"..Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!"

Καπνόν Αποθρώσκοντα Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς ...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.) Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι και τούτο επειδή μόνος εσύ, για μια ολόκληρη εποχή πήρες την ευθύνη απάνω σου, λες και ήσουν ο αίτιος.. Μα δεν σε πείραζε γιατί ήσουν νέος Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη.. Oι κυριότεροι και οι πραγματικοί μου δάσκαλοι ήταν τρεις άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης. Η μάνα μου μου δίδαξε ότι όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και μοιράζεις το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα την ορίζουμε φτωχοί και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!) να την αγαπούμε και να τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το δίκιο εις βάρος της". Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου φέρεις κι' εσύ ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι, μην κάθεσαι παρατηρητής στα γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς... κώσ/δουρ. κι ήσουν γερός και δυνατός και με χαμόγελο είπες: "θα πάω και θα γυρίσω".. Και είπες το "γεια".. Σήκωσες τον σταυρό σου και προχώρησες σαν τον Χριστό ή σαν τον Διγενή με την Ελλάδα να τρέχει από πίσω σου και να μην σε φτάνει...Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα για να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης... 'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες να γίνεις πολίτης του κόσμου επειδή η καρδιά σου είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!. Μια Ελλάδα βαριά τόσο, όσο η ευχή των πατέρων σου! Βαριά τόσο, όσο μια πετρούλα απ' το θείο της το σώμα... Θα σε βαραίνει... Όσο που ζεις θα σε πικραίνει, όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της, θα σε πεθαίνει... Μα νάσαι σίγουρος θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!! Για ετούτο κι' εγώ τώρα, πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι για να το λες ψιθυριστά κάθε πρωί που ξεκινάς την μέρα σου και προϋπαντείς τον ήλιο. Να ξέρεις πάντα, ότι τα πρώτα χάιδια του στο πρόσωπό σου, είναι τα δικά της χαιρετίσματα και τα γλυκοφιλιά στην ιερή θύμηση της μάνας σου με μιαν ευχή: "Παιδί μου ώρα σου καλή"... Ρίξε χαμόγελο κι' ένα σπιρτόζικο σφυριγματάκι και προχώρα.. κώσ/δουρ. Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα.. αλλά βρίσκεται παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι' ...αποξεχάστηκε? Καλέ μου φίλε, Σε ένα τραπέζι στρογγυλό καθόμαστε σήμερα εγώ κι' εσύ. το λένε ο πλανήτης γη. Με το «Καπνόν Απoθρώσκοντα» θα σου μιλήσω για τα δικά μου προβλήματα που είναι και δικά σου. Την αγωνία μου λεω να σου αποδώσω.. Μαζί την αλήθεια μου παραστατικά και όπως την ζω, την βλέπω και μαζί την αισθάνομαι. Δεν θα σου κρύψω τίποτα! Μπορεί κάποια στιγμή να σου φανώ κουραστικός στην λεπτομέρεια. Μεροληπτικός στα κοινότυπα. Κι' επειδή κάπου - αφαιρούμαι: Αντί να σου μιλήσω για ΣΕΝΑ! Συγχώρεσέ με!!! Ξεχνάω να επαναλαμβάνω το ΕΜΕΙΣ! που είναι και η βάση της θείας εντολής που ΕΓΩ κι' ΕΣΥ, έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!! Και σου το λεω αυτό επειδή ΕΔΩ, εγώ κι' εσύ ΡΙΖΩΣΑΜΕ πια, με τα παιδιά μαζί και τα εγγόνια μας και οι ρίζες μας είναι τα παιδιά μας!!. Για τα παιδιά μας παλέψαμε μια ολάκερη ζωή και φύγαμε απ' την πατρίδα μας Ο αγώνας μας ήταν μαζί και ο σκοπός, για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας: Να συνεχίσουν δηλ. την ζωή τους με βάση την ελληνική παράδοση μαζί και την ιστορία των: Με αξιοπρέπεια και σεβασμό και όχι φανατισμό, στις κοινωνίες και μέσα στους χώρους της διασποράς όπου κι' αν βρίσκονται. Και γιατί όχι;; 12 χιλιάδες χρόνια λένε οι ειδικοί κρατάει η ιστορία του 'Ελληνα!! ..Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα. Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!... ...Community is YOU and I, don't forget that! And with that, YOUR RELIGION and YOUR HISTORY. It is the ancient spirit of our sky-blue land. It is the people who sacrificed themselves. It is those who have gone and those who are still to come... ...Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα εχάθηκες στα αστέρια... ...You hunted down the years, gambled your life on a roll of the dice and at dawn was lost in the stars... 'Ομως σήμερα, υπάρχει παντού και γίνεται μια «προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε ή μάλλον να σκεπάσουμε την αλήθεια και αυτό θα το δεις στα λόγια του πρώτου επίσημου που έρχεται από την πατρίδα, που αφού τον υποδέχονται και τον χειροκροτούν, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΝΤΑ -τελευταία μάλιστα και ..λιγοστεύουν- Εκείνος, θα πει στον «πανηγυρικό του» όλα και όσα δεν έχουν σχέση με τα παιδιά και τις καινούριες γενιές που χάνονται στην αφομοίωση. 'Ολα και όσα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του μετανάστη: δηλ. ΕΜΕΝΑ και ΕΣΕΝΑ αδελφέ μου. Και με αυτά και άλλα τέτοια, κυνηγήσαμε τον κόσμο από τις εκκλησίες, τα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία.. Δεν σου κρύβω πως σε αυτό βοήθησε και η δολερή πολιτική όλων εκείνων όπου ποτέ δεν είδαν τον 'Ελληνα παρά με τη θεωρεία του γλοιώδη Κισινγκερ** Σκέψου ότι από αυτούς ακόμη πληρώνονται οι Ελληνοδάσκαλοι για να διδάσκουν τα ελληνικά στα παιδιά του μετανάστη.. Για ετούτο και σου λέγω στο άγριο αυτό παιγνίδι που γίνεται εις βάρος μας, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να σμίξουμε την φωνή μας σε μια φωνή ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω.... ' Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ ζω και για τούτο τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω, σαν μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή σου, επειδή ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που βαθιά ριζώθηκε μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι εφόσον θα υπάρχεις.. Σου λέγω ακόμη και τούτο: 'Οσο που ζω και όπου και αν ευρίσκομαι, ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα. Τα παιδιά του μετανάστη Λένε πως τα παιδιά του μετανάστη τα όνειρά τους τα θρέφουν πάνω σε μια γέφυρα για δυο ή και περισσότερες πατρίδες. Γιατί όπως λένε ομοιάζουν πολύ τους αθλητές όπου τρέχουν την Ολυμπιακή Φλόγα στα πέρατα της γης και θεωρούνται και αυτά ως ντόπιοι άνθρωποι της περιοχής όπου καλά γνωρίζουν τα πράγματα.. Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος. Δεν σου κρύβω πως έχω πρόβλημα (με το "Καπνόν Αποθρώσκοντα") να συνταιριάξω στο ίδιο "πανί", τα γεγονότα μαζί με τα συναισθήματα: Μπερδεύομαι λεω να βρω τον δρόμο τον σωστό επειδή ζητάω να ωφελήσω και όχι να ζημιώσω. Να επουλώσω -πληγές- και όχι να σκοτώσω. Να δώσω θάρρος και όχι να απογοητεύσω. Μα πάνω απ' όλα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα» ζητάω και θέλω να κτίσω το σπίτι μου όχι με τα υλικά που θα ήθελα να έχω αλλά με αυτά που έχω! Δεν παραιτούμαι απ' τον αγώνα, το όνειρο ήθελα να πω. Αλλά δεν θέλω να παραμείνω στο όνειρο μονάχα, παρά να προχωρήσω στην πράξη... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ φθαρμένα» και τα υλικά μου αδύνατα πολύ. Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν παλιά περιβόλι;; Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος... Νάσαι καλά!.. κώσ/δουρ. mailto:kostas@douridasliterature.com Oakville On, 18 Feb 2002

Κυρά μου καπετάνισσα κυρά: Σε βλέπω με την ρόκα σου να σαλαγάς τ αρνιά, κειδά στις ράχες τις ψηλές στο Καρδαρίτσι! Κι εγώ σου το βοσκόπουλο, την προσευχή να κάνω για σε στον τσάμικο, Κυρά: Να σου πηδώ απ το 'να βουνό στ' άλλο να φέρνω φούρλες, και με του Ζάχου την φωνή να σου λεω την "Βοσκοπούλα"... Κι εσύ κυρά η Κιτσιαρέλαινα να σου χτενίζει τα μαλλιά και η παναγιά να σου φοράει γιορντάνια. Κι εγώ ζωσμένος τ' άρματα ν' αστράφτω(!) ο αστραπόγιαννος κυρά, στην χρυσοπλούμιστη την φορεσιά του γέρου μου Κολοκοτρώνη! Να πάμε μέρα του βαγιού στην εκκλησιά του Αϊ Νικόλα!. Και σαν πιο κει πιο ύστερα, σαν έρθει εικοσιδυό Νοέμβρη, να πάμε πάλι να γιορτάσουμε τα δεκαοκτώ μας χρόνια παντρεμένοι, και να'χουμε τον παπά Βασίλη στο Eυαγγέλιο... (1988) κώσ/δουρ.

Μνήμης αφιέρωμα για τον πατέρα Δέκα χρονών παιδί το θυμάσαι? και με τον πατέρα σου να κοιμάσαι στ' αραποσίτια έχοντας τα μάτια σου καρφωμένα με επιμονή στον ουρανό να προσπαθείς να βάλεις σειρά στ' αστέρια: Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο και χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα... Και τώρα με το παράπονο τσουρουφλισμένο και τον πατέρα πιο μακριά και απ' την μνήμη. Ανακαλύπτεις πως το γλυκύτερο όνειρο δεν ήταν στ' αστέρια ούτε στις μακρινές πολιτείες παρά εκειδά στ' αραποσίτια στον ύπνο του μικρού παιδιού κάτω απ' τ' αστέρια και δίπλα από τον πατέρα του. Και έγινε αυτό πόσες χιλιάδες χρόνια πριν... Πόσες χιλιάδες καημούς πριν την διαπίστωση?? ...Δώσε μου χαιρετίσματα στους ανθρώπους και γλυκοφίλησε μου τις πέτρες και τα αγιασμένα μας χώματα! (Από email στον Θανάση Λαμπρόπουλο από Houston Texas καθώς επισκέπτεται το Καρδαρίτσι!.) July 13, 2009 κδ.

Oakville On, Feb. 2002 ο 'Ελληνας της Διασποράς 'Ηχος πρώτος Ο 'Ελληνας της διασποράς και μιλάμε ειδικά για την πρώτη γενιά του μετανάστη. Ξεκίνησε από την πατρίδα με μια βαλίτσα στο χέρι και όχι μόνο που τα κατάφερε να προοδεύσει, αλλά και να προσθέσει επί πολλή, στην δημιουργία αλλά και ευημερία της καινούριας του πατρίδας!. Σήμερα η χώρα αυτή -όποια και αν είναι- με σιγουριά τον έχει τοποθετήσει, ανάμεσα στα πρώτα στελέχη της κοινωνίας της. Και του αξίζει! Αφού ο ίδιος με ένα παράξενο μίγμα ανθρώπινης αντοχής, άλλα και υπόστασης, κατάφερε με αξιοπρέπεια και υπομονή, χωρίς διαμαρτυρίες να ενταχθεί προοδευτικά κι' όταν ήταν ακόμη να του λάχουν, οι πιο χειρότερες δουλειές.. Στη συντριπτική πλειοψηφία του, δεν έκανε ούτε καν την προσπάθεια, να πάει σχολείο και να μάθει την γλώσσα της καινούριας του πατρίδας. Για τον απλούστατο λόγο: Δεν είχε καιρό παρά μόνο για δουλειά. Και τα έβγαλε πέρα ο παλικαράς, χωρίς κανενός την βοήθεια!.. 'Εκανε σπίτια, έκανε φαμελιά και τα παιδιά του τα έστειλε στα πανεπιστήμια, τα έβγαλε γιατρούς, computers scientist, δικηγόρους, και ότι άλλα επαγγέλματα. Ωστόσο ο ίδιος έμεινε αμόλυντος! 'Εμεινε αγνός! 'Ιδιος, καθώς την μέρα που έφυγε απ' το χωριό και την πατρίδα του. Η νέα γης, θαρρείς σαν να μην πάτησε τα χωματά της, σαν να μην έζησε ποτέ σε αυτήν. Σαράντα χρόνια λες και πέρασαν πνοή. Μοιάζει με κείνο το αεροπλάνο, που περιστρέφεται επάνω από το αεροδρόμιο, έτοιμο να προσγειωθεί. Και όμως σαράντα χρόνια πέρασαν και ακόμα ..περιστρέφεται. Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!. 'Ηχος δεύτερος Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία του και στην κοινοτική ελληνική του ζωή, το πάει κουτσαίνοντας, το πάει στραβά. Θαρρείς κι όλα τούτα χρόνια της υπομονής με τους "αλλόγλωσσους" της νέας γης, μπούχτισε στην απομόνωση μαζί και την δουλειά.. Τώρα ζητάει σαν το παιδί, όπου -γυρίζοντας απ το σχολείο αγανακτισμένο, απ τα πειράγματα των άλλων παιδιών-, ξεσπάει στην μάννα του, τούτος ξεσπάει στην κοινότητα κι έτσι, σημαία του έχει την μαγκούρα κι από κοντά το "ωχ αδερφέ..". Οι άλλοι φταίνε!... -«Δεν παίρνω μέρος στην κοινότητα (σου λέει με απίστευτη σιγουριά), γιατί ..όλοι τρελοί..». Τον είπαν πολυμήχανο -και το πιστεύει κι' ο ίδιος- κι' έτσι, έχει χίλια δυο να σου πει, για τους άλλους που ..φταίνε, εκτός τον ίδιον! Γι' αυτό και τον βλέπεις με την μαγκούρα του ανεμίζοντας κατά παντός(!) ρίχνει τα βέλη του εξαγριωμένος. Δεν έχει καιρό να σε ακούσει γιατί μονάχα σκέπτεται τι θα σου πει. Αν προσπαθώντας να σε διακόψει δεν τα καταφέρει, θα γυρίσει να ανοίξει «πηγαδάκι» με τον διπλανό του. Εάν κι' εκεί το αποτύχει, τότε βαριά συλλογισμένος, αλλά κι' απογοητευμένος, με το χέρι στην τσέπη, θα τραβηχτεί πιο πέρα ή θα πάει έξω με τους καπνίζοντες. 'Ισως εκεί να βρει καλύτερη τύχη.. Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!. 'Ηχος τρίτος Αν είναι κι έχει πάρει μέρος στα κοινοτικά ; Χριστιανοί και Ιουδαίοι φυλαχτείτε!. Περνάει ο πρόεδρος απ τη ..γειτονιά! Ανασκουμπωθείτε. Εθνοσωτήρας! Σωστός φωστήρας! 'Ολα τα λύνει. Μόνο ..καιρό δεν έχει! Δεν δίνει ..λογαριασμό. Και αν είναι μέλος στο συμβούλιο; Στις συνεδριάσεις δεν έρχεται.. Μα όταν έρθει δεν επιδέχεται αυτά που λες ή έκανες εσύ. 'Οσο καιρό αυτός στην εξοχή ήταν, και τι μ'αυτό; Εκείνος καλύτερα από σένα θα τα είχε όλα ..καμωμένα!. Αν ήταν πρόεδρος στην κοινότητα παλιά; Τα όσα κάνεις σήμερα, αυτός τα βρίσκει επαναστατικά και τον ανησυχούν! Φοβάται ότι με τις δικές σου ενέργειες -τι κι αν η κοινότητα προοδεύσει; το βλέπει φανερά- η προσπάθειά σου είναι μόνο το «...κύρος του» να υπονομεύσει ! Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!. Πρωτοβουλίες δεν παίρνει γιατί δεν έχει ..καιρό. Να σε βοηθήσει κι' αυτό δεν γίνεται! 'Oταν εσύ τον καρτερείς αυτός δεν έρχεται. Κι' όταν εσύ δεν τον περμένεις αυτός είναι εκεί. Γιατί «...'Οταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλιά και όταν όλοι πάλι αγαλιούμε αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει. Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί και τα σε μας αόρατα με το αυτί στην πέτρα, σοβαρός και μόνος προσέχει.» (Ελύτης: Αξιον Εστί) 'Ηχος τέταρτος Στην εκκλησία στέκει σοβαρός -το παίζει καλός χριστιανός-, σαν είναι να πάει με την γυναίκα του μόνο και ..πέντε φορές το χρόνο. Για το πού είναι τα παιδιά κανείς δεν μιλάει, ούτε ο παπάς ούτε ο δεσπότης γιατί εν πρώτης: Αφού και λειτουργία στ' αγγλικά -όλα καλά!- στο νι και ρω τα τυπικά να γίνονται και "ωχ αδελφέ" τι πάν και πνίγονται σε μια ..σταλιά νερό; 'Ηχος πέμπτος 'Ομως ήρθε ο καιρός που ο ..γίγας αυτός θα πρέπει να σοβαρευτεί διαβαίνοντας την τρίτη ηλικία: Απ' τον παπά και τον καθηγητή ως μέχρι και κείνων που το παίζουν ηγεσία.. Και οι άλλοι οι απλοί αλλά και κείνοι που το παίζουν πλουτοκράτες. Οι αριστοκράτες ή και οι μικροί και οι άλλοι οι μεγάλο-ιδεάτες και οι εγώπαθοι. Ας σκύψουν ταπεινά στην Ιστορία τους με ευλάβεια αρχαιοελληνική να σημαδέψουν την πορεία τους. The Greek of the Diaspora Verse One The Greeks of the Diaspora, particularly the first generation, set out with just a suitcase in hand to seek a better life. Not only did they manage to make good, but they also contributed greatly to the prosperity of their new homeland! Today, this new country, whichever it is, has placed the migrant among the elite members of its society. And deservedly so! Through a strange mixture of human endurance and pride, the migrant managed, with dignity and patience and without protest, gradually to integrate himself into the new society, even when doing the most menial kinds of jobs. Most of the migrants did not even make the attempt to go to school and learn the language of their new country, for the simple reason that they did not have time for anything but work. And they bravely made ends meet without help from anyone. They made a home and a family for themselves, and they sent their children to university to study medicine, law, computer science, and much more besides. And throughout it all the migrant remained pure and uncorrupted. Just as he was as the day he left his village. It was as if he had never set foot on this new land, as if he had never lived there. Forty years went by like a gust of wind. He was like a plane circling round the airport ready to land and forty years later, has still has not landed. The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant! Verse Two Despite all the above, as far as his life in the Greek community is concerned, he just limps along and nothing seems to go right - as if after all these years of patience with the 'foreign-speakers' of the new land, he has had enough of the isolation and the toil. Now, like a child coming home from school angry at being teased by the other children and takes it out on his mother, the migrant takes it out on the community and waving his stick angrily, puts the blame on everyone and everything. -"I refuse to participate in the community (he says with great certainty), because they are all insane...". He has been told that he is clever and resourceful, so he always has a great deal to say and blames everyone except himself, so he raises his stick and wags it at everyone, shooting arrows in all directions in a fit of rage. He has no time to listen to you because his only concern is what he himself will say next. If he does not succeed in interrupting you, he will turn to your neighbour. If that fails too, greatly disappointed and lost in his thoughts, hands stuffed deep into his pockets he will move to the next little group or go outside with the smokers. Perhaps he will have better luck there The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant! Verse Three And if he should decide to take part in community affairs - take cover everyone! The President is coming through the neighbourhood! Arise to greet him! The Saviour of the Nation! A shining light!! He can solve any problem - except that he doesn't have the time. He won't explain himself. And if he has a seat on the Board? He won't come to meetings, and if he does come he will not accept what you have said or done while he was away in the countryside. Why should he? He could have done it all so much better than you! If he had served as president in the past, he finds what you are doing today revolutionary and very worrying! He is afraid that despite the fact that the community is doing really well, - and of course all this is quite obvious to him - by your actions all you are trying to do is undermine his standing! The Greek of the Diaspora: sullen, hardworking, na?ve! Patient and yet unruly! Super-patriotic and utterly Greek: that is the first generation migrant! He won't take initiatives because he doesn't have the time. No, he can't help you either. When you are waiting for him, he does not come. And when you least expect him, he turns up like a bad penny. Because "...When all of us lament, he does rejoice, and when we rejoice, he frowns without cause. He hears our cries and indifferently passes us by and notices only those things invisible to us" (Elytis: Axion Esti) Verse Four In church he stands solemn -playing the good Christian- whenever he goes there alone with his wife five times a year. No one asks where his children are, neither priest nor bishop. The service is in English -all's well- As long as the formalities are upheld. For goodness sake, why make a mountain out of a molehill? Verse Five But the time has come that this giant of a man must finally get serious: old age is fast approaching. All of them: priests and professors and all the rest who are playing games of power And the others, the ordinary people, the plutocrats, the aristocrats, those possessed of the great patriotic idea, and the egomaniacs as well. They should bow humbly down to their past and mark their history with ancient Greek piety. Κώστας Δουρίδας

Ιανουάριος 1998 Κοινοτικά και Οργάνωση .."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το «εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"... .."Θα ήταν εύκολο να ρίξω την ευθύνη αλλού κι' ίσως σε ΣΕΝΑ πρώτον. Που δυστυχώς.. σου το ομολογώ, κάπου - κάπου το κάνω.. Γι' αυτό συγχώρεσέ με! Ακόμη, βρίσκω πολλές φορές τον εαυτόν μου (και ίσως το ίδιο κάνω ακόμα και τώρα, στο γράμμα μου αυτό..) Ότι δηλαδή επαναλαμβάνει το «εγώ...» κι' «εγώ...κι' «εγώ...» ξεχνώντας -κι ίσως ηθελημένα από τον εγωισμό μου? το κι' «ΕΣΥ!...» που τα δύο μαζί κάνουν το «ΕΜΕΙΣ!!!» που είναι και το σωστό. Και μας το άφησε ως κόρη οφθαλμού ο πελώριος παππούς ο Μακρυγιάννης! ....."Μαζί με τους καλούς πατριώτες σ' αυτήν την ιδέα, πήγαν και στάθηκαν δίπλα τους από την πρώτη στιγμή οι καιροσκόποι, οι χασομέρηδες, οι άσχετοι αν θέλετε, μαζί κοντά και οι πλακανζήδες.. Που αφού δημιούργησαν κατεστημένο την δική τους υπεροχή σε ένα είδους "κλίκας" κατόρθωσαν σχεδόν απ' την αρχή να επιπλεύσουν δείχνοντας στον κόσμο ότι αυτοί οι ίδιοι ήσαν και η κοινότητα!. 'Ετσι αυτό βλέποντας ο κόσμος, όχι μόνο δεν έκανε συμμετοχή αλλά φύγανε κι' εκείνοι που απ' την αρχή είχαν πάρει μέρος και είχαν σκοπό να βοηθήσουν: Δυναμώνοντας έτσι την υπεροχή των πλακανζήδων κι' απογυμνώνοντας την ίδια την κοινότητα από κάθε ελπίδα επιβίωσης και επιτυχίας"... "Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς" ....."Και τέτοιοι είναι απλωμένοι παντού σαν την ακρίδα! στην ελληνική διασπορά.., και την κατασυκοφάντησαν μαζί και την κατέστρεψαν!!! Θαρρούνε τους εαυτούς των -και το παίζουνε- να είναι οι ..μπροστάρηδες ή και οι ..αφεντάδεα του Ελληνισμού στη παροικία, στην εκκλησία ή και στον σύλλογο. Και είναι τοι αυτοί οι ίδιοι: η αρχή μαζί και το τέλος της καταστροφικής αιτίας που τα παιδιά μας χάνονται στην αφομοίωση: Στην πρώτη κιόλας γενιά δημιούργησαν τείχος απέραντο, μαζί κι' αδιαπέραστο!. Διακόπτοντας -με τα παιδιά και τις δεύτερες γενιές-, την επαφή με τις ρίζες τους και τον ελληνικό πολιτισμό τους.. 'Εναν πολιτισμό, που εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα, -τι ειρωνεία..- φώτισε και φωτίζει τον κόσμο ολάκερο(!) και τα συμαζωτάρια των Τούρκων, κατάφεραν για χάρη δική τους και για ..φραμπαλά να τον λαιμοπνίξουν στην πρώτη κιόλας γενιά του μετανάστη απ' τις δεκαετίες '60 και 70".....) "... "Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς" ....."Μερικοί απ' τους παλιούς που ήσαν καλοί πατριώτες και πίστευαν με πάθος την ιδέα για την σωστή οργάνωση του Ελληνισμού στην παροικία παρέμειναν! Και αφού έριξαν στάχτη στα μάτια τους, πιστέψανε για μια στιγμή, ότι όχι μόνο οι ίδιοι θα φέρουν αλλαγή στα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά και πως θα μετατρέψουν τους πλακανζήδες σε αγνούς ..πατριώτες. Και εδώ είναι που ο λαός μας έχει πει εκείνο το «...Κούνια που σε κούναγε» Ελληναρά μου........... Οι μεν μπροστά έκτιζαν.. Εκείνοι πίσω γκρέμιζαν! Οι μεν μπροστά έλεγαν να εργαστούμε φρόνημα! Να δείξουμε καλό παράδειγμα: Είμαστε στην αρχή και πρέπει να βάλουμε καλή σειρά, να οργανώσουμε το Ελληνισμό σε μια σωστή κοινότητα.. Οι πλακανζήδες πίσω φώναζαν: 'Οχι! εμείς είμαστε η κοινότητα και όποιος θέλει να έρθει ας έρθει.. Αλλά που να έρθει ο κόσμος στο ..καφενείο;; ..Είναι η ίδια πάστα άνθρωποι: Εγωιστές και ξεροκέφαλοι... 'Ανθρωποι που στην ουσία παρέμειναν παιδιά πεισματωμένα μια ολάκερη ζωή και στο μυαλό τους δεν ωρίμασαν ποτέ. Γι' αυτό και βρίσκουν την κοινότητα σαν μέσο όχι να την βοηθήσουν από τον κίνδυνο στην επερχόμενη λαίλαπα της αφομοίωσης.. παρά πως να δειχτούν στον κόσμο οι ίδιοι για το πόσο ...σπουδαίοι είναι.. Τύφλα στα μάτια τους!... Και κρίμα στον υπόλοιπο λαό της διασποράς που στέκει πίσω και λεει μονάχα: "Δεν πανε να κουρεύονται.." Όμως έτσι γίνεται πάντα!.. Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα στη διασπορά αλλά και στην πατρίδα!. Community Αffairs and Organisation .."A well-organised community begins with its tools, namely 'you' and 'me' and then moves on to larger numbers and finally to its leaders. If something goes wrong, it is easy for us to say: It's their fault whereas in fact it is actually our fault yours and mine, my brother"... .."It would be easy to blame someone else perhaps YOU first of all Unfortunately, I have to admit, I do that sometimes So forgive me! I also often catch myself (and perhaps I am doing that now in this letter) Saying 'I' and 'I' and 'I' over and over again, forgetting -perhaps deliberately, selfishly, the word YOU Which together with I makes WE and that is the right term Given to us to guard like a precious jewel by our immense forefather Makryiannis. ....."The good patriots were joined from the first moment by the opportunists, the wastrels, the losers, and the jokers. After they formed their little clique and turned that into the established order they succeeded almost from the start in taking over and letting the world know that they represented the community! When people saw that, not only did they not participate, but even those who had joined originally and were willing to help went away as well. This gave more power to the opportunists and the jokers and stripped the community of any hope of survival and success "... "Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς" ....."These people are everywhere in the Greek Diaspora, and they have maligned and destroyed it like a plague of locusts. They consider themselves the leaders and rulers of Hellenism in the community, the church and the associations and certainly behave as if they were. Whereas, in truth they are the very reason, the entire catastrophic reason that our children are lost in assimilation. From the very first generation they created an insuperable and impenetrable wall, thus preventing the next generations from having any contact with their roots and the civilisation of Greece. A civilisation which for thousands of years -how ironic- has shed light on the entire world. And these scum of the earth, managed to choke the first generation of migrants as early as the 60s and 70s.....) "... "Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς" ....."Some of the old ones who were good citizens and passionately believed in the virtues of good organisation in the Greek community, stayed on. And they managed to convince themselves for a short while that not only would they succeed in bringing about a change for the better, but also that they would convert those jokers into pure patriots. As the saying goes: "yeah, right!" While others were building and creating, they were demolishing and destroying. While others were saying, let us put our shoulder to the wheel, we are just at the beginning, let's get properly organised and create a good community of Greeks, the jokers at the back were hollering: "No, we are the community, and you can join us if you want" But where were people supposed to join them? In the coffee shop? ..They are all the same - selfish and bone-headed Children stubbornly refusing to grow up. That is why they use the community not in order to help in escape the catastrophe of assimilation, but to show the world how great they are! What the hell do they know! And shame on the rest of the Diaspora who just stand back and say: 'To hell with them!' But that's how it has always been! And this is how the history of the Greeks in written - at home and abroad! Κώστας Δουρίδας From: v.m.ioannou icones@otenet.gr To: landofgods@cogeco.ca Sent: Thursday, August 04, 2005 2:44 AM Subject: ΕΝΑΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ : Πολύ με συγκίνησε η σελίδα σας,καλέ μου φίλε, δεν μπορώ βέβαια να αισθανθώ απόλυτα, το παράπονο και τη νοσταλγία που ζεί ένας ξενιτεμένος μα νάστε σίγουρος,πως με άγγιξαν βαθιά τα κείμενά σας κι ότι διείδα σ΄αυτά. Απόδειξη,το DIGITAL COLLAGE που έφτιαξα και το χαρίζω μαζί με την αγάπη μου και τους χαιρετισμούς μου, σ΄όλους τους φίλους του περιοδικού σας. ΒΙΚΗ ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Αναζητώντας στο διαΔίκτυο την ιστοσελίδα της "LAND of GODS" Δικτυακός τόπος των Ελλήνων της Διασποράς

Συνομιλώντας -τότε-      με τον εικοσάχρονο εαυτό μου..     Speaking then     to my self of 20 year old      Η στιγμή Η στιγμή εξολοθρεύει έναν ολάκερο χρόνο, όταν εκείνη στην επίλεκτη ώρα της, κατανυκτικά επιτελέσει το έργο της. The moment The moment obliterates a whole year, when at that chosen hour, devoutly it performs its work. Πέσε προσκύνησε.. Πέσε προσκύνησε των άλλων το μεγάλο. Σαν φεύγεις, προσκύναγε τον μεγαλειώδη ήχο των βημάτων σου!. Pay tribute.. Kneel down, pay tribute to others' greatness. As you leave, bow down to the magnificent sound of your footsteps! Είσαι.. Είσαι αυτό που είσαι. Τι άλλο το καλύτερο θέλεις να είσαι; You are.. You are what you are. What else, what better would you wish to be? Οι άνθρωποι.. Οι άνθρωποι παρατηρούν το.. βάδισμά σου κι' αυτό που ίσως έκανες, θαυμάζουν. μα σαν περάσεις σε ξεχνούν, και τότε αλιά σου People.. People watch your steps and admire what you might have been, but when you have passed they forget you, and then woe to you. Μην αφήνεις.. Μην αφήνεις το χρόνο να σου φεύγει. O χρόνος δεν φεύγει. Εσύ ταξιδεύεις.. Do not let.. Do not let time slip away from you. It is not time that slips away it is you who are travelling. Αν μπορείς.. Αν μπορείς κράτησε αυτό που έχεις. Το έχασες; συμπόνεσε την ώρα που το έχασες. If you are able.. If you are able, hold on to what you have. Have you lost it? Have pity on the hour you lost it. < Η υποψία.. Η υποψία, είναι η δύναμης που λειτουργεί το είναι μας. Η ζωή μας είναι η δύναμη που ο χρόνος την αγνοεί.. Και η άγνοια είναι το μόνο μας κέρδος. Suspicion.. Suspicion is the power that operates our being. Our life is the power that time ignores And not knowing is our only victory. Ο θάνατος.. Ο θάνατος, είναι η ανάπαυλα της ζωής.. Η ζωή είναι το ασίγαστο δαιμόνιο της ψευδαίσθησης, που καταλήγει στο θάνατο Death.. Death is the respite of life Life is the unquenchable genius of illusion, which ends in death. Τα πάντα.. Τα πάντα κυβερνώνται από την λέξη. Η λέξη είναι εκείνο που είσαι... Εσύ είναι λιγάκι αμφίβολο, να είσαι αυτό που είναι η λέξη. All things.. All things are governed by the word. The word is what you are. It is a little doubtful that you are what the word is. Η λογική.. Η λογική μας προσκαλεί. εμείς την υποπτευόμαστε. Η ενοχή μας γεννά. . H θέληση μας παροτρύνει.. O θάνατος μας τραγουδά... Εμείς τον αναθεματάμε. Logic.. Logic invites us. We are suspicious of it. Guilt gives birth to us. The will exhorts us. Death sings to us... We curse it. Οι μεγάλοι.. Οι μεγάλοι ξεκίνησαν μικροί. Εσύ μικρός. Ο δρόμος είναι ανοικτός.. Σε περιμένει.. The great.. The great started out small. You are small. The road is open. It awaits you. Η αφηρημένη Τέχνη.. Η αφηρημένη Τέχνη (Ποίηση Ζωγραφική Γλυπτική) συνωμοτεί κατά της λογικής, που εμείς μονάχα υποπτευόμαστε. Abstract Art.. Abstract Art (Poetry Painting, Sculpture) conspires against logic, which we can only guess at. 'Οταν.. 'Οταν ο πόνος ξεφαντώνετε στα στήθια σου, μην καρτερείς απέξω την γιατρειά.. Πλησίασέ τον, μέσα σου, και γίνου φίλος του. Και σαν τον καταφέρεις, παρακαλεσέτονε να μείνει.. When.. When pain makes merry in your breast do not look for the cure outside. Approach it inside you, become its friend. And when you have won it over ask it to stay. 'Οταν ζεις.. 'Οταν ζεις, για τους άλλους, αυτό είναι μια συμβατικότητα και αδιαφορούν. 'Οταν πεθαίνεις... θυμούνται τον δικό τους θάνατο και ..κλαίνε. When you live.. When you live for others, that is conciliatory and they are indifferent. When you are dying, they recall their own death and weep. Κρατήσου.. Κρατήσου στ'ανηφόρι της ζωής. Δεν δίνεσαι άλλο ν' ανεβείς? Μην δυσφο- ρείς. Ο ήλιος από πέρα έρχεται μόνος του να σέβρει. Stay.. Stay on life's upward path. You cannot climb further? Do not despair. The sun will come by itself to find you. Η γλώσσα μου η ελληνική.. Η γλώσσα μου η ελληνική μελωδικός, γλυκύς, ανυπροσπέλαστος αχανής, μεγαλειώδης, γίγας κόσμος! Η μητρική μου η γλώσσα η ελληνική!. My Greek language.. My language Greek melodious, sweet, unapproachable, vast magnificent, a huge world! My mother tongue Greek Η ελπίδα.. Η ελπίδα και το πείσμα για το τελείωμα της νίκης, είναι η νίκη. Hope.. Hope and the will to complete the victory, is the victory. Κώστας Δουρίδας