Κώστας Δουρίδας Τα δικά μου γραψίματα   Στράτος Δουκάκης "Η Χώρα των Θεών"   Στράτος Δουκάκης Η Χώρα των Θεών (δεύτερο μέρος)  Στράτος Δουκάκης Μακρινοί Αντίλαλοι..  Απριλιος 2009 Νυκτερινός Επισκέπτης..  Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2010 Νυκτερινός Επισκέπτης B' ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα.   Αρκάδες εσμέν Κώστας Δουρίδας    Γιώργος Ιωαννίδης "Θέματα Ιστορίας"..    Χρίστος Α. Νεοφύτου Τρία γράμματα πάνω στο "Καπνόν Αποθρώσκοντα"...    Χρίστος Α. Νεοφύτου «Έλλην»    Κριτικές σημειώσεις Ελευθερία Μπέλμπα:   Βάιος Φασούλας Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά    Δαρσινός Σπύρος, Μέσα σε τούτο το δάσος    Ζαχαρουλα Γαϊτανάκη Ιούλιος 2005 Εφημερίς η Γορτυνία ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ / ZACHAROULA TALKS WITH OTHER POETS AND WRITERS.    May 18, 2005 Γράμμα από το Γκύτερσλο    From Flickr - Photo YOU'VE BEEN MOONED!!!!   Okville Burlington Milton σε μία ενιαία ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ;; Απόπειρες και Ιδέες: Νοέμβριος, 1996   το Φαρμακείο του Θεού το Φαρμακείο του Θεού   Αρκαδικό Βήμα Γράμμα από την Ξενιτιά   η ΓΛΩΣΣΑ μου η ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η Γλώσσα μου η Ελληνική,   The LAND of GODS Since October 1996 τα Δεκάχρονα και ..Κάτι..    Δυο λόγια στο πρόλογο ο 'Ελληνας της Διασποράς'Ηχος πρώτος:   Σε Ψάχνω Ελληνά μου Παντού Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα - σπιθαμή από την γη της γαλανής, είναι Αίμα, Πνεύμα, Πέτρα και Πηλός!.    Χριστίνα Τσαρδίκος, kd.YouTube/    Poetical Quill Souls : Kostas Douridas Griego afincado en Canada, desde donde dirige una gran web sobre cultura griega.   

Προηγούμενη Ενότητα..Επόμενη Ενότητα..
Προηγούμενη  σελίδα Κεντρική σελ. της Ενότητας Επόμενη  σελίδα
Κριτικές Αναλύσεις πάνω στο
Καπνόν Αποθρώσκοντα, την Χώρα
των Θεών και άλλα...
Κριτική ανάλυση του "Καπνόν Αποθρώσκοντα" της λογοτέχνιδας Ελευθερίας Μπέλμπα Η Λογοτεχνία των Αποδήμων Ελλήνων. της Ελευθερίας Μπέλμπα, "Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά" του Βάιου Φασούλα.. Τρία γράμματα πάνω στο "Καπνόν Αποθρώσκοντα" Απάνθισμα στίχων και φράσεων απ' το "Καπνόν Αποθρώσκοντα" Σελίδες που έχουν βάλει πρόσβαση στην LAND of GODS Προσβάσεις στη λέξη Λογοτεχνία... Ένα ακόμη εξώφυλλο για τον Οδυσσέα... "Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ" του Στράτου Δουκάκη "Τρώνε από μας και μένει και μαγιά" Το ποιημα για τον Πατέρα Ελληναρά περήφανε Αφιερωμα στη Φιλία Κάθε φορά που ακούω το Δημοτικό Δαρσινός Σπύρος:
ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΡΙΔΑΣ
"..Γεννήθηκε στη Γορτυνία του Νομού Αρκαδίας. Μετανάστευσε στον Καναδά όπου ζει με την οικογένειά του. Καλλιεργεί την ποίηση και την αρθρογραφία, με θέματα που εστιάζονται στον 'Ελληνα μετανάστη και στο οδυσσειακό όνειρο του νόστου. 'Εχει ετοιμάσει μια πλούσια σελίδα στο διαδίκτυο απ' όπου προβάλλει την Ελλάδα και τον όπου γης Ελληνισμό. Υπό έκδοση βρίσκεται το έργο του Καπνόν Αποθρώσκοντα.
"Ξενιτειά" Ανθολογία
Βιβλιοθήκη Κυπριακής Διασποράς
της ποιήτριας Ρούλας Ιωαννίδου - Σταύρου"

ο Πρόλογος      ο 'Υμνος του μετανάστη   Πνεύμα Κοινότητας   Γη των πατέρων μου   Οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη   Αποξεχασμένη μεραρχία   Στο ελληνόπουλο της διασποράς   Πάνω στα βράχια της πατρίδας   'Αγιε μου μετανάστη   η Προσευχή του μετανάστη   το Πάσχα των Ελλήνων της διασποράς   Λαμβρινή Σταύρου   Μάθε, προχτές σου έστειλα   Ο Θάνατος του μετανάστη    Στις εκκλησιές της διασποράς..   Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου    Και λέω άραγε ταχιά   Και είπε ο λαός μου    «'Oπου φωνάζω και να βρίσκεστε αδελφοί»   Κυπριακή παράδοση   Ένα τραγούδι για το 21   Με το τραγούδι το δημοτικό   Στάλα τη στάλα   Και οι μεν πήραν τους δρόμους..   'Ενα ακόμα λάθος    Χαμπέρια / Υστερόγραφο   Οι χωριανοί λιγόστεψαν    Να μου το θυμάσαι..    Στον ύπνο του μικρού παιδιού    Στις αυλές και στα μπαλκόνια   Tριάντα τρία χρόνια δίπλα μου    Φύγανε τα χρόνια μας   Στα 2004    Τόσο μακριά   Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη   'Ελα βρε γέρο να μας δεις..   Για μιαν Αθήνα...   Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος... ή το παράπονο του μετανάστη   Το μόνο που ξέχασαν   Σε ψάχνω    Γεννήθηκε στην Γαλλία..    Ζει ο Μεγαλέξανδρος;   η Αρετή Κετιμέ και το δημοτικό μας τραγούδι    Η πατρίδα μου   Αφιέρωμα   Διασπορά μου    Θέλω να ξέρεις    Κοίτα φίλε μου   Μου ήρθε κοντά..    Παλιέ μου φίλε   Την μάνα την φευγάτη   O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου    Ο χαμένος μου παράδεισος    Tσάμικο, βλάμικο!    Τα παιδιά του μετανάστη   Πρόσωπα   ΠατροΚοσμάς   Αυτός ο τόπος    Είναι το ίδιο??    η Επιστροφή του μετανάστη    Kαι θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..   Με πέντε οργιές καζάντι..   Στον τόπο τα κλαρίνα    Γράμμα στην Ελένη Φοκά   Σκληρή Πραγματικότητα   Κοινοτικά και Οργάνωση    Ζητείται ελπίδα   Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν?   η Ελληνική Διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους..   Τι είναι η Διασπορά?   Αντί για Επίλογο  
Ελευθερία Μπέλμπα:

Αγαπητέ κύριε Κώστα Δουρίδα, καλησπέρα σας. Δεν είναι άσχημη ιδέα η κριτική δίπλα στο ποίημα. Σας στέλνω την κριτική μου για τα κείμενά σας βελτιωμένη, με τις διορθώσεις και αλλαγές που ήθελα να κάνω. Σας στέλνω επίσης και το δόκιμιο μου ως πρόλογο στα κείμενά σας γενικά, το θέμα του είναι η λογοτεχνία των αποδήμων Ελλήνων.Γράψτε μου πως σας φάνηκαν. Σας στέλνω τους φιλικούς μου χαιρετισμούς και της μητέρας μου. με πολλή εκτίμηση Ελευθερία Μπέλμπα February 09, 2005
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ο Πρόλογος": στο κείμενο αποσαφηνίζονται ακόμα και οι στόχοι της συλλογής κειμένων του Κ. Δουρίδα με τίτλο "". Ως μετανάστης, βιώνοντας πολλά χρόνια στο εξωτερικό, πράγματι φαίνεται ότι έχει τη δυνατότητα να διαβλέπει την πολιτιστική συγκεχυμένη ταυτότητα του νεοέλληνα σήμερα, εξαιτίας των πολλαπλών επιρροών ξενόφερτων ως επί το πλείστον, που αλλοιώνουν και τοις προϋπάρχουσες εθνικές ιδέες, τον κληροδοτημένο τρόπο συλλογιστικής και την ίδια την ταυτότητά του. ******

Παρατηρείται γενικά στα ποιήματα του Κ. Δουρίδα η χρήση ομοιοκαταληξίας σε πολλά, αλλά όχι με την αυστηρά παραδοσιακή μορφή, ωστόσο διάχυτη να δίνει ρυθμικότητα στο λόγο. Συχνά και τα σχήματα λόγου κατατίθενται, όπως οι μεταφορές, παρομοιώσεις, η αλληγορία- ωστόσο μόνο στο πλαίσιο προώθησης των ιδεών, όχι καλολογικά απλώς να διανθίζουν το λόγο. Οι ξένες λέξεις αρμονικά συνδεδεμένες με το νοηματικό πλαίσιο, περισσότερο εστιάζουν στην προβολή της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών, όπως άμεσα συνειδητοποιεί πρώτος ο έλληνας μετανάστης.

Επιπλέον σημειώνεται η σχηματοποίηση των ποιημάτων του Κ.Δουρίδα, κάτι που δείχνει ότι πρόκειται για νεοτερικά κείμενα στα οποία όμως διαβλέπει κανείς και την έννοια της παράδοσης κυρίαρχης όχι μόνο θεματολογικά, αλλά και μορφολογικά. Η χρήση των ρητορικών ερωτήσεων προτιμάται στα πλαίσια της έκφρασης της ποιητικής ειρωνείας, ενώ οι επικλήσεις προς το θεό αναδεικνύουν στοιχεία θρησκευτικότητας, παράλληλα με την παρουσία κειμένων ως προσευχών. Η ποίηση επιχειρεί την κατάθεση πολιτικών-κοινωνικών προβληματισμών, αντιστρατεύεται το δόγμα "η τέχνη για την τέχνη". Γενικά και σε άλλα επιτυγχάνεται αναφορά σε συνθήκες ζωής σύγχρονες, κυρίως τη διείσδυση του κλίματος της προοδευμένης Ευρώπης στην ελληνική κουλτούρα. Η γλώσσα δημοτική, με στερεότυπες λαϊκές φράσεις, πολλά στοιχεία της καθομιλουμένης, προτιμάται επίσης η χρήση εκφραστικών μέσων, όπως ο διάλογος ή ο εσωτερικός μονόλογος, εκτός απ΄ την αφήγηση και την περιγραφή.

Επιπρόσθετα στα πεζά κείμενα ανευρίσκονται στοιχεία που δείχνουν τη συγγένεια με το δοκίμιο, αφού ο γράφων εστιάζει σε ευρύτερους προβληματισμούς για τις σημερινές καταστάσεις, τις εξελίξεις που πάντοτε επιδρούν στην ανθρώπινη σκέψη και ψυχοσύνθεση. Με παρρησία αναλύονται οι αντιστάσεις του ατόμου στη νεοσύστατη, εντούτοις συμβατική ζωή, που με το προσωπείο της ανανέωσης δεσμεύει την πρωτοβουλία και την ευρηματικότητα.

Κυρίως ο Κ. Δουρίδας μέσα απ' αυτό το λόγο του δίνει μια μαρτυρία της δικής του εμπειρίας τόσα χρόνια στο εξωτερικό, έτσι καθίσταται η κατάθεσή του μας επηρεάζει περισσότερο, εφόσον βασίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα. Συχνά αποδίδει κείμενα σε επιστολική μορφή, ώστε παρατηρείται η αμεσότητα των μηνυμάτων, η ζωντάνια, το έντονο προσωπικό ύφος. Γενικότερα σε όλα τα κείμενα αυτά ο Κ. Δουρίδα κάνει κατάθεση ψυχής, συγκινησιακά φορτισμένος ο λόγος πιο πολύ αναλώνεται στο εγκώμιο καθετί που σχετίζεται με την πατρίδα, αλλά μας γνωστοποιεί και δεδομένα που άπτονται του τρόπου επιβίωσης των Ελλήνων στις πολυπολιστικές κοινωνίες σήμερα.

Συγκεκριμένα μπορούμε να παρακολουθήσουμε καθένα από τα κείμενα αυτά, διαμορφώνοντας κάποιες απόψεις για το περιεχόμενο, τη μορφή, το ύφος και γενικότερα τις ιδέες του γράφοντος. *******

ο Πρόλογος
Αγαπητέ μου φίλε,

'Ηθελα να πάρω εδώ την αφορμή και να σου παρουσιάσω αυτόν τον μεγάλο μου ήρωα αλλά και θύμα των τελευταίων χρόνων της ελληνικής μας ιστορίας: τον 'Ελληνα της Διασποράς. Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη σ' άκρη, στην δραματική πλειοψηφία του, να έχει βαρέσει ντουγρού στην αφομοίωση. Με θλίβει.. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση? 'Ισως. Και 'ισως από την καινούρια αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν.

Καθώς το Ιντερνέτ μπήκε πια στη ζωή μας και οι αποστάσεις μίκρυναν.. Τώρα στο σπίτι μας, μπορούμε και διαβάζουμε τα νέα απ' την πατρίδα, προτού ακόμα οι εφημερίδες στην Αθήνα, προλάβουν να φτάσουν στα περίπτερα! Λεω εγώ κι' εσύ από άκρη σε άκρη στη γη της Διασποράς, μπορούμε να μιλήσουμε με μια φωνή για την καινούρια μας πατρίδα.

Πριν τέσσερα χρόνια πήρα ένα e-mail από έναν πολύ σπουδαίο φίλο κι' αδελφό μου, συνελληνά μου, μετανάστης κι' αυτός στην Μελβούρνη. Είναι δυναμικός ποιητής και ανήκει στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών της Αυστραλίας, πονετικός και καλός πατριώτης. Ηγετικό στέλεχος και από εκείνους τους 'Ελληνες, που αναμφίβολα τιμούν τον Ελληνισμό της Διασποράς. Το όνομά του είναι Ιάκωβος Γαριβάλδης, και μεταξύ άλλων μου έγραφε τούτα τα λόγια: «Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε».

Τα απλά ετούτα λόγια, σταθήκανε για μένα θαρρείς, η αρχή μαζί και το «προσκλητήριο» του άλλοτε Ρήγα! Καθώς που στους δρόμους της διασποράς, βλέπω τον 'Ελληνα αδελφό μου μετανάστη, να κινδυνεύει περισσότερο από τα χρόνια του Ρήγα! Και γίνεται αυτό, επειδή τότες ο εχθρός του 'Ελληνα.. ήταν ορατός μαζί δυνατός και βάρβαρος! Ο σκλαβωμένος -τότες- 'Ελληνας, το γνώριζε καλά με τι είχε να κάνει και για τούτο ήτανε θέμα χρόνου και σωστής οργάνωσης να βρει την λευτεριά του από τον τύραννο. Και αφού πολέμησε μαζί και θυσιάστηκε την βρήκε(!) γιατί αυτό ποθούσε και είχε στο μυαλό του.

Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα όμως υπάρχει παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση.. Και ο 'Ελληνας μετανάστης σαν τον προπάτορά του Οδυσσέα αφημένος στο «μαγευτικό» τραγούδι των σειρήνων δεν αντιστάθηκε καθώς εκείνος!..... Επειδή κουρασμένος όλα αυτά τα χρόνια.. θαρρείς κι' ...αποξεχάστηκε?

Καλέ μου φίλε, Σε ένα τραπέζι στρογγυλό καθόμαστε σήμερα εγώ κι' εσύ. το λένε ο πλανήτης γη. Με το «Καπνόν Απoθρώσκοντα» θα σου μιλήσω για τα δικά μου προβλήματα που είναι και δικά σου. Την αγωνία μου λεω να σου αποδώσω.. Μαζί την αλήθεια μου παραστατικά και όπως την ζω, την βλέπω και μαζί την αισθάνομαι.

Δεν θα σου κρύψω τίποτα! Μπορεί κάποια στιγμή να σου φανώ κουραστικός στην λεπτομέρεια. Μεροληπτικός στα κοινότυπα. Κι' επειδή κάπου - αφαιρούμαι: Αντί να σου μιλήσω για ΣΕΝΑ! Συγχώρεσέ με!!! Ξεχνάω να επαναλαμβάνω το ΕΜΕΙΣ! που είναι και η βάση της θείας εντολής που ΕΓΩ κι' ΕΣΥ, έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!

Και σου το λεω αυτό επειδή ΕΔΩ, εγώ κι' εσύ ΡΙΖΩΣΑΜΕ πια, με τα παιδιά μαζί και τα εγγόνια μας και οι ρίζες μας είναι τα παιδιά μας!!. Για τα παιδιά μας παλέψαμε μια ολάκερη ζωή και φύγαμε απ' την πατρίδα μας Ο αγώνας μας ήταν μαζί και ο σκοπός, για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας: Να συνεχίσουν δηλ. την ζωή τους με βάση την ελληνική παράδοση μαζί και την ιστορία των: Με αξιοπρέπεια και σεβασμό και όχι φανατισμό, στις κοινωνίες και μέσα στους χώρους της διασποράς όπου κι' αν βρίσκονται. Και γιατί όχι;; 12 χιλιάδες χρόνια λένε οι ειδικοί κρατάει η ιστορία του 'Ελληνα!!

'Ομως σήμερα, υπάρχει παντού και γίνεται μια «προσεγμένη» προσπάθεια, να κρύψουμε ή μάλλον να σκεπάσουμε την αλήθεια και αυτό θα το δεις στα λόγια του πρώτου επίσημου που έρχεται από την πατρίδα, που αφού τον υποδέχονται και τον χειροκροτούν, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΝΤΑ -τελευταία μάλιστα και ..λιγοστεύουν- Εκείνος, θα πει στον «πανηγυρικό του» όλα και όσα δεν έχουν σχέση με τα παιδιά και τις καινούριες γενιές που χάνονται στην αφομοίωση. 'Ολα και όσα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα του μετανάστη: δηλ. ΕΜΕΝΑ και ΕΣΕΝΑ αδελφέ μου.

..Και με αυτά και άλλα τέτοια, κυνηγήσαμε τον κόσμο από τις εκκλησίες, τα παιδιά από τα ελληνικά σχολεία.. Δεν σου κρύβω πως σε αυτό βοήθησε και η δολερή πολιτική όλων εκείνων όπου ποτέ δεν είδαν τον 'Ελληνα παρά με τη θεωρεία του γλοιώδη Κισινγκερ** Σκέψου ότι από αυτούς ακόμη πληρώνονται οι Ελληνοδάσκαλοι για να διδάσκουν τα ελληνικά στα παιδιά του μετανάστη.. Για ετούτο και σου λέγω στο άγριο αυτό παιγνίδι που γίνεται εις βάρος μας, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να σμίξουμε την φωνή μας σε μια φωνή

ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω.... ' Ομως εγώ επιμένοντας σου λεω: Στην αγωνία σου ΣΕ ζω και για τούτο τις νύχτες πετάγομαι απ' τον ύπνο μου, καθώς που ζητώ και θέλω, σαν μάνα στο πληγωμένο της παιδί να σκύψω και να ράνω την πληγή σου, επειδή ΑΥΤΟΣ είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθώ στη δική μου ζωή. ΕΙΣΑΙ το δέντρο που βαθιά ριζώθηκε μες την ψυχή μου και θα υπάρχω αφού κι εφόσον θα υπάρχεις.. Σου λέγω ακόμη και τούτο: 'Οσο που ζω και όπου και αν ευρίσκομαι, ΠΡΩΤΑ θα μιλάω για ΕΣΕΝΑ και μετά για εμένα.

Δεν σου κρύβω πως έχω πρόβλημα (με το "Καπνόν Αποθρώσκοντα") να συνταιριάξω στο ίδιο "πανί", τα γεγονότα μαζί με τα συναισθήματα: Μπερδεύομαι λεω να βρω τον δρόμο τον σωστό επειδή ζητάω να ωφελήσω και όχι να ζημιώσω. Να επουλώσω -πληγές- και όχι να σκοτώσω. Να δώσω θάρρος και όχι να απογοητεύσω. Μα πάνω απ' όλα με το «Καπνόν Αποθρώσκοντα» ζητάω και θέλω να κτίσω το σπίτι μου όχι με τα υλικά που θα ήθελα να έχω αλλά με αυτά που έχω! Δεν παραιτούμαι απ' τον αγώνα, το όνειρο ήθελα να πω. Αλλά δεν θέλω να παραμείνω στο όνειρο μονάχα, παρά να προχωρήσω στην πράξη... Κι' έχω τα «εργαλεία μου πολύ φθαρμένα» και τα υλικά μου αδύνατα πολύ. Θαρρείς και μόλις ξύπνησα στα ξαφνικά σε τούτο ξεροχώραφο που ήταν παλιά περιβόλι;;

Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ο ύμνος του μετανάστη":Κυρίαρχο το δεύτερο ενικό πρόσωπο που αναδεικνύει ότι ο ποιητής απευθύνεται στον κάθε Έλληνα που αποδήμησε και στον εαυτό του επίσης. Ο ελληνισμός παρουσιάζεται ως μια πολιτιστική και ιστορική εστία που εγείρει την έννοια της συνέχειας, παρά τη διαλεκτική του σχέση με αλλότριες κουλτούρες εξακολουθεί να κυριαρχεί με τις ιδιομορφίες του.
ο 'Υμνος του μετανάστη
Ξεκίνησες με μια βαλίτσα..
Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου
ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες
στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς
με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση
και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης
έκτισες την Ιθάκη σου! Και οι άνθρωποι -άσπροι,
μαύροι και κίτρινοι- στέκουν στην άκρη σιωπηλοί,
γιομάτοι δέος για να περάσει η γαλανόλευκη!
κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι,
καθώς περνάς στις παρελάσεις,
καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη!

Ωραίε μου φουστανελά!
Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!

Υστερόγραφο:
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
Κώστας Δουρίδας
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Πνεύμα κοινότητας": Πρόκειται για ένα κείμενο που αφιερώνεται και απευθύνεται στον πρώην αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα, σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, σημείο εξοικείωσης και αμεσότητας. Τα μηνύματα που διοχετεύονται σχετίζονται με τη συμβολή του αρχιεπισκόπου στην αναβάθμιση της ζωής της ελληνικής κοινότητας του εξωτερικού και κυρίως στην υπόδειξη υψηλών στόχων ζωής για τη νεολαία. Μέσα από έναν λόγο προτρεπτικό αναπτύσσεται η σημασία της κοινότητας για τον κάθε Έλληνα για τη διατήρηση της εθνικής ιδιοσυγκρασίας με βάση την ομοψυχία, τη συναδέλφωση και την άμιλλα.
Πνεύμα Κοινότητας
Αφιέρωμα στον πρώην αρχιεπίσκοπο Αμερικής Σπυρίδωνα, όπου με το «ασυμβίβαστο» του χαρακτήρα του, διδάσκει σε εμάς, ότι το θαύμα του λαού μας στην μακραίωνη ιστορία του το επωμίσθηκαν ολίγοι..

Αγαπητέ μου φίλε,

Στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ο Ελληνισμός μας όλο και χάνεται στην αφομοίωση, νομίζω πως ήρθε η ώρα, να πάρεις μέρος και να βοηθήσεις με όποιο τρόπο εσύ μπορείς στην παροικία σου, στους τόπους της διασποράς όπου κι' αν ευρίσκεσαι!

Αυτό θα γίνει ίσως με μόνο και την παρουσία σου στις εκδηλώσεις να είναι αρκετό. 'Ισως και μόνο με την εγγραφή σου σαν μέλος, να -είναι το πρώτο βήμα-, είναι αρκετό. Αν είσαι νέος και θελήσεις, μπορείς να συμμετάσχεις και εσύ!!! στην ανασυγκρότηση της ελληνικής νεολαίας. Μην σε φοβίζει που δεν μιλάς καλά ελληνικά. Θυμήσου: 'Ενα παιδί της διασποράς, ήταν τότε, είκοσι χρονών, που γύρισε στην πατρίδα γύρω στα 1820, και δεν μιλούσε καλά ελληνικά, -καθώς κι' εσύ- και όμως στον ίδιο καιρό, έγγραψε τον εθνικό μας ύμνο, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός που έγγραψε επίσης και τούτο: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο»!!

Οι υπηρετούντες την κοινότητα δεν είναι προνομιούχα πρόσωπα δεν είναι υπερπατριώτες. Είναι άνθρωποι απλοί, κομμάτι της δικής σου ράτσας και φυλής! Σήμερα είναι αυτοί. Αύριο θα είσαι εσύ. ΠΡΕΠΕΙ να ΕΙΣΑΙ! Αν το θελήσεις.. Για τούτο αν σήμερα εκείνοι κάνουν λάθη.., μην θυμώνεις με την Κοινότητα.. Γιατί, "ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ δεν είναι του καθενός ο ...εγωισμός." Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα. Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!..

Γι' αυτό λοιπόν, πάρε φωνή! και βγες μπροστά, και δώσε το δικό σου παρών! Δώσε την γνώμη σου! Χαιρέτα και αγκάλιασε τον διπλανό σου επειδή και μόνο είναι 'Ελληνας της παροικίας σου καθώς και ΕΣΥ! Μην διστάζεις... Μα πάνω απ' όλα χαιρέτα και αγκάλιασε ΟΛΟΥΣ αυτούς! που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με εκείνη του παιδιού η του φίλου σου και οι οποίοι ΔΕΝ είναι 'Ελληνες στην καταγωγή... Πάρε την ευθύνη και ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕ σαν να είσαι ΕΣΥ και μόνον! ο οικοδεσπότης της Κοινότητας, σε όλους εκείνους που γνωρίζεις ή δεν γνωρίζεις, αλλά έχουν πάρει μέρος στην κοινοτική εκδήλωση.

Μην Λησμονείς: H Κοινότητα ξεκίνησε με εσένα! Στηρίζεται σε εσένα! και το γνωρίζει: θα επιτύχει ή θα αποτύχει με ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ αδελφέ μου.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Η γη των πατέρων μου": Η χρήση παρενθετικού λόγου περισσότερο εστιάζεται στην πεζολογική του λόγου. Ως ποίημα με μοντέρνα μορφή διακρίνεται εξαιτίας τέτοιας διαίρεσης των στίχων, ώστε αποδίδεται ένα καθορισμένο σχήμα, ενώ πρωτοστατούν αξίες εθνικές που αφυπνίζουν τη συνείδησή μας.

Γη των πατέρων μου
Γη των πατέρων μου,
τρισαγαπημένη πατρίδα.
Βάζω τα χέρια μου χωνί κι'
απ' το παράθυρο του Διαδικτύου
μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους
ουρανούς για τους θεούς και τ' όνομά σου !
Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτος
καβαλάρης και σταυραϊτός Δίπλα μου
ο ήλιος χαμογελαστός Σπέρνει
τραγούδια, αγάπης
λουλούδια.
Χιλιάδες
άγγελοι
στήνουν
χορό
και σφάζονται
μες την ποδιά σου !!!
Για εσένα αγαπημένη
των ελπίδων μου η ελπίδα!
Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα.
Κώστας Δουρίδας

Η κατάρα για τους έλληνες της διασποράς φίλε μου Κώστα άρχισε όταν δυσκολευόμενοι να ζήσουμε στην πατρίδα βάλαμε τα ρούχα μας σε μια βαλίτσα και αποχαιρετήσαμε τα προσφιλή μας πρόσωπα. Από τότε και πέρα είμαστε καταραμένοι από τη μάνα μας (Ελλάδα) το λαό της και τον πολιτισμό της. Ότι κι αν καταφέρουμε στο εξωτερικό, δεν ξεπλένουμε το κακό. Ακόμη κι όταν γυρίσουμε θα είμαστε "οι απόδημοι" που κατάντησε συνώνυμο με την κακομοιριά. Ιάκωβος Γαριβάλδης Μελβούρνη Αυστραλίας January 12, 2003
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη": Χρησιμοποιείται ο ελεύθερος στίχος, η αλληγορία, η χρήση του α΄ πληθυντικού προσώπου, που πιστοποιεί την ένταξη στην ομάδα κι όχι τον υποκειμενισμό. Έντονοι είναι οι προβληματισμοί, τα ηθικά διλήμματα του ανθρώπου, που αναρωτιέται για την ηθική του στάση στο σημερινό κόσμο.
Οι αυριανοί
Ποσειδωνειάτες του Καβάφη

Εμείς φωνάζουμε ότι ..χανόμαστε στην αφομοίωση και μερικοί απ' την πατρίδα, μας βλέπουν ότι εδραιωνόμαστε με δύναμη και δόξα στα πέρατα της γης... Τι ειρωνεία.. Εμείς θρηνούμε για τ' απομονωμένα χωριά της μακρινής πατρίδας που έμειναν έρημα και την 'ιδια στιγμή ο μετανάστης στην ξένη γη, έρημος και αδύναμος! φορτωμένος τα αρθριτικά του σκοτώνει στα ..τυφλά τον άδειο χρόνο του μέσα στις πλάζες και στα ντονατσάδικα... Και αυτοί μιλούν το πόσο τους κάνουμε υπερήφανους συνεχίζοντας την αθάνατη ιστορία του πολιτισμού μας.

Που ξεκινάει και που λοιπόν τελειώνει η ματαιοδοξία μαζί και η αλαζονεία μας?? Πολλοί μιλούν πως η χαμηλή γεvvητικότητα του 'Ελληνα στην πατρίδα θα φέρει γρήγορα την εξαφάνιση του και άλλοι μιλούν για μια Ελλάδα που όχι μόνο θα επικρατήσει αλλά θα στηρίξει και την ύπαρξη άλλων κρατών να βοηθηθούν από την φτώχεια κλπ., κλπ.. Ποιους απ' όλους να πιστέψουμε??

Μήπως καλύτερα να ειπούμε -μια και μιλάμε για τον μετανάστη την αλήθεια και αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας?? Ότι δηλαδή ο μετανάστης έμεινε απροστάτευτος από κάθε φροντίδα της ελληνόγλωσσης παιδείας και της Ελληνοκρατικοβοήθειας στην ξένη γη για ετούτο και με γοργά βήματα βαρέσαμε να γίνουμε οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη?

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Mοιάζουμε αποξεχασμένη μεραρχία": Ενδείκνυται η ειρωνεία σχετικά με τη διείσδυση του μοντέρνου τρόπου σκέψης που αποτελεί πιο πολύ μίμηση, ως αποτέλεσμα των ξένων επιδράσεων.-

Mοιάζουμε
αποξεχασμένη μεραρχία

Mοιάζουμε αποξεχασμένη μεραρχία στο πεδίο της μάχης και μ' έναν πόλεμο όπου ποτέ δεν έγινε... Επειδή λεει δεν μας χρειάστηκαν παρά μονάχα ένα ποτήρι νερό να δώσουμε στον διψασμένο αναχωρητή της μακρινής πατρίδας. (Εκεί όπου οι διωγμένοι και οι κατατρεγμένοι βρήκαν αναπαμό και λίγη θαλπωρή πάνω στις άδειες τις πατημασιές που αφήσαμε λίγο πριν φύγουμε)

Τώρα κι' εμείς καθώς που ξανα-σμίγουμε με τα φτερά τσουρουφλισμένα -πουλιά στον άνεμο- θαρρείς και αράξαμε κοπαδιαστά πάνω σε γέφυρα -από Χολυγουτιανή φτωχή σκηνοθεσία..- κάτω απ' τα πόδια μας οι τράφοι, μας τραγουδούν το "ωσανά"...

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στο Ελληνόπουλο της Διασποράς": Αναφαίνεται έντονος ο λυρισμός, η συναισθηματική φόρτιση, η εμμονή στην κληροδότηση της ιστορίας της παράδοσης. Επιπλέον διοχετεύονται στοιχεία της εθνικής φυσιογνωμίας που δεν πρέπει να αλλοιωθούν.
Στο Ελληνόπουλο
της Διασποράς

..Στους κάμπους και στα βουνά της πατρίδας
αχ και να σ' έπαιρνα απ' το χέρι,
στιγμή - στιγμή, βήμα το βήμα!
Κρυφό Σχολειό να σου έκανα
την ιστορία του Έλληνα παππού σου.

Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή
από την γη της γαλανής,
είναι Αίμα, Πνεύμα, Πέτρα και Πηλός!.

Από εκεί ξεκίνησε η Σοφία και η Αρετή.
Η Δημοκρατία και η Ελευθερία.

Στις εκκλησιές και στα μοναστήρια της πατρίδας
τα λυγερά κυπαρίσσια προσεύχονται
στην Παναγιά και στον Αϊ Γιώργη:
Της αρνησιάς το νερό παιδί μου
εσύ να μην το πιεις,
παρά να πάρεις άσπρο άλογο καβάλα,
και σαν τον μέγα Αλέξανδρο γοργά να ρθεις...
Και σε περιμένω...

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι": Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ποίημα, με διάχυτο λυρισμό, παραστατικότητα συμβολισμό- στοιχεία της ελληνικότητας διακρίνονται ο Χριστός, ο Διγενής. Ο αγωνιζόμενος Έλληνας που αυτοεξορίζεται στην περίοδο δικτατορίας αποτελεί το βασικό συμβολισμό. Έντονη η νοσταλγική διάθεση για την επιστροφή, το νόστο, ενώ η χρήση β΄ ενικού προσώπου γίνεται αντιληπτή, εφόσον το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Δ. Καραλή. Ωστόσο διαφαίνεται η καθολικότητα των μηνυμάτων του Κ. Δουρίδα με την αναφορά σε κάθε Έλληνα του εξωτερικού.

Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι
Πάνω στα βράχια
της πατρίδας, σου γράφω
τραγούδι και τούτο επειδή μόνος
εσύ, για μια ολόκληρη εποχή πήρες
την ευθύνη απάνω σου, λες και ήσουν ο αίτιος..
Μα δεν σε πείραζε γιατί ήσουν νέος κι ήσουν
γερός και δυνατός και με χαμόγελο είπες:
"θα πάω και θα γυρίσω".. Και είπες το
"γεια".. Σήκωσες τον σταυρό σου
και προχώρησες σαν τον Χριστό
ή σαν τον Διγενή με την Ελλάδα
να τρέχει από πίσω σου
και να μην σε φτάνει...
Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα για
να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης...
'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες να γίνεις
πολίτης του κόσμου επειδή η καρδιά σου είναι
σημαδεμένη την Ελλάδα!. Μια Ελλάδα
βαριά τόσο, όσο η ευχή των πατέρων
σου! Βαριά τόσο, όσο μια πετρούλα
απ' το θείο της το σώμα...
Θα σε βαραίνει...
Όσο που ζεις
θα σε πικραίνει, όπου κι' αν
βρίσκεσαι μακριά της,
θα σε πεθαίνει...
Μα νάσαι σίγουρος
θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!!
Για ετούτο κι' εγώ τώρα, Πάνω στα βράχια της πατρίδας, σου γράφω τραγούδι για να το λες ψιθυριστά κάθε πρωί που ξεκινάς την μέρα σου και προϋπαντείς τον ήλιο. Να ξέρεις πάντα, ότι τα πρώτα χάιδια του στο πρόσωπό σου, είναι τα δικά της χαιρετίσματα και τα γλυκοφιλιά στην ιερή θύμηση της μάνας σου με μιαν ευχή: "Παιδί μου ώρα σου καλή"... Ρίξε χαμόγελο κι' ένα σπιρτόζικο σφυριγματάκι και προχώρα..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"'Αγιε μου μετανάστη" : Κυριαρχεί η επιγραμματικότητα, ο μεστός λόγος, ο βαρυσήμαντος υμνητικός τόνος που εστιάζει στα βάσανα, τους καημούς της ξενιτιάς, της συνθήκης του οργανικού πλέον αποχωρισμού από τη γενέτειρα.
'Αγιε μου μετανάστη
Στη σεπτή παρουσία
της κ. Κική Μπέτυ: Radio Symban* Australia.
Με το τραγούδι το δημοτικό στα ερτζιανά..
Ξεχύθηκε η λεβεντιά στους ουρανούς!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!.

Και η γης που πριν σε τρόμαζε το αχανές..
Τώρα χωριό στα πόδια σου, δες,
Στις παραλίες του Sydney
Πεντέξι στήσαν το χορό
Απ τα ελληνάκια σου
Για τα μεράκια σου
Αι μετανάστη.
Στο τραπεζάκι
Ουζάκι..

Για την Ελλάδα μας μωρέ παιδιά..
'Αντε μας γεια! Στον Καναδά ..Καλή καρδιά.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"η προσευχή του μετανάστη": Στο κείμενο είναι έκδηλο το θρησκευτικό στοιχείο-συγκεκριμένα η ιδιοσημία του Έλληνα ορθόδοξου που παραπαίει στις σύγχρονες δυτικές πολιτείες, απομακρυσμένος από τη παράδοση. Εξάλλου γίνεται αναφορά σε φυσιογνωμίες σημαντικών Ελλήνων που σκιαγραφούν την ποιότητα του καθαυτού πολιτισμού μας. Ο λόγος επιφωνηματικός σηματοδοτεί τον κίνδυνο του αφελληνισμού
η προσευχή του μετανάστη

Η Ελληνικότητά μου Κύριε,
στην ξενιτιά μου, είναι η εκκλησιά μου!
Kαι η Εκκλησία Σου, η Μεγαλουργία Σου,
Απεραντοσύνη.. και Μεγαλοσύνη στους αιώνας!..
Στήνω Ναό στο κάθε μου κύτταρο Κύριε, και πέφτω
και προσεύχομαι στης γαλανής μου πατρίδας και
στης δικής Σου την Θεία ύπαρξη για να υπάρξω
Κύριε! 'Οτι ΕΣΥ ο Θεός μου ο Μεγαλοδύναμος,
θα διαφυλάξεις την μακρινή μου πατρίδα,
τον μετανάστη και τις μελλούμενες
γενιές από την αφομοίωση,
την παγκοσμιοποίηση
και τον εξευτελισμό
που φέρνει την άγνοια
των ιερών μας προγόνων!

Θα διαφυλάξεις την ιστορία του 'Ελληνα που εδώ
και δώδεκα χιλιάδες χρόνια πολέμησε με νύχια
και με δόντια να κρατηθεί στο κακοτράχαλο
βουνό της μοίρας του.. Και τα κατάφερε
Κύριε να αντέξει τους λοιμούς και τους
καταποντισμούς και την μανία όλων
εκείνων όπου τον ζήλευαν
και τον φθονούσαν..

'Ομως σήμερα βλέπω,
και πολύ φοβάμαι Κύριε,
πως οι εχθροί του 'Ελληνα
τελικά τα κατάφεραν.. κι' αλυσοδεμένο
τον έχουν.. Και χαζοχαρούμενο.. Και γδυτόν!!
Ως αμνό τον πάνε -και με άλλους λαούς,
ποιος να πιστέψει.. με μια Κοκα Κόλα
στο χέρι, στο Θείο Σταυρό του
Μαρτυρίου Σου! και στην
δική του την εξαφάνηση !

Κύριε ελέησον! Και βάλε
την ευσπλαχνία Σου, Και προφήτες
Σου βάλε τους Ρήγα Φεραίο, τον Αλέξανδρο
Παπαδιαμάντη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γιάννη
Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο, τον Νίκο
Καζαντζάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη,
τον Μακρυγιάννη,
τον Κολοκοτρώνη..
Και όλους εκείνους
που σταυρώθηκαν
και σταυρώνονται
στο βωμό της μητέρας πατρίδας,
και στην αγάπη για τον άνθρωπο
με την ιστορία και τις παραδόσεις του
και κάτω απ' την δική Σου Θεία σκέπη Κύριε!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"το Πάσχα των Ελλήνων της Διασποράς" : Ο γράφων δίνει έμφαση στα ήθη και έθιμα της πατρίδας του εξαφανισμένα στο εξωτερικό, εξαιτίας των επικρατουσών συνθηκών διαβίωσης. Όμως σηματοδοτείται η προσπάθεια του Έλληνα να διατηρήσει το εορταστικό κλίμα, τη θρησκευτική κατάνυξη και τη δημοτική κληρονομιά-παράδοση.
το Πάσχα
των Ελλήνων της Διασποράς

Στον Χρήστο Βαρελά
Όπου η καρδιά του Έλληνα κι' οχτώ πατρίδες κι' όχι μια... Κι' ανήμερα το Πάσχα λαλούν κλαρίνα και βιολιά σε όλη την γη του Αϊ μετανάστη!

'Όπου ψυχούλα ελληνική στις γειτονιές του κόσμου, μπρούσκο κρασί κι' αρνιά στην σούβλα!.. Λουλούδια ανθρώποι και πουλιά πάνω απ' τους φράχτες της ολόλαμπρης αυλής, καρτερικά κι' ευλαβικά γλυκοκοιτούν -θαρρείς προσεύχονται στον Πλάστη:

Δωσμου θεέ μου μια στιγμή φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό... Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω! Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Λαμβρινή Σταύρου" : Εμφανής κρίνεται η επίδραση απ' το δημοτικό τραγούδι, ενώ εδράζει η περιγραφικότητα. Μάλιστα σημειώνεται η έννοια της μετανάστευσης που γίνεται φορέας των εθνικών κληροδοτημάτων. Κυρίαρχο μοτίβο αποτελεί η απλοϊκότητα του ανθρώπου που συντηρεί την ταυτότητα του υποκινούμενος από την ανάγκη διατήρησης της φυσιογνωμίας του στην ουσία, επιχειρεί τη σύνθεση με βάση το φυλετικό παρελθόν του.

Λαμβρινή Σταύρου
(Αφιέρωμα σ' αυτή την λεβέντισα την Λαμβρινή Σταύρου που από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας κάθε φορά με το τηλέφωνο βγαίνει στην εκπομπή του Οδυσσέα Πλατύρραχου : "Η Γέφυρα με την Πατρίδα" και μας λέει τραγούδι.. Να είναι πάντα καλά η Λαμπρινή και να μας τραγουδάει!... Αύγουστος του 2002)

Ξεκίνησε παιδούλα η Λαμπρινή
σαν την γοργόνα του παραμυθιού
να κυνηγήσει το όνειρο του μετανάστη..

Πήρε μια χούφτα χώμα απ' τα Καλάβρυτα..
Το έσμιξε με κείνο της γης του Σύδνεϋ
και έκανε το περβόλι της!..

Τώρα στην άκρη του περιβολιού
κάθεται και μας τραγουδάει
με ένα τραγούδι που οι άνεμοι
ξετρελαμένοι απ' το παράπονο
και της φωνής τη γλύκα!
Την παίρνουν στα ταξίδια τους
ως τα Καλάβρυτα, τη Κρήτη,
την Νέα Υόρκη.. Το Ώκβιλλε Οντάριο..

Κάνει τα μάτια μας να κλαινε η Λαμπρινή
και την ψυχή μας παλικάρισσα
σφιχταγκαλιά με την Ελλάδα!!!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Μάθε, προχτές σου έστειλα πικρία" : Το κείμενο επικεντρώνει στην αναπόληση των πρώτων στόχων που σμίλευαν οι Έλληνες ξενιτεμένοι και στη μετάλλαξη του κλίματος στο εσωτερικό της Ελλάδας που αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τους ανθρώπους που ξενιτεύτηκαν ως οριστικά αποκομμένους από το κλίμα της.
Μάθε,
προχτές σου έστειλα

(Αφιέρωμα στο μετανάστη που απ' το πρωί ως το βράδυ δούλευε μια ζωή κι' επά στην προκοπή του ..πέθανε νωρίς..)

Μάθε, προχτές σου έστειλα νεράιδες να σε βρούνε
να ρθουν γοργά στον ύπνο σου και να σου ειπούν τραγούδι..

Τραγούδι για την ξενιτιά και για τα πρώτα χρόνια:
Τότε που τα καράβια μας άλλο δεν φόρτωναν
παρά μονάχα μετανάστες... Το θυμάσαι??

Τώρα και τα καράβια μας τα.. κάψαμε.
Και τα όνειρά μας τα στοιβάξαμε σε μια παλιοαποθήκη..

Μάθε, στην γαλανή πατρίδα όταν μιλούν για μετανάστες
εννοούν μονάχα: Τυχοδιώχτες και ύποπτους!.
Η λέξης Αϊ Μετανάστης που σούλεγα.. θυμάσαι??
Τώρα, κατάντησε βρομιά?? στο στόμα του λαού.
Και το δικό σου όνομα αδελφέ μου ..για λίγο ακόμα..
και να γράφοταν στην.. ιστορία!..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Ο Θάνατος του Μετανάστη" : Η χρήση της κλητικής προσφώνησης συνιστά την επίδραση από την παράδοση, ιδίως το προφορικό τραγούδι. Επικρατεί η πικρία από το θάνατο του μετανάστη, ενώ η ξένη γη περιθάλπει το φθαρμένο του σώμα- η έμπνευση για τον Κ. Δουρίδα αντλείται από στοιχεία προσωπικά για την απώλεια του Β. Μωησάκου.

Ο Θάνατος
του Μετανάστη

Στην μνήμη του Βασίλη Μωησάκου όπου μας έφυγε μ' ένα λουλούδι στο πέτο μαζί και το αιώνιο του χαμόγελο.. 20 Αυγούστου 2003

Πατρίδα μου, Ελληνική πατρίδα
μέσα στους ήχους τους λειτουργικούς
του "Κύριε Ελεήσον" σε ψάχνω απεγνωσμένα
κι' απελπισμένα την ιστορία σου και την μορφή σου
να ξεδιπλώσω σώμα απ' το σώμα σου θέλω
να κτίσω μνήμα στα μνήματα του
μετανάστη με την ευχή σου!!

Δύο κόκκους από το άγιο σου χώμα
πάνω στο στήθος του νεκρού..
Kαι δίπλα μες στους πολλούς κλαιει
η αδελφή (παρ' ότι γριούλα ..ομοιάζει
παιδούλα η κυρία Βούλα..) Aχ ο καημός
είναι δαρμός και στεναγμός!.
- Ευχή μας κι' αλί μας απ' την αυλή μας:
το χώμα καλέ μου Αχ.. αδελφέ μου της γης
αντιστύλι, Βασίλη... καλό σου ταξίδι.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στις εκκλησιές της διασποράς" :Συγκινησιακό ποίημα στο ίδιο μοτίβο με το προηγούμενο. Αναφαίνεται η καθολικότητα με την αναφορά στο "ξόδι του μετανάστη", μια σημαντική επισήμανση για τη φιλοξενία στην ξένη γη και μετά θάνατον, όμως πιστοποιείται ουσιαστική η πικρία για το πέρασμα των δεκαετιών και την εδραίωση στις χώρες του εξωτερικού, τον αποκλεισμό της δυνατότητας επιστροφής εν ζωή στην πατρίδα.
Στις εκκλησιές
της διασποράς..

Αφιερωμένο στην μνήμη του Φίλιππα Γεωργίτση ο οποίος απεβίωσε στο Σύδνεη την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2003

..Τέτοιοι θάνατοι
γίνονται συχνά τους
τελευταίους καιρούς
και συγκλονίζουν ακόμα
και τις πέτρες...

Είναι μαθές το ξόδι τού μετανάστη..
Τώρα στις εκκλησιές της διασποράς
τις Κυριακές έχουμε από τρία μέχρι πέντε
μνημόσυνα την κάθε φορά.
Ο αγαπημένος ήρωας
από τις δεκαετίες του '50, '60
..τελειώνει...
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου" : Ενδεικτική είναι η επισήμανση της ερήμωσης των επαρχιακών ελληνικών τόπων εξαιτίας της οικονομικής μετανάστευσης σε καιρούς δυσχερείς, ώστε σήμερα οι εγκαταλειμμένες περιοχές δεν έχουν ελπίδα εμφύσησης ζωής, πολιτιστικής ακμής, δράσης γενικά. Στο κείμενο οι προσωποποιήσεις ανασύρουν έναν έντονο σκεπτικισμό για την απώλεια της λαϊκής κληρονομιάς στις μέρες μας.

Τα απόμακρα κι' ερημικά
χωριά της πατρίδας μου

Αφιέρωμα στους Αρκάδες συμπατριώτες μου
Sunday, January 19, 2003

Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου κάθε φορά στο ηλιοβασίλεμα στέλνουν την μοναξιά τους με το δισάκι του ξενιτεμένου στα πέρατα της γης να παν χαιρετισμούς στον μετανάστη μέσα στις πλάζες και στα ντονατσάδικα καθώς που το ρολόι κτυπάει

ρυθμικά τα βήματα στα κουρασμένα πόδια
ανιχνεύοντας τον ουρανό της τρίτης ηλικίας.
Ψάχνουν να βρουν καράβια της επιστροφής
στα μέρη που όπως είπαν
οι καραβοκυραίοι
δεν τα τολμάνε.
Τα απόμακρα
κι' ερημικά
χωριά

της πατρίδας μου είναι όμορφα πολύ.
Μοιάζουν σαν δίδυμα με το Χριστό στην
αγκαλιά της παναγιάς που κάθεται εκεί
με το παράπονο και να αγναντεύει
στις άδειες στράτες το χειμώνα.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Και λέω άραγε ταχιά" : Στο ποίημα εδραιώνεται η θρησκευτική πνοή. Εξάλλου η έννοια της ελληνικότητας συνυφαίνεται με την ορθοδοξία και την παρουσία της, αλλά επιβάλλεται η διάδοσή της στο δυτικό κόσμο.
Και λέω άραγε ταχιά

Πατρίδα μου,
στις εκκλησιές της διασποράς
                                        -ελπίδα μου ! -

Μέσα απ' του ψάλτη τη φωνή και του παπά
                          ακούω την φωνή σου και ραγίζω
                                                  βλέπω τριγύρω καταχνιά
                    την απουσία απ' τις καινούργιες γενιές..
                                                      δακρύζω..

Και λέω άραγε ταχιά
θα υπάρχουνε εκκλησιές
                               στην διασπορά;;
                                                      και γονατίζω..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Και είπε ο λαός μου" : Στηλιτεύεται η υποκριτική συμπεριφορά, οι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις στις δυτικές πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Εγείρεται ένας σκεπτικισμός απέναντι στον Έλληνα μετανάστη και από την πλευρά των συμπατριωτών του, ωστόσο αυτός γίνεται φορέας του ελληνισμού ως ιστορική συγκυρία και κληρονομιά πολιτιστική. Μάλιστα εντοπίζονται συμβολισμοί στο κείμενο σχετικά με το θέμα της επιστροφής στις ρίζες.

Και είπε ο λαός μου
Εκεί που πας στην ξένη γη
θα σμίξεις και θα χαιρετηθείς με ψεύτες
αγγελιοφορείς με γραμματείς πολλούς και φαρισαίους..
Θα σε πλησιάσουν με το χαμόγελο του φίλου
και θα σου ειπούν πως είναι οι απεσταλμένοι μου..
Μην αφεθείς και να μην ησυχάσεις ποτέ..
Θα είναι οι πατριδοκάπηλοι! όπου μυριάκις
με πρόδωσαν: Καθώς θα τους ακούσεις να λένε
ξετσίπωτα οι αιώνιοι αδιάντροποι: "Σας φέρνουμε
τον χαιρετισμό επτά εκατομμυρίων απόδημων
του Ελληνισμού".. Θα ξέρεις -κι' είναι
το πρώτο για να καταλάβεις
ότι μπροστά σου
έχεις τους κόλακες
μαζί και τους ψεύτες του λαού σου!.
Και είπε ο λαός μου: Εκεί που πας στην ξένη γη
μην φοβηθείς.. Εγώ κι' εσύ πορεύουμε
την ιστορία στον ώμο μας. Κι' επά στην κορφή
του 'Ολυμπου για δώδεκα χιλιάδες χρόνια φιλάμε
σκοπιά το ανθρώπινο γένος. Μη φοβηθείς
να σκούξεις την αλήθεια: Με την φωνή του
Ρήγα στα μπουντρούμια της Οδησσού!
με το ραβδί των φιλικών: «Πάρε
όποιο δρόμο, όποια κορφή,
ρώτα όποιο δένδρο
θέλεις Μ' ακούς;
Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου! Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς;.. Ναρθείς!»* *
Τα χρόνια γίναν δίσεκτα και οι μέρες οργισμένες.
* * Νικηφόρος Βρεττάκος.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"'Oπου Φωνάζω και να Βρίσκεστε Αδελφοί" : Δεσπόζει το επαινετικό ύφος αναφορικά με δεδομένα που άπτονται της εθνικής ταυτότητας του Έλληνα, τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του, την ηθική προσωπικότητά του, γαλουχημένη με αξίες. Ο ξενιτεμένος, ακόμα και τον καιρό της ελληνική επανάστασης, κατά την τουρκοκρατία, ξεσηκώνεται ως φύση επαναστατική, εγείρει το ανάστημά του στους ισχυρούς που θέλησαν να τον κατατροπώσουν. Μέσα απ' αυτό το μοτίβο εξαπολύεται μια καταγγελία της έννοιας της παγκοσμιοποίησης και της καταστρατήγησης του εθνικού ιδεώδους των λαών από ισχυρά κράτη που επεκτείνουν τις επιρροές τους. Τέλος η ισχυρή παράδοση επιτάσσει τη στάση άρνησης αφομοίωσης του Έλληνα από τον ξένο τρόπο ζωής, όπως αντιλαμβανόμαστε μέσα από την άμεση οπτική του γράφοντος.
«'Oπου Φωνάζω
και να Βρίσκεστε Αδελφοί»

Αφιερωμα στην Αδελφότητα Καριτσιωτών Αδελαϊδας. Μια κοινότητα γιομάτη ελληνική λεβεντιά και φιλοξενία μαζί σεμνότητα και μπόλικη αγάπη για τον άνθρωπο! Μα πιο πολύ αγάπη και νοσταλγία για την πατρώα τους γη!!! Επισκεφθείτε την σελίδα τους

Και είναι αυτή η ίδια
η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη
που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως
της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης,
και έλαμψε η γης!

Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος!
Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι
ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα
να βγει στον άνθρωπο!

-γιατί μαθές αυτήν την έλεγαν Ελλάδα
κι' είχε το φως της γης!.

Τότες, ήταν που πια στην γαλανή πατρίδα μας
ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα και την κρατήσαν στο σκοτάδι..

Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε!
και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα!
έγραψε απάνω το όνομά του:
Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός,
Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί..

Και έτσι με αυτό ήρθε ξανά το φως
στην γαλανή πατρίδα των θεών και των Ελλήνων.

'Ομως και πάλι τώρα 'Αϊ μετανάστη
οι αετονύχηδες των νέων καιρών..
Αυτοί. 'Ολοι αυτοί!.
Που οι ίδιοι είπαν ότι βαπτίστηκαν
στο αρχαίο πνεύμα το ελληνικό.
Σήμερα είναι τοι μπροστά κι' αποκαλούνται:
Οι μορφωμένοι... Οι δυνατοί...

Και αφού είδαν και απόειδαν ότι με την ζόρι
δεν βγαίνει τίποτα γι' αυτό και αλλάξαν το τροπάρι.

Τώρα το λένε: Παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση.
το λένε .. Καρλομάγνο!.

'Αϊ μετανάστη:
Σαν την γλυκιά λαλιά αιθέριας μουσικής,
-από τα χρόνια της Σαπφώς-
την προσταγή την Μητρική Σου ξαναλέω
στου ποιητή τα θεία τούτα λόγια:

«'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί,
όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση,
τη δική σας βρύση του Μαυρογένη. Καλό το νερό!.»

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Κυπριακή παράδοση" : Σημειώνεται ιδιάζουσα η παρουσία των Κυρπίων μεταναστών των εμμενόντων στην εθνική τους ταυτότητα. Έτσι κρίνονται φορείς της ελληνικότητας, όπως διαβλέπουμε με τον εγκωμιαστικό λόγο που δεσπόζει.

Κυπριακή παράδοση
στον Νεοκλή Κόκκινο και στην Κυπριακή Κοινότητα της Mississauga's Κυριακή 28, Νοέμβρη 2000

Να βλέπεις τα νέα παιδιά στην διασπορά να συνεχίζουν την Κυπριακή παράδοση με τέτοιο ζήλο στον χορό, που κάθε τους φούρλα στον αέρα ήταν θαρρείς μικρό μνημόσυνο για τον Καραολή. Κάθε τους σκέρτσο και σούφερναν στο μυαλό τον Γρίβα στο ελληνικό αεροδρόμιο με κείνο τον εκπληκτικό μπερέ και το πουλόβερ ως το λαιμό -ίδιος θεός του Ολύμπου!.

Τιμή και υπερηφάνια στα παιδιά! Μα πιο πολύ τιμή και υπερηφάνια στους γονείς, που δεν αφήνουνε στιγμή απ' το μυαλό τους: Τον πλούτο των προγόνων τους που κουβαλούν στην ξένη γης, ότι είναι για τα παιδιά τους!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ένα τραγούδι για το 21" : Σηματοδοτούνται εθνικές ηθικές αξίες, όπως το θάρρος, η ειλικρίνεια, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση. Κυρίαρχος είναι ο συμβολισμός για το νόστο ("επιστροφή του ξενιτεμένου") σε ισορροπία με το ότι εκπροσωπεί την πατροπαράδοτη κληρονομιά μέσα από τη συνέχειά της στη σύγχρονη ιστορική συγκυρία.
Ένα τραγούδι για το 21
Τα βουνά της πατρίδας μου ποιμαντορούν για τους αιώνες των αιώνων την λευτεριά ή το θάνατο με το κλιτσόραβδο του Ρήγα, και του Πατροκοσμά. Με τα αιματοβαμμένα ράσα του Παπαφλέσσα ή το λιονταρίσιο βλέμμα του Κολοκοτρώνη πάνω στο μαρμάρινο άλογό του..

'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία
έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη
στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους
να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι
κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Με το τραγούδι το δημοτικό" : Παρατηρούνται στοιχεία της ντοπιολαλιάς, στερεότυπες εκφράσεις της καθομιλουμένης, οπότε ενισχύεται η σημασία της λαϊκότητας. Υπάρχει ρυθμός, στα πλαίσια της επίδρασης από τη δημοτικό τραγούδι, επίσης ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος ανομοιοκατάληκτος (σπάνιο επίτευγμα και πετυχημένο). Το βασικό ιδεώδες που μας διοχετεύει ο γράφων είναι η ανάγκη της επιστροφής στην παράδοση.

Με το τραγούδι το δημοτικό
Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη* μάνα μου.. Σαν που τ' ακώ παθιάζουμε.. τα γηρατειά μου τα ξεχνώ κι' αρχίζω κι' ονειριάζουμε.. παλικαρόπουλο γίνουμε, μανούλα το μαντίλι!!

Στο νου μου αρμάθες τα σπαθιά στα πόδια το τσαρούχι... ζυγές εδώ, ζυγές εκεί, παντού βροντούν κλαρίνα!.. Στήνω χορό στης εκκλησιάς τον πλάτανο.. Μανούλα την ευχή σου!! Σαράντα μέρες στο χορό και δεν τ' αποχορταίνω..

Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ και χαλασμό σηκώνω.. Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά κι' αντάριασμα στα πλάγια Χιλιάδες γιδοπρόβατα περνούν στα βοσκοτόπια κι' ακούω τα κυπροκούδουνα κι' εγώ λαλώ φλογέρα..

Καβάλα πάνω στο άλογο τον Θοδωρή* σιμώνω και τον ρωτώ για να μου πει πως πάει τ' αρματολίκι κι' αυτός με ένα χαμόγελο και με τρανό καμάρι, ρίχνει λεφτά στα όργανα για μένα που χορεύω..

Με το τραγούδι το δημοτικό, και τον Παπασιδέρη.. Σαν τραγουδάει κλέφτικο με πάει στην ιστορία.. Σαν τραγουδάει το συρτό, στης νιότης τα λημέρια.. Σαν τραγουδάει τσάμικο... μανούλα το μαντήλι!!

* Γιώργος Παπασιδέρης = τραγουδιστής και ένας απ' τους καλύτερους δημιουργούς στο δημοτικό μας τραγούδι. *Θοδωρή = Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στάλα τη στάλα" : Επισημαίνεται η προσωπική διαδικασία της μνήμης για τον άνθρωπο που αναδεικνύει ένα αμιγές θρησκευτικό συναίσθημα. Προβάλλεται η διαδικασία της ενδοσκόπησης, της αυτοκριτικής μέσα από τη μορφή της προσευχής [πρόκειται για ένα ολιγόστιχο ποίημα, με συγκεκριμένη μορφολογική διάταξη].
Στάλα τη στάλα
Στάλα τη στάλα,
στιγμή την στιγμή,
προσπαθώ να κτίσω
την μνήμη μου ίδια κι' απ' όμοια
στον ιστό της αράχνης μου κύριε!..
Τα αχνάρια μου να περιμαζέψω, όπου
δειλά θαρρώ λίγο κι' ακόμη, να μου
αργοφαίνονται: Μικρές τύψεις,
μικρά αποτυπώματα
στην απεραντωσύνη
Σου και στην
μεγαλωσύνη
Σου Κύριε!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Και οι μεν πήραν τους δρόμους" : Εδραιώνεται η τριτοπρόσωπη αφήγηση, σε ποιητική δομή. Το ζητούμενο αφορά κυρίως τη σημασία του νεοελληνικού πολιτισμού μέσα από την αξιολόγηση της τέχνης για τη ζωή και τον πνευματισμό μας. Έντονη θεωρείται η πολιτική διάσταση στη δεύτερη στροφή, όμως καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ιστορία είναι συνυφασμένη με τις πιο σημαντικές- δυσάρεστες πολιτικές συνθήκες, συνδεδεμένες κι αυτές με τους αγώνες των ανθρώπων του χώρου της αριστεράς τα σκοτεινά χρόνια της επταετίας της δικτατορίας. Η μορφή του ποιήματος βασίζεται σε αποσιωπήσεις, παύσεις σε μια ακολουθία λόγου αποσπασματικού(πράγμα που κρίνεται νεοτερικό στοιχείο γραφής). Συνεπώς η μετανάστευση προβάλλεται πλέον ως αυτοεξορία υποκινημένη από τη στέρηση των πολιτικών ελευθεριών.

Και οι μεν
πήραν τους δρόμους..

"....Κοντά στη λογοτεχνία και την ποίηση, αρέσκονταν να ονειροπολεί αφημένος απόλυτα σε ότι καθάριο, μεγαλειώδες κι' απλό μιλούσε για την Ελλάδα και τον 'Ελληνα με την μαγεία των ήχων του Θεοδωράκη.. του Ξαρχάκου, του Χατζηδάκη και τόσων άλλων.

'Υστερα και λίγο πριν πάει για τον στρατό. Μια μέρα και μέσα σε λίγες ώρες, από παιδί που ήταν κι αισθανότανε, στα ξαφνικά ωρίμασε και έγινε άνδρας. Καθώς που βρήκε τον εαυτόν του κρατημένο γερά!! Κειδά, από το φέρετρο του αγωνιστή και ήρωα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη!..

..Που απ' την Μητρόπολη ως μέχρις το πρώτο νεκροταφείο η Ελλάδα, είχε διπλώσει σε ένα μικρό σεντόνι την ιστορία της, και με τα χέρια της τεντωμένα σε χιλιάδες μπουνιές, φοβέριζε τους ουρανούς μαζί και τους ..θεούς της.

'Ηταν τα χρόνια δίσεκτα και μέρες οργισμένες..

Στο μεταξύ κι' αφού τελείωσε το στρατιωτικό, η δικτατορία του Παπαδόπουλου και συντρόφων του, μια νύχτα ανοιξιάτικη σκόρπισαν σαν την αστραπή την αίσθηση, που όσοι ήξεραν απ' το λαό, την είπαν φόβο και αβεβαιότητα - κακό χαμπέρι!.

Και οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά.."..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ενα ακόμα λάθος" : Διακρίνεται έντονη η επισήμανση της ένταξης του ατόμου στη συλλογικότητα. Ενδείκνυται μια διάθεση αυτοκριτικής με τη χρήση α΄ πληθυντικού προσώπου. Οι Έλληνες κάτοικοι του εξωτερικού διαφαίνονται να παραδέχονται ότι τα κίνητρα, που τους εξώθησαν στη μετάβασή τους εκεί, τελικά δεν ήταν ουσιώδη και επιπρόσθετα ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στο κλίμα των ξένων κρατών, δεν αφομοιώθηκαν απ τον πολιτισμό τους (είναι σαφές το ύφος του γράφοντος, αφού εξαπολύει την ειλικρίνεια σε έναν τόνο εξομολογητικό).
'Ενα ακόμα λάθος
Πάνω στα καλύτερα
χρόνια της δικής μας ζωής
αλλά και στις καλύτερες εποχές
της πατρίδας εμείς φύγαμε μακριά..
τάχα απ' την ζήτηση της περιπέτειας..
Τάχα από ..ανάγκη...

Σήμερα, αναπολώντας
εκείνα τα χρόνια.. αποφασίζουμε
να ειπούμε μια κι' έξω την αλήθεια:
ότι δηλαδή χαραμίσαμε την ζωή μας
στις πολιτείες όπου ποτέ δεν αγαπήσαμε..
και τούτο επειδή όταν φύγαμε κάναμε
ένα ακόμα λάθος: ξεχάσαμε
να πάρουμε την ψυχή μας!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Χαμπέρια- Υστερόγραφο" : Το κείμενο σε μορφή επιστολής με επικρατούσα τη λακωνική διατύπωση που προσδίδει σοβαρότητα και βαρύτητα στα μηνύματα. Θεματολογικά τον Κ. Δουρίδα απασχολεί η πάροδος του χρόνου, η φθορά που επιφέρει, η απώλεια προσώπων. Όλα δημιουργούν προβληματισμό και συναισθηματική σύγχυση, ενώ το άτομο αποδίδεται στις ταπεινές διαστάσεις του, με την ταπεινότητα ως χαρακτηριστικό του.

Χαμπέρια
Αγαπητέ μου φίλε,
Τελευταία μου ήρθανε χαμπέρια
με τα πουλιά, πως η γενιά μας
δεν πάει καθόλου καλά. Πολλοί
γνωστοί μας φίλοι και δικοί φύγανε..
Κι' εμείς ψαχνόμαστε ..κρυβόμαστε
απ' τους γιατρούς και τον εαυτό μας.
Δεν έχουμε το ..θεό μας.
Και άλλα τέτοια πολλά..
Νάσαι καλά!!

Υστερόγραφο : 'Εχω ακόμη να σου ειπώ, ότι τελευταία μου συμβαίνει να ..μου-λαμδα-κίζουμε..* ('Αλλοι το λένε περνάω κρίση..) Περίμενα το χρόνο να γυρίσει τάχα μου να ξεκουραστώ βλέπω την γενιά μου νάχει ξεκληρίσει και δεν βρίσκω πού να κρατηθώ..

* Μαλακίζουμαι, έχω χαζέψει.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Οι χωριανοί λιγόστεψαν" : Εντοπίζονται εικόνες αλληγορικές, προσωπικές σκέψεις με τη χρήση ομοδιηγητικής αφήγησης. Σηματοδοτείται η μοναξιά του ανθρώπου σε πρώτο επίπεδο και έν συνεχεία η μοναξιά των κοινωνικών ομίλων, με χαρακτηριστικό αυτό το χωριό Καρδαρίτσι που ερημώνει- επομένως εδραιώνεται η οικτρή εικόνα της ελληνικής επαρχίας εγκαταλελειμμένης.
Οι χωριανοί λιγόστεψαν
Στο καραούλι
"νύχτα πάνω στην νύχτα"
πάντα και με το χέρι στην σκαντάλη
σε καρτερώ να ρθεις άγιε μου εφιάλτη
των ονείρων μου κι' εσύ δεν έρχεσαι.

Ρίχνω ματιές απελπισίας γύρω μου μες
στο σκοτάδι ψάχνοντας να βρω έναν
άνθρωπο επιτέλους να σου
στείλω χαμπέρι: 'Οτι στην
κάπελη έχουν σωπάσει
τα τσεκούρια εδώ
και πολύ καιρό
επειδή λεει
στο
Καρδαρίτσι
τα τζάκια των σπιτιών
δεν τον φοβούνται πια τον χειμώνα..
και οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Να μου το θυμάσαι" : Σε μορφή επιστολής προς κάποιο φίλο αίρεται πάλι ένας ευρύτατος προβληματισμός για τον κόσμο, την Ελλάδα, τη μοίρα του μετανάστη. Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι τελικά πατρίδα και οίκος είναι η ανθρώπινη συμπαράσταση και η φιλία. Παρατηρούνται οι ρητορικές ερωτήσεις, μέσα απ' τις οποίες εγείρονται αναπάντητα αδιέξοδα του σύγχρονου ατόμου.

Να μου το θυμάσαι..
Αγαπητέ μου φίλε,
..Στους ήχους της "Παράκλησις"
που έχω σε μεριές της σελίδας.. είναι
γιατί θαρρείς σ' αυτούς να ανακαλύπτω το βάθος
της Ιστορίας μου μαζί και το πεπρωμένο της φυλή μου ??
Σε αυτές τις στιγμές που ακούγοντας τους ήχους,
μέσα μου υψώνεται κραυγή της αγωνίας μου ??
Για εσένα ! Για εμένα ! Για τον μετανάστη!.
Την εκκλησία, την πατρίδα,
τους συνανθρώπους μας
στον πλανήτη ετούτο που
τελευταία εγκυμονεί
πρωτόγνωρους
κινδύνους...
Να ξέρεις ακόμα και τούτο:
Σε ότι έγραφα και γράφω
ο παραλήπτης μου ήσουν και είσαι εσύ !
Γιατί ήσουν και είσαι το σπίτι μου μαζί και η Aρχή..
..«Να μου το θυμάσαι και πάντα καλά μου νάσαι !»..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στον ύπνο του μικρού παιδιού" : Αντλείται το κείμενο από προσωπικά βιώματα του ποιητή [αφιερώνεται στον πατέρα του ποιητή]. Έτσι διαγράφεται η μορφή του πατέρα διαχρονικά, εδώ ο χρόνος γίνεται αντιληπτός στη φιλοσοφική του διάσταση, δηλαδή απροσπέλαστος, αόριστος κι ωστόσο να καθορίζει τις εξελίξεις, την κατάσταση των πραγμάτων. Η έννοια της πατρίδας συνδέεται με τη σχέση του παιδιού με το γονιό του, είναι τόσο αυστηρά προσωπική και ισχυρότατη.
Στον ύπνο
του μικρού παιδιού

Μνήμης αφιέρωμα για τον πατέρα μου
Δέκα χρονών παιδί το θυμάσαι?
και με τον πατέρα σου να κοιμάσαι
στ' αραποσίτια έχοντας τα μάτια σου
καρφωμένα με επιμονή στον ουρανό να
προσπαθείς να βάλεις σειρά στ' αστέρια:
Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο και
χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...
Και τώρα με το παράπονο
τσουρουφλισμένο
και τον πατέρα πιο μακριά
και απ' την μνήμη. Ανακαλύπτεις
πως το γλυκύτερο όνειρο δεν ήταν
στ' αστέρια ούτε στις μακρινές πολιτείες
παρά εκειδά στ' αραποσίτια στον ύπνο του
μικρού παιδιού κάτω απ' τ' αστέρια και δίπλα από
τον πατέρα του. Και έγινε αυτό πόσες χιλιάδες χρόνια
πριν... Πόσες χιλιάδες καημούς πριν την διαπίστωση??
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Στις αυλές και στα μπαλκόνια" : Σηματοδοτείται η εσωτερική εστίαση στην αφήγηση με την αναπόληση της χρονιάς 1960. ’ρα εύλογα παρατηρείται η νοσταλγική διάθεση μέσα απ' την αναδρομή στο παρελθόν και η συσσώρευση στοιχείων που καταδεικνύουν τον ελληνικό τρόπο ζωής της εποχής, επιπρόσθετα επιχειρείται η αναζήτηση των αιτίων της αποδημίας μέσα από συμβολισμούς.

Στις αυλές
και στα μπαλκόνια

στην φίλη μου κ. Αρετή Αυγερινού
1960. Κυριακή πρωί
στην Δάφνη* πιτσιρικάς
με το ποδήλατο και να μαζεύω
βερεσέδια ενός εμπορικού μαγαζιού
που εδούλευα επί της οδού Ευριπίδου.
-Απρίλιος μήνας... Στις αυλές και στα μπαλκόνια
τα ζουμπούλια και ο βασιλικός φούσκωναν την άνοιξη
καθώς τα μάγουλα μωρού παιδιού στην αγκαλιά της μάνας..
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών
να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων
κι' εγώ με το ποδήλατό μου
σπίτι το σπίτι κτύπαγα
πόρτα την πόρτα
τον καημό μου
πήρα από λάθος
το ονειρό μου και
έγραψα στον βερεσέ
τον ξενιτεμό μου
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Tριάντα τρία χρόνια δίπλα μου" : Βασικό μοτίβο αποτελεί η ιδιοσημία της νεότητας μέσα από την αναδρομική αφήγηση, μάλιστα και η σημασία του ερωτισμού, της αγάπης, δεδομένα που αντλούνται και από την προσωπική εμπειρία του γράφοντος με έντονο το συναισθηματισμό. Οι στίχοι είναι επιγραμματικοί, προτιμάται η διαίρεση σε στροφές (πλησίον της παραδοσιακής μορφής το ποίημα) και η χρήση β΄ ενικού προσώπου.
Tριάντα τρία
χρόνια δίπλα μου

Στην γυναίκα μου Αγγελική
Στις πέρα ανηφοριές
με τα κυκλάμινα
του ονείρου μου ..παλικαριές...

Αχ! και την ζωή μου θάδινα
πάλι στη νιότη αν θα γυρνούσα
έστω για λίγο.. κι' απ' την αρχή
ξανά να σ' αγαπούσα:

Να σούφτιαγνα φωλιά
στον κόρφο μου κι' οκτώ φιλιά
να σούδινα κάθε στιγμή!.

'Υστερα στης Είκοσι δύο του Νοέμβρη
με αγγέλους λαγούτα και βιολιά
γάμο τρικούβερτο.. Συμπεθεριά..
Στ' αστέρια ξεφαντώματα!.

Και επά στα ξημερώματα
να σούβαζα τέσσερα παιδιά
να σου γιομίζαν την ποδιά
λουλούδια και πουλιά.

Κι' εγώ με σκέρτσα στο χορό
να σειέμαι να λυγώ
κι' εδώ κι' εκεί να κλείνω σου
με νόημα το μάτι..

Στο σκαλοπάτι
εσύ το πόδι μου πατάς
και ύστερα ένα ρόιδο σπας..
με ένα γλυκό φιλί στο στόμα!

...Tριάντα τρία χρόνια δίπλα μου..
Δεν σε έχω χορτάσει ακόμα.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Φύγανε τα χρόνια μας" : Διαφαίνεται ο προβληματισμός για την έλευση του χρόνου, η πικρία για το παρελθόν που δεν επιστρέφει στη μοναδικότητά του, η ηλικιακή διαφοροποίηση με το πέρας του καιρού, η διαφοροποίηση συνακόλουθα και στις συνήθειες του ανθρώπου.

Φύγανε τα χρόνια μας
Φύγανε
τα χρόνια μας
καθώς τα κυνηγημένα
πουλιά στον άνεμο.. 'Ασπρη
γραμμή στον πίνακα -καμωμένη
με την κιμωλία στο χέρι του μικρού παιδιού
παίζοντας το κρυφτό με λανθασμένους
δράκους και θηρία... Τώρα ζητάει
να αλλάξει το παιγνίδι
του
με
ένα
καινούργιο.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στα 2004" : Η αναφορά στο αρχαίο ελληνικό ιδεώδες με αφορμή την επιτέλεση της ολυμπιάδας στην Αθήνα. Ενδεικτική είναι η σημασία της φιλοξενίας ως βιωματικού χαρακτηριστικού του Έλληνα.
Στα 2004
-1-
Στεφάνι ελιάς στη Μάννα Ελλάς
με μια φωνή απ' τα σημεία τα τέσσερα
της γης φώναξαν δια των υπευθύνων:
ΙΤΕ Παίδες Ελλήνων!!!

-2-

Το πιο γλυκό
χαμόγελο στον πλανήτη
είναι το χαμόγελο του Έλληνα
καθώς υποδέχεται τον επισκέπτη του.

(Ολυμπιακή Φιλοξενία 2004)
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Τόσο μακριά" : Το μεγαλείο της Ελλάδας κοινοποιείται σε κάθε γωνιά της γης (αφορμή της γραφής είναι η ελληνική νίκη στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004).

Τόσο μακριά
Η πατρίδα μου
πάει τόσο μακριά
όσο μακριά πάνε τα βήματα
και του τελευταίου 'Ελληνα μετανάστη !..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα :
( -1- )
"Η ολυμπιακή φλόγα του μετανάστη", εντυπωσιάζει τόσο για τη δομή όσο και το εγκωμιαστικό ύφος. Πρωτοστατεί η Ελλάδα ως γεωγραφικός χώρος και ως πνευματικό σύμβολο μέσα από έναν λόγο λιτό, απέριττο, έκδηλα επαινετικό του κάλλους και του πολιτιστικού μεγαλείου της χώρας μας. Κυρίαρχο στοιχείο είναι η ελληνική παρακαταθήκη, τα επιτεύγματα του πνευματικού τομέα, οι ηθικές διδαχές ως διαχρονικό σύμβολο της συναδέλφωσης. Συγχρόνως όμως εδράζει και η ελληνικότητα ζωντανή στις περιοχές της διασποράς, πράγμα που σηματοδοτεί την αναβίωσής της ως κουλτούρα και τη μεταλαμπάδευσή της ως ιδανικό σε κάθε γωνιά της γης.
Η Ολυμπιακή
Φλόγα του μετανάστη

Αφιερωμένο στους 'Ελληνες επιχειρηματίες της διασποράς που βάζουν ελληνικά ονόματα στα καταστήματά τους.. Ιδιαίτερα στους σερβιτόρους που κάθε φορά θαρρείς κι' ανάβουν την Ολυμπιακή Φλόγα στο πιάτο του πελάτη.. και φωνάζοντας ο ο ο π α !!!!!!!!

Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή,
Μάνα και χαριτωμένη!..
Μάνα του Ελύτη και του Σολομού,
Μάνα του μετανάστη!
Μάνα του Ρήγα!!
Πάρε τους δρόμους κι' έλα να με βρεις!...

Σε κάθε πολιτεία θούρια και φρούρια!!
'Αστρα απ' τα κάστρα σου..
Χιλιάδες λέξες τ' ονομά σου βάζω
στα σταυροδρόμια της Νέας Υόρκης,
του Σύδνευ, Μελβούρνη, Τορόντο Καναδά,
Μόντρεαλ, Βανκούβερ, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία..
Σου στέλνω χαιρετίσματα και δυο χιλιάδες ο ο ο π α !!!!
Σου στέλνω γράμμα και γραφή να μην με λησμονήσεις!.

( -2- )
"Μάνα" : Η Ελλάδα συμβολίζεται με τη μάνα όλων των επιφανών δημιουργών της, των τόπων, της ψυχής του Έλληνα μέσα τον επιφωνηματικό λόγο, το εγκωμιαστικό ύφος. Σημειώνεται η αυστηρή δομή του στίχου, η διαίρεση σε στροφές. Το εγχείρημα αποτελεί η σκιαγράφηση της εικόνας της διοχέτευσης του ελληνικού πολιτισμού στα ξένα μέσω των Ελλήνων μόνιμων κατοίκων. Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"'Ελα βρε γέρο να μας δεις" : Ενδεικτική είναι η χρήση ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, ενώ επιτυγχάνεται η συσσώρευση στοιχείων της παράδοσης, των λαϊκών θρύλων. Εξάλλου εγείρεται η εθνική υπερηφάνεια, η άμεση συνείδηση της εθνικής μας φυσιογνωμίας. Συμβολισμός κρίνεται ο γέρος, στον οποίο απευθύνεται ο ποιητής, πρόκειται για φορέα της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς.

'Ελα βρε γέρο να μας δεις..
Κάθε ραχούλα και κορφή κάθε κορφή και ράχη
Στο Καρδαρίτσι ο νους μου -παλικάρι- δίνει μάχη
-Παίζει κρυφτό με τις ξωθιές και τις νεραϊδοπούλες
Στήνει χορό στα διάσελα και τις χορεύει ούλες
Πέρα στα πλάγια τα βαθιά στα λαγκαδώματα
Πόθοι καημοί ως με τα ξημερώματα.
Και επά στο έμπα της αυγής
'Ελα βρε γέρο να μας δεις
Να καμαρώσεις
Προτού να κιώσεις
Στην ξένη γης..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Για μιαν Αθήνα" : Χρησιμοποιείται τοπική διάλεκτος, με έμφαση στο τοπικό ιδίωμα, προβάλλεται η σημασία της συνέχειας της γλώσσας. Βασικό θέμα είναι η αστυφιλία στη χώρα μας και η αστικοποίηση, με συνέπεια την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου και την υπερσυσσώρευση πληθυσμού στην πρωτεύουσα
Για μιαν Αθήνα..
Αφιέρωμα στην κ. Νίτσα Αθανασόπουλος
Πίσω απ' τα πέλαγα και πέρα απ' τα *πλάγια
δάση βαθιά -..πατρίδα μου!- αρνιά μου *λάγια..
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά
με το *φακιόλι της αλαφιασμένη
ψάχνει στα διάσελα κλαημένη
να βρει τσοπάνηδες..
Όμως στα σταυροδρόμια
χωρίς κερί τα εικονοστάσια
παντού ερημιά
πυκνή καταχνιά
στην εκκλησιά
του Αϊ Νικόλα
βουβή η καμπάνα..
Δόλια μου η μάνα
και τα περιβόλια ρημαγμένα
τ' αμπέλια μας καταστρεμμένα
και ο κύρης μας μακρυά στα ξένα.
...Και τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι' εκείνα
μας εγκατέλειψαν για μιαν... Αθήνα..

*πλάγια και πλαγιά = πλευρά βουνού, βουνοπλαγιά. *λάγια, λάγιο = μαύρο πρόβατο. *βάβω = η γιαγιά. *φακιόλι = μαντήλα, τσεμπέρι

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:

"Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος ή το παράπονο του μετανάστη" : Αναδεικνύεται η διαίρεση του ποιήματος σε επιμέρους ενότητες, πράγμα που το καθιστά νεοτερικό. Όσο αφορά το περιεχόμενο, σηματοδοτείται η σημαντική παρουσία του Α. Πούλου, ποιητή μετανάστη που έγραφε πάντοτε έχοντας εμμονή στη συγκίνηση που του προξενούσε η απουσία του απ' την πατρίδα και η σταδιακή έλευση του θανάτου με την πάροδο του χρόνου (παρατίθενται στίχοι αντιπροσωπευτικοί). Στο υπόλοιπο μέρος κυριαρχεί ο λόγος ο αφηγηματικός σε πεζολογική μορφή, η επιστροφή του ποιητή στην πατρίδα είναι στοιχείο και της μετριοπάθειάς, της σεμνότητάς του, για να αρθεί το συμπέρασμα της περιπαιχτικής υποδοχής των μεταναστών από Έλληνες που χρησιμοποιούν γι' αυτούς γελοίους χαρακτηρισμούς, αποδεικνύοντας τη δική τους φαιδρότητα πρώτιστα.

Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος... ή το παράπονο του μετανάστη
(1)
'Εγραφε τα ποιήματά του με βιασύνη και προχειρότητα: Κτύπαγε τις λέξεις στην γραφομηχανή καθώς ο χτίστης πετάει με το μυστρί την λάσπη πάνω στον γυμνό τοίχο.. Θαρρείς και υπνωτισμένος έγραφε την διαθήκη του :

(2) ''Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει πάνω στις χάντρες του κομπολογιού.. Mία τη μία κι' ένα το βήμα. Βήμα τα βήματα, στο παρά πέντε.. Κόμβο τον κόμβο και με τα αρθριτικά.. Μίλια τα μίλια -Χιλιάδες μίλια μακριά από την θάλασσα και τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας! ...Ποιος τον θυμάται τώρα τον μετανάστη"..

(3) Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος επέστρεψε από "το Αμέρικα" σακατεμένος στα 45 του χρόνια απ' την σκληρή δουλειά και έχοντας μαζί του οκτώ μπαούλα αποφόρια, οι χωριανοί τον υποδέχτηκαν στο έμπα του χωριού, ξυπόλυτοι και με νταούλια.

(4) Σήμερα ο μετανάστης -αν και πεθαίνει- έχει πάρει προ πολλού την θέση του παλαιού χωριάτη.. για ετούτο τον αποκαλούν "πιατά" και άλλα τέτοια πολλά του λένε..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Το μόνο που ξέχασαν" : Ξανά στο ίδιο μοτίβο, εγείρεται δηλαδή η πικρία για τον Έλληνα μετανάστη που συνειδητοποιεί τη σημασία της λήθης από την πλευρά των συμπατριωτών του που ζουν στην Ελλάδα, αυτό αποδεικνύεται μέσα από τις επετείους, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις- πάντα απουσιάζει η αναφορά στους ξενιτεμένους πόσο μάλλον η προσέγγισή τους.
Το μόνο που ξέχασαν
Τραγουδιστάδες,
Καλλιτέχνες, θεατρίνοι
και θεατρόφιλοι όλοι με
λαμπαδοδρομίες
και "τρανταχτές
γιορτές"
Δεκαετίες ολόκληρες!
-Η πατρίδα στις μεγάλες της δόξες!
Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές
κι' απ' τα τραγούδια τους είναι τον μετανάστη!.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Σε ψάχνω" : Η έννοια της ιδιάζουσας φυσιογνωμίας του Έλληνα αποδίδεται αποφθεγματικά σχεδόν και επίσης η διάδοση της ελληνικότητας σε κάθε γωνιά της γης ως εγχείρημα και ως πραγμάτωση.

Σε ψάχνω
Σε ψάχνω
στους τηλεφωνικούς
καταλόγους της διασποράς,
στα graduation φυλλάδια των
πανεπιστημίων, στους υποψήφιους
της καινούριας Βουλής.. Περπατώντας
στους δρόμους της διασποράς
σε ψάχνω παντού.. και σε
βρίσκω Ελληνά μου με
το κομπολογάκι σου
και το μεράκι σου
να υπάρχεις
παντού!!..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Γεννήθηκε στην Γαλλία ¨: Ποίημα αφιερωμένο σε Έλληνα του εξωτερικού, το Ν. Αλιάγα, που κατάγεται από το Μεσολόγγι. Αναφαίνεται η τάση του ανθρώπου αυτού να επιτελεί κάθε χρόνο ένα προσκύνημα στην Ελλάδα και να γίνεται φορέας των ηθών και των εθίμων μας.
Γεννήθηκε στην Γαλλία..
Είναι ένας Έλληνας της διασποράς
που ενώ γεννήθηκε στην Γαλλία..
Κάθε χρόνο στη "Μεγάλη Έξοδο"
παίρνει στην πλάτη του τούς δώδεκα θεούς
και πάει έως το Μεσολόγγι. Εκεί, αφού ντυθεί
την φουστανέλα και βάλει το τσαρούχι στα πόδια,
ρίχνεται στο τσάμικο ως μέχρι οι θεοί να κατεβούν
απ' την πλάτη του και να ριχτούν κι' αυτοί στον χορό
χεραγκαλιά τους Μάρκο Μπότσαρη, Δημήτριο Μακρή,
Αθανάσιο Ραζηκώτσικα κι' άλλους πολλούς..
Τότε, στο σημείο αυτό διακριτικά θα τους αφήσει
και παίρνει της επιστροφής τον δρόμο του
για το Παρίσι.. ως μέχρι ξανά
τον άλλο χρόνο να γυρίσει
και πάλι απ' την αρχή
να προσκυνήσει την μάνα του
την γη Ελλάδα!. Τον λένε Νίκο Αλιάγα*.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ζει ο Μεγαλέξανδρος;" :Ακόμα μια αναφορά, αυτή τη φορά σε ένα νεαρό κορίτσι που προέρχεται από οικογένεια μεταναστών, την Κ. Σαράντη. Αποδεικνύεται η τάση κάποιων Ελλήνων να διαπρέπουν στην πατρίδα τους, να επιστρέφουν στη χώρα τους και να διαδίδουν την ελληνική ιδιοσυγκρασία παντού.
Ζει ο Μεγαλέξανδρος;
Αφιέρωμα στην Καλομοίρα Σαράντη

Είναι ένα δεκαεννιάχρονο
κορίτσι γεννημένο στην Νέα Υόρκη..
Μια Ελληνοπούλα!!! Μ' ένα χαμόγελο
τόσο γλυκό όσο και η απόσταση
απ' την Ελλάδα έως την Νέα Υόρκη..

Φεύγοντας ο μετανάστης
πήρε μαζί του από την πατρίδα
το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες
στιγμές το είχε φυλαχτό και τον
βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!

Τους τελευταίους μήνες
της το επέστρεψε της πατρίδας
λες και για δώρο του στους Ολυμπιακούς:
Είναι το "κάτι τι" της Καλομοίρας Σαράντη
που απ' το γυαλί στο "Fame story"
εκατομμύρια Έλληνες ανακάλυψαν
για μια φορά ακόμη πως πράγματι
η Ελλάδα τους στα πέρατα της γης
ωσάν τον Μέγα Αλέξανδρο όχι
μονάχα ζει αλλά και βασιλεύει!!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Η Αρετή Κετιμέ και το δημοτικό μας τραγούδι" : Η αναφορά εδώ σχετίζεται με το πρόσωπο της μικρής Μεσολογγίτισσας Α. Κετιμέ που ως μουσικός με το σαντούρι της γίνεται φορέας της ελληνικής κληρονομιάς, δηλαδή το αντίπαλο δέος πλέον στην επιτάχυνση της ξενομανίας σήμερα.
η Αρετή Κετιμέ
και το δημοτικό μας τραγούδι

Είναι Μεσολογγίτισσα
γλυκιά νεράιδα που λες
και η λίμνη την ξεπέταξε σαν ένα θαύμα
που γεννιέται κάθε εκατό χρόνια!.. Είναι η Αρετή
Κετιμέ και είναι μόλις 15 χρόνων! Έχει ένα μυαλό
που είναι γιομάτο προκοπή και ατέλειωτη
ανθρωπιά πολύ περισσότερο αγάπη
για την δημοτική μας μουσική.

Είναι η μελωδός
όπου με το σαντούρι της
και την γλυκόλαλη φωνή της
σε πάει Διονυσιακό ταξίδι από
την αρχαιότητα και το Βυζάντιο ίσια
στα δοξασμένα χρόνια για την λευτεριά μας
και από εκεί να απογειώνεσαι ως τους εφτά
ουρανούς με τα τραγούδια της ξενιτιάς
και της αγάπης!!

Το δημοτικό μας τραγούδι σκύβει και προσεύχεται
στην Αρετή.. Είναι ο τρόπος του να λυτρωθεί
να μην χαθεί στην επερχόμενη λαίλαπα
της Αμερκάνουσας γρίπης όπου απειλεί
να σκοτώσει ό,τι ιερό και όσιο βρεθεί
στο πέρασμά της
απ' τους πολιτισμούς
των λαών της γης πολύ
περισσότερο και της Ελλάδας..

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Η πατρίδα μου": Σε έναν επιγραμματικό λόγο, με λιτά εκφραστικά μέσα διοχετεύονται οι σκέψεις του γράφοντος όσον αφορά την επισκόπηση της μορφής της πατρίδας. Εστιάζει κυρίως στην αισθητική τελειότητα του τόπου, τις φυσικές ομορφιές και το αιγαιοπελαγίτικο σκηνικό.
Η πατρίδα μου
Στον Νίκο Καμπούρη
Κομμάτια
απ' την ομορφιά
τ' ανθρώπινου μεγαλείου
είναι η πατρίδα μου,
διάσπαρτη γύρω
απ' τον
ομφαλό
της γης
και στα πόδια της το Αιγαίο...!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Αφιέρωμα" : Αναδιπλώνεται η παρουσία της Μ. Τσουκαλά, μιας γυναίκας που μέσα από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης μπορεί να αποδεικνύει ότι υπάρχει η ποιότητα στο νεοελληνικό πολιτισμό, η αξία κάποιων έργων. Η εκπομπή της λοιπόν ταυτίζεται με ένα ταξίδι στην έννοια της ελληνικότητας.
Αφιέρωμα
Τι ταξίδια.. Tι θάλασσες..
Tι μακρινές ακρογιαλιές και
μαγεμένα δειλινά.. Να ξιωφυλλίζεις
με τους καλεσμένους σου εμπρός
από τα έκπληκτα μάτια μας..

Και ύστερα,
εκείνο το ξαφνικό σου
χαμόγελο που ενώ μιλάς
το ρίχνεις από το ...πουθενά...
Και κείνο δίνει ζωή για οχτώ ζωές.
Δίνει ομορφιά για δεκαοχτώ παράδεισους
κι' ανάμα να ξαναζωντανέψει ο ήλιος στον
ουρανό του Τολέδο με την καταιγίδα!..

Και όμως εσύ προχωράς
σα να μη γένηκε τίποτα στα νοερά
ταξίδια του Καβάφη και του Σολωμού,
τραγουδώντας με την άρπα της Σαπφώς..
Η να προχωράς σαν παιδί αλλοπαρμένο
απ' το θάμασμα παρακολουθώντας
τον Λουδοβίκο των Ανωγείων
να σου εξιστορεί
ένα ένα
τα απλά βήματα
της αγάπης με την ψυχή
ταγμένη εφ όρου ζωής στον
άγιο του έρωτα Υάκινθο. Κι' εμείς
άναυδοι!!! Μένουμε εκεί να παρακαλούμε
να μην τελειώσει ποτέ αυτό το γοητευτικό
ταξίδι μας μαζί σου!

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Διασπορά μου" : Διαφαίνεται ο σκεπτικισμός για την εξέλιξη της ποιότητας της ελληνικής διασποράς, κάτι που εξαρτάται πλέον από όσους θέλουν μόνο να αποκομίσουν οφέλη, αποδεικνύοντας τον ατομικισμό τους.
Διασπορά μου
Διασπορά μου
πατρίδα γλυκιά μου
σε βλέπω να σβήνεσαι
και κλαίει η καρδιά μου!
'Ατυχη που ήσουν:
..Μαζεύτηκαν
οι σαλτιμπάγκοι
που το παίζουν πατριώτες
οι ψευτοδάσκαλοι και οι προδότες
και έχουν βαλθεί για να σε εξαφανίσουν...!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Θέλω να ξέρεις" : Το ποίημα πεζολογικό σε μορφή επιστολική καλεί τον Έλληνα να επικοινωνεί με το συμπατριώτη του στο εξωτερικό, να αγωνίζεται να εδραιωθεί η σημασία της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της ενιαίας δομής του ελληνισμού.
Θέλω να ξέρεις
Αγαπητέ μου φίλε,
Θέλω να ξέρεις ότι σχεδόν
όλα τα κομμάτια απ' το γράμμα μου
στον «'Αγιο Μετανάστη» είναι αφιερωμένα
για να μην σου ειπώ γραμμένα στον απόηχο
της δικής σου παρουσίας απ' την άλλη μεριά.
Θέλω να μην στενοχωριέσαι!
Θέλω να είσαι πάντα καλά!

Ότι έχεις στο μυαλό σου να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης. Είσαι ότι καλύτερο έχουμε σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας.. Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Κοίτα φίλε μου" : Παρατηρείται η χρήση β΄ ενικού προσώπου, η πεζολογική μορφή του λόγου, ο εξομολογητικός τόνος από την πλευρά του ποιητή, η εσωτερική εστίαση με κεντρικό θεματικό πυρήνα την επέκταση της εθνικής συνείδησης του Έλληνα παντού αδιάκριτα μέσα από συμβολισμούς. Σημειώνεται ότι η τεχνολογική προαγωγή αφήνει άναυδο τον άνθρωπο που δεν προεξοφλεί ποτέ τις εξελίξεις.
Κοίτα φίλε μου
Γράμμα στον Διονύση Βραϊμάκη


...."Κοίτα φίλε μου το που μας έφτασε ο ηλεκτρονικός πολιτισμός.. Και όταν κατά πρώτη φορά, εννιά ή δέκα χρονών? παιδί, σκαπετημένος* από το Καρδαρίτσι στο διπλανό χωριό (καθώς είχα πάει με κάποιον μεγαλύτερο από μένα στην ηλικία εξάδελφό μου) το παιδικό μυαλό μου και η ψυχή μαρμάρωσαν ως στήλη άλατος από τον φόβο του ...αγνώστου.
Καθώς που του χαμού το αίσθημα κυριαρχούσε το σώμα μου, η μόνη ελπίδα να σωθώ ήταν -να πάρει ο διάβολος!- η επιστροφή μου το γρηγορότερο στο Καρδαρίτσι!!! Και αφού διπλωθώ σκεφτόμουνα τότε, κειδά μες την "πλατιά, γεμάτη αγάπη!" ποδιά της μάνας μου της Κιτσιαρέλαινας -έδωσα τον πρώτο μου όρκο(!)- να μην ξαναφύγω ποτέ πια...
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη.. Και όμως ιδού το θαύμα του ηλεκτρονικού πολιτισμού μας...
Είμαι τυχερός;; Είναι στ' αλήθεια ο κόσμος μας ότι κατάντησε το Καρδαρίτσι με τα γύρω χωριά;;"...

*σκαπετημένος, σκαπετάω= περπατώντας χάνουμαι στον ορίζοντα

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Μου ήρθε κοντά" : Στο ποίημα διαφαίνεται η λειτουργικότητα της τεχνικής προόδου σήμερα, καθώς συνυφαίνεται με τον τρόπο ζωής του Έλληνα μετανάστη. Επίσης η τεχνολογία με τα μέσα πληροφόρησης, τα οπτικοακουστικά-ηλεκτρονικά, διεισδύει τόσο στη ζωή του ατόμου, ώστε δεν αποκόπτεται από την πατρίδα του ποτέ, η τεχνολογία φέρνει κοντά την πατρίδα. Εντοπίζεται έντονος ο σατιρικός τόνος του ποιήματος.
Μου ήρθε κοντά..
Στην μνήμη του Πλάτωνα Ζαχαράτου
Μα εγώ δεν έφυγα απ'
την πατρίδα μου για να μην
ξαναγυρίσω ποτέ.. Εγώ έφυγα
από την πατρίδα μου για να έρθει
εκείνη κοντά μου στην ξένη γη και
να με βρει να μου μιλήσει στοργικά
με την φωνή του Σεφέρη, του Ελύτη
και άλλων πολλών δασκάλων της...
Και τώρα εγώ σφυρίζοντας
Λίγο απ' το χρόνο τρικλίζοντας
Με το κομπολογάκι μου
Γυρίζω σελίδα το μεράκι μου
Και λέω άραγε πού ζω; Εδώ ή εκεί;
Στο Καρδαρίτσι ή στην.. Αμερική;
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου..
Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Παλιέ μου φίλε" : Φανερή είναι η νοσταλγική διάθεση που σχετίζεται με τον αποχωρισμό αγαπημένων προσώπων εξαιτίας της γεωγραφικής απόστασης που τα χωρίζουν, αναφαίνεται η νοσταλγία ουσιαστικά που αφορά την ελληνικότητα που ζωντανεύει μέσα από την ιστορία, τον πνευματικό πολιτισμό.
Παλιέ μου φίλε
Παλιέ μου φίλε
Πάντα σε σκέπτομαι
κι' αδημονώ να πάρω σου νέα.
Κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω παρέα
κάπου σε κάποιο ακρογιάλι μακρινό
στην Νότιο Αφρική με το χαρτί
-λέξη την λέξη-
να διαλογίζεσαι τον ΠΛάτωνα
και τον Αριστοτέλη κι΄ εγώ που ζηλεύω να ήμουνα
το μαθητούδι -..κάπου πιο πέρα..- Σου στέλνω για χαιρετισμό
μια καλημέρα και την ευχή να'σαι καλά!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Την μάνα την φευγάτη" : Επιστρατεύεται ένας συγκινησιακός τόνος που υποδεικνύει την απομάκρυνση από τη μάνα, την απώλειά της μετέπειτα και την αδυναμία έκφρασης της έγνοιας, της φροντίδας προς αυτή- κυριαρχεί η φιλοσοφική διάθεση.
Την μάνα την φευγάτη
'Oταν ήμουν παιδί
έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου
είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
είτε για να της πω εγώ πόσο απαραίτητη μου ήταν..
Γι' αυτό κι' όταν εκείνη έπαιρνε την βαρέλα της
να πάει στη βρύση, εγώ από πίσω της
χαλούσα τον κόσμο και όλο της φώναζα
απελπισμένα : μανούλα μου μανούλα μου..

Τα χρόνια πέρασαν γοργά
κι' εγώ έφυγα στην ξενιτιά και αφού
άσπρισα και γέρασα ακόμα κλαίω κι' αναζητώ
την μάνα την φευγάτη : μανούλα μου μανούλα μου
και η ψυχή μου στάζει βουβά το δάκρυ

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου" : Η νεοτερική γραφή σε στυλ αφηγηματικό αναλώνεται στην αναδίπλωση μιας ανάμνησης από το λοχία Παπαχρήστου- ενδεικτική είναι η επίδρασης της μοίρας στη ζωή του ανθρώπου. Θεματικά το κείμενο ανήκει σε κείνα που τονίζουν την απομάκρυνση του ανθρώπου που ζει στο εξωτερικό από τη χώρα του.
O έφεδρος
λοχίας Παπαχρήστου

'Όταν ήμουν
στρατιώτης στο Χαϊδάρι
ο έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
μου έλεγε χαριτολογώντας πως,
για... τιμωρία μου θα με έκανε να βλέπω
την Αθήνα μονάχα από μακριά και με το κιάλι
"με το καλαμάκι" όπως έλεγε για την ακρίβεια.
ή για την αλήθεια όπως θα έλεγα εγώ εσήμερα,
την Ελλάδα την βλέπω
μονάχα
απ' το
γυαλί
στα..
Satellites..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ο χαμένος μου παράδεισος" : Πραγματοποιείται η μνεία, όπως και σε άλλα ποιήματα, της γενέτειρας του ποιητή, το Καρδαρίτσι- εδώ οι ηχητικές εικόνες αποπνέουν την αλήθεια ότι πολλές φορές οι μνήμες του ανθρώπου βασίζονται αποκλειστικά σε ήχους που φέρουν στο νου από την παιδική τους ηλικία (η φιλοσοφική διάθεση βασική).
Ο χαμένος μου παράδεισος
Μικρός τσοπανάκος
στα αγαπημένα μου βουνά
στο Καρδαρίτσι.. Κλείνω τώρα
τα μάτια μου -50 χρόνια ύστερα
ν' ακούσω χιλιάδες μουσικές τα
καλοκαιρινά πρωινά
με τα τζιτζίκια και τα
κυπροκούδουνα
τ' αηδόνια
και
τον
αλήτη κούκο!..
-50 χρόνια ύστερα κλείνω τα μάτια
μου να ξαναθυμηθώ τ' αγαπημένα
πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια..
Μαζί τους κι' ο χαμένος μου
παράδεισος
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Tσάμικο, βλάμικο!" : Παραδοσιακή μορφή του κειμένου, που είναι εν μέρει ομοιοκατάληκτο, με κυρίαρχη την επιγραμματικότητα. Κατανοούμε ότι θεωρείται η λαϊκή παράδοση ζωντανή, συνυφασμένη με τις εμπειρίες του ανθρώπου και το παρελθόν του.
Tσάμικο, βλάμικο!
'Όταν ακούω να παίζει
το κλαρίνο ή το βιολί -στα 61 μου-
στήνω χορό με το ..μυαλό Αγγελένια μου
να σε χαρώ στο τσάμικο, βλάμικο!

Συμπεθεριό κινάει ξανά
με καβαλάρηδες μπροστάρηδες..
Και πίσω εγώ μαζί τα νιάτα μου
η μαυρομάτα μου!
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό
στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω :
"Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα
μ' ένα φιλί στο στόμα!".
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Τα παιδιά του μετανάστη" : Στο κείμενο υπάρχει μια παρομοίωση που συνιστά και το θεματικό κέντρο: τα παιδιά των μεταναστών ταυτίζονται με τους αθλητές που φέρουν την ολυμπιακή φλόγα σε κάθε περιοχή του πλανήτη, αφού με τα επιτεύγματά τους, την ίδια τους την εθνική οντότητα, διαδίδουν το ελληνικό πνεύμα. Επιδίωξή τους επίσης είναι να στηρίξουν την απόφαση της αποδημίας των γονιών τους με τη δράση τους.
Τα παιδιά
του μετανάστη

στον Νίκο Νικόπουλο
με εκτίμηση
Λένε πως
τα παιδιά του μετανάστη
τα όνειρά τους τα θρέφουν
πάνω σε μια γέφυρα για δυο
ή και περισσότερες πατρίδες.
Γιατί όπως λένε ομοιάζουν
πολύ τους αθλητές
όπου τρέχουν την
Ολυμπιακή
Φλόγα
στα πέρατα της γης
και θεωρούνται και αυτά ως ντόπιοι
άνθρωποι της περιοχής όπου καλά γνωρίζουν
τα πράγματα.. Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά
του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει
είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση
των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Πρόσωπα" : Έκδηλη είναι η φιλοσοφική ενατένιση των πραγμάτων με έμμονή στη σημασία του χρόνου μέσα από τη μνήμη των προσώπων που πέρασαν από τη ζωή μας - η απώλειά τους καθοριστική της άποψης ότι το πέρασμά τους ήταν φευγαλέο και στιγμιαίο.
Πρόσωπα
Αφιερωμένο στην Ελένη Βαρελά
Πρόσωπα αγαπημένα..
αρχοντικά, ευτυχισμένα,
χαρούμενα, ερωτευμένα. Και
ακόμη πρόσωπα ιερά των γονειών
και των πάππων μας.. Μόνο που πέρασαν
δίπλα απ' το χρόνο - πουλιά φοβισμένα;
και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Θα μείνουν εκεί περιμένοντας
το δικό μας τελευταίο ταξίδι
και ύστερα πια θα χαθούν..
Λες
και
ποτέ
δεν υπήρξαν
στ' αλήθεια παρά μόνον
για εμάς έτσι καθώς που πέρασαν
σαν μία στιγμή στην αστραπή με ένα χαμόγελο
ή και ένα ροζ τριαντάφυλλο.

Πατέρα..
Πατέρα, κάθε φορά
που ερχόμουν στο χωριό
απ' την Αθήνα στα χρόνια του ΄60 ΄65
σε εύρισκα πάντα να σκαλίζεις τον κήπο σου...
...Τώρα πια κι' εγώ ..εξηντάρης.. στο πίσω μέρος
του σπιτιού έχω έναν κήπο. Kαι είναι μαθές μες τα πολλά,
ένας ακόμα τρόπος μου να επικοινωνώ μαζί σου. Κόβω λοιπόν
φρέσκο κλαράκι ντοματιάς, το τρίβω στην μούρη μου
και προσπαθώ απεγνωσμένα να πιάσω
την οσμή σου. Κλείνω τα μάτια μου
και μπήγω φωνή μες την ψυχή μου..
Γονατιστός προσεύχομαι στην νωπή γης και φιλώ το χώμα της
και είναι σαν να φιλώ πατέρα το καθάριο ιερό σου μέτωπο.
Είναι ο καιρός που σε σκέπτομαι και σε επισκέπτομαι πατέρα!
Κώστας Δουρίδας
Καλοκαίρι του 2004
Oreo to poiema sou. Ya hara sou makrine file Kosta, evesthiti psihi!! MINAS SAVVAS
Φίλε Κώστα με συγκίνησες πολύ με το μικρό σου αφιέρωμα στον Πατέρα. Φίλε και εγώ τα ίδια σκεφτόμουνα ειδικά φέτος το καλοκαίρι, πίσω στο σπίτι μου και εκεί κοντά στον κήπο. Θυμάμαι τον Πατέρα μου στα περιβόλια του που με περηφάνια μου έδειχνε και μου εξηγούσε την παραγωγή του τον Ιούλιο 1975. Μετά από τέσσαρα χρόνια τον έχασα τον Πατέρα μου σε ηλικία 63 χρονών. Πολύ μικρότερος σε ηλικία από τι είμαι εγώ σήμερα. Αιωνία να είναι η μνήμη τους.
Με εκτίμηση Νίκος Δημόπουλος Montreal.
Kwsta mou, Einai ena yperoxo afierwma ston patera kai s' oti symbolizei i polyxroni parousia tou kai prosfora tou. S' euxaristw pou mou 8umises to diko mou patera... Xairetismous Iakovos Garivaldis.
Αγαπητέ Κώστα χαίρομαι πάντα όταν μου φτάνουν γραφτά σου. Με συγκινείς ιδιαίτερα. Ευχές για διατήρηση του κουράγιου σου και της ελληνικότητας της ψυχής σου Γ. Δουατζής.
Κώστα, Είναι συναρπαστικό! Με συγκλόνισε! Νομίζω ότι 'μιλάει' στον καθένα που έχει χάσει τον πατέρα του. Π. Ξανθίδης.
Πόσο με συγκίνησε αγαπητέ μου Κώστα αυτή η ποιητική σου γραφή για τον Πατέρα. Το ποίημά σου αυτό με ταρακούνισε. "Πατέρα, κάθε φορά που ερχόμουν στο χωριό απ΄την Αθήνα στα χρόνια του 60-65"..
Τότε που κι εγώ βρέθηκα στην Αθήνα. Τι θυμήθηκα.... Έφηβος στην Αθήνα.. Την Αθήνα των Αγώνων..των διαδηλώσεων των συζητήσεων με τους συνομηλίκους μου. Των ατέλειωτων συζητήσεων εκεί στην "FONTANA" κάπου στο Κουκάκι... Κι εγώ, θυμάμαι τον Πατέρα μου που από την Μικρά Ασία, βρέθηκε σαν εργάτης στην Θεσσαλία το ΄18 για να αποφύγει την στράτευση στην Τουρκιά και για να συναντήσει τους δικούς του στην Αλιστράτη των Σερρών κάπου στο 23,΄εικοσι τριών χρονών...΄Κι απ΄εκεί πάλυ πρόσφυγας στην Αθήνα των Ονείρων... Στα εξήντα οκτώ του χρόνια έφυγε το '68. Πάντα πρόσφυγας..Αναπολώντας την Πατρίδα.. Πάντα με ελπίδες κι όνειρα που μείναν πίσω στην Ανατολή, που φέτος επισκεύθηκα επί τέλους για να βρώ το περιβόλι τους..κι ίσως κάποιες ρίζες απολιθωμένων ..κόπων.. Δεν το βρήκα..βρήκα όμως τον τόπο του, φίλησα το χώμα που είνα γεμάτο από τον ιδρώτα τους, ιδρώτα 3000 ετών.... Σε χαιρετώ καλέ μου φίλε Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα Νίκος Καμπούρης.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"ΠατροΚοσμάς" : Επιγραμματικό ποίημα με έμφαση στην ερήμωση των χωρών από τους γηγενείς τους.
ΠατροΚοσμάς
Τα χωριά της πατρίδας ερήμωσαν
και οι πολιτείες στοίχειωσαν την αβεβαιότητα.
Λένε πως ο ΠατροΚοσμάς βγήκε παγάνα στα βουνά...
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Αυτός ο τόπος" : Με λιτότητα στα εκφραστικά μέσα , λακωνικότητα στο λόγο ο ποιητής ονοματίζει την Ελλάδα σημειώνοντας στοιχεία της παράδοσης, του τρόπου διαβίωσης και της λαϊκότητας του πολιτισμού μας.
Αυτός ο τόπος
Αυτός ο τόπος είναι
ο τόπος της πατρίδας μου.
Τα βουνά, οι πλαγιές και τα ποτάμια της..
Το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά, του Καρακώστα,
του Βάιου Μαλλιάρα.. Στα καταράχια της Ηπείρου
με τον Κώστα Μπαλάφα στη φωτογραφία.
Στα διάσελα της Μακεδονίας με τον Παύλο Μελά.
Στα ματωμένα μονοπάτια της Ρούμελης
και του Μοριά. Αυτός ο τόπος, είναι
ο δοξασμένος τόπος
της πατρίδας μου.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Είναι το ίδιο;" : Επισημαίνεται η εργασία που επιτελεί ο διανοούμενος σήμερα με τη βοήθεια του διαδικτύου, η τέχνη διαδίδεται και κοινοποιείται ευρύτατα μέσω της χρήσης της ηλεκτρονικής τεχνολογίας-χαρακτηριστικά πλέον αποδίδεται μέσα από έναν προσωπικό λόγο η πραγματικότητα της εποχής.
Είναι το ίδιο;;
Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ..ποιήματα Γι' αυτό και το τελευταίο γράμμα που σου ετοίμασα αντί να σου το στείλω το πέρασα στην σελίδα με τα ποιήματα και ύστερα πήγα για ύπνο.. Βλέπεις είτε εσένα το στείλω είτε εκεί (στο διαδίκτυο) το αφήσω για εμένα είναι το ίδιο;;
Γερμανία 31 Γενάρη 2005
Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά
Αφιέρωμα στο Συγγραφέα του:
«ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ» Κώστα Δουρίδα, Καναδά
Γράφει ο Βάιος Φασούλας

Βάιος Φασούλας

Γνωστός ο τίτλος:"Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά". Τον βλέπουμε συχνά μέσα από ποικίλα κείμενα Ελλήνων Συγγραφέων της Ομογένειας και θα τον βλέπουμε πάντα και παντού να αρθρώνει το Λόγο προς κάθε κατεύθυνση και να φωνάζει:

Το μόνο που ξέχασαν...
"Τραγουδιστάδες,
Καλλιτέχνες, θεατρίνοι
και θεατρόφιλοι όλοι με
λαμπαδοδρομίες
και "τρανταχτές
γιορτές"
Δεκαετίες ολόκληρες!
-Η πατρίδα στις μεγάλες της δόξες!
Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές
κι' απ' τα τραγούδια τους είναι τον μετανάστη!. "


Λοιπόν, αυτός ο τίτλος δεν επιλέχτηκε τυχαία. Αποτελεί το απαύγασμα μιας ολοζώντανης φωνής: Της φωνής του Συγγραφέα Κώστα Δουρίδα. Οι μεγάλες αποστάσεις δεν έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά με τον Κ. Δουρίδα, αλλά νομίζω ότι τον γνωρίζω χρόνια γι' αυτό και τολμώ να καταθέσω τις απόψεις μου, αδιάψευστες και αγνές. Νιώθεις ανατρίχιασμα και δέος και παράλληλα υπερηφάνεια και κάλλος αν περιδιαβείς τον πνευματικό "κήπο" τον κήπο του "'Aγιου Μετανάστη", του Έλληνα Αρκάδα απ' τον Καναδά, Κώστα Δουρίδα, που συμπυκνώνεται στο βιβλίο του: "ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ". Μέσο της απροσπέλαστης σε πλούτο ιστοσελίδας του, https://douridasliterature.com, παρουσιάζει όχι μόνο τα δικά του έργα, αλλά και εκατοντάδων Ελλήνων Συγγραφέων, Ποιητών και Λογοτεχνών ολόκληρης της οικουμένης.

Αυτή και μόνο η πανανθρώπινη προσφορά του, ανεβάζει κατακόρυφα το πνευματικό ανάστημα του Κώστα Δουρίδα, αφού όχι μόνο δεν περιορίζει τη φιλοξενία άλλων Συγγραφέων και πάντα και για όλους έχει να καταθέσει έναν αληθινό καλό και ζεστό λόγο, αλλά σαν πρώτο μέλημά του είναι η απαράμιλλη άμιλλα και πως η προβολή ΟΛΩΝ, μέσο της ιστοσελίδας του, να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη, Παγκόσμια, εμβέλεια.

Αγνός ο Γορτύνιος μετανάστης και παθιασμένος υπερασπιστής των ηθών, αξιών και παραδόσεων της πατρίδας μας, που συγκινείται βαθύτατα στο άκουσμα του δημοτικού τραγουδιού:

"Κάθε φορά που ακούω
το δημοτικό τραγούδι, είναι λες
και πίδακες από πολλά νερά να ξεπηδούν
μέσα μου από παντού και όχι για να με πνίξουν
παρά για να μου σηκώσουν την ελληνική περηφάνια στον έβδομο ουρανό...",

που ταράσσεται η ψυχή του στο άκουσμα της ποιμενικής μελωδίας, στα ακούσματα που αφήνουν τα κρυσταλλένια νερά που γκρεμίζονται και στην αύρα που δροσίζουν το κορμί και κρατούν το νου καθαρό, στις ευχές των γονιών του και εκείνη της παρτίδας για προκοπή και επιστροφή...! Ποιος τάχα δεν έχει αυτόν τον καημό...!

"Γράψε μου
αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό.
Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση
της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα,
όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς που πια δεν ζούνε,
κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι,
η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ!
Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέ μου"!.


Έχοντας σαν πιστούς συνοδοιπόρους όλες τις αξίες του τόπου του κατάφερε κι έμεινε ξένος και αλώβητος από το σύνδρομο της ανταγωνιστικότητας και της ύλης, του εγωκεντρισμού, της μικροπρέπειας και της ηττοπάθειας,( ηττοπάθεια η οποία πολλές φορές προξενείται από ποικιλόμορφη αδιαφορία και λειτουργεί σαν αφοπλιστικός μηχανισμός, που σημαίνει τα παρατάω όλα παραδίνομαι),απομόνωσε την αειθαλή μητροπολιτική αδιαφορία στα σαθρά "κάστρα" της και αφοσιώθηκε (αυτονόητο για τον ίδιο) με ψυχή και νύχια στο σκάψιμο της γης του μετανάστη σπέρνοντας το δικό του πνευματικό σπόρο, για να ανθίσει ένας αστείρευτος πλούτος, που σαν πηγάδι αναζωογονείται συνεχώς, φτάνει να πέφτουν πάνω του οι μακρινές αχτίνες του ήλιου.

Δύσκολο να αναφερθεί κανείς στο ποιητικό έργο του "Aγιου Μετανάστη" και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι ο Κώστας Δουρίδας δεν αφήνει περιθώρια να τον υμνήσει κανείς. Μένει αυτάρκης με τα δικά του αγνά αγαθά και σαν δραγάτης και καβαλάρης πα στο λευκό του άλογο περιφέρεται στον κήπο του κράζοντάς μας κοντά του να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τούς πόθους του Οδυσσέα... "ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)

Ωστόσο μια και οι ειδήμονες (κριτικοί) με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ασχολιούνται με τους μετανάστες, ταπεινά ασχολείται ο γράφοντας, που εδώ και λίγα χρόνια παρακολουθεί και αφουγκράζεται τον αέναο κόπο του Κώστα Δουρίδα, ο οποίος, ιδιαίτερα στην μεταναστευτική ποίηση, στη δική μας ποίηση, προσφέρει το δικό του λιθαράκι.

Στον 'Aγιο Μετανάστη" όπως πολύ έντεχνα ποιεί σε λίγους μεστούς στίχους διαβάζουμε:

"Ξεχύθηκε η λεβεντιά στους ουρανούς!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!
Και η γης που πριν σε τρόμαζε το αχανές..
Τώρα χωριό στα πόδια σου, δες,
Στις παραλίες του Sydney
Πεντέξι στήσαν το χορό
Απ' τα ελληνάκια σου
Για τα μεράκια σου
Αι μετανάστη.
Στο τραπεζάκι.
Ουζάκι...
Για την Ελλάδα μας
μωρέ παιδιά...",

Διακρίνονται πολλά στοιχεία, όπως το μέγα όνειρο του νόστου, η αγάπη για την πατρίδα και το αέναο κάπνισμα του τζακιού της, η μοίρα της και άλλα. Και δεν είναι βέβαια μόνο ο "Αγιος Μετανάστης" που συγκροτεί όλο το πνευματικό επίπονο και επίμονο οικοδόμημα του Κώστα Δουρίδα. Πρόκειται για μια πνευματική πανσπερμία του συγγραφέα, για έναν πανηγυρότοπο μουσών και θεών, για μια σύγχρονη Πνύκα συνάθροισης Μεταναστών, που όλα μαζί δομούν το πρόσωπο του Παγκόσμιου Έλληνα Μετανάστη.
Αγαπητέ μου Βάιο Δάκρυσα από χαρά! ..Τελικά ο καλός ο λόγος των άλλων σε εκείνο που κάνουμε με θυσία ζωής και σταύρωση της ψυχής μας, είναι ότι η πρώτη δροσερή γουλιά νερού στο στόμα του διψασμένου! και ας λένε, όσοι τάχα μου, λένε, ότι αυτά τους κρατούν αδιάφορους.. Να 'σαι πάντα καλά φίλε μου και να γράφεις πάντα για όλους και για όλα!!! Με εκτίμηση και φιλία Κώστας Δουρίδας Canada.

Η γοητεία και η τέχνη του Κώστα Δουρίδα συγκεντρώνεται στο υπό έκδοση βιβλίο του: "Καπνόν Αποθρώσκοντα", ένα έντεχνο Ημερολόγιο του Μετανάστη, πλαισιωμένο με όλα τα άνθη και τους καρπούς του "κήπου" του. Ποικίλες οι φωνές και τα καλέσματα, η νοσταλγία της πατρίδας πυρήνας τού "Καπνόν Αποθρώσκοντα" , "συγκρούσεις" ανάμεσα στο Αρχαίο και Ωραίο με το κακό και άσχημο του σήμερα.

Στον πρόλογό του, ήρωα και μεγάλο αλλά και θύμα χαρακτηρίζει τον Έλληνα της Διασποράς τα τελευταία χρόνια της ελληνικής μας ιστορίας:

"Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη σ' άκρη! στην δραματική πλειοψηφία του να έχει βαρέσει ντουγρού στην αφομοίωση. Με θλίβει.. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση;; Ίσως. Και ίσως από την καινούρια αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν..."

Και κλείνοντας τον πρόλογό του με πικρία αλλά και ακρίβεια επισημαίνει:

"Ο κόσμος του "Καπνόν Αποθρώσκοντα" δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: Ότι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή, που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...

Αναρίθμητα τα συναισθήματα που απορρέουν από τα γραφτά του προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση, ρίγος και κάλος, όταν συχνά πυκνά λέει: "Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέ μου!" εκφράζοντας τον αέναο πόθο του: ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ...

"Ο Κώστας Δουρίδας είναι από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ, μέλος του Δ.Σ. και τομεάρχης Καναδά".


Επικοινωνείτε
με τoν συγγραφέα

Βάιος Φασούλας
E-mail: Vaios@fasoulas.de

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"η Επιστροφή του μετανάστη" : Θεωρητικά αποδίδεται η επιστολική μορφή, δέκτης κάποιος φίλος και θεματογραφικά προσεγγίζεται η αξία της επιστροφής στην πατρίδα μέσα από τις ιστορικοπολιτικές εξελίξεις του καιρού μας
η Επιστροφή του μετανάστη
στον Στράτο Δουκάκη
Φίλε μου
τελευταία όλο
και περισσότερο
χάνουμε το χαμογέλιο
μας. Το κυπριακό
και άλλα
που
συμβαίνουν στον πλανήτη
πράγματα μας βαραίνουν...
Καταλαβαίνω ετοιμάζεις τις αποσκευές
σου για την επιστροφή σου στην πατρίδα!
Αυτό με κάνει να σε σκέφτομαι
συχνά να αναρωτιέμαι, και
να σου εύχομαι
Καλή σου
επιστροφή
και ευτυχία!!
Νάσαι πάντα καλά!!
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις" : Αποκλειστικά νεοτερική η μορφή του ποιήματος, δυναμική του συμβολισμού μέσα από την επίκληση στο β΄ ενικό πρόσωπο της πατρίδας προφανώς- σημειολογικά είναι αλληγορικό το ποίημα, ενδεικτική η εικονοπλασία, ο λυρισμός.
Kαι θα υπάρχω
έως ότου θα υπάρχεις..

Αφιέρωμα στον Χρίστο Α. Νεοφύτου

Κλείνω τα μάτια μου να
βουτήξω στην σκέψη σου. Λέω
και σκούζω δυνατά επειδή υπάρχεις θα
υπάρχω και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
Μετρώ τα χρόνια μου και τα βρίσκω αμέτρητα..
Οι υποψίες μου λένε ότι τραβούν ως μέχρι
πέρα απ ' τα δώδεκα χιλιάδες χρόνια..
Σταματάω στιγμή να πάρω ανάσα
απ' την ανάσα σου. Θέλω να σου
γράψω τραγούδι και μπερδεύω
τα λόγια μου. Θέλω να σου
ειπώ τραγούδι και η μνήμη
μου δεν με βοηθάει.
Παίρνω το δρόμο
να επιστρέψω
από εκεί που
ξεκίνησα και βρίσκω
τα σπίτια αμπαρωμένα.
Βρίσκω τα αμπέλια μου και τα χωράφια να μην υπάρχουν
πια. Ρωτάω τι γένηκε και μ' απαντούν οι αντίλαλοι της
εγκατάλειψης. Βλέπω την ερημιά να κυριεύεται ακόμη
και ως τις παρυφές της αμαρτωλής πολιτείας. 'Ολοι
βιάζονται να φτάσουν όμως που?? Κλείνω τα
μάτια μου να βουτήξω στην σκέψη σου.
Λέω και σκούζω δυνατά επειδή
υπάρχεις θα υπάρχω και θα
υπάρχω έως ότου θα
υπάρχεις..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Με πέντε οργιές καζάντι" : Το κείμενο σημειώνει την πικρία της μετοίκησης στο εξωτερικό και της αδυναμίας του μετανάστη να μεταβεί πάλι στην πατρίδα- σε β΄ ενικό πρόσωπο αποτελεί ένα συγκινησιακό αποχαιρετισμό σε κάποιον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή, χωρίς να προλάβει να πραγματώσει την επιστροφή του.
Με πέντε οργιές καζάντι
Αφιέρωμα στον μετανάστη που αφού δούλεψε σκληρά
μια ολάκερη ζωή πέθανε στα ξαφνικά
Πάει ένας χρόνος τώρα
που όλα τα αηδόνια βάλθηκαν
και να σου κάνουνε φωλιές
κειδά στο πλάι με την κληματαριά
για νάχεις συντροφιά τα χίλια σου όνειρα
σαν που ήσουν νέος και πιλάλαγες
στις πέντε οργιές ένα ταξίδι ολόκληρο!

Και χόρευες το καλαματιανό και από εδεκεί το τσάμικο
κι' ήταν για... μάχη γίνονταν για πόλεμος στη χέρσα.
Σαράντα λύκοι στην κοπή κι' ένας αϊτός στην φτέρνα
κι' εδώ κι' εκεί και χάει κοντά με πέντε οργιές καζάντι..
Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά
τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα
εχάθηκες στα αστέρια.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Στον τόπο τα κλαρίνα" : Η ζωντάνια της παράδοσης, η διάδοσή της μέσα από την παρουσία ενός προσώπου, δείγμα της μνήμης του ποιητή που αναδεικνύει τη λεβεντιά, την ξεγνοιασιά, το κέφι, όπως κατατίθενται από τη λαϊκή μας κουλτούρα.
Στον τόπο τα κλαρίνα
Αφιέρωμα στην μνήμη του Λούη του Μακριλιά
(Αύγουστος 13, του 2001)
Βαριά βροντάν τα όργανα, στον τόπο τα κλαρίνα
είναι δεκαπενταύγουστο δυο μέρες πριν το γιόμα
κι' ένας αϊτός στήνει χορό στης εκκλησιάς το δώμα.

Κατάμεστη είναι η εκκλησιά μ' αυτός χορεύει μόνος
όλοι κοιτάνε σκυθρωποί κι' αυτός διπλοχορεύει
τον λένε Λούη Μακριλιά! μανούλα την ευχή σου!
σαράντα μέρες στον χορό και δεν τ' αποχορταίνει..
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Γράμμα στην Ελένη Φοκά" : Επιστολική μορφή του κειμένου που απευθύνεται από τον αφηγητή στην Ε. Φοκά, αναδεικνύεται η ιδιοσυγκρασία, η ισχυρή της βούληση, το απαράμιλλο έργο της, η αντίστασή της μέσα απ' την επαινετική έκφραση- η διακειμενικότητα φανερή με την παραπομπή στους στίχους του Γ. Ρίτσου προβάλλει την αξία της "ρωμιοσύνης", ακόμα και όταν βάλλεται από την καταδυνάστευση, την καταπάτηση της ελευθερίας και κάθε είδους χειραγώγηση.
Γράμμα στην Ελένη Φοκά
Αγαπητή Ελένη:

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου, βρίσκω τη ψυχή μου γονατιστή -θαρρείς και να προσεύχεται- μπροστά στον Ιερό Bωμό της ατέρμονης Ελληνικής μου Ιστορίας!!!

Διαβάζω το περήφανο βλέμμα σου, -ΕΣΕΝΑ!!! Kαινούργια Σουλιώτισσα και Μπουμπουλίνα της δοξασμένης ΜΑΣ Καρπασίας! κι' αθελητά μου; ψιθυρίζω το χρησμό σαν άλλοτε η Πυθία:

"Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς, και εκεί που πάει να σβήσει. Με το σουγιά στο κόκαλο. Με το λουρί στο σβέρκο..." :   (Γιάννης Ρίτσος)

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Σκληρή Πραγματικότητα" : Η αυστηρά θεωρητική υφή του κειμένου που διαιρείται σε επιμέρους νοηματικές ενότητες το καθιστά ξεκάθαρα πεζό, προσδίδει μάλιστα ένα σοβαρό ύφος, επίσημο που παραπέμπει σε μια αφηγηματική ανάλυση των αδιεξόδων των ελληνικών παροικιών, που διακρίνονται από την έλλειψη οργανωτικότητας. Ο Κ. Δουρίδας αναφέρεται με πιστότητα στη χώρα που κατοικεί άλλωστε. Έτσι κάθε κοινότητα παρουσιάζεται έρμαιο των συμφερόντων των ηγεσιών της με πρωτεύουσα συνθήκη τον αμέτοχο πολίτη σε κάθε πρωτοβουλία και εκδήλωση- αποδεικνύεται η λαϊκή δυσαρέσκεια από το έργο της στατικής, πάγιας ηγετικής ομάδας των ομογενών στον Καναδά, αλλά και οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων-άρα γίνεται κατανοητό ότι επιβάλλεται να πνεύσει ο άνεμος της αλλαγής, της απόδοσης εξουσίας στους νεότερους και της αποβολής της νοοτροπίας του εμφυλίου.
Σκληρή Πραγματικότητα

Το πρόβλημα σήμερα στις ελληνικές παροικίες είναι αυτό το ίδιο πρόβλημα που είναι απλωμένο παντού όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ελληνικής διασποράς, με δύο λέξεις: Κακή οργάνωση!

Ιδιαίτερα στις νέες μικρές εστίες της μετανάστευσης, όπου ποτέ δεν υπήρξε μια κεντρική ηγεσία δυναμική αλλά και ακέραια, όπου να κατευθύνει, αλλά και να ελέγχει! Μαζί να νουθετεί αλλά και να βάζει τους όρους της σωστής οργάνωσης του Ελληνισμού.. Οι Κοινότητες μαζί και οι σύλλογοι, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, περιέπεσαν στον μαρασμό και την απραγία, επειδή στην πλειοψηφία τους διοικούνται από ανθρώπους της πρώτης γενιάς με την νοοτροπία του εμφύλιου, που μη γνωρίζοντας ή, θελημένα αγνοώντας τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής και καθώς που είναι αυτοκέφαλοι, ανάλογα τα κέφια τους: Μπορούν να κάνουν ή να μην κάνουν τίποτα.

Και αφού η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του προέδρου μαζί και της «κλίκας» του που αποτελεί το λεγόμενο συμβούλιο κι' αφού αυτά βλέποντας ο κάθε νοικοκύρης τραβιέται μακριά και δεν συμμετέχει. Οι καινούριες γενιές μη βλέποντας τίποτε το ενδιαφέρον απογοητευμένες αλλά και σχεδόν τρομοκρατημένες πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή στην αφομοίωση;;

Για τούτο στην κάθε κοινότητα η σύλλογο βλέπεις και έχουμε μόνο περίπου 5 με 6% συμμετοχή οι δε «διοικούντες» πάντοτε περίπου οι ίδιοι (Aν κάποτε, πέστε από λάθος(!), τολμήσει και μπει σε αυτή την ομάδα των σκληροπυρηνικών κάποιος, ο οποίος θελήσει να μην ταυτιστεί στην δική τους γραμμή.. τις είδε τον ένοχο; Οι ποταμοί θα τον ξεπλύνουν! Θα πορευτεί καθώς συννεφάκι στην αυγουστιάτικη ημέρα και εκείνοι ενθουσιασμένοι σαν άμυαλα παιδιά χοροπηδώντας απ' την νίκη τους που απαλλαγήκανε απ' τον ..τρελό, θα συνεχίσουν να το παίζουν «κοινότητα» από μόνοι τους, εναλλάσσοντας για τα μάτια του κόσμου, εδώ κι' εκεί την προεδρεία, από τον έναν στον άλλον και ύστερα πάλι απ' την αρχή. Αποτέλεσμα τα χρόνια περνούνε και ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται. Με άλλα λόγια στην καρδιά του δημοκρατικού Καναδά ο Ελληνισμός διοικείται -αλλά και αυτοκαταστρέφεται- από το καθεστώς της ...δικτατορίας αυτών των ολίγων.

Στο παρελθόν και στις δεκαετίες του '80 η ίδιοι αυτοί άνθρωποι, οπωσδήποτε είχαν θετικότερα αποτελέσματα επειδή οι ανάγκες της εποχής εκείνης, ήταν διαφορετικές και οι ίδιοι ήσαν νεότεροι και δυνατότεροι: Είχαν επιχειρήσεις και μικρά παιδιά κι' επομένως στα χρόνια εκείνα, σαν έβγαινε ο παπάς ο πρόεδρος και δύο άλλοι γύρα, να κάνουν έρανο για την κοινότητα ή κάποιον άλλο σκοπό, πες να στείλουν βοήθεια πίσω στην πατρίδα.. Εκείνοι, βούταγαν την λίστα απ' το χέρι του προέδρου να δουν ποιος έβαλε τα πιο πολλά, να δώσουν εκείνοι τα περισσότερα! Στις εκδηλώσεις τους πήγαιναν με τα παιδιά, μαζί και τους φίλους, όπου και αυτοί είχανε παιδιά... Γίνονταν ντόρος..

'Ομως στα γηρατειά τους σήμερα, απόμειναν μόνοι!.. Τα παιδιά δεν ακολουθούν και οι φίλοι χαθήκανε. Απομείνανε μόνοι χωρίς επιχειρήσεις. Το χρήμα λιγόστεψε: Σε μερικούς και μόνο εκείνη η έρημη σύνταξη... Που πάμε τώρα;; Τι κάνουμε με την ζωή;; Σανίδι σωτηρίας είναι η κοινότητα, μαζί κι ο σύλλογος! Εκεί θα βρούμε 5 φίλους κι' αποκοντά θα ριχτούμε στην ..άμιλλα. Που είσαι καημένε Ζαχαριά να δεις ..καπεταναίους.

Μερικοί από αυτούς, τα τελευταία χρόνια μη στέλνοντας ούτε γράμμα στην πατρίδα γιατί «ανοίξανε» οι τηλεφωνικές γραμμές, ξέχασαν και τα 5 γράμματα που ήξεραν και δεν διαβάζουν ούτε ελληνικά και όμως στη μικροπολιτική τύφλα να σου έχει ο Μακιαβέλης. 'Οσο για τα παιδιά που δεν τους ακολουθούν, θα τους ακούσεις να λένε στωικά αλλά και τελεσίδικα "δεχτό" από πάρτη τους: -«Τι να τα κάνουμε αφού δεν μας ακολουθούν;» Και έτσι τους βλέπεις οι δυο τους (τ' αντρόγυνο) συνυφασμένοι κι' απόλυτα αισιόδοξοι σαν κουρδιστά παχουλά στρατιωτάκια στην παρέλαση, τραβούν και παν' στην εκκλησία, στην κοινοτική εκδήλωση ή του συλλόγου.. Και οι ίδιοι πάντα αυτοδιοικούνται, αυτοεκκλησιάζονται και δεν υποχωρούν σε τίποτα.

Και ενώ από την μιά μεριά η γενιά του μετανάστη: Το έχουμε ξαναπεί, αναμφισβήτητα! στην πλειοψηφία της -και στην προσωπική του ζωή ο καθένας- έκανε προκοπή: Το ξέρετε ότι σαν εθνικότητα -κι' ανάλογα τον πληθυσμό- η ελληνική, είναι η πρώτη με το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών στα πανεπιστήμια του Καναδά;; Από την άλλη όμως μεριά στην κοινοτική ζωή απέτυχε οικτρά.. Και τι βλέπεις παντού; Μια θλιβερή εικόνα: Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο που -για οποιαδήποτε λόγους- ποτέ του δεν ωρίμασε!

Και έτσι πεισματικά σήμερα, κρατάει γερά την «καπιστράνα», του ποιος είναι αφεντικό: Στην Κοινότητα. Στον Σύλλογο. Στην εκκλησία. Παντού.. Αρνούμενος πεισματικά να παραδεχτεί ότι οι εποχές αλλάξανε και ότι ήρθε ο καιρός που πρέπει να παραδώσει την σκυτάλη στις δεύτερες γενιές.

'Οτι η νοοτροπία του εμφύλιου ανήκει πια στα σκονισμένα ράφια της ελληνικής μας ιστορίας κι' αποτελούν κομμάτι θλιβερό για τον νεοέλληνα της πατρίδας αλλά και καταστροφή για την ελληνική διασπορά και το μέλλον της.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Κοινοτικά και οργάνωση": Το κείμενο, διαιρεμένο σε επιμέρους ενότητες, έχει ως αφετηρία την ερμηνεία της λέξης "κοινότητα", που συνάδει στην ύπαρξη της μονάδας και τη συνεργασία με την πλειονότητα όσων συμμετέχουν στην οργάνωση της ελληνικής ζωής στις παροικίες.

Στη συνέχεια παρατίθεται ένα ποίημα που κριτικάρει τον τρόπο που λειτουργεί ο Έλληνας στην κοινότητα, εύκολα δηλαδή κατηγορεί τους άλλους ή όσους έχουν ηγετικό ρόλο- δύσκολα ασκεί όμως αυτοκριτική, πράγμα μεμπτό, διότι απαιτείται η σμίλευση συλλογικής συνείδησης.

Επιπρόσθετα ο Κ. Δουρίδας με παρρησία σημειώνει τις ατασθαλίες και όσων συμπατριωτών ενήργησαν δόλια, με ιδιοτέλεια, φιλαυτία, ματαιοδοξία, πετυχαίνοντας να' χουν αρχηγικό ρόλο και να καρπώνονται όλες τις τιμές για τον ελληνισμό. Πρόκειται για όσους καρπώθηκαν κάποια εξουσία για την εκπροσώπηση των συμπατριωτών τους και αντί αυτού ανέδειξαν τον εαυτό του παριστάνοντας τους άμεπτους, ειδήμονες και μάλιστα κατά την πρώτη γενιά των αποδήμων.

Τέλος με ένα ποίημα αποδίδει την αληθινή πραγματικότητα στις παροικίες, δηλαδή το ότι κάποιοι πατριώτες, με αγνές προθέσεις μόχθησαν για την αναβάθμιση της ελληνικής ζωής και άλλοι χαιρέκακοι ανέτρεψαν τη δραστηριότητα των πρώτων μέσα από διαδικασίες ανταγωνισμού που στόχο είχαν την επίδειξη της ισχύος τους και όχι την ανατροπή των κινδύνων αφομοίωσης του ελληνικού στοιχείου από τη δυτική κουλτούρα.

Κοινοτικά και Οργάνωση

.."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το «εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"...

.."Θα ήταν εύκολο
να ρίξω την ευθύνη αλλού
κι' ίσως σε ΣΕΝΑ πρώτον.
Που δυστυχώς.. σου το ομολογώ, κάπου -
κάπου το κάνω.. Γι' αυτό συγχώρεσέ με!

Ακόμη,
βρίσκω πολλές
φορές τον εαυτόν μου
(και ίσως το ίδιο κάνω ακόμα
και τώρα, στο γράμμα μου αυτό..)

Ότι δηλαδή επαναλαμβάνει
το «εγώ...» κι' «εγώ...κι' «εγώ...»

ξεχνώντας
-κι ίσως ηθελημένα
από τον εγωισμό μου? το κι' «ΕΣΥ!...»
που τα δύο μαζί κάνουν το «ΕΜΕΙΣ!!!»
που είναι και το σωστό. Και μας το άφησε
ως κόρη οφθαλμού ο πελώριος παππούς ο Μακρυγιάννης!

....."Μαζί με τους καλούς πατριώτες σ' αυτήν την ιδέα, πήγαν και στάθηκαν δίπλα τους από την πρώτη στιγμή οι καιροσκόποι, οι χασομέρηδες, οι άσχετοι αν θέλετε, μαζί κοντά και οι πλακανζήδες..

Που αφού δημιούργησαν κατεστημένο την δική τους υπεροχή σε ένα είδους "κλίκας" κατόρθωσαν σχεδόν απ' την αρχή να επιπλεύσουν δείχνοντας στον κόσμο ότι αυτοί οι ίδιοι ήσαν και η κοινότητα!.

'Ετσι αυτό βλέποντας ο κόσμος, όχι μόνο δεν έκανε συμμετοχή αλλά φύγανε κι' εκείνοι που απ' την αρχή είχαν πάρει μέρος και είχαν σκοπό να βοηθήσουν:

Δυναμώνοντας έτσι την υπεροχή των πλακανζήδων κι' απογυμνώνοντας την ίδια την κοινότητα από κάθε ελπίδα επιβίωσης και επιτυχίας"...

"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

..Και τέτοιοι είναι απλωμένοι παντού -σαν την ακρίδα- στην ελληνική διασπορά.., και την κατασυκοφάντησαν μαζί και την κατέστρεψαν!!!

Θαρρούνε τους εαυτούς των -και το παίζουνε- να είναι οι ..μπροστάρηδες ή και οι ..αφεντάδες του Ελληνισμού στη παροικία, στην εκκλησία ή και στον σύλλογο.

Και είναι τοι αυτοί οι ίδιοι: η αρχή μαζί και το τέλος της καταστροφικής αιτίας που τα παιδιά μας χάνονται στην αφομοίωση:

Στην πρώτη κιόλας γενιά δημιούργησαν τείχος απέραντο, μαζί κι' αδιαπέραστο!. Διακόπτοντας -με τα παιδιά και τις δεύτερες γενιές-, την επαφή με τις ρίζες τους και τον ελληνικό πολιτισμό τους..

'Εναν πολιτισμό, που εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα, -τι ειρωνεία..- φώτισε και φωτίζει τον κόσμο ολάκερο(!) και τα συμαζωτάρια των Τούρκων, κατάφεραν για χάρη δική τους και για ..φραμπαλά να τον λαιμοπνίξουν στην πρώτη κιόλας γενιά του μετανάστη απ' τις δεκαετίες '60 και 70".....) "...

"Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς"

....."Μερικοί απ' τους παλιούς που ήσαν καλοί πατριώτες
και πίστευαν με πάθος την ιδέα για την σωστή οργάνωση
του Ελληνισμού στην παροικία παρέμειναν! Και αφού έριξαν
στάχτη στα μάτια τους, πιστέψανε για μια στιγμή, ότι όχι μόνο
οι ίδιοι θα φέρουν αλλαγή στα πράγματα προς το καλύτερο,
αλλά και πως θα μετατρέψουν τους πλακανζήδες σε αγνούς
..πατριώτες. Και εδώ είναι που ο λαός μας έχει πει εκείνο
το «...Κούνια που σε κούναγε» Ελληναρά μου...........

Οι μεν μπροστά έκτιζαν.. Εκείνοι πίσω γκρέμιζαν!
Οι μεν μπροστά έλεγαν να εργαστούμε φρόνημα!
Να δείξουμε καλό παράδειγμα: Είμαστε στην αρχή
και πρέπει να βάλουμε καλή σειρά, να οργανώσουμε
το Ελληνισμό σε μια σωστή κοινότητα.. Οι πλακανζήδες
πίσω φώναζαν: 'Οχι! εμείς είμαστε η κοινότητα και όποιος
θέλει να έρθει ας έρθει.. Αλλά που να έρθει ο κόσμος στο ..καφενείο;;

..Είναι η ίδια πάστα άνθρωποι: Εγωιστές και ξεροκέφαλοι...
'Ανθρωποι που στην ουσία παρέμειναν παιδιά πεισματωμένα
μια ολάκερη ζωή και στο μυαλό τους δεν ωρίμασαν ποτέ.
Γι' αυτό και βρίσκουν την κοινότητα σαν μέσο
όχι να την βοηθήσουν από τον κίνδυνο
στην επερχόμενη λαίλαπα
της αφομοίωσης..
παρά πως
να δειχτούν
στον κόσμο
οι ίδιοι για το πόσο
...σπουδαίοι είναι..
Τύφλα στα μάτια τους!...

Και κρίμα στον υπόλοιπο λαό της διασποράς
που στέκει πίσω και λεει μονάχα:
"Δεν πανε να κουρεύονται.."

Όμως έτσι γίνεται πάντα!..
Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα
στη διασπορά αλλά και στην πατρίδα!.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ζητείται ελπίδα" : Ποίημα διαιρεμένο σε στροφές ομοιόμορφες, πρόκειται για δώδεκα τρίστιχα, αποφθεγματικά μέρη- με ύφος επιτακτικό επιζητείται λύση σε πολλά προβλήματα που προκύπτουν στις περιοχές της ελληνικής διασποράς, όπως η αναβίωση της ελληνικότητας, η αντιμετώπιση των επιρροών του διεθνισμού σε κάθε του έκφανση, η ευχερής αφομοίωση των μηνυμάτων που αλλοιώνουν την εθνική ταυτότητα, η αναζήτηση ουσιαστικών στόχων για τη νεολαία- ενδεικτική η χρήση β΄ πληθυντικού προσώπου καθορίζει τη δυναμική της προτροπής για αντίδραση.
Ζητείται ελπίδα
-1-
Ζητείται ελπίδα
Για την πατρίδα
Και για τον άνθρωπο

-2-
Ζητείται σκοπός
ελληνικός
στα νέα παιδιά

-3-
Στην διασπορά
ο ελληνισμός
ψυχοραγά

-4-
Στην αφομοίωση
-παγκοσμιοποίηση-
η νέα θεά

-5-
Συναγερθείτε
Ελλήνων παιδιά
κι οργανωθείτε

-6-
Γιατί εμπρός σας
δεν είναι ο εχθρός σας
και να τον δείτε

-7-
Τούρκος δεν είναι
Χίτλερ δεν είναι
δεν έχει πρόσωπο

-8-
Σας πιλατεύει
και σας χαϊδεύει
ως σαν τον γλυκόν άνεμο

-9-
Και αθελά σας
στα ονειρά σας
τον κουβαλάτε

-10-
Σας παίζει σαν τόπι
τον λένε Ευρώπη
και Καρλομάγνο

-11-
Ελλήνων παιδιά
συναγερθείτε
κι' οργανωθείτε

-12-
Και πείτε όχι στην αφομοίωση
-παγκοσμιοποίηση-
η νέα θεά

Ελληνική
Διασπορά ώρα Μηδέν?

Στις χώρες καινούριων εστιών της μετανάστευσης με τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα που έγιναν στις δεκαετίες του '60 και '70 όπως ο Καναδάς η Αυστραλία κλπ.. Ενώ σ' αλλοτινούς καιρούς της διασποράς με εθνικιστικά καθεστώτα καθώς της Τουρκίας η της Αιγύπτου επειδή παραμόνευε ο κίνδυνος ο Ελληνισμός ήταν απόλυτα συμπυκνωμένος και δυνατός εν αντιθέσει με του σήμερα στις νέες χώρες (Καναδά Αυστραλία κλπ).. Με ειρωνεία θα έλεγε κανείς ότι: Το καλύτερο «φάρμακο» για την "αφομοίωση" στα παιδιά του μετανάστη ήταν η "φιλοξενία", και η απόλυτη "ανοχή" στον ίδιο τον μετανάστη..: "Δολερή πολιτική" θα την έλεγε ο Μακρυγιάννης αν ζούσε σήμερα. Και τα κατάφεραν.. Κοντά βέβαια, στις πολλές και πάμπολλες αδυναμίες του μετανάστη. Σήμερα καθώς που καινούριοι μετανάστες απ' την πατρίδα δεν έρχονται άλλο πια.. ώστε να διοχετεύσουν καινούριο «αίμα» στην κοινότητα ο ίδιος έχει απομείνει μετέωρος και ξεκομμένος!.. Δεν πρόλαβε ούτε κάν' να ρίξει σωστά τις ρίζες του.
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν": Σε ένα κείμενο πεζό πάλι αναδιπλώνονται προβληματισμοί σχετικά με τον προορισμό της ελληνικής παρουσίας στο εξωτερικό. Σηματοδοτείται ο μειωμένος αριθμός ελλήνων μεταναστών που προσέρχονται στις δυτικές χώρες, ώστε απουσιάζει η νέα δυναμική παρουσία, επιπλέον η έλλειψη ενδιαφέροντος για πλήρη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας, επίσης και η πραγματικότητα της αποστασιοποίησης από την παράδοση που δεν επιτρέπει στη νέα γενιά να εκδηλώσει το ενδιαφέρον της γι' αυτή.

"Ο 'Ελληνας της Διασποράς" : Με ενιαίο τίτλο παρατίθενται ποιητικές συνθέσεις με θέμα τον Έλληνα της διασποράς, τις συνήθεις, τα ήθη, το πολιτιστικό του επίπεδο, κυρίως τη σχέση του με την κουλτούρα της γενέτειράς του σε πέντε ήχους (οι δυο πρώτοι έχουν πεζολογική υφή και οι δυο τελευταίοι ποιητική), που διαχωρίζουν και τις αντίστοιχες νοηματικές ενότητες. Ήχος πρώτος: Πιστοποιείται η δομή του πρώτου μεταναστευτικού ρεύματος προς το εξωτερικό, διακρίνονται η ελληνική ευρηματικότητα, η προαγωγή μεμονωμένων προσώπων, η δραστηριοποίηση στον εργασιακό χώρο κι ωστόσο η αυθεντικότητα, η συμπόρευση με την παράδοση και τις συνήθειες της πατρίδας τους.

"'Ηχος δεύτερος": Αποδίδεται η μειονεξία του Έλληνα αποδήμου, ο οποίος, αντίθετα με την προσωπική του πρόοδο, δεν ενδιαφέρεται για τη συλλογική δράση, αμέτοχος για τα κακώς κείμενα στο χώρο των παροικιών, που εντάσσεται, κατηγορεί τους άλλους, ποτέ δεν ευθύνεται για την αποστασιοποίησή του.

"'Ηχος τρίτος": Με σατιρικό ύφος αποτυπώνεται η ασυνεννοησία στους κύκλους των συλλόγων των Ελλήνων μεταναστών, η έλλειψη πρωτοβουλιών κάποιων που στηλιτεύουν τις αποφάσεις των δυναμικών εκπροσώπων τους, τις απορρίπτουν ακόμα ως ακραίες, συνηθίζουν να απουσιάζουν κατά τη λήψη αποφάσεων. Η διακειμενικότητα, με την παράθεση αποσπάσματος από το ποίημα, "’ξιον εστί", αποδεικνύει τα βασικά φυσιογνωμικά στοιχεία του Έλληνα γενικότερα.

"'Ηχος τέταρτος": Κείμενο σε μορφή περισσότερο συγγενική με τη διηγηματική, αφού αναλώνεται σε κριτική της στάσης ενός προσώπου που διαφαίνεται τυπολάτρης, έλληνας μετανάστης αλλοτριωμένος ουσιαστικά από την παράδοση, κάτι που μεταλαμπάδευσε και στα παιδιά του.

"Ήχος πέμπτος" : Ο γράφων αναφέρεται περισσότερο στους απόδημους της τρίτης ηλικίας συνιστώντας τελικά η ωριμότητα του πνεύματος να συμπορεύεται με τη διάθεση αποκόμισης σοφίας από την ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό.

"'Αγαπητέ μου φίλε" : Σε μορφή επιστολής σε πεζό κείμενο ο Κ. Δουρίδας απευθύνεται σε κάποιο πρόσωπο φανταστικό, επισημαίνοντας την καθεστηκυία πραγματικότητα που περιβάλλει τη ζωή του μετανάστη, από τη στιγμή που αποχωρίστηκε την πατρίδα του ως τη σύγχρονη εποχή. Τα αρχικά συναισθήματα λύπης και συγκίνησης μεγιστοποιήθηκαν, καθώς ο μετανάστης συνειδητοποίησε πως το ελληνικό κράτος τον εγκατέλειψε, τον διέγραψε, όσο κι αν αυτός προσπάθησε να διατηρήσει τους δεσμούς του ακέραιους. Έτσι η έλλειψη σε σχολεία με ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την ελληνική γλώσσα καθιστά αποκομμένα τα παιδιά από τον πολιτισμό τους- σημαντικό παράδειγμα είναι και η συμπεριφορά των Σκοπιανών στο Τορόντο που αυτοχαρακτηρίζονται μια μειονότητα που δεν έχει δικαιώματα, όπως αυτό του εορτασμού της ελληνικής παρέλασης, αν και αυτοχρίζονται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.


Σε αυτό απάνω, καραβοτσακισμένος από την πολύχρονη δουλειά.. και προς το τέλος του βίου του, βλέπει ανήμπορος(;;) την αφομοίωση που έρχεται ως σαν το ποτάμι το ακράτητο που θα ξεπλύνει ότι ο ίδιος πάσχισε μια ολόκληρη ζωή: Μια απλή δηλ. και άξια των προγόνων του ανατροφή στα παιδιά του, όπου, τα θέλει να συνεχίσουν την ελληνική παράδοση -όχι βέβαια με φανατισμό αλλά- με αξιοπρέπεια και σεβασμό για την ελληνική τους ιστορία, τον απαράμιλλο ελληνικό τους πολιτισμό μέσα στις κοινωνίες που ζουν. Και όμως χωρίς και αυτά καλά - καλά να φταίνε ή να το ξέρουν, τα βλέπει στην δραματική πλειοψηφία τους να πηγαίνουν προς την αφομοίωση!. Τι έφταιξε λοιπόν; Είναι σωστό, το βάρος της ευθύνης να το ρίχνουμε στον Καναδά που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε τον μοιροδαρμένο μετανάστη ίδια καθώς τους πολίτες του; Ζητάμε δηλ. τώρα και ρέστα;; Επειδή η ελληνική διασπορά -κι' εν αντιθέσει με άλλες εθνικότητες- τραβάει απ' το κακό στο χειρότερο;;
Μήπως το βάρος της ευθύνης είναι αλλού, όπως επί παραδείγματι, η παγκόσμια ελληνική γκρίνια μεταξύ κοινότητας και εκκλησίας που ακόμα έως τα σήμερα δεν τα έχουνε βρει;; Πώς γίνεται στα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός στον Καναδά επί παραδείγματι, έχει φτιαγμένο 80 τόσες εκκλησίες! όμως σε ότι αφορά την ελληνική γλώσσα, απλώς και μόνο περιμένουμε από τον Καναδά να πληρώνει τους 'Ελληνες δασκάλους για να μαθαίνουν ελληνικά τα παιδιά μας κι' αυτό μονάχα 2 και 3 ώρες την εβδομάδα;;
Πού είναι η κεντρική ηγεσία του Ελληνισμού εδώ, ώστε να σταθεί δίπλα στον Ελληνισμό του Halton (προάστιο δυτικά του Τορόντο προς τον Νιαγάρα στις παρυφές της λίμνης του Οντερίου): Oakville, Burlington, Milton 2.500 με 3.000 κόσμος που πνέει τα λοίσθιά του;; Τι θα απογίνει όλος αυτός ο ελληνισμός σαν τελειώσει η γενιά του μετανάστη, καθώς που για τις καινούριες γενιές , δεν βρίσκεται εντελώς τίποτα! ελληνικό για να κινήσει μέσα τους κάποιο ενδιαφέρον για τους προγόνους, την γλώσσα, τα θρησκευτικά τους πιστεύω και την Ιστορία των;;
Τίποτε! ελληνικό -σε ολόκληρη την περιοχή ωστε- να αισθανθούν μια κάποια υπερηφάνεια και να το δείξουν στα δικά τους παιδιά και να πουν : Να ένα έργο που μας άφησαν οι γονείς μας και τότε από φιλοτιμία και οι ίδιοι να το συνεχίσουν;;
ΚΑΙ τέλος το καυτό ερώτημα: Ποιος είναι και τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο μετανάστης;;


ο 'Ελληνας της Διασποράς
Ηχος πρώτος:

Ο 'Ελληνας της διασποράς και μιλάμε ειδικά για την πρώτη γενιά του μετανάστη. Ξεκίνησε από την πατρίδα με μια βαλίτσα στο χέρι και όχι μόνο που τα κατάφερε να προοδεύσει, αλλά και να προσθέσει επί πολλή, στην δημιουργία αλλά και ευημερία της καινούριας του πατρίδας!.

Σήμερα η χώρα αυτή -όποια και αν είναι- με σιγουριά τον έχει τοποθετήσει, ανάμεσα στα πρώτα στελέχη της κοινωνίας της. Και του αξίζει! Αφού ο ίδιος με ένα παράξενο μίγμα ανθρώπινης αντοχής, άλλα και υπόστασης, κατάφερε με αξιοπρέπεια και υπομονή, χωρίς διαμαρτυρίες να ενταχθεί προοδευτικά κι' όταν ήταν ακόμη να του λάχουν, οι πιο χειρότερες δουλειές..

Στη συντριπτική πλειοψηφία του, δεν έκανε ούτε καν την προσπάθεια, να πάει σχολείο και να μάθει την γλώσσα της καινούριας του πατρίδας. Για τον απλούστατο λόγο: Δεν είχε καιρό παρά μόνο για δουλειά. Και τα έβγαλε πέρα ο παλικαράς, χωρίς κανενός την βοήθεια!.. 'Εκανε σπίτια, έκανε φαμελιά και τα παιδιά του τα έστειλε στα πανεπιστήμια, τα έβγαλε γιατρούς, computers scientist, δικηγόρους, και ότι άλλα επαγγέλματα.

Ωστόσο ο ίδιος έμεινε αμόλυντος!
'Εμεινε αγνός!
'Ιδιος, καθώς την μέρα που έφυγε απ' το χωριό και την πατρίδα του.

Η νέα γης, θαρρείς σαν να μην πάτησε τα χωματά της, σαν να μην έζησε ποτέ σε αυτήν. Σαράντα χρόνια λες και πέρασαν πνοή. Μοιάζει με κείνο το αεροπλάνο, που περιστρέφεται επάνω από το αεροδρόμιο, έτοιμο να προσγειωθεί. Και όμως σαράντα χρόνια πέρασαν και ακόμα ..περιστρέφεται.

Ο 'Ελληνας της διασποράς:
Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς
της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


'Ηχος δεύτερος:
Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία του και στην κοινοτική ελληνική του ζωή, το πάει κουτσαίνοντας, το πάει στραβά. Θαρρείς κι όλα τούτα χρόνια της υπομονής με τους "αλλόγλωσσους" της νέας γης, μπούχτισε στην απομόνωση μαζί και την δουλειά.. Τώρα ζητάει σαν το παιδί, όπου -γυρίζοντας απ το σχολείο αγανακτισμένο, απ τα πειράγματα των άλλων παιδιών-, ξεσπάει στην μάννα του, τούτος ξεσπάει στην κοινότητα κι έτσι, σημαία του έχει την μαγκούρα κι από κοντά το "ωχ αδερφέ..". Οι άλλοι φταίνε!...

-«Δεν παίρνω μέρος στην κοινότητα (σου λέει με απίστευτη σιγουριά), γιατί ..όλοι τρελοί..». Τον είπαν πολυμήχανο -και το πιστεύει κι' ο ίδιος- κι' έτσι, έχει χίλια δυο να σου πει, για τους άλλους που ..φταίνε, εκτός τον ίδιον! Γι' αυτό και τον βλέπεις με την μαγκούρα του ανεμίζοντας κατά παντός(!) ρίχνει τα βέλη του εξαγριωμένος. Δεν έχει καιρό να σε ακούσει γιατί μονάχα σκέπτεται τι θα σου πει.

Αν προσπαθώντας να σε διακόψει δεν τα καταφέρει, θα γυρίσει να ανοίξει «πηγαδάκι» με τον διπλανό του. Εάν κι' εκεί το αποτύχει, τότε βαριά συλλογισμένος, αλλά κι' απογοητευμένος, με το χέρι στην τσέπη, θα τραβηχτεί πιο πέρα ή θα πάει έξω με τους καπνίζοντες. 'Ισως εκεί να βρει καλύτερη τύχη..

Ο 'Ελληνας της διασποράς:
Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς
της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


'Ηχος τρίτος:
Αν είναι κι έχει πάρει μέρος στα κοινοτικά ;
Χριστιανοί και Ιουδαίοι φυλαχτείτε!.
Περνάει ο πρόεδρος απ τη ..γειτονιά!
Ανασκουμπωθείτε.

Εθνοσωτήρας!
Σωστός φωστήρας!
'Ολα τα λύνει. Μόνο ..καιρό
δεν έχει! Δεν δίνει ..λογαριασμό.

Και αν είναι μέλος στο συμβούλιο;
Στις συνεδριάσεις δεν έρχεται..
Μα όταν έρθει δεν επιδέχεται
αυτά που λες ή έκανες εσύ.
'Οσο καιρό
αυτός στην εξοχή
ήταν, και τι μ'αυτό;
Εκείνος καλύτερα από σένα
θα τα είχε όλα ..καμωμένα!.

Αν ήταν πρόεδρος στην κοινότητα παλιά;
Τα όσα κάνεις σήμερα, αυτός τα βρίσκει επαναστατικά
και τον ανησυχούν! Φοβάται ότι με τις δικές σου ενέργειες
-τι κι αν η κοινότητα προοδεύσει;
το βλέπει φανερά- η προσπάθειά σου είναι μόνο
το «...κύρος του» να υπονομεύσει !

Ο 'Ελληνας της διασποράς:
Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος!
Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς
της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.


Πρωτοβουλίες δεν παίρνει γιατί δεν έχει ..καιρό.
Να σε βοηθήσει κι' αυτό δεν γίνεται!
'Oταν εσύ τον καρτερείς αυτός δεν έρχεται.
Κι' όταν εσύ δεν τον περμένεις αυτός είναι εκεί.

Γιατί «...'Οταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλιά
και όταν όλοι πάλι αγαλιούμε αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει.
Στις κραυγές μας μπροστά προσπερνά και αδιαφορεί
και τα σε μας αόρατα με το αυτί στην πέτρα,
σοβαρός και μόνος προσέχει.»

(Ελύτης: Αξιον Εστί)


'Ηχος τέταρτος:
Στην εκκλησία στέκει σοβαρός
-το παίζει καλός χριστιανός-,
σαν είναι να πάει
με την γυναίκα του μόνο
και ..πέντε φορές το χρόνο.

Για το πού είναι τα παιδιά
κανείς δεν μιλάει,

ούτε ο παπάς ούτε ο δεσπότης
γιατί εν πρώτης:
Αφού και λειτουργία στ' αγγλικά
-όλα καλά!-
στο νι και ρω
τα τυπικά να γίνονται
και "ωχ αδελφέ" τι πάν και πνίγονται
σε μια ..σταλιά νερό;


'Ηχος πέμπτος:


'Ομως ήρθε ο καιρός
που ο ..γίγας αυτός
θα πρέπει να σοβαρευτεί
διαβαίνοντας την τρίτη ηλικία:
Απ' τον παπά και τον καθηγητή
ως μέχρι και κείνων που το παίζουν ηγεσία..

Και οι άλλοι οι απλοί αλλά και κείνοι που το παίζουν πλουτοκράτες.
Οι αριστοκράτες ή και οι μικροί και οι άλλοι οι μεγάλο-ιδεάτες
και οι εγώπαθοι. Ας σκύψουν ταπεινά στην Ιστορία τους
με ευλάβεια αρχαιοελληνική να σημαδέψουν την πορεία τους.


'Αγαπητέ μου φίλε,

Αυτή περίπου είναι σήμερα η κωμικοτραγική εικόνα μαζί και η αλήθεια του 'Ελληνα μετανάστη απ' τις δεκαετίες του '60 και '70.. Ξεκίνησε με μια βαλίτσα στο χέρι. Νέος καθώς που ήταν, μαζί θεριό κι ανυπόταχτος! Πήρε τους δρόμους και όπου τον έβγαλε η τύχη του σταμάτησε. Πήρε μι' ανάσα, έφτυσε τα χέρια του και στρώθηκε στη δουλειά χωρίς στιγμή να σηκώσει κεφάλι.

'Οταν το σήκωσε, είδε ότι το τσαντίρι του ήταν γιομάτο όχι μονάχα παιδιά αλλά κι' εγγόνια.. Στην ίδια στιγμή ανακάλυψε τα αρθριτικά, την ελληνική Κοινότητα, κι' απόκοντα θυμήθηκε και την Ελληνική πατρίδα που πάντα -σαν μάνα του καθώς που ήταν- την είχε φυλαχτό στα στήθια του!! Ωστόσο, θαρρείς και τώρα το κατάλαβε!.. 'Οτι κι' αυτή τον πρόδωσε! Αφού χωρίς σοβαρή ηγεσία στην ξένη γης, η πατρίδα τον άφησε τελείως ξέγυμνο από όποιαδήποτε προστατευτική καθοδήγηση και πραχτική βοήθεια (όπως στην περίπτωση άλλων κρατών. Η Πορτογαλία επί παραδείγματι στέλνει πληρωμένους από την ίδια! δασκάλους να διδάσκουν τα παιδιά των μεταναστών του Καναδά την γλώσσα και τις παραδόσεις των, και πέντε μέρες σχολείο την εβδομάδα). Στην διπλανή πολιτεία μα 10.000 Ελληνισμό, τι βλέπουμε;; Βλέπουμε τις ελληνικές εκκλησίες με 80 γεροντάκια η καθε μία τις Κυριακές και ελληνικό σχολείο σχεδόν ανύπαρχτο, των Πορτογάλων το σχολείο στην ίδια πόλη με 500 παιδιά...

Τί έκανε και κάνει η ελληνική πατρίδα για τον μετανάστη;; Φούσκες πάνω στις φούσκες: Μας έστειλε τελευταία και τον υφυπουργό εξωτερικού και μας είπε: «Η πατρίδα είναι υπερήφανη για εσάς, γιατί δεν την λησμονείτε. Είστε τα προοδευμένα παιδιά της και γι' αυτό στηρίζεται σε εσάς!» και συνέχισε «'Οσο για εμάς, είμαστε η πρώτη χώρα μετά τον Καναδά.. όπου θα πάμε να συναντήσουμε τον νέο πρόεδρο Αμερικής για να του μιλήσουμε για το ...Κυπριακό...». Μας είπε και αυτό: «'Εχουμε πρόβλημα στα Βαλκάνια: τα Σκόπια κινδυνεύουν από τους Αλβανούς και εμείς είμαστε η πρώτη χώρα όπου θα τα βοηθήσουμε γιατί εκτός από το όνομα δεν έχουμε άλλη διαφορά.

Η μόνη χώρα στον κόσμο που αποκαλεί τα Σκόπια: Σκόπια και όχι Μακεδονία, είναι η Ελλάδα! Στο Κέντρο της πόλης του Τορόντο οι Σκοπιανοί παράλληλα με τους 'Ελληνες στην παρέλαση, κάθε φορά θα κάνουν σαμποτάζ των Ελλήνων, διαμαρτυρόμενοι ότι είναι μειονότητα και αδικημένοι (πού στη Θεσσαλονίκη;;) παριστάνοντας τους απογόνους του Μ. Αλέξανδρου... 'Ολα αυτά για τον κύριο υφυπουργό είναι ..τίποτα. Αυτή περίπου είναι η βοήθεια μαζί και η ηθική συμπαράσταση, -μητρική κατανόηση ή όπως θέλεις πές το, στο μέγα πρόβλημα της αφωμοίωσης του μετανάστη -που αναφέρομαι εδώ- απ' την γλυκιά ελληνική πατρίδα στα 2001.

Να'σαι καλά!
Κώστας Δουρίδας
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Η ελληνική διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους" : Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον κείμενο που επικεντρώνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη στην παρουσία Ελλήνων μακριά απ' τη γενέτειρά τους από την αρχαιότητα ακόμα- συνέπεια ήταν η συνέχιση της επικράτησης των Ελλήνων στις περιοχές του εξωτερικού, πράγμα που σηματοδοτεί ότι η πατρίδα τους ακολουθεί- συνεπώς πιστοποιείται πως δε χαρακτηρίζονται από τυχοδιωκτισμό, αλλά ωφέλησαν τη πατρίδα τους σε δύσκολες εποχές.
η Ελληνική Διασπορά
απ' τους Αρχαίους Χρόνους..

Ο 'Ελληνας της διασποράς δεν εξεκίνησε εχθές την μετανάστευση, παρά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και στην πορεία του ποτέ του δεν ήταν τυχοδιώχτης παρά διαφωτιστής, καλλιεργητής του νου αλλά και της ύλης. Απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης κι' έλαμψε η γης και οι άγριοι έγιναν ήμεροι κι' ομορφυνεν ο κόσμος!

ΠΟΤΕ! δεν ελησμόνησε την πατρίδα.. Αλλά και ο στόχος του δεν ήταν η επιστροφή. Δεν πήγε να «αρπάξει» σαν άλλοι λαοί.., και να φύγει ξανά, γιατί το γνώριζε: 'Οτι ήταν το εκλεκτό τέκνο των θεών και τέκνο της γαλανής πατρίδας του Ελλάδας, που η μοίρα της ήταν χαραγμένη μαζί ταγμένη απ' τους θεούς: Να δώσει το φως στην ανθρωπότητα!

Γι' αυτό ο 'Ελληνας της διασποράς αντί να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα κάθισε και την ξανάκτισε παντού με αποικίες και παροικίες: Στην Ιταλία, Ρωσία, στην νότια Ευρώπη ως μέχρις τις Ινδίες, Αίγυπτο κλπ., κλπ..

Με άλλα λόγια αντί να πάει αυτός πίσω στην Ελλάδα επήγε η Ελλάδα κοντά σ' αυτόν. Και όταν οι καιροί χαλεποί για την πατρίδα.. Πόσες φορές ο μετανάστης δεν την έσωσε;;

Για τούτο και για όλα αυτά τα παραπάνω που λεω, επιμένω σε αυτό: Ο 'Ελληνας της διασποράς, ποτέ του δεν υπήρξε τυχοδιώχτης η επιζήμιος για τους συνανθρώπους του στην νέα γη, παρά μοχλός στην δημιουργία και την πρόοδο και όσο για την πατρίδα. Αϊ μετανάστης!

'Αγιος δηλαδή, που και η πατρίδα να μην το ξεχνά! αλλά να το αποδεικνύει με πράξη και όχι μονάχα με λόγια..

Αλλά ούτε κι' εμείς να το ξεχνάμε! Και όταν επιστρέφουμε στην πατρίδα, θα πρέπει πάντα να έχουμε το κεφάλι ψηλά! μαζί και το αίσθημα, ότι είμαστε από την εκλεχτή γενιά των Ελλήνων της διασποράς!.

η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Τι είναι η Διασπορά": Ο Κ. Δουρίδας ταυτίζει τη φυσιογνωμία του Έλληνα μετανάστη με αυτή του μυθικού Οδυσσέα μέσα από μια μεταφορά- αποφαίνεται ότι οι Έλληνες απόδημοι υπερβαίνουν τα 6.000.000 στον κόσμο προσεγγίζουν τα 100. 000.000, όπως λένε οι ειδικοί, ενώ ο πληθυσμός της πατρίδας μας πλησιάζει τα 11.000.000. Συνεπώς εύλογα αναδεικνύεται το συμπέρασμα που βασίζεται στα λόγια του ποιητή, ότι δηλαδή ο Έλληνας παντού κουβαλά μαζί του τη μνήμη και έναν τρόπο ζωής πάγιο, πράγματα που συνυφαίνουν την ιδιοσυγκρασία του. Επισημαίνεται διακειμενικότητα στο σημείο που παραπέμπει σε αποσπάσματα από την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη.
Τι είναι η Διασπορά?

the HELLENISM of Oakville Κοινοτικά Νεα (Ιαν. του 2000)

Είναι ο ακαταπόνητος Οδυσσέας που από τον καιρόν της Τροίας ίσως και ακόμα νωρίτερα, πλανιέται σε όλα τα πλάτη της γης. Κτίζει το σπίτι του. Δημιουργεί αποικίες και παροικίες. Ο ακούραστος και ονειροπόλος ωραίος 'Ελληνας της δεύτερης πατρίδας του που λέγεται ΔΙΑΣΠΟΡΑ.

Ο απόδημος Ελληνισμός, στο σύνολό του υπολογίζεται ότι υπερβαίνει τα 6.000.000. Ο Ελληνογεννής πληθυσμός ανά τον κόσμο (η αφομοίωση που λέμε) πλησιάζει τα 100. 000.000. λένε οι ειδικοί. Ο πληθυσμός της πατρίδας πλησιάζει τα 11.000.000. Και κάποιοι άλλοι λένε:

Είστε 'Ελληνας;
Απάντηση: 'Οχι.
Μιλάτε ελληνικά;
Απάντηση: Ναι.!

Και πώς να μην μιλάνε ελληνικά αφού ο πολιτισμός της ανθρωπότητας είναι κτισμένος πάνω από τον πολιτισμό της αθάνατης Ελλάδας μας;

Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης μας λέγει στο «'Αξιον Εστί»: «Τα θεμελιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους, και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε 'Αθω»

Και παρακάτω θαρρείς και αποτείνεται σε μας τους 'Eλληνες της Διασποράς: «'Oπου, φωνάζω, και να βρίσκεστε, αδελφοί, όπου και να πατεί το πόδι σας, ανοίξετε μια βρύση, τη δική σας βρύση του Μαυρογένη». Και επιμένοντας μας λέει εμπιστευτικά: «Καλό το νερό..».

Κώστας Δουρίδας
η Κριτική της λογοτέχνιδας κ. Ελευθερίας Μπέλμπα:
"Αντί για Επίλογο" : Καταληκτικά ο Κ. Δουρίδας σημειώνει, "σε αυτό το πρώτο μου γράμμα που έγραψα το Φθινόπωρο του '97.. Γράφτηκε όλως τυχαία αλλά κι' αυθόρμητα και το κομμάτι που αργότερα ονομάτισα "ο Ύμνος του Μετανάστη"". Πράγματι, απευθύνεται σε έναν φανταστικό φίλο Έλληνα εμφαντικά διατυπώνει μια εικόνα του σύγχρονου κόσμου με τη διείσδυση του τεχνοκρατικού πνεύματος, του αυτοματισμού, των φιλελεύθερων ηθών, της ελαχιστοποίησης των γεωγραφικών αποστάσεων. Υπάρχουν στοιχεία αυτοβιογραφικά, όταν αναφέρει, "είμαι κι' εγώ καθώς εσύ. Ο Έλληνας της διασποράς. Μένω και ζω με την φαμελιά μου στο Οakville, Ontario Canada. Η πρώτη γενιά του μετανάστη.. Κατάγομαι από την ορεινή Γορτυνία του Νομού Aρκαδίας. Και μπορώ να σου πω: Η καταγωγή μου, είναι η μεγάλη και η πρώτη μου περηφάνια. Και τούτο επειδή σώνει και καλά πιστεύω, ότι τα δώδεκα χρόνια, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι το χωριό μου, ήταν αρκετά για να μάθω, όσα δεν θα μου μάθαιναν ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ, σε δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες!.. ". Στη συνέχεια, όταν απευθύνεται στον Έλληνα μετανάστη της πρώτης γενιάς, το ύφος γίνεται ποιητικό, η προσωπικότητα του μετανάστη γίνεται κυρίαρχη, καταδεικνύει ότι είναι φορέας της ελληνικότητας, όπως διαμορφώνεται μέσα απ' την κουλτούρα και τα πνευματικά επιτεύγματα.
Αντί για Επίλογο
* * * (Σημείωσης: Σε αυτό το πρώτο μου γράμμα που έγραψα το Φθινόπωρο του '97.. Γράφτηκε όλως τυχαία αλλά κι' αυθόρμητα και το κομμάτι που αργότερα ονομάτισα "ο Ύμνος του Μετανάστη".. Το παραχωρώ εδώ ολόκληρο το γράμμα εκείνο στην αρχική μορφή του)
Αγαπητέ μου φίλε,

Είμαι κι' εγώ καθώς εσύ. Ο Ελληνας της διασποράς. Μένω και ζω με την φαμελιά μου στο Οakville, Ontario Canada. Η πρώτη γενιά του μετανάστη.. Κατάγομαι από την ορεινή Γορτυνία του Νομού Aρκαδίας. Και μπορώ να σου πω: Η καταγωγή μου, είναι η μεγάλη και η πρώτη μου περηφάνια. Και τούτο επειδή σώνει και καλά πιστεύω, ότι τα δώδεκα χρόνια, που έζησα παιδί στο Καρδαρίτσι το χωριό μου, ήταν αρκετά για να μάθω, όσα δεν θα μου μάθαιναν ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ, σε δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες!..

Τότε που ο κόσμος λεει, σαν πήγαινε στην εκκλησιά κι αυτή σχολνούσε, μίλαγε ο ένας στον άλλονε με το μικρό τους τ' όνομα! Και χαιρετιώσαν κι' αγκαλιάζανε, και δεν υπήρχε ξένος εκεί στην εκκλησιά!.. Μα κι' αν υπήρχε εδώ κι' εκεί στον χρόνο μέσα. 'ΟΛΟΙ ρωτούσαν στο χωριό, ποιος είναι ο ξένος; Πούθ' έρχεται; Πού πάει; Και πού θα κοιμηθεί;;

Σήμερα φίλε μου άλλαξε η ζωή.. Και οι άνθρωποι λεει, αλλάξανε νοοτροπία: Γίναν κατηφείς.. Οι αποστάσεις μίκρυναν. Ο πληθυσμός της γης διπλασιάστηκε. Στο Cable Net της τηλεόρασης του Halton, πολύ γρήγορα θα βλέπουμε στο"κουτάκι" μέχρι κι' εκατό, διακόσια, χίλια και βάλε! διαφορετικά κανάλια φορτωμένα με βλ... πολλές!!!!!! και λίγα για τον .....ΑΝΘΡΩΠΟ.

Aγαπητέ μου φίλε, ΕΣΕΝΑ μιλώ, της πρώτης γενιάς του μετανάστη:

Ξεκίνησες με μια βαλίτσα.. Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!.

Κράτησες και κρατάς με περηφάνια την ελληνική παράδοση και την ωραία σου καταγωγή!

Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι- στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος για να περάσει η γαλανόλευκη!

Κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι, καθώς περνάς στις παρελάσεις, καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη! Ωραίε μου φουστανελά! Αληθινέ κι' αγνέ μου 'Ελληνα της Διασποράς!!

Υστερόγραφο: Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέ μου!
"Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ"
του Στράτου Δουκάκη

Σε μια εποχή φθίνουσας πνευματικότητας σαν τη σημερινή, όπου οι ορίζοντες έχουν μικρίνει και οι πνευματικές διαστάσεις έχουν παραμείνει στο περιθώριο, είναι ενθαρρυντικό και παρήγορο, θα έλεγα, ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν παύουν, με αγάπη, να επιλέγουν και να τοποθετούν τις βαθύτερες ανησυχίες και τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα στη διάθεση των φίλων τους.

Ο λόγος για τη σημαντική υπέροχη και άψογη από κάθε πλευρά ιστοσελίδα του φίλτατου Κώστα Δουρίδα, τη «Χώρα των Θεών»! Γεμάτη μοσκοβολιά από την πατρίδα, προδιαθέτει ευνοϊκά τον επισκέπτη της σ’ ένα κλίμα ευφροσύνης και ευοσμίας πνευματικής, με το πλούσιο, πρωτότυπο, πολύμορφο, απολαυστικό, πνευματώδες και πολυδιάστατο περιεχόμενό της.

Μ’ ένα δισάκι φορτωμένο πολύμορφες παιδικές αναμνήσεις και συγκινήσεις, από την ορεινή Αρκαδία*1, την πατρίδα του, ο φίλος μας, μεταφυτεύτηκε στον μακρινό Καναδά για να παραμείνει ένας αθεράπευτος νοσταλγός των ανεπίστρεφων και πληγωμένων ελπίδων, μέσα στη σύγχρονη και αδυσώπητη διαδρομή του χρόνου. Εκεί έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του πλουτίζοντάς τα, με μνήμες και λογής άλλα καμώματα για να χαράξει τα βήματά του με το πολύτιμο έργο τον «Καπνόν Αποθρώσκοντα» στον απέραντο χώρο του διαδικτύου.*2

Το έργο αυτό του αγαπητού Κώστα, χωρίς υπερβολή, αποτελεί ένα ψιλοδουλεμένο κέντημα που φιλοτέχνησε και συνεχίζει, με περισσή φροντίδα, να φιλοτεχνεί, να το μεταπλάθει με τον πλέον περίτεχνο τρόπο και να το προσφέρει απλόχερα, δώρο και χάρισμα, στους πολυάριθμους επισκέπτες της ιστοσελίδας του. Είναι έκδηλη η καλαισθησία και το μεράκι που διακρίνουν αυτή την ερευνητική εργασία που παρουσιάζει στο διαδίκτυο ο ακάματος και λεπτολόγος αυτός λεβέντης της διασποράς που η αφομοίωση της ξενιτιάς, ευτυχώς, δεν μπόρεσε να τον ακουμπίσει.

Ο Κώστας Δουρίδας, άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες, προσηνής, μειλίχιος, χαμηλών τόνων αλλά, συγχρόνως, υψηλών πτήσεων ψυχής, ύστερα από επίμονες ανιχνεύσεις, συλλέγει, καταγράφει και αξιολογεί, το έργο χιλιάδων ελλήνων λογοτεχνών. Μα εκείνο που εντυπωσιάζει και χρήζει ιδιαίτερης μνείας, είναι ο εκτεταμένος χώρος και το πλήθος λεπτομερειών που καλύπτει και διαθέτει για να οικοδομήσει μια πολύτιμη, για όλους μας, πνευματική συγκομιδή μ’ ένα έργο που τιμά την αφανή ομογένεια. Κάνει εντύπωση η αντοχή και η επιμονή του, κι εδώ θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρειάζεται μόχθος πολύς αλλά και αγάπη για όλο αυτό το χρήσιμο και ευρύτερης αποστολής και χρησιμότητας έργο του.

Δίνει την αίσθηση, πολλές φορές, ότι συνοδοιπορείς με όλους όσους έχει ανθολογίσει στους κήπους της «Χώρας των Θεών». Μας παρασύρει στους πολύπλοκους διαδρόμους και μας αποκαλύπτει -όσο είναι δυνατόν- όλο το φάσμα της πνευματικής κληρονομιάς της πατρίδας μας ώστε να διδαχτούμε απ’ αυτό, να φωτιστούμε και να γίνουμε ψυχικά και πνευματικά πλουσιότεροι.

Είναι ένα έργο ζωής, ένα μεράκι κι ένα όραμα, μια εργασία που δικαιώνει την προσπάθειά του. Είναι η οδός ονείρων κάθε ανθρώπου να πορεύεται ανάμεσα από σταθμούς κειμένων και προσώπων της λογοτεχνίας μας. Ανάγκη και χρέος μας, λοιπόν, είναι να το επισημάνουμε μιας και αποτελεί σημείο φωτεινό, για όλους μας. Ας σταθεί, η σύντομη τούτη αναφορά μου, ένα ελάχιστο φιλικό αφιέρωμα στον υπερήφανο Αρκάδα ομογενή, με όλο το σεβασμό και την αγάπη, που του οφείλουμε, για τη δημιουργική προσφορά του.

Στράτος Δουκάκης

*1 Ξεκίνησες με μια βαλίτσα.. / Σήκωσες την Ελλάδα στον ώμο σου ωσάν το Διγενή και την σεργιάνισες στις πέντε Ηπείρους!. Κράτησες και κρατάς με υπερηφάνεια την ελληνική παράδοση και την ωραία σου καταγωγή! Γιε του Λαέρτη, σε κάθε γωνιά της γης έκτισες την Ιθάκη σου! Και οι άνθρωποι -άσπροι, μαύροι και κίτρινοι- στέκουν στην άκρη σιωπηλοί, γιομάτοι δέος για να περάσει η γαλανόλευκη! / κρατημένη ψηλά στ' αντρίκειο σου χέρι, καθώς περνάς στις παρελάσεις, / καβάλα στο άλογο του Θοδωρή Κολοκοτρώνη! Ωραίε μου φουστανελά! / Αληθινέ κι' αγνέ μου / 'Ελληνα της Διασποράς!! (Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ)

*2 Γη των πατέρων μου, τρισαγαπημένη πατρίδα. Βάζω τα χέρια μου χωνί κι' απ' το παράθυρο του Διαδικτύου μπήγω φωνή στους άπλετους γαλάζιους ουρανούς για τους θεούς και τ' όνομά σου ! Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός Δίπλα μου ο ήλιος χαμογελαστός Σπέρνει τραγούδια, αγάπης λουλούδια. Χιλιάδες άγγελοι στήνουν χορό και σφάζονται μες την ποδιά σου !!! Για εσένα αγαπημένη των ελπίδων μου η ελπίδα! Γλυκύτατή μου Eλληνική πατρίδα. (ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΟΥ)

ΕΕΛΣΠΗ
Η Λογοτεχνία των Αποδήμων Ελλήνων.
της Ελευθερίας Μπέλμπα,
ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην ιστορία της γραμματείας μας επισημαίνεται η παρουσία του ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου σε κάθε γωνιά της γης, με συνέπεια τη διακίνηση των ιδεών, των ηθών, των πιστεύω, των αξιών, του τρόπου ζωής και γενικά της εθνικής κουλτούρας και την επίδραση σε αλλότριους πολιτισμούς. Συσσωρεύοντας κανείς πληροφορίες βέβαια σήμερα από τον τύπο και γενικά τα μέσα ενημέρωσης, αντιλαμβάνεται τη ενεργοποίηση ομάδων και επίσημων φορέων που αποσκοπούν να επεκτείνουν τη φήμη της ελληνικής λογοτεχνίας και έξω από τα όρια της χώρας.

Έτσι και οι δραστηριότητες της ΕΕΛΣΠΗ (Ένωσης Ελλήνων λογοτεχνών και συγγραφέων των πέντε ηπείρων) είναι ενδεικτικές της προσπάθειας των πνευματικών δημιουργών να προωθήσουν ανά τον κόσμο την ελληνική τέχνη του γραπτού λόγου. Παράλληλα διαδίδονται και τα έργα των λογοτεχνών της ελληνικής διασποράς, παρέχοντας τη δυνατότητα σε μελετητές αλλά και στο κοινό να παρατηρήσει την ιδιαίτερη σημασία τους.

Το Αριστοτέλειο ίδρυμα της Κύπρου εξάλλου, σε συνεργασία με την ΕΕΛΣΠΗ, επιτελεί ένα προσοδοφόρο διάβημα, δηλαδή την παρουσίαση σε εκθεσιακούς χώρους στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό του ελληνικού βιβλίου και μάλιστα των εκδόσεων των Ελλήνων μεταναστών λογοτεχνών. Με αυτό το έναυσμα μπορούμε να επιχειρήσουμε μια περιδιάβαση στα έργα των αποδήμων Ελλήνων, προκειμένου να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής, στις κυρίαρχες ιδέες, το ύφος, τη θεματολογία, την πάγια μορφολογία και την αισθητική τους.

Δ Ο Κ Ι Μ Ι Ο
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Η αξία της τέχνης αναφέρεται γενικά στον εξευγενισμό του ατόμου, την πνευματική του καλλιέργεια, την ηθικοποίησή του και τη σμίλευση αισθητικών αξιών. Ο έντεχνος γραπτός λόγος συγκεκριμένα προσκομίζει τη δυνατότητα συγκρότησης ολοκληρωμένης σκέψης και εμβάθυνσης. Επιπρόσθετα, μέσω αυτού διοχετεύονται ιδεολογίες, διαδίδονται γνώσεις και πληροφορίες, προσεγγίζεται η ευαισθησία, αναδεικνύονται οι υψηλές πανανθρώπινες αξίες. Είναι αλήθεια πως έτσι διαμορφώνεται ο πνευματικός πολιτισμός, πιστοποιείται η εθνική φυσιογνωμία με την πιστοποίηση των φυσιογνωμικών εκείνων χαρακτηριστικών που εντάσσουν τα μεμονωμένα έργα στην εθνική τους παρακαταθήκη.

Το βιβλίο σήμερα διαδίδεται ευκολότερα βέβαια και με μεγαλύτερη ταχύτητα συγκριτικά με το παρελθόν, εξαιτίας της προόδου της τεχνολογίας. Με το διαδίκτυο συνεπώς σηματοδοτείται και το γεγονός της κοινοποίησης του εντύπου γενικά σε κάθε γωνιά της γης, πράγμα που επιφέρει ως συνέπεια αφενός την ευχέρεια της επικοινωνίας μεταξύ των διανοουμένων παγκόσμια και αφετέρου την πληροφόρηση των αναγνωστών και των μελετητών της λογοτεχνίας. Θεωρείται μάλιστα προσοδοφόρα η διακίνηση των ιδεών μέσω των "ηλεκτρονικών" δημοσιεύσεων, χωρίς αυτό να καταργεί την αξία του βιβλίου, απεναντίας την καθιστά πρωτεύουσα.

Κάθε γενιά συγγραφέων μας διαφωτίζει για μια σειρά ιδεογραμμάτων που εντοπίζονται στην εκάστοτε εποχή που αυτοί αντιπροσωπεύουν? μέσα από τα έργα τους ιδιαίτερα αποσαφηνίζονται στοιχεία κοινά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε το ύφος, την επικρατούσα γλωσσική έκφραση, την ποιότητα της μορφολογίας, τους βασικούς θεματικούς πυρήνες, τις πηγές έμπνευσης και την ερμηνεία των επικρατουσών ιδεολογιών.

Η λογοτεχνία της διασποράς λοιπόν σήμερα στο σύνολό της γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό όχι μόνο μέσω της παραδοσιακής έκδοσης των βιβλίων, αλλά και του "ηλεκτρονικού" τύπου. Απαρτίζεται από μια σωρεία αξιόλογων έργων, μέσα στα οποία μπορεί να διαβλέπει κανείς τη συγκεκριμένη καθεστώσα κουλτούρα, τον τρόπο θέασης της ζωής, κατανόησης των γεγονότων. Επιπλέον αναδεικνύεται ο προβληματισμός γύρω από τις σύγχρονες συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων συγγραφέων του εξωτερικού στο πνεύμα του διεθνισμού και υπάρχει διαλεκτικός συσχετισμός με τις εγχώριες δημιουργίες. Σε πολλά έργα λοιπόν των αποδήμων Ελλήνων λογοτεχνών διακρίνεται η έντονη νοσταλγική διάθεση για την πατρίδα, που παρουσιάζεται ως μια κοιτίδα που συγκρατεί τις ευαισθησίες, τους οραματισμούς και ένα διαδεδομένο σκεπτικό. Ενδεικτική κρίνεται η συναισθηματική φόρτιση κυρίαρχη στα κείμενα που με αναδρομικές αφηγήσεις εμμένουν στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας μας σε συγκεκριμένες περιόδους, φέροντας στην επιφάνεια τον τρόπο διαβίωσης, τις συνήθειες, τα έθιμα, την τυπική συμπεριφορά και τις αξίες. Κάποτε η προσφυγή στο προσωπικό παρελθόν του γράφοντος στην πατρίδα αποτελεί κατάθεση ενός ιδιαίτερου τρόπου σκέψης, σε τόνο εξομολογητικό.

Στην ποίηση πάλι παρατηρούμε τη χρήση του ελεύθερου στίχου, συνακόλουθο της μοντέρνας έκφρασης των ιδεών, συνδυασμένο με μια ρυθμικότητα που προσδίδει ποιότητα στο λόγο. Δε λείπει η αλληγορική αναδίπλωση των σημασιών, η μεταφορικότητα, η παρήχηση, η επιστράτευση εκφραστικών σχημάτων, ο συμβολισμός, η ρεαλιστική προσέγγιση των ζητουμένων. Επιπλέον οι ίδιοι δημιουργοί εμμένουν και στην καθιερωμένη από τη γραμματεία μας μορφή, αποδεικνύοντας την έννοια της συνέχειας της παράδοσης? έτσι προτιμούν και την έμμετρη απόδοση των νοημάτων μέσα από τη δυναμική της επεξεργασίας των κειμένων, την ομοιοκατάληκτη διατύπωση, τη χρήση του στροφικού συστήματος πιστοποιώντας ότι το σκεπτικό του σύγχρονου ατόμου δύναται να ξεδιπλώνεται σ' ένα παγιωμένο σχήμα.

Ενδεικτικό μάλιστα είναι πως στην πεζογραφία το παρελθόν παίζει πρωτεύοντα ρόλο με την ανάδειξη της διαδικασίας της μνήμης. Επομένως οι συγγραφείς της πρώτης γενιάς των μεταναστών εστιάζουν στις αναμνήσεις από τη γενέτειρά τους και μάλιστα σε εποχές ιστορικής σημασίας για τον τόπο μας, όπως τα μεταπολεμικά έτη, ο εμφύλιος, η δικτατορία των συνταγματαρχών. Αποκομίζουμε πληροφορίες σχετικά με τις κοινωνικές διαμάχες, τις πολιτικές ανατροπές, την οικονομική κατάσταση, τις ιδεολογίες, το διαχωρισμό σε ταξικούς ομίλους, τις ταλαιπωρίες του λαού, τις βλέψεις των κυβερνητικών φορέων. Στο πλαίσιο αυτό βέβαια κατατίθενται και μαρτυρίες που μας βοηθούν να αποσαφηνίσουμε τα αίτια που υποκίνησαν το μεταναστευτικό ρεύμα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως αυτό εντάθηκε κατά τη δεκαετία του '60. Αντιλαμβάνεται κανείς την επιλογή διεξόδου στη λύση της αυτοεξορίας στο εξωτερικό κατά την επτάχρονη δικτατορία που είχε ως απόρροια την οριστική απομάκρυνση πολλών Ελλήνων από την πατρίδα. Έτσι γνώριζαν πως θα απεγκλωβιστούν αφενός από τη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, εξαιτίας της λογοκρισίας και αφετέρου από τις διώξεις, τις συλλήψεις, τη φυλάκιση, την κακοποίηση γενικά της ζωής εξαιτίας των φρονημάτων τους ή της πολιτικής τους δράσης.

Στα εναύσματα ωστόσο που υποκίνησαν την αποδημία στο εξωτερικό προστίθεται, όπως γίνεται κατανοητό από τα κείμενα, αυτό που χαρακτηρίζεται γενικά ως αναζήτηση μια καλύτερης τύχης. Οι Έλληνες που κατέφυγαν σ' αυτή τη λύση επιδίωκαν να αντιμετωπίσουν τα οξυμμένα οικονομικά τους προβλήματα, την αδυναμία της επιβίωσης, που εξαρτιόταν από την άνοδο των ποσοστών της ανεργίας. Σε καιρούς εκβιομηχάνισης του τόπου εύλογη ήταν η παρείσφρηση της μηχανής στους χώρους απασχόλησης, η αντικατάσταση του ανθρώπινου μόχθου και τελικά η αχρήστευσή του ως παραγωγική δύναμη. Εξάλλου σημειώνονταν και η σταδιακή εξαφάνιση των παραδοσιακών επαγγελμάτων, οι αυξημένες απαιτήσεις στην αγορά εργασίας, η επικράτηση των πολυεθνικών εταιριών.

Ωστόσο ανάμεσα στους λόγους που προκάλεσαν το ευρύ μεταναστευτικό ρεύμα ήταν και τα προσωπικά αδιέξοδα, η επιδίωξη ενός πιο αναβαθμισμένου τρόπου ζωής, η περιηγητική διάθεση, όμως αυτά αντικατοπτρίζουν πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις. Ακόμα ένα κίνητρο ερμηνείας αυτής της επιλογής θεωρείται βέβαια η προσφυγή σε σπουδές στο εξωτερικό? η δύση παρείχε τη δυνατότητα ανάπτυξης του μορφωτικού επιπέδου του ατόμου, ανάδειξης των επιστημονικών δεξιοτήτων του, της επαγγελματικής του ανέλιξης σε περιόδους που η χώρα μας ταλαιπωρούνταν από τα τρωτά της οικονομικής πολιτικής και την πολύμοχθη προσπάθεια συμπόρευσης με τις προηγμένες πολιτισμικά κοινωνίες.

Η λογοτεχνία της διασποράς επιπλέον αποτελεί μια βασική μαρτυρία του πλαισίου μόνιμης διαβίωσης του Έλληνα στο εξωτερικό, αποδίδοντας πολλαπλές πτυχές αυτής της συντελεσμένης πραγματικότητας. Μέσα από το έργο των μεταναστών μπορούμε καταρχήν να αφομοιώσουμε μια εικόνα των δυτικών πολιτισμών, των επικρατουσών συνθηκών ζωής, της σημασίας της παγκοσμιοποίησης. Διαβλέπουμε την ξενική κουλτούρα, τον καθολικό τρόπο δράσης, τις βασικές σύγχρονες αξίες, το τεχνοκρατικό πνεύμα, την οικονομική δυναμική, την εξέλιξη των θεσμών, τα κοινωνικά αδιέξοδα, επιπρόσθετα την πορεία του διακρατικού διαλόγου, τις σχέσεις μεταξύ των χωρών, τις επιρροές. Παρατηρούμε τη ροή των γεγονότων στα πλαίσια των πολυπολιτισμικών κοινωνιών με την ανταλλαγή στοιχείων ανάμεσα στους πολίτες λογής εθνικοτήτων, κάτι που ισχύει πλέον και στον τόπο μας, ανευρίσκοντας αναλογίες.

Κυρίως οι Έλληνες λογοτέχνες στρέφουν το ενδιαφέρον στο ζήτημα της ενδεχόμενης αφομοίωσης των πληθυσμών των αποδήμων από τη χώρα που κατοικούν μόνιμα. Τούτο θεωρούν επικίνδυνο επακόλουθο της χρόνιας τριβής με έναν ξένο τρόπο αντίληψης, τις αλλότριες συνήθειες, ήθη, ιδεολογίες περισσότερο για τις μετέπειτα γενιές των μεταναστών. Εντοπίζεται μια διαρκής αγωνία για την τύχη της ελληνικής γλώσσας, όπως την αφομοιώνουν και τη χρησιμοποιούν οι νέοι αυτό συμβαίνει, διότι το γλωσσικό όργανο επισφραγίζει την εθνική κουλτούρα του ανθρώπου, λειτουργεί όμως και ως μέσο συλλογισμού και διατύπωσης των απόψεών του. Συνεπώς χρειάζεται να κληροδοτείται αυτούσια, χωρίς την ενσωμάτωση στο τυπικό της στοιχείων ξένων, προκειμένου να σμιλεύεται ανόθευτη η ελληνική σκέψη.

Ανάμεσα στις ξενικές επιδράσεις τα έργα των αποδήμων ανευρίσκουν και όσες σχετίζονται με τη μεταλλαγή της ελληνικής φυσιογνωμίας γενικά, πράγμα που σημαίνει ασφαλώς την ολοσχερή ενσωμάτωση στον ξένο τρόπο διαβίωσης. Εύκολα κρίνεται ότι ο μετανάστης μπορεί να επηρεαστεί από νεοεμφανισθέντα ιδεολογικά ρεύματα, ένα αλλότριο πολιτιστικό επίπεδο, εξαιτίας της απατηλής αντίληψης πως οτιδήποτε δυτικό είναι περισσότερο προοδευτικό. Έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος απώλειας της εθνικής του ταυτότητας, καθώς θα αποστασιοποιείται συνεχώς από την πατροπαράδοτη παρακαταθήκη, με αποτέλεσμα να διχάζεται, να μην οριοθετεί την φυλετική του ιδιοσυγκρασία και να παραπαίει ανάμεσα στα ξενόφερτα ήθη.

Οι Έλληνες διανοούμενοι του εξωτερικού εύλογα εξαπολύουν τη βαθύτερη αυτή αγωνία τους μην οδηγηθούν οι επόμενες γενιές των μεταναστών στον αφελληνισμό. Κρίνουν επιτακτική ανάγκη λοιπόν τη διατήρηση των σχέσεων με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και επίσης την κληροδότηση της παράδοσης στη νέα γενιά. Η μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας κρίνεται ένα βασικό εγχείρημα, προκειμένου να μεταλαμπαδεύεται η εθνική κληρονομιά, σε μια περίοδο με πρωτεύουσα συνθήκη το διεθνισμό μ' αυτόν τον τρόπο δύναται να καλλιεργηθούν οι γλωσσικές δυνατότητες, να ερμηνευτούν οι διαχρονικές αξίες, να σχηματοποιηθεί ένα ενιαίο σκεπτικό και το άτομο να συνειδητοποιήσει την εθνική του φυσιογνωμία, να κατακτήσει την αυτογνωσία.

Στα έργα εξάλλου των Ελλήνων αποδήμων συγγραφέων επισημαίνεται μια διάθεση πικρίας. Αυτή προκύπτει από την τάση να μετανιώνουν κάποτε για την επιλογή της αποδημίας μέσα από μια πορεία αυτοκριτικής σε έντονα προσωπικό τόνο. Μάλιστα ο γυρισμός αναδεικνύεται ως απώτερος στόχος του μετανάστη, ως μοναδική ελπίδα ευδοκίμησης, ώστε να ισχυρίζεται ότι έκλεισε ένας κύκλος ζωής ικανοποιητικά. Εξάλλου κάποτε επισύρεται και η θλίψη από την απώλεια προσφιλών προσώπων, συμπατριωτών που δεν ευτύχησαν να εκπληρώσουν το νόστο.

Ένας σκεπτικισμός μάλιστα είναι ευδιάκριτος, όταν αποτιμάται γενικά η στάση των Ελλήνων μονίμων κατοίκων της χώρας προς τους απόδημους αδερφούς τους. Στοιχεία που προσάπτονται στους δεύτερους είναι η εμμονή στα παραδεδομένα σχήματα, ο συντηρητισμός, η γραφικότητα, αλλά αντίθετα και η προοδοπληξία, ο δήθεν νεοφιλελευθερισμός, ο σνομπισμός. Οι χαρακτηρισμοί υποκινούνται ασφαλώς από επιπολαιότητα, είναι επιφανειακοί, αντιπροσωπεύουν ένα σκεπτικό ανωριμότητας και αυξάνουν το χάσμα που χωρίζει τους ανθρώπους με τις ίδιες ρίζες, απορρίπτοντας τη δυνατότητα της μορφοποίησης της ομοψυχίας, της σύμπνοιας για την αντιμετώπιση κοινών αδιεξόδων και την υποστήριξη συλλογικών οραμάτων.

Επιπρόσθετα και στις παροικίες του εξωτερικού σηματοδοτούνται προβλήματα, όπως η εκπροσώπηση των Ελλήνων στο διεθνή στίβο, η αναχαίτιση κοινωνικών δυσχερειών, η επιτακτική ανάγκη διάδοσης της έννοιας της ελληνικότητας στις νέες γενιές μεταναστών. Επισημαίνονται μάλιστα οι ηγετικές τάσεις ορισμένων ιδιοτελών προσώπων που δεν αποσκοπούν στην επίλυση των κοινών προβλημάτων και την καλλιέργεια του ελληνικού πολιτισμού, αλλά στην προσωπική τους ανάδειξη. Αλλά και η αβλεψία των υπολοίπων μελών των κοινοτήτων αυτών, ο οχαδερφισμός, ο ατομικισμός είναι ενδεικτικά σημεία της αποποίησης των υποχρεώσεων και των ευθυνών από μέρους τους.

Στη λογοτεχνία της διασποράς παρατηρούμε διάσπαρτα στοιχεία που αναδεικνύουν το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού. Καταρχήν αποδίδεται έμφαση στις ιστορικές συγκυρίες, τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας, με παραπομπές στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την περίοδο της επανάστασης κατά του τουρκικού ζυγού, της μικρασιατικής καταστροφής. Ακόμα εγκωμιάζονται και τα έργα κάθε Έλληνα που διέπρεψε αποδεικνύοντας την ευρηματικότητα, το θάρρος, την επινοητικότητα, τον ηρωισμό. Εγείρεται λοιπόν ένα συναίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, όταν εξυμνείται η πατρίδα ως ιδανικό μέσα από έναν λόγο επιφωνηματικό.

Επιπρόσθετα στα κείμενα των αποδήμων ο αναγνώστης σχηματίζει την εντύπωση του τρόπου διαβίωσης των Ελλήνων του εξωτερικού που πασχίζουν να διατηρήσουν τους δεσμούς με την πατρίδα τους, γίνονται φορείς της ελληνικότητας. Αυτό επιτυγχάνεται με την υιοθέτηση των εθίμων και των έξεων του τόπου τους δεν είναι λίγες οι παραπομπές στις συνήθειες που διανθίζουν το πανηγυρικό κλίμα διαφόρων εκδηλώσεων, των θρησκευτικών εορτών, επετειακών διοργανώσεων. Έντονο και το στοιχείο της ορθόδοξης λατρείας, της πίστης, της κατάνυξης, της ευλάβειας, που αναδεικνύουν τη σημασία του ελληνισμού. Μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν, όπως σημειώθηκε, στη ροή του λόγου κάποτε σημείο αναφοράς αποτελούν οι ρίζες του αφηγητή. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις ξεχωριστές περιστάσεις που συνοδεύουν τον τρόπο διαβίωσης στην ιδιαίτερη πατρίδα του γράφοντος, αντλούμε λαογραφικές πληροφορίες σχετικά με τις εθιμοτυπικές τάσεις του πληθυσμού, τις φάσεις της επιβίωσής του ακόμα και άρτιες παραπομπές στα αξιοθέατα, τα μνημεία, το φυσικό περιβάλλον, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την εργασιακή απασχόληση. Κι όλα τούτα σε αντιδιαστολή με την επισήμανση αλλού της ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας εξαιτίας της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης.

Ο μελετητής της λογοτεχνίας μέσα απ' τα έργα των αποδήμων δύναται βέβαια να συγκεντρώσει στοιχεία που πιστοποιούν τις ιδιαιτερότητες της γραφής και των θεμάτων τους που οφείλονται στη χρόνια παραμονή τους στο εξωτερικό. Συνάμα όμως παρέχεται η δυνατότητα να αποσαφηνιστεί και η έννοια της ελληνικότητας, όπως σχηματοποιείται από τους κοινούς προβληματισμούς τους για ζητούμενα σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία του ελληνισμού στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Φεβρουάριος 11.2005
Μπέλμπα Ελευθερία, Φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός.
Απάνθισμα στίχων και φράσεων απ' το "Καπνόν Αποθρώσκοντα"
Σήμερα ο εχθρός του 'Ελληνα δεν είναι ορατός, γιατί δεν έχει πρόσωπο ούτε σάρκα όμως υπάρχει παντού σαν τον αγέρα!. Μερικοί τον είπαν καλοπέραση. 'Αλλοι ..πολιτισμό και παγκοσμιοποίηση.. Οι πιο τολμηροί τον είπαν αφομοίωση.
έχουμε πάρει ΕΥΧΗ μαζί και ΚΑΤΑΡΑ απ' τον παππού μας τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, όπου μας λεει: Σαν 'Ελληνες, δεν πρέπει ποτές(!!!) να λησμονούμε την γη της πατρίδας, αλλά και κείνη που έγινε δεύτερη μάνα μας κι' απροκάλυπτα εδώ εγώ τώρα, σου την αποκαλώ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΗ της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!!
ΕΙΣΑΙ το πρώτο μόριο από το σώμα μου και στην δική σου πνοή αναπνέω!. Υπάρχω κι' ευρίσκομαι ζωντανός και θριαμβεύω ή εξαφανίζομαι, ή απλώς ζω κι' αργοπεθαίνω....
Ο κόσμος του «Καπνόν ποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: 'Οτι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γης δεν ήταν εύκολος δρόμος...
''Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει πάνω στις χάντρες του κομπολογιού.. Mία τη μία κι' ένα το βήμα. Βήμα τα βήματα, στο παρά πέντε.. Κόμβο τον κόμβο και με τα αρθριτικά.. Μίλια τα μίλια -Χιλιάδες μίλια μακριά από την θάλασσα και τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδας! ...Ποιος τον θυμάται τώρα τον μετανάστη"..
Σήμερα ο μετανάστης -αν και πεθαίνει- έχει πάρει προ πολλού την θέση του παλαιού χωριάτη.. για ετούτο τον αποκαλούν "πιατά" και άλλα τέτοια πολλά του λένε..
Πολλά από τα γράμματά μου σε εσένα τα ματαγράφω ονοματίζοντάς τα ...ποιήματα
Φίλε μου τελευταία όλο και περισσότερο χάνουμε το χαμογέλιο μας.
Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς -που πια δεν ζούνε-, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ! Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέμου! Νάσαι καλά!!
Θυμήσου: 'Ενα παιδί της διασποράς, ήταν τότε, είκοσι χρονών, που γύρισε στην πατρίδα γύρω στα 1820, και δεν μιλούσε καλά ελληνικά, -καθώς κι' εσύ- και όμως στον ίδιο καιρό, έγγραψε τον εθνικό μας ύμνο, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός που έγγραψε επίσης και τούτο: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο»!!
Κοινότητα ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ κι' ΕΓΩ, μην το ξεχνάς! μαζί η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΟΥ ! και η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!.. Είναι της γαλανής πατρίδας μας το αρχαίο πνεύμα. Αυτοί που θυσιάστηκαν! Αυτοί που έφυγαν μαζί και κείνοι που θα ρθούνε!..
Μην Λησμονείς: H Κοινότητα ξεκίνησε με εσένα! Στηρίζεται σε εσένα! και το γνωρίζει: θα επιτύχει ή θα αποτύχει με ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ αδελφέ μου.
Στην πιο ψηλή κορφή της γης ο πρώτος καβαλάρης και σταυραϊτός
Επειδή λεει δεν μας χρειάστηκαν παρά μονάχα ένα ποτήρι νερό να δώσουμε στον διψασμένο αναχωρητή της μακρινής πατρίδας.
Να ξέρεις, η κάθε τρώκλα σπιθαμή από την γη της γαλανής, είναι Αίμα, Πνεύμα, και Πηλός!.
Με την Ελλάδα να σου στέλνει χαιρετίσματα για να μην ξεχαστείς στα καταράχια της οικουμένης... 'Οτι εσύ αδελφέ μου δεν εγεννήθηκες να γίνεις πολίτης του κόσμου επειδή η καρδιά σου είναι σημαδεμένη την Ελλάδα!.
Όσο που ζεις θα σε πικραίνει, όπου κι' αν βρίσκεσαι μακριά της, θα σε πεθαίνει... Μα νάσαι σίγουρος θα σ' ανασταίνει μονάχα η σκέψη της!!
Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη!.
Ως αμνό τον πάνε -και με άλλους λαούς, ποιος να πιστέψει.. με μια Κοκα Κόλα στο χέρι, στο Θείο Σταυρό του Μαρτυρίου Σου! και στην δική του την εξαφάνηση !
Δωσμου θεέ μου μια στιγμή φούρλα να φέρω τη ζωή μέσα απ' το τσάμικο κι' όπως θα σειέμαι θα λυγώ και σμίξω τον Έλληνα ..θεό... Σαν αστραπή να γεννηθώ ξανά στην γη κι' αφού αισθανθώ την πασχαλιά ως άνω! Μαζί και την Ελλάδα!!! Ύστερα ας ..πεθάνω!!
Πήρε μια χούφτα χώμα απ' τα Καλάβρυτα.. Το έσμιξε με κείνο της γης του Σύδνεϋ και έκανε το περβόλι της!..
Μάθε, στην γαλανή πατρίδα όταν μιλούν για μετανάστες εννοούν μονάχα: Τυχοδιώχτες και ύποπτους!. Η λέξης Αϊ Μετανάστης που σούλεγα.. θυμάσαι?? Τώρα, κατάντησε βρομιά?? στο στόμα του λαού. Και το δικό σου όνομα αδελφέ μου ..για λίγο ακόμα.. και να γράφοταν στην.. ιστορία!..
σώμα απ' το σώμα σου θέλω να κτίσω μνήμα στα μνήματα του μετανάστη με την ευχή σου!!
Τα χρόνια γίναν δίσεκτα και οι μέρες οργισμένες
Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου κάθε φορά στο ηλιοβασίλεμα στέλνουν την μοναξιά τους με το δισάκι του ξενιτεμένου στα πέρατα της γης να παν χαιρετισμούς στον μετανάστη
Μέσα απ' του ψάλτη τη φωνή και του παπά ακούω την φωνή σου και ραγίζω βλέπω τριγύρω καταχνιά την απουσία απ' τις καινούργιες γενιές.. δακρύζω..
Εγώ κι' εσύ πορεύουμε την ιστορία στον ώμο μας. Κι' επά στην κορφή του 'Ολυμπου για δώδεκα χιλιάδες χρόνια φιλάμε σκοπιά το ανθρώπινο γένος
Μη φοβηθείς να σκούξεις την αλήθεια: Με την φωνή του Ρήγα στα μπουντρούμια της Οδησσού! με το ραβδί των φιλικών:
η αθάνατη γενιά του 'Αϊ μετανάστη που απ' τους αρχαίους χρόνους πήγε το φως της γαλανής πατρίδας του στα πέρατα της οικουμένης, και έλαμψε η γης!
..«Να μου το θυμάσαι και πάντα καλά μου νάσαι !»..
Και οι άγριοι γίναν ήμεροι, κι' ομόρφυνε ο κόσμος! Ύστερα και για πολλή.. Μνηστήρες οργισμένοι ήρθαν και πειραματίστηκαν την βαρβαρότητα να βγει στον άνθρωπο!
φύγαμε μακριά.. τάχα απ' την ζήτηση της περιπέτειας.. Τάχα από ..ανάγκη...
Στο μεταξύ ο 'Αϊ μετανάστης θύμωσε! και πήρε πένα και χαρτί κι' αντίς μελάνι, με αίμα! έγραψε απάνω το όνομά του: Ρήγας Φεραίος, Φιλικοί, 1821, Διονύσιος Σολωμός, Υψηλάντης, και άλλοι πολλοί..
'Ετσι τα περισσότερα χωριά στη Γορτυνία έχουν απομείνει με έναν ..Κολοκοτρώνη στην πλατεία και οκτώ ανθρώπους να τραγουδούν την μοναξιά με ένα τραγούδι κλέφτικο για την επιστροφή του ξενιτεμένου..
Βάνω σουρίχτρα και σφυρώ και χαλασμό σηκώνω.. Βλέπω βουνά, βλέπω λογγιά κι' αντάριασμα στα πλάγια Χιλιάδες γιδοπρόβατα περνούν στα βοσκοτόπια κι' ακούω τα κυπροκούδουνα κι' εγώ λαλώ φλογέρα..
Τα αχνάρια μου να περιμαζέψω, όπου δειλά θαρρώ λίγο κι' ακόμη, να μου αργοφαίνονται: Μικρές τύψεις, μικρά αποτυπώματα στην απεραντωσύνη Σου και στην μεγαλωσύνη Σου Κύριε!
'Υστερα και λίγο πριν πάει για τον στρατό. Μια μέρα και μέσα σε λίγες ώρες, από παιδί που ήταν κι αισθανότανε, στα ξαφνικά ωρίμασε και έγινε άνδρας. Καθώς που βρήκε τον εαυτόν του κρατημένο γερά!! Κειδά, από το φέρετρο του αγωνιστή και ήρωα της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη!..
απ' την Μητρόπολη ως μέχρις το πρώτο νεκροταφείο η Ελλάδα, είχε διπλώσει σε ένα μικρό σεντόνι την ιστορία της, και με τα χέρια της τεντωμένα σε χιλιάδες μπουνιές, φοβέριζε τους ουρανούς μαζί και τους ..θεούς της.
Και οι μεν πήραν τους δρόμους για τις φυλακές και τα ξερονήσια.. Και οι δε -οι απλοί και ανώνυμοι- πήραν τους δρόμους για την ξενιτιά.."..
Δεν έχουμε το ..θεό μας. Και άλλα τέτοια πολλά.. Νάσαι καλά!!
οι χωριανοί λιγόστεψαν και οι δρόμοι χορταριάσαν..
Κάθε αστέρι και ένα όνειρο. Κάθε όνειρο και χιλιάδες μίλια μακριά απ' την πατρίδα...
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα ραδιόφωνο στην διαπασών να παίζει τ' αφιερώματα των ξενιτεμένων
Στις πέρα ανηφοριές με τα κυκλάμινα του ονείρου μου ..παλικαριές...
Το πιο γλυκό χαμόγελο στον πλανήτη είναι το χαμόγελο του Έλληνα καθώς υποδέχεται τον επισκέπτη του. (Ολυμπιακή Φιλοξενία 2004)
Μάνα σεπτή, Μάνα σεμνή, Μάνα και χαριτωμένη!..
Η γριά μου η *βάβω η παναγιά στην ερημιά με το *φακιόλι της αλαφιασμένη ψάχνει στα διάσελα κλαημένη να βρει τσοπάνηδες..
...Και τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι' εκείνα μας εγκατέλειψαν για μιαν... Αθήνα..
Τις μέρες μου τις έχω μετρήσει πάνω στις χάντρες του κομπολογιού..
Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές κι' απ' τα τραγούδια τους είναι τον μετανάστη!.
Σε ψάχνω στους τηλεφωνικούς καταλόγους της διασποράς,
Είναι ένας Έλληνας της διασποράς
Φεύγοντας ο μετανάστης πήρε μαζί του από την πατρίδα το "κάτι τι" όπου στις δύσκολες στιγμές το είχε φυλαχτό και τον βοηθούσε, σαν φάρος τον οδηγούσε!
Είναι Μεσολογγίτισσα γλυκιά νεράιδα που λες και η λίμνη την ξεπέταξε σαν ένα θαύμα που γεννιέται κάθε εκατό χρόνια!..
και στα πόδια της το Αιγαίο...!
Και ύστερα, εκείνο το ξαφνικό σου χαμόγελο που ενώ μιλάς το ρίχνεις από το ...πουθενά... Και κείνο δίνει ζωή για οχτώ ζωές.
έχουν βαλθεί για να σε εξαφανίσουν...!
Ότι έχεις στο μυαλό σου να το στέλνεις χωρίς φόβο στις 4 γωνιές της γης. Είσαι ότι καλύτερο έχουμε σήμερα για τον Ελληνισμό και την ιστορία μας.. Ο αδελφικός σου φίλος από τον Καναδά
Οι πρώτες μου κυράδες στην ζωή, στάθηκαν δύο. 'Ιδιες Θεές!! Η μία ήταν η μάννα μου, η άλλη η Ελλάδα. Και στις δύο γύρισα την πλάτη.. Πήγα σαν "κόζηνο τράηστο" και χάθηκα στου κόσμου την άκρη..
Πιάνω χαϊδεύω τα γένια μου.. Και ούτε που σκέφτομαι την ..ζαχαρένια μου..
Παλιέ μου φίλε Πάντα σε σκέπτομαι κι' αδημονώ να πάρω σου νέα.
'Oταν ήμουν παιδί έστηνα "καυγάδες" στην μάνα μου είτε για να με ειπεί θεατρίνο που μου άρεσε
O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου
τ' αηδόνια και τον αλήτη κούκο!..
Και απάνω στο χορό μ' ένα ..θυμό στο λεω κοφτά να ξεμπερδέψω : "Θε να σε κλέψω ντάλα γιόμα μ' ένα φιλί στο στόμα!".
Και λένε ακόμη ότι τα παιδιά του μετανάστη το πιο πολύ που τα ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν ότι η μετανάστευση των γονιών τους δεν ήταν ούτε καν λάθος
πουλιά φοβισμένα; και αραγμένα τωρα στην μνήμη μας.
Λένε πως ο ΠατροΚοσμάς βγήκε παγάνα στα βουνά...
επειδή υπάρχεις θα υπάρχω και θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..
Ρωτάω τι γένηκε και μ' απαντούν οι αντίλαλοι της εγκατάλειψης.
κι' εδώ κι' εκεί και χάει κοντά με πέντε οργιές καζάντι.. Πήρες τα χρόνια παγανιά και την ζωή μια μπαταριά τα έδωσες όλα μια ζαριά και εκεί στα ξημερώματα εχάθηκες στα αστέρια.
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σου, βρίσκω τη ψυχή μου γονατιστή -θαρρείς και να προσεύχεται- μπροστά στον Ιερό Bωμό της ατέρμονης Ελληνικής μου Ιστορίας!!!
η κάθε κοινότητα είναι ανεξέλεγκτη από οποιαδήποτε κεντρική ηγεσία καταλήγει να είναι έρμαιο του
Θαρρείς, κι' όλα αυτά τα χρόνια -ο μετανάστης- απόμεινε ένα παιδί θυμωμένο
.."Μία σωστά οργανωμένη κοινότητα, ξεκινάει με πρώτα τα εργαλεία της δηλ. το «εμένα» και «εσένα», για να καταλήξει στους πολλούς και εν συνεχεία στους ηγέτες της, όπου εύκολα όλοι μας πια λέμε, εάν κάτι δεν πάει καλά: Αυτοί φταίνε... Ενώ στην ουσία φταίμε εμείς... δηλαδή εγώ κι' εσύ αδελφέ μου"...
Όμως έτσι γίνεται πάντα!.. Και έτσι γράφεται η ιστορία του 'Ελληνα στη διασπορά αλλά και στην πατρίδα!.
Στην διασπορά ο ελληνισμός ψυχοραγά
Ο 'Ελληνας της διασποράς: Αυτός ο μούργος, ο δουλευταράς, χορευταράς και καλοκάγαθος! Υπομονετικός αλλά και ατίθασος! ο υπέρ πατριώτης και Ελληναράς της πρώτης γενιάς ο μετανάστης!.
Για τούτο και για όλα αυτά τα παραπάνω που λεω, επιμένω σε αυτό: Ο 'Ελληνας της διασποράς, ποτέ του δεν υπήρξε τυχοδιώχτης η επιζήμιος για τους συνανθρώπους του στην νέα γη, παρά μοχλός στην δημιουργία και την πρόοδο και όσο για την πατρίδα. Αϊ μετανάστης!
Ο απόδημος Ελληνισμός, στο σύνολό του υπολογίζεται ότι υπερβαίνει τα 6.000.000. Ο Ελληνογεννής πληθυσμός ανά τον κόσμο (η αφομοίωση που λέμε) πλησιάζει τα 100. 000.000. λένε οι ειδικοί. Ο πληθυσμός της πατρίδας πλησιάζει τα 11.000.000. Και κάποιοι άλλοι λένε:
Τρία γράμματα πάνω στο "Καπνόν Αποθρώσκοντα"
Μ. Παρασκευή 9 Απ. του 2004
Αγαπητέ κ. Κώστα Δουρίδα,

Aν και δεν σας γνωρίζω προσωπικά μετά που είδα τις σελίδες σας στο διαδίκτιο σας χαιρετώ ωσάν να σας ήξερα για χρόνους πολλούς.

Ονομάζομαι Χρίστος Α. Νεοφύτου και βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στο Λονδίνο σπουδάζοντας δεύτερο πτυχίο νομικής για να γίνω δικηγόρος Barrister. Πριν από αυτό ήμουν στις Η.Π.Α. όπου έχω 3 πτυχία στους υπολογιστές, Master, και ΜΒΑ Διοίκηση Επιχειρήσεων. Σπούδασα στην Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, και στο Λος ’ντζελες, ενώ έχω επισκεφτεί ολόκληρο τον Καναδά πολλές φορές και έχω πολλούς φίλους και γνωστούς εκεί πέρα. Πριν από αυτό ήμουν στην Κύπρο όπου έχω άλλο πτυχίο μηχανικός και προγραμματιστής Ηλ. Υπολογιστών. Είμαι 27 χρονών.

Μπορώ να πω ότι οι καλύτεροι Έλληνες που γνώρισα, πατριώτες, περήφανοι αλλά και δυνατοί είναι στο Σικάγο και στον Καναδά στο Τορόντο.

Στο Σικάγο όταν ήμουν δίδαξα σε ένα Ελληνικό Σχολείο το ΑΘΗΝΑ διευθυντής του οποίου είναι ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος. Μετά από αυτό σκέφτηκα να τους φτιάξω και ιστοσελίδες γιατί πάντα με απασχολούσε τί είναι το λάθος με τους Έλληνες στο εξωτερικό; Γιατί οι "οργανωμένοι" φορείς είναι φορείς αποσύνθεσης; Είχα το παράπονο τα Ελληνόπουλα να μην μιλούν καλά Ελληνικά. Γιατί να μην έχουν δασκάλους;; Γιατί να μην έχουν βιβλία;; Βοήθησα και βοηθώ ακόμα όσο μπορώ.

Προσπαθούσα να βρώ Έλληνες λογοτέχνες στο χώρο που ήμουν και είμαι, αλλά μάταια. Αν και υπάρχουν οι καλές προθέσεις, δυστυχώς κάπου υστερούν στην ... τελική προσπάθεια. Όχι όμως εσείς.

Μπορώ να πω ότι αποτυπώνεται με ακρίβεια την πραγματικότητα του Έλληνα της Διασποράς. Μακριά από φαινομενικές τυμπανοκρουσίες και ασύστολα ψεύδη περί συνοχής και δύναμης της ομογένειας, λέτε τα πράγματα όπως έχουν. Ότι βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη φάση όπου η Ελληνική γλώσσα πάει να εξαφανιστεί ενώ και οι νέες γενιές των Ελλήνων της Διασποράς πάνε να αφομοιωθούν. Ότι πολλοί Έλληνες και ειδικά νέοι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα χωρίς να έχουν κάποιον να τους καθοδηγήσει όπως πρέπει στο σωστό δρόμο. Ότι πολλοί χάνονται ακόμα.... Η δική μου λιγοστή πείρα στα 6 χρόνια που είχα στην Αμερική μου το έχουν δείξει αυτό και το λέω με μεγάλη πίκρα.

Τις ιστοσελίδες του Ελληνικού Σχολείου Αθηνά στο Σικάγο τις έχω βάλει σε μηχανές που έχουμε στην Βοστώνη στο http://www.athena.agrino.org/ είναι μια προσπάθεια να τονωθεί το εθνικό αίσθημα, να δημιουργηθούν πρώτα απ' όλα ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ιστοσελίδες, με ΕΛΛΗΝΙΚΑ γράμματα, με ΕΛΛΗΝΙΚΑ πρότυπα, με ΕΛΛΗΝΙΚΑ παραδείγματα, με ΕΛΛΗΝΙΚΗ παιδεία. Με πενιχρά μέσα αλλά πάντα με πίστη και με ισχύ διά της γνώσεως. Σιγά σιγά αυτό που λέω σε όλους είναι πως ότι μπαίνει στο διαδίκτιο, μένει και δεν χάνεται και πως μόνο αυξάνονται και ποτέ δεν μειώνονται οι ιστοσελίδες.

Με όλο τα θάρρος κύριε Κώστα σας έχω προσθέσει κάτω από τη σελίδα "Ποίηση/ Λογοτεχνία" γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είσαστε ένας Φάρος του Ελληνισμού στην Διασπορά και πάνω απ' όλα Έλληνας. Έχω προσθέσει τη διεύθυνση των ιστοσελίδων σας και ακόμα έχω βάλει και τη φωτογραφία σας γιατί είσαστε πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση και μακάρι να υπήρχε ένας Κώστας Δουρίδας σε κάθε πόλη όπου υπάρχουν Έλληνες στο εξωτερικό!

Με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να σας ευχηθώ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και να σας έχει ο Θεός πάντα καλά.

Πολλούς χαιρετισμους στον Καναδά.
Χρίστος Α. Νεοφύτου

Monday, April 12, 2004
Αγαπητέ Κύριε Κώστα,

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, ΔΕΝ ήταν σκοπός μου να σας κάνω αυτή καθεαυτή παρουσίαση του LANDS OF GODS. Στην πραγματικότητα είσαστε ο μόνος Έλληνας λογοτέχνης που έχω τουλάχιστον εγώ ανακαλύψει και που ζεί και δημιουργεί στην Αμερική είτε αυτό ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες, είτε ονομάζεται Καναδάς. Για μένα είναι ο ίδιος Αγγλοσαξωνικός χώρος και με το έργο σας αποτελείτε ζωντανό φάρο γνώσης και τόνωσης του Ελληνικού μας εθνικού αισθήματος μέσα σε αυτό τον Αγγλοσαξωνικό και σιωνιστικο κικεώνα της πλήσεως του εγκεφάλου μέσα από την παραπληροφόρηση των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Εγώ μάλλον σας "έκλεψα" την με τόσο ζήλο, και μόχθο συσσωρευμένη Ελληνική γνώση που έχετε εναποθέσει στο διαδίκτιο σαν μια πεινασμένη αρκούδα κλέβει το μέλι που με κόπο και μόχθο παρήγαγε ένα ολόκληρο μελίσσι με μέλισσες! Εγώ σας είμαι υπόχρεως και είμαι σίγουρος πως ο Θεός σας έχει στείλε και μια ανώτερη δύναμη σας κατευθύνει στο να επιτελείτε το πνευματικό έργο που επιτελείτε.

Το βιβλίο σας να το τελειώσετε, είναι θέλημα Θεού και αυτό, δεν επιτρέπεται να μην το τελειώσετε. Θα το περιμένω να το αγοράσω πρώτος, σας το είπα.

Μου ζητήσατε να μην χαθούμε. Εάν έχουμε ένα κοινό αίσθημα αποστολής, τότε σίγουρα δεν θα χαθούμε. Για μένα το αίσθημα αποστολής είναι η διατήρηση και εξάπλωση της Ελληνικής γλώσσας στο διαδίκτιο. Μόνο έτσι θα επιβιώσει.

«Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης΄

Ξεκινώντας και εγώ από το τί είπε ήδη ο Ιάκωβος Γαριβάλδης σας λέω τα εξής: Σαν φοιτητές, από το 1997, έχουμε στήσει μηχανές σερβερς στην Βοστώνη της Μασαχουσέτης στο ΜΙΤ. Εκεί παρέχουμε ΔΩΡΕΑΝ 35ΜΒ χώρο για ισοσελίδες και 3ΜΒ για ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν έχουμε ούτε ΒΑΝΝΕΡΣ ούτε διαφημίσεις. Οι ιστοσελίδες που είδατε του Ελληνικού σχολείου athena.agrino.org/ είναι ένα παράδειγμα και φτιάχτηκαν σε συνεργασία με την Κυρία Ειρήνη Κριμήτσου kkrimitsos@sbcglobal.net φυλάγονται εκεί. Έχω φτιάξει ιστοσελίδες επίσης για το Σικάγο στο athena.agrino.org/ σε συνεργασία με τον Δρ. Γιάννη Καλάρα AristonU@aol.com που πάλι φυλάγονται εκεί.

Ακόμα για την Ελληνική Βιβλιοθήκη Νοτίου Καλιφορνίας στο greeklibrary.agrino.org/ σε συνεργασία με τον Κώστα Χολιαστό και τον Σωτήρη Ρανγκούση.

Εγώ όπως σας είπα βρίσκομαι τώρα στο Λονδίνο για σπουδές....

Μπορείτε να πείτε σε όσους θέλουν να αποταθούν στο http://www.agrino.org/ και στο http://agrino.org/ και να συμπληρώσουν μια αίτηση για να αποκτήσουν ΔΩΡΕΑΝ χώρο πάνω σε ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ μηχανές για να φτιάξουν τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ τους ιστοσελίδες.

Το αγρινό (που είναι και η ονομασία της μηχανής) είναι το αγριοπρόβατο της Κύπρου, είναι το έμβλημα των Κυπριακών αερογραμμών. Έτσι όπως το αγρινό πάνω στα Κυπριακά αεροπλάνα πάει παντού, έτσι και οι ιστοσελίδες είναι προσβάσιμες πανταχόθεν...

Έχουμε και ελέγχουμε εμείς τις μηχανές, Έλληνες, όχι ξένοι. Εμείς παπάδες, εμείς τατάδες. Μαζί και με τους Γιώργο Ζαχαρία και Αλέξανδρο Κυριακίδη στη Βοστώνη, και Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Μια Ελληνική εφημερίδα επίσης που υπάρχει στο Σικάγο, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΗΜΑ, έχει ενσωματωθεί πρόσφατα στο διαδίκτιο. Βρίσκεται προσωρινά στο hellenic-tribune Εκδότης είναι και πάλιν ο Κύριος Δημήτρης Γεωργακόπουλος διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου Αθηνά. Εάν θέλετε μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα κατηγορία "Λογοτεχνία", στην οποία να βάζουμε ό,τι μας στέλνετε, ή ό,τι θέλετε εσείς.

Πραγματικά με τα γραφόμενα σας κυπάτε κέντρο τις ευαισθησίες και ιδιαιτερότητες του Έλληνα μετανάστη στην Αμερική, με τα προβλήματα του, τα μειονεκτήματα του, το "ψώνιο του", όλα του, με ένα λόγο μεστό και κατηγορηματικό που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Τονώνεται το εθνικό αίσθημα που τόσο ανάγκη έχουν οι μετανάστες μας.

Αυτό που σας προτείνω δεν το ανέφερα σε κανένα ακόμη αλλά δεν νομίζω να έχει κανένας καμιά αντίρρηση.

Αυτά είναι όλα τα "μυστήρια" μου, σας τα είπα όλα.

Πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί αδελφικά, χέρι χέρι γιατί ο εχθρός όπως πολύ καλά το είπατε είναι αόρατος, αλλά άρτια οργανωμένος και εξοπλισμένος, κτυπά το μυαλό και το νανουρίζει σιγά σιγά, αλλά συνάμα και το διαλύει, έτσι όπως το οξύ τρώει σιγά σιγά το ατσάλι.

Πολλοί ακόμα λειτουργούν σαν δούριοι ίπποι ανάμεσά μας, Έλληνες μόνον κατ' όνομα, που όμως προσκυνούν άλλο Θεό και εργάζονται για την αποδυνάμωση και αφομίωση του Ελληνισμού της διασποράς πανταχόθεν...

Όπως είπε και ο Κολοκοτρώνης "Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος (στον Ιμπραήμ Πασά), εφοβήθην πραγματικά δια την πατρίδαν μου".

Πρέπει να εργαστούμε μαζί για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες αντιστάσεις στους νέους, πνευματικές αντιστάσεις. Εσείς μπροστάρης, εμείς σας ακολουθούμε, μήπως σιγά σιγά καταφέρουμε και εμείς να σας "κλέψουμε" κάτι λίγο από το αστείρευτο και πηγαίο ταλέντο σας και το μεταδώσουμε παραπέρα.

Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση και Καλή Λευτεριά στην Κύπρο μας κύριε Κώστα. Χρίστος Α. Νεοφύτου

July 31, 2004
Αγαπητέ κύριε Δουρίδα,

"...Πέρασαν κάποιοι μήνες από τότε που ανταλλάξαμε ηλεκτρονικά μηνύματα, αλλά παρά ταύτα, είναι σαν να συνομιλούμε σχεδόν καθημερινώς αφού μέσα από τις συχνές επισκέψεις μου στις ιστοσελίδες σας μπορώ να λαμβάνω πνευματική τέρψη από τον τρομερά αξιόλογο πνευματικό πλούτο που συγκεντρώνετε στις ιστοσελίδες σας και που όπως βλέπω επ' αυξάνετε με ακάθεκτους ρυθμούς.
Ως ανταπόδοση της χειρονομίας σας αυτής, αλλά και προς υλοποίηση του στόχου να χρησιμοποιήσουμε την υπάρχουσα τεχνολογία («Οι δίοδοι του απανταχού Ελληνισμού έχουν σίγουρα ανοίξει και είναι απαράδεκτο αν δεν επιτύχουμε με την τεχνολογία που έχουμε». Ιάκωβος Γαριβάλδης) ούτως ώστε και πρακτικά να εκμηδενίσουμε τις όποιες αποστάσεις οι οποίες μας χωρίζουν και να συγκεντρώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις του Ελληνισμού της διασποράς προς υλοποίηση του στόχου της χρήσης και περαιτέρω εξάπλωσης της χρήσης της Ελληνικής γλώσσας στην Ελληνική νεολαία της διασποράς, έχω συνδέσει και εγώ τις σελίδες σας στις σελίδες του Ελληνικού Σχολείου «Αθηνά» στο Σικάγο. Πιστεύω ότι οι μαθητές του Σχολείου, τα νεαρά Ελληνόπουλα του Σικάγου θα πάρουν πολύ καλά μαθήματα πατριοτισμού με το να επισκέπτονται τις ιστοσελίδες σας και περαιτέρω θα τα βοηθήσει να αντιληφθούν από πολύ μικρή ηλικία ότι ανήκουν σε μία πολύ μεγάλη οικογένεια Ελλήνων σε όλη την οικουμένη και δεν θα παλεύουν μέσα τους να καταλάβουν πρώτα απ' όλα .... ποιοί είναι!
Οι συνδέσεις βρίσκονται στο athena.agrino.org/ όπου εκεί βρίσκεται και μία λίστα με συνδέσεις για άλλες Ελληνικές (όταν λέγω ελληνικές, εννοώ φυσικά να είναι εκδομένες στην Ελληνική γλώσσα, ή τουλάχιστον ένα μέρος τους να είναι γραμμένο στα Ελληνικά) ιστοσελίδες στις Η.Π.Α. και στον Καναδά (που δυστυχώς είναι λιγοστές)
Περαιτέρω θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι εκεί που ελάμβανα την ημερήσια δόση πνευματικής τέρψης από τις ιστοσελίδες σας (ειλικρινά όταν κάποιος επισκέπτεται τις ιστοσελίδες σας είναι ωσάν να μπαίνει στο καλύτερο εστιατόριο, όπου όλα είναι ΔΩΡΕΑΝ και δεν ξέρει ...τί να πρωτοδιαλέξει από το μενού!!!) και πάτησα που λέτε πάνω στο «Πνεύμα Κοινότητας» χωρίς να υποπτευόμουν ακριβώς τι θα είχατε γράψει.
Πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο καλείτε τον νέο να ενδιαφερθεί για να κοινά όσο απλός και «εκ των ων ούκ άνευ» και αν ακούγεται ότι είναι, είναι τρομερό το γεγονός ότι εσείς το εκφράζετε με τέτοια αντικειμενική ειλικρίνεια, με εμπεριστατωμένη ανάλυση, με πειθώ, με επιχειρήματα τύπου «αφού τα κατάφερε και έγραψε ολόκληρο Εθνικό Ύμνο ένα παιδί της Διασποράς, μπορείς και εσύ!» και με λόγο μεστό, που κτυπά κέντρο.
Με συνάρπασε και με ενθουσίασε αυτό για να μην σας πω ότι με συγκίνησε ακόμα. Μπορεί να συναρπάζομαι, να ενθουσιάζομαι και να συγκινούμαι εύκολα, αλλά τί να κάνω; Αυτός είμαι! Γι΄αυτό το λόγο πάλι σας «έκλεψα»! Πήρα το άρθρο σας, που τόσο πολύ το χρειάζονται όλοι, μικροί και μεγάλοι, και το πρόσθεσα στις ιστοσελίδες της Ελληνικής Εδημερίδας του Σικάγου «Το Βήμα» στο hellenic-tribune Έχω επίσης προσθέσει και την φωτογραφία σας μαζί με το άρθρο, καθώς επίσης και το ότι αποτελεί αναδημοσίευση από τις δικές σας ιστοσελίδες.
Ευελπιστώ ότι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές οι ιστοσελίδες της Εφημερίδας «Ελληνικό Βήμα του Σικάγου» θα πάρουν και αυτές μεγάλες διαστάσεις γιατί η εφημερίδα που βρίσκεται πίσω τους είναι πολύ αξιόλογη και πρέπει να είναι το παράδειγμα και για άλλες εφημερίδες της ομογένειας να μπουν στα Ελληνικά στο διαδίκτιο.
Σας ευχαριστώ και να είσαστε πάντα καλά."
Χρίστος Α. Νεοφύτου.




Προσβάσεις στη λέξη Λογοτεχνία...

Οδυσσέας Ελύτης
Γιώργος Σεφέρης
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ανδρέας Εμπειρίκος
Νίκος Δήμου 'Ενας συγγραφέας στο δίκτυο
Αγία Γραφή
Κωστής Παλαμάς
Νίκος Καββαδίας

Διονύσιος Σολωμός

Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
συγχρονη ελληνικη ποιηση του Χρήστου E. Δημάκη
Νεοελληνικά Λογοτεχνικά Κείμενα του Νίκου Σαραντάκου
53η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης
ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΔΕΛΤΑ
Παιδική Ανθολογία
Ανθολογία Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης του Σταύρου Αμπελά
Κύπριοι Ποιητές
Μετα-θέσεις:
Αnchient Greek Literature
World Wide Poetry
Σελίδες Ελλήνων Εκδοτών
Ρήγας Φεραίος
Κική Δημουλά
Γιάννης Ρίτσος
Αντώνης Σαμαράκης
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Υπουργείο Πολιτισμού
Five Modern Greek Poets (from Arkadia on the Internet)
Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών
το Περιοδικό: Διαβάζω
'Αρθρογραφία "Το ΒΗΜΑ"
Ζωή Καρέλλη
Ηλίας Βενέζης
Ανδρέας Καρκαβίτσας
Στράτης Μυριβήλης
Γιάννης Ψυχάρης
Γιώργος Ιωάννου
Μια Ποιήτρια: Μυρτιώτισσα !!!
Νεοελληνική Λογοτεχνία στην Ελευθεροτυπία
Κώστας Ζουράρις
Οι Έλληνες του 20ου αιώνα
Δαρσινός Σπύρος:

ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Προχωρώ
μέσα στο άγνωστο
δάσος... Δεν ξέρω πως βρέθηκα
μέσα στο δάσος με τα πολυποίκιλα
δέντρα και την άγρια γη Η μάλλον
ξέρω: είναι γιατί μας είπαν πως
πρέπει να ψεxάσουν τα
χωριά μας με
ερημιά
Τώρα χτυπώ
τα χέρια μου στο
στήθος μου για να βγει
από μέσα μου η δική μου
μουσική Μια μουσική άγνωστη
για το δάσος Έχει μέσα της την
ερημιά που την είπαν "ευλογιά"
οι ψεxαστές της γης μου.


Αγαπητέ κύριε Δουρίδα
η ποίησή σου είναι τεκμήριο Είναι ντοκουμέντο. Αναλώνεις όλο σου το πάθος όλη σου την ψυχή, όλη σου την έξαρση [υπονοώντας όμως το εύρος της ποιητικής σου πολυπλευρότητας] για να ποτίσεις στάλα - στάλα με το στίχο σου [το αίμα σου] τα δεντράκια της φυλής σου που μεταφυτεύθηκαν στ' απόσκια ετούτου του απέραντου και πολύχρωμου δάσους Η προσπάθεια δεν είναι μάταιη. Πριν πέσεις θα πάρουν άλλοι την σκυτάλη . Κι' άλλοι. Κι' άλλοι... Οι ανάγκες ετούτου του δάσους θα ζητήσουν, γλήγορα ή αργά την τροφή τους από τις ρίζες της φυλής σου!

Σπύρος Δαρσινός.
Saturday, February 12, 2005
Nesbil Tenesi H.P.A.


Με τον Λόγο στην πρώτη λέξη
Ένα γράμμα στον Σπύρο Δαρσινό
Αγαπητέ μου φίλε
Ο λυρισμός σου με άγγιξε.
Η ευαισθησία σου με συγκίνησε.
Η αγάπη σου για την γλυκιά μας
μακρινή πατρίδα μου βάρεσε
δυνατά την πόρτα.. που
απότομα άνοιξε
διάπλατα!
Τότες
κι' εγώ
νοερά δίπλα
σου μπήκα και
μαζί προσκυνήσαμε
τα 'Αγια των Αγίων για
την πατρίδα μας τον μετανάστη
και το ελληνόπουλο του μέλλοντος!
Να 'σαι καλά!
Κώστας Δουρίδας

Thursday, February 17, 2005

   Ενότητες, Ανθολογίες και Άλλα..     Home Page  the LAND of GODS στο Google:  1,  2, 

Μηνύματα και επιστολές: 1,  2,  3,  Αρκαδική Ανθολογία το Έλα να δεις ></a>

<img src= τρισαγαπημένη Αρκαδία Oδοιπορικό στο Καρδαρίτσι το Δημοτικό τραγούδι.. ποιήματα τα αγαπημένα Νεοελληνική Πεζογραφία 7 σελιδες απο την Ελληνική Λογοτεχνία Οδυσσέας Ελύτης Οι Ποιητές στο διαΔίκτυο τα ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ 1996 - 2006 στην ΑΚΡΗ του ματιού.. Γιάννης Μακρυγιάννης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ο Ελληνισμός της Διασποράς Επισκεπτήριο της Google Κριτική και ο Λόγος των Φίλων.. Ανθολογίες της EELSPH Βιβλία και Αφιερώματα.. το Ποίημα της ημέρας ο Στίχος της ημέρας το FTP κ.α. Mια Φωτογραφία και ένας τόπος Γιατί το λέμε έτσι.. Κείμενα και Φωτογραφίες 2012 Καινούρια και Παλιά.. A Little Bit of Greece: Newspapers... Πρωτοσέλιδα εφημερίδων Πάμε Καρδαρίτσι??