Κώστας Δουρίδας / Kostas Douridas: Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι.. / Journey to Kardaritsi..

Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!! κδ

And everything I have seen, everything I have learned all these years, none of it, nothing at all, has touched my soul in such a sacred, mystic way as those blessed childhood years at MY BELOVED VILLAGE KARDARITSI!!! kd

Since 1996

Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi

Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi

Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι.. Journey to Kardaritsi

«..Αυτάρ Οδυσσεύς ιέμενος και καπνόν αποθρώσκοντα νοήσαι ης γαίης, θανείν ιμείρεται..» (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.) / «..But Odysseus yearning to see if it were but the smoke leap upwards from his own land, hath a desire to die..» (Odyssey, a, f 57).

Home to LAND of GODS

τα δικά μου γραψίματα: Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι: το Καρδαρίτσι / Journey to Kardaritsi (η παλιά σελ.) | τα Δημοτικά / Folk songs (η παλιά σελ.) | το Εικοσιένα / the 1821 (η παλιά σελ.) |

Αρχική Σελ.
Starting Page

Τραγούδια της Ξενιτιάς / The songs of foreign land (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια της αγάπης.. / Songs of love... (η παλιά σελ.) | Μιλώντας τότε.. / Speaking then... (η παλιά σελ.) | Είσαι παιδί / You are a child... (η παλιά σελ.) | τα Τραγούδια μου / My Songs... (η παλιά σελ.) | η Εφηβεία / Adolescence (η παλιά σελ.) | η χαμένη μας Hirosima / Our lost Hiroshima.. (η παλιά σελ.) | Καπνόν Αποθρώσκοντα: Γράμμα στον Έλληνα της Διασποράς / A Letter to the Greek in Diaspora|

Οι πραγματικοί μου δάσκαλοι

Η ζωή μου ολάκερη ήταν μια βιοπάλη.. Oι κυριότεροι και οι πραγματικοί μου δάσκαλοι ήταν τρεις άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν και οι τρεις αγράμματοι: Η μάνα μου, ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης.
Η μάνα μου μου δίδαξε ότι όσο φτωχός και αν είσαι, όταν μπορείς και μοιράζεις το λίγο που έχεις με τον διπλανό σου, είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.
Ο Μακρυγιάννης, μου δίδαξε ότι "....τούτη την μικρή πατρίδα την ορίζουμε φτωχοί και πλούσιοι, δυνατοί και αδύνατοι, για τούτο και πρέπει(!) να την αγαπούμε και να τη προστατεύουμε. Να μην αφήνουμε το άδικο να πνίγει το δίκιο εις βάρος της".
Ο Κολοκοτρώνης μου δίδαξε, για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου φέρεις κι' εσύ ευθύνη και όσο και αδύναμος και αν είσαι, μην κάθεσαι παρατηρητής στα γεγονότα, πάρε μέρος σε ότι και με όποια δύναμη μπορείς... κώσ/δουρ.

My real teachers

My whole life has been a struggle for survival... my real and true teachers were three people who were all illiterate: My mother, Makryiannis and Kolokotronis.
My mother taught me that however poor you are, when you are able to share the little you have with your neighbour, you are the richest man on earth.
Makryiannis taught me that "
....the masters of this little land are both rich and poor, strong and weak, and that
is why we must (!) love it and
protect it. We must not allow injustice to strangle justice against our homeland".
Kolokotronis taught me that we all have some responsibility for whatever happens around us and however powerless we are we must not just be observers on life, but use whatever strength we possess to be a part of events ...

Σημειώσεις / Notes

το Καρδαρίτσι:
Της γης το πιο όμορφο στολίδι

Αγαπητέ μου φίλε,
Aν ήταν να σου ειπώ το πόσο υπερήφανος είμαι για την καταγωγή μου, θα σου έλεγα: Mη το ψάχνεις, γιατί μπορείς και μόνος σου να βρεις, αρκεί και μόνο, να κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια σου και να σκεφτείς, ψιθυρίζοντας την λέξη Πατρίδα! κι' ακόμη την λέξη που ονομάζεται το χωριό σου!..
Aπό δώδεκα χρονών έφυγα στην Αθήνα επειδή τι να σου ειπώ; αφού τα ξέρεις.. Μετά τον ανταρτοπόλεμο, η φτώχεια ήταν απλωμένη παντού σαν την ακρίδα,
η ψείρα, η *ξυπολυσιά και το σαπούνι ..λίγο!
Κι' έτσι για το μικρό μου το χωριό το Καρδαρίτσι,
ήταν στο πρόγραμμα: Σαν το παιδί τελειώσει το δημοτικό, έλεγαν οι μεγάλοι, να φύγει στην Αθήνα!
-"Να φύγει να γλυτώσει! και ποιος ξέρει,
μαζί του να γλυτώσουμε κι εμείς". έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου.
-"Να φύγεις παιδάκι μου και να ρίξεις
*μαύρη πέτρα πίσω σου", μου είπε μια θεία μου.
'Ετσι κι εγώ, σαν ήρθε και η δική μου ώρα να φύγω.. Με πήρε η μάνα μου, καβάλα στο γαϊδουράκι για το διπλανό χωριό, από εκεί, θα έπαιρνα το λεωφορείο για την Αθήνα. 'Ομως, καθώς που φθάσαμε σχεδόν στο *σκαπέτημα του χωριού, της ζήτησα με μεγάλη ..επισημότητα να σταματήσουμε, για μια στιγμή. Η καημένη η μάνα μου, ποιος ξέρει, θα νόμισε πως θα'χα κάποια ανάγκη φυσική, κι' έτσι σταμάτησε.
'Ομως εγώ, παρ ότι μια ..σταλιά άνθρωπος: "Θεατρίνος! παιδάκι μου.." έλεγε πάντα η μάνα μου όταν μιλούσε για μένα... Απ' ότι φαίνεται, την είχα δέσει *κλωνιά την κουβέντα της θείας μου.. Και κατεβαίνοντας από το γαϊδουράκι, προχωράω πίσω δύο βήματα, παίρνω μια πέτρα και την πετάω μ όλη μου την παιδική δύναμη, ίσια προς το χωριό: "Μαύρη πέτρα!" φώναξα. Χωρίς καλά - καλά να καταλαβαίνω τι σήμαιναν όλα αυτά.
Να ήτανε άραγε από την θεία μου αυτό μου το *κάμωμα;; Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα.. ή μήπως να κάνω και λίγο τον *καμπόσο στην μάνα μου που μ' έλεγε θεατρίνο; Ποιος ξέρει!... Πάντως το έκανα. Η καημένη η μάνα μου βλέποντάς με σ αυτό, θαρρείς και την βάρεσε αστραπή: "Παιδάκι μου έκραξε
τι έκανες εκεί..".
Τριάντα οκτώ χρόνια περνάνε από τότε...
Το Καρδαρίτσι θαρρείς και τα Ιεροσόλυμα!..
Θαρρείς κι ο ίδιος μου ο εαυτός, δεν μου συγχώρησε ΠΟΤΕ! την παιδική μου εκείνη επιπολαιότητα: Την ..μαύρη πέτρα που πέταξα δεν βάρεσε ποτέ το Καρδαρίτσι, παρά στο πέταγμα, πήρε στροφή 180 μοιρών, κι' αντί για το χωριό μου, βάρεσε εμένα κατά *κούτελα!. Γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται, που αφού γύρισα τον μισό κόσμο,
το Καρδαρίτσι παραμένει στο μυαλό και στην καρδιά μου: της γης το πιο όμορφο στολίδι!
Και ότι είδα, και ότι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα μα τίποτα, δεν άγγιξε την ψυχή μου τόσο ιερά, τόσο μυσταγωγικά, όσο τα ευλογημένα εκείνα παιδικά μου χρόνια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ
ΧΩΡΙΟ, το ΚΑΡΔΑΡΙΤΣΙ!!!
Κώστας Δουρίδας
Oakville, Ontario. Οκτ. 1996

Kardaritsi:
the earth's most precious jewel

My dear friend,
If you asked me to tell you how proud I am of my origins, I would say you do not need to ask: all you have to do is shut your eyes for a moment and whisper to yourself the words "homeland" and the name of your village!..
I left to Athens when I was twelve because, well, what can I say, you know it all...After the guerrilla war, poverty took over everything like a plague of locusts: fleas, bare feet and ...precious little soap! For my little village, Kardaritsi, there was not much choice: as the adults said, as soon as a child graduated from junior school, he had to leave for Athens!
As my late mother used to say -"Get out and be saved, and who knows, with him we might all be saved!
An aunt told me. -"Go, my child and never look back - throw a black rock behind you, as the saying goes ",
'So when my turn came to go...
My mother carried me on the back of the donkey to the next village from where I would take the bus to Athens. But as the village was disappearing from view, I asked her - very formally - to stop for a moment. My poor mother probably thought I had some physical need and so she stopped.
But even though I was just a slip of a boy:
"Always fond of the theatrics", my mother used to say when she spoke about me...It seems I had taken my aunt's instructions literally to heart... I got off the donkey, moved a few steps back, picked up a rock and threw it with all my childish might straight at the village: "Black rock!" I yelled. Of course I didn't really have a clue what I was talking about.
Was what happened because of my aunt? I still wonder about that...or was it just an effort to appear important to my mother who always said I was fond of being theatrical? Who knows!...Anyway, that is what I did. My poor mother was thunderstruck: "My child," she cried out "what did you just do?"
Thirty eight years have gone by since then...
You would think Kardaritsi was Jerusalem!...
You would think that my adult self will
NEVER forgive that childish act of frivolity.
The black rock I threw never hit
Kardaristsi - instead it made a 180
degree turn and came back to hit me in the forehead! How else can I explain the fact that though I have travelled over half the world, Kardaritsi remains in my mind and heart
the earth's most precious jewel!
And everything I have seen, everything I have learned all these years, none of it, nothing at all, has touched my soul in such a sacred, mystic way as those blessed childhood years at MY BELOVED VILLAGE KARDARITSI!!!
Kostas Douridas
Oakville, Ontario. Οct. 1996

Σημειώσεις / Notes

*ξυπολυσιά =ξυπόλυτος. *μαύρη πέτρα= ρίχνω (μαύρη) πέτρα πίσω μου φεύγω από κάπου και αμετάκλητα με την προοπτική να μην ξαναγυρίσω ποτέ. *σκαπέτημα, σκαπετάω = περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα. *κλωνιά, κλωνά,= η, η ίνα, η κλωστή. *κάμωμα= με αυτό που έκανα, *καμπόσο, κάμποσος = -η, -ο, παρουσιάζομαι σαν σπουδαίος , γενναίος, *κούτελα, κούτελο= το τμήμα του προσώπου πάνω από τα φρύδια και μέχρι τη φύτρα των μαλλιών.

Βουνοκορφούλες του χωριού

Βουνοκορφούλες του χωριού
κι' αντικρινές μου του σπιτιού,
της μάνας μου γλυκές *φελάχες
χιλιοτραγουδισμένες ράχες!
Στις στράτες σας η δόλια *γνεύει
πάντα για μένα αγναντεύει,
μη και φανώ απ' την ξενιτιά
θολή της μάνας η ματιά..
όποιον ειδεί να ξαναφάνει λεει:
Να το παιδί μου που έρχεται και κλαιει..
Βουνοκορφούλες κι' άγια *Νάννα μου
*μηνύστε πέρα εφτού στην μάνα μου,
πως γρήγορα θα 'ρθω κοντά της
και να *χωθώ στην αγκαλιά της.

Village mountain tops

Sweet village mountain tops
facing the home where I was born,
sweet fellahs of my mother,
mountain ridges celebrated in a thousand songs!
My mother wanders in the streets
looking to try and find me,
lest from afar her son appears.
Her aged eyes are dim with years
her heart leaps when a stranger appears.
Here is my boy come home, she weeps
Saint Anna and sweet mountain tops
send out and tell my mother
that soon her son will come once more
and fall into her arms.

Σημειώσεις / Notes

*φελάχες, φελάχα, φελάχος= αγρότης, χωρικός της Αιγύπτου. *γνεύει, γνεύω= κάνω νόημα με το κεφάλι, το χέρι, ή τα μάτια αλλά και νοηματικά κοιτάζω από συνήθειο. *Νάννα, άγια Νάννα= Αγία 'Aννα.
*μηνύστε= δώστε μήνυμα. *χωθώ= να ριχτώ στην αγκαλιά της..

Προσμονή και λήθη

*Χαροκαμένη αυλόπορτα,
κι αργόθωρη η ματιά,
παλιάς λιανότρεμης ελπίδας
πλανά το δειλινό
-πικρή κατάνυξη-
σ' ένα στερνό χαμόγελο,
στον γυρισμό..
Κι' ως να'τανε ο χαμός πανήγυρη,
κι ο θανατάς *κανισκιοφόρης,
ήρθε το ξέφραγο παράπονο,
και γλεντοκόπησε τ'άσπρα μαλλιά,
μες την στερνή την γλυκερή την ώρα,
μες το κατάλοιπο της ροζιασμένης προσμονής,
διαφέντεψε η απόγνωση την λήθη,
και ήρθε το σούρουπο..

Expectation and oblivion

The bereaved garden gate,
and the slow-moving gaze
of ancient trembling hope
hover over the afternoon
-bitter devoutness -
in a final smile,
upon return.
And as if loss was a carnival
and death was carrying a wicker basket
unbounded grief rose up,
and celebrated greying hair,
in that final sweet hour,
in the remains of gnarled expectation,
despair triumphed over oblivion,
and evening fell.

Σημειώσεις / Notes

*Χαροκαμένη, χαροκαμένος = Αυτός που έχει υποστεί την απόλεια αγαπημένου ή αγαπημέων προσώπων. *κανισκιοφόρης, κανίσκι (το)= μικρό καλάθι από καλάμι ή λυγαριά / πανέρι που περιέχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως δώρο σε γιορτές και γάμους.


The LAND of GODS Since October 1996 Oakville Ontario Canada