Χρυσούλα Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και διαμένει μόνιμα και η καταγωγή της είναι από το Ρέθυμνο της Κρήτης, το χωριό Ατσιπόπουλο, τόπο γέννησης του πατέρα της. Η Κρήτη υπήρξε η βασική πηγή έμπνευσης κάθε λογοτεχνικής της δημιουργίας και το Ρέθυμνο, ο τόπος που επέλεξε να αρχίσει την λογοτεχνική της πορεία, πιστεύοντας, ότι η πατρική γη είναι η γη της ανεκτίμητης μνήμης. Έγγαμος, μητέρα δύο παιδιών, με επαγγελματική καριέρα ως Human Resource Management, απόφοιτος της «Ελληνικής Παιδείας», και σπουδές Δημόσιες Σχέσεις και Ηuman Resource Management, College of Wels, με διατριβή στην «Διοίκηση Ηγεσίας» , είναι επί Μεταπτυχιακό σε «Business Administration» στο Πανεπιστήμιο της Αγγλίας Tees side. Ασχολείται με τον κλασικό αθλητισμό, ως αθλήτρια στα 10.000μ. ( Αργυρό μετάλλιο στο Διεθνή Δρόμο Μεσσήνης 2005), χορεύει Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, στη Δώρα Στράτου και είναι διπλωματούχος, εθελόντρια νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού.

Ποιήτρια, στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα, από τα μαθητικά της χρόνια, αργότερα ασχολήθηκε και με τον πεζό λόγο, δοκίμιο, διήγημα και μυθιστόρημα. Το πρώτο της ποίημα δημοσιεύθηκε στο Πολύπτυχο του Ευαγ. Ρόζου τη δεκαετία 1980. Η πρώτη ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 2005 με τον γενικό τίτλο «Ποίηση», περιέχοντας τρεις ενότητες, «’νεμοι και θύελλες», «Κρήτη των Ονείρων» και «Θάλασσα της Ψυχής». Για την πρώτη ενότητα «Wings and Storms», απενεμήθη το χρυσό μετάλλιο ποίησης 2006, των διεθνών βραβείων της Ακαδημίας Michael Madhusudan και του Πανεπιστήμιου της Καλκούτας. Το πρώτο της μυθιστόρημα «Φρατζέσκα» κυκλοφόρησε το 2006, για το οποίο απενεμήθη βραβείο ως «Σύγχρονο Ελληνικό Μυθιστόρημα», στο 22ο Συνέδριο Ποίησης και Πεζογραφίας «Σικελιανά 2006». Έχει καταχωρηθεί International Biographical Association της Μ. Bρετανίας, στο American Biographical Institute, στο διεθνές ανθολόγιο της Ακαδημίας Μ.Μ. και του Πανεπιστημίου της Καλκούτας, καθώς και στην μεγάλη 24τομη εγκυκλοπαίδεια των Νεοελλήνων Λογοτεχνών, «Χάρη Πάτση». Έχουν απονεμηθεί επιπρόσθετες διακρίσεις, από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών 2005, την ΠΕΛ 2004, το 20ο, 21ο και 22ο Συμπόσιο Ποίησης και Πεζογραφίας «Σικελιανά» και την Unesco το 2005 και το 2006. Επίσης από το Διεθνές Forum of Culture and Piece (IFLAC), το ποίημα «The dream», τον Σεπτέμβριο 2005, χαρακτηρίσθηκε ως ποίημα της εβδομάδος και από τη Διεθνή Ένωση Ποιητών, (W.P.S.), το ποίημα «I am not afraid» ήταν πρώτο στην κατάταξη τον Αύγουστο 2006. Δημοσιεύει, ποιήματα, δοκίμια και άρθρα στις εφημερίδες «Κρητική Επιθεώρηση», «Χανιώτικα Νέα», «Πατρίς», στο περιοδικό «Κρήτη», σε ανθολόγια και σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Είναι μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών, της Ακαδημίας Αμερικάνικης Ποίησης, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Παγκρήτιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Παγκοσμίων Συγγραφέων, του Διεθνές Forum Πολιτισμού και Ειρήνης, της UNESCO, του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού, των Δρομέων του Κόσμου, του Ερυθρού Σταυρού, της Παγκρήτιας Ενωσης, Κρητικών Συλλόγων και διαφόρων Συνδέσμων. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΟΙΗΣΗ    Συλλογή από ποιήματα με τρείς ενότητες 'Aνεμοι και Θύελλες Κρήτη των ονείρων Θάλασσα της ψυχής Έκδοση 2005 Χάρη Τζο Πάτση    ΦΡΑΤΖΕΣΚΑ Μυθιστόρημα Έκδοση 1η 2006 Χάρτη Τζο Πάτση Έκδοση 2η 2007 Εκδόσεις Ιωλκός    ΤΡΙΛΟΓΙΑ; Σύμπαν-Ζωή-’νθρωπος Συλλογή από ποιήματα Έκδοση 2007 Ιωλκός    STONE AND WATER Συλλογή από ποιήματα, σε Ελληνική και Αγγλική γλώσσα. Eκδοση 2007 Ιωλκός    ΤΟ ΘΡΟΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΡΥΓΙΑ Δοκίμια και Ποίηση Έκδοση 2009 Ιωλκός Φρατζέσκα Μυθιστόρημα Κέντρο ευρωπαϊκών εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 2006 Ποίηση Συλλογή ποιημάτων Κέντρο ευρωπαϊκών εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση 2006 H άποψη μας για τον κόσμο Ακολουθώντας το αξίωμα ότι όλα μπορεί να είναι και αλλιώς, η μοναδικότητα του ανθρώπου, μη αντέχοντας να ενταχθεί σε ακίνητους κανόνες, μέσα στην ευλυγισία της ελεύθερης δημιουργικής δύναμης, επιβάλλει τον ένα και μοναδικό δικό της νόμο. Tο νόμο της αέναης κίνησης. Αφήνοντας το δρόμο ελεύθερο για ολοκλήρωση και εξέλιξη, με τις έμφυτες ικανότητες, τροποποιημένες, για να είναι ανθρώπινες. Και όσο κι αν προσπαθούμε πολλές φορές να εξηγήσουμε τη ψυχική ζωή, με την αιτιότητα των φαινομένων η με τη μεθοδική κατάταξη τους, σύντομα θα εγκαταλείπουμε τη γενική απόλυτη βεβαιότητα και θα ενσκήψουμε με παρρησία στις δοκιμασίες ενός κόσμου, που διαρκώς ανακυκλώνεται. Θεωρώντας τη ζωή, σαν κριτήριο μιας επικαλούμενης αιτιότητας ή στατιστικής επαναλήψεων, που προσκρούει στην αστάθμητη ατομικότητα του κάθε ανθρώπου, συνοψίζεται ο κάθε άνθρωπος, που με τα μάτια της ψυχής, βλέπει τον κόσμο. Και την ίδια γνώμη που έχει για τον εαυτό του, έχει και για τον κόσμο. Και αν δεχθούμε την αναγκαστική παρέμβαση της λογικής, ίσως αυτό που βλέπει κάθε φορά στον κόσμο, έχει την παρέκκλιση που του επιβάλλουν οι περιστάσεις, χωρίς να αλλάζει τη βασική κατεύθυνση. Σε έναν κόσμο που ούτε η αιτιότητα ούτε η στατιστική, δεν μπορούν να συμβιβάσουν τις αισθήσεις, που συλλαμβάνουν τα γεγονότα, με τα αλάθητα αισθητήρια του ψυχικού κόσμου. Και μέσα στην ανταύγεια του εξωτερικού κόσμου και ενώ όλα εξαρτώνται από τη γνώμη μας, η γνώμη μας για τον κόσμο, εξαρτάται από εμάς. "Το θρόισμα του μεγάλου Δρυγιά" Η αθωότητα της μοίρας Η γνώση αναλαμβάνει να ξυπνήσει από τις ευπιστίες, παραθέτοντας κατά παράδοση, αμέτρητες μαρτυρίες. Όμως η ανθρώπινη μοίρα, δεν μπορεί να συγχωνευθεί σε κανένα γνωστικό η κοινωνικό σύνολο, γιατί θα βρίσκεται πάντα σε μία αντιπαράθεση με το 'πραγματικό', που θέλει να την εντάξει εκεί που δεν χωρά. Όταν o άνθρωπος συνταράσσεται, ίσως να μη σημαίνει τίποτα στο συγκεκριμένο χρόνο, σημαίνει όμως για τη μοίρα του. Και όταν καθηλωμένος παρακολουθεί, χωρίς καμία εξουσία, έστω και λεκτική, ίσως να μην είναι και ουσιαστικά υπεύθυνος. Και χωρίς να το θέλει, φορτωμένος με μιαν άγνωστη και ασυνείδητη ενοχή, προβάλλει το ρόλο του, εμποδίζοντας τη χειραφέτησή της ίδιας του της μοίρας. Η αντικειμενική αθωότητα της μοίρας, προϋποθέτει το αντικειμενικό έγκλημα, που την εμποδίζει να ξαναβρεί την αθωότητά της. Ή ακόμα, προϋποθέτει, τον αντικειμενικό θάνατο κάθε αόριστου και οριστικού φόβου, για να εδραιώσει έναν άνθρωπο όχι 'εν δυνάμει', ούτε προς απελευθέρωση, αλλά έναν άνθρωπο ελεύθερο, ανεξάρτητο και υπεύθυνο. Όχι καθορισμένο ελεύθερο, αλλά απλά δημιουργημένο ελεύθερο. Και επειδή η μοίρα, συμβαδίζει με το χρόνο και τη διάρκεια, η βεβιασμένη αναζήτηση αιτιών σε μια δομημένη πραγματικότητα, από αποδεικτικό, καταλήγει σε ενοχοποιητικό στοιχείο, με τον άνθρωπο μονίμως απολογούμενο. Και δημιουργημένος ελεύθερος, είναι ο άνθρωπος, όχι που έχει εξασφαλίσει τα αίτια μιας αιώνιας επανάστασης, αλλά εκείνος που μαζί με τη μοίρα του, δημιουργεί και αποδέχεται το τελικό του δημιούργημα. Ένα δημιούργημα, που γίνεται η έλξη προς τα ύψη και προς την ίδια την ανεξαρτησία και αντλεί το νόημά του, παλινδρομώντας από την ιδέα, στην ελευθερία. Ένα δημιούργημα, που γίνεται η σχέση με το Σύμπαν και η αμφίδρομη σχέση με τη μοίρα του. Δεν έχουμε την ηλικία των παραμυθιών, αλλά ίσως μέσα από τη διαφυγή, γεφυρώνονται ό,σα δεν μπορεί η λογική. Και ίσως μέσα από ένα παραμύθι, δεν αναζητά κανείς την αθωότητα της μοίρας που έχει χάσει, αλλά την αθωότητα της μοίρας του ανθρώπου που κάποτε θα πρέπει να δικαιωθεί. Κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, ο χρόνος τελικά θα προσδιορίσει, αυτά που δεν μπορούν οι άνθρωποι. "Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά" Τι σημαίνει ζωή; Όταν πέφτουν οι καρποί απ' το δένδρο και σαπίζουν στο χώμα, μιλάμε για εποχές αδιαφορίας και ίσως για αποικισμό, που εισβάλει στη ζωή και αφήνει να πεθάνει οτιδήποτε κάρπιζε. Μιλάμε για απληστία που ενώ ψάχνει μακριά, αφήνει τους καρπούς να μαραζώνουν στα κλαδιά, μέχρι να πέσουν και να πατηθούν, η να εγκαταλειφθούν υπερβολικά σιτεμένοι. Η αλήθεια όμως, δεν εξαρτάται από την έκβαση. Οι καρποί μπορεί να μαζωχτούν και να σαπίσουν αργότερα, στριμωγμένοι σ'ένα κοφίνι. Και αν η επίκληση των απόλυτων, προκαλεί κανονιστικές αρχές και κάνει τους ανθρώπους ανταγωνιστές, για πράγματα που οι ίδιοι προκάλεσαν αλλά τελικά δεν αποδέχονται και αφού γίνεται λόγος για το μάζωμα, δεν είναι αντίστροφα λογικό, να γίνεται λόγος και για την ύπαρξη του καρπού; Και αφού γίνεται λόγος για το σκοπό της ζωής, δεν είναι αντίστροφα λογικό να γίνεται λόγος και για την ύπαρξή της; Ζούμε σε έναν κόσμο που υπάρχει από αιώνες και όταν ξεχνιόμαστε, ίσως νομίζουμε ότι δημιουργήθηκε την ημέρα που γεννηθήκαμε εμείς. Υπάρχουμε σ' έναν κόσμο που έχει έναν κύκλο ζωής και όταν έχουμε στερέψει από γνώση, ίσως νομίζουμε ότι ο κύκλος αρχίζει και τελειώνει με τη δική μας ζωή. Τι μπορεί να σημαίνει ζωή, όταν κατοικούμε μέσα σ' ένα μεγάλο κόσμο και αναζητάμε να φτάσουμε πάντα εκεί που δε βλέπουμε; Κι αν μέσα από τη λογική συνέπεια καταλήγουμε στην άρνηση, τι σημαίνει ζωή, όταν επικλήσεις, συναισθήματα και άνθρωποι, γέρνουν βολεμένοι και ξυπνούν επαναστατημένοι, ή επαναστατούν όταν τους το επιτρέπουν οι κοινωνικές 'νόρμες', ή η φυσική τους κατάσταση και μετά εφησυχάζουν με ξεχασμένες θεωρίες; Τι μπορεί να σημαίνει ζωή, όταν από τη μία εναντιώνεσαι στην κουρασμένη σου διαδρομή και από την άλλη υποτάσσεσαι στο άγνωστο; Βασίζεις την ύπαρξή σου στο αλάθητο και δεν κάνεις τίποτα την ώρα που οι άλλοι είναι απασχολημένοι στην αναδημιουργία η μένεις ατάραχος μέσα στην εγκαρτέρηση, γρηγορώντας τον ενστερνισμό της λύσης από το πουθενά; Τι σημαίνει ζωή; Να κρατάς κοντά οτιδήποτε έχει ζωή και να διώχνεις μακριά οτιδήποτε έχει θάνατο; Τι σημαίνει, όταν μετά από χιλιάδες ερωτηματικά και χωρίς καμία κατάληξη, κατάκοπος από τα 'μεγάλα', αρχίζεις και δίνεις σημασία στα 'μικρά'; Τι μπορεί να σημαίνει ζωή, όταν ο μεγαλειώδης κόσμος του απείρου, τακτοποιώντας περίπλοκα σχήματα μέσα στην αρχική μονάδα, σου στέλνει μηνύματα, στον ήχο ενός ισότονου τριζονιού που βραδιάζει και ξημερώνεται, για να επαναλάβει τα ίδια ακριβώς το επόμενο σούρουπο. Και ίσως όλα τούτα μαζί και το καθένα χωριστά, να σημαίνουν 'ζωή' και ίσως ζωή να σημαίνει, τ' ακαθόριστα ερωτήματα, που έχουν ενδιαφέρον όσο δεν βρίσκεις τις απαντήσεις. "Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά"

Φοβάμαι Δεν φοβάμαι τις μάχες, Φοβάμαι το πόλεμο, που δεν υπερασπίσθηκε την πατρίδα και τον λόγο των ταπεινών. Δεν φοβάμαι την επανάσταση, Φοβάμαι την άγρια δύναμη , που καταλύει τις αρχές του εαυτού μου. Δεν φοβάμαι το τέλος, Φοβάμαι μήπως δεν φτάσω , με τους δικούς μου όρους. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι μέχρι τότε , μήπως συμβιβαστώ με την απουσία μου. Δεν φοβάμαι να ζήσω, Φοβάμαι μήπως επαναπαυτώ συμβιβασμένη και ξεχάσω τις προϋποθέσεις να είμαι 'Aνθρωπος. I am not afraid I am not afraid, of the fights and the forfeit of my will, but I am afraid ,for war to knife , that turns the fire, around to me ! I am not afraid of revolution, that lights! the darkness of my soul, but I am afraid ,of any violence , that ruins the lines, of all and most. I am not afraid to be alive! but I am afraid, to be content, with my self and pass thought hide, against the rules to life and death. I am not afraid, the end of walking, that show me where, I have to stay, but I am afraid, if on my way , forget, my lines and then, I bend! I am not afraid, if any day, I 'll loose the life and dreams to live, but I am scared, a thousand times, till then, to be, a dead ! in need! Οι στιγμές Υπάρχουν στιγμές, που η σκέψη καταργεί τις αντηχήσεις και ο χρόνος χάνει τους δείκτες. Στιγμές, γεμάτες απώλεια, με την παρηγοριά να ψάχνει το λόγο της λύπης και την ψυχή να παραδέρνει στις ερημιές. Στιγμές, που η ζωή παίρνει πικρά ονόματα και ξέχειλη από σκοτάδι, σέρνει τις αλυσίδες της. Υπάρχουν και στιγμές που μιλά η βροχή κι η σιωπή μιλά και τα δάκρυα μιλούνε. και η ζωή μιλά και ο άνεμος μιλά, στιγμές που γίνονται αιώνες και αιώνες που γίνονται στιγμές. Tα 'πάντα' και το 'τίποτα' Σε κάποιους δίνεις τα 'πάντα' και θεωρούν ότι δεν έδωσες 'τίποτα'. Σε άλλους δε δίνεις 'τίποτα', και βεβαιώνουν ότι έδωσες τα 'πάντα'. Χιλιάδες τα βήματα Χιλιάδες χρόνια και χιλιάδες βήματα γεννηθήκαμε στο ξημέρωμα των αιώνων και χαράζουμε το μακρύ μας δρόμο. Αντιστεκόμενοι στην παγωνιά, χωρίς τη δύναμη της ομάδας, είμαστε καταδικασμένοι, Όσοι αργοπορούν, χάνονται στην απώλεια, όσοι μένουν ακίνητοι, βλέπουν τους άλλους να περνούν. Οι ήχοι, πάντα επιστρέφουν διαφορετικοί, μετά απ' ένα μακρύ ταξίδι. Μια πνοή ανέμου, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Ένας τρομακτικός άνεμος, μπορεί να δυναμώσει την αντίσταση. Η νύχτα χάσκει αιώνια και ακλόνητη. Η υπέρτατη πορεία, συνεχίζει, όσο συνεχίζει η ζωή μας. Χιλιάδες τα χρόνια και χιλιάδες τα βήματα. H ανοχύρωτη πόλη Τις πύλες όταν άφησες της πόλης ανοιχτές, στους φόβους σου εφτάσανε, βαθιά στα μυστικά σου. Κι όταν θα μάθουν οι άνθρωποι, ανάγκη να ξεχνούν, μεγάλη από μέσα τους δύναμη ξεσηκώνει, σε πόλη ανοχύρωτη τρέχουν για να σωθούν και σπρώχνονται να φύγουνε, πιο λίγα όσο γίνεται, λιγότερα να μάθουν. Κι εσύ είσαι ένας άνθρωπος που τρέχει να σωθεί, ή πόλη ανοχύρωτη τους φόβους σου που ξέρουν. Αν έρχεσαι Αν έρχεσαι να συγκρουσθείς, ψάξε για την τέλεια πράξη. Όταν την σκεφθείς, θα σκορπίσεις υπόνοιες, όταν την εκτελέσεις, θα έλθει ο χαλασμός. Αν έρχεσαι να σπείρεις, ψάξε για τη βαθιά σου γνώση. Όταν την εννοήσεις, θα φροντίσεις το χώμα που θα σπείρεις, όταν την κάνεις πράξη, θ'αγαπήσεις τον καρπό. "Τριλογία" Η δρυγιά Δεν είμαστε παρά ο σπόρος μιας μεγάλης δρυγιάς, που βρήκε τη θέση του από τον άνεμο. Mια ρίζα που προχώρησε βαθιά μέσα στο χώμα. Eνα αγέννητο κλαδί, που κάποτε θα δώσει σκιά. Δεν είμαστε παρά ένα δένδρο, που αν δεν ξαποστάσουν στο κορμό του, δεν ολοκληρώσαμε τον προορισμό μας. "Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά" Πέτρα και Νερό-Stone and Water Τριλογία Ύπαρξη-Ζωή-’νθρωπος Φρατζέσκα Παρουσίαση του κριτικού λογοτεχνίας του ΛΕΥΤΕΡΗ Β. ΤΖΟΚΑ του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ Τρία χρόνια με τη Μούσα Το 2007 σηματοδότησε τρία χρόνια της σεμνής εμφάνισης με την Κρήσσα Δημιουργό (Ατσιπόπουλο – Ρεθύμνου) Χρυσούλα Δημητρακάκη. Τρία χρόνια στον έμμετρο και πεζό λόγο που έκανε μια ζηλευτή πνευματική πορεία. Από το πρώτο βιβλίο της “Ποίηση” (συλλογή ποιημάτων) από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, το 2005 και το μυθιστόρημα “Φρατζέσκα” από το ίδιο κέντρο, το 2006, βγήκαν το 2007 τρία θαυμάσια έργα, που χαρακτηρίζουν την ανοδική πορεία της στα Ελληνικά και Παγκόσμια δεδομένα. Είναι η “Φρατζέσκα” σε Β' έκδοση, από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ, το 2007 και τα επόμενα ποιητικά έργα της, την ίδια χρονιά με τους τίτλους “Stone and Water” (Πέτρα και Νερό), σε δίγλωσση έκδοση (Αγγλικά και Ελληνικά), αλλά και την θαυμάσια ποιητική γραφής της “Τριλογία – Ύπαρξη – Ζωή – ’νθρωπος”. Πέντε εκδόσεις που σηματοδοτεί ενεργά τα πνευματικά πράγματα της χώρας. ΠΟΛΥΣΥΝΘΕΤΗ μορφή η Χρυσούλα Δημητρακάκη, αφού κατάφερε να δώσει σε δύο χρόνια, πέντε (5) έργα μακράς πνοής, πρέπει να περιμένουμε, πως επάξια ανεβαίνει τον “Παρνασσό” της Δόξας, μέσα από την δουλειά της. Η ποιητική διαδρομή με την πνευματική δυναμική και παρουσία της στα λογοτεχνικά πράγματα της χώρας κι ορισμένων άλλων χωρών, μέχρι τη μακρική Ινδία, εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους και την απονομή βραβείων για το έργο της. Η κριτική ασχολήθηκε ξεχωριστά μαζί της, καθώς με τη δονητική των συμβόλων στο έργο της, αποθέωσαν την Ποίηση της, μέσα από την υπέρβαση στην προσέγγιση. Μπορούμε να πούμε πως έχει μια αυθεντικότητα, ενότητα, ειλικρίνεια και πρωτοτυπία. Η ποίηση έρχεται από πολλούς δρόμους, διαφορετικούς και οι οποίοι συγκλίνουν και ομογενοποιούνται στο είναι της. Στην “ΤΡΙΛΟΓΙΑ” έχει μια υπαρξιακή αγωνία που λειτουργεί με ένα προσωπικό ύφος και ήθος, γλωσσικό και επιστημονικό οπλισμό, μεγαλοσύνη, αρματωσιά των Κρησσών, άλλων εποχών, σαν τη Φρατζέσκα, την προγονή της. Μελετώντας όλα τα έργα της Χρυσούλας Δημητρακάκη, αντλούμε από αυτά, ένα πνευματικό είδος δίνοντας πάμπολλα μηνύματα. Γίνεται από κάλυψη του ποιητικού βάθους και της ωριμότητας της, σε μια θεουργία μυστική για την αισθητική απόλαυση. Είναι μια Ποίηση αρχέγονη, γνήσια, με ρεαλιστική διάσταση, ορμητική, χειμάρρου που σε συνεπαίρνει. Το όλο έργο της Χρυσούλας Δημητρακάκη, έρχεται από το χθες, στο σήμερα για να αντέξει στο αύριο. Γίνεται διαδικασία δόμησης των εικόνων στη διαλογική συζήτηση και εκφορά του λόγου, του συγχρονικού πλαισίου ομορφιάς και φανερώνει τη σχέση του ανθρώπου με την ζωή και τον θάνατο, σε θαρραλέα προσέγγιση και στις πολύτροπες εκφάνσεις του. Αρχιτεκτονικά δομείται το έργο της Χρυσούλας Δημητρακάκη, είτε είναι ποιητικό ή πεζό, που θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, σε έναν κόσμο φυσικό, συγκροτημένο και ισορροπημένο. Καυτή πνοή ζωής και θανάτου πλημμυρίζει τις σελίδες, με μια αποφθεγματικότητα και γνώση. Έχουν κάλλος και αρμόνια οι στίχοι καθώς έρχονται να σιγοψιθυρίσουν πάλι τα λόγια της Ποιήτριας : “Αν έχεις ελπίδα / δυνάμωσε την όταν δεν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες / Αν έχεις σκέψη / κάνε πράξη τη θεωρία, όταν όλοι την ξεχνούν / Αν αντιστέκεσαι / αντιστάσου όταν η συνήθεια σου δείχνει την ευκολία / κι αν θέλεις να θυμάσαι / θυμήσου όλα εκείνα που εν καιρώ ειρήνης σε προετοίμαζαν” Γνωμικός σωστός λόγος.