Since 1996
Ενότητες, Ανθολογίες & άλλα:
  1. Κείμενα της LAND of GODS στο Facebook (φωτογραφίες)

  2. Τα δικά μου γραψίματα και άλλα..

  3. Καπνόν Αποθρώσκοντα

  4. τρισαγαπημένη Αρκαδία

  5. Αρκαδική Ανθολογία

  6. το Δημοτικό τραγούδι..

  7. ποιήματα τα αγαπημένα

  8. Νεοελληνική Πεζογραφία

  9. Ελληνική Λογοτεχνία

  10. Οδυσσέας Ελύτης

  11. οι Ποιητές στο διαΔίκτυο

  12. τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006

  13. Γιάννης Μακρυγιάννης

  14. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

  15. A Little Bit of Greece Newspapers...

  16. το Περιοδικό "Έλα να δεις"

  17. στην ΑΚΡΗ του ματιού..

  18. Ανθολογίες της EELSPH

  19. το Ποίημα της ημέρας

  20. ο Στίχος της ημέρας

  21. το ...FTP... κ.α.

  22. ο Ελληνισμός της Διασποράς

  23. Βιβλία και Αφιερώματα

  24. Καρδαρίτσι / Φωτογραφίες

  25. Μηνύματα και επιστολές..

  26. Συνεντεύξεις | Αναλύσεις | Γνώμες | και ο καλός ο Λόγος των Φίλων..

  27. η Μετάφραση της Ρέας Φραγκοφίνου

  28. Καινούρια και Παλιά.. (Ιούλιος 2011)

  29. Πάμε Καρδαρίτσι??



Προηγούμενη Ενότητα..Επόμενη Ενότητα..
Προηγούμενη  σελίδα     Αρχική σελίδα     Επόμενη  σελίδα
Ηλεκτρονικό Περιοδικό
Λογοτεχνίας και Πολιτισμού

'Ελα να δεις...

τα Περιεχόμενα γύπες και ύαινες... άσπρες σαΐτες του θανάτου... γι' αυτό σας εκπαιδεύουμε... γαλανόλευκη, το επίσημο ένδυμα των μαχητών... χορεύοντας με τα σύννεφα... φύλακας άγγελος... μια φωλιά που γεννά αετούς... μικρή κόλαση, μεγάλες προσδοκίες.. αεροπόρος θα γενώ στη γη να μην αγγίζω ... σαΐτες του έρωτα..

Θωμάς Πετρολιάγκης: οι θερμοπύλες δεν ήταν πάντοτε στενές και δύσβατες στα βάθη των αιώνων και της ιστορίας ίσως στις μέρες μας ίσως και όχι θερμοπύλες μπορεί να είναι χιλιάδες μίλια από δαντελωτές ακτές ένας απέραντος γαλάζιος ουρανός, ο δικός σου ουρανός ένα μοναχικό πετροκάραβο ξεχασμένο σε μια άκρη του Αιγαίου μια μικρή βαρκούλα με το όνομα "παναγιά" τέτοιες θερμοπύλες ίσως να είναι πιο δύσκολο να τις υπερασπιστείς να θυσιαστείς, να δώσεις και την τελευταία ρανίδα του αίματος σου να κρατήσεις τον "αέρα" σου, άσπιλο, αμόλυντο, αμαγάριστο... κάποιες φορές μοιάζει να είναι ακατόρθωτο όχι όμως για τους μαχητές... ...τους μαχητές του αιγαίου
η ελευθερία δε χαρίζεται ποτέ, καταχτιέται ...

γύπες και ύαινες...

Οι σκέψεις του Αντισμήναρχου Περικλή Νιδόπουλου, άρχισαν να ξεδιπλώνονται προς τα πίσω, ενώ ένας πρωτόγνωρος θυμός κυρίευσε το σώμα του. Το αίμα, καυτό από την ένταση, άρχισε να διατρέχει όλο του το κορμί με μια αλλόκοτη δύναμη, διαφορετική από τις άλλες φορές. Τα πρωινά γεγονότα τον έκαναν να ζήσει ξανά στιγμές, που προσπαθούσε να ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό. Το βλέμμα του γύρισε στο βάθος του γραφείου, για να συναντήσει εκείνο του Λουκά Δασκαρδώνη. Με μιας κατάλαβε. Τα ίδια συναισθήματα πλημμύριζαν και τον Επισμηναγό Δασκαρδώνη. Οι σκέψεις τους είχαν ήδη "απογειωθεί" και πετούσαν πίσω στο χρόνο. Πετούσαν πίσω στο Βόλο, στην 111 Πτέρυγα Μάχης, έναν από τους σκληρούς πυρήνες της Πολεμικής Αεροπορίας.

Στο Βόλο, που μερικές ντουζίνες αεροσκάφη φωλιάζουν σαν "ατσάλινα" όρνεα, ενώ από το ίδιο υλικό, μοιάζουν να είναι πλασμένα και τα ανθρώπινα όντα που τα χειρίζονται. Όταν πετάνε, αεροσκάφη και χειριστές, δείχνουν να μετουσιώνονται σ' ένα αναπόσπαστο κράμα από μέταλλο, με μοναδική αποστολή, την υπεράσπιση του πολυτιμότερου αγαθού επί της γης, την ελευθερία.

Και η ελευθερία δεν είναι αγαθό που κάποιος μπορεί να αγοράσει σε... σούπερ-μάρκετ. "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία "... και κόπο, αγωνία, ένταση, όπως και τότε που... οι μέρες ήταν τεταμένες. Η κρίση είχε ξεσπάσει με τη γείτονα χώρα και οι "Ετοιμότητες " είχαν τεθεί σε ύψιστο βαθμό.

Από νωρίς το πρωί, είχαν σημειωθεί μαζικές παραβιάσεις του Ελλαδικού εναέριου χώρου, από πληθώρα σχηματισμών Τουρκικών αεροσκαφών. Χειριστές και αεροσκάφη της 337 ΜΑΗ (Μοίρα Αναχαίτισης Ημέρας), στο Βόλο, είχαν τεθεί σε Ετοιμότητες των πέντε και των δύο λεπτών. Ετοιμότητα των δύο λεπτών, σήμαινε, ότι το ζευγάρι των χειριστών που θα λάμβανε εντολή "Σκραμπλ ", θα έπρεπε να ήταν στον αέρα σε λιγότερο από δύο λεπτά. Τέτοιες Ετοιμότητες απαιτούσαν, τους χειριστές να είναι προσδεμένοι στα αεροσκάφη τους, έτοιμους για "αστραπιαία" απογείωση.

Η αναμονή για ένα χειριστή δεμένο μέσα στο "κόκπιτ ", ντυμένο με τον προβλεπόμενο ιματισμό πτήσης και τη φόρμα "Αντιτζί ", αποτελεί μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση. Ο χειριστής θα πρέπει να ελέγχει σε απόλυτο βαθμό ακόμα και τις φυσικές του ανάγκες. Σε καταστάσεις σαν και αυτές, απαιτούνται μεγάλα αποθέματα υπομονής και πειθαρχίας, αλλά το κυριότερο, νεύρα από... συρματόσχοινο.

Ο Υποσμηναγός τότε Περικλής Νιδόπουλος, ήταν χειριστής της 337 ΜΑΗ, πετώντας τα αεροσκάφη της, που εκείνη την εποχή ήταν τα "Φ-5 ". Ο Νιδόπουλος αποτελούσε το Νο.1 του πρώτου ζεύγους μαχητικών αεροσκαφών "Ρέντινες ", περιμένοντας εντολή Σκραμπλ από το ΕΚΑΕ (Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων). Ήταν από τους παλιούς χειριστές της 337 ΜΑΗ, με πολύ καλές πτητικές και μαχητικές ικανότητες.

Το Νο.2, ήταν ο νεαρός τότε Ανθυποσμηναγός Λουκάς Δασκαρδώνης, με μικρή σχετικά επιχειρησιακή πείρα. Ο Λουκάς όμως, ήταν από τους χειριστές "σφουγγάρια". Μέρα με τη μέρα μάθαινε να πετά, να μάχεται και να βελτιώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Μαζί με το Νιδόπουλο, αποτελούσαν ένα ζευγάρι με δεινή ικανότητα σε αναχαιτίσεις και κλειστές αερομαχίες.

"Οι Γύπες 1 και 2, Σκραμπλ" στρίγκλισε με μανία η φωνή από τα μεγάφωνα των "Σέλτερς ". Με ταχύτητα αστραπής, ξεκίνησαν οι ενέργειες για το άναμμα των κινητήρων. Η φαινομενική ηρεμία της αναμονής, έδωσε τη θέση της σε μια αδιάκοπη κίνηση μηχανικών, υπολόγων και πυροτεχνουργών, οι οποίοι άρχισαν να "χορεύουν" σ' ένα τρελό ρυθμό, εκτελώντας τους τελευταίους ελέγχους στα μαχητικά των Νιδόπουλου-Δασκαρδώνη, για τροχοδρόμηση και απογείωση. Από το ξεκίνημα όμως, κάτι έδειχνε να μην πηγαίνει καλά. Παρ' όλο που τα Νο.1 και Νο.2, τροχοδρόμησαν με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα έξω από τα υπόστεγα τους, η απαραίτητη επικοινωνία μεταξύ τους, μέσω ασυρμάτου, δεν έγινε ποτέ εφικτή.

Ο Νιδόπουλος, που κατάλαβε σχεδόν αμέσως ότι ο ασύρματος του ήταν "νεκρός", εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να ματαιώσει την αποστολή του. Οι Διαταγές της Πολεμικής Αεροπορίας στις περιπτώσεις αυτές, είναι ξεκάθαρες. Το μαχητικό που δεν έχει δυνατότητα επικοινωνίας ασυρμάτου, ματαιώνει την απογείωση του. Αυτό ήταν σίγουρο ότι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος "ξένος" χειριστής, στη θέση του Νιδόπουλου. Ο Νιδόπουλος όμως, ήταν... Έλληνας χειριστής. Το φιλότιμο και η αυταπάρνηση, επικράτησαν τελικά των κανονισμών. Το γνωστό "κουσούρι" της φυλής. Μπροστά του ο Νιδόπουλος, έβλεπε έναν νέο και σχετικά άπειρο σε εμπόλεμες αναμετρήσεις Δασκαρδώνη, που θα πέταγε ουσιαστικά μόνος. Κι' ένα μοναχικό αεροσκάφος, δείχνει να πετά αποστολή... αυτοκτονίας. Είναι μόνο του, απροστάτευτο στην ουρά του (στα νώτα του) και χωρίς το Νο.2, οι πιθανότητες επιβίωσης του περιορίζονται στο ελάχιστο. Το Νο.2 είναι αυτό, που κάνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ επιβίωσης και κατάρριψης του Νο.1, στις περιπτώσεις που σημειώνονται... εμπλοκές και σκυλομαχίες .

Έτσι, αψηφώντας τις ισχύουσες Διαταγές, ο Νιδόπουλος αποφασίζει να μην ματαιώσει την αποστολή, αλλά επιταχύνοντας προσεγγίζει το Δασκαρδώνη και με μια σειρά κωδικοποιημένων νοημάτων μέσα από την καλύπτρα, του εξηγεί το πρόβλημα με τον ασύρματο. Ταυτόχρονα, προβαίνει και σε μια πράξη, που καταδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων χειριστών. Κάνει νόημα στο Δασκαρδώνη να περάσει μπροστά σαν Νο.1, ενώ αυτός θα τον ακολουθούσε σαν Νο.2 του. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν το δέσιμο και την αλληλεγγύη των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας. Το ότι κάποιος, αντί να ματαιώσει μια πολεμική αποστολή, επιλέγει ακόμα και με σημαντικό μειονέκτημα, να ακολουθήσει το συνάδελφο του για να τον προστατεύσει, αυτό τα λέει όλα.

"Τι συμβαίνει κύριε Μοίραρχε;" ακούστηκε η φωνή από το άλλο άκρο του τηλεφώνου.
"Υπάρχει πρόβλημα με το Νο.1 του Σκραμπλ, κύριε Διοικητά. Ο ασύρματος του δεν λειτουργεί..." απάντησε χωρίς ανάσα ο Μοίραρχος της 337 ΜΑΗ, Αντισμήναρχος Χρήστος Βασιλείου, από τον Πύργο Ελέγχου της Βάσης. Ο Μοίραρχος βρισκόταν σε άμεση επικοινωνία με το Διοικητή της 111 ΠΜ (Πτέρυγα Μάχης), που βρισκόταν αρκετά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, χωμένος σε μια τσιμεντένια "σαρκοφάγο". Στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Πτέρυγας.
"Οκέυ Μοίραρχε. Να ακολουθηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες. Ματαίωση του Νο.1, απογείωση του Νο.2 και εντολή Σκραμπλ για άλλο μαχητικό. Θα πάρει κάποια ώρα, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ποιος είναι Νο.2;"
"Ο Ανθυποσμηναγός Δασκαρδώνης, κύριε Διοικητά".
"Ω ρε γαμώτο μου. Ο Δασκαρδώνης είναι καλός, αλλά υστερεί σε εμπειρία και εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Απογείωσε το ταχύτερο δυνατόν, κάποιον "παλιό" να πιάσει μαζί του... όπου τον προλάβει..." "Δεν θα χρειαστεί... Προς το παρόν τουλάχιστον, κύριε Διοικητά. Το Νο.1 δεν ματαιώνει..."
"Τι πάει να πει Μοίραρχε δεν ματαιώνει; Τι είδους καμώματα είναι αυτά;"
"Κύριε Διοικητά, το Νο.1, ο Υποσμηναγός Νιδόπουλος, έχει περάσει Νο.2 και τη στιγμή αυτή, οι δύο "Γύπες" ξεκολλάνε από το διάδρομο, με πορεία προς το στίγμα παραβίασης..."
Ο Διοικητής έμεινε για λίγο αμίλητος, έτοιμος να ξεσπάσει με το Νιδόπουλο, που δεν είχε ακολουθήσει τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Στο τέλος όμως, φάνηκε να ηρεμεί.
"Α, ρε Νιδόπουλε... Α, ρε Νιδόπουλε..." ακούστηκε να μονολογεί ο Διοικητής, ενώ αμέσως μετά απευθύνθηκε στο Μοίραρχο, δίνοντας τέλος στη συνομιλία τους. "Ελπίζω να πάνε όλα καλά Μοίραρχε. Όταν ο Νιδόπουλος προσγειωθεί, στείλε τον κατευθείαν στο Κέντρο Επιχειρήσεων να τα πούμε ένα χεράκι... Αυτό μας έλλειπε τώρα, ο καθένας να σηκώνει το δικό του μπαϊράκι..."
Παρ' όλο που το ζευγάρι θα πετούσε με σημαντικό μειονέκτημα, ο Διοικητής της 111 ΠΜ, Σμήναρχος Ιωάννης Παπαδάκης, μαζί με το σφίξιμο στο στομάχι από την ένταση της στιγμής, αισθάνθηκε ένα γλυκό αίσθημα ικανοποίησης, για τους άνδρες που είχε την τύχη να διοικεί. Ο Νιδόπουλος, σκέφτηκε, δεν ήθελε να αφήσει το "μικρό" μόνο του και θα πετούσε αυτός σαν Νο.2, για να καλύψει τα νώτα του αν χρειαζόταν.
"Ελπίζω να μην χρειαστεί..." μονολόγησε από μέσα του ο Ιωάννης Παπαδάκης, αλλά τα γεγονότα που θ' ακολουθούσαν, θα τον διέψευδαν πλήρως.

Ένα εικοσιτετράωρο πριν, στη Σύσκεψη Ηγεσίας της γείτονας χώρας, παρουσία των δύο Αρχηγών, του ΓΕΑ (Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας) και του ΑΤΑ (Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας), το κύριο θέμα της συζήτησης, ήταν η γκάφα ολκής που είχε διαπράξει η Τουρκική Αεροπορία. Σε μια σειρά εγκληματικών αεροπορικών επιδρομών εναντίον του πολυπαθούς Κύπρου, Τουρκικά αεροσκάφη, είχαν καταφέρει καίρια πλήγματα σε τρία Τουρκικά Αντιτορπιλικά. Το αποτέλεσμα ήταν η ολοκληρωτική βύθιση ενός από αυτά, του "Κοτζάτεπε", καθώς και η πρόκληση σοβαρών ζημιών στα άλλα δύο.
"Θέλω τα ονόματα των υπευθύνων γι' αυτή τη γελοιότητα, στο γραφείο μου, εντός της σήμερον..." ήταν τα πρώτα λόγια του Τούρκου Αρχηγού ΓΕΑ.
Στη συνέχεια η Σύσκεψη εστιάστηκε στη στάση της Τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, κατά την περίοδο που οι Τουρκικές επιχειρήσεις στην Κύπρο, θα έφθαναν στο αποκορύφωμα τους. Ήταν προφανές, ότι οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας πρόκληση ή εμπλοκή στο Αιγαίο, θα μπορούσε να έχει δυσάρεστες παρενέργειες για την Τουρκία. Πλην όμως, τυχόν "θρασείς" Τουρκικές παραβιάσεις, θα ανησυχούσαν σε σημαντικό βαθμό την Ελληνική πλευρά. Αυτό θα καθυστερούσε τυχόν αποφάσεις της, για υποστήριξη φίλιων επιχειρήσεων στην Κύπρο. Ο χρόνος πίεζε τους συμμετέχοντες, γιατί οι αποφάσεις της Σύσκεψης, θα έπρεπε να αναλυθούν στο Πολεμικό Συμβούλιο από τον Αρχηγό ΓΕΑ, την ίδια μέρα.

"Η Τουρκική Αεροπορία, θα αποκτήσει την απαιτούμενη αεροπορική υπεροχή πάνω από το Αιγαίο κύριε Αρχιστράτηγε. Σας το διαβεβαιώνω, έχοντας πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων του όπλου του οποίου έχω την τιμή να ηγούμαι..." ήταν τα λόγια του Τούρκου Αρχηγού ΓΕΑ προς τον Αρχιστράτηγο του, στο Πολεμικό Συμβούλιο της Τουρκίας.
"Αν χρειαστεί Αρχηγέ, να καταρρίψετε Ελληνικά αεροσκάφη πάνω από τα νησιά, θα το κάνετε, ή κινδυνεύουν και τα δικά μας μαχητικά, από εμάς τους ίδιους;" ακούστηκε η σκληρή σαν πέτρα φωνή του Τούρκου Αρχιστρατήγου, που δεν είχε χωνέψει ακόμα τη γκάφα της Αεροπορίας και τη βύθιση του Κοτζάτεπε.
"Τα μόνα αεροσκάφη που θα πέσουν, θα είναι Ελληνικά και μόνο Ελληνικά, κύριε Αρχιστράτηγε. Να είστε απόλυτα βέβαιος γι' αυτό..." ήταν η απάντηση του Αρχηγού ΓΕΑ.
Από αυτά τα λόγια, του Τούρκου Αρχηγού, ήταν φανερό ότι ο "κύβος" από πλευράς Τουρκίας, σχετικά με τις προθέσεις της στο Αιγαίο, είχε ριφθεί. Ο κύβος όμως δεν έχει μόνο μία πλευρά. Έχει πολλές. Και πάνω σε μία από τις άλλες πλευρές, θα μπορούσε κάποιος να δει, τα δύο Ελληνικά Φ-5, το "κωφάλαλο" του Νιδόπουλου και το "υγιές" του Δασκαρδώνη, να βρυχώνται θυμωμένα στην άκρη του διαδρόμου, καθώς ξεχύνονταν με ορμή προς το Αιγαίο.

Οι οδηγίες προς τους δύο Έλληνες χειριστές ήταν σαφείς. Οι διακόπτες επιλογής των όπλων τους θα ήταν σε θέση "ΟΦ" και θα γύριζαν "ΟΝ", μόνο μετά από εντολή του ΕΚΑΕ. Η βασική τους αποστολή, ήταν η αναγνώριση των Τουρκικών αεροσκαφών. Εμπλοκή σε... σκυλομαχία, προβλεπόταν μόνο αν τα Τουρκικά μαχητικά ξεκινούσαν ελιγμούς αερομαχίας. Το Ραντάρ του Πηλίου, με τον κωδικό "Τζόκερ", είχε ξεκινήσει την επικοινωνία με τους δύο "Γύπες", παρέχοντας τις απαραίτητες οδηγίες στο Δασκαρδώνη, για τη θέση δύο Τουρκικών μαχητικών, που είχαν απογειωθεί από το Ντιγιαρμπακίρ και πετούσαν δέκα ναυτικά μίλια νοτίως της Μυτιλήνης. Στα χειριστήρια του Νο.1, βρισκόταν ο Αντισμήναρχος Σαγίφ Βασίν, ενώ στο Νο.2, ο Επισμηναγός Οτκί Σονούρ, υψηλόβαθμα στελέχη και οι δύο της Τουρκικής Αεροπορίας. Από αυτό και μόνο το γεγονός, ήταν φανερό, ότι οι Τούρκοι επιζητούσαν καταρρίψεις Ελληνικών αεροσκαφών, κάνοντας χρήση της ελίτ των δυνάμεων τους.

Η απογείωση των δύο Τουρκικών Φ-102 , είχε να κάνει με την αναχαίτιση αγνώστου (Ελληνικού) ίχνους, που δημιουργούσε παρεμβολές στο Ραντάρ του Τσανάκαλε. Τα δύο Φ-102 πλησίαζαν με μεγάλη ταχύτητα το άγνωστο ίχνος. Λίγο αργότερα, θα διαπίστωναν ότι επρόκειτο για ένα Ελληνικό Αλμπατρός . Το αργό και δυσκίνητο Αλμπατρός, αποτελούσε έναν πολύ εύκολο στόχο για τα δύο Τουρκικά μαχητικά. Η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρριψη του Ελληνικού αεροσκάφους είχε ήδη αρχίσει. Κατάρριψη όμως, που δεν έμελλε να ολοκληρωθεί, γιατί τα δύο Φ-102, πήραν εκ νέου οδηγίες από το Τουρκικό ΕΚΑΕ, ότι κάτι ταχύτερο και πολύ πιο ευέλικτο από το "άκακο" Αλμπατρός, προσέγγιζε στην περιοχή τους. Οι διαταγές που δόθηκαν και πάλι στα Τουρκικά αεροσκάφη, ήταν σαφείς και απόλυτα εναρμονισμένες στο πνεύμα της χθεσινής ημέρας.

"Τα μόνα αεροσκάφη που θα πέσουν, θα είναι Ελληνικά και μόνο Ελληνικά..."

 
 
αντιμετώπισε τον εχθρό σου, με την αιχμή του ξίφους σου στο πρόσωπο του ...

άσπρες σαΐτες του θανάτου...

Ο Υποσμηναγός Νιδόπουλος σαν Νο.2 πλέον, ακολουθούσε από σχετικά μεγάλη απόσταση τον Ανθυποσμηναγό Δασκαρδώνη. Με αυτόν τον τρόπο, ο Νιδόπουλος είχε την ευχέρεια να ελέγχει τις κινήσεις του Δασκαρδώνη, καθώς και τον περιβάλλοντα χώρο. Την ίδια ώρα, το Τζόκερ συνέχισε να παρέχει πληροφορίες και οδηγίες για τις θέσεις των αντιπάλων ιχνών.
"Γύπα 1, ανεβείτε στα 20.000 πόδια με πορεία ανατολική..." ήταν οι εντολές του Τζόκερ στα δύο Ελληνικά μαχητικά.
Τα δύο Φ-5 προσέγγιζαν στην περιοχή μεταξύ Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου, με ταχύτητα 350 κόμβων και ανοδική πορεία, όταν το Τζόκερ τους έδωσε νέες οδηγίες.
"Γύπα 1, ο στόχος σας, βρίσκεται 20 μοίρες δεξιά σας..."
Η οδηγία αποδείχθηκε ανακριβής, αφού ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, τα δύο Τουρκικά Φ-102 πέρασαν αριστερά του Δασκαρδώνη, σε απόσταση μικρότερη από χίλια πεντακόσια πόδια. Η ένταση της στιγμής και η αγωνία των Τούρκων χειριστών ήταν τέτοια, που θεώρησαν ότι ο Δασκαρδώνης πετούσε μόνος του. Ίσως γι' αυτό, το "μοναχικό" μαχητικό του Δασκαρδώνη, φάνηκε στους Τούρκους σαν εύκολος στόχος. Ενστικτωδώς ο Δασκαρδώνης διέκοψε την άνοδο του, εκτελώντας κλειστή αριστερή στροφή, τη στιγμή που τα δύο Φ-102 είχαν αρχίσει να στρέφονται προς το μέρος του.
Ο Δασκαρδώνης συνεχίζοντας την αριστερή στροφή, είχε τη δυνατότητα να ελέγχει και τους δύο αντιπάλους του, στην "Ώρα 8", δηλαδή πίσω και αριστερά του. Τα Φ-102 συνέχισαν να στρέφουν και αυτά μ' έναν και μόνο σκοπό, να εγκλωβίσουν το Δασκαρδώνη στα σκοπευτικά τους, για μια φαινομενικά εύκολη και "ύπουλη" κατάρριψη. Η αντίδραση του "νεαρού" Δασκαρδώνη, μόλις οι προθέσεις των Τούρκων έγιναν φανερές, ήταν άμεση. Με τη μέγιστη ισχύ των κινητήρων του Φ-5, συνέχισε να στρέφει προς τα αριστερά, προσπαθώντας να έχει συνεχή οπτική επαφή με τα Τουρκικά μαχητικά.
Στην προσπάθεια του Δασκαρδώνη αντιτάχθηκαν οι κανόνες της φυσικής. Η ταχύτητα του Ελληνικού Φ-5 ήταν φυσικό να πέσει στους 300 κόμβους και ο Δασκαρδώνης δεν είχε καμιά διάθεση να παραμείνει "δυσκίνητη πάπια" στις ορέξεις των Τουρκικών μαχητικών. Για το λόγο αυτό, εισήλθε σε κάθοδο με σκοπό να αυξήσει την ταχύτητα του. Σε καταστάσεις καθόδου όπως αυτές, οι καταπονήσεις των χειριστών από τις επιταχύνσεις της βαρύτητας, τα λεγόμενα "ΤΖΙ ", είναι τρομακτικές. Ο χειριστής μπορεί να βρεθεί να ζυγίζει επτά, οκτώ, ακόμα και εννιά φορές περισσότερο από το κανονικό του βάρος. Ο Δασκαρδώνης συνέχισε την κλειστή αριστερή στροφή, με μέγιστες τιμές επιτάχυνσης. Όταν το υψόμετρο του έδειξε 10.000 πόδια, ξεκίνησε επιθετικούς ελιγμούς, προσπαθώντας να εντοπίσει τους διώκτες του, που προς στιγμή τους είχε και τον είχαν χάσει.
Ο Νιδόπουλος, που ακολουθούσε το Δασκαρδώνη από μεγαλύτερο ύψος, δεν έγινε άμεσα αντιληπτός από τους Τούρκους χειριστές. Από το "παρασκήνιο", παρακολουθούσε με κάθε λεπτομέρεια όλη την εξέλιξη της αερομαχίας, πετώντας προς την περιοχή της εμπλοκής. Ήταν τότε, που είδε τις καταπακτές του Νο.1 του Τουρκικού σχηματισμού να ανοίγουν και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, ένα βλήμα Φάλκον να εκτοξεύεται εναντίον του "μικρού". Ο Νιδόπουλος μαρμάρωσε από τρόμο, αφού δεν μπορούσε να επέμβει άμεσα, ή να ειδοποιήσει το Δασκαρδώνη. Το γεγονός όμως, ότι ο Δασκαρδώνης παρέμενε σε κλειστή παρατεταμένη στροφή με μεγάλες επιταχύνσεις, είχε σαν αποτέλεσμα το βλήμα Φάλκον, που η γέμιση του ήταν ικανή να κομματιάσει το Ελληνικό Φ-5, να αστοχήσει.
Και η αστοχία αυτή, θα ήταν η τελευταία ευκαιρία που θα είχαν τα Φ-102 απέναντι στο Δασκαρδώνη, καθώς ο χρόνος κυλούσε πλέον σε βάρος των Τουρκικών μαχητικών. O Νιδόπουλος, χωρίς να έχει γίνει αντιληπτός από τους επίδοξους κυνηγούς, πλησίαζε τον εχθρικό σχηματισμό, μειώνοντας συνεχώς την απόσταση που τον χώριζε από τα "αιμοχαρή" Φ-102. Τα μάτια του Νιδόπουλου είχαν μετατραπεί σε δύο ακτίνες... Λέιζερ, την ώρα που οι διακόπτες επιλογής στον πίνακα οπλισμού του Φ-5, γυρνούσαν στη θέση... "ΟΝ".

Από τις επιλογές που είχε ο Νιδόπουλος, πυροβόλα των 20 χιλιοστών ή πυραύλους Σάιντ- Γουάιντερ , επέλεξε την πιο θανατηφόρα για το Νο.2 Τουρκικό μαχητικό. Tους πυραύλους Σάιντ-Γουάιντερ. Ο πρώτος πύραυλος του Νιδόπουλου, που έφυγε από το δεξί ακροπτερύγιο του Φ-5, δεν έμελλε να βρει το στόχο του, αφού η κεφαλή του βλήματος δεν είχε θερμανθεί στο βαθμό που το απαιτούσαν οι παράμετροι βολής. Αλλά καθώς τα κρίσιμα δευτερόλεπτα περνούσαν, ο δεύτερος πύραυλος είχε "συλλάβει" σταθερά το κύμα καυσαερίων του προπορευόμενου Φ-102. Στ' αυτιά του Νιδόπουλου, ακούστηκε καθαρά ο χαρακτηριστικός συνεχής ήχος του "εγκλωβισμού". Ο δεύτερος και τελευταίος του πύραυλος, έσκισε σαν κάτασπρη σαΐτα τον ουρανό και δεν άφησε κανένα περιθώριο ζωής στον Επισμηναγό Σονούρ.
Το βλήμα σφηνώθηκε βαθιά μέσα στα σωθικά του Φ-102 και εξερράγη την επόμενη στιγμή, προκαλώντας μια έκρηξη που τύφλωσε το Νιδόπουλο. Η έκρηξη είχε κυριολεκτικά κομματιάσει το Τουρκικό Φ-102. Ο Νιδόπουλος αναγκάστηκε να κάνει απότομο δεξί "Μπρέικ ", για να μην κτυπηθεί από τα φλεγόμενα κομμάτια του Τουρκικού μαχητικού. Τα κομμάτια του Φ-102, φάνηκαν να έρχονται από το... πουθενά, σηκώνοντας έναν τεράστιο πίδακα νερού στη θαλάσσια περιοχή που πετούσε το Φ-5 του "μικρού". Ο Δασκαρδώνης, που είχε χάσει οπτική επαφή με το Φ-5 του Νιδόπουλου, αλλά και με τα Τουρκικά μαχητικά, ζήτησε βοήθεια και οδηγίες από το Τζόκερ. Οι τελευταίες εντολές του Τζόκερ προς το Δασκαρδώνη, ήταν να θέσει τέλος στην αποστολή του και να επιστρέψει για προσγείωση στη Βάση του.
Ο Νιδόπουλος παρέμεινε στην περιοχή για λίγο, γυρίζοντας τους διακόπτες οπλισμού του στα πυροβόλα, καθ' όσον και οι δύο πύραυλοι του είχαν χρησιμοποιηθεί. Στ' ακροπτερύγια του Φ-5, παρέμεναν μόνο οι "άδειοι" φορείς των βλημάτων. Αφού ήταν αδύνατο να επικοινωνήσει με το Δασκαρδώνη και το Τζόκερ, προσπάθησε να εντοπίσει μόνος του το Τουρκικό Νο.1. Πλην όμως το Φ-102 του Αντισμήναρχου Βασίν, είχε φροντίσει να εξαφανιστεί από το πεδίο της μάχης. Έτσι το μόνο που απέμενε στο Νιδόπουλο, ήταν να επιστρέψει και αυτός στο αεροδρόμιο του Βόλου.

Για τον Αντισμήναρχο Σαγίφ Βασίν, τα πράγματα εξελίσσονταν άσχημα. Ούτε στο χειρότερο του εφιάλτη, δεν θα μπορούσε να ζήσει εκείνες τις στιγμές. Ο πρώτος πύραυλος του Νιδόπουλου, είχε περάσει πολύ κοντά του. Ο Βασίν είχε κάνει δεξί "Μπρέικ" και είχε σπάσει τον κλειστό σχηματισμό, αφήνοντας πίσω του, το Φ-102 του Επισμηναγού Σονούρ. Οι πρώτες σκέψεις του Βασίν, ήταν να συνεχίσει τη δεξιά στροφή, έτσι ώστε να βρεθεί πίσω από το επιτιθέμενο Φ-5 του Νιδόπουλου. Κοιτώντας προς την "Ώρα 4", στην εικόνα που διαγραφόταν δεξιά του, μπορούσε να δει και τα δύο αεροσκάφη. Και του Σονούρ, αλλά και του Νιδόπουλου, καθώς και μία ακόμα... "λεπτομέρεια".
Μια... λεπτομέρεια, που τον έφερε στα πρόθυρα του πανικού. Μια νέα σαΐτα είχε εκτοξευθεί από τη "φαρέτρα" του Νιδόπουλου, με κατεύθυνση το Νο.2 του σχηματισμού του. Μέσα από τον ασύρματο πρόλαβε να φωνάξει, "Οτκί, προσοχή! Προσοχή! Και άλλος πύραυλος". Ήταν όμως αργά... Με τρόμο ο Βασίν παρακολούθησε τη σύντομη τροχιά του βλήματος. Η έκρηξη κομμάτιασε το Τουρκικό Νο.2 και μαζί και το… ηθικό του Βασίν. Πανικός κυρίευσε τις σκέψεις του Βασίν. Το σοκ ήταν τέτοιο, που εκτελώντας τώρα αριστερό "Μπρέικ" και θέτοντας το μετακαυστήρα του σε λειτουργία, το μόνο που φάνηκε να τον ενδιαφέρει, ήταν να απομακρυνθεί από την περιοχή που ο Σονούρ και το μαχητικό του κατέπεφταν σαν μια μάζα από φλεγόμενα κομμάτια.
Ο τρόπος περιπλάνησης του Αντισμήναρχου Βασίν στο Αιγαίο, μόνο σε ισχυρό κλονισμό θα μπορούσε να αποδοθεί. Αντί να κατευθυνθεί ανατολικά, προς την Ιωνία, διατήρησε πορεία δυτική-νοτιοδυτική και σε κάποια στιγμή φάνηκε να φθάνει στο ύψος της... Τανάγρας. Όταν κατάλαβε το λάθος του, προσπάθησε να διορθώσει την πορεία του. Στο μυαλό του όμως παρέμενε η εικόνα του Σονούρ, να "κομματιάζεται" από τον πύραυλο του Νιδόπουλου, εικόνα, που του προξενούσε την ψευδαίσθηση, ότι και άλλα Ελληνικά μαχητικά θα ήταν στον αέρα προσπαθώντας να τον καταρρίψουν. Η άσκοπη περιπλάνηση του στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με την υπερβολική χρήση του μετακαυστήρα, τον οδήγησαν μοιραία στην εξάντληση των καυσίμων του, πριν προλάβει να επιστρέψει στη Βάση του. Κάπου στα παράλια της Σμύρνης, πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση, με αποτέλεσμα το Φ-102 να καταστραφεί ολοσχερώς και αυτός να τραυματισθεί σοβαρά. Λίγο αργότερα, μεταφερόμενος στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Σμύρνης, ξεψύχησε.

Αν για τους δύο Τούρκους χειριστές, η δυνατότητα για σκέψεις δεν ήταν πλέον επιλογή, για το Δασκαρδώνη, που επέστρεφε για προσγείωση στο αεροδρόμιο του Βόλου, ήταν κάτι παραπάνω από βασανιστική. Δεν γνώριζε για την τύχη του Νιδόπουλου και επιπλέον ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιος, ότι ο πίδακας του νερού που είχε δει μπροστά του, προερχόταν από πτώση αεροσκάφους. Μέσα του, ευχόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής του, να μην ήταν από το Φ-5 του Νιδόπουλου. Εδώ και ώρα όμως, εκείνος ο ενοχλητικός "κόμπος" στο στομάχι, τον έκανε να πετά με δυσκολία. Ο ίδιος κόμπος, συνέχισε να του κρατά συντροφιά, καθ' όλη τη διάρκεια της επιστροφής του στο αεροδρόμιο του Βόλου. Μόλις ο Δασκαρδώνης σταματούσε έξω από τα "Σέλτερς", σβήνοντας τους κινητήρες, το βλέμμα του έπεσε στο αεροσκάφος του Νιδόπουλου, που επέστρεφε και αυτό για προσγείωση. Η χαρά του "μικρού" δεν μπορούσε να περιγραφεί. Πριν καλά, καλά, λυθεί, έτρεξε προς το συνδετήριο διάδρομο για να δει το Νο.2 του Ελληνικού σχηματισμού, το Νιδόπουλο με σάρκα και οστά, να του μιλά μέσα από την καλύπτρα, υψώνοντας τον αντίχειρα του προς τα επάνω.
"Όλα εντάξει. Πάψε να ανησυχείς..."
Την ίδια στιγμή και σε κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης, η ματιά του "μικρού" έπεσε στους άδειους φορείς στα ακροπτερύγια του Φ-5 και αμέσως κατάλαβε. Ο πίδακας νερού στο Αιγαίο, προερχόταν προφανώς από πτώση Τουρκικού μαχητικού. Ο Νιδόπουλος είχε κάνει χρήση και των δύο πυραύλων, στην εμπλοκή του με τα Τουρκικά Φ-102. Με την ενέργεια αυτή, του είχε σώσει τη ζωή από τα Τουρκικά μαχητικά, που είχαν μαζευτεί σαν αιμοβόρες ύαινες πίσω από την ουρά του. Ένα πλήθος από χειριστές, τεχνικούς και συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων, είχαν χιμήξει σαν μελίσσια και τους περικύκλωσαν, προσπαθώντας να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες της αερομαχίας. Μιας αερομαχίας που είχε σαν αποτέλεσμα, να κάνει τους Τούρκους να μην ξαναφανούν στο Αιγαίο για πολλούς... μήνες.

στενός ο δρόμος, τον πλατύ δε γνώρισα ποτέ ...

γι' αυτό σας εκπαιδεύουμε...

Ο Διοικητής της 114 Πτέρυγας Μάχης (Αεροπορική Βάση Τανάγρας), Σμήναρχος Γεράσιμος Αναγνώστου, κοίταξε με παγωμένο βλέμμα από το παράθυρο του Διοικητηρίου, τα τρία Μιράζ Φ-1 που επέστρεφαν για προσγείωση. Τίποτα δεν είχε πάει καλά εκείνη τη μέρα. Μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο, μετά από μια σύντομη συνομιλία με τον Αρχηγό ΓΕΑ.
Με τον Αρχηγό ΑΤΑ, τον άμεσα προϊστάμενο του, Αντιπτέραρχο Γιάννη Κατσίκη, στη Λάρισα, είχε συνομιλήσει πριν από μισή ώρα, μέσα από το Κέντρο Επιχειρήσεων της Τανάγρας. Εκεί που είχε ενημερωθεί και αυτός, για την πτώση του Φ-1 του Σμηναγού Αλέξανδρου Λιασμά. Ερχόμενος στο Διοικητήριο, ενημερώθηκε με έκπληξη, ότι ένα ακόμα μαχητικό, ένα Τουρκικό Φ-16 , είχε καταρριφθεί με... πυρά. Δυσκολευόταν να πιστέψει, ότι κάποιο από τα δικά του Φ-1 είχε καταρρίψει το Τουρκικό Φ-16, αλλά φέρνοντας στο μυαλό του ποιοι τα πετούσαν, δεν βιάστηκε να το αποκλείσει.
Και οι δύο Αρχηγοί, πετούσαν με ελικόπτερο προς την Τανάγρα. Ο Υπασπιστής του Διοικητή, Σμηναγός Χρήστος Καλημέρης, περίμενε και τους τρεις χειριστές των Φ-1 στα "Σέλτερς". Κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει στα υπόστεγα των αεροσκαφών. Η απώλεια του Σμηναγού Αλέξανδρου Λιασμά, κυριαρχούσε στις συζητήσεις, αλλά και η κατάρριψη του Τουρκικού Φ-16 από το Σμηναγό Παύλο Γαλανό, δεν ήταν μικρό πράγμα. Ο Χρήστος Καλημέρης, χρειάστηκε να παραμερίσει αρκετούς συναδέλφους του, προσπαθώντας να ανοίξει δρόμο και να φθάσει κοντά στο Νιδόπουλο.
"Κύριε Αντισμήναρχε, σας θέλει ο κύριος Διοικητής, αμέσως στο γραφείο του. Εσάς, τον κύριο Δασκαρδώνη και το Σμηναγό Γαλανό... Παρακαλώ ακολουθήστε με..."
"Μια στιγμή..."
Η φωνή του Νιδόπουλου, δεν άφησε πολλά περιθώρια στον Υπασπιστή.
"Μπορείτε να πηγαίνετε κύριε Σμηναγέ. Εμείς θα έρθουμε με το Μίνι-μπας της Μοίρας..."

"Τι συνέβη εκεί πάνω;"
Η φωνή σκέπασε τα πάντα στο γραφείο του Διοικητή της 114 ΠΜ και μεταμόρφωσε με μιας τις σκέψεις του Αντισμήναρχου Νιδόπουλου σε στήλες από αλάτι. Τα πάντα έσβησαν μπροστά από τα μάτια του, σαν κάποιος να πάτησε ένα αόρατο τηλεκοντρόλ, αναγκάζοντας τον να κάνει "ζάπινγκ" πίσω στην πραγματικότητα. Τα λόγια είχαν ειπωθεί από τον ισχυρό άνδρα της Πολεμικής Αεροπορίας, τον ίδιο τον Αρχηγό ΓΕΑ, Αντιπτέραρχο Γεώργιο Τζιλιεράκο. Ήταν οι πρώτες κουβέντες, που βγήκαν σαν χειμωνιάτικος χείμαρρος από το στόμα του. Και χωρίς να πάρει ανάσα, συνέχισε με την ίδια ένταση.
"Τι προσπαθήσατε να κάνετε εκεί πάνω; Να ξεκινήσετε πόλεμο από μόνοι σας;"
Η φωνή του Τζιλιεράκου είχε τέτοια ξεχωριστή χροιά, που την έκανε αναγνωρίσιμη ανάμεσα από χιλιάδες. Ειδικότερα εκείνη τη στιγμή, που ο Αρχηγός ΓΕΑ έμοιαζε σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και απευθυνόταν στον Αντισμήναρχο Νιδόπουλο. Ο Νιδόπουλος, σαν Αρχηγός του Ελληνικού σχηματισμού, είχε και την ευθύνη αυτών που είχαν λάβει χώρα νωρίτερα στο Αιγαίο.
" Κύριε Αρχηγέ, το γνωρίζετε ήδη. Έριξαν ένα δικό μας. Το Νο.2 της τετράδας, το Σμηναγό Λιασμά. Ήταν φυσικό επακόλουθο να φάμε και εμείς έναν από αυτούς... Εξ' άλλου πήγαιναν γυρεύοντας, ως συνήθως..." προσπάθησε να σκιαγραφήσει ένα κλίμα "νόμιμης άμυνας" ο Νιδόπουλος, αλλά η προσπάθεια του έπεσε εξ' ολοκλήρου στο κενό. Η τσιριχτή, σαν παγοπέδιλο που φρενάρει σε πάγο, φωνή του Τζιλιεράκου, δεν άφησε περιθώρια κάλυψης... για κανέναν.
"Δεν μου λες Νιδόπουλε, όταν λες τον ρίξανε, εννοείς τον κατέβασαν με πυρά; Γιατί απ' ότι γνωρίζω, αυτοί δεν έριξαν ούτε... σφαίρα. Ή μήπως κάνω λάθος;"
"Μπορεί να μην έριξαν ούτε σφαίρα κύριε Αρχηγέ, αλλά η πτώση του Σμηναγού Λιασμά, ήταν χειρότερη και από δολοφονία... Τέσσερα Φ-16 εναντίον ενός Φ-1..."
"Ποιος είπε στο δικό μας να κατέβει τόσο χαμηλά, τη στιγμή που όλο το Αιγαίο ήταν σκέτη "σούπα" κάτω από τα 8.000 πόδια; Με αυτή τη θόλωση, τι κατέβηκε να κάνει τόσο χαμηλά; Ενημέρωση για τον καιρό δεν είχατε; Κι' αν δεν είχατε, δεν βλέπατε ότι είχε πυκνή θόλωση;"
"Και είχαμε και βλέπαμε τη θόλωση κύριε Αρχηγέ. Γι' αυτό και πετούσαμε στα 10.000 πόδια. Το ότι ο Λιασμάς κατέβηκε στα 100 πόδια, δεν ήταν δική του επιλογή. Οι τρεις καραδοκούσαν σαν ύαινες πάνω από το κεφάλι του και ο τέταρτος είχε κολλήσει σαν βδέλλα στην ουρά του..."
"Γι' αυτό σας εκπαιδεύουμε Νιδόπουλε. Γι' αυτό... γαμώ το κέρατο μου. Για να μπορείτε να τους ξεκολλάτε από την ουρά σας. Διαφορετικά θα σας δίναμε κανά λουλουδάτο Μπόινγκ της Ολυμπιακής, να πετάτε σ' ευθεία οριζοντία..."
"Έχετε πετάξει με Φ-1 κύριε Αρχηγέ και τώρα πετάτε με Φ-16. Γνωρίζετε και τους δύο τύπους καλά... Ίσως καλύτερα από τον καθένα μας. Γνωρίζετε ότι δεν είναι εύκολο να ξεκολλήσεις ένα Φ-16 από την ουρά σου, ειδικά όταν πετάς με Φ-1... Το Φ-1 είναι τουλάχιστον μια γενιά πίσω από το Φ-16..."
"Ναι, το ξέρω Νιδόπουλε... Το ξέρω καλά. Όπως επίσης ξέρω, πόσο πιο πολύ δύσκολο είναι να καταρρίψεις ένα Φ-16 όταν πετάς με Φ-1, ειδικά σε κλειστή αερομαχία..." και γυρνώντας χωρίς παύση απευθύνθηκε στο Σμηναγό Παύλο Γαλανό, με μάτια που πετούσαν φλόγες.
"Δεν μου λέτε κύριε Σμηναγέ, ποιος σας εξουσιοδότησε να καταρρίψετε το Τουρκικό Φ-16;"
Ο Σμηναγός Παύλος Γαλανός περνούσε άσχημες στιγμές, ίσως τις πιο άσχημες της ζωής του. Από τη μια ο αδελφικός του φίλος, Αλέξανδρος Λιασμάς, είχε συντριβεί στο Αιγαίο και από την άλλη είχε απέναντι του τον ίδιο τον Αρχηγό της Αεροπορίας, που μόνο για καλό δεν είχε πετάξει στην Τανάγρα. Στεκόταν μια ανάσα μακριά από τον Παύλο και οι φλέβες στο λαιμό του ήταν έτοιμες να σπάσουν. Τα ξεσπάσματα του Τζιλιεράκου, γνωστά στην Αεροπορία και ως "απασφαλίσεις", ήταν χειρότερα και από τροπικό κυκλώνα.
"Κανείς, κύριε Αρχηγέ. Αλλά κάποιος έπρεπε να τους δείξει, ότι το Αιγαίο δεν είναι ξέφραγο αμπέλι..."
"Πως Γαλανέ; Πως; Έτσι καταρρίπτοντας ένα Τουρκικό Φ-16, χωρίς να έχει κάνει χρήση πραγματικών πυρών εναντίον σου; Πως;"
"Το γνωρίζετε πολύ καλά το πως, κύριε Αρχηγέ. Το ίδιο θα κάνατε και εσείς, αν κάποιο από τα σημερινά καθάρματα, γινόταν η αιτία να χάσετε τον καλύτερο σας φίλο..."
"Αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου Γαλανέ... Δεν θα έθετα την Πατρίδα μου σε τέτοιο κίνδυνο, όπως έκανες εσύ. Μιλάμε για πόλεμο εδώ Γαλανέ, δεν μιλάμε για μια παρτίδα τάβλι... Σε ξαναρωτάω λοιπόν, για τελευταία φορά... Υπήρξε κάποια στιγμή σ' αυτή τη γαμημένη αερομαχία, που κάποιο από τα Τουρκικά Φ-16 έκανε χρήση πυρών εναντίον σου;"
Το ερώτημα είχε διατυπωθεί απλά. Ήταν όμως αμείλικτο. Η απάντηση ήταν και αυτή απλή, αλλά για τον Παύλο Γαλανό σήμαινε τα πάντα. Την καριέρα του, τα όνειρα του, την ίδια του τη ζωή.
"Όχι κύριε Αρχηγέ. Κανείς δεν έβαλε εναντίον μου. Η ενέργεια τους να οδηγήσουν το Σμηναγό Λιασμά στο θάνατο, με έκανε να ενεργήσω έτσι. Ήταν όμως μια αντρίκεια αναμέτρηση... Τους έκανα φανερές τις προθέσεις μου από την πρώτη στιγμή, όταν άνοιξα πυρ με βολές πυροβόλου επάνω τους, πριν ξεκινήσει η τελική αναμέτρηση... Το Φ-16 που κατέρριψα, είχε ξεκινήσει ελιγμούς κλειστής αερομαχίας και οι προθέσεις του μόνο φιλικές δεν ήταν... Για το λόγο αυτό, ακόμα και τώρα... δεν μετανιώνω".
Οι λέξεις είχαν βγει από το στόμα του Παύλου Γαλανού, μία, μία, σαν σφαίρες από περίστροφο ακριβείας. Το βλέμμα του Παύλου είχε γίνει ακόμα πιο "πύρινο" και από αυτό του Αρχηγού του.
"Όταν Γαλανέ, η Πατρίδα σου εμπιστεύεται ένα αεροσκάφος 40 δισεκατομμυρίων, για να υπερασπιστείς τα σύνορα της, δεν περιμένει από εσένα να ενεργείς έτσι... Αυτό που έκανες ήταν τόσο ανεύθυνο που δε μου αφήνει κανένα περιθώριο... Όσο θα είμαι εγώ Αρχηγός, εσύ δεν θα ξαναπλησιάσεις κοντά σε μαχητικό... Τελεία και παύλα". Και σαν μην έφθανε αυτό, ο Αντιπτέραρχος Τζιλιεράκος στράφηκε απότομα προς το Νιδόπουλο, μετρώντας τις λέξεις του αργά και με απίστευτη σκληρότητα. "Νιδόπουλε, εάν προκύψει ότι εσύ ή ο Δασκαρδώνης, είχατε έστω και την παραμικρή ευθύνη γι' αυτή την παρωδία, να ετοιμάζετε βαλίτσες... Περιμένω τις αναφορές σας σήμερα... Όλων σας... Με κάθε λεπτομέρεια". Και λέγοντας αυτά, ο Αρχηγός έκανε νεύμα με το χέρι του, ότι η συνομιλία τους είχε φθάσει στο τέλος.
"Μπορείτε να αποχωρήσετε, κύριοι. Δεν θα χρειαστούμε τις υπηρεσίες σας άλλο. Αρκετά κάνατε για σήμερα..."

Οι διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθηθούν, με βάση τις πάγιες διαταγές της Αεροπορίας, ήταν συγκεκριμένες. Η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων (ΕΕ) για το ατύχημα του Σμηναγού Λιασμά, είχε συσταθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και περιλάμβανε υψηλόβαθμους Αξιωματικούς τόσο από τη Μονάδα του Παύλου Γαλανού, όσο και από τα δύο Επιτελεία, του ΓΕΑ και του ΑΤΑ. Τα μέλη της ΕΕ από την Τανάγρα, θα ξεκινούσαν πολύ σύντομα για τον τόπο του δυστυχήματος.
Ο Σμηναγός Αλέξανδρος Λιασμάς, στην προσπάθεια του να ξεκολλήσει το Φ-16 από την ουρά του, είχε ακολουθήσει ένα αλλόκοτο ίχνος πτήσης, που τον έφερε να "σέρνεται" στα 100 πόδια, πάνω από τη θαλάσσια περιοχή ανατολικά της Χίου και δυτικά των Οινουσσών. Στο σημείο πτώσης του Αλέξανδρου, πετούσε ήδη ένα ελικόπτερο Έρευνας και Διάσωσης της ΠΑ, που είχε απογειωθεί από τη Σκύρο, ενώ στην περιοχή είχε καταπλεύσει, μια Πυραυλάκατος του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ), μαζί με μια ’κατο του Λιμενικού Σώματος (ΛΣ). Το μόνο που μπορούσε να δει κάποιος από τα σωστικά συνεργεία στην περιοχή του ατυχήματος, ήταν ελάχιστα κομμάτια από τα συντρίμμια του μαχητικού που επέπλεαν σκόρπια εδώ και εκεί.
Οι ίδιες εικόνες κυριαρχούσαν πιο νότια και ανατολικά, κοντά στα παράλια της Ιωνίας. Εκεί που είχαν καταπέσει τα κομμάτια του Τουρκικού Φ-16. Την έρευνα και διάσωση για το Φ-16, διεξήγαγε αποκλειστικά η Τουρκική πλευρά, καθ' όσον το συμβάν είχε λάβει χώρα στα χωρικά της ύδατα. Δύο Φρεγάτες του ΠΝ, το "ΣΠΕΤΣΑΙ" και το "ΥΔΡΑ", περιπολούσαν διακριτικά στην περιοχή, στα όρια των Ελληνικών χωρικών υδάτων. Την ίδια στιγμή, μια Τορπιλάκατος του ΠΝ, είχε πάρει εντολή να καταπλεύσει στον ’γιο Κωνσταντίνο. Θα παραλάμβανε τα μέλη της ΕΕ, για να τα μεταφέρει στην περιοχή πτώσης του Φ-1.
"Θα πάω κι' εγώ..." είχε πει ο Παύλος. Και με μια απλή κίνηση είχε φορέσει το μπουφάν πτήσεως και σηκώνοντας το φερμουάρ, ετοιμάστηκε να βγει από το γραφείο του Μοιράρχου.
"Το ξέρεις ότι αυτό δεν προβλέπεται από καμιά Διαταγή..." ήταν η εύλογη απάντηση του Νιδόπουλου που διέβλεπε και άλλη μπόρα στον ορίζοντα.
"Το ξέρω και γι' αυτό θα οδηγήσω μόνος μου μέχρι τον ’γιο Κωνσταντίνο. Θα πάρω από πίσω τα Υπηρεσιακά οχήματα. Κάποια στιγμή, θα κοιτάξω ν' ανέβω επάνω στο πλοίο του ΠΝ..."
"Ρε Παύλο, δεν μας φτάνουν αυτά που περάσαμε σήμερα; Και άλλα... ντράβαλα θα έχουμε τώρα;"
"Κύριε Μοίραρχε, εσείς με διατάξατε να υποβάλλω την αναφορά μου εντός της σήμερον. Και αυτό σας διαβεβαίωσα ότι θα κάνω. Τώρα το που θα πάω να τη γράψω... μόνο εσείς και εγώ το ξέρουμε..." και με αυτές τις λέξεις ο Παύλος, αποχώρησε από το γραφείο του Μοιράρχου χωρίς να περιμένει άλλη απάντηση.

Ο Παύλος οδηγούσε το αυτοκίνητο του, ένα παλιό "τζιπάκι", ακολουθώντας τα Υπηρεσιακά οχήματα από κοντά. Τα μάτια του ήταν υγρά, ενώ ο χρόνος γι' αυτόν είχε σταματήσει. Τα πάντα, τα είχε σκεπάσει εκείνος ο θεόρατος πίδακας από την πτώση του Φ-1 του Αλέξανδρου, που είχε ορθωθεί μπροστά του σαν Σινικό Τοίχος. Στην προσπάθεια του ο Παύλος να τον περάσει και βγει στο σήμερα, στο τώρα, ολοένα και βυθιζόταν στο χθες.
Πλήθος εικόνες είχαν αρχίσει να περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Αμέτρητες "θολές" ταινίες μικρού μήκους, όλες τους με τον ίδιο πρωταγωνιστή... τον Παύλο... και το χρόνο κολλημένο εκεί, στο... χθες. Στο χθες, που έμοιαζε να έχει "συμπυκνωθεί" σ' ένα και μόνο σημείο. Τα πάντα έδειχναν να ξεκινάνε από εκεί... Την Αεροπορική Βάση Χανίων...
Εκεί που πρωτάρχισε ο μεγάλος έρωτας του Παύλου. Ο έρωτας με την αιώνια αγαπημένη του. Τη μία, τη μοναδική, την... Πολεμική Αεροπορία.

...αυτή ίσως να είναι και μια από τις τραγικότερες ειρωνείες
για την Πολεμική Αεροπορία

τους μαχητές της να τους θάβουν συνήθως σε...
άδεια φέρετρα

ή σε φέρετρα, με ελάχιστο...
περιεχόμενο

 
 
σάβανο σαν κι αυτό μήτε η σαπίλα, μήτε ο χρόνος ο πανδαμάτορας θα αμαυρώσει ...

γαλανόλευκη, το επίσημο ένδυμα των μαχητών...

Μέσα από το θολό τοπίο των εικόνων του Παύλου, ξεπρόβαλε η Αεροπορική Βάση Χανίων (115 ΠΜ), να στέκει ακλόνητα ακροβολισμένη στο νησί του Μίνωα, στην Κρήτη. Εκεί, που η ιδέα του Ίκαρου γεννήθηκε για πρώτη φορά, παίρνοντας σάρκα και οστά, ή πιο σωστά, φτερά και κερί, για να φτερουγίσει ελεύθερη στο Αιγαίο. Οι Θεοί των ανέμων θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ευγενικοί με το νεαρό Ίκαρο και τον πατέρα του, αφού τα μελτέμια του καλοκαιριού θα είχαν κοπάσει προς στιγμή, περιμένοντας με αγωνία τα πρώτα "φτερουγίσματα" της ανθρώπινης ιστορίας προς τον τελικό της προορισμό. Την άφθαρτη αιωνιότητα.
"Κύριε Αντισμήναρχε, ζητώ συγνώμη αλλά θα πρέπει να έρθετε να παραλάβετε το γιο σας". Η φωνή στο τηλέφωνο ήταν του Προϊστάμενου Ασφάλειας, Σμηναγού Χρήστου Οικονόμου. "Τον βρήκαμε για άλλη μια φορά μέσα στο κόκπιτ ενός Φ-84, στο Υπόστεγο Συντήρησης. Όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ σοβαρό. Έχει ειδοποιηθεί ο κύριος Διοικητής, ο οποίος είναι έξαλλος, γιατί παρασύρεται και ο δικός του γιος σε αυτές τις ανοησίες..."
Ο Αντισμήναρχος Θωμάς Γαλανός, παρέμεινε για μια στιγμή σιωπηλός χωρίς να κινείται, σαν να έπαιζε από μόνος του, "στρατιωτάκια ακίνητα, αμίλητα και αγέλαστα ". Μετά ξέσπασε.
"Ε, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, γαμώ το μου... Αυτό δεν είναι φυσιολογικό παιδί..."
Ο Θωμάς Γαλανός, Μοίραρχος της 340 ΜΔΒ (Μοίρας Διώξεως-Βομβαρδισμού), δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε κάθε βδομάδα με το γιο του, τον Παύλο. Ο "μικρός" του, μαζί με τον Αγαμέμνονα, το γιο του Διοικητή, είχαν "συλληφθεί" γι' άλλη μια φορά, να παίζουν κρυφτό στο Υπόστεγο Συντήρησης. Τα οικήματα της Διασποράς , όπου διαμένανε οι περισσότεροι Αξιωματικοί της Μοίρας με τις οικογένειες τους, απείχαν επτά χιλιόμετρα από τη Μονάδα. Πως τα κατάφερνε κάθε τόσο ο Παύλος, να περπατάει με τις ώρες, για να συναντήσει το γιο του Διοικητή, Σμήναρχου Νίκου Βιρβιλιώνη, που διέμενε μέσα στη Μονάδα, ήταν απορίας άξιο. Το σίγουρο όμως ήταν, ότι το Υπόστεγο Συντήρησης γινόταν... παιδική χαρά. Το τηλεφώνημα του Οικονόμου, φάνηκε να είναι και η τελευταία "σταγόνα", που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
"Έως εδώ ήταν νεαρέ. Από σήμερα παραμένεις στο δωμάτιο σου και δεν θα βγεις από εκεί για κανένα λόγο, εκτός από τα πρωινά για σχολείο. Να ξεχάσεις επίσης και τα Σαββατοκύριακα. Δεν θα το κουνήσεις για κανένα λόγο από το δωμάτιο σου". Τα λόγια του Θωμά είχαν ειπωθεί με τέτοιο τρόπο, που δεν σήκωναν αμφισβήτηση. "Αυτή τη στιγμή... Τώρα, αμέσως... Πήγαινε στο δωμάτιο σου..."
Το δωμάτιο του Παύλου... Το δωμάτιο που θα νόμιζε κανείς, ότι είναι ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης, αφιερωμένο σ' ένα και μόνο θέμα. Στα πλάσματα και τις ιπτάμενες μηχανές του ουρανού. Μπαίνοντας με ορμή ο Παύλος, προσπάθησε να κλείσει την πόρτα πίσω του. Αυτή όμως σταμάτησε στο χέρι του πατέρα του, που τον είχε ακολουθήσει. Του μίλησε μέσα από το άνοιγμα της.
"Ρε παιδάκι μου τι κακό αυτό με σένα; Πόσες φορές σου το έχω πει; Το να είσαι κοντά σ' ένα αεροσκάφος φορτωμένο με πυρομαχικά δεν είναι παιχνίδι. Πόσο μάλλον, το να μπαινοβγαίνεις και στο κόκπιτ. Δεν μπορείς να το καταλάβεις μια και καλή; ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Απαγορεύεται για όλους..."
"Δεν ήταν φορτωμένο με πυρομαχικά και το ξέρεις! Τ' αεροπλάνα στο Υπόστεγο Συντήρησης δεν είναι διαμορφωμένα για αναχαίτιση ή για αποστολές..." ήρθε η απάντηση από το στόμα του μικρού Παύλου, που δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερες "ψυχολογικές" αναταράξεις στον πατέρα του.
"Για δες ποιος μιλάει για διαμορφώσεις... Λοιπόν νεαρέ, αφού θες να ξέρεις, μάθε το λοιπόν. Εσύ ειδικά, δεν είσαι διαμορφωμένος για να πλησιάζεις πολεμικά αεροπλάνα..."
"Κάνεις μεγάλο λάθος μπαμπά..."
"Κάνω λάθος; Και γιατί παρακαλώ;"
"Γιατί θέλω να βρίσκομαι κοντά τους..."
"Τι πάει να πει αυτό; Θέλω να βρίσκομαι κοντά τους..."
"Γιατί τ' αγαπώ, τ' αγαπώ πολύ... Να κάτι όπως εσύ τη μαμά..."
"Παύλο αρκετά. Αμάν πια αυτή η μανία σου με τα αεροπλάνα. Πήγαινε να πλύνεις χέρια και ετοιμάσου για φαγητό. Όσο για τ' αεροπλάνα, τέλος. ΤΕΛΟΣ. Από εδώ και πέρα, μόνο σε φωτογραφίες θα τα βλέπεις..."
"Καλά, αλλά να ξέρεις ότι είσαι άδικος και σκληρός..."
"Α ρε Δήμητρα... Α ρε Δήμητρα... Σε ποιον έμοιασε αυτός εδώ;" ήταν οι επόμενες κουβέντες του Θωμά, καθώς αντιλήφθηκε τη μητέρα του Παύλου να πλησιάζει προς το πεδίο... της μάχης.
"Αλήθεια θέλεις να σου πω καλέ μου;"
"’σε κατάλαβα... Να μη μιλάμε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου..."
Παρ' όλο που η Δήμητρα φαινόταν να δικαιολογεί τον Παύλο, σε ότι είχε να κάνει με το πάθος του για τα αεροπλάνα, εντούτοις η έμφυτη ανησυχία της μάνας, έκανε το βλέμμα της να σκοτεινιάζει, κάθε φορά που σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο, ο "μικρός" να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Ο Θωμάς από την άλλη μεριά, μπορεί να γκρίνιαζε, αλλά κάπου μέσα του κρυφόκαιε η ικανοποίηση. Η... μάχη είχε πάρει τέλος και ο Θωμάς βρέθηκε στην κουζίνα, για να ξεπλύνει τα χέρια του με το υγρό των πιάτων, πριν καθίσει στο τραπέζι.
Το πλύσιμο των χεριών στην κουζίνα, ήταν μια παλιά συνήθεια του Θωμά, καθ' όσον το νορμάλ σαπούνι δεν έβγαζε τα λάδια και τα υδραυλικά, που τύχαινε να έχει στα χέρια από τα μαχητικά. Από αυτή τη συνήθεια ο Θωμάς, δεν μπορούσε να ξεφύγει ακόμα και τις αργίες, αφού συνέχιζε να πλένει τα χέρια του στην κουζίνα. Ο Θωμάς Γαλανός διέθετε βαθιές γνώσεις για τα συστήματα των αεροσκαφών της Μοίρας του, τα Φ-84. Όταν μαζεύονταν κάποια βράδια για... ψησταριά και μεζέ με τον Αρχιμηχανικό της Μοίρας, Επισμηναγό Γιάννη Λιάγκη, οι συζητήσεις για τα διάφορα μηχανολογικά συστήματα του Φ-84, κρατούσαν μέχρι αργά το βράδυ.
Με πόση συγκίνηση δεν θυμόταν ο Παύλος τον Αρχιμηχανικό της Μοίρας, που τόσο αγαπούσε το "μικρό" του Θωμά, αφού τύχαινε να έχει τρία παιδιά, όλα κορίτσια και κανένα τους δεν ήθελε να ακούει τη λέξη "αεροπλάνο". Πόσες φορές δεν είχε καθίσει με τον Παύλο, να συναρμολογήσουν κάποιο από τα τόσα μοντέλα που κοσμούσαν τους τοίχους και τα ράφια του. Και πόσο δεν χαιρόταν ο Παύλος, όταν ο Λιάγκης τον έπαιρνε μαζί του κάποια βράδια στη Μοίρα και πήγαιναν στο άκρο του διαδρόμου, για να δουν από κοντά τις απογειώσεις και προσγειώσεις των μαχητικών στις "Νυχτερινές". Και όσο και να είχε προσπαθήσει ο Παύλος, ποτέ δεν είχε καταφέρει να ξεχάσει εκείνο το βράδυ, το μοιραίο, που έπρεπε να γυρίσει στη Διασπορά με τον Αρχιμηχανικό και όχι με τον πατέρα του.
Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του Λιάγκη, καθώς οδηγούσε την Υπηρεσιακή "Σεβρολέτα" προς τη Διασπορά, για να παραδώσει τον Παύλο στη μητέρα του. Στις επίμονες ερωτήσεις του Παύλου για το τι είχε συμβεί, καμιά απάντηση δεν είχε βγει από το στόμα του Αρχιμηχανικού. Μόνο δάκρυα. Πόσες φορές στις σκέψεις του Παύλου, δεν έρχονταν οι εικόνες από εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που σκόρπισε σκοτάδι σε όλη τη Μοίρα του πατέρα του.

Η νύκτα είχε απλώσει το πέπλο της στην ευρύτερη περιοχή του Ακρωτηρίου της Κρήτης, σηματοδοτώντας την εκτέλεση των Νυκτερινών πτήσεων της 340 ΜΔΒ. Αν η πτήση με μαχητικό την ημέρα εμπεριέχει ένα σημαντικό αριθμό κινδύνων, οι κίνδυνοι τη νύκτα πολλαπλασιάζονται. Ακόμα και με καλές καιρικές συνθήκες, ο κίνδυνος για παραίσθηση παραμονεύει. Αυτό το ήξερε καλύτερα από τον καθένα ο Αντισμήναρχος Γαλανός. Μαζί με τον Υποσμηναγό Κώστα Δινίδη, θα ήταν το τελευταίο ζευγάρι του κύκλου των Νυκτερινών πτήσεων. Θα πέταγαν στην περιοχή του Νότιου Αιγαίου για μια ώρα περίπου και μετά θα επέστρεφαν για προσγείωση στη Βάση τους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
"Να προσέχεις Κώστα. Ο καιρός είναι καλός, αλλά χαμηλά η περιοχή της Σούδας μαζεύει πυκνή αχλύ το βράδυ, λόγω της θάλασσας. Αν νιώσεις έστω και την παραμικρή υποψία για παραίσθηση, τα μάτια μέσα στο κόκπιτ... ένα με τα όργανα..." ήταν τα λόγια του Θωμά προς τον νεώτερο του σχηματισμού, τον Κώστα Δινίδη, στο "Μπρίφινγκ " που προηγείται πριν από κάθε απογείωση.
"Μάλιστα κύριε Μοίραρχε" είχε απαντήσει χαμογελώντας ο Δινίδης. "Θα μείνω κοντά στην ουρά σας σαν Νο.2, όσο αισθάνομαι οκέυ. Αν αρχίσω και τα βλέπω περίεργα, θα είστε ο πρώτος που θα το μάθει".
Και μπορεί ο Κώστας Δινίδης να χαμογελούσε, αλλά γνώριζε καλά και αυτός, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα Νο.2 στους κλειστούς σχηματισμούς. Αν το Νο.2 πρέπει να πετάει σε κλειστό σχηματισμό με το Νο.1, ακόμα και εντός νεφών, ο χειριστής είναι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων, να κοιτάει μία το Νο.1 και μία τα όργανα του μέσα στο κόκπιτ. Το στριφογύρισμα αυτό του κεφαλιού, μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε συνθήκες αποπροσανατολισμού. Σε καταστάσεις δηλαδή, που ο χειριστής δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον ουρανό από την επιφάνεια της γης. Τα πράγματα φυσικά δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο, όταν η πτήση γίνεται σε καταστάσεις περιορισμένου φωτισμού, όπως... λυκόφως, λυκαυγές, νυκτερινές.
"Οι Αετοί 1 και 2, ελεύθεροι για απογείωση" ακούστηκε η φωνή του Πύργου Ελέγχου, που έδινε την άδεια στο Γαλανό και στο Δινίδη να εκκινήσουν διαδικασίες απογείωσης.
Πύρινες γαλάζιες φλόγες από τους μετακαυστήρες των μαχητικών, έσκισαν το μαύρο φόρεμα της νύκτας. Τα δύο Φ-84 με φουλ ισχύ ξεκόλλησαν με ταχύτητα από το διάδρομο απογείωσης. Τα δύο μαχητικά ήταν ήδη στον αέρα όταν οι φλόγες από τους μετακαυστήρες φάνηκαν να σβήνουν. Τα μαχητικά θα συνέχιζαν την πτήση τους με την κανονική ισχύ των κινητήρων. Τότε ήταν, που ένα κόκκινο φωτάκι άναψε στον πίνακα ελέγχου των οργάνων του Θωμά. Ένδειξη πυρκαγιάς. Η φωτιά είναι ο πιο μεγάλος φόβος των πιλότων των μαχητικών. Τα καύσιμα είναι υψηλών οκτανίων. Στη σκέψη και μόνο της φωτιάς, όλοι οι πιλότοι αισθάνονται έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό τους. Έναν κόμπο που τους κάνει να καταπίνουν με δυσκολία. Ειδικά στη φάση της απογείωσης, που οι δεξαμενές είναι γεμάτες. Στα αυτιά του Θωμά έφθασε η φωνή του Δινίδη.
"Νο.1 έχεις φωτιά στον κινητήρα σου... Επαναλαμβάνω, έχεις φωτιά στον κινητήρα..."
Αστραπιαία ο Θωμάς Γαλανός ξεκίνησε τις προβλεπόμενες διαδικασίες, αλλά τίποτα δεν έδειχνε ικανό να διορθώσει την κατάσταση. Η φωτιά είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και στο κεντρικό τμήμα του μαχητικού. Όλα έδειχναν ότι το μοιραίο δεν ήταν μακριά. Στα αυτιά του Θωμά έφθασαν οι απεγνωσμένες φωνές του Δινίδη.
"Νο.1 εγκατάλειψε το αεροσκάφος. Η φωτιά έχει απλωθεί παντού και είσαι γεμάτος καύσιμα. Το αεροσκάφος θα ανατιναχθεί από στιγμή σε στιγμή... Εγκατάλειψε αμέσως..."
Τα δόντια του Θωμά έτριζαν από την αγωνία του να κατευθύνει το Φ-84 προς τη θάλασσα. Τα υδραυλικά συστήματα του Φ-84 έδειχναν να μην λειτουργούν, ενώ τα χειριστήρια ήταν κολλημένα, δίνοντας στο μαχητικό πορεία προς τις κατοικημένες περιοχές των Χανίων. Η προσπάθεια που κατέβαλε ο Θωμάς για να κυβερνήσει το Φ-84, ήταν υπεράνθρωπη. Παρ' όλο που αισθανόταν τη φωτιά να αγκαλιάζει το κόκπιτ μέσα στο οποίο ήταν δεμένος, εν τούτοις συνέχιζε την προσπάθεια του να οδηγήσει το φλεγόμενο μαχητικό μακριά από κατοικημένες περιοχές.
"Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα..." ακούστηκε η φωνή του Θωμά, που φάνηκε προς στιγμή να πετυχαίνει το σκοπό του. Το βαρύ και σχεδόν ανεξέλεγκτο Φ-84, συνέχισε να παίρνει αργά στροφή, με το ρύγχος του να στρέφεται προς τα νερά του κόλπου της Σούδας. Την ίδια στιγμή όμως, έχανε ύψος με γρήγορο ρυθμό. Όταν ο Θωμάς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το εκτινασσόμενο κάθισμα του, ήταν πολύ αργά. Η φωτιά είχε εισβάλει μέσα στο κόκπιτ, κατατρώγοντας σαν αχόρταγο τρωκτικό τη φόρμα πτήσης και τις... σάρκες του Θωμά.
Τα τελευταία λόγια του Αετού 1, δεν ήταν τίποτα άλλο, από κραυγές και ουρλιαχτά οδύνης που έφθασαν στ' αυτιά του Δινίδη, κάνοντας την καρδιά του να σπάσει από πόνο. Με μάτια υγρά ο Αετός 2, παρέμεινε στην περιοχή που είχε χαθεί το φλεγόμενο Φ-84, δίνοντας οδηγίες στα σωστικά συνεργεία για το σημείο πτώσης. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον υγρό τάφο του Θωμά Γαλανού, ο Δινίδης καταράστηκε τη μοίρα και τα παιχνίδια που παίζει στους ανθρώπους. Το φλεγόμενο Φ-84 είχε "σβήσει" πια τελείως, μέσα στο μαύρο των νερών του κόλπου της Σούδας. Ένα μαύρο, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το μαύρο της ψυχής του Κώστα Δινίδη.

Το φέρετρο ήταν άδειο. Όπως πολλοί μαχητές της Πολεμικής Αεροπορίας, έτσι και ο πατέρας του Παύλου, έμελλε να θαφτεί σε άδειο φέρετρο. Ένα ξύλινο... παλτό, το τελευταίο πανωφόρι, να σκεπάζει ένα... τίποτα. Αυτή ίσως να είναι και μια από τις τραγικότερες ειρωνείες για την Πολεμική Αεροπορία. Τους μαχητές της, να τους θάβουν συνήθως σε... άδεια φέρετρα ή σε φέρετρα με ελάχιστο... περιεχόμενο. Το σπίτι του Παύλου είχε βυθιστεί στο πένθος, όπως και τα υπόλοιπα σπίτια στη Διασπορά της Βάσης. Το άδειο φέρετρο έστεκε στη μέση του δωματίου, σκεπασμένο με τη γαλανόλευκη. Τη γαλανόλευκη που δε μπορούσε να λείπει, αφού παραμένει το επίσημο ένδυμα των... μαχητών.
Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν στο σπίτι τους, ήταν σπαρακτικές. Η Δήμητρα Γαλανού έστεκε αγέρωχη στην άκρη του δωματίου και δίπλα της τα δύο της παιδιά, ο Παύλος και η Μαρία. Η Δήμητρα είχε σταματήσει να κλαίει. Τα μάτια της παρέμεναν μια πύρινη κόκκινη μάζα, αλλά φαινόταν να αντιμετωπίζει τα πράγματα με θαυμαστή ηρεμία πλέον. Το να συνεχίσει να ζει χωρίς το Θωμά, της είχε φανεί αδύνατο μόλις έμαθε το τραγικό γεγονός. Όμως λίγες ώρες αργότερα, ήξερε καλά ότι δεν ήταν μόνη. Τα είχαν συζητήσει αυτά με τον άνθρωπο της. Ο κίνδυνος της δουλειάς ήταν τέτοιος, που ο Θωμάς είχε ανοίξει από μόνος του, αυτές τις όχι και τόσο ευχάριστες συζητήσεις.
"Αν κάτι συμβεί σε μένα Δήμητρα, μην δειλιάσεις. Για τα δυο μας παιδιά, θα πρέπει να γίνεις μάνα και πατέρας μαζί. Όσο για μένα, κοντά σας θα βρίσκομαι. Μιας και θα είμαι στους ουρανούς, όλο και θα σας επισκέπτομαι. Αν μη τι άλλο, ξέρω πως να... πετάω".
Αυτά, τα ίδια λόγια του Θωμά, ηχούσαν μέσα της, την ώρα που το απόσπασμα ετοιμάστηκε για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Οι πυροβολισμοί τάραξαν την ηρεμία του μικρού νεκροταφείου. Τα δάκρυα που έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους στα μάτια των παιδιών και της Δήμητρας, ξεχύθηκαν ασυγκράτητα σαν ορμητικός χείμαρρος. Η Δήμητρα σήκωσε τα μάτια και κοίταξε προς τον ουρανό. Με μια ανείπωτη λαχτάρα προσπάθησε να αφουγκραστεί, να ακούσει, να αισθανθεί τον άνεμο, την απογευματινή αύρα, την πνοή της ίδιας της ζωής, τον... άνθρωπο της που μόλις είχε φύγει. Και αμέσως μετά τα μάτια της έπεσαν στα παιδιά της. Στη Μαρία, που έστεκε όλο αυτό το διάστημα αμίλητη, σαν άψυχη κούκλα κατεβασμένη από παιδικό ράφι και στον Παύλο.
Ένα ρίγος σαν ηλεκτρικό ρεύμα φάνηκε να τη διαπερνά. Απέναντι της εκείνη την ώρα, έβλεπε το Θωμά... Μα όχι! Όχι! Αυτός ήταν ο Παύλος, ο γιος της. Τρόμος άρχισε να καταλαμβάνει τη Δήμητρα Γαλανού. Ο Παύλος έμοιαζε τόσο πολύ στον πατέρα του. Και ο τρόμος δεν άργησε να γίνει πανικός. Ένας πανικός, που θα της άφηνε για τα υπόλοιπα χρόνια το φόβο... Το μόνιμο φόβο μιας μάνας, που το παιδί της λαχταρά να βρίσκεται στον... αέρα και όχι στο έδαφος...
Η "λαβωμένη" οικογένεια Γαλανού, μετακόμισε την επόμενη χρονιά στη Νέα Ερυθραία. Στο πατρικό του Θωμά Γαλανού. Παιδί από πρόσφυγες ήταν ο Θωμάς. Από ανθρώπους κατατρεγμένους και αδικημένους από τη μοίρα. Ανθρώπους που είχαν έρθει από την Ιωνία χωρίς κανένα εφόδιο και βρήκαν καταφύγιο σε μια γωνιά της Νέας Ερυθραίας. Εκεί, στο σπίτι των παππούδων, μια παλιά μονοκατοικία, ένα παιδί θα μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα του, αλλά μ' ένα όνειρο. Ένα και μοναδικό. Να του... μοιάσει.

πήρα τους δρόμους τ' ουρανού, τα σύννεφα κυνήγησα ...

χορεύοντας με τα σύννεφα...

"Συγχαρητήρια κυρία Γαλανού. Θα πρέπει να είσαστε πολύ περήφανη για το γιο σας. Πρώτος ανάμεσα σε τέσσερις χιλιάδες υποψήφιους..."
Και ήταν αλήθεια. Ο Παύλος είχε περάσει πρώτος στη Σχολή Ικάρων εκείνο το καλοκαίρι και δεν έβλεπε την ώρα να ανοίξει τα φτερά του. Η μητέρα του, η Δήμητρα, ήταν πραγματικά περήφανη για το γιο της. Ο Παύλος τα είχε καταφέρει. Ήταν πρώτος και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Ο Παύλος είχε δουλέψει σκληρά τα δύο τελευταία χρόνια για έναν και μοναδικό λόγο. Να περάσει στις εισαγωγικές εξετάσεις της Ικάρων. Και όλα είχαν πάει καλά. Πρώτα η ’λγεβρα, μετά η Γεωμετρία και η Τριγωνομετρία. Μετά τα άλλα μαθήματα και τέλος, ούτε λίγο ούτε πολύ, θρίαμβος. Αυτός ήταν και ο λόγος, που ο Παύλος δεν χρειάστηκε να κάνει χρήση της ειδικής κατηγορίας που ανήκε, σαν παιδί Αξιωματικού, που είχε χαθεί κατά την εκτέλεση του καθήκοντος.
Η Δήμητρα Γαλανού τη χρονιά εκείνη, θα μπορούσε να ήταν μια ευτυχισμένη μητέρα. Εκτός από τον Παύλο και η Μαρία, η αδελφή του, ήταν αριστεύσασα στην Πρώτη Λυκείου. Παρ' όλα αυτά όμως, υπήρχε κάτι που δεν άφηνε τη Δήμητρα να ησυχάσει. Η Δήμητρα την τελευταία περίοδο, ζούσε με τις ίδιες αγωνίες που τις προκαλούσαν οι πτήσεις του πατέρα του Παύλου, του Θωμά Γαλανού. Στην αρχή όλα έδειχναν τόσο αθώα. Ο Παύλος είχε γνωριστεί από το φροντιστήριο, με μια ομάδα συμμαθητών του που είχαν το μικρόβιο του μοντελισμού. Ακίνδυνες κατασκευές μοντέλων αεροσκαφών στην αρχή. Μετά όμως ήρθε η πρώτη γνωριμία της ομάδας με το "Παραπέντε " και μετά το Παραπέντε, ο Αετός , κάθε... Κυριακή.
"Αχ, να μην υπήρχε αυτός ο Αετός..." πόσες φορές είχε μονολογήσει η Δήμητρα. Πόσο καλύτερα θα αισθανόταν και θα... κοιμόταν.
"Παύλο παιδάκι μου, πάρε μια ανάσα... Στη Σχολή Ικάρων πέρασες. Θα πετάς μια ζωή από εδώ και πέρα... Είναι ανάγκη να ξημεροβραδιάζεσαι στα βουνά;"
Όμως, όσες φορές και αν είχε μιλήσει στο γιο της για τις αγωνίες της, ο Παύλος της χαμογελούσε γλυκά και την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Μαζί κάθονταν στον καναπέ του σαλονιού και ο Παύλος κρατώντας τη μητέρα του σαν μικρό κοριτσάκι, της εξηγούσε ότι αν ήταν να γίνει το κακό, δεν θα σε άφηνε να διαλέξεις το που και το πως. Γι' αυτό και η μητέρα του δεν θα έπρεπε να ανησυχεί. Λόγια του Παύλου βέβαια, που καθόλου δεν καθησύχαζαν τη Δήμητρα, για τον πολύ προφανή λόγο ότι ο Παύλος...
Ο Παύλος από παλιά, ζούσε για την Κυριακή. Όλη την εβδομάδα μπορεί να ήταν κλεισμένος για διάβασμα, αλλά η Κυριακή ήταν... δική του. Δική του, για να μπορεί να χαράζει ατελείωτα μονοπάτια στον ουρανό. Κάθε Κυριακή από πολύ πρωί, όλη η "τρελοπαρέα" ξεκινούσε για τις Πλαταιές, ενώ κάποιες άλλες φορές για την ίδια τη συνοικία των Θεών, στον Όλυμπο. Το πέταγμα του Παύλου με τον Αετό, ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή πτήση ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης. Εκεί ψηλά ο Παύλος γινόταν ένα με τον άνεμο, ένα με τα σύννεφα, ένα με τα πουλιά και μαζί τους μοιραζόταν τον ουρανό για ώρες πολλές... ατελείωτες.
Έτσι γινόταν πριν. Πριν τις εξετάσεις της Σχολής. Τα πράγματα όμως εκείνο το καλοκαίρι είχαν αλλάξει. Ο Παύλος ταξίδευε για τις Πλαταιές σε καθημερινή βάση. Ετοιμαζόταν πυρετωδώς για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αετών, που θα γινόταν τον επόμενο μήνα στην επιβλητική πίστα της Τουρτοφωλιάς, στη νοτιοδυτική πλαγιά του Ολύμπου. Το πρωτάθλημα θα διαρκούσε τέσσερις ημέρες, από Πέμπτη έως και Κυριακή. Οι αεραθλητές θα μπορούσαν να καταλύσουν στο Δημοτικό Σχολείο των Καλυβίων, ένα γραφικό χωριουδάκι στους πρόποδες του Ολύμπου. Κάποιος που θα διάλεγε αυτό το "Μοτέλ", θα έπρεπε να ήταν προετοιμασμένος για όλες τις ανέσεις, όπως στρωματσάδα, Σλίπινγκ Μπαγκ, Ντουζ με κρύο νερό και τα σχετικά. Ατελείωτη πλάκα, κέφι, πειράγματα και καλαμπούρια έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Όλα στο πνεύμα της γνωστής ρήσης μεταξύ των αιωροπτεριστών, "όποιος φοβάται, μένει σπίτι και... κοιμάται".
Οι προετοιμασίες του Παύλου, είχαν ξεκινήσει από το γκαράζ της μικρής μονοκατοικίας που διέμενε η οικογένεια Γαλανού. Στο γκαράζ αυτό, απαγορευόταν στον οποιοδήποτε να παρκάρει ή να το χρησιμοποιεί, γιατί εκεί ήταν... το Υπόστεγο Συντήρησης των πτητικών μηχανών του Παύλου. Τα πάντα στο "Υπόστεγο" ήταν έτοιμα για το μεγάλο γεγονός. Ήταν Τετάρτη χαράματα και ο Παύλος σκόπευε να ξεκινήσει από νωρίς, με σκοπό να πετάξει δοκιμαστικά το μεσημέρι της ίδιας μέρας. Η Δήμητρα Γαλανού είχε ξυπνήσει και εκείνη από πολύ πρωί για να ετοιμάσει το πρωινό του. Συνήθως από την πρωινή φασαρία ξυπνούσε και η αδελφή του Παύλου. Έτσι κι' εκείνο το πρωί, η Μαρία με την "τσίμπλα" στο μάτι, ήταν στην κουζίνα μιλώντας με την μητέρα της.
"Έχω κακό προαίσθημα Μαρία..." ήταν οι πρώτες κουβέντες της Δήμητρας.
"Και εγώ μητέρα, όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα ανακατεμένες μορφές... Είδα και το μπαμπά. Όχι ήρεμο και γαλήνιο όπως τις άλλες φορές. Ανήσυχο, ταραγμένο..."
"Και εγώ είδα τον πατέρα σου... Αχ, πως να του πω να προσέχει, που δεν ακούει κανένα μας..."
"Θα πάω και εγώ μαζί του... Θα προσπαθήσω να του το θυμίζω κάθε τρεις και λίγο. Έλα ησύχασε τώρα καλέ μαμά. Εσύ έτσι όπως κάνεις, θα πας μαζί του και στο Τατόι, στη Σχολή..."
Η κουβέντα έμεινε στη μέση, καθώς ο Παύλος εισέβαλε στην κουζίνα, φορώντας το πρωινό του χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν το έχανε καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας.
"Καλημέρα μαμά. Μπα, μπα... και η αγαπημένη αδελφούλα μου στο πόδι! Μαριγώ τι λες; Είσαι για Τουρτοφωλιά; Όπως ξέρεις, οι κορυφές έχουν και... κορυφαίους γαμπρούς".
Από τις άπειρες φορές που της είχε κάνει πρόταση ο Παύλος, ελάχιστες ήταν αυτές που η Μαρία τον είχε ακολουθήσει. Η Μαρία ήταν στα δεκαέξι της, δύο χρόνια μικρότερη από τον Παύλο και είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας αιθέριας ύπαρξης. Ήταν μια εντυπωσιακή κοπέλα που το ύψος της άγγιζε το ένα και ογδόντα. Το να τρέχει από τα χαράματα στα "κατσικοβούνια", όπως τα αποκαλούσε η Μαρία, δεν ήταν και από τις πλέον προσφιλείς της ασχολίες. Προτιμούσε να κάτσει σπίτι να διαβάσει ή να βγει για καφέ με την παρέα της. Όμως εκείνο το πρωινό παραδόξως, χαμογέλασε στον αδελφό της και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, για να ετοιμάσει το σακίδιο της.
"Μάνα φεύγουμε ... ’ντε, αν θέλεις, μπορείς να μας σταυρώσεις κιόλας... Ζήτα και την πρώτη θέση για μένα... Ξέρεις εσύ... Σαν καλή χριστιανή που είσαι, θα πιάσουν οι προσευχές σου..." ήταν τα λόγια του Παύλου, που δεν έπαυε να φορτώνει τη Δήμητρα με πρόσθετη ανησυχία από το ξεκίνημα της ημέρας. Έτσι, με τον ήλιο να μην έχει περάσει ακόμα το κατώφλι του ορίζοντα, τα δύο μονάκριβα παιδιά της Δήμητρας ξεκινούσαν για... Λαμία, Λάρισα, Ελασσόνα, Καλύβια...

Το ταβερνάκι στο κέντρο του χωριού, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Τόσο μέσα, όσο και έξω. Τραπεζάκια είχαν στηθεί και στην πλατεία. Σμήνη ολάκερα από παρέες αεραθλητών, είχαν κατακλύσει τo ταβερνάκι, εκείνο το βράδυ της Παρασκευής και τα γνωστά πειράγματα είχαν ξεκινήσει.
"Στην υγειά σου μέλλοντα πρωταθλητή..." φώναξε η Μαρία στον αδελφό της, από ένα διπλανό τραπέζι που καθόταν με μια άλλη παρέα.
"Ε, όχι και πρωταθλητής..." ακούστηκε η φωνή του Κώστα Τσαρούχα από ένα κοντινό τραπέζι. "Μη λέμε και ότι θέλουμε. Είπαμε να αφήσουμε τον αδελφό σου να πάρει κανά βαθμό τις δύο πρώτες μέρες... για να αποκτήσει ενδιαφέρον ο αγώνας. Τα δύσκολα όμως είναι αύριο".
Και πράγματι, ο Κώστας Τσαρούχας, ένας επιχειρηματίας από την Αθήνα, τρελός και παλαβός με τους Αετούς, είχε δίκαιο. Το επόμενο πρωί, ο αγώνας έμπαινε στην τελική του φάση και ο συναγωνισμός αναμενόταν να κορυφωθεί. Ο Παύλος μετά τους αγώνες της Πέμπτης και της Παρασκευής, ήταν μπροστά στη βαθμολογία. Αυτό όμως δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει ένα μετάλλιο στην απονομή της Κυριακής. Μεσολαβούσαν και οι υπόλοιποι αγώνες. Ο Παύλος είχε πάει τόσο καλά τις δύο προηγούμενες ημέρες, γιατί είχε αποφασίσει να μπει μέσα σε σύννεφα κούμουλους (νέφη που αναπτύσσονται με μεγάλη κατακόρυφη ταχύτητα). Ο Αετός που δεν διαθέτει κινητήρα, χρησιμοποιεί όπως είναι γνωστό, ενέργεια από τα ρεύματα του αέρα.
Μέσα στα κούμουλους ο Παύλος, ήξερε να βρίσκει με ευκολία τα ανοδικά ρεύματα, για μεγαλύτερες επιδώσεις. Αυτή η "έξυπνη" μετατροπή της θερμικής ενέργειας σε δυναμική, είχε δώσει στον Παύλο σημαντικό προβάδισμα. Και βέβαια, το να μπαίνεις μέσα στα κούμουλους και να "χορεύεις" μαζί τους για να κερδίσεις, μοιάζει σαν να χορεύεις μέσα σε... ναρκοπέδιο. Γιατί όλα τα κούμουλους δεν παραμένουν "άκακα" με την πάροδο του χρόνου. Κάποια από αυτά, γιγαντώνονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο και μεταμορφώνονται σε μαύρες θανατηφόρες καταιγίδες.
Πολλά ατυχήματα αιωροπτεριστών οφείλονται σε λάθος εκτίμηση των αθλητών, να εισέλθουν σε κούμουλους που βρίσκονται στο στάδιο μετάπτωσης τους σε καταιγίδα. Οι αεραθλητές παγιδεύονται μέσα στο πολύ ισχυρό ρεύμα και μοιραία χάνουν τη ζωή τους. Γι' αυτό, το ανοδικό ρεύμα της καταιγίδας, είναι γνωστό στους χώρους των αιωροπτεριστών και ως "το ανοδικό των τρελών".
"Ελπίζω να βρω κανά καλό ανοδικό..." ήταν οι σκέψεις του Παύλου λίγο πριν την απογείωση του, την επομένη μέρα το μεσημέρι. Το Σάββατο, τρίτη ημέρα των αγώνων είχε ξημερώσει μ' έναν ήλιο λαμπρό, που έκανε τις κορυφές του Ολύμπου να μοιάζουν βγαλμένες από παραμύθι. Στη Γενική Πρόγνωση Καιρού της ΕΜΥ, υπήρχε μόνο μια μικρή πιθανότητα για εκδήλωση καταιγίδων τις θερμές ώρες της ημέρας. Οι πτήσεις πάντως, είχαν ξεκινήσει κανονικά, μιας και τίποτα ανησυχητικό δεν φαινόταν στον ουρανό. Κανένας δεν έδειχνε να προβληματίζεται ιδιαίτερα για τη μικρή... "πιθανότητα".
Η ενημέρωση για τον καιρό έτσι και αλλιώς, αποτελούσε μια μάλλον "βαρετή" διαδικασία. Τις πιο πολλές φορές, κάποιος από τους Υπευθύνους των Αγώνων, διάβαζε μια γενική και αόριστη πρόγνωση της ΕΜΥ. Έτσι και κατά τη διάρκεια της πρωινής ενημέρωσης εκείνης της ημέρας. Η Διευθύντρια των Αγώνων, Βίβιαν Λευκάρου, φαινόταν να διαβάζει μια από τα... ίδια, όπως και τις δύο προηγούμενες ημέρες: "καιρός λίγο νεφελώδης, με πιθανότητα μεμονωμένων καταιγίδων, τις θερμές ώρες της ημέρας, στα ηπειρωτικά".
"Μακάρι να δούμε καμιά ανάπτυξη..." ακούστηκαν κάποια σχόλια από τους αεραθλητές, "αλλά μας βλέπω να παλεύουμε να βρούμε κανένα χλεμπονιάρικο κούμουλους για να μας ανεβάσει λίγα πόδια πιο ψηλά..."
Όμως, αν κάποιος μπορούσε να εξετάσει τις φωτογραφίες που έστελνε εκείνη την ημέρα ο μετεωρολογικός δορυφόρος από το ύψος των 36.000 χιλιομέτρων, θα έβλεπε καθαρά ότι πάνω από τους ορεινούς όγκους της Ελλάδας, είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται μικρές αθώες "τούφες". Τούφες, που όσο περνούσε ο χρόνος γιγαντώνονταν, ενώ σε κάποιες περιοχές ενώνονταν και μεταξύ τους.
"Πρέπει να κερδίσω, είμαι τόσο κοντά... Αν χρειαστεί θα μπω και πάλι σε κανά κούμουλους..." συνέχιζαν οι ριψοκίνδυνες σκέψεις να αιωρούνται και αυτές σαν "αιωρόπτερα" στο μυαλό του Παύλου.
Σαν να είχε διαβάσει τις σκέψεις του αδελφού της, η Μαρία τον πλησίασε.
"Καλή τύχη από μένα και τη μαμά, αδελφάκι... Πρόσεχε όμως σε παρακαλώ... Πρόσεχε πολύ..."
Αυτά πρόλαβε να πει η Μαρία λίγο πριν απογειωθεί ο Παύλος. Ένα χαμόγελο του Παύλου αντί για απάντηση, ήρθε να την καθησυχάσει πρόσκαιρα. Ο Παύλος θα πετούσε από τους τελευταίους. Μαζί του, άλλοι δύο αεραθλητές είχαν απογειωθεί λίγο πριν, με μικρό διαχωρισμό απ' αυτόν. Ο Μάκης, από τα Νέα Φιλαδέλφεια, αχώριστος φίλος της Βίβιαν και ο Πάνος, ένα καινούριο παιδί από την Αερολέσχη της Έδεσσας. Ο Παύλος κατά την απογείωση του, μπορούσε με δυσκολία να διακρίνει τον Πάνο, που εκτελούσε ανοικτή στροφή προσπαθώντας να μπει σ' ένα από τα κούμουλους που ήταν κοντά του. Σε μικρή απόσταση από τον Πάνο, ένα άλλο κούμουλους είχε αρχίσει να γιγαντώνεται και να μαυρίζει. Αρκετοί από τους άλλους νεφο-σχηματισμούς έμοιαζαν να είναι ενωμένοι. Ένα ανεπαίσθητο ρίγος διαπέρασε τον Παύλο, καθώς το ένστικτο του τον προειδοποιούσε για πιθανό κίνδυνο.
Όμως και μόνο το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει οι συναθλητές του, το "Καμπέρος ", ήταν αρκετό για να τον κάνει να αψηφήσει το ένστικτο του. Συνέχισε όπως θα έκανε και ο Καμπέρος παλιότερα. Τότε, που με τις παράτολμες και ριψοκίνδυνες ενέργειες του, είχε καταφέρει να μετατρέψει το "Καμπέρος", σε... "Τρελοκαμπέρος".

 
 
την ώρα που μες από τα ουράνια θάμνα, το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας
σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας ...

φύλακας άγγελος...

Η Μαρία είχε αρχίσει να απομακρύνεται με αργά βήματα από την πίστα της Τουρτοφωλιάς και κατευθυνόταν προς το ξύλινο κιόσκι, που βρισκόταν η Γραμματεία των Αγώνων. Την ίδια ώρα προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της, ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όμως εκείνο το κακό προαίσθημα που την είχε κυριεύσει εδώ και ώρα, δεν έλεγε να την αφήσει σε ησυχία. Σαν να μην έφθανε αυτό, στα αυτιά της έφθασαν και οι κουβέντες μιας ομάδας αθλητών που βρισκόταν στο κιόσκι.
"Ήταν ευκαιρία σήμερα. Λίγο αν έμενα στο ανοδικό μέσα στα σύννεφα, θα ήμουνα πρώτος στην κατάταξη τώρα..." μίλαγε με έμφαση ο Τσαρούχας δείχνοντας με το χέρι του ένα συννεφο-σχηματισμό, που δεν απείχε πολύ από την πίστα της Τουρτοφωλιάς.
"Αν έμενες λίγο ακόμα εκεί μέσα, θα πέθαινες. Τα σύννεφα που δείχνεις, έχουν αρχίσει να μπαίνουν στο ώριμο στάδιο της καταιγίδας... Όποιος αποφασίζει να μπει και να μείνει μέσα σε τέτοια νέφη, υπογράφει από μόνος του τη θανατική του καταδίκη..."
Ο Κώστας Τσαρούχας πάγωσε. Η φωνή ακούστηκε από κάποιον που βρισκόταν κοντά στο κιόσκι και η Μαρία τον έβλεπε για πρώτη φορά. Ένα ψηλό νεαρό παιδί, που στα χέρια του κρατούσε μια μηχανή, από εκείνες που κρατάνε οι επαγγελματίες φωτογράφοι. Αλλά δεν ήταν ο Τσαρούχας μόνο, που έχασε τη φωνή του. Όλοι γύρω του έμοιαζαν σαν να είχαν πιει το αμίλητο νερό. Η πρώτη που έσπασε τη σιωπή, ήταν η Βίβιαν.
"Έχει καταιγίδα η περιοχή πτήσης;"
"Όχι μία, πολλές... Σε λιγότερο από μισή ώρα θα γίνεται χαλασμός και εδώ πάνω... Μην σε ξεγελάει η "αθώα" νέφωση που υπάρχει γύρω μας. Να εκεί... Βλέπεις τα σημεία που μαυρίζουν; Αυτά που από κάτω τους σέρνεται μία αχνή, θολή... κουρτίνα; Αυτά τα σημεία κρύβουν μέσα τους πυρήνες καταιγίδων. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος τις καταιγίδες αυτές, γιατί δεν είναι μεμονωμένες ούτε διάσπαρτες. Είναι "Εμπέντεντ ". Λέγονται έτσι, γιατί κρύβονται μέσα σε άλλους νεφο-σχηματισμούς..." συμπλήρωσε η παράξενη μορφή με τη φωτογραφική μηχανή, που έχει φυτρώσει από το πουθενά, με μοναδικό σκοπό να σκορπίσει τον τρόμο πάνω στην Τουρτοφωλιά.
Το βλέμμα της Βίβιαν πήρε κάτι από τη μαυρίλα των κούμουλους και γυρνώντας στη ψηλόλιγνη φιγούρα που είχε στο μεταξύ σταθεί μπροστά της, κατάφερε με δυσκολία να ψελλίσει.
"Μα πως; Δεν μπορεί... Δεν είναι δυνατόν. Έχουμε τρεις Αετούς στον αέρα, τους τελευταίους..."
"Θα αστειεύεσαι βέβαια. Ότι πετάει εκεί πάνω έχει ελάχιστη πιθανότητα επιβίωσης. Πως είναι δυνατόν να αφήσατε κόσμο να απογειωθεί την ώρα που αναπτύσσονται καταιγίδες στην περιοχή; Δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος μετεωρολόγος εδώ πάνω;"
"Όχι, ποτέ δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια... Μια πρόγνωση έρχεται από την ΕΜΥ και αυτή είναι γενική και αόριστη..."
"Τότε κοπέλα μου μη χάνεις καθόλου καιρό. Μίλα τους στον ασύρματο και πες τους να προσγειωθούν το ταχύτερο. Τόνισε τους, μόλις πατήσουν στο έδαφος να απομακρυνθούν από τον Αετό. Πες τους να μην ζητήσουν κατάλυμα κάτω από δένδρο, αλλά να κοιτάξουν να βρουν κάποιο βαθούλωμα στο έδαφος. Να τρυπώσουν εκεί και να περιμένουν να περάσει η καταιγίδα... Τι με κοιτάς; Κάνε γρήγορα αν θέλεις να ξαναδείς αυτούς τους ανθρώπους... αν δεν είναι ήδη πολύ αργά..."
Η Βίβιαν φάνηκε να ξυπνά επιτέλους. Με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, χίμηξε προς το κιόσκι που ήταν ακουμπισμένος ο ασύρματος επικοινωνίας με τους Αετούς και άρχισε να καλεί τους συναθλητές της. Πανικός άρχισε να κυριεύει τη Βίβιαν, καθώς από τους Αετούς δεν ακουγόταν κανένα σημάδι "ζωής". Με την ένταση να φθάνει στο κατακόρυφο, η Βίβιαν συνέχισε να καλεί τους Αετούς.
"Παύλο Καμπέρο; Ο Καμπέρος με ακούει; Παύλο Καμπέρο με λαμβάνεις; Μάκη; Πάνο; Με λαμβάνει κανείς;" συνέχιζε τον άκαρπο αγώνα της η Βίβιαν. Δίπλα της η Μαρία βρισκόταν στα όρια της κατάρρευσης, συνειδητοποιώντας ότι η σιγή του Παύλου, μόνο καλό σημάδι δεν ήταν. Και ενώ η Βίβιαν συνέχιζε τον αγώνα της, η σκέψη της Μαρίας πέταγε στον πατέρα της, το Θωμά Γαλανό.
"Πατέρα βοήθησε τον... Ξέρω ότι δεν μας άφησες ποτέ από κοντά σου. Μην αφήσεις τον Παύλο τώρα που σε χρειάζεται... Σώσε τον..."
Στον ασύρματο της Βίβιαν, τα μόνα ακούσματα που έφθαναν, ήταν τα παράσιτα από την έντονη ηλεκτρική δραστηριότητα των καταιγίδων, που είχαν αρχίσει να τους κυκλώνουν. Και όμως. Σε κάποια στιγμή, ανάμεσα στα παράσιτα, μια φωνή ξεχώρισε. Αδύναμη, με πολλές διακοπές, αλλά κάποιος από τους αεραθλητές φάνηκε να απαντά στη Βίβιαν. Ο Παύλος.
"Ο Καμπέρος ακούει... Σας λαμβάνω με δυσκολία... Επαναλάβατε..."
"Δόξα το Θεό... Παύλο αν με ακούς μην μπεις στα σύννεφα. Αν τυχόν είσαι μέσα τους, απομακρύνσου το γρηγορότερο. Μέσα τους υπάρχουν καταιγίδες. Επαναλαμβάνω μέσα τους υπάρχουν καταιγίδες... Μείνε μακριά τους και προσπάθησε να προσγειωθείς αμέσως... Επαναλαμβάνω αμέσως..."
Ο Παύλος δεν χρειαζόταν πολύ για να αντιληφθεί, ότι το βελούδινο πέπλο με τη μεγάλη ανοδική ταχύτητα που "χαιρόταν" εκείνη τη στιγμή, δεν θα αργούσε να γίνει ο... τάφος του.
"Ελήφθη Βίβιαν... προσγειώνομαι αμέσως..."
"Παύλο... προσπάθησε να έρθεις σε επαφή με το Μάκη και τον Πάνο... Δεν έχω επαφή μαζί τους... Αν μπορέσεις και έχεις επαφή, πες τους να προσγειωθούν και αυτοί αμέσως και να μείνουν μακριά από τον Αετό τους... Επαναλαμβάνω να μείνουν μακριά από τον Αετό τους... Να ψάξουν κάποιο βαθούλωμα στο έδαφος για να προφυλαχθούν..."
Ο Παύλος βγήκε με δυσκολία από τα σύννεφα, την ώρα που μαύροι σχηματισμοί έμοιαζαν να ξεφυτρώνουν από παντού. Έπρεπε να κατέβει. Το συντομότερο. Τα μαύρα πέπλα του θανάτου είχαν άρχισαν να σφίγγουν τον κλοιό γύρω του, ενώ αυτός προσπαθούσε μάταια να επικοινωνήσει με το Μάκη και τον Πάνο. Μια λάμψη τύφλωσε τον Παύλο, ενώ ένας εκκωφαντικός θόρυβος κόντεψε να σπάσει τα τύμπανα των αυτιών του. Από τη μαύρη βάση του νέφους που ήταν μπροστά του, πύρινες φλόγες ξεπήδησαν προς τη γη, σαν να έβγαιναν από το στόμα κάποιου θυμωμένου δράκου. Ο Παύλος δεν είχε άλλα χρονικά περιθώρια. Ενστικτωδώς εκτέλεσε κλειστή στροφή και σαν "περιστερό-βουτα ", κάλυψε με ορμή αρπακτικού την απόσταση που μεσολαβούσε για την προσγείωση του. Πριν καλά, καλά, ακουμπήσει στο έδαφος, έλυσε τους ιμάντες της στολής του και απομακρύνθηκε τρέχοντας από τον Αετό, ψάχνοντας για κάποιο κοίλωμα του εδάφους. Και ευτυχώς για τον Παύλο, μερικά μέτρα πιο κάτω, το έδαφος έκανε μια μεγάλη λακκούβα. Εκεί βρέθηκε ο Παύλος, τη στιγμή που ένιωσε τα μαλλιά του να ορθώνονται σαν χιλιάδες λεπτά καρφιά, από το στατικό ηλεκτρισμό που ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα.
Η βροχή τον πρόφτασε το επόμενο λεπτό. Και μετά το χαλάζι. Ένα χαλάζι που αν και μικρό σε μέγεθος, έκανε τον Παύλο να πονάει, αφού έπεφτε με δύναμη, σπρωγμένο από τα ισχυρά καθοδικά ρεύματα της καταιγίδας. Ο κρύος αέρας τον έκανε να ανατριχιάσει. "Τι διάβολο συμβαίνει;" αναρωτήθηκε ο Παύλος μέσα του. Τα λόγια της Βίβιαν που τον είχαν "προστάξει" να απομακρυνθεί το ταχύτερο από τον Αετό και να πάει να κουρνιάσει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από δέντρο, αντηχούσαν ακόμα στα αυτιά του. Στην αρχή, όλα αυτά του φάνηκαν υπερβολικά. Τώρα όμως...
Μια τεράστια αστραπή έσκισε το μαύρο χαλί του ουρανού στα δύο και ακαριαία έφθασε στα αυτιά του ο τρομακτικός κρότος της βροντής, σημάδι ότι η καταιγίδα ήταν από πάνω του. Η βίαιη εκτόνωση του αέρα γέμισε με πόνο τα αυτιά του Παύλου ακόμα μια φορά. Από το πρόχειρο καταφύγιο του, τη λακκούβα που την είχε γεμίσει με το σώμα του, ο Παύλος παρακολούθησε με τρόμο τον Αετό του, να ανασηκώνεται από κάτω σαν ξερό φυλλαράκι και να κτυπιέται με μανία στο έδαφος, ανάλογα με τις προσταγές της μητέρας φύσης.
Και ξαφνικά το αίμα στις φλέβες του Παύλου πάγωσε. Ο ουρανός άνοιξε και από μέσα του ξέρασε και πάλι "θυμωμένο" φως. Ο κεραυνός έσκισε τον ουρανό και προσγειώθηκε πάνω στον Αετό. Λίγο πριν το τελικό κτύπημα, ο Παύλος είδε μια μικροσκοπική αστραπή να φεύγει από το μεταλλικό σκελετό του Αετού προς το σύννεφο και να ενώνεται με το κύριο "σώμα" του κεραυνού. Τα πάντα γύρω από τον Αετό έλαμψαν εκτυφλωτικά και την επόμενη στιγμή ο Παύλος είδε τον Αετό του να τυλίγεται στις φλόγες. Όλα τα μη μεταλλικά μέρη του Αετού καιγόντουσαν, σαν κάποιο αόρατο χέρι γίγαντα, να τον είχε πετάξει σε πύρινη κολυμπήθρα. Ο Παύλος δεν έκανε καμιά κίνηση να αλλάξει θέση, την ώρα που ευχόταν με όλη τη δύναμη της ψυχής του, το μαρτύριο αυτό, να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Και κάποτε τα φαινόμενα κόπασαν. Η μανία της φύσης έδειξε να ηρεμεί και ο Παύλος σηκώθηκε από τη "λακκούβα" του, έτοιμος να μετρήσει τις απώλειες του. Με βήματα αργά πλησίασε τον Αετό του, που λόγω της μεταλλικής του φύσης, είχε κτυπηθεί και από άλλους κεραυνούς στη συνέχεια. Μικρά καμένα τμήματα από το πανί του Αετού κρεμόντουσαν από το σκελετό, σαν θλιβερά απομεινάρια της μπόρας που είχε περάσει. Ο ίδιος ο σκελετός του Αετού είχε παραμορφωθεί, από το συνδυασμό των κτυπημάτων στο έδαφος και των κεραυνών που είχε τραβήξει πάνω του. Δεν χρειαζόταν μεγάλη σκέψη για τον Παύλο να αντιληφθεί το αυτονόητο. Αν είχε μείνει κοντά στον Αετό του, δεν θα είχε καμιά ελπίδα επιβίωσης. Το ίδιο βέβαια και αν είχε συνεχίσει να πετάει εντός των νεφών.

"Παύλο! Δόξα το Θεό... Είσαι καλά;" ξέσπασε η Μαρία μόλις είδε την πόρτα του ανοικτού 4x4 να ανοίγει και να κατεβαίνει ο αδελφός της, όπως συνήθως... χαμογελώντας.
"Είμαι μια χαρά. Ποτέ δεν αισθανόμουνα καλύτερα. Τα μαλλιά μου είναι λίγο φουσκωμένα από τα ηλεκτρικά φορτία, αλλά όχι και τα μυαλά μου..."
"Α, ρε Παύλο και το είχα δει το όνειρο. Κάτι δεν θα πήγαινε καλά σ' αυτούς τους αγώνες. Το ήξερα εγώ, όπως και η μαμά..."
"Έλα αδελφούλα μου..." ξεκίνησε να λέει ο Παύλος αγκαλιάζοντας στοργικά τη Μαρία. "Μη το κάνεις θέμα και προπαντός μη διανοηθείς να αναφέρεις τίποτα στη μαμά. ’σε που πρέπει να κρύψω κάπου τον Αετό, να μην τον δει και έχουμε τίποτα σκηνές ροκ..."
"Γιατί τι έπαθε ο Αετός;"
"Α, τίποτα το σπουδαίο..."
"Δηλαδή;"
"Ε... να... Τον πήρε λίγο ένα αστροπελέκι και πως να στο πω... Του ίσιωσε ότι εξείχε..."
Το βλέμμα της Μαρίας έπεσε στην καρότσα του 4x4 και με μιας μαρμάρωσε. Αυτό που έμοιαζε σαν μια άμορφη μάζα από μεταλλικούς σωλήνες, ήταν στην ουσία ο Αετός του Παύλου. Λυγισμένος σε πολλά σημεία και με καμένα κομμάτια από πανί, να κρέμονται σαν αποτυχημένες επιγραφές. Ο κόσμος πήρε και γύριζε γύρω από τη Μαρία, καθώς το στομάχι της δέθηκε από μόνο του σ' ένα μεγάλο κόμπο. Με βήματα διστακτικά πλησίασε τον καταστραμμένο Αετό. Την πήρε το παράπονο.
"Γιατί Παύλο; Γιατί μπήκες μέσα στις καταιγίδες; Γιατί; Δεν σκέπτεσαι καθόλου εμένα και τη μαμά;"
Ο Παύλος έμεινε για λίγο αμίλητος. Στη συνέχεια, προσπάθησε να δώσει κάποια εύθυμη νότα στο ήδη βαρύ κλίμα. Δυστυχώς, το μόνο που κατάφερε, ήταν να ξεστομίσει κάτι εντελώς άστοχο για την περίσταση. "Ο δύτης που φοβάται το στόμα του καρχαρία, δεν θα μπορέσει ποτέ να πιάσει μεγάλο μαργαριτάρι . Σααδή, Πέρσης ποιητής και φιλόσοφος..."
"Και εγώ Παύλο σου λέω, ότι τόσο εσύ, όσο και ο Σααδή σου, λέτε βλακείες. Ας μην ήταν εδώ αυτό το ψηλό το παλικάρι, να σας πει να κατεβείτε και θα σου έλεγα εγώ αν μου απάγγελνες στοίχους του Σααδή τώρα..."
"Για ποιο ψηλό παλικάρι και πράσινα άλογα μου μιλάς τώρα; Έχει γούστο να έχουμε και δικό μας μετεωρολόγο στην Τουρτοφωλιά και να μην το ξέρω. Καλό και αυτό..."
"Ήταν εδώ κάποιος που φαινόταν να ξέρει για τα σύννεφα και τον καιρό. Μιλούσε στη Βίβιαν για κάποιο προγνωστικό κέντρο στη Λάρισα και κάποιο μετεωρολογικό Ραντάρ..."
"Πας καλά ή σε έχει πειράξει η καταιγίδα; Τι κέντρα και Ραντάρ είναι αυτά που μου τσαμπουνάς;"
"’μα δεν με πιστεύεις ρώτα τη Βίβιαν" πείσμωσε ξαφνικά η Μαρία, που ο αδελφός της είχε αρχίσει να της δίνει στα νεύρα. Και με το χέρι της η Μαρία έδειξε τη Βίβιαν, που είχε μείνει εδώ και ώρα άγαλμα, εξετάζοντας από κοντά τον Αετό του Παύλου.
"Τι λέει αυτή ρε Βίβιαν; Ποιος..."
Μα τα λόγια του Παύλου δεν ήταν γραφτό να τελειώσουν. Από τον ασύρματο που κρατούσε η Βίβιαν, ακούστηκε η φωνή της Ομάδας Υποστήριξης των Αγώνων, που μόνο ευχάριστα δεν είχε για την οικογένεια των αιωροπτεριστών.
"Η Βίβιαν ακούει;"
"Ακούει η Βίβιαν, πέντε στα πέντε, προβείτε".
"Έχουμε ατύχημα Βίβιαν... Θανατηφόρο δυστυχώς..."
Η χαρά της Βίβιαν που είχε δει τον Παύλο να βγαίνει από το 4x4, έσβησε απότομα. Η φωνή της ακούστηκε να τρεμοσβήνει, σαν κεράκι ξεχασμένο στο αγιάζι.
"Να ειδοποιηθεί το ταχύτερο η Ιατρική Μονάδα και το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής. Εγώ θα ενημερώσω την ΥΠΑ . Κωνσταντίνε ποιος είναι;"
"Λυπάμαι Βίβιαν, λυπάμαι πραγματικά. Δεν είναι ένας ο νεκρός... Βρήκαμε και τους δύο σε μικρή απόσταση μεταξύ τους... Λυπάμαι ειλικρινά Βίβιαν... Δυστυχώς χάθηκαν και οι δύο... Και ο Πάνος και ο Μάκης..."
Στο άκουσμα του ονόματος του Μάκη, ο ασύρματος έφυγε από τα χέρια της Βίβιαν και έπεσε με δύναμη στο έδαφος. Η Βίβιαν έδειξε να καταρρέει και μόλις που πρόλαβε ο Παύλος να την πιάσει και να την κρατήσει δυνατά, για να μην σωριαστεί και αυτή όπως ο ασύρματος στο έδαφος. Την ίδια στιγμή η Μαρία είχε σηκώσει από κάτω τον ασύρματο που συνέχιζε να εκπέμπει.
"Τι να πω ρε Βίβιαν... Τι να πω. Από τους τρεις Αετούς που μπήκαν στα καταιγιδοφόρα σύννεφα, μόνο ο Καμπέρος φαίνεται ότι σε άκουσε και γλίτωσε... Τι να πω... Οι άλλοι γιατί δεν κατέβηκαν; Πρέπει να γυρόφερναν για ώρα μέσα στην καταιγίδα... Θεέ μου, αν είναι δυνατόν να έγινε τέτοιο κακό... Δεν μπορώ να το πιστέψω..."
Το πρόσωπο του Παύλου είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μια σκληρή και ανέκφραστη μάσκα. Τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου, είχαν κάνει τον Παύλο να φέρει στη σκέψη του αυτόν που αποκαλούν... Χάρο. Παλιότερα όταν ήταν μικρός, είχε ακούσει ιστορίες για το Χάρο. Με τον πατέρα του συνήθιζαν να κάνουν εκδρομές στα χωριά της ορεινής Κρήτης. Ειδικά στα Ανώγεια. Εκεί πάνω, ο γυναικείος πληθυσμός και τα παιδιά πήγαιναν για ύπνο νωρίς. Ο Παύλος όμως αντί να κοιμάται, κούρνιαζε κοντά στον πατέρα του τα βράδια. Τότε που ο Θωμάς Γαλανός, καθόταν να πει μια ρακή με τους "σοφούς" γέροντες του Ψηλορείτη. Εκεί ο Παύλος είχε ακούσει κάποιον γέροντα που ορκιζόταν ότι είχε δει το Χάρο. Για λίγο. Από... λάθος. Ήταν όμορφος ο Χάρος, είχε πει στο Θωμά ο γέρος, σαν να ήξερε ότι ο Θωμάς, θα τον συναντούσε σύντομα μέσα στο φλεγόμενο Φ-84. Ναι! Ο Χάρος ήταν πολύ όμορφος άνδρας. Με αστραφτερή πανοπλία και κοφτερό σπαθί, καβάλα σε ένα αγέρωχο άτι με διαμαντοστόλιστη σέλα. Είχε κοιτάξει το γέρο και βλέποντας τον τρόμο στα μάτια του, είχε κουνήσει το κεφάλι λέγοντας, "Όχι ακόμη... Όχι ακόμη". Κι' έτσι απλά, όπως είχε κάνει την εμφάνιση του, αλαφροΐσκιωτος με την πνοή του ανέμου, έτσι, με την ίδια πνοή και αύρα είχε εξαφανιστεί.
Όμως ο Χάρος στην Τουρτοφωλιά, δεν είχε δώσει στους δύο συναθλητές του Παύλου καμιά αναβολή. Δεν είχε δόση αναβολή ούτε στον Μάκη, αλλά ούτε και στον Πάνο, το νέο το παιδί από την Έδεσσα. Γιατί παιδί ήταν ο Πάνος, όχι μεγαλύτερος από 16 χρονών. Ο Παύλος τον είχε γνωρίσει πριν τρεις μέρες και μαζί είχαν πιει ένα ποτήρι κρασί στο ταβερνάκι του χωριού. Μια παράξενη ανατριχίλα διαπέρασε τον Παύλο, συνειδητοποιώντας το πόσο κοντά του είχε περάσει ο... Χάρος. Χωρίς καν, να προλάβει να τον δει. "Καλύτερα..." σκέφθηκε, "καλύτερα". Αν και κάπου βαθιά μέσα του ο Παύλος, θα ήθελε να δει και με τα μάτια του, αν ο Χάρος ήταν τόσο... όμορφος, όσο τον είχε περιγράψει εκείνος ο γέρος από τον Ψηλορείτη.
Η Βίβιαν έδειχνε να συνέρχεται. Τα μάτια της έριξαν ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη στον Παύλο και έκανε μια κίνηση προς το μέρος που βρισκόταν η Μαρία για να πάρει τον ασύρματο. Ύστερα χωρίς να κοιτάζει τον Παύλο, του μίλησε αργά, στοργικά, σαν "δικός" του άνθρωπος.
"Έκανες πολύ καλά που ακολούθησες χωρίς αντιρρήσεις τις οδηγίες μου. Προσπάθησε να θυμάσαι το σημερινό γεγονός και στο μέλλον, όταν πετάς με πολεμικό. Να σέβεσαι τα στοιχεία της φύσης, για να σε... σέβονται και αυτά".
"Τι να πω ρε Βίβιαν... Τι μπορώ να πω μετά απ' όλα αυτά. Δεν βρίσκω λόγια να σ' ευχαριστήσω. Αν δεν... ούρλιαζες να τα παρατήσω και να προφυλαχθώ, θα ήμουν και εγώ στη... λίστα".
"Δεν χρειάζεται να σκοτωθείς για να πάρεις κάποιο τρόπαιο ή μια καλύτερη κατάταξη Παύλο. Εδώ βρισκόμαστε γιατί αγαπάμε και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε. Να πετάμε σαν τα πουλιά. Ελεύθεροι. Από την άλλη μεριά ο καθένας από εμάς πρέπει να προστατεύει τον άλλο. Είμαστε μια οικογένεια..."
"Αλήθεια Βίβιαν πως ήξερες ότι μπαίναμε σε καταιγίδες;"
"Όχι εγώ Παύλο, όχι εγώ..."
"Τότε ποιος;"
Και πριν προλάβει να απαντήσει η Βίβιαν, μπήκε στη μέση η Μαρία.
"Στο είπα κύριε Παύλο μας αλλά δεν με πίστευες. Εκείνο το ψηλό το παλικάρι..."
"Τι λέει ρε Βίβιαν, η αδελφή μου;"
"Ναι Παύλο, θα σου φανεί παράξενο, αλλά ήταν εδώ κάποιος από τους θεατές που πρέπει να τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες σήμερα. Σοβαρολογώ. Αλλά όχι στους Αετούς, καμιά σχέση. Στα σύννεφα..."
"Στα σύννεφα; Καλά τι φρούτο εξωτικό ήταν αυτό;" σχολίασε υποτιμητικά ο Παύλος.
"Δεν γνωρίζω τι φρούτο ακριβώς ήτανε, αλλά σ' αυτό το φρούτο χρωστάς τη ζωή σου. Όπως ξέρεις, πέρα από την πρόγνωση της ΕΜΥ, δεν έχουμε κάποια άλλη μετεωρολογική υποστήριξη. Επαγγελματίες προγνώστες δεν ήμασταν και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Αυτό το... φρούτο, μπορεί να μην ήτανε μετεωρολόγος, αλλά φαινόταν να ξέρει τα πάντα από τα νέφη και τις καταιγίδες..."
"Καλά, όνομα δεν έχει αυτό το... το... φρούτο;"
"Όνομα θα έχει Παύλο μου, αλλά εγώ τον έβλεπα για πρώτη φορά εδώ πάνω στην Τουρτοφωλιά. Μέσα στην ένταση των γεγονότων δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομα του και τώρα δεν τον βλέπω εδώ γύρω. Το... φρούτο αυτό, μας είπε ότι η περιοχή έχει γεμίσει καταιγίδες. Αυτός στάθηκε δίπλα μου όταν προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί σας. Τις οδηγίες που μου έδινε σας μετέφερα. Δυστυχώς για τον Πάνο και το Μάκη δεν μπόρεσαν να τις ακούσουν... Πάντως ένα είναι βέβαιο. Αν αναπνέεις ακόμα, το οφείλεις σε αυτό το... φρούτο".
Ο Παύλος ξεροκατάπιε, καταλαβαίνοντας ότι είχε βιαστεί να χαρακτηρίσει το "σωτήρα" του.
"Και που είναι τώρα, να του πω ένα ευχαριστώ τουλάχιστον;"
"Δεν ξέρω Παύλο. Δεν τον βλέπω εδώ γύρω... Συγνώμη τώρα, αλλά πρέπει να κατέβω στον κάμπο..."
Και λέγοντας τα λόγια αυτά, η Βίβιαν μπήκε στο αυτοκίνητο της και ξεκίνησε για τον κάμπο με μάτια υγρά. Ο θόρυβος από τις σειρήνες των περιπολικών της αστυνομίας και των νοσοκομειακών έσχιζαν τον αέρα της Τουρτοφωλιάς. Ο Παύλος κοίταξε για λίγο τη Μαρία πριν καταφέρει να ψελλίσει.
"Βλέπεις πουθενά αυτό το παιδί με τα σύννεφα;"
Το βλέμμα της Μαρίας πλανήθηκε στο χώρο γύρω τους. Το παιδί με τα σύννεφα δεν φαινόταν πουθενά.
"Όχι Παύλο. Δεν τον βλέπω και ίσως να μην τον ξαναδούμε ποτέ. Ο άνθρωπος αυτός δεν φαινόταν να είναι σχετικός με τους αγώνες. Απ' ότι κατάλαβα, επισκέπτης ήταν στην Τουρτοφωλιά και μάλιστα όχι σε χαρμόσυνη μέρα. Πάντως αν μη τι άλλο, ένα πράγμα έμαθα σήμερα..."
"Ποιο;"
"Ότι όλοι οι φύλακες άγγελοι, δεν έχουν κατ' ανάγκη φτερά... Γιατί φαίνεται ότι εκείνο το παλικάρι, ήταν ο δικός σου φύλακας άγγελος..."
Η Βίβιαν είχε φθάσει στο σημείο πτώσης του Μάκη. Στο άψυχο κορμί του, κάποιος μπορούσε να δει τα έντονα κτυπήματα από τη σφοδρή πρόσκρουση του Μάκη στο έδαφος. Επάνω του όμως, υπήρχαν και άλλα ίχνη. Καψίματα πάνω στο δέρμα του, φανέρωναν ότι είχε υποστεί κτυπήματα από αστραπές. Οι μικροί παγοκρύσταλλοι που έλιωναν σε διάφορα σημεία του προσώπου του, μαρτυρούσαν τα ίχνη της ισχυρής παγοποίησης που είχε υποστεί. Τα πανίσχυρα ρεύματα της καταιγίδας, που ξεπερνούσαν τα 5,000 πόδια το λεπτό, τον είχαν οδηγήσει σε ελάχιστο χρόνο μέσα στο στρώμα παγοποίησης . Μέσα σ' ένα περιβάλλον με "παγωμένες " σταγόνες, ο Μάκης ήταν το εύκολο "θύμα". Πάνω του άρχισαν να παγώνουν δισεκατομμύρια συννεφο-σταγόνες.
Ο Μάκης προσπαθούσε απεγνωσμένα να αναπνεύσει. Στα ύψη, που με δύναμη γίγαντα τον έσπρωχνε η καταιγίδα, υπήρχε ελάχιστο οξυγόνο. Είχε ήδη υποστεί υποξυγονία , όταν ήρθαν τα χειρότερα. Η παγοποίηση του απέκλεισε όλες τις εισόδους αέρα, σκεπάζοντας τον με ένα παχύ στρώμα "υαλόπαγου ". Ένα στρώμα διάφανου "θανατηφόρου" πάγου, που θα τον οδηγούσε μοιραία στην ασφυξία. Το τέλος για το Μάκη δεν άργησε να έρθει. Και να μην ερχόταν από την παγοποίηση, τα πολλαπλά κτυπήματα από τις αστραπές, δεν θα του έδιναν καμιά ευκαιρία. Ακόμα και όταν ο Μάκης, από την περιοχή των ανοδικών, πέρασε στην περιοχή των καθοδικών ρευμάτων.
Ο Αετός ακυβέρνητος αφέθηκε στη μοίρα του, βρισκόμενος σε περιβάλλον έντονων καθοδικών ρευμάτων. Ανάμεσα σ' ένα μείγμα από εκατομμύρια μεγάλες σταγόνες βροχής και χαλαζοκόκκους, που αναζητούσαν διέξοδο προς την επιφάνεια του εδάφους. Σαν μια μάζα από βαρίδια, ο Μάκης και ο Αετός του κατέπεσαν με μεγάλη ταχύτητα στο έδαφος. Το ταχύμετρο του Μάκη, που βρέθηκε αρκετά μέτρα μακριά του, είχε τη βελόνα του "καρφωμένη" στα 160 μίλια την ώρα. Το ταχύμετρο του Μάκη ήταν κολλημένο στο 160, η θλίψη όμως στην οικογένεια των αιωροπτεριστών, είχε "κολλήσει" στο... άπειρο.

θέλουμε εδώ αυτόν που θέλει και αξίζει να είναι εδώ ...

μια φωλιά που γεννά αετούς...

Οι σκέψεις του Παύλου συνέχισαν να πετούν και πάλι στον ουρανό της μνήμης και του χρόνου, για να προσγειωθούν μερικά χρόνια πίσω, στην Αθήνα, κάποιο γλυκό πρωινό του Σεπτέμβρη. Αλήθεια, πόσο σημαντικό για τον Παύλο, ήταν εκείνο το πρωινό. Θυμόταν τον εαυτό του να μην έχει κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ. Η αγωνία του για την επομένη, που θα ήταν η πρώτη του μέρα σαν Ίκαρος, έκανε τη ψυχή του να γεμίζει με ανάμεικτα συναισθήματα ικανοποίησης και περηφάνιας. Και η πολυπόθητη μέρα, έκανε τελικά το χατίρι στον Παύλο και... ξημέρωσε.
Οι νέοι Ίκαροι είχαν μαζευτεί από νωρίς, σαν ένα μεγάλο σμήνος μέλισσες στα Κάτω Πατήσια. Μια σειρά από "Υπηρεσιακά" λεωφορεία βαμμένα στο βαθύ μπλε, ήταν παρκαρισμένα στη σειρά. Σε λίγο θα ξεκινούσε η επιβίβαση των Πρωτοετών Ικάρων για το πρώτο τους "επίγειο" πέταγμα προς την Αεροπορική Βάση Δεκέλειας, στο Τατόι, την έδρα της Σχολής Ικάρων. Ο Παύλος σε μια γωνιά περίμενε ανυπόμονος την ώρα που θ' άρχιζε η επιβίβαση τους στα λεωφορεία. Οι "δικοί" του άνθρωποι, τον είχαν φέρει με το παλιό οικογενειακό αμάξι και είχαν προτείνει να καθίσουν για λίγο να του κάνουν παρέα.
Όμως ο Παύλος, είχε αρνηθεί. Δεν ήταν το "πρωτάκι" με τα κοντά παντελονάκια, που θα ξεκινούσε την πρώτη τάξη του Δημοτικού. Με τη "μαμά" του να στέκεται ώρες ολόκληρες πίσω από τα κάγκελα, κρατώντας το "αυγουλάκι" του γιου της. Έτσι και αλλιώς, αυτό δεν είχε γίνει ποτέ. Πως ήταν δυνατό να γίνει εκείνη τη μέρα.
"Μητέρα άντε στο καλό. Και εσύ και η Μαρία. Αύριο, μπορεί να πετάω αεροπλάνο. Τι φαντάζεστε; Ότι θα σας έχω στο φτερό με καμιά τυρόπιτα στο χέρι;"
"Καλά Παύλο μου, όπως νομίζεις. Να προσέχεις αγόρι μου σε παρακαλώ..." ήταν τα λόγια της Δήμητρας, που ετοιμάστηκε να αποχωρήσει παρά τη θέληση της.
"Γεια σου μεγάλε μου αδελφέ! Αυριανέ κυρίαρχε των αιθέρων!" τον είχε προσφωνήσει περιπαιχτικά η Μαρία. Περισσότερο για να κρύψει τη συγκίνηση της παρά για να τον πειράξει. "Όλες οι φίλες μου θα κάνουν ουρά για το ποια θα διαλέξεις..." συμπλήρωσε με νόημα η Μαρία.
"Εσύ να αφήσεις τα ερωτικά κατά μέρος. Είσαι μικρή ακόμα..." πήρε το αυστηρό ύφος του μεγάλου αδελφού ο Παύλος.
"Μικρό είναι το μάτι σου..." βιάστηκε να απαντήσει η Μαρία, παίρνοντας θέση για "καυγά".
"Ελάτε τώρα και οι δύο σας... Μην αρχίζετε, μέρα που είναι..." επενέβη η Δήμητρα, σκουπίζοντας ένα δάκρυ που είχε προβάλει δειλά στην άκρη των ματιών της.
Ο Παύλος έσφιξε δυνατά τη μητέρα του και μετά κοιτάχτηκαν. Στα μάτια του γιου της, η Δήμητρα είδε αυτό που έβλεπε πιο παλιά και στα μάτια του πατέρα του Παύλου. Αγάπη για τη ζωή. Περιφρόνηση για το θάνατο. Ήταν αντίθετη από την αρχή με την επιλογή του Παύλου για τη Σχολή Ικάρων. Τώρα όμως μέσα της, φώλιαζε μόνο υπερηφάνεια. Η Δήμητρα αγαπούσε την Πολεμική Αεροπορία. Ήταν κάτι που το αισθάνθηκε από την πρώτη στιγμή που η ματιά της έπεσε στο Θωμά Γαλανό. Ίσως γιατί εκείνη την ημέρα, ο Θωμάς φορούσε στολή.
Ίκαρος στη Σχολή ήταν ο Θωμάς, όταν εκείνο το απόγευμα οι ματιές τους συναντήθηκαν κάτω από την τέντα ενός ζαχαροπλαστείου. Η Δήμητρα ήταν στο πρώτο έτος της Φιλοσοφικής. Έβρεχε "καρεκλοπόδαρα" και ήταν και οι δύο τους χωρίς ομπρέλα. Ο Θωμάς φορούσε την άσπρη καλοκαιρινή στολή εξόδου και η Δήμητρα για πολλές μέρες, σημείωνε στο ημερολόγιο της, ότι είχε συναντήσει έναν άγγελο ντυμένο στα λευκά. Με χρυσό "σπαθάκι" και χρυσά κουμπιά. Και με πράσινα μάτια. Τόσο πράσινα, που θα έκαναν πολλά σμαράγδια να σκάσουν από τη ζήλια τους. "Πίνο Σιβέστερ", τον φώναζε κάποιες φορές το Θωμά, η Δήμητρα. Από την κολόνια στο μικρό μπουκαλάκι, με εκείνο το βαθύ κυπαρρισί χρώμα. Τόσο πράσινα ήταν τα μάτια του Θωμά. Αμέσως κατάλαβαν ότι ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια και ο Θωμάς της πρότεινε γάμο. Όμως έπρεπε να περιμένουν την άδεια της Υπηρεσίας γι' αυτόν το γάμο. Η οποία... δεν ερχόταν.
Η Δήμητρα σαν φοιτήτρια, είχε πάρει μέρος σε κάποιες από εκείνες τις "αμφιλεγόμενες" πορείες ειρήνης. Ο Θωμάς Γαλανός αγνόησε τα πάντα. Είχε ήδη ορκισθεί Ανθυποσμηναγός και ο γάμος τους έγινε κρυφά, χωρίς την άδεια της Υπηρεσίας. Αργότερα, πολύ αργότερα, θα γινόταν και η αναγνώριση του γάμου από την Υπηρεσία. Πήρε κάποια χρόνια. Παρ' όλα αυτά όμως, η Δήμητρα δεν είχε νιώσει ούτε για μια στιγμή, κακία για την Αεροπορία. Ποτέ της δεν είχε αισθανθεί θυμό ή πίκρα. Ακόμα και εκείνο το βράδυ, που ο πατέρας του Παύλου έπεφτε με το φλεγόμενο μαχητικό. Με τις φλόγες να τρώνε τις ίδιες του τις σάρκες. Ακόμα και τότε. Γλυκύφθογγη ήταν η Δήμητρα για την Αεροπορία. Και η μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό, ήταν το γεγονός ότι η Δήμητρα ένιωθε πραγματικά περήφανη για το γιο της, που σε λίγες ώρες θα περνούσε την πύλη της Σχολής Ικάρων. Απλά ήταν μάνα. Και σαν μάνα, δεν ήθελε με τίποτα να ξαναδεί το σπίτι της να βυθίζεται σε πένθος γι' άλλη μια φορά.
Η αγκαλιά του Παύλου με την αδελφή του, ήταν πολύ πιο σύντομη αλλά το ίδιο ουσιαστική. Ο Παύλος αισθάνθηκε τα ζεστά δάκρυα της Μαρίας στο μάγουλο του και μέσα του αναρίγησε. Ετοιμάστηκε να αρθρώσει κάτι, αλλά δεν μπόρεσε. Το ίδιο και η Μαρία. Το μόνο που κατάφερε τελικά να κάνει η Μαρία, ήταν να "σημαδέψει" με το δεξί της δείκτη τον Παύλο και αμέσως μετά, να φέρει το χέρι της πάνω στην καρδιά της. Και αμίλητοι και οι δυο τους, αποχωρίστηκαν.
Και ξαφνικά ο Παύλος αισθάνθηκε ένα χέρι. Ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο και μια φωνή που την άκουγε για πρώτη φορά, από κάποιον που καθόταν στο πεζούλι δίπλα του. Κάποιον που είχε δει όλη τη σκηνή του αποχαιρετισμού.
"Κουράγιο φίλε, δεν πρόκειται να μας σκοτώσουν. Για αεροπόροι πάμε..."
Ο Παύλος γύρισε με έκπληξη και είδε ένα συνομήλικό του να του χαμογελά και να του προτείνει το χέρι. "Με λένε Αλέξανδρο Λιασμά, έχω περάσει στο τμήμα Ιπταμένων..." συνέχισε να μιλά και να χαμογελάει.
"Εμένα με λένε Παύλο. Παύλο Γαλανό και έχω περάσει και εγώ στο τμήμα Ιπταμένων..."
"Φίλε μου, χαίρομαι που σε γνωρίζω..." του είχε απαντήσει ο Αλέξανδρος. "Επιτέλους να δούμε και από κοντά το Γαλανό που μας σάρωσε όλους στις βαθμολογίες..."
"Υπερβολές..." απάντησε ο Παύλος.
"Τι υπερβολές ρε Παύλο. Εγώ με το ζόρι ήρθα τριακοστός πέμπτος... Πάντως μπράβο, το άξιζες..."
"Ευχαριστώ..."
"Στεναχωριόμουν που οι δικοί μου δεν ήταν εδώ, αλλά είδα τη φάση με τους δικούς σου και είπα καλύτερα έτσι. Πιο στεγνά..."
"Α, είδες που μας πήραν όλους τα δάκρυα; Το περίμενα. Χρυσούς τους έκανα να καθίσουν σπίτι. Αλλά όσο και να μιλάς στους δικούς σου, χαμένα πάνε τα λόγια σου..."
"Τι να σου πω Παύλο. Εγώ κατάγομαι από τον Ορχομενό. Ο πατέρας μου αυτήν την ώρα θα έχει τέσσερις ώρες στο χωράφι. Θα ήταν κρίμα και μεγάλη ταλαιπωρία να κατεβάσω τους δικούς μου στην Αθήνα για ένα απλό γεια. Θα έρθουν όμως στην Ορκωμοσία μας. Θα χαρώ πολύ να στους γνωρίσω..."
"Θα χαρώ και εγώ να σου γνωρίσω τους δικούς μου. Τη μητέρα και την αδελφή μου δηλαδή. Πατέρα δεν έχω..."
Το σύνθημα για να αρχίσει η επιβίβαση τους διέκοψε και όλα τα παιδιά άρχισαν να επιβιβάζονται στα λεωφορεία. Ο Παύλος κάθισε με τον Αλέξανδρο στην πρώτη θέση όπως μπήκαν αριστερά, αφού όλοι προσπερνούσαν τις πρώτες θέσεις επιδεικτικά και κατευθύνονταν προς τα πίσω καθίσματα. Η διαδρομή ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη για τον Παύλο, που διαπίστωνε ότι είχε κάνει ένα φίλο πριν καλά, καλά, αρχίσει την καριέρα του στην Αεροπορία.
Το λεωφορείο του Παύλου ήταν το τρίτο στη σειρά και καθώς περνούσε την πύλη του Τατοΐου, δεν θα είχε κάνει ούτε πενήντα μέτρα όταν φρενάρισε απότομα. Ένας φωτεινός σηματοδότης στην άκρη του δρόμου είχε ανάψει και ο οδηγός "κοκάλωσε" το λεωφορείο. Αριστερά του δρόμου δεν φαινόταν τίποτα εκτός τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου. Από τη δεξιά μεριά όμως ξεκινούσε ένας μεγάλος διάδρομος, ο διάδρομος προσγείωσης του Τατοΐου.
Και ενώ όλοι κοιτούσαν το αχανές και ατελείωτο... του διαδρόμου στα δεξιά τους, ένας οξύς θόρυβος από μηχανή, τους έκανε να στραφούν αριστερά. Για τον Παύλο και τον Αλέξανδρο, η θέση τους αποδείχθηκε... πρώτο τραπέζι πίστα. Το θέαμα έκανε τις καρδιές όλων να σκιρτήσουν. Ένα μικρό εκπαιδευτικό αεροσκάφος, τύπου Τσέσνα Τ-41 "Μασκαλέρο ", βρισκόταν στην τελική φάση της προσγείωσης, λίγα μόνο μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο μοναδικός χειριστής του Τ-41, προφανώς Αξιωματικός Εκπαιδευτής, έριξε μια γρήγορη ματιά στο λεωφορείο και χαμογέλασε πλατιά. Ο Επισμηναγός Χρήστος Σκωλέμης, ένας από τους Εκπαιδευτές της 360 ΜΑΕ (Μοίρας Αρχικής Εκπαίδευσης), δεν μπόρεσε να κρατηθεί και μονολόγησε δυνατά μέσα από τον ασύρματο,
"Ω ρε πελατεία που πλάκωσε σήμερα..."
Το φανάρι έγινε πράσινο, αλλά τα βλέμματα όλων, συνέχιζαν να κοιτάνε μαγνητισμένα το Τ-41 του Επισμηναγού Σκωλέμη, που μετά από μια υποδειγματική προσγείωση, τροχοδρομούσε προς το αντίθετο άκρο, έχοντας μόλις προσπεράσει το μεγάλο Υπόστεγο Συντήρησης. Και όταν τα μάτια του Παύλου ξεκόλλησαν επιτέλους από το Μασκαλέρο, μπόρεσαν να δούνε και άλλες ομορφιές. Το Τατόι έμοιαζε σαν ένας επίγειος παράδεισος. Η πυκνή βλάστηση το έκανε να δείχνει σαν ένα αχανές πευκοδάσος, ενώ μέσα του, χιλιάδες μικρά φτερωτά πλάσματα είχαν πιάσει από νωρίς το τραγούδι. Το λεωφορείο του Παύλου σταμάτησε στο "Νότιο μέρος" της Σχολής, σε μια πλακόστρωτη και απόλυτα συμμετρική ορθογώνια πλατεία. Στην πλατεία που ο ιδρώτας του Παύλου και των άλλων Πρωτοετών, θα "νότιζε" κάθε της μικρή γωνίτσα.
Οι πόρτες του λεωφορείου άνοιξαν και οι Πρωτοετείς άρχισαν να κατεβαίνουν. Η διαδικασία υποδοχής των "νέων" είχε ξεκινήσει. Τεταρτοετείς βαθμοφόροι κρατώντας καταστάσεις με ονόματα, "τσέκαραν" τους νεοαφιχθέντες.
"Πως λέγεσαι εσύ νέε μου;" ακούστηκε η φωνή ενός Τεταρτοετή Επισμηνία με διακριτικά ιπταμένου.
"Γαλανός Παύλος".
"Α, μάλιστα. Είσαι και Αρχηγός Σειράς..." μουρμούρισε μετά από λίγο ο Επισμηνίας, αφού βρίσκοντας το όνομα του Παύλου, κοίταξε και τη σειρά εισαγωγής του.
"Δεν μου λες νέε μου, αυτόν το σάκο που σέρνεις μαζί σου, γιατί τον κουβάλησες; Δεν γνωρίζεις ότι δεν χρειάζεσαι τίποτα από τον... έξω κόσμο; Θα χρησιμοποιείς αυτά που θα σου δώσουμε εμείς και μόνο αυτά. Κατάλαβες;"
Η φωνή του Επισμηνία είχε ένα τόνο που δεν σήκωνε την παραμικρή αντίρρηση.
"Μάλιστα..." ήταν το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει ο Παύλος.
"Ωραία. Και τώρα άσε το σάκο σου εδώ και μπες στη γραμμή για να πάρεις τον ιματισμό σου. Κάνε γρήγορα και όταν τελειώσεις θα έρθεις πάλι σε μένα. Το πρόγραμμα εκτός των άλλων περιλαμβάνει και... κουρεματάκι, δωρεάν..."
"Μάλιστα κύριε Επισμηνία..." απάντησε ο Παύλος. Και αφού άφησε το σάκο του σε μια γωνιά, ξεκίνησε να πάει προς την άλλη άκρη της πλατείας, όπου ήταν στημένοι κάποιοι πάγκοι. Υπαξιωματικοί του Εφοδιασμού μοίραζαν τον προβλεπόμενο ρουχισμό στους Πρωτοετείς, που ακολουθούσαν μια σειρά. Τελειώνοντας, έβαζαν όλα τους τα ρούχα, τα παπούτσια και τα άλλα βασικά είδη υγιεινής σ' ένα τεράστιο σάκο της Αεροπορίας. Λίγο πριν απομακρυνθεί ο Παύλος διερωτήθηκε πως θα βρει και πάλι τον Επισμηνία, μιας και αυτός είχε στραφεί ψάχνοντας για το επόμενο "θύμα" του. Κομπιάζοντας λίγο, τόλμησε μία και μοναδική ερώτηση.
"Με συγχωρείτε κύριε Επισμηνία, αλλά ποιο είναι το όνομα σας; Ξέρετε για να είμαι σίγουρος ότι θα σας βρω και πάλι..."
"Δεν μου λες νέε μου τι μήνα έχουμε;"
"Σεπτέμβριο, κύριε Επισμηνία..."
"Πολύ ωραία λοιπόν. Για σένα από εδώ και πέρα θα είμαι ο Μαύρος Σεπτέμβρης... Ο Επισμηνίας Μπλακ Σεπτέμπερ, κατάλαβες;" και με τα λόγια αυτά έκανε νόημα στον Παύλο να προχωρήσει προς τους πάγκους, για να παραλάβει τον ιματισμό του... Στολές, άρβυλα, ημι-άρβυλα, παπούτσια, αθλητικά, φόρμες, οδοντόβουρτσες, σαπούνια, σαμπουάν, μπουρνούζι...
Ο Παύλος σ' ελάχιστο χρονικό διάστημα, βρέθηκε να κουβαλάει έναν θεόρατο γαλάζιο σάκο της Αεροπορίας και παράλληλα να ψάχνει για το Μπλακ Σεπτέμπερ. Τον βρήκε και αυτός με τον καλό του το λόγο, τον έστειλε κατευθείαν για κούρεμα. Στο κουρείο, συνειδητοποίησε σε κάποια στιγμή, ότι τα πλούσια μαλλιά του, που τα είχε αφήσει όλο το καλοκαίρι να μεγαλώσουν, τον κοίταγαν με απορία από το πάτωμα. Η ώρα περνούσε και μετά από το κούρεμα, έπρεπε να βρει και πάλι το Μπλακ Σεπτέμπερ. Τον άκουσε από μακριά που είχε βάλει τις φωνές σε κάποιον άλλον Πρωτοετή. Περίμενε τη σειρά του.
"Α εδώ είσαι πουλάκι μου, Γαλανέ... Ακόμα δεν μπήκαμε στη Σχολή και τεμπελιάζουμε;" ήταν το πρώτο σχόλιο του Επισμηνία μόλις είδε τον Παύλο "γουλί", να σέρνει και πάλι τον τεράστιο σάκο του. "Λοιπόν άκουσε εδώ νέε μου. Φεύγεις και πηγαίνεις στον πρώτο θάλαμο της Δεύτερης Μοίρας. Η Δεύτερη Μοίρα είναι στο δεύτερο όροφο. Θαλαμάρχης σου είναι ο Αρχισμηνίας Καλέρης. Μπαίνεις από αυτή εδώ την είσοδο, ανεβαίνεις από τις σκάλες στον πάνω όροφο και πηγαίνεις στο θάλαμο του κυρίου Καλέρη. Γκέκε; Το κατάλαβες; Εμπρός τι με κοιτάς; Πάλι τεμπελιάζεις; Πάρε τα πόδια σου..."

 
 
ο άνδρας κάνει τη γενιά, και όχι η γενιά τον άνδρα ...

μικρή κόλαση, μεγάλες προσδοκίες...

Και ο Παύλος άρχισε να παίρνει τα πόδια του. Μπαίνοντας στον πρώτο θάλαμο της Δεύτερης Μοίρας παρατήρησε ότι υπήρχαν δέκα κρεβάτια. Πέντε από τη μια μεριά και πέντε από την άλλη. Το πρώτο μπαίνοντας δεξιά ήταν του θαλαμάρχη του, του Κοσμά Καλέρη, που ήταν και ο Μοίραρχος της Δεύτερης Μοίρας. Ένας δευτεροετής Ίκαρος, ο Παναγιώτης Τηλιόπουλος, που ήταν ήδη μέσα στο θάλαμο, προσφέρθηκε να τον βοηθήσει. Του έδειξε το κρεβάτι του και τα πρώτα βασικά πράγματα που έπρεπε να μάθει εντός της ημέρας. Ο Παύλος έμαθε σε χρόνο ρεκόρ, πως να τακτοποιεί τα πράγματα του στη ντουλάπα, τις πετσέτες του στην κρεμάστρα και πως να στρώνει σωστά το κρεβάτι του. Ο Θαλαμάρχης του ήρθε λίγο αργότερα. Αυτό που παρατήρησε ο Παύλος ήταν, ότι ο Καλέρης μπορεί να έφερε διακριτικά Αρχισμηνία, δεν φορούσε όμως διακριτικά ιπταμένου. Αργότερα θα μάθαινε ότι ο Καλέρης ήταν ο Αρχηγός του τμήματος μετεωρολόγων.
Ο Κοσμάς δεν ήταν μετεωρολόγος από το ξεκίνημα του στη Σχολή. Πριν από τρία χρόνια, ο Κοσμάς είχε περάσει στο τμήμα ιπταμένων και μάλιστα με καλή σειρά, στην πρώτη δεκάδα. Στο τέλος του χρόνου είχε καταφέρει να έρθει πέμπτος, κυρίως λόγω των βαθμολογιών του στα ακαδημαϊκά μαθήματα. Στις βαθμολογίες του αεροπλάνου, δεν ήταν και τόσο καλός. Ο Κοσμάς απλά δεν ήταν "χέρι". Πολλοί μπορούν και πετάνε, λίγοι όμως είναι "χέρια". Τον επόμενο χρόνο στην Καλαμάτα, ήρθαν και τα προβλήματα. Στην πρώτη κιόλας γνωριμία του Κοσμά με τα αεριωθούμενα τζετ Τ-37 .
Ο Κοσμάς βρέθηκε να ανήκει στο 20 με 25% των Ικάρων, που αποτυγχάνουν στο στάδιο αυτό. Ο Κοσμάς σε κάθε πτήση με το Τ-37, παρουσίαζε πρόβλημα ναυτίας. Τα γάντια πτήσης του, γέμιζαν από τον... εμετό του και η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Ο Κοσμάς έκλαψε πολλές φορές για την ατυχία του αυτή. Τελικά το πήρε απόφαση. Από τις επιλογές που είχε μπροστά του, επέλεξε να γίνει μετεωρολόγος. Συνειδητά, γιατί του άρεσε ότι είχε να κάνει με τον ουρανό και τις πτήσεις. Έστω και ήταν μόνο... σύννεφα. Παραδόξως τα σύννεφα, κατάφεραν τελικά να κερδίσουν τον Κοσμά, που δεν δυσκολεύτηκε να γίνει Αρχηγός του τμήματος.
"Ελπίζω να έχεις τελειώσει σύντομα... Κοίταξε τους άλλους να μαθαίνεις και κάνε γρήγορα για να μην το ξενυχτίσουμε τακτοποιώντας..." ήταν τα πρώτα λόγια του Κοσμά στον Παύλο.
"Μάλιστα κύριε Αρχισμηνία..."
"Μπα, βλέπω ξέρεις και τους βαθμούς ακόμα δεν ήρθες. Δεν πιστεύω να έχεις κανένα γνωστό στην Αεροπορία και μας τρελάνει στα τηλέφωνα;"
"Όχι κύριε Αρχισμηνία..."
"Γαλανός είπαμε... Δεν πιστεύω να έχεις καμιά σχέση με το Θωμά Γαλανό, τον παλιό αεροπόρο;"
"Ήταν πατέρας μου..."
Ο Κοσμάς Καλέρης έμεινε για λίγη ώρα αμίλητος. Μετά μίλησε κοιτώντας τον Παύλο στα μάτια. Ο Παύλος δεν θα ξεχνούσε ποτέ τα λόγια του Καλέρη.
"Ώστε εσύ είσαι ο γιος του Θωμά Γαλανού. Έχω ακούσει για τον πατέρα σου Γαλανέ. Μπορούσε να είχε εκτιναχθεί από το Φ-84 και να είχε γλιτώσει. Όμως ο πατέρας σου ήταν φτιαγμένος από ξεχωριστή στόφα. Ήταν από "στόφα" ηρώων. Έχεις βαρύ φορτίο Γαλανέ με αυτό το όνομα. Και τυχαίνει να έχεις και ένα επιπλέον φορτίο, από το χρυσό αστέρι που θα βρίσκεται στο δεξί σου χέρι. Αρχηγός Σειράς και γιος του Θωμά Γαλανού... Έχεις δουλειά εδώ πέρα Γαλανέ, πολύ δουλειά... Σου εύχομαι να παραμείνεις και αποφοιτήσεις Αρχηγός Σχολής... Αλλά να θυμάσαι πάντα. Το όνομα από μόνο του, δεν θα σου εξασφαλίσει τα διακριτικά ιπταμένου, ούτε και θα σε διατηρήσει... Αρχηγό Σειράς..."
Η μικρή "κόλαση" ξεκίνησε από το απόγευμα της πρώτης κιόλας μέρας. Όλοι οι πρωτοετείς με φόρμα εκπαίδευσης και άρβυλα, βρέθηκαν να τρέχουν αδιάκοπα επί ώρες στο Νότιο μέρος (στη γνωστή πλακόστρωτη πλατεία). Νωρίς το βράδυ, διακοπή για μπάνιο και φαγητό. Μετά συγκέντρωση στο Αμφιθέατρο για ανάλυση-τρομοκράτηση επί στρατιωτικών θεμάτων και τέλος "ταχυτάτη" κατάκλιση. Ύπνο έως την... ΕΓΕΡΣΗ... "Όλος ο κόσμος για... γυμναστική". Πολύ πριν φέξει ο ουρανός και λαλήσουν τα κοκόρια της Βαρυμπόμπης, όλη η Σχολή βρισκόταν στο Νότιο μέρος με φόρμες και όρεξη για πολλή... "δουλειά".
Και η πρώτη εβδομάδα πέρασε. Και φυσικά, για τυχόν έξοδο το Σαββατοκύριακο, ούτε λόγος να γίνεται. ’ντ' αυτού βρέθηκαν και πάλι όλοι μαζί, σαν φίλοι από τα παλιά, μια παρέα. Οι Τεταρτοετείς να σφυρίζουν σαν δαιμονισμένοι με τις σφυρίχτρες στο στόμα και οι Πρωτοετείς να τρέχουν ασταμάτητα σαν τρελά ηλεκτρόνια. Το τρέξιμο αν μη τι άλλο είχε και τις κοινωνικές του πτυχές. Δινόταν η ευκαιρία στον Παύλο να βλέπει τον Αλέξανδρο, που για κακή του τύχη είχε τοποθετηθεί στο θάλαμο του... Μπλακ Σεπτέμπερ.
Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί, ότι "πατέρας " του Αλέξανδρου, έμελλε να ήταν ο Επισμηνίας Ερρίκος Σωτηρίου. Ο Αλέξανδρος δεν θυμόταν να είχε σταματήσει να τρέχει ούτε λεπτό. Στο Νότιο μέρος έκανε προπόνηση για μαραθωνοδρόμος, ενώ στο θάλαμο με τα τόσα "Πους Απς" που έκανε, πήγαινε κατευθείαν για την άρση βαρών.
Το καλό για τον Παύλο ήταν, ότι δεν είχε πολλές φωνές και "ψαρώματα ". Ούτε στο θάλαμο, αλλά ούτε και στο τραπέζι. Ο Κοσμάς Καλέρης του εξηγούσε ήρεμα πως έχουν τα πράγματα. Ο Παύλος απλά ακολουθούσε. Στο θάλαμο, τα περισσότερα Πους Απς τα είχε "βάλει" από διερχόμενους Τεταρτοετείς, παρά από τον Κοσμά. Πάντως ο Παύλος προτιμούσε το Νότιο μέρος, από τα Πους Απς στο θάλαμο. Μετά τις πρώτες στροφές, έπιανε κλειστό "σχηματισμό" τον Αλέξανδρο και όταν έβρισκαν ευκαιρία λέγανε και καμιά κουβέντα.
Έτσι και εκείνη την Κυριακή το απόγευμα, που ο Παύλος έπιασε... σχηματισμό τον Αλέξανδρο και προσπάθησε να ανταλλάξει μερικές κουβέντες μαζί του. Μάταια όμως. Η ώρα περνούσε και δεν είχαν καταφέρει να ανταλλάξουν ούτε μια κουβέντα. Ο Αλέξανδρος δεν απαντούσε όσες φορές και να του μιλούσε ο Παύλος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το τρέξιμο του Αλέξανδρου είχε αρχίσει να γίνεται με δυσκολία. Μια, δυο φορές, που τα βλέμματα τους συναντήθηκαν, ο Παύλος τρόμαξε βλέποντας το πρόσωπο του Αλέξανδρου. Ήταν κάτασπρο, λες και το αίμα του είχε αποφασίσει να κάνει μετακόμιση. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Γιατί ο Αλέξανδρος στη συνέχεια, άρχισε να μένει πίσω και ο Παύλος αναγκάστηκε να τον προσπεράσει.
Και τότε έγινε. Ο Παύλος προσπαθώντας να κλείσει τον κύκλο για να "ξαναπιάσει" τον Αλέξανδρο, τον είδε από μακριά να έχει πέσει στο έδαφος και να έχει κουλουριαστεί. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Μπλακ Σεπτέμπερ, που για λόγους γοήτρου δεν ήθελε οι Πρωτοετείς του θαλάμου του, οι "γιοι " του, να δίνουν το κακό παράδειγμα και να "μπαλαφάρουν ", είχε σκύψει πάνω από τον Αλέξανδρο και ούρλιαζε με μανία.
"Σήκω πάνω ρε ψάρι ... Πως τολμάς και σταματάς; Αύριο θα πετάς μαχητικό στο Αιγαίο. Έτσι θα ξαπλώνεις στο αεροπλάνο; Σήκω αμέσως πάνω, μη σε πάρει και σε σηκώσει..."
Ο Παύλος αισθάνθηκε ένα πιάσιμο στην καρδιά του και προσπέρασε με τα γόνατα του να είναι κομμένα. Το ίδιο έκανε και στην επόμενη στροφή. Μόνο που ο Αλέξανδρος ήταν ακόμα διπλωμένος κρατώντας την κοιλιά του, ενώ την ίδια στιγμή, τα ουρλιαχτά του Σωτηρίου ακουγόντουσαν χιλιόμετρα μακριά.
"Ψάρι αν δεν σηκωθείς, θα σε λιώσω εδώ πέρα... Δεν θα προλάβεις να κάνεις βήμα..."
Και τότε ήταν που τα μάτια του Παύλου έψαξαν το δικό του "πατέρα". Ο Κοσμάς Καλέρης με φόρμα γυμναστικής βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά και συνομιλούσε με δύο άλλους Τεταρτοετείς. Εκεί κατευθύνθηκε ο Παύλος σαν "πύραυλος αέρος-αέρος". Είχε λίγες μόνο ημέρες στο θάλαμο του Καλέρη, αλλά καταλάβαινε από ένστικτο, ότι ο Κοσμάς ήταν ο μόνος που μπορούσε να βοηθήσει τον Αλέξανδρο εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να πλήρωνε ακριβά αυτή την "αναίδεια" του, αλλά ο Παύλος δεν δίστασε ούτε λεπτό.
"Τι έπαθες ψάρι μου, και βγήκες από το παραγάδι σου;" ήταν τα πρώτα λόγια του Κοσμά. "Μη μου πεις πως κουράστηκες για σήμερα;" συνέχισε ο Κοσμάς, ενώ μια αύρα χαμόγελου υπόβοσκε στην έκφραση του.
"Κύριε Αρχισμηνία, ζητώ συγνώμη αλλά ο συμμαθητής μου... ο Ίκαρος Πρώτης Αλέξανδρος Λιασμάς... αυτός που είναι διπλωμένος εκεί κάτω, έχει ανάγκη από βοήθεια. Τον ξέρω καλά... δεν το κάνει για να γλιτώσει το τρέξιμο... πρέπει να έχει πρόβλημα και να είναι πολύ σοβαρό..."
Ο Κοσμάς Καλέρης δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αυτιά του. Ένας Πρωτοετής, που κανονικά θα έπρεπε να είχε λιώσει από την εξαντλητική εκπαίδευση, αντί να κοιτά τον εαυτό του και πως να γλιτώσει καμιά στροφή, ερχόταν να ζητήσει τη βοήθεια του Θαλαμάρχη του, για κάποιον άλλον Πρωτοετή, ούτε καν του θαλάμου τους. Βέβαια άλλους Πρωτοετείς ο Κοσμάς δεν είχε, αφού τα άλλα δύο "αδέλφια" του Παύλου είχαν παραιτηθεί από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Το πρόγραμμα της Σχολής, δεν τους είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα.
Το βλέμμα του Παύλου είχε παγώσει κοιτάζοντας τον Καλέρη κατάματα. Συνέχιζε να στέκεται σαν μαρμαρωμένος στην απόλυτη στάση της προσοχής με τις γροθιές του σφιγμένες, περιμένοντας, "απαιτώντας" ουσιαστικά από τον Κοσμά, την άμεση λύση του "προβλήματος".
"Γύρισε αμέσως στη θέση σου ρε ψάρι που τολμάς να βγαίνεις από την "λιμνοθάλασσα" σου. Πως τολμάς βρε σκυλόψαρο και μας κάνεις υποδείξεις; Έχεις τρελαθεί εντελώς; Γύρισε αμέσως πίσω και να μην σε ξαναδώ μπροστά μου..." ήταν η απάντηση του Κοσμά που έκλεισε ανεπαίσθητα το μάτι στον Παύλο, θέλοντας να τον καθησυχάσει. Ήταν σημάδι ότι θα επιλαμβανόταν του θέματος. Η καρδιά του Παύλου φτερούγισε από χαρά.
Κι' έτσι και έγινε. Ο Παύλος γύρισε τροχάδην πίσω στη "λιμνοθάλασσα" του για να συνεχίσει τις στροφές, ενώ ο Κοσμάς ξεκινούσε προς το μέρος του Αλέξανδρου και του Μπλακ Σεπτέμπερ. Και στην επόμενη στροφή αυτό που είδε ο Παύλος έκανε το στομάχι του να γίνει μια μπάλα από μολύβι. Ο Κοσμάς κρατούσε από τον ώμο τον Αλέξανδρο, που σερνόταν δίπλα του με δυσκολία, ενώ μια άλλη ομάδα Τεταρτοετών απομάκρυνε ένα μαινόμενο Σωτηρίου από τον τόπο του συμβάντος. Οι σειρήνες του ασθενοφόρου, που ήταν πάντα σε ετοιμότητα όταν υπήρχε "δραστηριότητα" στο Νότιο μέρος, κάλυψαν προς στιγμή τις φωνές και τα προστάγματα του Νότιου μέρους. Ο Αλέξανδρος διακομιζόταν στο Ιατρείο της Μονάδας, έχοντας χάσει τις αισθήσεις του στην αγκαλιά του Κοσμά.
Την ίδια νύκτα ο Αλέξανδρος διακομίστηκε στο 251 ΓΝΑ (Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας) με οξεία γαστρορραγία και συμπτώματα υπερβολικής εξάντλησης. Και εκεί παράμεινε για δέκα ημέρες, παρ' όλο που από την τρίτη ημέρα, ο Αλέξανδρος ζητούσε να γυρίσει στη Σχολή. Ο Παύλος δεν έμαθε ποτέ τι ακριβώς είχε συμβεί μεταξύ Καλέρη και Σωτηρίου, αλλά ήταν βέβαιο ότι είχαν ανταλλαγεί βαριές κουβέντες, ακόμα και βρισιές. Κι' εάν δεν επενέβαιναν οι άλλοι Τεταρτοετείς, σίγουρα θα είχαν πιαστεί στα χέρια.
Για τον Παύλο ένα ήταν σίγουρο. Αισθανόταν απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Καλέρη. Ακόμα μεγαλύτερη όμως ήταν η χαρά του, όταν με την επιστροφή του Αλέξανδρου, ο Κοσμάς τον πήρε στο θάλαμο του. Το αξιοπερίεργο ήταν, ότι ο ίδιος ο Σωτηρίου το είχε ζητήσει από τον Κοσμά. Ο Σωτηρίου όπως και ο Κοσμάς, είχε επισκεφθεί τον Αλέξανδρο στο Νοσοκομείο. Στην τελευταία επίσκεψη του Σωτηρίου έγινε και αυτό, που ο Παύλος θεωρούσε αδιανόητο. Ο Σωτηρίου είχε ζητήσει συγνώμη από τον Αλέξανδρο. Ίσως αυτές οι τύψεις να τον είχαν κάνει, να ζητήσει από τον Κοσμά να πάρει τον Αλέξανδρο στο δικό του θάλαμο.
Και οι μέρες της βασικής εκπαίδευσης συνέχιζαν να περνάνε. Μετά τις δύο πρώτες βδομάδες, η ένταση της εκπαίδευσης φάνηκε να υποχωρεί κάπως. Από την τρίτη εβδομάδα, οι νέοι Ίκαροι θα έπρεπε να αρχίσουν τον Ακαδημαϊκό κύκλο μαθημάτων τους. Τώρα για ένα "καλό" τρέξιμο στο Νότιο μέρος, θα έπρεπε να μεσολαβήσει η πρωινή έγερση, η γυμναστική, το πρόγευμα, τα μαθήματα, το γεύμα και ένας πολύ μικρός ελεύθερος χρόνος. Μετά όπως ήταν αναμενόμενο, δουλειά και πάλι δουλειά στο Νότιο μέρος, που είχε αρχίσει εδώ και μέρες να πιάνει... υγρασία, από τον ιδρώτα των Πρωτοετών. Σ' αυτό το ρυθμό θα περνούσαν άλλες τρεις εβδομάδες, μέχρι την τελετή της Ορκωμοσίας.

και αν η μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω, θέλω του χάρου το φιλί μες στ' αεροπλάνο...

αεροπόρος θα γενώ στη γη να μην αγγίζω ...

Κόσμος είχε αρχίσει να καταφθάνει από νωρίς στο Νότιο μέρος. Αυτή τη φορά όχι για "τρέξιμο" βέβαια, αλλά για την Ορκωμοσία των Πρωτοετών Ικάρων. Η Ορκωμοσία αποδείχθηκε μια εξαιρετικά συγκινησιακή στιγμή για τον Παύλο.
"...ορκίζομαι να δώσω και την τελευταία ρανίδα του αίματος μου ..."
Τα μάτια του βούρκωσαν. Για τον Παύλο ήταν πέρα για πέρα βέβαιο. Σαν συμφωνία θανάτου. Αν ποτέ χρειαζόταν θα το έκανε. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς περιστροφές. Μέχρι και την τελευταία σταγόνα από το ίδιο του το αίμα. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι Αεροπόροι πριν απ' αυτόν.
Αμέσως μετά η παρέλαση. Και μετά ελεύθεροι. Οι αγκαλιές και τα φιλιά από τη μητέρα του και τη Μαρία έκαναν τον Παύλο να ξεχάσει τα πάντα εκείνη την ημέρα. Όλες τις ταλαιπωρίες της Βασικής Εκπαίδευσης. Στην ίδια κατάσταση βρισκόταν και ο Αλέξανδρος, που ήταν πνιγμένος και αυτός στις αγκαλιές των δικών του ανθρώπων. Σε κάποια στιγμή τα βλέμματα του Παύλου και του Αλέξανδρου συναντήθηκαν. Και αμέσως μετά οι δύο οικογένειες του Παύλου και του Αλέξανδρου έγιναν ένα. Η μητέρα του Παύλου μάλιστα, κάλεσε τους γονείς του Αλέξανδρου και τις δύο αδελφές του, για μεσημεριανό στο σπίτι. Έτσι και αλλιώς η Δήμητρα ετοίμαζε φαγητό για να φάει ένας λόχος, όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο πατέρας του Παύλου.
"Παύλο να πηγαίνουμε; Οι γονείς του Αλέξανδρου μπορούν να μας ακολουθήσουν. Ο μουσακάς, μας περιμένει..."
"Μια στιγμή μητέρα. Θέλω να σας γνωρίζω τον Αρχισμηνία μας. Κάπου εδώ τον πήρε το μάτι μου την τελευταία φορά... Πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσετε τον Κοσμά Καλέρη..."
Όμως η συνάντηση του Κοσμά με την οικογένεια Γαλανού, δεν ήταν γραφτό να γίνει εκείνη την ημέρα. Ο Κοσμάς μαζί με άλλους δύο υψηλόβαθμους Τεταρτοετείς, συνόδευαν μια ομάδα επισήμων καλεσμένων, στο Μουσείο της Σχολής. Έτσι την ώρα που ο Κοσμάς τελείωσε από την ξενάγηση και άρχισε να ψάχνει για τα δύο του "παιδιά", τον Παύλο και τον Αλέξανδρο, ήταν αργά. Οι δύο οικογένειες ταξίδευαν προς τον... "μουσακά" της Νέας Ερυθραίας. Ο Κοσμάς πήρε το δρόμο προς τον θάλαμο, για να ετοιμάσει τα πράγματα του για την έξοδο. Τα μάτια του έπεσαν στο συμμαθητή του, τον Ερρίκο Σωτηρίου, που έκοβε βόλτες στο διάδρομο του δευτέρου ορόφου, έξω από τον θάλαμο του.
"Τι τρέχει Ερρίκο, δεν θα βγεις σήμερα;"
"Θα βγω Παύλο, θα βγω... αλλά ήθελα να σου πω κάτι..."
"Έλα ρε Ερρίκο, ελπίζω να μην είναι τίποτα κακό..."
"Όχι, όχι, απεναντίας Κοσμά, είναι κάτι που ήθελα να στο πω, αλλά ήθελα να είμαστε μόνοι μας..."
"Έλα ρε Ερρίκο, μίλα... Με τρομάζεις με αυτό το ύφος..."
"Να σήμερα, οι δύο πρωτοετείς σου, ο Γαλανός και ο Λιασμάς, σε ψάχνανε μετά από την Ορκωμοσία να σε γνωρίσουν στους δικούς τους. Και φυσικά αφού δεν ήσουν εκεί, κάνανε αρκετούς γύρους. Τι να σου πω ρε Κοσμά, πέσανε σε μια στιγμή επάνω μου και ενώ θα μπορούσαν να με αγνοήσουν... με σύστησαν στους δικούς τους, σαν να ήμουνα ο άνθρωπος που τους είχε σταθεί με τον καλύτερο τρόπο. Ποιον, εμένα, που με τις μαλακίες μου, έστειλα το ένα το παιδί στο νοσοκομείο..."
"Δεν με εκπλήσσει καθόλου, Ερρίκο. Όχι γιατί είναι στο θάλαμο μου, αλλά είναι και οι δυο τους διαμάντια. Αυτά τα παιδιά είναι... διαφήμιση για την Αεροπορία..."
"Το ξέρω ρε Κοσμά. Το είδα από κοντά σήμερα και δεν έχω συνέλθει ακόμα. Έσφιξα το χέρι της μητέρας του Παύλου, της χήρας του Γαλανού και μόνο που δεν με πήραν τα δάκρυα. Τι να σου λέω τώρα... Για τους ρόζους των χεριών του πατέρα του Αλέξανδρου ή το βλέμμα του που με κοίταζε και ήταν σαν να με διαπερνούσαν πυρακτωμένες βελόνες... ευγνωμοσύνης. Σε ποιον; Σ' εμένα που αν δεν ήσουνα εσύ, μπορεί και να έκανα ζημιά στον Αλέξανδρο, με αυτές τις υστερίες που με πιάνουν ώρες, ώρες..."
"Ερρίκο, αυτά είναι παρελθόν... ’στα πίσω σου, όπως έκαναν και τα "παιδιά μου". ’ντε να επιταχύνουμε λίγο, γιατί θα φύγουν τα λεωφορεία και μας βλέπω και τους δύο παραμένοντες στη Σχολή, χωρίς να είμαστε τιμωρημένοι..."

Και η μεγάλη μέρα έφθασε. Μετά την πρωινή γυμναστική, το πρώτο τμήμα των Πρωτοετών ιπταμένων, πήρε εντολή να φορέσει... φόρμα πτήσης. Αμέσως μετά το πρωινό, θα κατέβαινε στην 360 Μοίρα Αρχικής Εκπαίδευσης, για την πρώτη... πτήση εθισμού. Ο Παύλος λόγω αλφαβητικής σειράς, ήταν στο πρώτο από τα τέσσερα τμήματα, ενώ ο Αλέξανδρος στο δεύτερο. Το πρώτο τμήμα των ιπταμένων μπήκε στη γραμμή και ο Παύλος σαν επικεφαλής άρχισε να δίνει βήμα. Το τμήμα θα διατηρούσε το σχηματισμό του κατευθυνόμενο προς την 360 ΜΑΕ, όπου πρώτη πτήση εθισμού θα ήταν ένα γεγονός, που δύσκολα θα έσβηνε από τη μνήμη των υποψήφιων "πουλιών".
Οι κινήσεις του τμήματος είχαν κάτι το ανυπόμονο, κάτι από τη χαρά που υπόσχονται τα Χριστούγεννα και τα δώρα. Και όπως όλοι αυτοί που έχουν χαρά, ακόμα και στο μπάνιο... τραγουδάνε. Προβλεπόταν να τραγουδάνε άλλωστε. Έτσι, όπως το τμήμα βημάτιζε ζωηρά στο δρόμο με τα πεύκα που οδηγούσε στη Μοίρα, ο Παύλος έδωσε εντολή για τον "Αεροπόρο".
Τα λόγια του "Αεροπόρου" αντήχησαν στη σιγαλιά του πρωινού. Ο Παύλος ρίγησε. Τα λόγια του Αεροπόρου δεν ήταν "κούφια". Ήταν όρκος και ιερή δέσμευση για το μέλλον. Και τελευταία επιθυμία. Επιθυμία προς το μαυροφτέρουγο δρεπανοφόρο πλάσμα του ουρανού, τον ίδιο το Χάρο...

Αεροπόρος θα γενώ στη γη να μην αγγίζω
νάμαι ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα να σχίζω
Ψυχή και σώμα δυνατός σαν πιάνω το τιμόνι
να γίνομαι πότε αετός και πότε χελιδόνι
Και αν η μοίρα το καλεί μια μέρα να πεθάνω θέλω του Χάρου το φιλί μες στ' αεροπλάνο...

Το χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο του Επισμηναγού Χρήστου Σκωλέμη, Αξιωματικού Επιχειρήσεων της 360 ΜΑΕ, βλέποντας το τμήμα των Ικάρων να πλησιάζει από το βάθος του δρόμου. Το τμήμα του Παύλου βάδιζε ζωηρά και με απόλυτο συγχρονισμό.
"Ελπίζω να είναι τόσο καλοί και στον αέρα..." μουρμούρισε ο Σκωλέμης μέσα από τα δόντια του, κοιτάζοντας το Μοίραρχο της 360 ΜΑΕ, Αντισμήναρχο Κώστα Δινίδη.
Ο Δινίδης, αχώριστος φίλος του Σκωλέμη εδώ και χρόνια, κοιτούσε και αυτός το τμήμα που πλησίαζε και χαμογέλασε αμυδρά πριν μιλήσει.
"Θα το δούμε Χρήστο, θα το δούμε... Γι' αυτό είμαστε εδώ άλλωστε... Σ' αντίθετη περίπτωση θα τους αφήναμε να πετάξουν τα Μασκαλέρο από μόνοι τους..." και γυρίζοντας προς το Σκωλέμη φάνηκε πιο πολύ να μονολογεί παρά να μιλά. "Ο αρχηγός τους, ο Γαλανός, είναι δικός σου... Για φαντάσου ρε Χρήστο πως τα φέρνει η μοίρα καμιά φορά... Το φανταζόσουν ποτέ, ότι θα μαθαίναμε στο γιο του Γαλανού πως να πετάει;"
Ο Σκωλέμης θα ήταν ο Εκπαιδευτής του Παύλου. Σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τον Παύλο που σαν Αρχηγός του τμήματος βάδιζε εκτός σχηματισμού. Ανάμεικτα συναισθήματα φάνηκαν να ξυπνάνε μέσα στον Εκπαιδευτή. Μίλησε τονίζοντας μία, μία, τις λέξεις του.
"Δεν ξέρω αν ο Γαλανός καταφέρει να γίνει πιλότος μαχητικών Κώστα, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο. Αν γίνει, θα το... αξίζει. Και με το παραπάνω. Θα λιώσει αν χρειαστεί, αλλά για να περάσει θα πρέπει να το αξίζει. Αν όχι, τότε καλά θα κάνει να τα μαζεύει για να πάει σπίτι του μια ώρα γρηγορότερα και να μας αδειάζει τη γωνιά..."
Ο Χρήστος Σκωλέμης μπορεί να ακουγόταν σκληρός, αλλά αυτός ήταν ο χαρακτήρας του. Ντόμπρος και σταράτος. Στην Αεροπορία το γνώριζαν όλοι. Και κάτι ακόμα. Μια μικρή λεπτομέρεια. Ο Σκωλέμης ήταν "χέρι". Και το είχε αποδείξει κάποια χρόνια πριν, όταν γυρνώντας για προσγείωση με ένα Φ-84 στη Λάρισα, ένας από τους τρεις τροχούς δεν ασφάλιζε για την προσγείωση. Και όπως είναι γνωστό, από τρία σημεία διέρχεται ένα επίπεδο, από δύο σημεία όμως, άπειρα. Και αυτό το τελευταίο, έκανε την προσγείωση του Φ-84 εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αν όχι αδύνατη.
Και όμως ο Σκωλέμης τα είχε καταφέρει. Προσγείωσε το μαχητικό στις δύο ρόδες με μηδαμινές ζημιές. Και αυτό έμεινε να τον συνοδεύει μια ζωή. Αυτό και η απάντηση του στον ίδιο τον Αρχηγό της Τακτικής Αεροπορίας, που είχε μεταβεί στη Μοίρα για να τον συγχαρεί. Ήταν τότε που ο Αρχηγός έκανε το λάθος να ρωτήσει τον Σκωλέμη, τι είναι αυτό που πρέπει να έχει ένας ιπτάμενος, για να μπορεί να προσγειώνει μαχητικό στις δύο ρόδες. Τεχνικές γνώσεις, εμπειρία ή την τύχη με το μέρος του; Και βέβαια η απάντηση του Σκωλέμη ήταν κάτι που δεν ανέμενε ο Αρχηγός. Δεν την ανέμενε καθόλου.
"Για να προσγειώσεις ένα αεροπλάνο σε δύο ρόδες, κύριε Αρχηγέ, θέλει... αρχίδια. Για να ακριβολογούμε, θέλει μια μάντρα αρχίδια... Αυτό θέλει. Όλα τ' άλλα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες..."

Ο Μοίραρχος της 360, Αντισμήναρχος Δινίδης, περίμενε υπομονετικά το μικρό Μασκαλέρο που τροχοδρομούσε αργά μπροστά του να σταματήσει. Μέσα από το Υπηρεσιακό του τζιπ, παρατήρησε τις δύο σιλουέτες ντυμένες με πράσινη φόρμα πτήσης, να κατεβαίνουν από τις δύο μπροστινές πόρτες του κόκπιτ. Η πρώτη σιλουέτα ανήκε στον Επισμηναγό Σκωλέμη, ενώ η δεύτερη στον Ίκαρο Πρώτης Γαλανό. Ο Μοίραρχος είχε ήδη φθάσει κοντά στους δύο χειριστές που συνομιλούσαν στα πλαίσια του "Ντιμπρίφινγκ ", όταν κορνάροντας μια φορά τους έκανε να στραφούν προς το μέρος του.
"Χρήστο, καλημέρα. Αν έχεις τελειώσει με το Γαλανό, να τον πάρω μαζί μου να του τα ψάλλω ένα χεράκι..."
"Οκέυ, κύριε Μοίραρχε..." απάντησε με ένα ελαφρό μειδίαμα ο Σκωλέμης. Και παίρνοντας το πολύ "ψαρωτικό" του ύφος, γύρισε προς τον Παύλο λέγοντας.
"Ψάρι... μπορείς να πηγαίνεις, αλλά να προσέχεις. Ότι πεις με το Μοίραρχο θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, πολύ πιο γρήγορα από ότι φαντάζεσαι..."
Ο Παύλος σάστισε για λίγο. Ο ίδιος ο Μοίραρχος να τον περιμένει για να του τα... ψάλλει. "Γιατί; Τι είχε κάνει;" σκέφτηκε με έντονη δόση ανησυχίας ο Παύλος. "Ωχ, λες να έμαθε αυτά που είχα πει μεταξύ σοβαρού και αστείου χθες στην Καντίνα της Μοίρας; Ω ρε γαμώτο μου, τι ήθελα και άνοιγα το στόμα μου μπροστά σε τόσο κόσμο..." συνέχισε να μονολογεί από μέσα του ο Παύλος. Και ήταν αλήθεια! Ο Παύλος είχε ανοίξει το στόμα του στην Καντίνα, που εκτός από συμμαθητές του, υπήρχε και άλλος κόσμος που ο Παύλος δεν γνώριζε. Δεν έπρεπε να πει την ιστορία "εκείνης" της ημέρας... Όχι δημόσια τουλάχιστον, μπροστά σε τόσο κόσμο. Μα τι μπορούσε να κάνει. Κάποιες φορές, όταν επικρατεί ενθουσιασμός και ευθυμία στην παρέα, τα λόγια βγαίνουν από μόνα τους. Ήταν από εκείνες τις φορές.
Όλα είχαν ξεκινήσει δυο μέρες πριν. Ήταν Τρίτη και ο Παύλος θα πετούσε μια από τις προγραμματισμένες του πτήσεις με το Σκωλέμη, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην ημέρα που προβλεπόταν να πετάξει Σόλο . Θα πετούσε Σόλο φυσικά, αν οι βαθμολογίες του ήταν ικανοποιητικές. Ο Σκωλέμης δεν αστειευόταν. Αν άξιζε ο Παύλος θα περνούσε για Σόλο. Αν δεν άξιζε θα... κοβόταν. Αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που ξεκαθάρισε ο Σκωλέμης στον Παύλο. Όμως δεν ήταν αυτό. Τον Παύλο δεν τον ένοιαζε η αυστηρότητα του Σκωλέμη στον αέρα και στις βαθμολογίες. Ούτε που "ψάρι" τον ανέβαζε και "ψάρι" τον κατέβαζε. ’λλο ήταν αυτό που ενοχλούσε τον Παύλο. Ο Σκωλέμης είχε ένα ιδιόρρυθμο τρόπο να πετάει. Ένας τρόπος, που ο Παύλος υποψιαζόταν ότι δεν ήταν και ο πλέον ενδεδειγμένος. Έτσι και εκείνη την Τρίτη. Ο καιρός υποσχόταν μια τέλεια μέρα, αφού παρ' όλο ότι πλησίαζε το τέλος του φθινοπώρου, τα πάντα γύρω τους έμοιαζαν με ’νοιξη. Ύστερα από μια τέλεια απογείωση του Παύλου, με το Σκωλέμη δίπλα του να μην μπορεί να βρει έστω και το παραμικρό ψεγάδι για να γκρινιάξει, οι εντολές που δόθηκαν στον Παύλο, ήταν ολίγον από... Σκωλέμη.
"Ψάρι, πορεία για Σπάτα... Ξύπνα με όταν φθάσουμε..."
Σιγά να μην κοιμόταν ο Σκωλέμης. Ας τολμούσε ο Παύλος να κάνει κάτι εκτός των "αναμενόμενων" και τότε ποιος τον άκουγε τον Σκωλέμη. Ο Παύλος ανέβηκε με αργό ρυθμό στα 3,500 πόδια και μετά πήρε πορεία νοτιοανατολική προς την περιοχή του κάμπου των Σπάτων. Ο κάμπος των Σπάτων ήταν παράδεισος για πτήσεις. Ένα απέραντο πράσινο χαλί της φύσης, που έσβηνε γλυκά στο βαθύ μπλε των ακτών της Ανατολικής Αττικής.
"Πως πάμε ρε ψάρι, φθάνουμε καμιά φορά;" διέκοψε τις σκέψεις του Παύλου ο Σκωλέμης.
"Πετάμε πάνω από την έκταση που προορίζεται για το νέο αεροδρόμιο, κύριε Επισμηναγέ".
"Επιτέλους, καιρός ήτανε. ’στο σε μένα τώρα ψάρι και κοίτα να μαθαίνεις".
Ο Παύλος άφησε τα πηδάλια του Μασκαλέρο και ο Σκωλέμης ανέλαβε τα ηνία. Κάνοντας απότομη δεξιά στροφή ο Σκωλέμης, βούτηξε προς τα κάτω, ενώ το βλέμμα του έψαχνε προσεκτικά την περιοχή μεταξύ Σπάτων και Πικερμίου. Η περιοχή φαινόταν αραιοκατοικημένη, με κάποια εξοχικά σπιτάκια να ξεφυτρώνουν εδώ και εκεί. ’λλα ολοκληρωμένα και άλλα υπό κατασκευή. Κατεβαίνοντας στα 500 πόδια ο Σκωλέμης, άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από μια περιοχή που φαινόταν να γνωρίζει καλά. Και ξαφνικά άρχιζε να βρίζει.
"Γαμώ το κέρατο μου, πάλι δεν ήρθε ο... ηλεκτρολόγος. Το κωλόπαιδο, έχει γούστο να μου την κάνει και σήμερα... Α! Ευτυχώς... τουλάχιστον, έχει έρθει ο πλακάς..."
Ο Παύλος σάστισε προς στιγμή. Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο πράγμα και για ποια συνεργεία μιλούσε ο Σκωλέμης. Λίγο αργότερα τα πράγματα θα ξεκαθάριζαν. Ο Παύλος έμεινε για πολύ ώρα με το στόμα ανοικτό, όση ώρα ο Σκωλέμης του εξηγούσε ότι ένα από τα εξοχικά ήταν το δικό του. Προσπαθούσε να το κτίσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά τα συνεργεία που διάλεγε όλο τον... πουλούσαν. Το ποιο συνεργείο δούλευε στο σπίτι του, μπορούσε να το καταλάβει κάποιος, από τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στο προαύλιο του σπιτιού. Ο πλακάς είχε ένα κόκκινο ημιφορτηγό Ντάτσουν και εκείνη τη μέρα ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι. Όμως το μικρό άσπρο Βαν του ηλεκτρολόγου απουσίαζε και αυτό έκανε το Σκωλέμη έξω φρενών.
Το γεγονός αυτό είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στον Παύλο, που δεν τόλμησε να πει ή να σχολιάσει τίποτα όσο πετούσαν. Όμως στην Καντίνα, όλο και κάποια λόγια περί οικοδομών και... συνεργείων του είχαν ξεφύγει, μαζί με χαχανητά και γέλια. Και τώρα ποιος ήξερε τι θα του έλεγε ο Μοίραρχος. Και το χειρότερο, ποιος άκουγε το Σκωλέμη μετά. Όμως ο Μοίραρχος δεν τον ήθελε γι' αυτό. Το ότι ο Σκωλέμης έκανε και καμιά χαμηλή πτήση πάνω από το εξοχικό του, ελέγχοντας τα... συνεργεία του απ' αέρος, ήταν κοινό μυστικό, που μόνο ευθυμία προκαλούσε στη Μοίρα. ’λλο ήταν αυτό, που ο Κώστας Δινίδης ήθελε να ρωτήσει τον Παύλο εδώ και μέρες. Ήθελε να μάθει αν είχε κάποιο πρόβλημα. Αισθανόταν την ανάγκη να τα πούνε κάπου μόνοι τους, οι δυο τους.
"Πως πάνε οι πτήσεις Γαλανέ;"
"Πολύ καλά κύριε Μοίραρχε..."
"Έχεις κάποιο πρόβλημα; Σε απασχολεί κάτι;"
"Όχι κύριε Μοίραρχε..."
"Με τον Εκπαιδευτή σου, τον Επισμηναγό Σκωλέμη, πως τα πας;"
"Πολύ καλά κύριε Μοίραρχε..." απάντησε ο Παύλος, αλλά ο μικρός δισταγμός του Παύλου πριν απαντήσει, έγινε αντιληπτός από το Δινίδη.
"Κατάλαβα. Δεν συμφωνείς απόλυτα με τις μεθόδους Σκωλέμη, έτσι δεν είναι;"
"Όχι κύριε Μοίραρχε, δεν έχω παράπονο, να μόνο που..."
"Μόνο που; Μη μου πεις Γαλανέ ότι σ' έχει τρομάξει η φήμη του Σκωλέμη;"
"Όχι κύριε Μοίραρχε, δεν είναι αυτό. Δεν με τρομάζει η φήμη του κυρίου Εκπαιδευτή μου. Απλά θέλω να είμαι σίγουρος, ότι μαθαίνω αυτά που πρέπει να μάθω και όπως πρέπει να τα μάθω..."
"Σε ότι αφορά τον τρόπο που τα μαθαίνεις, πρέπει να παραδεχθώ ότι ο Εκπαιδευτής σου χρησιμοποιεί και λίγο τη φαντασία του. Σε ότι αφορά όμως, αυτά που πρέπει να μάθεις, πίστεψε με, ότι όχι μόνο τα μαθαίνεις, αλλά μαθαίνεις και πολύ περισσότερα. Ο Χρήστος Σκωλέμης είναι από τους καλύτερους Εκπαιδευτές, που έχουν περάσει από το Τατόι. Ρώτησε τον αύριο ποιος τον έμαθε να πετάει. Να πετάει πραγματικά. Και αν δεν σου απαντήσει, ή προσπαθήσει να σε "ψαρώσει", πες του ότι ξέρεις. Γιατί αυτός που τον έμαθε να πετάει, ήταν ο... πατέρας σου, ο Θωμάς Γαλανός".
Η έκπληξη στο πρόσωπο του Παύλου, έκανε το Μοίραρχο να κοντοσταθεί λίγο πριν συνεχίσει.
"Ο Σκωλέμης ήταν νεαρός ανθυποσμηναγός στην 340 ΜΔΒ, στη Μοίρα του πατέρα σου. Αν κάποιος τον έμαθε να πετάει τόσο καλά, που να προσγειώνει Φ-84 σε δύο ρόδες, αυτός ήταν ο... Θωμάς Γαλανός. Γι' αυτό μη δίνεις σημασία που σε έχει όλο στο... ψάρωμα. Δεν έχεις ιδέα πόσο πραγματικά ενδιαφέρεται για σένα... Σε διάλεξε προσωπικά και εγώ δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Έχε υπ' όψη σου, ότι ο Σκωλέμης θα σταθεί δίπλα σου όποτε χρειαστεί. Μην σε ξεγελά το ύφος του. Αν αξίζεις, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Αν πάλι δεν κάνεις για ιπτάμενος, ο Σκωλέμης θα είναι ο πρώτος που θα σε κόψει. Και αυτό για το δικό σου καλό πρώτα και μετά για το καλό των συναδέλφων σου... Αυτό θα έκανε άλλωστε και ο πατέρας σου, αν ζούσε..."
Από τη μέρα εκείνη, ο Παύλος κατάλαβε ότι όλα αυτά τα "ψαρωτικά" του Εκπαιδευτή του, έκρυβαν την αληθινή, την "αθέατη" προσπάθεια του Σκωλέμη, να τον μάθει να πετάει. Να τον κάνει πραγματικό Αεροπόρο. Κάποιον που να πετάει το αεροπλάνο και όχι κάποιον που να τον πετάει το αεροπλάνο. Και το κατάλαβε πολύ περισσότερο τη μέρα που πέταξε Σόλο. Απ' όλες τις... φάπες που έφαγε ο Παύλος, είχε να θυμάται του Σκωλέμη. Ήταν η πιο δυνατή. Σε κάποια στιγμή του δημιουργήθηκε η εντύπωση, ότι ο σβέρκος του μετακόμισε χαμηλότερα και από το στομάχι του. Ήταν πραγματικά η πιο δυνατή φάπα που είχε φάει στη ζωή του, αλλά και η... πιο γλυκιά. Γιατί μέσα της, περιείχε όλη την αγάπη που έτρεφε ο Σκωλέμης για το γιο του Θωμά Γαλανού.
Την ημέρα εκείνη, στο Γραφείο του Μοίραρχου, ο Παύλος κατάλαβε και το λόγο που τα μάτια του Δινίδη βούρκωσαν, όταν αναφέρθηκε στον πατέρα του. Δεν μπορούσε να γνωρίζει το λόγο. Παιδάκι ήταν όταν έφυγε ο πατέρας του. Το λόγο του τον φανέρωσε ο Δινίδης.
"Παύλο σου μιλάω τόση ώρα και δείχνεις να μην θυμάσαι τίποτα από την 115 Πτέρυγα Μάχης... Δεν θυμάσαι ότι εμείς πετάγαμε τα Φ-84, που εσύ και ο γιος του Διοικητή παίζετε... κρυφτό μέσα τους; Α, ρε Παύλο, πότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια;"
"Για να είμαι ειλικρινής, το όνομα σας κάτι μου θυμίζει κύριε Μοίραρχε... Είμαι βέβαιος ότι η μητέρα μου θα σας θυμάται..."
"Αν της πεις το όνομα μου, θα με θυμηθεί αγόρι μου, θα με θυμηθεί... Είμαι σίγουρος ότι δεν μ' έχει ξεχάσει. Εγώ πετούσα σαν Νο.2 στην τελευταία πτήση... το βράδυ εκείνο που χάθηκε ο πατέρας σου... Το όνομα μου, είναι μέσα στο άλμπουμ της Μοίρας, με τις υπογραφές όλων των χειριστών της 340, που έδωσα εγώ ο ίδιος στη μητέρα σου". Και εκεί σταμάτησε ο Κώστας Δινίδης, καθώς ένας κόμπος ήρθε και "στρογγυλοκάθισε" στο λαιμό του. Ένας κόμπος, που έβαλε μια σειρά από οδοφράγματα σε όλες τις υπόλοιπες λέξεις.

 
 
ο έρωτας μοιάζει με τον άνεμο,
δεν ξέρεις πότε και από που μπορεί να έρθει ξαφνικά ...

σαΐτες του έρωτα...

Είχαν περάσει οκτώ μήνες και ο Παύλος είχε καταφέρει να συγκεντρώσει τις καλύτερες επιδόσεις απ' όλα τα τμήματα των ιπταμένων. Ο "πατέρας" του, ο Κοσμάς Καλέρης, έδειχνε πιο χαρούμενος για την επιτυχία του Παύλου, παρά για τις δικές του επιδόσεις. Ο Κοσμάς από τη μεριά του, είχε παραμείνει Αρχηγός του τμήματος μετεωρολόγων. Όσο για τον Αλέξανδρο, η παρακίνηση από τον Παύλο ήταν τέτοια, που τον είχε φέρει στην πρώτη πεντάδα. Ήταν γεγονός ότι ο Αλέξανδρος όπως και ο Παύλος, είχε εξαιρετικές επιδόσεις στο αεροπλάνο. Ήταν όπως και ο Παύλος... "χέρι".
Η μέρα που θα ορκιζόντουσαν οι Τεταρτοετείς, πλησίαζε. Ένα αίσθημα διάχυτης ευφορίας, κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Οι στολές των νέων ανθυποσμηναγών, είχαν ξεκινήσει να ράβονται εδώ και δύο μήνες. Εξαντλητικές δοκιμές, παρελάσεις, αγήματα και όλα τα σχετικά στην ημερησία διάταξη. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα παρέδιδε τα ξίφη στους νέους Αξιωματικούς. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να φέρει πανικό και πονοκέφαλο, όχι μόνο στο Τατόι αλλά και σ' όλο το Γενικό Επιτελείο της Αεροπορίας. Μέσα σε όλες αυτές τις προετοιμασίες και ο... χορός. Όχι του Ζαλόγγου. Ο επίσημος χορός για την αποφοίτηση των Τεταρτοετών. Ετοιμασίες για το μενού, το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, για τα τραπέζια, τις θέσεις και τόσα άλλα. Όμως σε αντίθεση με τις ετοιμασίες και τις δοκιμαστικές της Ορκωμοσίας, αυτά, τα καλλιτεχνικά, ήταν πολύ πιο ευχάριστα.
Η Επιτροπή για την ανεύρεση των καλλιτεχνών του χορού, είχε καταφέρει να κάνει θαύματα. Και μέσα στην Επιτροπή και ο... Παύλος, που είχε ορισθεί ως συμβουλευτικό μέλος. Ένας μακρινός θείος τους, που ήταν εμπλεκόμενος στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πρωτεύουσας, είχε υποσχεθεί να βοηθήσει. Είχε μιλήσει στα δύο ιερά τέρατα της νύκτας, τον Πάνο Γαβαλά και τη Ρία Κούρτη και αυτοί είχαν συμφωνήσει να περάσουν από τη Σχολή, έστω και για λίγο, για να πουν καλό κατευόδιο στους νέους Ανθυποσμηναγούς. Ο Παύλος το είχε θεωρήσει πολύ μεγάλη... προσωπική επιτυχία, και δεν έπαυε να το αναφέρει με το παραμικρό. Έτσι, όσο πλησίαζε ο καιρός για το χορό, στο τραπέζι του Κοσμά, στηνόταν μεγάλη κουβέντα για το... τίποτα.
"Κύριε Αρχισμηνία, θα έχουμε το καλύτερο τραπέζι. Έχω ρυθμίσει τα πάντα. Θα είμαστε και κοντά στην πίστα..."
"Αμάν ρε Παύλο, με τα καλλιτεχνικά σου. Εδώ κι' ένα μήνα, δεν κάνεις τίποτα άλλο, από το να κανονίζεις το τραπέζι μας..." ήταν η απάντηση του Κοσμά, σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχαν στο τραπέζι.
"Εμ, κύριε Αρχισμηνία, αφού σας ξεφορτωνόμαστε επιτέλους, να μην το γιορτάσουμε;"
"Καλά... καλά, θα έρθει και η σειρά σας... Να δω οι δικοί σας Πρωτοετείς, τι χαρά θα κάνουν..."
"Αμήν και πότε Παναγία μου..."
Και η μέρα του χορού έφθασε επιτέλους. Στο τραπέζι του Κοσμά, εκτός από τον Παύλο και τον Αλέξανδρο, θα κάθονταν ο Δημήτρης Κορωνιός, ένας Τριτοετής Ίκαρος, με ειδικότητα ελεγκτή εναερίου κυκλοφορίας, μαζί με την κοπέλα του, τη Μαρίνα, και ο Κώστας Κωστάκης, ένας Δευτεροετής Μηχανικός με την κοπέλα του, την Έφη. Ο Κοσμάς είχε ζητήσει από μια παλιά του γνωστή, την Όλγα Μάρκου, να τον συνοδεύσει, αφού εκείνη την περίοδο δεν είχε τίποτα σοβαρό στα "σκαριά". Ο Παύλος είχε υποσχεθεί εδώ και καιρό να συνοδεύσει την αδελφή του τη Μαρία, η οποία θα έφερνε και μια φίλη της, την Κατερίνα, για να τη γνωρίσει ο Αλέξανδρος. Τόσο ο Παύλος όσο και ο Αλέξανδρος δεν είχαν σοβαρό δεσμό. Η αλήθεια ήταν, ότι σαν Πρωτοετείς, ο ελεύθερος τους χρόνος εκτός στρατοπέδου, ήταν από πολύ περιορισμένος, έως ανύπαρκτος.
Ο Κοσμάς καθόταν ήδη στο τραπέζι και συζητούσε με το Δημήτρη Κορωνιό, για την επιθυμία του να πάρει πρώτη μετάθεση για τη Θεσσαλονίκη, αφού ή καταγωγή του ήταν από τη... νύφη του Θερμαϊκού. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα μπορούσε να εγγραφεί και στο Πανεπιστήμιο. Ο Κοσμάς εξηγούσε στο Δημήτρη, πόση χαρά θα έκαναν οι δικοί του, αφού ήταν μοναχοπαίδι, όταν ξαφνικά είδε μπροστά του τη... Μαρία. Τα λόγια του έμειναν μετέωρα, καθώς το στόμα του άνοιξε και παράμενε πεισματικά ανοικτό. Ο Παύλος κάπου είχε σταματήσει, σχετικά με τα καλλιτεχνικά, και τα δύο κορίτσια, η Μαρία και η Κατερίνα, συνοδεύονταν από τον Αλέξανδρο. Ο Κοσμάς έκανε μια κίνηση να σηκωθεί και όλα τα ποτήρια του τραπεζιού προσγειώθηκαν στην οριζόντια θέση. Ευτυχώς έσπασαν μόνο... δύο.
Η Μαρία δεν κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα, παρ' όλο που το ντύσιμο, τόσο της Μαρίας, όσο και της Κατερίνας, κάνανε τη μισή Σχολή να κοιτάζει πάνω τους. Και οι δύο κοπέλες εκτός από το ύψος τους, που ξεπερνούσε κατά πολύ το μέσο ύψος της Ελληνίδας, φορούσαν εντυπωσιακές βραδινές τουαλέτες, κάνοντας αρκετές καρδιές να έχουν εισέλθει σε περιοχή... αναταράξεων. Τα δύο κορίτσια βάδιζαν κατά πάνω στον Κοσμά, τη στιγμή που η μορφή της Μαρίας από την Τουρτοφωλιά, πέρασε σαν κομήτης μέσα από τη σκέψη του. Επιστρατεύοντας όλες του τις δυνάμεις ο Κοσμάς, κατόρθωσε να βάλει σε σωστή σειρά δύο σύμφωνα και τρία φωνήεντα.
"Εσείς;"
"Εγώ. Αν θυμάμαι καλά, εσείς ήσασταν εκείνη η περίεργη μορφή που μελετούσε τα σύννεφα πάνω στην Τουρτοφωλιά... Αλέξανδρε δεν θα μας συστήσεις;"
"Ναι... πως βέβαια... από εδώ ο κύριος Αρχισμ... δηλαδή ο Κοσμάς... και από εδώ η Μαρία και η Κατερίνα... Α, η Μαρία είναι η αδελφή του Παύλου..." κατάφερε να ξεμπερδέψει τα λόγια του ο Αλέξανδρος.
"Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία... Παρακαλώ καθίστε... ελπίζω να μην ενοχλεί κανένα ο ενικός..." ήταν η σειρά του Κοσμά να μιλήσει.
"Κάθε άλλο..." ήρθε η απάντηση από τη Μαρία, "αλλά πείτε μου... συγνώμη πες μου Κοσμά... Εσύ είσαι ο Θαλαμάρχης του Παύλου;"
"Ναι, ελπίζω να μην είναι κακό αυτό..."
"Όχι, όχι, κάθε άλλο. Ο Παύλος μας είχε μιλήσει τόσες φορές για σένα στο σπίτι. Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα όμως, ο Παύλος αποκλείεται να γνωρίζει, ότι εσύ ήσουν αυτός που τον γλίτωσε από την καταιγίδα, πέρυσι το καλοκαίρι στην Τουρτοφωλιά;"
"Τι; Τι έκανα εγώ;" άνοιξε το στόμα του πάλι διάπλατα ο Κοσμάς.
"Α, καλά... Εδώ συμβαίνουν τ' απίστευτα. Ο Παύλος πετούσε έναν από τους Αετούς που καλούσε η Βίβιαν. Αυτός ήταν και ο μόνος που σώθηκε, από τους τρεις Αετούς που είχαν μπει μέσα στην καταιγίδα. Το "Καμπέρος" ήταν το ψευδώνυμο του Παύλου, επειδή συνήθιζε να πετάει χωρίς να φοβάται τίποτα. Όπως παλιά, ο... Τρελοκαμπέρος..."
Για τον Κοσμά η νύκτα άρχιζε να γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους του, ότι ο "Καμπέρος", ήταν ο Παύλος. Είχαν συζητήσει πολλές φορές με τον Παύλο για αεραθλητικά θέματα, αλλά ο "Καμπέρος" απέφευγε επιμελώς να αναφέρεται σε λεπτομέρειες. Ίσως με την είσοδο του στη Σχολή, να ήθελε να σβήσει το "αμαρτωλό" παρελθόν του. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ο Κοσμάς, κατάφερε να κάνει την επόμενη ερώτηση.
"Α, ώστε γι' αυτόν τον Παύλο τον Καμπέρο, ανησυχούσες;"
"Γι' αυτόν. Από τότε που χάσαμε τον πατέρα μας, έχουμε έρθει πολύ κοντά. Τότε με την καταιγίδα στην Τουρτοφωλιά, πήγα να τρελαθώ από αγωνία..."
"Καταλαβαίνω. Δεν ξέρεις κι' εγώ πόσο χάρηκα που ο "Καμπέρος" σώθηκε, έστω και την τελευταία στιγμή. Τα διάβασα όλα την άλλη μέρα στις εφημερίδες. Ήταν πραγματικά άτυχη στιγμή για τα δύο παιδιά που σκοτώθηκαν. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, πως τα άφησαν οι υπεύθυνοι των αγώνων να απογειωθούν και να μπουν μέσα στις καταιγίδες... Εμένα, ήταν η τελευταία μέρα της καλοκαιρινής μου άδειας και είχα αργήσει κιόλας... Κατέβαινα στην Αθήνα και είπα να κάνω μια παράκαμψη, για να πάρω κάποιες φωτογραφίες που χρειαζόμουνα για τη Διπλωματική μου εργασία..."
"Αλήθεια Κοσμά, πως γίνεται και γνωρίζεις τόσο καλά τα σύννεφα;"
"Α, αυτό είναι το χόμπι μου εδώ και καιρό. Σε λίγες μέρες βέβαια και η δουλειά μου. Επίσημα πλέον στην Αεροπορία. Μετά την Ορκωμοσία μας δηλαδή. Η ειδικότητα μου είναι μετεωρολόγος. Βλέπεις δεν πετάμε όλοι, όπως ο Παύλος..."
"Αν πετάει ακόμα, αυτό το οφείλει σε σένα Κοσμά..." απάντησε με έντονη συγκίνηση η Μαρία, "και επειδή δεν μπόρεσα τότε να σε βρω και να σ' ευχαριστήσω, θα ήθελα να ξέρεις ότι σου χρωστάμε πολλά και εγώ και η μητέρα μου..."
"Γνωρίζει η κυρία Γαλανού τις περιπέτειες του κανακάρη της;"
"Φυσικά και όχι. Αρκετές σκοτούρες είχε στη ζωή της, από άλλα αεροπορικά συμβάντα..." απάντησε η Μαρία με νόημα και παίρνοντας μια ανάσα πρόσθεσε, "τουλάχιστον τώρα, ελπίζω να προσέχει περισσότερο ο αδελφός μου..."
Και τότε έκανε την εμφάνιση του ο Παύλος. Χαμογέλασε σε όλους και ακουμπώντας το χέρι του πάνω στον ώμο της Μαρίας, μίλησε την ώρα που έσκυβε προστατευτικά από πάνω της.
"Αδελφούλα μου, ελπίζω να γνώρισες όλη την καλή παρέα μας γι' απόψε..."
"Ναι αδελφούλη μου, τους γνώρισα όλους. Μόνο που δεν φανταζόμουνα ποτέ, ότι ο Θαλαμάρχης σου, θα ήταν και ο... φύλακας άγγελος σου..."
"Ε, καλά τώρα, μην υπερβάλλουμε... Δεν λέω μας προσέχει, αλλά όχι και..."
"Παύλο, καλέ μου... κάθισε..."
"Τι συμβαίνει ρε παιδιά, πείτε μου κι' εμένα..."
"Αγαπητέ μου Παύλο, ή καλύτερα αγαπημένε μου Τρελοκαμπέρο, έχω τη χαρά να σου γνωρίσω τον άνθρωπο, που σ' έσωσε από την καταιγίδα στην Τουρτοφωλιά πέρυσι το καλοκαίρι..." άρχισε να μιλάει σαν χείμαρρος η Μαρία. "Θυμάσαι που με ρώταγες, ποιο είναι εκείνο το εξωτικό φρούτο για να του πεις ευχαριστώ... Φαίνεται ότι ο Θεός, αποφάσισε να στο στείλει και στη Σχολή για να σε προσέχει..."
Στο πρόσωπο του Παύλου διαγράφηκε στην αρχή το ξάφνιασμα, μετά η αμφιβολία, λίγο αργότερα η αποδοχή και τέλος όπως ήταν αναμενόμενο, η "κατάρρευση". Προσπάθησε να αρθρώσει κάποια λόγια αλλά στο τέλος το μόνο που κατάφερε, ήταν να ψελλίσει.
"Να πιούμε κάτι ρε παιδιά... Στέγνωσε το λαρύγγι μας..."
Και αυτό έγινε. Όλοι ήπιαν, χάρηκαν και γλέντησαν. Και όταν ο Πάνος Γαβαλάς πήρε το μικρόφωνο, για να τραγουδήσει το "σήκω πάνω, κάτσε κάτω, όλο με διάταζες ..." κόντεψαν να αναποδογυρίσουν πολλά τραπέζια, από τα γέλια και το κέφι μεταξύ "γονιών" και "γιων".
Η νύκτα όμως, εκτός από τραγούδια και ξέφρενο κέφι, περιλάμβανε και άλλα πράγματα. Στο τραπέζι του Παύλου είχε θρονιαστεί ένα περίεργο "φτερωτό" πλάσμα. Και το πλάσμα αυτό ήταν σε μεγάλη κινητικότητα, γιατί δεν σταμάτησε λεπτό να εκτοξεύει βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα πρώτα θύματα του φτερωτού Θεού, δεν ήταν άλλα από τον Κοσμά και τη Μαρία. Και αμέσως μετά ακολούθησαν βαριά λαβωμένοι, ο Αλέξανδρος και η Κατερίνα. Για τη λαβωμένη τετράδα, ο κόσμος γύρω της έπαψε να υπάρχει. Είχαν καθίσει πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και μιλούσαν. Μιλούσαν συνέχεια. Σαν να ήταν η τελευταία νύκτα πριν από την τελική καταστροφή. Σαν το αύριο να ήταν η ημέρα, που ο Παντοδύναμος είχε αποφασίσει να εξαφανίσει το ανθρώπινο γένος από το πρόσωπο της γης. Ο Παύλος σε κάποια στιγμή, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει από την Όλγα, τη "συνοδό" του Κοσμά, να χορέψουν, αφού ο Κοσμάς και η Μαρία έδειχναν να ζουν στο δικό τους κόσμο.
"Πάμε για καμιά στροφή Όλγα μου, γιατί καταντήσαμε οι τελευταίοι του χωριού..."
"Και δεν πάμε, Παύλο μου. Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε..." του χαμογέλασε όλο νόημα η Όλγα.

Η νύκτα εκείνη, του χορού και των "ερώτων" πέρασε, αν και μερικοί θα ήθελαν να μην τελείωνε ποτέ. Αρχής γενομένης από εκείνη τη "μοιραία" νύκτα, ο Κοσμάς και η Μαρία, ξεκίνησαν μια "φιλική" αλληλογραφία. Ένα γράμμα την εβδομάδα. Αυτό στην αρχή, γιατί μετά έγινε ένα την ημέρα. Και μετά υπήρχαν οι "τυχαίες" συναντήσεις. Όταν ο Κοσμάς κατέβαινε στην Αθήνα, όλο και κάποια "μαθηματικά" θα έκανε στη Μαρία, όταν περνούσε από τη Νέα Ερυθραία για να δει τον... Παύλο.
Τελικά αποδείχθηκε, ότι οι επισκέψεις του Κοσμά είχαν πιάσει... τόπο. Γιατί όταν έφθασε η ώρα για τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού εντύπου των Πανελληνίων, τις μόνες σχολές που συμπλήρωσε η Μαρία, ήταν της... Θεσσαλονίκης. Οι άλλες πόλεις της Ελληνικής επικράτειας, είχαν κάνει φτερά από το έντυπο. Ποτέ της δεν μπόρεσε να καταλάβει η Δήμητρα Γαλανού, πως η κόρη της πέρασε τελικά στο Φυσικό Θεσσαλονίκης, ενώ οι βαθμολογίες της, ξεπερνούσαν τις βάσεις από πολλές άλλες σχολές της Αθήνας. Κι' έτσι, η Μαρία βρέθηκε με τις βαλίτσες ανά χείρας στο σταθμό του τρένου και τον Κοσμά να την περιμένει με αγωνία. Λίγο αργότερα, η Μαρία θα τακτοποιούσε τα πράγματα της στη μικρή γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει στη Διαγώνιο, στη Θεσσαλονίκη.

Αν ο Παύλος είχε πέσει από τα σύννεφα στο χορό της αποφοίτησης του Κοσμά, σχετικά με το φύλακα άγγελο του, η μοίρα δούλευε σκληρά για να του ετοιμάσει ένα ακόμα "ξάφνιασμα". Είχαν περάσει δύο χρόνια από το βράδυ του χορού και ο Παύλος ήταν πλέον απόφοιτος Τριτοετής. Ετοιμαζόταν για τον τελευταίο του χρόνο στη Σχολή, απολαμβάνοντας ένα όμορφο καλοκαιρινό Κυριακάτικο μεσημέρι στο πατρικό του, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
"’σε μητέρα, θα το σηκώσω εγώ από μέσα..." φώναξε ο Παύλος και πήρε το τηλέφωνο.
"Γεια σου ατρόμητε μαχητή των αιθέρων!" ακούστηκε η φωνή της Μαρίας από τη Θεσσαλονίκη.
"Γεια σου και σένα αδελφούλα. Τι κάνει η μεγάλη φτωχομάνα; Πως πάνε τα μαθήματα σου;"
"Μια χαρά. Ο Πύργος παραμένει στη θέση του και τα ταβερνάκια εδώ συναγωνίζονται το ένα το άλλο στα αχνιστά μύδια και στους κρασομεζέδες..."
"Ρε τι πύργους και μεζέδες μου αραδιάζεις; Πως πάνε τα μαθήματα σου; Αλήθεια γιατί δεν έχεις κατέβει ακόμα στην Αθήνα; Η εξεταστική περίοδος έχει τελειώσει εδώ και μέρες. Μη μου πεις ότι διαβάζεις ακόμα; Δεν πιστεύω να έχεις μπλέξει με κανά "καρντάσι" Θεσσαλονικιό εκεί πάνω;"
"Παύλο... κάτσε... αν δεν κάθεσαι δηλαδή..."
"Ωχ... ωχ, ωχ... Τι κεραμίδα μου ετοιμάζεις πάλι;"
"Παύλο, αδελφούκο μου, μ' αγαπάς, δεν μ' αγαπάς;"
"Μαρία, άσε κατά μέρος τα "σάπια" και πες μου για τα φρέσκα..."
"Παύλο, θέλω να προετοιμάσεις τη μαμά για τον αρραβώνα μου... θα γίνει τον άλλο μήνα, στις 16 του Ιούλη... στο σπίτι μας φυσικά..."
"Τι; ποιος; Τι λες ρε "μόμολο" ακόμα δεν βγήκες από το αυγό... Ποιος αρραβώνας; Τα έχεις παίξει τελείως; Είπαμε να διαβάζεις αλλά όχι να πάθεις και κανά εγκεφαλικό νταχτιρντί... Αμάν, πάει το αδέλφι μου... Το χάσαμε... και ήταν και καλό παιδί..."
"Παύλο, θα με βοηθήσεις τώρα ή θα τσακωθούμε; Η μαμά προφανώς και θα έχει αντιρρήσεις, αφού σπουδάζω ακόμα. Εγώ όμως έχω πάρει την απόφαση μου. Για να την αλλάξω, ούτε λόγος, ξέχνα το. Τώρα θέλεις να με βοηθήσεις ή να το κλείσω;"
Ο Παύλος βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα. Ήξερε καλά τη Μαρία. Ήταν απόλυτη και αμετακίνητη στις αποφάσεις της. Τουλάχιστον σ' αυτό έμοιαζαν σαν δίδυμοι. Ήδη θα υπήρχε ένα μέτωπο ανοικτό στο σπίτι με τη μητέρα του, που δεν της άρεσε να βρίσκεται προ τετελεσμένων. Και με το δίκαιο της. Για τη Μαρία είχε άλλα σχέδια. Όπως όλες οι μητέρες για τις κόρες τους. Ναι, βέβαια, να αρραβωνιαστεί κάποτε, αλλά όχι τώρα, σαν φοιτήτρια. Προμηνυόταν θύελλα. Γι' αυτό και ο Παύλος προτίμησε να μην ανοίξει και άλλο μέτωπο.
"Καλά, εντάξει θα σε βοηθήσω. Όσο περνά από το χέρι μου δηλαδή. Η μαμά όπως γνωρίζεις καλά, δεν είναι κανένα παιδάκι. Όμως κι' εσύ, πως προχώρησες έτσι, χωρίς να πεις τίποτα σε μένα ή στη μαμά; Ποιο φυσιολογικό δεν θα ήτανε, να γνωρίζαμε και εμείς το μέλλοντα γαμπρό μας;"
"Τον γνωρίζετε Παύλο, και προπάντων εσύ... καλά, μα πάρα... πολύ καλά..."
"Α, να και κάτι ωραίο. Και ποιος είναι παρακαλώ;"
"Παύλο, θα γίνω... "μητέρα" σου..."
"Τι έκανε λέει;"
"Παύλο, αρραβωνιάζομαι τον... "πατέρα" σου, τον Κοσμά... Σκοπεύει να σε πάρει το βράδυ για να σου εξηγήσει... Όμως πρώτα σε παρακαλώ άκουσε εμένα... Το άλλο Σαββατοκύριακο θα κατέβουμε με τους γονείς του Κοσμά στην Αθήνα, για τα τυπικά... Έχει ήδη ζητήσει κανονική άδεια..."
Το τηλέφωνο γλίστρησε προς στιγμή από τον Παύλο, που το έπιασε στον αέρα και πάλι.
"Τελικά αν κατάλαβα καλά, ο "πατέρας" μου, δεν σε βοηθούσε μόνο στα μαθηματικά..."
"Παύλο, να χαρείς... Ο Κοσμάς ήθελε να μιλήσει σε σένα και στη μαμά αλλά εγώ δεν τον άφησα. Τον πίεσα να γίνουν τα πράγματα έτσι όπως εγώ νομίζω καλύτερα... Σε μια βδομάδα κατεβαίνουμε... Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις, προετοίμασε τη μητέρα..."
Κι' έτσι έγινε. Και φυσικά η μητέρα θύμωσε... στην αρχή. Μετά συγκινήθηκε. Λίγο αργότερα δάκρυσε. Και στο τέλος λύγισε. Λύγισε και άνοιξε την αγκαλιά της όχι μόνο για τη Μαρία, αλλά και για το νέο της "γιο", τον Κοσμά Καλέρη.
Μόνο που εκείνη τη χρονιά, εκτός από το "ξάφνιασμα" του Κοσμά και της Μαρίας και άλλα γεγονότα ήρθαν να ταράξουν τα ήρεμα νερά της ζωής του Παύλου. Ο αρραβώνας του Αλέξανδρου με την Κατερίνα τον ίδιο μήνα, τον Ιούλιο, στον Ορχομενό. Αρραβώνας, παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ήταν στη Σχολή ακόμα. Ο έρωτας του Αλέξανδρου και της Κατερίνας ήταν τόσο μεγάλος, που απέφευγε συστηματικά να κοιτάει τέτοιες μικρές... λεπτομέρειες.

Και οι ημέρες πέρασαν. Και πριν καλά, καλά, το καταλάβει ο Παύλος, είχε φθάσει και η δική του σειρά για αποφοίτηση. Για τον Παύλο ένα μεγάλο όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Φορώντας τη στολή του Ανθυποσμηναγού, παράδωσε τη Σημαία της Σχολής Ικάρων στον Αρχηγό των Τριτοετών ιπταμένων και πήρε τη θέση του με τους άλλους "νέους" Ανθυποσμηναγούς για την Ορκωμοσία. Τα δάκτυλα ενώθηκαν, το δεξί χέρι τεντώθηκε σαν σπαθί προς τα εμπρός και τα λόγια του Όρκου επαναλήφθηκαν γι' άλλη μια φορά. Η "τελευταία ρανίδα" από το αίμα του Παύλου θα προσφερόταν στην Πατρίδα, όπου και όταν το απαιτούσαν οι στιγμές.
Και μετά, η πρώτη μετάθεση του Παύλου, στην Καλαμάτα, για το στάδιο της "προκεχωρημένης" εκπαίδευσης. Μετά, η πρώτη του τοποθέτηση σε Πολεμική Μοίρα, στην 343 Μοίρα Αναχαίτισης Ημέρας, στην 113 Πτέρυγα Μάχης, στη Θεσσαλονίκη. Και μετά ήταν η σειρά της μίας, της υπέρτατης αγάπης του Παύλου, της 334 Μοίρας Παντός Καιρού, στην 114 Πτέρυγα Μάχης, στην Τανάγρα. Το δέσιμο του Παύλου με την 334 ΜΠΚ και τους ανθρώπους της ήταν τόσο δυνατό, που ο Παύλος αισθανόταν τη Μοίρα σαν σπίτι του και τους ανθρώπους της, σαν οικογένεια του. Μέχρι να βρεθεί στους κόλπους της 334, ο Παύλος μάθαινε να πετάει και να μπορεί να εμπλέκεται σε αερομαχίες. Στην 334 έμαθε να πολεμάει και εκεί ανδρώθηκε μαχητής. Ήταν μέλος μιας σπάνιας οικογένειας. Μιας οικογένειας πολύ απλά... γενναίων. Μιας οικογένειας πάνω από όλα, μαχητών.
Και με την οικογένεια αυτή, τη δική του οικογένεια, ο Παύλος έμαθε να ζει και να... πολεμά. Σε μέρες εύκολες, αλλά και σε μέρες δύσκολες. Δύσκολες, όπως και εκείνη η μοιραία μέρα για τον Παύλο, που όμως έδειχνε να είχε ξεκινήσει τόσο... όμορφα...

Λεξικό Google in.gr

Ιστοσελίδες που έχουν βάλει πρόσβαση στη "Χώρα των Θεών"

  1. Phorum.gr

  2. Pagina nueva 1

  3. Pathfinder Members - _ntrim_

  4. www.apostoliki-diakonia.gr

  5. Πρόταση Αξιοποίησης των Τεχνολογιών της Πληροφορίας...

  6. LITERATURA GREACA VECHE

  7. View topic - Phran thn Polh, phran thn...

  8. The Philips College

  9. The BuzzFlash Mailbag

  10. THE DAILY DELAY: WWJD?

  11. ALBANAC 10

  12. O ΔΥΩΝ ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ

  13. η Σελίδα του Τάκη Ιωαννίδη

  14. Ομήρου

  15. KΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ

  16. "Se moua" and Open Source Software: Μάϊος 2004

  17. Νεκταρία Καραντζή

  18. Ιστοσελίδες της Εκκλησίας της Ελλάδος

  19. Πολυτεχνείου Κρήτης

  20. ΕΛΛΗΝΙΚH ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΥΛΗ

  21. Διαδικτυακή Κοινότητα Φοιτητών Νομικής

  22. Φώτης_Τζίκας 2006

  23. Phorum Διαδικτυακή κοινότητα

  24. ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

  25. Ο Οδυσσέας Ελύτης 10 χρόνια μετά…

  26. "Στάχτες" του Στράτου Φουντούλη Βρυξέλλες

  27. ΦΩΤΟ ΕΛΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

  28. Αγαπημένες συνδέσεις της Ελένης Τζήκα

  29. Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού-Ιφιγένεια Γεωργιάδου

  30. Όλγα Παλαιοχωρινού 2006 : Στιχομυθία

  31. ΔΔΕ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ / ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

  32. Ελληνική Ραδιοφωνική Εκπομπή η ΑΝΤΑΜΩΣΗ

  33. Ελληνική λογοτεχνία Ξεφ(τ)υλλίζοντας....part 45

  34. Θρανίο Εκπαιδευτική Πύλη

  35. Εlogos Λογοτεχνικό
    Περιοδικό & Πύλη

  36. http://www.plefsis.gr/

  37. Πύλη Πληροφόρησης
    για την Εκπαίδευση

  38. Πληροφορική Υποστήριξη
    για τo μάθημα της γλώσσας

  39. Ένας τόπος
    ταυτότητας της Αρκαδίας

  40. Τάξη Γ->Δραστηριότητες->Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

  41. matia.gr Ρίξε μια ματιά!

  42. Greeks in Australia

  43. Μικρός Απόπλους

  44. allgreekbooks.com

  45. Ιστοσελίδα του Ενοριακού Ναού Εισοδίων Θεοτόκου Ημεροβιγλίου Θήρας

  46. George's Greek MIDI

  47. Σαραντάκος Ανθολογία

  48. Γυμνάσιο Καστρίου
    Ψηφιακή Βιβλιοθήκη

  49. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΙΣΤΟΧΩΡΟΣ

  50. ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

  51. Ε-ΚΙΜΟΛΙΑ

  52. ΠΝΕΥΜΑ

  53. Touristic guide of Arcadia

  54. Greek History Resources

  55. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

  56. ENLACES

  57. FOUNDATION OF HELLENES

  58. lexima.gr

  59. Michael Lahanas
    Ελληνική Λογοτεχνία

  60. Ελληνικό Σχολείο η Αθηνά

  61. Εκδόσεις Κοχλίας

  62. η Σελίδα του Μετανάστη

  63. 'Ασχετος

  64. Greek Embassy in Canada

  65. Κopernikos

  66. Εκπαιδευτική Πύλη του ΥΠΕΠΘ

  67. schoolworks.gr

  68. translatum.gr

  69. η Σελίδα
    του Στράτου Δουκάκη

  70. η Σελίδα
    του Νίκου Δημόπουλου

  71. Kypros.org

  72. Deyteros.gr

  73. geo.gr

  74. Griekse websites

  75. krokeai.com

  76. Ιστότοποι του Διαπολιτισμού

  77. η Σελίδα
    του Βάϊου Φασούλα

  78. η Σελίδα της Μάνης

  79. Η ιστοσελίδα
    του Τσαμαντά Θεσπρωτίας

  80. Kyknos Books

  81. Greek Poetry, badly designed site, but great content, including Elytis: Axion Esti

  82. Ανθολογία
    του Σταύρου Αμπελά

  83. Η Ποιηση, ο Λογος και το Δια-δικτυο

  84. η Αλίκη στη Χώρα του Θεάτρου

  85. Dimitris P. Kraniotis

  86. biblio.html

  87. Constantinople Byzantium

  88. sadness.gr

  89. stoabibliou.gr

  90. ΔΙΚΤΥΑΚΗ ΜΑΘΗΣΗ

  91. constadina/literature

  92. 6 Γυμνάσιο Σερρών.gr

  93. arachova.com

  94. ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

  95. fryktories/

  96. Ελληνική Ομογένεια

  97. Εκπαιδευτική Πύλη
    Νοτίου Αιγαίου

  98. Λογοτεχνικά λινκς2

  99. Odysseas Platyrrahos

  100. vathos_okeanou

  101. η Αλήθεια
    Εφημερίδα της Ομογένειας

  102. Ψάρι Ηραίας

  103. Syllabus

  104. archaeonia.com

  105. η Σελίδα
    του Νίκου Γκάτσου

  106. Ελλάδα , Ιστορία , Γλώσσα

  107. Parallel texts

  108. Δακανάλης Δημήτρης

  109. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

  110. ΚΝΩΣΟΣ ΚΡΗΤΗ

  111. roundtable.gr

  112. Φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης

  113. Λαβύρινθος Σιωπής

  114. Ποίηση - Λογοτεχνία

  115. εκπαίδευση

  116. Griechenland-Links

  117. ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ GUTERSLOH

  118. arcadians.gr

  119. Asimos_sindesmoi.html

  120. mononifika.gr

  121. Ρένος Αποστολίδης

  122. Literature

  123. η Πληροφορική
    στη Δημοτική Εκπαίδευση

  124. opinion/syndeseis

  125. 9ο Δημοτικό
    Σχολείο Ρεθύμνου

  126. οι Σελίδες
    του Θ. Καστρινού

  127. greekstandard.com

  128. Μυρτιώτισσα

  129. disabled.gr

  130. auth.gr

  131. Π λ ε ύ σ τ ε Σ τ η ν
    'A κ ρ η Τ ο υ Μ υ α λ ο ύ

  132. Αντίπαρος 2004

  133. των Ελλήνων οι Κοινότητες

  134. e-xios.gr

  135. anemologio.gr

  136. Tsounis
    St. John's University

  137. Ναός της Γνώσεως

  138. psathades

  139. diadiktiondirectory

  140. Ελληνική Λογοτεχνία

  141. Athena's v.3

  142. ΠΥΛΗ

  143. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

  144. Συνάντησης

  145. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΙΚΑΓΟ

  146. Ελληνική Ιστορία

  147. www.ADSLgr.com !

  148. kalimera.nu

  149. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

  150. ο Ζωγράφος
    Γιάννης Σταύρου

  151. ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ ΠΩΓΩΝΙΟΥ

  152. Greek literature p1

  153. Kazantzakis Nikos

  154. Literature from Leonidio

  155. Διμοτικό Σχολείο Κω

  156. Rempetika

  157. Σχολείο Λιέγης

  158. Σολωμός Διονύσιος

  159. adverts.gr

  160. Full Version: Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

  161. www.agoraellas.gr

  162. Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού

  163. Ελληνική Αστυνομία της Πάρου

  164. ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

  165. Isocrates.gr

  166. Αετοράχη Ηλείας

  167. a9.com

  168. Σαρακατσάνοι

  169. Ράδιο Ήπειρος

  170. Ελληνική Γλώσσα

  171. WBYB Greek Radio Live

  172. Συνδέσεις

  173. Μετανάστης

  174. ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

  175. Βιβλιοθήκη Κολλεγίου Αθηνών

  176. Foreing Language

  177. Ted Kapsalis

  178. ΛΕΥΚΟΧΩΡΙ - LEFKOHORI

  179. greek studies Modern Greece

  180. Εσπερινά Σχολεία

  181. ΦΕΚ

  182. ΕΦΕΝ Εθνικής

  183. ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

  184. langues anciennes

  185. Ελληνική Ασπίς

  186. Ομογένια

  187. Εκπαιδευτικές σελίδες

  188. Χωριό Σέρβου

  189. 1ο ΤΕΕ ΕΥΟΣΜΟΥ Θεσ/νίκης.

  190. 4ο Δημοτικό Σχολείο

  191. Μεγαλόπολη - Megalopolis

  192. Διευθύνσεις για τη Λογοτεχνία

  193. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

  194. Χαλούλος Παναγιώτης

  195. Δημοτική μουσική
    Παραμυθιά on Line

  196. ΛΥΚΕΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

  197. www.git.gr - λογοτεχνία

  198. Kimisis Serron

  199. Deykalion o Trachinios

  200. Κώστας Πετρόβ

  201. Γρηγόρης Αυξεντίου

  202. Kretaland


Μηνύματα και Επιστολές
Μηνύματα και Επιστολές
The LAND of GODS
Since October 1996
Oakville Ontario Canada
2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα Δείτε εδώ τα κείμενα -μπορεί και τα δικά σας- μέσα από το Google..
..Φωτογραφίες της LAND of GODS στο Google..
Γράψτε μας!!