανε την τέφρα στο μαντήλι
Και οι γριές με νάματα στην προσευχή
Γαλήνη πασκίζανε σ' άδεια σπίτια
Την ώρα που οι καμπάνες στις εκκλησιές
Γιορτάζανε τη γέννηση του Ιησού
Και καθώς γονάτιζε ο ουρανός
Γίνανε μνημεία τα σχολειά.

Ποια όνειρα ντουφεκάνε σήμερα;
Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.














Π ε ρ ι σ υ λ λ ο γ ή

Η Ελλάδα στο μαντήλι της
Μαζεύει τον πόνο, το δάκρυ, την υπομονή
Κι εγώ αγριολούλουδα στου ήλιου τα περιβόλια.

Τα μάτια της όλο χαρά
Σκορπίζουν ελπίδες, δύναμη, κουράγιο
Κι εγώ γράφω τραγούδια για τον κόσμο.

Τα χέρια της μοιράζουν
Αόρατα ηλιαχτίδες, αγάπη, καλοσύνη
Κι εγώ ζωγραφίζω τους κύκλους της ζωής.

Στους τάφους της κυματίζουν οι σταυροί
Σα λεύκες για τ' αηδόνια του Μαγιού
Που ερημώσανε τις ποταμιές.

Το φως θυμίζει πάντα τη χαρά
Και το σκοτάδι φέρνει θλίψη
Γι' αυτούς που χάσανε την πρώτη.

Μικρή η ζωή, ένα πέρασμα
Δοσμένη γι' αγάπη μόνο.




"Δ ί ψ α και Σ ι ω π ή"
Αφιερώνεται στους γονείς μου
(Αποσπάσματα από το βιβλίο
Π α ρ ά π ο ν ο
(γραμμένο στη Ελάτεια Λοκρίδος 1973)
Εμπρός απ' τον ήλιο σκοτάδι
Και μέσα στο σκοτάδι χάος.
Που να στηρίξω τα πόδια μου
Για ν' αδράξω τη ζωή;
Δε γυρεύω πολυελαίους στη νύχτα
Τους ουρανούς ελεύθερους ζητώ
Ν' αφουγκράζομαι τον κόσμο.














Μ ο ν α ξ ι ά
(γραμμένο στη Ελάτεια Λοκρίδος 1973)
Ανέκφραστα μάτια
Γκρεμίζουνε τους τοίχους
Παγωμένα χείλη δε σαλεύουν
Στη φοβισμένη σιωπή μας
Φεύγει σχεδόν και ο Νοέμβρης.
Γλιστρούν οι δρόμοι αδειανοί
Και η ζωή μας όλο και βαραίνει
Μαζί και η ψυχή που η πόρτα μέσα κλείνει.














Γ υ ρ ε ύ ο ν τ α ς
(γραμμένο στην Αθήνα 1973)
Πριν γνωρίσω την αλήθεια
Με μύθους είχα πλάσει τον κόσμο
Κι όταν μ' αγγίξανε του πλήθους οι αναστεναγμοί
Την καρδιά μου ακούμπησα στον Άνθρωπο.

Παράξενα γλιστρούσαν οι μορφές
Τραγούδια, μοιρολόγια, τρόπαια και θυσιαστήρια
Ναοί κι αγάλματα, γραφές και εικόνες
Θεοί και ημίθεοι, παραμύθια και μνήμες.
Κι εγώ ντύθηκα αναχωρητής
Κρατώντας ένα κλαδί ελιάς στο χέρι
Γυρεύοντας τα διωγμένα περιστέρια
Για τον περιστερώνα της ειρήνης.















Ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι
(γραμμένο στην Ελάτεια Λοκρίδος 1973)
Λέγατε:
Θα φυλακίσουμε τα σύγνεφα
Και θα γίνουν δικά σας
Για να ΄ρθει γρηγορότερα η άνοιξη
Αλλ' αποτύχατε!
Το φως του ήλιου διώξατε μακριά μας
Και πλήθος αμάθειας σκοτάδια
Στη ματιά μας κλείνατε χρόνια
Αλλ' αποτύχατε!
Γιατί, κανείς δε σας έμαθε
Ότι τα σύγνεφα και το φως είν' ανεξάρτητα
Και τώρα, βλέποντας την ατυχία σας
Τον ήλιο αγωνίζεστε ν' αποκτήσετε
Κι αυτός, με σπασμένες αχτίδες
Εξόριστος προσμένει...την Ανάσταση...
Και ο χειμώνας της ψυχής σας μένει παγερός
Γιατί το πνεύμα του λαού μας δεν δαμάζεται!














Δ ύ σ κ ο λ ο ς  δ ρ ό μ ο ς
(γραμμένο στην Ελάτεια Λοκρίδος 1973)
Δεν έχει πλατάνια αυτός ο τόπος
Γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα ξερίζωσαν
Δεν έχει αγρίμια και πουλιά αυτός ο τόπος
Γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα κυνήγησαν
Δεν έχει ποτάμια και λίμνες αυτός ο τόπος
Γιατί βρέθηκαν κάποιοι και τα εμόλυναν.

Έχει μονάχα μια μεγάλη ανηφοριά, τον αγώνα
Όπου καθημερνά κερδίζεις πολεμώντας
Δίχως άλλη εκλογή για επιβίωση.














Α ξ ί ε ς

Μια χειμωνιάτικη νύχτα
Είναι αξέχαστη κι αληθινή
Όταν είναι διαφορετική απ' όλες τις άλλες.

Η αγάπη για να παραμείνει
Θέλει γερά θεμέλια κι αλήθεια.
Όταν αυτά εξαντληθούν
Χάνεται σαν το φύλλο
Που το σεργιανάει ο αγέρας
Και το δέρνει η βροχή
Γκρεμίζοντάς το συνεχώς
Στους οχετούς της σήψης.














Α τ ρ α π ό ς

Διέσχισα ανυπότακτη τους άγριους χειμώνες
Κυνηγημένη από τους Λέλεγες*
Και τον τρόμο των Ωτίδων**
Πορεύτηκα ωστόσο άτρυτη στους αιώνες
Τις οδύνες διασχίζουσα γοργά όπως το κύμα
Για να μαζεύω το αλμυρό σας δάκρυ
Στου Ποσειδώνα τις αυλές
Και να το κάνω μαργαριτάρι
Να λάμπει στ' άγρια πέλαγα.

Στον ατέρμονο δρόμο ζωντανός ο πόθος
Μιας διδαχής ανέπαφης στου χρόνου τη ράχη
Κι όνειρο παντοτινό του καθενός:Ελευθερία
Κι ο άνθρωπος, Άνθρωπος στην ατραπό γι' αγάπη.


*Λέλεγες: Αρχαίος λαός που κατοικούσε στη Λοκρίδα
**Ωτίδες: Μεγαλόσωμα πουλιά της αρχαιότητας στις όχθες του Κηφισού ποταμού, που διέσχιζε την πεδιάδα της Ελάτειας.














Π έ τ ρ ε ς

Μέρες ταξίδεψα πολλές
Στο Ελατικό* πεδίο
Έψαξα τη φωνή μου στα ελάτια,
Στα κούμαρα, στους σκίνους, στις μυρτιές
Και στο θυμάρι φώλιασα
Ν' αφουγκραστώ το χώμα.

Πέτρες, ολούθε πέτρες
Βαραίνουνε τη γη μου
Και ταπεινά χαμόμηλα κι αγκάθια
Που συντροφεύουν τη σιωπή
Στους ξεχασμένους τάφους.

*Ελατικό πεδίο: Αρχαία ατραπός που συνδέει την Ελάτεια με τις Θερμοπύλες















Θ α  γ υ ρ ί σ ω   κ ά π ο τ ε

Σφυρίζει το τρένο συνεχώς
Και πρέπει να βιαστώ
Στο ταξίδι που πηγαίνω
Θα κρατώ το μαντήλι της υπομονής
Και κάθε φθινόπωρο θα σμίγω με τα χελιδόνια
Για να σας φέρνουν τα μυνήματά μου
Τότε θα καρτερώ μιαν άλλη άνοιξη
Που το αηδόνι της ιτιάς μας
Λεύτερο θα τραγουδά.

Όταν θα γυρίσω-θα γυρίσω κάποτε-
Αυτό να το θυμάστε
Θ' ανθίσουν πάλι οι βυσσινιές
Που φύτεψα στο περιβόλι.














Ν τ α χ ά ο υ

Τα συρματοπλέγματά σου ακόμα εκεί
Για να θυμίζουν τη διχόνοια
Και το αίμα που βουίζει στα σύνορά του
Ένας εφιάλτης στη μνήμη επιζώντων.

Η δύναμη του Χίτλερ σ' ένα στρατόπεδο μ' αγκάθια
Θυμίζει στους περαστικούς του Γερμανού τη μπότα
Ωστόσο όμως δεν ξεχνά ο άνθρωπος τη βία
Που σκόρπησαν στο διάβα τους φασιστικοί στρατοί.

Φυτέψτε αδέρφια δέντρα Ειρηνικά
Ν' απλώσουν κλώνους πράσινους
Σ' όλη την οικουμένη
Πάνω από τείχη εχθρικά και συρματοπλέγματα
Να σβήσουν της γης τα Νταχάου.
Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.














Το τείχος του Βερολίνου

Του χρόνου η διαδρομή δάκρυα ποτισμένη κι αίμα.

Μάτια μυριάδες θρηνούν ακόμα σκοτωμένους
Κι άλλα τόσα θαμπά μετράνε σακατεμένους
Κι είναι κι αυτά που αγνοημένους ακόμα περιμένουν.
Βαρύς ο ίσκιος σου τη μοίρα μου ορίζει
Τείχος του East και του West
Ως πότε θα διχάζεις τους κόσμους μου;

Γκρεμίστηκαν στη λήθη οι στεναγμοί μου
Καθώς ορθώνονται τα πέτρινά σου στήθη
Σ' όλη τη γη μου σήμερα για ν' αντιμάχονται θαρρώ
Από τη μια μεριά η Ανατολή κι από την άλλη η Δύση
Στον αδυσώπητο αγώνα τους, ποια θα επικρατήσει.

Του χρόνου η διαδρομή δάκρυα ποτισμένη κι αίμα.














Π ρ ώ τ η   Π α τ ρ ί δ α

Απόβραδο αφήσαμε την αγκαλιά του ήλιου
Κρατώντας στην καρδιά τ' όνειρο της χαράς
Πηγαίναμε προς τη πόρτα του χιονιού
Στο North γυρεύοντας τη μοίρα μας εμείς.
Υψώσαμε παλικαρίσια τα κορμιά στην ερημιά
Μεταμορφώνοντας τα νιάτα μας σε κάστρα
Τους πόθους μας επαίξαμε στου κέρδους το αμόνι
Και λάβωσαν τον ουρανό που είχε η καρδιά μας.

Η στέρηση της πατρίδας δοκιμάστηκε στα χρόνια
Και δεν ξεθώριασε το χρώμα της
Στης ξενιτιάς τα πλούτη
Μήτε τη νίκησε η λαβωματιά της δόλιας πλάνης
Που με την ψυχή παλεύει ολημερίς
Και θέλει να κερδίσει.
Ποιος είν' αυτός που αρνήθηκε
Τις ρίζες της φυλής του
Και δεν εγύρεψε ποτέ τους τάφους των προγόνων;
Τι κι αν ο χρόνος στάθηκε εμπόδιο μεγάλο;
Ούτε αυτός ο θάνατος ν' αντισταθεί μπορεί
Στην τέφρα του κορμιού και στ' άδειο κόκαλο
Πίσω να επιστρέψει.

Δύσκολα διαβαίνει κάθε ημέρα
Για όσους γνωρίσανε απ' ανάγκη δυο πατρίδες
Κι ευτυχισμένοι όσοι μπορέσανε ξενιτεμένοι
Ακέρια να κρατήσουνε την πρώτη.














Δύναμη επικράτησης

Ασημένια κόρη η νια σελήνη
Κι ο χρόνος εδώ έχει σταθεί
Στ΄απέραντα του Banff τα δάση.
Μακρινή της θάλασσας η όψη
Κι ο τόπος στου ελατιού βιώνει την ανάσα
Τ' αδέρφια μου κι απόψε Λευκοί και Ινδιάνοι.

Μες τις καλύβες κάθονται οι Κρι
Με τις πολύχρωμες τις χάντρες στολισμένοι
Και το φεγγάρι ολόλαμπρο πάνω στο τοτέμ
Στις σάλες των saloon πίνουμε μαζί
Μέσα στη μπόχα του καπνού διάκριση καμιά
Κι η μουσική της Δύσης που γρυλίζει
Σπρώχνει απαλά τη νύχτα ως την αυγή.
Στην καλυβένια τους σκεπή προσκυνητής ο ήλιος
Και η Σάνυ από νωρίς αντίκρυ στην ανατολή
Τα παγωμένα ζεσταίνει χέρια της.

Πέφτουν λοξά στον Καναδά του ήλιου οι αχτίδες
Και οι ερυθρόδερμοι κάθε πρωί
Στέκουν ορθοί και περιμένουν
Τ' αγνάντεμα της μέρας σιωπηλοί
Σαν σε προσκύνημα.

Τη γη τους τώρα εξουσιάζουν οι Λευκοί
Κι ενώ αυτοί στο γέρμα τους ειρηνικά ξεφτίζουν
Κάθε πρωί στέλνουν στον ήλιο μήνυμα
Και κάνουν προσευχή ιερή
Μη τύχει και τους λησμονήσει κι αυτός
Στην αδυσώπητη μοίρα τους
Και βυθιστούν στη λήθη!














Ινδιάνικη γιορτή

Τα κορίτσια των Κρι και των Σιου
Με τις κεντημένες δερμάτινες μπότες
Και τα κροσσωτά ελαφίσια γιλέκα
Στο χιόνι χορεύουν χτυπώντας τα πόδια
. Το γέλιο δε βγαίνει μες απ' τα χείλη
Που σφιχτά το κρατάνε ακόμα...
στην Ινδιάνικη γιορτή των Αετών
μέσα στο γκέτο του τσιμέντου
ξανέμισαν και πάλι τα φτερά τους
σαν ανάμνηση του παλιού καλού καιρού
γερασμένοι απ' της σχόλης την τέφρα
οι Ινδιάνοι θυμούνται την παλιά τους δόξα
με σήματα καπνού χαιρετίσματα στέλνουν
στο γιο τον Κρι και την κόρη την Σιου
και στον μάγο της φυλής οπού στα δάση κρυμμένος
προσπαθεί με ξόρκια τα πνεύματα να ευμενίσει
της τεχνολογίας, που μέσα μέσα σε σπίτια τους κλείσαν
κι ο αρχηγός φορώντας τα ένδοξα φτερά του
τη μεγάλη πίπα της ειρήνης ρουφά.
Αδιάφοροι περνάνε οι λευκοί διαβάτες
Διώχνοντας με δυσφορία τον καπνό
Περιφρονώντας τον καημό κάθε Ινδιάνου
Να επιστρέψει πάλι ελεύθερος κι αγρίμι
Μέσα στο δάσος μακριά από της μηχανής
Και του τσιμέντου τον πολιτισμό.














Οι σταυροί του Medow Lake
(Winnipeg Canada 1986)
Στον Δημήτρη και την Ιόνη
Είναι βαρύ το χιόνι στην αυλή μας
Κανένας δεν μιλά γι' αυτό
Σωπαίνουνε παράξενα οι ντόπιοι
Κι αγέλαστοι τραβούνε για το σπίτι.
Με υπομονή μαθαίνουμε το χρόνο
Τα όνειρα στη γλώσσα τους
Μοιάζουνε με τη νύχτα και το κρύο
Που κόβει με σαϊτιές τη μοίρα μας
Στην παγωμένη γη της Δύσης.

Μέσα στ' ατέλειωτο χιόνι απελπισία
Κωφεύουνε οι πόθοι μας χαμένοι
Ξεχαστήκανε στις ερημιές οι γιορτινές μας μέρες
Κι οι χθεσινές χαρές μας πάνε
Καθώς προστάζει ο αγέρας τη φωνή μας
Να ορμηνέψει του κορμιού το πάλεμα.
Ξεψυχώντας μένουν μισά τα όνειρα
Κληρονομιά ο πόνος στο δισάκι μας
Για το κάλεσμα του καιρού
Στ' αμόνι της υπόλοιπης ζωής μας.

Είναι βαρύ κι ασήκωτο εδώ το χιόνι
Και οι νοσταλγίες μας σταυροί που μένουν
Να σημαδεύουν το πέρασμα στο Medow Lake.















Κάθε χρόνο αρχίζει το ατέλειωτο ταξίδι του σολομού
Ξεκινώντας από εδώ και καταλήγοντας στις θάλασσες
Για να επιστρέψει πάλι εδώ ν' αποθέσει τα' αυγά του και
να πεθάνει. Αυτός ο κύκλος ζωής συνεχίζεται αιώνες τώρα
με τον ίδιο πάντα ρυθμό.

Τ ο   α ι ώ ν ι ο   έ ν α

Στην άκρη του κόσμου ακουμπισμένη
Τα βάθη του κοίταζα με δέος
Και ήταν έρεβος το άνοιγμα
Στο σώμα της μητέρας.
Στην ερημιά αυτήν εδώ
Ύστερα απ' το δύσκολο ταξίδι
Διάσπαρτη απλώνεται γαλήνη.
Μετά, τον γενοβόλο χώρο γιομίσανε πουλιά
Μυνήματα να πάνε σ' άλλους τόπους.

Σε κάθε λακκάκι η Εύα κι ο Αδάμ
Και στο χώρο των δυο ενεργειών
Τα σημεία ρέουν της απάντησης του Δημιουργού.

Φυσικός κι ομαλός συναντιέται ο δρόμος
Καθώς ο νους, σώμα και ψυχή ενός θεού
Γονιμοποιεί τη ζωή με βαθειά σοφία
Κι όταν εξουσία ζητήσει το "εγώ"
Αρχίζει ο αδερφός μου τις πολεμικές κραυγές.

Είμαι η κόρη, μετά η μάνα κι ύστερα η γριά
Κι εσύ με θέλεις πάντα νέα
Στην ισορροπία της ένωσης.

Το αιώνιο ένα στην αγάπη της καρδιάς
Μαζί ο σεβασμός και η αποδοχή της σάρκας
Στην ομορφιά του θείου για αιωνιότητα.















Δ ί ψ α   κ α ι   Σ ι ω π ή

(Είναι Ιούλιος. Η ζέστη στην Αθήνα ξεπερνά τους 45 βαθμούς
Κελσίου. Ο καύσωνας οδηγεί πολλούς στα νοσοκομεία. Τα δάση καίγονται και η Ελλάδα ερημώνει).

Κι αν βρέχει τώρα ο ουρανός οι στέρνες είναι άδειες!

Το νερό μολυσμένο στις πηγές
Κι όλο νεκρά πουλιά στο χώμα
Γυρεύοντας σεντόνια για ταφή
Στο βιασμό της γης μας.
Μονάχα ερημιά στ' αδειανά βουνά μας
Και πλήθος σταυρωμένοι στη χαραματιά
Τη δροσιά γυρεύουν της πηγής.

Αντίδικη στο χρόνο η μοίρα της Ζωής
Και στα ουράνια της γης αλλαγμένες οι χαρές.
Ο ήχος της καμπάνας στο έλεος της συμφοράς
Μαρτυρά στους Έλληνες το γδικιωμό
Από το θάνατο του Ποιητή στ' αποκαΐδια
Και στην πέτρα που μας κυκλώνει από παντού.

Η στάχτη στα θεμέλια δεν στέριωσε τα σπίτια
Που μοίρασαν αυθαίρετα οι καταπατητές.
Εκείνοι που γυρέψανε βροχή στη συννεφιά
Ζητάνε να ορμηνέψουνε τα βάσανα του ήλιου
Και το κακό που έστρεφε στο διψασμένο κάμπο
Καθώς έγιναν ανάμνηση του ποταμού οι φλέβες.

Μας πληγώνει η σιωπή
Στις συνειδήσεις των ανθρώπων
Και η έλλειψη ευθύνης την ερημιά μας ζώνει
Καθώς καραδοκούν κοράκια στα σπλάχνα εξουσίας
Υψώνεται στα ξερολίθια βαρύς ο στεναγμός μας.

Κι αν βρέχει τώρα ο ουρανός οι στέρνες είναι άδειες!

Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.














Π ι κ ρ ή   α ν ά μ ν η σ η

(Είναι Πάσχα, το χιόνι ξεπερνά το ένα μέτρο. Εδώ κατοικούν μόνο πέντε οικογένειες Ελλήνων. Η επαφή μεταξύ μας είναι τυπική και βασίζεται στο πόσα δολάρια κερδίζεις το μήνα. Υπάρχουν εδώ δεκάξι εν ενεργεία διαφορετικές εκκλησίες εκτός απ' την Ukranian and Greek Orthodox Church, που λειτουργεί μόνο δυο φορές το χρόνο. Σήμερα ο Ρώσος παπάς δεν ήρθε λόγω χιονοθύελλας).

Ήπια τη στάλα της βροχής στης ξενιτιάς το δάκρυ
Στ' απόχιονα του Καναδά της ερημιάς τον πόνο.

Ημέρα Πασχαλιάς μας έζωνε ολόγυρα το χιόνι
Κι όρκισα την ψυχή μου στις πέτρες της Πατρίδας
Γυρεύοντας στην ανάμνηση του γυρισμού την ώρα
Όταν σε σπίτια διχασμένα μιλούσα με σκιές
Παλεύοντας για τα χαμένα χρόνια μου
Καθώς θόλωνε τον καιρό η καταχνιά
Γινότανε ο πόθος μου καράβι του Οδυσσέα.

Ύστερα απ' τη γιορτή ο χτύπος της καμπάνας
Θρηνούσε των αγγέλων την επιστροφή
Δίχως γλωσσίδι και σκοινί στη νύχτα
Η άλωση του ονείρου μαδώντας τα φτερά μου
Σημάδευε την ανάσταση στη γη των σταυρωμένων
Με την απουσία της χαράς σε τούτο το γιορτάσι.

Χτύπησα τρεις την πόρτα σου, δεν άνοιξε η Πύλη
Τότε γιόρτασα το Πάσχα στων Ινδιάνων τις καλύβες!















Οι τριανταφυλλιές της Σαμάνθα Fowsterner

Γέρικο το κορμί της Σαμάνθα Fowsterner
Ίδιο με τον πύργο που ακόμα δεσπόζει εδώ
Τα μάτια της ωστόσο λάμπουν φωτεινά
Σαν τα μεγάλα ξύλινα παράθυρα
Και τα ματόκλαδά της ανοίγουν παιχνιδιάρικα
Όπως οι κόκκινες βελουδένιες της κουρτίνες
Σαν τις ταρακουνά τ' αγέρι του δάσους.

Χιονίζει πάλι και φυσά χειμώνας στην αυλή μας
Κι εσύ στην κουνιστή καρέκλα σου δακρύζεις
Για τις τριανταφυλλιές που χάλασε το κρύο
Με τα μοσχομύριστα τριαντάφυλλα τώρα μαδημένα
Και τα δικά σου χρόνια συλλογιέσαι πικραμένη
Που η παγωνιά της ερημιάς μάρανε για πάντα.
(ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ- ποίηση για το διαδίκτιο)


"Δίψα και Σιωπή"
εκδ. Διογένης 1992, σελ. 48.

Το εξώφυλλο κοσμεί έργο της Ν. Κυμοθόη και περιλαμβάνει ποιήματα από το 1973-1989 που γράφτηκαν στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία και τον Καναδά. Ιστορικά ποιήματα, λυρικά ωστόσο που δονούν και ξυπνούν τα αισθήματα.

"Κι αν βρέχει τώρα ο ουρανός οι στέρνες είναι άδειες/
Το νερό μολυσμένο στις πηγές/
κι όλο νεκρά πουλιά στο χώμα/
γυρεύοντας σεντόνια για ταφή/
στο βιασμό της γης μας",

"Ήπια τη στάλα της βροχής στης ξενιτιάς το δάκρυ/

στ' απόχιονα του Καναδά της ερημιάς τον πόνο",

"Πόσο θ' αντέξουμε την υποκρισία; /

Δε με τρομάζει ο θάνατος/

παρά των ζωντανών κομματαρχών τα χέρια".

"Ιύζουσα νήσος",
1995, σελ. 48. Το εξώφυλλο σχεδίασε η ποιήτρια και περιλαμβάνει 23 Ποιήματα που γράφτηκαν στην Κύπρο από το 1992-1994. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιστορικά, αφού καταγράφουν γεγονότα, πρόσωπα και περιοχές. Γραφή λυρική που πάλι εντυπωσιάζει.

"Στο Ριζοκάρπασο, στην Αγιά Τριάδα, στον Κορμακίτη/
ζουν κάποια μικρά Κυπριοτόπουλα παιδιά/
εγκλωβισμένα στ' άγια χώματα παλεύουν/
δίχως χαρά μες στη σκλαβιά τους/
Των ματιών τους η μεγάλη πεθυμιά/
σκαλώνει και ματώνει στο συρματόπλεγμα..."

"Ερώ"
εκδ. Ιωλκός, από τη σειρά Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, 1999, σελ 88. Το εξώφυλλο κοσμεί έργο της Ν. Κυμοθόη. Γνήσια ερωτική ποίηση όλο πάθος σε 7 ενότητες, που εντυπωσιάζει και ξαφνιάζει. Διαβάζεται δίχως ανάσα από την αρχή ως το τέλος και σε ανεβάζει στα ουράνια, χωρίς να γίνεται χυδαία.

"Η αγκαλιά σου μια στεριά/ κι εγώ είμαι η θάλασσα/
που πάνω σου με συγκρατείς και υπάρχω".

"Είσαι ο έρως που μεθάει/
το κορμί μου που σε πίνει/
το δωμάτιο όπου γδύθηκε άντρας αγαπημένος".


Μέρος του βιβλίου έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Ι. Μπενάκη και κυκλοφορεί σε C.D. με χορηγία της Ε.Ρ.Τ.

"Λεύκωμα ΄95".
Ημερολόγιο με πίνακες της Ν. Κυμοθόη και ποίηση, ευχές για κάθε μήνα. Αριθμημένα αντίτυπα που μοιράστηκαν δωρεάν για διαφημιστικούς λόγους από το ταξιδιωτικό πρακτορείο Ακάδημος.

"Η Δρασκελιά του Ήλιου", εκδ. Χρήστος Ε. Δαρδανός, 2002, σελ. 328. Είναι ένα Μυθιστόρημα με γλώσσα ρέουσα, σύγχρονο και συγκινητικό. Καταπληκτική έκφραση συναισθημάτων που εντυπωσιάζει. Η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας, που ο αρραβωνιαστικός της είχε ερωτικές σχέσεις με τον αδερφό της, πλάθεται με μαεστρία και ταξιδεύει τον αναγνώστη ως την Ινδία. Η ηρωίδα αναζητά το άσπιλο, τη σοφία και τη χαρά σε καθημερινά πράγματα.

Πατήστε εδώ και επικοινωνείτε
με την ποιήτρια θα χαρεί πολύ
να της πείτε την γνώμη σας!.

Νότας Κυμοθόη :
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!

Όπου δεις μυρτιές ν΄ανθούν και φτωχά σπουργίτια ν' αναζητούν πεινασμένα τροφή.
Όπου ακούσεις αηδονιού τραγούδι μες τις παχιές δροσιές της λεύκας και των πλατανιών τους ίσκιους.
Όπου ο αυλός και τα βελασματα αρνιών κατρακυλούν και χάνονται στις ρεματιές μαζί με του θυμαριού τη μέθη.
Όπου δεις βουνά κακοτράχαλα και φτωχά κυκλάμινα πάνω σε βράχους κι άσπρες αρχαϊκές κολόνες, σκόρπιες παντού.
Όπου δεις να πετούν λευκά περιστέρια και να χτίζουν τις φωλιές τους σε μαύρα χορταριασμένα κανόνια.
Όπου ο ήλιος τις εποχές στολίζει και παιχνιδίζει με το φως μες τις σκιές και τ' ασπρογάλαζα χρώματα.
Όπου παφλάζουν αφροί κυμάτων και μ' άρμη πασπαλίζουν τις τράτες που ξεκινούν με το τραγούδι των ψαράδων.
'Οπου ακούσεις χαράς τραγούδια γλέντια, γέλια και πανηγυρισμούς κι ο ασβέστης να μοσχοβολά.
Όπου γυναίκες μαυροφορεμένες και σκυφτές προχωράνε με βιάση κι αξιοπρέπεια κρατώντας
τον πόνο του σογιού τους μνήμη σε κόκαλα ιερά, ηρώα και μνημεία
Στάσου, ω Ξένε, να ξαποστάασεις. Εκεί θα βρεις χαρούμενα,
καλοδεχούμενα πρόσωπα γέρων, μεσόκοπων,
νέων και παιδιών να σ' αγκαλιάσουν
σκυφτές προχωράνε
με βιάση κι αξιοπρέπεια
κρατώντας τον πόνο του σογιού τους
μνήμη σε κόκαλα ιερά, ηρώα και μνημεία
Αυτή είναι η Ελλάδα! Η χώρα που σ' έστειλα
να ψάξεις και να βρεις Η χώρα που με γέννησε! Η ΠΑΤΡΙΔΑ μου!
Νότα Κυμοθόη
(Νότα Κυμοθόη, Καναδάς 1985, από το βιβλίο μου "ΟΙΜΩΓΕΣ" εκδ. Διογένης 1991)

Sent: Friday, December 01, 2006

Νότα Κυμοθόη: Χώρος και Χρόνος Ελληνικής γλώσσας
" Φάος ρυέντης εσύ κι εγώ μια κυανή Περεηφικόλα " στιχ. από το "Ερώ" της Ν. Κυμοθόη

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΦΙΛΕ-ΕΛΛΗΝΑ, ΧΑΙΡΕ. ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΟ ΛΕΥΚΟ ΦΩΣ, ΟΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΛΑΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥ ΞΕΠΗΔΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΩΝΕΣΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΠΟΥ ΓΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ. ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΠΟΝΗΜΑ ΜΟΥ»…. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΟΤΕ-ΜΑ ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΒΟΗΘΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΑΣ ΣΕ ΟΠΟΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ, ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ.

Στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, πριν από 110.000.000 χρόνια, αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα η Πελαγονική Οροσειρά, που πήρε το όνομά της από την Πελαγονία της Δ. Μακεδονίας. Άρχιζε από την Ήπειρο και συνέχιζε στην Δ. Μακεδονία, τον Όλυμπο, την Μαγνησία, την Εύβοια, τις Β. Σποράδες, την Αττική, τις Κυκλάδες, την Σάμο, την Ικαρία, μέρος των Δωδεκανήσων και την Μικρά Ασία. Έτσι στην ασύλληπτη αυτή χρονική περίοδο σχηματίστηκε ο πρώτος Ελληνικός χώρος σαν μια τεράστια οξεία γωνία.

Στα έγκατα αυτoύ του πρώτου Ελληνικού χώρου υπήρχαν δυο βαθειές υποθαλάσσιες τάφροι, η "αύλαξ της Πίνδου" και η "Ιόνιος αύλαξ" που χωρίζονταν από ένα ψηλό τείχος το "ύβωμα του Γαβρόβου". Η αποσάθρωση των ορεινών όγκων μετά από ραγδαίες βροχές, τα όστρακα των θαλασσίων ζώων καθώς και όλα τα κελύφη των μικροοργανισμών κατακάθιζαν σαν ιζήματα στους πυθμένες αυτών των τάφρων ώσπου ξαφνικά σημειώνουν μια νέα κοσμογονική αναστάτωση. Γύρω στα 35.000.000 χρόνια μια ανοδική ώθηση των πυθμένων, σχηματίζει την επιβλητική οροσειρά της Πίνδου. Την ίδια εποχή η πανίσχυρη αυτή πυθμενική άνοδος ευθύνεται για τη δημιουργία των Άλπεων, των Πυρηναίων και των Ιμαλάϊων κι από τα γαλάζια βάθη της θάλασσας αναδύεται η Αιγαιίς. Είναι μια ενιαία και αδιαίρετη ξηρά που ορίζει τον Ελληνικό χώρο από το Ιόνιο πέλαγος έως την Μικρά Ασία και τις νότιες ακτές της Κρήτης. Μια περίοδος κατάφυτη όπου μετακινούνται μεγαθήρια σπονδυλωτά (Πικέρμι Αττικής Δεινοθήρια ύψους 4 μέτρων, ανασκαφές 1912)

Για μερικά εκατομμύρια χρόνια διαρκεί μια περίοδος μεταμορφώσεων και κατακερματισμού της Αιγαιίδος, κατά την οποία καταποντισμοί μεγάλων τμημάτων ξηράς και εισόρμηση της θάλασσας μέσα στη γη δημιουργεί εσωτερικές μεγάλες λίμνες. Η μεγαλύτερη λίμνη σχηματίζεται στο σημερινό Κρητικό Πέλαγος και μικρότερες βόρεια κι ανατολικά των Σποράδων και ανατολικά της Εύβοιας. Πριν από 18.000.000 χρόνια ψηλές οροσειρές έκλειναν αυτές τις λίμνες, όπως της κεντρικής Θεσσαλίας και της Λοκρίδας. Η Αιγαιίς αποτελεί το λίκνο των Ελλήνων, των πρώτων ανθρώπων της γης, οι οποίοι ζούσαν σε σπήλαια γύρω από τις λίμνες (σπήλαια περιοχής Γλά, σπήλαιο Σεϊντή Θηβών ευρήματα 12.000 χρόνια π.χ., σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής όπου βρέθηκε κρανίο γυναίκας περιόδου 75.000 χρόνια π.Χ., και σπήλαιο Φράγχθι Αργολίδας όπου βρέθηκε ανθρώπινος σκελετός 7.630 χρόνων π.Χ. και στη λεκάνη της Θεσσαλίας όπου βρέθηκαν εργαλεία 100.000 χρόνια π.Χ.) και σε πολλούς άλλους λιμναίους οικισμούς σε βορειότερα σημεία της Ελλάδος. Η ανθρώπινη κνήμη 11.000.000 ετών π.Χ. που βρέθηκε από τον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό στα Τρίγλια Μακεδονίας αποδεικνύει την ύπαρξη ανθρώπου σε ένα τόσο μακρινό χρονικό παρελθόν.

Η θάλασσα όμως προχωρούσε μέσα στη γη της Αιγαιίδας λόγω των πολλών ρηγμάτων από σεισμούς με σπουδαιότερο αυτόν του ηφαιστείου της Ελλάδας που ξεκινάει 26.000.000 χρόνια π.Χ. στην παλιότερη νησίδα με κέντρο έκρηξης τη Σαντορίνη και πριν 12.000.000 χρόνια π.Χ. χωρίζονται τα νησιά του Ιονίου από το τμήμα της Ήλιδας, της Αχαΐας και της Λακωνίας κι ανατολικά δημιουργείται ο Αιγαίος ποταμός. Ένας όγκος υδάτων από τη διάβρωση της Ποντιοκασπίας και της Προποντίδας που συγκέντρωνε τα νερά του Αξιού, Στρυμώνα και Έβρου και σιγά -σιγά δημιουργούνται τα νησιά του Αιγαίου. Όμως για 2.000.000 χρόνια συνεχίζουν να γίνονται σημαντικές γεωλογικές ανακατατάξεις κι έχει αρχίσει αργά- αργά η περίοδος των ψυχρών και θερμών εποχών με αλλεπάλληλες καταβυθίσεις, κατακλυσμούς και εισχώρηση της θάλασσας μέσα στη στεριά.

Περί το 26.000 χρόνια π.Χ. έχουμε τον κατακλυσμό του Ωγύγου (Ωγυγία είναι η Βοιωτία ) ακολουθεί ο κατακλυσμός του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνος το 12.000 π.Χ., οι μνήμες των οποίων διασώζονται στο έπος του Γιλγάμου και στη Γένεση ως κατακλυσμός του Νώε.

Οι άνθρωποι για να γλιτώσουν μπήκαν σε κοίλωμα ξύλων που επέπλεαν πάνω από τα νερά, δηλαδή μπήκαν μέσα σε ληνό. Ο ληνός αυτός μπορεί να ήταν το πατητήρι που πατούσαν τα σταφύλια, μπορεί να ήταν η σκάφη που έπιναν τα ζώα νερό, μπορεί να ήταν και απλώς μια γούρνα ξύλου, αλλά κι ένα πλεούμενο σκάφος εκείνης της εποχής, ένας ληνός. Αυτοί οι άνθρωποι που γλίτωσαν από τον κατακλυσμό, γλίτωσαν γιατί είχαν προστασία μέσα στο ληνό και βγήκαν σώοι όταν αποσύρθηκαν τα νερά.

Έτσι εξηγείται και το όνομα Έλ-ληνες, αυτοί που ελαύνουν από το ληνό, που έρχονται από εκεί. Όσο για τον όρο "Προσέληνοι" και "Προσεληναίοι" δηλώνει καθαρά την μετακίνηση από τον ληνό, δηλαδή αυτοί που βγήκαν έξω από το ληνό, από τη σκάφη, από το πλεούμενο που τους γλίτωσε. Αναφορές υπάρχουν για τον όρο "Προσέληνες" σε Αριστοτέλη, Νόννο, Στ. Βυζάντιο, Απ. Ρόδιος, διότι μαρτυρούσαν ακόμα στις ημέρες τους την αλήθεια, για την πραγματική ονομασία των Ελλήνων.

Αλλά η Ελληνική γλώσσα τι ηλικίας είναι; Από τον πλούτο των γλωσσικών λημμάτων που έχει αποδεικνύεται πανάρχαια. Αν δούμε το πρόγραμμα "Μουσαίος" του Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσης, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α., στις αρχές του 1990 περιείχε 70.000.000 γλωσσικά λήμματα και με την ολοκλήρωσή του θα περιέχει τουλάχιστον 150.000.000 γλωσσικά λήμματα. Απλά αναρωτιέμαι… Ο χρόνος των 4.000 ετών που κάποιοι λένε πως έχει ηλικία η γλώσσα μας ήταν αρκετός για έναν τέτοιο πλούτο γλωσσικών λημμάτων; Όχι! Διότι η Ελληνική γλώσσα έχει την απόλυτη σαφήνεια και την ακρίβεια της γεωμετρίας που απαιτούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Η Ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των υπολοίπων γλωσσών, οι οποίες είναι απλώς διάλεκτοί της, γι' αυτό και δεν μπορούν τα Ελληνικά να μεταφραστούν με ακρίβεια σε καμιά άλλη γλώσσα. Διότι αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε ηλεκτρονικά με έναν υπολογιστή και του γράψουμε το Αγγλικό ρήμα "write", αυτός δεν θα καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε με τη μια αυτή λέξη. Διότι "write" στα Αγγλικά σημαίνει γράφω, γράφεις, γράφουμε, γράφετε, γράφουν και γράφειν. Ενώ αν γράψουμε στα Ελληνικά το ρήμα "γράφω" αντιλαμβανόμαστε αμέσως όλοι πως εννοούμε ΓΡΑΦΩ και μόνον αυτό, τίποτα άλλο. Είμαστε ακριβείς. Αυτή είναι η Ελληνική γλώσσα: ακριβής, ευκρινής και σαφής. Διότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι καθαρά πολιτισμός του Λόγου. Αν πάρουμε να συγκρίνουμε τα Λατινικά με τα Ελληνικά, θα δούμε πως η Αρχαία Ελληνική γλώσσα έχει τριπλάσιους ρηματικούς τύπους σε ένα ομαλό ρήμα της, απ' όσους διαθέτει κι έχει η Λατινική. Αυτό σημαίνει πως έχει η Ελληνική γλώσσα τριπλάσια ακρίβεια αποδόσεως ενός νοήματος, απ' αυτήν που διαθέτει η Λατινική γλώσσα. Αν δε αναφερθούμε στην "Διαλεκτική" θα δούμε πως είναι η τέχνη του "διαλέγεσθε βάσει λογικής" και η λογική είναι μία και μοναδική σε όλο τον κόσμο. Στηρίζεται στις αρχές της Νόησης, στην αρχή της Ταυτότητος, στην αρχή έλλειψης Αντιφάσεων, στην αρχή του Τρίτου Αποκλείσεως και στην αρχή του Αποχρώντος Λόγου. Ο διαλεκτικός δεν είναι προκαταλημένος. Σέβεται τις απόψεις του άλλου, ελέγχει τις έννοιες που χρησιμοποιούνται στον διάλογο με τον συνομιλητή του και συζητεί, δεν κουβεντιάζει. Μέρος της συζήτησης είναι η ελεγκτική και η μαιευτική μέθοδος σύμφωνα με τον Σωκράτη και τον μαθητή του Πλάτωνα που κατάφερε να την κάνει αυτή τη μέθοδο επιστήμη. Η σύγκριση λοιπόν με τις σύγχρονες γλώσσες στο θέμα "ακρίβεια απόδοσης νοήματος" δίνει απογοητευτικά αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει πως η Ελληνική γλώσσα δεν μεταφράζεται ακριβώς και σαφώς κι ευκρινώς σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου μας, διότι το αληθινό της νόημα δεν μπορεί να αποδοθεί. Κι όταν λέω Ελληνική γλώσσα εννοώ όλο το εύρος της απ' αρχής έως σήμερα και ως σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής η οποία έως τις ημέρες μας κατακρεουργήθηκε εγκληματικά σε τούτο τον ιερό τόπο, από όσους είχαν κι έχουν στα χέρια τους το θέμα "παιδεία".

Στις Λατινικές σελίδες κυριαρχεί η λέξη "res" ενώ στις Ελληνικές σελίδες η λέξη "Λόγος". Η Λατινική είναι γλώσσα των πραγμάτων κι όχι του Λόγου όπως η Ελληνική. Ευρήματα Ελληνικής γραφής, όπως λένε οι "ειδικοί" για να πείσουν υποστηρίζοντας "άλλα" υπάρχουν θαμμένα μέσα στα έγκατα της γης και κάποια ελάχιστα βρέθηκαν. Έχουμε ευρεθέντα θραύσματα, όπως αυτό το ηλικίας 6.000 ετών π.Χ. που βρέθηκε στα Γιούρα Αλοννήσου από τον Αδαμάντιο Σάμψων με τα Ελληνικά γράμματα Α,Δ,Υ., ακόμα την πινακίδα του Δισπηλιού με γραφή από το 5.250 π.Χ…Αλλά το πιο σπάνιο εύρημα είναι το μέγα κληροδότημα της Ελληνικής Γλώσσας, το οποίο κανείς δεν μπορεί μήτε να αμφισβητήσει, αλλά μήτε να υποστηρίξει πως προέρχεται από κάποιο άλλο γλωσσικό ιδίωμα ή μόρφωμα. Η Ελληνική γλώσσα υπάρχει με τα περισσότερα γλωσσικά λήμματα. Ιδού! Ας την μελετήσουν οι ειδικοί από το ΄Αλφα της ως το Ωμέγα της, ας την συγκρίνουν με όποια άλλη γλώσσα κι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους, για το ποια δημιουργήθηκε πρώτη κι από που...

Μου δόθηκε κληρονομιά η Ελληνική γλώσσα ως μητρική μου γλώσσα, καθώς και όλος ο Ελληνικός πολιτισμός! Πιστεύω πως η Ελληνική Γραφή συνυπήρχε με την Εικονογραφική και Συλλαβογραφική Γραφή, όπως στις ημέρες μας συνυπάρχει η Αλφαβητική Γραφή με την Εικονογραφική Γραφή κάποιων Υπηρεσιών ( της Τροχαίας ας πούμε).

Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα και οι διάλογοι του Πλάτωνος ήταν για μένα η καλύτερη προπόνηση για το πλησίασμα αυτής της αλήθειας, διότι ο Πλάτων είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος της Ανθρωπότητας. Λόγος σημαίνει: έναρθρος λόγος, προφορικός, γραπτός, λέξη, απόφθεγμα, απόκριση μαντείου, γνωμικό, ρητό, παροιμία, φήμη, σκέψη, λογική, λογισμός, παγκόσμιος νομοτέλεια, μελέτη, μαθηματική σχέση, αιτία και τον Υιό του Θεού.

Εμείς θέλουμε να στρέψουμε τον κόσμο να καταλάβει πως η γνώση είναι δύναμη κι αυτή η δύναμη αποκτιέται με την ανάγνωση των γραπτών κειμένων, των Ελληνικών βιβλίων. Το διάβασμα βιβλίων είναι μια συνήθεια και ο Αριστοτέλης ήταν σε όλη του τη ζωή ένας ακούραστος αναγνώστης γι' αυτό δικαίως ονομάστηκε "Νους". Η συνεχής μόρφωση αποτελεί παιδεία και η Ελληνική παιδεία είναι η διαμόρφωση του ανθρώπου. Αυτή η διαμόρφωση επιτυγχάνεται από το πολίτευμα, την κοινωνία, την οικογένεια, την λογοτεχνία, την θρησκεία και την φιλοσοφία κι όλα αυτά μορφοποιούν, δηλαδή μορφώνουν τον άνθρωπο σε Άνθρωπο όταν έχει κατά νου το ρητό "γηράσκω αεί διδασκόμενος". Υπογραφή: Νότα Κυμοθόη.
e-mail:kimothoi@otenet.gr


Μηνύματα και Επιστολές
Μηνύματα και Επιστολές
Kostas Douridas

The LAND of GODS Since October 1996 Oakville/Τοροντο Canada

*Websites: douridasliterature.com / https://douridasliterature.com/diaspora
*Translated pages: https://douridasliterature.com/metafrasi100.html
ο 'Υμνος του μετανάστη: Ξεκίνησες με μια βαλίτσα.. Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!. Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση και την ωραία σου καταγωγή! Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου! Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι- στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος για να περάσει η γαλανόλευκη! κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι, καθώς περνάς στις παρελάσεις, καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη! Ωραίε μου φουστανελά! Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!! Υστερόγραφο: Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά! κδ.
τα δικά μου γραψίματα:   Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι: το Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi (η παλιά σελ.) | τα Δημοτικά / Folk songs (η παλιά σελ.) |
το Εικοσιένα / the 1821 (η παλιά σελ.) | Τραγούδια της Ξενιτιάς / The songs of foreign land (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια της αγάπης.. / Songs of love... (η παλιά σελ.) | Μιλώντας τότε.. / Speaking then... (η παλιά σελ.) | Είσαι παιδί / You are a child... (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια μου / My Songs... (η παλιά σελ.) | η Εφηβεία / Adolescence (η παλιά σελ.) | η χαμένη μας Hirosima / Our lost Hiroshima.. (η παλιά σελ.) | Καπνόν Αποθρώσκοντα: Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς / A Letter to the Greek in Diaspora

*** Μετάφραση / Translation

the LAND of GODS στο Google:  1,  2,  2b,  3,  4,  5,   5b,   Μηνύματα και επιστολές..  1, 2, 3,  

  Ενότητες, Ανθολογίες και ¶λλα..  Αρκαδική Ανθολογία το Έλα να δεις.. τρισαγαπημένη Αρκαδία ποιήματα τα αγαπημένα Νεοελληνική Πεζογραφία 7 σελιδες απο την Ελληνική Λογοτεχνία Οδυσσέας Ελύτης Οι Ποιητές στο διαΔίκτυο τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006 στην ΑΚΡΗ του ματιού.. Γιάννης Μακρυγιάννης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ο Ελληνισμός της Διασποράς tefxos25 Κριτική και ο Λόγος των Φίλων.. Ανθολογίες της EELSPH Βιβλία και Αφιερώματα.. το Ποίημα της ημέρας ο Στίχος της ημέρας το FTP κ.α. Mια Φωτογραφία και ένας τόπος Γιατί το λέμε έτσι.. Κείμενα και Φωτογραφίες 2012 Καινούρια και Παλιά.. A Newspapers... Πρωτοσέλιδα εφημερίδων Εφημερίδα Γορτυνία Αρκαδικό Βήμα Πάμε Καρδαρίτσι??