πηγή

Ένα Κρασί Γουμένισσας

Να μη φοβάσαι το βοριά
Πως θα ’ρθει να σε πάρει
Με μουσική απ’ τα χάλκινα
Αμέσως θα καλμάρει

Στον άνεμο της εποχής
Μη λες πως είμαι λάθος
’δειος ο δρόμος της ζωής
Χωρίς κανένα πάθος

Το λίγο είναι πολύ
Αν μάθεις να αγαπάς
Κι ο άνεμος είναι φιλί
Αν ξέρεις να γελάς

Σε μια στροφή μες το βουνό
Το παρελθόν θα αφήσω
Με ’να κρασί Γουμένισσας
Ψυχή πάλι θα ασκήσω

Blog

Ένα mail αργά
Κάπου στο πουθενά
Θα διαβάζεις κρυφά
Πριν μου γράψεις ξανά
Μια ακόμη συγνώμη

Κι αφού νύχτωσε πια
Θα σε πάρω αγκαλιά
Σε ’να στίχο δειλά
Εμείς μόνοι

Μες το blog μου καλά
Να διαβάζεις τα λόγια
Σε ένα στίχο μπορώ
Να σε έχω αιώνια

Που να σε βρω καρδιά
Να σου δώσω φιλιά
Σε ’να mail ξανά
Δάκρυα μόνο παλιά

Ο Μικρός μου Ήλιος

Χούφτες από χώμα
Από τη γενέθλια γη
Έχω στο μπαλκόνι
Να μυρίζει ανατολή

Πίσω αν γυρίσω
Η κατάρα θα ’χει βγει
Και ο μικρός μου ήλιος
Μια για πάντα θα χαθεί

Τη βροχή φοβάμαι
Του αέρα τη βοή
Γιατί το φιλί σου
Μες στη νύχτα θα χαθεί

Τη φωτιά φοβάμαι
Την αγάπη όταν βρω
Γιατί αν την χάσω
Μες στο άδειο θα καώ

Στο γυμνό κορμί σου
Μια καινούρια διαδρομή
Πέταξα μαζί σου
Ταξιδεύω ανατολή

Σε Ένα ’λμπουμ Παλιό

Σε ένα άλμπουμ παλιό η φωνή μου
Μίλησε
Ένα δάκρυ καυτό
Απ’ τα μάτια μου κύλισε

Δεν μπορώ να κρυφτώ
Μες στο πλήθος φοβάμαι
Όλα με κυνηγούν
Και για σένα ρωτάνε

Ψάχνω το παρελθόν
Στο κενό σε φιλάω
Αλλά είσαι απών
Κι εγώ που να πάω...

Πως έχω βάλει ξέρω υπογραφή
Νατάσα να σε χάσω
Βρίζω για εκείνη τη στιγμή
Σε ψάχνω μες τη μουσική Νατάσα
Για να σε ξαναφτάσω

Σαν δροσερή ανάσα
Κυλάς στο σώμα μου
Αγάπη μου Νατάσα

Είναι κάποιες φορές
Που σε ακούω να λες
Πως εδώ νοιώθεις κρύο
Τότε ήμουν χαζός
Και το πήρα για αστείο

Τώρα είσαι μακριά
Καλά κρυμμένη
Το άρωμά σου εδώ
Μα εσύ βρε Νατάσα μια ξένη

Μέρες με Βήματα

Τα όνειρά μου έκρυψες μα λάθος
Δεν ζήτησα η Κίρκη μου να γίνεις
Που να ’ξερα ο άσχετος πως πάθος
Τον ναυαγό είναι να βρίσκεις να τον πνίγεις

Τη μνήμη μου θα έσβηνες πριν κάποιος
Μου πει πως τη στιγμή αυτή τελειώνεις
Έρχεται ξάφνου αέρας σάπιος
Γίνεται ο δρόμος κόκκινος και λιώνεις

Μια μουσική είναι η αγάπη που όταν κλείνει
Γίνεται ο ήλιος σου φακός κι ύστερα σβήνει
Μια αναπνοή που το φιλί όταν σε αφήνει
Σιγά-σιγά στα στήθη σου τελειώνει

Τα όνειρά που έκρυψες στο χώμα
Κάθε πρωί τα μάζευα απ’ τη σκόνη
Φεύγω με αυτά στα μάτια τώρα
Η διαδρομή μου σε μια στάση δεν τελειώνει

Το Φιλί της Δευτέρας

Δεν μπορώ να κρυφτώ απ’ του χρόνου τη σκόνη
Το φευγιό μου μια σφαίρα στο δικό σου το σώμα
Στο Κιλκίς να γυρίζεις μαύρα ρούχα και μόνη
Ξέρω σου ‘χω αφήσει της αγάπης το αίμα

Έπιασα τον εαυτό μου βρήκα επαφή
Τον ακούω κάθε βράδυ να μονολογεί
Μια συγνώμη ξέρω όμως τώρα δεν αρκεί
Σκαλισμένη η αγάπη σε ‘να δέντρο πώς να ζει

Το φιλί σου μιας Δευτέρας έχω θυμηθεί
Στο μυαλό μου ετοιμάζω επιστροφή
Ένα μυστικό ταξίδι τέλος ή αρχή
Που θα αλλάξει μια για πάντα τη ζωή

Δεν μπορώ να κρυφτώ απ’ του χρόνου τη σκόνη
Να είμαι εκεί μια φωνή μυστική με διατάζει
Στη Δοϊράνη θα πιω το νερό που με αλλάζει
Η στιγμή Αρετή με τρομάζει

ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΑΝ ΖΩΗ

Μ’ ένα κρασί ξυνόμαυρο
Θα ανάψω τη σάρκα
Ελεύθερη από μνήμες
Θα πετάς μακριά
Θα λιώνεις το θάνατο
Με τα πόδια.
Στο βαθύ κόκκινο χρώμα
Θα βουτάνε τα μάτια
Γεμίζοντας το ποτήρι μου
Ελπίδα
Να την πίνω γουλιά -γουλιά
Ταξιδεύοντας στον χρόνο
Σαν διψασμένος κυνηγός
Να ψάχνω τον θεό, την αγάπη.