Ο Γεώργιος Τερτσέτης έχει περάσει στους αθανάτους της ελληνικής ιστορίας όταν είχε το θάρρος, στη διάρκεια της ιστορικής απολογίας του, να βροντοφωνάξει στον διορισμένο ’γγλο Επίτροπο Εδουάρδο Μάσον στη δίκη των Κολοκοτρώνη.- Πλαπούτα "Ποιός είσαι εσύ......" Μια απολογία η οποία έχει μείνει ιστορική. Ο φιλελεύθερος λόγος του έγινε ο ύμνος της Δικαιοσύνης. Δίκαια έτσι έχει τοποθετηθεί στο χώρο των μεγάλων διαφωτιστών του Έθνους. Η οικογένεια Τερτσέτη εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο τον 15ο αιώνα προερχόμενη από την Πορτογαλλία. Ρωμαιοκαθολικοί στο θρήσκευμα το μετέφεραν από γενεά σε γενεά. Πατέρας του ήταν ο Ναθαναήλ Τερτσέτης ο οποίος παντρεύτηκε την Κατερίνα Στρούτζα. Στα 1800 γεννιέται ο γιός τους στον οπο΄λιον δόθηκε το όνομα Γεώργιος-Μάρκος. Ο πατέρας του, πιστό στην δική του θρησκεία, τον βαφτίζει καθολοκά παρ' όλες τις ανριρρήσεις της μητέρας του. Όμως αυτή θα βρει την ευκαιρία να "βουτήξει" τον γιό της και στη ορθόδοξη κολυμπίθρα. Όμως σαν το έμαθε ο πατέρας του τον ξαναβαφτίζει καθολικόν.
Πρώτο δάσκαλος του νεαρού Τερτσέτη είναι ο Lorenzo di Remo Στη συνέχεια θα μεταβεί στην Μπολώνια και την πάντοβα όπου παρακολουθεί μαθήματα ιταλικής φιλολογίας. Εκεί θα γνωριστεί με το κίνημα του καρμποναρισμού και θα ενταχθεί σ' αυτό. Ο καρμποναρισμός αναπτύχθηκε στην Νότια Ιταλία μεταξύ 1807-1812 και είχε σκοπό την αποτίναξη της απολυταρχίας και την εγκαθίδρυση του ελεύθερουδημοκρατικού πολιτεύματος.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα θα μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία και θα φύγει για την πελοπόνησο για να διοργανώσει τον αγώνα. Όμως για λόγους υγείας θα επιστέψει σύντομα στην Ζάκυνθο. Στην περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Καποδίστρια θα πολεμήσει στην Δυτική Ρούμελη.
Το 1832 διορίζεται καθηγητής γαλλικών στο Προκαταρκτικό Σχολείο και αργότερα καθηγητής στρατιωτικής Ιστορίας στην Στρατιωτική Σχολή Ναυπλίου.
Τον Απρίλιο του 1834 στο παλιό τζαμί του Ναυπλίου αρχίζει η δίκη των Κολοκοτρώνη-Πλαπούτα με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Πρόεδρος του δικαστηρίου θα είναι ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και ένας από τους δικαστές ο Γεώργιος Τερτσέτης. Τη έδρα του Επιτρόπου θα έχει ο ’γγλος Εδουάρδος Μάσον. Στα παρασκήνια θα υπάρχει ο Τζώρτζ Μάουερ, αντιβασιλέας του Όθωνα και υπεύθυνος για την οργάνωση της Δικαιοσύνης, της Εκκλησίας, και της Παιδείας. Είναι αυτός που έχει σχεδιάσει όλη την πλεκτάνη της προδοσίας των δύο κατηγορουμένων και επί πλέον και την απόφαση που επιθυμεί.
Μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας οι δικαστές αποσύρονται σε σύσκεψη για την έκδοση της απόφασης. Ο Μάουερ παράνομα παρεμβαίνει και ζητά συνοπτικές διαδικασίες και την καταδίκη των κατηγορουμένων. Οι άλλοι τρεις δικαστές, Δ. Σούτσος, Α.Βούλγαρης και Φ.Φραγκούλης, εκτελώντας τις εντολές του Μάουερ, θα ζητήσουν την καταδίκη των κατηγορουμένων και την εκτέλεσή του στην αγχόνη εντός εικοσιτεσσάρων ωρών. Μετά από αυτούς θα μιλήσει ο Τερτσέτης ο οποίος θα φωνάξει "Δεν θα με έχετε συνεργό στο φόνο δύο αθώων ανθρώπων" Θα ακολουθήσει και ο Πολυζωίδης και μετά από μεγάλες διαβουλεύσεις και με την παρέμβαση του Όθωνα οι δύο κατηγορούμενοι θα αθωωθούν. Όμως σε βάρος του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη θα σχηματισθεί δικογραφία και θα οδηγηθούν σε δίκη.
Στην δίκη αυτή θα εκφωνήσει την ιστορική απολογία του η οποία όχι μόνο θα οδηγήσει το δικαστήριο στην αθώωσή τους αλλά δώσει στον Τερτσέτη τον τίτλο του διαφφωτιστή. Η προτομή του Τερτσέτη συντροφιά με αυτή του Πολυζωϊδη κοσμούν την είσοδο του Δικαστικού Μαγάρου Ναυπλίου.
Ήταν η 24η Σεπτεμβρίου του 1834 όταν ο Γεώργιος Τερτσέτης άρχισε την ιστορική απολογία του. Αξίζει εδώ να δώσω μερικά στιγμιότυπα της απολογίας του.
Ποιός είσαι εσύ ώ Επίτροπε που ήρθες στη χώρα μας να μας δικάσεις; Είσαι αλλόεθνος. Και για να είσαι αλλόεθνος δεν μπορεί να είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να δικάσεις Έλληνες.
Ξέρεις να λες Ελλάδα στα ελληνικά, μα τίποτε δε νοιώθεις απ' ό,τι σπουδαίο, μεγάλο και αιώνιο κρύβει τούτη η λέξη στα σπλάγχνα της.
Κατάλαβες τη θέση του εισαγγελέα σε ελληνικό δικαστήριο αλλά δεν έχεις θέση στην ελληνική δικαιοσύνη Επίτροπε.Είσαι εκτός φύσει και θέσει.
Θέλεις να δικάσεις τους Έλληνες με τον πατριωτισμό του Εγγλέζου.
Ο εθνισμός μας, ώ Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος στα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων που θυσιάστηκαν εις τον αγώνα. Θα ήταν κατάρα Θεού αν εμείς την ημέρα εκείνη της δίκης το ξεχνούσαμε αυτό.
Η απολογία του Τερτσέτη αποτέλεσα μέγα τόλμημα σε μια περίοδο όπου η βία, τα πάθη και ο διχασμός επικρατούσαν στην μετεπαναστατική Ελλάδα.
Ο Τερτσέτης και ο Πλουζωϊδης θα αθωωθούν και ο Τερτσέτης θα πάρει το δρόμο της ξενητιάς. Θα πάει στο Παρίσι όπου θα παραμείνει για δέκα χρόνια.
Με την επιστροφή του στην Αθήνα το 1844 διορίζεται Αρχειοφύλαξ της Βουλής των Ελλήνων.
Το 1847 δημοσιεύει την ποιητική του συλλογή "Απλή γλώσσα" και το 1856 δύο μεγάλα σε έκταση ποιήματα με τους τίτλους"Οι γάμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου" και " Κορίννα και Πίνδαρος"
’λλα έργα του είναι "La morte di Socrat" (Ο θάνατος του Σωκράτη)
Το 1861 ταξειδεύει στην Ιταλία ως απεσταλμένος του Όθωνα και το 1866 στην Ευρώπη για λογαριασμό της Ελληνικής κυβέρνησης με αφορμή την Επανάσταση στην Κρήτη. Σ' αυτό του το ταξίδι παντρεύεται στο Παρίσι την Γαλλίδα λογογράφο Αδελαϊδα Τζαίρμεν
Ο Τερτσέτης έχει μείνει πιό πολύ γνωστός από την συγγραφή των απομνημονευμάτων των Κολοκοτρώνη, Νικηταρά και άλλων
H μεγάλη και πολύπλευρη αυτή φυσιογνωμία θα τελειώσει τη ζωή της στην Αθήνα στις 15 Απριλίου 1874

Ο Μιχάλης 'Aβλιχος, που γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1844 είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής και υπεύθυνα μπορέι να χαρακτηριστεί σαν ο συνεχιστής του έργου του Λασκαράτου. Ανήκει στην ομάδα των προσολωμικών ποιητών που όμως ειδικεύτηκαν στην σάτυρα. Όμως αν και σατυρικός ποιητής δεν έδινε καμμιά αξία στην σάτυρα.
-Η σάτυρα, έλεγε, δεν είναι ποίηση. Για να σατυρίσειςένα πρόσωπο σημαίνει πως του κάνεις πρώτα κριτική και το συμπέρασμά σου το λες με στίχους.
Ο Μιχάλης ή Μικέλης 'Aβλιχος καταγόταν από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια και μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον ευνοϊκό για την πνευματική του ανάπτυξη. Τα πρώτα του γράμματα τα διδάχτηκε στο Πετρίτσειο Λύκειο, στο Ληξούρι και αργότερα ταξείδεψε στην Βέρνη της Ελβετίας όπου συνέχισε τις σπουδές του. Στη συνέχεια θα ταξιδέψει και θα συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι, στη Βενετία και στη Ζυρίχη.
Η περίοδος που βρέθηκε σ'αυτές τις πόλεις ήταν τότε που τα επαναστατικά ρεύματα συντάραζαν όλη την Ευρώπη από άκρου σε άκρον.Ο νεαρός Ληξουριώτης θα επηρεαστεί από την επαναστατική κίνηση και ιδιαίτερα από την γνωριμία του, την προσωπικότητα και τις ιδέες του Ρώσσου αναρχικού, Μιχαήλ Μπακούνιν.
Ο Μιχάλης 'Aβλιχος επηρεάστηκε πάρα πολύ από τις επαναστατικές ιδέες των ευρωπαϊκών κινημάτων και επιστρέφοντας το 1872 στο Ληξούρι, με αρκετές γνώσεις και διάθεση για επαναστατική δράση, έταξε σαν σκοπό της ζωής του την ηθική και πνευματική αναμόρφωση των συμπατριωτών του και την απέλευθέρωσή τους από τις θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις τους. Μάλιστα εκείνο τον καιρό γνωρίστηκε με τον δημοσιογράφο, πολιτικό και αγωνιστή του Επτανησιακού Ριζοσπαστισμού, τον Παναγιώτη Πανά και με τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη που και αυτός είχε επηρεασθεί από τις ίδιες επαναστατικές ιδέες τις οποίες όμως απαρνήθηκε όταν εξελέγει βουλευτής Επτανήσων.
Με την επιστροφή του στο Ληξούρι, ο 'Aβλιχος αρχίζει να γράφει στίχους. Η ποίησή του σκορπισμένη σε κάποια περιοδικά ή σε χειρόγραφα και γνωστά μόνο σε λίγους καθρεφτίζει την μετριοφροσύνη του χαρακτήρα του και την σεμνότητα του ήθους του. Βασικά συνεχίζει να παραμένει αναρχικός και με τα ποιήματά του σατυρίζει όλα τα κακώς κείμενα της εποχής του. Σύγχρονος και συμπατριώτης του Ανδρέα Λασκαράτου, πίστευε όπως κι' εκείνος στην αναμορφωτική και ηθικοπλαστική δύναμη της σάτυρας.
Η σάτυρά του δουλεμένη, άμεση και καυστική, στρεφόταν πάνω σε όλα τα δεινά του λαού.
Ποτέ δεν έγραψε μια δική του θεωρητική άποψη αλλά του αρκούσε να σατυρίζει τον κυβερνήτη, τον θεομπαίχτη, τον αστυνομικό, τον πατριώτη, τον δικαστή, τον φοροεισπράκτορα, τον θρησκόληπτο. Η σάτυρά του δεν καταφεύγει εύκολα στο γέλιο, όπως η σάτυρα του Λασκαράτου. Η σάτυρα του Αβλίχου είναι περισσότερο σκυθρωπή, πικρή και αιχμηρή. Παρ' όλα αυτά όμως είναι μια σάτυρα άκακη. Οι στίχοι του είχαν ένα εντελώς προσωπικό ύφος, που τους έκανε να διαφέρουν από τους στίχους άλλων σατυρικών ποητών της εποχής του.
Ο Μιχάλης 'Aβλιχος ήταν ένας άνθρωπος που από μόνος του επέλεξε την κοινωνική απομόνωση και την πνευματική μοναξιά. Οι φίλοι οτυ ήσαν ελάχιστοι.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιχειρεί να δώσει ένα πιό σύνθετο έργο με το πολύστιχο σατυρικό ποιήμα Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. όπου ο Διάβολος τον αγγαρεύει να στολίσει την Κόλαση με εικόνες "σατανικών ψυχών." Ο 'Aβλιχος με τους στίχους του κατορθώνει να ζωγραφίσει τα πορτραίτα των πλέον μισητών του προσώπων. Όμως οι ακυστικοίστίχοι του προκάλεσαν την οργή των συμπατριωτών του.
Το γνωστό ποιητικό έργο του Μικέλη 'Aβλιχου είναι λιγοστό, τόσο που μόλις μπόρεσε και έγινε ένα βιβλίο. Και τούτο διότι ο ποιητής πολυ΄δύσκολα έμενε ικανοποιημένος από τα ποιήματά του για να τα δώσει προς δημοσίευση. Όμως πριν από κάποια χρόνια έγινε γνωστό ότι κάποιος έχει στην κατοχή του σχεδόν όλο το ποιητικό έργο του 'Aβλιχου. Κινητοποιήθηκαν εφτανησιώτικες οργανώσεις αλλά και μεμονομένα άτομα χωρίς να γίνει κάτι το θετικό. Γι' αυτό το έργο του 'Aβλιχου , ο διευθυντής της εφημερίδας Ακρόπολης, Γαβριηλίδης, είχε πει.
"Εάν μιάν ημέρα δουν το φως τα ποιήματα του 'Aβλιχου, ένας πλανήτης πρώτου μεγέςθους θα αναλάμψει στον Ιόνιον ορίζοντα."
Όπως οι περισσότεροι από τους Επτανήσιους ποιητές έτσι και ο 'Aβλιχος ήταν υποστηρικτής της ζωντανής γλώσσας του έθνους και όλο το ποιητικό έργο οτυ είναι γραμμένο στη δημοτική.
Ο Μιχάλης ή Μικελής 'Aβλιχος είχε πολύ λίγους φίλους και πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 1917 σχεδόν μ'ονος και παραγνωρισμένος. Όλο το γνωστό του έργο έχει κυκλοφορήσει μόνο σ' ένα βιβλίο στο οποίο περιλαμβάνεται ένας κριτικός πρόλογος του Κωστή παλαμά.

Ένα από τα πλέον σημαντικά πρόσωπα στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, είναι αναμφησβήτητα ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της πατρίδας μας. Ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο γιά πολλούς, Ένας πολιτικός που ακόμη και σήμερα αποτελεί αντικείμενο μελέτης γιά τις ικανότητες, που του είχαν αποδοθεί, αλλά και γιά τον τρόπο που επέλεξε να κυβερνήσει. Ένας κυβερνήτης που κατάφερε να διχάσει το λαό της χώρας, που μόλις είχε απελευθερωθεί.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές φυσιογνωμίες στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, γράφει γιά τον Καποδίστρια στα απομνημονεύματά του .
Ο Κυβερνήτης μας φέρνει οπαδούς των τυρράγνων να τον οδηγήσουνε πως τυρραγνούνε εκείνοι οι τύρραγνοι να τυρραγνήσει και αυτός. .
Κι΄όμως ο Μακρυγιάννης ήταν από τους πρώτους που δήλωσε την αφοσοίωσή του στον Κυβερνήτη και πως μπορούσε ακόμη και τη ζωή του να δώσει γι΄αυτόν. Τι τον έκαμε να αλλάξει; .
Θα πρέπει όμως πρώτα απ΄όλα να δούμε ποιά ήτανε η πολιτική αλλά και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα όταν ο Καποδίστριας έφτασε εκεί γιά να την κυβερνήσει. Είναι αλήθεια πως όταν ο Καποδίστριας πάτησε το πόδι του στην ελληνική γη, η χώρα, όση είχε απελευθερωθεί, ήταν πραγματικά ένα χάος. .
Στην στεριά, γράφει ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, επικρατούσε το δίκιο της αρπακτηκότητας του Τοπάρχη Κοτζαμπάση και στη θάλασσα η πειρατία. Στην ελεύθερη χώρα δεν υπήρχαν χέρια να επιδοθούν στην καλλιέργεια της γης. Εικοσιπέντε χιλιάδες μαχητές γύριζαν από χωριό σε χωριό χωρίς καμμιά μισθοδοσία, χωρίς καμμιά ενίσχυση. Καμμιά υπηρεσία δεν λειτουργούσε. Ο Μωρηάς ήταν μιά έρημος. Κάθε μεγαλοκαπετάνιος, που κρατούσε ένα κάστρο τυρρανούσε σαν καταχτητής τον γυμνό και άστεγο πληθυσμό. Γιά να μπορέσει κανείς να μεταμορφώσει σε κράτος αυτό το χάος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έπρεπε να διαθέτει ισχυρή κεντρική εξουσία με σιδερένια πυγμή κι΄οποσδήποτε μιά πολιτική γενναίου αστυκοδημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Ο οποιοσδήποτε όμως κι΄αν διέθετε αυτές τις θέσεις μοιραία θα ερχόταν σε κάθετη ρήξη με το παλιό φεουδαρχικό καθεστώς, που το αποτελούσαν τα τζάκια και οι νεόπλουτοι, που η περιουσία τους ήταν από το πλιάτσικο σε βάρος της επανάστασης. Αυτά είχε να αντιμετωπόσει ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, μπροστά σε αυτά βρέθηκε κι΄αυτά κλήθηκε να πολεμήσει. .
Όμως ποιός ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας;. .
Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1776 από οικογένεια ευγενών, μορφώθηκε με επιμέλεια στην πόλη του και στην συνέχεια σπούδασε ιατρική και φισοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας. Μετά τις σπουδές του επιστρέφει στην Κέρκυρα και γιά ένα διάστημα εργάζεται σαν γιατρός χειρουργός. Όταν όμως τα Εφτάνησα κατακτώνται από τους Ρώσσους ο Καποδίστριας θα εγκαταλείψει την ιατρική και θα περάσει στον πολιτικό χώρο. Το 1803 με την ίδρυση της Πολιτείας των Ιονίων Νήσων ο Καποδίστριας θα διοριστεί Γραμματέας. Όμως το 1807 με την συνθήκη του Τιλσίτ το κράτος των Ιονίων Νήσων πάυει να υπάρχει κ;αι φυσικά σταματάει και η Γραμματεία του Καποδίστρια. Σ΄αυτό το διάστημα όμως είχε αναπτύξει στενές σχέσεις με την ρωσσική διπλωματία κι΄έτσι μετά το τέλος της Γραμματείας στο κράτοσ των Ιονίων Νήσων θα μεταπηδήσει στον χώρο της ρωσσικής διπλωματίας όπου πραγματοποιεί λαμπρή σταδιοδρομία. Μάλιστα το 1815 διορίζεται Υπουργός Εξωτερικών, μιά θέση που κρατάει μέχρι το 1822 Από τον χρόνο αυτόν κα μετά διαμένει στη Γενεύη και παρ΄όλο που βρίσκεται σε άδεια αορίστου χρόνου συνεχίζει να είναι μέλος της ρωσσικής διπλωματίας. Από τα καθήκοντά του αυτά θα απαλλαγεί τον Ιούλιο του 1827 με επίσημη έγκριση του Τσάρου Νικολάου και αφού είχε εκλεγεί στη θέση του Κυβερνήτη της Ελλάδας. .
Το πρωί της Κυριακής 8 Ιανοαρίου του 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας, εκλεγμένος κυβερνήτης της Ελλάδας από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας φτάνει στο Ναύπλιο με το αγγλικό πλοίο Warspite και πατάει το ελληνικό έδαφος. .
Ο Κάρλ Μέντελσον στην Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης γράφει, .
Τρία ξένα πολεμικά πλοία χαιρέτησαν την ελληνικά σημαία με κανονιοβολισμούς. Είναι η πρώτη περίπτωση αποδόσεως επισήμων τιμών εκ μέρους Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ενώ ο λαός επευφημούσε. .
Κι΄ο Νίκος Κασομούλης στα Ενθυμήματα στρατιωτικά αναφέρει. Τι να ενθυμηθεί κανένας και τι να γράψει. Πως να ζωγραφίσει το ηθικόν της ώρας εκείνης. ’λλος έτρεχε, άλλος πηδούσε, άλλος χόρευε. Οι δρόμοι ταράτοντο.Όλοι πλέον από την χαράν αλησμόνησαν την θέσην των. ’νδρες και γυναίκες. Μικροί και μεγάλοι. .
Ο νέος κυβερνήτης θα φτάσει στις 11 Ιανοαρίου στην Αίγινα, όπου εκεί έχει την έδρα της η Επιτροπή, που τον αναπληρώνει στα καθήκοντά του και η οποία αποτελείται από τους Γεώργιο Μαυρομιχάλη, Ιωάννη Μηλαήτη και Ιωάννη Νάκο. Από εκείνη τη στιγμή οι τύχες της χώρας ανήκουν πλέον στα χέρια του κυβερνήτη. .
Πριν να καταπιαστούμε με το έργο του Καποδίστρια, αξίζει να δούμε τι λένε τόσο οι υμνητές του όσο και οι επικριτές του. Χαρακτηρίζοντας τον Καποδίστρια γιά τις πολιτικές του ιδέες, ο εκ των επικριτών του ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, στην Μεγάλη Ιστορία της Ελλλάδος γράφει. Ήταν συντηριτικός ως το κόκαλο και υπηρέτης της ρωσσικής πολιτικής. Κάπως ίδια είναι και η γνώμη του Τάσου Βουρνά ο οποίος στην Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδας γράφει. Ήταν αριστοκράτης στην καταγωγή, ολογαρχικός στις ιδέες, δοκιμασμένος από την εποχή της Ρωσσοκρατίας στα Εφτάνησα, οπόταν σαν πληρεξούσιος της ξένης κατοχής έπνιξε στο αίμα την αγροτική εξέγερση της Κεφαλονιάς, το 1804 και είχε πάρει σαφή θέση υπέρ του φεουδαρχισμού. Πιό πολύ επικριτικός ο Ιωάννης Ζέβγος, γράφει στην Σύντομη Μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ήταν αντιδραστικός, διπλωμάτης της Σχολής Μέτερνιχ, στεγνός και πεισματάρης γραφειοκράτης, φανατικός οπαδός του τσαρισμού στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. .
Ο Φίνλευ, από τους ένθερμους υποστηρικτές και υμνητές του Ιωάννη Καποδίστρια, γράφει στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως. Ο πατριωτισμός του Καποδίστρια είχε ταυτιστεί με την ορθοδοξία και την εθνική ανεξαρτησία, όχι όμως με την πολιτική ελευθερία και τα πολιτικά δικαιώματα. Ελάχιστα πρόσεξε την κοινωνική πρόοδο των λαϊκών μαζών της Δυτικής Ευρώπης που συντελέστηκε στη διάρκεια της ζωής του και η παράλειψη αυτή τον εμπόδισε να παρατηρήσει την επίδραση που ασκούσε ήδη η κοινή γνώμη στην διαγωγή των περισσοτέρων κυβερνήσεων. .
Οι προθέσεις του Καποδίστρια γιά τον τρόπο με τον οποίον θα κυβερνούσε την Ελλάδα, φάνηκαν από τις πρώτες ημέρες της ανάληψης των καθηκόντων του. Κύριος σκοπός του ήταν όλες οι εξουσίες να βρίσκονται συγκεντρωμένες στα χέρια του. Μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν η αναστολή του Συντάγματος της Τροιζήνας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δηλώσει πως αν το Σύνταγμα δεν ανασταλεί ο ίδιος θα έφευγε αφήνοντας την χώρα και τον λαό της στην τύχη τους. Ακόμη διέλυσε τη Βουλή και στη θέση της τοποθέτησε ένα Συμβουλευτικό Σώμα με την επωνυμία Πανελλήνιον. Αυτό το Συμβουλευτικό Σώμα με 27 μέλη είχε καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Χωρισμένο σε τρία τμήματα ανέλαβε τις διοικητικές , οικονομικές και δικαστικές εξουσίες. Ακόμη ίδρυσε την Κεντρική Γραμματεία, ένα είδος υπουργικού συμβουλίου που όμως έπερνε απ΄ευθείας γραμμή από τον ίδιο. .
Αφού έθεσε τις βάσεις της εξουσίας έτσι όπως αυτός τις ήθελε ο Καποδίστριας ορκίστηκε ότι θα εκπλήρωνε τις αποφάσεις των Εθνικών Συνελέυσεων της Επιδαύρου, του ’στρους και της Τροιζήνας. Κάτι που δεν τήρησε αφού ευθύς εξ΄αρχής κατήργησε κάθε μορφή αντιπροσωπευτικής συνταγματικής Δημοκρατίας. .
Ο Νίκος Σβορώνος στην Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας υποστηρίζει ότι η εξωτερική πολιτική του Καποδίστρια είχε σαν σκοπό να υποτάξει το νέο κράτος στις βλέψεις του Τσάρου. .
Στην εσωτερική πολιτική ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν κατάφερε να λύσει το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το καινούργιο κράτος. Τη διανομή στους αγρότες της εθνικής γης, που άλλοτε ανήκε στους Τούρκους. Το μεγαλύτερο μέρος της γης αυτής πέρασε στα χέρια των προκρίτων και των κοτζαμπάσηδων ενώ οι αγρότες παρέμειναν και πάλι εξαρτώμενοι από αυτούς. Ωστόσο θα πρέπει κανείς αντικειμενικά να αναγνωρίσει ότι η διακυβέρνηση της χώρας από τον Καποδίστρια αποτελεί την πρώτη σοβαρή προσπάθεια οργάνωσης του ελληνικού κράτους. Πρώτος αυτός φροντίζει γιά την δημόσια εκπαίδευση, καταστέλει την πειρατία, διοργανώνει την διοίκηση. Η προσπάθειά του να επιβάλει κάποια πειθαρχία στο πνεύμα των προκρίτων που ήθελαν να αντικαταστήσουν στην ελεύθερη Ελλάδα τους Τόυρκους αξιωματούχους, συνάντησε από την πλευρά τους μεγάλη αντίδραση. Κι΄ίσως ήταν αυτή η αιτία και ο λόγος που όπλισε τα χέρια των Μαυρομιχαλαίων.. .
Το πρωινό της Κυριακής 27ης Σεπτεμβρίου του 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας θα πέσει νεκρός έξω από την είσοδο του ναού του ’γιου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο από τις σφαίρες των Κωνσταντίνου και Γιώργη Μαυρομιχάλη. Υποστηρίχτηκε ότι την δολοφονία οργάνωσαν οι Πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας με σκοπό να εξασθενήσουν τη Ρωσσική επιρροή στην Ελλάδα. Χωρίς να έχει αποδειχτεί κάτι συγκεκριμένο, το γεγονός είναι ότι οι δύο αυτές χώρες εμψύχωναν την αντιπολίτευση στην πολιτική του Καποδίστρια. Όμως η πολιτική του αυτή δημιουργούσε πολλές αντιδράσεις όχι μόνο μέσα στον απλό λαό αλλά και στις τάξεις των κοτζαμπάσηδων που δεν ήθελαν να παραχωρήσουν τίποτα από την τοπική τους εξουσία. Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια θα σηματοδοτήσει μιά νέα εποχή γιά την διακυβέρνηση της χώρας. Οι πρόκριτοι, οι κοτζαμπάσηδες, οι καπεταναίοι θα αρχίσουν έναν αγώνα γιά την εξουσία. Γιά να καταλήξει η Ελλάδα στην βασιλεία του Όθωνα που με τον ερχομό του στην Ελλάδα μαζύ του, εκτός από τους Βαβαρούς θα φέρει και τους ασκούς του Αιόλου. .
Στην Κέρκυρα, λίγο έξω από την πλατεία του Σαν Ρόκκο βρίσκεται η μικρή μονή της Παναγίας της Πλατυτέρας. Στο προάυλιο αυτής της μικρής εκκλησιάς βρίσκεται ένας απλός τάφος όπου μέσα του κρύβει τα οστά του Ιωάννη Καποδίστρια. Μιά απλή μαρμάρινη πλάκα αναφέρει. Ενθάδε κείται ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας. Δίπλα του ακριβώς είναι ο τάφος του αδελφού του, Αυγουστίνου Καποδίστρια. .

Η Λευκάδα, το πανέμορφο αυτό νησί του εφτανησιώτικου συμπλέγματος, ξέχωρα από τις αμέτρητες ομορφιές του μας έχει χαρίσει και αρκετούς ανθρώπους φωτισμένους στο πνεύμα, ανθρώπους των γραμμάτων, που μας έχουν δοξάσει παγκόσμια. Ανάμεσα σε όλους αυτούς μιά θέση ξεχωριστή κατέχει ο ’γγελος Σικελιανός. Ο άνθρωπος που ύψωσε στα ουράνια την τέχνη της ποίησης. Ο μεγάλος τεχνίτης του λόγου. Ο δυναμικός και ορμητικός στους στίχους στη γλώσσα αλλά και στις ιδέες. Στις 15 Μαρτίου του 1884 θα δει το φως του κόσμου στη Λευκάδα όπου και θα μεγαλώσει εκεί, μέσα στη λευκαδίτικη φύση και την πνευματικότητα της οικογένειάς του, αφού από το μέρος της μητέρας του, Χαρίκλειας Στεφανίτση, συγγενεύει με τον Βαλαωρίτη.

Τελειώνοντας τα γυμνασιακά του χρόνια σε ηλικία 16 χρόνων θα πάει στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά. Όμως θα στραφεί προς τις τέχνες και θα εντυπωσιάσει τους λογοτεχνικούς κύκλους με την μόρφωσή του και την τέλεια στιχουργική του. Η γνωριμία του με την Eva Palmer, την νεαρή Αμερικανίδα που σπούδαζε ελληνική αρχαιολογία στο Παρίσι θα καταλήξει σε γάμο που θα γίνει το 1907 στην Αμερική ενώ τον επόμενο χρόνο θα εγκατασταθούν στην Αθήνα. Ο γάμος αυτός θα αποτελέσει έναν σταθμό στη ζωή του, αφού θα του προσφέρει την οικονομική άνεση ώστε να αφοσοιωθεί στην ποίηση και στους οραματισμούς του.
Το 1909 κάνει την πρώτη του θριαμβευτική είσοδο στην ελληνική ποίηση με τη συλλογή "Αλαφροϊσκιωτος" ένα πραγματικά ποιητικό φανέρωμα, ένα μεγάλο ποιήμα.συνθετικό
Εμέ, λεχώνα η μάνα μου
Στη μπόρα τη μαρτιάτικη
που'χε τα ουράνια ανοίξει
εσηκώθει και με πήρε στην αγκάλη της
τον πρώτο κεραυνό γιά να μου δείξει.
Το έργο του αυτό προκαλεί το γενικό ενδιαφέρον και αποτελεί το φιλολογικό γεγονός της χρονιάς αλλά και σταθμό στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων.
Θα ήταν γύρω στα 1910 που συνέλαβε την "Δελφική Ιδέα" όμως η συνεχής ενασχόλησή του με την ποίηση τον εμποδίζει να προχωρήσει στην πραγμάτοση της ιδέας αυτής. Η ιδέα αυτή ξεκινάει από την αρχαία ελληνική πνευματική ατμόσφαιρα που απασχόλησε βαθειά τον Σικελιανό και του γέννησε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών. Αυτή ήταν η Δελφική Ιδέα
Η περίοδος 1922 - 1939 που έκλεινε μέσα της όχι μόνο τα μεγάλα εθνικά μας γεγονότα αλλά και τα διθνή, και τις επιπτώσεις τους πανω στους λαούς θα οριμάσουν μέσα του την Δελφική Ιδέα Όλων αυτών των αγώνων σαν πρακτικό αποτέλεσμα θα υπάρξει μόνο ένα πληθος άρθρα, μελέτες και διαλέξεις και οι δύο θριαμβευτικές παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη και των Ικέτιδων του Αισχύλου.
Ο Σικελιανός μελέτησε τους Ορφικούς και Πυθαγόρειους λυρικούς ποιητές αλλά μελέτησε και την Αγία Γραφή. Πληθωρική και έντονη προσωπηκότητα ο Σικελιανός εμπνέεται από δύο ιδανικά. Την αρχαιότητα και τον Χριστιανισμό. Το έργο του διακρίνεται από έναν έντονο λυρισμό και έναν ιδιαίτερα γλωσσικό πλούτο.
Δεινός ρήτορας δημιουργεί ενθουσιασμό με τις ομιλίες του και ξεσηκώνει τα πλήθη. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πνευματική Αντίσταση του λαού. Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά θα απαγγείλει τον επικήδειο που είναι ένα ποιήμα που ο ίδιος έχει γράψει και η απαγγελία του θα ξεσηκώσει τα πλήθη.
"Ηχήστε οι σάλπιγγες...Καμπάνες βροντερές
Δονήστε σύγκορμη τη χώραπέρα ως πέρα.
Βογγήστε τύμπανα πολέμου...οι φοβερές σημαίες
Ξεδιπλωθείτε στον αέρα.
Σ΄αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα"
Γνήσια ελληνική ψυχή ο Σικελιανός φλεγότανε από αγάπη γιά τον τόπο του. Έτσι η ποίησή του κουβαλά στα φτερά της το μεγαλείο του ελληνισμού. Με τα γραφόμενά του ανάστησε την ιστορία, τις ηθικές αξίες, τους ελληνικούς μύθους, τις ιδέες, τα οράματα και τα όνειρα των Ελλήνων. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν ένας ποιητής μπροστά από την εποχή του.
Ο μεγάλος αυτός οραματιστής, ο ποιητής, αλλά και ο άνθρωπος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 19 Ιουνίου του 1951 στην Αθήνα και θα ταφεί στους Δελφούς σύμφωνα με την επιθυμία του.

Απλωμένη μέσα στα νερά του Ιονίου "η σμαραγδένια" Λευκάδα, ένα ακόμη πανέμορφο νησί του Ιονίου πέλαγους δεν υστέρησε από τα άλλα τ' αδέλφια της - νησιά στην πνευματική προσφορά Πολλοί οι λόγιοι που γεννήθηκαν στα χώματα αυτού του νησιού. Ποιητές, πεζογράφοι, μουσικοί, ζωγράφοι, καλλιτέχνες. Καθ' ένας στο χώρο του μεγαλούργησε αφήνοντας παρακαταθήκη το έργο του στις γενιές που περνούν.

Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς του έμμετρου λόγου ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, που άνοιξε τα μάτια του στο φως του κόσμου, στη Λευκάδα, στο ιδιόκτητο νησί του, τη Μαδουρή, την 1^η Σεπτεμβρίου του 1824. Οι ρίζες του ξεκινούν από τις γενιές των Αρματωλών της Δυτικής Ελλάδας στα προεπαναστατικά χρόνια και συγκεκριμένα από τις γενιές της Βαλαώρας του 17^ου αιώνα. Η μητέρας του, Αναστασία Τυπάλδου - Φορέστη, ήταν κόρη γνωστής αριστοκρατικής οικογένειας της Κεφαλονιάς.

Τα πρώτα του παιδικά χρόνια στη αγγλοκρατούμενη Λευκάδα θα τα περάσει άνετα με τα προνόμια που του εξασφάλιζαν οι ναυτιλιακές και εμπορικές επιχειρήσεις του πατέρα του.

Αρχίζει τις σπουδές του στη Λευκάδα και στη συνέχεια στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας όπου θα έχει καθηγητές τον φημισμένο ελληνιστή Ιωάννη Οικονομίδη και τον σοφό Ασώπιο.

Στην Ευρώπη θα ξεκινήσει τις σπουδές του από την Πίζα της Ιταλία γιά να προχωρήσει στην Ελβετία και να καταλήξει στο Παρίσι. Όμως κάποια προβλήματα υγείας θα τον αναγκάσουν να επιστρέψει στην Λευκάδα Θα ξαναγυρίσει όμως στην Πίζα όπου θα πάρει το πτυχίο της Νομικής και το 1848 θα ανακηρυχθεί διδάκτωρ του Πανεπιστημίου.

Ένα χρόνο πριν κι' ενώ ακόμη είναι φοιτητής θα εκδόσει την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Στιχουργήματα"

Ταξειδεύει σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και έχει κάποια γνωριμία με τα διάφορα εθνεγερτικά επαναστατικά κινήματα εκείνης της εποοχής όπου θα πάρει και ενεργό μέρος στα φιλελεύθερα κινήματα της Ιταλίας και της Ουγγαρίας

Σε κάποιο από τα ταξίδια του στη Βενετία θα γνωριστεί με την Ελοϊζα Τυπάλδου κόρη του καθηγητή της ιστορίας Αιμιλίου Τυπάλδου, μιά κοπέλλα με πάρα πολλή πλατειά μορφωση, Θα παντρευτούν και το 1853 θα εγκατασταθούν στην Λευκάδα.

Με την εγκατάστασή του στην Λευκάδα θα εργαστεί με πάθος γιά την απελευθέρωση της Ηπείρου, κάτι που θα του στοιχίσει ένα χρόνο εξορία από την αγγλική κυριαρχία των νησιών.

Μετά την εξορία του και την επιστροφή του στην Λευκάδα θα συνταχθεί με την φιλελεύθερη παράταξη των Ριζοσπαστών και θα αγωνιστεί με σθένος γιά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και το 1857 εκλέγεται βουλευτής Λευκάδας στην Ιόνιο Βουλή

Την ίδια χρονιά θα εκδόσει την δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο

"Τα Μνημόσυνα" Μιά συλλογή δώδεκα ποιημάτων με θέμα τον θάνατο προσφιλών προσώπων συνυφασμένους με την τουρκική καταπίεση που γνώρισε η Ελλάδα. Αυτή η ποιητική συλλογή του Βαλαωρίτη θα αποσπάσει πάρα πολλά εγκώμια και θα τον καθιερώσει σαν ποιητή. Παράλληλα ο Όθωνας θα του απονείμει το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος.

Μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα θα εκλεγεί σαν πρώτος πληρεξούσιος της Λευκάδας στην Β! Εθνοσυνέλευση Αθηνών και στη συνέχεια θα εκλεγεί βουλευτής το 1865 και το 1868 με το κόμμα του Αλ. Κουμουνδούρου.

Στην Εθνοσυνέλευση διακρίθηκε γιά το ήθος και το σθένος με το οποίο υπερασπιζόταν τις ιδέες του. Όμως ο ντόμπρος χαρακτήρας του δεν μπόρεσε να συνθηκολογήσει με τους κανόνες της πολιτικής κι' όταν μιά μέρα, αγανακτισμένος, χτύπησε αμυνόμενος τον βουλευτή Γεωρ. Ιακωβάτο, αλλά και η νοθεία των εκλογών του 1864 θα τον οδηγήσουν στην απόφαση να εγκαταλείψει οριστικά την πολιτική

Θα εγκατασταθεί στο νησάκι του, τη Μαδουρή και τον χώρο αυτόν θα τον εγκαταλείψει μόνο δυό φορές μέχρι τον θάνατό του. Την πρώτη φορά γιά να μεταβεί στην Αθήνα και να ενισχύσει τον αγώνα της Κρητικής Επανάστασης. Και την δεύτερη φορά όταν το 1872 κλήθηκε να εκφωνήσει ένα πατριωτικό ποιήμα του στα αποκαλυπτήρια του αδριάντα του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε! στα προπύλαια του Πανεπιστημίου.Πλήθη λαού από όλα τα μέρη της Ελλάδας είχαν έρθει γιά να ζήσουν τις μεγάλες στιγμές. Κι' ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αρχίζει την ιστορική απαγγελία του.

Πως μας θωρείς ακίνητος,

που τρέχει ο λογισμός σου

Είναι ένας πραγματικός ύμνος στον μαρτυρικό πατριάρχη. Η απαγγελία του αυτή θα τον καθιερώσει στην συνείδηση του λαού σαν εθνικό ποιητή.

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης είναι ένας ποιητής της Επτανησιακής Σχολής και θα μπορούσε να πει κανείς ότι μαζύ με τον Ανδρέα Κάλβο είναι αυτοί τους οποίους δεν επηρέασε ο Σολωμός.

Στην ποίηση του Βαλαωρίτη διακρίνεται ο εθνικός χαρακτήρας κάτι που θα γίνει ένα κύριο στοιχείο στο έργου του. στην "Κυρά - Φροσύνη"ένα έμμετρο συνθετικό με θεατρική δομή που θα εκδοθεί το 1859. Είναι μιά προσπάθεια του ποιητή μέσα από το δράμα της ερωμένης του Αλή-Πασά να καταδείξει όλο το δράμα του καταπιεζόμενου έθνους. Κι' ακόμη στα ποιήματά του διακρίνει κανείς την επιρροή του Δημοτικού τραγουδιού.

Στα ποιήματά του "Αθανάσιος Διάκος" και "Αστραπόγιαννος" που γράφονται την περίοδο 1865-66 ο ποιητής επικεντρώνεται στην ηρωική έκφραση του εθνικού ιδεαλισμού. Όμως το μεγαλύτερο έργο του Βαλαωρίτη είναι "ο Φωτεινός" που όμως ο θάνατός του δεν θα τον αφήσει να το ολοκληρώσει. Επεξεργάστηκε μόνο τα τρία πρώτα άσματα αλλά δεν πρόλαβε να δώσει την τελική μορφή.

Αξιόλογα ποιήματά του είναι "Ο Κατσαντώνης," " Ο Ευθύμιος Βλαχάβας" αλλά και το ανεπανάληπτο "Ο βράχος και το κύμα"

Στην ποίηση του Βαλαωρίτη θα μπορούσε να πει κανείς ότι συγκρούονται οι επιταγές του ρομαντισμού με την εντονότατη πολιτική ανησυχία και ένα μαχητικό εθνικό ιδεώδες. Είναι φανερό ότι ο Βαλαωρίτης έβαλε την ποίηση στην φιλοπατρία και την φιλοπατρία στην ποίηση

Στα 1879 ο θάνατος θα κλείσει τα μάτια του ποιητή. Ήταν τότε μόλις 55 χρόνων

Πηγές.

Ρωμηός - Λογοτεχνία

Eφημερίδα Δημοτικού Σχολείου Βριλησσίων

Εφημ. Ακρόπολις Βιογραφίες

Περιοδ. Αλεξάνδρια – Λογοτέχνες.

Έθνος μου είναι η τάξη εκείνη των ανθρώπων οι οποίοι αισθάνουνται σαν εμέ, φρονούν σαν εμέ και διάγουνε σαν εμέ. Και πατρίδα μου είναι ο τόπος εκείνος όπου οι τοιούτοι άνθρωποι εχτιμούνται.

Από του "Στοχασμούς" του Ανδρέα Λασκαράτου. Του Ανδρέα Λασκαράτου που, πνεύμα ανήσυχο, ακόμη και γιά την δημιουργία του κόσμου είχε την δική του θεωρία. Την θεωρία που έχει χαράξει στο ανεπανάληπτο ποιήμα του

Γιατί τα τάλλαρα τα λένε τάλλαρα. Κι΄αρχίζει:

Όντις έπλασε ο Θιός την οικουμένη Το Ληξούρι και τόσους άλλους τόπους

Μεγάλη η αγάπη του γιά το Ληξούρι, έτσι ώστε να θέλει αυτό να είναι η πρώτη του Θεού προτίμηδη γιά τη δημιοργία του κόσμου. Κι΄όμως το Ληξούρι τον πλήγωσε.

Αναμφισβήτητα ο Ανδρέας Λασκαράτος υπήρξε ίσως ο μόνος άνθρωπος στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων, που στήθηκε απέναντι από την κοινωνία της εποχής του προβάλλοντας την αντίστασή του σε όλα όσα κατά την γνώμη του ήσαν αντίθετα στην κάθε έννοια λογικής, τιμιότητας και ηθικής. "O Ανδρέας Λασκαράτος, είναι πολύ περισσότερον πολεμιστής ή όσον είναι ποιητής." έγραψε κάποτε γι΄αυτόν ο Κωστής Παλαμάς. Και δεν είχε άδικο, αφού η ζωή του δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά ένας αγώνας, ένας πόλεμος.

Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, το 1811, από οικογένεια ευγενών και πλουσίων. Από μιά μελέτη του Σπύρου Δε Βιάζη αναφορικά με την ζωή και το έργο του μεγάλου Ληξουριώτη ποιητή, έχουν φτάσει μέχρις εμάς κάποιες αναφορές σχετικά με τα παιδικά χρόνια του Ανδρέα Λασκαράτου. Ο μικρός Ανδρέας, γράφει ο Σπύρος.Δε Βιάζη, ήτο τύπος άτακτου παιδίου, το διαβολάκι της οικίας και της συνοικίας. Πάντοτε εθορύβει, εσατύριζεν, έσκωπτεν.

Στα πρώτα του μαθητικά χρόνια φοίτησε στο σχολείο του Αργοστολείου αλλά και στο Κάστρου στη σχολή του Νεόφυτου Βάμβα.

Με την έναρξη της λειτουργίας του σχολείου στο Κάστρο, ο Νεόφυτος Βάμβας παρουσίασε στον ευεργέτη των ελληνικών γραμμάτων Φρειδερίκο Γκίλφορντ τον μικρό Ανδρέα Λασκαράτο σαν ταραξία, άτακτον και φειλόνικον. Όμως ο Γκίλφορντ καταφέρνει να διακρίνει τα φυσικά χαρίσματα του νεαρού Λασκαράτου.

-Αυτά τα παιδιά μου αρέσουν, θα πει στον Νεόφυτο Βάμβα και το μέλλον θα τον δικαιολογήσει

Τελικά ο Λασκαράτος θα φύγει τρέχοντας από το σχολείο του Κάστρου και αυτό θα το πληρώσει μ΄έναν τραυματισμό

Ουδέν οφελήθει από τον Βάμβα, γράφει ο Δε Βιάζη, διότι ο μεν μαθητής έτρεφε αντιπάθειαν εις τον διδάσκαλον, ο δε διδάσκαλος δεν ηγάπα τον δυσυπότακτον μαθητήν, ουδέ εννόησε το πνεύμα του. .

Ο Ανδρέας Λασκαράτος.από παιδικά του χρόνια συνειδητοποιεί ότι το ράσο του προξενεί κάποια έχθρα.

Στην ηλικία των δεκαέξη χρόνων καταλαβαίνει ότι θα πρέπει να μάθει γράμματα.

Ο θείος του, Δημήτρης Δελλαδέτσιμας, γνωστός στην ιστορία των Εφτανήσων γιά τις πολιτικές του δραστηριότητες, τον φέρνει στην Κέρκυρα όπου τα πρώτα του μαθήματα θα τα πάρει από τον σοφό Ιταλό Βικέντιο Νανούτσι και τον Αντρέα Κάλβο ενώ παράλληλα θα τον διορίσει υπάλληλο της Γερουσίας των Ιονίων Νήσων μήπως και τον καταφέρει να διδαχτεί πειθαρχεία.

Στη συνέχεια φοιτά στη Νομική Σχολή της Ιόνιας Ακαδημίας και μετά από ένα χρόνο μεταγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, Εκεί μετά της σπουδές του θα ανακηρυχθεί διδάκτωρ της Νομικής.

Επιστρέφοντας στο Ληξούρι εργάζεται σαν δικηγόρος και μετά διορίζεται δικαστικός πάρεδρος. Όμως ο Λασκαράτος ήταν πάντοτε Λασκαράτος.

Το 1843 παραιτείται από την θέση αυτή και αφοσοιώνεται στην συγγραφή, ενώ αρνείται οποιαδήποτε θέση του προσφέρεται, γιά να είναι λεύτερος στις σκέψεις του και στις πράξεις του, όπως ο ίδιος έλεγε. Ήθελε πάντοτε να βρίσκει την άκρη και γιά αυτό ήταν πάντοτε σε πόλεμο με τους πάντες.

Το 1845 κάνει ένα ταξίδι σε όλη την Ελλάδα γιά να σπουδάσει τη γλώσσα. Όμως γυρίζει απαγοητευμένος, διότι -όπως έλεγε- παντού συναντούσε τους Λογιοτάτους. ’σπονδος εχθρός των Λογιοτάτων, τους οποίους ονόμαζε "στρεβλώματα της γλάσσας," ο Λασκαράτος υπήρξε ένας ένθερμος υποστιριχτής της δημοτικής.

Το 1856 δημοσιεύει το σύγγραμμά του "Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς," Στο έργο του αυτό, που καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της εποχής του, αλλά και τις παρανομίες του Κλήρου, παρουσιάζει τους ρασοφόρους σαν επιθετικές σφήκες.... "στη φωλιά των οποίων ετοποθέτησα έναν αναμένο δαυλό κι΄οι σφήκες βγήκανε όξω και μου επιτεθήκανε." Το έργο του αυτό επισύρει τον αφορισμό του από την εκκλησία της Κεφαλονιάς, κάτι που ενέκρινε και η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδας.

Στον πρόλογο του έργου του "Ιδού ο ’νθρωπος -Χαρακτήρες" Αξίζει να τα δούμε όπως ο ίδιος τα γράφει.

Εχρειάστκα να φύγω. Αλλά στην εξορία μου ετοίμασα και δεύτερον δαυλόν, την Απόκρισή μου στον Αφορεσμό τους, τον οποίον εφύλαξα γι΄άλλην ώραν.

Ένας κάποιος παπά-Ζερβός, αρχιμανδρίτης του διαβόλου, ηθέλησε τότε να με δοκιμάσει κι΄εκείνος. Αλλά δεν με βρήκε πολύ τρυφερόν, ως φαίνεται, επειδή με άφησ΄ευθύς. Σωπασμένοι τότε οι καταδρομείς μου, έμενα ήσυχος και ανενόχλητος.

Πνέυμα ανήσυχο, όμως και φιλόνεικος, όπως ο ίδιος παραδέχεται, δεν έννοιωθε άνετα με την ησυχία που του άφηναν.

Μα τότε ενθυμήθηκα τον άλλον προετοιμασμένον δαυλόν, "Την Απόκρισή μου στον Αφορισμό"όπου και τότε πάλιν η δημοσίεψή της τους εξεκάμπισε.

Η δημοσίευση της Απόκρισης στα 1867 ξεσηκώνει γιά μιά ακόμη φορά τον Κλήρο της Καφαλονιάς όπου αποφασίζεται η προσφυγή στα δικαστήρια, καθ΄ότι η Σύνοδος δηλώνει ότι το επίμαχο κείμενο εκφράζει αρχές, δοξασίες, φρονίματα τα οποία αντιβαίνουν εις την Ορθοδοξία. Κανένας δικηγόρος δεν δέχεται να υπερασπιστεί τον Λασκαράτο και εξ΄επαγγέλματος διορίζεται ο Νικόλαος Βαλσαμάκης. Στην δίκη αυτή ο Λασκαράτος αθωώνεται. Όμως γιά μιά ακόμη φορά ο Ληξουριώτης ποιητής θα επιτεθεί με το νέο του έργο "Η Δίκη μου" και γράφει χαρακτηριστηκά στον πρόλογο του βιβλίου του.

"....Κείνος ο τελευταίος δαυλός τους έπεισε ότι ήτον φρονιμώτερο και συμφερώτερο διά αυτούς να ησυχάζουνε και να σιωπούνε."

Δυστυχώς όμως δύο από τους προύχοντες της Κεφαλονιάς δεν θέλησαν να συμμορφωθούν.

Ενόμισαν ότι δεν ήθελε μπορέσω να ανθέξω σε βάναυσες προσβολές εις τους δρόμους και ότι ακολούθως αυτοί ήθελε μπορέσουνε να θριαμβεύσουνε απάνω μου. Διά τέσσαρους εξακολουθηνούς χρόνους μου εκάμανε τες χοντροειδέστερες προσβολές εις τους δρόμους, εμέ, της κυρίας μου, και των θυγατρών μου, κάθε μέρα, και όσες φορές την ημέρα μας απαντούσαν.

Όλα αυτά, όπως ο ίδιος γράφει, όχι μόνον δεν τον πτόησαν αλλά του έδωσαν την αιτία να συνεχίσει να δημοσιεύει στην εφημερίδα του, τον Λύχνο, τις κακοήθειές τους. Κάποια στιγμή, ίσως γιά να προφυλάξει την οικογένειά του, αποφασίζει να φύγει από την Κεφαλονιά. Καταφεύγει στην Ζάκυνθο αλλά και ο εκεί Μητροπολίτης είχε εκδόδει κατ΄αυτού αφορισμό. Αναγκάζεται να καταφύγει στην Αγγλία όπου υποστηριζόμενους από κάποιους που εκτιμούσαν τις ιδέες του και τον χαρακτήρα του εργάζεται σαν δάσκαλος της ελληνικής και ιταλικής γλώσσας αλλά και σαν δικηγόρος στο ελληνικό Προξενείο. Όμως τα χρήματα που εξοικονομούσε ήσαν πολύ λιγώτερα από τα έξοδα της οικογένειας και έτσι αναγκάζεται να επιστρέψει στην Ζάκυνθο όπου τον περίμεναν νέοι διωγμοί.

Τα βάσανα του μεγάλου ποιητή αλλά και της οικογένειάς του θα τελειώσουν το 1899 με τον ερχομό στην Κεφαλονιά ενός εξέχοντος κληρικού. Του Μητροπολίτη Γεράσιμου Δόριζα. Εμπνευσμένος ιεράρχης ο Δόριζας, νομικός, με μιά ευρύτερη μόρφωση, θα καταπιαστεί με την υπόθεση του ποιητή και στις 22 Ιανοαρίου του 1899 υποβάλει έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο αλλά και με την προσωπική του συνηγορεία, πετυχένει την άρση του αφορισμού πείθωντας όλους ότι ο Λασκαράτος όχι μόνο δεν υπήρξε άθεος αλλά σε όλον τον βίον του ήταν Χριστιανός και Χριστιανός βαίνει προς το τέλος του άγων το ενενηκοστόν έτος.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος έχει αφήσει ένα πλουσιώτατο συγγραφικό έργο, που γιά να καταπιαστεί κανεί με αυτό χρειάζονται τόμοι. Κι΄εδω ο χώρος μικρός και λίγος γιά κάτι τόσο μεγάλο. Εκτός από Τα Μυστήρια της Κεφαλονιάς άξια ιδιαίτερης προσοχής είναι τα έργα του Γιατί τα τάλαρα τα λένε τάλαρα, Το Ληξούρι στα 1836, Ο πνίχτης,

Ο Λάζαρος, Η γέννησή μου, Η Βάρκα Κανονιέρα, Ο καυγάς μεταξύ Αγαμέμνωνος και Αχιλλέως έχει χαρακτηριστεί σαν η καλύτερη παρωδία από όσες έχουν γραφτεί. Όσο γιά την Απόκριση στον Αφορισμό μου, ο Σπύρος Δε Βιάζη γράφει.

Το έργον τούτο είναι εκ των ευφυεστέρων της ημετέρας γραμματολογίας, άμα δε άξιον μελέτης. Ο Ανδρέας Λασκαράτος πέθανε στο Αργοστόλι την 23η Ιουλίου του 1901.Όμως πέρασε στην αιωνιότητα και την ιστορία. Αυτοί που τον κυνήγησαν παρέμειναν άγνωστοι. Κι΄ευτυχώς γι΄αυτούς.

Ξένος της εποχής του Αλλοίμονο σ΄εκειόν που διά του πνεύματος
Ξεπεράσει οπωσούν την εποχή του
Δεν θάχει ειμή την άχαρην ελπίδα
Νάλθη άλλη γενεά με νοημοσύνη
Ναν του κάμει μιά μέρα δικαιοσύνη.

Ένα πάρα πολύ όμορφο νησί του συμπλέγματος των Εφτανήσων αναμφισβήτητα είναι η Ζάκυνθος. Τόπος ευλογημένος από το Θεό, συνδιάζει την πλούσια πολιτισμική κληρονομιά με την παραμυθένια φυσική ομορφιά. Τόπος των γραμμάτων και των τεχνών το νησί, δέχτηκε επιρροές από όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, τις οποίες επιρροές αφομοίωσε σ΄ένα δικό της ιδιαίτερα πολιτιστικό κράμα.

Βαθειά επηρεασμένη από την ενετική κυριαρχία απέκτησε ένα ύφος ιδιαίτερο και μοναδικό. Στη Ζάκυνθο η αγάπη γιά τα γράμματα γέννησε ένα πλήθος διανοουμένων και ανάμεσά τους τον εθνικό ποιητή, τον πατριώτη, τον επαναστάτη, Ανδρέα Κάλβο.

Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές, σύγχρονος του Σολωμού, ο Κάλβος, γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1792 Μητέρα του ήταν η Αδριανή Ρουκάνη από ευγενή οικογένεια. Πατέρας του ο Κερκυραίος μικροαστός και τυχοδιώκτης Ιωάννης ή Τζανέτος Κάλβος. Τα πρώτα του παιδικά χρόνια θα τα περάσει στη Ζάκυνθο ενώ σε ηλικία εννέα ετών ο πατέρας του θα εγκαταλείψει τη σύζυγό του και πέρνωντας τα δυό του παιδιά, τον Αντρέα και Νικόλα φεύγει στο Λιβόρνο της Ιταλίας.

Εκεί ο Αντρέας θα αναπτύξει τη φιλομάθειά του και θα έχει πάρα πολύ καλές σπουδές στην αρχαιοελληνική και Λατινική λογοτεχνία. Στο Λιβόρνο θα γράψει και το πρώτο του έργο, "Ύμνος στον Ναπολέοντα" κείμενο προτρεπτικό, αντιπολεμικό το οποίο όμως αργότερα θα το καταστρέψει και θα το αποκηρύξει. Θα ταξιδέψει στην Πίζα και στην Φλωρεντία, κέντρο τότε της πνευματικής ζωής και δημιουργίας στην Ευρώπη. Τα δυό παιδιά μεγαλώνουν χωρίς οικογενειακή θαλπωρή. Η μητέρα έχει χάσει τα ίχνη των παιδιών της και ο πατέρας εγκαταλείπει τα παιδιά ταξειδεύοντας γιά τις δουλιές του.

Το 1812 δυό σημαντικά γεγονότα θα σημαδέψουν τη ζωή του. Ο θάνατος του πατέρα του με αποτέλεσμα την οικονομική του κάμψη και η γνωριμία του με τον Ούγκω Φώσκολο, τον πιό τιμημένο Ιταλό ποιητή και λόγιο της εποχής του αλλά και επαναστάτη..

Ο Φώσκολο στάθηκε γιά τον Κάλβο καλός φίλος, δάσκαλος, μέντωρας και ξεναγός στο ισχυρό εκείνη την εποχή ρεύμα του νεοκλασικισμού αλλά και στις επαναστατικές ιδέες της εποχής. Κάτω από τις οδηγίες του Φώσκολου το 1813 θα γράψει στα Ιταλικά τις τρεις τραγωδίες του Θηραμένης, Δαναϊδες και Ιππίας. Την ίδια χρονιά ο Φώσκολος θα αυτοεξοριστεί στην Ζυρίχη γιά να αποφύγει το αυστριακό καθεστώς και ο Κάλβος θα τον ξανασυναντήσει το 1816 όπου και από αυτόν θα μάθει γιά το θάνατο της μητέρας του γεγονός που τον συγκλονίζει όπως φαίνεται από την ωδή του Εις θάνατον

Το 1816 πάντα με συντροφιά τον Φώσκολο θα καταφύγουν στην Αγγλία όπου μετά ένα χρόνο η φιλία τους θα διακοπεί καθώς και οι δύο είναι τρομερά οξύθυμοι τύποι Ο γάμος του με την Τερέζα Τόμας θα διαρκέσει μόνο ένα χρόνο αφού η Τερέζα πεθαίνει μαζύ και η κόρη της. Στην συνέχεια επιστρέφει στην Φλωρεντία όπου εμπλέκεται στο κίνημα των Καρμπονάρων. Εκεί συλλαμβάνεται και απελαύνεται. Καταφεύγει στη Γενεύη.

Στην πόλη αυτή το 1824 θα εκδόσει τις πρώτες του 10 Ωδές με τον γενικό τίτλο "Η Λύρα" Η έκδοση αυτή θα συμπληρωθεί μετά από δύο χρόνια με ακόμη 10 Ωδές και με την οικονομική ενίσχυση των φιλελλήνων του Παρισιού, και πλέον θα έχει τον τίτλο "Λυρικά"

Το 1826 ο Ζακύνθιος ποιητής θα επιστρέφει στην Ελλάδα με τον σκοπό πλέον να παραμείνει εκεί . Φτάνει στο Ναύπλιο αποφασισμένος να συμμετάσχει στην προσπάθεια γιά μιά Ελλάδα ελεύθερη και με την πολιτική της αναστήλωση, αλλά απαγοητεύεται από την επικρατούσα διχόνοια και από την αδιαφορία γιά κείνον και το έργο του. Τελικά θα καταλήξει στην Κέρκυρα όπου γιά δύο χρόνια θα διδάξει το μάθημα της συγκριτικής λογοτεχνίας στην Ιόνιο Ακαδημία. Τελικά ούτε εκεί θα καταφέρει να μείνει. Φεύγει πάλι γυρίζοντας την Ευρώπη γιά να καταλήξει στο Λονδίνο όπου εκεί θα το βρει ο θάνατος στις 3 Νοεμβρίου του 1869

Τα έργα του Κάλβου δέχτηκαν αρκετή κριτική από τις δυό επικρατούσες παρατάξεις των διανοουμένων της ελληνικής πραγματικότητας. Η ποίηση του είναι αποτέλεσμα της νεοκλασσιστικής του παιδείας και της ρομαντικής του ψυχοσύνθεσης. Στην ποίησή του συμπλέουν το ειδυλλιακό, το παγανιστικό και το χριστιανικό στοιχείο με τα αρχαιοελληνικά πρότυπα. Όσον αφορά τη γλώσσα ο Κάλβος επιχειρεί να συνδυάσει δυό αντίθετες δυνάμεις. Τον μυθολογισμό και τα σύγχρονα γεγονότα της εποχής του.

Η ποίηση του Κάλβου γιά κάποιες δεκαετίες δεν θα τύχει της αναγνώρισης από τους Έλληνες διανοούμενους. Ούτε λίγο ούτε πολύ την θεωρούσαν ξένη κι΄αρνιόντουσαν να την εντάξουν στο χώρο της ελληνικής ποίησης. Μιά πρώτη προσπάθεια γιά την ένταξή της θα γίνει από τον Δημήτρη Βικέλα γύρω στα 1880. Όμως μόνο μετά το 1889 θα γίνει μιά στοιχειώδης αναγνώριση όταν ο Κωστής Παλαμάς σε μιά διάλεξή του στον "Παρνασσό" θα προβάλλει τον Ανδρέα Κάλβο και το έργο του

Πηγές " Ο Κάλβος και η εποχή του" Mario Vitti " H ποιητική του Ανδρέα Κάλβου " Γιάννης Δάλλας " Ο κλασικισμός στην ποίηση τοιυ Κάλβου " Γιάννης Δάλλας

Hταν περίπου 9 η ώρα πρωί της 20ης Μαΐου 1941. Πάνω από την Κρήτη έλαμπε ένας καταγάλανος ουρανός. Ο ήλιος με τις χρυσοκίτρινες αχτίδες του είχε αρχίσει να απλώνει την ανοιξιάτικη ζεστασιά του πάνω στο νησί.

Ο στρατηγός Μπέρναρντ Φράϋμπεργκ, διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων, που είχαν συγκεντρωθεί στην Κρήτη μετά την κατάρρευση του μετώπου στη Ελλάδα, έπαιρνε το πρωινό του στον εξώστη του εξοχικού σπιτιού, που χρησιμοποιούσε γιά κατάλυμά του, λίγο έξω από τα Χανιά.

Από μακριά ένας υπόκωφος θόρυβος ακουγόταν, που ολοένα δυνάμωνε και πιό πολύ. Κάποια στιγμή ο στρατηγός Φράυμπεργκ σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε ψηλά. Ο καταγάλανος Μαγιάτικος ουρανός της Κρήτης είχε γεμίσει από γερμανικά μεταγωγικά αεροπλάνα και ανεμοπλάνα, τα οποία είχαν ήδη είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν βιαστικά προς την γη. Ο στρατηγός κοίταξε το ρολόι που φορούσε στο χέρι του και γυρίζοντας προς τον Κρις Γουντχάουζ, που έπαιρνε το πρωινό μαζί του, του είπε.

-Ήρθαν στην ώρα τους. Και συνέχισε ατάραχος το πρωινό του.

Ο Κρις Γουντχάουζ λίγο πριν είχε μεταφέρει κάποιο σημαντικό μήνυμα του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και ο Φράϋμπεργκ τον κράτησε να πάρουν μαζί το πρωινό τους. Όπως αναφέρει σε ένα προλογικό του σημείωμα στο βιβλίο "Η μάχη της Κρήτης", μέρες πριν ο στρατηγός Φράυμπεργκ γνώριζε την ακριβή μέρα και ώρα που οι Γερμανοί θα επιχειρούσαν την επίθεση στην Κρήτη. Ο Βρετανός διοικητής είχε στην διάθεσή του, από το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, μια ανεκτίμητη πηγή πληροφοριών σχετικά με τις γερμανικές κινήσεις. Την ULTRA. Ήταν η συνθηματική ονομασία των μυστικών πληροφοριών που οι σύμμαχοι, υπέκλεπταν και αποκρυπτογραφούσαν από τις γερμανικές ασύρματες επικοινωνίες. Από τους πρώτους παραλήπτες αυτών των πληροφοριών ήταν και ο στρατηγός Φράϋμπεργκ.

Κατεβαίνοντας στην Κρήτη από την Ελλάδα ο Φράϋμπεργκ διαπίστωσε ότι το αεροδρόμιο του Μάλεμε, κύριος στόχος των Γερμανών, αλλά και το στρατηγικό κλειδί για την εξέλιξη της μάχης που θα επακολουθούσε, δεν είχε την κατάλληλη προστασία. Όμως από τον αρχιστράτηγο των δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, Άρτσιμπαλ Γουέϊβελλ, είχε την εντολή να μην μεταβάλει τις στρατιωτικές του θέσεις από τον φόβο μήπως οι Γερμανοί αντιληφθούν ότι οι σύμμαχοι ήσαν γνώστες των προθέσεών τους, οπότε η μακροπρόθεσμη αξία της ULTRA θα είχε απολεσθεί. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά τραγικά λάθη που έγιναν στην Κρήτη από τους συμμάχους. Έτσι η τύχη της Μάχης της Κρήτης είχε περάσει στα χέρια των Γερμανών χωρίς και οι ίδιοι να το γνωρίζουν.
Μέσα στο ιδιωτικό τραίνο του Χίτλερ, που ήταν σταθμευμένο στο Σέμμερινγκ Πας της Αυστρίας αποφασίστηκε η επίθεση κατά της Κρήτης. Ο στρατηγός Κούρτ Στουντέντ, ο δημιουργός και γνώστης της στρατηγικής των αλεξιπτωτιστών, ήταν ο υποκινητής στο Συμβούλιο αυτό, που έγινε μέσα στο τραίνο στις 21 Απριλίου του 1941.

Ο Στουντέντ είχε να αντιπαλέψει με τις απόψεις των στρατηγών Γιολντ και Κάϊτελ, που συμμετείχαν στο Συμβούλιο, και οι οποίοι ορθά υποστήριζαν πως "...θα ήταν καλύτερα να εξαλείψουν και να κάμουν ακίνδυνη την Μάλτα, αυτό το θανατηφόρο αγκάθι στην καρδιά των γερμανικών και ιταλικών εφοδιαστικών γραμμών."

Τελικά οι απόψεις του Στουντέντ επεκράτησαν αφού κατάφερε να πείσει τον Χίτλερ ότι με την κατάληψη της Κρήτης θα μπορούν να απειλούν τις Ρουμανικές πετρελαιοπηγές του Πλοέστι, ένα στόχο μεγάλης στρατιωτικής σημασίας, θα εξασφαλίσουν την ανατολική Μεσόγειο από τον αγγλικό στόλο, θα αποτελέσουν μιαν απειλή για τις βρετανικές βάσεις της Αιγύπτου και θα εξασφαλίσουν μια γερμανική βάση από την οποία θα μπορούν να απειλούν την Παλαιστίνη και την Κύπρο.

Πέρα από όλα αυτά όμως εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι ο Στουντέντ ήθελε πάρα πολύ στην Κρήτη, να δοκιμάσει και να αποδείξει στον Χίτλερ ότι οι αλεξιπτωτιστές του θα μπορούσαν πλέον να παίξουν κάποιον αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου.

Όμως για τον υπερόπτη αυτόν στρατηγό, η δόξα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών θα άρχιζε και θα τελείωνε στην Κρήτη. Εκεί έμελλε να είναι η αρχή και το τέλος τους Από τότε το Σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών αχρηστεύτηκε και δεν έλαβαν μέρος πλέον σε καμιά από τις μάχες του πολέμου.

Αρχικά ο Χίτλερ δεν ήθελε να συνεχίσει τις επιχειρήσεις του στα νησιά της Ελλάδας. Εξ άλλου θεωρούσε αδύνατη την κατάκτηση της Κρήτης από αέρος.

-Αυτή η επιχείρηση θα αποτύχει και θα κοστίσει πολλές ζωές, είχε πει.

Όμως ο Στουντέντ κατάφερε να τον πείσει. Και ο Χίτλερ έδωσε το πράσινο φως γιά την επιχείρηση ΕΡΜΗΣ όπως ονομάστηκε η επέμβαση στην Κρήτη, αλλά έθεσε τους όρους του: Η επιχείρηση να αρχίσει το συντομότερο και να τελειώσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Αμέσως να ανασυνταχθούν οι μονάδες και τα μεταγωγικά αεροπλάνα να είναι διαθέσιμα για το σχέδιο ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΣΑ, την επίθεση στη Ρωσία.

Απ' όλα αυτά το μόνο που επέτυχε ο Στουντέντ ήταν η σύντομη αρχή της επιχείρησης. Τα υπόλοιπα τα διαχειρίστηκαν οι Κρητικοί και οι βρετανικές δυνάμεις που είχαν αναλάβει την άμυνα του νησιού. Κερδισμένη η Ρωσία, που η Μάχη της Κρήτης καθυστέρηση την γερμανική εισβολή με αποτέλεσμα εκτός από τις ρωσικές στρατιές, οι Γερμανοί να έχουν να αντιμετωπίσουν και τον μεγαλύτερο εχθρό τους, τον ρωσικό χειμώνα.

Οι έντεκα ημέρες που κράτησε η Μάχη της Κρήτης, μπορεί να πει κανείς υπεύθυνα, ότι είναι οι έντεκα ημέρες που άλλαξαν την εξέλιξη του πολέμου. Τόσο οι Βρετανικές δυνάμεις του νησιού αλλά πολύ περισσότερο οι κάτοικοί του έγραψαν τις πλέον ένδοξες σελίδες στην ιστορία του Β! παγκοσμίου πολέμου. Και θα μπορούσαν να γράψουν ακόμη περισσότερες αν είχαν καταφέρει να αποφύγουν κάποια καθοριστικά, για την μάχη, λάθη. Με κυριότερο την έλλειψη προστασίας στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, εκεί όπου ήταν ο κύριος στόχος της γερμανικής επίθεσης αλλά και η θέση κλειδί της όλης μάχης.

Το αδύνατο αυτό σημείο στο νευραλγικό αεροδρόμιο στην Κρήτη εκείνη την εποχή, ήταν κάτι που ο Φράυμπεργκ το είχε διαπιστώσει από την πρώτη μέρα που έφτασε στο νησί. Όμως η διαταγή από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής ήταν ρητή. Να μην μεταβάλει τις στρατιωτικές του θέσεις. Έτσι όταν το πρώτο κλιμάκιο των Γερμανών κατάφερε να οχυρωθεί σε κάποιο από τα υψώματα του αεροδρομίου, ουσιαστικά η τύχη της Κρήτης είχε κριθεί. Είχε κριθεί μέσα στις πρώτες 48 ώρες.

Πόσο όμως γνώριζαν εκεί κάτω, στη Μέση Ανατολή, ποιές ακριβώς ήσαν οι στρατιωτικές θέσεις στο Μάλεμε? Αλλά και αν άλλαζε τις στρατιωτικές του θέσεις και ενίσχυε την άμυνα του αεροδρομίου, ο Φράϋμπεργκ, πόσο θα μπορούσε να κρατήσει τους Γερμανούς?

Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως αν οι Γερμανοί δεν καταλάμβαναν το Μάλεμε η επιχείρηση στην Κρήτη θα αποτύγχανε. Αυτό μάλλον δεν μπορεί να είναι σωστό. Οι Γερμανοί θα καταλάμβαναν όλο το υπόλοιπο νησί. Και όσο κι αν άντεχε ο Φράϋμπεργκ το μόνο που θα μπορούσε να καταφέρει θα ήταν να αιχμαλωτιστεί αυτός και οι βρετανικές δυνάμεις, αφού ο δρόμος της αποχώρησής του θα είχε κλείσει. Τίποτε όμως από αυτά δεν έγινε και η πρωτοβουλία πλέον είχε περάσει στα χέρια των Γερμανών, οι οποίοι κατάφεραν μέσα στα δύο πρώτα εικοσιτετράωρα να χαράξουν την τύχη της μάχης όπως αυτοί ήθελαν.

Μετά από αυτό δεν απέμενε τίποτα άλλο από την προετοιμασία της μεγάλης πορείας μέσω των Λευκών Ορέων, προς τα Σφακιά, το νοτιότερο άκρο της Κρήτης για την επιστροφή στην Αίγυπτο.

Η αυτοθυσία του λαού της Κρήτης και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τον εισβολέα έχει περάσει στην ιστορία του κόσμου σαν κάτι το ανεπανάληπτο. Έγραψαν σελίδες δόξας που ποτέ κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν θα μπορέσει να γράψει.