ο Ελληνισμός της Διασποράς
...αλλά ο Οδυσσέας ποθεί ακόμη και καπνό μονάχα της πατρίδας του να δει να πετιέται προς τ' απάνω κι ας πεθάνει... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)
ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ:
Γράμμα στον 'Ελληνα της Διασποράς
ο 'Υμνος του μετανάστη

ο Πρόλογος

Πνεύμα Κοινότητας

Γη των πατέρων μου

Οι αυριανοί Ποσειδωνειάτες του Καβάφη

Αποξεχασμένη μεραρχία

Πάνω στα βράχια της πατρίδας

Στο ελληνόπουλο της διασποράς

'Αγιε μου μετανάστη

η Προσευχή του μετανάστη

το Πάσχα των Ελλήνων της διασποράς

Λαμβρινή Σταύρου

Μάθε, προχτές σου έστειλα

Ο Θάνατος του μετανάστη

Στις εκκλησιές της διασποράς..

Τα απόμακρα κι' ερημικά χωριά της πατρίδας μου

Και λέω άραγε ταχιά

Και είπε ο λαός μου

«'Oπου φωνάζω και να βρίσκεστε αδελφοί»

Κυπριακή παράδοση

Ένα τραγούδι για το 21

Με το τραγούδι το δημοτικό

Στάλα τη στάλα

Και οι μεν πήραν τους δρόμους..

'Ενα ακόμα λάθος

Χαμπέρια

Υστερόγραφο

Οι χωριανοί λιγόστεψαν

Να μου το θυμάσαι..

Στον ύπνο του μικρού παιδιού

Στις αυλές και στα μπαλκόνια

Στις πέρα ανηφοριές

Φύγανε τα χρόνια μας

Στα 2004

Η Ολυμπιακή Φλόγα του μετανάστη

Τόσο μακριά

'Ελα βρε γέρο να μας δεις..

Για μιαν Αθήνα...

Στα 1950 όταν ο Ανδρέας Πούλος... ή το παράπονο του μετανάστη

Το μόνο που ξέχασαν

Σε ψάχνω

Γεννήθηκε στην Γαλλία..

Ζει ο Μεγαλέξανδρος;

Αρετή Κετιμέ

Αφιέρωμα

Η πατρίδα μου

Διασπορά μου

Θέλω να ξέρεις

Κοίτα φίλε μου

Μου ήρθε κοντά..

Παλιέ μου φίλε

Την μάνα την φευγάτη

O έφεδρος λοχίας Παπαχρήστου

Ο χαμένος μου παράδεισος

Tσάμικο, βλάμικο!

Τα παιδιά του μετανάστη

Πρόσωπα

ΠατροΚοσμάς

Αυτός ο τόπος

Είναι το ίδιο??

η Επιστροφή του μετανάστη

Kαι θα υπάρχω έως ότου θα υπάρχεις..

Με πέντε οργιές καζάντι..

Στον τόπο τα κλαρίνα

Γράμμα στην Ελένη Φοκά

Σκληρή Πραγματικότητα

Κοινοτικά και Οργάνωση

Ζητείται ελπίδα

Ελληνική Διασπορά ώρα Μηδέν?

η Ελληνική Διασπορά απ' τους Αρχαίους Χρόνους..

Τι είναι η Διασπορά?

Αντί για Επίλογο





Τι είναι Αμερικανός;    Tracing Your Roots in the Diaspora .. Ιχνηλατώντας τις Ρίζες σου στην Διασπορά..    Κρις Σπύρου,    Πνεύμα Κοινότητας   Νικόλαος Δ. Σκαλκώτος: OI EN ALODAPI! (Those Abroad)    Μάικλ Δουκάκη   Παύλος (Πολ) Τσόγκας    Τζόρτζ Στεφανόπουλος   Με το αίσθημα του νόστου    Οι Τελευταίοι Χαιρετισμοί του Ρήγα    Κάποιοι πρέπει να ντρέπονται   Το θαυμαστό έργο της Αυστραλίας   η MAGNA GRECIA    Cafe Aman Amerika   Οι "Έλληνες" της Ουρουγουάης   Ιστορική καταγραφή του Ελληνισμού της Βραΐλας   Αυστραλία: Ελληνόφωνοι συγγραφείς της Μελβούρνης   τα Ελληνόφωνα της Κάτω Ιταλίας   Η Ρωμιοσύνη της Καππαδοκίας    Έλληνες με μεγάλη καριερα σε κράτη της Διασποράς   
Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Χριστίνας Τσαρδίκου που έκλεισε πριν λίγες μέρες είναι μιά μεγάλη απώλεια γιά τον ελληνισμό της ξενητιάς. Είναι μιά φωνή, μιά δική μας φωνή που έπαψε να ακούγεται. Κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι αυτό. Και εμείς θα τους κάνουμε να ντρέπονται ακόμη πιό πολύ διότι θα αγωνιστούμε ώστε η φωνή αυτή να ακουστεί και πάλι και να κάνει τους Έλληνες εκεί κάτω ευτυχισμένους. Να τους κάμει περήφανους. Να τους κρατήσει Έλληνες.
Κάποιοι πρέπει να ντρέπονται
Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης Νέα Υόρκη Μάρτιος 2006
Αντίβαρο, Απρίλιος 2006

Από τότε που ο πρώτος Έλληνας πήρε τις στράτες της ξενητιάς γρήγορα κατάλαβε πως η μόνη του δύναμη γιά να επιζήσει θα ήτανε ο ίδιος ο εαυτός του και τα όσα θα μπορούσε να καταφέρει μόνος του. Συνηδειτοποίησε πως σε κανέναν δεν θα μπορούσε να στηριχθεί και από πουθενά δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποια βοήθεια. Κι αυτά τα συμπεράσματα, μέσα από τα χρόνια που πέρασαν έφτασαν μέχρις εμάς, τους κάπως νεώτερους μετανάστες.

Στις διάφορες γωνιές της γης που βρεθήκαμε αναζητώντας μιά καλύτερη τύχη, αγωνιστήκαμε μόνοι μας να βρούμε τους δρόμους μας, να γίνουμε μιά έντονη και τιμιτική παρουσία στον τόπο που μας έρριξε η μοίρα μας.

Κάπως έτσι τα είδε όλα αυτά και η Χριστίνα Τσαρδίκου, μιά γιατρός στο Μπουένος Aϋρες της Αργεντινής. Δεύτερης γενιάς μετανάστρια η Χριστίνα, όμως από μικρό παιδί είχε κλείσει μέσα στην ψυχή της την Ελλάδα. Κιενώ θα μπορούσε να απολαμβάνει τη ζωή της και τις ελεύθερες ώρες της με την οικογένειά της, η Χριστίνα τα διέθεσε όλα στην ιδέα της ξενητεμένης Ελλάδας. Έβαλε σαν στόχο της να κάμει μιά οικογένεια όλους τους Έλληνες της Νότιας Αμερικής. Δραστηριοποιήθηκε στην κοινότητα, στην εκκλησιά, στο σχολείο. Και πριν πέντε χρόνια έστησε τη δική της φωνή μέσα από ένα δύωρο εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τον τίτλο «Αντάμωση». «...Όλο αυτό τον καιρό κατάλαβα πως η εκπομπή είχε και έχει έναν ιερό σκοπό...» μου γράφει σε ένα της γράμμα. «...έφερνε τους ξεχασμένους και χαμένους Έλληνες της επαρχίας σε μιά συγκινητική επαφή με τις ρίζες τους...»

Και όλα πήγαιναν καλά μέχρι το 2002 όπου η οικονομική κρίση στην Αργεντινή ανάγκασε πολλούς από τους σπόνσορς της εκπομπής να διακόψουν την οικονομική τους βοήθεια. Και τα προβλήματα άρχισαν. «...πολλές φορές πληρώναμε από την τσέπη μας το ενοίκιο του σταθμού...» μου γράφει.

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει ένας αγώνας ταχύτητας να βρεθούν τα χρήματα, 600.οο δολλ. το μήνα, γιά να μην κλείσει το πρόγραμμα.

Σύμφωνα με όσα μου γράφει ζήτησε την βοήθεια της ελληνικής Πρεσβείας στο Μπουένος ?ϋρες και πήρε μόνο ...πολλές ευχές. Η Μητρόπολη Νοτίου Αμερικής που εδρεύει στο Μπουένος ?ϋρες όχι μόνο δηλώνει οικονομική αδυναμία αλλά και τα προβλήματά της είναι τόσα που κινδυνεύει ακόμη και αυτή η θέση του Μητροπολίτη Ταράσιου. Ο πρόεδρος του ΣΑΕ Νοτίου Αμερικής κ. Καραβίας της δήλωσε πως «...το ΣΑΕ δεν βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις..» Το ίδιο της δήλωσε και ο πρόεδρος του ΣΑΕ Αμερικής κ. Χρ. Τομαράς. Και εδώ γεννάται η απορία την οποία πολλές φορές έχω διτυπώσει. Γιατί ιδρύθηκε το ΣΑΕ και σε τι χρησιμεύει στον απόδημο Έλληνα; Τελικά η Ελληνική Πολιτεία μήπως θα μπορούσε από τα εκατομύρια δολλάρια του ελληνικού λαού που χορηγεί ετησίως στο ΣΑΕ γιά να σιτίζονται τα παράσιτα, να περικόψει 600.οο δολλ. τον μήνα και να τα δίνει στην Χριστίνα Τσαρδίκου γιά να συνεχίσει να τραγουδάει την Ελλάδα της ξενητιάς;

Όπως γράφω και στην αρχή, εμείς οι ξενητεμένοι έχουμε καταλάβει, ξέρουμε και μας έχει γίνει συνήδειση ότι μόνοι μας θα πρέπει να αγωνιζόμαστε γιά να επιζήσουμε σαν Έλληνες και να μην χαθούμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει. Τα ελληνικά σχολεία της Αμερικής είναι έργο δικό μας. Από την πατρίδα μας δεν είδαμε ούτε ένα τούβλο. Οι εκκλησίες μας είναι έργο των δικών μας ανθρώπων και έγιναν από το υστέρημά τους. Η πατρίδα δεν μας έστειλε ούτε ένα εικόνισμα. Μας στέλνει όμως κάθε τόσο τους βουλευτές της και τους υπουργούς της γιά να μας πουν πως «είναι περήφανοι γιά μας.» Και δεν ντρέπονται

Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα της Χριστίνας Τσαρδίκου που έκλεισε πριν λίγες μέρες είναι μιά μεγάλη απώλεια γιά τον ελληνισμό της ξενητιά. Είναι μιά φωνή, μιά δική μας φωνή που έπαψε να ακούγεται. Κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι αυτό. Και εμείς θα τους κάνουμε να ντρέπονται ακόμη πιό πολύ διότι θα αγωνιστούμε ώστε η φωνή αυτή να ακουστεί και πάλι και να κάνει τους Έλληνες εκεί κάτω ευτυχισμένους. Να τους κάμει περήφανους. Να τους κρατήσει Έλληνες.



Νέα Υόρκη

Διονύσης Κονταρίνης
  


The LAND of GODS Since October 1996   Oakville Ontario Canada