Oakville Ontario:
Προηγούμενη Ενότητα..Επόμενη Ενότητα..
Κώστας Δουρίδας Canada

  • Ο στίχος της ημέρας
  • ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΝΟΥΛΗ
  • Σύδνεϋ Αυστραλίας: Η Ραδιοφωνική εκπομπή του Οδυσσέα Πλατύρραχου στο διαΔίκτυο
  • ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40
  • Βραβεύτηκε στην Ελλάδα ο συγγραφέας της διασποράς και μέλος της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. Γαβριήλ Παναγιωσούλης
  • Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος..
  • Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη
  • Νάνσυ Μπίσκα
  • Αγαπητέ μου Φίλε,
  • Ηλίας Πετρόπουλος: Κοσμοπολίτης και αναρχικός
  • ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ: Το «ααα» του κόσμου: Στέλιος Καζαντζίδης
  • Δεύτερη Ανθολογία της Ξενιτιάς
  • Όμορφη και παράξενη πατρίδα
  • Η Ελληνική Γλώσσα τροφός όλων των γλωσσών
  • Μίκης Θεοδωράκης: Μια Συναυλία στη Μακρόνησο: Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο
  • Γνωρίστε το Oakville και τα πέριξ
  • Φωτογραφία και περιήγηση στον τόπο και την ιστορία
  • η Μάνη
  • Δημοτικό Τραγούδι
  • Λαογραφία, Ιστορία και Παράδοση του Βασίλη Κ. Αναστασόπουλου
  • ΤΟ ΝΕΟ ΛΕΞΙΚΟ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ. Αποκλειστική Συνέντευξη στον Ηλία Ηλιόπουλο
  • ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ : 20 Ιουλίου 1974
  • «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ- ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ; ; ; »
  • Αυτοί είμαστε οι 'Ελληνες!!!
  • Ο Νίκος Δημόπουλος
  • ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη
  • Δημήτρης Λιαντίνης : Αυτόχειρας ή επαναστάτης ;
  • Έκκληση σχετικά με την ονομασία του κράτους των Σκοπίων
  • 'H Πόλις εάλω! Η 'Αλωση της Πόλης - 29 Μαΐου 1453
  • «Βρε, πώς μπατιρίσαμε!..»
  • Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου 1916-1923
  • Μ Α Ν Α
  • Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ
  • Έναν λαό
  • Αυτό το έθνος
  • Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
  • Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ (1814-1821)
  • Την γλώσσα μου έδωκαν ελληνική..
  • Ring of Andros poets Ο κύκλος των Ανδρίων ποιητών
  • αρχαία τεχνολογία
  • 'Αγιος ΚΟΣΜΑΣ ο ΑΙΤΩΛΟΣ
  • Πάσχα του 2003
  • Τα ΑΠΑΝΤΑ του Οδυσσέα Ελύτη στο Διαδίκτυο
  • MATHISIS.COM: Λογοτεχνία στο Διαδίκτυο
  • Ποίηση και Ποιητές
  • Ο κόσμος κι' εμείς
  • Οι κακές γλώσσες της στατιστικής...
  • Τρισαγαπημένη ΑΡΚΑΔΙΑ
  • Ο όρκος των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α στην Κύπρο (1955-1959)
    Σελίδες
    απ'
    την
    ελληνική
    λογοτεχνία στο
    διαδίκτυο

  • 17 Νοεμβρίου - Ημέρα μνήμης Πολυτεχνείου -
    30η Επέτειος εξέγερσης κατά της δικτατορίας
    Οι αξίες του Πολυτεχνείου

    Τα ιδανικά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η ελευθερία και η δημοκρατία, αποτελούν διαχρονικές αξίες που θα εμπνέουν όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα για πάντα. Οι αξίες αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία για μας εφόσον η Κύπρος είναι σκλαβωμένη και τελεί υπό την τουρκική κατοχή. Σήμερα κλείνουν τριάντα χρόνια από την επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα μικρά παιδιά της φωτογραφίας αφήνουν ως ελάχιστο φόρο τιμής σε όσους έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα εναντίον της δικτατορίας λίγα λουλούδια. Σύμβολα αγάπης και ελπίδας.
    ποιήματα για το Πολυτεχνείο
    Γιάννης Ρίτσος

    Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες

    Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
    Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.
    Δες, πλάι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλλαραίοι,
    όλοι στητοί και δυνατοί και σαν και σένα ωραίοι.
    Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο,
    το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.
    Γιε μου στ' αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
    σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου εσύ πουλί μου.

    Κωστούλα Μητροπούλου

    1050 χιλιόκυκλοι

    «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
    Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
    δεν σου `στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
    αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,
    ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
    «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
    Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
    εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
    χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
    σε στόματα μανάδων η κατάρα.
    Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
    τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
    δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
    κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
    «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
    Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
    δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
    λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
    πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

    Τάσος Λειβαδίτης

    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!

    ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ

    Μικρός Τύμβος

    Ξεκινώντας
    δίχως τουφέκι - σπαθί, μονάχα με τον ήλιο
    στο μέτωπο λάμπετε τόσο ψηλά
    που η ποίηση θα μείνει χρεώστης σας.

    Υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το ποίημα.

    Απλώνοντας το χέρι μου δε φτάνει ως εκεί
    που ωραία λουλούδια σε υψηλό λειμώνα τις μορφές σας
    λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου!

    Μπροστά σ' αυτό το Ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

    ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΒΑΝΗ-ΡΕΝΤΗ

    Στο Διομήδη Κομνηνό

    "Μεταξύ των φονευθέντων , είναι ο
    Διομήδης Κομνηνός, ετών 17, με
    βεβαρυμένον παρελθόν".
    Εφημερίδες - από επίσημη ανακοίνωση

    Βεβαίως,
    είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.
    Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του
    φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,
    δέκα χρονών, ξυπόλυτος,
    με μια φέτα ψώμι στην τσέπη,
    βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,
    στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.
    Στα δέκα επτά
    μ'ένα πλακάτ στο χέρι:
    ψωμί - παιδεία - ελευθερία.

    Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου

    ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ

    Κινήσαν' οι φωνές τους
    με τους τρελούς αγέρηδες να σμίξουν.
    Να παραβγούν στο πάλεμα τους σιδηρόφραχτους.
    Να πετάξουν πάνω από τις πύλες του Πολυτεχνείου
    Να περάσουν τα σύνορα της πρωτεύουσας
    και να γιομίσει η Ελλάδα, ΕΛΛΑΔΑ.
    Οι δικές τους οι φωνές
    προτάσσουν το στήθος στα τανκς, στα τεθωρακισμένα.
    Οι δικές τους οι φωνές
    «των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών
    των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων»
    άλλοτε μετουσιώνονται σε κραυγή: Ελευθερία
    και άλλοτε σε αίμα: Και πάλιν Ε λ ε υ θ ε ρ ί α.

    ΕΛΛΗ ΚΙΟΥΣΗ

    ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

    Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο
    ακούτε ελεύθερο σταθμό
    εδώ είναι το σκληρό σχολείο
    οι φοιτητές μαζί με το λαό.
    Άντε, βοηθάτε παληκάρια
    βάλτε όλα σας τα δυνατα,
    ν' αγωνιστούμε σαν λιοντάρια
    να θυμηθούμε τα παληά.
    Εδώ, εδώ Πολυτεχνείο
    ακούτε ελεύθερη φωνή
    εδώ είναι το κρυφό σχολείο
    για λευτεριά, ειρήνη, προκοπή.
    Εμπρός, εμπρός Πολυτεχνείο
    εμπρός, δεν βγάζει τσιμουδιά
    έξω το κάνανε σφαγείο
    νεκροί οι φοιτητές κι' η ανθρωπιά.

    ΒΑΣΙΛΗ ΡΩΤΑ

    Εδώ Πολυτεχνείο...

    Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
    Πολυτεχνείο! Εδώ καλώ
    βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,
    σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!
    Τα νιάτα που έστησαν εδώ
    του Αγώνα τραγικόν χορό
    και τραγουδούν τη λευτεριά,
    σου τα σκοτώνουν τα παιδιά.
    Της βίας ο δούλος ο μωρός
    δουλέμπορος,φονιάς μιαρός,
    σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,
    τ' αγόρια, τα κορίτσια σου.

    Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
    τα νιάτα σέρνουνε χορό.
    Της Επιστήμης τα παιδιά
    και τραγουδάν τη Λευτεριά.
    Εδώ της νιότης ο άξιος νους,
    που χτίζει θέατρα, ναούς,
    σκεδιάζει ιδέες και μηχανές
    και δένει το αύριο με το χτες,
    Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
    μέσα στης Τέχνης το ιερό
    σκοτώνει η βία τα παιδιά
    που τραγουδάν τη Λευτεριά.

    Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ
    γίνεται ανήκουστο κακό!
    Της βίας ο δούλος ο μωρός
    του Χάρου μαύρος έμπορος,
    σφάζει τα τέκνα του λαού.
    τη νιότη, την ελπίδα του,
    το άνθος του αύριο, τον καρπό
    της τέχνης και της γνώσης, ω!

    Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή
    καλούν το Χρέος κι η Τιμή
    Λαέ μας, βοήθα τα παιδιά.
    Ο αγώνας για τη Λευτεριά.

    ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

    Το αγόρι και η πόρτα

    Εκεί που έπεσε
    είναι μια κόκκινη λίμνη,
    ένα κόκκινο δέντρο,
    ένα κόκκινο πουλί.
    Σηκώθηκε όρθια
    η πεσμένη καγκελόπορτα-
    χιλιάδες άλογα.
    Λαός καβαλίκεψε.
    Κομνηνέ! - φωνάξαμε.
    Γύρισε και μας κοίταξε
    δε φορούσε επίδεσμο
    ούτε στεφάνι.
    ’σπρα άλογα, κόκκινα άλογα
    και μαύρα, πιο μαύρα-
    καλπασμός, - η ιστορία
    Να προφτάσουμε.





    ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - ΗΧΗΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

    ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (Το πρώτο μήνυμα)

    ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ

    ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ

    ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

    ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

    "Δολοφόνοι"

    ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

    Δεν κρατάμε μαχαίρια

    Πυροβολισμοί

    Ο "δημοκράτης"

    Το τελευταίο μήνυμα

    Η διαθήκη του Γέρου



    Ο ραδιοφωνικός σταθμός

    Στην αρχή ο πομπός είχε εγκατασταθεί στο κτίριο των Χημικών και ύστερα μεταφέρθηκε στο κτίριο της σχολής των Μηχανολόγων. Οι φοιτητές αγόρασαν τα εξαρτήματα του πομπού από ένα εργαστήριο και τον εγκατέστησαν με τη βοήθεια ενός ραδιοτεχνίτη, που έμεινε μαζί τους μέχρι τη στιγμή που έγινε η εισβολή του τανκ.

    Στην πρώτη εκπομπή ακούστηκε η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη, που ανήγγειλε: "Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων. Εκπέμπουμε σε 1.050 χιλιοκύκλους. Μεταδίδομε μήνυμα συμπαράστασης προς τους φοιτητές και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται κλεισμένοι στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο των εκπροσώπων του λαού των Μεγάρων, που έφθασαν στην Αθήνα για να παρεμποδίσουν την κατάληψη της γης τους".

    Η λειτουργία του σταθμού κάλυψε 34 ώρες- από τις 5 μ.μ της Πέμπτης, 15 Νοεμβρίου ως τις 3 π.μ. του Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου. Η απόφαση για τη λειτουργία του ανήκε στη Συντονιστική Επιτροπή, που κατεύθυνε τον αγώνα των φοιτητών μέσα στο Πολυτεχνείο. Εκφωνητές ήταν η Μαρία Δαμανάκη και ο Δημήτρης Παπαχρήστου.

    Η αστυνομία αναζήτησε τους εκφωνητές του σταθμού, αλλά δεν τους βρήκε. Η κοπέλα έφυγε νωρίτερα, πριν φθάσουν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Ο φοιτητής, που μίλησε τελευταίος, άφησε τη θέση του στον πομπό, όταν οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί εισέβαλαν στα κτίρια του Πολυτεχνείου.



    Μηνύματα και επιστολές
    Μηνύματα και επιστολές
    The LAND of GODS Since October 1996 Oakville Ontario Canada