Με αναφορά τους κλασσικούς χρόνους η Αρκαδία είναι συνυφασμένη με την ειδυλλιακή φύση, αλλά συγχρόνως και με τις θεμελιώδεις αξίες του ανθρωπισμού. Μέσα από το πέρασμα των αιώνων ο Αρκαδικός Μύθος έμελλε να επηρεάσει βαθιά την ευρωπαϊκή κουλτούρα, δημιουργώντας φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά ρεύματα που αποτελούν τη βάση του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού.
Πατέρας της βουκολικής ποίησης θεωρείται ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος (310-250 π.Χ.) από τις Συρακούσες. Ο Θεόκριτος είχε καταγωγή από τη νήσο Κω και έζησε στην Αίγυπτο στην εποχή του Πτολεμαίου ΙΙ. Οι ιδεατοί ποιμένες που χρησιμοποιεί αφηγούνται τις ερωτικές τους περιπέτειες και εξυμνούν την αγαπημένη τους ποίηση και τους τραγουδιστές που θαυμάζουν.
Τρεις αιώνες αργότερα ο Βιργίλιος (70-19 π.Χ.), ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, εμπνεύστηκε από τα "Ειδύλλια" για να γράψει στα Λατινικά δέκα ποιητικά αριστουργήματα της βουκολικής ποίησης, γνωστά σαν "Eclogues" ή "Βουκολικά" ("Bucolics"). Αντίθετα από τον Θεόκριτο, ο οποίος είχε τοποθετήσει τους ποιμένες του στη Σικελία, ο Βιργίλιος τους επανέφερε στην Αρκαδία, μια Αρκαδία όμως που έμοιαζε εντυπωσιακά με την Βόρεια Ιταλία, όπου ο ίδιος γεννήθηκε. Η πρώτη εμφάνιση του "Τάφου στην Αρκαδία" εμφανίζεται στο έργο αυτό (V, 42ff):
Kατά την Αναγέννηση η Αρκαδία νοήθηκε σαν μια ιδεατή χώρα όπου βασιλεύει η επίγεια ευτυχία και κυριαρχούν οι αρχές του ουμανισμού, η γαλήνη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η απλότητα. Έτσι, καθ' όλη την πορεία ανάπτυξης του κινήματος του ευρωπαϊκού ουμανισμού η (ιδεατή) Αρκαδία έμελλε να εξυμνηθεί σε μια πληθώρα ποιητικών και πεζών έργων βουκολικής έμπνευσης, τα ποιμενικά ειδύλλια (pastoral romance), ορισμένα από τα οποία έφεραν ομώνυμο τίτλο. Επικράτησε το ρεύμα αυτό να ονομασθεί "αρκαδισμός" (arcadianism).
Ήδη από τις αρχές του 14ου αι. οι Δάντης, Πετράρχης και Βοκκάκιος, επηρεασμένοι από τον Βιργίλιο, έγραψαν βουκολικά ειδύλλια, προσαρμόζοντάς τα στο πνεύμα της αναγεννησιακής Ιταλίας το αρκαδικό ιδεώδες βρήκε εξέχουσα έκφραση στην περίφημη Ιταλική Αρκαδική Ακαδημία της Ρώμης (Accademia degli Arcadi), ένα αξιόλογο πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε αρχικά στη Ρώμη το 1656 από μια ομάδα ανθρώπων των γραμμάτων υπό την κηδεμονία της Βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας. Η Χριστίνα, έχοντας ασπαστεί τον καθολικισμό και παραιτηθεί του θρόνου, εγκαταστάθηκε στη Ρώμη το 1655 όπου υποστήριξε ένθερμα τις τέχνες.
Τον 19ο αιώνα ο Γκαίτε (Johann Wolfgang von Goethe, 1749-1832) έρχεται να υμνήσει την Αρκαδία στο μνημειώδες του έργο Φάουστ (Faust). Από την Αρχαιότητα οι Αρκάδες είχαν στενή σχέση με την μουσική.
Παράλληλα με την λογοτεχνική τάση της βουκολικής ποίησης, ήκμασε κατά την ίδια περίοδο ένα αξιόλογο ρεύμα ζωγραφικής, σύμφωνα με το οποίο ζωγραφικοί πίνακες και σχέδια αναπαριστούσαν ποιμένες μέσα σε ένα βουκολικό και ειδυλλιακό τοπίο με φόντο δάση και λόφους. Ειδικότερα μάλιστα, τον 17ο αιώνα ο Γάλλος ζωγράφος Νικόλας Πουσέν (Nicolas Poussin, 1594-1665) στηριζόμενος στο καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα ζωγράφισε ένα από τους σημαντικότερους πίνακές του, γνωστό σαν "Οι ποιμένες της Αρκαδίας" η "ET IN ARCADIA EGO" (1647), που εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Ο πίνακας αυτός αναπαριστά με χαρακτηριστική στοχαστική και μελαγχολική διάθεση τρεις Αρκάδες ποιμένες, ντυμένους με αρχαιοπρέπεια, που στέκονται συμμετρικά γύρω από ένα τάφο με φόντο ένα όμορφο τοπίο. Ένας από αυτούς είναι γονατισμένος στο έδαφος και διαβάζει την λατινική επιγραφή που είναι χαραγμένη πάνω στον τάφο : "Et in Arcadia Ego", που κατά λέξη μεταφράζεται σαν "και εγώ στην Αρκαδία" και προσιδιάζει την κεντρική αλληγορία του έργου. Ο δεύτερος βοσκός φαίνεται να συζητά για την επιγραφή με μια πανέμορφη νέα που στέκεται κοντά του. Ο τρίτος στέκεται δίπλα σκεπτικός. Η επιγραφή μπορεί να πάρει δύο κύριες διαφορετικές ερμηνείες. Είτε "Ακόμα και στην Αρκαδία, εγώ, ο Θάνατος, υπάρχω" ή "και εγώ στην Αρκαδία έζησα". Πλαίσιο κειμένου: Ο πίνακας του Πουσέν οι "Οι ποιμένες της Αρκαδίας""ET IN ARCADIA EGO " ή "The Arcadian shepherds", Nicolas Poussin
Πολλοί άλλοι καλλιτέχνες έμελαν αργότερα να απεικονίσουν το Αρκαδικό ιδεώδες, όπως και θέματα που περιστρέφονται γύρω από τον Αρκαδικό Μύθο: πίνακες και γκραβούρες που απεικονίζουν ειδυλλιακά βουκολικά τοπία με σκηνές που απηχούν τις ιδέες και τη διάθεση που που χαρακτηρίζει το "αρκαδικό ειδύλλιο", όπως σκηνές όπου πρωταγωνιστούν θεοί και νύμφες - ο Πάνας εδώ έχει ξεχωριστή θέση. Οι σημαντικότεροι δημιουργοί είναι οι Laurent de la Hyre (1606-1656), Peter Scheemakers (1691-1781), Francesco Zuccarelli (1702-1788), Richard Wilson (1714-1782), Sir Joshua Reynolds (1723-1792), Honore Fragonard (1732-1806), Leon Vaudoyer (1803-1872), Aubrey Beardsley (1872-1898), George Wilhelm Kolbe (1877-1947) και Augustus John (1878-1961).

«Πέρασαν 31 χρόνια από το θάνατο του Κολοσσού του Μαρουσιού· κι όμως φαίνεται ότι πέρασαν πιο πολλά γιατί πολλοί τον ξέχασαν κι άλλοι τον αγνοούν, δεν τον έχουν ακούσει καίτοι κατοικούν στο Μαρούσι. Κι όταν ξεχνάμε τις μορφές και αφήνουμε τις μνήμες να σβήνουν, σβήνουμε και εμείς. Γιατί λαοί χωρίς μνήμη και παρα δόσεις οδηγούνται στην παρακμή και στο θάνατο. Αυτός ήταν κι ο λόγος που προτίμησα να αναφερ θώ στον Κολοσσό του Μαρουσιού, τον Μαικήνα των γνώσεων και τον ’ρχοντα των Γραμμάτων.

Βιογραφικό Σημείωμα ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΛΗΣ (1899-1978) Ο Γιώργος Κατσίμπαλης, γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του λογίου Κωνσταντίνου Κατσίμπαλη. Μεγάλωσε σε πλούσιο σε πνευματικά ερεθίσματα περιβάλλον και επηρεάστηκε ιδιαίτερα από την προσωπικότητα του Κωστή Παλαμά, που συνδεόταν με στενή φιλία με την οικογένειά του. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παρισιού χωρίς να αποφοιτήσει. Επέστρεψε στην Αθήνα και ήρθε σε επαφή με τους λογοτεχνικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Δημοσίευσε μεταφράσεις και μελέτες για σημαντικούς ευρωπαίους συγγραφείς, άγνωστους τότε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό και πρόβαλε τη λογοτεχνική παραγωγή της λεγόμενης Γενιάς του '30 μέσα από τις σελίδες των περιοδικών Τα Νέα Γράμματα (1935-1944) και Αγγλοελληνική Επιθεώρηση (1945-1952), που διηύθυνε. Ασχολήθηκε όπως και ο πατέρας του με τη μελέτη του έργου του Κωστή Παλαμά και εξέδωσε επίσης μια ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης και, κυρίως, βιβλιογραφικές μελέτες για λογοτέχνες όπως οι Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Κώστας Κρυστάλλης, ’γγελος Σικελιανός, Κ.Π.Καβάφης, Έντγκαρ ’λλαν Πόε, Αρθούρος Ρεμπώ κ.α. Πέθανε στην Αθήνα. 1. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το λήμμα χ.σ., "Κατσίμπαλης Γιώργος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. Ενδεικτική Βιβλιογραφία o Δασκαλόπουλος Δημήτρης, Γ.Κ.Κατσίμπαλης· Βιβλιογραφία και 12 κριτικά κείμενα. Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1980. o Δασκαλόπουλος Δημήτρης, "Γ.Κ.Κατσίμπαλης", Τα Βήματα του χρόνου· Σημειώσεις νεοελληνικής λογοτεχνίας, σ.101-109. Αθήνα, Διάττων, 1987. o Καραντώνης Ανδρέας, "Γιώργος Κ.Κατσίμπαλης", Νέα Εστία104, ετ.ΝΒ', 1/9/1978, αρ.1228, σ.1153-1156. o Παναγιώτου Γιώργος Α., "Γιώργος Κ.Κατσίμπαλης", Διαβάζω23, 8-9/1979, σ.48-49. o χ.σ., "Κατσίμπαλης Γιώργος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. Συνεντεύξεις o "Μιλά ο Μολοσσός του Μαρουσίου Γιώργος Κατσίμπαλης: Κόσμο ολόκληρο έχω βγάλει", Διαβάζω121, 16/9/1985, σ.68-72. Αφιερώματα περιοδικών o Νέα Εστία108, ετ.ΝΔ΄, 1η/10/1980, αρ.1278 Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς ελληνόφωνες εκδόσεις) 1 Ι.Μελέτες o Το παιδί στην ποίηση του Παλαμά. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1929. o Ο Παλαμάς και το σπίτι. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1929. ΙΙ.Βιβλιογραφίες o Παλαμική βιβλιογραφία 1926-1931. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1932. o Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης· Πρώτες κρίσεις και πληροφορίες. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1934. o Κώστας Κρυστάλλης · Κρίσεις και πληροφορίες. Αθήνα, τυπ. Εστία, 1935. o Συμπλήρωμα βιβλιογραφίας Α.Παπαδιαμάντη. Αθήνα, τυπ.Εστία, 1938. o Βιβλιογραφία Ι.Ν.Γρυπάρη. Αθήνα, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1942. o Βιβλιογραφία Μιχαήλ Μητσάκη. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1942. o Βιβλιογραφία Κωνστ.Θεοτόκη. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1942. o Βιβλιογραφία Κωστή ΠαλαμάΑ'· Εκδόσεις. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1942. o Βιβλιογραφία Κ.Π.Καβάφη. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1943. o Βιβλιογραφία Κωστή ΠαλαμάΒ'· 1876-1900. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1943. o Βιβλιογραφία Κωστή ΠαλαμάΓ · 1901-1910. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1943. o Βιβλιογραφία Κ.Κρυστάλλη (συμπλήρωμα). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1943. o Βιβλιογραφία Κωστή Παλαμά· Εκδόσεις και δημοσιεύματα. Αθήνα, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1943. o Βιβλιογραφικά συμπληρώματα Ι.Γρυπάρη - Μ.Μητσάκη - Κ.Θεοτόκη - Κ.Καβάφη. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1944. o Βιβλιογραφία Α.Σικελιανού. Αθήνα, Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1946. o Βιβλιογραφία Α.Σικελιανού (Συμπλήρωμα). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1952. o Βιβλιογραφία Κωστή Παλαμά (1943-1953). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1953. o Ελληνική Βιβλιογραφία Έδγαρ ΠόεΑ'· Τα ποιήματα - Κρίσεις και πληροφορίες. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1955. o Ελληνική Βιβλιογραφία Αρθούρου Ρεμπώ (Arthour Rimbaud). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1955. o Ελληνική Βιβλιογραφία Στεφ.Μαλλαρμέ (Stephane Mallarme). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1955. o Βιβλιογραφία Λάμπρου Πορφύρα. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1956. o Ελληνική Βιβλιογραφία Κ.Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1956. o Ελληνική Βιβλιογραφία Παύλου Βαλερύ (Paul Valery). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1956. o Ελληνική Βιβλιογραφία Παύλου Βερλαίν (Paul Verlaine). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1956. o Ελληνική Βιβλιογραφία Ουώλτ Ουίτμαν (Walt Whitman). Αθήνα, τυπ.σεργιάδη, 1956. o Ελληνική Βιβλιογραφία Θωμά Σ. Έλιοτ (Thomas S. Eliot). Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1957. o Βιβλιογραφία Ι.Μακρυγιάννη και Π.Ζωγράφου. Αθήνα, τυπ.Σεργιάδη, 1957. o Βιβλιογραφία Θεόφιλου χατζημιχαήλ. Αθήνα, τυπ.σεργιάδη, 1957. o Ελληνική Βιβλιογραφία Φρειδ.Μιστράλ (Frederic Mistral). Αθήνα, 1958. o Βιβλιογραφία Ν.ΚαζαντζάκηΑ'· 1906-1948. Αθήνα, 1958. o Ελληνική Βιβλιογραφία Παύλου Κλωντέλ (Paul Claudel). Αθήνα, 1959. o Ελληνική Βιβλιογραφία Ζοζέ - Μαρία ντε Ερεντιά (Jose Maria de Heredia). Αθήνα, 1959. o Βιβλιογραφία Κωστή Παλαμά (1954-1958). Αθήνα, 1959. o Βιβλιογραφία Περ.Γιαννόπουλου. Αθήνα, 1960. o Βιβλιογραφία Γιάννη Καμπύση. Αθήνα, 1960. o Ελληνική Βιβλιογραφία ’ννας ντε Νοάιγ (Anna de Noailles). Αθήνα, 1960. o Ελληνική Βιβλιογραφία Εμίλ Βεράρεν (Emile Verharen). Αθήνα, 1960. o Βιβλιογραφία Γιώργου Σεφέρη. Αθήνα, 1961. o Ελληνική Βιβλιογραφία Μωρίς Μαίτερλινκ (Maurice Maeterlinck). Αθήνα, 1962. o Βιβλιογραφία Κωστή Παλαμά (1959-1963). Αθήνα, 1964. o Βιβλιογραφία Κωστή Παλαμά (1964-1969). Αθήνα, 1970. o Προσθήκες στη Βιβλιογραφία Κ.Π.Καβάφη ως το 1943· Επιμέλεια Θ.Δ.Μπασογιάννη. Θεσσαλονίκη, 1978. o Βιβλιογραφία Κ.Π.Καβάφη 1944-1962· Επιμέλεια Θ.Δ.Μπασογιάννη. Θεσσαλονίκη, 1978. III.Μεταφράσεις o Ομάρ Καγιάμ, Ρουμπαγιάτ.Αθήνα, Γκοβόστης, χ.χ. 1. Για αναλυτική βιβλιογραφική καταγραφή των έργων του Γ.Κ.Κατσίμπαλη, εκδεδομένων και δημοσιευμένων στην ελληνική και σε άλλες γλώσσες, βλ. Δασκαλόπουλος Δημήτρης, Γ.Κ.Κατσίμπαλης· Βιβλιογραφία και 12 κριτικά κείμενα. Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1980.

Κι αν δεν έγραφε ο μεγάλος Αμερικανός πεζογράφος Χένρυ Μίλλερ το εξαίρετο βιβλίο του ο «Κολοσσός του Μαρουσιού», διεθνοποιώντας σε παγκόσμια έκταση, αυτή την τόσο αποκλει στικά νεοελληνική μορφή, ούτε ο Κατσίμπαλης, ούτε το Μαρούσι θα �ταν γνωστά. Καθότι ο «Κολοσσός του Μαρουσιού» ήταν ένας ύμνος για την Ελλάδα, μια προβολή του τόπου στον διεθνή χώρο. Ο Μίλλερ είδε στον Κατσίμπαλη το βιωματικό ελληνικό πάθος.
Γεννήθηκε γύρω στο 1899 στην Αθήνα κι έζησε κοντά σε ποιητές και πεζογράφους. Ανήκε σε μια οικογένεια που είχε μεγάλη οι κονομική άνεση, αλλά και γερή πνευματική αγωγή με ευρωπαϊκές καταβολές. Κι όμως η γενιά των Κατσιμπαλαίων ξεκινά από το μικρό αρκαδικό χωριό Κατσίμπαλι της Γορτυνίας χωριό που υπηρέτησε, ως Δάσκαλος, ο εκδότης της Ο.Α. «Από κει ξεκίνησαν οι τσέλιγκες προγονοί μου κι έδωσαν το όνομα τους στο χωριό» εξιστορούσε ο ’ρχοντας του Μαρουσιού. Ο παπ πούς του Γιώργος Κατσίμπαλης απέκτησε το κτήμα στις ερημιές της Μαγκουφάνας κι εκεί έχτισε μια θε ρινή κατοικία, το γνωστό πύργο του Κατσίμπαλη, χτισμένο από πελε κητή πέτρα, που ο Παλαμάς το βά φτισε. «Τριανέμι�, γιατί το έδερναν όλοι οι άνεμοι. Και η συνοικία ονο μάστηκε «Τριανεμία» η σημερινή συνοικία του Αγίου Νικολάου. Τότε ήταν μια τοποθεσία με «θέα προς τον Υμηττό, τη θάλασσα, τα νησιά, ένα από τα ωραιότερα τοπία που αδιάκοπα ντύνει το φως σαν, σε κάποιο παραμύθι με τα χρώματα», που σήμερα περιβάλλεται από το κατηφοστεφές νέφος. Κι έγινε πο λυκατοικία επί της οδού Βασιλέως Κωνσταντίνου 40. Μόνο το δάσος Κατσίμπαλη απόμεινε, 35 στρέμ ματα που δωρήθηκε από τη Σοφία ΚατσίμπαληΜορέλα το 1944 στον Δήμο Αμαρουσίου και από το 1952 στην Κοινότητα Πεύκης. Οι παλαιό τεροι, μικρά παιδιά μαζεύονταν στη Στέρνα κι έπαιζαν, ενώ θυμούνται τον αρχοντάνθρωπο Κατσίμπαλη που περπατούσε καμαρωτά με μια τεράστια μαγκούρα από μπαμπού. Αληθινός κολοσσός στο ανάστημα μεγαλόκορμος, βροντόφωνος, ρομαντικός, παράφορος και ανιδι οτελέστατος ιδεολόγος και διανο ούμενος που έμαθε να κολυμπά στο πλατύ και ορμητικό ποτάμι του παλαμικού λυρισμού. Αυτό το αρχοντικό ήταν ένα λογοτεχνικό σαλόνι κι αυτός «κοντά στ� άλλα κι ένα είδος Μαικήνας, πρόθυμος να βοηθήσει όπως και όσο μπορούσε» όπως και ο πατέρας του ο Κώστας, που έκανε ανώτερες σπουδές στο Παρίσι. Ενώ η θεία του Μαρίκα παντρεύτηκε τον Αντρέα Μιχαλακόπουλο, «που πέταξε ψηλά με γερά φτερά και τέλειωσε πρωθυπουργός της Ελλάδος αφού έγινε πολλές φορές υπουργός του Ελευθερίου Βενιζέλου».
Γι� αυτό το αρχοντικό ο Κωστής Παλαμάς γράφει: «κοντά στον ανοιχτό αέρα, στου πράσινου το ίσκιωμα, στο σκαλιστό περίγραμμα των αττικών βουνών... δεν λησμο νεί ο ποιητής πως πέρασε αυτού μέσα στην ησυχαστική σκήτη του Κωνσταντίνου Κατσίμπαλη κάποιες ώρες αφιερωμένες θρησκευτικά στη λατρεία του ωραίου ουρανού και του ωραίου στίχου». Πράγματι αυτό το αρχοντικό κυρίαρχο αγρο τικό και μεγαλοαστικό σπίτι, το τρι γυρισμένο από ένα δάσος πεύκων και ειδυλλιακής μοναξιάς είχε γίνει άνετο καταφύγιο δημοτικιστών. Ο Κατσίμπαλης είναι ο πατέρας της νεώτερης ελληνικής βιβλιογρα φικής έρευνας. Η πληθωρική του ιδιοσυγκρασία βρήκε διέξοδο στη μελέτη και διάδοση των άξιων έρ γων της λογοτεχνίας μας, παλαιάς και νεωτέρας. Δεν έγραφε βιβλία κι όμως ενεθάρρυνε τους φίλους του να γράφουν περισσότερα, να δώ σουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. «Ο Κατσίμπαλης δεν θα γράψει. Ένας άνθρωπος που ξέρει να διηγείται σαν τον Κατσίμπαλη δεν το έχει ανάγκη να γράφει», είπε ο Χένρυ Μίλλερ.
Δούλεψε όμως σκληρά για τη λο γοτεχνία, για τους καλούς λογοτέ χνες μας. Διέδιδε τα άγνωστα έργα τους, τα εξυμνούσε, τα υπερασπι ζόταν. Με τον ενθουσιασμό του και την πληθωρική του ζωτικότητα επηρέασε σημαντικά τη λογοτεχνία του καιρού του. Αγάπησε κάθε τι ελληνικό. Ήταν Ελληνολάτρης και πατριώτης. Γι� αυτό πολέμησε ως εθελοντής στο μακεδόνικο μέτωπο και τραυματίστηκε στο πόδι.
Π α ν τ ρ ε ύ τ η κ ε τ η ν Α σ π α σ ί α Σακορράφου, κόρη του Μενέλαου Σακορράφου, καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών και της κ. Σακορράφου, το γένος Ρουσσέν, που θαύμαζε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η βιβλιογραφία του είναι το ανα πνευστικό σύστημα της φιλολο γίας. «Για πολλούς και για μένα», λέει ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, «ήταν μια αστείρευτη πηγή σπάνιας γνώσης γύρω από την Ελλάδα». Παρουσίασε στο Λονδίνο το 1925 έμμετρη μετάφραση των ποιημά των του Κ. Παλαμά και το 1926 ανθολογία συγχρόνων Ελλήνων ποιητών. Υπήρξε ένας από τους πιο ευαίσθητους κριτικούς της γενιάς του �30.
Στάθηκε μια ζωντανή παρουσία στα γράμματα ως το 1978, χρονιά του θανάτου. Ήταν η κινητήρια δύναμη για πολλές εκδηλώσεις της πνευματικής μας ζωής. Ήταν ο προ φορικός μυθιστοριογράφος του Νεοελληνισμού, που ανάλωσε την προσωπικότητα του στον προφορι κό λόγο. Ο Γ. Κατσίμπαλης ήταν ο Σάμιουελ Τζόνσον της σύγχρονης νεοελληνικής πνευματικής ζωής, που είχε επιβληθεί περισσότερο με την προσωπικότητα του παρά με το έργο του. Επηρέασε τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία με το βάρος του χαρακτήρα του και το κύρος της μορφής του. Έπαιζε τον ρόλο ενός γενικού οδηγού για τη λογο τεχνία.
Είχε ένα αξιόλογο τάλαντο. Ήξερε να ξεχωρίζει τους νέους ανθρώ πους, να τους δίνει θάρρος και να τους οδηγεί στον δρόμο της προ σπάθειας, που συχνά καταλήγει σε κάποια δημιουργική ένταση και έκταση, όπως τονίζει ο δικός μας Θανάσης Διομήδης.
Ήταν μια παρουσία ζωής και αυτό ακριβώς διέκρινε με την οξυδέρ κεια του ο Μίλερ και την απαθα νάτισε. Ήταν μια εθνική κινούμενη βιβλιοθήκη, που ο κάθε περαστικός από την Ελλάδα συμβουλευόταν. Και ο Μίλερ έκανε τον Κατσίμπαλη παγκόσμιο σύμβουλο εξυγίανσης του χαλασμένου, του «βάρβαρου» Ευρωπαίου, εξυγί ανσης και θεραπεί ας με φάρμακο ελληνικής βίωσης, όπως τη ζούσε ο Κατσίμπαλης. Δημοσίευσε συνολικά 43 βιβλιο γραφικές εργασίες (Κ. Παλαμά. Κ. Καβάφη, Αλεξ. Παπαδιαμάντη, Κ. Κρυστάλλη, Περ. Γιαννόπουλου. Ι. Γρυπάρη, Μ. Μητσάκη, Κ. Θεοτόκη, ’γγ. Σικελιανού, Ι. Μακρυγιάννη, Ν. Καζαντζάκη, Γ. Σεφέρη κ.ά.), όπως και ξένων λογοτεχνών.
Βοήθησε και παρουσίασε τους Έλληνες ποιητές με τόση θέρμη και με πνεύμα και γούστο, που τον κά νουν να είναι κάτι πολύ καλύτερο από έναν συγγραφέα, όπως τονίζει ο Μισέλ Ντον.
Ανέλαβε την έκδοση των «Απάντων του Παλαμά» και κληροδότη σε το Ίδρυμα Παλαμά. Κι όταν πέθανε ο εθνικός ποιητής στην Κατοχή στις 28 Φεβρουαρίου 1943 σήκωσε το φέρετρο που «ακουμπούσε η Ελλάδα» μαζί με τον ’γγελο Σικελιανό. Ο Γιώργος Κατσίμπαλης βάδιζε περήφανα την οδό Αναπαύσεως, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, ενώ το στεφάνι που με φιλόφρονη διάθεση κατέθεσαν δύο Γερμανοί αξιωματικοί εκ μέ ρους του Χίτλερ, πετάχτηκε από τον ίδιο τον Κατσίμπαλη, τον αυθόρμη το γνήσιο Έλληνα πατριώτη.
Α υ τ ό ς ε ί ν α ι ο ξ ε χ α σ μ έ ν ο ς Κατσίμπαλης, ο «άγνωστος» λόγιος και ιδιότυπος πνευματικός άνθρω πος που αφιέρωσε τη ζωή του στον έρωτα του για την πατρίδα, που άνθιζε μέσα από τη λογοτεχνία. Στις 29 Ιουνίου 1978 τελείωσε η ζωή αυτού του «Κολοσσού του Μαρουσιού» που όπως τον χαρα κτήρισε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος «ήταν ένας αρχηγός, ένας οδηγη τής, ένας παρορμητής, ένας καπε τάνιος».
Ο «άγνωστος» καπετάνιος του Μαρουσιού και του Γορτυνιακού χωριού, Κατσμπαλι που τιμούμε στα 31χρονα τη μνήμη του, με αυτά τα λίγα κρινολούλουδα, για να τον γνωρίσουν οι νεώτερες γενιές».